Ημουν στην κηδεία...
Όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως τα έγραψες.Ο Ναυπάκτιος θεολόγος μάλιστα που αναφέρεις, κατά τη διάρκεια του κατηφορικού δρόμου προς την ταφή πήγε στον επίσκοπο Γόρτυνος Ιερεμία Φούντα (Ναυπάκτιο στην καταγωγή) και του είπε:
– Γιατί δεν μου επετράπη να μιλήσω;
Αυτό που έγινε δεν θα το ήθελε ο Νίκος!!!
Ήταν επιθυμία της οικογένειας να μιλήσω και πολλές φορές εκπροσώπησα τον Νίκο και την οικογένειά του σε εκδηλώσεις!
Ο π. Δανιήλ Αεράκης έχει αποχωρήσει εδώ και χρόνια απο τον «Σταυρό» και μάλιστα δεν συμφωνούσε με τις θέσεις του Νίκου, ήταν εχθρός του…Βεβαίως ο Ιερεμίας δεν μίλησε καθόλου και με κατεβασμένο κεφάλι προχωρούσε στην πορεία… (Αυτό το άκουσαν και άλλοι και μπορούν να σας το βεβαιώσουν)Στο τέλος της νεκρώσιμης ακολουθίας, ακούγονταν φωνές μέσα απο την εκκλησία και μια φωνή υπερίσχυσε που έλεγε: 
-Επιμένω… Με ακούτε, επιμένω..
Δεν μπορώ απο το να μην επιμείνω…
Ήταν ο Ναυπάκτιος θεολόγος που άν και τα χρόνια του είναι περασμένα, η φωνή του ήταν δυνατή και φώναζε μέσα στο Ναό για να μιλήσει για τελευταία φορά στον αγαπημένο του φίλο… Και μάλιστα, όλος ο κόσμος, περίμενε και περιμέναμε να ακούσουμε επικήδειο λόγο κάποιου φίλου του ή συνεργάτη του απο τον Σταυρό.Επίσης εντύπωση προκάλεσε το γεγονός, οτι δεν άφησαν τον κόσμο να ασπαστεί στο τέλος το λείψανο του κ. Ν. Σωτηρόπουλου.
Ο ιερέας, μάλλον ο Αεράκης, είπε ότι «είναι πολύς ο κόσμος» και δεν θα ασπαστεί κανείς τον κεκοιμημένο παρά μόνο οι ιερείς…
Μα γιατί;
Μάλιστα ένα λεωφορείο με κόσμο που ήρθε εκείνη τη στιγμή, δεν πρόλαβε να τον ασπαστεί, παρά μόνο την ώρα που έβγαζαν το φέρετρο απο το Ναό και το τοποθετούσαν στο αυτοκίνητο- νεκροφόρα…
Εκεί οι στιγμές ήταν συγκινητικές…
Οι υπάλληλοι του γραφείου τελετών, βλέποντας την αγάπη του κόσμου για τον κ. Νίκο, κρατούσαν το φέρετρο στα χέρια τους και καθυστερούσαν να το τοποθετήσουν στο αυτοκίνητο ώστε να προλάβουν οι άνθρωποι να του πούν το τελευταίο αντίο…
Άλλοι έκλαιγαν με αναφιλητά, κάποιες νέες κοπέλες του έβαζαν λουλούδια, άλλοι του έλεγαν τα τελευταία λόγια αποχαιρετισμού…Ο κόσμος που ήταν εκεί δεν είδε με καλό μάτι την παρουσία των Επισκόπων.
Κάποιοι μιλούσαν με πολύ υποτιμητικά λόγια για τους περισσότερους απο αυτούς.Πιστεύω πως δεν θα φύγει απο το μυαλό μου το πρόσωπο του κ. Νίκου Σωτηρόπουλου μέσα στο φέρετρο.
Είχε μια χαμογελαστή όψη και το πρόσωπό του ήταν ροδαλό.
Αυτό έκανε εντύπωση και σε άλλους στην παρέα μου.
Είμασταν σίγουροι ότι συνάντησε αγίους εκεί που πήγε και σίγουρα τον γέροντά του π. Αυγουστίνο Καντιώτη.Αγαπημένε μας καθηγητή μη μας ξεχάσεις! Μείναμε ορφανοί χωρίς την παρουσία σου. Μεσίτευσε για εμάς στον Κύριο και την Παναγιά που τόσο αγάπησες!