―Τὸ δικό σου χέρι ἀξίζει νὰ φιλήσω, μητέρα, ἀπάντησε μὲ ἤρεμη φωνὴ ὁ πατέρας Αὐγουστῖνος.  Κ’ εἶναι σὰ νὰ φιλῶ τὰ χέρια ὅλων τῶν μανάδων, ποὺ ὑποφέρουν στὶς σημερινὲς δύσκολες στιγμές ποὺ περνάει τὸ Ἔθνος μας, καὶ δὲν μπορῶ, δὲν ἔχω τὴ δύναμη νὰ τὶς βοηθήσω, ὅπως πρέπει κι ὅσο θἄθελα.
―Δὲν εἶνι ἁμαρτία ἰτούτου; (Δεν είναι αμαρτία ετούτο εἶπε σὰν φοβισμένη ἡ γριούλα.
―Ἁμαρτία εἶνε ὅταν μισοῦμε, ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ γέροντα, κι ὄχι ὅταν ἀγαποῦμε. Καὶ σὺ ἀγαπᾶς, μητέρα, γιὰ νὰ κάνῃς τὸν κόπο νὰ ῤθῇς ισα με ᾿δῶ. Κάθησε.
Καὶ σὰν κάθησε ἡ γριούλα σ’  ἕνα κασόνι, ποὺ χρησίμευε καῖ γιὰ καρέκλα.
―Κάτι ἤθελες νὰ μοῦ πῇς.
Ἰά,  ἦρθα νὰ σ’ ἰδῶ ποιὸς εἶσι,  ἀπ’  σιουμουλουγοῦν οὐόλ’  κι νὰ μ’ ἰβλογήισ’ς.  Σ’ φιρα κι ψίχα φακὴ νὰ τ’ μαειρέψ‘ γιὰ τ’ς φτουχοί! (Να, ήρθα να σε δω ποιός είσαι, που σε ομολογούν όλοι και να με ευλογήσεις. Σ᾽ έφερα κι λίγο φακή να τα μαγειρέψεις για τους φτωχούς!)  Κι ἀνοίγοντας τὸ σακουλάκι,  τοῦ ἔδειξε τὰ ἑκατὸ δράμια φακὲς ποὺ ἔφερνε μαζί της.
―Κράτησέ την γιὰ τὸν ἑαυτό σου, μητερούλα! τῆς εἶπε γεμᾶτος συγκίνηση ὁ πατέρας Αὐγουστῖνος. Καὶ γιὰ τοὺς πτωχοὺς θὰ βρεθοῦν ἄλλοι ποὺ θὰ ἐνισχύσουν τὰ συσσίτιά μας.
―Ἰμένα, δὲν μὶ χράζιτι τόσ’ πουλὴ φακὴ. Ἰγὼ τώρα ἰέφαγα τὰ ψουμιά μ’. Λίγ’ ζουὴ ποὺ μὶ ἀπόμκιν ἀκόμα,  κ’τσά-στραβὰ τὰ τ’ν ἀπιράσου. Οἱ νιώτιαρ’ νὰ τηρῆστι νὰ χουρταὶν τώρα ἀπ’ δὲν βρίσκιτι κὰν τίπουτας! (Εμένα, δεν με χρειάζεται τόσο πολλή φακή. Εγώ τώρα έφαγα τά ψωμιά μου. Λίγο ζωή που μ᾽ απόμεινε ακόμα, κουτσά – στραβά θα την περάσω. Οι νεώτεροι να κοιτάξτε να χωρτάσουν τώρα που δεν βρίσκεται τίποτα!)
―Κράτησέ την, ἐπέμεινε ὁ γέροντας. Καὶ δὲν θὰ ᾿χῃς χρήματα ν’ ἀγοράσῃς ἄλλες φακές.
―Δὲν τ’ν ἀγόρασα! Μὶ ‘ν ἰέδουκαν ἀπ’ αὐτοῦ,  ἀπ’ δὶν’ν τὰ τρουφίματα.  Πὰρ’ την, γιέμ’, κὶ μὴ μὶ κακουκαρδίζ’ς!… (Δεν την αγόρασα! Μου την έδωσαν από αυτού που δίνουν τα τρόφιμα)
―Καλά, θὰ τὶς κρατήσουμε. Ἀπὸ αὔριο ὅμως, νὰ ‘ρχεσαι καὶ σὺ νὰ τρῶς στὴν Ἑστία μας.
―Ἰφχαριστῶ, γιέμ! Οὐ Θὸς νὰ σὶ βουηθάη, νὰ κάμ’ς οὐόλου τοὺ καλό! Καλὸ βράδ’… (Ευχαριστώ, γιέ! Ο Θεός να σε βοηθά, για να κάνεις όλο το καλό! Καλό βράδυ…)
Καὶ σηκώθηκε νὰ φύγῃ.
―Εὐλογημένη νὰ ᾿σαι, μητερούλα!
Ἡ γριούλα ἔκανε τὸ σταυρό της, τοῦ χαμογέλασε, καὶ κούτσα-κούτσα βγῆκε ἀπ’ τὴν Ἐστία. Καὶ δὲν ξαναφάνηκε…
Ἑκατὸ δράμια φακές, ἕνα φτωχικὸ γεῦμα γιὰ μιὰ πεινασμένη γριούλα, φυτεύτηκαν στὴν Ἑστία συσσιτίων, καὶ μέσα σ’ ἕνα χρόνο φύτρωσαν, κάρπισαν καὶ γέμιζαν ὀκτὼ χιλιάδες πιάτα, γιὰ νὰ χορταίνουν ὀχτὼ χιλιάδες πεινασμένοι ἄνθρωποι!…»