ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΙ ἢ ΔΕΣΜΩΤΑΙ;

‘Απόσπασμα (β)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιωτου

ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΘΟΣ

Ὅλοι καὶ ὅλα ζητοῦσαν λύτρωσι, καὶ οἱ φω­νὲς ἔφταναν ως τὸν οὐρανό. Πόνος καὶ πόθος. Ἡ ἀνθρω­πότης πονοῦσε βλέποντας τὰ ἄ­πειρα θύματα σὲ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς, σὲ κάθε ἐκ­δήλωσι τῆς ζωῆς· ἀλλὰ καὶ ποθοῦσε νὰ βγῇ ἀ­π᾽ τὸ λαβύρινθο, νὰ ζήσῃ λυτρωμένη ἀπὸ τοὺς φό­βους ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν τυραννιῶν.
Φωνὲς ἀκούγονταν ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς οἰ­κουμένης· Ἔρχεται! ἔρχεται ὁ Δυνατός, ὁ Σο­φός, ὁ Ἰατρός, ἔρχεται ὁ Λυτρωτής! Καὶ μυστη­ριωδῶς ὅλοι στρέφονταν πρὸς τὴν Ἀνατολή.

Ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη –ἐκτὸς τοῦ Ἰουδαϊκοῦ– ἐ­­κεῖνο ποὺ αἰσθανόταν περισσότερο τὴν ἀνάγ­κη μιᾶς ὑπερφυσικῆς ἐπεμβάσεως γιὰ νὰ σω­θῇ ὁ κόσμος, ἦταν ἡ Ἑλλάς. Ἡ πατρίδα μας, ποὺ εἶχε ἀναδείξει τοὺς μεγαλυτέρους φιλοσόφους καὶ ποιητὰς κι ἀνέβηκε στὸν κολοφῶ­­να τῆς πνευματικῆς ἀναπτύξεως, διαισθάνθη­κε ὅ­τι τὸ κακὸ ποὺ κατέτρωγε τὰ σπλάχνα τῆς ἀν­θρωπότητος ἦταν τέτοιο ποὺ δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ θεραπευθῇ μὲ ἀνθρώπινα μόνο μέσα, μὲ ἁ­πλὲς φιλοσοφικὲς συμβουλές. Αὐτές, ὅ­σο ὡραῖες κι ἂν εἶνε, μοιάζουν μὲ ἔμπλαστρα ποὺ προσωρινὰ ἀνακουφίζουν τὸν ἄρρω­στο, ἐνῷ ἡ ῥίζα τοῦ κακοήθους ἀποστήματος μένει μέσα, κ᾽ ἐκεῖ δουλεύει καὶ ἀπειλεῖ νὰ μολύνῃ τὸ αἷμα καὶ νὰ ἐπιφέρῃ τὸ θάνατο.
Μὲ ἔμπλαστρα δὲν σῴζεται ὁ ἄρρωστος. Ὁ μεγάλος ἄρρωστος, ἡ ἀνθρωπότης, χρειαζόταν «φάρμακα ἡρωικά». Ποιός θὰ τὰ ἔδινε;
Ἡ Ἑλλὰς μὲ τὸ στόμα μεγάλων τέκνων της προφήτευσε, ὅτι θ᾽ ἀνατείλῃ μιὰ χαρμόσυνη ἡ­μέρα, ποὺ τὸ κακό, ὁ «Τυφών», θὰ συντριβῇ κάτω ἀπὸ τὴ δύναμι τοῦ Ἰσχυροῦ καὶ τότε θὰ σημειωθῇ νέα στροφὴ τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἂς ἀναφέρουμε μερικὲς ἐκλάμψεις τοῦ προ­φητικοῦ πνεύματος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, ἡ ὁποία νωρίς χαιρέτισε τὴ γέννησι τοῦ Λυτρω­τοῦ· ἂς δοῦμε, σὲ δύο συνέχειες, ὡρισμένους προφῆ­τες τῆς Ἑλλάδος καὶ τὶς προφητεῖες τους.

Ο Σωκρατης (469-399 π.Χ.)

Ὁ Σωκράτης ἐ­θεωρεῖτο ὡς ὁ πάντων ἀνδρῶν σοφώτατος. Read more »

ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΙ ἢ ΔΕΣΜΩΤΑΙ;

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Ἀπόσπασμ. α

«Καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν. 49, 10)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ἀγαπητοί μου, ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔμεινεν εἰς τὴν ἀμόλυντη ἀτμόσφαιραν τοῦ Θεοῦ, εἰς τὴν κατάστασιν τῆς ἀθῳότητος καὶ τῆς εὐδαιμονίας ἐκείνης, εἰς τὴν ὁποίαν τὸν εἶχε θέσει ὁ Δημιουργός. Ὁ ἄνθρωπος ἀμάρτησε, ὅπως περιγράφει τὸ πρῶτον βιβλίον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ Γένεσις. Κάτι τὸ μυστηριῶδες συνέβη εἰς τὰ βάθη τῆς ὑπάρξεώς του. Τρομερὸς σεισμὸς συνετάραξε τὸ ὅλον οἰκοδόμημα τῆς ἀνθρωπίνης ὑποστάσεως καὶ ἡ κορωνὶς τῆς δημιουργίας κατέπεσεν εἰς ἐρείπια. Ἀπὸ τὰ ἄστρα εἰς τὴν κόπρον.

Ἡ ἀθλιότης τῆς πτώσεως

Ποιός δὲν θὰ θρηνήσῃ τὴν πτῶσιν αὐτὴν τοῦ ἀνθρώπου; ῾Όλος ἠχρειώθη. Ἡ καρδία του ἐμολύνθη. Ἡ θέλησίς του συνετρίβη. Ἡ διάνοιά του συντρίμματα λογικῆς ἀναρίθμητα, σωροὶ σκέψεων, φιλοσοφικῶν συστημάτων, ποὺ ἀλληλοσυγκρούονται καὶ δημιουργοῦν πύργον Βαβέλ. Ὁ ἄνθρωπος, ὅπως λέγει ὁ Πασκάλ, ὁμοιάζει μὲ ἐρείπια ἀνακτόρων, ποὺ καὶ μετὰ τὴν καταστροφὴν ὅμως διατηροῦν γραμμὲς τοῦ παρελθόντος μεγαλείου, τὸ ὁποῖον εἶχαν πρὶν ἐρειπωθοῦν. Φαντασθῆτε πρὸς στιγμὴν τὴν Ἀκρόπολιν τῶν Ἀθηνῶν καταστρεφομένη ὑπὸ σεισμοῦ καὶ μεταβαλλομένην εἰς ἐρείπια, διὰ νὰ συλλάβετε μίαν ἀμυδρὰν ἰδέαν τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἐπάνω εἰς τὰ ἐρείπια τοῦ ψυχικοῦ του κόσμου ἐκάθησεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἔκλαιεν. Ἔκλαιεν ἐπὶ αἰῶνας καὶ χιλιετηρίδες, καὶ οἱ κραυγὲς καὶ οἱ ἀναστεναγμοὶ τοῦ πεσόντος ἀνθρώπου ἀκούονται δι᾽ ὅλων τῶν σελίδων τοῦ βιβλίου τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Διότι μέσα εἰς τὴν συνείδησίν του διετηρεῖτο ἡ ἰδέα τοῦ ἀρχαίου του μεγαλείου καὶ πρὸς τὴν ἰδέαν αὐτὴν συνέκρινε τὴν ἀθλίαν του κατάστασιν. Ἔβλεπε τὸ χάος, εἰς τὸ ὁποῖον κατέπεσε, καὶ ἐνεθυμεῖτο τὰ ὕψη. Read more »