π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Δεν θα μείνει τίποτε κρυφό, όλα θα φανερωθούν

«Εν ημέρα ότε κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το ευαγγέλιόν μου δια Ιησού Χριστού» (Ρωμ. 2,16)

Τα κρυπτά των ανθρώπων

Από όσα διαπράτουν οι άνθρωποι, ελάχιστα συλλαμβάνει ο νόμος. Νομίζετε ότι αυτοί που βρίσκονται στη φυλακή είναι οι μόνοι εγκληματίες; Λίγοι είναι μέσα. Από τα χίλια εγκλήματα ένα πιάνει η τσιμπίδα, και από αυτά πιάνει το μικρότερο. Τα μεγαλύτερα είναι σκεπασμένα. Τα ’χει ο διάβολος κλεισμένα στο ψυγείο. Υπάρχουν εγκλήματα!… Βλέπεις το φτωχό, κλέβει πέντε κουλούρια στο δρόμο και ο ταλαίπωρος μπαίνει στη φυλακή. Και βλέπεις τον άλλο με τα μεγάλα αξιώματα να κάνει βουτιές στα δημόσια ταμεία, να κλέβει συνεχώς, να χτίζει πολυκατοικίες, να πηχτώνει τη θάλασσα από καράβια, κ’ είναι ελεύθερος και περπατάει έξω σαν κύριος. Υπάρχουν κλοπές που δεν τις έχει ανακαλύψει κανένας έφορος. Υπάρχουν συζυγικές και οικογενειακές απάτες καλυμμένες. Ο άντρας απατά τη γυναίκα, κι αυτή η δυστυχής τον θεωρεί σαν άγγελο. Το αγόρι ή το κορίτσι έχουν παραστρατήσει, κ’ οι γονείς το αγνοούν… Υπάρχουν ψευδομάρτυρες που άπλωσαν τα βρωμερά τους χέρια στο Ευαγγέλιο και έστειλαν τον αθώο στη φυλακή. Υπάρχουν εγκλήματα ασύλληπτα. Κλέφτες, πόρνοι, μοιχοί, περπατούν ελεύθεροι και τους δέχονται παντού με ανοικτές τις πόρτες. Αυτά είναι «τα κρυπτά των ανθρώπων».

Περίμενε, θα τα ξεσκεπάσει και θα τα τιμωρήσει ο Θεός

-Και που είναι ο Θεός, θα πείτε, που είναι η δικαιοσύνη;… Περίμενε, «μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Το λέει καθαρά ο σημερινός απόστολος. «Κρινεί ο Θεός τα κρυπτά». Θα ξεσκεπάσει και θα τιμωρήσει ο Θεός τα κρυμμένα αμαρτήματα. Όσο κι αν παίζει το κρυφτούλι ο άνθρωπος, θα έρθει ώρα της αλήθειας. Έχουμε παραδείγματα πολλά. Κι αφήνω την αγία Γραφή, πιάνω την κοινωνία. Το είπε ο Κύριος «Δεν θα μείνει τίποτε κρυφό, όλα θα φανερωθούν. Θέλετε παράδειγμα;
Προ ετών συνέβει το εξής. Ένας κακός σύζυγος είπε στη γυναίκα του. Πάμε στο βουνό ν’ αναπνεύσουμε αέρα; Δεν υποπτεύθηκε τίποτα η ταλαίπωρη και τον ακολούθησε. Εκεί άρχισε μια λογομαχία, κι αυτός τι κάνει. Παίρνει ένα κατσαβίδι και της κόβει το λαρύγγι! Ποτάμι το αίμα, νεκρή η γυναίκα. Μετά; Την πήρε, την κατέβασε στην παραλία την έβαλε στη βάρκα του (ήταν ψαράς), και τι τον έβαλε ο διάβολος να κάνει; (Είναι να μην υποχωρήσεις, άμα αρχίσεις τον κατήφορο, θα κατρακυλάς συνεχώς μέχρι την άβυσσο). Έδεσε λοιπόν στα πόδια της δυο άγκυρες και την φούνταρε μέσα στο πέλαγος σε χίλια μέτρα βάθος. Πήγε στο σπίτι. Τα παιδιά ρωτούσαν –Που είναι η μάνα; -Είναι στη θεία στην Αθήνα, είναι καλά εκεί… Η θάλασσα όμως δεν άντεξε το έγκλημα. Με αφρισμένα κύματα μέσα από τόσο βάθος σήκωσε το σώμα και μαζί με τις άγκυρες το πέταξε έξω. Τρόμαξε ο κόσμος, ήρθε αστυνομία, αντεισαγγελεύς, και το έγκλημα αποκαλύφθηκε. Ιδού «τα κρυπτά των ανθρώπων»! Τίποτα δε μπορεί να κρυφτεί.
Που καταντήσαμε! Θα πείτε. Και που θα φτάσουμε ακόμα! Στην αρχή είμεθα. Πρώτα, όχι άνθρωπο να σκοτώσουν, μυρμήγκι φοβούνταν να πατήσουν. Όχι ξένη περιουσία να πειράξουν, αλλά και χρυσάφι να εύρισκαν στο δρόμο δεν το άγγιζαν Όχι ν’ ατιμάσουν γυναίκα ή κορίτσι, αλλά για ένα λόγο ή ένα βλέμμα θεωρούσαν προτιμότερο να πεθάνουν. Τώρα; Όπως πίνουν το νερό, έτσι κάνουν την αμαρτία, καθώς έλεγε μια προφητεία (βλ. Ιώβ 15,16). Πέφτουν στην ατιμία, και μετά κοιμούνται ήσυχοι!

Ο κόσμος έχει αφέντη

Δεν πιστεύουν πλέον στο Θεό. Ή λένε μερικοί, ο Θεός είναι πολύ ψηλά, δεν τον νοιάζει τι γίνεται εδώ στη γη… Τι είπες, άνθρωπε; Ο κόσμος έχει αφέντη! Λοιπόν σου λέω και τελειώνω, Όπου να πας κι όπου να κρυφτείς, μη ξεχνάς, ότι υπάρχει ένα μάτι που τα βλέπει όλα, υπάρχει ένα αυτί που τ’ ακούει όλα, υπάρχει ένα χέρι που τα γράφει όλα «τα κρυπτά των ανθρώπων». Σε ρωτώ, Ποιος από μας, αν κατεβεί ένας άγγελος με το βιβλίο που ’ναι γραμμένα τα κρυφά μας αμαρτήματα, ποιος θέλει να διαβαστεί ενώπιον όλων το «μητρώο» του, τα αμαρτήματά του, με το νι και με το σίγμα; Ω Χριστέ μου, ούτε ένας, προτιμότερο ν’ ανοίξει η γη να μας καταπιεί.
Γι’ αυτό, έως ότου ζούμε στο μάταιο τούτο κόσμο, εμπρός αδέρφια μου να μετανοήσουμε. Το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινον, το εμμένειν εν τη αμαρτία είναι σατανικόν! Αν μετανοήσουμε, ο άγγελος θα πάρει το αίμα του Χριστού μας και θα σβήσει τ’ αμαρτήματά μας. Έτσι, όταν φύγουμε από το μάταιο τούτο κόσμο, να σφραγίσουμε τα χείλη μας μ’ εκείνο που είπε ο ληστής «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42), αμήν.

+Επίσκοπος Αυγουστίνος

Απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας, η οποία έγινε στον ι. ναό Αγίου Σπυρίδωνος συνοικίας των Αθηνών την 27-6-1965.

Η Ορθοδοξία κινδυνεύει

Να φυλάξωμεν την Ορθόδοξη πίστι μας. Αν έρθει ώρα – ποτέ να μην έρθει– εάν έρθει η ώρα και δω την πίστι να κινδυνεύει, όχι πια απο εξωτερικούς εχθρούς, αλλά απο ρασοφόρους μεγάλους και μικρούς, θα κτυπήσω νεκρικά τις καμπάνες, θα σας εκφωνήσω τον τελευταίο λόγο, και θα φύγω απο την Φλώρινα. Που θα πάω; Δεν θα αφήσω την πίστι των πατέρων μας, ούτε στους αθέους, ούτε στους ροταριανούς, ούτε στους μασόνους, ούτε σε πατριάρχας ούτε σε αρχιεπισκόπους. Και μόνος να μείνω, θα συνεχίσω τον αγώνα για την πίστι των πατέρων μας, που δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο στον κόσμο.
Όσοι πιστοί, να είστε έτοιμοι, διότι κινδυνεύει η Ορθοδοξία και απο ρασοφόρους και απο άλλους, και πρέπει όλοι μας, παραδειγματιζόμενοι απο το παράδειγμα του Μεγάλου Αθανασίου, να βαδίσουμε προς τα εμπρός, έχοντες τας σάλπιγγας, έχοντες τας σημαίας αναπεπταμένας, και «ζει Κύριος». Διότι, ό,τι και αν γίνει, δεν θα νικήσουν οι άθεοι, δεν θα νικήσουν οι ιεχωβάδες, δεν θα νικήσουν οι μασόνοι· θα νικήσει η Ορθοδοξία, διότι μέγα το έλεος Αυτού εις αιώνας αιώνων· αμήν.

(Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, Φλώρινα 11-1-1970)

AΝ ΕΡΘΕΙ ΔΙΩΓΜΟΣ, Η ΕΛΛΑΣ ΘΑ ΕΧΕΙ Ν’ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;

Aπάντηση από τον π. Αυγουστίνο: Παιδί μου, «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι».
Aπό εμάς ζητά μεγάλα πράγματα ο Θεός και για μεγάλα πράγματα πλαστήκαμε. Eάν έχουμε πίστη ως κόκκο σινάπεως, θα μας δώσει δύναμη ο Θεός.
Όταν σκεφθεί κανείς, τι ήταν οι μαθηταί; Σε πιάνει ίλιγγος.
Ήταν δώδεκα ψαράδες, αλλά άλλαξαν τον κόσμο όλο.
Δώς μου τοιούτους εργάτας, να σείσω την οικουμένη. Aυτό είναι ζήτημα πίστεως.

KANETE ΠPOΣEYXH, ΘA ΔEITE ΘAYMATA
Tο πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάζετε Γραφή;
Ψάλετε τω Θεώ;
Προσευχή παιδιά, «αδιαλείπτως προσεύχεσθε», και θα δούμε θαύματα. Στη ζωή σας θα δείτε θαύματα παιδιά.

(Mητροπολίτης Φλωρίνης π. Aυγουστίνος Kαντιώτης 13-9-87)

OMIΛIA TOY ΠATPOΣ AYΓOYΣTINOY
MHTPOΠOΛITOY ΦΛΩPINHΣ
ΣTHN ΠAPO , ΣTIΣ 29-9-1985

MAKPIA AΠO ΤΗΝ ΠOΛITIKH O EΠIΣKOΠOΣ

Aγαπητοί μου συμπατριώται, θα μου επιτρέψετε ερμηνεύοντας κάπως πλατύτερα το Eυαγγέλιο, να σας πω μερικά ακόμη λόγια ή μάλλον να σας πω, τι βλέπω ως επίσκοπος ακριτικής περιφέρειας, όταν επισκέπτομαι τα χωριά που ευρίσκονται κοντά στα Aλβανικά και Γιουγκοσλαβικά σύνορα, και κατοικούν εκεί Έλληνες πατριώτες.
Tι βλέπω λοιπόν. Είμαι 18 χρόνια επίσκοπος στην Φλώρινα. Mέσα στα 18 χρόνια ποτέ μα ποτέ δεν ανακατεύτηκα με τα πολιτικά πράγματα της Πατρίδος μας. Mένω μακριά από απ’ αυτά.
Δεν είπα ποτέ ούτε παπά, ούτε ψάλτη, ούτε επίτροπο, ούτε έναν άνθρωπο, για να ψηφίσει το α΄ ή το β΄ ή το γ΄ κόμμα.
Tους αφήνω ελεύθερους, μόνοι τους να εκλέξουν οποιοδήποτε κόμμα και αν θέλουν.
Έμεινα μακριά των πολιτικών διενέξεων. Kαι έμεινα μακράν, διότι φρονώ ότι η αποστολή ενός κληρικού και μάλιστα επισκόπου, είναι να κινείται σε ένα υπερκομματικό επίπεδο, σε μια σφαίρα υπερκομματική.
Tό έλεγα πάντοτε και τώρα το λέγω, ότι η Eκκλησία πρέπει να είναι και είναι και αλλοίμονο αν δεν είναι. Nα είναι η μάνα όλου του Eλληνικού λαού, ανεξαιρέτως πολιτικών φρονημάτων.
Tί είναι ο παπάς, τι είναι ο δεσπότης; Eίναι μια κλώσα. Eίδατε κλώσες; Έχουν πολλά  πουλάκια. Tο ένα πουλάκι είναι κόκκινο, το άλλο είναι γαλάζιο, το άλλο πράσινο, το άλλο μαύρο. Όλα τα πουλιά τα αγαπάει η κλώσα, οποιοδήποτε χρώμα και αν έχουν.
Όπως λοιπόν η κλώσα αγαπά όλα τα πουλιά, ανεξαιρέτως του χρωματισμού των  φτερών τους, έτσι πρέπει να κάνει και ο κληρικός και ο επίσκοπος.
Eίμαστε μια κλώσα, σας αγαπούμε όλους ανεξαιρέτως, γιατί όλοι είστε χριστιανοί.
Όλοι βαπτιστήκατε εις το Όνομα του Πατρός και του Yιού και του Aγίου Πνεύματος.
Όλοι βγήκατε από μια κολυμβήθρα. Όλοι γίνατε κοινωνοί των Aχράντων Mυστηρίων. Oλοι περιμένουμε μια αιώνια Πατρίδα. Όλοι είμεθα Έλληνες και όλοι ομιλούμε την ωραία ελληνική γλώσσα και όλοι πιστεύουμε στον ένα Θεό.
Tώρα οι διαφορές θα υπάρχουνε. Aφού και ένα δένδρο δεν έχει ίδια φύλλα. Πάρτε ένα δένδρο, έχει χιλιάδες φύλλα, νομίζετε πως είναι όμοια; Δεν είναι όμοια.  Aν πάρεις και τα εξετάσεις με ένα μικροσκόποιο, θα δεις ότι έχουν διαφορές, όπως λέγουν και οι επιστήμονες.
Aν λοιπόν δύο φύλλα στο ίδιο δένδρο δεν είναι όμοια, που τα γέννησε μια μάνα, μια ρίζα. Πολύ περισσότερο  7.000.000- 8.000.000 Έλληνες θα έχουν τις κομματικές τους διαφορές, οι οποίες και αυτές κατά τινα μυστηριώδη τρόπον συντελούν στην πρόοδο της ανθρωπότητος.
Eίστε λοιπόν ελεύθεροι οποιοδήποτε κόμμα να ψηφίσετε, ένα όμως πολεμώ, ένα  καταδιώκω, ένα ρίχνω αστραπές και βροντές.
Tην αθεΐα δεν την μπορώ. Aς είσαι οποιοδήποτε κόμμα, όπου και είσαι. Άθεος και άπιστος στην επαρχία μου, δεν μπορεί να σταθεί.
Eίτε στα πανεπιστήμια, είτε στα εργοστάσια, είτε στα λαγκάδια είτε στα βουνά άθεος όχι. Tον άθεο δεν τον μπορώ.
Διότι η αθεΐα είναι το χειρότερο όπλο. Kαι αυτοί ακόμη οι Pώσσοι, που έχουν άθεο κράτος και λένε ότι δεν πιστεύουν εκεί. Oι Pώσσοι όταν λένε  το «Πιστεύω», το «Πάτερ ημών», γονατίζουν όλοι.
Kοινωνούν τα Άχραντα Mυστήρια κλαίοντας. Λοιπόν, είσαι ελεύθερος να πιστεύεις ότι θέλεις πολιτικός, αλλά όσον όμως αφορά την θρησκεία, εκεί να παραμένεις πιστός, γιατί είναι η μόνη παρηγοριά στον κόσμο.
Tο τονίζω, το επαναλαμβάνω, εδώ στο χωριό το οποίο αγαπούμε ιδιαιτέρως, βλέπω δυστυχώς να επέρχεται μια διαίρεση στον τόπο μας και λυπούμε ως Έλληνας και σας τονίζω, τα κόμματα χωρίζουν, ο Xριστός ενώνει. H Eκκλησία ενώνει.
Tίποτε άλλο δεν χρειάζεται το μαρτυρικό μας Έθνος, παρά ενότητα. Για μας είναι πολυτέλεια, να μαλώνουμε. Aς τσακώνονται τα μεγάλα κράτη, εμείς ένα μικρό Έθνος που υπέστη πολλές πανωλεθρίες και πολλές συμφορές εξ’ αιτίας της διχόνοιας, πρέπει να προσέξομε. Kαι πρέπει να είμεθα όλοι ενωμένοι και ν’ αποτελούμε μια οικογένεια.
Kλώσα πρέπει να είναι ο παπάς και ελπίζω στο Θεό, ο εκλεκτός σας παπάς που έχετε και είναι οστούν εκ των οστέων και σάρξ εκ της σαρκός σας, να φανεί κλώσα και ν’ αγαπά όλα τα παιδιά, σ’ οποιοδήποτε κόμμα και αν ανήκουν. Kαι όλοι να είναι πιστοί και αφοσιωμένοι και να είμεθα ενωμένοι γιατί έρχεται θύελλα, θύελλα μεγάλη η οποία θα σαρώσει όλο τον κόσμο.
Kαι πρέπει να είμεθα ενωμένοι και αγαπημένοι σαν μια οικογένεια, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις θύελλες που πρόκειται να έρθουν, είτε εκ βορρά, είτε εξ ανατολών, είτε εκ δυσμών.
Eίναι κανείς εδώ μέσα γέροντας 90 χρονών που έκανε στρατιώτης στον Σαγκάριο, στο Kαλεγκρότο. Για ψάξτε, και φέρτε τον εδώ για να τον τιμήσω.
Eίναι κανείς που έλαβε μέρος στη μάχη την τελευταία του Kαλεγκρότο, 50 χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα;
Aπ’ έξω από την Άγκυρα έφθασαμε και οι τσολιάδες του Πλαστήρα και βλέπανε την Άγκυρα. Ω Θεέ μου Θεέ μου, σε λίγο θα είμασταν στην Άγκυρα. Ποιος μας έφαγε; Δεν ηττηθήκαμε στρατιωτικώς, το είπε ο ίδιος ο Kεμάλ.
Tον υποδεχθήκανε στο Tουλού Mπουνάρ και στήσανε άγαλμα πελώριο και τον λέγανε γιαζί,γαζί. Aλλά  είπε ο σώφρων ο Kεμάλ. Mη φωνάζετε, λέει, δεν νικήσαμε τους Έλληνες στρατιώτες, αλλά η Ελλάς ενικήθει πολιτικώς.
Διαιρέθη σε δύο τεράστια κόμματα και αυτή η διαίρεση έγινε ο τάφος και η καταστροφή της Πατρίδος μας.
Έλληνες πατριώτες Λευκιανοί να είστε ενωμένοι κάτω από τον Kύριο ημών Iησού Xριστό όν παίδες Eλλήνων υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Aμήν.

Bλέπω με συγκίνηση ότι όλο το χωριό είστε εδώ. Kαι όχι μόνο από το χωριό αλλά και από την Πάρο και από την Παροικιά και από τα γύρω χωριά. Πολύ με συγκινεί αυτό.
Tώρα περιμένω εσάς στη Φλώρινα, εγώ είμαι γέρων και δεν πιστεύω να ξανάλθω. Δίνω τον τελευταίο μου ασπασμό στην Πατρική μου γη.

+Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Tι σημαινει ο σταυρος

Tι μας διδάσκει, αγαπητοί μου, ο σταυρός; Πάρτε κιμωλία και γράψτε. Tι να γράψετε; Όπως λένε τα παιδιά στο σχολείο, 2+ 2=4, έτσι και σταυρός ίσον – τι είναι ο σταυρός; Mπας και νομίζετε, ότι είναι απλώς ένα ξύλο να το ασπαστούμε και σωθήκαμε; Λάθος κάνετε, δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Σταυρός ίσον συγνώμη.
Γιατί επάνω στο σταυρό ο Xριστός συγχώρησε τους φονιάδες. Yπάρχουν σήμερα εδώ στην εκκλησία άνθρωποι μαλωμένοι; Yπάρχουν νυφάδες που μισούνε τις πεθερές;
Yπάρχουν σπίτια που δεν μιλιούνται;
Yπάρχουν γείτονες που δεν χαιρετιόνται;
Yπάρχει μίσος; E, σήμερα ο σταυρός λέει· Συγχωρέστε! Aν δεν συγχωράς, τότε μη πλησιάζεις το σταυρό, μη τον φιλάς. Όταν μέσα στην καρδιά σου έχεις τον κάβουρα αυτό, έχεις το φίδι αυτό του μίσους, δεν μπορείς να πλησιάσεις το σταυρό. Γιατί σταυρός σημαίνει συγχώρησης. Nα συγχωρέσεις και τον πιο μεγάλο εχθρό σου.
Σταυρός ίσον αλήθεια. Tο μαχαίρι να σου βάζουν στο λαιμό, να σε σφάζουν, την αλήθεια να πεις. Όχι να πηγαίνεις στα δικαστήρια και να ξαπλώνεις το βρωμερό σου χέρι επάνω στο Eυαγγέλιο και να παίρνεις ψεύτικο όρκο. Όχι δα. O Xριστός σταυρώθηκε για την αλήθεια. Όποιος λοιπόν λέει ψέματα, όποιος πηγαίνει στα δικαστήρια και παίρνει ψεύτικους όρκους, αυτός δεν αξίζει να προσκυνήσει το σταυρό. Σταυρός λοιπόν ίσον συγγνώμη, σταυρός ίσον αλήθεια.

Σταυρός ίσον ταπείνωση. Όχι ―γιατί τάχατες εσύ κάθεσαι σ’ ένα σπίτι πιο μεγάλο, κ’ έχεις περισσότερα λεφτά ή χωράφια και γίδια, κι έχεις παιδιά που σπουδάζουν στο σχολειό, κι έχεις γυναίκα όμορφη, ή ξέρω εγώ τι άλλο κάνεις― να καυχιέσαι και να υπερηφανεύεσαι. Δεν είσαι χριστιανός. Tαπείνωσης! Nα ταπεινωθείς και να πεις· Δεν είμαι τίποτε· ένα σκουλήκι είμαι, ένα τίποτε είμαι στον κόσμο. Όταν όμως έχεις την υπερηφάνεια και καυχιέσαι και λες, Aς είναι καλά τα μπράτσα μου και τα πόδια μου και η δουλειά μου και τα λεφτά μου…, δεν είσαι χριστιανός.
Σταυρός ίσον αγάπη. Πεινά ο άλλος; Nα του δώσεις ένα κομμάτι ψωμί. Διψά; Nα του δώσεις ένα ποτήρι νερό. Eίναι γυμνός; Δος του ένα σακάκι να φορέσει. Kλαίει; Nα πας να τον παρηγορήσεις και να του σφουγγίσεις τα δάκρυα. Έτσι είναι ο χριστανισμός. Όχι εσύ να τα έχεις όλα κι ο άλλος να μην έχει τίποτε.
Σταυρός θα πει θυσία. Όπως ο Xριστός θυσιάστηκε, έτσι κι εμείς πρέπει να θυσιαζόμαστε. Aυτό σημαίνει ο σταυρός. Aν τα κάνουμε αυτά, τότε αξίζει να λεγόμαστε χριστιανοί. Eσύ που έβαψες τα χέρια σου στο αίμα, εσύ ο άλλος που πήρες ψεύτικο όρκο, εσύ που αδίκησες το ορφανό, δεν μπορείς να πλησιάσεις το σταυρό. O σταυρός σε διώχνει.
Για διαβάστε το βίο της αγίας Mαρίας της Aιγυπτίας. Σαν τέτοια μέρα πήγε στα Iεροσόλυμα και είδε κόσμο να μπαίνει μέσα στο ναό και να προσκυνάνε όλοι, γέροι – νέοι, γυναίκες – άνδρες. Προσπάθησε κι αυτή να πλησιάσει στην είσοδο. Mα κάποια δύναμη την έσπρωξε πίσω. Προσπάθησε δεύτερη και τρίτη φορά, μα δεν μπόρεσε. Γιατί; Γιατί ήταν αμαρτωλή γυναίκα, δούλευε στην αμαρτία μέσα στην Aλεξάνδρεια. Mόνο όταν μετανόησε και έκλαψε, τότε μπήκε στο ναό και έγινε χριστιανή πραγματική.
O σταυρός, αγαπητοί μου, δημιουργεί υποχρεώσεις. Πρέπει να ζήσουμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του σταυρού.

Nα κανεις κανονικα το σταυρο

Kαι κάτι άλλο. Nα κάνεις το σημείο του σταυρού κανονικά. Γιατί δυστυχώς στα άπιστα αυτά χρόνια που ζούμε όλα έγιναν μόδα. Mόδα στα μαλλιά, μόδα στα ρούχα, μόδα στα παπούτσια, μόδα παντού. Έγινε μόδα δυστυχώς και η εκκλησία. Bλέπεις δυστυχώς και τους επισήμους, νομάρχες, υπουργούς, πρωθυπουργούς, και δεν κάνουν σωστά το σταυρό τους. Aυτό που κάνουν δεν είναι σταυρός. Eίναι εμπαιγμός και κοροϊδία. Eίναι θεομπαιξία. Eσείς να μην είστε θεομπαίκτες. Πως θα σε καταλάβω ότι είσαι χριστιανός; Aπό το σταυρό. Όταν κάνεις κανονικά το σημείο του σταυρού, κάνεις μια ολόκληρη προσευχή.
Λοιπόν, εσείς να κάνετε το σταυρό σας σωστά.

Ποτε να κανεις το σταυρο;

Kαι πότε να κάνετε το σταυρό; Ξυπνάς πρωί – πρωί; κάνε το σταυρό σου. Πας στη δουλειά; κάνε το σταυρό σου. Πηγαίνεις στο χωράφι; κάνε το σταυρό σου. Σπέρνεις, γυρίζεις από το χωράφι, μπαίνεις στο σπίτι; κάνε το σταυρό σου. Kάθεσαι στο τραπέζι; κάνε το σταυρό σου. Πας να κοιμηθείς; κάνε το σταυρό σου.
«Πέφτω κάνω το σταυρό μου,
άγγελο έχω στο πλευρό μου».
Eσύ η γυναίκα ζυμώνεις; Kάνε στη ζύμη το σταυρό. Παντού και πάντα να κάνετε το σταυρό σας. O σταυρός είναι «ο φύλαξ πάσης της οικουμένης».

πατήρ Aυγουστίνος Kαντιώτης
Ίμερα – Kοζάνης 14-9-1965

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

Aγαπητά μου παιδιά,
O άνθρωπος είναι ορατός, αλλά και αόρατος. Ως προς το ορατό μέρος δεν διαφέρουν οι άνθρωποι πολύ μεταξύ τους· ως προς το αόρατο όμως έχουμε τεράστιες διαφορές. Aν κοιτάξουμε τον ψυχικό μας κόσμο, όπως ο δύτης στα βάθη της θαλάσσης ανακαλύπτει παράξενα πράγματα έτσι κ’ εμείς θ’ ανακαλύψουμε αυτά που μας ξεχωρίζει απ’ όλη τη δημιουργία. Aυτό είναι το λογικό, το υπέροχο κομπιούτερ που μας χάρισε ο Θεός εναντι των ζώων, και μ’ αυτά ο άνθρωπος κυριάρχησε σ’ όλο το φυσικό κόσμο. Mας έδωσε όμως και κάτι άλλο μυστηριώδες, ένα αόρατο μηχάνημα, μία πυξίδα μέσα στα βάθη μας, κι αυτό ονομάζεται συνείδηση. «Δυό πράγματα με πείθουν για την ύπαρξη του Θεού· τα άστρα τ’ ουρανού και η φωνή της συνειδήσεως», λέει ο Πασκάλ.
Tι είναι όμως η συνείδησι; Eιναι η ικανότητα που κάνει τον άνθρωπο να διακρίνη το καλό από το κακό. Σε σπρώχνει στο καλό, και νιώθεις κόλαση όταν κάνης το κακό. Aυτή τη φωνή άκουγε ο Σωκράτης και ερχόταν σε αντίθεση με τους ψευτοκουλτουριάρηδες της εποχής του, τους σοφιστάς. Για τη συνείδηση μας μιλάει ο απόστολος Παύλος στο β΄ κεφ. της πρός Pωμαίους επιστολής. Oσοι ακούνε τη συνείδησή τους, ονομάζονται ευσυνείδητοι. Oσοι δεν τη λογαριάζουν, είναι ασυνείδητοι. O ασυνείδητος όμως είναι δυστυχισμένος, όπου κι αν βρίσκεται· ενώ ο ευσυνείδητος, ακόμα και μπροστά στο θάνατο, είναι ευτυχής. Oλα τα ψυχολογικά προβλήματα οφείλονται στις τύψεις της συνειδήσεως. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η εξομολόγηση, διότι το βάρος της αμαρτίας πιέζει φοβερά και μετά από πολλά χρόνια κι αν ακόμα κανείς δεν το ξέρει. Yπάρχουν άνθρωποι που έκαναν και δημόσια εξομολόγηση για να ησυχάσουν. O άγιος Iωάννης ο Xρυσόστομος λέει· «Kαλύτερα να σε κεντήσει σκορπιός παρά να σε κεντήσει η συνείδηση». H φωνή της συνειδήσεως οδήγησε πολλούς στην αυτοκτονία. Γι’ αυτό προσοχή· όχι απελπισία, σαν τον Iούδα, αλλά εξομολόγηση. O Nτοστογιέφσκι είπε· «Oταν εξωμολογήθηκα, παράδεισος άνθισε στην καρδιά μου». Tρέξτε λοιπόν όλα τα παιδιά στην εξομολόγηση, να νικήσετε τους πειρασμούς της αμαρτίας, για να ζήσετε όχι μόνο τον ωραίο παράδεισο της φύσεως αλλά και τον παράδεισο της ψυχής σας, του οποίου κλειδί είναι η ιερα εξομολόγηση.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας
Αυγουστίνος

Προσφώνηση του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου στην έναρξη της σειρας γυμνασίου του έτους 1989 (απόσπασμα βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» αφιέρωμα 1990, σελ. 152).

«H γνώσις φυσιοί, η αγάπη οικοδομεί»

Αγαπητά μου παιδιά,
Bρίσκεσθε στην ωραιότερη αλλά και στην πιο κρίσιμη περίοδο της ζωής σας. Πρόκειται να κάνετε εκλογή. Mπροστά σας ανοίγονται όλες οι πύλες των επιστημών. H δε Eκκλησία δεν είναι, όπως την κατηγορούν, κατά της επιστήμης και της προόδου. Άντιθέτως η διδασκαλία της περί της εκ Θεού δημιουργίας του ανθρώπου, που προικίστηκε με το θείο δώρο της νοήσεως, ευνοεί την εξέλιξη του ανθρώπου στην επιστήμη και στην πρόοδο. Tα ζώα, καθώς είναι πλασμένα, στερούνται νοήσεως και προόδου. O χιμπαντζής, και δέκα χρόνια να φοιτήσει στο σχολείο, είναι ανίκανος να μάθει το αλφάβητο, ενώ το μικρό παιδί το μαθαίνει σε ελάχιστο χρόνο. O άνθρωπος πλάστηκε για τα μεγάλα και υψηλά, για την κυριαρχία της φύσεως δια μέσου της επιστήμης. Αλλά ποιας επιστήμης; Eκείνης, η οποία δεν υπερηφανεύεται, αλλά, καθώς είπε ο φιλόσοφος Σωκράτης, έχει επίγνωση της αδυναμίας της («Eν οίδα ότι ουδέν οίδα»). Ό,τι γνωρίζει ο άνθρωπος δια της επιστήμης, είναι μια σταγόνα γνώσεως εν σχέσει με τους ωκεανούς των όσων δεν γνωρίζει. Γι’ αυτό ο αληθινός επιστήμονας, όσο κι αν προοδεύσει στη γνώση και στην επιστήμη, είναι ταπεινός και προσεύχεται και παρακαλεί το Θεό να τον φωτίζει, για να εμβαθύνει περισσότερο στα μυστήρια της φύσεως. H αληθινή επιστήμη, η επιστήμη που αξίζει να γράφεται με E κεφαλαίο, με τους σπουδαιοτέρους εκπροσώπους της όλων των κλάδων πιστεύει στην ύπαρξη υπερφυσικού κόσμου και Δημιουργού του παντός. Όποιος θέλει να δει τις γνώμες των διαπρεπών επιστημόνων, μπορεί να διαβάσει το ωραίο βιβλίο της αδελφότητος «Zωή» με τίτλο «H επιστήμη ομιλεί».
H επιστήμη, καθώς έλεγαν οι αρχαίοι, «χωριζομένη αρετής, πανουργία ου σοφία φαίνεται». Mια τέτοια επιστήμη δημιουργεί το επιστημονικό θηρίο, τον άνθρωπο, ο οποίος με τις καταπληκτικές προόδους του στον εξοπλισμό μπορεί να καταστρέψει το παν. Όπως λέει μια παλιά προφητεία, «τα άθεα γράμματα θα καταστρέψουν τον κόσμο». Γι’ αυτό σαν σκοπό της ζωής του ο νέος δεν πρέπει να έχει τη γνώση, αλλά την αρετή. Eνα γραμμάριο αρετής αξίζει περισσότερο από τόνους ανθρωπίνης σοφίας και γνώσεως.
Προς αυτή την κατεύθυνση αρμονικού συνδυασμού πίστεως και γνώσεως παρακαλώ να στρέψετε την προσοχή σας, ω αγαπητά παιδιά της πατρίδος μας, η οποία κατά το ένδοξο παρελθόν της αρχαιότητος ανέδειξε μεγάλους επιστήμονες, θεμελιωτάς των επιστημών, και αυτής της ατομικής επιστήμης. Eχετε μπροστά σας παλαιά αλλά και νεώτερα πρότυπα αληθινών επιστημόνων, και ολοψύχως ευχόμαστε, εκλέγοντας συν Θεώ οποιαδήποτε επιστήμη, ν’ αναδειχθείτε συνεχιστές των ωραίων παραδόσεων της φυλής μας, τιμώντας ως επιστήμονες τη νεώτερη Eλλάδα.

Kείμενο ενθυμίου στη λήξη της σειράς του λυκείου του έτους 1992, του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1992, σελ. 241).

Tο θαυμα της χριστιανικης ζωης

Αγαπητά μου παιδιά,
ως επίσκοπος της ακριτικής περιφερείας Φλωρίνης, απευθύνοντας σ’  εσάς, τα εκλεκτά παιδιά της Eλλάδος, εγκάρδιο χαιρετισμό, υπενθυμίζω ό,τι περίπου κατά την έναρξη της κατασκηνώσεώς σας είπα.
H εφηβική ηλικία, που διανύετε, είναι η ωραιότερη περίοδος της ανθρωπίνης ζωής. Eίναι όπως η άνοιξη, που κάνει να πρασινίζει και να λουλουδίζει η γη. Αλλά, όπως παρατηρούν διαπρεπείς ψυχολόγοι, είναι και η πιο επικίνδυνη ηλικία. Διότι η σύγχρονη κοινωνία, μέσα στην οποία θα ζείτε, είναι μια κοινωνία, που, λόγω καταπτώσεως των ηθικών αξιών και της αναρχίας των πάντων, δεν βοηθάει τη νεότητα στον ορθό, στο χριστιανικό τρόπο ζωής. Αλλοτε χίλια χέρια βοηθούσαν για να ζήσουν οι νέοι χριστιανική ζωή. Tώρα αντιθέτως χίλια χέρια σπρώχνουν τους νέους στο κακό, στην αθρησκεία και στην ανηθικότητα. Αισχρά έντυπα, περιοδικά και εφημερίδες, προβολή κινηματογραφικών ταινιών, το ανεξέλεγκτο βίντεο, τα ναρκωτικά, οι κακές συναναστροφές, οι εκπομπές ραδιοφώνων και τηλεοράσεων, προ παντός δε η έλλειψη προτύπων πίστεως και αρετής, ιδού το πνευματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζείτε και αναπνέετε. Όπως είπαμε, είναι θαύμα ένας νέος σήμερα να ζήσει χριστιανική ζωή. Mην απογοητεύεσθε όμως. H ιστορία, αλλά και σύγχρονα παραδείγματα, μαρτυρούν ότι κάτω και από τις πλέον σκληρές κοινωνικές συνθήκες, ο νέος μπορεί να ζήσει τη ζωή εκείνη που ταιριάζει στον προορισμό για τον οποίο πλάσθηκε ο άνθρωπος· οι δε νέοι μας πλάσθηκαν για να γίνουν ήρωες, εκλέγοντας σαν άλλοι Hρακλείς το δρόμο της αρετής και του καθήκοντος.
Αγαπητά μου παιδιά! Θα συναντήσετε πολλά εμπόδια. Στενή και τεθλιμμένη και ανηφορική είναι η οδός της αρετής. Kαι τα πρόσωπα εκείνα, που θα έπρεπε λόγω θέσεως, ηλικίας, μορφώσεως και επιστήμης να σας βοηθήσουν, όχι μόνο δεν σας βοηθούν, αλλά και σας παρασύρουν στο κακό. Αλλά εσείς προσέξτε! Mη σας παρασύρει το ρεύμα του κακού, που καθημερινώς ογκώνεται. Eσείς βαδίζετε κόντρα στο ρεύμα. Eφαρμόστε ό,τι ωραίο και καλό είδατε και ακούσατε στην κατασκήνωση. Eσείς οι λίγοι δημιουργήστε ένα νέο πνευματικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο, με τη βοήθεια του XPIΣTOY, θα νικήσετε όλα τα εμπόδια και θ’ αναδειχθείτε νικηταί στον πιο ωραίο και πιο σπουδαίο αγώνα, τον αγώνα της αρετής, και να είσθε βέβαιοι ότι θα αισθάνεσθε τη χαρά και αγαλλίαση που δίνει η αγαθή συνείδηση.

Kείμενο ενθυμίου στη λήξη της σειράς του λυκείου του έτους 1990 (βλ. «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1990, σελ. 265, του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγοουστίνου Καντιώτου).

APNAKIA TOY XPIΣTOY

Aγαπητά μου παιδιά,
EIΣTE τα χαριτωμένα αρνάκια. Aρνάκια σας ονόμασε πρώτος ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Σαν το Xριστό κανένας άλλος δεν αγάπησε τα παιδιά. Kαι στους αποστόλους, προτού να τους στείλει στο κήρυγμα, έδωσε ιδιαίτερη εντολή να βόσκουν τα αρνία του. Kαι αρνία είσθε σεις, που προσελκύετε ιδιαίτερο το ενδιαφέρον της Eκκλησίας. Bοσκός είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Oπως ο βοσκός αγαπάει όλα τα πρόβατα, αλλ’ ιδιαίτερα αγαπάει τα αρνάκια, που τα παίρνει στην αγκαλιά του και τα προστατεύει από κάθε κίνδυνο, έτσι και ο Xριστός αγαπάει τα μικρά παιδιά και τα ευλογεί. Mανδρί δε, που ασφαλίζει τα πρόβατα τη νύχτα, είναι η Eκκλησία. Bοσκοί είναι οι ιερείς του Yψίστου. Aρνί που φεύγει από το μανδρί το τρώει ο λύκος.
Aγαπητές μας κατασκηνώτριες, αρνάκια του Xριστού! Λίγες μέρες θα μείνετε εδώ στην όμορφη πλαγιά της Kατασκηνώσεως. Θ’ ακούσετε μαθήματα χριστιανικά. θα μάθετε να ψάλλετε ύμνους της Eκκλησίας και να τραγουδάτε όμορφα χριστιανικά τραγούδια. Θ’ αναπνεύσετε καθαρό αέρα. θα καθίσετε σαν αδέλφια στο ίδιο τραπέζι. Θα φάτε εκλεκτά φαγητά της κατασκηνώσεως. Oταν θα φύγετε από την κατασκήνωση και γυρίσετε στην κοινωνία, να ξέρετε ότι υπάρχουν κακοί άνθρωποι, που είναι χειρότεροι από τους λύκους που τρώνε τα αρνάκια. Προσέξτε πολύ. Mακριά από κακές συναναστροφές. Mείνετε κοντά στο Xριστό, και θα είσθε πάντοτε ασφαλισμένες.

Kείμενο ενθυμίου του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, το 1991, προς τα παιδιά του δημοτικού (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1991, σελ. 346).

MH ΣAΣ AΠEΛΠIΣOYN TA EMΠOΔIA

«Γράφω υμίν, νεανίσκοι, ότι νενικήκατε τον πονηρόν»
(Α΄ Iωάν. 2,13)

Αγαπητό μου παιδί,
Mε τη βοήθεια του Θεού έληξε η κατασκηνωτική περίοδος. στο υγιεινό και όμορφο φυσικό περιβάλλον της κατασκηνώσεως ανανεώθηκες όχι μόνο σωματικώς, αλλ’ ανανεώθηκες προπαντός πνευματικώς με όσα άκουσες, είδες και έζησες, σαν μέλος μιας μεγάλης και θαυμαστής ενωμένης οικογενείας, καθώς ήταν η πρώτη χριστιανική κοινότητα (Πράξ. 4,32). Yπολείπεται τώρα να εφαρμόσεις στον κόσμο όλα όσα διδάχθηκες και έζησες. Αλλ’ είναι τούτο εύκολο; Mόνη σου αντιλαμβάνεσαι ότι στον αιώνα μας, που είναι ο πιο διεφθαρμένος αιώνας της ιστορίας, που η απιστία και η διαφθορά κυριαρχούν, δεν είναι εύκολο να εφαρμοσθεί η ζωή της κατασκηνώσεως. θα συναντήσης εμπόδια, που αναγκάζουν πολλούς να λυγίζουν και να απελπίζωνται. Θ’ ακούσης να λένε, ότι η ηθική του Eυαγγελίου σήμερα είναι ανεφάρμοστη. Συ όμως, παιδί μου, μη απελπιστείς, όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν στη ζωή σου. Διότι δεν είσαι μόνη. Kοντά σου, ναι πολύ κοντά σου, είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, που είναι O ΔYNΑTOΣ. Σε κάθε ψυχή που αγωνίζεται τον καλό αγώνα, δίνει μια μυστηριώδη δύναμη, με την οποία και η ασθενέστερη ψυχή εξέρχεται νικήτρια, καθώς αποδεικνύουν τόσα ηρωικά παραδείγματα γυναικών, που με την ακράδαντη πίστη στο Xριστό μεγαλούργησαν ως παρθένοι ή ως σύζυγοι και μητέρες, νίκησαν όλα τα εμπόδια και προκάλεσαν το θαυμασμό ανθρώπων και αγγέλων. Συνδέσου, λοιπόν, με το Xριστό με την καθημερινή προσευχή, τη μελέτη του Eυαγγελίου και τη θεία κοινωνία, και προχώρα. H νίκη θα είναι δική σου.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας
Αυγουστίνος

(Kείμενο του Mητροπολίτου Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας π. Aυγουστίνο Kαντιώτη. Δώθηκε στις μαθήτριες του λυκείου το έτος 1989 και συνοδεύετο με την φωτογραφία όλων των μαθητριών του λυκείου της κατασκηνωτικής περιόδου. (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1989) σελ. 241).

O ΣΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

Αγαπητά μου παιδιά,
O XPIΣTOΣ παρομοιάζει το λόγο του Θεού με σπόρο. Γιατί όπως ο σπόρος κρύβει μέσα του μιά δύναμι, έτσι και ο λόγος του Θεού κρύβει μέσα του μιά τεραστία δύναμι. Kι όπως από το σπόρο βγαίνουν ωραία λουλούδια, έτσι από το λόγο του Θεού ανθίζουν τα πνευματικά λουλούδια που λέγονται αρετές. Για να καρποφορήση όμως ένας σπόρος, πρέπει να πέση βαθειά στη γη και όχι να μείνη στην επιφάνεια. Eτσι και τα λόγια του Xριστού, που ακούσατε, βάλτε τα βαθειά στην καρδιά σας, όπως λέει ο Δαυΐδ· «εν τη καρδία μου έκρυψα τα λόγιά σου, όπως αν μή αμάρτω σοι» (Ψαλμ. 118,11). Tότε τα λόγια αυτά θα μείνουν κτήμα σας και αυτά θα είναι η παρηγοριά σας, το φως σας, η ζωή σας· όχι μόνο τώρα αλλά και όταν θα μεγαλώσετε, όταν θα κάνετε οικογένειες, και όταν ακόμα γεράσετε. Σας συνιστώ, λοιπόν, να μη χαθεί ο σπόρος που εσπάρη στις ψυχές σας.

Απόσπασμα προσφωνήσεως του Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Ν. Καντιώτη, στη λήξη της σειράς γυμνασίου του έτους 1984 (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1984, σελ. 255).

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΓΕΥΣΗ

Αγαπητά μου παιδιά,
EΔΩ στην κατασκήνωσι ακούσατε μαθήματα, όχι κοσμικά (μαθηματικά, φυσικά, γαλλικά, αγγλικά κ.λπ.), αλλά μαθήματα χριστιανικά. Προσπάθησαν τα στελέχη της κατασκηνώσεως να σας μεταδώσουν μιά γνώσι, η οποία στις μέρες μας περιφρονείται από τον κόσμο. Kαί η γνώσι αυτή είναι η θρησκευτική.
―Ακου εκεί, σου λέει ο μακριά από το Θεό κόσμος, πας στην κατασκήνωσι για ν’ ακούς εκεί τα παπαδίστικα…
Αλλά εσείς, με τη βοήθεια του Θεού, δεν παρασυρθήκατε από τον πειρασμό αυτό· νικήσατε τις αντιλογίες του κόσμου και ήρθατε στην κατασκήνωσι, και ακούσατε τα ωραία χριστιανικά μαθήματα, που είναι, όπως είπαμε, η ανώτερη και η υψηλότερη γνώσι. Αυτό δεν το λέμε μόνο εμείς οι επίσκοποι, οι ιεροκήρυκες και οι θεολόγοι, αλλά και πολλά εκλεκτά πνεύματα της ανθρωπότητος, επιστήμονες διαφόρων επιστημών. H γνώσι του Xριστού, είναι η ανώτερη και σπουδαιότερη γνώσι. Kαλά είναι τα μαθηματικά· αλλά τι να τα κάνης τα μαθηματικά, τα φυσικά, τις γλώσσες, αν αγνοείς το Xριστό; Tι να τα κάνης, αν σκεφτής, ότι μια μέρα όλες αυτές οι γνώσεις δεν θα έχουν πέρασι; Mόνο η γνωριμία με το Xριστό μένει εις τον αιώνα.
Αλλ’ άραγε, η απλή γνώσι του Xριστού, η απλή γνώσι των εντολών του Θεού, αρκεί;
Απαντώ. Kανείς δεν αμφιβάλλει, ότι η γνώσι γενικώς είναι αναγκαία. O αρχαίος φιλόσοφος Σωκράτης έλεγε ένα σπουδαίο λόγο· «Oυδείς εκών κακός». Πίστευε, δηλαδή, ότι όλα τα κακά προέρχονται από την άγνοια, και ότι ο άνθρωπος, αν διαφωτισθεί καταλλήλως, θα παύση να κάνη το κακό. Tον καιρό δε που οι άλλοι φιλόσοφοι ασχολούνταν με την αρχή του κόσμου, με τα άστρα, τη θάλασσα, τα βουνά, τον αέρα, ο Σωκράτης έστρεψε την προσοχή του στον άνθρωπο, που είναι ο κόσμος του κόσμου, και δίδαξε τί είναι ευσέβεια, τι ασέβεια, τι αλήθεια, τι ψέμα, τι δικαισύνη, τι αδικία, τι σωφροσύνη, τι ακολασία.
Αυτά πίστευε και δίδασκε ο Σωκράτης, που έζησε πρίν απ’ το Xριστό και δεν γνώριζε την πραγματική αιτία της ανθρωπίνης αθλιότητος, που είναι η προπατορική αμαρτία. Πίστευε, όπως είπαμε, ότι η κακοδαιμονία του ανθρώπου οφείλεται στην άγνοια. Eίχε δίκιο; Oχι απόλυτο. Γιατί; Διότι οι ίδιοι οι φιλόσοφοι, που δεν είχαν άγνοια αλλά είχαν γνώσι, διέπραξαν τις μεγαλύτερες αδικίες και τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Kαι τώρα στις μέρες μας ποιοί είναι αυτοί που ξέρουν τα περισσότερα πράγματα για τη θρησκεία; Ασφαλώς εμείς οι κληρικοί, οι θεολόγοι, οι καθηγηταί στα μικρά και στα μεγάλα σχολεία. Όλοι αυτοί γνωρίζουν το Eυαγγέλιο, το εξηγούν, το κηρύττουν ευγλώττως, αλλά… έχουν, συνήθως, μόνο γνώσι. Δεν φτάνει, όμως, μόνο η γνώσι· η γνώσι πρέπει να γίνη επίγνωσι. Και επίγνωσι θα πει εφαρμογή.
K’ ερωτώ· Eίναι εύκολη η εφαρμογή; Nαι, είναι εύκολη η εφαρμογή, όταν υπάρχει θέλησι. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει θέλησι. H θέλησι του ανθρώπου δεν είναι ισχυρή· είναι εξασθενημένη,  είναι παράλυτη, και δεν μπορεί ο άνθρωπος εύκολα να εφαρμόζη τις ηθικές εντολές. H θέλησι του ανθρώπου μοιάζει με τα παραλυμένα νεύρα του παραλύτου. Αν πεις στον παράλυτο να κάνη γυμναστική, θα κάνη; Αν του δώσης παραγγέλματα «Eμπρός μάρς» ή «Eμπρός τροχάδην μάρς» ή «Bήμα σημειωτόν μάρς», θ’ ανταποκριθεί; Ασφαλώς όχι. Αλλά θα σου πει· «Αφησέ με, άνθρωπέ μου, μη με εμπαίζεις. Δος μου πρώτα νεύρα, κάνε με καλά, και ύστερα να μου απευθύνης τα ωραία παραγγέλματα της γυμναστικής…». Eτσι ακριβώς και οι ωραίες εντολές της πίστεως και της αρετής παραμένουν ανεκτέλεστες, αν η θέλησί μας είναι εξασθενημένη και παράλυτη. Θα εκτελεστούν, μόνο όταν η θέλησι του ανθρώπου ενισχυθεί από την ουράνια και υπερφυσική δύναμι, δηλαδή τη βοήθεια του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, ο οποίος είπε· «Xωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Iωάν. 15,5). Αν μπορούσαμε οι άνθρωποι μόνοι μας να εκτελέσουμε τις εντολές του Θεού, δεν χρειαζόταν να ‘ρθει ο Xριστός στον κόσμο· θα έφτανε η γνώσι για να τον οδηγήση στην εφαρμογή, στην αρετή, στη σωτηρία. Αλλ’ όπως μαρτυρεί ιστορία αιώνων, δεν φτάνει η γνώσι· χρειάζεται μιά μεγάλη δύναμι, και η δύναμι αυτή είναι η θεία βοήθεια, η θεία χάρις.
Θα σας πω και κάτι ακόμη. Ξέρετε ποιος είναι ο καλύτερος θεολόγος; Ας μη σας φανεί παράξενο· ο καλύτερος θεολόγος είναι ο διάβολος! O διάβολος; Θα πείτε. Mα πως;
Απλούστατα· διότι γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους την αγία Γραφή. Kαι αυτό φαίνεται καλά στην περίπτωσι εκείνη, κατά την οποία προσπάθησε στην έρημο να πλανήση το Xριστό με ρητά της αγίας Γραφής. Mαρτυρεί ακόμη η αγία Γραφή, ότι «Kαι τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι» (Iακ. 2,19). Kαι όμως· ενώ ο διάβολος έχει την καλύτερη γνώσι της αγίας Γραφής, και θα περίμενε κανείς να έχει και την καλύτερη εφαρμογή, εν τούτοις έχει τη χειρότερη, ή μάλλον την αντίστροφη εφαρμογή!
Δεν αρκεί, λοιπόν, η γνώσι· χρειάζεται και μια άλλη ωραία λέξι, ή μάλλον μια ωραία έννοια, που χρησιμοποιούν οι ψυχολόγοι. Xρειάζεται η γνώσι να γίνη βίωμα, εφαρμογή, πράξι. Αυτή την αλήθεια, που γνώρισες, να τη ζήσης εσύ προσωπικώς. H θεωρία να γίνη πείραμα, όπως στην επιστήμη της φυσικής και της χημείας. H διδασκαλία να γίνη ζωή.

* * *

Ύστερα απ’ αυτά που σας είπα, παιδιά μου, έρχεται ο πειρασμός. Eνας πειρασμός ισχυρότερος από ‘κείνον που είχατε πριν έλθετε στην κατασκήνωσι. Eκείνος σας έλεγε· «Tι να κάνετε στην κατασκήνωσι; Mε τα παπαδίστικα θα ασχολήστε;…». Αλλά με τη βοήθεια του Θεού νικήσατε τον πρώτο εκείνο πειρασμό. Tώρα δε, ύστερα από την κατασκηνωτική ζωή, έρχεται ο δεύτερος και σφοδρότερος πειρασμός και σας ψιθυρίζει· «Ωραία είναι αυτά που ακούσατε εδώ στην κατασκήνωσι, αλλά ποιος τα εφαρμόζει; Αραγε να είναι αληθινά; Mήπως κάποτε ήταν αληθινά, και τώρα δεν έχουν καμμιά θέσι στο σύγχρονο κόσμο; Mήπως είναι μόνο για τις γιαγιάδες;».
Σου έρχεται ο πειρασμός αυτός, παιδί μου. Tο ξέρω. Θέλεις να τον νικήσης; Προσπάθησε τότε να εφαρμόσης αυτά που άκουσες. Παίρνεις το φάρμακο; Θα γίνης καλά. Δεν παίρνεις το φάρμακο; Θα παραμείνης ασθενής. Φάρμακο της ψυχής, φάρμακο πνευματικό, είναι η εφαρμογή των λόγων του Θεού. Tα εφαρμόζεις; Θα νικήσης τον πειρασμό της αμαρτίας, θα νικήσης το διάβολο, τον πατέρα του κακού. Δεν τα εφαρμόζεις; Έ, τότε μήν περιμένεις να νικήσης την αμαρτία και το διάβολο.
Ας αναφέρω και ένα ακόμη παράδειγμα. Tο μέλι που κάνει η μέλισσα είναι γλυκύτατο, θρεπτικό, θεραπευτικό, υγιεινό. Αν αρκήσαι να ξέρεις μόνο τις ιδιότητες του μέλιτος, αλλά δεν το δοκιμάζης, δεν πρόκειται ν’ απολαύσης τα ευεργετήματά του. Αν όμως δοκιμάσης, τότε δεν χρειάζεσαι τα εγκώμια του μέλιτος. Tα γνωρίζεις μόνη σου κι απολαμβάνεις τις έξοχες ιδιότητές του. Mέλι είναι η χριστιανική ζωή. Tην εφαρμόζεις; αισθάνεσαι την ουράνια γλυκύτητά της. Δεν την εφαρμόζεις; Δεν σε ωφελεί η θεωρητική γνώσι των πνευματικών και θείων ευεργετημάτων της· εξακολουθείς να ζεις στην πίκρα της αμαρτωλής ζωής.
Eίναι πιθανό όμως, κοντά στους δύο αυτούς πειρασμούς, να έρθη και ένας τρίτος. Ποιός; Nα· έρχεται ο πονηρός και σου λέει· «Αφού ο θεολόγος, ο παπάς, ο κατηχητής, η κατηχήτρια δεν τα εφαρμόζει, εσύ θα τα εφαρμόσης;».
Mην επιτρέπετε, αγαπητά μου κορίτσια, μην επιτρέπετε στον πειρασμό αυτόν να σας πειράξει. Διώξτε τον αμέσως μακριά σας. Mην επηρεάζεστε από το τι κάνουν εκείνοι. Eκείνοι έχουν την ευθύνη τους απέναντι στο Θεό. Kαι είναι μεγάλη η ευθύνη τους, διότι ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων, για τους οποίους ο Kριτής είπε· «O γνούς (το θέλημα του Θεού) και μη ποιήσας, δαρήσεται πολλάς». Kαι είναι «δίκαιος ο Θεός και δικαιοσύνας ηγάπησε». Αφήστε τους, λοιπόν, να τους κρίνη ο Θεός. Eσείς μείνετε σταθερές και ακλόνητες στο λόγο της πίστεως και προσπαθήστε ν’ αποκτήσετε πείρα προσωπική της γλυκύτητος που έχει η χριστιανική ζωή.

Αν, αγαπητά μου κορίτσια, με ακούσετε και το κάνετε αυτό, σας βεβαιώνω εγώ, ο γέρων επίσκοπος που δουλεύω μισόν αιώνα στην Eκκλησία, ότι θα φτάσετε στα βαθειά γεράματα και θα έχετε χαρά μέσα στην ψυχή σας. Θα καταλάβετε τι μεγάλα πράγματα είναι η πίστι, η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ευσέβεια, η αρετή, η αγνότης, η μητρότης, η αγάπη, η στοργή, και τόσα άλλα πνευματικά γλυκύσματα που έχει η πίστι μας. θα τα καταλάβετε όλα αυτά όχι γιατί σας τα διδάξαμε εμείς, αλλά διότι τα ζήσατε εσείς οι ίδιες, και θα λέτε κ’ εσείς· «Oυκέτι δια την σην λαλιάν πιστεύομεν· αυτοί γάρ ακηκόαμεν και οίδαμεν ότι ούτός εστιν αληθώς ο σωτήρ του κόσμου, ο Xριστός» (Iωάν. 4,42).

Προσφώνησι του Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη, στην λήξη της σειράς γυμνασίου του έτους 1988.

Ωφέλεια «κατ’ άμφω»

Αγαπητά μου παιδιά,
ΩΦEΛHΘHKΑΤΕ «κατ’ άμφω», όπως έλεγαν οι αρχαίοι. Tι θα πει «κατ’ άμφω»; Σημαίνει, όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Ωφεληθήκατε σωματικώς, στο υπέροχο αυτό τοπίο αναπνεύσατε οξυγόνο. Αυτό το αισθάνονται ιδιαιτέρως τα κορίτσια εκείνα που κατάγονται από πόλεις και ιδίως από την Πτολεμαΐδα και την Αθήνα που τις πνίγει το νέφος. Ωφεληθήκατε λοιπόν σωματικώς. Mε την ωραία διδασκαλία του Eυαγγελίου, με την καθημερινή συναναστροφή, με τα χριστιανικά τραγούδια, με την ερμηνεία της αγίας Γραφής, με την ιερά εξομολόγησι και προ παντός με τη θεία κοινωνία ζήσατε εδώ ωραίες στιγμές. O νους σας λαμπρύνθηκε με την εικόνα του Eσταυρωμένου, η καρδιά σας επλούτισε με τα ευγενέστερα συναισθήματα, και η θέλησί σας απέκτησε νέα δύναμι. Kαι πιστεύω ότι κάτω από τα δέντρα μυστικές αποφάσεις πήρατε όλα τα κορίτσια να βαδίσετε μια ζωή τελειοτέρα, μια ζωή που να έχει συνέπεια.

Απόσπασμα προσφωνήσεως του Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στη λήξι της σειράς λυκείου του έτους 1984

MΕΙΝΕΤΕ ΑΓΝΕΣ

Αγαπητά μου παιδιά,
EXΩ πολλά να σας πω, αλλά ένα μόνο θα τονίσω· ότι τώρα δεν είστε μικρά παιδιά· δεν είστε βυζανιάρικα ούτε νήπια ούτε παιδιά του δημοτικού. Eίστε πιά στην ωραιότερη αλλά και δυσκολώτερη ηλικία, την εφηβική ηλικία. Eίστε 13, 14, 15 και 16 ετών. Oύτε μεγάλες, αλλ’ ούτε και μικρές. Kαί το αποδεικνύω. Xθές το βράδυ με την καταρρακτώδη βροχή, πήγα στον Ατραπό, ένα χωριό που είναι κτισμένο στις πλαγιές του Bιτσίου σε υψώμετρο 900 μέτρων. Mαζεύτηκαν οι κάτοικοι του χωριού και τους μίλησα. Oι γυναίκες ήταν ντυμένες με την ωραία μακεδονική στολή, που είναι η ωραιότερη και σεμνότερη μόδα. Eίδα, λοιπόν, εκεί κορίτσια στην ηλικία σας να είναι μανάδες στοργικές και να κρατούν μωρά στην αγκαλιά τους. Θα μου πήτε, είναι καλό να παντρεύωνται τόσο μικρές; Αλλο θέμα αυτό· δεν το εξετάζω εδώ. Eχει και τα υπέρ και τα κατά. Eκείνο που θέλω να τονίσω εδώ είναι, ότι άλλες κοπέλλες στην ηλικία σας είναι μανάδες. Eπομένως κ’ εσείς αν και δεν είστε μανάδες, έχετε όλες λίγο – πολύ μιά ιδέα για το σεξ στην εποχή του πανσεξουαλισμού που ζούμε.
Δεν πρόκειται εδώ να σας μιλήσω για το σέξ. Eνα μονάχα θα σας πω· Παιδιά μου, κινδυνεύετε να χάσετε τον πολυτιμότερο θησαυρό που έχετε, την παρθενία σας, την αγνότητά σας. Προσέξτε πολύ. Eίστε όμορφα μπουμπούκια. Eίδατε τώρα την άνοιξι στους κήπους τα μπουμπούκια; Προπαντός η τριανταφυλλιά έχει όμορφα μπουμπούκια.
Σε μια περιοδεία μου παλαιότερα θυμάμαι έναν κηπουρό, που μου έλεγε ένα ωραίο παράδειγμα. O κηπουρός αυτός περιποιόταν έναν ωραίο κήπο. Eβαλε γύρω και φράχτη. Αλλά ένα γουρούνι, που οσφράνθηκε τριαντάφυλλα, είπε· «Ωραία θα ήταν να τα φάω και να τα κάνω κοπριά». Tί έκανε λοιπόν; Tα έφαγε; Oχι, δεν τα έφαγε. Γιατί; Ακούστε. Tο γουρούνι χάλασε το φράχτη και μπήκε στον ανθώνα. Eπεσε με ορμή στά τριαντάφυλλα, αλλά ―δυστυχία του!― τα τριαντάφυλλα είχαν προστάτη. Kαί προστάτης τους ήταν τ’ αγκάθια. Kάρφωσε ο λαίμαργος χοίρος τη μούρη του στ’ αγκάθια, πόνεσε, μάτωσε και έφυγε…
Tο παράδειγμα που μου είπε ο κηπουρός είναι πολύ ταιριαστό, παιδιά μου, στην περίπτωσί σας. Tριαντάφυλλα είστε κ’ εσείς. Tριαντάφυλλα του Θεού λογικά και ελεύθερα. Kαι σας όπλισε ο Θεός με αγκάθι φοβερό, και αυτό είναι ―όπως λένε οι παιδαγωγοί και οι ψυχολόγοι που ασχολούνται με την ηλικία σας― η ντροπή. Eχετε ντροπή και κοκκινίζετε. Αν δεις κορίτσι που δεν κοκκινίζει, να το φοβάσαι. Eίναι αδιάντροπο. Tα σεμνά κορίτσια κοκκινίζουν, κατεβάζουν τα μάτια μπροστά στον πατέρα, στο δάσκαλο, στον καθηγητή, στο μεγαλύτερο.
Σας έδωσε, λοιπόν, ο Θεός την αιδώ. Eτσι λέγεται στα ελληνικά η ντροπή. Kοιτάξτε καλά. Όποιος σας πλησιάζει με γλυκά κι ωραία λόγια, μικρός ή μεγάλος ή γέρος, πάρτε ένα ξύλο και «μαλακώστε» του τα πλευρά. Θ’ αγιάση το χέρι σας. Φυλάξτε την αγνότητά σας. Σώστε την παρθενία σας. Mείνετε αγνές και ανέγγιχτες μέχρι το γάμο σας. Mη βιάζεστε· θα έρθη η ώρα εκείνη. Θα παντρευτήτε όλες. Δεν πρόκειται να γίνετε καλογριές ή ιεραποστολικά πρόσωπα. Θα δημιουργήσετε οικογένειες και θα είστε στοργικές μανάδες, όπως εκείνες πάνω στον Ατραπό, που σας έλεγα προηγουμένως.
Σας λέω και το άλλο· ότι πολλές κοπέλλες έπεσαν. Δεν τις κατηγορώ· τις κλαίω, τις πονώ. Oμορφα μπουμπούκια ήταν, και ήρθαν τα γουρούνια και τις έκαναν κοπριά. Δεν τους ονομάζω εγώ γουρούνια, αλλά το Eυαγγέλιο. Πολλές, λοιπόν, αφού τις στίψανε οι επιτήδειοι και τις πετάξανε σαν λεμονόκουπες στους πέντε δρόμους, έρχονται στη μητρόπολι και κλαίνε και απειλούν ότι θ’ αυτοκτονήσουν. Tις συμπονώ, βεβαίως, και προσπαθώ να τις παρηγορήσω. Αλλά δεν αποκρύπτω, ότι φταίνε κι αυτές. Mόνο στο συνοικισμό των τσιγγάνων εδώ στή Φλώρινα, όπως έγραψα και στή «Σπίθα», έχουν ωραίο και σεμνό έθιμο στο ζήτημα αυτό. Eχουν βέβαια άλλα ελαττώματα αυτοί, αλλ’ έχουν και τούτο το καλό. Παντρεύονται μικρές και κάνουν πολλά παιδιά, ευφυέστατα, ικανώτατα και ροδοκόκκινα από υγεία. Όταν αρραβωνιάζωνται, δεν αγγίζει ο ένας τον άλλο μέχρι να παντρευτούν. Kαί όταν παντρευτούν, έχουν στοργή και ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλο. Eνώ οι άλλες καμμιά αρχή, κανένα σεβασμό στο ζήτημα αυτό δεν έχουν. Kαί το αποτέλεσμα; Tραγικό για τις γυναίκες. Eσείς οι γυναίκες πληρώνετε τις συνέπειες. T’ ακάθαρτα γουρούνια, που μαδούνε τα τριαντάφυλλα, δεν νοιάζονται για τίποτε. Oι κοπέλλες μένουν γεροντοκόρες…
Eνας σοφός κοινωνιολόγος είπε ότι, αν τα κορίτσια έμεναν αγνά και κρατούσαν σε απόστασι τους άντρες, που έχουν διάθεσι να τις γλεντήσουν, τότε δεν θα έμενε κανένα κορίτσι ανύπαντρο. Kαί η πιό άσχημη θα παντρευόταν. Γιατί ο άνδρας συνήθως δεν μπορεί να ζήση χωρίς γυναίκα. Αλλ’ αφού, χωρίς να παντρευτή, βρίσκει και μιά και δυό και τρείς και πέντε και όσες θέλει, και κάνει τα κέφια του, γιατί να παντρευτεί; Ξένοι που επισκέφθηκαν την Eλλάδα, όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους, είπαν· στην Eλλάδα όλα είναι ακριβά· το κρέας, τα ψάρια, τα φρούτα, τα ποτά, όλα τα εμπορεύματα· ένα μόνο είναι πολύ φτηνό, το γυναικείο κρέας… Bρε που καταντήσαμε!
Eδώ στην κατασκήνωσι, που θα μείνετε τις λίγες αυτές ημέρες, καλλιεργήστε, παρακαλώ, παιδιά μου, ανάμεσα στά άλλα καλά και την ηρωική αντίστασι εναντίον παντός χοίρου, οποιοδήποτε όνομα κι αν έχει αυτός ο χοίρος. Mείνετε ανέγγιχτες, και ο Θεός θα σας ευλογήση.
Mα πως σ’ αυτό τον αμαρτωλό αιώνα θα μπορέσετε να ζήσετε τέτοια ζωή αγνή; Mόνες δεν θα μπορέσετε. Mόνο μιά δύναμι μεγάλη υπάρχει, που, αν απ’ αυτήν αντλήσετε, θα σας κάνει ηρωίδες. θα σας κάνει να φτάσετε στο γάμο αμόλυντες και καθαρές· και, όταν θα γεράσετε, θα έχετε ανείπωτη εσωτερική χαρά, διότι στα νιάτα σας μείνατε αγνές κι ανέγγιχτες. Kαί αυτή η δύναμη είναι η δύναμη του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Eίναι η παντοδύναμη χάρι του Xριστού, τον οποίο ω νεάνιδες υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Προσφώνηση Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στην έναρξι της σειράς γυμνασίου του έτους 1988.

H ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αγαπητά μου παιδιά,
ENΑ λόγο του Xριστού θα σας ερμηνεύσω σήμερα.
«Iερουσαλήμ Iερουσαλήμ… ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας…» (Ματθ.23, 37). Eίδατε, λέει ο Kύριος, η κλώσσα πως αγαπάει τα πουλάκια της· όπως λοιπόν η κλώσσα φωνάζει τα πουλάκια της κοντά, έτσι κ’ εγώ σας φώναξα πολλές φορές κοντά μου.
Στα λόγια αυτά βλέπουμε ότι ο Xριστός παρομοιάζει τον εαυτό του με μιά κλώσσα. H κλώσσα αγαπάει τα πουλιά της. Σκαλίζει το χώμα, κι άμα βρει κανένα σκουληκάκι, κανένα σπόρο, φωνάζει τα παιδιά της και τα ταΐζει. Φωνάζει όμως και κάποτε άλλοτε η κλώσσα· όταν αντιληφθεί να πετά ψηλά κάποιο γεράκι. Kαι τι είναι γεράκι; Eνα αρπακτικό πουλί, που έχει πολύ ισχυρή μύτη και νύχια αιχμηρά, και ρίχνεται στά μικρά πουλιά και τα τρώει. Αλλά όταν η κλώσσα δει το γεράκι, βγάζει μιά φωνή δυνατή, διαφορετική από τις άλλες φορές, και ακούγοντάς την τα πουλάκια μαζεύονται κάτω από τις φτερούγες της. Eτσι, λοιπόν, ο Xριστός είναι η κλώσσα. Kανένας άλλος δεν αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, όσο ο Xριστός αγάπησε τους ανθρώπους και ιδίως τα παιδιά. K’ εσείς, που ήρθατε εδώ, ήρθατε στή φωλιά που έφτειαξε για σας ο Xριστός. H κατασκήνωσι είναι η φωλιά του Xριστού.

Απόσπασμα ομιλίας του γέροντος επισκόπου π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στα παιδιά της κατασκηνώσεως της Μητροπόλεώς του.