20.3.2020  Γ´ Χαιρετισμοί

Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἡ πρώτη εἶναι σὲ pdf

1. ΚΙΒΩΤΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ – ΚΙΒΩΤΟΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 9592

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
τοῦ Μητροπολίτου Φλωρινης π. Αὐγουστίνου

2. Ὁ παραλογισμος του συγχρονου πολιτισμου

«Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ2β΄)

Κάθε Παρασκευὴ τῶν τεσσάρων πρώτων ἑ­βδομάδων τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κάνουμε, ἀγαπητοί μου, ὁμιλίες. Σήμερα, ποὺ λέγεται ἡ Γ΄ στάσις τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε μία σύντομη ἑρμηνεία ἐπάνω στὸν χαιρετισμὸ «Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ 2 β΄).
Ἐδῶ ἐκεῖνο ποὺ ἑλκύει τὴν προσοχὴ εἶνε ἡ λέξις «τεχνολόγοι». Ἡ «τεχνολογία» εἶνε λέξι παλαιά, ἀλλὰ καὶ σύγχρονη· βρίσκεται καὶ σήμερα στὸ στόμα ὅλων. Ὅπως τὰ παιδιὰ πιπιλίζουν μιὰ καραμέλλα, ἔτσι τώρα μικροὶ – με­γάλοι πιπιλίζουν τὴ λέξι «τεχνολογία». Εἶνε ἡ ἐποχὴ τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ. Συνεπῶς ὁ χαιρετισμὸς «Χαῖρε, (ἡ) τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» ἁρμόζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς.

* * *

⃝ Τί θὰ πῇ «τεχνολόγοι»; ποιοί εἶνε «τεχνολό­γοι»; Εἶνε οἱ τεχνῖτες, ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν τέχνη. Ἄλλοι δουλεύουν τὸ μάρμαρο, ἄλ­λοι τὰ μέταλλα, τὸ χρυσὸ καὶ τὸν ἄργυρο, ἄλ­λοι τὸ ξύλο, ἄλλοι τὰ χρώματα, ἄλλοι ἄλλα. Ἀπὸ τὴν τεχνικὴ ἐπεξεργασία αὐτῶν τῶν πρώ­των ὑλῶν βγαίνουν τὰ διάφορα δημιουργήματα (ἀγάλματα, σκεύη, κοσμήματα, πίνακες κ.λπ.).
⃝ Ἀλλὰ «τεχνολόγοι» δὲν εἶνε μόνο αὐτοί· «τεχνολόγοι» εἶνε καὶ ὅσοι δουλεύουν τὸ δυσ­κολώτερο ἀπ᾿ ὅλα· τὸ λόγο. Ὁ λόγος! ὁ πεζός, ὁ ποιητικός, ὁ γραπτὸς καὶ ὁ προφορικός, διὰ τοῦ ὁποίου ἐκφράζεται ὁ ἐνδιάθετος λόγος, οἱ σκέψεις. Στὴν Ἀφρικὴ οἱ ἰθαγενεῖς ἔχουν λίγες λέξεις· ἐνῷ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει χιλιά­δες λέξεις, τὸ λεξιλόγιο τῶν ἰθαγενῶν ἐκείνων δὲν ξεπερνᾷ τὶς διακόσες λέξεις. Ὅπως τὸ νήπιο ἔτσι κι αὐτοὶ ἔχουν πενία λέξεων· προσπαθοῦν ἄτεχνα νὰ ἐκφρασθοῦν μὲ λίγες λέξεις. Ἐνῷ ὁ καλλιεργημένος, ὁ λόγιος, ἔχει τέχνη στὸ λόγο, κάνει λογοτεχνία. Καὶ κάτι, ποὺ ὁ ἁπλοϊκὸς τὸ λέει σὲ 4 – 5 λέξεις, οἱ λογο­τέχνες καὶ ποιηταὶ τὸ λένε μὲ 100 καὶ 200 λέξεις. Ἀπ᾿ ὅλη ὅμως τὴ λογοτεχνία τί μένει; Συχνὰ δὲν βγαίνει νόημα· σύγχυσι, κουβάρι μπλεγμένο.
⃝ «Τεχνολόγοι» ὅμως ἐδῶ εἶνε προπαντὸς οἱ φιλόσοφοι καὶ ῥήτορες. Αὐτοὶ μπροστὰ στὸ θαῦμα τῆς ἐκ Παρθένου γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ τὰ χάνουν, μένουν ἄφωνοι· ἡ Παναγία τοὺς ἀποδεικνύει «ἀλόγους», ἀφοῦ δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν τὸ ὑπὲρ λόγον θαῦμα της.
Ὁ Χριστός, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο διὰ τῆς Παναγίας, «ἤλεγξε» αὐτοὺς τοὺς «τεχνολό­γους». Πῶς; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1561

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ανοησια της φιλοσοφιας και απατη της τεχνολογιας

«Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα·
χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ2)

ΑΠΟΨΕ, ἀγαπητοί μου, καθὼς βρισκόμαστε στὴν περίοδο τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἶνε ἡ τρίτη (Γ΄) στάσις τῶν Χαιρε­τισμῶν καὶ θὰ ἑρμηνεύσουμε τὸν χαιρετισμὸ ποὺ λέει· «Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύ­ουσα· χαῖ­ρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ2). Παρακαλῶ δῶστε προσοχή.

* * *

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, εἶνε προικισμένος ἀπὸ τὴν ἁγία Τριάδα μὲ πολλὰ χαρίσματα. Ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα εἶνε ὁ νοῦς. Πές μου τί σκέπτεσαι, νὰ σοῦ πῶ ποιός εἶσαι.
Πρὸ τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων ἡ σκέ­ψι τους ἦταν διαρκῶς στὸ Θεὸ καὶ εἶχαν τὸ προ­νόμιο νὰ συνομι­λοῦν ἀμέσως μαζί του. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε, τότε τὸ κάλλος του ἀμαυρώθηκε καὶ ἡ σκέψι σκοτίστηκε. Οἱ ἄν­θρωποι ἔγιναν «σάρκες» (Γέν. 6,3). Δὲν σκέπτον­ται πλέον τὰ μεγάλα καὶ ὑ­ψηλά· σκέπτονται τὰ χαμηλὰ καὶ εὐτελῆ, τὰ γάστρια καὶ τὰ ὑπογάστρια κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο.
Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτὲς δημιουργήθηκε καὶ ἄρχισε νὰ λειτουργῇ ἡ ἀνθρώπινη φιλοσοφία. Ὁ ἄνθρωπος μὲ σκοτισμένο τὸ νοῦ διανο­εῖ­ται, ἐρευνᾷ, ἐξετάζει, ἐπινοεῖ πολλὰ καὶ διάφο­ρα πράγματα. Τὴν πορεία τῆς ἀνθρωπί­νης δι­ανοήσεως ἐκθέτει ἡ ἱστορία τῆς φιλοσοφί­ας, γιὰ τὴν ὁποία τόσα ἔχουν γραφῆ παγκοσμί­ως. Σωστὰ εἶπαν, ὅτι ἡ ἐξέλιξι τῆς φιλοσο­φίας εἶ­νε ἡ ἱστορία τῶν ἀνθρωπίνων πλανῶν. Θέλετε παραδείγματα; Ὁ Πυθαγόρας, ἕνας ἀπὸ τοὺς πρὸ Χριστοῦ φιλοσόφους, δίδασκε τοὺς μαθη­τάς του – τί; νὰ μὴν τρῶνε κουκιά. Γιατὶ στὰ κουκιά, λέει, στὰ ξερὰ κουκιά, ἀναπτύσσον­ται ζῳύφια, στὰ ὁποῖα κατοικοῦν ψυχές! πίστευε δηλαδὴ στὴ μετεμψύχωσι ἢ μᾶλ­λον μετενσάρκωσι. Ἄλλος δίδασκε ὅτι, ἀφοῦ οἱ μηχα­νὲς δὲν μποροῦν νὰ κινηθοῦν μόνες τους, ἄρα πρέπει νὰ ὑπάρχουν δοῦλοι! Κι ἄλλα πολλὰ ἀνόητα εἶπαν. Θὰ ἔλεγε κανείς, ὅτι δὲν ὑπάρχει βλακεία ποὺ νὰ μὴν τὴν εἶπαν οἱ φιλόσοφοι.
Ὑπάρχουν βεβαίως καὶ ἐξαιρέσεις, ὅπως λ.χ. ὁ Σωκράτης, ὁ ὁποῖος ὅταν τὸν κατεδίκασαν εἰς θάνατον εἶπε στὴν Ἀπολογία του (18[31α])· Ἐ­γὼ ὑ­πῆρξα γιὰ τὴν Ἀθήνα τὸ βούκεντρο, σᾶς κεν­τοῦ­σα γιὰ νὰ ξυπνᾶτε. Τώρα ἐκτελοῦμαι, φεύγω ἀπ᾽ τὴ ζωή, καὶ θὰ πέσετε σὲ λή­θαργο. Καὶ θὰ κοιμᾶστε, ἕως ὅτου ὁ Θεὸς σᾶς λυπηθῇ καὶ στείλῃ κάποιον ποὺ θὰ σᾶς ἀ­ποκαλύψῃ τὴν ἀ­λήθεια. Τὰ λόγια αὐτά, 400 χρό­νια πρὸ Χριστοῦ, θεωρήθηκαν προφητικά. Γι᾽ αὐ­τὸ ὁ Σωκράτης καὶ οἱ μαθηταί του, ὁ Πλάτων καὶ ὁ Ἀριστοτέλης, σὲ παλαιὲς ἐκκλησίες εἶ­νε ζωγραφισμένοι στὸ νάρθηκα.

Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1048

Β΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Λυτρωμενοι απο τη βαρβαροτητα

«Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας»
(Ἀκάθ. ὕμν. Ι 4 α΄)

Ο Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε ἕνα ἀριστούργημα, μὲ τὸ ὁποῖο ὑμνεῖται ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος ἢ μᾶλλον τὸ μέγα μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὰ «χαῖρε» ποὺ ἀκούσαμε θὰ προσπαθήσω νὰ ἑρμηνεύσω ἐκεῖνο ποὺ λέει· «Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας» (Ἀκάθ. ὕμν. Ι 4α΄). Τί σημαίνει αὐτό; Μὲ ἁπλᾶ λόγια· Χαῖρε, ὑπεραγία Θεοτόκε· σὲ εὐγνωμονοῦμε, διότι διὰ τοῦ Υἱοῦ σου μᾶς λυτρώνεις ἀπὸ τὴν «βάρβαρο θρησκεία». Ποιά νὰ εἶνε αὐτὴ ἡ θρησκεία;

* * *

―Ἡ θρησκεία εἶνε τὸ ὄπιο τῶν λαῶν, λένε τὰ στόματα τῶν ἀθέων. Τὴ φτειάξανε οἱ παπᾶδες γιὰ νὰ κερδίζουν, λένε οἱ μαρξισταί.
Ὄχι, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε ἔτσι. Ἂν θέλετε νὰ μιλήσουμε μὲ τὴ γλῶσσα τῆς ψυχολογίας, ―παρακαλῶ προσέξτε― ἡ θρησκεία δὲν εἶνε ἐπίκτητος, εἶνε ἔμφυτος. Ὑπάρχει τεραστία διαφορὰ μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν ἐννοιῶν. Ἐπίκτητο εἶνε κάτι ποὺ ἀποκτᾶται ἀργότερα, ἐνῷ ἔμφυτο εἶνε κάτι ποὺ ὑπάρχει ἐξ ἀρχῆς μέσα στὴ φύσι τοῦ ἀνθρώπου. Παράδειγμα ἡ ἀγάπη τῆς μάνας. Ὁπουδήποτε νὰ πᾶμε, ἡ μάνα ἀγαπάει τὸ παιδί της· καὶ ὁσεσδήποτε ἀντίθετες διαταγὲς νὰ τῆς δοθοῦν, δὲν πειθαρχεῖ. Ἡ ἀγάπη στὸ παιδί της δὲν ξεῤῥιζώνεται· εἶνε μέσα στὴ φύσι της. Μόνο ἂν ἄλλαζε ἡ φύσι της θὰ ἄλλαζε κι αὐτό. Μὰ δὲν ἀλλάζει. Μιὰ ἄλλη εἰκόνα εἶνε τὸ ἄνθος ποὺ λέγεται ἡλιοτρόπιο· ὁ δίσκος του στρέφεται πάντα πρὸς τὸν ἥλιο. Ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ στρέφεται ἐμφύτως πρὸς τὸ Θεό. Τὸ εἶπε καὶ ὁ Ὅμηρος· ὅτι «Θεὸν χατέουσιν ἄνθρωποι», οἱ ἄνθρωποι ποθοῦν τὸ Θεό.
Εἶνε λοιπὸν ἔμφυτος ἡ θρησκεία. Συνεπῶς εἶνε ψευδέστατο, ἀψυχολόγητο καὶ ἀνιστόρητο, ὅτι οἱ παπᾶδες φτειάξανε τὴ θρησκεία γιὰ νὰ τὴν ἐκμεταλλεύωνται. Ὅπως δὲ᾿ φτειάξανε οἱ γιατροὶ τὴν ὑγεία γιὰ νὰ πλουτίζουν, ἀλλ᾿ εἶνε αὐτὴ ἡ φυσικὴ κατάστασι, οἱ δὲ ἀσθένειες ἦταν ἐκεῖνες ποὺ δημιούργησαν τὴν ἰατρική, ἔτσι κ᾿ ἐδῶ. Ἡ θρησκεία εἶνε ἔμφυτος. Τὸ ἀποδεικνύει ἡ ἀρχαιολογία, ποὺ σκάβει, ἀνακαλύπτει πολιτισμοὺς αἰώνων, καὶ παντοῦ, σὲ μνημεῖα καὶ τάφους, βρίσκει χνη τῆς θρησκευτικότητος. Τὸ βεβαιώνουν περιηγηταί, ποὺ πῆγαν ἐκεῖ ποὺ ζοῦν ἄγριοι καὶ ἀπολίτιστοι, μέσα σὲ σπηλιὲς καὶ δάση, καὶ εἶδαν, ὅτι κ᾿ ἐκεῖνοι ἔχουν θρησκευτικὲς ἐκδηλώσεις. Τὸ φωνάζει ἀκόμα ὁ Πλούταρχος, μεγάλος βιογράφος καὶ φιλόσοφος τῆς πατρίδος μας, ποὺ λέει· Πολλὰ παράξενα μπορεῖ νὰ δῇς στὴ γῆ, ἕνα δὲ᾿ θὰ δῇς· «Ἀνιέρου πόλεως καὶ ἀθέου …οὐδείς ἐστιν οὐδ᾿ ἔσται γεγονὼς θεατής» (ἐπιστ. πρὸς Κολώτην 31,4)· κανείς δὲ᾿ θὰ δῇ πόλι χωρὶς ναό, ποὺ νὰ μὴ λατρεύῃ θεό. Read more »

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΣΗ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ
Όσοι πιστοί, όσοι Πιστοί, κάνουμε όλοι προσευχή. Έχουμε δύναμη Πνευματική.

Αύριο, συν Θεώ, 6-3-20, εκδικάζεται η προσφυγή στο ΣτΕ,
Της ΠΟΕ, του «Ορθοδόξου Τυπου»
Κατά της ἀνυπάρκτου αποφάσεως της Ιεραρχίας, γιά την αναγνώριση της Ψευτο-Αυτοκεφαλίας των Αχειροτονήτων, Καθηρημένων, Σχισματικών και αναθεματισμένων Ουκρανών.
https://agonasax.blogspot.com/2020/03/blog-post_69.html

Α΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αύγουστίνου Καντιώτου

ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΧΑΡΑΣ

«Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει» (Α1α΄)

Υπάρχουν, ἀγαπητοί μου, ἐχθροὶ τῆς πίστε­ώς μας, ἄνθρωποι ποὺ τὴν κατηγοροῦν, νομί­ζοντας οἱ ἄφρονες ὅτι ἔτσι θὰ μπορέσουν νὰ σκιάσουν τὸν ἥλιο – Χριστό. Μία δὲ ἀπὸ τὶς κα­τηγορίες ποὺ ἐκτοξεύ­ουν εἶνε, ὅτι ἡ θρησκεία μας εἶνε κατὰ τῆς χα­ρᾶς, ὅτι μὲ τὶς ἀπαγορεύ­σεις τῶν ἐντολῶν της κάνει τὸν ἄνθρωπο λυπη­μένο, σκυθρωπό. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀληθεύει. Ἂν ὑπάρχῃ στὸν κό­σμο μιὰ θρησκεία ποὺ εἶ­νε ἥ­λιος χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως πνευματικῆς, αὐ­τὴ εἶνε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀπόδειξις; Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος· καὶ μόνο αὐτὸς φτάνει.
Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε μία ἀν­θοδέσμη, φτειαγμένη ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἄν­θη τῆς ἐκ­κλησιαστικῆς ποιήσεως. Εἶνε μία ἐ­πανάληψις τοῦ πρώτου ἐκείνου χαιρετισμοῦ ποὺ ἀκούστη­κε στὴ Ναζαρέτ, ὅταν «Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτό­κῳ τὸ χαῖρε». Τὸ «Χαῖρε» ἐκεῖνο (Λουκ. 1,28) ἀ­κούγεται ἐ­δῶ ὄχι 1 ἀλλὰ 144 φο­ρές. Τὸ δὲ ἄξιο παρα­τη­ρήσεως εἶνε ὅτι ἡ ἀρχὴ τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου (Α1α΄) εἶνε ἀκριβῶς ἔκφρασι χαρᾶς, ἐμβατήριο χαρᾶς. «Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει», λέει. Χαῖρε, Παναγία, διότι διὰ σοῦ, τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ, ἔλαμψε στὸν κόσμο ὁ ἥλιος τῆς χαρᾶς.
Περὶ χαρᾶς λοιπὸν θὰ ποῦμε λίγα λόγια, ἀνασκευάζον­τας τὴν κατηγορία ὅτι ἡ θρησκεία μας δημιουργεῖ σκυθρωπότητα, μελαγχολία.

* * *

Ἡ χαρά, ἀγαπητοί μου, εἶνε στοιχεῖο ἀπαραί­τητο στὸν ἄνθρωπο γιὰ τὴν εὐτυχία του. Ὅ,τι εἶνε τὸ ὀξυγόνο στὸν ἀτμοσφαιρικὸ ἀέρα, εἶνε καὶ ἡ χαρὰ γιὰ τὴ ζωή. Ὅπως ὅταν ἐ­λαττωθῇ τὸ ὀξυγόνο ὁ κόσμος ἀσφυκτιᾷ, ἔτσι καὶ ὅταν λείψῃ ἡ χαρὰ οἱ ψυχὲς πνίγονται. Ὅ­λοι ζητοῦν τὴ χαρά· κι αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ψωμὶ νὰ φάῃ, ἀλλὰ κι αὐτὸς ποὺ εἶνε στὰ ἀνάκτορα καὶ στὰ μεγαλεῖα τοῦ κόσμου. Ὁ καθέ­νας, σὲ ὁποιοδήποτε σημεῖο τοῦ πλανήτου κι ἂν βρίσκεται καὶ ὑπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆ­κες κι ἂν ζῇ, ἀπ᾽ τὸ μικρὸ παιδὶ ὣς τὸν ἀσπρομάλ­λη γέροντα, ὅλοι τὴ χαρὰ ζητοῦν. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 856
Xαιρετισμοὶ τῆς Θεοτόκου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο Ακαθιστος και το κοντακιo του

«Τη υπερμαχω στρατηγω τα νικητηρια…»

ΤΙ ΕΙΝΕ, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Εἶνε τὸ τραγούδι τῆς Παναγίας, ποὺ ὅλοι ἐμεῖς νὰ μαζευτοῦμε, δεσποτάδες παπᾶδες καὶ θεολόγοι, δὲ᾿ μποροῦμε νὰ φτειάξουμε οὔτε ἕνα γράμμα του. Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ἐνέπνευσε τὸν ποιητή του νὰ τὸ συνθέσῃ.
Tί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Μοιάζει σὰν ἕνα σπίτι μὲ 4 ὀρόφους ἢ στάσεις καὶ 24 δωμάτια ἢ οκους. Καὶ σὲ κάθε δωμάτιο κατοικοῦν ἄγγελοι, ποὺ μὲ χρυσὲς κιθάρες ψάλλουν καὶ ἐπαναλαμβάνουν 144 φορὲς τὸ «χαῖρε».
Τί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Ἕνα ποιητικὸ ἀλφάβητο. Διότι τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος ὅλης τῆς δημιουργίας, εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μονογενὴς Υἱὸς τῆς Παρθένου.
Τί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Εἶνε ἕνας κύκλος 24 ὕμνων, ὅσες καὶ οἱ ὧρες τοῦ ἡμερονυκτίου. Ὅπως ὁ ἥλιος βγαίνει τὸ πρωΐ, βασιλεύει τὸ βράδυ καὶ πάλι ἀνατέλλει, ἔτσι καὶ ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος ἔχει ἀνατολή, δύσι καὶ πάλι ἀνατολή. Ἡ ἀνατολή, ἡ ἀρχή του, εἶνε ὅταν ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ κατέβηκε γοργόφτερος στὴν καλύβα ἑνὸς ταπεινοῦ χωριοῦ, ὅπου κατοικοῦσε μιὰ ἁγία παρθένος καθαρὴ σὰν τὸ χιόνι καὶ λαμπρὴ σὰν τὸν ἥλιο, γιὰ νὰ τῆς πῇ τὸ χαρμόσυνο μήνυμα, ὅτι αὐτὴ θὰ γεννήσῃ τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἀπὸ ᾿κεῖ λοιπὸν ἀρχίζει· «Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε». Ψάλλει τὸν ἀρχάγγελο. Καὶ μόνο τὸν ἀρχάγγελο; Ψάλλει τοὺς βοσκούς, ποὺ τὴ νύχτα ἐκείνη ἄκουσαν τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14). Ψάλλει τοὺς μάγους, ποὺ ἦρθαν ἀπὸ μακρινὴ χώρα καὶ προσέφεραν στὸ Χριστὸ τὰ πολύτιμα δῶρα. Ψάλλει τὸν Συμεών, ποὺ κατὰ τὴν Ὑπαπαντὴ ἐδέχθη στὴν ἀγκάλη του τὸ Χριστό. Ὅλα τὰ μυστήρια τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ ψάλλει. Καὶ στὸ τέλος τί λέει; Ἐκφράζει τὴν εὐχαριστία στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ πρὸ παντὸς στὸ Θεὸ τὸν δοτῆρα παντὸς ἀγαθοῦ. Ὅσα τραγούδια καὶ νὰ φτειάξουμε, λέει, καὶ σὰν τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης ἀκόμα νὰ γίνουν τὰ τραγούδια μας, καὶ πάλι δὲν μποροῦμε νὰ ἐκφράσουμε τὸ εὐχαριστῶ ποὺ ὀφείλουμε. Read more »

Ομιλια του π. Θεοδωρου Ζηση στην 4η Σταση των Χαιρετισμων

στην Ιερα Μονη Αγιας Παρασκευης Μηλοχωριου, στις 5.4.2019

————

———–

Ερμηνεια χαιρετισμῶν της 4ης Στάσεως

Παρατηρήσεις για την εκκλησιαστική και πνευματική ὲπικαιρότητα της χωρας μας, που έχει πάθει σχιζοφρένεια. Αλλα λέμε στους ναούς, με την Εκκλησιαστική μας Παράδοση και τα αντίθετα γίνονται εξω ὰπ` αυτούς

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1735
Ἀκάθιστος Ὕμνος
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΩΣ ΤΟ ΛΑΙΜΟ…

«Χάριν δοῦναι θελήσας ὀφλημάτων ἀρχαίων ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων ἐπεδήμησε δι᾽ ἑαυτοῦ πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούια» (Ἀκάθ. ὕμν. Χ οἶκ.)

Ας εὐχαριστήσουμε, ἀγαπητοί μου, τὸν Κύριο, διότι μᾶς ἀξιώνει γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ν᾽ ἀκούσουμε τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο. Εἶνε ἕνα ποιητικὸ ἀριστούργημα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑ­μνεῖ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ δι᾽ αὐτῆς τὸν Υἱόν της, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Τὸ ἱστορικό του εἶνε γνωστό. Ὅταν τὸ 626 ἡ Κωνσταντινούπολις βρέθηκε σὲ δύσκολη θέσι, οἱ Χριστιανοὶ μὲ τὸν πατριάρχη καὶ τὸν κλῆρο ἔκλαψαν, παρα­κάλεσαν τὸ Θεό, καὶ ἡ Παναγία ἔ­κανε τὸ θαῦμα· τὴ νύχτα φύσηξε ἄ­νεμος, συν­έτριψε τὰ πλοιάρια τῶν βαρβάρων ποὺ τὴν πολιορκοῦσαν καὶ ἡ Πόλις σώθηκε. Ὅ­λοι τότε ἔτρεξαν στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν κ᾽ ἐ­κεῖ γιὰ πρώτη φορὰ εἶπαν τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.
Κ᾽ ἐπειδὴ δὲν ἀρκεῖ ν᾽ ἀκοῦμε ἁπλῶς τὰ ὡ­ραῖα αὐτὰ λόγια, θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἐξηγή­σουμε ἕναν ἀπὸ τοὺς εἰκοσιτέσσερις οἴκους – στροφές, τὸν εἰκοστὸ δεύτερο. Σᾶς τὸν διαβά­ζω· «Χάριν δοῦναι θελήσας ὀφλημάτων ἀρχαί­ων ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων ἐπεδήμη­σε δι᾽ ἑαυτοῦ πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐ­τοῦ χάριτος καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούια» (Ἀκάθ. ὕμν. Χ οἶκ.).

* * *

Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ λόγια αὐτά, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ᾽ ὄψιν, ἀδελφοί μου, ὅτι κάθε ἄν­θρωπος, φτωχὸς ἢ πλούσιος, σὲ παλάτι ἢ σὲ καλύβα, εἶνε ἁμαρτωλός. Σὰν τὸ παπί, ποὺ μό­λις γεννηθῇ πέφτει στὸ νερό, ἔτσι κι ὁ ἄν­θρω­πος ζῇ μέσ᾽ στὴν ἁμαρτία. Ἁμαρτάνει, πα­ραβαί­νει τὸ νόμο – τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἁ­μαρτά­νει τὴν ἡμέρα καὶ τὴ νύχτα· στὸ δωμάτιο, στὸ δρόμο, στὰ σπίτια, στὰ δικαστήρια, στὰ ἀνάκτορα, παντοῦ. Ἀπ᾽ τὰ μικρὰ παιδιὰ μέχρι τὸ γέρο μὲ τ᾽ ἄσπρα μαλλιά, ὅλοι εἶνε βουτηγμένοι στὴν ἁμαρτία, στὴν ἀ­σέβεια, στὴν πλάνη. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1488

Ἀκάθιστος Ὕμνος
Ομιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

H MANA TOY KOΣΜΟΥ

«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τοὺς σοὶ βοῶντας· Ἀλληλούϊα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ω οἶκ.)

Ο Ἀκάθιστος ὕμνος, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα τραγούδι. Ὑπάρχουν τραγούδια τοῦ Θεοῦ καὶ τραγούδια τοῦ διαβόλου. Τραγούδια τοῦ διαβόλου εἶνε λ.χ. αὐτὰ ποὺ λέγονται στὰ νυχτερι­νὰ κέντρα, ὅπου γίνεται μεγάλη φθορά.
Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχει καὶ πιστὸς λαός, ποὺ μαζεύεται στὶς ἐκκλησίες γιὰ τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ. Τὶς ἡμέρες μάλιστα αὐτές, κάθε Παρασκευὴ τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς, ὁ λαὸς τρέχει γιὰ τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.
Γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος ἐψάλη τὸ 626 μ.Χ. στὴν Κωνσταντινούπολι, ἡ ὁ­ποία σώθηκε τότε ἀπὸ διπλῆ πολιορκία, Ἀβάρων καὶ Περσῶν, μετὰ ἀπὸ θαυμαστὴ ἐπέμβασι τῆς Πανα­γίας. Ὁ ὕμνος αὐτὸς ἀποτελεῖται ἀπὸ 24 στροφὲς ἢ οἴκους, ὅσα καὶ τὰ ψηφία τοῦ ἀλ­φαβήτου. Ἀρχίζει ἀπὸ τὸ ἄλφα, «Ἄγγελος πρωτοστάτης…», καὶ τελειώνει στὸ ὠμέγα, «Ὦ πανύμνητε Μῆτερ…».
Θὰ ποῦμε τώρα λίγα λόγια ἐπάνω στὸν τελευταῖο οἶκο, ὁ ὁποῖος λέει· «Ὦ πανύμνητε Μῆ­τερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάν­των ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαν­­τας καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τοὺς σοὶ βοῶν­τας· Ἀλληλούϊα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ω οἶκ.).

* * *

«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ». Ὦ Μάνα τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ κάθε πιστοῦ! Ἡ γλυκειὰ Μάνα ὅλου τοῦ κόσμου εἶνε ἡ Παναγία μας. Εἶνε ἡ «πανύμνητος Μήτηρ», ἡ Μάνα ποὺ τὴν ὑ­μνοῦν ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλη ἡ κτῆσι.
Γιατί; Διότι, λέει, εἶσαι «ἡ τεκοῦσα τὸν πάν­­των ἁ­γίων ἁγιώτατον Λόγον». Εἶσαι παρθένος, ἁγνὴ σὰν τὸ ἀ­πά­­τητο χιόνι, λαμπρὴ σὰν τὶς ἀ­κτῖνες τοῦ ἥλιου, ἀστραφτερὴ σὰν διαμάντι. Γι᾽ αὐτὸ ἀξιώθηκες νὰ γεννήσῃς τὸν Λόγον τοῦ Πατρός, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, «τὸν πάντων ἁγίων ἁ­γιώτατον», τὸν ἀσυγκρίτως ἁγιώτερο ἀπὸ ὅ­λους τοὺς ἁγίους, ἀνθρώπους καὶ ἀγγέλους. Εἶσαι, Παναγία μας, ὑπεράνω τῶν ἁγί­ων, ὑπερ­άνω τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, ὑπεράνω τῶν ἁψίδων τοῦ οὐρανοῦ. Γέννη­σες ὄχι ὅ­πως ὅλες οἱ γυναῖκες, μὲ τὸ γνωστὸ φυσικὸ νόμο, ἀλλὰ κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 952

Γ´ Στάσις Χαιρετισμῶν
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

EΛΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ!

«Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις· χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις»

ΟΣΟΙ, ἀγαπητοί μου, ὅσοι κατοικοῦμε σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ, πρέπει νὰ εμεθα εὐγνώμονες στὸ Θεὸ γιὰ τὶς πολλὲς εὐεργεσίες του, καὶ πρὸ παντὸς γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἀπ᾿ ὅλα, γιὰ τὴν ὀρθόδοξο πίστι μας. Ἔχουμε μιὰ ἀληθινὴ – ζωντανὴ πίστι. Γιὰ νὰ τὸ αἰσθανθοῦμε, ἀρκεῖ ν᾿ ἀκούσουμε τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο, ποὺ εἶνε μιὰ εὐχαριστία πρὸς τὸ Θεὸ καὶ ἕνα ᾆσμα γιὰ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο. Ὁ ὕμνος αὐτὸς ἔχει ὡς θέμα τὸ μεγάλο γεγονὸς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ· ὅτι ἡ ἁγία Τριὰς ἀπεφάσισε νὰ σώσῃ τὸν κόσμο. Καὶ διέταξε ἕναν ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀγγέλους, τὸν Γαβριήλ, νὰ κατεβῇ ἐδῶ στὴ γῆ, νὰ πάῃ σ᾿ ἕνα φτωχόσπιτο, ὅπου κατοικοῦσε ἡ Παρθένος Μαρία, καὶ νὰ τῆς πῇ τὸ «χαῖρε». Αὐτὸ τὸ «χαῖρε» ἔχει ὡς θέμα ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Μὲ τὴ διαφορά, ὅτι τότε ὁ ἄγγελος τὸ εἶπε μιὰ φορά, ἐνῷ ἐδῶ ἐπαναλαμβάνεται ἑκατὸν σαραντατέσσερις (144) φορές· τόσα εἶνε τὰ «χαῖρε» τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου. Ἀπὸ τὰ «χαῖρε» αὐτὰ σᾶς παρουσιάζω ἕνα ζεῦγος· «Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις· χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις» (Ν 5).

* * *

«Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις». Χαῖρε, λέει, Παναγία, διότι σὺ εἶσαι ἐκείνη ποὺ μαλακώνει τὴν ὀργὴ τοῦ δικαίου Κριτοῦ. Σὺ εἶσαι ἐκείνη ποὺ ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ πέφτουμε στὰ γόνατα καὶ παρακαλοῦμε, κ᾿ ἐσὺ φωνάζεις στὸ Θεό· Ἔλεος στοὺς ἁμαρτωλούς!
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 959

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

O ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

«Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ2β΄)

Κάθε Παρασκευὴ τῶν τεσσάρων πρώτων ἑ­βδομάδων τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κάνουμε, ἀγαπητοί μου, ὁμιλίες. Σήμερα, ποὺ λέγεται ἡ Γ΄ στάσις τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε μία σύντομη ἑρμηνεία ἐπάνω στὸν χαιρετισμὸ «Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ 2 β΄).
Ἐδῶ ἐκεῖνο ποὺ ἑλκύει τὴν προσοχὴ εἶνε ἡ λέξις «τεχνολόγοι». Ἡ «τεχνολογία» εἶνε λέξι παλαιά, ἀλλὰ καὶ σύγχρονη· βρίσκεται καὶ σήμερα στὸ στόμα ὅλων. Ὅπως τὰ παιδιὰ πιπιλίζουν μιὰ καραμέλλα, ἔτσι τώρα μικροὶ – με­γάλοι πιπιλίζουν τὴ λέξι «τεχνολογία». Εἶνε ἡ ἐποχὴ τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ. Συνεπῶς ὁ χαιρετισμὸς «Χαῖρε, (ἡ) τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» ἁρμόζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς.

* * *

⃝ Τί θὰ πῇ «τεχνολόγοι»; ποιοί εἶνε «τεχνολό­γοι»; Εἶνε οἱ τεχνῖτες, ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν τέχνη. Ἄλλοι δουλεύουν τὸ μάρμαρο, ἄλ­λοι τὰ μέταλλα, τὸ χρυσὸ καὶ τὸν ἄργυρο, ἄλ­λοι τὸ ξύλο, ἄλλοι τὰ χρώματα, ἄλλοι ἄλλα. Ἀπὸ τὴν τεχνικὴ ἐπεξεργασία αὐτῶν τῶν πρώ­των ὑλῶν βγαίνουν τὰ διάφορα δημιουργήματα (ἀγάλματα, σκεύη, κοσμήματα, πίνακες κ.λπ.). Read more »

Β΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΔΥΣΗ ΠΟΤΕ

«Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ» (Ἀκάθ. ὕμν. Ι1α΄)

Χρόνια τώρα, ἀγαπητοί μου, δὲν ἔπαυσα νὰ ὁμιλῶ ἐπάνω στὸν Ἀκάθιστο ὕμνο. Καὶ πά­λι ἀπόψε μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ θὰ πῶ λίγα λόγια.
Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε ἕνα ποίημα καὶ τραγούδι ποὺ διαφέρει ἀπὸ τὰ ἄλλα τὰ κοσμι­κὰ τραγούδια ὅσο τὸ διαμάντι ἀπὸ τὰ χαλί­κια. Ἐκεῖνα εἶνε ἐφήμερα, αὐτὸς ἀντέ­χει στοὺς αἰ­ῶνες. Ἐψάλη πρώτη φορὰ τὸ 626 μ.Χ. στὴν Κων­σταντινούπολι, στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, ὡς ἔκ­φρασι εὐ­γνωμοσύ­­νης τοῦ λαοῦ τοῦ Βυζαντίου πρὸς τὴν Θεοτόκο, τὴν «ὑπέρ­μαχο στρατηγὸ» τοῦ γένους, γιὰ τὴ διάσωσι τῆς Πόλεως ἀπὸ τὴ συνδυασμένη ἐπιδρομὴ Περσῶν καὶ Ἀβάρων.
Τὸ θέμα τοῦ ποιήματος εἶνε τὸ μυστή­ριο τῆς θείας οἰκονομίας· ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἦλθε ἐπὶ τῆς γῆς κ᾽ ἔγινε ἄν­θρω­­πος, κι ὅτι ἡ Παρθέ­νος Μαρία ὑπηρέτησε στὸ μέγα τοῦτο μυστή­ριο ὅ­ταν «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐ­πέμ­­φθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Α οἶκ.). Αὐ­­τὸ τὸ «Χαῖρε», ποὺ εἶπε ὁ Γαβριὴλ στὴν Παν­αγία, ἐπαναλαμβάνεται ἐδῶ 144 φορές. Καὶ δὲν εἶ­νε βαττολογία, περιττὴ φλυαρία· τὸ κάθε «χαῖ­­ρε» εἶνε γεμᾶτο νόημα. Αὐτὸ ποὺ αἰσθάνεται ὁ ποι­ητὴς τὸ ἐκφράζει μὲ ποικιλία εἰκόνων, παρα­δει­γμάτων καὶ προτυπώσεων τῆς ἁγίας Γραφῆς.
Ὅλα τὰ χρόνια μιλοῦσα κάθε φορὰ στὴν ἀ­κολουθία αὐτὴ κ᾽ ἔχω ἑρμηνεύσει ἀρκετὰ ἀ­πὸ τὰ «Χαῖ­ρε» – ἂν θέλῃ ὁ Θεός, μπορεῖ νὰ τὰ ἐκδώσω σὲ βιβλίο. Ἀπόψε θέλω νὰ σᾶς ἑρ­μηνεύσω ἕναν ἄλλο χαιρετισμό. Ποιόν; Τὸν ἀ­κούσατε στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας· «Χαῖ­ρε, ἀ­στέρος ἀδύτου Μήτηρ» (Ἀκάθ. ὕμν. Ι1α΄). Τί μᾶς λέει; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2167

Β΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
22 Μαρτίου 2019 βράδυ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

«Αλληλουϊα»

Δὲν θέλω νὰ σᾶς κουράσω. Ἂν ἔχετε λίγη ὑπομονή, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀκολουθίας θὰ ποῦμε λίγα λόγια γιὰ τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.

* * *

Ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, δύο εἴδη μνημεί­ων τέχνης· μνημεῖα ὕλης καὶ μνημεῖα πνεύματος.
Μνημεῖα ὑλικῆς συνθέσεως δημιουργοῦν σπουδαῖοι καλλιτέχνες, γλύπτες, ἀρχιτέκτονες κ.λπ.. Τέτοιο ἀπαράμιλλο μνημεῖο τέχνης εἶνε π.χ. ὁ Παρθενών, ποὺ ἔρχον­ται καὶ θαυ­μά­ζουν πλῆθος ξένοι ἐπάνω στὸν «ἱερὸ βράχο», ὅπως λένε, τῆς Ἀκροπόλεως. Ἐγὼ δὲν τὸν λέω «ἱερό», γιατὶ εἶνε εἰδωλολατρικός· ἐ­γὼ θὰ ἐ­πι­θυμοῦσα ἐπάνω στὴν Ἀ­κρόπολι –νὰ πῶ κάτι τολμηρό;–, νὰ χτίσουμε τὸ ναὸ τοῦ ἐ­λευθερωτοῦ μας Σωτῆρος Χριστοῦ! Ἐν πάσῃ περιπτώ­σει ὁ Παρθενὼν εἶνε ἕνα μνημεῖο μοναδικό.
Ἀλλ᾽ ἐγὼ δὲν θαυμάζω τόσο αὐτὸ ὅσο θαυ­μάζω ἕνα ἄλλο μνημεῖο τέχνης, μνημεῖο λό­γου, ποὺ θὰ μείνῃ ἀκατάλυτο. Ὁ Παρθενὼν δὲν ἀ­πο­­κλείεται μὲ ἕνα σεισμὸ –ποὺ ὁπωσδήποτε θὰ γίνῃ καὶ ἐδῶ καὶ στὸν κόσμο ὁλόκληρο κα­τὰ τὰς Γραφὰς καὶ τὴν Ἀποκάλυψι– νὰ καταστρα­φῇ. Τὰ ὑλικὰ μνημεῖα τὰ φθείρει ὁ πανδαμάτωρ χρό­νος καὶ ἄλλοι παράγοντες (φωτιὰ κ.λπ.), ἐνῷ τὸ μνημεῖο τοῦ λόγου ποὺ θαυμάζω ­μέ­νει ἀ­κατάλυτο. Ποιό εἶνε τὸ μνημεῖο αὐτό, τὸ καλ­λιτέχνημα τοῦ πνεύματος; Εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕ­μνος, ποὺ γιὰ μένα ἔχει ἀξία μεγαλύτερη ἀπ᾽ ὅ,τι ἔχει ὁ Παρθενὼν τῆς Ἀκροπόλεως.
Ἂν μετρήσετε στὴν Ἀκρόπολι τοὺς κίονας (=τὶς κολῶνες) τοῦ Παρθενῶνος, εἶ­νε 46. Ὅ­πως λοιπὸν ὁ Παρθενὼν ἔχει 46 κο­λῶνες, ἔτσι καὶ τὸ μνημεῖο αὐτοῦ τοῦ λόγου ἔχει κολῶ­νες· ὁ ἄγνωστος καλλιτέχνης, ποὺ συνέθεσε τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο, τὸν στερέωσε ἐπάνω σὲ 24 κολῶνες, ποὺ ἐδῶ ὀνομάζονται οἶκοι καὶ ἀντιστοιχοῦν μὲ τὰ 24 γράμματα τοῦ ἀλφαβή­του. «Ἄγγελος πρωτοστάτης…» ὁ πρῶ­τος οἶ­κος, κι ὁ τελευταῖος «Ὦ πανύμνητε μῆτερ…».
Στὴν κορυφὴ κάθε κολώνας τοῦ Παρθενῶ­νος –γιὰ νὰ συνεχίσου­με τὴν παρομοίωσι– ὑ­πάρ­χει τὸ λεγόμενο κιο­νόκρανο, τὸ κράνος – κα­πέλλο ἂς ποῦμε ποὺ σκεπάζει τὸν κίονα. Ὅ­πως λοιπὸν ἐκεῖ οἱ κίονες ἔχουν τὰ κιονόκρα­νά τους, ἔτσι ἐδῶ κάθε οἶ­κος ἀπολήγει ἂς ποῦμε σὲ κι­ονόκρανο, ποὺ εἶνε ἕνα ὡραῖο ἐ­φύμνιον (ἀ­κρι­βέστερα λέγεται ἀνακλαστόν) σὲ δύο μορφές·«Χαῖρε, Νύμφη ἀ­νύμφευτε» καὶ «Ἀλληλούϊα». Καθένας ἀπὸ τοὺς 12 μονοὺς οἴκους ἐπιστεγάζεται – κλείνει μὲ τὸ «Χαῖ­ρε, Νύμφη ἀνύμ­φευτε», καὶ καθένας ἀ­πὸ τοὺς 12 ζυγοὺς οἴ­κους κλείνει μὲ τὸ «Ἀλληλούϊα», ποὺ πέφτουν στὸ τέλος κάθε οἴκου σὰν μιὰ φωτοβολίδα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1411
Α΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Υπαρχει στον κοσμο χαρα;

«Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει» (Ἀκάθ. ὕμν. Α1α΄)

ΤΟ ΑΣΜΑ, ἀγαπητοί μου, τὸ τραγούδι, ἡ μου­σικὴ εἶνε θεῖο δῶρο. Ἀλλὰ μὲ μία οὐ­σι­ώδη διαφορά· τραγούδι ἀπὸ τραγούδι διαφέρει. Ὑπάρχει τραγούδι ποὺ ὑπηρετεῖ τὸ κα­κό, ἐ­ρεθίζει τὶς κατώτερες ὁρμὲς τοῦ ἀνθρώπου, τὸν βυθίζει στὸν ᾅδη· καὶ ὑπάρχει ἀντιθέτως τραγούδι ποὺ ἐκφράζει τὶς ἀνώτερες ἐφέσεις καὶ τοὺς πόθους του, τοῦ δίνει φτερὰ νὰ φτά­σῃ μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καὶ ν’ ἀκούσῃ τὸ ἀλ­λη­λούϊα. Ὑπάρχουν τραγούδια τῆς γῆς, καὶ τρα­­γούδια τοῦ οὐρανοῦ. Ὑπάρχουν τραγούδια ἀνούσια. Ἡ ἐπίδρασί τους εἶνε ἀσήμαντη. Λίγους συγκινοῦν καὶ μέσα σὲ μία γενεὰ σβήνουν· πρέπει νὰ ψάξῃ κανεὶς σὲ παλαιὲς ἀν­θολογίες γιὰ νὰ βρῇ τοὺς στίχους τους.
Ἀλλὰ ἕνα τραγούδι ἐξακολουθεῖ νὰ συγκι­νῇ βαθύτατα τὶς καρδιὲς τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν· εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ὁ ὕμνος τῆς Παρθένου. Ἀπὸ τότε ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ (τὸ 626 μ.Χ.) ἀκούστηκε στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων, ἔχουν περάσει τό­­σοι αἰῶνες, καὶ ὅμως ὁ χρόνος δὲν κατώρθω­σε νὰ σβήσῃ τὸ τραγούδι αὐτό. Ὅπου κι ἂν βρίσκωνται οἱ ὀρθόδοξοι, εἴτε μέσα στὶς πόλεις εἴτε στὴν ὕπαιθρο εἴτε σὲ ἐξωκκλήσια εἴτε στὸ ἐξωτερικὸ εἴτε μέσα σὲ πλοῖα, ὅλοι ἀ­πόψε αἰσθάνονται ἀγαλλίασι ἀκούγοντάς το.
Τί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Γιὰ νὰ μιλήσου­με ἁπλούστερα, ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε τὸ κόσμημα καὶ καύχημα τῶν Ἑλλήνων. Ἄλλο ποί­ημα μὲ τέτοιο λυρισμό, τέτοιο συν­αί­σθημα, τέ­τοια πτῆσι, τέτοια φτερουγίσματα, δὲν βρίσκει κανείς στὴν παγκόσμια ποί­ησι. Δὲν τὸ λέ­με ἐμεῖς· ξένος γλωσσολόγος διεθνοῦς κύρους εἶπε, ὅτι τὸ ποίημα αὐτὸ μόνο στὴν ἑλ­ληνικὴ γλῶσσα μποροῦσε νὰ γραφῇ. Ἐὰν ἡ γαλλικὴ γλῶσσα εἶνε κατάλληλη γιὰ σαλόνια καὶ διπλωματία, ἐὰν ἡ ἰταλικὴ εἶνε κατάλληλη γιὰ μουσική, ἐὰν ἡ γερμανικὴ εἶνε κατάλληλη γιὰ ἐπιστημονικοὺς ὅρους, ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὸν πλοῦτο τῶν λέξεών της στάθηκε ἱκανὴ νὰ ἐκφράσῃ τὸ ὕψος τῶν ἀληθει­ῶν τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Γι’ αὐτὸ τὸ ποίημα τοῦτο συγκινεῖ τὶς γενεὲς τῶν Ἑλ­λή­νων. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2165

Α΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
15 Μαρτίου 2019 βράδυ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

Ο Ακαθιστος υμνος

Κάθε ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἐκεῖνο ποὺ πιστεύει καὶ αἰσθάνεται, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κρύψῃ· νιώθει ἀνάγκη νὰ τὸ ἐκφράσῃ. Καὶ τὸ ἐκφράζει μὲ διαφόρους τρόπους· μὲ τὴ λάμ­ψι ἢ τὴ θλῖψι τοῦ προσώπου του, μὲ τὶς κινή­­σεις καὶ τοὺς μορφασμούς του, μὲ τὴν εὐγένεια, τὸ ὕφος καὶ τοὺς τρόπους του, πιὸ καθαρὰ μὲ τὴ γλῶσσα καὶ τὸν προφορικὸ λόγο του, καὶ πιὸ στα­θερὰ μὲ τὸν γραπτὸ λόγο, τὰ κείμενά του.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ αἰσθάνεται κανεὶς τὸ ἐκ­φράζει καὶ μὲ τὸ τραγούδι του. Τὸ τραγούδι εἶ­νε ἔκφρασις τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου μας. Πές μου τί τραγουδᾷς, νὰ σοῦ πῶ ποιός εἶσαι.
Σήμερα δυστυχῶς ἐπικρατοῦν τραγούδια ποὺ δὲν ἐξυψώνουν ἀλλὰ μᾶλλον ταπεινώνουν κ᾽ ἐξευτελίζουν τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἱστορι­κὸς τοῦ μέλλοντος θὰ διαπιστώσῃ, ὅτι τὰ σημερινὰ τραγούδια, κατὰ 99%, εἶνε τραγούδια αἰσχροῦ ἔρωτα, καὶ θὰ ἀποφανθῇ ὅτι ἡ γενεά μας ὑπῆρξε πανσεξουαλική.
Ὑπῆρξε ὅμως κάποτε ἐποχή, ποὺ μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἔκαιγε μιὰ φλόγα ὄχι φυσικὴ καὶ γήινη, ἀλλὰ οὐράνια. Ἦταν ἡ φωτιὰ τοῦ θεϊκοῦ ἔρωτος. Καὶ ἐκδήλωσις ἀκρι­βῶς αὐτοῦ τοῦ ἔρωτος πρὸς τὸν Θεὸ εἶνε τὰ ποιήματα τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Σήμερα δὲν μποροῦμε νὰ γράψουμε τέτοια ποιήματα καὶ τέτοια τραγούδια. Ὄχι για­τὶ δὲν ὑπάρχει μέλος, ἀλλὰ γιατὶ δὲν ὑπάρχει καρδιά· καρδιά, ποὺ ν᾿ ἀγαπάῃ τὸ Θεό, νὰ τὸν ἀγαπάῃ μὲ τόση ἔντασι ὅση τὸν ἀγάπησαν οἱ πρόγονοί μας.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἐμπνευσμένα τραγούδια τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Ἔχει ἰδέες ὑψηλές, οὐρανογείτονες, οἱ ὁποῖ­ες ντύνονται μὲ ἔκφρασι καὶ ὕφος ἀπαράμιλλο. Εἶνε ἰδέες, ποὺ ἀγγίζουν τὰ ἄστρα τ᾽ οὐ­ρανοῦ καὶ ἐκφράζονται μὲ τὴν πιὸ εὐγενικὴ γλῶσσα τοῦ κόσμου, τὴν Ἑλληνική, τὴ μόνη ἱκανὴ ν᾽ ἀ­ποδώσῃ καὶ τὴν τελευταία ἀπόχρωσι τῆς σκέ­ψεως καὶ τοῦ αἰσθήματος. Νά τί εἶ­νε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος· ἕνα ἀνυπέρβλητο ποί­ημα ποὺ θαυμάζουν οἱ αἰῶνες.
Κάθε ποίημα, ποὺ ἔχει δημιουργηθῆ καὶ τὸ διαβάζουμε, προῆλθε ἀπὸ κάποια αἰτία. Τὸ ποί­ημα λοιπὸν αὐτό, ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, πῶς δη­μιουργήθηκε; Ἡ ἱστορία μᾶς γυρίζει πίσω, στὶς συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες πρωτοακούστηκε. Read more »

Περίοδος Δ΄, Ἔτος
Φλώρινα ἀριθμ. φύλλου 2079
Ἀκάθιστος Ὕμνος, Παρασκευὴ 23 Μαρτίου 2018
Ομιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Το γενος μας ανεκαθεν τιμα την παρθενια

«Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας» (Ἀκάθ. ὕμν. Τ1α΄)

Ὁ κόσμος, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε δημιούρ­γημα τύχης· δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ ἐκ τοῦ μηδενός, αὐτὴ εἶνε ἡ διδασκαλία τῆς ἁ­γίας μας Ἐκκλησίας. Καὶ κορυφὴ τῆς δημιουρ­­γί­ας τοῦ κόσμου εἶνε ὁ ἄνθρωπος.

Ἀ­π᾽ τὴν ἡ­­μέρα ποὺ πάνω στὸ φλοιὸ τῆς γῆς ἐμφανίστηκε ὁ ἄνθρωπος μέχρι τῆς συν­­τελείας τῶν αἰώνων ἔζησαν – ζοῦν – θὰ ζήσουν δισ­ε­κατομμύρια γυναῖκες. Ἀπ᾽ ὅ­λες αὐ­τὲς διακρί­θηκαν καὶ θὰ διακριθοῦν ὡρισμένες εἴ­τε γιὰ προσωπικὰ φυσικὰ χαρίσμα­τα (ὀμορφιά, εὐ­φυ­­ΐα κ.τ.λ.), εἴτε ὡς συγγενεῖς μεγάλων ἀν­δρῶν.
Ἀλλ᾽ ἐὰν ρωτήσετε, ποιά ἀπὸ τὸ πλῆ­θος τῶν γυναικῶν εἶνε ἡ ἀ­νώτερη ἀπ᾽ ὅλες, ἡ βασίλισ­σα τοῦ γυναικείου κόσμου, καὶ ἂν ἐ­μεῖς σιωπή­σουμε, καὶ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ θὰ φωνά­­ξουν, ὅτι ἐκείνη ποὺ ἀνῆλθε σὲ «ὕ­ψος δυσ­ανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς», ὅ­πως λέει ὁ ­Ἀκάθιστος ὕμνος (Α3), εἶνε ἡ ταπεινὴ κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ ὑπερ­αγία Θεοτό­κος.
Δικαίως καὶ πρεπόν­τως τὴν ἐγκωμιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, τὴν ἐγκωμιάζουν ποιηταὶ καὶ ῥήτορες. Καὶ μία ἄριστη συλλογὴ – ἀνθοδέσμη ὡραιοτάτων ἐγκωμίων εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ὁ ὁποῖος ἐπαναλαμβάνει ἑκατὸν σαραν­τατέσσερις (144) φορὲς τὸ πρῶτο «Χαῖρε» ποὺ ἀκούστηκε πρὸς αὐτὴν στὴ Ναζαρέτ (Λουκ. 1,28).
Τί ἐγκωμιάζει ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Ὁ ἁμαρτωλὸς κόσμος τῶν ῥαδιοφώνων καὶ τῆς τηλε­ο­ράσεως, ὁ κόσμος τῆς διαφθορᾶς, τῶν Σοδό­μων καὶ τῆς Γομόρρας, ἐγκωμιάζει τὴ φυσικὴ ὀμορφιὰ τῆς γυναίκας. Τέτοιο κάλλος ἐγκωμι­άζει καὶ ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ Παρθένος Μαρία εἶχε καὶ κάλλος φυσικό. Ἀλλὰ ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος δὲν ἐγκωμιάζει αὐτό. Τὸ κάλλος τὸ φυσικό, ὅσο καὶ ἂν λάμπῃ καὶ ἂν σαγηνεύῃ καὶ ἂν καίῃ καὶ πυρπολῇ, τὸ κάλλος αὐτὸ ποὺ εἶνε πηγὴ δαιμονισμοῦ ἐὰν κατοική­­σῃ σὲ γυναῖκα διεφθαρμένη, τὸ κάλλος αὐτὸ δὲν εἶνε τὸ ἀντικείμενο θαυμασμοῦ τοῦ ἐμ­πνευσμένου ἀνωνύμου ποιητοῦ τοῦ Ἀκαθί­στου ὕμνου. Τὸ φυσικὸ κάλλος, ἡ ὀμορφιὰ αὐ­­τὴ τῶν γυναικῶν, εἶνε ἄνθος ποὺ μαραίνεται. Πηγαίνετε στὰ νεκροταφεῖα καὶ δεῖτε ἐκεῖ «ποῦ τὸ κάλλος τοῦ σώματος;(Ἀκολ. νεκρώσ., εἰς τὸν ἀσπ.).

Read more »