Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 856

Xαιρετισμοὶ τῆς Θεοτόκου
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Ο Ακαθιστος και το κοντακιο του

«Τη υπερμαχω στρατηγω τα νικητηρια…»

ΤΙ ΕΙΝΕ, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Εἶνε τὸ τραγούδι τῆς Παναγίας, ποὺ ὅλοι ἐμεῖς νὰ μαζευτοῦμε, δεσποτάδες παπᾶδες καὶ θεολόγοι, δὲ᾿ μποροῦμε νὰ φτειάξουμε οὔτε ἕνα γράμμα του. Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ἐνέπνευσε τὸν ποιητή του νὰ τὸ συνθέσῃ.
Tί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Μοιάζει σὰν ἕνα σπίτι μὲ 4 ὀρόφους ἢ στάσεις καὶ 24 δωμάτια ἢ οκους. Καὶ σὲ κάθε δωμάτιο κατοικοῦν ἄγγελοι, ποὺ μὲ χρυσὲς κιθάρες ψάλλουν καὶ ἐπαναλαμβάνουν 144 φορὲς τὸ «χαῖρε».
Τί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1659
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Πως θα καθαρθη η συνειδησις;

«Χαῖρε, λουτὴρ ἐκπλύνων συνείδησιν» (Ἀκάθ. ὕμν. Φ5α΄)

Απόψε, ἀγαπητοί μου, στοὺς ναοὺς τῆς Ὀρ­θοδοξίας μας ψάλλεται ὁλόκληρος ὁ Ἀκά­θιστος ὕμνος, τὸ ἐμπνευσμένο ποιητικὸ ἀριστούργημα τοῦ Βυζαντίου ποὺ διαρκεῖ αἰῶ­νες τώρα καὶ ἀποτελεῖ ἐπανάληψι τοῦ πρώτου ἐκείνου χαιρετισμοῦ ποὺ εἶπε ὁ ἄγ­γε­λος στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο (Λουκ. 1,28)· αὐτὸν ἐπαναλαμβάνει ἐδῶ 144 φορές, κ᾽ εἶ­νε ἔκφρασι εὐ­γνωμοσύνης τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων στὴν Παναγία, ποὺ σὲ δύσκολες στιγμὲς ἔγινε ἡ ὑ­πέρμαχος Στρατηγὸς τοῦ γένους μας.
Ἀπόψε, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θὰ ἐξηγή­σουμε τὸ «Χαῖρε, λουτὴρ ἐκπλύνων συνείδησιν» (Ἀκάθ. ὕμν. Φ5α΄). Ὁμιλεῖ περὶ συνειδήσεως. Δύσκολο τὸ θέμα· θὰ προσπαθήσω νὰ τὸ ἐξηγήσω μὲ ἁπλᾶ λόγια. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 12402

Δ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
9 Ἀπριλίου 2021 (2006)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστινου

Γαμος – παρθενια

«Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας» (Ἀκάθ. ὕμν. Τ1α΄)

Εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἡ τετάρτη (Δ΄) στάσις τῶν Χαιρετισμῶν, ἀπὸ τὸ ταῦ (Τ) μέχρι τὸ ὠμέγα (Ω), καὶ περιέχει τριανταέξι (36) χαιρε­τισμοὺς πρὸς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο. Πρῶ­τος χαιρετισμὸς εἶνε τὸ «Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρ­θενίας» (Ἀκάθ. ὕμν. Τ1α΄). Ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐξηγήσουμε αὐτὸν τὸν χαιρετισμό.

* * *

«Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας». Ὄχι μόνο ἐδῶ ἀλλὰ κι ἀλλοῦ καὶ στὸ τέλος τοῦ ἀποδείπνου, στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας, ἐγκωμι­άζεται ἡ παρθενία. Μπορῶ νὰ πῶ, ὅτι ὁλόκληρος ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε ἕνα ἀπαράμιλλο ἐγκώμιο τῆς παρθενίας. Ἀλλὰ πρέπει νὰ προσέξουμε. Ἐπειδὴ τόσο πολὺ ἐγκωμιάζεται ἡ παρθενία, δὲν πρέπει νὰ παρασυρθοῦμε καὶ νὰ ποῦμε ὅτι περιφρονεῖται ὁ γάμος. Ὄχι.
⃝ Ο ΓΑΜΟΣ εἶνε ἱερὸς θεσμός. Εἶνε ἕνωσις ἀν­­δρὸς καὶ γυναικός, ποὺ ἀποβλέπει στὴν συμ­πλήρωσι. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἐλλιπής. Ἡ γυναί­κα εἶνε τὸ ἕνα ἥμισυ καὶ ὁ ἄνδρας τὸ ἄλλο· ἡ ἕνωσί τους, ὁ γάμος, εἶνε ἡ ὁλοκλήρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος. Ἐκεῖνα ποὺ ἔχει ἡ γυναίκα, δὲν τὰ ἔχει ὁ ἄντρας, κ᾿ ἐκεῖνα ποὺ ἔχει ὁ ἄντρας, δὲν τὰ ἔχει ἡ γυναίκα. Γι᾿ αὐτὸ ματαιοπονοῦν ὅσοι ἐπιδιώκουν νὰ φέρουν ἰσοπέδωσι. Ἡ γυναίκα ἔχει ἀξία ὡς γυναίκα καὶ ὁ ἄντρας ὡς ἄντρας. Ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς ὁ ἄντρας ἀρχίζει νὰ κάνῃ τὴ γυναῖκα καὶ ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα, ἐπέρχεται ἐξευτελισμὸς καὶ τῶν δύο. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1735

Ἀκάθιστος Ὕμνος
Tου Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου

Χρεωμενοι ως το λαιμο…

«Χάριν δοῦναι θελήσας ὀφλημάτων ἀρχαίων ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων ἐπεδήμησε δι᾽ ἑαυτοῦ πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούια» (Ἀκάθ. ὕμν. Χ οἶκ.)

Ας εὐχαριστήσουμε, ἀγαπητοί μου, τὸν Κύριο, διότι μᾶς ἀξιώνει γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ν᾽ ἀκούσουμε τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο. Εἶνε ἕνα ποιητικὸ ἀριστούργημα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑ­μνεῖ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ δι᾽ αὐτῆς τὸν Υἱόν της, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Τὸ ἱστορικό του εἶνε γνωστό. Ὅταν τὸ 626 ἡ Κωνσταντινούπολις βρέθηκε σὲ δύσκολη θέσι, οἱ Χριστιανοὶ μὲ τὸν πατριάρχη καὶ τὸν κλῆρο ἔκλαψαν, παρα­κάλεσαν τὸ Θεό, καὶ ἡ Παναγία ἔ­κανε τὸ θαῦμα· τὴ νύχτα φύσηξε ἄ­νεμος, συν­έτριψε τὰ πλοιάρια τῶν βαρβάρων ποὺ τὴν πολιορκοῦσαν καὶ ἡ Πόλις σώθηκε. Ὅ­λοι τότε ἔτρεξαν στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν κ᾽ ἐ­κεῖ γιὰ πρώτη φορὰ εἶπαν τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.
Κ᾽ ἐπειδὴ δὲν ἀρκεῖ ν᾽ ἀκοῦμε ἁπλῶς τὰ ὡ­ραῖα αὐτὰ λόγια, θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἐξηγή­σουμε ἕναν ἀπὸ τοὺς εἰκοσιτέσσερις οἴκους – στροφές, τὸν εἰκοστὸ δεύτερο. Σᾶς τὸν διαβά­ζω· Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2169

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου

Ενα ανθος αμαραντο

«Χαῖρε, τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας·
χαῖρε, τὸ στέφος τῆς ἐγκρατείας» (Ἀκάθ. ὕμν. Ν1)

Καὶ πάλι, ἀγαπητοί μου, βρισκόμαστε ἐ­δῶ, γιὰ νὰ παρακολουθήσουμε τὴν Γ΄ (τρί­τη) στάσι τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου. Ὅπως ἔχουμε πεῖ καὶ ἄλλοτε, ὀνομάζεται Ἀκάθιστος ὕμνος, δι­ότι οἱ πρόγονοί μας, οἱ κάτοικοι τῆς Κωνσταν­τινουπόλεως, ὕστερα ἀπὸ τὴ θαυμαστὴ νίκη ἐναντίον τῶν βαρβάρων, πῆγαν σύσσωμοι στὴν ἐκκλησία καὶ ἐκεῖ ὅλη τὴ νύχτα δὲν κάθησαν καθόλου, ἀλλὰ ὕμνησαν ὄρθιοι τὴν ὑ­­περαγία Θεοτόκο ὡς ἀρχιστράτηγο καὶ προστάτη τοῦ γένους μας.
Εἶνε ὡραῖος ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Τὸν ψάλλει ἡ Ἐκκλησία τὶς Παρασκευὲς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς στοὺς ναούς· ἀλλὰ καὶ στὰ σπίτια πολλοὶ πιστοὶ ἔχουν συνηθίσει νὰ τὸν διαβάζουν κάθε βράδυ προτοῦ νὰ κοιμηθοῦν ὡς προσευχὴ πρὸς τὴν Παναγία. Τώρα, μὲ τὴ βαθμιαία ἀπομάκρυνσι ἀπὸ τὴ γλῶσσα τῶν πα­τέρων μας, παρουσιάζεται δυσκολία στὴν κατανόησί του γλωσσικῶς, γι᾽ αὐτὸ ἀπὸ ἐτῶν σπουδαῖοι ἐργάται τῆς Ἐκ­κλησίας συντάσσουν σχετικὰ βοηθήματα. Γνωστὸ εἶνε τὸ ἐγ­κόλπιο μὲ τίτλο «Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος μετὰ ἑρ­μηνείας» τοῦ ἀειμνήστου ἀρχιμανδρίτου π. Ἐπιφα­νί­ου Θεοδωροπούλου, ὁ ὁποῖος τὸν ἔ­χει ἀ­πο­δώσει σὲ λαϊκὴ γλῶσσα· σᾶς τὸ συνιστῶ.
Ἀπὸ τὰ ἐγκώμια τοῦ Ἀκαθίστου ποὺ ἀ­κούσαμε ἀπόψε, ἂς ποῦμε λίγα λόγια στὰ δύο πρῶτα «χαῖρε» τοῦ ψηφίου Νῦ, τὰ ὁποῖα λένε·
«Χαῖρε, τὸ ἄνθος τῆς ἀ­φθαρσίας·
χαῖρε, τὸ στέφος τῆς ἐγκρατείας» (Ἀκάθ. ὕμν. Ν1).
Ἐγκωμιάζει τὴν Παναγία ὡς ἄφθαρτο καὶ ἀμάραντο ἄνθος, καὶ ὡς στεφάνι καὶ ἐπιβράβευσι τῆς ἐγκρατείας καὶ παρθενίας.

* * *

Ἡ Παναγία, ἀγαπητοί μου, ὡς γυναίκα εἶνε μοναδικὴ στὸν κόσμο. Ξεπέρασε ὄχι μόνο ὅ­λους τοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 10502

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
2 Ἀπριλίου 2021 (2004)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Υψος – ελξις

«…Βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος τοὺς αὐτῷ βοῶντας· Ἀλληλούϊα»
(Ἀκάθ. ὕμν. Ξ)

Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα ποίημα ἐμπνευσμένο, ἕνα τραγούδι βγαλμένο μέσα ἀπὸ τὸ καμίνι τῆς ἀγάπης τῶν ὀρθοδόξων πρὸς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.
24 οἶκοι, 24 εἰκόνες, ὡραιότατες εἰκόνες! Ἂν πᾶτε στὸν Ἅγιον Ὅρος, στὰ καθολικὰ ὡ­ρισμένων μοναστηριῶν θὰ δῆτε ζωγραφισμένο ὅλο τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο σὲ 24 ὡραῖες εἰκόνες, ποὺ ζωγράφισαν χέρια ἁγίων ζωγράφων.
Θὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας στὸ γράμμα «Ξῦ», ποὺ λέει· «Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν μεταθέντες· διὰ τοῦτο γὰρ ὁ ὑψηλὸς Θεὸς ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος τοὺς αὐτῷ βο­ῶντας· Ἀλληλούϊα».
Νὰ τὸ κάνουμε λιανά; Θεέ μου, λέει, θαυμά­ζουμε τὸ θαῦμα σου. Ποιό θαῦμα· ὅτι μέσ᾿ στὰ ἑκατομμύρια τῶν γυναικῶν, μιά μόνο παρ­θένος ἀκούστηκε ὅτι γέννησε παιδί. Μέγα τὸ θαῦμα. Γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐμεῖς, ποὺ εἴδαμε αὐτὸν τὸν παράδοξο τοκετὸ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἂς πάψῃ τὸ μυαλό μας ν᾿ ἀνασκαλεύῃ τὴ λάσπη καὶ τὸ βόρβορο τοῦ κόσμου τούτου. Ἂς πάρουμε φτερὰ κι ἂς πετάξουμε στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ. Γι᾿ αὐτὸ «ὁ ὑψηλὸς Θεὸς» ἔγινε ταπεινὸς ἄνθρωπος· γιὰ νὰ ἑλ­κύσῃ «πρὸς τὸ ὕψος», κοντά του, αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν καὶ βοοῦν «Ἀλληλούϊα» (τὸ δὲ «Ἀλληλούϊα» εἶνε ἑβραϊκὴ λέξι ποὺ σημαίνει «Αἰνεῖτε τὸ Θεό», ψάλλετε διαρκῶς ὕμνο στὸ Θεό).
Λίγες σκέψεις θὰ ποῦμε πάνω σ᾿ αὐτά.
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1650

Β΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Το αστρο που δεν θα δυση ποτε

«Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ» (Ἀκάθ. ὕμν. Ι1α΄)

Χρόνια τώρα, ἀγαπητοί μου, δὲν ἔπαυσα νὰ ὁμιλῶ ἐπάνω στὸν Ἀκάθιστο ὕμνο. Καὶ πά­λι ἀπόψε μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ θὰ πῶ λίγα λόγια.
Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε ἕνα ποίημα καὶ τραγούδι ποὺ διαφέρει ἀπὸ τὰ ἄλλα τὰ κοσμι­κὰ τραγούδια ὅσο τὸ διαμάντι ἀπὸ τὰ χαλί­κια. Ἐκεῖνα εἶνε ἐφήμερα, αὐτὸς ἀντέ­χει στοὺς αἰ­ῶνες. Ἐψάλη πρώτη φορὰ τὸ 626 μ.Χ. στὴν Κων­σταντινούπολι, στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, ὡς ἔκ­φρασι εὐ­γνωμοσύ­­νης τοῦ λαοῦ τοῦ Βυζαντίου πρὸς τὴν Θεοτόκο, τὴν «ὑπέρ­μαχο στρατηγὸ» τοῦ γένους, γιὰ τὴ διάσωσι τῆς Πόλεως ἀπὸ τὴ συνδυασμένη ἐπιδρομὴ Περσῶν καὶ Ἀβάρων.
Τὸ θέμα τοῦ ποιήματος εἶνε τὸ μυστή­ριο τῆς θείας οἰκονομίας· ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἦλθε ἐπὶ τῆς γῆς κ᾽ ἔγινε ἄν­θρω­­πος, κι ὅτι ἡ Παρθέ­νος Μαρία ὑπηρέτησε στὸ μέγα τοῦτο μυστή­ριο ὅ­ταν «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐ­πέμ­­φθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Α οἶκ.). Αὐ­­τὸ τὸ «Χαῖρε», ποὺ εἶπε ὁ Γαβριὴλ στὴν Παν­αγία, ἐπαναλαμβάνεται ἐδῶ 144 φορές. Καὶ δὲν εἶ­νε βαττολογία, περιττὴ φλυαρία· τὸ κάθε «χαῖ­­ρε» εἶνε γεμᾶτο νόημα. Αὐτὸ ποὺ αἰσθάνεται ὁ ποι­ητὴς τὸ ἐκφράζει μὲ ποικιλία εἰκόνων, παρα­δει­γμάτων καὶ προτυπώσεων τῆς ἁγίας Γραφῆς. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2359

Α΄ στάσις τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου
Παρασκευὴ 19 Μαρτίου 2021 βράδυ

Τα «χαιρε» μετρο συγκρισεως Θεοτοκου & κτισματων

«Τη υπερμαχω στρατηγω τα νικητηρια…»

Μᾶς κάνει ἐντύπωσι, ἀγαπητοί μου, αὐτὴ ἡ προσφώνησι τοῦ ποιητοῦ στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο· τὴν ὀνομάζει «ὑπέρμαχον στρατηγόν». Δὲν εἶνε περίεργο; Ἕνας στρατηγὸς ἔχει στρατιῶτες, ὅπλα κ.λπ.. Τέτοια πράγματα ἡ Παναγία δὲν ἔχει. Ἔχει ὅμως κάτι ἄλλο ἀνώτερο· ὅτι ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν! καὶ αὐτὸ τῆς δίδει τὴν παρρησία ἐνώπιόν του, μὲ τὴν ὁποία αὐτὴ χαρίζει τὴν «ὑπεροπλία» στοὺς πιστοὺς ποὺ τὴν ἐπικαλοῦνται.
Ἐμεῖς ὡς ἔθνος γνωρίσαμε πολλὲς φορὲς τὴν ἀκαταμάχητη προστασία της. Ὑπενθυμίζω τρεῖς κρίσιμες στιγμὲς τῆς ἱστορίας μας.
Τὸ 626 μ.Χ. ἔσωσε ἀπὸ φοβερὴ ἀπειλὴ βαρβάρων τὴν Κωνσταντινούπολι μὲ ἕναν ἀνεμοστρόβιλο, ποὺ φύσηξε νύχτα μέσα στὸν Κεράτιο κόλπο καὶ συνέτριψε τὰ πλοιάριά τους.
Τὸ 1821, σὲ ὥρα δύσκολη, ὁ Κολοκοτρώνης διανυκτέρευσε σὲ ᾽ξωκκλήσι προσευχόμενος, κι ὅταν βγῆκε εἶπε· ῾Η Παναγία δὲν εἶνε ὅπως οἱ μεγάλοι τῆς γῆς· ὑπέγραψε τὴ λευτεριά μας καὶ δὲν παίρνει πίσω τὸ λόγο της.
Καὶ τὸ 1940, ἐνῷ ἄλλοι λαοὶ ὑποτάσσονταν, Read more »

Προγαμιαιες σχεσεις

«Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον
τὸ τῆς ἁγνείας σου…» (Ἀκάθ. ὕμν.)

ΔΙΣΤΑΖΩ, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω. Διστά­ζω γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, διότι ἀμφιβάλ­λω ἂν ὑπάρχουν αὐτιὰ ν᾽ ἀκούσουν ἁ­γνὸ τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ δεύτερον, διότι τὸ θέμα ποὺ θὰ θίξω εἶνε θέμα καυτό.
Τὸ κακό, ποὺ ἔχει αὐξηθῆ, εἶνε ἀνάγκη νὰ ἐ­λεγχθῇ. Ἐν τούτοις ὁ κόσμος, ἐνῷ διαπράττει μεγάλα ἐγκλήματα, δείχνει εὐγένεια γλώσ­σης. Τὸ κακὸ τὸ κάνει, ἀλλὰ τὰ πράγματα ντρέπεται νὰ τὰ πῇ· προσπαθεῖ νὰ τὰ δικαιολογήσῃ, νὰ παρου­σιάσῃ τὸ κακὸ ὡς καλό. Εἶ­νε ἐποχή, ὅπως εἶπε κάποιος, ποὺ ἐπικρα­­τεῖ τὸ «κόμμα τῶν εὐφημιστῶν». Προσπα­θοῦν νὰ καλύψουν αἴσχη μὲ ἀραχνοΰφαντο ὕ­φασμα καλῶν λέξεων. Λένε τὸ ξίδι γλυκάδι, τὸ φαρμάκι σιρόπι, καὶ ―μὲ συγχωρεῖτε― τὴν πόρνη φιλενάδα. Ὤ ὑποκρισία! Ἀφήνουν ἔτσι τὸ κακὸ καὶ διαδίδεται ἀκόμα περισσότερο.
Ἀλλ᾽ ἐμεῖς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ποῦ­με «τὰ σῦκα σῦκα καὶ τὴ σκάφη σκάφη», τὸ σκότος σκότος, τὸ φῶς φῶς. Ἔτσι θὰ ὀνομάσω κ᾽ ἐγὼ τὰ πράγματα, καὶ ἀδιαφορῶ γιὰ τὴν κριτι­κή. Θ᾽ ἀ­ναγκασθῶ ἀπόψε νὰ μεταχει­ρισθῶ γλῶσσα σκλη­ρή. Δὲν ζητῶ νὰ μὲ πῆτε εὐγενῆ – πέ­στε με ὅπως θέλετε. Ἔχω χρέος νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ βασιλεὺς τοῦ κηρύγματος, λέει σὲ κάποια ὁμιλία του· «Θὰ λερώσω τὴ γλῶσσα μου». Ὅπως ὁ γιατρὸς ποὺ κάνει ἐγχείρησι λερώνει τὰ χέρια καὶ τὴ μπλού­ζα του μὲ αἵματα, ἔτσι κ᾽ ἐγώ. Ἀ­πόψε κάνω ἐγχείρησι πνευματική, κ᾽ εἶμαι ἀ­ναγκασμένος νὰ λερώσω τὴ γλῶσ­σα μου, κι ἂς σκανδαλισθοῦν οἱ εὐφημισταὶ καὶ εὐγενεῖς. Πνευματικὸς ἰατρὸς εἶμαι, καὶ πρέπει νὰ βυθίσω τὴν μάχαιρα τοῦ λόγου βαθειά.
Ἀφορμὴ μᾶς δίνει ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, τὸ ἐγκώμιο αὐτὸ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ κλείνει μὲ τὰ ἔξοχα ἐκεῖνα λόγια·
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2274
Δυο ὁμιλίες στους Δ´ Χαιρετισμούς,  τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἡ πρώτη εἶναι σὲ pdf

«ΕΥΩΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ»

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1488

Ἀκάθιστος Ὕμνος
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η Μανα του κοσμου

«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τοὺς σοὶ βοῶντας· Ἀλληλούϊα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ω οἶκ.)

Ο Ἀκάθιστος ὕμνος, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα τραγούδι. Ὑπάρχουν τραγούδια τοῦ Θεοῦ καὶ τραγούδια τοῦ διαβόλου. Τραγούδια τοῦ διαβόλου εἶνε λ.χ. αὐτὰ ποὺ λέγονται στὰ νυχτερι­νὰ κέντρα, ὅπου γίνεται μεγάλη φθορά.
Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχει καὶ πιστὸς λαός, ποὺ μαζεύεται στὶς ἐκκλησίες γιὰ τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ. Τὶς ἡμέρες μάλιστα αὐτές, κάθε Παρασκευὴ τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς, ὁ λαὸς τρέχει γιὰ τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.
Γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος ἐψάλη τὸ 626 μ.Χ. στὴν Κωνσταντινούπολι, ἡ ὁ­ποία σώθηκε τότε ἀπὸ διπλῆ πολιορκία, Ἀβάρων καὶ Περσῶν, μετὰ ἀπὸ θαυμαστὴ ἐπέμβασι τῆς Πανα­γίας. Ὁ ὕμνος αὐτὸς ἀποτελεῖται ἀπὸ 24 στροφὲς ἢ οἴκους, ὅσα καὶ τὰ ψηφία τοῦ ἀλ­φαβήτου. Ἀρχίζει ἀπὸ τὸ ἄλφα, «Ἄγγελος πρωτοστάτης…», καὶ τελειώνει στὸ ὠμέγα, «Ὦ πανύμνητε Μῆτερ…».
Θὰ ποῦμε τώρα λίγα λόγια ἐπάνω στὸν τελευταῖο οἶκο, ὁ ὁποῖος λέει· «Ὦ πανύμνητε Μῆ­τερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάν­των ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαν­­τας καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τοὺς σοὶ βοῶν­τας· Ἀλληλούϊα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ω οἶκ.).

* * *

«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ». Ὦ Μάνα τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ κάθε πιστοῦ! Ἡ γλυκειὰ Μάνα ὅλου τοῦ κόσμου εἶνε ἡ Παναγία μας. Εἶνε ἡ «πανύμνητος Μήτηρ», ἡ Μάνα ποὺ τὴν ὑ­μνοῦν ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλη ἡ κτῆσι. Read more »

20.3.2020  Γ´ Χαιρετισμοί

Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἡ πρώτη εἶναι σὲ pdf

1. ΚΙΒΩΤΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ – ΚΙΒΩΤΟΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 9592

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
τοῦ Μητροπολίτου Φλωρινης π. Αὐγουστίνου

2. Ὁ παραλογισμος του συγχρονου πολιτισμου

«Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ2β΄)

Κάθε Παρασκευὴ τῶν τεσσάρων πρώτων ἑ­βδομάδων τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κάνουμε, ἀγαπητοί μου, ὁμιλίες. Σήμερα, ποὺ λέγεται ἡ Γ΄ στάσις τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε μία σύντομη ἑρμηνεία ἐπάνω στὸν χαιρετισμὸ «Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ 2 β΄).
Ἐδῶ ἐκεῖνο ποὺ ἑλκύει τὴν προσοχὴ εἶνε ἡ λέξις «τεχνολόγοι». Ἡ «τεχνολογία» εἶνε λέξι παλαιά, ἀλλὰ καὶ σύγχρονη· βρίσκεται καὶ σήμερα στὸ στόμα ὅλων. Ὅπως τὰ παιδιὰ πιπιλίζουν μιὰ καραμέλλα, ἔτσι τώρα μικροὶ – με­γάλοι πιπιλίζουν τὴ λέξι «τεχνολογία». Εἶνε ἡ ἐποχὴ τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ. Συνεπῶς ὁ χαιρετισμὸς «Χαῖρε, (ἡ) τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» ἁρμόζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς.

* * *

⃝ Τί θὰ πῇ «τεχνολόγοι»; ποιοί εἶνε «τεχνολό­γοι»; Εἶνε οἱ τεχνῖτες, ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν τέχνη. Ἄλλοι δουλεύουν τὸ μάρμαρο, ἄλ­λοι τὰ μέταλλα, τὸ χρυσὸ καὶ τὸν ἄργυρο, ἄλ­λοι τὸ ξύλο, ἄλλοι τὰ χρώματα, ἄλλοι ἄλλα. Ἀπὸ τὴν τεχνικὴ ἐπεξεργασία αὐτῶν τῶν πρώ­των ὑλῶν βγαίνουν τὰ διάφορα δημιουργήματα (ἀγάλματα, σκεύη, κοσμήματα, πίνακες κ.λπ.).
⃝ Ἀλλὰ «τεχνολόγοι» δὲν εἶνε μόνο αὐτοί· «τεχνολόγοι» εἶνε καὶ ὅσοι δουλεύουν τὸ δυσ­κολώτερο ἀπ᾿ ὅλα· τὸ λόγο. Ὁ λόγος! ὁ πεζός, ὁ ποιητικός, ὁ γραπτὸς καὶ ὁ προφορικός, διὰ τοῦ ὁποίου ἐκφράζεται ὁ ἐνδιάθετος λόγος, οἱ σκέψεις. Στὴν Ἀφρικὴ οἱ ἰθαγενεῖς ἔχουν λίγες λέξεις· ἐνῷ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει χιλιά­δες λέξεις, τὸ λεξιλόγιο τῶν ἰθαγενῶν ἐκείνων δὲν ξεπερνᾷ τὶς διακόσες λέξεις. Ὅπως τὸ νήπιο ἔτσι κι αὐτοὶ ἔχουν πενία λέξεων· προσπαθοῦν ἄτεχνα νὰ ἐκφρασθοῦν μὲ λίγες λέξεις. Ἐνῷ ὁ καλλιεργημένος, ὁ λόγιος, ἔχει τέχνη στὸ λόγο, κάνει λογοτεχνία. Καὶ κάτι, ποὺ ὁ ἁπλοϊκὸς τὸ λέει σὲ 4 – 5 λέξεις, οἱ λογο­τέχνες καὶ ποιηταὶ τὸ λένε μὲ 100 καὶ 200 λέξεις. Ἀπ᾿ ὅλη ὅμως τὴ λογοτεχνία τί μένει; Συχνὰ δὲν βγαίνει νόημα· σύγχυσι, κουβάρι μπλεγμένο.
⃝ «Τεχνολόγοι» ὅμως ἐδῶ εἶνε προπαντὸς οἱ φιλόσοφοι καὶ ῥήτορες. Αὐτοὶ μπροστὰ στὸ θαῦμα τῆς ἐκ Παρθένου γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ τὰ χάνουν, μένουν ἄφωνοι· ἡ Παναγία τοὺς ἀποδεικνύει «ἀλόγους», ἀφοῦ δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν τὸ ὑπὲρ λόγον θαῦμα της.
Ὁ Χριστός, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο διὰ τῆς Παναγίας, «ἤλεγξε» αὐτοὺς τοὺς «τεχνολό­γους». Πῶς; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1561

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ανοησια της φιλοσοφιας και απατη της τεχνολογιας

«Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα·
χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ2)

ΑΠΟΨΕ, ἀγαπητοί μου, καθὼς βρισκόμαστε στὴν περίοδο τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἶνε ἡ τρίτη (Γ΄) στάσις τῶν Χαιρε­τισμῶν καὶ θὰ ἑρμηνεύσουμε τὸν χαιρετισμὸ ποὺ λέει· «Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύ­ουσα· χαῖ­ρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ2). Παρακαλῶ δῶστε προσοχή.

* * *

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, εἶνε προικισμένος ἀπὸ τὴν ἁγία Τριάδα μὲ πολλὰ χαρίσματα. Ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα εἶνε ὁ νοῦς. Πές μου τί σκέπτεσαι, νὰ σοῦ πῶ ποιός εἶσαι.
Πρὸ τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων ἡ σκέ­ψι τους ἦταν διαρκῶς στὸ Θεὸ καὶ εἶχαν τὸ προ­νόμιο νὰ συνομι­λοῦν ἀμέσως μαζί του. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε, τότε τὸ κάλλος του ἀμαυρώθηκε καὶ ἡ σκέψι σκοτίστηκε. Οἱ ἄν­θρωποι ἔγιναν «σάρκες» (Γέν. 6,3). Δὲν σκέπτον­ται πλέον τὰ μεγάλα καὶ ὑ­ψηλά· σκέπτονται τὰ χαμηλὰ καὶ εὐτελῆ, τὰ γάστρια καὶ τὰ ὑπογάστρια κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο.
Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτὲς δημιουργήθηκε καὶ ἄρχισε νὰ λειτουργῇ ἡ ἀνθρώπινη φιλοσοφία. Ὁ ἄνθρωπος μὲ σκοτισμένο τὸ νοῦ διανο­εῖ­ται, ἐρευνᾷ, ἐξετάζει, ἐπινοεῖ πολλὰ καὶ διάφο­ρα πράγματα. Τὴν πορεία τῆς ἀνθρωπί­νης δι­ανοήσεως ἐκθέτει ἡ ἱστορία τῆς φιλοσοφί­ας, γιὰ τὴν ὁποία τόσα ἔχουν γραφῆ παγκοσμί­ως. Σωστὰ εἶπαν, ὅτι ἡ ἐξέλιξι τῆς φιλοσο­φίας εἶ­νε ἡ ἱστορία τῶν ἀνθρωπίνων πλανῶν. Θέλετε παραδείγματα; Ὁ Πυθαγόρας, ἕνας ἀπὸ τοὺς πρὸ Χριστοῦ φιλοσόφους, δίδασκε τοὺς μαθη­τάς του – τί; νὰ μὴν τρῶνε κουκιά. Γιατὶ στὰ κουκιά, λέει, στὰ ξερὰ κουκιά, ἀναπτύσσον­ται ζῳύφια, στὰ ὁποῖα κατοικοῦν ψυχές! πίστευε δηλαδὴ στὴ μετεμψύχωσι ἢ μᾶλ­λον μετενσάρκωσι. Ἄλλος δίδασκε ὅτι, ἀφοῦ οἱ μηχα­νὲς δὲν μποροῦν νὰ κινηθοῦν μόνες τους, ἄρα πρέπει νὰ ὑπάρχουν δοῦλοι! Κι ἄλλα πολλὰ ἀνόητα εἶπαν. Θὰ ἔλεγε κανείς, ὅτι δὲν ὑπάρχει βλακεία ποὺ νὰ μὴν τὴν εἶπαν οἱ φιλόσοφοι.
Ὑπάρχουν βεβαίως καὶ ἐξαιρέσεις, ὅπως λ.χ. ὁ Σωκράτης, ὁ ὁποῖος ὅταν τὸν κατεδίκασαν εἰς θάνατον εἶπε στὴν Ἀπολογία του (18[31α])· Ἐ­γὼ ὑ­πῆρξα γιὰ τὴν Ἀθήνα τὸ βούκεντρο, σᾶς κεν­τοῦ­σα γιὰ νὰ ξυπνᾶτε. Τώρα ἐκτελοῦμαι, φεύγω ἀπ᾽ τὴ ζωή, καὶ θὰ πέσετε σὲ λή­θαργο. Καὶ θὰ κοιμᾶστε, ἕως ὅτου ὁ Θεὸς σᾶς λυπηθῇ καὶ στείλῃ κάποιον ποὺ θὰ σᾶς ἀ­ποκαλύψῃ τὴν ἀ­λήθεια. Τὰ λόγια αὐτά, 400 χρό­νια πρὸ Χριστοῦ, θεωρήθηκαν προφητικά. Γι᾽ αὐ­τὸ ὁ Σωκράτης καὶ οἱ μαθηταί του, ὁ Πλάτων καὶ ὁ Ἀριστοτέλης, σὲ παλαιὲς ἐκκλησίες εἶ­νε ζωγραφισμένοι στὸ νάρθηκα.

Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1048

Β΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Λυτρωμενοι απο τη βαρβαροτητα

«Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας»
(Ἀκάθ. ὕμν. Ι 4 α΄)

Ο Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε ἕνα ἀριστούργημα, μὲ τὸ ὁποῖο ὑμνεῖται ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος ἢ μᾶλλον τὸ μέγα μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὰ «χαῖρε» ποὺ ἀκούσαμε θὰ προσπαθήσω νὰ ἑρμηνεύσω ἐκεῖνο ποὺ λέει· «Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας» (Ἀκάθ. ὕμν. Ι 4α΄). Τί σημαίνει αὐτό; Μὲ ἁπλᾶ λόγια· Χαῖρε, ὑπεραγία Θεοτόκε· σὲ εὐγνωμονοῦμε, διότι διὰ τοῦ Υἱοῦ σου μᾶς λυτρώνεις ἀπὸ τὴν «βάρβαρο θρησκεία». Ποιά νὰ εἶνε αὐτὴ ἡ θρησκεία;

* * *

―Ἡ θρησκεία εἶνε τὸ ὄπιο τῶν λαῶν, λένε τὰ στόματα τῶν ἀθέων. Τὴ φτειάξανε οἱ παπᾶδες γιὰ νὰ κερδίζουν, λένε οἱ μαρξισταί.
Ὄχι, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε ἔτσι. Ἂν θέλετε νὰ μιλήσουμε μὲ τὴ γλῶσσα τῆς ψυχολογίας, ―παρακαλῶ προσέξτε― ἡ θρησκεία δὲν εἶνε ἐπίκτητος, εἶνε ἔμφυτος. Ὑπάρχει τεραστία διαφορὰ μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν ἐννοιῶν. Ἐπίκτητο εἶνε κάτι ποὺ ἀποκτᾶται ἀργότερα, ἐνῷ ἔμφυτο εἶνε κάτι ποὺ ὑπάρχει ἐξ ἀρχῆς μέσα στὴ φύσι τοῦ ἀνθρώπου. Παράδειγμα ἡ ἀγάπη τῆς μάνας. Ὁπουδήποτε νὰ πᾶμε, ἡ μάνα ἀγαπάει τὸ παιδί της· καὶ ὁσεσδήποτε ἀντίθετες διαταγὲς νὰ τῆς δοθοῦν, δὲν πειθαρχεῖ. Ἡ ἀγάπη στὸ παιδί της δὲν ξεῤῥιζώνεται· εἶνε μέσα στὴ φύσι της. Μόνο ἂν ἄλλαζε ἡ φύσι της θὰ ἄλλαζε κι αὐτό. Μὰ δὲν ἀλλάζει. Μιὰ ἄλλη εἰκόνα εἶνε τὸ ἄνθος ποὺ λέγεται ἡλιοτρόπιο· ὁ δίσκος του στρέφεται πάντα πρὸς τὸν ἥλιο. Ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ στρέφεται ἐμφύτως πρὸς τὸ Θεό. Τὸ εἶπε καὶ ὁ Ὅμηρος· ὅτι «Θεὸν χατέουσιν ἄνθρωποι», οἱ ἄνθρωποι ποθοῦν τὸ Θεό.
Εἶνε λοιπὸν ἔμφυτος ἡ θρησκεία. Συνεπῶς εἶνε ψευδέστατο, ἀψυχολόγητο καὶ ἀνιστόρητο, ὅτι οἱ παπᾶδες φτειάξανε τὴ θρησκεία γιὰ νὰ τὴν ἐκμεταλλεύωνται. Ὅπως δὲ᾿ φτειάξανε οἱ γιατροὶ τὴν ὑγεία γιὰ νὰ πλουτίζουν, ἀλλ᾿ εἶνε αὐτὴ ἡ φυσικὴ κατάστασι, οἱ δὲ ἀσθένειες ἦταν ἐκεῖνες ποὺ δημιούργησαν τὴν ἰατρική, ἔτσι κ᾿ ἐδῶ. Ἡ θρησκεία εἶνε ἔμφυτος. Τὸ ἀποδεικνύει ἡ ἀρχαιολογία, ποὺ σκάβει, ἀνακαλύπτει πολιτισμοὺς αἰώνων, καὶ παντοῦ, σὲ μνημεῖα καὶ τάφους, βρίσκει χνη τῆς θρησκευτικότητος. Τὸ βεβαιώνουν περιηγηταί, ποὺ πῆγαν ἐκεῖ ποὺ ζοῦν ἄγριοι καὶ ἀπολίτιστοι, μέσα σὲ σπηλιὲς καὶ δάση, καὶ εἶδαν, ὅτι κ᾿ ἐκεῖνοι ἔχουν θρησκευτικὲς ἐκδηλώσεις. Τὸ φωνάζει ἀκόμα ὁ Πλούταρχος, μεγάλος βιογράφος καὶ φιλόσοφος τῆς πατρίδος μας, ποὺ λέει· Πολλὰ παράξενα μπορεῖ νὰ δῇς στὴ γῆ, ἕνα δὲ᾿ θὰ δῇς· «Ἀνιέρου πόλεως καὶ ἀθέου …οὐδείς ἐστιν οὐδ᾿ ἔσται γεγονὼς θεατής» (ἐπιστ. πρὸς Κολώτην 31,4)· κανείς δὲ᾿ θὰ δῇ πόλι χωρὶς ναό, ποὺ νὰ μὴ λατρεύῃ θεό. Read more »

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΣΗ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ
Όσοι πιστοί, όσοι Πιστοί, κάνουμε όλοι προσευχή. Έχουμε δύναμη Πνευματική.

Αύριο, συν Θεώ, 6-3-20, εκδικάζεται η προσφυγή στο ΣτΕ,
Της ΠΟΕ, του «Ορθοδόξου Τυπου»
Κατά της ἀνυπάρκτου αποφάσεως της Ιεραρχίας, γιά την αναγνώριση της Ψευτο-Αυτοκεφαλίας των Αχειροτονήτων, Καθηρημένων, Σχισματικών και αναθεματισμένων Ουκρανών.
https://agonasax.blogspot.com/2020/03/blog-post_69.html

Α΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αύγουστίνου Καντιώτου

ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΧΑΡΑΣ

«Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει» (Α1α΄)

Υπάρχουν, ἀγαπητοί μου, ἐχθροὶ τῆς πίστε­ώς μας, ἄνθρωποι ποὺ τὴν κατηγοροῦν, νομί­ζοντας οἱ ἄφρονες ὅτι ἔτσι θὰ μπορέσουν νὰ σκιάσουν τὸν ἥλιο – Χριστό. Μία δὲ ἀπὸ τὶς κα­τηγορίες ποὺ ἐκτοξεύ­ουν εἶνε, ὅτι ἡ θρησκεία μας εἶνε κατὰ τῆς χα­ρᾶς, ὅτι μὲ τὶς ἀπαγορεύ­σεις τῶν ἐντολῶν της κάνει τὸν ἄνθρωπο λυπη­μένο, σκυθρωπό. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἀληθεύει. Ἂν ὑπάρχῃ στὸν κό­σμο μιὰ θρησκεία ποὺ εἶ­νε ἥ­λιος χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως πνευματικῆς, αὐ­τὴ εἶνε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀπόδειξις; Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος· καὶ μόνο αὐτὸς φτάνει.
Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε μία ἀν­θοδέσμη, φτειαγμένη ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἄν­θη τῆς ἐκ­κλησιαστικῆς ποιήσεως. Εἶνε μία ἐ­πανάληψις τοῦ πρώτου ἐκείνου χαιρετισμοῦ ποὺ ἀκούστη­κε στὴ Ναζαρέτ, ὅταν «Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτό­κῳ τὸ χαῖρε». Τὸ «Χαῖρε» ἐκεῖνο (Λουκ. 1,28) ἀ­κούγεται ἐ­δῶ ὄχι 1 ἀλλὰ 144 φο­ρές. Τὸ δὲ ἄξιο παρα­τη­ρήσεως εἶνε ὅτι ἡ ἀρχὴ τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου (Α1α΄) εἶνε ἀκριβῶς ἔκφρασι χαρᾶς, ἐμβατήριο χαρᾶς. «Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει», λέει. Χαῖρε, Παναγία, διότι διὰ σοῦ, τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ, ἔλαμψε στὸν κόσμο ὁ ἥλιος τῆς χαρᾶς.
Περὶ χαρᾶς λοιπὸν θὰ ποῦμε λίγα λόγια, ἀνασκευάζον­τας τὴν κατηγορία ὅτι ἡ θρησκεία μας δημιουργεῖ σκυθρωπότητα, μελαγχολία.

* * *

Ἡ χαρά, ἀγαπητοί μου, εἶνε στοιχεῖο ἀπαραί­τητο στὸν ἄνθρωπο γιὰ τὴν εὐτυχία του. Ὅ,τι εἶνε τὸ ὀξυγόνο στὸν ἀτμοσφαιρικὸ ἀέρα, εἶνε καὶ ἡ χαρὰ γιὰ τὴ ζωή. Ὅπως ὅταν ἐ­λαττωθῇ τὸ ὀξυγόνο ὁ κόσμος ἀσφυκτιᾷ, ἔτσι καὶ ὅταν λείψῃ ἡ χαρὰ οἱ ψυχὲς πνίγονται. Ὅ­λοι ζητοῦν τὴ χαρά· κι αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ψωμὶ νὰ φάῃ, ἀλλὰ κι αὐτὸς ποὺ εἶνε στὰ ἀνάκτορα καὶ στὰ μεγαλεῖα τοῦ κόσμου. Ὁ καθέ­νας, σὲ ὁποιοδήποτε σημεῖο τοῦ πλανήτου κι ἂν βρίσκεται καὶ ὑπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆ­κες κι ἂν ζῇ, ἀπ᾽ τὸ μικρὸ παιδὶ ὣς τὸν ἀσπρομάλ­λη γέροντα, ὅλοι τὴ χαρὰ ζητοῦν. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 856
Xαιρετισμοὶ τῆς Θεοτόκου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο Ακαθιστος και το κοντακιo του

«Τη υπερμαχω στρατηγω τα νικητηρια…»

ΤΙ ΕΙΝΕ, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Εἶνε τὸ τραγούδι τῆς Παναγίας, ποὺ ὅλοι ἐμεῖς νὰ μαζευτοῦμε, δεσποτάδες παπᾶδες καὶ θεολόγοι, δὲ᾿ μποροῦμε νὰ φτειάξουμε οὔτε ἕνα γράμμα του. Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ἐνέπνευσε τὸν ποιητή του νὰ τὸ συνθέσῃ.
Tί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Μοιάζει σὰν ἕνα σπίτι μὲ 4 ὀρόφους ἢ στάσεις καὶ 24 δωμάτια ἢ οκους. Καὶ σὲ κάθε δωμάτιο κατοικοῦν ἄγγελοι, ποὺ μὲ χρυσὲς κιθάρες ψάλλουν καὶ ἐπαναλαμβάνουν 144 φορὲς τὸ «χαῖρε».
Τί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Ἕνα ποιητικὸ ἀλφάβητο. Διότι τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος ὅλης τῆς δημιουργίας, εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μονογενὴς Υἱὸς τῆς Παρθένου.
Τί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος; Εἶνε ἕνας κύκλος 24 ὕμνων, ὅσες καὶ οἱ ὧρες τοῦ ἡμερονυκτίου. Ὅπως ὁ ἥλιος βγαίνει τὸ πρωΐ, βασιλεύει τὸ βράδυ καὶ πάλι ἀνατέλλει, ἔτσι καὶ ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος ἔχει ἀνατολή, δύσι καὶ πάλι ἀνατολή. Ἡ ἀνατολή, ἡ ἀρχή του, εἶνε ὅταν ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ κατέβηκε γοργόφτερος στὴν καλύβα ἑνὸς ταπεινοῦ χωριοῦ, ὅπου κατοικοῦσε μιὰ ἁγία παρθένος καθαρὴ σὰν τὸ χιόνι καὶ λαμπρὴ σὰν τὸν ἥλιο, γιὰ νὰ τῆς πῇ τὸ χαρμόσυνο μήνυμα, ὅτι αὐτὴ θὰ γεννήσῃ τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἀπὸ ᾿κεῖ λοιπὸν ἀρχίζει· «Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε». Ψάλλει τὸν ἀρχάγγελο. Καὶ μόνο τὸν ἀρχάγγελο; Ψάλλει τοὺς βοσκούς, ποὺ τὴ νύχτα ἐκείνη ἄκουσαν τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14). Ψάλλει τοὺς μάγους, ποὺ ἦρθαν ἀπὸ μακρινὴ χώρα καὶ προσέφεραν στὸ Χριστὸ τὰ πολύτιμα δῶρα. Ψάλλει τὸν Συμεών, ποὺ κατὰ τὴν Ὑπαπαντὴ ἐδέχθη στὴν ἀγκάλη του τὸ Χριστό. Ὅλα τὰ μυστήρια τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ ψάλλει. Καὶ στὸ τέλος τί λέει; Ἐκφράζει τὴν εὐχαριστία στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ πρὸ παντὸς στὸ Θεὸ τὸν δοτῆρα παντὸς ἀγαθοῦ. Ὅσα τραγούδια καὶ νὰ φτειάξουμε, λέει, καὶ σὰν τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης ἀκόμα νὰ γίνουν τὰ τραγούδια μας, καὶ πάλι δὲν μποροῦμε νὰ ἐκφράσουμε τὸ εὐχαριστῶ ποὺ ὀφείλουμε. Read more »