Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1623

Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου
21 Νοεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Η μεγαλυτερη αναγκη ο Χριστος

«Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία» (Λουκ. 10,41-42)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή, ἑορτὴ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ ὑπεραγία Θε­οτόκος ἑορτάζει ὄχι μόνο μιὰ φορὰ τὸ χρόνο ὅπως ἄλλοι ἅγιοι ἀλλὰ πολλὲς φορές. Καὶ οἱ ἑορτές της ὀνομάζονται θεομητορικὲς ἑορ­τές. Τέσσερις εἶνε οἱ σπουδαιότερες· τὰ Γενέ­θλια (8 Σεπτ.), τὰ Εἰσόδια (21 Νοεμ.), ὁ Εὐαγγελισμός (25 Μαρτ.), καὶ ἡ Κοίμησις (15 Αὐγ.). Σήμερα εἶνε τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου.
Καμμιά ἄλλη γυναίκα ἀπὸ τὰ δισεκατομμύρια τῶν γυναικῶν ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὸν πλανήτη μας δὲν ἔχει τόση τιμὴ ὅση ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τὴν τιμᾷ δεόντως· τὴν ὀνομάζει ἀειπάρθενον. Γιατί ἀειπάρθενον; Διότι εἶνε παρθένος πρὸ τοῦ τόκου, παρθένος κατὰ τὸν τόκο, παρθένος με­τὰ τὸν τόκο· παρθένος σὲ ὅλη τὴ ζωή της.
Σήμερα διαβάζεται ὡς εὐαγγέ­λιο μία ὡραί­α περικοπὴ ἀπὸ τὸ κατὰ Λου­κᾶν. Τί λέει;

* * *

Ὁ Χριστὸς εἶχε μία οἰκογένεια ποὺ τὴν ἀ­γα­ποῦσε ἰδιαιτέρως. Ἦταν ἡ οἰκογένεια τοῦ Λαζάρου, τὸν ὁποῖον ἀνέστησε ἔπειτα ἐκ νεκρῶν. Ἦ­ταν τρία πρόσωπα· ὁ Λάζαρος καὶ οἱ δύο ἀ­δελφές του Μάρθα καὶ Μαρία. Μιὰ μέρα λοι­πὸν ἐπισκέφθηκε τὸ σπίτι τους – εὐλογημένη ἡ ὥρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἐπισκέπτεται κάθε σπίτι.
Ὅταν μπῆκε στὸ φτωχικό τους ἡ χα­ρὰ τῶν δύο γυναικῶν ἦταν πολὺ μεγάλη, ἀλ­λὰ τὴν ἐξ­εδήλωσαν κατὰ διαφορετικὸ τρόπο. Ἡ Μάρθα πῆγε ἀμέσως στὸ μαγειρεῖο καὶ ἄρχισε νὰ ἑ­τοιμάζῃ ἐκλεκτὰ φαγητά, νομίζον­τας ὅ­τι ἔτσι θὰ εὐχαριστήσῃ τὸν Κύριο. Ἡ Μαρία πῆρε ἕνα σκαμνί, κάθισε στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἄ­κουγε συνεχῶς· δὲ χόρταινε ν᾽ ἀ­κούῃ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ εἶνε γλυκύτερος κι ἀπ᾽ τὸ μέλι. Ἀλλὰ ἡ ὥρα περνοῦσε καὶ τὸ φαγητὸ ἀργοῦσε. Τότε ἡ Μάρθα ἔρχεται στὸ Χριστὸ καὶ τοῦ λέει· ―Κύριε, δὲ μὲ λυπᾶσαι; πές στὴν ἀδελφή μου νὰ ἔρθῃ νὰ μὲ βοηθήσῃ. Καὶ ὁ Χριστὸς τί εἶπε· ―«Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς» (Λουκ. 10,41-42). Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ἔχουν σπουδαία σημασία. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1463

Tοῦ ἀποστόλου καὶ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου
16 Νοεμβρίου
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουτινου Καντιώτου

Ελα, παιδι μου, στην εκκλησια!

Απὸ χθές, ἀγαπητοί μου, μπήκαμε στὴ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Ὕστερα ἀπὸ σα­­ράντα μέρες θ᾽ ἀκούσουμε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῶν ἀγγέλων «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14). Τώρα εἶνε περίοδος προετοιμασίας, περί­οδος νηστείας. Νηστείας ὅμως ὄχι τόσο αὐστη­ρᾶς ὅ­­πως τὴ Μεγάλη Σαρα­κοστή. Ἡ νηστεία τῶν Χριστου­γέννων εἶνε ἐπιεικής· ἐπιτρέπεται τώ­ρα καὶ λάδι, ἐπιτρέπεται ἀκόμα καὶ ψάρι. Οἱ Χριστια­νοὶ λοιπὸν πρέπει νὰ νηστέψουν.
Σήμερα 16 Νοεμβρίου ἑορτάζει ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Ὁ ἅγιος Ματ­θαῖος μᾶς φωνάζει. Τί μᾶς λέει; Ν᾽ ἀγαποῦ­με. Τί ν᾽ ἀγαποῦμε; τὰ σπίτια μας, τὰ κτήματα, τὰ ζῷα, τὰ παιδιά, τὶς γυναῖκες; Κι αὐτὰ βέβαια. Ἀλλὰ παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα ν᾽ ἀγαποῦμε Ἐκεῖ­νον – ποὺ δὲν τὸν ἀγαποῦμε κι ὅμως πρέπει νὰ τὸν ἀγαποῦμε μὲ ὅλη τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλο τὸ εἶναι μας· τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

* * *

Τί ἦταν λοιπὸν ὁ ἅγιος Ματθαῖος; Ἄνθρωπος σὰν κ᾽ ἐμᾶς, ἁμαρτωλὸς ὅπως κ᾽ ἐμεῖς. Ἀ­πὸ τὰ δισεκατομμύρια ποὺ ἔζησαν ἐπάνω στὸ φλοιὸ τῆς γῆς, ἕνας μόνο ὑπῆρξε ἀναμάρτητος· «εἷς ἅγιος, εἷς Κύ­ριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἴμεθα ἁμαρτωλοί. Ἀλλὰ ἁμαρτωλὸς ἀπὸ ἁμαρ­τω­λὸ διαφέρει. Ἄλλος ἔχει λιγώτερα ἁμαρτήμα­τα, ἄλλος περισσότερα. Ὁ Ματθαῖος ἦταν ἕνας μεγάλος ἁμαρτωλός. Ποιό ἦ­ταν τὸ ἐπάγ­γελμά του, τί δουλειὰ ἔκανε; Read more »

ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (16 Νοεμβρίου)
Ματθ. 9, 9-13
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

«ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ»

«Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἴδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνειον,
Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῶ˙ Ἀκολούθει μοι, καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῶ»
(Ματθ.. 9, 9)

ΕΑΝ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἐὰν κάποιος σᾶς πῆ, ὅτι ἕνα κάρβουνο ἔγινε διαμάντι, ὅτι ἕνα σκουλήκι ἔγινε ἀετός, ὅτι ἕνας λύκος ἔγινε ἀρνί, θὰ τὸ πιστέψετε; Ἀσφαλῶς ὄχι. Διότι τὸ κάρβουνο, ὅπως βγαίνει ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γῆς, μένει κάρβουνο, τὸ σκουλήκι μένει σκουλήκι καὶ ὁ λύκος μένει λύκος. Δὲν ἀλλάζει ἡ φύσι τους.
Ἀλλʼ αὐτὸ ποὺ δὲν παρατηρεῖται στὸ φυσικὸ κόσμο, γίνεται στὸν ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ κόσμο, στὸν κόσμο τῆς θείας χάριτος. Σʼ αὐτὸ τὸν κόσμο γίνονται ἠθικὲς μεταβολὲς ποὺ προκαλοῦν κατάπληξι. Τὸ βλέπουμε στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου Ματθαίου τοῦ εὐαγγελιστοῦ, ποὺ τὴ μνήμη του γιορτάζει σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.

* * *

Τί ἦταν ὁ Ματθαῖος προτοῦ νὰ γίνη μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ; Ἦταν ἕνας ἁμαρτωλός, σὰν τὸ κάρβουνο ποὺ εἶνε ὅλο μαυρίλα. Ἦταν σὰν τὸ σκουλήκι ποὺ κυλιέται μέσα στὴ λάσπη καὶ στὴ βρωμιά. Ἦταν σὰν τὸ λύκο ποὺ κατασπαράζει τʼ ἀρνιά. Καὶ νά τώρα ἡ μεγάλη μεταβολή του. Τὸ κάρβουνο ἔγινε διαμάντι ἀκτινοβόλο. Τὸ σκουλήκι αὐτὸ ἔγινε ἀετός, χρυσάετος, ποὺ πετάει στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ. Ὁ λύκος αὐτὸς ἔγινε ἀρνὶ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἁμαρτωλὸς ἅγιος. Πῶς; Ἄς προσέξουμε τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ μᾶς τὸ λέει. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1866
13 Νοεμβρίου
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Υποδειγμα αρχιερεως

«Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς…» (Ἑβρ. 7,26)

Θὰ­ ποῦμε, ἀγαπητοί μου, λίγα λόγια ὄχι ἐ­πάνω στὸ εὐαγγέλιο ἀλλὰ ἐπάνω στὸν ἀ­πόστολο τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καὶ παρακαλῶ νὰ προσέξετε.
Ὁ ἀπόστολος σήμερα ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἀρχι­ερέα. Σ᾽ ἐμᾶς εἶνε ἀδύνατον νὰ τὸν περιγράψουμε, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως ζω­γραφίζει μπροστά μας τὸ μεγαλεῖο του. Ὁ ἀρ­χιερεὺς αὐ­τός, λέει, δὲν ἔχει καμμιά ὁμοιότη­τα μὲ τοὺς ἀρχι­ερεῖς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, δὲν εἶνε σὰν τοὺς κακοὺς ποιμένες τοῦ Ἰσρα­ήλ.
Ὁ ἀρ­χιερεὺς αὐτὸς δὲν εἶχε πλούτη, δὲν κατοικοῦ­σε σὲ παλάτια. Ὅταν κάποιος τὸν ρώτησε «Ποῦ μένεις;» (Ἰω. 1,38), ἀ­πήντησε, ὅ­τι τὰ που­λιὰ κ᾽ οἱ ἀλεποῦδες ἔχουν φω­λιές, μὰ αὐτὸς δὲν ἔχει «ποῦ τὴν κεφα­λὴν κλί­νῃ» (Ματθ. 8,20, Λουκ. 9,58). Ὑλικὸ πλοῦ­το δὲν εἶχε, εἶχε ὅμως πνευματικὸ πλοῦτο, εἶχε τὶς ἀρετές, ποὺ ἀξίζουν περισσότερο ἀπ᾽ ὅλα· καὶ οἱ ἀρχαῖοι προγονοί μας ἔλεγαν, ὅτι «πᾶς ὁ ἐπὶ γῆς καὶ ὑπὸ γῆν χρυ­­σὸς ἀρετῆς οὐκ ἀν­τάξι­ος» (Πλά­τωνος, Νόμ. 5,728Α· παρὰ Μιχ. Ἰατροῦ, Πόθεν καὶ διατί σ. 70)· ὅλο τὸ χρυσά­φι τῆς γῆς δὲν ἀξίζει τόσο ὅσο ἡ ἀρετή.
Ποιές ἦταν οἱ ἀρετὲς τοῦ ἀρχιερέως αὐτοῦ;
⃝ Ὁ ἀρχιερεὺς αὐτὸς εἶνε πρῶτον «ὅσιος» (Ἑβρ. 7,26). Τί θὰ πῇ ὅ­σιος; Ὅσιος λέγεται ἐκεῖνος ποὺ δὲν εἶνε μόνο ἐξωτερικὰ καθαρὸς ἀπὸ ἁ­μαρτήματα, δὲν φαίνεται μόνο στὰ μάτια τῆς κοινωνίας ἅγιος, ἀλλὰ εἶνε καὶ ἐσωτερικὰ καθαρός· ἡ σκέψι του εἶνε σὰν τὸ κρύσταλλο, δὲν πηγαίνει στὰ ἁμαρτωλά, φτερουγίζει στὸ Θεό. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1977

Τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος
12.Νοεμβρίου
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου

Ὑπερασπιστης της Ορθοδοξου πiστεως

Τί νὰ ποῦμε, ἀγαπητοί μου, γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα πατριάρχη Ἀλεξανδρείας (609-620 μ.Χ.) τὸν προστάτη τῶν φτω­χῶν, ποὺ ἑορτάζουμε τὴ μνήμη του; Θὰ ἐπιστήσω τὴν προσο­χή σας σὲ μία πλευρὰ – μία πτυχὴ τῆς ζωῆς του, τὴν ὁ­ποία συνήθως παραθεωροῦμε.
Ὁ ἅγιος εἶνε γνωστὸς κυρίως ὡς ἅγιος τῆς ἀγάπης· ἔδινε τὰ πάντα γιὰ τὸ λαό του καὶ δὲν κρατοῦσε τίποτα γιὰ τὸν ἑαυτό του· δὲν μποροῦσε νὰ κοιμηθῇ ὅταν σκεπτόταν ὅτι μέ­σα στὴν πόλι τῆς Ἀλεξανδρείας ὑπάρχουν γυ­μνοί, πεινασμένοι, ἄρρωστοι, ἄνθρωποι ποὺ ἔ­­χουν ἀ­νάγκη τὴ βοήθειά του. Ἀλλ᾽ ὅπως ὑ­πῆρξε κῆ­ρυξ τῆς ἀγάπης, ἔτσι ὑπῆρξε καὶ κῆ­ρυξ τῆς πί­στεως. Δὲν ἔμοιαζε μὲ κάτι σημερινοὺς μον­τέρνους θεολόγους καὶ ἐ­πισκόπους καὶ πατρι­άρχες ποὺ σοῦ λένε· Ἀγάπη νὰ ἔ­χουμε· φράγ­κοι, προτεστάν­τες, ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὅ­λοι ἀγάπη νὰ ἔ­χουμε. Τί μᾶς ἐνδιαφέρει γιὰ τὰ δόγματα, γιὰ τὶς διαφορὲς ποὺ ὑπάρχουν;

Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1299

Τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου
11 Νοεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Συμφορα η διαλυσις της οικογενειας

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης (759-826 μ.Χ.), ἀγαπητοί μου, εἶνε μεγάλη μορφή. Στὴν ταραχώδη ἐποχή μας πολλὰ ἔχει νὰ πῇ. Τὰ χρόνια εἶνε παρόμοια· ὅ,τι συνέβη στὴν ἐ­ποχή του, συμβαίνει καὶ σήμερα. Καὶ ὅπως ἀ­γωνίστηκε ἐκεῖνος, ἔτσι πρέπει ν᾿ ἀγωνιστοῦ­με κ᾿ ἐμεῖς. Θὰ προσπαθήσω νὰ τὸν παρουσι­άσω ἐνώπιόν σας ἐν συντομίᾳ.

* * *

Γεννήθηκε τὸ 759 στὴν Κωνσταντινούπολι. Ὁ πατέρας του λεγόταν Φωτεινὸς καὶ ἦταν ταμίας τοῦ κράτους. Ἡ μητέρα του λεγόταν Θεοκτίστη καὶ ἦταν σπάνια γυναίκα. Στὸν τάφο της ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἔκλαψε καὶ ἐξεφώ­νησε λόγο, ὅπου τὴν χαρακτηρίζει μὲ τὴ λέξι «διμήτηρ», δηλαδὴ δυὸ φορὲς μητέρα. Σὰν νὰ τῆς ἔλεγε· Μιὰ φορὰ μὲ γέννησες μὲ τὸ φυσικὸ τρόπο καὶ μία μὲ τρόπο πνευματικό, ἀφοῦ μαζὶ μὲ τὸ γάλα ποὺ μὲ πότισες μοῦ ἔ­δωσες καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπὸ τέτοια μάνα βγῆκε. Ἀπὸ μικρὸς ἀκολούθησε τὴν ἐνάρετη ζωὴ καὶ δέχθηκε τὴν ἑλ­ληνικὴ παιδεία. Μελέτησε τοὺς κλασικοὺς συγ­γραφεῖς καὶ πρὸ παντὸς τοὺς πατέρας τῆς Ἐκ­κλησίας. Ἔγινε σπουδαῖος θεολόγος. Ἀγάπη­σε τὸ Χριστὸ καὶ ἀφιερώθηκε σ᾿ αὐτόν. Read more »

Περίοδος Γ΄- Ἔτος ΙΣΤ΄
Ἀριθμ. φύλλου 698

Τῶν Ταξιαρχῶν Μιχαὴλ & Γαβριὴλ
8 Νοεμβρίου
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου

Η υπαρξις και το εργο των αγγελων

«Στωμεν καλως» (θ. Λειτ.)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Ἑορτάζουν οἱ ἄγγελοι. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τελεῖ τὴν σύναξι τῶν ἁγίων ἀ­σωμάτων δυνάμεων, τῶν ὁποίων κορυφαῖοι, ταξίαρχοι καὶ ἀρχιστράτηγοι, εἶνε ὁ ἀρχάγγελος Μιχαὴλ καὶ ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ.
Θὰ παρακαλέσω νὰ προσέξετε τὰ λίγα λόγια ποὺ θὰ σᾶς πῶ γιὰ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους.

* * *

–Μὰ ὑπάρχουν ἄγγελοι; θὰ ρωτήσῃ κάποιος. Ἄκου ἐκεῖ νὰ μιλοῦν γιὰ ἀγγέλους!…
Οἱ ἄνθρωποι σήμερα δὲν πιστεύουν σὲ τίποτε ἄλλο πέρα ἀπὸ τὸν κύκλο ποὺ διαγράφουν οἱ πέντε αἰσθήσεις. Δὲν ὑπάρχουν ὅμως, ἀγαπητοί μου, μόνο αὐτὰ ποὺ συλλαμβάνουν οἱ αἰσθήσεις μας. Αὐτά, ἀπέναντι σὲ ὅλα ὅσα ὑπάρχουν, εἶνε ἕνας κόκκος ἄμμου. Εἶνε πο­λὺ κοντόφθαλμος ὅποιος περιορίζει τὸ πεδί­ον τῆς ὑπάρξεως στὸν κύκλο τῶν πέντε αἰ­σθήσεων. Θέλετε παραδείγματα;
Πάρε ἕνα ποτήρι νερὸ καὶ βάλ᾿ το κάτω ἀ­πὸ τὸ μικροσκόπιο. Θὰ δῇς, ὅτι μέσα στὸ ποτή­ρι κολυμποῦν ζῳύφια. Πόσα ζῳύφια; Ὄχι πέντε – δέκα, ἀλλὰ περισσότερα ἀπ᾿ ὅλο τὸν πληθυσμὸ τῆς Ἑλλάδος· ὀκτώ, ἐννέα καὶ δέκα ἑκατομμύρια! Τὰ βλέπεις ὅλα αὐτὰ μὲ γυμνὸ μάτι; Δὲν τὰ βλέπεις. Καὶ ὅμως ὑπάρχουν.
Θέλεις ἄλλο παράδειγμα; Πάρε ἕνα κομμά­τι πέτρας. Βλέπεις τίποτα; Μόνο πέτρα βλέπεις. Καὶ ὅμως μέσα στὴν πέτρα αὐτὴ ὑπάρχει κάτι ἀόρατο. Ποιό ἀόρατο; Ὑπάρχει ἡ δύναμις τῆς πυρηνικῆς ἐνεργείας, φωτιὰ ἱκανὴ νὰ κάψῃ ὁλόκληρη πόλι, τεραστία δύναμις.
Ἄρα ὑπάρχει τὸ ὁρατό, ὑπάρχει καὶ τὸ ἀόρατο. Καὶ συνεπῶς δὲν ἔχεις δίκιο, ὅταν λές, Πιστεύω μόνο ὅ,τι συλλαμβάνω μὲ τὶς πέντε αἰ­σθήσεις. Ὑπάρχει μιὰ ἄλλη αἴσθησις, ἡ ἕ­κτη αἴσθησις. Ἄλλοι τὴν ὀνομάζουν διόρασι ἢ διαίσθησι· ἐμεῖς τὴν ὀνομάζουμε μὲ τὸ ὡ­ραιότερο ὄνομα, πίστις. Αὐτὴ τὴν ἕκτη αἴσθησι πρέπει νὰ ἔχουμε ὅλοι. Καὶ τότε θὰ δοῦμε ὅτι, ὅπως ὑπάρχουν ὁρατά, ὑπάρχουν καὶ ἀόρατα πράγματα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2334

Τῆς ἁγίας Σκέπης τῆς ὑπεραγ. Θεοτόκου
Τετάρτη 28 Ὀκτωβρίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Παρηγορο οραμα

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, τι­μᾷ πρεπόν­τως τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο. Καὶ δικαίως. Διότι ἡ Παναγία δὲν εἶνε μία ἀπὸ τὶς πολλὲς γυναῖκες, εἶνε μοναδική· εἶνε, ὅ­πως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, τὸ «ῥόδον τὸ ἀ­μάραν­τον» (καν. Ἀκαθ. ὕμν. α΄3), ἡ «Ἁγνή» (ἔ.ἀ. α΄1), ἡ Παρθένος κόρη, ἐκείνη τὴν ὁποία μεταξὺ μυριάδων γυναικῶν ὅλων τῶν αἰώνων ἐξέλεξε ἡ ἁ­γία Τριὰς γιὰ νὰ γίνῃ ἡ Μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ.
Πρὸς τιμὴν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου ἡ ἁ­γία μας Ἐκκλησία ἔχει ὁρίσει πολλὲς ἑορτές, ποὺ ὀνομάζονται Θεομητορικές. Ἑορτάζουμε τὸ Γενέθλιόν της στὶς 8 Σεπτεμβρίου καὶ ψάλ­λουμε «Ἡ γέννησίς σου, Θεοτόκε, χαρὰν ἐ­­μή­νυσε πάσῃ τῇ οἰ­κουμέ­νῃ…» (ἀπολυτ.), τὰ Εἰσ­όδιά της στὸ ναὸ στὶς 21 Νοεμβρί­ου, τὸν Εὐ­αγγελι­­σμὸ στὶς 25 Μαρτίου, τὴν Κοίμησί της στὶς 15 Αὐ­γούστου. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς με­γάλες αὐ­­τὲς θε­ομητορικὲς ἑ­ορ­­τὲς ὑ­πάρχουν καὶ ἄλ­λες μικρό­τερες, μὲ τὶς ὁποῖες τι­μῶνται εἴτε ἱστορικὰ θαύματα τῆς Παναγίας, θαυματουρ­γὲς εἰκόνες της, ἀλλὰ καὶ πολύτιμα ἀντικείμενα τῆς ζωῆς της ὅπως εἶνε τὰ ἁγιασμένα ἐν­­­δύματα ποὺ φοροῦσε (ἐσθὴς ἢ μαφόριον καὶ ζώνη). Στὴν τελευταία αὐτὴ κατη­γορία ὑπάγεται ἡ σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Ἁ­γί­ας Σκέπης.
Ἂν βέβαια τ᾽ ἀκούσῃ αὐτὰ κάποιος προτεστάντης ἢ χιλιαστὴς ἢ ἄθεος, αὐτοὶ ποὺ δὲν πιστεύ­ουν στὴν ἀ­ειπαρθενία τῆς Θεοτόκου καὶ δὲν ἐκτιμοῦν πρεπόντως τὸν μοναδικὸ ῥό­λο ποὺ ἔπαιξε αὐτὴ στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτη­ρία τοῦ κόσμου, θὰ γελάσουν. Καλὰ τέλος πάντων, θὰ ποῦν, γιὰ γεγο­νότα τῆς ζωῆς της (γέννη­σι, εὐαγγελισμός κ.λπ.), ἀλλὰ νὰ ἑορτά­­ζων­ται καὶ τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσε ἡ Μαρία; – ἔτσι τὴ λένε αὐτοί.
Τὰ ροῦχα λέτε; Ναί τὰ ροῦχα, κύριοι. Ἐσὺ ὁ «μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ» ἢ ὁ προτεστάντης, ποὺ γελᾶτε καὶ χλευάζετε, ἀνοῖξτε λοιπὸν τὴν Καινὴ Διαθήκη ποὺ κρατᾶτε στὰ χέρια σας, νὰ δῆτε ἐκεῖ, ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνουμε οἱ ὀρθόδοξοι εἶνε σύμφωνο καὶ ὄχι ἀντίθετο μὲ τὴν Βίβλο. Ἡ Ἐκκλησία δὲν στηρίζει τὴ λατρευτική της ζωὴ σὲ θεμέλια σαθρά.
Στὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων διαβάζουμε, ὅτι ἀκόμη καὶ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἀντικείμενα θαυματουργοῦσαν. Στὴν Ἔφεσο μὲ τὰ χέρια τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἡ θεία χάρις ἐνεργοῦσε ὄχι συνηθισμένα θαύ­­ματα («δυνάμεις»), ὥστε οἱ πιστοὶ νὰ παίρνουν «σουδά­ρια» (=μαντήλια μὲ τὰ ὁποῖα εἶχε σκουπίσει τὸν ἱ­δρῶτα του) ἢ «σιμικίνθια» (=σκεπάσματα τοῦ σώματός του), νὰ τ᾽ ἀκουμποῦν πάνω σὲ ἀρ­ρώστους καὶ δαιμονιζομένους κι αὐ­τοὶ νὰ θεραπεύωνται ἀπὸ ἀσθένειες καὶ ν᾽ ἀ­παλλάσσωνται ἀπὸ πονηρὰ πνεύματα (Πράξ. 19,12). Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1782

Τοῦ ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλήτου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Δωστε μου εναν αγιο!

«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26 = Α΄ Πέτρ. 1,16)

Ἑορτὴ σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἄντρες γυναῖ­κες καὶ παιδιά. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει κάθε μέρα ἑορτή, κάποιον ἅγιο ἑορτάζει. Τρι­ακόσες ἑξήντα πέντε μέρες ἔχει τὸ ἔτος, τρι­ακόσες ἑξήντα πέντε ἑορτὲς ὑπάρχουν. Καὶ ἄλλοτε μὲν ἑορτάζει ἕνας ἅγιος, ἄλλοτε ἑ­­ορτάζουν δύο, ἄλλοτε τρεῖς, ἄλ­λοτε σαράντα, ἄλ­λοτε ἑκατό, ἄλλοτε χίλιοι, ἄλλοτε δυὸ χιλιάδες – τρεῖς χιλιάδες ἅγιοι τῆς πίστεώς μας. Εἶ­νε δη­λαδὴ ἀμέτρητοι σὰν τὰ ἄστρα τ᾽ οὐρανοῦ.
Μεταξὺ τῶν ἁγίων, σὰν ἀστέρι πρώτου μεγέ­θους, λάμπει στὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ σημερινὸς ἅγιος, ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ἀλλὰ προτοῦ νὰ ποῦμε γιὰ τὸν ἅγιο Δημήτριο ἂς ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα, τί εἶνε ἅγιος; Ἅγιος θὰ πῇ καθαρός, καθα­ρὸς ἀπὸ κάθε μο­λυσμό, μο­λυσμὸ ἁμαρτίας, γιατὶ αὐτή εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη ἀκαθαρσία.
Οἱ ἅ­γιοι εἶνε καθαροὶ ἀπὸ ἁμαρτία σὲ σχετι­­κὸ βα­θμό· στὸν ἀπόλυτο βαθμὸ ἕνας μό­νο εἶ­νε καὶ λέ­γεται ἅγιος ἐπὶ τῆς γῆς, ὁ Θεάνθρω­πος Ἰησοῦς Χριστός. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰ­ησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀ­μήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Αὐτὸς εἶνε ὁ ἀπολύτως Ἅγιος.
Ἅγιοι σὲ σχετικὸ βαθμὸ ἔγιναν ἄν­θρωποι ἀπὸ κάθε τάξι καὶ ἐπάγγελμα, καὶ ἄντρες καὶ γυναῖκες καὶ παιδιά. Ἅγιοι δὲν εἶνε μόνο καλό­γεροι καὶ κληρικοί· κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνῃ ἅγιος. Αὐτὸ εἶνε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὸ βλέπουμε στοὺς βίους τῶν ἁγίων. Ἅ­γιοι π.χ. ἦταν βοσκοί, ὅπως ἐκεῖνοι ποὺ ἄ­κουσαν τὴ νύχτα τῆς Γεννήσεως τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη…» (Λουκ. 2,14) κι ὅπως ὁ ἅγιος Σπυρίδων· ἅ­γιοι ἦταν γεωργοὶ ὅπως ὁ ἅγιος Τρύφων, ῥάφτες, οἰκοδό­μοι, ἀρτοποιοὶ καὶ τόσοι ἄλλοι ἀπὸ κάθε ἐπάγ­γελμα. Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ· δέχεται τοὺς ταπεινοὺς τῆς γῆς. Ἔχω γράψει ἕνα βιβλίο «Ἅγιοι ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα»· σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ διαβάσετε.
Δὲν ὑπάρχει, ἀγαπητοί μου, τάξις ἀπ᾽ τὴν ὁ­­­ποία νὰ μὴν ἀναδείχθηκε κάποιος ἅγιος. Καὶ ἀπόδειξις ὁ σημερινὸς ἅγιος, ὁ ἅγιος Δημήτρι­ος. Τί ἦταν; Δὲν ἦταν παπᾶς οὔτε καλόγερος, δὲν ἔ­ζησε σὲ ἀσκητήρια καὶ σπηλιές, δὲν κρατοῦ­σε κομποσχοίνια. Ἦταν λαϊκός, ζοῦσε μέσα στὴ διεφθαρμένη εἰδωλολατρικὴ κοινωνία τῆς Θεσσαλονίκης ὡς ἀξιωματικὸς τοῦ ῥω­μαϊκοῦ στρατοῦ, καὶ μὲ τὴν ἀνδρεία του εἶχε ἀνεβῆ ὅλους τοὺς βαθμοὺς καὶ εἶχε φθάσει στὸ ἀξίωμα τοῦ χιλιάρχου, εἶχε γίνει δηλα­δὴ στρατηγός. Ἀλλὰ στὴν καρδιά του, χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν οἱ ἄλλοι, εἶχε τὸ Χριστό. Ὅταν ὅμως κηρύχθηκε διωγμὸς ἐναντίον τῶν Χριστια­νῶν, τὸν κατήγγειλαν ὅτι εἶνε Χριστιανὸς καὶ συν­ελήφθη. Ὡμολόγησε τὴν πίστι του στὸ Χριστό, τὸν καθαίρεσαν ἀπὸ τὸ ἀξίωμα καὶ τὸν ἔρριξαν δεμένο στὴ φυλακή. Ἐκεῖ ἔμεινε ἕως ὅ­του ἦρθε ἡ εὐλογημένη ὥρα ποὺ μὲ λόγχες μαρτύρησε γιὰ τὸν Κύριο. Αὐτὸς μὲ συντομία εἶνε ὁ βίος τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ποὺ καλεῖ κ᾽ ἐμᾶς νὰ τὸν μιμηθοῦμε.
Σήμερα ἂν μᾶς ποῦν, Πιστεύεις στὸ Χριστό; δὲν στοι­χίζει τίποτα νὰ ποῦμε Πιστεύω. Τότε στοίχιζε· ἂν ἔ­λεγες Πιστεύω, μαρτυροῦσες. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΙΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 908

Τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Ἀρτεμίου
20 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο αγιος Αρτεμιος

(προστατης της ελληνικης αστυνομιας)

Ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται, ἀγαπητοί μου. Προσεύχεται ὑπὲρ ὅλων τῶν ἀνθρώ­πων, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως προσεύχεται στὴ θεία Λειτουργία ὑπὲρ τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, ὑ­πὲρ τοῦ στρατοῦ. Ἂν προσέξετε –καὶ δὲν ἔ­χει τίποτε τὸ περιττὸ ἡ Ἐκκλησία μας–, κοντὰ στὴ λέξι «στρατὸς» προσθέτει καὶ μία λέξι, ποὺ προσδιορίζει τὴν ἀποστολὴ τοῦ στρατοῦ μας· διότι ὅλα τὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας εἶνε ἐν σοφίᾳ. Δὲν λέει «ὑπὲρ τοῦ στρατοῦ» ἁπλῶς, ἀλλὰ «ὑπὲρ τοῦ φιλοχρίστου ἡμῶν στρατοῦ». Ὁ προσδιορισμὸς αὐτὸς σημαίνει, ὅτι ὁ στρατός μας εἶνε «φιλόχριστος», ἀγαπάει δηλαδὴ τὸ Χριστό.
Aὐτὸ ὅμως θέτει ἕνα μεγάλο ἐρώτημα. Ὁ στρατός μας ἀγαπάει ὄντως τὸ Χριστό; Πολλοὶ ἀμ­φιβάλλουν. Διότι πῶς νὰ ποῦμε ὅτι κάποιος ἀ­γαπάει τὸ Χριστό, εἴτε στρατιώτης εἴτε ἀξι­ωματικός, ὅταν ἀπ᾿ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ βλαστημάῃ τὸ ὄνομά του; Πῶς νὰ ποῦμε ὅτι αὐ­τὸς ἀνήκει στὸν «φιλόχριστο» στρατὸ τῆς πατρίδος μας, ἡ ὁποία εἶνε τὸ μόνο ἔθνος μὲ ἔμ­­βλημα τὸν τίμιο σταυρό; Δὲν πρέπει λοι­πὸν νὰ ὀνομάζεται μόνο, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶνε «φι­λόχριστος» ὁ στρατός μας.
Ὁ στρατός, ὅπως γνωρίζουμε, διακρίνεται σὲ πολλὰ σώματα. Καὶ ὅλα τὰ σώματα τοῦ στρατοῦ ἔχουν προστάτες ἁγίους. Τὸ πεζικό μας ἔχει τὸν ἅγιο Γεώργιο. Τὸ ναυτικό μας ἔ­χει τὸν ἅγιο Νικόλαο. Ἡ ἀεροπορία μας ἔχει τοὺς ἀγγέλους, τοὺς Ταξιάρχας. Καὶ οἱ δυνάμεις τῆς ἀστυνομίας μας ἔχουν τώρα τελευταίως προστάτη τους τὸν ἅγιο Ἀρτέμιο.
Γιατί ἡ ἀστυνομία ἐξέλεξε ὡς προστάτη της τὸν ἅγιο Ἀρτέμιο; Ἂν διαβάσετε τὸν βίο τοῦ ἁγίου, θὰ δῆτε ὅτι ὑπάρχει λόγος. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1859

Τῆς ὁσίας Ματρώνης τῆς Χιοπολίτιδος
20 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΟΔΗΓΟΣ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ

(Ἡ ἁγία Ματρώνα ἡ Χιοπολῖτις)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε ἑορτή. Τί ἑ­ορτή; Κοντὰ στοὺς ἄλ­λους ἁγίους ποὺ τι­μᾷ ἡ Ἐκκλησία μας (τὸν μεγαλομάρτυρα Ἀρτέμιο καὶ τὸν ἅ­γιο Γεράσιμο τῆς Κεφαλληνί­ας) ἑορτάζει καὶ μία ἁγία ἄγνωστη στὸν πο­λὺ κόσμο. Μόνο ὅσοι κατάγονται ἀπ᾽ τὸ εὐλο­γημένο νησὶ τῆς Χίου καὶ μερικοὶ ἄλλοι ποὺ ἔ­χουν τὴν κα­λὴ συνήθεια νὰ διαβάζουν τὰ συ­να­ξάρια, αὐτοὶ θὰ τὴ γνωρίζουν. Σήμερα ἑ­ορ­­τάζει ἡ ὁσία Ματρώνα ἡ Χιοπολῖτις. Ὀνομάζεται ἔτσι, ἐπειδὴ κατάγεται ἀπὸ τὴν Χίο· Χιοπολῖτις σημαίνει κάτοικος τῆς Χίου.
Διαβάστε, σεῖς οἱ γυναῖκες, τὸν βίο της.
Τώρα, ἂν συγκεντρώσῃς ἕνα ἀπόγευμα κάπου ὅ­λες τὶς γυναῖκες, ἰδίως τῶν ἀστι­κῶν κέν­τρων καὶ τῆς ἀριστοκρατίας, καὶ τὶς ρωτήσῃς, ξέρουν ὅλο τὸν κατάλογο τῶν διασήμων «ἀ-στέρων». Δὲν ξέρω ἐγὼ τὰ ὀνόματα αὐτά, ἀλ­λὰ μαθαίνω ὅτι στὰ σαλόνια τους δὲν κάνουν ἄλλη κουβέντα παρὰ γι᾿ αὐτὲς τὶς διάσημες … – νὰ μὴν πῶ τώρα καμμιὰ βαρειὰ λέξι καὶ μοῦ πῇ κάποιος αὐστηρὸς κριτὴς «Βρὲ Αὐ­γουστῖνε, λὲς αἰσχρά». Ναί βέβαια! ἐσὺ τὸ αἰ­σχρὸ τὸ κάνεις, ἀλλὰ ἂν σοῦ τὸ πῇ κάποιος τοῦ λὲς ὅτι μιλάει αἰσχρά· ἐσὺ τὸ κάνεις καὶ δὲν ντρέπεσαι, ἐμένα ὅμως δὲν μ᾿ ἀφήνεις νὰ σοῦ τὸ ἐπισημάνω. Ἐκεῖ φτάσαμε.
Ἐν πάσῃ περιπτώσει λέω, ὅτι ὅλος ὁ κατάλογος τῶν στάρ (στὰρ θὰ πῇ ἀστέρι), αὐτῶν τῶν ἁμαρτωλῶν γυναί­­ων, τῶν διεθνῶν διεφθαρμένων «καλλιτεχνῶν», τοὺς εἶνε γνωστός. Ἂν ρωτήσῃς τὶς κυ­­ρίες αὐτές· –Ξέρετε τὸ ὄνομα τῆς τάδε στάρ; –Βέβαια τὸ ξέρουμε, θὰ σοῦ ποῦν· καὶ θ᾽ ἀρχίσουν νὰ σοῦ λένε ποῦ γεννήθηκε, ποῦ βρέθηκε, ποῦ κάθισε, ποῦ πά­τησε…, θὰ σοῦ τὰ ποῦν ὅλα. –Ξέρετε τὴν ἄλ­λη στάρ; –Βεβαίως…
Μὰ ἀφῆστε αὐτὲς τὶς στάρ, ἀφῆστε αὐτὰ τὰ ἀστέρια. Ὑπάρχουν δύο εἰδῶν ἀστέρια· ὑ­πάρχουν ἀστέρια ἐδῶ κάτω στὴ γῆ, καὶ ἀστέρια ἐπάνω στὸν οὐρανό. Ἂν παρατηρήσετε καὶ τὶς πάπιες ὅταν βαδίζουν στὴ λάσπη, θὰ δῆτε ὅτι κι αὐτὲς μὲ τὰ πόδια τους κάνουν ἀ­στέρια, ἀλλὰ τί ἀστέρια! Ἔ, τέτοια ἀστέρια εἶ­νε κι αὐτὲς οἱ στάρ· ἀφήνουν κι αὐτὲς ἀποτυ­πώματα, μέ­σα στὴ βρωμιὰ καὶ τὴν ἀκαθαρσία. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλα ἀστέρια, ἀστέρια πνευματικά, ποὺ ὅπως τὰ φυσικὰ ἀστέρια λάμ­­πουν στὸν φυσικὸ οὐρανό, ἔτσι κι αὐτὰ λάμ­­πουν στὸν οὐ­ρανὸ τῆς Ἐκ­κλησίας. Τέτοιο ἀ­στέρι εἶ­νε καὶ ἡ ἁγία Ματρώνα ἡ Χιοπολῖτις. Δυστυ­χῶς ἀφήσαμε τὰ πνευματικὰ αὐτὰ ἀ­στέρια, καὶ ἀσχολούμεθα μὲ τ᾿ ἀστέρια τὰ ψεύ­τικα, τὰ ἐλεεινὰ καὶ τρισάθλια, ὅπως εἶνε τὰ γύναια αὐ­τὰ τὰ διεφθαρμένα, ποὺ σκορπίζουν στὸν κόσμο μεγάλη ἀκολασία.
Ἄ ξέρεις, ἐσὺ κυρά μου, τί ἔκανε ἡ μία στὰρ καὶ τί ἔκανε ἡ ἄλλη στάρ, τὰ ξέρεις ὅλα αὐτά· ἂν σὲ ρωτήσω ὅμως γιὰ τὴν ἁγία Ματρώνα, τί θὰ πῇς;… Read more »

«ΟΤΑΝ ΙΔΗΣ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΑΜΑΡΤΑΝΟΝΤΑ ΝΟΥΘΕΤΗΣΟΝ, ΔΙΔΑΞΟΝ, ΕΛΕΓΞΟΝ Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1703

Τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ

18 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Κυριε, «μεινον μεθ᾽ ημων…» (Λουκ. 24,29)

Η Ἐκκλησία μας κάθε μέρα ἔχει ἑορτές. Χθὲς λ.χ. ἑώρταζε ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα «μικροὺς» προφῆτες, ὁ Ὠσηέ. Αὔριο ἑορτάζει ὁ προφήτης Ἰωήλ. Μεθαύριο ἑορτάζει ὁ ἅγιος Ἀρτέμιος καὶ ὁ ἅγιος Γεράσιμος ὁ θαυματουργός. Καὶ σήμερα εἶνε ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Λουκᾶ τοῦ εὐαγγελιστοῦ.
Γιὰ τὸν ἅγιο Λουκᾶ θὰ ποῦμε λίγα λόγια.

* * *

Τί ἦταν ὁ ἅγιος Λουκᾶς; Ἦταν ἀπὸ τοὺς μα­θητὰς τοῦ Κυρίου. Ὄχι ὅμως ἀπὸ τοὺς δώδε­κα, ἀλλ᾽ ἀπὸ τὸν εὐρύτερο κύκλο τῶν ἑβδο­μήκοντα μαθητῶν. Ἦταν ἀφωσιωμένος στὸ με­γά­λο διδάσκαλο τῶν ἐθνῶν, στὸν κορυφαῖο ἀ­­πό­­στολο Παῦλο. Ἦταν Ἕλληνας στὴν καταγωγή, γεννήθηκε στὴν ἑλληνικωτάτη πόλι τῆς Ἀντιοχείας. Τὸ ἐπάγγελμά του ἰατρός. Ἡ τέχνη του ζωγράφος· ζωγράφιζε μὲ τὸ πινέλλο εἰκόνες.
Κατὰ τὴν παράδοσι, ζωγράφισε 3 εἰ­κόνες τῆς Παναγίας μας. Γι᾽ αὐτὸ στὸν Παρα­κλητι­κὸ κανόνα ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει στὴν ὑπεραγία Θεοτόκο· «Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀ­σεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούν­των τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, τὴν ἱστορηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου Λουκᾶ ἱερωτάτου, τὴν Ὁδηγήτριαν». Νὰ χάσουν, δηλαδή, τὴ λαλιά τους οἱ ἀσεβεῖς ποὺ δὲν προσκυνοῦν τὴν σεβασμία εἰκόνα σου, τὴν Ὁδηγήτρια, ποὺ ζωγράφισε τὸ χέρι τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Λουκᾶ.
Ζωγράφισε εἰκόνες ὁ ἅγιος Λουκᾶς. Μὰ ἀπ᾽ ὅλες τὶς εἰκόνες του ἡ ὡραιότερη δὲν εἶ­νε κάποια ἀπὸ αὐ­τὲς ποὺ ζωγράφισε μὲ τὸ πινέλ­λο. Δὲν ζωγραφίζει κανεὶς μόνο μὲ τὸ πινέλλο. Ὁ εὐαγγελιστὴς ὁ Λουκᾶς ζωγράφισε καὶ μὲ τὴν πέννα του· ἔγραψε τόσο ὡραῖα, μὲ τόση χά­ρι, σὲ τόσο ὄμορφη γλῶσσα. Ἔγραψε στὴν ἑλ­­ληνική, τὴν ἀθάνατη γλῶσσα, γιατὶ ἦ­ταν μορ­φωμένος. Ὅποιος ἀνοίγει τὸ Εὐαγγέ­λιό του, τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, βλέπει μπροστά του, σὰν ζωγραφιά, τὸ Χριστὸ ὅ­πως ἦταν ὅ­ταν ζοῦσε ἐδῶ στὴ γῆ. Σὰ νὰ τὸν βλέ­πῃ νὰ περπατᾷ μέσ᾽ ἀπὸ λιβάδια καὶ κάμπους πηγαί­­νοντας ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό. Σὰ νὰ τὸν βλέ­πῃ νὰ μαζεύῃ κοντά του τοὺς ψαρᾶ­δες, τοὺς βοσκούς, τ᾽ ἀθῷα παιδιά, τὶς γυναῖκες, τοὺς ἁ­μαρ­τωλοὺς ποὺ μετανοοῦσαν μπροστά του. Σὰ νὰ βλέπῃ τὸ Χριστὸ νὰ τὸν πιάνουν οἱ ἀρ­χι­ερεῖς καὶ γραμματεῖς, νὰ τὸν δένουν οἱ στρα­τι­ῶτες τοῦ Πιλάτου, νὰ τὸν ὁδηγοῦν στὸν Κρανί­ου τόπο, νὰ τὸν ἀνεβά­ζουν στὸ σταυρό… Σᾶς συνιστῶ νὰ διαβάσετε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1906

Τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ
Κυριακὴ 18 Ὀκτωβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

«Λουκας ο αγαπητος»

«Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός» (Κολ. 4,14)

Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός». Ἔτσι, ἀγαπη­τοί μου, ὀνομάζει ὁ κορυφαῖος τῶν ἀ­ποστόλων, ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, τὸν ἅγιο τοῦ ὁποίου ἑορτάζουμε σήμερα τὴν ἱ­ερὰ μνήμη. «Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητός» (Κολ. 4,14). Γιὰ τὸν Λουκᾶ, τὸν ἀγαπητὸ στὸν ἀπόστο­λο Παῦλο ἰατρό, θὰ ποῦμε λίγες λέξεις.

* * *

Τί ἦταν ὁ Λουκᾶς; Πρὶν γνωρίσῃ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἦταν εἰδωλολάτρης. Ἕλληνας στὴν κα­ταγωγή, γεννήθηκε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα κέντρα τοῦ ἐλευθέρου Ἑλληνισμοῦ, στὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας. Κατὰ τὴν κοινωνικὴ κα­τάστασι τῶν γονέων του εἶχε ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ σπουδάσῃ καὶ νὰ σταδιοδρομήσῃ λαμπρά. Ἦταν φιλομαθής καὶ γνώριζε γλῶσσες. Σπούδασε τὴν ἰατρικὴ καὶ περιώδευσε πολλὰ μέρη ἔχοντας ἔφεσι γιὰ τὴ γνῶσι.
Μετὰ τὶς σπουδές του ἐξήσκησε τὸ ἐ­πάγγελμα τοῦ ἰατροῦ σὲ διάφορες πόλεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπως στὴν Τρωάδα, στοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας καὶ στὴν Θήβα.
Πῶς ἔγινε Χριστιανός; Ἄκουσε τὸν ἀπόστολο Παῦλο, τὸν ἀετὸ τοῦ πνεύματος ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου συγκλόνισε τὸν ἐπιστήμονα αὐτόν. Πίστε­ψε ἀκραδάντως στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ βαπτί­στηκε.
Ὁ Λουκᾶς δὲν ἔγινε ἁ­πλῶς Χριστιανός· ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἔγινε ἀκόλουθος τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου Παύλου παντοῦ στὶς περιοδεῖες του.
Τὸν ἀκολούθησε τὶς ἡμέρες τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς, τὸν ἀκολούθησε καὶ τὶς ἡμέρες τῆς λύπης καὶ τῶν ἀ­ναστεναγμῶν. Τὸν ἀ­κολούθησε μέχρι τὴ ῾Ρώμη ἀκόμη καὶ ὅταν φυ­λακίστηκε. Ἔμεινε κοντά του καὶ ὅταν οἱ πάν­τες τὸν ἐγκατέλειψαν. Ὅ­πως τὸ Χριστὸ ἔτσι καὶ τὸν ἀ­πόστολο Παῦ­λο, ὅταν ἔφτανε ἡ ὥρα νὰ ὁδηγη­θῇ στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως, τὸν ἐγ­κατέλει­ψαν ὅλοι. Ἕνας μόνο ἔ­μεινε κοντά του σὰν φύκακας ἄγγελος, ὁ Λου­κᾶς. «Λουκᾶς ἐ­στι μόνος μετ᾽ ἐμοῦ», λέει (Β΄ Τιμ. 4,11).
Μετὰ τὸ μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ διδασκάλου του ὁ Λουκᾶς συνέχισε τὶς περιοδεῖες. Ἔ­φθασε καὶ στὴν ἑλληνικὴ πόλι τῶν Θηβῶν, ὅ­που καὶ ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή. Τὰ δὲ ἱερὰ λείψανά του μεταφέρθηκαν ἀργότερα στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ ἀ­πετέθησαν στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ὅ­ταν ὅμως οἱ σταυροφόροι, τὰ ὄρ­γανα τοῦ ἀντιχρίστου πάπα, κατέλαβαν στὴν Πόλι, μεταξὺ τῶν ἄλλων ποὺ ἐσύλησαν ἦταν καὶ τὰ λείψανα τοῦ ἁγίου Λουκᾶ καὶ τὰ μετέφεραν στὴν Ἰταλία.

* * *

Ἀλλὰ ὁ Λουκᾶς δὲν εἶνε γνωστὸς μόνο ὡς ἀ­κόλουθος τοῦ ἀποστόλου Παύλου· εἶνε γνωστὸς καὶ γιὰ τὰ συγγράμματά του. Εἶνε κορυφαῖος συγγραφεύς, ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη. Εἶνε συγγραφεὺς θεόπνευστος.
Ἔγραψε τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, ποὺ διακρίνεται γιὰ τὴ γλαφυρότητά του, γραμμένο στὴν ὡραία ἑλληνικὴ γλῶσσα.
Τὸ Εὐαγγέλιο αὐτὸ χαρακτηρίσθηκε ὡς τὸ εὐ­αγγέλιο τῶν ἁμαρτωλῶν. Ὅταν κανεὶς τὸ ἀ­­­νοίγει, βλέπει στὶς σελίδες του νὰ πνέῃ ἡ αὔ­ρα τοῦ οὐρανοῦ, τὸ ἔλεος καὶ ἡ συμπάθεια. Χαρακτηρίσθηκε ἀκόμη ὡς εὐαγγέλιο τῶν προσ­ευχῶν. Διαβάζοντάς το ἀκοῦς προσ­ευχές. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1613

Τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Θωμᾶ
6 Ὀκτωβρίου

Φαρμακα για απιστους και φιλαργυρους

«Και απεκριθη Θωμας και ειπεν αυτω· Ο Κυριος μου και ο Θεος μου» (Ἰω. 20,28)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζει ὁ ἀπόστο­λος Θωμᾶς. Οἱ ἀπόστολοι εἶνε οἱ εὐεργέτες τοῦ κόσμου. Ἂν δὲν κήρυτταν ἐκεῖνοι, ἐ­μεῖς δὲν θὰ ἤμασταν Χριστιανοί· θὰ ἤμασταν ἀκόμη εἰδωλολάτρες. Γι᾽ αὐτὸ τοὺς ὀφείλουμε μεγάλη εὐγνωμοσύνη.

* * *

Σὲ κάποια παλιὰ εἰκόνα, ποὺ εἰκονίζονται ὅ­­λοι οἱ ἀπόστολοι, ὁ καθένας ζωγραφίζεται μὲ τὸ δικό του χαρακτηριστικό. Ὁ Πέτρος λ.χ. μὲ κλειδιὰ στὸ χέρι, ποὺ συμβολίζουν τὴν τὴν ἐξουσία τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστὸς σὲ ὅλους τοὺς ἀποστόλους καὶ ἱερεῖς· ὁ Παῦλος μὲ σπαθί, μὲ τὴ ῥομφαία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ· ὁ Ἰούδας μὲ τὸ πουγγί, ποὺ περιεῖχε τὰ τριάκοντα ἀργύρια. Καὶ ὁ Θω­μᾶς πῶς εἰκονίζεται; Κρατώντας ἕνα διαβήτη. Γιατί; Διότι ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ σκεπτικοὺς καὶ ρεαλιστὰς χαρακτῆρες. Δὲν ἦταν ἐνθουσι­ώδης τύπος, ἄνθρωπος ποὺ μπορεῖ εὔκολα νὰ πιστέψῃ. Τὰ μετροῦσε ὅλα μὲ τὸ διαβήτη. Κι αὐτὸ τὸ βλέπουμε τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Read more »

ΣΤPATHΓΟΣ ΑΓIOΣ (ΕΥΣTAΘIOΣ O ΠΛΑΚΙΔΑΣ)

Read more »