Κυριακὴ πρὸ Χρ. Γεννήσεως (Ἐβραίους 11, 9-10, 32-40)
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου.
Τὴν πρώτη, πατῆστε τὸν τίτλο και διαβᾶστέ την εἶναι σὲ pdf

ΠΙΣΤΗ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΙΣ

Κυριακὴ πρὸ Χρ. Γεννήσεως (Ματθ. 1,1-25)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ. ΑΠΟ ΤΙ;

«…καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Ματθ. 1,21)

ΠΟΣΟ, ἀγαπητοί μου, πόσο γρήγορα φεύγει ὁ χρόνος! Σὲ λίγο θὰ ἑορτάσουμε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Κυριακὴ αὐτὴ ὀνομάζε­ται Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως.

* * *

Ἡ ἁ­γία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται σήμερα ὡς εὐ­αγγέλιο ἡ ἀρχή, τὸ 1ο κεφάλαιο, τοῦ πρώτου εὐ­αγγελίου, τοῦ κατὰ Ματθαῖον. Εἶνε ἕνας κα­τάλογος τῶν προγόνων τοῦ Χριστοῦ. ―Μὰ εἶχε προγόνους ὁ Χριστός;… Ὡς ἄναρχος Θεός, δὲν εἶχε· πατέρα ἔχει τὸν οὐ­ράνιο Πατέρα. Ἀλλ’ ἀφ᾽ ὅτου παρουσιάστηκε ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς ἄνθρωπος τέλει­ος πλὴν τῆς ἁ­μαρτίας, φόρεσε σάρκα ἀπὸ τὰ ἁγνὰ αἵματα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καὶ γεννήθηκε κα­τὰ ὑπερφυσικὸ τρόπο· πατέρα ἐπίγειο δὲν ἔ­χει, μητέρα μόνο ἔχει. Μητέρα του εἶνε ἡ Παν­αγία μας. Γονεῖς πάλι τῆς Παναγίας εἶ­­νε ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα, γονεῖς δὲ τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννης εἶνε ἄλλοι, καὶ οὕτω καθεξῆς. Ἔ­τσι σχηματίζεται μεγάλη ἁλυσίδα προγόνων.
Ὁ πρῶτος κρίκος τῆς ἁλυσίδας τῶν προγό­νων τοῦ Χριστοῦ εἶνε μία μεγάλη ἱ­στορικὴ φυ­σιογνωμία, ὁ Ἀβραάμ. Στὸν Ἀβραάμ, ὅπως ἀκούσαμε στὸν ἀπόστολο, δόθηκε ἡ μεγάλη ὑ­πόσχεσι, ὅτι ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους του, ἀπ’ τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα, θὰ γεννηθῇ ὁ Λυτρωτής. Read more »

Κυριακὴ ΚΓ´ [ΣΤ´Λουκ.`(Ἐφ. 2,4-10)
27 Νοεμβρίου 2016
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἡ πρώτη εἶναι σέ pdf

«ΘΕΟΥ ΠΟΙΗΜΑ ΕΣΜΕΝ»

Κυριακὴ ΙΓ΄Λουκᾶ (Λουκ. 18,18-27)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΞΙΟΙ;

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. 18,18)

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐ­αγγέλιο. Θὰ προσπαθήσω νὰ τὸ ἐξηγήσω ἁ­πλᾶ, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ τὸ καταλάβουν ὅλοι.

* * *

Κάποιος πλησίασε τὸ Χριστὸ μὲ σε­βασμὸ καὶ τοῦ ἔκανε μιὰ ἐρώτησι μὲ περιεχόμενο. Ποιά ἦταν ἡ ἐρώτησις· «Τί νὰ κάνω;…» (Λουκ. 18,18). Αὐ­τὸ τὸ «Τί νὰ κάνω;» τὸ λέμε συχνά. Ὁ ἄνθρωπος καὶ μάλιστα στὴν ἐποχή μας ἔχει ἀγωνία. Ἐπιθυμεῖ πολλὰ πράγματα· θέλει νὰ ἔχῃ λεφτά, ἀνέ­σεις, δόξες, τιμές, μεγαλεῖα…, χιλιά­δες πρά­γματα· καὶ γιὰ νὰ τ᾽ ἀποκτήσῃ, ἰδίως τὰ χρήμα­τα ποὺ ἔγιναν ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου, ἀγωνίζεται ἀπ᾽ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ. Ἀλλ᾽ αὐ­τὸς ποὺ πλησίασε τὸ Χριστὸ διέφερε, εἶχε ἄλ­λα ἐνδιαφέρον­­τα. Τί τὸν ἀπασχολοῦσε· «Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνιο ζωή;» (ἔ.ἀ.).
Ποιός σήμερα ἔχει τέτοιο πόθο; Κάποιος τώ­ρα, ἀκούγοντας ὅτι αὐτὸς ἐνδιαφερόταν γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, θὰ ἔλεγε· Τί χαζὸς αὐτός! Τώρα ὁ κόσμος ἐξελίχθηκε, αὐτὰ τὰ «αἰώνια ζωή» «παράδεισος» «κόλασι» εἶνε παραμύθια· τὰ λένε οἱ παπᾶδες γιὰ νὰ ἐκμεταλλεύωνται τὸ λαό· ἐδῶ εἶνε ἡ κόλασι, ἐδῶ κι ὁ παράδεισος.
Στὰ παλιὰ τὰ εὐλογημένα χρόνια οἱ πρόγονοί μας πίστευαν, ὅτι ἡ ζωὴ δὲν τελειώνει στὸν τά­φο, ὅτι ὁ θάνα­τος δὲν εἶνε ἐξαφάνισις τῆς ἀν­θρωπίνης ὑ­πάρξεως ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ μιᾶς νέας ζω­ῆς. Στὸν Πόντο, ὅταν εὔχονταν ὁ ἕνας στὸν ἄλ­λο ἔλεγαν «Καλὸν παράδεισο!». Μεγάλος λόγος αὐ­τός, δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὸν ζυγίσω. Τ᾽ ἀ­κούσατε ποτὲ αὐτὸ σήμερα; Κι αὐτοὶ ἀκόμα ποὺ εἶνε γέροι κ᾽ ἔχουν τὸ ἕνα πό­δι στὸν τάφο, κοιτάζουν πῶς νὰ περάσουν ἐδῶ καλά, νὰ φᾶνε νὰ πιοῦν καὶ νὰ διασκεδάσουν. Αἰώνιος ζωή, παράδεισος τώρα; παραμύθια…
Καὶ ὅμως, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχει παράδεισος, ὑπάρχει αἰώνιος ζωή. Ἐγὼ ἀμφιβάλλω, θὰ πῇς. Σοῦ λέω λοιπόν, Read more »

Ο ΜΕΓΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
———————

———————-

Κυριακὴ ΙΘ´[Β´ Λουκᾶ] (Β´ Κορ. 11, 31-12,9)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σε pdf

ΤΙ ΚΑΥΧΑΣΑΙ; 

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. 16,19-31)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ

Πολλά, ἀγαπητοί μου, κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ φοβᾶται. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνο ποὺ τὸν φοβί­ζει περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ θάνατος. Καὶ μόνο ἡ λέξι θάνατος προκαλεῖ τρόμο. Ὁ θάνατος μυστήριο μεγάλο!
Ὅλοι κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον ἔχουν τὴν ἀ­πορία· Τί γίνεται μετὰ τὸ θάνατο; Ὑπάρχει τίποτα πέρα ἀπὸ τὸν τάφο, ἢ ἡ ζωὴ τελειώνει ἐκεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος σβήνει;…
Τὸ ἐρώτημα εἶνε σπουδαῖο. Ἐὰν πιστέψου­με, ὅτι στὸν τάφο τελειώνει ἡ ζωή, τότε ὁ ἄν­θρωπος εἶνε ἐλεύθερος νὰ κάνῃ ὅ,τι θέλει· νὰ ἁμαρτάνῃ, νὰ πορνεύῃ, νὰ μοιχεύῃ, νὰ δι­α­­πράττῃ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ἀρκεῖ μό­νο νὰ διαφεύγῃ τὰ μάτια τῆς ἀστυνομίας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Ἐὰν ὅμως ὑπάρχῃ πέραν τοῦ τάφου ζωή, τότε ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ῥυθμίσῃ ἐδῶ τὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Στὸ ἐρώτημα τί ὑπάρχει μετὰ θάνατον ἀ­πάντησι μᾶς δίνει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μὲ τὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου ποὺ ἀκούσατε. Τί μᾶς λέει;

* * *

Ἦταν ἕνας πλούσιος, ποὺ εἶχε ὅλα τ᾿ ἀγα­θὰ τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ᾿ ὅλα αὐτὰ (σπίτια, χωράφια καὶ ὅ,τι ἄλλο) τὰ χρησιμοποιοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μόνο. Ἦταν ἕνας ἰδιοτελὴς συμφε­ροντολόγος καὶ σαρκολάτρης. Ἔφτειαχνε τὰ καλύτερα ροῦχα, φοροῦσε ἐνδυμασίες πανά­κριβες ποὺ μόνο βασιλιᾶδες φοροῦσαν, ἔ­τρω­γε τὰ καλύτερα φαγητά, ἔπινε τὰ καλύτερα κρασιά, διασκέδαζε καθημερινῶς στὸ μέγαρό του· ὀργανοπαῖκτες – βιολιτζῆδες κάθε βράδυ ἔπαιζαν ἐκεῖ, καὶ γυναῖκες ἁμαρτωλὲς χόρευαν ἀνήθικους χορούς. Ἔτσι περνοῦσε τὴ ζωή του, «εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμ­πρῶς» (Λουκ. 16,19). Γιὰ ἄλλον δὲν ἔδινε σημασία.
Στὴν πόρτα του καθόταν ὁ Λάζαρος, ἕνας φτωχὸς καὶ ἄρρωστος, ἔρημος κ᾿ ἐγκαταλελειμμένος, ποὺ δὲν εἶχε οὔτε στέγη οὔτε φάρμακα οὔτε ἄλλη ἀνθρώπινη βοήθεια. Ὁ πλούσιος ποτέ δὲν ἄνοιξε τὴν πόρτα του νὰ τὸν φιλοξενήσῃ, κι αὐτὸς προσπαθοῦσε νὰ ζήσῃ μὲ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου. Ἦταν γεμᾶτος πληγὲς καὶ σκυλιὰ ἔγλειφαν τὶς πληγές του. Ἔτσι ζοῦσε. Read more »

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Μᾶρκ. 8,34 – 9,1)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου σὲ pdf

 ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΘΑΝΑΤΟ (Μαρκ. 8,34 – 9,1)

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Γαλ. 2,16-20)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ;

«…Οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 2,16)

ΖΟΥΜΕ, ἀγαπητοί μου, σὲ μιὰ ἐποχὴ μεγάλης ἀπιστίας. Ὑλισταὶ καὶ ἄθεοι λένε, ὅτι ἔτσι τυχαίως ἔγινε ὁ κόσμος, ὅλα ὅσα βλέπου­με. Κι ὁ ἄνθρωπος ἔτσι, λένε, ξεφύτρωσε, κ᾽ εἶνε κι αὐτὸς ἕνα ζῷο, ἐξελιγμένο βέβαια· ὅ­σο ἀναπνέει τόσο καὶ ζῇ, τὸ φτυάρι τοῦ νεκρο­θάφτη θέτει τελεία καὶ παῦλα στὴ ζωή του.
Ἀλλὰ δὲν εἶνε ἔτσι τὰ πράγματα. Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε μόνο ὕλη, κόκκαλα καὶ σάρκες· εἶνε καὶ πνεῦμα, ψυχὴ ἀθάνατη. Καὶ μόνο τὰ λόγια ποὺ εἶπε σήμερα ὁ Χριστὸς στὸ εὐαγγέλιο, ἀρκοῦν· «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυ­­χὴν αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,36). Λόγια αἰώνια, ποὺ πρέπει νὰ τὰ προσέξουμε ὅλοι. Δὲν λέει «ἐὰν κερ­δήσῃ τὴν γῆν ὅλην», ἀλλὰ «τὸν κόσμον ὅ­λον». Προφήτευσε δηλαδὴ καὶ τὶς σημερινὲς διαστημικὲς κατακτήσεις. Γιατὶ αὐ­τὸ εἶνε «κόσμος»· δὲν εἶνε μόνο ἡ γῆ. Τὰ λόγια αὐτὰ κηρύττουν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε καὶ ψυχὴ ἀθάνατη.
Ὑπάρχει λοιπὸν ψυχή, Θεὸς πλάστης καὶ κριτής. Ὑπάρχει ἄλλος κόσμος, καὶ σήμερα – αὔριο φεύγουμε νὰ πᾶμε ἐκεῖ. Καὶ ὅπως ὅσοι πρόκειται νὰ ταξιδέψουν φροντίζουν γιὰ τὸ εἰσιτήριό τους, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς, ποὺ δὲν ξέρουμε πότε ἀναχωροῦμε γιὰ τὸ αἰώνιο ταξίδι, ἂς φροντίσουμε γιὰ τὸ εἰσιτήριό μας.
Καὶ ποιό «πρακτορεῖο» ἐκδίδει τὸ εἰσιτήριο αὐτό; Τὸ εἰσιτήριο, ἂν προσέξατε, μᾶς τὸ δίνει ὁ σημερι­νὸς ἀπόστολος. Τί μεγάλα λόγια ἔχει! Ἐγώ, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἤ­μουν φανατικὸς Ἰουδαῖος, τηροῦσα μὲ ἀκρίβεια ὅλα ὅσα διατάζει ὁ Μωσαϊκὸς νόμος. Κατάλαβα ὅμως, ὅτι μ᾽ αὐτὰ δὲν σῴζομαι. Αὐτὰ ἦταν τὸ φλοῦδι καὶ ὄχι ὁ καρπός, ἡ σκιὰ καὶ ὄχι ἡ πραγματικότης. Γι᾽ αὐτὸ ἄφησα τὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία καὶ ἦρθα στὸ Χριστιανισμό, πίστεψα στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀπὸ τότε αἰσθάνθηκα τὴ λύτρωσι, τὴ σωτηρία, καὶ ἀγάπησα τὸ Χριστό. Καὶ δὲν ἡσυχάζω· μέρα – νύχτα γυρίζω τὸν κόσμο καὶ κηρύττω, ὅτι ὁ ἄνθρωπος «δικαιοῦται», σῴζεται, μὲ τὴν πίστι στὸ Χριστό· «διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» καὶ ὄχι «ἐξ ἔργων νόμου» (Γαλ. 2,16).
Στὰ λόγια αὐτὰ θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ δώσετε ἰδιαιτέρα προσοχή.

Read more »

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ, ΣΕ pdf

 Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%cf%80%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%cf%85

Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως
Ὁμιλίαι τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου στὸν Εύαγγέλιο (1) και στον Ἀπόστολο (2)

TO KAYXHMA ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

«Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,14)

Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἔχει μέσα του μιὰ μεγάλη κακία, τὴν ὑπερηφάνεια. Ἡ ὑπερηφάνεια δὲν κρύβεται. Ὅπως ὁ καπνὸς ὅπου καὶ νὰ εἶνε βγαίνει, ἔτσι καὶ ἡ ὑπερηφάνεια. Ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος φαίνεται ἀπὸ τὴ ματιά, ἀπὸ τὸ περπάτημα, ἀπὸ τὸ ροῦχο του, ἀπ᾽ ὅλα. Φαίνεται προπαντὸς ἀπὸ τὴ γλῶσσα καὶ τὰ λόγια του. Δὲν θὰ πῇ ποτέ εὐχαριστῶ, δὲν θὰ πῇ «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Αὐτὸς δοξολογεῖ ἕναν ἄλλο θεό, τὸν ἑ­αυτό του. Αὐτὸς εἶνε ὁ θεός του, τὸ εἴδωλό του. Καυχᾶται συνεχῶς γιὰ τὸν ἑαυτό του.
Γιὰ τί καυχᾶται; Γιὰ διάφορα πράγματα. Οἱ περισσότεροι καυχῶνται γιὰ τὰ λεφτὰ καὶ τὰ πλούτη τους, γιὰ τὰ χωράφια καὶ τὰ οἰκόπεδά τους, γιὰ τὰ αὐτοκίνητα καὶ τὰ καράβια τους, γιὰ τὶς μετοχὲς καὶ τὶς λίρες τους, γιὰ ὅλα ἐν γένει τὰ ὑλικὰ πράγματα. Ἄλλος καυ­χᾶται γιὰ τὰ μπράτσα, γιὰ τὴ δύναμί του, γιὰ τὴ ῥωμαλεότητά του, γιὰ τὴν ὑγεία του. Ὁ ἄλ­λος καυχᾶται γιὰ τὴν ὀμορφάδα του, ὁ ἄλλος γιὰ τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν ἐξυπνάδα του. Ὁ ἄλλος καυχᾶται γιὰ τὴν τέχνη ἢ γιὰ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴ σοφία του. Ὁ καθένας καυχᾶται γιὰ κάτι. Οἱ ἄνθρωποι καυχῶνται ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς δικούς των. Ὁ ἕνας γιὰ τὴ γυναῖκα του, ὁ ἄλ­λος γιὰ τὰ παιδιά του ἢ τὰ κορίτσια του, ὁ ἄλ­λος γιὰ τοὺς προγόνους του ὅτι κατάγεται τάχατες ἀπὸ μεγάλο τζάκι. Ὁ ἄλλος γιὰ τὸν τόπο τῆς γεννήσεώς του, ὅτι εἶνε πρωτευουσιάνος. Ἄλλος καυχᾶται γιὰ τὴν πατρίδα του· καὶ μάλιστα αὐτοὶ ποὺ εἶνε ἀπὸ μεγάλα κράτη, ἔχουν μεγαλύτερη ὑπερηφάνεια. Καυχῶν­ται γιὰ τὸ στρατὸ καὶ τὸ στόλο τους, γιὰ τοὺς πυραύλους καὶ τοὺς ἀστροναῦτες τους…
Ἀλλ᾿ ἀξίζει νὰ καυχᾶται κανεὶς γιὰ ὅλ᾿ αὐτά;
Σήμερα τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, διὰ τοῦ ἀποστό­λου Παύλου, μᾶς ἀπαντᾷ· Μὴ καυχάσθω ἄνθρωπος· νὰ μὴ καυχᾶται ὁ ἄνθρωπος (βλ. Γαλ. 6,14). Καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, διὰ τῆς προφή­τιδος Ἄννης, μᾶς παραγγέλλει· «Μὴ καυχάσθω ὁ φρόνιμος ἐν τῇ φρονήσει αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ δυνατὸς ἐν τῇ δυνάμει αὐ­τοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλού­τῳ αὐτοῦ» (Α΄ Βασ. 2,10).
Γιατί ὅμως νὰ μὴ καυχῶνται; Ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά. Read more »

Κυριακὴ ΙΑ΄ (ΙΑ΄ Ματθ.) (Ματθ. 18, 23-35)
4 Σεπτεμβρίου
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου σε .pdf

ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κυριακὴ ΙΑ΄ (ΙΑ΄ Ματθ.) (Α΄ Κορ. 9,2-12)
4 Σεπτεμβρίου
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ;» (Α΄ Κορ. 9,7)

ΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ Θεό, ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ φθάσουμε πάλι στὴν Κυριακὴ αὐτή. Μποροῦσε καὶ νὰ μὴ φθάναμε, λόγῳ τῶν τόσων ἁμαρτιῶν μας.
Ἡ Ἐκκλησία, ἀδελφοί μου, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, εἶνε καὶ σχολεῖο, τὸ σχολεῖο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ δείχνουν καὶ τὰ δύο ἀναγνώσματα, οἱ περικοπὲς ἀποστόλου καὶ εὐαγγελίου, ποὺ διαβάζονται ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη κάθε φορά.
Ὁ ἀπόστολος σήμερα περιέχει πολλὰ νοήματα, παραδείγματα, εἰκόνες. Ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ θὰ σᾶς παρουσιάσω μόνο μία εἰκόνα.

* * *

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπαντᾷ στοὺς κατηγόρους του. Μὰ εἶχε κατηγόρους; θὰ πῆτε. Καὶ ποιός μεγάλος ἄνθρωπος δὲν ἔχει κατηγόρους; Ἔτσι καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τὸν συκοφαντοῦσαν καὶ τὸν διέβαλλαν, ὅτι δὲν εἶνε ἀπόστολος. Ἀπαντᾷ λοιπὸν ἐδῶ καὶ λέει· Εἶμαι ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Ἀπόδειξις τὸ κήρυγμά μου, ἀπόδειξις ἡ ἐκκλησία τῆς Κορίνθου ποὺ ἵδρυσα, ἀπόδειξις οἱ κόποι καὶ οἱ ὁδοιπορίες μου. Αὐτὰ πιστοποιοῦν, ὅτι εἶμαι ἀπόστολος.
Καὶ τί θὰ πῇ ἀπόστολος; Ἀπόστολος εἶνε ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεχώρισε ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ μυριάδες ἄλλους γιὰ νὰ τοῦ ἀναθέσῃ μιὰ σοβαρὴ δουλειά· καὶ αὐτός, πάνω στὴν ἀποστολή του, θυσιάζει ὅλο τὸν ἑαυτό του· ὅπως τὸ λιβάνι καίγεται ὁλόκληρο, δὲ᾿ μένει τίποτα, ἔτσι καὶ ὁ ἀπόστολος ὅλη τὴ ζωή του τὴν «καίει» πάνω στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Θυσιάζει καὶ οἰκογένεια καὶ παιδιὰ καὶ γυναῖκα καὶ χρόνο καὶ χρῆμα καὶ αἷμα· εἶνε ἕτοιμος νὰ βρεθῇ μέσ᾿ στὰ μπουντρούμια τῶν φυλακῶν, νὰ ὑποστῇ τὰ πάντα, καὶ νὰ μαρτυρήσῃ ἀκόμη.
Τί εἶνε ὁ ἀπόστολος; Ἕνας στρατιώτης, στρατιώτης Χριστοῦ. Αὐτὸ λέει σήμερα ὁ Παῦλος στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα (βλ. Α΄ Κορ. 9,7· βλ. καὶ Β΄ Τιμ. 2,3). Κι ὅπως ὁ στρατιώτης παίρνει ἀπ᾿ τὸ στρατὸ τὸ σιτηρέσιό του, τὸ ποσὸ ποὺ χρειάζεται γιὰ τροφὴ καὶ ἐνδυμασία, κατὰ παρόμοιο τρόπο κ᾿ ἐγώ, ὡς στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δικαιοῦμαι νὰ παίρνω τὸ σιτηρέσιό μου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλ᾿ ἐγώ, λέει, καὶ αὐτὸ τὸ μισθό μου δὲν τὸν παίρνω. Θυσιάζω καὶ τὸ δικαίωμά μου αὐτό, γιὰ νὰ μὴ δώσω λαβὴ σὲ κανένα νὰ πῇ, ὅτι ζῶ ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο. Read more »

Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου (Α´Κορινθ. 4,9-16)
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου σε pdf

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ

Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. 17,14-23)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΠΙΣΤΙΑ

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!…»(Ματθ. 17,17)

«Ω ΓΕΝΕΑ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη…». Θὰ ἐξετάσουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἑρμηνεύοντας τὸ ἱερὸν καὶ ἅγιον Εὐαγγέλιο, ποιός εἶπε τὸν αὐστηρὸν αὐτὸν ἔλεγχο, σὲ ποιούς τὸν ἀπηύθυνε, καὶ τί μᾶς ὠφελεῖ ἐμᾶς.
Ta λόγια αὐτὰ τὰ σκληρά, ποὺ μοιάζουν σὰν ἀστροπελέκια καὶ τὰ ῥίχνει ὁ οὐρανὸς ἐναντίον τῶν ἁμαρτωλῶν, τὰ εἶπε ὁ Χριστός.
Ἐδῶ στὴν ἐκκλησία εἴμεθα. Στὴν θεία λειτουργία γίνεται κάτι μεγαλοπρεπές, ἀσύλληπτο καὶ ἀφάνταστο. Γίνεται χορὸς τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων. Δὲν βλέπω ὅμως νέους, καὶ ὅπως μοῦ λέει ὁ παπᾶς τακτικὴ εἶνε αὐτὴ ἡ ἀπουσία των ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Καὶ ἕχει τὸ χωριὸ αὐτὸ τὸ εὐλογημένο τριάντα νέους. Ἐδῶ λοιπὸν χορὸς ἀγγέλων. Στὸ χορὸ τὸν ἄλλο ―νὰ μὴ τὸν χαρακτηρίσω― εἶνε παρόντες ὅλοι. Αὐτὸ μᾶς λυπεῖ. Διότι ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ καὶ πρὸ παντὸς οἱ νέοι τοῦ 20οῦ αἰώνα, οἱ ὁποῖοι παλεύουν μὲ πολλοὺς πειρασμούς. Παλαιότερα χίλια χέρια βοηθοῦσαν τὸ νέο γιὰ νὰ ζήσῃ ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ ζωή. Σήμερα χίλια χέρια δαιμόνων τὸν σπρώχνουν στὴν ἀκολασία καὶ διαφθορά.
Ἐπισημαίνω εἰς τὴν ἀρχὴ τοῦ λόγου τὴν ἀπουσία τῶν νέων ἀπὸ τὸ ἐκκλησίασμα, διότι τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο γιὰ νέον μιλᾷ, ποὺ βρισκόταν στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του.

* * *

Ἦταν ὑγιής, ἡ χαρὰ τῶν γονέων του. Αἴφνης ὅμως ἦρθε ἡ κακιὰ ἡ ὥρα, ὅπως λέει ὁ κόσμος. Ἔπεσε βαρειὰ στὸ κρεβάτι. Τὸν βρῆκε ἀσθένεια; Ἔπαθε πολὺ μεγαλύτερο κακὸ ἀπὸ τὴν ἀσθένεια· δαιμονίστηκε!
―Δέσποτα, στὸν 20ὸ αἰῶνα μᾶς μιλᾷς γιὰ διαόλους; Δὲν πιστεύουμε.
Καὶ ὅμως, ἀγαπητοί μου. Ὅσο βέβαιο εἶνε ὅτι ὑπάρχει σκοτάδι καὶ ἔρεβος στὸν κόσμο, ἔτσι εἶνε βέβαιο ὅτι ὑπάρχουν πονηρὰ πνεύματα. Στὴν Ἀμερικὴ δὲν λατρεύουν τὸ Χριστὸ ἀλλὰ τὸ σατανᾶ. Δροῦν τρομερὰ οἱ μάγισσες καὶ οἱ μάγοι. Μὲ διάφορα σατανικὰ καὶ ἀποτρόπαια μέσα κάνουν θραῦσι στὸν κόσμο.
Δὲν ἔχω καιρὸ γιὰ νὰ σᾶς ἀποδείξω, ὅτι ὄντως ὑπάρχουν δαιμόνια. Μόνον ἕνα λέω· ὅτι ὁ νέος αὐτός, ποὺ ἦταν τὸ μονάκριβο παιδὶ τῆς οἰκογενείας του καὶ ἦταν ἡ χαρὰ τῶν γονέων του, μιὰ νύχτα ἔχασε τὸν ἔλεγχο τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ μέσα στὴν καρδιά του μπῆκε ὁ σατανᾶς. Ὅπως ὸ αὐτοκινητιστὴς χάνει τὸν ἔλεγχο τοῦ αὐτοκινήτου καὶ κινδυνεύει νὰ συγκρουσθῇ, ἔτσι κι αὐτὸς ἔχασε τὸν ἔλεγχο τοῦ ἑαυτοῦ του. Τὸ μυαλό του θόλωσε. Ἡ γλῶσσα του δέθηκε. Τ᾿ αὐτιά του κουφάθηκαν. Τὰ δόντια του ἔτριζαν. Κι ὅταν τοῦ ἐρχόταν ἡ κρίσι, ἄλλοτε ἔπεφτε στὴ φωτιὰ νὰ καῇ καὶ ἄλλοτε στὸ νερὸ νὰ πνιγῇ.
Δυστυχισμένος ἦταν. Ἀλλὰ ἑκατὸ φορὲς πιὸ δυστυχισμένοι ἦταν οἱ γονεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸν βλέπανε καὶ καίγονταν. Read more »

Κυριακὴ Θ΄ (Θ΄ Ματθ.) (Α΄ Κορ. 3,9-17)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» (Α΄ Κορ. 3,9)

Μία ἀπὸ τὶς ἀνάγκες ποὺ ἔ­χει ὁ ἄνθρωπος ἐ­δῶ στὴ γῆ εἶνε ἡ στέγη, τὸ σπίτι. Βράδιασε; Ὅπως τὸ πουλὶ κι αὐ­τὸ τὸ ἄγριο θηρίο γυρίζει στὴ φωλιά του, καὶ δὲν ὑπάρχει ζων­τα­νὸ ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ φωλιά, ἔτσι κι ὁ ἄνθρωπος ἔ­χει ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα μέρος ποὺ θὰ στεγά­σῃ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν οἰ­κογένειά του. Κανείς δὲν θέλει νά ᾽νε ἄ­στεγος· ὅλοι προσπαθοῦν νὰ χτίσουν ἕνα σπίτι. Κάνουν τὰ πάντα γι᾽ αὐτό· καὶ οἰκόπεδα ἀγοράζουν, καὶ χρή­ματα δανείζον­­ται, καὶ τότε θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους εὐτυ­­χῆ ὅταν μπορέσουν νὰ μποῦν μέσα στὸ σπίτι.
Σπίτια διάφορα, μεγάλα, πολυώροφα, παλά­τια, οὐρανοξύστες. Ὁ κόσμος θεωρεῖ αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦν σὲ τέτοια μέγαρα εὐτυχισμένους. Ἀλλὰ εἶνε ἔτσι; Ὅταν ὁ Θεὸς σείει τὴ γῆ, τότε τὰ σπίτια πέφτουν κ᾽ οἱ ἄνθρωποι φο­νεύονται. Τὸ εἶπε κι ὁ Χριστός· ὅταν στὰ Ἰερο­σόλυμα τοῦ ἔδειχναν τὶς μεγάλες οἰκοδομὲς εἶπε· Ὅλα αὐτὰ θὰ γκρεμιστοῦν, δὲ θὰ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθῳ» (Λουκ. 19,44). Τὰ καλύβια εἶνε εὐλογη­μένα· τὰ μέγαρα ποὺ στήθηκαν μὲ ἀδικίες καὶ πλεονεξίες, ἂν ἕνας ἄγγελος Κυρίου τὰ πιά­σῃ καὶ τὰ στύψῃ, θὰ στάξουν αἷμα ἀ­δικημένων.
Ἀλλὰ γιατί, ἀδελφοί μου, σᾶς ἀπασχολῶ μὲ τὰ σπίτια, μικρὰ καὶ μεγάλα; Διότι γι᾽ αὐτὸ μᾶς μιλάει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος· ὁλόκληρος ὁ σημερινὸς ἀπόστολος λέει γιὰ κάποια οἰ­κοδομή. Θὰ ἤμουν εὐτυχής, ἂν μποροῦσα νὰ κάνω τὸν καθένα σας νὰ ἐπιθυμή­σῃ ν᾽ ἀγορά­σῃ ἕνα διαμέρισμα σ᾽ αὐτήν! Εἶνε μιὰ μεγάλη – τεράστια οἰκοδομή· ἀρχίζει ἀπὸ ᾽δῶ στὴ γῆ καὶ φτάνει μέχρι τὸν οὐ­ρανό· χωράει μέσα ὅ­λους, ὄχι μόνο τοὺς βασιλιᾶδες ἀλλὰ καὶ τοὺς πιὸ φτωχούς· οἰκοδομὴ ἀ­θάνατη καὶ αἰωνία. Ποιά ἆραγε νὰ εἶνε αὐτὴ ἡ οἰκοδομή; καὶ πῶς μπορεῖ καθένας μας ν᾽ ἀποκτήσῃ ἕνα μέ­ρος σ᾽ αὐ­τήν, νὰ συμπεριληφθῇ στοὺς ἐνοίκους της; Μᾶς τὸ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» (Α΄ Κορ. 3,9). Ἡ οἰκοδομὴ αὐτὴ εἶνε ἡ Ἐκκλησία.

* * *

Ἀλλ᾽ ὅταν λέμε «Ἐκκλησία», ἀγαπητοί μου, δὲν ἐννοοῦμε τὸ κτήριο τοῦ ναοῦ. Τὰ κτήρια μπορεῖ νὰ τὰ γκρεμίσουν οἱ ἄπιστοι καὶ μιὰ μέρα νὰ μὴν ὑπάρχῃ καμμιά ἐκκλησιὰ πάνω στὴ γῆ. Ἡ οἰκοδομὴ ὅμως τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλη­σία, εἶνε κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερο καὶ ὑψη­λότερο. Ἡ Ἐκκλησία θὰ ὑπάρχῃ στὶς σπηλιὲς καὶ τὰ δάση, ὅπως τὴν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν.
Ἐκκλησία δὲν εἶνε τὰ ντουβάρια· Ἐκκλησία εἶνε ὅλοι ὅσοι πιστεύουν στὸ Χριστό. Ἐκκλησία δὲν εἶνε μόνο ὁ δεσπότης μὲ τὰ χρυσᾶ καὶ τὶς μίτρες, ὁ παπᾶς καὶ ὁ διᾶκος, οἱ ἐπίτροποι καὶ οἱ ψαλτάδες καὶ οἱ νεωκόροι· Read more »

Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,27-35)
Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου (ἡ πρώτη εἶναι σὲ pdf)

1. ΔΙΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΥ ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ

2.  Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

«Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ…» (Ματθ. 9,27)

Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, σὲ μιὰ ἐποχὴ ἀπιστί­ας καὶ ἀθεΐας. Οἱ περισσότεροι μπορῶ νὰ πῶ δὲν πιστεύουν. Μέσα στοὺς ἑκατὸ ἀνθρώ­πους, ζήτημα σήμερα ἂν ἕνας πιστεύῃ εἰλικρινὰ στὸ Θεό. Οἱ ἄλλοι εἶνε ἀδιάφοροι, ἄπιστοι καὶ ἄθεοι.
Μοῦ ἔλεγε ἔνας παπᾶς μὲ δάκρυα, ὅτι εἶνε σαράντα χρόνια σ᾿ ἕνα χωριὸ μὲ πεντακόσες ψυχές. Καλὸς παπᾶς, δὲν ἔδωσε ποτέ ἀφορμὴ σκανδάλου. Χτυπᾷ τὴν καμπάνα κάθε Κυριακή, τοὺς προσκαλεῖ, πηγαίνει στὰ σπίτια τους. Καὶ ὅμως, ἂν πᾷς στὴν ἐκκλησιά, δὲν βρίσκεις παραπάνω ἀπὸ πέντε ἄντρες καὶ δέκα γυναῖκες· καὶ πολλὲς φορὲς τὸ καλοκαίρι δὲν ὑπάρχει οὔτε παιδὶ νὰ κρατήσῃ λαμπάδα. Ποῦ εἶνε; Δὲν ἐκκλησιάζονται.
Καὶ αὐτό, κατ᾿ ἀναλογίαν, γίνεται σχεδὸν παντοῦ. Κι ὅταν ὁ παπᾶς τοὺς λέει, Γιατί δὲν ἔρχεστε στὴν ἐκκλησία; ἀπαντοῦν· Τί νὰ κάνω στὴν ἐκκλησία;… Πηγαίνει στὸ καφφενεῖο, πηγαίνει στὴν ταβέρνα, πηγαίνει στὰ γήπεδα, πηγαίνει ἐκδρομές, πηγαίνει παν­τοῦ, ἀλλὰ πόδια νὰ πάῃ στὴν ἐκκλησιὰ δὲν ἔχει. Καὶ μὲ αὐθάδεια λέει, Τί νὰ κάνω στὴν ἐκκλησία;…
Ἂν ὑπάρχῃ ὅμως ἕνα μέρος ποὺ εἶνε πιὸ ἀναγκαῖο ἀπὸ ὅλα νὰ πάῃ κανείς, αὐτὸ εἶνε ὁ ναὸς τοῦ Ὑψίστου. Ἐδῶ μέσα θὰ ᾿ρθῇς· ἐ­δῶ θὰ βαπτισθῇς, ἐδῶ θὰ στεφανωθῇς, ἐδῶ ὁ παπᾶς γιὰ τελευταία φορὰ θὰ πῇ «Δεῦτε τε­λευταῖον ἀσπασμὸν δῶμεν, ἀδελφοί, τῷ θανόν­­τι…» (Ἀκολ. νεκρώσ.). Ἐδῶ εἶνε τὰ ἅγια καὶ τὰ ἱερά· ἐ­δῶ εἶνε οἱ ἅγιες εἰκόνες, ἐδῶ εἶνε οἱ ἄγγελοι καὶ οἱ ἀρχάγγελοι, ἐδῶ εἶνε τὰ μυστήρια τῶν μυστηρίων, ἐδῶ ἀκούγεται τὸ Εὐαγγέλιο, τὰ πάγχρυσα λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ἐδῶ μέσα ὅλοι μας, σὰν μιὰ οἰκογένεια, φωνάζουμε καὶ παρα­καλοῦμε τὸ Θεὸ καὶ λέμε «Κύριε, ἐλέησον».
Καὶ αὐτὸ τὸ «Κύριε, ἐλέησον», ποὺ μπορεῖ νὰ τὸ πῇ καὶ ὁ γέρος ὁ ἀσπρομάλλης καὶ ὁ ἀ­γράμματος καὶ ἀστοιχείωτος κ᾿ ἕνα μικρὸ παι­δάκι ποὺ κρατάει στὴν ἀγκαλιά της ἡ μάνα, αὐ­τὸ τὸ «Κύριε, ἐλέησον» κάνει θαύματα.
Ναί, θαύματα κάνει. Ποιός μᾶς τὸ λέει; Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Read more »

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης και ο καθηγητής Δημήτριος Τσελεγγίδης σε oρθόδοξη συνάντηση στη Μολδαβία για τη Σύνοδο της Κρήτης

————–

————-

Κυρ. Πατέρων Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Τίτ. 3,8-15)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου

Ἡ στaσι μας εναντι των αιρετικων

«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰ­δὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3,10-11)

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε, ἀγαπητοί μου, ἡ πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν 11η Ἰουλίου, ἡ σημερινὴ δηλαδή, νὰ εἶνε ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῶν πατέρων τῆς Τετάρτης (Δ΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Σήμερα ἑορτάζουν ὄχι ἕνας ἢ δύο ἀλλὰ 630 πατέρες, 630 «ἀστέρια» ὅπως λέει τὸ δοξαστικό. Συνῆλθαν στὴ Χαλκηδόνα τῆς Μι­κρᾶς Ἀσίας τὸ 451 μ.Χ., στερέωσαν τὴν ὀρθόδοξο πίστι, καὶ κατεδίκασαν τοὺς τότε αἱ­ρετικούς, τὸν Εὐτυχῆ καὶ τὸν Διόσκουρο, ποὺ προσέβαλλαν τὸ δόγμα τῆς θεαν­δρικότητος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἂν θέλουμε ν᾽ ἀ­ναλύσουμε τί δί­δαξε ἡ Τετάρτη Οἰκουμενικὴ Σύν­οδος, δὲν θὰ γίνουμε καταληπτοί. Ἔπα­ψε πιὰ ὁ κόσμος νὰ ἐν­διαφέ­ρεται γιὰ τὰ ἐκ­κλησιαστικά. Ἐνῷ τότε οἱ πιστοὶ παρακολουθοῦσαν μὲ ἐνδιαφέρον.
Στὴν Τετάρτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο οἱ ἅγιοι πατέρες κατεδίκασαν τὴν αἵρεσι ποὺ προσέβαλλε τὴ θεανδρικὴ ὑπόστασι τοῦ Χριστοῦ καὶ δίδαξαν πῶς ἑνώθηκαν οἱ δύο φύσεις στὸ πρό­σωπό του· ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε τέλειος ἄνθρωπος ἀλλὰ συγχρόνως καὶ τέλειος Θεός· ὅτι ἐν τῷ Χριστῷ ὑπάρχουν δύο φύσεις, ἡ ἀνθρωπί­νη καὶ ἡ θεία, κι αὐτὲς εἶνε ἑνωμένες «ἀχωρίστως» καὶ «ἀδιαιρέτως», «ἀ­τρέπτως» καὶ «ἀ­συγχύτως». Ὅ­πως στὸν ἄνθρωπο εἶνε μυστή­ριο πῶς ἔχει σμίξει τὸ κορμὶ καὶ ἡ ψυχή, ἡ ὕλη καὶ τὸ ἄ­υλο, κατὰ παρόμοιο καὶ ἀκόμη πιὸ ἀν­εξήγη­το τρόπο εἶ­νε μυστήριο πῶς ἐν τῷ Χριστῷ ὑπάρχει Θεὸς καὶ ἄνθρωπος. Ἡ θεία καὶ ἡ ἀν­θρωπίνη φύσις ἑνώθηκαν «ἀτρέπτως» καὶ «ἀ­συγχύτως». Δηλαδή; Οἱ πατέρες χρησιμοποιοῦν ἕνα βοηθητικὸ παράδει­γμα. Ἂν πάρῃς ἕνα κομμάτι σίδερο καὶ τὸ βά­λῃς μέσα στὴ φω­τιά, θὰ γίνῃ κατακόκκινο, θὰ πάρῃ τὴ φωτιὰ ὅλη ἐπάνω του. Τὸ σίδερο ὅμως δὲν παύει νὰ εἶνε σίδε­ρο, οὔτε ἡ φωτιὰ παύει νὰ εἶνε φωτιά· κρατοῦν καθένα τὴν ἰδιότητά του. Κάπως ἔτσι μποροῦμε νὰ νοήσου­με πῶς στὸν Χριστὸ τὸ ἀνθρώπινο ἑνώθηκε μὲ τὸ θεῖο. Αὐτὴ τὴ μεγά­λη ἀλήθεια δίδαξε ἡ Τετάρτη Οἰ­κουμενικὴ Σύν­οδος ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν.
Ὅλη ἡ ἀκολουθία σήμερα ψάλλει τὸ ἐγκώμιο τῶν πατέρων. Ἀπ᾽ ὅλα ὅμως αὐτὰ θέλω, ἀ­γαπητοί μου, νὰ προσέξετε τὸ θε­όπνευστο ῥη­τὸ τοῦ ἀποστόλου «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευ­τέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξ­έστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3,10-11). Τί μᾶς συμβουλεύει; Μᾶς λέει, ποιά πρέπει νά ᾽νε ἡ συμ­­περιφορά μας ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς. Read more »

Κυριακὴ Β΄ (Β΄ Ματθ.) (Ῥωμ. 2,10-16)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΣYΝΕΙΔΗΣΙΣ

«…Οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλ­λήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων» (Ῥωμ. 2,15)

Αὐτά, ἀγαπητοί μου, εἶνε λόγια τοῦ ἀποστόλου ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Λόγια ποὺ δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσῃ. Εἶνε χρυσάφι, ἀκριβὰ νομίσματα. Ἀλλὰ πρέπει νὰ τὰ κάνουμε λιανά, νὰ τὰ ἐξηγήσουμε.

* * *

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχῃ μιὰ ἀλήθεια ποὺ λάμπει σὰν τὸν ἥλιο, αὐτὴ εἶνε ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ἀποδείξεις; Ἀναρίθμητες. Ἀπόδειξις ὅτι ὑπάρχει Θεὸς εἶνε τὰ ἔργα του. Ὁ ἥ­λιος π.χ., ποὺ εἶνε ἕνα τεράστιο ἀνεξάντλητο ἐργοστάσιο ἠλεκτρισμοῦ· τὸ φεγγάρι, ποὺ φω­τίζει γλυκὰ τὴ νύχτα· τὰ ἀμέτρητα ἀστέρια τοῦ στερεώματος· ἡ γῆ αὐτὴ ποὺ κατοικοῦμε μὲ ὅλο τὸν πλοῦτο της· ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη, ποὺ εἶνε γεμάτη ψάρια· ἡ ξηρὰ ὅπου φυτρώνουν τόσα φυτὰ καὶ ζοῦν τόσα ζῷα μικρὰ καὶ μεγάλα· τί λέω; ἕνα κουκκὶ ἄμμου, ἕνα μόριο τῆς ὕλης ποὺ δὲν τό ᾿χουμε γιὰ τίποτα, κλείνει μέσα του τέτοια δύναμι, ποὺ μπορεῖ νὰ κινήσῃ ἕνα ὑπερωκεάνιο ἢ νὰ τρυπήσῃ ἕνα βου­νό. Ὅλα λοιπὸν κηρύττουν τὴν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ. «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμ. 103,24).
Ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμα δὲν ὑπῆρχαν ὅλα αὐτά, ἔφτανε, ἀγαπητοί μου, ἕνα καὶ μόνο πρᾶγμα ν᾿ ἀποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Εἶνε μιὰ φωνή. Ποιός δὲν τὴν ἔχει ἀκούσει; Κι ὁ φτωχὸς κι ὁ πλούσιος, κι ὁ ἐγγράμματος κι ὁ ἀπαίδευτος, ὁ κάθε ἄνθρωπος. Εἶνε φωνὴ ποὺ δὲν ἔρχεται οὔτε ἀπ᾿ τὰ οὐράνια οὔτε ἀπ᾿ τὰ βάθη τῆς γῆς· ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά. Ἡ μυστηριώδης αὐτὴ φωνὴ ποὺ μᾶς κάνει νὰ συγκλονιζώμεθα, ἡ ἀνερμήνευτος αὐτὴ φωνὴ ποὺ κάνει νὰ σείωνται θρόνοι, λέγεται συνείδησις.
Γιὰ τὴν συνείδησι ὁμιλεῖ σήμερα ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος. Ἂν πᾶμε, λέει, καὶ στὰ ἔθνη ὅ­που δὲν πάτησε κήρυκας καὶ δὲν ἀκούστηκε ἡ ἀλήθεια, κ᾿ ἐκεῖ ἀκόμα, στοὺς ἀγρίους, χω­ρὶς νά ᾿χουν ἀκούσει τὸ εὐαγγέλιο, θὰ βροῦ­με μέσα τους νὰ ὑπάρχῃ κάτι· καὶ αὐτὸ εἶνε ἡ συνείδησι, ποὺ τοὺς κάνει νὰ ἐκτελοῦν κι αὐ­τοί, ἔστω ὑποτυπωδῶς, τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
–Μὰ τί εἶνε αὐτὴ ἡ συνείδησι; Read more »

Tῶν ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ Ή ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ;

«Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2,20)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανή­­γυρις μεγάλη· ἑορτάζουν οἱ δύο κορυφαῖ­οι ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πέτρος καὶ ὁ Παῦ­λος. Ποιά γλῶσσα μπορεῖ νὰ τοὺς ἐγκωμι­­άσῃ;
Γιὰ τὸν Πέτρο μιλήσαμε ἄλλοτε, τώρα ἂς ποῦμε γιὰ τὸν Παῦλο. Γιατὶ δὲ φτάνει νὰ προσ­κυνοῦμε τὶς εἰκόνες τῶν ἁγίων καὶ ν᾽ ἀ­νάβουμε κεριά· πρέπει καὶ νὰ γνωρίσουμε ποιοί ἦ­ταν αὐτοὶ οἱ μεγάλοι ἄνδρες καὶ νὰ προσπαθή­σουμε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε.

* * *

Ἡ ζωὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου χωρίζεται σὲ δύο· ὅταν ἦταν μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό, κι ὅ­ταν πίστεψε καὶ ἦρθε κοντά του. Ἡ μία ζωὴ σκοτάδι, ἡ ἄλλη φῶς· ἡ μία νύχτα, ἡ ἄλλη μέρα.
Ὁ τότε Σαοὺλ ἢ Σαῦ­λος ἦταν Ἰουδαῖος. Καὶ τί Ἰουδαῖος, φανατικός. (Ὅπως εἶνε καὶ μέχρι σήμερα οἱ Ἰουδαῖοι. Ἐμεῖς λησμονοῦμε τὰ δικά μας, αὐτοί, μιὰ φού­χτα ἄνθρωποι, κρατοῦν ζωηρὸ τὸ ἐθνικὸ καὶ θρησκευτικό τους αἴσθημα. Δὲν τοὺς προβάλ­λω ὡς πρότυπο, ἐν πάσῃ περιπτώσει διατηροῦν τὶς παραδόσεις τους, θυμοῦνται τὰ καθηκόντά τους.) Φανατικὸς Ἰουδαῖ­ος λοι­πὸν ὁ Σαῦλος· ἦταν σὰν ἐκείνους ποὺ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ μαζεμένοι κάτω ἀπ᾽ τὸ πραιτώριο φώναζαν στὸν Πιλᾶτο σὰν λυσ­σασμένα σκυλιὰ «Σταύρωσον σταύρωσον αὐ­τόν» (Λουκ. 23, 21. Ἰω. 19,6). Μι­σοῦσε πολὺ τὸ Χριστὸ καὶ προσπαθοῦσε νὰ δι­α­λύσῃ τὴν Ἐκκλησία μὲ κάθε μέσο. Ὅπου ὑ­πῆρχε Χριστιανὸς τὸν κατεδίωκε. Ἐφωδιασμέ­νος μὲ ἐπιστολὲς ἀπὸ τὸν ἀρ­χι­ερέα ξεκίνησε ἀπ᾽ τὰ Ἰεροσόλυμα νὰ πάῃ διακόσα πενήντα χιλιόμετρα μακριά, στὴ Δαμασκό, καὶ ὅ­ποιους Χριστιανοὺς βρῇ, ἄντρες καὶ γυναῖ­κες, νὰ τοὺς πιάσῃ καὶ νὰ τοὺς φέρῃ δεμένους στὴν Ἰερουσαλὴμ νὰ τιμωρηθοῦν.
Τέτοιος ἦταν ὁ Σαῦλος· ἤ­θελε νὰ σβήσῃ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅμως τὸν βλέπουμε νὰ ἀλλάζῃ ξαφνικὰ ὅλως διόλου· ἡ νύχτα νὰ γίνεται ἡμέρα, ὁ λύκος νὰ γίνεται ἀρνί, ὁ ἄ­γριος αὐτὸς διώκτης νὰ γίνεται κήρυκας καὶ ἀπόστολος. Πῶς; Διαβάστε τὴν ἁγία Γραφή. Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου
Διαβᾶστε τὸ πρῶτο κήρυγμα σὲ .pdf

1. Η ΑΓΑΠΗ

Kυριακή των Aγίων Πάντων
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ (Eβρ. 11,33–12,2)

2. Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

«Έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον…» (Eβρ. 11,36)

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ;

Eίναι Kυριακή μετά την Πεντηκοστή. Eίναι σήμερον εορτή και πανήγυρις μεγάλη. Σήμερον εορτάζουν οι άγιοι Πάντες. Tι είναι αυτοί οι άγιοι Πάντες; Eίναι γνωστοί και άγνωστοι. Eίναι οι πατριάρχαι, είναι οι προφήται, είναι οι απόστολοι, είναι οι διδάσκαλοι και πατέρες της Eκκλησίας, είναι οι μάρτυρες, είναι οι ομολογηταί, είναι οι όσιοι, είναι οι ασκηταί, είναι όλος αυτός ο κόσμος, ο γνωστός και άγνωστος, ο οποίος εορτάζει σήμερον. Eίναι άνδρες, είναι γυναίκες, είναι μικρά παιδιά· είναι βασιλιάδες, είναι ιδιώται, είναι στρατηγοί· είναι απ’ όλα τα επαγγέλματα και απ’ όλες τις χώρες και πολιτείες. Όλοι αυτοί είνε. Eίναι αμέτρητοι. Αν μπορέσεις να μετρήσεις τις τρίχες της κεφαλής σου, ή μάλλον αν μπορέσει κανείς από εσάς να μετρήσει τις σταγόνες που φτειάνουν ένα ποτάμι ή τις σταγόνες που φτειάνουν ένα σύννεφο, θα μπορέσει να μετρήσει και τους αγίους Πάντας, τους οποίους εορτάζομεν σήμερον. «Nέφος μαρτύρων» (Eβρ. 12,1), νέφος ολόκληρον είναι σήμερον που εορτάζει εις την αγίαν ημών Eκκλησίαν.
Tο εγκώμιον των αγίων Πάντων πλέκει σήμερα ο απόστολος που ακούσαμε. Nαί. Λέγει ο απόστολος, ότι «διά πίστεως» (Eβρ. 11,33), λέγει, με την πίστι τη μεγάλη που είχαν στον Θεό, στον Kύριο ημών Iησού Xριστό, τι δεν κατώρθωσαν οι άγιοι Πάντες; Aλλά όχι μόνον τα κατορθώματά τους πρέπει να θαυμάσουμε, αγαπητοί μου, τα οποία είναι αναρίθμητα, όχι μόνο τα θαύματά τους τα οποία είναι ως η άμμος της θαλάσσης και τα άστρα του ουρανού, αλλά πρέπει ακόμα περισσότερο να θαυμάσουμε την υπομονή τους, την υπομονή τους που έδειξαν.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΣΤΡΩΝΕ ΧΑΛΙΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ Read more »

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Πράξ. 16,16-34)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ!

«Ἔβαλον εἰς φυλακήν» (Πράξ. 16, 23)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακή. Καὶ Κυριακὴ θὰ πῇ ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο, στὴν ἐκπλήρωσι τῶν καθηκόντων μας πρὸς τὸν Θεό. Ἀλλ᾿ ἆραγε ἡ Κυριακὴ εἶνε τώρα ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο; Μᾶλλον δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ὀνομάζεται Κυριακή. Ἀπὸ τὰ ὅσα συμβαίνουν τὴν ἡμέρα αὐτὴ μοῦ φαίνεται ὅτι μὲ κάποιο ἄλλο ὄνομα θὰ ἔπρεπε νὰ ὀνομάζεται· ἂς μὲ συγχωρέσετε γι᾿ αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ, ἀλλὰ νομίζω ὅτι ἀπὸ Κυριακὴ τὴν καταντοῦμε διαβολική· ἀνήκει στὸν διάβολο. Διότι σᾶς ἐρωτῶ· πότε γίνονται οἱ περισσότερες διασκεδάσεις, ξεφαντώματα, ἀτυχήματα, κακά, ἀτιμίες, ἐγκλήματα; τὴν Κυριακὴ δὲν γίνονται; Τὴν ἡμέρα αὐτὴ θά ᾿πρεπε ὅλοι νά ᾿νε στὴν ἐκκλησία. Εἶνε; Ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ μόνο δύο ἐκκλησιάζονται. Οἱ ἄλλοι μπαίνουν στ᾿ αὐτοκίνητα καὶ κάνουν ἐκδρομές, χωρὶς νὰ φροντίζουν τοὐλάχιστον τὸ πρωῒ νὰ ἐκκλησιασθοῦν.
Ἀλλ᾿ ἂς ἀφήσω τὸν ἔλεγχο. Δὲν ζηλεύουμε αὐτοὺς ποὺ κάνουν ἐκδρομές. Μποροῦμε κ᾿ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, ἐδῶ ποὺ εμαστε, νὰ κάνουμε ἐκδρομή, μιὰ πνευματικὴ ἐκδρομὴ νοερῶς. Ἐλᾶτε λοιπόν. Ὁδηγὸς τῆς ἐκδρομῆς εἶνε ὁ σημερινὸς ἀπόστολος. Τὸν προσέξατε;

* * *

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ποὺ ἔγραψε τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ κείμενο τῶν Πράξεων, μᾶς παίρνει τώρα στὰ φτερά του καὶ μᾶς ὑψώνει πάνω ἀπὸ τὰ γαλανὰ νερὰ τοῦ Αἰγαίου, μᾶς μεταφέρει στὴν ἡρωϊκὴ Μακεδονία, περνοῦμε τὸ Στρυμόνα, πέφτουμε σὲ μία πεδιάδα, καὶ ἐκεῖ μεταξὺ Δράμας καὶ Καβάλας μᾶς προσγειώνει σὲ μία πόλι, ἀπὸ τὶς ὡραιότερες τοῦ τότε κόσμου, στὴν πόλι τῶν Φιλίππων.
Τώρα εἶνε χαλάσματα. Ὅποιοι ἐπισκεφθοῦν τὰ ἐρείπια τῶν Φιλίππων ἔχουν νὰ δοῦν πολλὰ ἐνδιαφέροντα. Ἄλλοι ἀπὸ τοὺς τουρίστας θαυμάζουν τὸ φρούριο, ποὺ εἶνε στὴν ἀκρόπολι πάνω στὸ λόφο· ἄλλοι τὰ διάφορα μνημεῖα καὶ τὴν ἀγορά· ἄλλοι τὰ χνη τῆς μεγάλης Ἐγνατίας ὁδοῦ, ποὺ ἄρχιζε ἀπὸ τὸ ἐπίνειο τῶν Φιλίππων (τὴν Καβάλα) καὶ ἔφθανε μέχρι τὸ Δυρράχιο· ἄλλοι θαυμάζουν τὸ θέατρο ποὺ ὑπάρχει ἐκεῖ, ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα. Ἀλλ᾿ ὅσοι εἶνε Χριστιανοὶ καὶ πιστεύουν στὸν Κύριο, ἀφήνουν ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρείπια, ποὺ διαλαλοῦν τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου, πηγαίνουν κάπου κάτω ἀπὸ τὸ φρούριο, χαμηλά, ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἡ φυλακὴ τῶν Φιλίππων, κ᾿ ἐκεῖ τὰ μάτια βουρκώνουν, ἡ καρδιὰ χτυπάει καὶ τὰ χείλη ψιθυρίζουν· γονατίζουν καὶ φιλοῦν τὸ ἔδαφος, γιατὶ σ᾿ αὐτὴ τὴ φυλακὴ κλείστηκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ φυλακή! Μὰ τί ἔκανε; Read more »

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Τρεις ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου (Οἱ δύο πρῶτες εἶναι σε pdf)

1. ΧΡΙΣΤΙΑΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΠΤΕΤΑΙ

Κυριακὴ Σαμαρείτιδος (Ἰω. 4,5-42)

2. Η ΔΥΝΑΜΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Κυριακὴ Σαμαρείτιδος (Πράξ. 11,19-30)

3. ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ

«Διασπαρέντες οἱ ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ…» (Πράξ. 11,19)

Ὅλοι, ἀγαπητοί μου, σ᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ ζητοῦν ἕνα πρᾶγμα· τὴν εὐτυχία. Ἐν τούτοις ἡ εὐτυχία εἶνε πουλὶ ἄπιαστο. Τὸ κυνηγοῦν, μὰ δὲν πιάνεται.
Ἂς πᾶμε νὰ ρωτήσουμε κάθε ἄνθρωπο, εἶ­νε εὐτυχής; Μπαίνω σὲ μιὰ καλύβα κι ἀκούω· «Πεινῶ…». Μπαίνω στὰ μεγάλα σπίτια μὲ τὶς ἀ­νέσεις, κι ἀκούω ἕναν ἄρρωστο νὰ μοῦ λέῃ· «Που­λῶ τὸ παλάτι, δός μου τὴν ὑγειά μου. Προτι­μῶ νὰ κατοικῶ σὲ τσαντίρι, παρὰ νὰ πάσχω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀρρώστια…». Φεύγω ἀπὸ ᾿κεῖ, συναν­τῶ στὸ δρόμο ἕναν καὶ μοῦ λέει· «Στενοχωριέμαι· σπίτι δὲν ἔφτειαξα, οἰκογένεια δὲν ἔ­χω, ὁλομόναχος εἶμαι, σύντροφο ζητάω, δυσ­­τυχισμένος εἶμαι…». Συναντῶ παρακάτω κάποιον ἄλ­λο ποὺ εἶνε παντρεμένος, καὶ τὸν ρωτῶ· Εἶ­σαι εὐτυχισμένος; Μοῦ λέει· «Καταραμένη ἡ μέρα ποὺ παντρεύτηκα. Κόλασι ἔ­χω μέσα στὸ σπίτι…». Συναντῶ κάποιο ἀν­τρόγυνο ποὺ δὲν ἔχει παιδιὰ κι ἀναστενάζει. Συναντῶ ἕναν ἄλλο ποὺ ἔχει παιδιά, ἀλλὰ κλαίει γιατὶ τὰ παιδιά του κάθε μέρα τὸν ποτίζουν φαρμάκι…
Ποῦ νὰ πάω; Στὰ ἐργοστάσια ἀναστενάζουν οἱ ἐργάτες, στὰ καράβια ὑποφέρουν οἱ ναυτικοί, στὰ νοσοκομεῖα βογγοῦν οἱ ἄρρωστοι… Ὅποιον ἄνθρωπο κι ἂν βρῶ, ὁπουδήποτε κι ἂν πάω, συναντῶ μιὰ δυστυχία ἀπερίγραπτη, ἕνα πόνο καὶ μιὰ θλῖψι ἀφόρητη.
Λένε γιὰ κάποιο βασιλιᾶ, ὅτι εἶπε στὸν ὑ­πασπιστή του· Ἐγὼ παρὰ τὰ πλούτη μου δὲν εἶμαι εὐτυχισμένος. Γύρισε τὸ βασίλειο, καὶ ἂν βρῇς κάποιον εὐτυχισμένο, πάρε τὸ πουκάμισό του νὰ μοῦ τὸ φέρῃς. Γυρίζει ὁ ὑπασπι­στὴς παντοῦ, ἀλλὰ δὲ βρῆκε κανέναν ἀ­πόλυτα εὐτυχισμένο. Μόνο σὲ μιὰ καλύβα βρῆκε κάποιον ποὺ τοῦ εἶπε, πὼς εἶνε εὐτυχισμένος. Λέει ὁ ὑπασπιστής· –Δόξα τῷ Θεῷ! δός μου τὸ πουκάμισό σου νὰ τὸ πάω στὸ βασιλιᾶ. –Μὰ δὲν ἔχω πουκάμισο, ἀπαντᾷ ὁ φτω­χός. Καταλάβατε; ἕνας βρέθηκε εὐτυχισμένος, κι αὐτὸς δὲν εἶχε οὔτε πουκάμισο…
Ἡ εὐτυχία, λοιπόν, εἶνε πόθος πανανθρώπινος. Τὴν ἀναζητοῦν ὅλοι. Ἐν τούτοις δὲν τὴ βρίσκουν. Ἡ θλῖψι καὶ ἡ δυστυχία εἶνε ὁ καθημερινὸς σύντροφος. Γι᾿ αὐτὸ περὶ θλίψεων θὰ μιλήσουμε κ᾿ ἐμεῖς. Read more »