ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑΝ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἓν παράδειγμα

Σήμερον, ἀγαπητοί μου, θὰ σᾶς διηγηθῶμεν κάτι ποὺ εἰς τὴν ἀρχὴν θὰ σᾶς κάμῃ ἴσως νὰ γελάσητε. Ἀλλ᾿ ἐὰν παρακολουθήσητε τὴν συνέχειαν καὶ προσέξητε τὴν βαθυτέραν του ἔννοιαν, τότε τὸ γέλιο σας θὰ μεταβληθῇ εἰς κλάμα.
Ἕνας εἶχε μίαν μαϊμοῦ. Τὴν ἔμαθε νὰ χορεύῃ. Τὴν ἐστόλισε ὡς νύμφην, καὶ διὰ νὰ μὴ φαίνηται ἡ ἀπαισία ὄψις τοῦ ζῴου, κατεσκεύασεν ἓν ὡραιότατον προσωπεῖον (μάσκαν) γυναικὸς ποὺ ἐσκέπαζεν ὅλο τὸ κεφάλι, τὴν ἔφερεν εἰς τὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως καὶ τὴν ἔβαλε νὰ χορεύσῃ. Κόσμος πολὺς ἐμαζεύθη. Ἡ μαϊμοῦ – νύμφη ἐχόρευε καὶ τοὺς πλέον ἰδιοτρόπους χοροὺς καὶ ἐλυγίζετο μὲ τόσην ἐπιδεξιότητα, ὥστε ὅσοι τὴν ἔβλεπον τὴν ἐθαύμαζον καὶ ἐνόμιζον ὅτι ἦτο ἄνθρωπος. Ἕνας ὅμως, ποὺ ἐγνώριζεν ὅτι ἡ χορεύτρια δὲν ἦτο ἄνθρωπος ἀλλὰ μαϊμοῦ καὶ δὲν ὑπέφερε νὰ βλέπῃ τὰ πλήθη νὰ χειροκροτοῦν, νὰ θαυμάζουν καὶ ν᾿ ἀποθεώνουν ἓν κτῆνος, ἀπεφάσισε ν᾿ ἀποκαλύψῃ τὴν ἀπάτην. Ἔκαμε λοιπὸν τὸ ἑξῆς. Ἐπειδὴ ἐγνώριζεν ὅτι οἱ μαϊμοῦδες ἀγαποῦν πολὺ τὰ ἀμύγδαλα, τὴν στιγμὴν ποὺ ἡ μαϊμοῦ – νύμφη ἐχόρευε καὶ ὁ κόσμος τὴν ἐχειροκροτοῦσε καὶ ὁ κύριός της ἐχαίρετο διὰ τὰς λαμπράς της ἐπιτυχίας, ὁ φίλος μας ἔρριψεν ἐμπρὸς εἰς τὰ πόδια της μερικὲς χοῦφτες ἀμύγδαλα. Αὐτὸ ἔφθασε διὰ νὰ γίνουν τὰ ἀποκαλυπτήρια. Ἡ χορεύτρια, μόλις εἶδε τὰ ἀμύγδαλα, αὐτοστιγμεὶ μετεβλήθη· ἐλησμόνησε τὸν κύριόν της, τὰ πλήθη, τὴν δόξαν, τὰ πάντα, καὶ ὥρμησεν εἰς τὰ ἀμύγδαλα. Καὶ ἐπειδὴ τὸ προσωπεῖον τὴν ἠμπόδιζε διὰ νὰ τὰ φάγῃ, μὲ τὰ νύχια της τὸ ἔσχισε, τὸ ἔκαμε κομμάτια, τὸ ἐπέταξε μακριά, καὶ τότε ἐφάνη ὁποία ἦτο· μαϊμοῦ καὶ ὄχι ἄνθρωπος! Ὅλοι ἤρχισαν νὰ γελοῦν καὶ νὰ καγχάζουν διὰ τὸ πάθημά της.
Τὸ παράδειγμα αὐτὸ (ποὺ σημειωτέον ἀναφέρει εἰς τὸ τέλος μιᾶς περιφήμου ὁμιλίας του καὶ ἕνας ἐκ τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Νύσσης Γρηγόριος, ἀδελφὸς τοῦ Μ. Βασιλείου) ἀναφέρομεν ἐδῶ, διότι νομίζομεν ὅτι εἶνε μία ζωηρὰ εἰκὼν τῆ σημερινῆς πραγματικότητος.

Ὁ ἄνθρωπος μὲ προσωπεῖον

Read more »

«Xριστιανικὴ Σπίθα», Αὐγουστος 1962,αρ. φυλ. 251
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

“ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ„…

• (Τὸ κύριον ἄρθρον τοῦ προηγουμένου φύλλου τῆς «Σπίθας» ὑπὸ τὸν τίτλον «ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ;» προὐκάλεσε διαταραχὴν μεταξὺ τῶν δημοσιογραφικῶν κύκλων. Ἐξ αφορμῆς σημειώματος μεγάλης πρωϊνῆς Ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδος ἠναγκάσθημεν νʼ ἀποστείλωμεν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν ἐκδότην, διαμαρτυρόμενοι διʼ ἄδικον κρίσιν. Τὴν ἐπιστολὴν ταύτην δημοσιεύομεν ὁλόκληρον πρὸς γνῶσιν τῶν ἀναγνωστῶν μας.
  Πάντως, ἐφʼ ὅσον τὸ Πολιτικὸν Γραφεῖον δὲν διαψεύδει τὴν εὐρύτατα διὰ τῶν ἐφημερίδων κυκλοφορήσασαν φήμην ὅτι ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος βλασφημεῖ τὰ Θεῖα, τὸ θέμα τοῦτο παραμένει ἐκκρεμὲς καὶ ὁ εὐσεβὴς λαὸς θλίβεται διὰ τὴν ἀπάθειαν, μετὰ τῆς ὁποίας οἱ ἐν τέλει ἀκούουν τὴν φρικτὴν κατηγορίαν. Θὰ μείνουν ἄρά γε ἀπαθεῖς, ὅταν διὰ τὰς φρικτάς μας βλασφημίας ἠ γὴ τῆς Ἑλλάδος σιεσθῆ ἐκ θεμελίων διὰ σεισμοῦ τινός…;).

Μια απαντησις

Πρὸς τὸν ἀξιότιμον κ. Χ.Δ. Λαμπράκην
ἐκδότην τῶν Ἀθηναϊκῶν ἐφημερίδων«Βῆμα» καὶ «Νέα»
Ἐνταῦθα
Εἰς τὸ φύλλον τῆς 18-8-62 τοῦ «Βήματος» καὶ εἰς τὴν στήλην τῶν Σημειωμάτων ὑπὸ τὸν τίτλον «Παραδοξολογίαι» ὑμέτερος συντάκτης ἐδημοσίευσεν ἀρθρίδιον, διὰ τοῦ ὁποίου χαρακτηριζόμεθα ὡς θορυβοποιὸς ἱερωμένος, θορυβώδης ἱεροκῆρυξ, ἀνόητός τις καὶ παραδοξολόγος, ὅστις προτείνει πράγματα «αὐτόχρημα γελοῖα», ἀφορμὴ δὲ τῆς δημοσιογραφικῆς ταύτης ἐπιθέσεως ὑπῆρξεν ἡμέτερον ἄρθρον δημοσιευθὲν ἐν τῶ ὑπʼ ἀριθμ. 250 φύλλω τῆς «Σπίθας» ὑπὸ τὸν τίτλον «ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ;». Read more »

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΝ 

Ὁ ΥΠ’  ΑΡΙΘΜΟΝ ΕΝΑ ΕΧΘΡΟΣ ΟΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ Ο ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΕΓΚΑΘΕΤΩΝ ΗΓΟΥΜΕΝΩΝ, ΑΝΕΥ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ

«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ανήφθη;» (Ο ΚΥΡΙΟΣ)

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ, Φ.250, Ιούλιος 1962
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

TA ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ

«Τοῖς ἐρημικοῖς ἡ ζωὴ μακαρία ἐστὶ
θεϊκῶ ἔρωτοι πτερουμένοις» (Ἀναβαθμοὶ – πλάγ. Α΄)

Ἐκκλησιαστικὰ θέματα

Νὰ κλείσουν! Ἡ κραυγὴ τοῦ Διαβόλου.
Περὶ μοναστηρίων θὰ γράψετε; Δὲν ἔχετε ἄλλα θέματα διὰ νʼ ἀσχοληθῆτε; Θὰ μᾶς εἴπουν οἱ πολλοί. Μοναστήρια! Δυστυχῶς, καὶ μόνον ἡ λέξις προκαλεῖ τὰς εἰρωνείας, τοὺς χλευασμοὺς καὶ τοὺς μυκτηρισμοὺς τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων. Ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἔχει νὰ διηγηθῆ καὶ ἕν εὐτράπελον ἀνέκδοτον ἐξ ἐκείνων, τὰ ὁποῖα εἰς βάρος τῆς μηχανικῆς ζωῆς καὶ πολιτείας κατασκευάζει ἡ νοσηρὰ φαντασία τῶν πολεμίων (*) τοῦ μοναχισμοῦ. Οἱ τοιοῦτοι ἄνθρωποι, ὡς μυῖαι ἀκάθαρτοι, δὲν ἐλκύονται ἀπὸ τὰ ἄνθη, ἀλλὰ μετὰ μανίας ἀναζητοῦν πληγάς˙ διότι ἀρέσκωνται νὰ ὀσφραίνωνται τὴν δυσοσμίαν καὶ νʼ ἀνασκαλεύουν τὸ πύον. Διὰ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς καὶ ὁ πλέον ἰδεώδης μοναχὸς θʼ ἀποτελέση ἀντικείμενον δυσμενοῦς κριτικῆς, ἥτις κρίνει τὴν ἥλιον ἐκ τῶν κηλίδων αὐτοῦ, παραβλέπουσα τὸ ἄπλετον φῶς τοῦ ἄστρου τῆς ἡμέρας. Εἰς τὸν εἰκοστὸν αἰῶνα, τὸν αἰῶνα τοῦ διαστήματος, κατὰ τὸν ὁποῖον οἱ ἀστροναῦται ἱπτάμενοι δὲν συνήντησαν πτερὰ ἀγγέλων, δὲν πρέπει, λέγουν, νὰ ὑπάρχουν μοναστήρια. Εὑρίσκονται ἐκτὸς τοῦ ῥυθμοῦ τῆς συγχρόνου ζωῆς. Εἰς τὴν θέσιν τῶν μοναστηρίων πρέπει νὰ κτισθοῦν τουριστικὰ κέντρα, διὰ νὰ κάμνουν ἐκεῖ τὰς ἐκδρομάς των κατὰ τὰς Κυριακὰς τὰ μέλη τῶν φυσιολατρικῶν συλλόγων καὶ νὰ προσφέρουν τὴν λατρείαν των εἰς τὸν θεὸν Πᾶνα, νὰ λατρεύουν τὴν κτίσιν ἀντὶ τοῦ Κτίσαντος! Καὶ ἤδη ἤρχισεν ἡ ἀνέγερσις τουριστικῶν κέντρων εἰς κορυφὰς ὀρέων, τὰς ὁποίας ἄλλοτε ἡ εὐσέβεια τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶχεν ἀφιερώσει εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καὶ εἰς τοὺς Ἁγίους. Μοναὶ καὶ ἐξωκκλήσια ἐστόλιζον ἄλλοτε τὰς κορυφὰς μαγευτικῶν τοπίων τῆς Ἑλλάδος, στῆλαι διαλαλοῦσαι τὴν εὐλάβειαν τῶν Ἑλλήνων. Νέα θεότης, ὁ Τουρισμός, ἐξαπλώνει τὴν κυριαρχίαν του καὶ τὰ πάντα θέλει νὰ μεταβάλλη εἰς ναοὺς καὶ ναΰδρια τῆς σαρκολατρίας τοῦ αἰῶνος μας. Τὰ πάντα διὰ τὸ σῶμα, διὰ τὰς ἀνέσεις καὶ ἀπολαύσεις τοῦ σαρκίου. Διὰ τὸ πνεῦμα οὐδεμία θέσις. Πανταχόθεν τοῦτο ἐκτοπίζεται. Ἐπιστρέφομεν εἰς εἰδωλολατρίαν. Ἐντὸς ὀλίγου δὲν θὰ ἀκούεται πλέον ὁ γλυκὺς ἤχος τῆς καμπάνας τῶν ἐξωκκλησίων μας, ποὺ αὐτὸς καὶ μόνος ἔφθανε διὰ νὰ ὑπενθυμίζη εἰς τὸν ἄνθρωπον, ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄλλα καθήκοντα, ὑψηλότερα, καὶ ὅτι ἄλλος κόσμος μᾶς ἀναμένει, τοῦ ὁποίου ὁ παρὼν κόσμος εἶνε μία σκιά. Ἀλλὰ καὶ αὐταὶ ἀκόμη αἱ ὑπομνήσεις τῆς αἰωνιότητος ἐνοχλοῦν τοὺς συγχρόνους ἀνθρώπους, καὶ πρέπει καὶ αὐταὶ νὰ σβήσουν. Οὔτε κρούσεις κωδώνων, οὔτε ψαλμωδίαι, οὔτε θυμιάματα, Read more »

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ
κ.κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΝ

Ὁλόκληρη ἡ ἀνοικτή ἐπιστολή πρὸς τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, στὴν «Χριστιανικὴ Σπίθα», αριθμ. φυλ. 248-249, Μαϊος Ἰουνιος 1962

• «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἄν ἀξιόπιστος ἦ, κἄν νηστεύη, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα ποιῆ, κἄν προφητεύη, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾶ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος» (Θεοφόρος Ἰγνάτιος)
  

  

Ζητήματα πίστεως
Παναγιώτατε Δέσποτα,

Ἐν πρώτοις ὀφείλω νὰ κάμω μίαν ἐξομολόγησιν. Νὰ γνωρίσω ὑμῖν, ὅτι ὁ ὑποφαινόμενος, πρὶν ἤ λάβω τὴν τολμηρὰν ἀπόφασιν νʼ ἀπευθύνω πρὸς Ὑμᾶς, τὴν κορυφὴν τῆς Iεραρχίας τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, τὴν παροῦσαν ἐπιστολήν, διῆλθον διά τινος ἐσωτερικῆς κρίσεως. Ἐπάλαισα πολὺ μὲ τὸν ἑαυτόν μου, προσπαθῶν νὰ ὑπερνικήσω τοὺς δισταγμούς, τοὺς ὁποίους ἐγέννα εἰς τὸ πνεῦμά μου ἡ σκέψις, ὅτι ἐλάχιστος ἐγὼ ἱερομόναχος ἀναγκάζομαι νὰ ἔλθω εἰς διαφωνίαν καὶ σύγκρουσιν μὲ τὴν Ὑμετέραν Παναγιότητα. Ναί! Ἐδίσταζον. Διότι Ὑμεῖς δὲν εἶσθε ἕνα κοσμικὸν πρόσωπον, δὲν εἶσθε ἄρχων πολιτείας, τὸν ὁποίον δημοσία παρεκτρεπόμενον καὶ σκανδαλίζοντα τὸν λαὸν δυνάμεθα εὐχερῶς νὰ ἐλέγξωμεν, ἐπαναλαμβάνοντες ἐν τῆ συγχρόνω ἐποχῆ τὸ «οὐκ ἔξεστί σοι» τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου (Μάρκ. 6, 18). Οὕτως ἐν τῆ δημοκρατικῆ μας πατρίδι διʼ ἀνοικτῆς ἐπιστολῆς ἠλέγξαμεν τὸν Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων, ὅταν εἴδομεν ὅτι ὡρισμένη ἐνέργεια, υπογραφὴ Β. Διατάγματος προστατεύοντος τὴν ἀντίχριστον Μασονίαν, ὑπενόμευε τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ἧς οὗτος ὡς βασιλεὺς Ὀρθοδόξου βασιλείου ἔχει ὁρκισθῆ νὰ εἶνε φρουρὸς (Ἴδε «Σπίθαν», φύλλον 179/1956). Τὸν Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων ἠλέγξαμεν, ἀλλὰ πῶς νὰ παρατηρήσωμεν, πῶς νὰ ἐλέγξωμεν ἕνα ἀνώτατον ταγὸν τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα Πατριάρχην, καὶ μάλιστα ὄταν ὁ Πατριάρχης αὐτὸς κατέχη τὸν ἐνδοξότερον Θρόνον τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἐν τῆ συνειδήσει ὅλων τῶν ὀρθοδόξων, τῶν κατοικούντων εἰς τὴν μικρὰν αὐτὴν γωνίαν τῆς γῆς, ἡ ὁποία ὀνομάζεται Ἑλλάς, ἔχει θέσιν ἰδιάζουσαν, περιβάλλεται μὲ πνευματικὴν αἴγλην αἰώνων, ὑπενθυμίζει σκληροὺς καὶ αἱματηροὺς ἀγῶνας. Πρὸς τὸ Πατριαρχεῖον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔστρεφον ἐναγωνίως τὰ βλέμματά των γενεαὶ γενεῶν Ἑλλήνων καὶ ἐκεῖθεν ἐλάμβανον πνευματικὴν καθοδήγησιν καὶ ἐνίσχυσιν ἐν δυσχειμέροις καιροῖς. Ὡς τηλαυγῆ φάρον μὲ παγκόσμιον ἀκτινοβολίαν θέλουν νὰ βλέπουν καὶ οἱ νεώτεροι Ἕλληνες τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως. Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐν τῆ συνειδήσει τοῦ λαοῦ μας εἶνε ἔννοιαι ταὐτόσημοι. Ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης θεωρεῖται ὡς κανὼν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Διὰ τοῦτο ἡ συνείδησις τοῦ λαοῦ φρικιᾶ καὶ ἐπὶ τῆ σκέψει ἀκόμη, ὅτι ὁ Πατριάρχης δύναται καὶ ἐπʼ ἐλάχιστον νὰ παρεκκλίνη ἐκ τῶν γραμμῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Πατριάρχης ἐτάχθη νὰ εἶνε ὁ βράχος, ἐφʼ οὗ νὰ θραύωνται ὅλα τʼ ἀβυσσαλέα καὶ ἀφρίζοντα κύματα τῆς πλάνης. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» , φυλ. 246-247, Μαρτιος- Ἀπριλιος 1962
(Το κίνημα των φοιτητών της Θεολογίας)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ανήφθη;» (Ο ΚΥΡΙΟΣ)

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

«Ὁ πραΰς ἔστω μαχητὴς» (Ἰωὴλ 4, 11)

Ἐξέγερσις
Ἐκ τῶν ἐφημερίδων ὁ εὐσεβὴς Ἑλληνικὸς λαὸς ἐπληροφορήθη τὴν ἐξέγερσιν τῶν φοιτητῶν τῶν δύο Θεολογικῶν Σχολῶν μας, Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης. Μετὰ λύπης ἀνέγνωσε τὰ σοβαρὰ ἐπεισόδια ποὺ ἔλαβον χώραν εἰς τὸν πρὸ τοῦ Πανεπιστημίου χῶρον, ὅταν χίλιοι περίπου φοιτηταὶ τῆς Θεολογίας ἐπεχείρησαν νὰ κάμουν εἰρηνικὴν διαδήλωσιν καὶ μὲ πλακὰτ νὰ φθάσουν μέχρι Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ νὰ διαμαρτυρηθοῦν ἐντόνως διὰ τὰς ἀντιθρησκευτικὰς ἐκδηλώσεις τῶν ἡμερῶν μας. Οἱ Θεολόγοι ὅμως εὑρέθησαν πρὸ τείχους Ἀστυνομικῶν δυνάμεων. Ἐπῆλθε σὐγκρουσις καὶ αἷμα ἔβαψε τὰ προπύλαια τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου. Εἰς τὰς ἐφημερίδας καὶ τὰ ἔκτακτα παραρτήματα ποὺ ἐξεδόθησαν λεπτομερῶς ἐξετέθησαν τὰ γεγονότα καὶ ἐδημοσιεύθησαν φωτογραφίαι τῶν τραυματισθέντων. Ἐν τῆ Βουλῆ ἐξ ἀφορμῆς τῶν γεγονότων σφοδρὰ διεξήχθη συζήτησις. Ὡμίλησεν ὁ Ὑπουργὸς τῆς Παιδείας, οἱ Ἀρχηγοὶ τῶν κομμάτων καὶ αὐτὸς ὁ Πρωθυπουργός.
Ὁ εὐσεβὴς λαὸς κατάπληκτος ἀκούων καὶ πληροφορούμενος ταῦτα διερωτᾶται: Διατὶ ἡ μεγάλη αὐτὴ ἐξέγερσις καὶ διαταραχὴ τῶν πνευμάτων; Οἱ Θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται ὡς τὰ συντηρητικώτερα καὶ ἠρεμώτερα στοιχεῖα τοῦ φοιτητικοῦ κόσμου, τὶ ἔπαθον, ὥστε νὰ ἐξεγερθοῦν τόσον σφοδρῶς, νὰ κλείσουν τὰς Σχολὰς καὶ νὰ μὴ ἐννοοῦν νὰ ἐπανέλθουν εἰς τὰ μαθήματά των; Τίνα τὰ ἐλατήρια καὶ οἱ σκοποὶ τῆς πρωτοφανοῦς ταύτης ἐξεγέρσεως;
Οἱ πολλοὶ ἐπιπολαίως βλέπουν καὶ κρίνουν τὰ πράγματα. «Ψωμάκι ζητοῦν καὶ αὐτοί», εἶπον οἱ ὑλιστικώτερον σκεπτόμενοι. «Πολιτικὰ ἐλατήρια εἶνε ἐκεῖνα ποὺ ὑποδαυλίζουν τὴν πυράν», εἶπον οἱ κυβερνητικοὶ παράγοντες. Κυβερνητικὴ δὲ ἐφημερίς, ἐκ τῶν σπουδαιοτέρων, μὴ δυνάμενη νὰ ἐμβαθύνη εἰς τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγῶνος τῶν φοιτητῶν, ἔγραψεν, ὅτι πρόκειται, ὡς συνήθως, περὶ ἐξεγέρσεως θερμοαίμων νέων, τοὺς ὁποίους ὀλίγον ψυχρὸν ὕδωρ ὑδραντλίας ἤ ὀλίγαι ὥραι κρατήσεως εἰς τὰ Ἀστυνομικὰ κρατητήρια ἀρκοῦν διὰ τὸν κατευνασμὸν τῶν νεύρων των.
Ἀλλὰ πόσον πλανῶνται οἱ οὕτω πως ἑρμηνεύοντες τὴν ἐξέγερσιν τῶν Θεολόγων!
Ἡ ἐξέγερσις αὕτη δὲν προέρχεται ἐκ πολιτικῶν ἐλατηρίων. Οὔτε εἰς τὸ θερμόαιμων τῶν νέων πρέπει νʼ ἀποδοθῆ. Οὔτε εἰς τοὺς νυγμοὺς τοῦ στομάχου. Τὰ ἐλατήρια, ποὺ τὴν στιγμὴν αὐτὴν κινοῦν τὴν φάλαγγα τῶν 1000 τούτων νέων τῆς Ἑλλάδος, εἶνε βαθύτερα. Οἱ σκοποί των μεγάλοι καὶ ὑψηλοί, ποὺ κάμνουν ὥστε ἡ ἐξέγερσίς των νὰ διαφέρη οὐσιωδῶς ἀπὸ τὰς ἐξεγέρσεις τῶν φοιτητῶν τῶν ἄλλων Σχολῶν, τῶν ὁποίων τὰ αἰτήματα ἀποβλέπουν μόνον εἰς τὴν οἰκονομικὴν διευκόλυνσιν τῶν σπουδῶν των καὶ εἰς τὴν ἐπαγγελματικήν των ἀποκατάστασιν. Οἱ ἐκλεκτοὶ νέοι, οἱ ὁποῖοι ἡγοῦνται τοῦ Θεολογικοῦ ἀγῶνος καὶ τῶν ὁποίων τὰς ἀρχὰς ἐπικροτεῖ ἐνθουσιωδῶς ὅλη ἡ παράταξις τῶν σπουδαστῶν τῆς Θελογίας, δονοῦνται ἀπὸ βαθέα συναισθήματα. Αἱ κεραῖαι τῶν νεανικῶν των ψυχῶν, εὐαίσθητοι ὅπως εἶνε, συλλαμβάνουν τὰ μηνύματα τῶν καιρῶν. Αἱ καρδιαί των ἔχουν πικρανθῆ πολὺ ἀπὸ τὴν ἄδικον μεταχείρισιν τοῦ κόσμου, ἀπὸ τὴν σύγχρονον κοινωνικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν κατάστασιν τοῦ τόπου μας. Ζοῦν τὴν ἀγωνίαν τῆς ἰδικῆς των Γεθσημανῆ, πίνουν καὶ αὐτοὶ τὸ πικρὸν ποτήριον ποὺ τοὺς προσφέρει ὁ ἀποστάτης κόσμος.
Τὴν πικρίαν, μὲ τὴν ὁποίαν τώρα εἰς τὰ νεανικά τους χρόνια ποτίζονται οἱ νεαροὶ βλαστοὶ τῆς Θεολογίας. Θὰ προσπαθήσωμεν νὰ ἀναλύσωμεν καὶ νἀ εἰσέλθωμεν οὕτω εἰς τὸ βαθύτερον νόημα τῆς ἐξεγέρσεως των. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ, Φ.243, Δεκ. 1961
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

ΚΑΤΕΡΙΝΗ

«Ὑμεῖς γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα,
ἔθνος ἅγιον, λαὸς εἰς περιποίησιν»
(Α΄ Πέτρου 2,9)

Ἐθνικὰ προβλήματα

Ὀρθόδοξον Βασίλειον;
Ἡ Ἑλλάς, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ἡ Ἑλλάς, ἡ προσφιλής μας πατρὶς εἶνε χώρα Ὀρθόδοξος. Μύρια στόματα διαλαλοῦν τοῦτο. Ἐν πρώτοις τὸ Ἑλληνικὸν Σύνταγμα διαπρυσίως κηρύττει τὴν πίστιν τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν συγκινητικὴν ἐπικεφαλίδα του˙ «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ εἶνε οἱ βασιλεὶς τῆς χώρας μας καὶ ὅλα τὰ μέλη τῆς βασιλικῆς οἰκογενείας πρέπει νὰ σκέπτωνται καὶ νὰ ἐνεργοῦν κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν. Σταυρὸς εἰς τὴν σημαίαν μας. Ἐσταυρωμένος εἰς τὰ σχολεῖά μας. Εὐαγγέλιον εἰς τὰς ἕδρας των δικαστηρίων μας. Ἐπίσημος Θρησκεία τοῦ Κράτους ἡ Ὀρθοδοξία. Ὀρθοδοξίαν φωνάζουν τὰ ὀνόματά μας, ὀνόματα τὰ ὁποῖα ἔφερον καὶ ἐτίμησαν ἥρωες τῆς πίστεώς μας. Ὀρθοδοξίας τὸ ἔνδοξον παρελθὸν ὑπενθυμίζουν πολλαὶ τοπωνυμίαι τῆς χώρας μας. Βουνὰ καὶ νάπαι ἀπὸ τὰ ὀνόματα τῶν ἐξωκκλησίων, ποὺ εἶνε ἐκτισμένα ἐπʼ αὐτῶν, ἔχουν λάβει τὰς ὀνομασίας των. Πλοῖα μικρὰ καὶ μεγάλα ποντοποροῦντα εἰς θάλασσας καὶ ὠκεανοὺς φέρουν καὶ αὐτὰ ὀνόματα ἁγίων. Συνοικισμοί, χωρία, κωμοπόλεις, πόλεις καὶ νῆσοι τιμῶνται ἐπʼ ὀνόματι ἁγίων ἤ ἔχουν ὡς πολιοῦχον ἕνα ἐκ τῶν διαλαμψάντων ἁγίων προσώπων τῆς πίστεώς μας. Μεγαλοπρεπεῖς δὲ ἑορταὶ καὶ πανήγυρεις, συνεγείρουσαι ὁλόκληρον τὸν πληθυσμόν, τελοῦνται κατὰ τὴν ἐπέτειον μνήμην τῶν ἁγίων.
Ὅλα ἐδῶ φωνάζουν Ὀρθοδοξία! Ἀλλʼ ἐν τῆ ἰδιωτικῆ καὶ δημοσία ζωῆ μας ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τιμῶμεν πράγματι τὴν Ὀρθοδοξίαν; Εἴμεθα ὁποῖοι φαινόμεθα; Συμφωνεῖ ἡ καθημερινὴ ζωὴ τῶν ἀρχόντων καὶ ἀρχομένων πρὸς τὴν Ὀρθόδοξο πίστιν; Ἤ μήπως – ἀλλοίμονον! – μόνον τὰ ὀνόματα ἔχουν ἀπομείνει, ἐν δὲ τῆ πράξει ζῶμεν ἀντιθέτως πρὸς τὸ ὑψηλὸν κήρυγμα τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἔχομεν τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἀλλʼ ἔχομεν καὶ τὴν Ὀρθοπραξίαν; Ἐὰν ὄχι, τότε ἡμεῖς εἴμεθα οἱ χειρότεροι διαφημισταὶ τοῦ μεγαλείου τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἰδοὺ ἐρωτήματα σοβαρά, τὰ ὁποῖα ἡ μικρὰ αὕτη ἐφημερὶς δὲν παύει νʼ ἀπευθύνη πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν καὶ νὰ καλῆ αὐτὸν σὲ αὐτοέλεγχον, διότι εἶνε φοβερὸν τὸ ἔθνος νὰ βαδίζη κατὰ κρημνὸν καὶ ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι νὰ ζῶμεν μὲ τὴν αὐταπάτην, ὅτι τὰ πάντα βαίνουν καλῶς εἰς τὸν τόπον μας.
Ἐξ ἀφορμῆς ἐπισκέψεώς μας εἰς μίαν πόλιν, ἐξ ὅσων εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν ἐν αὐτῆ, θʼ ἀνασύρωμεν μίαν πτυχὴν τῆς ἠθικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς τῆς Πατρίδος μας καὶ πάλιν ἐν τῶ μέτρω τῶν δυνάμεών μας θὰ κρούσωμεν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω».
Μία ὡραία πόλις Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ, Φ.241, Σεπτ. Οκτωβριο 1961
Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ

«Ἰδὼν τοὺς ὄχλους εὐσπλαχνίσθη περὶ αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμένοι ὠσεὶ πρὸβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα» (Ο ΚΥΡΙΟΣ – Ματθ. 9, 36)
«Τὰ πάντα ἰσχύω ἐν τῶ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῶ» (Παῦλος – Φιλιπ. 4, 13)

Ἐθνικὰ θέματα

«Ὁ παπᾶς»
Ὁ «παπᾶς»! Μὲ πόσην περιφρόνησιν προφέρει σήμερον τὴν λέξιν αὐτὴν ὁ πολὺς κόσμος! Τὸν βλέπει μὲ βλέμμα εἰρωνικὸν καὶ ἐμπαικτικόν. Ἐπὶ τῆ ἐμφανίσει κληρικοῦ ἀνάγωγοι καὶ ἀσεβεῖς νέοι, διατὶ ὄχι καὶ ἡλικωμένοι καὶ γέροντες καὶ ἐλεεινὰ ἀκόμη δεσποινάρια καὶ παιδάρια, ἐκτρέπονται εἰς ἀστειολογίας, εἰς βωμολοχίας καὶ αἰσχρὰς ἀκόμη χειρονομίας. Εἰς τὰ λεωφορεῖα, τὰ κατάμεστα κόσμου, οὐδεὶς ἐγείρεται προθύμως διὰ νὰ παραχωρήση θέσιν εἰς κληρικόν, ὀξεῖα δὲ ἀκούεται ἡ φωνὴ τοῦ εἰσπράκτορος˙ «Μία θέση διὰ τὸν παπᾶ». Εἰς τὰ μέγαρα τῆς ἀριστοκρατίας, εἰς τὰ ὁποῖα ὁ ἱερεὺς καλεῖται ἀναγκαστικῶς νὰ τλέση γάμον ἤ βάπτισμα, ἀπομονώνεται εἰς ἰδιαίτερον δωμάτιον, ἕως ὅτου ἔλθη ἡ ὥρα τῆς τελέσεως. Εἶνε, βλέπετε, λίαν ἀποκρουστικὴ ἡ ἐμφάνισις τοῦ ἱερέως ἐν μέσω τῶν ἀριστοκρατικῶν κύκλων. Εἰς τὰ δημόσια γραφεῖα, ἐνῶ τμηματάρχαι καὶ διευθυνταὶ καὶ νομάρχαι καὶ ὑπουργοὶ ἐγείρονται καὶ ὑποκλίνονται ἐνώπιον κυρίων καὶ δεσποινίδων ἰσχυρῶν οἴκων, οἱ κύριοι αὐτοὶ ἀντιθέτως κρατοῦν ἐνώπιών των, ἐπὶ ὥρας ἐνίοτε, ὀρθίους σεβασμίους κληρικούς. Ὑπάρχουν παλαιότερα, ἀλλὰ καὶ νεώτερα παραδείγματα, κατὰ τὰ ὁποῖα οἱ τὴν κρατικὴν ἐξουσίαν διαχειριζόμενοι ἐν Ἑλλάδι μὲ τὸν ἀσεβέστατον τρόπον συμπεριεφέρθησαν πρὸς αὐτὰς τὰς κορυφὰς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας. Ὑπενθυμίζομεν τὴν συμπεριφορὰν τοῦ ἀνεκδιηγήτου ἐκείνου Ἕλληνος ἁρμοστοῦ τῆς Σμύρνης Στεργιάδου πρὸς τὸν ἀείμνηστον ἐπίσκοπον Σμύρνης Χρυσόστομον τὸν ἐθνομάρτυρα. Ὑπενθυμίζομεν ζωηρὸν ἐπεισόδιον τοῦ μακαρία τῆ λήξει γενομένου μητροπολίτου Ἰωαννίνων Σπυρίδωνος Βλάχου, μετὰ ταῦτα ἀρχιεπισκόπου, μετά τινος γενικοῦ διοικητοῦ Ἠπείρου… Πόσα παραδείγματα ἀνοικείου συμπεριφορᾶς λαοῦ καὶ ἀρχόντων πρὸς τὸν κλῆρον δὲν θὰ ἠδυνάμεθα νʼ ἀναφέρωμεν! Τὸ ῥάσον, ὅπου ἐμφανισθῆ, περιφρονεῖται, γίνεται στόχος δυσμενῶν σχολίων, εἰρωνειῶν καὶ ἐμπαιγμῶν. Καὶ εἶνε τόση ἡ πρὸς τὸ ῥάσον περιφρόνησις ὥστε μικρόψυχοί τινες νεώτεροι κληρικοί, μὴ δυνάμενοι νὰ φέρουν τὸν ὀνειδισμὸν αὐτὸν τοῦ Χριστοῦ, ζητοῦν νʼἀποβάλουν τὸ τετιμημένον ῥάσον καὶ νὰ φορέσουν σακάκι καὶ γραβάτα… Ἀλλʼ οἱ τοιοῦτοι εἶνε δειλοὶ στρατιῶται τῆς στρατιᾶς τοῦ Κυρίου! Read more »

ΒΑΣΙΛΕΥΣ  ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται,
Νεώτερος δόκιμος ἑρμηνευτὴς τῆς Βίβλου, δίδων μεταφορικὴν καὶ πνευματικὴν ἑρμηνείαν εἰς τὸν 23ον ψαλμὸν καὶ συσχετίζων αὐτὸν μὲ τὸν λόγον τῆς Ἀποκαλύψεως «Ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω…» (Ἀπ. 3,20), παρατηρεῖ, ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Βασιλεὺς τῶν αἰώνων καὶ Κύριος τῆς δόξης, ἵσταται καὶ πνευματικῶς ἔξωθεν ὄχι πλέον τοῦ ναοῦ ἀλλὰ τῆς καρδίας ἑκάστου ἀνθρώπου, καὶ κρούει τὴν θύραν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ. Ζητεῖ νὰ εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν, διὰ νὰ ἐγκαταστήσῃ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ τὸ κράτος τῆς βασιλείας του, νὰ ἐκδιώξῃ ἐκεῖθεν τὸν ἄρχοντα τοῦ σκότους ―ὁ ὁποῖος ἐπικρατεῖ δυστυχῶς εἰς τὰς περισσοτέρας καρδίας―, καὶ νὰ βασιλεύσῃ εἰς αἰῶνας αἰώνων. Πᾶς ἄνθρωπος πιστεύων εἰς τὸν Χριστὸν εἶνε ἕνας πνευματικὸς ναός, τὸν ὁποῖον δὲν δύναται νὰ καταλύσῃ ἡ κακία τῶν ἀντιχρίστων. Αὕτη δύναται νὰ κρημνίζῃ μόνον χειροποιήτους ναούς. Καὶ ἂν ἀκόμη ὑποθέσωμεν, ὅτι ὁ διάβολος μὲ τὰ ὄργανά του κατορθώσῃ κάποτε νὰ κρημνίσῃ ὅλους τοὺς ναοὺς ποὺ ἀνεγείρουν οἱ Χριστιανοί, καὶ πάλιν ὁ Χριστός, ὡς βασιλεὺς κραταιὸς καὶ αἰώνιος, θὰ βασιλεύῃ εἰς τοὺς πνευματικοὺς ναούς, ὁποῖοι εἶνε αἱ καρδίαι τῶν ἀνθρώπων. Χαρὰ δὲ καὶ ἀγαλλίασις ἐπικρατεῖ εἰς τὰς καρδίας τῶν πιστῶν ποὺ ἔχουν ἐν ἑαυτοῖς τὸν βασιλέα Χριστόν, ἔστω καὶ ἂν στερῶνται τοῦ πλούτου καὶ τοῦ μεγαλείου τῶν βασιλέων τοῦ κόσμου τούτου.
Καὶ ὅσον μὲν διαρκεῖ ἀκόμη ἡ παροῦσα ζωή, ὁ Χριστός, ἐπειδὴ σέβεται τὴν ἐλευθερίαν τῶν λογικῶν του δημιουργημάτων, εἶνε βασιλεὺς ἐκείνων μόνον οἱ ὁποῖοι ἐλευθέρως τὸν πιστεύουν, τοῦ ἀνοίγουν τὴν θύραν τῆς καρδίας των καὶ τὸν δέχονται νὰ ἐνθρονισθῇ ἐν αὐτῇ. Κατὰ τὴν ἡμέραν ὅμως τῆς δευτέρας παρουσίας του καὶ καθ᾽ ὅλην τὴν ἐπέκεινα αἰωνιότητα ὁ Χριστὸς θὰ ἀναγνωρισθῇ παρὰ πάντων. Θὰ εἶνε παγκόσμιος βασιλεύς. Ὅλοι τότε θὰ πέσουν καὶ θὰ τὸν προσκυνήσουν. Read more »

Ὁ ἀνορθόδοξος τρόπος ἐκλογῆς ἐπισκόπων, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος, ἀπὸ τὸν τουρκικό ζυγό, ἔμπασε κακούς καὶ ἀθεόθοβους ἐπισκόπους στὴν Ἐκκλησία

ΟΙ ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ ΑΣ ΗΣΥΧΑΣΟΥΝ

ΔΕΝ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΑΓΩΓΗ ΜΑΣ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟ
τρέμομεν ἀκόμη μὲ τὴν σκέψιν ὅτι εἶνε δυνατὸν νὰ εὑρεθῶμέν ποτε ἐπὶ ἀρχιερατικοῦ θρόνου ἐν τοιαύταις χαλεπαῖς ἡμέραις, καθʼ ἅς καὶ οἱ ὦμοι ἑνὸς Χρυσοστόμου θὰ ἐκάμπτοντο.

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» τοῦ Νοέμβριος 1961, φυλ. 242
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΔΗΛΩΣΙΣ

Εἰς ἐφημερίδας τῶν ἐπαρχιῶν καὶ τῆς Πρωτευούσης ἐγράφη, ὅτι πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον καὶ τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων ἀθρόα ἀπεστάλησαν τηλεγραφήματα καὶ ἀναφοραὶ ἐκ μέρους ἰδιωτῶν καὶ σωματείων τῆς πόλεως Μεσολογγίου καὶ περιχώρων, διὰ τῶν ὁποίων ζητεῖται ἡ εἰς ἐπίσκοπον προαγωγή μας.
Ἐπειδὴ ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἀναφορῶν καὶ τηλεγραφημάτων τούτων πολὺς θόρυβος ἐδημιουργήθη πέριξ τοῦ ταπεινοῦ μας ὀνόματος, κρίνομεν ἀναγκαῖον νὰ προβῶμεν εἰς τὴν παροῦσαν δήλωσιν.
Ὁ Κύριος ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς γνωρίζει, ὅτι οὐδένα ὑπεκινήσαμεν διὰ τὴν ὑποβολὴν ἀναφορῶν καὶ τηλεγραφημάτων. Μένομεν σταθερῶς ἀκλόνητος εἰς ὅσα ἐπὶ τοῦ θέματος τῆς προαγωγῆς μας ἔχομεν ἤδη δηλώσει εἰς τὰ ὑπʼ ἀριθ. 193 καὶ 240 φύλλα τῆς «Σπίθας». Ἡ ὁδός, διʼ ἧς ἀνέρχεταί τις σήμερον εἰς τὰ ὕψιστα ἀξιώματα εἶνε γνωστή. Δὲν τὴν ἐβαδίσαμεν. Ἐὰν τὴν βαδίσομεν, θὰ ἤμεθα πρὸ πολλοῦ ἐπίσκοπος καὶ μητροπολίτης. Ἀπησχολημένος εἰς τὸ κύριον ἔργον τοῦ κηρύγματος, δὲν ἔχομεν καιρὸν νὰ κρούωμεν τὰς θύρας τῶν ἰσχυρῶν. Πρὸ εἴκοσι καὶ πλέον ἐτῶν, νεώτατος, ὑπηρέτησα ὡς πρωτοσύγκελλος εἰς τὴν ἱερὰν Μητρόπολιν Ακαρνανίας. Τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ μετὰ τὴν παρέλευσιν δύο δεκαετηρίδων ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῆς Ἱερᾶς Πόλεως καὶ τῶν περιχώρων ἐξακολουθεῖ νὰ ἐνθυμῆται τὸν ἱεροκήρυκα, μὲ συγκινεῖ βαθύτατα. Δάκρυα ἔρχονται εἰς τοὺς ὀφθαλμούς μου ὁσάκις ἀναπολῶ τὰς ἡμέρας, κατὰ τὰς ὁποίας πλήθη λαοῦ κατέκλυζον μέχρι ἀσφυξίας τὸν εὐρύχωρον ναὸν τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τοῦ Μεσολογγίου… Ἐκ τῆς ἐργασίας ἐκείνης αὐθόρμητος ἐξεπήδησεν ἡ φωνὴ τοῦ λαοῦ. Πρὸς ὅλα τὰ σωματεῖα τῆς πόλεως, τὰ ὁποῖα μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸ Ἐργατικὸν Κέντρον Μεσολογγίου ἐκινήθησαν ὑπὲρ ἡμῶν, αἰσθανόμεθα τὴν ἀνάγκην νὰ ἐκφράσωμεν τὰς εὐχαριστίας μας διὰ τὰ ἁγνὰ ἀπέναντι ἡμῶν αἰσθήματα, τὰ ὁποῖα ὁ μακρὸς χρόνος δὲν ἠδυνήθη νὰ μαράνη, ἀλλὰ καὶ νὰ δηλώσωμεν ἔτι ἅπαξ ἐνώπιον τοῦ Πανελληνίου, ὅτι ὄχι μόνον δὲν ἐπιδιώκομεν τὴν προαγωγήν μας εἰς τὸ ὕψιστον ἐν τῆ Ἐκκλησία ἀξίωμα, ἀλλὰ τρέμομεν ἀκόμη μὲ τὴν σκέψιν ὅτι εἶνε δυνατὸν νὰ εὑρεθῶμέιν ποτε ἐπὶ ἀρχιερατικοῦ θρόνου ἐν τοιαύταις χαλεπαῖς ἡμέραις, καθʼ ἅς καὶ οἱ ὦμοι ἑνὸς Χρυσοστόμου θὰ ἐκάμπτοντο ὑπὸ τὸ βάρος τῶν ἱερῶν ὑποχρεώσεων ἀπέναντι τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ πονοῦντος καὶ ἀναστενάζοντος λαοῦ μας. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» τοῦ Νοέμβριος 1961, φυλ. 242
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΘΑ ΡΙΦΘΟΥΝ ΑΙ ΦΙΑΛΑΙ;

«Καὶ ἤκουσα μεγάλης φωνῆς ἐκ τοῦ ναοῦ λεγούσης τοῖς ἑπτὰ ἀγγέλοις˙ Ὑπάγετε καὶ ἐκχέατε τὰς ἑπτὰ φιάλας τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν γῆν»(Ἀποκ.– 16,1)

Σημεῖα των καιρῶν

Ἡ Ἀποκάλυψις

Εἰς ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μετά πόθου μελετοῦν τὴν Ἁγία Γραφὴ –καὶ θέλομεν νὰ ἐλπίζωμεν ὅτι μεταξὺ τούτων θὰ εἶνε καὶ ὁ φίλος ἀναγνώστης μας– εἶνε γνωστόν, ὅτι τὸ τελευταῖον βιβλίον τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶνε ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου. Τὸ βιβλίο γράφει ἱστορία. Ἱστορία ὅμως περίεργη καὶ καταπληκτική. Ἱστορία, ἡ ὁποία δὲν ἐκθέτει πράγματα, ποὺ ἔγιναν κατὰ τὸ παρελθόν, ὅπως συμβαίνει μὲ ὅλα τὰ ἱστορικὰ βιβλία τοῦ κόσμου, ἀλλʼ ἐκθέτει πράγματα, ποὺ θὰ συμβοῦν κατὰ τὴν διαδρομὴ τῶν αἰώνων καὶ μάλιστα ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς. Ἡμεῖς, οἱ κοινοὶ θνητοὶ δὲν γνωρίζομε «τὶ τέξεται ἡ ἐποιοῦσα». Ὁ συγγραφεὺς ὅμως τῆς Ἀποκαλύψεως βλέπει μακράν, πολὺ μακράν. Εἶνε ὡπλισμένος μὲ πνευματικὸ τηλεσκόπιο ἀφαντάστου ἰσχύος. Τώρα τὸ πῶς κάτι, ποὺ θὰ λάβη χώρα μετὰ 1000 καὶ 2000 ἔτη, μπορεῖ νὰ τὸ δῇ ὁ προφήτης, ὅπως βλέπει κάποιος ἐπὶ κινηματογραφικῆς ταινίας τὰς κινουμένας σκιάς, αὐτὸ βεβαίως δὲν μπορεῖ νὰ ἐννοήση ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος τὰ πάντα μετρεῖ μὲ τὸν πῆχυν τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας. Εἶνε, λέγει ὁ ὀρθολογιστικῶς σκεπτόμενος, εἶνε δυνατόν, νὰ ἐξιστορήσωμε πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἀκόμη δὲν ἐγεννήθησαν, νὰ περιγράψωμεν πράγματα, τὰ ὁποῖα ἀκόμη δὲν συνέβησαν; Ποιός μπορεῖ νὰ διασχίση τὸν πυκνὸ πέπλο τοῦ μέλλοντος καὶ νὰ ἴδη τὰς ποικίλας ἐξελίξεις, ποὺ θὰ λάβη ὁ ἀενάως μεταβαλλόμενος βίος τῆς ἀνθρωπότητος; Δύναμαι νὰ εἴπω, ὅτι μετὰ 1000 ἔτη ἡ ἀράχνη θὰ ὑφαίνη τὸν ἱστόν της ὡς καὶ ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀριστοτέλους, διότι τὰ ζῶα κινοῦνται ἐντὸς τοῦ σιδηροῦ κλοιοῦ τῶν ἐνστίκτων, ἀλλὰ διὰ τὸν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος διαθέτει λογικὸν καὶ ἐλευθερίαν καὶ ἄλλοτε μὲν ὑψοῦται μέχρι τῶν αστρων, ἄλλοτε δὲ καταπίπτει μέχρι τοῦ ἅδου καὶ δημιουργεῖ ποικιλίαν σχημάτων καὶ πολιτισμῶν, τὶς δύναται νὰ προΐδη τὰ ἐν τῶ μέλλοντι συμβησόμενα; Ποιός ἔχει δύναμιν προγνώσεως χρόνων καὶ καιρῶν; Ἡ πίστις ἀπαντᾶ, ὅτι «τὰ ἀδύνατα παρʼ ἀνθρώποις δυνατὰ ἐστι παρὰ τῶ Θεῶ». Ἐὰν πιστεύωμεν εἰς τὸν Θεόν, πρέπει νὰ πιστεύωμεν καὶ εἰς τὴν πανσοφίαν καὶ παγνωσίαν Αὐτοῦ. Τὰ πάντα βλέπει, τὰ πάντα ἐφορᾶ, τὰ πάντα κατευθύνει. Ἐνώπιον Αὐτοῦ παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον εἶνε ὡς ἀνοικτὸν βιβλίον, τοῦ ὁποίου πᾶσα σελίς, πᾶσα γραμμή, πᾶσα λέξις, πᾶν γράμμα εἶνε ἐξ ἴσου γνωστὰ εἰς τὸν ἀναγνώστην. Read more »

ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ – ΑΘΗΝΑΙ

«Χριστιανικὴ Σπίθα ἀρ. φ. 93 Απρίλιος 1949
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

   «Καὶ ὡς ἤγγισεν (ὁ Χριστός) ἰδὼν τὴν πόλιν ἔκλαυσεν ἐπʼ αὐτῆ, λέγων ὅτι εἰ
ἔγνως καὶ σύ, καὶ γε ἐν τῆ ἡμέρα σου ταύτη, τὰ πρὸς εἰρήνην σου! Νῦν δὲ ἐκρύβη
ἀπὸ ὀφθαλμῶν σου˙ ὅτι ἥξουσιν ἡμέραι ἐπὶ σὲ καὶ περιβαλοῦσιν οἱ ἐχθροί σου χάρακά
σοι καὶ περικυκλώσουσί σε καὶ τὰ τέκνα σου ἐν σοί, καὶ οὐκ ἀφήσουσιν ἐν σοί λίθον
ἐπὶ λίθω ἀνθʼ ὧν οὐκ ἔγνως τὸν καιρὸν τῆς επισκοπῆς σου» (Λουκ. 19, 41-44).

Ἱεροσόλυμα! Σιών! Πόλις τοῦ Θεοῦ! Δίδαξε τὰς Ἀθήνας καὶ ὁλόκληρον τὴν Πατρίδα μας. Ἀλλὰ πῶς;

Ἄς ἀναπαραστήσωμεν μίαν σκηνὴν ἀπὸ τὴν ζωὴν τοῦ Θεανθρώπου, ὅπως αὕτη ἐξετυλίχθη πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν μας κατὰ τὴν Μ. Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν Του. Βεβαίως ἡ Μ. Ἑβδομὰς τοῦ 1949 παρῆλθε. Παρῆλθε ἐν μέσω τοῦ πόνου καὶ τῶν δακρύων τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς. Ἀλλὰ ἡ ἀνάμνησις τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἕνα εἶδος στιγμιαίας κινηματογραφικῆς προβολῆς, ἡ ὁποία εὐκόλως λησμονεῖται, ἀλλὰ μία διαρκὴς ψυχικὴ στροφὴ καὶ ἐνατένισις τοῦ πιστοῦ καθʼ ὅλον τὸ ἔτος πρὸς τὸν Ἐσταυρωμένον. Ὅστις «ἔπαθεν ὑπὲρ ἡμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμὸν ἵνα ἐπακολουθήσετε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ». (Α’ Πέτρ. 2, 21).

  *   *   *

Ὁ Χριστὸς διὰ τὴν τελευταῖαν φορὰν ἀναβαίνει εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Ἐκ τῆς Βηθανίας, ὡραίου προαστείου τῆς πρωτευούσης τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους, μίαν πρωΐαν, τὴν Κυριακὴν τῶν Βαΐων, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸ μικρὸν ἐπιτελεῖον τῶν 12 ἀσήμων συνεργατῶν Του ἐκκινεῖ ὁ Βασιλεὺς τοῦ κόσμου, ὁ Μέγας Κατακτητὴς τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν. Σκοπὸς τῆς πορείας του ταύτης, ἀπόφασίς του σταθερὰ καὶ ἀμετάκλητος εἶνε νὰ δώση τὴν ΜΑΧΗΝ, τὴν μάχην τὴν σπουδαιοτέραν ἐξ ὅλων τῶν μαχῶν ποὺ ἀναφέρει ἠ παγκόσμιος Ἱστορία, τὴν μάχην, τῆς ὁποίας τὰ ἀπείρως εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα θὰ ἐπεκτείνωνται καὶ ὁλοὲν θὰ εὐρύνωνται μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἕως ὁτου «πᾶν γόνυ κάμψη ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων» (Φιλιπ. 2, 10). Ὁ Χριστὸς θὰ δώση τὴν μάχην μέσα εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Θὰ τὴν δώση μὲ ὅπλα ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπʼ ἐκεῖνα ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ ἑκάστοτε δορυκτήτορες τῆς γῆς. Θὰ συντρίψη τὴν κεφαλὴν τοῦ Ὄφεως καὶ θὰ στήση εἰς τὸν λόφον τοῦ Γολγοθᾶ τὴν σημαίαν τῆς ἐλευθερίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔκτοτε οὐδέποτε θὰ ὑποσταλῆ. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», φυλ. 240, Αύγούστου 1961
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΩΣ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ;

«Οὐχ ἑαυτῶ τις λαμβάνει τὴν τιμήν,
ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ»
(Ἑβρ. 5, 4)

Ἐκκλησιαστικὰ θέματα

Ἡ ἀδιαφορία ἔγκλημα

Περὶ ἐπισκόπων καὶ πάλιν, ἀγαπητοί μου, ὁ λόγος. Διότι φρονοῦμεν, ὅτι ἡ ἐκλογὴ Ἐπισκόπου, προωρισμένου νὰ ποιμάνη τὸν λαὸν ἐπαρχίας ἰσοβίως, ἐπὶ πολλὰ ἔτη, δεκαετηρίδας ὁλοκλήρους, ποὺ προκύπτουν ἐνίοτε καὶ ἥμισυ αἰῶνος, δὲν ἀποτελεῖ παρονυχίδα. Ὄχι. Δὲν εἶνε θέμα ποὺ ἐνδιαφέρει μόνον τοὺς «παπάδες», τοὺς «καλογέρους» καὶ τοὺς ἐπιτρόπους τῶν ναῶν, ἀλλὰ εἶνε θέμα ποὺ πρέπει νὰ προκαλῆ ζωηρὸν καὶ ἔντονον τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς ἐπαρχίας καὶ ὅλης τῆς Ἑλλάδος. Ἐὰν ὁ Ἕλλην ὡς πολίτης, μέλος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας δὲν ἐπιτρέπεται νʼ ἀδιαφορῆ διὰ τὴν κοινότητά του καὶ ἐπαρχίαν του, διὰ τὸ ποῖος θὰ εἶνε ὁ πρόεδρος ἤ ὁ δήμαρχος καὶ ποῖος θὰ εἶνε ὁ βουλευτής του, καὶ διὰ τὴν ἐκλογὴν τοὺ ἱκανωτέρου, κατὰ τὴν κρίσιν του, δὲν διστάζη νὰ διεξάγη εὐπρεπῶς πολιτικὴν μάχην διὰ νὰ πείση τοὺς συμπολίτας του εἰς ποίαν κατεύθυνσιν εὑρίσκεται τὸ ἀληθὲς πολιτικὸν συμφέρον των, πολὺ περισσότερον ὁ Ἕλλην ὡς Χριστιανός, ζῶν μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν πρέπει νʼ ἀδιαφορῆ διὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα τοῦ τόπου του. Δὲν πρέπει νʼ ἀδιαφορῆ ποῖοι θὰ εἶνε οἱ ἐπίτροποι τοῦ ναοῦ, πολὺ περισσότερον δὲν πρέπει νʼ ἀδιαφορῆ ποῖος θὰ εἶνε ὁ ἰερεὺς τῆς ἐνορίας του, ὅστις θὰ εἰσέρχηται εἰς τὴν οἰκίαν του διὰ νʼ ἁγιάζη αὐτήν, ἀσυγκρίτως δὲ περισσότερον δὲν πρέπει νʼ ἀδιαφορῆ ποῖος θὰ εἶνε ὁ ἐπίσκοπος ὅστις ἰσοβίως θὰ κυβερνήση τὴν ἐπαρχίαν του.
Ἡ ἀρχαία νομοθεσία τῆς Ἀθηναϊκῆς Πολιτείας «ἀχρείους» (ἀχρήστους) καὶ ἀτίμους ἀπεκάλει ἐκείνους ἐκ τῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι οὐδὲν ἐνδιαφέρον ἐδείκνυον διὰ τὰ κοινά, ἀλλὰ παρέμενον ἀπαθεῖς καὶ ἀδιάφοροι, μόνον διὰ τʼ ἀτομικὰ καὶ οἰκογενειακά των συμφέροντα ἐνδιαφερόμενοι, καὶ διὰ τῆς ἀπαθείας καὶ ἀδιαφορίας των ταύτης ἄφηνον τοὺς ἀγύρτας καὶ τοὺς δημαγωγοὺς νὰ καταλαμβάνουν τὰ ὕψιστα τῆς Πολιτείας ἀξιώματα καὶ νὰ ὁδηγοῦν αὐτὴν εἰς τὰ βάραθρα τῆς καταστροφῆς. Read more »

O AKAΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου τοῦ 1968

ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ἐκεῖνο ποὺ παραδέχεται, ἐκεῖνο ποὺ πιστεύει, ἐκεῖνο ποὺ αἰσθάνεται, δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ τὸ κρύψῃ μέσα του, ἀλλὰ νιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ τὸ ἐκφράσῃ.
Καὶ τὸ ἐκφράζει μὲ διαφόρους τρόπους. Πρῶτα – πρῶτα τὸ ἐκφράζει μὲ τὸ πρόσωπο. Ἀνάλογα μὲ τὴ λάμψι ἢ τὴ θλῖψι τοῦ προσώπου του μπορεῖς νὰ καταλάβῃς τὰ αἰσθήματα ποὺ ἔχει ὁ ἄλλος ἀπέναντί σου· τὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου εἶνε ὁ καθρέπτης. Τὸ ἐκφράζει ἔπειτα μὲ τὶς κινήσεις καὶ τοὺς μορφασμούς του. Τὸ ἐκφράζει προπαντὸς μὲ τὴ γλῶσσα, μὲ τὸν προφορικὸ λόγο του. Τὸ ἐκφράζει καὶ μὲ τὸ γραπτὸ λόγο, μὲ ἐπιστολές. Τὸ ἐκφράζει μὲ τὴν εὐγένεια, μὲ τὸ ὕφος καὶ τοὺς τρόπους του.

Πές μου τί τραγουδᾷς… Read more »

Η ΚΗΔΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

«Καὶ εἱστήκει ὁ λαὸς θεωρῶν. Ἐξεμυκτηρίζων δὲ καὶ οἱ ἄρχοντες σὺν αὐτοῖς λέγοντες…». (Λουκ. 23, 35)

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Νοέμβριος 1957 αριθ. φύλλου 199
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«Παιδία, ἔσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς
ἠκούσατε, ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ
νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν˙ ὅθεν
γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν»
(Α΄ Ἰωάν. 2, 18)

Δὲν ὑπάρχει ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι ἡ ἀνθρωπότης εἰσήλθεν εἰς μίαν ἀπὸ τὶς σκοτεινοτέρας περιόδους τῆς Ἱστορίας. Σημεῖα, ποὺ ὑπερβαίνουν ἐσχάτως εἰς τὸν φυσικόν, ἠθικὸν καὶ πνευματικὸν κόσμον, καὶ προκαλοῦν φόβον, σύγχυσιν, ταραχήν, ἀγωνίαν, προειδοποιοῦν τοὺς πάντας. Ἡ γῆ σείεται. Τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως μαίνονται. Αἱ συνειδήσεις κλονίζονται. Αἱ κοινωνίαι ταράσσονται ἐκ βαθέων. Τὰ ἔθνη τὰ μικρὰ τρέμουν, τὰ μεγάλα καὶ ἰσχυρὰ βρυχῶνται ὡς θηρία ἐν κλωβοῖς. Αἰ δὲ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ἐκκλησίαι κλυδωνίζονται. Βαθεῖς ἐρμηνευταὶ τῆς Βίβλου βλέποντες τὰ ὁλονὲν πυκνούμενα σημεῖα λέγουν καὶ γράφουν, ὅτι ἡ σκιὰ τοῦ Ἀντιχρίστου ἐνεφανίσθη ἐπὶ τῆς γῆς. Οἱ πρόδρομοί του ἔφθασαν, καὶ ὡς οἱ μάγοι τῆς Αἰγύπτου ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μωϋσέως ἐνεργοῦν κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ σημεῖα καὶ τέρατα, ἐντυπωσιάζουν, τρομοκρατοῦν τοὺς ἀμαθεῖς, κλονίζουν ἱερὰς πεποιθήσεις, κάμνουν θραύσιν. Ὀλίγον ἀκόμη καὶ ἔφθασεν ὁ Ἀντίχριστος. Τὶς οὗτος; Ὕψιστε Θεέ, ἐλέησον τὸν κόσμον! Ἡ φοβερὰ προφητεία τοῦ Ἰησοῦ περὶ συντελείας τῶν αἰώνων ἀρχίζει νὰ ἐκπληρώνεται (Ματθ. 24, 3-31). Οὐαὶ τῆ οἰκουμένη ἐκ τῶν ἐπερχομένων αὐτῆ δεινῶν… Read more »

«Χριστιανικὴ Σπίθα», φυλ. 238, Ἰούνιος 1961
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΝ ΚΟΜΜΑ

«Ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ,
ἐπισκοποῦντες μὴ ἀναγκαστῶς, ἀλλʼ ἐκουσίως,
μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμoς, μηδʼ ὡς
κατακυριεύοντες τῶν κλήρων, ἀλλὰ τύποι
γινόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Α΄ Πέτρου 5, 2-3)

• Τὸ παρὸν ἄρθρον, ὡς θὰ ἴδουν οἱ προσεκτικοὶ ἀναγνῶσται, ἐκφέρεται γενικῶς. Θέλει νὰ δώση μίαν ζωηρὰν εἰκόνα τῆς ἐπισκοπῆς ἐκείνης, ἐν τῆ ὁποῖα δρᾶ ἀποσυνθετικῶς διὰ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἡ δεσποτικὴ φατρία. Περιγράφει τὰ συμπτώματα τῆς φοβερᾶς ἀσθενείας χωρὶς νὰ κατονομάζη τοὺς ἀσθενεῖς. Δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ θίξη ὡρισμένα πρόσωπα. Ἡ «Σπίθα», ὡς ἀποδεικνύει τὸ παρελθόν της, δὲν στερεῖται τῆς παρρησίας, ἵνα καὶ συγκεκριμένα πρόσωπα ἐλέγχη ὅταν κρίνη τοῦτο ἀναγκαῖον. Ἀλλʼ εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν ἐπιθυμεῖ νʼ ἀσκήση γενικὸν ἔλεγχον. Διὰ τοῦτο τὸ παρὸν ἄρθρον ἄς θεωρηθῆ ὡς ἕνας καθρέπτης, εἰς τὸν ὁποῖον πᾶς ἀξιωματοῦχος τῆς Ἐκκλησίας, ἐὰν θέλη, ἄς καθρεπτισθῆ καὶ ἄν κατά τι ἴδη ἑαυτὸν ἔνοχον, ἄς προσπαθήση νὰ διορθωθῆ.

Ἐκκλησιαστικὰ προβλήματα
Ἡ ἐνότης
Ἕν, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ἕν ἀπὸ τὰ σπανιώτερα ἀλλʼ ἀκριβῶς διʼ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὰ ὡραιότερα καὶ θελτικώτερα θεάματα, ποὺ δύναται νὰ προσφέρη ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, εἶνε ἡ ἑνότης. Οἰκογένεια μὲ ὅλα τὰ μέλη της ἠγαπημένα καὶ συσπειρωμένα πέριξ τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς οἰκογενείας˙ σχολεῖον μὲ ὅλους τοὺς μαθητὰς εἰς τὸν διδάσκαλον μετὰ προσοχῆς ἐνατενίζοντας καὶ ὑπακούοντας˙ πλοῖον ποὺ μὲ ὅλον τὸ πλήρωμά του μετὰ προθυμίας ἐκτελεῖ τὰς ἐντολὰς τοῦ πλοιάρχου˙ στράτευμα ποὺ μὲ ὅλους τοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ στρατιώτας πειθαρχεῖ εἰς τὸν ἡγήτορα˙ πολιτεία τῆς ὁποίας ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι ὑποτάσσονται εἰς τὸν ἐπὶ πάντων βασιλεύοντα Νόμον, δὲν εἶνε σπάνιαι εἰκόνες ὡραιότητος, εἰς τὰς ὁποίας εὐχαριστοῦνται οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν ἀνθρώπων; Δὲν εἶνε ἀπὸ τὰ θαυμασιώτερα ὑπὸ τὸν ἥλιον θεάματα, διὰ τὰ ὁποῖα ἔνας Δαβὶδ ἔνθους γενόμενος ἔκρουε τὴν λύραν του καὶ ἔψαλλεν˙ «Ἰδοὺ δὴ τὶ καλὸν ἤ τὶ τερπνόν, ἀλλʼ ἤ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό» (Ψαλμ. 132, 1). Read more »