Έθνος βλασφημων;

«Ένας άνθρωπος να υβρίση τον πατέρα μου,
την μητέρα μου, τον αδελφό μου,
έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω.
Το δε να υβρίση τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου,
δεν θέλω να τον βλέπω»
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

«Με τι στόμα, ανόητε και πονηρέ άνθρωπε,
αποτολμάς και υβρίζεις το όνομα Του Θεού και το παραδίδεις;
Ομοίως με τους αγίους;
Δεν φοβάσαι, τρισάθλιε μήπως ανοίξη η γη και σε καταπίη;
Ο διάβολος δεν αποτολμά να υβρίζη το όνομα του Θεού,
διότι φοβείται μήπως πέση αστραπή και τον κατακαύση˙
και συ, άγνωστε άνθρωπε,
ανοίγεις το στόμα σου και παραδίδεις το όνομα Του Θεού.
Αλλοίμονον εις εκείνους όπου υβρίζουν το όνομα Του Θεού,
διότι θα τους καίη ο πύρινος ποταμός πάντοτε».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Έθνος βλασφημων;

«Τούτο γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις…έσονται οι άνθρωποι… βλάσφημοι» (Β’ Τιμ. 3, 1-2)

Ως αποδεικνύει η ψυχολογία της θρησκείας, εμφυτευμένη εις τα στήθη παντός ανθρώπου είνε η προς τον Θεόν κλίσις και ροπή. Ον τρόπον το φυτόν «ήλιος» στρέφει την κεφαλήν του προς τον ήλιον, ούτω πως και το ουράνιον φυτόν, ο άνθρωπος επλάσθη δια να στρέφη νουν, καρδίαν, θέλησιν, όλην την ύπαρξίν του, προς τα άνω, προς τον ουρανόν, προς τον Θεόν. Ανεκρίζωτος τάσις και ροπή. Το σέβεις το Θείον, ως εδίδασκεν ο αρχαίος των Αθηνών φιλόσοφος Σωκράτης, εθεωρείτο το πρώτον παρʼ άπασιν ανθρώποις.

Άγραφος νόμος, εγκεχαραγμένος εις τα βάθη της συνειδήσεως, επέβαλλε εις τα έθνη, τα μη Νόμον έχοντα, ό,τι επέβαλλεν εις τους Ιουδαίους ο Νόμος, η 3η εντολή του Δεκαλόγου˙«Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» (Εξόδ. 20, 7). Τα αρχαία έθνη, παρʼ όλην την εσφαλμένην και ψευδή ιδέαν, την οποίαν είχον περί του Θεού, εσέβοντο το Θείον. Εξ όλων δε των εθνών διεκρίνετο δια την ευσέβειαν του το Ελληνικόν έθνος. Ο κορυφαίος Απόστολος, ο Απόστολος των εθνών Παύλος, ότε τω 51μ.Χ. επεσκέφθη τας Αθήνας και είπεν επῖ του Αρείου Πάγου την περίφημον εκείνην ομιλίαν του, εν τω προοιμίω αυτής έπλεξε το εγκώμιον της θρησκευτικότητος του Ελληνικού λαού. «Άνδρες Αθηναίοι! – είπε -. Σας θεωρώ ως τους ευσεβεστέρους ανθρώπους του κόσμου…». Πλείστα τα δείγματα. Εν και τούτο˙ Διερχόμενος τότε ο Απόστολος, ως και πας άλλος επισκέπτης, τας Αθήνας και πάσαν άλλην πόλιν του Ελληνισμού, δεν ήτο δυνατόν νʼ ακούση ένα ειδωλολάτρην να βλασφημή τον Δία, τον Απόλλωνα, τον Ποσειδώνα, την Άρτεμιν, την Αθηνάν, και εί τινα άλλον θεόν. Η κατά θεών προσβολή εθεωρείτο μέγιστον κατά της πόλεως κακούργημα. Εις την αρχαίαν των Αθηνών πολιτείαν η εσχάτη των ποινών επεβάλλετο εις τον ασεβώς εκφραζόμενον κατά του θεού και κλονίζοντα τας θρησκευτικάς πεποιθήσεις του λαού.

Ταύτα τω 51μ.Χ. Εαν τώρα υποθέσωμεν, ότι ο Παύλος μετά πάροδον 19 αιώνων, ως ένας άγνωστος οδοιπόρος εισήρχετο εκ νέου εις την Πρωτεύουσαν του νεωτέρου Ελληνισμού, θα έβλεπεν ωραίους Ναούς, οι οποίοι φέρουν εις την κορυφήν τον τίμιον Σταυρόν. Αλλʼ η εξωτερική αυτή ωραιότης και λάμψις δεν θα ηδύνατο νʼ αποκρύψη από τους οφθαλμούς του οξυδερκεστάτου Αποστόλου την πραγματικότητα. Εκτός των άλλων φοβερών εκδηλώσεων της αντιχριστιανικής ζωής και πολιτείας της μεγάλης πλειονότητος των συγχρόνων Ελλήνων, θα έφθανον εις τα αυτιά του Αποστόλου φρικταί βλασφημίαι. Θα έβλεπεν εν μέσαις Αθήναις άρχοντας και αρχόμενους, αξιωματικούς και στρατιώτας, επιστήμονας και αγραμμάτους, μεγάλους και μικρούς, και νήπια ακόμη, να λαμβάνουν εις τα μεμολυσμένα χείλη των τον πολύτιμον μαργαρίτην, το όνομα το υπέρ παν όνομα, το όνομα εκείνο, υπέρ του του οποίου διαρκώς έπαλλεν η αγία του καρδία, το γλυκύτατον όνομα του Ιησού Χριστού, και να το ρίπτουν αναισχύντως εις τον δυσώδη βόρβορων των αισχροτέρων λέξεων και φράσεων, που δεν υπάρχουν εις το λεξιλόγιον κανενός άλλου έθνους. Και ακούων εν τη Πρωτευούση της νεωτέρας Ελλάδος ο Παύλος τας βδελυράς βλασφημίας κατά παντός οσίου και ιερού, θα έμενε κατάπληκτος. Και θα διηρωτάτο˙ «Κύριέ μου, που ευρίσκομαι; Εδώ είνε η Ελλάς; Εδώ κατοικεί το ευσεβέστατον γένος των Ελλήνων; Μου φαίνονται αγνώριστοι. Τω 51μ.Χ., ότε δια πρώτην φοράν επεσξέφθην την πόλιν ταύτην, ουδείς τότε Αθηναίος εβλασφήμει τους θεούς των. Και οι θεοί των εκείνοι ήσαν ψευδείς. Τώρα, μετά παρέλευσιν 1900 και πλέον ετών από την επικράτησιν της νέας Πίστεως χιλιάδες Αθηναίων και λοιπών Ελλήνων βεβαπτισμένων Ορθοδόξων Χριστιανών βλασφημούν τον Θεόν. Και είνε αυτός ο αληθινός Θεός, τον οποίον επί του Αρείου Πάγου κήρυγμά μου εφανέρωσεν εις τους προγόνους των. Και ονομάζεται το βασίλειον των Ορθοδόξων. Και έχουν πλήθος επισκόπων και ιερέων και εκατοντάδας θρησκευτικών συλλόγων και αδελφοτήτων!…». Και εκ των χειλέων του Παύλου, παροξυνομένου δια την πλήμμυραν αυτήν της βλασφημίας, θα εξήρχετο και πάλιν η κραυγή˙ «Ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. Μαράν αθά». (Α΄ Κορ. 16, 22).

Αλλʼ η οικτρά αυτή κατάστασις, κατά την οποίαν η παντός είδους βλασφημία έχει λάβει μορφήν επιδημίας ….την συνέχεια εδώ· Read more »

Αντιβλασφημικος αγων

Πρόλογος

Η βλασφημία! Ελαφριά είναι κάθε άλλη αμαρτία συγκρινόμενη με την βλασφημία, λέγει ο άγιος Ιερώνυμος. Διότι «ο αμαρτάνων παραβαίνει νόμον, ο δε βλασφημών εις αυτήν αθετεί την Θεότητα», καθώς κηρύττει ο φωστήρ της Καισαρείας, ο Μέγας Βασίλειος. Ο δε ιερός Χρυσόστομος, πλήρης ιεράς αγανακτήσεως, φθάνει μέχρι του σημείου να κηρύττη δημοσία, ότι όποιος ραπίζει βλάσφημο αγιάζει το χέρι του. Και ο νεώτερος άγιος, ιερομάρτυς και ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός εις τας διδαχάς του δεν παύει να καυτηριάζη την βλασφημία ως εσχάτη διαφθορά της ανθρωπίνης ψυχής.

Η βλασφημία! Αυτή ως ολέθρια ψυχική νόσος ενδημεί εις την Πατρίδα μας. Όπως έγραφε Συνοδική εγκύκλιος, που εκδόθηκε το 1903 προς καταπολέμησιν της βλασφημίας, αδυνατεί κάποιος «νʼ αποκρύψη την ψυχική οδύνη, την οποία προξενεί το φρικτόν και στυγερόν έγκλημα της βλασφημίας κατά του Παναγίου ονόματος του Υψίστου Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του ζωηφόρου Σταυρού, της αειπαρθένου Μαρίας, της ιεράς ημών Πίστεως κ.λ.π., όπερ διαπράττεται υπό Χριστιανών Ορθοδόξων, οι οποίοι εξερευγόνται εκ του στόματος αυτών εν ταις αγοραίς, εν ταις οδοίς και εν τοις κοινοίς τόποις λέξεις και φράσεις τοσούτω ανοσίους και ασεβείς, ώστε  τρόμον εμποιούσι τοις ευσεβέσι, αδυνατούσι να πιστεύσωσιν ότι ευρίσκονταν  εν μέσω χριστιανικού λαού».

Ο γράφων τας γραμμάς ταύτας, αφʼ ης ημέρας θεία χάριτι εχειροτονήθην κληρικός της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, κατά την υπερτριακονταετή υπηρεσίαν μου ως ιεροκήρυκος, δεν έπαυσα ευκαίρως ακαίρως να κηρύττω σφοδρώς κατά της επαράτου βλασφημίας. Ταύτην εθεώρουν και θεωρώ ως την κυριοτέραν αιτίαν, ένεκα της οποίας κατʼ επανάληψιν εξέσπασε κατά του ταλαιπώρου Έθνους μας η οργή του Θεού. Δια των συχνών ομιλιών μας, ας επιτραπή να είπωμεν, παρά τοις αγαπητοίς ακροατάς εδημιουργήθη αντιβλασφημικόν ρεύμα. Άτομα τα οποία ήσαν φοβεροί βλάσφημοι, έπαυσαν να βλασφημούν. Πόσον συγκινούμαι, όταν μετά παρέλευσιν πολλών ετών συναντώμαι με τοιαύτα άτομα, τα οποία με ευγνωμοσύνην αναφέρουν, ότι, αφʼ ης ημέρας συνέβη νʼ ακούσουν κήρυγμα εναντίον της βλασφημίας κατά την εκ της πόλεως η του χωρίου των διέλευσιν μου, διέκοψαν την βλασφημίαν! Χριστιανοί, άλλοτε αδιάφοροι απέναντι της βλασφημίας, ησθάνοντο φρικίασιν ακούοντες βλασφημίας και εξεδήλουν την αποδοκιμασίαν και αγανάκτησιν των κατά ποικίλους τρόπους. Ζηλωταί δε, οι οποίοι ευρέθησαν ενώπιον σκληροτραχήλων βλασφήμων, εφήρμοσαν κατά γράμμα την προτροπήν του ιερού Χρυσόστομου, εμηνύθησαν δε και εδικάσθηκαν εις τα πολιτικά δικαστήρια. Αλλʼ εξήλθον εκ των δικαστηρίων χαίροντες, διότι επόμενοι τη διδαχή του Οικουμενικού της Εκκλησίας Διδασκάλου, όχι χλιαρώς, αλλά σφοδρώς υπερήσπισαν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Θεού.

Και όχι μόνον εν τω λαώ, αλλά και εν τω στρατώ, ότε κατά τας χαλεπάς ημέρας του Έθνους (1947-1950) επεστρατεύθημεν, ειργάσθημεν, όσον ηδυνάμεθα, κατά της βλασφημίας. Πόσας φοράς δεν εκηρύξαμεν, δεν ηλέγξαμεν, δεν επετιμήσαμεν, δεν ήλθομεν εις σύγκρουσιν προς στρατιώτας και αξιωματικοὐς βλασφημούντας τα όσια και ιερά, υπέρ των οποίων η Ελλάς ηγωνίζετο σκληρότατον και αιματηρότατον αγώνα εις τα υψίπεδα της Μακεδονίας! Εις τον κατά της βλασφημίας αγώνα, μπορώ να ομολογήσω, πολύ με εβοήθησαν ευσεβείς διοικηταί μικρών και μεγάλων μονάδων, οι οποίοι υπέγραψαν εγκυκλίους, συνταχθείσας υπʼ εμού και δημοσιευθείσας εις θρησκευτικά περιοδικά της εποχής εκείνης. Τη συνδρομή δε ευσεβών στρατιωτών εις πολλάς μονάδας συνεστήσαμεν Α ν τ ι β λ α σ φ η μ ι κ ά ς  Ο μ ά δ α ς, αι οποίαι δια προτροπών, συμβουλών και διανομής κατάλληλων φυλλαδίων επεδίωκον την εξάλειψιν ή μείωσιν της βλασφημίας. Υπήρξαν στρατιωτικαί μονάδες, εις τας οποίας, ένεκα των εντόνων προσπαθειών των ομάδων τούτων, η βλασφημία εξηλείφθη ολοσχερώς.

Αλλʼ εκτός του προφορικού εν των λαώ και τω στρατώ κηρύγματος κατά της βλασφημίας, επεδιώξαμεν και γραπτώς να διαφωτίσωμεν τον λαόν περί του μεγέθους της φρικτής αμαρτίας. Εις τα υφʼ ημών εκδιδόμενα κατά καιρούς φυλλάδια και περιοδικά δεν επαύσαμεν να δημοσιεύωμεν άρθρα εναντίον της βλασφημίας.

Ευσεβείς Χριστιανοί, ακροαταί και αναγνώσται μας, μνήμονες της εργασίας εκείνης, κατʼ επανάληψιν μας παρεκάλεσαν, όπως εκδώσωμεν εις βιβλίον, ό,τι κατά καιρούς έχομεν είπει, και γράψει κατά της βλασφημίας. Την επιθυμίαν ταύτην των φίλων ακροατών και αναγνωστών μας εκπληρούντες εκδίδομεν το παρόν βιβλίον. Βεβαίως το βιβλίον τούτο, ως εκ της φύσεως του, δεν αποτελεί συστηματικήν έκθεσιν του θέματος της βλασφημίας, ως και ημείς θα επιθυμούμεν. Είνε συλλογή περιστατικών κηρυγμάτων και άρθρων, τα οποία εξ αφορμής διαφόρων εκάστοτε γεγονότων εξεφωνήσαμεν και εγράψαμεν. Ως είνει δε επόμενον, επί του ιδίου θέματος ομιλούντες και γράφοντες επί μίαν τριακονταετίαν, δεν ήτο δυνατόν νʼ αποφύγωμεν την επανάληψιν ωρισμένων ιδεών και εικόνων. Αλλʼ η επανάληψις αύτη δεν αποτελεί, εξ επόψεως χριστιανικής διδαχής, σφάλμα. Τουναντίον συνίσταται υπό της Αγίας Γραφής. Ο κορυφαίος των Αποστόλων, ο Απόστολος των εθνών Παύλος, βλέπων ότι, παρά την πρώτην διδαχήν του, εξηκολούθουν εν τη αρτισυστάτω Εκκλησία να υπάρχουν ωρισμέναι κακίαι και ελαττώματα, ηναγκάζετο να επανέρχεται επί των ιδίων θεμάτων και να επαναλαμβάνη την ιδίαν διδασκαλίαν, λέγων˙ «Τα αυτά γράφειν υμίν εμοί μεν ουκ οκνηρόν, υμίν δε ασφαλές» (Φιλιπ. 3, 1). Όπως διδάσκαλος έχων δυσμαθείς μαθητάς αναγκάζεται να επαναλαμβάνη τα ίδια, έως ότου το μάθημα κατανοηθή και υπʼ αυτών˙ όπως ιατρός βλέπων να επιμένη η ιδία νόσος εξακολουθεί και αυτός επιμένη, συνιστών δίαιταν και φάρμακα, έως ότου ίδη τον ασθενή αποθεραπευόμενον, ούτω και ο ιεροκήρυξ βλέπων κακίας και ελαττώματα να επιμένουν εν τη κοινωνία οφείλει να επανέρχεται επί των ιδίων θεμάτων και να ομιλή και να γράφη επʼ αυτών, προσπαθών, όσον είνε δυνατόν, να εμφανίζη τα αυτά υπό νέαν πάντοτε μορφήν. Η επανάληψις, ως διδάσκει η ψυχολογία, είνε η ψυχή της μνήμης. Ο δε ιερός Χρυσόστομος, απαντών εις ακροατάς του, οι οποίοι εδυσφόρουν, διότι επί ωρισμένων θεμάτων επανήρχετο συχνάκις, έλεγε˙ «Παύσατε να διαπράττετε την αμαρτίαν, την οποίαν ελέγχω και κατηγορώ, δια να παύσω και εγώ να ομιλώ διʼ αυτήν». Άλλοτε δε έλεγεν, ότι μία κακία, ερριζωμένη από αιώνων εις την ανθρώπινην κοινωνίαν, ομοιάζει προς δένδρον πολυχρόνιον και βαθύριζον, το οποίον δεν πίπτει με ένα κτύπημα του ξυλοκόπου, αλλά με αλλεπάλληλα και έντονα κτυπήματα.

Εις το τέλος του βιβλίου δημοσιεύομεν και φωτοτυπίας εντύπων πινακίδων, τας οποίας κατά καιρούς εξεδώκαμεν κατά χιλιάδας και αι οποίαι, φροντίδι ευσεβών Χριστιανών, ετοιχοκολλήθησαν εις πόλεις και χωρία της Πατρίδος μας.

Το βιβλίον εκδίδεται με τον φλογερόν πόθον, όπως διεγείρη τα πνεύματα των Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος εις πόλεμον κατά της φρικτής βλασφημίας, η οποία αποτελεί μελανόν στίγμα της αγαπητής Πατρίδος μας. Είθε δια κοινών προσπαθειών ευσεβούς κλήρου και λαού, δια συντονισμένης συνεργασίας Εκκλησίας και Πολιτείας, όχι απλώς να μειωθή, αλλά να εξαλειφθή εντελώς εκ της Ελλάδος η βλασφημία, και όλη η Ελλάς να γίνη μία κιθάρα, υμνούσα και δοξάζουσα ακαταπαύστως τον Κύριον της δόξης.

Εγράφον εν Φλωρίνη τη 25η Μαρτίου 1971,

εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

και της αναστάσεως του Έθνους

† Ο Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας Αυγουστίνος