MHNYMATA
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on 
Απρ 5th, 2013 | 
Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Γερμανόφωνη ἰσλαμική ἰστοσελίδα:
» Ὅποιος προσβάλλει τό Ἰσλάμ πρέπει νά θανατώνονται!»
Βάναυση δίωξη Χριστιανῶν στήν Νιγηρία, ἡ χειρότερη μορφή βίας, θρησκευτικοῦ πολέμου σέ ἐξέλιξη στήν Νιγηρία.
Τά δυτικά ΜΜΕ καί φυσικά τά …πουλημένα Ἑλληνικά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης δέν θά ἀφιερώσουν οὔτε ἕνα δευτερόλεπτο τηλεοπτικοῦ χρόνου γιά νά δείξουν τήν σφαγή καί τό κάψιμο τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἀλλά καί τῶν Χριστιανῶν στήν Νιγηρία ἀπό τούς προστατευόμενους τούς Μουσουλμάνους, πού κατά χιλιάδες ἔχουν κατακλύσει τήν Ἑλλάδα καί τυγχάνουν τήν προστασία τῶν ἀφεντικῶν τους.
Ξύπνα κατακαημένε Ἕλληνα καί κοίτα τί παθαίνουν οἱ ἀδελφοί Χριστιανοί γιατί παρόμοιες εἰκόνες θά δεῖς σύντομα καί στήν Ἑλλάδα μας, ἑκατοντάδες καμμένα πτώματα νά κοίτωνται στίς πλατεῖες τῶν χωριῶν μας.
Αὐτό εἶναι τό αὐγό τοῦ φιδιοῦ, καί ὄχι αὐτό πού σᾶς παραμυθιάζουν οἱ πουλημένοι δημοσιογράφοι τοῦ συστήματος πού μᾶς ἔφτασε σήμερα ἐδῶ.
Δεῖτε τά παιδιά τῶν Χριστιανῶν ἔτσι καμένα καί πεταμένα στό χῶμα γιά νά ξυπνήσουμε τοὐλάχιστο οἱ ὑπόλοιποι, αὐτοί πού κρύβουμε τήν Ἑλλάδα μέσα μας.
______________
Το Βίντεο από την Ομιλία του κ. Δ. Νατσιού στον Ι.Β.Ν. Προφ. Ηλιού Θεσσαλονίκης στις 17-4-2013
http://katanixis.blogspot.gr/2013/04/17-4-2013_19.html
http://katanixis.blogspot.gr/2013/04/1o-2-17-4-2013.html?spref=fb
Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την Βάπτιση!
http://katanixis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_1359.html?spref=fb
H νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου
Ο Παναγιώτης Μάρτος (ένας εκ των πέντε) περιέγραψε με μελανά χρώματα όλη την πραγματικότητα, όλα τα σενάρια, μα πιο πολύ τα βασανιστήρια και τις κακουχίες που υπέστη ο ίδιος και οι άλλοι κρατούμενοι. Παραθέτουμε ένα μέρος από το «Ημερολόγιο της Κόλασης»:
«…Κάθε ερώτηση του ανακριτή βασίζονταν σε γεγονότα από τις καταθέσεις των μπράβων και χαφιέδων. Έπρεπε να υπερασπιζόμουν και πίσω από την απάντηση μου, αποφασισμένη από την αρχή, ΟΧΙ, θα κατρακυλούσαν τα στοιχεία μου που να υπεράσπιζα αυτό το ΟΧΙ.
»Σε κάθε απρόοπτη και αλλαγή συνθηκών πρέπει να συγκρατήσεις τον εαυτό σου και να καταπνίγεις τις υποψίες, να αμφιβάλεις για όλους και για όλα, αλλά πάντα συγκρατώντας τον εαυτό σου και ελέγχοντας κάθε λόγο, λέξη και κίνησή σου γιατί από παντού σε παρακολουθούσαν στη διάρκεια ανακρίσεων. Κάθε συρτάρι και έπιπλο τριγύρω έχει στόμα, αυτιά και μάτια. Αυτό είναι μια αρχή που τη γνώριζα. Σ’ αυτόν τον λαβύρινθο της απιστίας και ψευτιάς πρέπει να είσαι μετρημένος για να νικήσει ο θρίαμβος του καλού πάνω στο κακό.
»Στη διάρκεια του μεγάλου εφιάλτη στο κελί της κόλασης, το μόνο που με αφορούσε ήταν το πως πρέπει να επιβίωνα, να άντεχα το καθετί και στο σκοτάδι έκανα τον απολογισμό της ζωής μου.
»Πρέπει ν’ αντέξω για να μάθει ο κόσμος την αλήθεια των βασανιστηρίων της “Μεγάλης Δημοκρατίας” και το πραγματικό πρόσωπο Αυτού, που μπροστά στο λαό φαίνονταν ως λυτρωτής της πατρίδας, αλλά από ώρα σε ώρα έπαιρνε τη μορφή αρκούδας Σιβηρίας, τίγρης Ασίας, Ύαινας Αφρικής και λέοντα Ισημερινού.
»Η απόφασή μου ήταν πρέπει να ζήσω για να γράψω την αλήθεια εκείνης της κόλασης που μου προγραμμάτισε ο ίδιος ο Μπερίσα, αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών Γκαζιντέντε και Αγκίμ Σέχου με όλη την αχόρταγη λυκόστανη των χαφιέδων του και με έριξε στα σκοτεινά εφιαλτικά κάτεργα.
»Η απόφαση μου ήταν πρέπει να ζήσω και όταν γλυτώσω και ξεφύγω απ’ αυτό το παράλογο ερωτικό αγκάλιασμα με το θάνατο, μέσα στον οποίο προσπαθούσε να μας θάψει ζωντανούς αυτή η κλίκα, κι ας ήμουν αθώος. Αυτά τα γνώριζαν, αλλά διαμέσου εμάς των πέντε αθώων προσπαθούσαν να καταδικάσουν όλη τη μειονότητα και τον ελληνισμό.
»Πρέπει να ζήσω για να γράψω την αθωότητά μου, την αθωότητά μας, τα μαρτύριά μου, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο της Δημοκρατίας- λεγόμενης Δημοκρατίας- που όλοι περιμέναμε με πόθο και ελπίδα ως δώρο του Χριστού και της Παναγιάς μας αλλά γελαστήκαμε όλοι μας.
»Πρέπει να ζήσω για να πω σε τούτον κόσμο γεμάτος απάτη και κινδύνους, την αγνή αλήθεια για την ασχημία και την αρρώστια, τη γρήγορη καταστροφή και το πραγματικό πρόσωπο, την άλλη όψη του νομίσματος, της σάπιας δημοκρατίας, του σάπιου κόσμου, που οδηγούν τούτο το μυριοπληγωμένον τόπο και μέρος στην καταστροφή, κλεψιά, δωροδοκία, απιστία και εγκλήματα από “χειρούργους” εγκληματίες που με απιστία κάθισαν στις πολυθρόνες των υπουργών, πρωθυπουργών και προέδρων.
»Μπροστά μου, στο βαθύ σκοτάδι αυτού του κελιού της κόλασης, που έτσι την ονόμασα και βάπτισα, είναι πιο χειρότερο κι από τα κατώγια που κλείναμε τα γιδοπρόβατα-λέγω πιο χειρότερα γιατί κι αυτά είχαν ένα παραθυράκι ή μια τρύπα στην πόρτα ή στο τοίχο που έμπαιναν δυο ψευτο-ηλιαχτίδες- περνούσε η σιλουέτα πότε του Μπλερίμ, πότε του Ρολάντ, και που τα βλέμματά τους πολλές φορές διασταυρώνονταν. Στ’ αφτιά μου αχούσε η έκφραση του προσώπου τους και ο βαρύς τόνος της φωνής τους όταν επαναλάμβαναν συλλαβιστά και μ’ έναν εσωτερικό ψυχικό θρίαμβο τη λέξη “κατηγορούμενε”.
»Αύτη η λέξη αιωρούνταν στο αέρα, όπου έπαιρνε μια διάσταση πραγματική, με συγκεκριμένες δυνατότητες, αποτελεσματική για το “έργο” που είχαν αναλάβει, με πολλές πιθανότητες θριάμβου, επιτυχίας και εξασφάλισης μιας ανώτερης θέσης στην δικαστική ιεραρχία. Συνάμα στα μάτια τους διάβαζα τώρα πιο καθαρά, στο μαύρο σκοτάδι, το μίσος τους που έπαιρνε από μέρα σε μέρα μια διάσταση εχθρική, επηρεασμένη αλλά και απεριόριστη, όχι μόνον για μένα κι εμάς τους πέντε, αλλά για όλη την ελληνική μειονότητα, για κάθε ελληνικό και την Ελλάδα.
»Κατάλαβα ότι εδώ τώρα αυτοί έχουν περιπλέξει ένα περίπλοκο παιχνίδι που εμάς μας έπεσε η τύχη να ήμασταν τα θύματά τους. Αυτοί θα κέρδιζαν το παιχνίδι για το οποίο ήταν πολύ σίγουροι και προχωρούσαν βέβαιοι με παλιά κόλπα και τεχνάσματα, με συμβούλους άριστους και πεπειραμένους, πρώην ασφαλίτες και στελέχη της σιγκουρίμη σ’ ένα σατανικό σχέδιο, πολύ επικίνδυνο, μπλεγμένο και βυθισμένο σ’ ένα περίτεχνο κατασκεύασμα από ψέματα και συκοφαντίες.
»Αλήθεια δεν υπήρχε. Την αλήθεια την κάλυπτε η ψευτιά και η απάτη σαν εκείνον τον κερωμένο σπάγκο που τέντωναν οι τσαρουχάδες. Η αλήθεια γι’ αυτούς ήταν μια μικρή κλωστή που κρυβότανε ή την έχουν ρίξει και συμμαζέψει βαθιά, πολύ βαθιά μέσα σε έναν πυκνοπλεγμένο μανδύα της απάτης και του έργου τους, που αυτοί την έκαναν και προετοίμασαν στο μεγάλο εργαστήριο της μαγειρικής με αρχιμάγειρα τον καθηγητή μαθηματικών στρατηγό Γκαζιντέντε. Ο στρατηγός θα είχε πολύ πείρα και από πριν από τα αδέρφια των μυστικών υπηρεσιών που η “μυστικότητα” ήταν και μένει τρόπος ζωής και οι πωλητές, με τα ψευδώνυμά τους, που με τριγύριζαν ιδιαίτερα τα δυο τελευταία χρόνια.
»Αυτούς τους ανθρώπους, που τους γνώρισα στην παρωδία της δίκης και διάβασα τα ονόματά τους στις πολυσέλιδες της κατηγορίας, ήταν σαν να θύμιζαν σ’ έναν λεπρό την αρρώστια του ή σ’ έναν άγιο τη σωτηρία του, αλλά παρ’ όλα αυτά τα μάγουλά τους ούτε κοκκίνιζαν, ούτε κοκκινίζουν. Το πρόσωπό τους έχει γίνει σαν η σόλα των παπουτσιών και φωνάζουν περισσότερο και πιο δυνατά στο εξωτερικό για ελληνισμό και Ομόνοια, κάνουν τον υπερπατριώτη.
»Φαίνεται τούτο ήταν το πρώτο σκαλοπάτι εκείνων των τρομερών βασανιστηρίων μετά τον ξυλοδαρμό και τα συνηθισμένα μαρτύρια και βασανιστήρια που ξεφωνούσαν και ούρλιαζαν, βασανιστήρια του μεσαίωνα. Τώρα αρχίζουν τα σοφιστικά μαρτύρια του εικοστού πρώτου αιώνα των σύγχρονων μεθόδων της δημοκρατίας.
»Η αποκάλυψη ήταν σφοδρή, αγνή, ολοφάνερη μπροστά στην άθλια αγνή οδύνη της, “μεγαλοπρεπής”, με πελώριες διαστάσεις, που κρύβονταν μέσα στο θανατηφόρο σκοτάδι της, σ’ αυτή την ψυχρή υπόγεια μάχη που δίνονταν ύπουλα με τις οδηγίες ανωτέρων που προσπαθούσαν να εξαντλήσουν τα σωθικά μας, το πιστεύω μας, την επιμονή και υπομονή μας, να κλέψουν την αισιοδοξία και να σπείρουν την δυσπιστία αναμεταξύ μας, με τελικό σκοπό να μας τσακίσουν. Εκεί τώρα βρισκόμουν ολομόναχος και κάπου κάπου έβλεπα ένα μάτι στο μάτι της τρίδιπλης πόρτας και στο “τετράγωνο” των δυο σιδερόπορτων. Αυτό έδειχνε ότι έξω υπήρχαν ανθρωπόμορφα κτήνη.
»Μέσα μου γιγάντωνε το μίσος και μια υπεράνθρωπη θέληση για να κρατηθώ και να είμαι προετοιμασμένος για τ’ άλλα που αυτοί σχεδίαζαν και με περίμεναν. Ήταν μια θέληση που την γεννούσε η ανάγκη. Η ανάγκη για να ζήσω και να υπερασπιστώ, να υπερασπίσω εκείνη τη βαριά κατηγορία που μου φόρτωσαν στους πλάτες μου την εσχάτη προδοσία. Ήταν η ανάγκη για να ζήσω και που μέχρι τότε κοιμόνταν μέσα μου άχρηστη, απρόσκλητη, μέχρι κείνη τη στιγμή που προσπάθησα να αυτοκτονήσω, (έκανε απεργία πείνας σ.σ.) γιατί αισθανόμουν το ένστικτο ενός κυνηγημένου ζώου που αυτοί με διάφορους τρόπους προετοίμαζαν το θάνατό μου.
»Τα μάτια και αφτιά μου τώρα ήταν στην μεγαλύτερη ένταση της ζωής μου, έτοιμα να εντοπίσουν τον πιο μικρό θόρυβο και να μετρούσα με τον τρόπο μου κάθε λέξη, κίνηση και πράξη τους, μετρώντας με τα μέτρα της γνώμης μου τις πιθανότητες κάθε πράξης και κίνησης που στηρίζονταν στα νύχια, στην πονηριά και στους μαστορικούς σατανικούς τρόπους μαρτυριών στα πλοκάμια αυτών των ανθρωποφάγων…»
Από το ημερολόγιο του Παναγιώτη Μάρτου
Λάβαμε καὶ δημοσιεύουμε ἕνα ἀκόμα ἐξαιρετικὸ ἄρθρο τῆς κ. Βαρβιτσιώτη.
Ἂν καὶ αὐτὸ δὲν πείσει τοὺς ὑπευθύνους νὰ ἀντιδράσουν ἄμεσα, καὶ κυρίως, τὴν Ἱερὰ Σύνοδο νὰ πάρει τὴν ὑποδεικνυόμενη Ὀρθόδοξη Πατερικὴ ἀπόφαση, τί ἄλλο πιὰ μποροῦμε νὰ περιμένουμε (ἀνθρωπίνως);
ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ,
ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
(Εἰκαζόμενη Δημοκρατία;)
Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικὸς
«Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων·
γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί»(1)
Τὴν 12.10.1999, ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποδέκτης –καὶ αὐτή, ὅπως ἡ λοιπὴ ἑλληνικὴ κοινωνία– μιᾶς πολύχρονης ἐκστρατείας ἀκατάσχετης ἀγαπολογίας, μέσῳ τῶν Μ.Μ.Ε., ὑπὲρ τῆς δωρεᾶς ὀργάνων σώματος, καὶ ἑνὸς καταιγισμοῦ διαπρύσιων ἐπιστημονικῶν διαβεβαιώσεων περὶ τῆς ἐγκυρότητας τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», ἀπεφάνθη, ὅτι:
«…ἡ δωρεὰ ὀργάνων τοῦ σώματός μας γιὰ μεταμόσχευση εἶναι θεάρεστη πράξη ἀγάπης καὶ θυσίας (…) Διὸ καὶ συνέστησε στοὺς πιστούς Της νὰ γίνουν δωρητὲς εἴτε ἐν ζωῇ (ἐφ’ ὅσον πρόκειται γιὰ διπλὰ ὄργανα, ποὺ ἡ ἀφαίρεση ἑνὸς δὲν ζημιώνει τὴν ὑγεία τοῦ δότη), εἴτε μετὰ θάνατον, διαπιστωμένον μὲ τὶς τελευταῖες ἐγγυήσεις τῆς ἐπιστήμης».
Βοῶντες ἐν τῇ Ἐρήμῳ: Τὸ ζήτημα εἶναι ὅτι, ἤδη ἀπὸ τὸ 1968, ὁπότε ἐπινοήθηκε ὁ «ἐγκεφαλικὸς θάνατος», πάμπολλοι ἔγκυροι ἐπιστήμονες εἶχαν ἐκφράσει σοβαρὲς ἀντιρρήσεις γιὰ τὴν ἐγκυρότητά του, τὶς ὁποῖες τεκμηρίωναν μὲ ἀδιάσειστα ἐπιστημονικὰ δεδομένα. Οἱ ἀποκαλύψεις τους αὐτὲς συνήγειραν πληθώρα συνειδήσεων ἀνὰ τὸν κόσμο. Ἰδιαίτερα ἐξεγέρθησαν οἱ ὀρθόδοξες συνειδήσεις πού, ἐξετάζοντας τὰ στοιχεῖα καὶ ἀναλύοντάς τα βάσει τῆς ὀρθόδοξης-πατερικῆς θεολογίας, κατήγγειλαν τὸν «ἐγκεφαλικὸ θάνατο» ὡς πρόσχημα γιὰ τὴν θανάτωση τοῦ δότη, μὲ σκοπὸ τὴν “συγκομιδὴ” τῶν ζωτικῶν ὀργάνων του(2).
Πάντα, ὅμως, ὑπερίσχυαν αὐτῶν οἱ ἀναφερόμενοι σὲ «πτωματικοὺς δότες» ἀγαπολογοῦντες ἐραστὲς τοῦ «ἐ.θ.», στοὺς ὁποίους τὰ Μ.Μ.Ε. –συνεπικουρούμενα ἀπὸ τὴν βιομηχανία τοῦ κινηματογράφου– προσέφεραν κάθε δυνατὴ εὐκαιρία μονομεροῦς ἐπηρεασμοῦ τῆς κοινῆς γνώμης.
Ναρκωμένοι Νεκροί: Προϊόντος τοῦ χρόνου, οἱ φωνὲς ἀπόρριψης τοῦ «ἐ.θ.» πολλαπλασιάσθηκαν. Σήμερα, τὸ σκανδαλῶδες τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», διὰ τοῦ ὁποίου ἀφαιροῦνται –κατόπιν ὁλικῆς νάρκωσης!– ζωτικὰ ὄργανα τοῦ “νεκροῦ” δότη, συνοψίζεται στὶς ἑξῆς δύο σύντομες, ἀλλὰ συγκλονιστικὲς φράσεις ἐπιφανῶν ἐπιστημόνων:
«Τελικά, ὁ ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς εἶναι ἕνας ἀρκετὰ νεκρὸς γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ταφεῖ καὶ ταυτόχρονα ἕνας ἀρκετὰ ζωντανὸς γιὰ νὰ εἶναι δότης ὀργάνων, δηλ. ἕνας ζωντανὸς νεκρός»(3). Καί, «Σημασία ἔχει ὅτι ἡ ἀφαίρεση ζωτικῶν ὀργάνων ἀπὸ ἕναν δότη “ἐγκεφαλικὰ νεκρό”, ἐκείνη εἶναι ποὺ σκοτώνει τὸν ἀσθενῆ»(4).
Παρ’ ὅλα ταῦτα, πάνω σ’ αὐτὸ τὸ ἠθικὰ καὶ ἰατρικὰ σαθρὸ βάθρο, τὸ καλυπτόμενο ἐπιμελῶς ἀπὸ καταιγισμοὺς ἀγαπολογίας, οἰκοδομήθηκε ἀνὰ τὸν κόσμο ἕνα τεράστιο πλέγμα μεταμοσχευτικῶν φορέων, δημοσίων καὶ ἰδιωτικῶν, ἡ δράση τῶν ὁποίων ὑποστηρίχθηκε ἀπὸ σχετικὰ νομοθετήματα.
Εἰκαζομένη Ἀγάπη: Στὴν Ἑλλάδα, στὸν νόμο περὶ δωρεᾶς ζωτικῶν ὀργάνων σώματος (Ν. 3984/ΦΕΚ150/27.6.2011) προστέθηκε ἡ ἐξ ἴσου σκανδαλώδης Εἰκαζόμενη Συναίνεση τοῦ δότη, διὰ τῆς ὁποίας, ἀπὸ 1.6.2013, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Ἕλληνες, καὶ οἱ ἀπόγονοί τους, καθίστανται –ὑποχρεωτικῶς, ἀπὸ τῆς γεννήσεώς τους καὶ μέχρι τοῦ θανάτου τους– “ἀγαπητικοὶ” δωρητὲς ζωτικῶν ὀργάνων· παρ’ ἐκτὸς ἐὰν οἱ ἴδιοι (ἢ οἱ ἀσκοῦντες τὴν ἐπιμέλειά τους ἢ οἱ νόμιμοι συμπαραστᾶτες τους) ὑποβάλουν ἐπισήμως Ἀρνητικὴ Δήλωση στὸν Ἐθνικὸ Ὀργανισμὸ Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.).
Φυσικά, ἡ θέση τοῦ Ε.Ο.Μ. εἶναι ὅτι: «Ἡ Δωρεὰ Ὀργάνων μετὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς ἀποτελεῖ τὴν ὑψίστη μορφὴ ἐθελοντικῆς προσφορᾶς καὶ ἀλτρουϊσμοῦ, μὲ μοναδικὸ κίνητρο τὴν ἀνιδιοτέλεια, τὸν ἀνθρωπισμὸ καὶ τὴνἀγάπηγιὰ τὸν πάσχοντα συνάνθρωπο».
Εἰκαζόμενος Φυσικὸς Θάνατος: Γιὰ τὸν Ε.Ο.Μ., δηλαδὴ (καὶ γιὰ ὅσους συμφωνοῦν μὲ τὰ ὁριζόμενα ὑπὸ τοῦ Ν. 3984/2011, καί, φυσικά, γιὰ ὅσους τὰ ὑπερψήφισαν), ὁ μὲν «ἐ.θ.» ταυτίζεται μὲ «τὸ τέλος τῆς ζωῆς» τοῦ ἀνθρώπου (χωρὶς νὰ διευκρινίζεται τὸ πῶς, ἀκριβῶς, ἐπέρχεται τὸ «τέλος» αὐτό)· ἡ δὲ διὰ νόμου μετατροπὴ 10.000.000 μονομερῶς ἐνημερωμένων Ἑλλήνων σὲ πρόβατα ἐπὶ σφαγὴ ἐξιδανικεύεται ὡς «ὑψίστη μορφὴ ἐθελοντικῆς προσφορᾶς καὶ ἀλτρουϊσμοῦ».
Εἰκαζόμενη Ἐλευθερία: Ὅλοι, δηλαδή, οἱ προαναφερθέντες θεωροῦν ἐπαρκὲς δεῖγμα ἐλευθερίας τὸ γεγονὸς ὅτι, ὁ νόμος παρέχει σὲ 10.000.000 Ἑλλήνων πολιτῶν τὴν δυνατότητα νὰ ὑποβάλλουν Ἀρνητικὴ Δήλωση δωρεᾶς ὀργάνων· καθ’ ἣν στιγμήν, πρὸ τῆς ψηφίσεώς του, λιγώτεροι ἀπὸ 100.000 (δηλ. ποσοστὸ μικρότερο τοῦ 1%) εἶχαν γίνει ἐθελοντικῶς δότες.
Ἐπίσης, θεωροῦν ἐπαρκὲς δεῖγμα ἐλευθερίας τὴν μονομερῆ ἐκστρατεία (παρά)πληροφόρησης τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ περὶ τῆς ἐπιστημονικῆς ἐγκυρότητας τοῦ «ἐ.θ.» καὶ ὑπὲρ τῆς δωρεᾶς ζωτικῶν ὀργάνων σώματος.
Ἐπιπλέον, δὲν θεωροῦν δεῖγμα καταναγκασμοῦ τὸν πνευματικὸ ἐκβιασμό, ποὺ οἱ ἴδιοι ἀσκοῦν σὲ ὅποιον θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ προσυπογράψει τὴν Ἀρνητικὴ Δήλωση, ὅταν ἐκθειάζουν διθυραμβικὰ «τὴν ἀνιδιοτέλεια, τὸν ἀνθρωπισμὸ καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν πάσχοντα συνάνθρωπο» ὅσων δὲν τὴν προσυπογράψουν.
Τέλος, περιφρονοῦν –μαζὺ μὲ τὰ δεδομένα τῆς ἐπιστήμης– τὴν ὀρθόδοξη θέση ὅτι, «Μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τέτοιου νόμου ὑπονομεύεται πλήρως ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου»· διότι, «Ἡ “εἰκαζομένη συναίνεση” βεβαιώνει τὴν ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου σὲ ἰδεολογίες, συστήματα, ἀσφαλιστικὲς ἑταιρίες, ποικίλες ἐκμεταλλεύσεις, ἐγκλήματα καὶ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις μιᾶς ἀπάνθρωπης κοινωνίας»(5).
Εἰκαζόμενη Παραχώρηση: Γιὰ νὰ κατασιγασθεῖ ὁ σάλος ποὺ προκλήθηκε ἀπὸ τὸν Ν.3984/2011 καὶ εἰδικὰ ἀπὸ τὴν Εἰκαζόμενη Συναίνεση, τέθηκε ἐν ἰσχύι τὸ ἄρθρο 55, παρ. 4 τοῦ Ν. 4075/ΦΕΚ.89/11.4.2012, ποὺ καθιστὰ ἀναγκαία τὴν συναίνεση τῆς οἰκογένειας τοῦ ἐνήλικα «ἐγκεφαλικὰ νεκροῦ» δότη, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸς «εἰκάζεται» ὅτι συναινεῖ (δηλαδή, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸς δὲν εἶχε καταθέσει ἁρμοδίως καὶ ἐγκαίρως Ἀρνητικὴ Δήλωση).
Κατόπιν τούτου, Read more »
Be the first! 
