Κυριακὴ ΙΓ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 18,18-27)
24 Νοεμβρίου 2013

«Ου μοιχευσεις»

(Λουκ. 18,20 = Ἔξ. 20,13. Δευτ. 5,18)

Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, σὲ ἡμέρες πονηρές. Τὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος τοῦ εὐαγγελίου εἶνε δύσκολο. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια λίγα ἔλεγε ὁ παπᾶς καὶ οἱ Χριστιανοὶ σὰν τὴ διψασμένη γῆ ῥουφοῦσαν τὰ λόγια του. Σήμερα οἱ ἄν­θρωποι ἔχουν ἀπαιτήσεις, εἶνε μορφωμένοι. Θέλουν φιλοσοφίες καὶ κοινω­νιολογίες μὲ γλῶσσα εὐγενῆ, ὄχι μὲ λέξεις ποὺ σοκάρουν.

Ἔλα ὅμως ποὺ οἱ λέξεις αὐτὲς ὑπάρχουν στὸ Εὐαγγέλιο; Πῶς νὰ κάνουμε; νὰ προδώσουμε τὴν ἀποστολή μας; Προτιμῶ νὰ μὲ πῆτε ἀγροῖ­κο καὶ ἀσυγχρόνιστο, παρὰ νὰ μεταχειριστῶ λέξεις ποὺ νὰ μὴ ἀποδίδουν τὴν πραγματικό­τητα. Ἡ ἐποχή μας διαπράττει μὲν ὅλα τὰ αἴ­σχη, ἀλλὰ δὲν θέλει νὰ λὲς «τὰ σῦκα σῦκα καὶ τὴ σκάφη σκάφη», τὸ σκοτάδι σκοτάδι καὶ τὴν ἡμέρα ἡμέρα. Μὲ κίνδυνο λοιπὸν νὰ παρεξηγηθῶ καὶ νὰ σοκάρω στ᾽ αὐτιὰ ὡρισμένων, θὰ μιλήσω ἐπάνω σ᾽ ἕνα θέμα κοινωνικό, μὲ τὴ γλῶσσα ὄχι τοῦ κόσμου ἀλλὰ τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ Ἐσταυρωμένου. Τὸ θέμα μᾶς τὸ δίδει μία ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου.
Ὅπως ἀκούσατε, ὁ Κύριος, ἀπαντώντας στὸ ἐρώτημα ἑνὸς πλουσίου νέου, τί πρέπει νὰ κά­νῃ γιὰ νὰ κληρονομήσῃ τὴν αἰώνιο ζωή, τοῦ εἶπε· «Τήρησον τὰς ἐντολάς». Καὶ σὲ νέα ἐρώ­τησι, Ποιές ἐντολές, τοῦ ἀρίθμησε ἀπὸ τὶς δέ­κα ἐντολὲς τοῦ Δεκαλόγου τὶς πέντε. Ἀπὸ τὶς πέντε λοιπὸν αὐτὲς ἐντολὲς θὰ μιλήσω ἐπάνω στὴν ἐντολὴ «Οὐ μοιχεύσεις» (Λουκ. 18,20).
―Μὰ αὐτὴ τὴν ἐντολὴ διάλεξες; θὰ μοῦ πῆ­τε. Γιατί δὲ μιλᾷς γιὰ τὴν κλοπή, τὸ φόνο, τὸ σεβασμὸ στοὺς γονεῖς, τὸ ψέμα;…
Κι αὐτὰ εἶνε σοβαρά· ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἐντολὴ εἶνε ἐκείνη ποὺ σήμερα δὲν λαμ­βάνεται καθό­λου ὑπ᾽ ὄψιν· γι᾽ αὐτὸ θὰ μιλήσω ἐπ᾽ αὐτῆς.

* * *

«Οὐ μοιχεύσεις». Τί εἶνε μοιχεία; Ὁ Ποινι­κὸς Κῶδιξ, πονηρὴ ἀλεποῦ, δὲν δίνει ὁρισμό, καὶ γι᾽ αὐτὸ πολὺς θόρυβος μεταξὺ τῶν νομι­κῶν γιὰ τὴν ἔννοια τῆς μοιχείας. Μοιχεία, ὅ­πως γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή, εἶνε νὰ πιάνῃ σχέσεις ὁ παντρεμένος ἄντρας μὲ ξένη γυναῖκα καὶ ἡ παντρεμένη γυναίκα μὲ ξένο ἄντρα. Κ᾽ εἶνε αὐτὸ ἁμάρτημα; Εἶνε. Γιατί;
⃝ Πρῶτον, διότι εἶνε φόνος. Ὑπάρχουν φόνοι σωματικοὶ καὶ φόνοι ἠθικοί. Ἡ μοιχεία φονεύει ἕνα εὐγενέστατο αἴσθημα ποὺ ὑπάρχει στὴν καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων, αἴσθημα ποὺ τὸ φύτευσε ὁ οὐρανὸς – τὸ εὐλόγησε ὁ Θεός, αἴ­σθη­μα ἀρχαῖο ὅπως ὁ κόσμος· καὶ τὸ αἴσθημα αὐ­τὸ εἶνε ἡ ἀγάπη, ἡ ἁγνὴ ἀγάπη ποὺ συνδέει δύο ὑπάρξεις, ἄντρα καὶ γυναῖκα, καὶ τὶς ἑνώνει σὲ μία ἑνότητα ἀδιάρρηκτη, ὥστε ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη δὲν εἶνε πλέον δύο ἀλλὰ ἕνα. Μὲ τὸ γάμο ἄντρας καὶ γυναίκα «ἔσονται εἰς σάρ­κα μίαν» (Γέν. 2,24 = Ματθ. 19,5). Ὄχι μόνο τὰ κορμιὰ ἀλλὰ καὶ οἱ ψυχὲς ἑνώνονται σὲ μία ἑνότητα. Ὅ­πως δύο χημικὰ στοιχεῖα ἑνώνονται κι ἀποτελοῦν μία νέα οὐσία, κατὰ παρόμοιο τρόπο γυναίκα καὶ ἄντρας στὸ μυστήριο τοῦ γάμου ἑνώνονται κι ἀποτελοῦν μία νέα ὕπαρξι. Καὶ ὅ­πως δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ οὔτε τὸ κεφάλι χω­ρὶς τὸ σῶμα οὔτε τὸ σῶμα χωρὶς τὸ κεφάλι, ἔτσι καὶ στὸ γάμο, κεφαλὴ εἶνε ὁ ἄντρας καὶ σῶμα ἡ γυναίκα· ἡ μοιχεία εἶνε ἕνα μαχαίρι τοῦ διαβόλου ποὺ κόβει τὸ κεφάλι καὶ τὸ ἀ­ποχωρίζει ἀπὸ τὸ σῶμα ποὺ σπαρταράει. Εἶνε διακοπὴ ἱεροῦ δεσμοῦ. Γι᾽ αὐτὸ λέω ὅτι ἡ μοιχεία εἶνε φόνος καὶ γι᾽ αὐτὸ στὸν Δεκάλογο προτάσσεται τοῦ «οὐ φονεύσεις».
Εἶνε ἀκόμη ἡ μοιχεία ἀπάτη, ἀθέτησις ὑποσχέσεως. Ὁ μοιχεύων ἀθετεῖ μία ὑπόσχεσι, ἕ­να ὅρκο. Ἐδῶ ἔχουμε ἀπάτη πρώτου μεγέθους. Διότι ὁ νέος καὶ ἡ νέα ποὺ ἔρχονται σὲ γάμο δὲν ὁδηγοῦνται στὸ δημαρχεῖο ἢ κάπου ἀλλοῦ· ὁδηγοῦνται στὸ ναό, στὸν ἅγιο αὐτὸ τόπο, ἐ­νώπιον τῶν ἱερῶν εἰκόνων, τοῦ Ἐσταυρωμένου, τοῦ Εὐαγγελίου, ἐνώπιον ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, ἐνώπιον συγγενῶν καὶ φίλων. «Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος!» (Γέν. 28,17). Αὐτά, ἐ­ὰν πιστεύουμε.Ὅποιος δὲν πιστεύει, ἂς κάνῃ πολιτικὸ «γάμο» στὸ δημαρχεῖο. Στὸ ναὸ δίνει ἱερὴ ὑπόσχεσι καὶ δακρύζουν οἱ εἰκόνες, ὅτι θὰ μείνῃ πιστὸς μέχρι θανάτου. Μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη χωρίζει τὸ ἀντρόγυνο. Ὅταν λοιπὸν ἀθετῇς τὴν πίστι στὸ σύν­τρο­φο ἢ τὴ σύντροφό σου, δὲν κάνεις ἄλ­λο παρὰ ν᾽ ἀποδεικνύεσαι ἀπατεώνας πρώτου μεγέθους.
Ἡ μοιχεία εἶνε ἀκόμη Read more »

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΧΗΤΑΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ!!!!

ΚΑΛΕΣΑΝ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΟ ΤΟΥ ΑΘΕΟΦΟΒΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΒΟΛΟΥ!!!

Τον κάλεσε η Μητρόπολη Φλωρίνης για να κατηχήση τους κατηχητάς!!!! Μοιράστηκε σε κάθε κατηχητή δωρεάν ένας σούπερ πολυτελής τόμος 270 σελίδων, που όμως κάποιες σελίδες του βιβλίου ήταν ακατάλληλες για τους κατηχητάς και υπήρξαν γι’ αυτό διαμαρτυρίες. Το βιβλίο ήταν άχρωμο και άοσμος από Ορθοδοξία. Είχε ανακατεμένα έθιμα χριστιανικά και ειδωλολατρικά, και αυτό τόλμησαν να το μοιράσουν στους κατηχητάς της Φλώρινας που τα αισθητήριά τους ακόμα λειτουργούν Ορθόδοξα. Αλλά τι θα περίμενε κανείς να διοχετεύει η Μητρόπολη Βόλου, που διακηρύττει την μεταπατερική θεολογία και τον οικουμενισμό;
Τα βιβλία βέβαια δόθηκαν δωρεάν στους κατηχητάς και κάποιοι θα τα πετάξουν ως άχριστα, όμως κάποια Μητρόπολη πλήρωσε γι’ αυτά. Πλήρωσε η φτωχή Μητρόπολη της Φλώρινας, που έκανε έκκληση πριν λίγες μέρες στον πιστό λαό να βοηθήσει και έβγαλε δίσκο στους ναούς, γιατί κινδυνεύει να κλείσει το Γηροκομείο που έκανε στη Φλώρινα ο Μητροπολίτης π. Αυγουστίνος, βάζοντας σε λαχειοφόρο αγορά ακόμα το πολυτελές αυτοκίνητο του προκατόχου του;
Διαβάστε την εγκύκλιο του: Κραυγή αγωνίας για το γηροκομείο της Μητρόπολης Φλώρινας … Αν έδωσε χρήματα γι’ αυτά τα βιβλία δεν είναι αμαρτία;
Τα έκανε δωρεάν ο Μητροπολίτης Βόλου για να προωθήσει τις κουλτουριάρικες ιδέες του; Όποιος και να τα πλήρωσε, την δουλειά του έκανε. Ο π. Αυγουστίνος το είπε στον Αγιο Παντελεήμονα: «Θα φύγω, αλλά Αυγουστίνο άλλο δεν θα ξαναβρείτε». Ο π. Αυγουστίνος έφυγε και προσκαλούνται στη Μητρόπολη Φλωρίνης για να την αποκαντιωποιήσουν, πρόσωπα που ούτε με τα κυάλια δεν θα την έβλεπαν!

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ

ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ, ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Οἱ προσβληθέντες ἐκ τοῦ μιάσματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν πνευματικόν δαλτονισμόν. Δέν διακρίνουν τάς διαφοράς μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἑτεροδόξων, ἔτι δέ καί ἀλλοθρήσκων.

Οὗτοι βλέπουν μόνον ὁμοιότητας. Καί χάριν τῶν ὁμοιοτήτων καλοῦν ὅλους νά ἑνώσουν ὅλας τάς πίστεις καί νά γίνουν ἕν! Ὀργίζονται δε καί ἐξανίστανται ἐάν τίς τολμήσῃ καί ὑπενθυμίσῃ εἰς αὐτούς δογματικάς διαφοράς καί ὅτι χάσμα μέγα ἐστήρικται μεταξύ Ὀρθοδόξων, ἑτεροδόξων καί ἀλλοθρήσκων, καί ὅτι εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνον νά ἐπιχειροῦν ἰλιγγιώδη ἅλματα.
Ἐντός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ Ὀρθοδοξία χάνει τό χρῶμα καί τό ἄρωμά της, τό αἷμα καί τήν εὐωδίαν Χριστοῦ.
Νά γνωρίσουμε καλύτερα τήν Ἐκκλησία μας, τήν Ὀρθοδοξία… Νά μείνουμε πιστοί καί ἀφωσιωμένοι στήν Ὀρθόδοξο Ἀνατολική Ἐκκλησία μας, νά κρατήσουμε σφιχτά, παντοτεινά, αἰώνια τήν Ὀρθόδοξο πίστι μας. ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας εἶναι θησαυρός πολύτιμος, καί δυστυχῶς δέν τήν γνωρίζουμε καλά…Χαίρετε, ἀδελφοί μας διότι ἀνήκετε στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία….
Ὁ Παπισμός εἶναι ἀνατροπή θεμελιωδῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ γνησίου Χριστιανισμοῦ. Ἡ Οὐνία εἶναι Δούρειος ἵππος, σατανικόν μηχάνημα τοῦ παπισμοῦ, πρός ἐκπόρθησιν τῆς ψυχῆς τῶν ὀρθοδόξων… Ἡ Οὐνία εἶναι ἕνα ἀπό τά ὅπλα πού χρησιμοποιοεῖ ἡ παπική προπαγάνδα διά νά ὑποτάξῃ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
Ὁ Πάπας εἶναι πηγή αἱρέσεων. Ἡμεῖς θά μείνωμεν ὀρθόδοξοι. Δέν θά προδώσωμεν τήν πίστιν μας…O πάπας ζητά να υποδουλώσει την Ελλάδα, μα δεν θα μπορέσει και ούτε η Ελλάς θα επιτρέψει  ν’ αγγίσει την πίστη της. (Ελέχθη 11-3-2001)
Τό σπουδαιότερο πού μᾶς ἄφησαν οἱ πατέρες μας, δέν εἶναι τά χωράφια, τά σπίτια, τά χρήματα· εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Αὐτή εἶναι ὁ θησαυρός ὁ ἀνεκτίμητος.
Κράτα λοιπόν καλά τό θησαυρό αὐτόν «Κράτει ὅ ἔχεις ἵνα μηδείς λάβει τόν στέφανόν σου» (Ἀπ. 3, 11). Κλεῖσε τ’ αὐτιά σου στούς ἐχθρούς. Μεῖνε πιστός στήν Ἐκκλησία πού βαπτίσθηκες· προτίμησε θάνατο μᾶλλον παρά νά χάσῃς τήν Ὀρθόδοξο Ὁμολογία. Λέγε σ’ ἄνθρώπους καί δαίμονες· Ὀρθόδοξος γεννήθηκα-Ὀρθόδοξος θά πεθάνω· ἔχω ρίξει τήν ἄγκυρά μου ἐδῶ καί κανένα κῦμα δέν μέ παρασύρει ἀπό τό λιμάνι τῆς Ὀρθοδοδοξίας.
Ὅσο γιά τούς ἄλλους πού εἶναι ἔξω ἀπό τή μάνδρα τῆς Ὁρθοδοξίας, ἐμεῖς δέν ἔχουμε παρά νά εὐχηθοῦμε, καί αὐτοί καί ὅλοι οἱ ἄλλοι πού βρίσκονται μακριά, νά ἐπιστρέψουν στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Εἴθε ὁ Κύριος νά εὐδοκήσῃ, ὥστε νά παύσουν αἱρέσεις καί σχίσματα, νά ἑνωθοῦν ὅλοι στήν Ὀρθοδοξία, νά γίνῃ ὁ κόσμος «μία ποίμνη εἶς ποιμήν» (Ἰω. 10,16), πρός δόξαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Αὐτό θά γίνῃ ὁπωσδήποτε. Ἀλλά ἀπό πολλούς πολέμους.
Θά χυθῇ πολύ αἷμα, καί μετά ἀπό τά πολλά αἵματα πού θά χυθοῦν, ἡ ἀνθρωπότης θά μετανοήσῃ καί θά πέσῃ νά προσκυνήσῃ τόν Χριστό. Καί τότε ὅλα τά στόματα καί ὅλες οἱ καρδιές, καί ὅλοι θά ποῦνε·  «Εἰς Ἅγιος, εἰς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός Αμήν»!

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ:

Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος προς στον παπικό αρχιεπίσκοπο

katanixis blogspot

Μας εστάλει μέσω του ηλεκτρ. ταχυδρομίου, η συγκλονηστική επιστολή του Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίου, προς τον παπικό αρχιεπίσκοπο Νάξου, Τήνου, Άνδρου και Μυκόνου κ. Νικόλαο. 

Η επιστολή αυτήν έρχεται ως συνέχεια και στήριξη του κ. Ιερεμία στην επιστολή του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς προς τον ίδιο παπικό αρχιεπίσκοπο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕΤΗΝ ΕΔΩ:

ΕΠΙΣΤΟΛΗ Γόρτυνος σε Παπικό

π. Βασίλειος Βολουδάκης: «Στη σύγχρονη ζωή οι άνθρωποι που δεν έχουν κάτι άλλο να τους συνδέει μετατρέπουν τη σαρκική σχέση σε κτηνωδία»

http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/11/video_27.html

_

Ο τρόπος της εκλογής επισκόπων ευνοεί στην εκλογή κακών επισκόπων

Ο μεγάλος Γέροντας επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος, που έκανε αγώνα για την κάθαρση της Εκκλησίας και για τον Ορθόδοξο τρόπο εκλογής επισκόπων (το σκίτσο είναι δικό του), έλεγε:

1. Καλύτερα έλλειψη ιερέως και επισκόπου, παρά αηδία...
 
2. Θα έρθη καιρός που οι χριστιανοί δεν θα μπορούν να εκκλησιάζονται σε μεγαλοπρεπείς ναούς αλλά θα φεύγουν στις σπηλαίες και στα όρη για να υμνήσουν τον Θεό, γιατί τους μεγαλοπρεπείς ναούς θα τους έχουν καταλάβει αντίχριστοι ρασοφόροι.

ΚΛΕΙΔΩΣΕ Η ΘΕΣΗ ΕΝΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ

ΠΡΙΝ ΚΗΡΥΞΕΙ Η Ι. ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΙΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΕΝ ΧΗΡΕΙΑ!!!

Πρώτη Συνεδρία της Δ.Ι.Σ. για το μήνα Νοέμβριο

• Συνήλθε σήμερα Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013, στην πρώτη Συνεδρία Της για τον μήνα Νοέμβριο η Διαρκής Ιερά Συνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
• Κατά την σημερινή Συνεδρία :
• Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επικύρωσε τα Πρακτικά της Εξουσιοδοτήσεως.
• Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ανέγνωσε την ομόφωνη έκθεση της Τριμελούς Επιτροπής, η οποία επισκέφθηκε τον ασθενούντα Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κίτρους και Κατερίνης κ. Αγαθόνικο. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος έκανε αποδεκτό το από 23.10.2013 ιατρικό πόρισμα της ως άνω Επιτροπής και βάσει του άρθρου 34 παρ. 6 του Νόμου 590/1977 «Περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος», κήρυξε τον θρόνο της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους και Κατερίνης εν χηρεία, όρισε δε, βάσει του άρθρου 23 παρ. 1 του ανωτέρω Νόμου, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο, Τοποτηρητή της ως άνω Ιεράς Μητροπόλεως και απέστειλε τα κατά νόμον σχετικά έγγραφα προς τον Υπουργό Παιδείας για την έκδοση του σχετικού Προεδρικού Διατάγματος.

Γράψαμε στις 5-11-2013

• Αδελφέ, τα πρόσωπα της «πνευματικής κοινωνίας» της Κατερίνης, που τον θέλουν, ασφαλώς δεν τον ξέρουν καλά. Θα τον μάθουν στην πορεία, άμα γίνει δεσπότης. Πάντως από πανηγύρια και συλλείτουργα θα χορτάσουν.
• Ένα σας λέω και κρατήστε το·
• Η ιεραποστολική ομάδα των πιστών, που αγαπά τον αείμνηστο Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο και μοιράζει κατά χιλιάδες δωρεά τα κήρυγμα του (φυλλάδιο «ΚΥΡΙΑΚΗ»), θα διακόψει την κυκλοφορία του. Είπε σε κάποιον, ότι· θα κάνει αποκαντιωποίηση!!! Τώρα εμφανίζεται σ’ εκείνος που αγαπούν τον Γέροντα  σαν πνευματικό του παιδί, αλλ’ από αλλού παίρνει εντολές. Δεν σας λέω περισσότερα. Θα τον δείτε στην πορεία και θα βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματα. Ο Θεός να βάλει το χέρι του και να σώσει την πατρίδα μας που βάλετε απ’ όλες τις μεριές..

Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

Συνέχεια ομιλίας 3ο (τέλος)

ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΜΦΟΡΑ Η ΔΙΑΛΥΣΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Πέρασαν ἀπὸ τότε, μετρῆστε, 1.150 χρόνια. Μὰ αὐτὴ ἡ ἱστορία μοιάζει σὰν νά ᾿νε καινούργια.
Θὰ ἤθελα νά ᾿χα ἕνα πίνακα καὶ νὰ γράψω μερικὰ ὀνόματα. Τὸ ἕνα ὄνομα Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ΄. Τὸ δεύτερο ὄνομα Θεοδότη. Τὸ τρίτο ὄνομα Ἰωσήφ, ὁ παπᾶς ποὺ στεφάνωσε τὸ παράνομο ζεῦγος. Καὶ μετὰ νὰ πιάσω νὰ σβήσω τὸ ὄνομα τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤ΄ ―ποὺ εἶχε ἄθλιο τέλος, τὸν τύφλωσαν μέσα στὰ ἀνάκτορα οἱ ἐχθροί του―, καὶ στὴ θέσι του νὰ γράψω τὸ ὄνομα τίνος; Τὸ ὄνομα καθενὸς ποὺ χωρίζει ἄνευ σοβαροῦ λόγου τὴ νόμιμη γυναῖκά του. Ὅπως ὁ Κωνσταντῖνος χώρισε τότε τὴ γυναῖκά του, τὴν ἁγία ἐκείνη Μαρία, τὴν ἔδιωξε μακριὰ καὶ τὴν ἔκλεισε στὸ μοναστήρι, ἐνῷ αὐτὴ ἔμεινε πιστὴ μέχρι τέλους, ἔτσι καὶ σήμερα διάφορα πρόσωπα, ποὺ ἐξ αὐτῶν ἄλλοι εἶνε ἄσημοι ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν κατέχουν ὕψιστα ἀξιώματα μέσα στὴν πατρίδα, χωρίζουν τὶς γυναῖκές τους. Δὲν χρειάζεται ν᾿ ἀναφέρω ἐδῶ τὰ ὀνόματά τους. Τὰ ἀποσιωπῶ, ὄχι ἐκ δειλίας, διότι ἔχω ἄλλοτε ἐλέγξει καὶ ἐπωνύμως τέτοια πρόσωπα, ποὺ ἔδιωξαν τὶς γυναῖκές τους, τὶς νεώτερες Μαρίες, καὶ τὶς ὡδήγησαν σὲ μεγάλη θλῖψι, κι αὐτὲς κλαῖνε κι ἀναστενάζουν. Σβῆστε λοιπὸν τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος καὶ γράψτε τὰ ὀνόματά τους· καθένας τὰ γνωρίζει. Στὴ γειτονιά τους, στὴν πόλι τους, στὴν Ἑλλάδα ὁλόκληρη, εἶνε γνωστά, πολὺ γνωστά, τέτοια ὀνόματα, κι ἂς μὴ κρύβωνται πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό τους.
Ἤθελα ἔπειτα νὰ σβήσω στὸν πίνακα τὸ ὄνομα τῆς Μαρίας καὶ ποιό ὄνομα νὰ γράψω; Ὅπως τότε ἡ Μαρία, ἀφ᾿ ὅτου τὴν ἔδιωξαν βιαίως ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα, ἔμεινε πιστὴ κι ἀφωσιωμένη στὸν ἄνδρα της καὶ προσευχόταν γι᾿ αὐτόν, ἔτσι καὶ σήμερα, μέσα στὴ βρωμιὰ καὶ τὴ σαπίλα καὶ τὴν κοπριὰ αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὑπάρχουν ἀκόμα διαμάντια. Ὑπάρχουν γυναῖκες τίμιες, γυναῖκες ποὺ μένουν πιστὲς στὸν ὅρκο τους καὶ δὲν ἐννοοῦν νὰ δώσουν διαζύγιο στὸν ἄνδρα τους. Προσεύχονται καὶ ἐλπίζουν στὸ Θεό, ὅτι θὰ ἔλθῃ μιὰ ἅγια ἡμέρα ποὺ ὁ ἄσωτος θὰ ἐπιστρέψῃ στὸ σπίτι.
Εἶνε παραμύθι; Δὲν εἶνε παραμύθι. Στὴ μητρόπολί μου, στὴ Φλώρινα, σ᾿ ἕνα μικρὸ χωριό, ἔφυγε κάποιος, ἄφησε τὴ σύζυγό του, καὶ πῆγε στὴ Γερμανία. Ἐκεῖ ὅμως ἀλήτεψε. Γύρισε Μόναχο, Βόννη, διάφορες πόλεις. Πόσα χρόνια, παρακαλῶ; Δέκα χρόνια. Ἡ γυναίκα του ἦταν νέα, μὲ ἔξοχο κάλλος, ἡ πιὸ ὡραία γυναίκα τοῦ χωριοῦ, εικοσι ἐτῶν, μὲ δυὸ παιδάκια. Πέσανε ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ τῆς ἔλεγαν·
―Τὸν ἄτιμο, σ᾿ ἀρνήθηκε. Λοιπὸν κ᾿ ἐσὺ παντρέψου.
Ἐκείνη ὅμως τίποτε·
―Μένω πιστὴ στὸν ἄνδρα μου. Ὁ Θεὸς θὰ τὸν γυρίσῃ, θὰ τὸν φέρῃ πίσω ἡ Παναγία.
Πέρασαν πάνω ἀπὸ 10 χρόνια, 12 γιὰ τὴν ἀκρίβεια. Καὶ μιὰ μέρα ―ὤ μέρα ἁγία, μέρα ἐπιστροφῆς τοῦ ἀσώτου!― νά ᾿τονε κ᾿ ἔρχεται ἀπὸ τὴ Γερμανία καὶ πάει στὴν Πτολεμαΐδα. Δὲν τόλμησε νὰ πάῃ στὸ χωριό. Βρίσκει κάποιον πατριώτη καὶ δειλὰ – δειλὰ τὸν ῥωτάει·
―Τί κάνει ἡ γυναίκα μου, παντρεύτηκε;
―Ὄχι, σὲ περιμένει…
―Μὲ περιμένει; κι ἄρχισε νὰ κλαίῃ. Μὲ περιμένει; Δὲν φανταζόμουν τέτοια ἀγάπη στὸν κόσμο…
Τὴν ἄλλη μέρα πάει στὸ χωριό, καὶ γιὰ τὴν ἐπιστροφή του χτύπησαν οἱ καμπάνες σὰν νὰ ἦταν Πάσχα καὶ ἀνάστασις. Ὅλο τὸ χωριὸ πέρασε νὰ τοὺς συγχαρῇ.
Σᾶς ἐρωτῶ· Αὐτὴ τὴ γυναῖκα, τὴν τίμια γυναῖκα, ποὺ μένει πιστὴ στὸν ἄνδρα της, πῶς τώρα ἐμεῖς θὰ τὴν ἀγνοήσουμε καὶ θὰ τὴν ἀδικήσουμε καὶ θὰ τῆς ποῦμε· Θέλεις δὲ θέλεις, θὰ σ᾿ τὸ δώσουμε τὸ διαζύγιο;
Ὅπως, λοιπόν, τότε ὁ Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ΄ ἔδιωξε τὴ γυναῖκά του, ἔτσι καὶ σήμερα ὑπάρχουν ἄνδρες μὲ ὑψηλὰ ἀξιώματα ποὺ διώχνουν τὶς γυναῖκες τους. Κι ὅπως τότε ὑπῆρχε ἡ Μαρία, ποὺ ἔμεινε πιστή, ἔτσι καὶ σήμερα στὴ θέσι τῆς Μαρίας ὑπάρχουν πιστὲς γυναῖκες, ποὺ ἀρνοῦνται τὸ διαζύγιο γιὰ νὰ σώσουν τὴν οἰκογένειά τους. Σβῆστε τὸ ὄνομα τῆς Μαρίας καὶ γράψτε στὴ θέσι του τὰ ὀνόματά τους.
Τέλος, καὶ στὴ θέσι τοῦ ἱερέως ἐκείνου ὑπάρχουν, δυστυχῶς, σήμερα κάποιοι ἄλλοι κληρικοί. Θὰ σᾶς πῶ κάτι λυπηρὸ στὸ σημεῖο αὐτό. Εἶμαι ἁμαρτωλός, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ φιλήσω τὰ πόδια σας, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἀλλὰ θὰ σᾶς τὸ πῶ· Θὰ δοῦμε πολύ δύσκολες ἡμέρες. Θεέ μου, Θεέ μου!… Κινδυνεύουμε νὰ σβήσουμε σὰν φυλή. Κι ἂν ψηφισθῇ ὁ νόμος περὶ διαζυγίου, τότε ἄτιμοι παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, κόλακες καὶ δειλοί, θὰ δεχθοῦν νὰ στεφανώσουν καὶ παράνομα ζεύγη.

* * *

Ἀγαπητοί μου,
Συμφορὰ μεγάλη στὸ ἔθνος μας εἶνε ἡ διάλυσις τῆς οἰκογενείας μὲ τὰ τόσα διαζύγια ποὺ ἐκδίδονται. Καὶ ἂν ψηφιστῇ καὶ νέος νόμος περὶ διαζυγίου, αὐτὸ θὰ εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Ἡ μασονία μᾶς ἔχει περικυκλώσει ἀπὸ δυσμὰς καὶ ἀνατολάς, κ᾿ εἶνε ἕτοιμο τὸ ἔθνος νὰ τιναχτῇ στὸν ἀέρα.
Ἀλλὰ δὲν θὰ τιναχτῇ στὸν ἀέρα! Ὑπάρχουν οἱ μάρτυρες, ὑπάρχουν οἱ ἅγιοι, ὑπάρχουν οἱ νεκροί, ὑπάρχει Θεός. Δὲν θὰ τιναχτῇ στὸν ἀέρα, ὑπὸ ἕνα ὅρον. Ποιόν ὅρο; Διαβάστε τὸ ῥητὸ ποὺ ἔχω γραμμένο ἐκεῖ ψηλά· «Ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ» (Σ. Σειρ. 4,28). Διαβάστέ το καὶ βάλτε το μέσα στὴν καρδιά σας, γιὰ νὰ γίνῃ τὸ ῥητὸ αὐτὸ σύμβολο τοῦ ἀγῶνος μας.
Πρέπει νὰ ξεσηκωθοῦμε. Ἐγὼ τὸ ἐδήλωσα καὶ στὴν Πτολεμαΐδα καὶ στὴ Φλώρινα. Θὰ τὸ δηλώσω καὶ στὴν Ἀθήνα, μπροστὰ σ᾿ ὅλο τὸν Ἑλληνικὸ λαό, τὸν ὁποῖον ὑπηρετῶ πενήντα χρόνια, ἀπὸ τότε ποὺ φόρεσα τὸ ράσο· Δὲν θὰ ὑπογράψω τοιαῦτα διαζύγια! Καὶ θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ὄχι μόνον ἐγώ, ὁ ἁμαρτωλὸς Αὐγουστῖνος ἐπίσκοπος Φλωρίνης, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι, κι ἄλλοι ἱερεῖς θὰ ἀγωνισθοῦμε.
Ἔχουμε στὴν πλάτη μας μιὰ ἱστορία. Διωχθήκαμε ἀπὸ Βουλγάρους, διωχθήκαμε ἀπὸ Ἰταλούς, διωχθήκαμε ἀπὸ Γερμανούς, διωχθήκαμε ἀπὸ ἀντάρτες. Ἂς διωχθοῦμε λοιπὸν καὶ τώρα. Ἂς πεθάνουμε στὴ φυλακὴ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ. Μιὰ φορὰ ζῇ κανεὶς στὸν κόσμο αὐτό. Θὰ τολμήσουμε. Καὶ θ᾿ ἀποδείξουμε στοὺς μεγάλους, ὅτι δὲν θὰ νικήσῃ ἡ μασονία, δὲν θὰ νικήσουν τὰ ἀξιώματα. Καὶ ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ γίνῃ Δανία, δὲν θὰ γίνῃ Νορβηγία, δὲν θὰ γίνῃ Σικάγο. Θὰ μείνῃ Ἑλλάς. Ἑλλὰς – χριστιανισμός, Ἑλλὰς – Ὀρθοδοξία. Read more »

–

O ΑΣΧΗΜΟΝΩΝ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΚΑΙ Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΤΟΥ

Ο ποικιλοτρόπως σκανδαλίζων τον πιστό λαό, γνωστός και μη εξαιρετέος, μητροπολίτης Δημητριάδος, προέβη κατ αυτάς σε δηλώσεις αναφορικά με την παπική αιρετική παρασυναγωγή που κάθε άλλο παρά αντέχουν σε σοβαρή κριτική.
Δεν αποτελεί υπερβολή αν τις χαρακτηρίσουμε φαιδρές, ανιστόρητες και, το χείριστον, προδοτικές.
Το θέμα όμως, ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ ΖΗΤΗΜΑ, είναι η στάση που τήρησαν οι συνεπίσκοποί του, οι συγκροτούντες τη συνέλευση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, απέναντι σ αυτές και τον ποιητή τους.
Ποια η αντίδραση των υγιώς φρονούντων ποιμένων;
Εσπευσαν να ανακαλέσουν στην τάξη τον τολμητία του Βόλου;
Ευαισθητοποιήθηκαν, αιτούντες την αφαρμογή των όσων διακελεύουν σχετικώς οι θείοι και ιεροί κανόνες;
Η’ κυριάρχησε για μία ακόμη φορά το επαίσχυντο και καταραμένο «φιλάδελφο» με συνέπεια ο εν λόγω δεσπότης να καταλείπεται ασύδοτος προκειμένου να συνεχίσει να προβαίνει σε παρόμοιες ασχημοσύνες;
Από πότε ο Δημητριάδος Ιγνάτιος ίσταται ύπερθεν των ιερών κανόνων;
Οι διακελεύσεις των τελευταίων ισχύουν και απευθύνονται μόνο στο χριστιανικό…προλεταριάτο εναντίον του οποίου εκτοξεύονται σαν κανόνια (για να θυμηθούμε και το μακαριστό π.Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο);
Τι απέγινε άραγε η καταγγελία του εγκρατούς περί τα θεολογικά μητροπολίτη Ναυπάκτου επί τη βάσει της οποίας εντός των πλαισίων της περιβόητης και διαβόητης ακαδημίας «θεολογικών», διάβαζε θολολογικών, σπουδών της μητροπόλεως Δημητριάδος ΚΥΟΦΟΡΕΙΤΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;
Δε σείστηκε συθέμελα το οικοδόμημα της αρχιερατικής συνειδήσεως της πλειονότητας των ποιμένων μας επί τω τρομερώ αυτώ ακούσματι;
Παρωνυχίδα αποτελεί η νοθεία της ορθής πίστεως που απεργάζονται κάποιοι θεολογούντες φιλόσοφοι και φιλοσοφούντες θεολόγοι;
Στην απευκταία περίπτωση της νοθεύσεως τροφίμων ή καυσίμων ή φαρμάκων σύσσωμη η κοινωνία «ξεσηκώνεται» και στιγματίζει τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της.
Στην ασυγκρίτως μεγαλυτέρας σπουδαιότητος και αξίας περίπτωση της νοθεύσεως  και διαστρεβλώσεως της ορθής πίστεως, το σώμα των ποιμένων, των θεόθεν εντεταλμενων για την αλώβητη διαφύλαξή της και την προστασία της από προσθαφαιρέσεις και αλλοιώσεις, της ορθής πίστεως, του κατά τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή «ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΥ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ», στιγματίζονται και κατονομάζονται οι στρεβλώσεις και οι εμπνευστές τους ή αρκούμαστε σε μία ανώδυνη και πλατωνική, γενικά και αόριστη, αρνητική αναφορά στον οικουμενιστικό συγκρητισμό, χωρίς συνέπειες για εκείνους που προδίδουν την πίστη πρωτοστατώντας σε οικουμενιστικές-συγκρητιστικές δηλώσεις και εκδηλώσεις;
Ετσι θα έπρατταν οι μακαριστοί Φλωρίνης Αυγουστίνος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Σιδηροκάστρου Ιωάννης, Δρυινουπόλεως Σεβαστιανός, Τρίκκης Διονύσιος, Παραμυθίας Παύλος;
Δε μήνυσε στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ο μακαριστός Φλωρίνης Αυγουστίνος το Στυλιανό Χαρκιανάκι ευφραίνοντας τους πιστούς;
Δε διέκοψε μαζί με τους επίσης μακαριστούς Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο και Παραμυθίας Παύλο το μνημόσυνο του μακαριστού Αθηναγόρα;
Δε στιγμάτισε επί συνόδω αλλά και εκτός ο μακαριστός Τρίκκης Διονύσιος την ολέθρια αθηναγόρειο πολιτική;
Δεν κατήγγειλαν επί συνόδω οι μακαριστοί Φλωρίνης, Σιδηροκάστρου και Δρυινουπόλεως τη γιανναρική σύφιλη αντιδρώντος του νυν Αθηνών;
Δεν κατέλειπαν οι προαναφερθέντες και όχι μόνο σε όσους στοιχούνται στο ίδιο πνεύμα μια ιερά παρακαταθηκη;
Ως πότε θα καθεύδουν οι ορθοφρονούντες επίσκοποι;
Ως πότε θα καλύπτουν σκανδαλωδώς τους αιρετίζοντες συμποιμένες τους;
Ως πότε θα απογοητεύουν και αποθαρρύνουν το ποίμνιο του οποιου τον ιερό ζήλο ψύχουν και μαραίνουν;
Δεν αναλογίζονται ότι κατ αυτόν τον τρόπο και το ορθόδοξο αισθητήριο του ποιμνίου απαμβλύνεται αλλά και πυροδοτούνται διαιρέσεις και σχίσματα;

Λ.Ν.

______________________________________________

Ομολογία Πίστεως υπέρ των Παπικών κάνει ο Δημητριάδος:

ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλ΄ Εκκλησία!

ΛΙΓΗ ΝΤΡΟΠΗ κ. ΙΓΝΑΤΙΕ.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΟΡΙΟ!

Σὲ Ἡμερίδα γιὰ τὰ 50 χρόνια τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, συμμετεῖχε, ὡς μὴ ὄφειλε, καὶ ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος.
Κατὰ τὴ συζήτηση, καθολικὸς πιστὸς διαμαρτύρετε στὸν κ. Ἰγνάτιο, ἐπειδὴ τὶς «ἱστορικὲς Ἐκκλησίες» (Παπισμό) ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα τὶς συγκαταλέγουμε στὶς αἱρέσεις. Καὶ ρωτᾶ: (Δες: http://trelogiannis.blogspot.gr/2013/11/50_16.html).
«Ὑπάρχει ἐλπίδα, (Σεβασμιώτατε) νὰ ἀλλάξει κάτι στὴν Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία στὴ θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ περισσότερο καθολικῆς καὶ λιγότερο παραταξιακῆς;». 
Σαφὲς τὸ ὑπονοούμενο–ζητούμενο: νὰ πάψουμε νὰ βλέπουμε «παραταξιακά» (ἐννοεῖ Ὀρθόδοξα) τὴν Ἐκκλησία, καὶ νὰ τὴν βλέπουμε  ὡς «διηρημένη» (ὅπως τὴ βλέπει ὁ Βαρθολομαῖος, ὁ Ζηζιούλας, ὁ Μεσσηνίας, ὁ Δημητριάδος καὶ ὅποιοι ἄλλοι!!!
Τί περιλαμβάνει ἡ ἀπάντηση τοῦ κ. Ἰγνατίου; Μιὰ ΟΜΟΛΟΓΙΑ Πίστεως ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία καὶ ΟΧΙ αἵρεση, ἀνακρίβειες καὶ ψεῦδος!
Ἐμεῖς θεωροῦμε, λέγει, ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία. Ὡς αἱρέσεις καὶ σέκτες ἀντίθετες μὲ τὸν Χριστιανισμὸ θεωροῦμε μόνο τὶς ἀναγνωρισμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὡς αἱρέσεις!
Γιατί ψεύδεστε κ. Ἰγνάτιε; Γιατί ἀντιστρέφετε τὰ πράγματα; Αὐτὸ εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ τοῦ Διαβόλου;
Ἀλήθεια, δὲν γνωρίζετε ὅτι ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (ὅπως καὶ ὁ συνάδελφός σας Μητροπολίτης Ναυπάκτου παραδέχεται) ἀλλὰ καὶ δεκάδες Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας, δεκάδες Ἅγιοι (ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἅγ. Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης κ.ἄ.) ἔχουν καταδικάσει καὶ χαρακτηρίσει) τὸν Παπισμὸ ὡς αἵρεση; (Δές τό βιβλίο: Εἶναι αἵρεση ὁ Παπισμός;).
Ἐπίσης, δὲν γνωρίζετε ὅτι πολλὲς ἀπὸ τὶς σέκτες καὶ τὶς σύγχρονες αἱρέσεις τὶς ἐντάσσουν στὸν κατάλογο τῶν αἱρέσεων κάποιες ἐπιτροπές κι ὄχι κάποια Οἰκουμενικὴ ἢ Πανορθόδοξος Σύνοδος;

Π.Σ.

Ο γέρων Αγάθων (καθηγούμενος της Ι.Μ. Κωνσταμονίτου Αγ. Όρους)

απαντά στις ερωτήσεις μας! [ΒΙΝΤΕΟ-2013]

https://www.youtube.com/watch?v=Ww9Z8ViPV4M

Από τον Πρωτοπρ. Νικόλαο Μανώλη και την υπόλοιπη ομάδα διαχείρησης του Ιστολογίου Κατάνυξις

–

Η θεωρία των δύο άκρων και η τρομοκρατία

Όλες οι πολιτικές και όχι μόνο, δολοφονίες, είναι αποκρουστικές και παράλογες πράξεις. Πράξεις που σχετίζονται με τα αγριότερα ένστικτα του ανθρώπου.

Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε ποιοι κρύβονται πίσω από τη δολοφονική επίθεση εναντίον μελών της Χ.Α. μπορούμε όμως, πολιτικά να εκτιμήσουμε ότι η δολοφονία τους ήρθε σαν σανίδα σωτηρίας στο πολιτικό σύστημα εξουσίας και ιδιαιτέρως στην κυβέρνηση που θα διαλαλήσει πλέον ότι επαληθεύτηκε η θεωρία των δύο άκρων, κατά συνέπεια «μόνο εμείς, που δεν ανήκουμε στα άκρα μπορούμε να σώσουμε την Χώρα». Τώρα Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» 1953
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

»ΜΑΧΑΙΡΑΝ»

«Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματθ. 10,34)

Ὄχι εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν ἦλθον νὰ βάλω. Ὁμιλεῖ ὁ Κύριος. Ὁ Κύριος ὁμιλεῖ; Ὁ Κύριος ἐκφέρει τοιούτους λόγους; Δὲν εἶνε Ἐκεῖνος, τὸν Ὁποῖον οἱ λαοὶ ἀνέμενον μὲ νοσταλγίαν διὰ νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὰ μίση τῶν αἰώνων καὶ οἱ προφήται ἐχαίρετων ὡς τὸν Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης (Ἡσαΐας κεφ. 9, 6); Δὲν εἶνε Ἐκεῖνος, ἐπὶ τῆ γεννήσει τοῦ Ὁποίου σμήνη ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, ἔψαλλον τὸ ἐμβατήριον: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 14); Δὲν εἶνει Ἐκεῖνος, Ὅστις ἐμακάρισε τοὺς ἀγαπῶντας τὴν εἰρήνην, εἰπῶν «μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5, 9) καὶ διέταξεν τοὺς ἀποστόλους εἰς τὴν οἰκίαν, εἰς τὴν ὁποίαν θὰ εἰσέρχωνται νὰ λέγουν: «Εἰρήνη τῶν οἴκω τούτω» (Λουκ. 10, 5); Δὲν εἶνε Ἐκεῖνος, ὅστις ἐκ τῶν κευθμώνων τοῦ Ἅδου ἀνελθὼν ἐχαιρέτησε τοὺς πεφοβισμένους μαθητάς Του μὲ τὸ χαρμόσυνον μήνυμα: «Εἰρήνη ὑμῖν» (Λουκ. 24, 36); Πῶς ὁ Ἄρχον τῆς εἰρήνης, ὁ μέγας Εἰρηνοποιὸς άκούεται λέγων: «Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν»; Μὲ μαχαίρας διέταξε νὰ ὁπλισθοῦν οἱ ὁπαδοί του ὡς ποτὲ τὰ μισθοφορικὰ τοῦ Πάπα στρατεύματα, τὰ τὴν Ἀνατολὴν λεηλατήσαντα καὶ καταστρέψαντα; Σφάζετε ἀλλήλους καὶ ἀγαπάτε ἀλλήλους, μάχαιρα αἱμοστάλακτος καὶ κλῶνος ἐλαίας, δὲν εἶνε δύο ὅλως ἀντίθετα συνθήματα καὶ πράγματα; Ὅπου ἐμφανίζεται τὸ ἕνα δὲν φεύγει τὸ ἄλλο;

̶ «Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν». Ποῖα ἄραγε, νὰ εἶνε ἡ μάχαιρα τὴν ὁποίαν συνιστᾶ ὁ Κύριος; Εἶνε ἡ μάχαιρα, ἡ γνωστὴ μάχαιρα, ἡ ὁποία κατασκευάζεται ἐκ σιδήρου καὶ χάλυβος καὶ τροχίζεται ἐπὶ ἀκόνης καὶ γίνεται λεπὶς λεπτοτάτη καὶ κόπτει καὶ σφάζει, μία αὐτή, χιλιάδας ἀκάκων ἀρνίων; Μὲ τοιαύτας μάχαιρας νὰ ἐφοδιασθοῦν οἱ ὁπαδοὶ τοῦ Ναζωραίου; Αὐτὸ δὲν εἶνε τὸ πνεῦμα τῶν λόγων τοῦ Κυρίου; Ἀλλὰ θὰ ἦτο τελεία παρανόησις καὶ διαστροφὴ τῶν Κυριακῶν λογίων, ἐὰν τοιαύτην ἔννοιαν ἐδίδομεν εἰς τὸ ρητόν. Σύνολος ὁ βίος Του ἀποκλείει μίαν τοιαύτην ἑρμηνείαν. Διότι ἄοπλος ἦτο ὁ Κύριος. Ἄοπλος ὁ ἴδιος. Ἄοπλοι ἤθελε νὰ εἶνε καὶ οἱ ἀπόστολοί Του. Διὸ καὶ εἰς τὸν φλογερὸν ἀπόστολον Πέτρον, ὅστις κατὰ τὴν ὥραν τῆς συλλήψεως τοῦ Διδασκάλου ἐν Γεθσημανῆ ἐνόμισεν, ὅτι καὶ διὰ μάχαιρας ἔπρεπε νὰ πολεμήση τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Κυρίου καὶ ἐξαγαγὼν τὴν μάχαιράν του ἐπετέθη κατὰ τοῦ Μάλχου, δούλου τοῦ ἀρχιερέως καὶ ἀπέκοψε τὸ ὠτίον, ὁ Κύριος εἴπεν «ἀπόστρεψόν σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς˙ πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρα ἀποθανοῦνται» (Ματθ. 26, 52). Ἀθάνατοι οἱ λόγοι τοῦ Μεγάλου εἰρηνοποιοῦ, τῶν ὁποίων τὴν βαθύτατην ἔννοιαν διὰ τὴν ἀρμονικὴν συμβίωσιν τῶν ἐθνῶν θὰ παρέλθουν ἀκόμη, φαίνεται, αἰώνες διὰ νὰ τὴν συναισθανθοῦν ὅλοι οἱ λαοὶ καὶ προβοῦν εἰς γενικὸν ἀφοπλισμὸν καὶ καταθέσουν ὅλα τὰ ὅπλα εἰς τὰ ἐγκληματολογικὰ μουσεῖα τῆς ἀνθρωπότητος, διὰ νὰ βλέπουν αἱ γενεαὶ τοῦ μέλλοντος ὁποῖον θηριοτροφεῖον ἦτο κάποτε ἡ γῆ.

Συνεπῶς ὁ Κύριος εἰς τὸ ρητὸν τοῦτο ὁμιλῶν περὶ μαχαίρας οὐδόλως ἐννοεῖ τὴν χρήσιν μαχαιρῶν, ὑλικῶν ὅπλων, διὰ τὴν διάδοσιν καὶ ἐπικράτησιν τῶν ἰδεῶν του, ἀλλὰ διὰ τῆς ζωηρᾶς αὐτῆς ἐκφράσεως ποὺ μᾶς μεταφέρει εἰς πολύνεκρα πεδία μαχῶν θέλει κάτι τὸ βαθύτερον νὰ ὑποδηλώση. Κύριε! Φώτισέ μας διὰ τὴν κατανόησιν τῶν λόγων Σου. Πλὴν τῆς μαχαίρας, τὴν ὁποίαν κρατοῦν μὲ τὴν κοκκίνην ἐμπροσθέλλαν των οἱ κρεοπῶλαι οἱ σφαγεῖς καὶ οἱ ἐκδορεῖς τῶν ζώων, καὶ οἱ ἄλλοι ἐκεῖνοι μεγάλοι, κρεοπῶλαι, οἱ πολεμοχαρεῖς καὶ πολεμοκάπηλοι, οἱ ὁδηγοῦντες τοὺς λαοὺς εἰς ἀνθρωποσφαγὴν πρὸς κορεσμὸν τῶν ἰδιοτελῶν αὐτῶν σκοπῶν, πλὴν τῶν φονικῶν μαχαιρῶν ποὺ ἔχουν διάφορα σύγχρονα ὀνόματα, ὑπάρχει καὶ ἄλλη τις μάχαιρα. Τὶς ἠ μάχαιρα; Μάχαιρα κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, τοῦ Παῦλου, ὅστις βαθύτερον παντὸς ἄλλου εἰσέδυσεν εἰς τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ θησαυροὺς σοφίας ἀπεκάλυψεν, μάχαιρα εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὤ! Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶνε ζῶν καὶ «ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας» (Ἑβραίους 4, 12, Ἐφεσ. 6, 17). Μάχαιρα πνεύματος τὸ ρῆμα τοῦ Θεοῦ. Αὕτη ἡ μάχαιρα, ἐὰν καταλλήλως καὶ γενναίως χρησιμοποιηθῆ, θὰ νικήση, θὰ συντρίψη ὅλας τὰς μαχαίρας, ὅλα τὰ φονικὰ ὅπλα καὶ θὰ μεταβάλη τὸν σίδηρον τῶν πολεμικῶν εἰδῶν εἰς γεωργικὰ ἐργαλεῖα, εἰς ἐργαλεῖα εἰρήνης, συμφώνως πρὸς τὸν ὀραματισμὸν τοῦ Προφήτου (Ἡσαΐου 2, 4). Μὲ τοιαύτην μάχαιραν ἦσαν ὡπλισμένοι οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ καὶ μάλιστα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅστις ἀπὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς εὶκονίζεται κρατῶν ξίφος, τὸ ξίφος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Τοιαύτην μάχαιραν εἴχον καὶ ἀθάνατοι διδάσκαλοι καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Πρὸς τοὺς πολιτικοὺς καὶ στρατιωτικοὺς ἄρχοντας τῆς ἐποχής του, οἱ ὁποῖοι ἐκαυχῶντο διὰ τὰ ξίφη, ὁ πιστὸς δοῦλος τοῦ Κυρίου, ὁ Ἱ. Χρυσόστομος ἀπήντα ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος˙ «κρατῶ καὶ ἐγὼ ξίφος, σιδήρου τομώτερον, τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ».

Ναὶ! Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου ἡ ἁγνή, ὡς ταύτην ἐδίδαξεν ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτὴς ἐν Πνεύματι Ἁγίω ἡρμήνευσαν οἱ διδάσκαλοι καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἡ διδασκαλία αὐτὴ ὡς ἐκ τῆς φύσεώς της εἶνε μάχαιρα. Μάχαιρα χειρουργική. Τὶ κάμνει παρακαλῶ ἡ μάχαιρα τοῦ χειρουργοῦ ἰατροῦ; Χωρίζει. Ἐκ τοῦ σώματος τοῦ ἀσθενοῦς τὸ μέρος ἐκεῖνο ποὺ προσεβλήθη ἀνιάτως καὶ τείνει νὰ μεταδώση τὴν γάγγραιναν, τὴν θανατηφόρον νόσον εἰς τὸ ὑπόλοιπον σῶμα, τὸ κόπτει. Τὸ κόπτει διὰ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπον. Ἀλλὰ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τὸ ἴδιον κάμνει. Διὰ τοῦ κηρύγματος Read more »

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. 10,25-37)
10 Νοεμβρίου

O ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

«Εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως» (Λουκ. 10,37)

ΔΥΟ, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, δύο εἶνε οἱ δρόμοι. Τρίτος δὲν ὑπάρχει. Ὁ ἕνας εἶνε ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ ἄλλος εἶνε ὁ δρόμος τοῦ διαβόλου. Κάθε ἄνθρωπος εἶνε ἐλεύθερος νὰ ἐκλέξῃ ἕνα ἀπὸ τοὺς δύο. Στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ μᾶς καλεῖ ἡ συνείδησί μας, ὁ ἄγραφος νόμος· μᾶς καλεῖ καὶ ὁ γραπτὸς νόμος, ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Μᾶς καλεῖ σήμερα ὁ Κύριός μας. Δὲν ἀκούσατε; «Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως», πήγαινε καὶ κάνε ὅ,τι ἔκανε ἐκεῖνος (Λουκ. 10,37). Ποιός «ἐκεῖνος»; Ὁ καλὸς Σαμαρείτης. Ἀλλὰ ποιός ἆραγε κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸν καλὸ Σαμαρείτη, ποὺ προβάλλεται ὡς ὑπόδειγμα μιμήσεως;
Στὸ δρόμο ποὺ ὡδηγοῦσε ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα στὴν Ἰεριχὼ συνέβη δυστύχημα. Ἕνας φτωχὸς ὁδοιπόρος ἔπεσε στὰ χέρια λῃστῶν. Τὸν ἔγδυσαν, τὸν τραυμάτισαν καὶ τὸν ἄφησαν κατὰ γῆς μισοπεθαμένο. Ἡ κατάστασί του ἦτο τραγική. Βοήθεια! φώναζε. Νά καὶ περνάει σὲ λίγο ἕνας ἱερεύς. Καμμιά σημασία δὲν ἔδωσε μπροστὰ στὸ θέαμα τοῦ τραυματίου. Σὲ λίγο περνάει ἕνας λευΐτης. Τὸ διο. Πήγαινε νὰ βασιλέψῃ ὁ ἥλιος καὶ ὁ τραυματίας κινδύνευε νὰ πεθάνῃ. Τότε, μὲ τὰ μάτια μισοσβησμένα, βλέπει κάποιον νὰ ἔρχεται. Ἀπὸ τὴν ἐνδυμασία του κατάλαβε ὅτι εἶνε Σαμαρείτης. Αὐτὸς Ἰουδαῖος, ἐκεῖνος Σαμαρείτης, ἀλλοίμονο, εἶπε μέσα του, ἔφθασε τὸ τέλος μου. Διότι οἱ Σαμαρεῖτες ἦταν ἐχθροί τους, ὅπως γιὰ μᾶς ἦταν οἱ Τοῦρκοι. Φοβήθηκε λοιπόν, πὼς θὰ τοῦ δώσῃ τὴν τελευταία πληγή. Ἀλλ᾿ αὐτὸς ὁ Σαμαρείτης δείχνει μιὰ διαγωγὴ ποὺ κανείς δὲ᾿ φανταζόταν. Τὸν βλέπει, τὸν σπλαχνίζεται, σταματάει καὶ κατεβαίνει ἀπὸ τὸ ζῷο του. Δὲν εἶνε γιατρὸς καὶ νοσοκόμος. Ἡ ἀγάπη ὅμως εἶνε ἐφευρετική,  ἀνακαλύπτει τρόπους γιὰ νὰ ὑπηρετήσῃ τὸν ἄλλο. Ἐὰν μὲ ρωτήσετε, ποιά εἶνε ἡ καλύτερη νοσοκόμος στὸν κόσμο, θὰ σᾶς πῶ· δὲν εἶνε ἐκείνη ποὺ σπούδασε σὲ σχολές, εἶνε ἡ μάνα, ἂς εἶνε καὶ ἀγράμματη. Τὸ ἔνστικτο τῆς ἀγάπης της τὴν κάνει νὰ σχίζῃ καὶ τὴν καρδιά της γιὰ νὰ δώσῃ ζωὴ στὸ παιδί της. Τέτοια ἀγάπη εἶχε καὶ ὁ Σαμαρείτης αὐτός. Δὲν εἶχε μαζί του οὔτε ἐπιδέσμους οὔτε γάζες. Θὰ ἔσχισε τὸ πουκάμισό του  ―δὲν τὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο ἀλλὰ ὑπονοεῖται―, καὶ ἔδεσε τὰ τραύματά του. Ἀνοίγει τὸ ὁδοιπορικὸ σακκίδιό του καὶ βγάζει τὰ πρόχειρα ποὺ εἶχε, τὸ μπουκάλι μὲ τὸ λάδι καὶ τὸ μπουκάλι μὲ τὸ κρασί. Μὲ τὸ κρασὶ ἀπολυμαίνει τὶς πληγές, μὲ τὸ λάδι τὶς ἀλείφει καὶ τὶς ἁπαλύνει. Μετὰ τὸν σηκώνει στὸν ὦμο, τὸν ἀνεβάζει στὸ γαϊδουράκι του, καὶ τὸν ὁδηγεῖ σὲ ἕνα πανδοχεῖο, σὲ κάποιο χάνι. Ἐκεῖ ἔμεινε κοντά του ὅλη τὴ νύχτα καὶ ἄγρυπνος ἀσφαλῶς. Τὸ πρωῒ τοῦ λέει· ―Φεύγω. ―Ἄγγελέ μου, ποῦ πηγαίνεις; ―Φεύγω, ἀλλὰ σ᾿ ἀφήνω στὰ χέρια καλῶν ἀνθρώπων· κι ὅταν ἐπιστρέψω, θὰ ἐκπληρώσω τὶς ὑποχρεώσεις μου στὸν πανδοχέα.
Μὲ λίγα λόγια αὐτὴ εἶνε ἡ παραβολή. Κάτω ἀπὸ τὰ πρόσωπά της κρύβονται ἄλλα πρόσωπα. Κάτω ἀπὸ τὸν ὁδοιπόρο ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν λῃστῶν κρύβεται κάθε πονεμένος ἄνθρωπος. Κάτω ἀπὸ τοὺς λῃστὰς κρύβονται οἱ κακοποιοὶ καὶ ἐγκληματίες, καὶ πρὸ παντὸς ὁ ἀρχηγός τους ὁ διάβολος. Κάτω ἀπὸ τὸν ἱερέα καὶ τὸ λευΐτη κρύβονται οἱ ἄσπλαχνοι ἄνθρωποι. Καὶ κάτω ἀπὸ τὸν καλὸ Σαμαρείτη ποιός κρύβεται; ὁ Ναζωραῖος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ναί, αὐτὸς ἔδειξε στὸν κόσμο τί εἶνε ἀγάπη.
Τὴ δίδαξε μὲ τὰ λόγια του. Τὴ δίδαξε μὲ τὴν παραβολὴ αὐτή. Τὴ δίδαξε μὲ τὸ διάγγελμά του, ποὺ δὲν ὑπάρχει ὡραιότερο καὶ συντομώτερο, τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13,34). Ἔδειξε τὴν ἀγάπη μὲ ὅλη τὴ ζωή του, πρὸ παντὸς δὲ μὲ τὰ σεπτὰ πάθη καὶ τὸ σταυρό του.
Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας ποιά εἶνε ἡ γνησία ἀγάπη; Διότι ὑπάρχει καὶ κίβδηλη ἀγάπη, ἐν ὀνόματι τῆς ὁποίας τόσα ἐγκλήματα ἔγιναν καὶ γίνονται. Ὁ Χριστὸς ὅμως πῆρε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ὕψωσε ψηλά. Ἡ ἀγάπη δὲν εἶνε ἕνα αίσθημα τυφλό, ἕνα αίσθημα ποὺ καίει, ποὺ ἀνάβει καὶ σβήνει σὰν πυροτέχνημα. Ἀγάπη δὲν εἶνε ν᾿ ἀγαπᾷς δύο – τρία πρόσωπα τῆς οἰκογενείας σου, νὰ περιορίζεσαι σ᾿ ἕνα μικρὸ κύκλο, καὶ τοὺς ἄλλους νὰ τοὺς μισῇς καὶ ἀποστρέφεσαι. Ἡ ἀγάπη σπάει τὰ φράγματα, σπάει τοὺς σατανικοὺς δεσμούς, προχωρεῖ, παίρνει φτερὰ ἀγγέλων, ἀνεβαίνει ψηλά, ἀγκαλιάζει τὸν κόσμο ὁλόκληρο, ἀγκαλιάζει ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸν ἐχθρό σου καὶ σὲ κάνει νὰ τοῦ λές· «Ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ σὲ ἀγαπῶ».
Αὐτὴ εἶνε Read more »

Ποιά είναι η αλήθεια για τη νήσο Στρογγύλη;

Η πολιτική, οικονομική και εθνική διάσταση του θέματος της Στρογγύλης, που αποκάλυψε
η Πολιτική Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» αποσόβησε τα χειρότερα για την Πατρίδα μας.

Διαβάστε στην παρακάτω ιστοσελίδα:

http://www.koinwnia.com/2010-01-14-18-06-37/2010-02-10-16-11-27/ethnika-themata/990-poia-einai-i-alitheia-gia-ti-niso-stroggyli

–

 ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

Αφήστε τους Έλληνες μασόνοι και ακούστε το βίντεο για να δείτε ποιοι είναι ρατσισταί

__

_

ΣKANΔAΛΩΔHΣ ΠATPIAPXIKOΣ XAIPETIΣMOΣ

   

Mὲ παρρησία, ἡ ὁποία ὑπενθυμίζει τὴν παρρησία τοῦ συνωνύμου καὶ προστάτου του ἁγίου Ἀμβροσίου, Ἐπισκόπου Mεδιολάνων, ἔγραψεν ἕνα μεγάλο σὲ ἔκτασι καὶ σημασία ἄρθρο, τὸ ὁποῖον ἀναρτήθηκε σὲ πλῆθος ἱστολόγια τοῦ διαδικτύου. Kαὶ μὲ τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἐλέγχει αὐστηρῶς τὸν Πατριάρχη Kωνσταντινουπόλεως Bαρθολομαῖο γιὰ πολλὰ καὶ σοβαρὰ ἀτοπήματά του. Ἀπ’ αὐτὰ δὲ τὰ ἀτοπήματα ἀναφέρουμε ἐδῶ ἕνα, τὸ ὁποῖο προσβάλλει τὴ χριστιανικὴ ἠθικὴ κατὰ τὸν σιχαμερώτερο τρόπο. Γράφει ὁ Σεβασμιώτατος πρὸς τὸν Πατριάρχη:
«Mᾶς ἔχει σκανδαλίσει ἀφάνταστα ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖον ἔχετε χαιρετίσει τὸν Δήμαρχο τῆς Θεσσαλονίκης κ. Mπουτάρη!…Ἦταν τόσο μεγάλη ἀνάγκη νὰ τὸν χαϊδέψετε δημοσίως….. Την συνέχεια http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8840.html

_

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ!…

παπα-Ηλίας

Πατρίδα σου; Οι Συριάδες οι Αθήνες.
Και θαυμαστές σου; Ο Λιβάνιος κι η οικουμένη όλη.
Και ο Δικέφαλος; σε πήρε στα φτερά του και σ’ έφερε Αρχιεπίσκοπο στην Πόλη

Κι εκεί; Της αδικίας είδωλα πολλά:
Ο μαμωνάς, η εξουσία και ο νόμος…

Κι εσύ; Των εξαθλιωμένων η φωνή και της Δικαιοσύνης
ο αδέκαστος ο οικονόμος….

Κι όσο περισσότερο άπλωνες εσύ του λόγου και του δίκιου τη σαγήνη,
τόσο ανύσταχτα το δίχτυ του χαμού έπλεκαν ολοτρίγυρά σου εκείνοι.

Κι οι δεσποτάδες; Πρωτεργάτες του κακού! Φίδια φαρμακερά κι άγριοι λύκοι.
Κι οι φίλοι σου οι επίσκοποι; πιστοί, μ’ αδύναμοι και πολύ λίγοι. Read more »

 ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΝ

Συνέχεια ομιλίας 2ο

Πρόκειται γιὰ πνευματικὸ δυστύχημα.
Μέσα στὰ ἀνάκτορα ὁ τότε αὐτοκράτορας, ὁ Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ΄ (780-797), εἶχε μιὰ ἁγία γυναῖκα. Τὸ ὄνομά της Μαρία. Δὲν εἶχε ὁ Κωνσταντῖνος κανένα παράπονο ἐναντίον τῆς Μαρίας. Οἱ ἱστορικοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μαρτυροῦν, ὅτι ἡ Μαρία ὑπῆρξε ὑπόδειγμα γυναικός. Κι ὅμως μιὰ μέρα ὁ αὐτοκράτορας τὴ διώχνει, τὴν πετάει ἔξω ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα. Ἔπειτα μὲ στρατιῶτες τὴν παίρνει καὶ τὴν στέλνει σ᾿ ἕνα μοναστήρι· κ᾿ ἐκεῖ, χωρὶς τὴ θέλησί της, τὴν κάνει καλόγρια, πρᾶγμα ποὺ ἀπαγορεύουν οἱ κανόνες. Δὲν σταματᾷ ὅμως ἐδῶ τὸ κακό. Ἀφοῦ ἔδιωξε τὴ νόμιμη σύζυγό του, παίρνει ὡς σύζυγο μιὰ ἄλλη γυναῖκα, μιὰ νέα, ποὺ ἔλαμπε ἀπὸ κάλλος σωματικό, ἀλλὰ ἐστερεῖτο ψυχικοῦ κάλλους. Ὁ γάμος ἔγινε τὴ νύχτα, τὰ μεσάνυχτα, μέσα στὰ ἀνάκτορα. Κ᾿ ἐπειδὴ δὲν βρισκόταν ἄλλος ἱερεὺς στὴν Πόλι νὰ τοὺς στεφανώσῃ, ἕνας παπᾶς ἀπὸ ᾿κείνους ποὺ ἀποτελοῦν αἶσχος γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ―πάντοτε θὰ ὑπάρχουν προδότες παπᾶδες καὶ προδότες δεσποτάδες―, ἕνας τέτοιος παπᾶς, ὁ Ἰωσήφ, ποὺ ἦταν πρωτόπαπας στὴν ἁγία Σοφία, ἀνέβηκε τὴ νύχτα ἀπάνω καὶ στεφάνωσε τὸ παράνομο ζεῦγος. Καὶ μόνο αὐτό; Τὴν ἄλλη μέρα ὁ Κωνσταντῖνος, ἐνῷ ἡ νόμιμη σύζυγος ἔκλαιγε μέσ᾿ στοὺς τέσσερις τοίχους τοῦ κελλιοῦ τοῦ μοναστηριοῦ, ἀγκαζὲ παρακαλῶ μὲ τὴ Θεοδότη, πάνω στὴν ἀνακτορικὴ ἅμαξα μετὰ πολλῆς φαντασίας πῆγε στὴν ἁγία Σοφία, κ᾿ ἐκεῖ ἡ πόρνη καὶ παλλακὶς ἐστέφθη ἐπισήμως αὐγούστα, βασίλισσα. Τὸ πρῶτο ἔγκλημα τοῦ αὐτοκράτορος· ἔδιωξε τὴ νόμιμη γυναῖκά του ἀναιτίως. Τὸ δεύτερό του ἔγκλημα· τὴν ἔκλεισε παρά τὴ θέλησί της στὸ μοναστήρι. Τὸ τρίτο ἔγκλημα· πῆρε ὡς σύζυγο τὴν πόρνη αὐτή, τὴ Θεοδότη. Τὸ τέταρτο· τὴν στεφανώθηκε νύχτα στὰ ἀνάκτορα. Τὸ πέμπτο· ἔκανε βασίλισσα τὴν παλλακίδα μέσα στὴν ἁγία Σοφία. Τὸ ἕκτο· ποιό τὸ ἕκτο; ὅτι τὸ παράδειγμά του θὰ τὸ μιμήθηκαν ἀσφαλῶς ὑπουργοί, στρατηγοί, ναύαρχοι, μεγάλοι καὶ μικροί, γιὰ ν᾿ ἀνάψῃ φωτιὰ μεγάλη στὸ ἔθνος.
Μεγάλο τὸ σκάνδαλο. Καὶ ὅμως κανείς δὲν μιλοῦσε. Σιωπὴ νεκροταφείου. Ποιός νὰ μιλήσῃ;
Τότε μέσα στὴ σιωπὴ αὐτὴ ἀκούστηκε βροντὴ κ᾿ ἔλαμψε ἀστραπή. Κάποιος μίλησε, κάποιος φώναξε. Ποιός ἦταν; Ὁ πατριάρχης; Ὄχι. Δεσπότης; Ὄχι. Ποιός; Ἕνας ἀπλὸς ἱερομόναχος, ὁ ἡγούμενος τοῦ Στουδίου, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, τοῦ ὁποίου νά ᾿χουμε τὴν εὐχή. Αὐτός μίλησε. Αὐτός ἤλεγξε τὸ παράνομο αὐτοκρατορικὸ ζεῦγος, ἤλεγξε τὸν αὐλοκόλακα ἱερέα ποὺ τοὺς στεφάνωσε, ἔκοψε δὲ καὶ τὸ μνημόσυνο τοῦ τότε πατριάρχου ἐπειδὴ κι αὐτὸς δὲν τιμώρησε τὸν παρανομήσαντα ἱερέα.
Πάντοτε, σὲ σκληρὲς ἐποχὲς καὶ σὲ στιγμὲς δύσκολες, ἀναδεικνύει ὁ Θεὸς πρόσωπα ποὺ μὲ παρρησία θὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν πίστι. Ὅταν ὁ Δαυῒδ ἁμάρτησε, παρουσιάστηκε ἕνας Νάθαν ποὺ στάθηκε ἐμπρός του καὶ τὸν ἤλεγξε. Κι ὅταν ὁ Ἀχαὰβ ἀσέβησε μὲ τὴν περιβόητη ἐκείνη Ἰεζάβελ, ἕνας Ἠλίας ἀνέβηκε στὰ ἀνάκτορα καὶ ἤλεγξε τὸ παράνομο βασιλικὸ ζεῦγος. Κι ὅταν ὁ Ἡρώδης ἔδιωξε τὴ νόμιμη γυναῖκά του καὶ πῆρε τὴν διαβόητη Ἡρωδιάδα, ἕνας Πρόδρομος εἶπε τὸ «Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου». Κι ὅταν στὴν Κωνσταντινούπολι ἡ Εὐδοξία μὲ τὸν Ἀρκάδιο ἀντιτάχθηκαν στὴν Ἐκκλησία, τότε ἕνας Χρυσόστομος ἤλεγξε τὴν κατάστασι. Ἔτσι καὶ στὴν ἐποχὴ αὐτὴ παρουσιάστηκε ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης.
Τί ἔκανε; Πρῶτον ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο, τὸ πολυχρόνιο, τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤ΄. Δεύτερον ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ταρασίου (784-806). Τρίτον ξεσήκωσε τὸ λαό. Τέλος, νύχτα ἡ ὥρα, ἔκανε λιτανεία μέσ᾿ στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ ἔσεισε ὁλόκληρη τὴν πόλι.
Τὸ ἀποτέλεσμα; Ἀνοῖξτε τὴν ἱστορία νὰ μάθετε τὸ ἀποτέλεσμα.
Ὁ βασιλιᾶς ταράχτηκε. Καὶ τί σκέφτηκε. Προσπάθησε μὲ κολακεῖες καὶ ἄλλα μέσα νὰ κάνῃ τὸν ἅγιο Θεόδωρο νὰ συγκατατεθῇ, ἐκμεταλλευόμενος καὶ κάτι ἄλλο πολύ σημαντικό. Καὶ τὸ σημαντικὸ αὐτὸ στοιχεῖο εἶνε, ὅτι ἡ Θεοδότη, ποὺ πῆρε ὡς βασίλισσα στ᾿ ἀνάκτορα ὁ Κωνσταντῖνος διώχνοντας τὴν ἁγία του γυναῖκα τὴ Μαρία, ἡ Θεοδότη αὐτὴ ἦταν ἐξαδέλφη τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου!
Ἂν ἦταν κανένας ἄλλος, θὰ εἶχε χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι. Ἀφοῦ ἡ ἐξαδέλφη του ἔγινε βασίλισσα, θὰ μποροῦσε πλέον ν᾿ ἀνεβαίνῃ στὰ ἀνάκτορα καὶ νὰ ἐπιτυγχάνῃ ὅ,τι θέλει. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν σκέφθηκε ἔτσι. Ἰδού τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἁγίου. Δὲν ἀνῆκε στὴν κατηγορία ἐκείνων ποὺ ἔχουν ὑπεράνω τοῦ πνευματικοῦ χρέους τὶς κοσμικὲς σχέσεις καὶ ὑπεράνω τῆς πνευματικῆς συγγενείας τὴν κατὰ σάρκα συγγένεια. Ὄχι. Πάνω ἀπὸ τὴ σάρκα εἶνε τὸ πνεῦμα. Ὁ Χριστὸς εἶπε· «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα (ἢ ἀδελφοὺς ἢ γυναῖκα ἢ ἄλλους συγγενεῖς) ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10, 37). Θ᾿ ἀγαπᾷς τὴ γυναῖκά σου, θ᾿ ἀγαπᾷς τὰ παιδιά σου, θ᾿ ἀγαπᾷς τοὺς συγγενεῖς σου, θ᾿ ἀγαπᾷς τοὺς φίλους σου, θ᾿ ἀγαπᾷς τοὺς πάντας, ἀλλὰ παραπάνω ἀπ᾿ ὅλους θά ᾿χῃς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀλήθεια. Ἔτσι ἔκανε καὶ ὁ Στουδίτης. Γι᾿ αὐτὸ δὲν ὑπελόγισε τὴ Θεοδότη.
Ἐκείνη ἤλπιζε, ὅτι ὁ ἐξάδελφός της, ὁ καλός της ἐξάδελφος, ὁ ἅγιος ἐξάδελφος, ποὺ ζοῦσε μὲ τὴν προσευχὴ καὶ κρατοῦσε τὸ κομποσχοίνι, θὰ τὴ δεχότανε. Πίστευε, ὅτι προσφέροντάς του ὡρισμένα πολύτιμα δῶρα θὰ τὸν ἔκαμπτε. Καὶ μιὰ μέρα πήρανε μιὰ ἅμαξα μὲ χρυσοστόλιστα ἄλογα, τὴ φόρτωσαν δῶρα, διαμάντια καὶ ἄλλα, καὶ ξεκίνησαν μὲ συνοδεία νὰ πᾶνε στὸ μοναστήρι τοῦ ἐξαδέλφου της. Ἕνας σκοπός, ποὺ φύλαγε ψηλὰ στὸν πύργο τοῦ μοναστηριοῦ, μόλις εἶδε νά ᾿ρχεται ἡ βασιλικὴ ἅμαξα μὲ τὴ Θεοδότη καὶ τὸν αὐτοκράτορα, ἀμέσως εἰδοποίησε τὸν ἡγούμενο. Τότε ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης διατάζει, νὰ χτυπήσουν πένθιμα οἱ καμπάνες τοῦ μοναστηριοῦ σὰν νὰ ἦταν Μεγάλη Παρασκευή. Κι ὅταν ἡ αὐτοκρατορικὴ συνοδεία πλησίασε στὴν πύλη κ᾿ ἦταν ἕτοιμη νὰ μπῇ στὸ μοναστήρι, δέκα μοναχοὶ ἔκλεισαν μὲ πάταγο τὴν πόρτα κατάμουτρα στὸ βασιλιᾶ. Ἔτσι ἡ Θεοδότη ἐπέστρεψε ταπεινωμένη στὰ ἀνάκτορα.
Ἐνῷ λοιπὸν ὁ Ἰωσὴφ τὴν κολάκευσε, ὁ ἅγιος Θεόδωρος τὴν ἤλεγξε. Γιὰ τὴν ὑπόθεσι τοῦ κόλακος αὐτοῦ ἱερέως, τοῦ Ἰωσήφ, ποὺ στεφάνωσε τὸ παράνομο βασιλικὸ ζεῦγος καὶ ἐν συνεχείᾳ καθαιρέθηκε ἐπὶ τῆς βασιλίσσης Εἰρήνης τῆς Ἀθηναίας (797-802) ἀπὸ τὸν πατριάρχη Ταράσιο, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἀναγκάστηκε νὰ κόψῃ τὸ μνημόσυνο καὶ τοῦ ἑπομένου πατριάρχου, τοῦ Νικηφόρου Α΄ (806-815). Διότι κι αὐτός, ὑποχωρώντας στὴν ἐπιθυμία τοῦ αὐτοκράτορος Νικηφόρου (802-811), ἀποκατέστησε μὲ Σύνοδο τὸν Ἰωσὴφ στὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα. Ἡ διακοπὴ αὐτὴ τοῦ μνημοσύνου στοίχισε στὸν ἅγιο Θεόδωρο τὴν πρώτη ἐξορία, τὴν ἐξορία του στὴ νῆσο Χάλκη.
Ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὸ ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐξωρίστηκε καὶ γιὰ δευτέρα φορὰ λόγῳ τῆς ἀκάμπτου μαχητικότητός του. Ἀγωνίστηκε δὲ καὶ ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων κάνοντας μάλιστα μὲ τοὺς μοναχούς του μέσα στὴν Πόλι καὶ λιτανεία, ποὺ πῆρε τὴ μορφὴ διαδηλώσεως τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ κατὰ τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων. Ἡ διαδήλωσις αὐτὴ τοῦ στοίχισε πάλι διωγμὸ καὶ τρίτη ἐξορία. Στρατιῶτες μπῆκαν στὸ μοναστήρι δέρνοντας καὶ χτυπώντας. Συνέλαβαν τὸν ἡγούμενο καὶ σκόρπισαν τοὺς μοναχούς.
Πρώτη φορὰ εἶχε ἐξοριστῆ τὸ 808 στὴ Χάλκη γιὰ τὸν παράνομο γάμο. Τὴ δευτέρα φορὰ ἐξωρίστηκε πάλι γιὰ τὸν διο λόγο. Καὶ τρίτη φορὰ ἐξωρίστηκε τὸ 815 στὴ Σμύρνη γιὰ τὶς ἅγιες εἰκόνες· τότε τὸν ἔκλεισαν στὸ ὑπόγειο τοῦ μητροπολιτικοῦ μεγάρου τῆς Σμύρνης κ᾿ ἐκεῖ τὸν μαστίγωναν ἀλύπητα. Ἀργότερα, τὸ 826, διαμαρτυρήθηκε τελευταία φορὰ καὶ γιὰ τὸν παράνομο γάμο τοῦ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Β΄ (820-829).
Τέλος σὲ ἡλικία 67 ἐτῶν, τὸ ἔτος 826, μιὰ βραδιά, μιὰ ἁγία ἡμέρα, προαισθάνθηκε τὸ τέλος του. Ἦταν 9 Νοεμβρίου. Κάλεσε τὰ πνευματικά του παιδιὰ καὶ τὰ ἀποχαιρέτισε. Τὰ τελευταῖά του λόγια ἦταν· «Παιδιά μου, φυλάξατε ὀρθόδοξον τὴν πίστιν καὶ βίον ἀκηλίδωτον, καὶ ὁ Θεὸς μαζί σας». Στὶς 11 Νοεμβρίου, ἡμέρα Κυριακή, τοὺς παρακάλεσε νὰ ψάλουν τὸν ἄμωμο, τὸν μεγαλύτερο ψαλμὸ τοῦ Ψαλτηρίου, τὸν 118ο. Κι ὅταν οἱ μοναχοὶ ἔλεγαν μὲ δάκρυα τὸ στίχο «Εἰς τὸν αἰῶνα οὐ μὴ ἐπιλάθωμαι τῶν δικαιωμάτων σου, ὅτι ἐν αὐτοῖς ἔζησάς με, Κύριε», δηλαδή· «Ὦ Θεέ μου, ποτέ δὲν θὰ ξεχάσω τὰ λόγια τοῦ νόμου σου, γιατὶ μ᾿ αὐτὰ μοῦ ἔδωσες ζωή» (Ψαλμ 118,93), τὴν ὥρα ἐκείνη φτερούγισε ἡ ἁγία του ψυχὴ καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα στὸν οὐράνιο πατέρα.
 Ὁ ἅγιος Θεόδωρος μετὰ τὴν τρίτη ἐξορία δὲν ξαναεῖδε τὸ μοναστήρι του, ποὺ τὸ κατέλαβαν ἄλλοι μοναχοί, ὀπαδοὶ τῶν εἰκονομάχων. Μακριά ἀπὸ τὸ Στούδιο, θλιβόμενος καὶ προσευχόμενος, πέρασε τὶς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του ἐκεῖ, στὸν τόπο τῆς ἐξορίας του, καὶ ἔτσι ἔκλεισε τὰ μάτια του στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Κυριακὴ Θ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 12,16-21· 14,35)
Παραβολή ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

Oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΦΥΛΑΧΘΗΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ

«…Καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου» (Λουκ. 12,18)

Ἁγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἁγία Τριάς, βοήθησον ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις καὶ ἁμαρτωλοῖς δούλοις σου.

• Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, τῆς πόλεως Κατερίνης!
  Κάποιο κήρυγμα περιμένετε ὅλοι. Αὐτὸ ὅμως τὸ ἐλεγκτικὸ κήρυγμα δὲν θὰ τὸ ἀκούσετε ἐδῶ εἰς τὸν ναόν. Ἂν θέλῃ ὁ Θεὸς θὰ τὸ ἀκούσητε ὄχι μόνον σεῖς, ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ πόλις τῆς Κατερίνης καὶ ὅλη ἡ Ἑλλάς, διὰ τοῦ τύπου, θὰ τὸ ἀκούσῃ τὸ βράδυ. Τώρα ἐλεγκτικὸ κήρυγμα δὲν θὰ κάνω. Εἶνε λειτουργία, εἶνε ἱερὰ στιγμή, καὶ δὲν ἐπιτρέπεται στὸν ἱεροκήρυκα νὰ διαταράξῃ τὴν μυστικὴν γαλήνην, ἡ ὁποία πρέπει νὰ πνέῃ κατὰ τὴν ὥρα αὐτήν. Ἐπαναλαμβάνω, τὸ ἐλεγκτικὸν κήρυγμα δὲν θὰ τὸ κάνω· θὰ τὸ κάνω τὸ βράδυ στὶς 6 ἡ ὥρα, ἂν θέλῃ ὁ Θεὸς κ᾿ εἶσθε ὅλοι παρόντες, εἰς τὸν μητροπολιτικὸν ναόν. Τώρα χάριν τῆς ἀγάπης σας θὰ μοῦ ἐπιτρέψητε νὰ είπω ὀλίγας λέξεις, νὰ κάνω ἕνα μικρὸ καὶ σύντομο κήρυγμα, τὸ ὁποῖον ἡμεῖς οἱ θεολόγοι καὶ ἱεροκήρυκες ὀνομάζομεν ἐποικοδομητικόν, καὶ παρακαλῶ νὰ προσέξητε τὰ ὀλίγα φτωχά μου λόγια.

Ἠκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸν καὶ ἅγιον εὐαγγέλιον. Ὅταν δὲ λέγω ἀκούσατε τὸ εὐαγγέλιον δὲν ἐννοῶ ἂν τὸ ἀκούσατε μὲ τὰ ἐξωτερικά σας αὐτιά. Γιατὶ στὴν γενεὰ τὴ δική μας, μιὰ γενεὰ Σοδόμων καὶ Γομόρρας, ἀμφιβάλλω ἂν μέσα σὲ ἑκατὸ Χριστιανούς ―τί λέγω;―, ἀμφιβάλλω ἂν μέσα στοὺς χίλιους Χριστιανοὺς ἂν ὑπάρχει ἕνα ζευγάρι ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ αὐτιὰ ποὺ ζητᾶ ὁ Κύριός μας ὅταν λέγει· «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω». Ἂν είχαμε πνευματικὰ αὐτιά, ἂν είχαμε τρόπον τινὰ ἕνα ραντὰρ πνευματικό, νὰ ἀκούσωμε τὰ μηνύματα ποὺ μᾶς στέλλει ὁ οὐρανός, ἐὰν προσπαθούσαμε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ ἐφαρμόσωμεν αὐτὰ τὰ ὁποῖα μᾶς εἶπε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου, ἡ γῆ αὐτὴ θὰ ἦταν παράδεισος. Κάθε λέξεις τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου εἶνε ἕνας ἥλιος ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο. «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσαϊα). Ναί, ἀδελφοί. Πιστεύσατέ με, ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο στερεώτερον εἰς τὸν κόσμον, παρὰ μόνον ὁ αἰώνιος βράχος τοῦ Γολγοθᾶ. Μόνον τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ μας. Ναί. Τὰ ἄστρα θὰ πέσουν ―θὰ ἔρθῃ ἡμέρα―, ἡ ἥλιος θὰ πέσῃ, τὰ δένδρα θὰ ξεραθοῦν, τὰ ποτάμια θὰ στερεύσουν, τὰ πάντα θὰ ἀλλοιωθοῦν. Ἀλλ᾿ ἐν μέσῳ τῆς διαρκοῦς αὐτῆς ῥοῆς τῶν ὑλικῶν πραγμάτων θὰ ὑπάρχῃ ἕνα, τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Ἂν καὶ περάσανε είκοσι αἰῶνες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ τὰ ἄχραντα χείλη τοῦ Ἐσταυρωμένου μᾶς εἶπαν τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, ἐν τούτοις αὐτὰ μένουν.
Ὅποιος σήμερα προσέξῃ τὸ ἅγιον εὐαγγέλιον, θὰ δῇ μέσα σ᾿ αὐτὸ τὴν φωτογραφία τῆς ψυχῆς του, θὰ δῇ τὴν φωτογραφία τῆς κοινωνίας, θὰ δῇ τὴν φωτογραφία συμπάσης τῆς ἀνθρωπότητος. Γιά ἀκούσατε· μᾶς μεταφέρει τὸ εὐαγγέλιον σὲ μιὰ πόλι ἀρχαία.
Εἶνε νύχτα, μεσάνυχτα. Τὰ πουλιὰ κοιμοῦνται στὰ κλαδιά τους. Τὰ ἄλλα πουλάκια, τὰ ἀθῷα παιδάκια, κοιμοῦνται στὶς κούνιες των. Οἱ ἐγκληματίαι καὶ οἱ φυλακισμένοι καὶ αὐτοὶ κοιμοῦνται κουρασμένοι μέσα στὰ μπουντρούμια τῶν φυλακῶν μαζὶ μὲ τοὺς ἀθῴους. Ὅλα κοιμοῦνται. Καὶ στὶς καλύβες των, πρὸ παντός, γλυκὺς ὕπνος εἶνε τῶν κουρασμένων ἀνθρώπων. Ὅλοι κοιμοῦνται. Ἕνας δὲν κοιμᾶται. Ἕνας ἀγρυπνεῖ. Τὰ μάτια του ἔχουν κοκκινίσει. Γιατί ἆραγε; Ποιός νὰ εἶνε αὐτός; Ἕνας ἀγρυπνεῖ. Νὰ εἶνε ἆραγε πατέρας ἢ μάνα, ποὺ τὸ παιδί του χαροπαλαίει μὲ τὸν θάνατο; Ἕνας ἀγρυπνεῖ. Νὰ εἶνε ἆραγε νοσοκόμος ἢ ἰατρός, ποὺ κάθεται ἐπάνω στὸ κρεβάτι τοῦ ἀρρώστου καὶ ξαγρυπνᾷ; Ἕνας ἀγρυπνεῖ. Νὰ εἶνε κανένας σοφὸς ἐπιστήμων, ποὺ στύβει τὸ μυαλό του ἐπάνω στὰ βιβλία; Ἕνας ἀγρυπνεῖ. Νὰ εἶνε ἆραγε κανένας στρατιώτης, ποὺ μὲ τὸ ὅπλο του τὴν νύχτα φυλάει εἰς τὰς ἐπάλξεις τοῦ ἱεροῦ καθήκοντος; Ἕνας ἀγρυπνεῖ. Νὰ εἶνε ἆραγε κανένας ἀσκητής, ποὺ τὴ νύχτα ξαγρυπνάει καὶ κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα μὲ τὸ κομποσχοίνι του κάνει προσευχές; Ἕνας ἀγρυπνεῖ. Δὲν εἶνε οὔτε μάνα οὔτε πατέρας οὔτε ἰατρὸς οὔτε στρατιώτης οὔτε σοφὸς ἐπιστήμων. Ἀλλὰ τί εἶνε;
Ὑπάρχουν δύο εἰδῶν ἀγρυπνίες. Διαλέξατε. Ὑπάρχουν ἀγρυπνίες τοῦ διαβόλου, καὶ ὑπάρχουν ἀγρυπνίες τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ δὲν ἦταν ἀγρυπνία τοῦ Θεοῦ· ἦταν ἀγρυπνία τοῦ διαβόλου. Ἀγρυπνοῦσε αὐτός. Βηματίζει μέσα στὸ σπίτι του. Βηματίζει νευρικά. Καὶ πλησιάστε νὰ ἀκούσετε τί λέγει. Ἀκούεται ἡ φωνὴ τοῦ ἄγχους, ἀκούεται ἡ φωνὴ τῆς ἀγωνίας. «Τί νὰ κάνω;» λέγει. Τί νὰ κάνῃς; Μὰ Read more »

Ζητήματα πίστεως

 (Εφημερίδες από τον φοβερό σεισμό του 1953 θα βρείτε στο ιστολόγιο http://bibliothiras.blogspot.gr)

ΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΙ

Ἀπάντησις εἰς τὴν «Καθημερινὴν»

Τρεῖς, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, τρεῖς μῆνες ἔχουν συμπληρωθῆ ἀπὸ τὴν ἡμέραν ποὺ ἄρχισαν οἱ σεισμοὶ τῶν Ἰονίων νήσων καὶ, ἐνῶ κατὰ τὰς προφητείας τῶν σεισμολόγων-καθηγητῶν ἀνέμενέ τις ὅτι ἡ γῆ μετὰ τοὺς μεγάλους κραδασμούς, τοὺς χοροὺς τοῦ θανάτου, ὡς συνήθως θὰ ἠρέμει τουλάχιστον διʼ ἕνα μικρὸν χρονικὸν διάστημα, ἐν τούτοις ἡ γῆ διαψεύδουσα τὴν Ἐπιστήμην ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερον νὰ σείεται. Ἀλλεπάλληλοι σεισμικαὶ δονήσεις ποικίλης ἐντάσεως σημειῶνονται καθημερινῶς, δονήσεις ποὺ δὲν περιορίζονται εἰς τρεῖς νήσους, ἀλλὰ φθάνουν καὶ μέχρι Κερκύρας καὶ Ἀκαρνανίας καὶ Πελοποννήσου. Περίεργον φαινόμενον! Οἱ κάτοικοι διατελοῦν ὑπὸ διαρκῆ συγκίνησιν. Φοβοῦνται. Καὶ πῶς νὰ μὴ φοβοῦνται; Ἐντὸς 24ώρου 8άκις καὶ 9άκις κρούει τὴν θύραν των ὁ κακὸς ἐπισκέπτης: Ὁ σεισμός. Σεισμολόγοι, εἴπατε εἰς τὸν λαὸν τοῦτον, πότε θὰ παύση ὁ τρόμος αὐτὸς τῆς γῆς; Εἰρωνικῶς ἐφημερὶς ἐρωτᾶ: «Ποὺ εὑρίσκονται αἱ γεωλογικαὶ ἔρευναι, αἱ ἀσχολούμεναι μὲ τὴν ἐξεύρεσιν ἀπροσβλήτου καὶ ἀσείστου ἐδάφους πρὸς ἀνοικοδόμησιν τῶν καταστροφεισῶν πόλεων εἰς τὴν Ζάκυνθον, τὴν Κεφαλληνίαν καὶ τὴν Ἰθάκην;».

Ἐπὶ τρεῖς μῆνες σείεται τὸ ἔδαφος τῆς Ἑλληνικῆς γῆς. Τὶς ἡ αἰτία; Εἰς τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἡ «Σπίθα» εὐθὺς μετὰ τοὺς σεισμοὺς τῶν πρώτων ἡμερῶν, οἱ ὁποῖοι μετέβαλον εἰς ἐρείπια τὰς νήσους, ἔδωκε τὴν ἀπάντησιν. Ἀπάντησιν ὄχι βάσει τοῦ «ὀρθοῦ λόγου» τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ρέοντος καὶ παραπαίοντος, ἀλλὰ βάσει τοῦ αἰωνίου Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὡς ἐγράφομεν εἰς τὸ ὑπ. ἀριθμ. 147 φύλλον οἱ σεισμοὶ δὲν εἶνε τυχαῖα γεγονότα, ἀλλὰ εὑρίσκονται καὶ αὐτοὶ, ὅπως καὶ πᾶν ἄλλο φαινόμενον, μέσα εἰς τὰ σχέδια τῆς Θείας Προνοίας. Οἱ σεισμοὶ – κατὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ – γίνονται πρὸς ἠθικὴν ἀγωγὴν καὶ παίδευσιν τῶν ἀνθρώπων. Πρὸς ἀφύπνισιν κοιμωμένων συνειδήσεων. Πρὸς προειδοποίησιν. Πρὸς τιμωρίαν τοῦ κορυφωθέντος κακοῦ, τῆς πανδήμου πονηρίας, τὴν ὁποίαν μὲ τοιαύτας δημοσίας μάστιγας σεισμοὺς καὶ πλημμύρας καὶ ναυάγια καὶ ἐπιδημίας καὶ καταστροφὰς πόλεων καὶ στρατοπέδων καὶ λαῶν – γνωρίζει νὰ σωφρονίζη ὁ Θεός. Ναί! Πρὸς τιμωρίαν τῆς ἁμαρτίας ὁ σεισμός. Αυτὸ ὅμως τὸ σημεῖον τῆς διδασκαλίας δὲν ἐφάνη εὐχάριστον εἰς πολλούς. Δὲν τὸ ἐδιδάχθησαν. Καὶ ἦτο ἐπόμενον. Ὅπως ὁ ἀσθενὴς δὲν δέχεται οὔτε μὲ τὸ δάκτυλόν σου νὰ ἐγγίξης τὸ μέρος τοῦ σώματός του ποὺ πονεῖ, ἀλλʼ ἀνθίσταται καὶ ἀπωθεῖ καὶ δάκνει καὶ αὐτὴν τὴν εὐεργέτιδα χεῖρα τοῦ χειροῦργου ἰατροῦ, ὅστις ἐξ ἀγάπης, μὲ τὸ νυστέρι σχίζει τὴν πυορροοῦσαν πληγὴν καὶ καθαρίζει καὶ καυτηριάζει, διὰ νὰ ἐμποδίση τὴν ἐξάπλωσιν τῆς σηπεδόνος, καὶ σώση τὸν ἄνθρωπον, οὕτω καὶ οἱ πολλοί, μόλις ἡ αὐστηρὰ διδασκαλία τοῦ Θείου Λόγου ἐγγίξη τὸ μέρος τοῦ ψυχικοῦ κόσμου ποὺ πονοῦν, μόλις ὁ ἱεροκήρυξ εἴπη: Ἀδελφοὶ, τὸ κακὸν ποὺ μᾶς εὗρεν εἶνε τιμωρία, εἶνε ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀμέσως, ὡς νὰ ἐπάτησες τὴν πληγήν των, «πετιῶνται» ὄρθιοι, ἐξανίστανται, φωνάζουν. Ἀκούετε; Ὁ ἱεροκήρυξ αὐτὸς βλασφημεῖ! Παρουσιάζει τὸν Θεὸν… κακοῦργον! Οἱ δυστυχεῖς! Ὅ,τι αυτοὶ ἐν νῶ ἔχουν, θέλουν νὰ τὰ ἀποδώσουν εἰς τοὺς κηρύττοντας. Κακοῦργος… ὁ Θεός. Χεῖλη ἱεροκήρυκος δὲν ἐξεστόμισαν ποτὲ κατὰ τοῦ Θεοῦ τοιαύτην ὕβριν. Τὴν ἐξεστόμισαν ὅμως καὶ τὴν ἐκστομίζουν οἱ ἄπιστοι, οἱ διεφθαρμένοι ἐκεῖνοι τῦποι, οἱ ὁποῖοι τὴν ἀποτυχίαν τῶν αἰσχρῶν σχεδίων των ἀποδίδουν εἰς τὸν Θεὸν καὶ τρέφουν μῖσος κατʼ αὐτοῦ, ὡς μὴ συνεργήσαντος εἰς τὴν διάπραξιν τῶν αἰσχρῶν ἔργων των. Μήπως δὲν ὑπάρχουν ἄσματα ἐρωτύλων ποὺ ἐκφράζονται διὰ τοιούτων λέξεων ἀσεβῶς κατὰ τῆς ἐννοίας τοῦ Θεοῦ; Κακοῦργος… ὁ Θεός! Παρεξηγεῖτε, κύριοι, τοὺς λόγους μας. Ἐὰν ὁ ἐπιστήμων ἰατρός, ὅστις βυθίζει τὴν χειρουργικήν του μάχαιραν καὶ κόπτει τὰ σεσηπότα καὶ σώζει τὸν ἀσθενῆ, ἐὰν ὁ τοιοῦτος ἰατρὸς λέγεται κακοῦργος, τότε καὶ ὁ Θεὸς θὰ ἠδύνατο ἀκινδύνως νὰ ὀνομασθῆ μὲ τοιοῦτον ὄνομα. Ἀλλὰ τότε θὰ ἔπρεπε νὰ ἀνατραπῆ τὸ λεξιλόγιον καὶ νὰ ἀποκτήσουν οἱ λέξεις ἀντίθετον ἀπʼ ἐκείνην ποὺ ἔχουν σήμερον σημασίαν καὶ ἔννοιαν. Ὅπως ἡ αἰτία τοῦ πόνου τοῦ ἀσθενοῦς δὲν εἶνε ὁ ἰατρός, ἀλλὰ ἡ ἀσθένεια, ἡ ὁποῖα προκαλεῖ τὴν ἐπέμβασιν τοῦ ἰατροῦ, οὕτω καὶ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν, ὅλων τῶν συμφορῶν μας δὲν εἶνε ὁ Θεός, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία ἐκάστοτε προκαλεῖ τὴν ἐπέμβασιν τοῦ Θεοῦ. Ὅστις χρησιμοποιεῖ τὸν ἐκ τῆς τιμωρίας τῆς ἁμαρτίας πόνον διὰ τὸν ὕψιστον σκοπόν, διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς καὶ τιμωρῶν εὐεργετεῖ τὸν ἄνθρωπον.

Ἀλλʼ αὐτὰ δὲν θέλουν νʼ ἀκούσουν οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τοῦτου. Δὲν ἔχουν Read more »

Τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου
11 Νοεμβρίου

 Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

• ΑΚΡΟΑΤΑΙ κηρυγμάτων μας, τὰ ὁποῖα κυκλοφοροῦν ἀπὸ ἐτῶν εἰς μαγνητοταινίας, ἐκφράζουν τὴν ἐπιθυμίαν, ὅπως καὶ ἐξ αὐτῶν δημοσιεύωνται ἐδῶ καταγραφόμενα ὡρισμένα κηρύγματά μας. Κρίνομεν λοιπὸν καλόν, ὅπως εἰς τὰ φύλλα τῆς «Σπίθας» φιλοξενῶνται καὶ τοιαῦται ὁμιλίαι, ἀπομαγνητοφωνούμεναι καὶ διασκευαζόμεναι κατὰ τὸ δυνατόν, ἵνα ὁ προφορικὸς λόγος τῶν κηρυγμάτων καταστῇ γραπτὸς καὶ δημοσιεύσιμος διὰ τοῦ τύπου. Τὴν φροντίδα τῆς ἐργασίας αὐτῆς ἀνεθέσαμεν εἰς ἡμέτερα πνευματικὰ τέκνα. Διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ εἶνε δυνατὸν ἀρκεταὶ ὁμιλίαι μας νὰ καταγραφοῦν καὶ νὰ προσφερθοῦν πρὸς ἀνάγνωσιν καὶ μελέτην, τώρα μὲν ὡς ἄρθρα εἰς τὸ περιοδικόν, ἀργότερον δὲ ἐνδεχομένως καὶ εἰς βιβλία, ἵνα καὶ διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «ἐνοικῇ πλουσίως» (Κολ. 3,16) εἰς τὰς καρδίας. Ἐκ τῶν κηρυγμάτων αὐτῶν εἶνε καὶ τὸ παρὸν ὑπὸ τὸν τίτλον «Θεόδωρος Στουδίτης – διαζύγιον», τὸ ὁποῖον ἐξεφωνήθη πρὸ 20ετίας περίπου, ἤτοι τὸν Νοέμβριον τοῦ 1976.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

ΠΟΙΟΣ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ 

Ο ΑΓΙΟΣ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη ἑορτάζεται τὴν 11η Νοεμβρίου, εἶνε μία πελωρία μορφή. Ἐὰν ὑπῆρχε στὴν Ἑλλάδα τηλεόρασι μὲ σκοπὸ νὰ παράγῃ ἔργα μεγάλα καὶ ὑψηλὰ καὶ προέβαλλε σὲ συνέχειες ὄχι ἔργα ἐπαίσχυντα καὶ φθοροποιά, ἀλλ᾿ ἔργα ἀνωτέρας πνοῆς, θὰ μποροῦσε νὰ συμπεριλάβῃ στὸ πρόγραμμά της καὶ τὴν παραγωγὴ μιᾶς ταινίας μὲ θέμα τὴ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐὰν δὲ ἡ τηλεόρασις ἔδειχνε σὲ σειρὰ ἐκπομπῶν ἕνα ἔργο μὲ τὴ ζωὴ τοῦ ἁγίου αὐτοῦ, νὰ εἶστε βέβαιοι πὼς δὲν θὰ ἔμενε μάτι ἀδάκρυτο, βλέποντας στὸ πρόσωπό του τὴ δόξα τῆς Ἐκκλησίας μας.
Στὴν ταραχώδη ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε, στὰ δύσκολα τοῦτα χρόνια, κάτι σημαντικὸ ἔχει νὰ μᾶς πῇ ὁ βίος τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Τὰ χρόνια εἶνε παράλληλα· ὅ,τι συνέβη στὴν ἐποχὴ τοῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, συμβαίνει καὶ σήμερα. Καὶ ὅπως ἐκεῖνος ἀγωνίστηκε, ἔτσι πρέπει ν᾿ ἀγωνισθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς κατὰ τὸ ῥητὸ τοῦ ἀποστόλου· «Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν» (Ἑβρ. 13, 7), δηλαδή· Νὰ θυμᾶστε τοὺς πνευματικούς σας ὁδηγούς, ποὺ σᾶς δίδαξαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐπανεξετάζοντας ποῦ σᾶς ἔφερε ἡ συναναστροφὴ μαζί τους νὰ μιμῆσθε τὴν πίστι τους.
Ἐπιτρέψατέ μου, λοιπόν, ἐν συντομίᾳ νὰ παρουσιάσω ἐνώπιόν σας τὴν γιγαντιαία μορφὴ τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ὁμολογητοῦ τῆς πίστεως.

* * *

Ἀνοίγουμε τὴν ἱστορία καὶ Read more »

Τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ἐλεήμονος
12 Νοεμβρίου

ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ

«Δυνατὸς δὲ ὁ Θεὸς πᾶσαν χάριν περισσεῦσαι εἰς ὑμᾶς, ἵνα ἐν παντὶ πάντοτε πᾶσαν αὐτάρκειαν ἔχοντες περισσεύητε

εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν» (Β΄ Κορ. 9,8)

ΤΙΜA σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τὴ μνήμη τοῦ μεγάλου πατρὸς ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ἐλεήμονος, πατριάρχου Ἀλεξανδρείας (609-620).
Ὁ Ἰωάννης γεννήθηκε στὴν Ἀμαθοῦντα τῆς Κύπρου ἀπὸ οἰκογένεια εὐκατάστατη. Ὁ πατέρας του Ἐπιφάνιος ὑπῆρξε κυβερνήτης τῆς μεγαλονήσου. Νωρὶς οἱ γονεῖς ὡδήγησαν τὸν Ἰωάννη σὲ γάμο. Ἀλλὰ ἡ γυναίκα καὶ τὰ παιδιά του δὲν ἔζησαν πολύ. Παρηγοριὰ γιὰ τὸν πόνο του βρῆκε στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἁγία ζωή του ἔκανε τὸν πιστὸ λαὸ καὶ τὸν βασιλέα Ἡράκλειο (610-641) νὰ τὸν ἀνεβάσουν στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Ἀλεξανδρείας. Ὡς ἐπίσκοπος ἐποίμανε τὴν ἐκκλησία μὲ φόβο Θεοῦ, διεκρίθη δὲ στὴ φιλανθρωπία καὶ ἐλεημοσύνη· γι᾿ αὐτὸ τοῦ ἔδωσαν τὸ ἐπίθετο ἐλεήμων. Τόσο ἀκτινοβολοῦσε  ἡ πολιτεία του, ὥστε ἀκόμη καὶ ἑτερόδοξοι, αἱρετικοὶ μονοφυσῖτες, ἑλκύσθηκαν ἐξ αἰτίας του στὴν ὀρθόδοξο πίστι.
Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὴ λέξι «αὐτάρκεια». Διότι ἡ «αὐτάρκεια» ἔχει σχέσι μὲ τὴν ἐλεημοσύνη. «Δυνατὸς δὲ ὁ Θεός», λέει, «πᾶσαν χάριν περισσεῦσαι εἰς ὑμᾶς, ἵνα ἐν παντὶ πάντοτε πᾶσαν αὐτάρκειαν ἔχοντες περισσεύητε εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν» (Β΄ Κορ. 9,8). Τί σημαίνει «αὐτάρκεια»;

* * *

Λένε μερικοί, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο μόνο γιὰ τὰ οὐράνια ἐνδιαφέρεται. Ἀλλ᾿ ἐμεῖς, λένε, εμαστε ἄνθρωποι μὲ ὑλικὲς ἀνάγκες, καὶ δὲ᾿ μποροῦμε νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε μόνο γιὰ τοὺς καλογέρους, καὶ ὄχι γιὰ μᾶς ποὺ ζοῦμε στὸν κόσμο. Αὐτὰ λένε.
Ἀλλ᾿ αὐτὰ ποὺ λένε δὲν εἶνε σωστά. Γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὴν οὐράνια ζωή· ὁ Χριστὸς ἐνδιαφέρεται καὶ γιὰ τὴν ἐπίγεια ζωή. Δὲν ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὰ πνευματικά· ἐνδιαφέρεται καὶ γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ κοντὰ στὶς ἄλλες ἀποδείξεις ποὺ ἔχουμε γι᾿ αὐτό, εἶνε καὶ ὁ σημερινὸς ἀπόστολος. Τί λέει ὁ ἀπόστολος; Ἂν εμαστε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, λέει, ἂν ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Θεός, θὰ ἔχουμε αὐτάρκεια. Τί θὰ πῇ αὐτάρκεια; Θὰ ἔχουμε ὅ,τι εἶνε ἀναγκαῖο γιὰ τὴ ζωή μας, καὶ κάτι θὰ μᾶς περισσεύῃ, γιὰ νὰ κάνουμε καὶ κανένα καλὸ στοὺς ἄλλους. Οἰκονομία – ἐλεημοσύνη, νά τὸ πρόγραμμά μας. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὰ ποὺ λέμε φαίνονται σὰν χοντρὰ νομίσματα, ἂς τὰ κάνουμε λιανά, γιὰ νὰ τὰ καταλάβουν ὅλοι.
Αὐτάρκεια! Τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ποὺ χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ζήσῃ, χωρίζονται σὲ δυὸ κατηγορίες. Μερικὰ ἀπ᾿ αὐτά, τὰ περισσότερο ἀναγκαῖα καὶ ἀπαραίτητα, δὲν εἶνε ἰδιοκτησία κανενός· εἶνε κοινὰ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ αὐτὰ εἶνε ὁ ἥλιος, τὸ νερὸ καὶ ὁ ἀέρας. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὰ ἀπολαμβάνουμε. Φανταστῆτε τί θὰ συνέβαινε, ἂν ἕνας ἄνθρωπος μποροῦσε νὰ κάνῃ ἰδιοκτησία του τὸν ἥλιο, καὶ νὰ πουλάῃ τὸ φῶς του στοὺς ἄλλους. Θὰ γινόταν ὁ μεγαλύτερος ἰδιοκτήτης ἠλεκτροφωτισμοῦ. Ὅλα τὰ ἐργοστάσια παραγωγῆς ἠλεκτρικοῦ ῥεύματος ποὺ ὑπάρχουν σήμερα πάνω στὴ γῆ, δὲ᾿ μποροῦν νὰ δώσουν τὸ φῶς καὶ τὴ θερμότητα ποὺ δίνει ὁ ἥλιος σ᾿ ἕνα μόνο λεπτὸ τῆς ὥρας! Ἑκατομμύρια, δισεκατομμύρια, ἀναρίθμητα κιλοβὰτ εἶνε τὸ ἡλιακὸ ῥεῦμα ποὺ λούζει τὴ γῆ. Τί πληρώνουμε, παρακαλῶ, γιὰ τὸ ῥεῦμα αὐτὸ τοῦ ἥλιου; Τίποτε ἀπολύτως. Καὶ ὅμως οὔτε ἕνα εὐχαριστῶ δὲ᾿ λέμε στὸ Δημιουργό, λὲς καὶ ὁ Δημιουργὸς εἶνε ὑποχρεωμένος νὰ μᾶς φωτίζῃ. Καὶ ὄχι μόνο δὲ᾿ λέμε εὐχαριστῶ, ἀλλ᾿ ὑπάρχουν δυστυχῶς καὶ πολλοὶ πού, μόλις βγῇ ὁ ἥλιος καὶ βγοῦν κι αὐτοὶ στὴ δουλειά τους, βλαστημᾶνε τὸ Θεό.
Ὁ ἥλιος κοινὸ ἀγαθὸ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἐπίσης καὶ τὸ νερὸ καὶ ὁ ἀέρας.
Ἀλλ᾿ ἐκτὸς τῶν κοινῶν αὐτῶν ἀγαθῶν, ποὺ τὰ σκορπάει πλουσιοπάροχα ὁ Θεός, ὑπάρχουν κι ἄλλα ἀγαθά, ποὺ εἶνε χρήσιμα καὶ ἀναγκαῖα γιὰ τὸν ἄνθρωπο· εἶνε τὸ ψωμί, τὸ ροῦχο, ἡ στέγη, τὰ φάρμακα, καὶ ἄλλα ἀκόμη. Καὶ αὐτά, ὅπως επαμε ἄλλοτε, γίνονται ἀπὸ τὴν ὕλη, ποὺ ἔδωσε ὁ καλὸς Θεός. Ἀλλὰ γιὰ ν᾿ ἀποκτήσῃ ὁ ἄνθρωπος τὰ ἀγαθὰ αὐτά, πρέπει κι αὐτὸς νὰ κοπιάσῃ. Πρέπει νὰ καλλιεργήσῃ τὴ γῆ, νὰ βοσκήσῃ τὰ πρόβατα, καὶ νὰ μάθῃ διάφορες τέχνες καὶ ἐπιστῆμες, γιὰ νὰ μπορῇ ἔτσι νὰ ἐκμεταλλεύεται τὴν ὕλη. Δὲν εἶπε ὁ Θεὸς νὰ εἶνε ὁ ἄνθρωπος τεμπέλης, νὰ κάθεται κάτω ἀπὸ τὴ συκιὰ καὶ νὰ λέῃ «Πέσε, σῦκο, νὰ σὲ φάω». Ὁ Θεὸς εἶπε νὰ ἐργάζεται ὁ ἄνθρωπος καὶ μὲ τὸν ἱδρῶτα τοῦ προσώπου του νὰ τρώῃ τὸ ψωμί του. Ἡ ἐργασία εἶνε ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, εἶνε καθῆκον τοῦ ἀνθρώπου, εἶνε εὐλογία καὶ πλοῦτος. Ἕνα μικρὸ κομμάτι γῆς, ὅταν ὁ ἄνθρωπος τὸ καλλιεργήσῃ καλά, μπορεῖ νὰ θρέψῃ μιὰ ὁλόκληρη οἰκογένεια· ἐνῷ κάμπος, ὅταν μείνῃ ἀκαλλιέργητος, γεμίζει ἀγκάθια καὶ τριβόλια καὶ δὲν τρέφει οὔτε ἕναν ἄνθρωπο.
Ἀλλὰ κοντὰ στὴν ἐργασία χρειάζεται καὶ οἰκονομία. Οἰκονομία δὲν θὰ πῇ τσιγγουνιά· οἰκονομία θὰ πῇ Read more »

ΓΙΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΥΦΟΣ!!!

Ο εκπρόσωπος επί των αιρέσεων της Μητροπόλεως Πειραιώς Αρχιμανδρίτης Παυλος Δημητρακοπουλος μιλά άσχημα και με υπεροψία σ’ έναν ταπεινό εργάτη της Εκκλησίας τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά και λέει·

• «Ο επισκοπος μας σας εκαμε την χαρι να σας καλεση, ουχι ακινδυνως υπερβαινοντας το γεγονος ότι προσφατως δια αποφασεως συνοδικου δικαστηριου εχετε καθαιρεθη από τον βαθμον του πρεσβυτερου και υποβιβασθη εις την ταξιν των μοναχων, πραγμα που εκκλησιολογικα και ιεροκανονικα δυσχεραινει την μεθ’ υμων κοινωνια, διοτι υμεις θεωρειτε εαυτον ως ιερομοναχον, μη αναγνωριζων την καθ’ υμων συνοδικην αποφασιν.
  Από την εποχη της καθαιρεσεως υμων εχετε αλλα παραδειγματα Μητροπολεων που σας εκαλεσαν ως ομιλητη στην επαρχια τους, και μαλιστα σε επισημη ημεριδα, οργανουμενη από την Μητροπολι;».

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο π. ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΜΙΛΑ Ο π. ΠΑΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΑΙΡΕΘΗΚΕ;

Ο π. Ευθύμιος είναι ένας αγωνιστής ιερομόναχος. Δεν γράφτηκε ποτέ στους καταλόγους της Μητροπόλεως για μισθοδοσία. Ηταν και είναι άμισθος κληρικός. Δεν κατοικεί σε ωραίο μοναστήρι με ανέσεις ούτε σε κάποιο αναπαυτικό διαμέρισμα, αλλά σε μια σπηλιά του Κισσάβου, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και χωρίς καμία άνεση. Ειναι αρχιμανδρίτης – ασκητής.

ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕ Η ΣΥΝΟΔΟΣ

Το θάρρος και η παρρησία του π. Ευθυμιου να ελέγχει τις παρανομίες κάποιων κακών επισκόπων, στα θέματα της πίστεως, ακόμα και μέσα στο συνοδικό δικαστήριο έγινε αιτία να σκληραίνουν ακόμη περισσότερο μερικοί δεσποτάδες και να τον καθαιρέσουν, στις 30.8.2006.

Η Ι. Συνοδο δεν καθαιρεί καταχραστάς, ανήθικους και ανωμάλους ρασοφόρους, που άρχισαν να εισβάλουν, προς τιμωρία μας, και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Εναν δεσπότη μόνο αναγκάστηκε να καθαιρέση, κάτω από την πίεση της δικαστικής εξουσίας και τον σκανδαλισμό όλων των Ελλήνων. Αυτόν τον δεσπότη που βρωμούσε απ’ όπου και αν τον έπιανες, χίλιους δυο τρόπους μηχανεύτηκε για να τον βγάλει από τον Κορυδαλλό. Αν δεν εύρισκε μεγάλη αντίδραση από τον λαό, θα τον επαναφέρει στις τάξεις της Ιεραρχίας, γιατί είναι εκλεκτός των μασόνων και του πατριάρχη Βαρθολομαίου!

π. Παυλε με θλίψη διαβασαμε σε ιστολόγια την επιστολή που στείλατε στον π. Ευθύμιο και μας πικράνατε. Ενα μόνο μικρό απόσπασμα δημοσιεύσαμε.

Να ξέρετε ότι έτσι δεν κερδίζονται οι μάχες κατά των αιρετικών. Βρισκόμαστε σε χρόνια δύσκολα, μπαίνουμε όπως βλέπουμε σε χρόνια Αποκαλύψεως και θα πρέπει να αγκαλιάζετε τους αγνούς αγωνιστάς για να δώσετε μαζί τη μάχη.

Ο π. Ευθύμιος αρκετά χρόνια έκανε υπακουή στην παράνομη καθαίρεση και κρέμασε το πετραχήλι του. Περίμενε την συμπαράσταση των αγωνιζομένων κληρικών, αλλ’ αυτοί τον ξέχασαν. Στο Συμβούλιο της Επικρατείας, έκανε αίτηση ακύρωσης της υπ’ αριθμ. 21/2007 αποφάσεως του Δευτεροβαθμίου Συνοδικού Δικαστηρίου της Εκκλησίας της Ελλάδος, όμως η Ι. Σύνοδος αρνείτο αυθαιρέτως και παρανόμως για πολλά χρόνια να αποστείλει το φάκελο της υποθέσεως του.

Αυτό τώρα που έκανε ο π. Ευθύμιος και αποτειχίσθηκε, ίσως σύντομα να το κάνετε και εσείς, αν πραγματικά αγωνίζεσθε για την Ορθοδοξία. Ο Γέροντας αγωνισθής ιεράρχης π. Αυγουστίνος Καντιώτης, που δεν προσχώρησε στις τάξεις των παλαιοημερολογιτών, παρ’ ότι τους συμπαθούσε και έκανε μεγάλη προσπάθεια για να ενώση τις 3 παρατάξεις, για να καταφύγουν εκεί στις δύσκολες ημέρες του Αντιχρίστου οι χριστιανοί, δεν κατάφερε τίποτε. Δυστυχώς σήμερα το χάσμα στους παλαιοημερολογίτες έγινε ακόμη μεγαλύτερο, αφού εγιναν 9 οι παρατάξεις. Χρειάζεται κόσκινο για να κοσκινιστούμε όλοι οι χριστιανοί. Ευρισκόμενος στην Κάρυστο, στις 16 Απριλίου 1951 ο π. Αυγουστίνος έστειλε γράμμα στην Κοζάνη, σε πνευματικά του παιδιά και παλαιούς συνεργάτες της Εστίας συσσιτίων κατοχής (8.500 πιατων ημηρεσίως) και έγραφε:

• «…Αποτελούμεν ζώσαν διαμαρτυρίαν εντός των κόλπων της επισήμου Eκκλησίας. Ημείς οι ελέγχοντες ευεργετούμεν αυτήν απείρως και όχι οι κολακεύοντες θεολόγοι και ιεροκήρυκες, οι οποίοι κάμνουν τούμπες, αρκεί να τα έχουν καλά και να μη διωχθούν. Οπωσδήποτε ανατέλλει ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ.
  -Προβλέπω, ότι ο ΑΓΩΝ εναντίον σας θα προσλάβη ακόμη μεγαλυτέραν σφοδρότητα. Ο Σατανάς βάλθηκε να σας διαλύση. Ξεύρει αυτός τι ειμπορεί να προκύψη από αυτό το ταπεινό γκαράζ. Δεν ενθυμείσθε τον πόλεμον που υφιστάμεθα τας πρώτας ημέρας που ιδρύθη η Εστία [το 1943]; Εάν υπεκύπταμεν τότε, ο Σατανάς θα εθριάμβευε. Μας εβοήθησεν ο Θεός και εμείναμεν σταθεροί. Έτσι και τώρα. Ηνωμένοι με άρρηκτον αγάπην αντιστθήτε. «Αντίστητε τω Διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών». Άμα ίδη την υπομονήν και επιμονήν σας εις το έργον του Κυρίου, θα σας αφήση…» (Ολόκληρη η επιστολή στο βιβλίο· «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Ο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ» Νο 1, σελ. 226-228, Εκδόσεις Κοζανης 2003, Ανδρονίκης Καπλάνογλου).

Δυο- τρεις δεκαετίες μετά, σε ομιλία του ο π. Αυγουστίνος έλεγε:

•  Θα έρθη καιρός που οι χριστιανοί δεν θα μπορούν να εκκλησιάζονται σε μεγαλοπρεπείς ναούς αλλά θα φεύγουν στις σπηλαίες και στα όρη για να υμνήσουν τον Θεό, γιατί τους μεγαλοπρεπείς ναούς θα τους έχουν καταλάβει αντίχριστοι ρασοφόροι.

Ο τρόπος της εκλογής των επισκόπων ευνοεί στην εκλογή κακών επισκόπων

ΚΛΕΙΔΩΣΕ Η ΘΕΣΗ ΥΠΕΡ ΕΝΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ!!!

Ακούστηκε αυτές τις ημέρες το εξής, παράλογο·

Στην Κατερίνη θα εκκενωθεί η θέση του μητροπολίτου, γιατί πράγματι δεν μπορεί να ασκήσει τα επισκοπικά του καθήκοντα, και θα μπεί νέος. Είναι, όπως μας είπαν, 18 υποψήφιοι. Μαθαίνουμε  ότι πριν να γίνει οποιαδήποτε διαδικασία, για την παραίτηση του επισκόπου Κατερίνης κλείδωσε η θέση για έναν υποψήφιο. Και ερωτούμε· Ήρθε το Πνευμα το Άγιον προκαταβολικά και σφύριξε στο αυτί κάποιων δεσποτάδων; Είπε, το Πνεύμα τα Αγιο, το όνομα του υποψήφιου και κλείδωσε θέση; Αυτά είναι δουλειές πονηρές, που γίνονται κάτω από το τραπέζι και δεν αρμόζουν σε ορθόδοξους αρχιερείς, που έχουν συνείδηση.

Ποιος είναι ο υποψήφιος; Όνομα δεν θα πούμε, αλλά θα δώσουμε δύο χαρακτηριστηκά και θα του ράψουμε το κουστούμι του, κ’ όποιος τον ξέρει θα το καταλάβει.  Αν αληθεύει η πληροφορία θα το μάθουν και αυτοί που δεν τον ξέρουν.

Είναι ένας φιλόδοξος κληρικός, που χρόνια τώρα ονειρεύεται μίτρες και πατερίτσιες, ακόμα και αρχιεπισκοπική έδρα!!! Ας γίνει δεσπότης και θα τον δείτε, σύντομα να διεκδική και την έδρα του αρχιεπισκόπου! Οι γνώσεις του; Εχει ένα πτυχίο της θεολογίας, του Ποιμαντικού τμήματος, που και ένας αγράμματος μπορούσε τότε να το πάρει. Έχει καλές κοινωνικές σχέσεις με τους επισκόπους που κάνουν συχνά μεγάλα συλείτουργα και είναι κοσμογυρισμένος. Οπου γάμος και χαρά, είναι και αυτός εκεί! Τρέχει στις γιορτές και στα πανηγύρια των δεσποτάδων και σαν μαϊδανός βρίσκεται στα μεγάλα συλείτουργα ανάμεσα στους δεσποτάδες! Απορρούν πολλοί, που βρίσκει τόσα χρήματα και ξοδεύει για τις βενζινες και τα δώρα που κάνει στους δεσποτάδες. Τελευταία αγόρασε, αν δεν κάνω λάθος, 80 κιλά φασόλια γιγαντες της περιοχής του, για να στειλει δώρο σε κάποιους επισκόπους!!! Αν οι δεσποτάδες συγκινούνται, υποχρεώνονται ή και εξαγοράζονται με τέτοια πράγματα π. Παύλε, δεν  νομίζετε ότι  η διαφθορά του ανωτέρου κλήρου θα έχει ολοκληρωθεί σύντομα και δεν θα υπάρχει ορθόδοξος ιεράρχης στην Ελλάδα, για να αντισταθεί στα χρόνια του αντιχρίστου, που όπως φαίνεται έρχονται;

Θα σας πω κάτι φοβερό, που είπε ο Γέροντας επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης, σε μια ιεραποστολική συγκέντρωση, πριν από πολλά χρόνια.

• Η Ορθοδοξία δεν κινδυνεύει να χαθεί, εμείς κινδυνεύουμε να τη χάσουμε. Όπως μετακινήθηκε από την Μικρά Ασία, έτσι μπορεί να φύγει και από την Ελλάδα και να πάει στην Μαγαδασκάρη. Θέε μου, μη γένοιτο!

(Υπόψιν ότι η Μαγαδασκάρη όταν έλεγε τα παραπάνω λόγια ο Γέροντας, δεν είχε  ορθόδοξη επισκοπή. Τώρα έχει και μάλιστα καλόν επίσκοπο). Μακάρι να μην πάθει τέτοιο κακό η Πατρίδα μας, αλλά βρισκόμαστε σε χρόνια δύσκολα και να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα.

ΕΤΟΣ Θ΄ ΚΟΖΑΝΗ – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1953
αριθμ φυλ. 149
Συντάκτης· π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Μία δίκη

Τὸ θέμα, ἀγαπητοί μας, τὸ θέμα τοῦ ἄρθρου τούτου εἶναι: ΜΙΑ ΔΙΚΗ. Δίκη, ἡ ὁποία προσφάτως ἐγένετο εἰς Πειραιᾶ. Δίκη τῆς ὁποίας ὡρισμέναι λεπτομέρειαι, ἀξίζει νὰ γνωσθοῦν εἰς τοὺς φίλους ἀναγνώστας του περιοδικοῦ.

Τὴν 27 Ὀκτωβρίου μετὰ τινων φίλων εὑρισκόμεθα εἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ Πταισματοδικείου Πειραιῶς. Μία εἰκὼν τοῦ Κυρίου ἦτο ἀνηρτημένη εἰς τὸν τοῖχον. Ἐσκεπτόμεθα: Ἐὰν ἡ εἰκὼν τοῦ Ἐσταυρωμένου ἦτο ὄχι μόνον εἰς τὸν τοῖχον, ἀλλʼ εἰς τὴν καρδίαν ἑνὸς ἑκάστου Ἕλληνος τότε τὶ θαῦμα! Οὐδεὶς ὁ ἀδικῶν. Οὐδεὶς ἀδικούμενος. Λευκὰς σημαίας θὰ ὕψωναν ὅλα τὰ δικαστήρια τῆς Πατρίδος. Εἰρήνη βαθεῖα θὰ ἐβασίλευεν εἰς τὸν τόπον μας. Ἀλλὰ τώρα εἰκὼν τοῦ Ἐσταυρωμένου μεῖνε ἐκεῖ ὑψηλὰ εἰς τὰς αἰθούσας τῶν Δικαστηρίων, διὰ νὰ μᾶς ἐλέγχης διὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζης ἐντόνως πόσον μακρὰν εἴμεθα ἀπὸ τὸ ἰδεῶδες τῆς ἀρετῆς ΕΚΕΙΝΟΥ. Ἡ εἰκών Του εἰς τὸν τοῖχον. Τὸ Εὐαγγέλιόν Του εἰς τὴν ἔδραν ἀλλοίμονον! διὰ νὰ ὁρκίζωνται ἐπʼ αὐτοῦ οἱ χριστιανοὶ καὶ διὰ τὰ ἐλάχιστα ἀκόμη παρὰ τὴν σαφεστάτην διαταγήν Του, εἰπόντος τὸ «μὴ ὁμόσαι ὅλως»! Ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἀναμένουν τὴν ἔναρξιν τῆς συνεδριάσεως. Ἰδού˙ ἀκούονται βήματα, ἔρχονται οἱ δικασταί. Ὁ Πρόεδρος καταλαμβάνει τὴν θέσιν του. Κρούει τὸν κώδωνα. Συζητήσεις σταματοῦν. Σιγὴ ἀπλοῦται. Στιγμὴ ἱερά. Τὶ τρομερὸν τὸ ἔργον τῶν Δικαστῶν! Ἄνθρωποι νὰ δικάζουν ἀνθρώπους! Ὦ Θεέ! Φώτιζε τοὺς δικαστάς, διὰ νʼ ἀπονέμουν ἑκάστω τὸ δίκαιον, διὰ νὰ βασιλεύη εἰς τὸν τόπον μας ἡ δικαιοσύνη, ἄνευ τῆς ὁποίας καὶ τὰ ἰσχυρότερα κράτη διαλύονται καὶ καταστρέφονται. Διὰ τοῦτο χωρὶς προσευχὴν συνεδρίασις δικαστηρίου θὰ ἔπρεπε νʼ ἀρχίζη. Ἀλλὰ δυστυχῶς τὰ Ἑλληνικὰ δικαστήρια ἀρχίζουν χωρὶς προσευχήν. Ἀρχίζουν μόνον μὲ τὴν κρούσιν τοῦ κώδωνος καὶ μὲ τὴν σύστασιν τοῦ Προέδρου οἱ ἀκροαταὶ νὰ μὴ ὁμιλοῦν, νὰ μὴ ἀτακτοῦν.

Ἀλλʼ ἄς παρακολουθήσωμεν τὰ τῆς συνεδριάσεως. Ἐκδικάζονται αἱ ὑποθέσεις. Πόσαι; 116 ἦσαν εἰς τὸν πίνακα. Ἐπὶ τέλους ἔρχεται καὶ ἡ ὑπόθεσις, διὰ τὴν ὁποίαν ἐνδιαφερόμεθα. Ὁ Πρόεδρος ἀναγινώσκει τὰ ὀνόματα τῶν κατηγορουμένων. Καὶ ἰδού˙ 11 ἀκούουν τὰ ὀνόματά των καὶ σπεύδουν καὶ καταλαμβάνουν θέσεις εἰς τὸ ἐδώλιον τῶν κατηγορουμένων. Ἐκ τούτων 3 εἶνε ὥριμοι ἄνδρες, οἱ δὲ ὑπόλοιποι νέοι εἰς τὸ ἄνθος τῆς νεότητός των ἡλικίας 18-25 ἐτῶν. Οἱ 11 θὰ δικασθοῦν! Τὶ κακὸν ἐποίησαν; Κατηγοροῦνται, διότι τὴν 29 Αὐγούστου ἡμέραν Σάββατον μετʼ ἄλλων πολλῶν μετέβησαν εἰς τὸ κινηματοθέατρον «Πάλλας» Πειραιώς (Πασαλιμάνι) καὶ καθʼ ἧν στιγμὴν (μεσάνυχτα 12.05 μ.μ.) ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἐνεφανίσθησαν αἱ καλλοναὶ διὰ νὰ διεκδικήσουν τὸν τίτλον Μις-Πειραιεύς, ἐσηκώθησαν ὄρθιοι καὶ ἐφώναζον αἶσχος διὰ τὴν Πατρίδα καὶ διεμαρτυρήθησαν ἐντόνως καὶ ἐματαίωσαν τὰ καλλιστεῖα, ἀλλὰ δανδῆδες ποὺ προσήλθον διὰ νὰ θαυμάσουν τὰ… ἀγάλματα ἀπῆλθον λυπούμενοι, καὶ παραπονούμενοι διὰ τὴν ἀπότομον διακοπὴν τῆς θαυμασίας παραστάσεως! Καὶ διὰ τὴν διαταραχὴν τῆς «τάξεως» ἤχθησαν οἱ 11 κατηγορουμένοι.

Διʼ αὐτὴν λοιπὸν τὴν αἰτίαν δικάζονται; Μάλιστα! Ὁ καθηγητὴς κ. Χρῆστος Ἀδαμόπουλος ὡς πρόεδρος τοῦ Συλλόγου «Ἰωάννης ὀ Βαπτιστὴς» ἐξεταζόμενος ὡς μάρτυς ὑπερασπίσεως καταθέτει, ὅτι πρὶν ἡ ὁμὰς αὕτη τῶν κατηγορουμένων κατέλθη εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦτον οἱ Θρησκευτικοὶ Σύλλογοι «Μέγας Ἀθανάσιος» καὶ «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς» ἐπεσκέφθησαν τὰς Δημοσίας Ἀρχὰς καὶ ὑπέβαλον ἀναφορὰς καὶ ὑπομνήματα καὶ ἐζήτουν τὴν κατάργησην τῶν καλλιστείων ὡς αἰσχροῦ θεάματος, ἀπαγορευομένου ὑπὸ τῶν κειμένων Νόμων. Ὑποσχέσεις τότε ἐδόθησαν. Ἀλλὰ παρὰ τὰς ὑποσχέσεις οὐδὲν ἐγένετο. Κατόπιν τούτου ἀπεφάσισαν νὰ ἀντιδράσουν. Καὶ ἀντέδρασαν τὰ μέλη ὡς Χριστιανοί, ὡς Ἕλληνες πολῖται κινούμενοι ἐντὸς τοῦ πλαισίου τοῦ Συντάγματος τῆς Πατρίδος των. – Εἰς τι σημεῖον τῆς καταθέσεως τοῦ κ. Καθηγητοῦ ὀ γραφὼν τὰς γραμμὰς ταύτας παρακολουθῶν ἐκ τινος γωνίας τὰ τῆς δίκης ἐζήτησε τὴν ἄδειαν, διὰ νὰ ὡμιλήση καὶ νὰ δώση ἐξηγήσεις. Ὁ Πρόεδρος μοῦ ἔδωκε τὴν ἄδειαν. Ἐπλησίασα πρὸς τὸ ἐδώλιον τῶν κατηγορουμένων καὶ ἐν πολλῆ συγκινήσει εἶπον περίπου τὰ ἐξής: «Οἱ νέοι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι μετʼ ὥρίμων ἀνδρῶν κάθηνται εἰς τὸ ἐδώλιον ἀνήκουν εἰς τὴν ὁμάδα νέων τοῦ νεοσυστάτου ὀρθοδόξου Συλλόγου ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, τοῦ ὁποίου ὁ σκοπὸς κατὰ τὸ ἐγκεκριμένον καταστατικὸν εἶνε «ἡ καταπολέμησις τῶν ἀσέμνων θεαμάτων καὶ δημοσιευμάτων». Ἡ κίνησις αὕτη εἶνε μία ζωηρὰ ἔκφρασις τοῦ πόνου, τὸν ὁποῖον αἰσθάνεται διὰ τὴν κατάπτωσιν τῶν ἠθῶν ὁ λαός μας. Καὶ ὀ Ἑλληνικὸς λαὸς δὲν ἠγωνίσθη διὰ νὰ ἴδη τὴν Πατρίδα μεταβαλλόμενην εἰς ἀκάθαρτον ἀγέλην Χόλλυγουντ, εἰς κοινωνίαν Πομπηΐας καὶ Σοδόμων. Ὄχι! Ὁ λαός μας ἔχει ἰδανικά, ζῆ καὶ ἀποθνήσκει διὰ ἰδέας. Εἰς τὰ αὐτιά μας βουΐζουν φωναί. Αἱ ἐπιθανάτιαι φωναὶ χιλιάδων νέων τῆς Πατρίδος, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν διὰ νὰ ζῆ ἡ Ἑλλὰς ὡς Ἰδέα. Καὶ οἱ νεκροί μας αὐτοὶ ἀφῆκαν ἐντολήν˙ Σεῖς ποὺ θὰ μείνητε ἀγωνισθῆτε διὰ νὰ ἀξιοποιηθοῦν αἱ θυσίαι μας. Τὴν ἐντολὴν ταύτην ἐκτελοῦν καὶ οἱ νέοι αὐτοί, οἱ νεώτεροι ἀδελφοὶ τῶν πεσόντων ἡρώων, συνεχίζοντες ἐντὸς τῶν πόλεων τὸν ἀγῶνα, τὸν ὁποῖον ἐκεῖνοι ἠγωνίσθησαν εἰς τὰς κορυφὰς τῶν ὀρέων. Διότι, μὴ τὸ κρύπτωμεν, ἐδῶ εἰς τὰς πόλεις κινδυνεύει ἡ Πατρίς. Κινδυνεύει ἡ Ἑλλὰς τῆς Πίνδου νὰ ταφῆ μέσα εἰς τὸν βοῦρκον τῆς ἀκολασίας. Ἀλλὰ οἱ νέοι, οἱ Χριστιανοὶ νέοι, δὲν θὰ τὴν ἀφήσουν νὰ ἐνταφιασθῆ ἀδόξως ἡ Ἑλλάς. Ἀγωνίζονται καὶ θὰ ἀγωνισθοῦν. Ταύτα κ. Πρόεδρε εἶχον νὰ εἴπω ὡς πρὸς τὰ ἐλατήρια τῆς πράξεως, τὴν ὁποίαν πρόκειται νὰ δικάσετε. Ὡς πρὸς δὲ τὴν πρᾶξιν, τὴν «ἀταξίαν» τὴν δισσάλευσιν τῆς τάξεως ἐν τῶ κινηματοθεάτρω, διʼ ἥν κατηγοροῦνται, τόσον ἐδῶ ἔχω νὰ εἴπω˙ ὅτι τὸ σύνθημα τῆς «ἀταξίας» δὲν τὸ ἐδωκεν ἡ ὁμὰς τῶν νέων. Τὸ ἐδωκεν ἡ διεύθυνσις τοῦ κινηματοθεάτρου, ἡ ὁποία διὰ τοῦ διαφημιστοῦ ἐγνώρισεν εἰς τοὺς θεατάς, ὅτι κατὰ τὴν ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἐμφάνισιν τῶν διαφόρων καλλονῶν ἔχουν δικαίωμα νὰ ἐκφράσουν τὴν εὐαρέσκειαν ἤ τὴν δυσαρέσκειάν των διὰ μίαν ἑκάστην ἐξ αὐτῶν. Καὶ οὕτως εἰς τοὺς νέους ἐδόθη πλέον καὶ ἡ «νόμιμος» εὐκαιρία διὰ νὰ ἐκφέρουν τὴν γνώμην των καὶ ἐξέφερον ταύτην ὄχι διὰ τὴν Α ἤ Β καλλονήν, ἐπιδοκιμάζοντες ἤ ἀποδοκιμάζοντες αὐτήν, ὅπως ἔπραττον ἄλλοι τῶν θεατῶν, ἀλλὰ διʼ αὐτὴν τὴν ἰδέαν τῶν καλλιστείων. Αὐτὴν ἐν τῶ προσώπω τῶν ἀθλίων καλλονῶν ἐπολέμησαν ὡς ὁλεθρίαν διὰ τὰ ἀγνὰ ἤθη τῆς πατρίδος καὶ ἐπιμείναντες εἰς τὸν ἀγῶνα αὐτῶν καὶ καταδιώξαντες παντοῦ τὰ συνοικιακὰ καλλιστεῖα, τὰ κινητὰ ταῦτα κρεοπωλεῖα, ἐνίκησαν ἐπὶ τέλους. Διότι, ὡς θὰ ἐπληροφορήθητε ἡ Ἀστυνομία ἀπηγόρευσεν τοῦ λοιποῦ τὴν διοργάνωσιν τῶν καλλιστεῖων. Ἔπειτα, κ. Πρόεδρε, ἔχομεν μίαν ἀπορίαν: Πῶς συμβαίνει οἱ μὲν φωνάξαντες «αἴσχος» διὰ καλαισθητικοὺς (!) λόγους, διότι δὲν ἤρεσαν στὴν φιλήδονον ὄρασίν των ὡρισμέναι καλλοναί, πῶς αὐτοὶ μὲν ἔμειναν ἀκαταδίωκτοι, οἱ δὲ ἐξ εὐγενῶν ἐλατηρίων καὶ διʼ ὑψηλὸν σκοπὸν τὴν αὐτὴν λέξιν ἐκστομίσαντες καταδιώκονται; Διὰ ταῦτα ἔπαινος μᾶλλον ἤ τιμωρία ἀνήκει εἰς τοὺς κατηγορουμένους τούτους…». Κατόπιν ὁ Πρόεδρος ἠρώτησεν ἕναν ἕκαστον τῶν κατηγορουμένων. Ἰδιαιτέρως δὲ τοὺς νέους. Οἱ νέοι ἦσαν ὄλοι ἐργατικὰ παιδιά. Ἐργάζονται τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκτα συμπληρώνουν τὰς σπουδάς των εἰς Νυκτερινὰς Σχολάς. Ἕνας διʼ ἐξ αὐτῶν τραυματίας, ἀνάπηρος πολέμου μὲ 85% ἀναπηρίας καὶ σωρείαν παρασήμων τοῦ Στρατοῦ καὶ ἐπαίνων τοῦ Σχολείου. Ἐκ δὲ τῶν ὡρίμων ἀνδρῶν ἕνας τραυματίας τοῦ Μικρασιατικοῦ ἀγῶνος καὶ πατὴρ ἑπτὰ τέκνων ἐν ζωῆ, ὧν δύο στρατιῶται. Αὐτὴ ἦτο ἡ Ἑλλάς, ἡ ὁποία τὴν νύκτα ἐκείνην, διεμαρτύρετο. Ὁ Πρόεδρος πρὸ τῆς θέας τῶν ἐνθουσιωδῶν νέων δὲν ἠδύνατο παρὰ νὰ συγκινηθῆ. Εἶχε καὶ αὐτὸς ἀδελφοὺς πεσόντας ἐν πολέμω.

Ἀλλὰ ἡ δίκη δὲν ἐτελείωσεν. Ἔπρεπε νὰ ἀκουσθῆ καὶ ἡ φωνὴ τῶν συνηγόρων. Δύο δικηγόροι τῶν Ἀθηνῶν*, ἔγκριτοι ἐπιστήμονες, ἔλαβον τὸν λόγον. Ὁ ἕνας εἴπε˙ «Κύριε Πρόεδρε! Δὲν ἤλθομεν ἐδῶ διʼ ἐπαγγελματικοὺς λόγους. Ἤλθομεν, διότι συμπαθοῦμεν τὸν ἀγῶνα καὶ εἴμεθα ψυχικῶς ἡνωμένοι μετὰ τῶν κατηγορουμένων νεών, οἱ ὁποῖοι ὕψωσαν λάβαρον καθάρσεως. Καὶ ὁ αγῶν των, ὡς οὖτος διεξάγεται, συγκινεῖ καὶ ἡμᾶς τοὺς γεροντότερους. Νέοι καὶ γέροντες ἡνωμένοι εἰς ἕν, ὡς τεταμένον τόξον, θὰ ἀγωνισθῶμεν ὑπὲρ τῶν αἰωνίων ἀξιῶν τῆς φυλῆς. Μερικοὶ ἔκφυλοι, πράκτορες ξένων ἰδεῶν, ἀντικειμένων εἰς τὰς ἰδέας τοῦ Εὐαγγελίου, ἐπέδραμον εἰς τὸν τόπον μας ὡς ἀρρουραῖοι καὶ ζητοῦν νὰ καταστρέψουν τὰς ρίζας τῆς οἰκογενειακῆς καὶ ἐθνικῆς μας ζωῆς. ἀλλὰ δὲν θὰ τοὺς ἀφήσωμεν. Οἱ νέοι μὲ τὴν φλογεράν των καρδίαν μᾶς ὠθοῦν εἰς τοὺς τιμίους ἀγῶνας…». Ὁ δὲ ἔτερος τῶν δικηγόρων ἐπιδεικνύει εἰς τὸ δικαστήριον τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 2683/1953 φύλλον τῆς ἡμερησίας ἐφημερίδος τοῦ Πειραιῶς «ἡ Φωνὴ τοῦ Πειραιῶς», εἰς τὸ ὁποίον ἠ Ἀστυνομία παραπονεῖται, ὅτι «τὰ διάφορα θρησκευτικὰ καὶ φιλανθρωπικὰ Σωματεῖα δὲν βοηθοῦν τὸ ἔργον τοῦ τμήματος τῶν ἠθῶν, ἀλλʼ ἀδιαφοροῦν ὅλοι καὶ ἀθῶα κορίτσια παραπλανῶνται καὶ πίπτουν εἰς τὰς παγίδας καὶ καταστρέφονται. Τὰ θρησκευτικὰ σωματεῖα δὲν συντρέχουν τὴν Ἀστυνομίαν πρὸς περιστολὴν τοῦ τεραστίου κύματος τῆς ἀκολασίας ποὺ κινδυνεύει νὰ κατακλύση τὴν πόλιν τοῦ Πειραιῶς, ἰδοὺ τὸ παράπονον τῶν ἀστυνομικῶν. Ἀλλʼ ὅταν οἱ νέοι αὐτοὶ διὰ τῆς διαμαρτυρίας των ἔρχωνται νὰ βοηθήσουν τὴν Ἀστυνομίαν, ἡ Ἀστυνομία ἀντὶ νὰ ἐπαινέση καὶ νὰ ἐνθαρρύνη τοὺς πρωτοπόρους αὐτοὺς νέους, τοὺς μηνύει ὡς ταραξίας! Ἐνῶ τὸ ὀρθὸν καὶ τὸ δίκαιον θὰ ἦτο εἰς τὸ ἐδώλιον τοῦ κατηγορουμένου νὰ εὑρίσκωνται ἄλλοι καὶ ὄχι οἱ νέοι αὐτοί…».

Ἀλλʼ εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ τῆς διαδικασίας συνέβη κάτι τὸ πολὺ συγκινητικόν. Ὁ Πρόεδρος, ἕνας σεβάσμιος λειτουργὸς τῆς Θέμιδος, τοῦ ὁποίου οἱ κρόταφοι ἔχουν λευκανθῆ ἐν τῆ δημοσία ὑπηρεσία, σταματᾶ και δεικνύει εἰς τὸ ἄκρον τῆς αἰθούσης καὶ λέγει: Read more »