ΔΥΟ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ ΙΕΡΑΡΧΑΙ Ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ & ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

________

___________

«Η μνημονευση του Επισκοπου στη Θεία Λειτουργια»

(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος – Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως συνέχεια των Αγιορειτών Πατέρων – 1275)

ΜΕΡΟΣ ΙA

Συλλέγουμε τους λόγους, ως τίμιους μαργαρίτας, περί διακοπής μνημοσύνου αιρετικών Επισκόπων, όπως έχουν διατυπωθεί από τους μεγαλόφωνους σύγχρονους (σχετικά) Ιεράρχες π. Αυγουστίνο Καντιώτη και π. Αμβρόσιο Ελευθερουπόλεως. Ως Ορθόδοξοι Επίσκοποι δεν ταλαντεύτηκαν, ούτε εδειλίασαν, πιστεύοντες – ζώντες, ότι «υπέρ δε πάντα νικά η αλήθεια… η αλήθεια μένει και ισχύει εις τον αιώνα και ζη και κρατεί εις τον αιώνα του αιώνος…» (ΕΣΔΡΑΣ Α΄, γ΄-12, δ΄, 35-32).
Στο ιστορικό τηλεγράφημα του Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, ότι: «Εάν συνταχθώμεν τοις αντορθοδόξοις φρονήμασι του Πατριάρχου Αθηναγόρα, θα πρέπει αμέσως να διαγραφούν από το αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας ου μόνον τα ονόματα των διαληφθέντων αγίων αλλά και απάντων των υπέρ της Ορθοδοξίας δια μέσου των αιώνων αγωνισθέντων και αναιρεθέντων μαρτύρων».

Σε μία συστηματική και βαθύτερη μελέτη – παρατήρηση του τηλεγραφήματος του Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου, κατανοούμε την υψηλή θεολογική του στάθμη, ως φράγμα στα σημερινά σειρηνικά μηνύματα – ασμάτια του οικουμενισμού. Κατανοούμε δηλ. ότι: «οι βίοι των αγίων δεν είναι άλλο, παρά αι ευαγγελικαί θείαι αλήθειαι μεταφερθείσαι εις την ανθρωπίνην ζωήν μας δια της χάριτος και των ασκήσεων» (αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)∙ γι’ αυτό και στο τηλεγράφημα τονίζεται: «Εάν παραδεχτούμε τα αντορθόδοξα φρονήματα του οικουμενιστή (αιρετικού) Πατριάρχη Αθηναγόρα, τότε πρέπει να διαγραφούν από το αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας όλοι οι αναφερόμενοι άγιοι και όλοι οι μαρτυρήσαντες υπέρ της Ορθοδοξίας άγιοι».
Παραθέτω και σχετικό κείμενο του μακαριστού Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Σπ. Μπιλάλη, για να φανερωθεί η συμφωνία, εν Πνεύματι Αγίω, των τριών (3) προαναφερθέντων ιερωμένων, δηλ. Αυγουστίνου, Αμβροσίου και Σπυρίδωνος Μπιλάλη, των πορευομένων (πράγματι) εις την οδόν της τελειώσεως, της Ορθοδοξίας, έναντι της σημερινής παναιρέσεως του οικουμενισμού.
Στο βιβλίο του (ΤΟΜΟΣ Α΄) «Οι Μάρτυρες της Ορθοδοξίας», γράφει: «Ιδιαιτέρως, σήμερον, προβάλλει άμεσος η ανάγκη να γίνεται λόγος περί Μαρτύρων της Ορθοδοξίας, διότι οι Θεομακάριστοι Μάρτυρες, όλων των εποχών, πιστοί φύλακες της ιεράς παρακαταθήκης της πίστεως, της παραδοθείσης υπό των αγίων Αποστόλων και διακηρυχθείσης υπό των θεοφόρων Πατέρων, απευθύνουν, εις τους απανταχού της γης Ορθοδόξους, εγερτήριον πνευματικόν σάλπισμα ενώπιον της φοβεράς απειλής του παναιρετικού οικουμενισμού.
Οι Μάρτυρες της Ορθοδοξίας δεν έχυσαν το τίμιον και επέρεστον αίμα των και δεν εσφαγιάσθηκαν, δια να συγχρωτίζωνται, αδεώς, οι οικουμενισταί της Ανατολής εις λατρευτικάς Συνάξεις μετά των αιρετικών της Δύσεως.
Οι Νεοφανείς Μάρτυρες της Ορθοδοξίας δεν περιβάλλονται, εις τον Εικοστόν αιώνα, ως «πορφύραν και βύσσον», το άγιον μαρτυρικόν των αίμα, δια να παραδίδωνται τα άγια Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τους εμμένοντας, εν τη πλάνη των, αιρετικούς της Δύσεως.
Οι Μάρτυρες της Ορθοδοξίας, από της εποχής του Νέρωνος μέχρι σήμερον, δεν έμειναν πιστοί, «άχρι θανάτου», δια να εξυμνήται ο παιναιρετικός οικουμενισμός, ο διδάσκων την καταλυτικήν θεωρίαν της συνυπάρξεως Εκκλησιών και αγωνιζόμενος να καταρίψη τα αμετακίνητα όρια, χαραχθεντα υπό των Οικουμενικών Συνόδων, μεταξύ της Ορθοδοξίας της «Μίας» Εκκλησίας του Χριστού και των ποικιλωνύμων συγχρόνων αιρετικών Συναγωγών, αι οποίαι, αντικανονικώς, προσαγορεύονται «Εκκλησίαι»! (Σελ. 22).
Αβίαστα μπορούμε να ισχυρισθούμε, ότι σε χρόνο ανύποπτο, ο π. Σπυρίδων Μπιλάλης υπομνηματίζει τα τηλεγραφήματα και τις εκκλησιολογικές θέσεις των δύο (2) αθλητών Επισκόπων, Αυγουστίνου και Αμβροσίου, οι οποίοι συνέσεισαν εκ θεμελίων την αίρεση – πλάνην του οικουμενισμού, επιδείξαντες ασάλευτη ανδρεία και γρανιτώδη προαίρεση, εις Δόξαν Θεού.
Σ’ αντίθεση με τους σημερινούς επισκόπους και Μοναχούς – Μοναχές, οι μεγάλοι Πατέρες, οι Θεοφόροι Πατέρες είχαν μία συνεχή πορεία στον «ομολογιακό δρόμο υπέρ Χριστού». Παραδείγματα:
Α) Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ:
Ο Μ. Βασίλειος, χάριν της Πίστεως, ευρίσκετο σε διαρκείς αγώνες: «υπάρχοις συμπλεκόμενος, στρατηλάταις συμμίσγων, βασιλεύσι παρρησιαζόμενος, επ’ εκκλησίαις βοών… του κατά την εξορίαν φόβου απήλλακτο, μίαν πατρίδα ανθρώπων, τον παράδεισον είναι λέγων, πάσαν δε την γην ως κοινήν της φύσεως εξορίαν βλέπων. Ο δε καθ΄ ημέραν αποθνήσκων και πάντοτε δια νεκρώσεως εκών δαπανώμενος, πότε αν εφοβήθη τον θάνατον τον παρά των εχθρών απειλούμενον; Ω γε συμφορά ην το μη πολλάκις δύνασθαι τους των μαρτύρων αγώνας υπέρ της αληθείας μιμήσασθαι, ενί θανάτω υπεζευγμένης της φύσεως…» (Γρηγ. Νύσσης – Επιτάφιος στον Μ. Βασίλειο – P.G. 46, 796D, 797 Α).
Ελεύθερη απόδοση:
Στη ζωή σου ευρίσκεσο σε διαρκή (ποιμαντική) εμπλοκή, δηλ. με στρατηλάτες συγκρουόμενος, στους βασιλείς με θάρρος – παρρησία εκδήλωνες το ορθόδοξο φρόνημά σου, εντός των εκκλησιών – ναών φώναζες, νουθετούσες, ήλεγχες,… από τον φόβο της εξορίας είχε απαλλαγεί, θεωρώντας τον παράδεισο αληθινή πατρίδα των ανθρώπων, ενώ όλη τη γη την έβλεπες ως τόπο εξορίας της κοινής φύσεως των ανθρώπων. Αυτός που κάθε ημέρα πέθαινε και εδαπανάτο στον αγώνα νεκρώσεως των παθών, πότε φοβήθηκε τον θάνατο με τον οποίο τον απειλούσαν οι εχθροί της πίστεως;
Ω στ’ αλήθεια συμφορά ήτο για σένα, το μη πολλές φορές να μπορείς να ζήσεις τους αγώνες των μαρτύρων υπέρ της αληθείας, διότι μόνο ένας βιολογικός θάνατος είναι συνεζευγμένος με την ανθρώπινη φύση…».
Β) Μ. ΑΝΤΩΝΙΟΣ
Γράφει ο Μ. Αθανάσιος:
«Των αγίων μαρτύρων αγομένων εις την Αλεξάνδρειαν, ηκολούθησε και αυτός, αφείς τον μοναστήριον, λέγων∙ Απέλθωμεν και ημείς, ίνα αγωνιζώμεθα κληθέντες ή θεωρήσωμεν τους αγωνιζομένους. Και πόθον μεν είχε μαρτυρήσαι∙ παραδούναι δε μη θέλων εαυτόν, υπηρέτει τοις ομολογηταίς εν τε τοις μετάλλοις και εν ταις φυλακαίς… Αυτός μεν ουν λυπουμένω εώκει, ότι μη μεμαρτύρηκεν∙ ο δε Κύριος ην αυτόν φυλάττων εις την ημών και την ετέρων ωφέλειαν…» (Μ. Αθανάσιος – Βίος και πολιτεία Οσίου Αντωνίου, 46, ΒΕΠΕΣ 33, 35).
Ελεύθερη απόδοση:
«Όταν ο διωγμός (εποχή Μαξιμίνου στη Δύση) ετάραξε την Εκκλησία, και όταν οι άγιοι Μάρτυρες εσύροντο στην Αλεξάνδρειαν, ακολούθησε και ο Μ. Αντώνιος (και αυτός)∙ αφήνοντας το μοναστήρι έλεγε: Ας ακολουθήσουμε κι εμείς, για να αγωνισθούμε, αν μας καλέση ο Κύριος ή για να συμπαρασταθούμε στους αγωνιζόμενους μάρτυρες. Και είχε πόθο μαρτυρίου, αλλά δεν ήθελε να παραδώση τον εαυτό του χωρίς λόγο (κατ εντολή Αγ. Πέτρου, Επισκόπου Αλεξανδρείας)∙ υπηρετούσε τους ομολογητές της Πίστεως και στα μεταλλεία και στις φυλακές… Και αυτός μεν, βέβαια, φαινόταν λυπημένος, γιατί δεν εμαρτύρησε, αλλά ο Κύριος τον φύλαγε προς ωφέλειαν δική μας και των άλλων…».

ΜΕΡΟΣ ΙΒ

– Η εποπτικότητα της Γλωσσικής Έκφρασης «Γυμνή τη κεφαλή»
Στη διατύπωση του ΙΕ΄ Κανόνα της πρωτοδευτέρας συνόδου, αντικατοπτρίζεται η ορθή ποιμαντική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που ανταποκρίνεται στο αίτημα «προστασία της Εκκλησίας από την αίρεση». Οι λέξεις του Ι. Κανόνα είναι προσεκτικά διαλεγμένες, ως φορείς αλήθειας, όπως αρμόζει στο ήθος και ύφος της Ορθοδοξίας.
Την καθαρότητα και σαφήνεια του λόγου του Ι. Κανόνα διαστρέφουν οι οικουμενιστές και πολλοί αντι-οικουμενιστές, οι οποίοι αποξενώνουν το νόημα της γλωσσικής έκφρασης «Γυμνή τη κεφαλή» από την πραγματικότητα της Εικόνας και του λόγου των οικουμενιστών επισκόπων, ως αντικατόπτρισμα των εσώτατων πεποιθήσεών τους. Παράδειγμα ένας οικουμενιστής ιερέας της Ι. Μ. Δημητριάδος, που μου έλεγε (πρόσφατα), ότι δεν άκουσε τον επίσκοπο να τονίζει σε κήρυγμα ή σε ιερατικό συνέδριο τον οικουμενισμό. Αντίθετα (μου είπε) τονίζει – τιμά τους σύγχρονους (προ της «συνόδου» της Κρήτης) αγίους της Ορθοδοξίας. Άρα, συμπέρανε, δεν υπάρχει η προϋπόθεση του όρου «Γυμνή τη κεφαλή», προς διακοπή του μνημοσύνου του!!…
Οι φωτισμένοι – σοφοί και μορφωμένοι συντάκτες του Ι. Κανόνα χρησιμοποίησαν, όπως ο Κύριος στις παραβολές, την «εποπτική εικόνα» που δημιουργείται από την οπτική αντίληψη, από την ακοή, από την διδασκαλία και από τις δηλώσεις ενός αιρετικού επισκόπου. Ο Μ. Φώτιος, ως μορφωμένος, γνώριζε άριστα την ανάγκη εποπτικής διδασκαλίας.
Γνωρίζουμε «πως οι άνθρωποι μαθαίνουν – κατανοούν ευχερέστερα τον κόσμο με την βοήθεια των αισθήσεων, κυρίως με όραση και ακοή.
Τι εννοεί ο Κανόνας με την έκφραση «Γυμνή τη κεφαλή»;
Είναι έκφραση σχεδιασμένη από την καθημερινή ζωή, που βοηθά την αντιληπτικότητα των πιστών, του πληρώματος, διότι η εικόνα μεγιστοποιεί την εντύπωση στο νου, παρά τα λόγια και ιδίως τα «αφηρημένα» λόγια.
Να θυμηθούμε τον Κύριο (στις παραβολές):
α) «ίδετε την συκήν και πάντα τα δένδρα» (Λουκ. 21, 29).
β) «Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού» (Ματθ. 6, 28).
γ) «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού» (Ματθ. 6, 26).
δ) «Επάρατε τους οφθαλμούς υμών και θεάσασθε» (Ιωαν. 4, 35).
Μας κατευθύνει ο κύριος σε παρατήρηση, εποπτικά, φυσικών φαινομένων, πράγματι διδακτικών.
Χρησιμοποίησε επίσης και εκδηλώσεις – εικόνες της καθημερινότητας, όπως:
1η) Εργάτης και φτυάρι (Ματθ. 3, 12).
2η) Ο γεωργός με το αλέτρι (Λουκ. 9, 62).
3η) Η αξίνα και η ρίζα (Ματθ. 9, 16) κλπ.
Χρησιμοποίησε, εκτός των εικόνων, μεταφορές, παρομοιώσεις, αλληγορίες και συγκρίσεις.
Πιστεύω (προσωπικά), ότι η γλωσσική έκφραση «Γυμνή τη κεφαλή», εμπεριέχει δυναμική ως εικόνα, ως μεταφορά και ως αλληγορία, οι οποίες συγκεντρώνουν την προσοχή των πιστών προς εξακρίβωση της αιρέσεως, πριν την διακοπή του μνημοσύνου του επισκόπου. Η «Γυμνή» κεφαλή (ασκεπής), είναι έτοιμη εικόνα από τον Δημιουργό Θεό∙ είναι εικόνα φυσική, που αποσαφηνίζει τα μορφολογικά στοιχεία του ανθρώπου, του προσώπου, ενώ το «κάλυμμα» της κεφαλής συντελεί στην απόκρυψη της ευκρίνειας του προσώπου, το οποίο μπορεί να είναι ελκυστικό ή αποκρουστικό.
Ο λόγος και η εικόνα των οικουμενιστών επισκόπων, το ένα καθρέφτης του άλλου, έχουν φανερώσει την «Γυμνή τη κεφαλή», εδώ και πολλά χρόνια, αιρετική διδασκαλία τους. Η εικόνα εκπέμπει νοηματικό λόγο και αντίστροφα, ο λόγος δημιουργεί νοητικές παραστάσεις – εικόνες.
Οι συμπροσευχές, οι αιρετικές δηλώσεις και τα συλλείτουργα ορθοδόξων Πατριαρχών – επισκόπων με τους αιρετικούς, αποτελούν «εικόνες» και «λόγο», που έχουν διαδοθεί στο πλήρωμα με τη βοήθεια της τεχνολογίας (Τύπος, τηλεόραση, κλπ).
Η μακροχρόνια εξέλιξη του λόγου τους, ως ομφάλιος λώρος, τους ένωσε με την «σύνοδο» στην Κρήτη.
Η αίρεση του οικουμενισμού, μοιρασμένη (πρώτα) σε διαφορετικούς επισκόπους, σε συνέδρια (Π.Σ.Ε.), σε δηλώσεις και στον Τύπο, εκφράζεται σήμερα με δαιμονική ισχύ μέσα από την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, «Γυμνή τη κεφαλή»!
Να υπογραμμίσουμε, ότι η σημερινή ποιμαντική των «επισκόπων» στον ορθόδοξο χώρο, φανερώνει ότι ομονοούν, «Γυμνή τη κεφαλή, στη διάδοση του οικουμενισμού, σ’ όλες τις μορφές του.
Οι δυο ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ επίσκοποι Αυγουστίνος και Αμβρόσιος, από πολύ νωρίς διάβασαν – μελέτησαν την «εικόνα» και τον αντίστοιχο «λόγο» της , του πατριάρχη Αθηναγόρα, ως «Γυμνή τη κεφαλή» κήρυξη και αποδοχή της αιρέσεως.
Α) Επίσκοπος Αμβρόσιος:
«Αν όλοι ενέκρινον τα διαβήματά του (εννοεί Συνόδους, αγίους, κλπ) τας δηλώσεις του, τας συμπροσευχές του, τους εν γένει τρόπους του, τότε μάλιστα!
Ουδείς θα είχε δικαίωμα να διαφωνήση, ουδείς να διαμαρτυρηθή, ουδείς να εμποδίση. Όταν όμως ο Παναγιώτατος ενεργεί αντιθέτως προς Συνόδους, προς Πατέρας, προς Κανόνας, ως εάν πάντες αυτοί να μη είχον αληθινήν αγάπην και να μην ενδιαφέροντο διακαώς δια την πλήρωσιν του Κυρίου «ίνα πάντες εν ώσιν», αλλά να ήσαν πλήρεις μίσους και αδιαφορίας, τότε και ημείς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ή υποχρεούμεθα, εκόντες άκοντας;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς τον Παναγιώτατον!» (Εκ της απαντήσεως Αμβροσίου προς κ. Παναγόπουλο – Νομικό).
Β) Επίσκοπος Αυγουστίνος:
«Επικροτώ πράξιν Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως, παύσαντος, και λόγω νεωτέρων δηλώσεων Πατριάρχου Αθηναγόρα περί κοινού ποτηρίου, πρωτείου, αλαθήτου και φιλιόκβε, το μνημόσυνον αυτού» (Προς Ι. Σύνοδον, 23-3-70).
Να θυμηθούμε και την εξέχουσα Μοναχική φυσιογνωμία του Οσίου Φιλοθέου Ζερβάκου∙ μία πύρινη μοναχική μορφή, διαφλεγομένη υπό Θείου ζήλου.
Γ) Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος: Ο όσιος Πατήρ, φανερώνει την έντονη – ασφυκτική πίεση και επίδραση της εικόνας και του λόγου της, που απαρτίζουν Αθηναγόρας και Πάπας Παύλος, με τα εξής:
«Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, με το να αναγνωρίζη το πρωτείον του Πάπα και να λέγη αυτώ, «Συ ει πρώτος, καγώ δεύτερος, το να συμπροσεύχεται μετ’ αυτού και μετ’ άλλων σχισματικών και αιρετικών, καταφρονών Αποστολικούς και Πατρικούς Κανόνας, οίτινες απαγορεύουσι να συμπροσεύχεται Ορθόδοξος μετά αιρετικών, το να δημοσιεύη καυχώμενος ότι θα συμμετάσχη εκ του ιδίου Ποτηρίου με τον Πάπα, έχει, ως φαίνεται, λάβει οριστικήν απόφασιν ότι και αυτός και το ποίμνιόν του και πάντες πρέπει να ακολουθήσωσι τω πρώτω, δηλ. τω ψευδοδιδασκάλω, ψευδοχρίστω αιρετικώ Πάπα… Εις τας δηλώσεις ταύτας του Πατριάρχου… Εξηγέρθησαν, διεμαρτυρήθηκαν και αντέστησαν οι διασημότεροι και επιφανέστεροι Αρχιερείς της Ελλάδος…» (Τέταρτον Εγερτήριον Σωτήριον Σάλπισμα – Σελ. 18 – 19).
Η συμμόρφωση των Ελλήνων επισκόπων (της επισήμου Εκκλησίας της Ελλάδος) με τη «σύνοδο» στην Κρήτη, αποτελεί και ως «εικόνα» τους και ως «λόγος» τους παραδοχή – «Γυμνή τη κεφαλή» – της αιρέσεως.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ