«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Ιουλίου 1957, φ.196
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

(Ύψος της Ιερωσύνης και κατάπτωση κάποιων κληρικών, που φιλούν στις μέρες μας τα χέρια και τις ποδιές των μασόνων, για να μπουν άπο τους φράχτες στην μάνδρα του ανωτέρου κλήρου και να αλώσουν την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ).

–

Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ΤΙ;

Ἐκκλησιαστικὰ θέματα

Ἡ εἰκών, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ἡ εἰκών, τὴν ὁποίαν βλέπετε εἰς τὴν σελίδα αὐτὴν τοῦ παρόντος φύλλου, εἶνε δίπτυχος, ὡς ἀποτελούμενη ἐκ δύο εἰκόνων. Ἡ μία εἰκὼν Νο 1 δεικνύει τὸ ὕψος τῆς ἱερωσύνης, ἡ δὲ ἄλλη Νο 2 φέρει ἐπικεφαλῆς ἕνα ἐρωτηματικὸν καὶ ἀφήνει τοὺς φίλους ἀναγνώστας, ἀφοῦ μελετήσουν καὶ ὅλον τὸ ἄρθρον, νὰ ἐξαγάγουν τὰς κρίσεις, τὰ συμπεράσματά των καὶ νὰ ἀπαντήσουν ποίαν ἐκ τῶν δύο εἰκόνων προτιμοῦν νὰ βλέπουν κυριαρχοῦσαν ἐν τῶ ἔθνει ἡμῶν.

Ἡ πρώτη εἰκών, ὡς θὰ ἐνθυμοῦνται οἱ παλαιότεροι ἀναγνῶσται διὰ πρώτην φορὰν ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 98)1949 φύλλον τῆς Σπίθας, εἶνε δʼ ἐμπνευσμένη ἀπὸ μίαν ὁμιλίαν τοῦ ἀποστολικοῦ ἱεροκήρυκος, τοῦ νεομάρτυρος, τοῦ μεγάλου τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους Διδασκάλου καὶ Εὐεργέτου, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (1714-1779). Ὁ Ἅγιος οὗτος, βλέπων ὅτι εἰς κάποια μέρη ἐξ ἐπιρροῆς ἑτεροδιδασκαλιῶν τῆς Δύσεως ὑπῆρχε τάσις περιφρονήσεως καὶ ἐξευτελισμοῦ τοῦ ἱερέως ὡς παράγοντος τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς τοῦ ὑπόδουλου Ἑλληνισμοῦ, ἐστηλίτευε τὴν τάσιν ταύτην καὶ ἐκήρυττε μεγαλοφώνως, ὅτι δὲν βλέπει οὐδεμίαν ἄλλην ἐξουσίαν ἀνωτέραν ἀπὸ τὴν ἐξουσίαν ἐκείνην, τὴν ὁποίαν θεόθεν ἔχει διὰ τὴν διαποίμανσιν τῶν ψυχῶν ὁ ἱερεύς.

Μὲ ἀπλᾶ λόγια, ποὺ ἐφυτεύοντο εὐθὺς ἀμέσως εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀκροατῶν του ὁ Ἅγιος ἐξύψωνε τὴν ἱερωσύνην. Ἰδοὺ μία θαυμασία περικοπὴ ὁμιλίας του: «Νὰ προσέχετε, ἀδελφοί μου, οἱ κοσμικοὶ νὰ μὴ κατηγορῆτε τοὺς παπάδες σας, νὰ μὴ τοὺς ὑβρίζετε, καὶ νὰ μὴ τοὺς παραμελῆτε, διότι βάνετε φωτιὰ καὶ καίεσθε˙ διότι οἱ παπάδες σας εἶνε ἀνώτεροι καὶ ἀπὸ ἀγγέλους καὶ ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς. Ἐγώ, ἀδελφοί μου, ἡ γνώμη μου ἔτσι μὲ λέγει νὰ κάμω, ἐὰν ἀπαντῶ ἕνα παπᾶ καὶ ἕνα βασιλέα, μοῦ φαίνεται εὔλογον τὸν παπᾶ νὰ βάλω νὰ καθίση ὑψηλότερα ἀπὸ τὸν βασιλέα˙ καὶ ἐὰν ἀπαντήσω ἕνα παπᾶ καὶ ἕνα ἄγγελον, πρῶτα θὰ χαιρετήσω τὸν παπᾶ καὶ ἔπειτα τὸν ἄγγελον» (Ἴδε καὶ ἡμέτερον βιβλίον Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς – Βόλος 1950 σελ. 51).

Ἀλλʼ ἡ εἰκὼν Νο 1, ἡ ὁποία ἐξ ἐπόψεως ὀρθοδόξου δεικνύει τὸ ὕψος τῆς ἱερωσύνης, ἐξαφανίζεται ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας καὶ παρουσιάζεται ἐνώπιον τοῦ Πανελληνίου ἡ εἰκὼν Νο 2, ὁ ὑπὲρ τὸν βασιλέα καὶ ἄγγελον ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑποκάτω πάντων. Σᾶς φαίνεται ὑπερβολικὴ ἡ εἰκὼν αὐτή; Ἀλλὰ μήπως κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἐπισκέψεως εἰς νήσον τοῦ Ἰονίου πελάγους τοῦ στρατάρχου Τίτου δὲν εἴδομεν εἰς τὰς ἐφημερίδας δημοσιευομένην φωτογραφίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ἄθλιός τις ρασοφόρος Ἱ. Μονῆς ἔκλινε γόνυ καὶ ἠσπάσθη βαθυσεβάστως τὴν χεῖρα τῆς γυναικὸς τοῦ Στρατάρχου, ἐπιχαρίτως γελώσης; Σᾶς φαίνεται ὑπερβολικὴ ἡ εἰκών; Ἀλλὰ μήπως κατὰ τὸν παρελθόντα μῆνα δὲν εἴδομεν εἰς θρησκευτικὸν περιοδικὸν τῶν Ἀθηνῶν νὰ δημοσιεύηται ὡς ἀπίστευτος εἴδησις, ὅτι μεγαλόσχημος κληρικὸς μὲ τὸν τεράστιον τίτλον τοῦ πρωθιερέως κατὰ τινα τελετὴν εἰς τὰ βασιλικὰ ἀνἀκτορα τῆς Ἑλλάδος ἔκλινε τὴν σπονδυλικὴν στήλην καὶ ἠσπάσθη τὰς χεῖρας νεαρῶν πριγκηπισσῶν; Σᾶς φαίνεται ὑπερβολικὴ ἡ εἰκών; Ἀλλὰ μήπως ἐν Ναῶ δεσποινάριόν τι ἐν μέσω ἱερᾶς συνάξεως μικτῆς ἐξ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν δὲν ἐτόλμησε νὰ ἐκφωνήση λόγον, κληρικῶν ἀκούοντων καὶ θαυμαζόντων τὸ κήρυγμα τῆς νεωτέρας γυναικείας Χρυσοστομείου γλώσσης;…

Δυστυχῶς ἡ μὲν εἰκὼν Νο 1 ὁσημέραι ἀτονεῖ καὶ ἀποχρωματίζεται, ἡ δὲ εἰκὼν Νο 2 ὁσημέραι ἐνισχύεται καὶ ὁλονὲν διὰ ζωηρωτέρων χρωμάτων ἐμφανίζεται. Ὁ ἱερεὺς ὠθεῖται εἰς τὸ περιθώριον τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ κοινωνίας. Πρόκειται περὶ κηρύγματος ἐν τῶ Ναῶ; Ὁ νεαρὸς σπουδαστὴς μιᾶς οἰασδήποτε Ἱερατικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ὁ μὴ γνωρίζων ἀκόμη οὔτε τὸ Α τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχει τὴν τόλμην νὰ ἐμφανίζηται ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος καὶ νὰ ἐκτοπίζη γηραιὸν ὀρθόδοξον κληρικόν, τοῦ ὁποίου καὶ μόνον ἡ σεμνὴ ἐμφάνισις καὶ τὰ πέντε ἀπλᾶ λόγια τῆς διδαχῆς, ποὺ θὰ εἴπη, φθάνουν διὰ νὰ προκαλέσουν βαθείας ἐντυπώσεις καὶ συγκινήσεις. Πρόκειται περὶ διδασκαλίας ἐν ἰδιαιτέροις κύκλοις; Μία οἱαδήποτε δεσποινὶς ἤ κυρία, ἥτις ἐχρίσθη διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας παρʼ ὀργανώσεως προεδρευομένης ὑπὸ λαϊκοῦ ἔχοντος ἐγωϊσμὸν Ποντίφηκος, μετὰ πολλῆς ὑπερηφανείας ἀναλαμβάνει τὸ ἔργον, συγκεντρώνει τὰς γυναῖκας καὶ ὁρίζει ἐπίτηδες ὡς ὥραν τῶν μαθημάτων τὴν ὥραν ἀκριβῶς ἐκείνην, καθʼ ἥν κληρικὸς τις εἰς τὸν γειτονικὸν Ναὸν κηρύττει μετὰ πίστεως καὶ δυνάμεως τὰ ρήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς. Πρόκειται περὶ κατηχήσεως τῶν παιδιῶν; Ὁ μὲν εὐλαβὴς ἱερεὺς ἤ ἱεροδιάκονος κρίνεται ἀκατάλληλος, τὸ δὲ πρῶτον τυχὸν δεσποινάριον ὀργανώσεως, ποὺ ἔμαθε νὰ ψιττακίζη ὀλίγας θρησκευτικὰς λέξεις καὶ νὰ διανέμη ὡρισμένα καὶ μόνον περιοδικά, καταλληλότατον.

Κατʼ αὐτὸν τὸν τρόπον ὁ ἱερεὺς ἐκτοπίζεται συνεχῶς ἀπὸ τὴν σφαῖραν τῆς διδακτικῆς καὶ ποιμαντικῆς του ἐξουσίας καὶ ἄσπονδοι φίλοι καὶ προστάται τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ εὐχαριστηθοῦν ἐὰν ἴδουν τὸν ἱερέα ἰχθύος ἀφωνότερον, βατράχου ἀπραγότερον, ἄνευ κηρύγματος, ἄνευ κατηχήσεως, ἄνευ δράσεως νὰ περιορίζηται εἰς μίαν κόγχην τοῦ ἱεροῦ βήματος καὶ ἐκεῖ μηχανικῶς νὰ ἐκτελῆ τὰς διαφόρους ἱεροπραξίας. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ἀκόμη ἡ θέσις του ἠμφεσβητήθη μὲ περίεργον θεωρίαν τινῶν, οἱ ὁποῖοι διακηρύσσουν ὅτι μετὰ τοῦ ἱερέως φέροντος τὰ ἱερὰ ἄμφια ἀπαραιτήτως, ὄχι ἀπλῶς νὰ παρακολουθῆ, ἀλλὰ νὰ «συνιερατεύη» καὶ ὁ λαός. Ἀλλʼ εἰς τοὺς κυρίους αὐτοὺς έτέθησαν δύο ἀμείληκτα ἐρωτήματα: Τὸ πρώτον. Ἐν ἐρήμω εἶς καὶ μόνον ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδοξίας ἄνευ οὐδενὸς λαϊκοῦ δύναται νὰ τελέση τὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ διʼ ἐπικλήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ μεταβάλη τὸν κοινὸν ἄρτον καὶ κοινὸν οἶνον εἰς Σώμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ; Ναὶ ἀπαντᾶ ἀδιστάκτως τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Τὸ δεύτερον ἐρώτημα. Ἑκατόν, διακόσιοι, χίλιοι, δύο, τρεῖς χιλιάδες, ὅσαι θέλετε χιλιάδες λαϊκῶν ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν δύνανται ἄνευ Ὀρθοδόξου ἱερέως νὰ τελέσουν μυστήριον, νὰ καθαγιάσουν τὰ τίμια Δώρα; Ἀσφαλῶς ὄχι…..

Την συνεχεια: https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=42992