«H ΑΠΟΤΕΧΙΣΙΣ»

Μερος Α´

https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=118520

«H ΑΠΟΤΕΧΙΣΙΣ»

«Της αιρέσεως αποσχιζόμενοι τη ευσεβεία δια παντός ενραπτόμεθα (ενούμεθα) – Γρηγ. Νύσσης, P.G. 44, 725»

MΕΡΟΣ B΄

Σε μια εποχή αιρέσεως, όπως σήμερα (οικουμενισμός), όπου οι ενέλεγκτες δυνάμεις της αιρέσεως και του φόβου προκαλούν τεράστια παλιρροϊκά ρεύματα – κύματα και ο πιστός νοιώθει αδύναμος, τότε η ψυχή του (η θέση του) ενδυναμώνεται από τα υψηλότερα πνεύματα της Εκκλησίας, από την μελέτη των Αγίων Πατέρων.
Παρατηρώ, ότι οι ελάχιστες κινήσεις επισκόπων προς την πνευματική (αγωνιστική) ελευθερία, εκλαμβάνονται ως υψηλές, ευαίσθητες και βαθειές εκφράσεις ορθοδόξου συνειδήσεως, όπως (παραδείγματα) οι περιπτώσεις των επισκόπων Τυχικού και Νεκταρίου Κερκύρας. Μέριμνα για την Ορθοδοξία, για την πνευματική ελευθερία, σημαίνει μέριμνα για όλους τους όρους της ελευθερίας και όχι περιστασιακές δηλώσεις∙ θέλουμε πάντοτε οι επίσκοποι να είναι «Ενιστάμενοι» και όχι περιστασιακά αγωνιστικοί. Εκείνοι που καταπολεμούν και αποκρούουν αιρέσεις και την ψευδώνυμο γνώση, λέγονται «Ενιστάμενοι», διότι ενίστανται (αγωνίζονται) ορθόδοξα, θεάρεστα και νόμιμα υπέρ της Πίστεως.
Σημειώνει – παρατηρεί ο Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «καιρός ομολογίας, καιρός ενστάσεως, καιρός αθλήσεως τυχόν και άλλων παθημάτων∙ αλλά και στεφάνων και δόξης Επουρανίου», είναι η περίοδος του Ορθοδόξου αντι-αιρετικού αγώνος (P.G. 99, 1013B).
Στην Πατερική εννοιολογική γραμματεία, ο όρος – έννοια «Αποτείχισις» περιλαμβάνεται στην ευρύτερη έννοια της «Ενστάσεως», η οποία δεν εξαντλείται με την Αποτείχιση.
Οι Πατέρες στην αντι-αιρετική πάλη συχνά χρησιμοποιούν τη λέξη «ενιστάμενοι» και τα παράγωγά της όπως:
α) «Πας ο υπέρ της Αληθείας ενιστάμενος» (οσ. Θεόδωρος Στουδίτης PG 99, 1064 C)
β) «Της ορθοδόξου και θεαρέστου ενστάσεως (του αυτού, PG 99, 1045 D)
γ) «Καρτερά και ανένδοτος ένστασις… υπέρ της Αληθείας» (Μ. Βασίλειος, PG 32, 952)
Στην Πατρολογία (PG 77, 81Β-C) διαβάζουμε:
«Και γέγονε μεν κραυγή μεγάλη παρά παντός του λαού και εκδρομή∙ ου γαρ ήθελον έτσι κοινωνείν αυτοίς τοιαύτα φρονούσιν∙ ώστε και νιν αποσυνάκτους είναι τους λαούς της Κωνσταντινουπόλεως, πλην ολίγων ελαφροτέρων και των κολακευόντων αυτόν (το Νεστόριο δηλ.).
Τα δε μοναστήρια σχεδόν άπαντα και οι τούτων δεδιότες μη αδικηθώσιν εις πίστιν, αυτού και των συν αυτώ,…, πάντων λαλούντων τα διεστραμμένα» (Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, PG 77, σελ. 81B-C).
Αποτελεί το γεγονός αυτό (ανωτέρω) πρακτικό παράδειγμα προς κατανόηση της Ορθοδόξου Ενστάσεως – Αποτειχίσεως. Τι είχε συμβεί;
Ευρισκόμεθα στην Κων/πολη επί Πατριάρχου Νεστορίου (498-431). Σε κάποιο Ι. Ναό κατά την ώρα της Λειτουργίας ο Επίσκοπος Δωρόθεος (παρόντος του Νεστορίου) τόλμησε και διακήρυξε «κραυγή μεγάλη», ως καταγγελία, την αίρεση (δεινή) του Νεστορίου. Τότε «γέγονε κραυγή μεγάλη παρά παντός του λαού και εκδρομή», επακολούθησε δηλ. αποδοκιμασία του Νεστορίου και αυθόρμητη ομαδική έξοδος από τον Ι. Ναό, απομάκρυνση δηλ. από τον τόπο κηρύξεως της αιρέσεως.
Οι Ορθόδοξοι δεν εκκλησιάζονταν πλέον στους Ναούς της Πόλεως, φοβούμενοι τον μολυσμό της αιρέσεως. Ολίγοι – «πλην ολίγων ελαφροτέρων και των κολακευόντων αυτόν (το Νεστόριο δηλ.) – ήταν οι συμβιβασμένοι με την αίρεσι∙ σήμερα, δυστυχώς, είναι περισσότεροι οι «ελαφρότεροι και κολακεύοντες» την αίρεση και τους φορείς της!
1ο Σχόλιο: Τι προσέχουμε; Ότι «τα μοναστήρια σχεδόν άπαντα και οι τούτων αρχιμανδρίται… και της συγκλήτου πολλοί», ύψωσαν φωνή κατά της αιρέσεως του Νεστορίου.
Αυτά τα γεγονότα είναι από τα σταθερά σημεία αναφοράς, διαχρονικά, που σε διδάσκουν την ζώσα Ένσταση – Αποτείχιση από τις αιρέσεις.
Αυτά τα γεγονότα μπορούν να κατακτήσουν συνειδήσεις, να ξυπνήσουν συνειδήσεις.
Σήμερα, η Δυνητική Ερμηνεία του ΙΕ Κανόνα, έχει προκαλέσει ζυμώσεις αποσύνθεσης, που δεν εμποδίζουν τον οικουμενισμό.
Τις αντιδράσεις του επισκόπου Τυχικού στη Κύπρο, του Κερκύρας Νεκταρίου και τους ιερέως στην Πάτρα, μόνο ως φωνές Ενστάσεως – Αποτειχίσεως δεν μπορούν να θεωρηθούν∙ θετικές τοποθετήσεις, ναι. Δεν προσπαθούν να διαρρήξουν τα «συνοδικά» δεσμά του οικουμενισμού, έτοιμοι να υποστούν διώξεις∙ αυτή είναι η αλήθεια.
Θα ήταν καλύτερα να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν (πνευματικές) προϋποθέσεις εναντίον του οικουμενισμού και προς τους αντιπροσώπους του, παρά (μόνο) διαμαρτυρίες για τον «προσωπικό αριθμό». Η Πατερική αντίδραση εναντίον του οικουμενισμού είναι λογική ανώτερη αυτής του αγώνος έναντι του προσωπικού αριθμού.
Δεν αντιλέγουμε, βέβαια, στις αγωνιστικές προσπάθειες – τοποθετήσεις έναντι των δεσμών του προσωπικού αριθμού.
Ερώτημα: Τι θα ωφελήσει η απαλλαγή εκ του «προσωπικού αριθμού», όταν η αίρεση οικουμενισμός θα έχει γίνει η σταθερή διαδεδομένη θεολογική πεποίθηση; (τέλος σχολίου)
Αναμφίβολα, η Δυνητική Ερμηνεία του ΙΕ΄ Κανόνα έγινε η εκκλησιολογία της αδράνειας του πληρώματος. Προς βοήθεια της «νέας γενιάς» πιστών, παραθέτουμε ένα σπουδαίο κείμενο του Αγίου Μάρκου έναντι των Λατινοφρόνων ενωτικών της Εποχής του οι οποίοι, σημειωτέον, δεν είχαν ακόμη κριθή υπό Συνόδου Ορθοδόξων∙ ήταν η λεγόμενη «Επίσημη Εκκλησία».
Παραθέτουμε την διαυγή (θεολογικά) στάση του:
«Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιίσταμαι (απομακρύνομαι – αποχωρίζομαι) τούτου (του Πατριάρχου) και των τοιούτων (Ενωτικών) εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις Πατράσι∙ και ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τοις αγίοις Πατράσι τοις θεολόγοις της Εκκλησίας» (Αγ. Μάρκος PG 160, 536 C-D).
2ο Σχόλιο: Σήμερα, ο αστικοποιημένος νεοέλληνας κοιμάται βαρύτατα. Απόδειξη η έλλειψη ισορροπίας στα πνευματικά αντισταθμίσματα που δίδουν οι Πατέρες.
Οι ροπές αντίστασης στα εμβόλια και στον προσωπικό αριθμό (που καλώς υπάρχουν) έχουν υπερφαλαγγίσει (δυστυχώς ως μονομέρεια) τον υγιή – πατερικό τρόπο αντίδρασης εναντίον του οικουμενισμού.
Και η πιο εύστροφη γραφίδα αδυνατεί – αμηχανεί να περιγράψει τις ρητορείες κατά προσωπικού αριθμού – εμβολίων και την σιωπή έναντι του οικουμενισμού.
Εάν είχαν πραγματοποιηθεί αντιδράσεις κατά του οικουμενισμού στο μέτρο των αντιδράσεων – κινητοποιήσεων έναντι εμβολίου – προσωπικού αριθμού, τότε (με τη χάρι του Θεού) οι παγκοσμιοποιητές της Πατρίδος μας θα είχαν σταματήσει τους πυρρίχιους χορούς των.
Με τα εμβόλια αφαιρέθηκαν ζωές και με τον προσωπικό αριθμό αφαιρείται το πρόσωπο, ο λόγος, ενώ ο οικουμενισμός και η ανοχή σ’ αυτόν, οδηγούν κατ’ ευθείαν στην αιώνια απώλεια∙ συγκρίνατε! (τέλος σχολίου).
«Ω συγγράματα Πατέρων, δυνάμει σοφίας και συμβουλία Πνεύματος συγκεκροτημένα, νυν πεπατημένα δεινώς. Ω σίτος δογμάτων και νόμος πατρίων υπό την αχύρων υμών περιυβρισμένος. Ω μικροψυχίας και ολιγοπιστίας και διασταγμού και αδιαφορίας ημών περί τα σεμνότατα, υφ’ ών πόρρω των ευαγγελικών και χριστιανικών ηθών και νόμων εβουλευσάμεθα, βαθέως πεποιηκότες βουλήν, και ου δια Κύριον…» (Γεννάδιος Σχολάριος).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ