ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ”, ΤΟ 2007, ΣΤΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Η ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ

ΔΙΕΛΥΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΒΟΥΛΕΣ ΦΗΜΕΣ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΟΥ

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΑΡΔΕΛΗ

Ἡ πρώτη προσωπικὴ γνωριμιά μου μὲ τὸν Σεβασμιώτατο, πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ ῾Εορδαίας, πατέρα Αὐγουστῖνο (Καντιώτη) μὲ φέρνει πολλὰ χρόνια πίσω, κάπου σαράντα. Ὣς τότε ἄκουγα καὶ διάβαζα μόνο γι᾿ αὐτὸν στὶς ἐφημερίδες, ἀλλὰ ἡ προσωπική μου γνωριμιὰ ἔσβησε τὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ὡς ψεύδη, ποὺ κυκλοφοροῦσαν φῆμες ἀδέσποτες καὶ συχνὰ κακόβουλες μὲ ἀφορμὴ διάφορα γεγονότα τῆς ἐπικαιρότητας, κοινωνικὰ καὶ ἐκκλησιαστικά, στὰ ὁποῖα ὁ ᾿Αρχιμανδρίτης τότε πατὴρ Αὐγουστῖνος εἶχε συνήθως πρωταγωνιστικὸ ρόλο, μπροστάρης, ὅπως συνήθιζε νὰ εἶναι. Γενικὰ τὸν ἀδικοῦσαν ὅσα γράφονταν καὶ λέγονταν, καὶ σ᾿ αὐτὸ τὴν εὐθύνη τὴν εἶχαν κυρίως δημοσιογράφοι, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων «ἀγρὸν ἠγόραζαν» περὶ τὰ ἐκκλησιαστικά, ἀπαίδευτοι ἐντελῶς, σὺν τὸ γεγονός, ὅτι πρώτη τους δουλειὰ ἦταν νὰ δημιουργήσουν ἐντυπώσεις πρὸς ἄγραν ἀναγνωστῶν…

Νέος δημοσιογράφος κι᾿ ἐγὼ τότε, ἀπὸ οἰκογενειακὴ παράδοση καὶ ἀγωγή, ἔτυχε νὰ ἔχω, ἂν ὄχι πολλὲς γνώσεις περὶ τὰ ἐκκλησιαστικά, τοὐλάχιστον σεβασμὸ καὶ εὐλάβεια καὶ αὐτὸ μὲ βοήθησε νὰ ἀποκτήσω καὶ τὶς γνώσεις.

῎Εκανα καὶ ἐκκλησιαστικὸ ρεπορτάζ, ὅπως καὶ Παιδείας, καὶ μιὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες φροντίδες μου ἦταν νὰ πάω καὶ νὰ γνωρίσω προσωπικὰ πιὰ τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο, ὅπως ἐγνώρισα καὶ τὸν μακαριστὸ ἀπὸ πολλὰ χρόνια τώρα Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη ᾿Ελευθερουπόλεως ᾿Αμβρόσιο, ὁ ὁποῖος μὲ τροφοδοτοῦσε μὲ ἐκκλησιαστικὲς εἰδήσεις, ἰδιαίτερα ὅταν ἦταν μέλος τῆς Διαρκοῦς ῾Ιερᾶς Συνόδου – καὶ ὁ ᾿Αμβρόσιος ἦταν συχνὰ στὴν ἐπικαιρότητα τότε, τὴν ὁποία προκαλοῦσε συχνὰ μὲ τὴν γενναία στάση του στὰ κρίσιμα θέματα.

Ζήτησα, λοιπόν, καὶ συναντήθηκα μὲ τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο στὴν ὁδὸ Ζωοδόχου Πηγῆς…

Κοντακιανός, χωρὶς ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακὰ χαρακτηριστικά, μὲ ὑποδέχτηκε μὲ πατρικὴ ἐγκαρδιότητα. Δὲν πρόδινε τίποτε ἀπὸ ὅσα τοῦ καταμαρτυροῦσαν οἱ ἐχθροί του, οἱ ἐχθροὶ καλύτερα τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀλλὰ καὶ δικοί του· κάποιοι ποὺ νόμιζαν, ὅτι ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος μὲ τὴν συμπεριφορά του ἐκθέτει τὴν ᾿Εκκλησία, ἐνῶ ἐκεῖνος ἤθελε νὰ τὴν βγάλει ἀπὸ τὸ καβούκι ποὺ ἄλλοι τὴν εἶχαν κλείσει καὶ κινδύνευε νὰ σκάσει ἀπὸ τὴν ἀσφυξία. ῾Ο ἴδιος πιστεύει ἀκράδαντα, ὅτι ὁ πιστὸς δὲν πρέπει νὰ ἐγκαταλείπεται ὅταν φεύγει ἀπὸ τὸν ἱερὸ ναό, ἀλλὰ νὰ προστατεύεται πάσῃ θυσίᾳ ἀπὸ τοὺς τόσους κινδύνους ποὺ τὸν ἀπειλοῦν νὰ τὸν κατασπαράξουν. Στὸν πατέρα Αὐγουστῖνο ἡ κοινωνικὴ διάσταση τῆς ᾿Εκκλησίας ἔχει ἕνα ἐντελῶς ἰδιαίτερο νόημα, προσωπικό «καντιωτικό», θὰ ἔλεγα. Καὶ αὐτὸ πείραζε πολλούς, ἐκκλησιαστικοὺς καὶ λαϊκούς, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ συλλάβουν τὸ νόημα ποὺ ἔδινε αὐτὸς στὸ ρόλο τῆς ᾿Εκκλησίας μέσα στὸν κόσμο.

᾿Εκεῖ, λοιπόν, μοῦ ἀπεκάλυψε, ὅτι ἐγνώρισε τὸν πατέρα μου, ποὺ ἦταν ταχυδρομικὸς στὸ Μύτικα τῆς ᾿Ακαρνανίας, στὸ χωριό μου, ὅταν ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἦταν στὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Ρομπιάτισσας ἐπὶ τὸν ᾿Ακαρνανικῶν ὀρέων – εἶναι γνωστὸ ὅτι ἔκαμε καὶ στὴν ῾Ιερὰ Μητρόπολη Αἰτωλοακαρνανίας, ὅπου ἀνέπτυξε ἀξιόλογη πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ δραστηριότητα καὶ κυκλοφόρησε μάλιστα τὸ περιοδικὸ «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» – ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἦταν ὁ μεγάλος του πνευματικὸς πατέρας καὶ πάντοτε σημεῖον ἀναφορᾶς γι᾿ αὐτόν, ἐκδόσας μάλιστα, ὅπως εἶναι γνωστό, τὶς Διδαχές του. ῾Ο πατὴρ Αὐγουστῖνος ἀπὸ τὸν Πατροκοσμᾶ ἐμπνέεται, ζεῖ καὶ ὑπάρχει· εἶναι ὁ πνευματικός του πατέρας καὶ ὁδηγός.

Σὲ κείνη τὴν πρώτη συνάντηση, γιατὶ ἀκολούθησαν δεκάδες ἄλλες, ἀνακάλυψα τὸν ἀληθινὸ Αὐγουστῖνο στὰ ἀεικίνητα μάτια του καὶ στὸν πυρωμένο λόγο του, στὴν ἀγωνία του γιὰ τὴν ᾿Ορθοδοξία καὶ τὴν ῾Ελλάδα, ἀλλὰ καὶ στὸν βαθύτατο καημό του νὰ ξυπνήσει κάποτε ἡ Διοικοῦσα ᾿Εκκλησία, ὅλη ἡ ῾Ιεραρχία καὶ νὰ δώσει στὴν μετεμφυλιοπολεμικὴ ῾Ελλάδα πνοὴ ζῶσα – εἶναι γνωστὴ ἡ δική του μεγάλη προσφορὰ καὶ στὴν Κατοχὴ καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου, στάση καὶ προσφορὰ ἀληθινοῦ ὀρθόδοξου κληρικοῦ, ὁ ὁποῖος κινδύνεψε πολλὲς φορὲς γιὰ νὰ φέρει σὲ πέρας τὴν ἀποστολή του.

῾Ο πατὴρ Αὐγουστῖνος ἦταν γιὰ πολλὰ χρόνια πρωταγωνιστὴς τῆς ἐθνικῆς, κοινωνικῆς καὶ φυσικὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τοῦ τόπου. Στὰ χρόνια τῆς δικτατορίας ἔγινε τὸ κόκκινο πανί. ῞Οταν κατέβαινε ἀπὸ τὴ Φλώρινα καὶ μιλοῦσε στὴν Ζωοδόχου Πηγῆς, ἔκλειναν ἀπὸ πλήθη λαοῦ ὅλοι οἱ γύρω δρόμοι. ῾Ο λόγος του, ὅπως συνήθως, φωτιά, λέξη του καὶ χειροβομβίδα στὰ σαπρὰ τῆς κοινωνίας καὶ τῆς ᾿Εκκλησίας. Μεγάλος πονοκέφαλος γιὰ τὴν ᾿Εκκλησία καὶ φυσικὰ γιὰ τὴν ᾿Αστυνομία, ἡ ὁποία φοβόταν ἔκτροπα. ᾿Αλλὰ ὁ λαὸς διαλυόταν, στὸ τέλος, ἥσυχα ὑπακούοντας στὴν συμβουλὴ τοῦ π. Αὐγουστίνου.

Μοῦ ἔδινε εἰδήσεις καὶ συνεργαστήκαμε θαυμάσια. ῞Οπως καὶ μὲ τὸν Μητροπολίτη ᾿Ελευθερουπόλεως ᾿Αμβρόσιο.

Οἱ ὑπερβολὲς ἦταν ἀναπόφευκτες καὶ στοὺς δύο, ὅπως εἶναι σὲ ὅλους τοὺς ἀγωνιστές, στοὺς μπροστάρηδες τῆς ζωῆς, ποὺ πέφτουν ψυχῇ τε καὶ σώματι στὴ μάχη, ποὺ ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Κακοῦ, ἀπὸ ὅπου καὶ ἂν αὐτὸ προέρχεται. Καὶ ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἄρχιζε ἀπὸ τὶς κεφαλές, γνωρίζοντας, ὅτι τὸ ψάρι βρωμάει ἀπὸ τὸ κεφάλι. ᾿Απὸ τὰ ᾿Ανάκτορα καὶ τὴν Κυβέρνηση, τὴν Διοικοῦσα ᾿Εκκλησία καὶ πρόσωπα ποὺ ἦταν ψηλά. Χτυποῦσε ἀδιακρίτως.

Κάποτε διαδόθηκε —τὸ ἔγραψαν, νομίζω, καὶ οἱ ἐφημερίδες— ὅτι θὰ μετατεθεῖ στὴν ᾿Αθήνα ἢ κάπου στὴν ᾿Αττική. ῎Ημουνα στὴ Φλώρινα καὶ τοῦ τὸ εἶπα, τοῦ εἶπα ἂν εἶναι ἀλήθεια. Μοῦ τὸ διέψευσε. ᾿Αλλά, καλοῦ-κακοῦ, τοῦ λέγω, ὅτι ἐσεῖς εἶστε καταδικασμένος νὰ ζήσετε ἐδῶ, στὰ σύνορα. Καὶ νὰ ἐνταφιαστεῖτε, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα, ἐκεῖ ἐπάνω καὶ τοῦ ἔδειξα τὰ σύνορα μὲ τὰ Σκόπια. Συμφώνησε. ῾Ο πατὴρ Αὐγουστῖνος, σ᾿ ὅλη του τὴ ζωή, ἦταν προορισμένος ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ φυλάει Θερμοπύλες, νὰ φυλάει σύνορα, ἐθνικὰ καὶ πνευματικά. ᾿Αφιερωμένος μιὰ ζωὴ σ᾿ αὐτὸ τὸν ἱερὸ σκοπό. Τὸν ὁποῖο ὑπηρέτησε πάντοτε μὲ ἱεραποστολικὸ ζῆλο. Καὶ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ τὸ ἀρνηθεῖ κανένας. Μεγάλη εὐλογία γιὰ τὴ Φλώρινα, ποὺ θὰ ἔχει ἕναν Αὐγουστῖνο νὰ φυλάει τὸ σύνορο…

ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΡΔΕΛΗΣ