ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ 1952

Συντάκτης· ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΤΑΠΑΤΕΙΤΑΙ…

«Πορεύεσθε ὀπίσω αὐτοῦ εἰς τὴν πόλιν καὶ κόπτετε καὶ μὴ φείδεσθε τοῖς
ὀφθαλμοῖς ὑμῶν καὶ μὴ ἐλεήσετε˙ πρεσβύτερον καὶ νεανίσκον καὶ παρθένον
καὶ νήπια καὶ γυναῖκας ἀποκτείνατε εἰς ἐξάλειψιν, ἐπὶ δὲ πάντας, ἐφ οὕς
ἐστι τὸ σημεῖον, μὴ ἐγγίσητε˙ καὶ ὑπὸ τῶν ἁγίων μου ἄρξασθε»

(Ἰεζεκ. 9, 5-6)

Σημεῖα τῶν καιρῶν

Ὁ Σταυρὸς ὁ Τίμιος. Ἄξιος πάσης τιμῆς, εὐλαβείας, προσκυνήσεως διὰ τὸν ἐπʼ αὐτοῦ σταυρωθέντα Κύριον. Ὁ Σταυρός, ἡ ἐπʼ αὐτοῦ θυσία τοῦ Θεανθρώπου, τὸ μέσον τῆς λυτρώσεως τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ὁ σταυρὸς ἡ ἀήττητος σημαία τοῦ Ναζωραίου, τὸ ἱερώτερον σύμβολον τῆς πίστεώς μας, τὸ διακριτικὸν γνώρισμα τῶν χριστιανῶν. Ὅπως οἱ βοσκοὶ ἔχουν συνήθειαν εἰς τὰ πρόβατα ποὺ ἀγοράζουν νὰ βάζουν κάποιο σημάδι, διὰ νὰ ξεχωρίσουν ἀπὸ τὰ ξένα ποίμνια, κατὰ παρόμοιον τρόπον καὶ ὁ ἰδικός μας βοσκός, ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ὁ μοναδικός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἰς τὰ ἰδικὰ του λογικὰ πρόβατα, τὰς ὑπάρξεις, δηλαδή, ποὺ διὰ τοῦ αἵματός Του ἠγόρασεν ἀπὸ τὰς ἀγορὰς τῆς εἰδωλολατρείας καὶ τῆς ἀπιστίας, σφραγίζει διὰ νὰ διακρίνωνται ἀπὸ τοὺς ἀπίστους. Τὰς σφραγίζει κατὰ τὴν ἱερὰν καὶ ἐξόχως συγκινητικὴν ὥραν τοῦ βαπτίσματος. Ὁ ἱερεὺς κάμνει τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ καὶ σφραγίζει τὸν βαπτιζόμενον εἰς τὸ μέτωπον, τὸ στῆθος, τὸ στόμα, τὴν μύτην, τὰ αὐτιά, τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὰ πέλματα, ἀπὸ κορυφῆς μέχρι ἄκρων, ὁλόκληρον τὸν ἄνθρωπον. Σφραγὶς εἰς ὅλας τὰς αἰσθήσεις. Ἔκτοτε ὁ βαπτιζόμενος δὲν ἀνήκει εἰς ἐαυτόν, οὔτε εἰς τὸν κόσμον, οὔτε εἰς τὸν Ἐωσφόρον, τὸν κοσμοκράτορα, ἀλλὰ ἀνήκει ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὸν Κύριον. Εἶναι κτῆμα του, πρόβατον τῆς ἁγίας του ποίμνης. Φέρει ἐπʼ αὐτοῦ τὴν σφραγίδα του. Τὶς δύναται νὰ κάμη κακὸν εἰς αὐτόν; Δύναται νὰ λέγη τὸ τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδὲν μὲ ὑστερήσει˙ εἰς τὸπον χλόης, ἐκεῖ μὲ κατεσκήνωσεν˙ ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέν με˙ τὴν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν» (22ος ψαλμός). Χριστιανέ! Τὸ ἐσκέφθης; Νὰ εἶσαι πρόβατον τοῦ Χριστοῦ ἐσφραγισμένον! Ὁποία τιμή! Ἀλλὰ καὶ ὁποία ἀσφάλεια! Λέγεται, ὅτι ὑπῆρχε ὡραῖα ἔλαφος, ἡ ὁποία ἔφερε διακριτικὸν σημεῖον – πινακίδα μὲ τὰς λέξεις: «Εἶμαι τοῦ Καίσαρος» καὶ οὐδεὶς κυνηγὸς ἐτόλμα νὰ τὴν πειράξη, ἀλλὰ καὶ ὁ Χριστιανὸς φέρων τὴν σφραγίδα τοῦ Λυτρωτοῦ, τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καὶ ἀξίως τῆς κλήσεως περιπατῶν, διατελεῖ ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ Κυρίου καὶ οὐδεὶς δύναται νὰ τῶ κάμη κακόν, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψη Ἐκεῖνος. Ὅπως ψάλλει κατανυκτικὰ ἡ Παρακλητική˙ «Ἔδωκας σημεῖωσιν τοῖς φοβουμένοις Σὲ, Κύριε, τὸν Σταυρόν σου τὸν τίμιον…».

Ὁ Σταυρὸς εἶνε ἡ βασιλικὴ σφραγὶς τῶν χριστιανῶν. (*) Ἀπὸ τῶν πρώτων ἡμερῶν τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅλως ἐξαιρετικὴ τιμὴ ἀπεδίδετο ὑπὸ τῶν χριστιανῶν εἰς τὸν Σταυρόν. Εἰς τὴν ἐποχὴν τῶν ἀγριωτέρων διωγμῶν οἱ χριστιανοὶ ἐπροτίμων νὰ ὑποστοῦν τὰ φρικτότερα τῶν μαρτυρίων παρὰ νὰ καταπατήσουν τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ καταπάτησις τοῦ Σταυροῦ ἄρνησις Χριστοῦ. Οἱ χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων ἔζων, ἀνέπνεον καὶ ἀπέθνησκον εἰς τὴν μυροβόλον τοῦ Σταυροῦ ἀτμοσφαίραν καὶ ἕνας ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ἠδύνατο μετὰ τοῦ μακαρίου Παύλου νὰ λέγη˙ «Χριστῶ συνεσταύρωμαι˙ ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγῶ, ζὴ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός˙ ὅ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἔν πίστει ζῶ τῆ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἐαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ» (Γαλ. 2, 19-20). «Καὶ νῶ καὶ καρδία καὶ γλώσση καὶ αἰσθήσει» ἐτοιμάτο τότε ὁ Σταυρός. Ὅταν οἱ χριστιανοὶ νοερῶς ἐφέροντο εἰς τὸν Γολγοθᾶν καὶ ἐνθυμοῦντο τὸ δρᾶμα τῶν δραμάτων καὶ ἀνελογίζοντο ὁποῖα ἀγαθὰ ἀπέρρευσαν καὶ ἀπορρέουν συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως ἀπὸ τὴν ἀστείρευτον πηγὴν τὴν ὁποίαν ἤνοιξε ὁ Σταυρός, ἔμειναν ἔκπληκτοι πρὸ τοῦ μυστηρίου, θαυμάζοντες τὴν σοφίαν καὶ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐξεδηλώθησαν ἐν τῶ Σταυρῶ. Ὄχι ἡ φιλοσοφία τοῦ Πλάτωνος, ἀλλὰ ἡ «μωρία» τοῦ Σταυροῦ ἔσωσε τὸν κόσμον. Ὁ νοῦς ἔκπληκτος πρὸ τοῦ Σταυροῦ ἐτίμα αὐτὸν πρεπόντως. Ἀλλὰ ὁ Σταυρὸς ἐτιμᾶτο καὶ μὲ τὴν καρδίαν, μὲ αὐτὴν πρὸ παντός. Διότι ὁ Σταυρὸς ὑπὲρ τὰ θαύματα, ὐπὲρ τὴν διδασκαλίαν, ὑπὲρ πάντα ἤναψε καὶ ἀνάπτει εἰς τὰς καρδίας τῶν πιστῶν οὐρανομήκεις φλόγας ἀγάπης, τὴν ὁποίαν οὔτε οἱ ποταμοί, οὔτε οἱ ὠκεανοὶ δύνανται νὰ σβύσουν. «Τὶς δύναται χωρίσαι ἡμᾶς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;» ἐρωτᾶ ὁ Παῦλος (Ρωμ. 8, 35), ὁ δὲ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος λέγει τὰ συγκινητικώτατα. «Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἐμοί, ἔσωθέν μοι λέγον: δεῦρο πρὸς τὸν πατέρα». Μὲ νοῦν, μὲ καρδίαν ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν γλῶσσαν, τὸ ὄργανον τῆς ἐξωτερικεύσεως τῆς σκέψεως καὶ τοῦ αἰσθήματος ἐτιμᾶτο ὁ Τίμιος Σταυρός. Δὲν λέγει τὸ ψαλμικὸν «ἐπίστευσα διὸ ἐλάλησα;». Καὶ οἱ χριστιανοὶ τῶν αἰώνων ἐκείνων ποὺ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἐσταυρωμένον, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ διηγηθοῦν εἰς τοὺς ἄλλους τὰ θαῦματα, τὰ κοσμοσωτήρια τοῦ Σταυροῦ ἀποτελέσματα, ἡ γλῶσσα των ἐλύετο καὶ ἐγένετο κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου. Ὁ Σταυρὸς ἦτο τὸ προσφιλέστατον θέμα τῶν ὁμιλιῶν των. Ἐπʼ αὐτοῦ ἐρρητόρευσαν οἱ Χρυσόστομοι καὶ οἱ Βασίλειοι καὶ οἱ Γρηγόριοι. Ἐπʼ αὐτοῦ οἱ ὑμνογράφοι συνέθεσαν τοὺς κατανυκτικώτερους τῶν ὕμνων. Ὁ θεσπέσιος εἰς τὴν ὕψωσιν τοῦ Σταυροῦ κανῶν τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Μελωδοῦ ἔχει ἀκροστιχίδα˙ «Σταυρῶ πεποιθῶς, ὕμνον ἐξερεύγομαι». «Ὦ τρισμακάριστον ξύλον, ἐν ὦ ἐτάθη Χριστὸς ὁ Βασιλεὺς καὶ Κύριος διʼ οὖ πέπτωκεν ὁ ξύλω ἀπατήσας, τῶ ἐν σοὶ δελαασθεὶς Θεῶ τὸ προσπαγέντι σαρκὶ τῶ παρέχοντι τὴν εἰρήνην ταὶς ψυχαῖς ἡμῶν». Τέλος ὁ Σταυρὸς ἐτιμᾶτο μὲ τὰς αἰσθήσεις. Οἱ πιστοὶ βλέποντες τὰς μαρμαρυγὰς τοῦ Σταυροῦ, ἀκούοντες τὰ ρήματα τοῦ Σταυροῦ τοὺς ἑπτὰ λόγους τοῦ Σταυρωθέντος, ὁσφριανόμενοι τὴν θείαν εὐωδίαν τῶν ἀνθέων ποὺ ἐβλάστησαν ἀπὸ τὴν ρίζαν τοῦ Σταυροῦ, γευόμενοι τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος, τῆς θείας κοινωνίας, κατησπάζοντο τὸν Τίμιον Σταυρόν. Οὕτω «νῶ καὶ καρδία καὶ αἰσθήσει» ἐτιμᾶτο ὁ Σταυρός.

Ὁ Σταυρός. Ἦτο ἀχώριστος σύντροφος τῶν χριστιανῶν. «Σταυρὲ τοῦ Κυρίου βοήθει μοι» ἦτο συνηθέστατη ἐπίκλησις πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστόν. Ὁ Μ. Ἀντώνιος μὲ τὸν Σταυρὸν ἐξεδίωκε τοὺς δαίμονας, καὶ ἐθεράπευε τοὺς ἀρρώστους σφραγίζων τούτους τρεῖς φορὰς μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ. Ἐν καιρῶ διωγμοῦ ἐνεθάρρυνε τοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἔφθανον μέχρι τῆς καλύβης του˙ «Σφραγίσατε ἐαυτοὺς μὲ τὸν Σταυρόν – ἔλεγε – καὶ μὴ φοβεῖσθε τὰς ἀπειλὰς οὔτε τῶν ἀνθρώπων, οὔτε τῶν δαιμόνων. Ὁ Κύριος εἶνε ἱσχυρότερος ὅλων». Ὁ ἅγιος Κύριλλος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων θερμῶς συνιστᾶ τὸν Σταυρόν. «Καὶ ὅταν τρώγης ψωμί, καὶ ὅταν πίνης νερό, καὶ ὅταν ἐξέρχεσαι εἰς τὴν ἐργασίαν, καὶ ὅταν ἐπιστρέφης ἀπὸ τὴν ἐργασίαν σου, καὶ ὅταν πρόκειται νὰ κοιμηθῆς καὶ ὅταν ἐξυπνᾶς, καὶ ὅταν ταξιδεύης καὶ ὅταν ἠρεμῆς… ἄς εἶναι ὁ Σταυρὸς ἀχώριστος σύντροφός σου. Μέγα τὸ φυλακτήριον. Δωρεὰν διὰ τοὺς πένητας˙ χωρὶς καμάτου διὰ τοῦς ἀσθενεῖς˙ ἐπειδὴ καὶ παρὰ Θεοῦ ἡ χάρις˙ σημεῖον πιστῶν καὶ φόβος δαιμόνων. Διότι μὲ τὸν Σταυρὸν οἱ δαίμονες κατετροπώθησαν εἰς κρανίου τόπον». Εὐσεβὴς λογοτέχνης ὁ κ. Φώτιος Κόντογλου σχετικῶς γράφει˙ «Εἴδα κάτι Ρώσους ψαράδες ποὺ τοὺς λένε Καζάκους καὶ ἰποὺ κατοικοῦνε γύρω σὲ μία λίμνη λεγόμενη Τούρκικα Μανιάζγκιόλ κοντὰ στὴν Πάντερμο ποὺ ὅ,τι δουλειὰ κιʼ ἄν κάνουνε, θὰ σταυροκοπηθοῦνε, εἴτε φᾶνε, εἴτε νερὸ πιοῦνε, εἴτε φτερνισθοῦνε, εἴτε βήξουνε, εἴτε χασμουρηθοῦνε, εἴτε δουλειὰ πιάσουνε, εἴτε καθίσουνε, εἴτε σηκωθοῦνε». Ὁ Μ. Βασίλειος ὁ φωστὴρ τῆς Καισαρείας, γράφει τὸ πρῶτον καὶ κυριώτερον μάθημα εἶνε ὁ Σταυρός, ὁ δὲ Ἱ. Χρυσόστομος συμβουλεύει τοὺς γονεῖς, ὅπως ἀπὸ τῆς μικρᾶς ἡλικίας, ἀπὸ τῆς βρεφικῆς διδάσκουν εἰς τὰ τέκνα των τὸ μάθημα τοῦ Σταυροῦ˙ «Συνηθίσατέ τα – ἐκήρυττε – νὰ κάμνουν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ˙ καὶ ὅταν εἶνε ἀκόμη πολὺ μικρὸ παιδί, καὶ δὲν ἠμπορεῖ νὰ κάμει μόνον του τὸν σταυρόν, σὺ βοήθησέ το˙ πιάσε τὸ χεράκι του, φέρε τὸ εἰς τὸ μέτωπον, εἰς τὴν κοιλίαν, εἰς τοὺς ὤμους διὰ νὰ μάθη νὰ προσεύχεται μὲ τὸν Τίμιον Σταυρόν».

Κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους θερμὸς τοῦ Σταυροῦ κήρυξ καὶ ἐγκωμιαστὴς ὑπῆρξεν ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Ὅπου ἐκήρυττεν, ἔστηνε στυροὺς ποὺ ἐθαυματούργουν καὶ χιλιάδας μικροὺς ξυλίνους Σταυροὺς ἐμοίραζεν εἰς τοὺς πιστοὺς κατὰ τὰς ἱεραποστολικὰς του περιοδείας, ὡραιότατα δὲ ἀνέκδοτα περὶ τῆς δυνάμεως τοῦ Σταυροῦ διηγεῖτο μὲ χάριν ὁ Ἅγιος εἰς τοὺς ἀκροατάς του. (Ἰδὲ εἰς τὸ ὑπʼ ἐμοῦ ἐκδοθὲν βιβλίον «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός», σελὶς 32).

* * *

Τίμιος ὑπὲρ σαπφείρους καὶ ἀδάμαντας, ὑπὲρ βασιλικὰ στέμματα ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου καὶ ὡς τοιοῦτος ἐτιμᾶτο ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς τῶν πρῶτων αἰώνων, τῆς θερμῆς ἐκείνης πίστεως καὶ φλογερὰς ἀγάπης καὶ βεβαίας ἐλπίδος. Τιμὴ εἰς τὸν Σταυρόν, γνώρισμα γνησίων ὀρθοδόξων χριστιανών. Ἀλλὰ ποία εἶνε ἡ τιμὴ, τὴν ὁποίαν ἀποδίδουν εἰς τὸ τρισμακάριστον Ξύλον, τὸ ζωηφόρον φυτόν, οἱ σημερινοὶ λεγόμενοι χριστιανοὶ τοῦ 20οῦ αἰῶνος, οἱ κατοικοῦντες τὴν γωνίαν αὐτὴν τῆς γῆς ποὺ καλεῖται Ἑλλάς; Ποία εἰς τὸν Σταυρὸν τιμή; Ἡ συμπεριφορά, τὴν ὁποίαν δεικνύουν οἱ πολλοὶ ἀπέναντι τοῦ Σταυροῦ εἶνε ἀξία θρήνων πολλῶν. Ἴδετε ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μὲ αὐτοκίνητα μὲ σιδηροδρόμους, μὲ ἀεροπλάνα ταξειδεύουν ἀπὸ ἕνα ἄκρον εἰς ἄλλο ἄκρον τῆς Ἑλλάδος. Ἴδετε ἐκείνους οἱ ὁποῖοι κάθηνται καὶ τρώγουν μέχρι διαρρήξεως εἰς τὰ πολυτελέστατα ἑστιατόρια τῶν πόλεων. Ἴδετε ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι καθʼ ἑκάστην ἀνοίγουν τὰ καταστήματά των, καὶ μεταβαίνουν εἰς τὰς διαφόρους ἐργασίας των. Ἴδετε ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἰς τὴν Βουλὴν τῶν Ἑλλήνων καὶ εἰς τὰ Δημαρχεῖα συνέρχονται διὰ νᾶ συσκεφθοῦν διὰ τὰ κοινὰ συμφέροντα τῆς πόλεως καὶ τῆς πατρίδος. Ἴδετε… Ὀνομάζονται ὅλοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Ἀλλὰ πόσοι ἀπʼ αὐτοὺς κάμνουν τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ; Δειλοί, ψυχροί, ἀδιάφοροι, ἄπιστοι, ἐλησμόνησαν τὸν Τίμιον Σταυρόν. Ὄχι πλέον εἰς τὸν Σταυρὸν, ἀλλὰ εἰς τὴν τέχνην καὶ τὴν ἐπιστήμην, τὴν ευφυΐαν, τὴν δύναμιν, τὴν πολιτικὴν δεινότητα, τὰ ἀξιώματα, τὸν πλοῦτον, ἐκεῖ ἔχουν στηρίξει τὰς ἐλπίδας των ὅλας. Ταλαίπωροι ἄνθρωποι! Διʼ αὐτὰ καυχάσθε; Ἐπὶ τῆς ἄμμου στηρίζεσθε. Τὸ καύχημά σας ταχέως θὰ κενωθῆ, ἐνῶ τὸ καύχημα τοῦ Παύλου διὰ τὸν Σταυρὸν θὰ μένη αἰώνιον.

Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἀπείρως χειρότεροι. Αὐτοὶ ὄχι μόνον δὲν ἀποδίδουν καμμίαν τιμὴν εἰς τὸν Σταυρόν, ἀλλὰ καὶ προσπαθοῦν νʼ ἀφαιρέσουν τὴν τιμὴν, νὰ ρίψουν τὸν Σταυρὸν εἰς τὸν βόρβορον. Εἶνε οἱ ἔχθροὶ τοῦ Σταυροῦ. Εἶνε οἱ βλάσφημοι. Καὶ οὕτοι δὲν εἶνε ὀλίγοι. Δὲν ὑπάρχει πόλις καὶ χωρίον, εἰς τὸ ὁποίον νὰ μὴ ἀκούεται βλασφημία κατὰ τοῦ Σταυροῦ. Δὲν παρέρχεται ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν νὰ μὴ ὑβρίζεται μὲ τὰς χυδαιοτέρας τῶν ὕβρεων ὁ Σταυρός. Ποῖοι οἰ βλάσφημοι; Ἑβραῖοι; Τούρκοι; Ἀλλόθρησκοι; Ὄχι. Ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Αὐτοὶ βλασφημοῦν τὸν Ἐσταυρωμένον. Ὦ γῆ! Πῶς δὲν ἀνοίγεις τὰ στέρνα σου διὰ νὰ καταπίης τοὺς βλασφήμους; Ὦ ποταμοὶ καὶ θάλασσαι πῶς δὲν ὑψώνετε τὴν στάθμην τῶν ὑδάτων σας διὰ νὰ πνίξητε τοὺς ὑβριστὰς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ; Οἱ βλάσφημοι! Ὅμοιοι καὶ χειρότεροι ἀπὸ τοὺς σταυρωτάς, οἱ ὁποῖοι κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸν ἐχλεύαζον καὶ ἐβλασφήμουν τὸν Κύριον τῆς δόξης. Νέοι σταυρωταί!

Ἀλλʼ ἐκτὸς ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐπαισχύνονται τὸ μαρτύριον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀποφεύγουν νὰ κάμουν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ διὰ νὰ μὴ χλευασθοῦν ἀπὸ τὴν ἄπιστον καὶ μοιχαλίδα γενεάν μας, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν βρωμεράν των γλῶσσαν βλασφημοῦν καὶ μολύνουν τὸν ἀέρα τῆς Ἑλλάδος, ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι κατʼ ἄλλους τρόπους ἀτιμάζουν τὸν Τίμιον Σταυρόν. Θέλετε παραδείγματα; Ἰδοὺ μερικά. Πρῶτον. Ἐνῶ εἰς ἄλλας χώρας, ὅταν γίνονται ἐκλογαί, οἱ ἐκλογεῖς μὲ διάφορα σημεῖα (ὡς μὲ τὸ γράμμα Χ) ἐκφράζουν τὴν προτίμησίν των πρὸς ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον θέλουν νὰ ἐκλέξουν ὡς βουλευτήν, ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα εὐρήκαμεν ὡς τοιοῦτον πρόχειρον διακριτικὸν σημεῖον τὸν Τίμιον Σταυρόν. Σταυροὶ εἰς τὰ ψηφοδέλτια ὅλων τῶν κομμᾶτων. Ἀλλὰ τὶ θέσιν, παρακαλῶ, ἔχει ὁ Σταυρός, τὸ σύμβολον τοῦτο τῆς θείας ἀγάπης εἰς τὰς πολιτικὰς διαμάχας; Εἰρήνη θὰ ἐξέλθη ἐκ τῶν καλπῶν ἤ τὸ ἀλληλοφάγωμα τῶν Ἑλλήνων ὑπὸ διαφόρους μορφάς; Καὶ ὅμως. Σταυρὸς σῆμα πολιτικῆς ἐκλογῆς. Καὶ βλέπεις ἀθέους καὶ ἀπίστους νὰ θέτουν σταυρὸν εἰς τὰ ψηφοδέλτια καὶ μὲ τοὺς σταυρούς των (!) νὰ ἐκλέγουν πρόσωπα, ποὺ καμμίαν σχέσιν δὲν ἔχουν μὲ τὸν χριστιανισμὸν πρόσωπα, ποὺ εἶνε ἔχθροὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ ὦν ὁ θεός εἶνε ἡ κοιλία αὐτῶν. Αὐτοὶ ἐκλέγονται μὲ σταυρούς. Καὶ μετὰ τὰς ἐκλογὰς οἱ εὐθυμογράφοι τῶν πολιτικῶν ἐφημερίδων θὰ εὔρουν ὕλην τοὺς ὀλίγους ἤ τοὺς πολλοὺς σταυροὺς διὰ νὰ πωλοῦν πνεῦμα καὶ νὰ εἰρωνεύονται. Νέα αὕτη διαπόμπευσις τοῦ Σταυροῦ ριπτομένου ἕνα ἑκατομμύριον φορὰς εἰς τὸν κόπρον τῆς αἰσχρᾶς πολιτικῆς διαμάχης. Καὶ ἐρωτῶμεν˙ εἶνε μικρὰ πρὸς τὸν Σταυρὸν ἡ ἀσέβεια αὕτη; Ἀλλὰ ἰδοὺ καὶ ἄλλη, βαρυτέρα. Δεύτερον. Σταυροὶ ὑπὸ μηχανικῶν καὶ ἐργολάβων χαράσσονται κατὰ διαστήματα ἐπὶ τοῦ ἐδάφους, ἐπὶ τῶν λίθων τῶν δημοσίων ὁδῶν καὶ καταπατοῦνται ὑπὸ ζώων καὶ ἀνθρώπων. Νέα αὕτη ἐκδήλωσις τιμῆς εἰς τὸν Σταυρόν. Τρίτον. Εἰς πολλὰ σπίτια Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ εἰς προαύλια ναῶν, εἰς τὰ δάπεδα ἔχουν τοποθετηθῆ πλακάκια ποὺ ἔχουν ὡς διάκοσμον τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ ὁ Τίμιος Σταυρός, ὁ ἐζωγραφισμένος ἐπὶ τῶν πλακῶν τούτων καταπατεῖται καθημερινῶς ὑπὸ τῶν ἐνοίκων καὶ οὐδεὶς φρίττει. Εὐσεβὴς ἀναγνώστης ἐκ Πελοποννήσου μᾶς γράφει μετὰ πόνου ψυχῆς, ὅτι εἰς τοὺς ὑπονόμους τῶν ὁδῶν τῆς πρωτευούσης τοῦ Νομοῦ του εἶδε πλακάκια μὲ τὸν Τίμιον Σταυρὸν καὶ εἰς ἐρώτησιν τοῦ πόθεν τὰ πλακάκια ἔλαβε τὴν ἀπάντησιν˙ ἐκ Θεσσαλονίκης. Ἐκεῖ ἐχύθησαν. Ἑβραῖοι τὰ ἔχυσαν; Ὄχι. Ἀλλὰ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες οἱ κατασκευασταί, οἱ πωληταὶ καὶ οἱ ἀγορασταὶ, ἀλλὰ καὶ οἱ βλέποντες ταῦτα καὶ καταπατοῦντες. Νέα καὶ αὕτη ἐκδήλωσις εἰς τὸν Τίμιον Σταυρόν. Τέταρτον. Εἰς ἀπόμερα μέρη, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦνται ὡς πρόχειρα οὐρητήρια ὑπὸ ἀσεβῶν ἰδιοκτητῶν χαράσσονται σταυροὶ, διὰ νὰ ἀπομακρύνωνται ἐκεῖθεν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ τοῦτο ποσῶς δὲν ἐμποδίζει τοὺς ἄλλους ἀσεβεῖς, τὰ δίποδα κτήνη νὰ πλησιάζουν καὶ νὰ χρίουν μὲ τὰς ἀκαθαρσίας τοὺς τοίχους ἐπὶ τῶν ὀποίων εἶνε Σταυροί. Ἐκδήλωσις καὶ αὕτη τιμῆς εἰς τὸν Σταυρόν. Πέμπτον. Ὑπάρχουν παιγνίδια, εἰς τὰ ὁποῖα τᾶ παιδιὰ χαράσσουν ἐπὶ τοῦ ἐδάφους σημεῖα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τὰ ὀποῖα καὶ πατοῦν κατὰ τὰς διαφόρους φάσεις τῶν παιγνιδίων. Οὐδεὶς διδάσκαλος ποτὲ διεμαρτυρήθη. Φαίνεται, ὅτι καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ ἐκδήλωσιν τιμῆς πρὸς τὸν Σταυρόν! Ἕκτον. Εἰς κεντρικοὺς ναοὺς τῶν πόλεων βλέπει εἰς ἐστρωμένους τάπητας, ἐπὶ τῶν ὁποίων εὐκρινῶς διακρίνονται κεντημένα σημεῖα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Καὶ τοὺς τάπητας τούτους πατοῦν οἱ πιστοί, οἱ διάκονοι, οἱ πρεσβύτεροι καῖ οἱ ἀρχιερεῖς. Κατὰ τὴν ὥραν τῆς δημοσίας λατρείας ὁ ὑπὸ τῶν ψαλτῶν ἀνυμνούμενος Σταυρὸς καταπατεῖται. Καὶ οὐδεὶς συγκινεῖται. Καὶ τέλος, λόγω τῆς ἀδιαφορίας μας ἦλθεν ἡ ἀποκορύφωσις τῆς ἀσεβείας, τὸ σημεῖον τῶν καιρῶν. Ἕβδομον. Φίλος ἀναγνώστης μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι εἰς τὴν ὡραίαν νῆσον τοῦ Ἰονίου πελάγους, τὴν Ζάκυνθον, ἑκατοντάδες σκύλων ἔγιναν ἐσχάτως… σταυροφόροι. Ἐκ τοῦ λαιμοῦ των οἱ σκύλοι ἔχουν κρεμασμένων μετάλλινον σταυρόν, καὶ οἱ σκύλοι μὲ τοὺς σταυρούς των συμπλέκονται ἀναιδέστατα καὶ κυλίονται… Θέαμα ἀξιοθρήνητον. Ὁ Σταυρὸς ἐρρίφθη πλέον εἰς τοὺς σκύλους. Ποῖοι εἶνε αὐτοὶ ποὺ διέπραξαν τὴν νέαν αὐτὴν ἀσέβειαν; Συνεργεῖον ὑγιεινῆς ὑπηρεσίας ἐπεσκέφθη τὴν νῆσον καὶ ἐνεβολίασε τοὺς σκύλους καὶ ὡς διακριτικὸν γνώρισμα τοῦ ἐμβολιασμοῦ των ἐθεώρησεν καλὸν νὰ κρεμάσουν ἀπὸ τὸν λαιμόν των καὶ ἕνα.. σταυρόν. Ἐκτὸς τοῦ σταυροῦ, δὲν ὐπῆρχε ἄλλο διακριτικὸν γνώρισμα τοῦ ἐμβολιασμοῦ;

* * *

Ἔτσι τιμᾶται ὑπὸ τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων ὁ Τίμιος Σταυρός. Ἀλλʼ αἱ περιπτώσεις, τὰς ὁποίας ἀναφέρομεν ἀνωτέρω ἀποτελοῦν περιφρόνησιν, ὕβριν, ἐμπαιγμόν, βλασφημίαν πρὸς τὸν Τίμιον Σταυρὸν καὶ οἱ δράσται μέσα εἰς τὸν κλοιὸν τῆς παραβάσεως τοῦ ΟΓ΄ Κανόνος τῆς ἐν Τρούλλω ς΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅστις ἀφορίζει ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι χαράσσουν ἐπὶ τοῦ ἐδάφους τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ Οἰκουμ. Σύνοδος διατάσσει τὴν ἐξάλειψιν τῶν τοιούτων σταυρῶν. (**) Ἀλλὰ τὶς θὰ φροντίση διὰ τὴν ἐξάλειψιν τῶν ἐπὶ τοῦ ἐδάφους Σταυρῶν; Τὶς θὰ μεριμνήση διὰ τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Νόμων τῆς ἐκκλησίας; Τὶς θὰ φωνάξη καὶ θὰ διαμαρτυρηθῆ; Οἱ φύλακες τῶν Νόμων. Τίνες οἱ φύλακες; Οἱ κατὰ τόπους ἀρχιερεῖς, εἰς τὴν περιφέρειαν τῶν ὁποίων ἐσημειώθησαν τὰ κρούσματα τῆς ἀσεβείας. Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουν εἰς τὰ στήθη των ὡς στόλισμα χρυσοὺς σταυρούς, αὐτοὶ ὐπὲρ πάντα ἄς φροντίσουν διὰ νὰ τιμᾶται ὀ Σταυρός. Καὶ ἐὰν οἱ ἀρχιερεῖς ἀδιαφορήσουν, ἡ τήρησις τῶν Νόμων τῆς Ἐκκλησίας ἐπαφίεται εἰς τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὸ μικρὸν ποίμνιον, τὸν εὐσεβὴ Ἑλληνικὸν λαόν. Οἱ εὐσεβεῖς ἄς μὴ περιμένουν νὰ ἐκδοθῆ ἐγκύκλιος τοῦ ἀρχιερέως των ἤ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἀλλὰ ἄς γίνουν κατὰ χωρία καὶ πόλεις ὁμάδες καὶ ἄς ἐξαλείψουν τοὺς κατὰ γῆς κειμένους Σταυρούς. Μία μικρὰ ὁμὰς φλογερῶν νέων τῆς Κύμης ἐντὸς ἑνὸς 24ώρου ἐξήλειψεν ὅλους τοὺς Σταυροὺς, οἱ ὁποῖοι ἦσαν χαραγμένοι ἐπὶ τῶν λίθων τῶν δημοσίων ὁδῶν τῆς πόλεως καὶ ἠ Κὐμη ὅλη ἀνέπνευσε ἀπὸ τὴν ὀργὴν τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ ποὺ ἔπραξαν οἱ νέοι τῆς Κύμης, ἄς τὸ πράξουν καὶ ἄλλοι νέοι, μαθηταὶ κατηχητικῶν σχολείων.

Τὸ ζήτημα τοῦτο δὲν εἶνε παρονυχίς, ὅπως νομίζουν τινὲς οἰ ὁποῖοι ἀποκαλοῦν σχολαστικοὺς καὶ καθυστερημένους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι αἴρουν φωνὴν διαμαρτυρίας διὰ τοιαῦτα ζητήματα. Σχολαστικοὶ ἡμεῖς καὶ καθυστερημένοι! Ἀλλὰ σεῖς κύριοι ποὺ μᾶς λέγεται σχολαστικοὺς καὶ περὶ μικρὰ καὶ ἀνάξια λόγου ἀσχολουμένους, τὶ θὰ ἐκάμνετε, ἐὰν ἐβλέπετε ἐκ τοῦ ὕψους τοῦ κοντοῦ νὰ καταβιβάζεται ἡ γαλανόλευκος σημαία νὰ ρίπτεται χάμω καὶ νὰ ποδοπατεῖται δημοσία ὑπὸ μικρῶν καὶ μεγάλων. Σᾶς ἐρωτώμεν τὶ θὰ ἐκάμνετε; Θὰ ἐμένετε ἀδιάφοροι; Ἀσφαλῶς Ὄχι. Διότι σᾶς βλέπομεν ἰσταμένους εἰς στάσιν προσοχῆς ἐπὶ τῆ ἐπάρσει καὶ ὑποστολὴ τῆς σημαίας. Καὶ πῶς θέλετε νὰ μένουν οἱ πιστοὶ τῆς Ἐλλάδος ἀδιάφοροι, ὅταν ὁ Σταυρὸς, ἡ ἔνδοξος σημαία τῶν Χριστιανῶν, ἡ ποτισθείσα μὲ δάκρυα καὶ αἵματα αἰώνων, καταπατεῖται δημοσία;

Ἀγαπητοὶ μας ἀναγῶσται. Σᾶς γράφομεν μὲ πόνον ψυχῆς. Τὰ πλακάκια ποὺ φέρουν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, οἱ πλάκες τῶν ὑπονόμων ποὺ ἔχουν διακριτικὸν σημεῖον ἕνα Σταυρόν, οἱ τάπητες τῶν Ἱερῶν Ναῶν μὲ τοὺς Σταυρούς, τὰ λιθόστρωτα τῶν ὁδῶν μὲ χαράγματα τῶν Σταυρῶν, οἱ σκύλοι τῆς Ζακύνθου ποὺ παρουσιάσθησαν ἐσχάτως σταυροφόροι, ταῦτα πάντα δὲν εἶνε εὐχάριστα σημεῖα. Εἶνε νέφη σκοτεινὰ ποὺ προμηνύουν καταιγίδα. Εἶνε πρόδρομοι σημεῖα τοῦ Ἀντιχρίστου δάκτυλος μασονικὸς ἐργάζεται διὰ νʼ ἀπομακρύνη τὴν Ἑλλάδα ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Οἱ ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ πληθύνονται συνεχῶς. Καὶ ἡμεῖς; Ἀλλʼ ἄς κινηθῶμεν ἐπὶ τέλους. Ἄς ἀνανήφωμεν ἐκ τοῦ ληθάργου. Ἄς ἀνατρέψωμεν τὰ σχέδια τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως. Ἄς διαφωτίσωμεν τὸν λαόν μας, ἐφαρμόζοντες τὸ ρῆμα τοῦ Μ. Ἀθανασίου, τοῦ γενναίου προμάχου τῆς πίστεως˙ «ἀγνοούντας διδάξωμεν, κακουργοῦσι οὐκ ἐπιτρέψομεν». Μὲ ἔντονον, μὲ σφοδρὸν ἀγῶνα ἄς ἐξαλείψωμεν τὴν ποικιλόμορφον βλασφημίαν κατὰ τοῦ Σταυροῦ. Τιμῆ εἰς τὸν Σταυρόν, ἄς εἶνε τὸ σύνθημα τῆς ἐξορμήσεως. Γλῶσσαι βλασφήμων παύσετε πλέον νὰ βλασφημεῖτε τὸν Σταυρὸν τὰ ὄσια καὶ τὰ ἰερὰ τῆς ἁμωμήτου πίστεώς μας. Ὅπου δὲ ὑπάρχει πλάκα μὲ Σταυρὸν καὶ καταπατεῖται ὑπὸ κτηνῶν καὶ ἀνθρώπων ἄς ξερριζωθῆ ἐντὸς μιᾶς νυκτός. Εὐλογημέναι αἱ χεῖρες ποὺ θὰ τὴν ξερριζώσουν. Θὰ ἔχουν τὴν εὐλογίαν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ εἰς τὸ ἐξῆς καμμία πλέον πλάκα μὲ χάραγμα τοῦ Σταυροῦ νὰ μὴ τεθῆ εἰς σπίτι Ἑλληνικό. Ὀρθόδοξοι. Παύσατε νʼ ἀγοράζετε τοιαύτας πλάκας. Οἱ έργοστασιάρχαι ποὺ ἔχουν χύσει πλάκες μὲ Σταυροὺς ἄς τὰς συγκεντρώσουν ὅλας καὶ ἄς τὰς στείλουν εἰς τὸ Μπρούκλιν τῆς Ἀμερικῆς, φωλεὰν τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, διὰ νὰ πλακοστρώσουν τὰ δάπεδα τῶν οἰκειῶν καὶ τῶν μεγάρων των οἱ Ἑβραῖοι, οἱ μασόνοι, οἱ χιλιασταί, ποὺ μισοῦν τρομερὰ τὸν Τίμιον Σταυρόν. Ἡ Ἑλλὰς, ἡ ὁποία ὡς στέμμα της ἔχει τὸν Σταυρὸν τὸν Τίμιον δὲν θὰ έπιτρέψη ὁ Σταυρὸς νὰ εἶνε ἐπὶ τῶν στομίων τῶν ὑπονόμων, νὰ ζωγραφίζεται ἐπὶ τῶν δαπέδων, νὰ φέρεται εἰς τὰ περιλαίμια τῶν σκύλων, νὰ εἶνε σῆμα πολιτικῶν ἐκλογῶν καὶ νὰ ποδοπατεῖται ὑπὸ μικρῶν καὶ μεγάλων. Τιμὴ εἰς τὸν Σταυρόν! «Καὶ νῶ καὶ καρδία καὶ γλῶσση καὶ αἰσθήσεσι ἄς τιμήσωμεν τὸν Σταυρόν». Διότι ἄλλως ἐὰν ἐξακολουθήση ἡ ἀσέβεια εἰς τὸν Σταυρὸν καὶ ὀ Σταυρὸς περιϋβρίζεται ἐνώπιον τῶν ὁφθαλμῶν μας, φοβούμεθα μήπως πραγματοποιηθῆ ἐναντίον ἠμῶν το 9ον κεφάλαιον τῆς προφητείας τοῦ Ἰεζεκιήλ. Μελετήσατέ το καὶ φρίξετε. Δὲν θὰ προφθάνωμεν νὰ κατασκευάξωμεν σταυροὺς διὰ μνήματα! Θὰ τιμωρηθοῦν οἱ ὑβρισταί, οἱ καταπατηταὶ τοῦ Σταυροῦ. Ἀλλὰ Σταυρὲ τοῦ Κυρίου, ἐσταυρωμένε Κύριε μὴ στήσης ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. Μετανοοῦμεν καὶ ζητοῦμεν τὸ ἔλεός Σου.

_________

(*) Ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου τοῦ Σταυροῦ ὡς σφραγίδος τῶν χριστιανῶν σπουδαίαν μελέτην ἐξέδωκε κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος ὁ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Μᾶρκος Σιώτης. Τὴν συνιστῶμεν εἰς τοὺς φίλους ἀναγνώστας.

(**) Παραθέτομεν ὅλον τὸν Κανόνα ὡς ἔχει: «Τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ δείξαντος ὑμῖν τὸ σωτήριον, πᾶσαν σπουδὴν ἡμᾶς τιθένσι χρή, τοῦ τιμὴν τὴν ἀξίαν ἀποδιδόναι τῶ διʼ οὗ σεσώσμεθα τοῦ παλαιοῦ πτώματος. Ὅθεν, καὶ νῶ, καὶ λόγω, καὶ αἰσθήσει, τὴν προσκύνησιν αὐτῶ ἀπονέμοντες, τοὺς ἐν τῶ ἐδάφει τοῦ Σταυροῦ τύπους ὑπὸ τινων κατασκευαζομένους, ἐξαφανίζεσθαι παντοίως προστάσσομεν, ὡς ἄν μὴ τῆ τῶν βαδιζόντων καταπατήσει τὸ τῆς νίκης ἡμῖν τρόπαιον ἐξυβρίζοιτο. Τοὺς οὗν ἀπὸ τοῦ νῦν τοῦ Σταυροῦ τύπον ἐπὶ ἐδάφους κατασκευάζοντας, ὁρίζομεν ἀφορίζεσθαι».