«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ» 1957, φ.191
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ

«Ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως
τὸ ρηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἐστὼς
ἐν τόπω ἁγίω – ὁ ἀναγινώσκων νοείτω…»
(Ματθ. 24, 15)

Σημεῖα τῶν καιρῶν

«Ὡς χαρίεν ἔστʼ ἄνθρωπος, ὄταν ἄνθρωπος ἧ», ἔλεγον οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Πόσην χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν προκαλεῖ τὸ θέαμα ἑνὸς ἀληθινοῦ ἀνθρώπου. Ἀληθινὸς δὲ ἄνθρωπος κατὰ τὸ βαθύτερον νόημα, ὅπερ ἐγκλείει τὸ ρητόν, δὲν εἶνε ἐκεῖνος, ὅστις ἔχει τὴν σωματικὴν ἀκεραιότητα, ἀρτιμέλειαν καὶ ὡραιότητα καὶ καθαρὸν διατηρεῖ τὸ σῶμα καὶ λαμπρὰς ἐκ μετάξης στολὰς περιβάλλεται, ἐνδυόμενος ὡς ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς «πορφυρὰν καὶ βύσσον», ὄχι, δὲν εἶνε αὐτὸς ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος. Ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος εἶνε κυρίως ὁ ἔσω ἄνθρωπος. Εἶνε ἡ ψυχὴ ὑπὸ τὴν τριπλῆν της ἔκφρασιν. Εἶνε ὁ νοῦς. Εἶνε ἡ καρδία. Εἶνε ἡ βούλησις. Εὑρίσκονται ταῦτα ἐν ἀρμονία; Ἔχει πρωτίστως ἐν τῆς διανοία του ὁ ἄνθρωπος ὀρθὰ δόγματα, καθαρὰς ἐννοίας, ἀπηλλαγμένας πλανῶν καὶ αἱρέσεων; Ἐντρυφᾶ ὀ νοῦς του ἐν τῆ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἐν τοῖς ἔργοις τοῦ Θεοῦ, ἐν τῶ λόγω τοῦ Θεοῦ; Ἡ καρδία του ὡς ἄσβεστον θυσιαστήριον θείου πυρὸς φλέγεται ἀπὸ τὰ ἅγια αἰσθήματα τῆς ἀγάπης πρὸς ὅ,τι καλόν, ἀγαθὸν καὶ ἀληθές; Ἡ βούλησίς του κινεῖται δραστηρίως πρὸς ἐκτέλεσιν καὶ παραγματοποίησιν ὡραίων πόθων, διὰ τῶν ὀποίων δοξάζεται ὁ Θεός; Ἐὰν ναί, τότε ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ ἔχων διάνοιαν κρυσταλλίνην, καρδίαν χρυσῆν, θέλησιν ἀδαμαντίνην, εἶνε ἕν ἔξοχον καλλιτέχνημα, ἕν ἔμψυχον ἄγαλμα, ποὺ μὲ χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν βλέπουν καὶ αὐτοὶ οἰ ἄγγελοι. Ἐνώπιον τοῦ τοιούτου ἀνθρώπου ἐν θαυμασμῶ ἱστάμενος, ὁ Προφυτάναξ Δαβὶδ κρούει τὴν λύραν του καὶ ψάλλει: «Τὶ ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκη αὐτοῦ; ἤ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτη αὐτόν; ἠλάττωσας αὐτὸν βραχὺ τι παρʼ ἀγγέλους, δόξη καὶ τιμῆ ἐστεφάνωσας αὐτόν» (Ψαλμ. 8, 5-6).

Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος δὲν μένει εἰς τὰ ὕψη αὐτὰ τοῦ θείου προορισμοῦ του. Μυστυριώδης τις δύναμις τοῦ κακοῦ ἔλκει αὐτὸν πρὸς τὰ κάτω. Ὁ νοῦς προσβάλλεται πρῶτον. Ὁ νοῦς, τὸ καθαρώτερον μέρος τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ὅπως λέγει ὁ Ἱ. Δαμασκηνός, ὁ ὀφθαλμὸς αὐτὸς τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου, μολύνεται πρῶτον, σκοτίζεται, τυφλοῦται. Σκέψεις ἀκάθαρται, ἰδέαι πεπλανημέναι, δόγματα ἐσφαλμένα, λόγοι ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας ἐνσφηνοῦνται εἰς τὸ βάθος τῆς ἐγκεφαλικῆς του οὐσίας. Οὕτως ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἄφρων, ὡς ὁ ἄφρων ἐκεῖνος περὶ τοῦ ὀποίου λέγει ὁ Ψαλμωδός: «Εἶπεν ἄφρων ἐν τῆ καρδία αὐτοῦ˙ οὐκ ἔστι Θεός». Ἀλλʼ ἐσβέσθη ἐν τῶ ἀνθρώπω ὁ πνευματικὸς λύχνος; Ἀλλʼ ὁ ἄνθρωπος ἐκλονίσθη περὶ τὰς ὑψίστας ἰδέας; Ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ κλονισμοῦ αὐτοῦ ἔρχεται καὶ ὁ κλονισμὸς περὶ τὴν ἠθικήν. Ὑπὸ διάνοιαν κλονιζομένην εἰς τὰ ὀρθὰ δόγματα ἡ καρδία ἡ θερμή, ἡ ὁποία ἐκόχλαζε ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζει νὰ χάνη ὀλίγον κατʼ ὀλίγον τὴν θερμότητά της, συνεχῶς ὑποθερμαίνεται, γίνεται χλιαρά, καὶ τέλος καταντᾶ ψυχρὰ τόσον, ὅσον ψυχρὰ εἶνε ἡ πλὰξ τοῦ τάφου, ἔτι πλέον ψυχρά, ὅσον εἶνε ψυχροὶ οἱ παγετῶνες τοῦ Βορείου Πόλου. Ὑπὸ καρδίαν δὲ ψυχρὰν τὶ καλόν, ἀγαθὸν καὶ ὑψηλὸν δύναται νὰ ἐργασθῆ ὁ ἄνθρωπος; Εἰς αὐτὸν ἔχει ἐφαρμογὴν ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. 24, 12). Ὀ ἄνθρωπος αὐτὸς παραμορφώνεται ψυχικῶς καὶ μὲ τὰς ἐξωφρενικὰς ἰδέας, μὲ τὰ μυσαρὰ αἰσθήματα καὶ μὲ τὰς κακούργους πράξεις προκαλεῖ τὴν ἀηδίαν, τὸν ἐμετόν, τὴν ἀποστροφήν, τὴν βδελυγμίαν. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἀνήκει πλέον εἰς τὴν κατηγορίαν τῶν ψυχικῶς διεφθαρμένων ἀνθρώπων, τοὺς ὀποίους ὁ Ψαλμωδὸς θρηνεῖ λέγων: «Διεφθάρησαν καὶ ἐβδελύχθησαν ἐν ἐπιτηδεύμασιν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» (Ψαλμ. 13, 1).

* * *

Οὕτως ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνίς, ἡ καλλονή, τὸ ἔμψυχον ἄγαλμα τῆς δημιουργίας καταντᾶ μία ἀσχήμια, ἕν ράκος ἀκάθαρτον, ἕν βδέλυγμα. Καὶ ὅταν ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος ζῆ τὴν ἰδιωτικὴν ζωὴν καὶ εὑρίσκονται ἐκτὸς δημοσίων θέσεων, τὸ κακὸν εἶνε μικρόν. Ἀλλʼ ὅταν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς κατορθώση καὶ ἀνέλθη εἰς τὰ ὕψιστα πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα, τότε τὸ κακὸν πλέον φθάνει εἰς τὴν ἀποκορύφωσίν του καὶ ἡ ἐξ αὐτοῦ προσκαλουμένη βλάβη εἶνε τεραστία. Ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος γίνεται κέντρον μολύνσεως τῆς διανοήσεως καὶ τῶν ἠθῶν κόσμου ὁλοκλήρου. Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος εἰς μίαν τῶν ἀθανάτων ὁμιλιῶν του, κηρύττων κατὰ τοῦ θανασίμου ἁμαρτήματος τῆς πορνείας, ἔλεγεν ὅτι πολλοὶ εἰμπορεῖ νὰ ὐποπέσουν εἰς τὸ ἁμάρτημα τοῦτο, ἀλλʼ ἐξ ὅλων τῶν ἐνόχων ἐκεῖνος, ὅστις ἔχει τὴν μεγαλυτέραν εὐθύνην καὶ θὰ τιμωρηθῆ αὐστηρότερον ὅλων εἶνε ὁ κληρικός, ὁ ὁποῖος ἔπεσεν εἰς τὸ ἁμάρτημα τοῦτο. Ἐπόρνευσέ τις ἐνῶ εἶνε ἰερωμένος; ἐρωτᾶ ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ὁ Ἱ. Πατήρ. Καὶ ἀπαντά: Αὐτὴ ἡ πορνεία ἐν συγκρίσει μὲ ὅλας τὰς ἄλλας πορνείας τῶν λαϊκῶν εἶνε ἡ κορυφὴ τοῦ κακοῦ, τὴν ὁποίαν βλέπουν οἰ λαοὶ καὶ σκανδαλίζονται. Ἡ ἀμαρτία αὐτοῦ ἡ φανερὰ καὶ ἀποδεδειγμένη φαίνεται ὠς βδέλυγμα ἐρημώσεως ἑστὼς ἐν τόπω ἁγίω. Τὰ πλήθη φεύγουν, οἱ ναοὶ ἐρημώνονται, ὁ Σατανᾶς θριαμβεύει.

Ἀλλὰ τὴν ἀηδίαν, τὴν ἀποστροφήν, τὴν βδελυγμίαν προκαλεῖ ἀκόμη περισσότερον ἡ διαγωγὴ τοῦ κληρικοῦ ἐκείνου, ὅστις ὑπέπεσεν εἰς πλημμέλημα ὄχι πλέον κατὰ τῆς ἠθικῆς, ἀλλὰ κατὰ τῆς ἀμωμήτου πίστεως, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν ὁποίαν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ πρέπει νὰ φυλάττη ἀκεραίαν, ἀδιάφθορον, ἀμόλυντον πᾶς κληρικὸς καὶ μάλιστα ὁ ἐπίσκοπος. Ἡ πίστις εἶνε ἡ ὐψίστη κορυφή. Σφάλλεται περὶ τὴν ἠθικὴν ὀ κληρικός; Εἶνε βεβαίως ἀξιοκατάκριτος. Ἀλλὰ σφάλλεται περὶ τὴν ὀρθὴν πίστιν; Ὑπέπεσεν εἰς πλάνην τινά; Ἀνακαλύπτεται, ὅτι εἶνε μέλος μυστικῆς τινὸς ἑταιρείας, ἡ ὁποία ὑποσκάπτει τὰ θεμέλια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως; Ὀ κληρικὸς αὐτὸς, καὶ ἐὰν ἀκόμη ἔχη τὸν βίον του ἠθικῶς ἀδιάβλητον, δὲν δύναται νὰ σταθῆ ἐν τῆ συνειδήσει τῶν πιστῶν. Ἀπόδειξις ἔστω ὁ περιβόητος Ἄρειος, ὅστις ἔχαιρε μὲν φήμην ἀνδρὸς αὐστηροῦ περὶ τὰ ἤθη, ἀλλʼ ἀφʼ ἧς στιγμῆς ἐξεδηλώθη κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως προὐκάλεσε τὴν ἀγανάκτησιν ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ὁποίων ἐτέθη ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ἀποκαλῶν πρόδρομον τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ βδέλυγμα ἐρημώσεως τὴν χριστομάχον αἵρεσιν τοῦ Ἀρείου. Εἶθε, μυριάκις εἶθε νὰ εἶχε ὑποπέσει εἰς πορνείαν ἤ μοιχείαν ὁ Ἄρειος καὶ νὰ μὴ ἐσφάλλετο περὶ τὴν ὀρθὴν πίστιν καὶ νὰ μὴ ἐγίνετο ἐφευρέτης δεινῆς αἱρέσεως. «Ἄρειε, καὶ ὅσοι μετὰ τοῦ Ἀρείου τὰ αὐτὰ φρονεῖτε, ἐφώναζεν ὁ Μ. Ἀθανάσιος. Τὸ πλημμέλημά σας δὲν εἶνε τυχαῖον, δὲν εἶνε τὶ τὸ ἀσήμαντον, δὲν ἡμάρτετε εἰς ἄνθρωπον, ἀλλʼ εἰς αὐτὸν τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος».

* * *

Καὶ ἡ μὲν αἵρεσις τοῦ Ἀρείου(*) ὑπὸ τὰ σφοδρὰ πλήγματα τοῦ Μ. Ἀθανασίου καὶ τῶν λοιπῶν Πατέρων ἐνικήθη τότε καὶ ἐξηλείφθη ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλʼ ἰδοὺ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας προβάλλει ἐν μέσω τῆς Ὀρθοδόξου κοινωνίας ἡ βδελυρὰ κεφαλὴ αἱρέσεως φοβερωτέρας ἐκείνης, προβάλλει ἡ Μασονία. Ἡ Μασονία, ὡς καὶ ἄλλοτε ἐγράψαμεν, δὲν εἶνε ἀπλῆ τις αἵρεσις, ἀλλὰ δεινὴ ἀποστασία, ἄρνησις, προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὡς διεκήρυξε κατὰ τὸ ἔτος 1933 σύμπασα ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ Μασονία εἶνε ἄλλη τις θρησκεία, θρησκεία μυστηριακή, ὅλως διάφορος, κεχωρισμένη καὶ ξένη τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας. Διότι ἡ Μασονία ἔχει ἰδίους ναούς, στοάς, ἔχει ἰδίους διδασκάλους, καὶ ρήτορας, ἔχει ἰδίους ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, ἔχει μυστήρια καὶ τελετάς, καὶ σύμβολα, ὡς τὸν διαβήτην καὶ τὸ τρίγωνον, ἔχει ἰδικόν της Θεόν, τὸν Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος, ὅστις δὲν εἶνε ἄλλος τις παρὰ ὁ Σατανᾶς, ὅστις ἐνέπνευσε τὸ καταχθόνιον τοῦτο τῆς Μασονίας μηχάνημα πρὸς διάλυσιν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Αὐτὸν τὸν Σατανᾶν λατρεύουν εἰς τὰς στοὰς οἱ μασόνοι.

• (*) Ἀξίζει νὰ σημειώσωμεν ἐδῶ ὀλίγα τινὰ διὰ τὰς τελευταίας ἡμέρας τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου. – Ὁ Ἄρειος ἐφαίνετο, ὅτι εἶχε μετανοήσει διὰ τὰ αἱρετικά του φρονήματα, ὑπέβαλε δὲ καὶ γραπτὴν ὁμολογίαν πίστεως διὰ τῆς ὁποίας τεχνηέντως ἐκάλυπτε τὰ δυσσεβῆ φρονήματα καὶ ἐζήτει βάσει αὐτῆς νὰ γίνη δεκτὸς εἰς Ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν, ἀλλʼ ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἐδυσπίστει εἰς τὰς προφορικὰς καὶ γραπτὰς ὁμολογίας τοῦ αἱρεσιάρχου καὶ δὲν τὸν ἐδέχετο εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ Ἄρειος ἀπελπισθεὶς ἀπῆλθεν εἰς Κων)λιν, εἰσήχθη εἰς ἀκρόασιν παρὰ τῶ αὐτοκρατόρι Μ. Κωνσταντίνω, τὸν ὁποίον παρεκάλεσεν, ἵνα μεσολαβήση καὶ γίνη δεκτὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ Ἄρειος ἐνεχείρισε τῶ βασιλεῖ καὶ γραπτὴν δήλωσιν, τὴν ὁποίαν καὶ διʼ ὅρκου ἐπεβεβαίωσεν. Ὁ Μ. Κων)νος τότε τῶ εἶπε: «Ἐὰν ὀρθὴ εἶνε ἡ πίστις σου, καλῶς ἔδωκες τὸν ὅρκον, ἐὰν ὅμως ἡ πίστις σου εἶνε ψευδὴς καὶ ὡρκίσθης τʼ ἀντίθετον, ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ εἶθε νὰ κρίνη τὰ κατά σέ». Κατόπιν τῆς δηλώσεως ταύτης ὁ Ἐπίσκοπος Κων)πόλεως Ἀλέξανδρος διετάχθη νὰ τὸν δεχθῆ εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν. Οἱ φίλοι τοῦ Ἀρείου ἔχαιρον καὶ ἐπανηγύριζον, διότι ὁ ἀρχηγός των θὰ ἐθεωρεῖτο ὡς ὑγιῶς ἔχων περὶ τὴν πίστιν. Ἀλλʼ ὁ ἐπίσκοπος Ἀλέξανδρος ἔκλαιε καὶ παρεκάλει τὸν Κύριον, ἵνα μὴ ἴδη τὴν ἡμέραν, καθʼ ἧν ἕνας ὕπουλος ἐχθρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ εἰσήρχετο καὶ πάλιν εἰς τὸ Ἱερὸν Θυσιαστήριον καὶ οὕτως ἡ ἀσέβειά του ὡς εὐσέβεια θὰ ἐλογίζετο. Προσηύχετο καὶ ἔλεγεν: «Ἤ ἀπόλυσον ἐμὲ ἐκ τῆς παρούσης ζωῆς ἤ ἄρων Ἄρειον ἐκ τοῦ μέσου». Ὁ Κύριος ἤκουσε τὴν προσευχὴν τοῦ πιστοῦ του δούλου. Καὶ μετὰ τοὺς ἱστορικοὺς τῆς Ἐκκλησίας, Θεοδώρητον καὶ Σωκράτη, ἔγινε «θαῦμα τι φρικτὸν καὶ παράδοξον». Ἐνῶ ὁ Ἄρειος μετὰ πολλῆς τῆς ὑπερηφανείας καὶ δορυφορίας μετέβαινεν εἰς τὸν Ὀρθόδοξον Ναόν, κατελήφθη ὑπὸ σφοδρῶν κοιλιακῶν πόνων καὶ εἰσελθὼν εἰς δημόσιον ἀποχωρητήριον ἐξέψυξεν. Ἧτο τὸ ἔτος 336 μ.Χ.

Ὁ κατὰ τοιοῦτον τραγικὸν τρόπον ἐπελθὼν θάνατος ἐξελήφθη ὡς ἐκδήλωσις τῆς Θείας Δικαιοσύνης, ἡ ὁποία ἐτιμώρησε τὴν ἀνειλικρίνειαν καὶ τὴν ὑπουλότητα τοῦ Ἀρείου, ἵνα διὰ ψευδῶν δηλώσεων καὶ ὅρκων ἐξαπατήση τὴν Ἐκκλησίαν καὶ εἰσέλθη καὶ εἰς τὸ θυσιαστήριον. Τὸ οἰκτρὸν τέλος τοῦ Ἀρείου εἶνε δίδαγμα διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία πρέπει νὰ μὴ πιστεύη εὐκόλως τοὺς ἐκ φοβερῶν αἱρέσεων καὶ πλανῶν προσερχομένους. Ὀφείλει τούτους νὰ θέση ὑπὸ ἔλεγχον καὶ δοκιμασίαν πολυετῆ πρὸς διεξακρίβωσιν τῶν ἀληθῶν φρονημάτων αὐτῶν.

Τὸ βάθος αὐτὸ ποὺ ἐγκρύπτει ἡ μασονία εἰμπορεῖ νὰ μὴ θέλουν νὰ ἐννοήσουν οἱ πολλοὶ ἀπατώμενοι ἀπὸ τὰς βιτρίνας τῆς Μασονίας, τὰς διαφόρους ἐξωτερικὰς ἐκδηλώσεις τῆς ἀλληλεγγύης καὶ φιλανθρωπίας, εἰμπορεῖ ἀκόμη καὶ θεολόγοι καθηγηταὶ ἔχοντες σχέσεις μὲ ὑψηλὰ πρόσωπα μεμυημένα εἰς τὴν μασονίαν ἤ καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ὄντες μασόνοι, νὰ μὴ θέλουν νὰ τὸ παραδεχθοῦν καὶ διʼ αὐτὸ νὰ ἐξανίστανται κατὰ τῆς ὠμῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία ἀποκαλύπτει τὴν φύσιν καὶ τοὺς σκοποὺς τῆς Μασονίας, ἀλλὰ τὸ μικρόν, τὸ περιφρονημένον ποίμνιον τοῦ Ἰησοῦ, ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ αἰσθητήριον τῆς πίστεως, τὸ ὁποῖον τὸ ἐδώρησεν ἡ Θεία Πρόνοια, ὀσφραίνεται ἀμέσως τὴν κακοσμίαν τῆς αἱρέσεως, καὶ διʼ αὐτὸ μετὰ βδελυγμίας ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὰ μέρη ἐκεῖνα, εἰς τὰ ὁποῖα συνεδριάζουν οἱ μασόνοι. Ἐὰν εἶχε δικαίωμα, θὰ ἐκρήμνιζε ταῦτα ἐκ θεμελίων ὡς εἰδωλεῖα. Δὲν θὰ λησμονήσω ποτὲ τὴν ἀπάντησιν, τὴν ὁποίαν μοῦ ἔδωκεν ἕν παιδίον τῆς πόλεως Θεσσαλονίκης. Ὅταν πρὸ ἐτῶν διηρχόμην ἔξωθεν μιᾶς καλλιμαρμάρου Στοᾶς τῆς συμπρωτεούσης τῆς Ἑλλάδος, συνήντησα ἕνα ὅμιλον παιδιῶν ποὺ ἔπαιζον εἰς τὸν δρόμον. Ἠρώτησα: «Τὶ εἶνε τὸ ὡραῖον αὐτὸ κτίριον;». Εἰς ἀμηχανίαν περιῆλθον τὰ παιδιά! Δὲν ἤξευρον νὰ μοῦ ἀπαντήσουν. Μόνο ἔλεγον, ὅτι ὅταν ἀνοίγη τὸ κτίριον, τότε ὀ δρόμος καθʼ ὅλον τὸ μῆκος γεμίζει ἀπὸ αὐτοκίνητα πολυτελείας ποὺ μεταφέρουν προσκεκλημένους. Ἕνας ὅμως μικρὸς ζωηρὸς εἶπεν: «Ἐγὼ ἠξεύρω τὶ εἶνε. Ἡ γιαγιά μου μοῦ εἶπε νὰ μὴ πλησιάζω τὸ μέγαρον αὐτό, διότι θὰ πάθω κακό. Εἰς αὐτὸ μαζεύονται οἱ σατανάδες...». Ἡ γιαγιὰ τοῦ μικροῦ προφανῶς ἤξευρε ὅτι πρόκειται περὶ Μασονικῆς στοᾶς, καὶ διʼ αὐτὸ ὡς κέντρον δαιμονικῶν συγκεντρώσεων ἐχαρακτήριζε τὸ Τεκτονικὸν Μέγαρον.

Μασονικὴ Στοὰ = ἐργαστήριον Σατανικόν. Διὰ τοῦτο ὁ εὐσεβὴς ἑλληνικὸς λαὸς ὅταν πληροφορηθῆ ὄτι ἄτομα ποὺ κατέχουν σπουδαίας θέσεις εἰς τὴν πολιτικὴν καὶ στρατιωτικὴν ἱεραρχίαν, ἀνήκουν εἰς Μασονικὰς στοάς. Ἀλλʼ ἡ λύπη τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ μας ἀποκορυφοῦται καὶ εἰς βαθὺ αἴσθημα ἱερᾶς ἀγανακτήσεως μετατρέπεται, ὄταν πληροφορηθῆ ὄτι καὶ ἀνώτατοι ἀξιωματοῦχοι τῆς Ἑκκλησίας, εἰς τοὺς ὁποίους εἶνε ἐμπιστευμένη ἡ ἀνύστακτος φύλαξις τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης τῆς Πίστεως, ἔχουν διασκελίσει κατʼ ἐπανάληψιν τὸ κατώφλι τῶν Μασονικῶν Στοῶν καὶ εἶδον καὶ ἤκουσον ἐν αὐταῖς τὰ βδελυρὰ μυστήρια τῶν φραγκομασόνων καὶ τούτων εἶνε θερμοὶ φίλοι καὶ ὁπαδοί. Κληρικοὶ μέλη Μασονικῶν Στοῶν! Οἱ τοιοῦτοι κληρικοὶ ἐν τῆ συνειδήσει τοῦ λαοῦ μας φαίνονται πλέον ὡς βδελύγματα ἐρημώσεως ἑστῶτα ἐν τόποις ἁγίοις, ὡς εἶνε οἱ ἄμβωνες, οἱ θρόνοι, τὰ ἱερὰ τῆς Ὀρθοδοξίας θυσιαστήρια. Καὶ εἰς τοιαῦτα δυστυχῶς εἰσεχώρησεν ἡ Μασονία. Φρῖξον ἥλιε, ἀναστέναξον γῆ!

Διὰ τοῦτο ἡ «Σπίθα», ἀπηχοῦσα τὴν κοινὴν ἀγανάκτησιν, ὅταν κατὰ τὰ τέλη Ὀκτωβρίου ἐπληροφορήθη, ὅτι κληρικὸς τις ἐτόλμα νὰ ὑποβάλη ὑποψηφιότητα διὰ τὸν ἔνδοξον Πατριαρχικὸν θρόνον τῶν Ἱεροσολύμων, ἐδημοσίευσεν ἰδιαίτερον ἄρθρον ὑπὸ τὴν ἐπιγραφήν: «ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ;». Ἀντίτυπα τοῦ φύλλου τούτου κατὰ ἑκατοντάδας ἀεροπορικῶς ἀπεστάλησαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Καὶ ὄχι μόνον ἡ «Σπίθα», ἀλλὰ καὶ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ καὶ θρησκευτικὰ περιοδικά, ἡ «Ἐνορία», οἱ «Τρεῖς Ἱεράρχαι», ἡ «Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ὁ «Ὀρθόδοξος Παρατηρητὴς», καὶ ἡ μαχητικώτατη ἐφημερὶς «Χριστιανικὴ Δημοκρατία» ὕψωσαν φωνὴν διαμαρτυρίας κατὰ τῆς ἐπαπειλούσης τὸ Πατριαρχεῖον θρησκευτικῆς συμφορᾶς. Κατόπιν τούτων ἡ ἐπὶ θύραις τότε ἐκλογὴ Πατριάρχου ἀνεβλήθη. Ὅλοι ἠλπίζομεν ὅτι ὁ κίνδυνος ἀπεσοβήθη. Ὅλοι ήλπίζομεν ὅτι ὁ κίνδυνος ἀπεσοβήθη, καὶ ἐχαίρομεν διὰ τὴν νίκην. Ἀλλὰ δυστυχῶς διεψεύσθημεν. Τὴν 29 παρελθόντος μηνὸς ἔγινεν ἐκλογὴν καὶ οἰ αἰθέρες μετέδωκαν αὐθημερὸν τὴν εἴδησιν ὅτι ὡς Πατριάρχης ἐξελέγη ὁ κληρικὸς ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον θρησκευτικὰ περιοδικά, μοναχοί, ἱερεῖς, ἀρχιερεῖς, λαὸς εὐσεβὴς Ἀθηνῶν καὶ Ἰεροσολύμων κατήγγειλαν δημοσία ὡς μασόνον καὶ παρουσίαζον τὰς ἀποδείξεις, τὰ ἀδιάψευστα τεκμήρια τῆς ἐνοχῆς του. Σημειωτέον ὅτι οὐδʼ αὐτὸς ὁ ἴδιος ἐφʼ ὅσον εἰς τὴν κατʼ αὐτοῦ κατηγορίαν ἀπήντησεν εἰς τὸν ἡμερήσιον τύπον, ἠρνεῖτο τὸ καταγγελόμενον, ἀλλὰ διὰ μιᾶς εὐφυοῦς, γενικῆς καὶ ἀορίστου δηλώσεως ἠθέλησε νὰ ρίψη πέπλον ἐπὶ τοῦ σκανδάλου, ὡς ὀρθῶς ἐξήλεγξε τὴν δήλωσίν του ὁ «Ὀρθόδοξος Παρατηρητὴς», εἰς τὸ φύλλον τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου 1956.

Μασόνος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων! Οὕτως ἡ προδοσία τῆς πίστεως ἐβραβεύθη καὶ ἡ μασονία ἐν τῶ προσώπω τοῦ τοιοῦτου ἱερωμένου δύναται νὰ καυχᾶται ὅτι εἰς τὰ μέλη αὐτῆς μεταξὺ τῶν ἄλλων ὑψηλῶν προσώπων συγκαταλέγει ἤδη καὶ τὴν Α. Μακαριότητα τὸν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ. Βενέδικτον. Ἐὰν ὑπῆρχε τι χειρότερον τούτου, θὰ ἐλέγομεν, μὴ χειρότερα. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει. Καὶ μόνον ὁ προφητικὸς λόγος τοῦ Σωτήρος Χριστοῦ, τὸν ὁποίον ὡς ρητὸν ἔχομεν προτάξει εἰς τὸ παρὸν ἄρθρον, ἁρμόζει εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν.

* * *

Ἡ ἐν τῶ Πατριαρχείω Ἱεροσολύμων κατάστασις ἀπὸ καθαρῶς ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως κρινομένη εἶνε ἀθλία ὅσον οὐδέποτε ἄλλοτε καὶ ἀξία πολλῶν θρήνων. Εὐσεβεῖς, οἱ ὁποῖοι κατὰ πρόσφατον παρελθὸν ἐπεσκέφθησαν τὰ Ἱεροσόλυμα, περιγράφουν μὲ τὰ μελανώτερα χρώματα τὴν διαφθοράν, τὴν ἠθικὴν καὶ θρησκευτικὴν σῆψιν, ἥτις προσλαμβάνει διαστάσεις γαγγραίνης. Γυναῖκες ἀμφιβόλου ἠθικῆς ὑποστάσεως ἔχουν ἐγκαθιδρυθῆ ἐντὸς τῶν κτιρίων τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος. Μοναχοί, ἀρχιμανδρῖται καὶ ἐπίσκοποι συζοῦν ἀναιδέστατα μετὰ συνεισάκτων γυναικῶν, προκαλοῦντες τὰ εἰρωνικὰ μειδιάματα καὶ τοὺς ἐμπαιγμοὺς τῶν ἀλλογλώσσων καὶ ἀλλοθρήσκων. Ὡς ἑλληνικὸν στοιχεῖον «μυκτηρισμὸς ἐγενήθημεν τοῖς κύκλω ἡμῶν». Καὶ τώρα ὡς στέμμα τῆς ὅλης ἀθλίας αὐτῆς καταστάσεως ἔρχεται ἡ ἐκλογὴ μασόνου ὡς Πατριάρχου τῆς Ἱερᾶς Πόλεως.

«Ἀλλʼ ἐξελέγη πλέον, θὰ εἴπουν ἴσως τινές. Τὶ δύνασθε νὰ κάμητε; Μάταιος ὁ κόπος σας. Μόνον θόρυβος γίνεται. Πρέπει καὶ σεῖς νὰ ὑποκύψητε καὶ νὰ τὸν ἀναγνωρίσητε». Ἀλλʼ ἐδῶ, ἀγαπητοί, δὲν πρόκειται περὶ προσώπων, ἀλλὰ περὶ ἀρχῶν καὶ ἰδεῶν. Δὲν πρόκειται περὶ τυχαίου τινὸς γεγονότος, περὶ μοιχείας καὶ πορνείας, ἀλλὰ περὶ πλημμελήματος πλήττοντος αὐτὰς τὰς βάσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ Μασονία ὡς εἴπομεν εἶνε ἄρνησις Χριστοῦ. Καὶ πᾶς κληρικὸς ἀποδεικνυόμενος ὅτι προσεκήνυσε εἰς τὰς Μασονικὰς στοὰς τὸν Ἀντίχριστον δὲν ἔχει καμμίαν θέσιν ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν τὸ λέγομεν μόνον ἡμεῖς, ἀλλʼ ὁλόκληρος ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία κρίνουσα ἰδιαιτέρως τὸ ζήτημα τῶν μασόνων ἱερωμένων ἀπεδέχθη ὁμοφώνως τὴν πρότασιν τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου, ἔχουσαν οὕτως: «Ὁ Μασονισμὸς δὲν συμβιβάζεται ποσῶς πρὸς τὸν Χριστιανισμόν, ἐφʼ ὅσον εἶνε Σωματεῖον μυστικὸν ἐνεργοῦν καὶ διδάσκον ἐν κρυπτῶ καὶ παραβύστω καὶ θεοποιοῦν τὸν Ὀρθολογισμόν ὁ Μασσονισμὸς δέχεται ὡς μέλη αὐτοῦ οὐ μόνον χριστιανούς, ἀλλὰ καὶ Ἑβραίους καὶ Μουσουλμάνους. Ἐπομένως δὲν δύναται νὰ ἐπιτραπῆ εἰς κληρικοὺς νὰ μετέχουν τοῦ Σωματείου τούτου. ΘΕΩΡΩ ΑΞΙΟΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΠΑΝΤΑ ΚΛΗΡΙΚΟΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΤΟΥΤΟΥ». Συνεπῶς συμφώνως μὲ τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας ἄξιος καθαιρέσεως καὶ ὄχι προαγωγῆς εἰς τὸ ὕψιστον ἐκκλησιαστικὸν ἀξίωμα τοῦ Πατριάρχου εἶνε ὁ Βενέδικτος. Καὶ ὄχι μόνον ἡ ἀπόφασις αὕτη τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλὰ καὶ ἕτερον γεγονός, ὅπερ συνέβη ἐν τῆ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρὸ 65 περίπου ἐτῶν κατὰ τὸ ἔτος καθʼ ὅ ἐγεννᾶτο ὁ ἐκλεγεὶς Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, δεικνύει ὁποῖον εἶνε τὸ φρόνημα καὶ ἡ στάσις τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας κατὰ τὰς βδελυρᾶς μασονίας. Τῶ 1893 ἐψηφίσθη ὡς ἀρχιεπίσκοπος Χαλκίδος ἀρχομανδρίτης τις ὀνόματι Εὐγένιος Δεπάστας, ἀλλὰ περὶ τούτου διεδίδοτο ἐπιμόνως φῆμαι καὶ ἐγράφη καὶ εἰς Ἀθηναϊκὴν ἐφημερίδα, ὅτι εἶνε μέλος Μασονικῆς Στοᾶς. Ἡ Ἱ. Σύνοδος λαβοῦσα γνώσιν τῆς κατηγορίας ἀνέβαλε τὴν χειροτονίαν τοῦ ἐψηφισμένου, ὅστις ἐκλήθη καὶ ὑποχρεώθη νὰ δώση λίβελλον, γραπτὴν δηλαδὴ δήλωσιν, διʼ ἧς διεκήρυξεν ὅτι οὐδέποτε ἐχρημάτισεν μέλος τῆς Μασονικῆς Στοᾶς καὶ μόνον κατόπιν τῆς δηλώσεως ταῦτης ἐγένετο ἡ χειροτονία τοῦ κληρικοῦ τούτου εἰς ἐπίσκοπον. Ὁ λίβελλος οὗτος εὑρίσκεται εἰς τὰ ἀρχεῖα τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ ἐπὶ λέξει ἔχει ὡς ἐξῆς:

«Λίβελλος δοθεὶς ὑπὸ τοῦ ἀρχιμ. Εὐγενίου Δεπάστα ἐνώπιον τῆς Ἱ. Συνόδου πρὸς ἀνατροπὴν τῆς κατʼ αὐτοῦ χαλκευθείσης συκοφαντίας, ὅτι ἀνήκει εἰς τὴν Μασονικὴν ἐταιρείαν. Πληροφορηθείς, ὅτι ἀνθρωποί τινες εἴτε κακῶς πρὸς ἐμὲ διακείμενοι, εἴτε ἐκ συμφέροντος ὠθούμενοι κατήγγειλαν μὲ τὸ ἐπὶ δέκα καὶ ὁκτὼ ὅλα ἔτη τὰ θρησκευτικὰ μαθήματα διδάσκον ὀρθόδοξον τέκνον τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ὡς ἀνῆκον εἰς τὴν ἑταιρείαν τῶν Μασσώνων˙ τούτου ἕνεκα μάρτυρα ἐπικαλούμενος τὸν Παντογνώστην Θεὸν διαβεβαιῶ τὴν Ἱ. Σύνοδον, ὅτι τὸ τοιοῦτον εἶνε στυγερὰ συκοφαντία καὶ ὄτι οὔτε ἀνῆκον οὔτε ἀνήκω εἰς τὴν Μασσωνικὴν ἑταιρείαν καὶ ὅτι περὶ αὐτῆς γινώσκω τόσα μόνον; ὅσα καὶ πᾶς ἄλλος ἐξ ἀκοῆς ἤ ἐκ συγγραμμάτων. Τοῦτο ἐθεώρησα καθῆκον νὰ πιστοποιήσω εἰς τὴν Ἱ. Σύνοδον, τῆς ὁποίας τυγχάνω τέκνον πιστὸν καὶ ὀρθόδοξον καὶ καθησυχάσω πᾶσαν τυχὸν σκανδαλισθεῖσαν συνείδησιν».

Ἀλλʼ ὁ Ἀρχιμ. Βενέδικτος Παπαδόπουλος χωρὶς νὰ δώση τοιαύτην δήλωσιν, ὄτι δὲν ἀνήκε ποτὲ εἰς τὴν Μασονίαν κατώρθωσε καὶ ἀρχιερεὺς Τιβεριάδος νὰ χειροτονηθῆ καὶ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων νὰ ἐκλεγῆ ὑποβοηθούμενος δυστυχῶς εἰς τὴν τελευταίαν προαγωγήν του, ὡς ἔγραψεν Ἀθηναϊκὴ ἐφημερίς, καὶ ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους.

* * *

Καὶ τὶ μὲν τώρα ἀπέναντι τοῦ πρωτοφανοῦς αὐτοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σκανδάλου οἱ ἐν Ἱεροσολύμοις μοναχοί, ἱερομόναχοι καὶ ἐπίσκοποι, ὄσοι τουλάχιστον ἀκούουν τὴν λέξιν μασονία καὶ φρίττουν καὶ θεωροῦν αὐτὴν ὡς βδέλυγμα ἐρημώσεως ἑστὼς ἐν τόπω ἁγίω, θὰ πράξουν, δὲν γνωρίζομεν. Εἴθε ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν νʼ ἀναζήση τὸ ἡρωϊκὸν πνεῦμα τοῦ ἀγίου Θεοδώρου Στουδίτου, ὅστις εἰς πολὺ μικροτέρας σημασίας περίπτωσιν τῆς προκειμένης διεμαρτυρήθη ἐντόνως καὶ μὴ εἰσακουσθεὶς διέκοψε πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἥτις κατεπάτει ἀναιδῶς τὰς ἱερὰς συνθήκας τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλʼ ἐπειδὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων συνδέεται διʼ ἀδελφικῶν δεσμῶν μετὰ τῆς μητρὸς τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς Ἐκκλησίας Σιών, δὲν δύναται καὶ αὐτὴ νʼ ἀδιαφορήση. Εἶνε ἰδική της ὑπόθεσις τοῦ Πατριαρχείου. Διὰ τοῦτο τὰ πιστά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τέκνα, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, ἀφʼ ἧς στιγμῆς ἤκουσαν ὅτι ἐξελέγη ἐκεῖνος, ὅν ἀπέκρουσεν ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις, ὡς μασόνον, ἔχουν ταραχθῆ καὶ δὲν εὑρίσκουν ἀνάπαυσιν, καὶ διʼ αὐτὸ πρὸς καθησύχασιν τῆς ταραχῆς αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκην νʼ ἀπευθυνθοῦν πρὸς ὅλους τοὺς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας, τοὺς συγκρατοῦντας τὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἑλλάδος, καὶ ἕνα ἕκαστον ἐξ αὐτῶν νὰ ἐρωτήσουν εὐλαβῶς: «Σεβασμιώτατε! Εἰς τὴν κατὰ τῆς μασονίας ἐγκύκλιον, τὴν ὁποίαν ἐξέδωκεν ἡ Ἱεραρχία, μᾶς λέγετε ὅτι ἡ μασονία εἶνε ἄλλη θρησκεία ἐχθρικὴ πρὸς τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν, ὡς εἶνε ὁ Μωαμεθανισμός, Βουδισμὸς καὶ Περσισμὸς καὶ μᾶς συνιστᾶτε νὰ μὴ ἔχωμεν καμμίαν σχέσιν μὲ τὰς στοάς, μὲ τὰ ἐργαστήρια αὐτὰ τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης, ἀκόμη δὲ ὅτι κληρικὸς συλλαμβανόμενος ἐπʼ αὐτοφώρω ὡς μασόνος εἶνε ἄξιος καθαιρέσεως ὡς ἀποστατήσας ἐκ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἀλλʼ ἐδῶ ἕνας κληρικὸς ἀποδεδειγμένος μασόνος εὑρίσκεται εἰς τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον. Σᾶς ἐρωτώμεν: Εἰς τὴν συγκεκριμένην αὐτὴν περίπτωσιν τὶ πρέπει νὰ κάμωμεν; Νὰ τὸν ἀναγνωρίσωμεν ὡς Πατριάρχην τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὑπὲρ αὐτοῦ νὰ προσευχώμεθα; Ἐὰν δὲ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μεταβῶμεν εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς προσκύνησιν τῶν Ἱερῶν Τόπων, ἐπιτρέπεται νʼ ἀσπασθῶμεν τὴν χεῖρα τοῦ μασόνου Πατριάρχου; Θὰ μᾶς εἴπητε ναί; Ἀλλὰ τότε τὶ ἀξίαν θὰ ἔχουν πλεόν ἡ κατὰ τῆς μασονίας ἐγκύκλιος καὶ αἱ ὑπογραφαί σας; Πρὸς τὸ θεαθῆναι ταῦτα ἐγένοντο; Νʼ ἀσπασθῶμεν τὴν χεῖρα τοῦ μασόνου Βενεδίκτου; Αὐτὴ εἶνε ἡ πρότασή σας; Ἀλλʼ αὐτὸ εἶνε ὡς οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι κατεδίκασαν τὴν αἵρεσιν τοῦ Ἀρείου, μετὰ τὴν καταδίκην νὰ ἔλεγον πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους: «Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά! Ἀσπασθῆτε τὴν χεῖρα τοῦ Ἀρείου ὡς ἱερέως τῆς Ὀρθοδοξίας»». Χειρότερον τούτου εἶνε σήμερον νʼ ἀσπασθῶμεν τὴν χεῖρα τοῦ Πατριάρχου, ὅστις δὲν ἀπέκρουσεν ὡς ψευδῆ τὴν κατηγορίαν, ὅτι προσκύνησε τὴν πεντάλφα τοῦ Ἀντιχρίστου. Διότι, ὡς εἴδομεν, ἡ αἵρεσις τοῦ Ἀρείου εἶνε μικρὰ ἐν συγκρίσει μὲ τὴν Μασονίαν, ἐν τῆ ὀποία οὺδὲν δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας μένει ἄθικτον.

Ἀλλὰ μεταξὺ τῶν ὑπογραφῶν τῶν ἀρχιερέων, αἱ ὁποῖαι ἐτέθησαν κάτωθεν τῆς ἱστορικῆς ἐκεῖνης κατὰ τοῦ Μασονισμοῦ πράξεως τῆς Ἱεραρχίας, εἶνε καὶ ἡ ὑπογραφὴ τοῦ νῦν Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ἑλλάδος κ. Δωροθέου, ὅστις τότε ὑπέγραψεν ὡς Μητροπολίτης Λαρίσης. Καὶ ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος λόγω τῆς κανονικῆς καὶ νομικῆς μορφώσεώς του, ἥτις ὁμολογουμένως τὸν διακρίνει, εἶνε εἰς θέσιν, νομίζωμεν, ὑπὲρ πάντα ἄλλον νʼ ἀντιληφθῆ τὴν σοβαρότητα τοῦ δημιουργηθέντος κανονικοῦ ζητήματος ἐν τῆ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων. Ἐρωτῶμεν εὐλαβῶς τὸν Μακαριώτατον: Ὡς Πρόεδρος τῆς Ἱεραρχίας θὰ ἐπιτρέψητε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ ἔλθη εἰς πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τοιούτου Πατριάρχου καὶ θʼ ἀνταλλάξητε μετʼ αὐτοῦ εἰρηνικὰ γράμματα; Ἤ θὰ τῶ δηλωθῆ σαφῶς καὶ εύθαρσῶς ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διὰ τὴν ἀναγνώρισίν του ἔχει σοβαρὰς ἐπιφυλάξεις; Καὶ ἐὰν τὸ Κράτος, Μακαριώτατε, ἐπιμένη διὰ τὴν ἀναγνώρισιν τοῦ Βενεδίκτου ὡς Πατριάρχου τῶν Ὀρθοδόξων , σεῖς νʼ ἀπαντήσητε: Ἡ κατὰ τῆς Μασονίας πράξις τῆς Ἱεραρχίας μὲ δεσμεύει. Κατʼ αὐτὴν μασόνος ἱερωμένος δὲν εἶνε ἄξιος προαγωγῆς, ἀλλὰ καθαιρέσεως. Συνεπῶς ἠ θέσις τοῦ Βενεδίκτου δὲν εἶνε ἐπὶ τοῦ Πατριαρχικού θρόνου, ἀλλʼ εἰς βάθος ἐρημητηρίου τινὸς πέραν τοῦ Ἰορδάνου, ἵνα ἀπὸ αὐστηρὸν γέροντα ἐν μετανοία διέλθη τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς κλαίων διὰ τὰ ἁμαρτήματά του, ὧν τὸ μέγιστον, τὸ συνεπάγον καθαίρεσιν, εἶνε ἡ ἐκ Χριστιανισμοῦ ἀποστασία του, ἡ εἰς τὴν Μασονικὴν στοὰν ἔνταξίς του. Ἄλλως ἐὰν παραμείνη εἰς τὸν θρόνον ὑπὸ τοιαύτην φοβερὰν κατηγορίαν, τὸ Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων θὰ σείεται καὶ ἡ ἐπὶ τοῦ θρόνου παραμονὴ αὐτοῦ θὰ εἶνε ἕν ἐπὶ πλέον σημεῖον τῶν καιρῶν, ὅπερ θὰ προειδοποιῆ ὅτι ἡμέραι πονηραὶ ἔρχονται διὰ τὸν Ὀρθόδοξον λαόν. Ἀλλʼ ἐλπίζομεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ΣΥΝΕΠΗΣ ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΗΝ, δὲν θὰ ἀναγνωρίση τὸ καθεστὼς αὐτὸ τῆς ἀνομίας καὶ θὰ συντελέση τὰ μέγιστα εἰς κάθαρσιν τῆς Ἱερᾶς Πόλεως ἐκ τοῦ μασονικοῦ ἄγους. Ἐλπίζομεν…