NA KANΕΙΣ KANONIKA TO ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟ

Τέλος ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
στον ιερό ναό Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Ίμερα Κοζάνης
ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Δευτέρα 14-9-1965

_______

 

_______

  Νὰ κάνῃς τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ κανονικά. Γιατὶ δυστυχῶς στὰ ἄπιστα αὐτὰ χρόνια ποὺ ζοῦμε ἔγιναν ὅλα μόδα. Μόδα στὰ μαλλιά, μόδα στὰ ῥοῦχα, μόδα στὰ παπούτσια, μόδα παντοῦ. Ἔγινε μόδα δυστυχῶς καὶ ἡ ἐκκλησία μας. Κάτω στὴν Ἀθηνα βλέπεις δυστυχῶς τοὺς νομάρχες, τοὺς ὑπουργούς, τοὺς πρωθυπουργούς, δὲν ξέρω ποιοί ἄλλοι εἶνε αὐτοὶ ὅλοι, ποὺ δὲν κάνουν τὸ σταυρό τους. Αὐτὸ ποὺ κάνουν νομίζεις πὼς εἶνε κανένας γύφτος ποὺ παίζει βιολί. Δὲν εἶνε σταυρὸς αὐτός. Εἶνε ἐμπαιγμός, εἶνε κοροϊδεία. Εἶνε θεομπαῖκτες αὐτοί. Κ᾿ ἐσεῖς ἐδῶ νὰ μὴν εἶστε θεοπαῖκτες.
Λυπήθηκα σήμερα, ποὺ κοίταζα τὰ μικρὰ παιδιὰ καὶ μερικοὺς μεγάλους ποὺ μπαίνανε στὴν ἐκκλησιὰ καὶ δὲν κάνανε τὸ σταυρό τους κανονικά. Δὲν εἶνε ὁ σταυρὸς τὸ βιολὶ τοῦ γύφτου. Νὰ τὸν κάνῃς κανονικά.
Ἂν πᾷς στὸν πάπα, οἱ φράγκοι κάνουν τὸ σταυρό τους μὲ τὰ πέντε δάκτυλα. Οἱ χιλιαστές, οἱ γιαχωβάδες ―ποὺ δὲν ὑπάρχει τέτοια χολέρα ἐδῶ― τοὺς κόβεις τὸ χέρι καὶ σταυρὸ δὲν κάνουν. Πῶς θὰ σὲ καταλάβω ὅτι εἶσαι χριστιανός; Θὰ σὲ καταλάβω ἀπὸ τὸ σταυρό.
Πῶς δηλαδή; Θὰ πάρῃς τὰ τρία δάκτυλά σου, θὰ τὰ ἑνώσης· Πατήρ, Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα, εἶνε ἡ ἁγία Τριάς. Θὰ τὰ βάλῃς στὸ κούτελο. Γιατί στὸ κούτελο; Ὅπως ὁ ἀετὸς ψηλώνει, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς ἤτανε ἐπάνω στὰ οὐράνια καὶ χαμήλωσε χαμήλωσε χαμήλωσε, καὶ ἦρθε καὶ κατέβηκε στὴ γῆ. Χριστέ, ποὺ ἤσουν στὰ οὐράνια καὶ κατέβηκες κάτω στὴν κοιλιὰ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου· Χριστέ, σ᾿ εὐχαριστοῦμε, ποὺ ἤσουν πάνω στὸν οὐρανό. Ὅταν πᾶμε τὸ χέρι κάτω, νὰ λέμε· «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς». Δεξιά· Χριστέ, ἀξίωσέ μας νὰ ποῦμε μαζὶ μὲ τὸ ληστή, «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23, 42). Καὶ ἀριστερά· Χριστέ μου, μὴ μὲ βάλῃς στὴν κόλασι. Αὐτά λέμε, αὐτός εἶνε ὁ σταυρός. Ὅταν κάνῃς κανονικὰ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, κανονικά, κάνεις μιὰ ὁλόκληρη προσευχή.
Ἐπαναλαμβάνω· νὰ μὴν εἶστε θεομπαῖκτες. Νὰ κάνετε τὸ σταυρό σας ὅπως τὸν κάνανε στὴ Σεβάστεια καὶ στον Πόντο. Ἐκεῖ ἦταν χριστιανισμός. Ἐκεῖ ἦταν ὁ Χριστός.
Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ μπήκατε στὰ καράβια οἱ Μικρασιάτες, χάσατε τὴν πίστι σας. Μέσα στὰ καράβια μάθατε νὰ βλαστημᾶτε τὸ Θεό. Στὴ Μικρὰ Ἀσία κάνανε τὸ σταυρό τους καὶ κλαίγανε οἱ ἄνθρωποι· καὶ ζοῦσανε 400 χρόνια μέσα στὴν Τουρκιὰ μὲ τὸν τίμιο σταυρό.
Λοιπόν ἐσεῖς ποὺ κατοικεῖτε στὰ Ἴμερα νὰ κάνετε τὸ σταυρό σας κανονικά.

ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ;

Καὶ πότε νὰ κάνετε τὸ σταυρό σας;
Ξυπνᾶς πρωῒ – πρωΐ; Κάνε τὸ σταυρό σου. Πᾶς στὴ δουλειά; Κάνε τὸ σταυρό σου. Πηγαίνεις στὸ χωράφι; Κάνε τὸ σταυρό σου. Σπέρνεις, γυρίζεις ἀπὸ τὸ χωράφι, μπαίνεις στὸ σπίτι; Κάνε τὸ σταυρό σου. Κάθεσαι στὸ τραπέζι; Κάνε τὸ σταυρό σου. Πᾷς νὰ κοιμηθῇς; Κάνε τὸ σταυρό σου.
«Πέφτω κάνω τὸ σταυρό μου,
ἄγγελο ἔχω στὸ πλευρό μου».
Ἐσὺ ἡ γυναίκα ζυμώνεις; Κάνε στὴ ζύμη τὸ σταυρό σου. Παντοῦ καὶ πάντα νὰ κάνετε τὸ σταυρό σας. Ὁ σταυρὸς εἶνε φύλακας «πάσης τῆς οἰκουμένης».
Καὶ τώρα κάτι ἄλλο.
Σήμερα, τέτοια ἅγια ἡμέρα, μὴ φᾶτε τίποτε. Μὴν κάνετε σὰν κάτι ἐκεῖ στὰ Λιβερά, κάτι Πόντιους. Μπασταρδέψανε ποὺ ἦρθαν ἐδῶ στὴν πατρίδα μας. Τέτοια ἅγια ἡμέρα ψήνανε γουρουνόπουλα καὶ κόττες καὶ εἶχαν φέρει ὁλόκληρο αὐτοκίνητο μὲ μπιραρία ἀπὸ τὴν Κοζάνη. Στὴ Μικρὰ Ἀσία τέτοια μέρα τρώγανε τότε ψωμάκι μὲ ξύδι. Τώρα σὰν πεινασμένα ὄρνεα, σὰν τὰ κοράκια πέφτουν πάνω στὰ κρέατα. Μὴν κάνετε ἐσεῖς σήμερα τέτοια πράγματα. Νὰ πᾶτε στὰ σπιτάκια σας καὶ νὰ κάνετε προσευχή. Γιατὶ ἔρχονται κακὲς ἡμέρες στὸ ἔθνος μας, χειρότερες ἀπ᾿ αὐτὲς ποὺ εἴδαμε.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Καὶ κάτι ἄλλο. Λίγοι εἶστε ἐδῶ στὴν ἐκκλησία. Σᾶς συμβουλεύω, αὐτὰ ποὺ σᾶς εἶπα, ὅπως ὁ Χριστὸς εἶπε τὰ λόγια του στοὺς δώδεκα ἀποστόλους κ᾿ ἐκεῖνοι τὰ σκόρπισαν παντοῦ, ἔτσι κ᾿ ἐγὼ σᾶς ἐξορκίζω μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, κ᾿ ἐσᾶς τὰ παιδιὰ κ᾿ ἐσᾶς τοὺς γέρους καὶ ὅλους, αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ σᾶς εἶπα νὰ τὰ πῆτε καὶ στοὺς ἄλλους.

ΔΕΙΞΤΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

Καὶ κάτι ἀκόμα. Τέτοια ἅγια ἡμέρα τί κάνανε οἱ χριστιανοί; Πηγαίνανε στὰ καφενεῖα; Ὄχι. Παίρνανε τὸ κεράκι τους καὶ πηγαίνανε στὰ μνήματα καὶ γονατίζανε ἐπάνω στοὺς τάφους.
Τέτοια ἅγια ἡμέρα κ᾿ ἐσεῖς νὰ πᾶτε στὰ μνήματα καὶ νὰ παρακαλέσετε τὸ Χριστό. Πέστε· Χριστέ, συγχώρεσέ μας μικροὺς καὶ μεγάλους, γιατὶ κολαστήκαμε στὸν κόσμο αὐτό.
Νὰ πᾶτε στὰ μνήματα, ποὺ ἐκεῖ μέσα εἶνε τ᾿ ἀδέλφια σας, οἱ γυναῖκες σας, τὰ παιδιά σας, καὶ νὰ τὰ περιποιηθῆτε. Νὰ τὰ σκάψετε καὶ νὰ τὰ κάνετε ὄμορφα περιβόλια· γιατὶ τώρα εἶνε ἀχούρια, γεμᾶτα ἀγκάθια. Δὲν σᾶς τιμᾷ αὐτό. Νὰ πᾶτε μιὰ Κυριακὴ ὅλοι μὲ τὶς ἀξίνες καὶ νὰ σκάψετε βαθειὰ τὴ γῆ καὶ νὰ φυτεύψετε λουλούδια καὶ κυπαρίσια.
Σᾶς δώσανε οἱ γονεῖς σας χωράφια, σᾶς γεννήσανε, σᾶς μεγαλώσανε, θυσιαστήκανε. Τί περιμένουν ἀπὸ σᾶς; Μιὰ γλάστρα, ἕνα λουλούδι, ἕνα κυπαρίσι. Εἶνε ἀγνωμοσύνη αὐτό, εἶνε θηριωδία· δὲν εἶνε ἀνθρωπισμός.
Θὰ ξανάρθω στὸ χωριό σας, ἂν ζήσω, καὶ θέλω νὰ δῶ τὸ νεκροταφεῖο σας περιβόλι. Νὰ ἔχῃ λουλούδια καὶ κυπαρίσια ἐπάνω στὰ μνήματα τῶν ἀνθρώπων ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν πατρίδα, θυσιάστηκαν γιὰ ἕνα μεγάλο ἰδανικό. Θὰ εἶστε ἀνάξιοι, ἂν τὰ μνήματά σας δὲν τ᾿ ἀλλάξετε.
Ὄχι σὰν τὰ Γρεβενά, ποὺ μπαίνουν μέσα οἱ σκύλοι καὶ παίρνουν τὰ κόκκαλα. Εἶνε ἁμαρτία μεγάλη καὶ θὰ μᾶς κολάσῃ ὁ Θεός.
Ἄντε στὴν Ἰαπωνία νὰ δῆτε. Δὲν πιστεύουν στὸ Χριστό, ἀλλὰ τὰ νεκροταφεῖα τους εἶνε περιβόλια. Ἐνῷ ἐδῶ γίνανε ἀχούρια. Ὄχι. Ἂν εἶστε χριστιανοί, νὰ πᾶτε ὅλοι στοὺς τάφους, ν᾿ ἀνάψετε κερί, νὰ γονατίσετε καὶ νὰ θυμηθῆτε τοὺς νεκρούς σας. Παρακαλέστε τὸ Χριστὸ νὰ μᾶς ἐλεήσῃ. Καὶ νὰ κάνετε τὸ νεκροταφεῖο σας περιβόλι μὲ κυπαρίσια καὶ λουλούδια. Καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεός, ὅταν τελειώσουμε τὴ ζωή μας στὸν κόσμον αὐτόν, νὰ ποῦμε κ᾿ ἐμεῖς  τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (ἔ.ἀ.).

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
Αὐγουστῖνος