ΤΟ ΦΙΤΙΛΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

–

ΤΟ ΦΙΤΙΛΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Του Λάζαρου Αραβανή

Τό παρόν συγγραφικό πόνημα εἶναι μία διηγηματική μορφή μικρῆς ἔκτασης πεζογραφικοῦ λογοτεχνήματος πού πραγματεύεται ἀληθινές ἱστορίες συγγραφέων βιβλίων, συγγραφέων ὅπου εἶναι βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Τα γεγονότα ὡς πράξεις συμβαίνουν στήν πραγματικότητα, δέν κατονομάζονται ὅμως συγκεκριμένα πρόσωπα ἤ πρόσωπα καθώς αὐτό συμβαίνει μέσα ἀπό πολλούς συγγραφεῖς σήμερα, κυρίως ἀπό ὀρθόδοξους ἕλληνες, καί ἡ διήγηση εἶναι μυθιστορηματική (δηλαδή οἱ πρωταγωνιστές στό συγγραφικό ἔργο ὡς ὀνόματα εἶναι φανταστικά). Μορφή μυθιστορηματική λοιπόν ὅσο ἀναφορά τήν ὀνοματολογία προσώπων, τά γεγονότα ὅμως είναι πραγματικά παραβολικοῦ καί διδακτικοῦ χαρακτήρα. Λογοτεχνικό πεζογράφημα ὅπως ἐκεῖνα τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μέ τήν διαφορά ὅτι ὡς συγγραφέας αὐτοῦ τοῦ ἐγχειρήματος, μόνο δόκιμος μπορῶ νά χαρακτηρισθῶ, καί σίγουρα μέ βαθμολογία χαμηλοτάτη, ὅπου δέν τολμῶ νά ἀντικρύσω τό μεγάλο μας ἥλιο τῆς πεζογραφίας μας, καί τοῦ διδακτικοῦ διηγήματος, τόν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ἕναν γίγαντα τῆς πεζογραφίας μας ὅπου μέσα ἀπό τά διηγήματα του (κυρίως γιά τήν νεολαία) ὠφελοῦσε διδακτικά τίς ψυχές των. Διηγηματική μορφή μυθιστορήματος ὅπου δέν ἀναφέρονται ἐδῶ τά γεγονότα ὡς μύθος, ὡς κάτι ὅπου δέν συνέβη ἤ ὅτι μπορεῖ νά συμβεῖ στή ζωή, ἀλλά ἀπεναντίας, συμβαίνει καθημερινά˙ τά πρόσωπα μόνον ἀλλάζουν, καί τά ὀνόματα , καθώς καί ὁ τόπος καί ὁ χρόνος τῶν συμβάντων μέσα ἀπό τήν ροή τῶν ἑκάστοτε παρελθουσῶν ἐποχῶν. Ὁμοιάζει ὡς προς τό ὕφος μέ τό συγγραφικό ἔργο τοῦ Βίκτωρος Ὀυγκώ (οἱ Ἄθλιοι) ὅπου ὡς πρόσωπα πρωταγωνιστῶν στό ἔργο του εἶναι φανταστικά, ὅπως ὁ δήμαρχος Γιάννης Αϊ Γιάννης, κλπ, ἀλλά ὅπου οἱ ἱστορίες- γεγονότων ὅπου βιώνουν οἱ ἀναγνῶστες καί οἱ κοινωνίες ὅλων τῶν ἐποχῶν εἶναι πραγματικές, καί συμβαίνουν μέσα στή ζωή μέ πρωταγωνιστές χιλιάδες ἀνθρώπων. Καί συμβαίνει διότι ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς κοινωνίες οἱ ἄθλιοι ὡς δράστες, ὅπως καί τά πλανεμένα θύματα τους ὅπου σπρώχνονται γιά τήν καταβύθιση τῆς ψυχῆς τους (πολλές φορές ἐν ἄγνοια τους), ἀλλά καί τά ἐσταυρωμένα θύματα τους, ἡρωικά θύματα αὐτοθυσίας (κατά ἐπιλογήν), ὅπου θυμίασαν τήν ὑπομονή τους νά μήν ἀνταποδώσουν μέ τό κακό στό κακό , καί ἦταν αὐτό θυμίαμα στό βωμό τῆς ἀληθινῆς πίστεως τους. Ἡ κατάκριση εἶναι ἀποκρουστική ἁμαρτωλή πράξη, καί εἶναι ἡ διαπόμπευση προσώπων ὅπου ἔπραξαν κάποια ἁμαρτία κρυφά. Ἐνῶ γιά ἐκείνους ὅπου ἔπραξαν τήν ἁμαρτωλή πράξη τους φανερά καί δημόσια , ὅπου κάμαν καί δημόσια δήλωση, βλασφημώντας τά ὅσια καί τά ἱερά τῆς πίστεως μας φανερά, πρέπει νά κατακρίνονται καί δημόσια καί φανερά ὡς πρόσωπα , καθώς τούς ἀνατρέπουμε ἐκεῖνο ὅπου μέ πανουργία ἐπιζητοῦν, ποιό; ΤΟ ΔΗΘΕΝ «ΚΑΛΟ» ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥΣ, κυρίως γιά την νεολαία, ὅπως τούς μιμηθοῦν. Χρειάζεται λοιπόν διάκριση. Ἔχουμε ὅμως ἐδῶ ὡς παρέμβαση συγγραφικοῦ πονήματος τήν περίπτωση ἀνθρώπων (βαπτιζομένων ὀρθόδοξων χριστιανῶν) , ὅπου ὡς πράγματι καλοί συγγραφεῖς βιβλίων στό σύνολον τους παράπεσαν σέ ἕνα σφάλμα, δηλαδή δήλωσαν ὀνόματα ἀντίχριστων μέσα στίς σελίδες τῶν βιβλίων τους, ὄχι ἀπό πανουργία, ἀλλά ἀπό ἔλλειψη ὀρθῆς ἐνημέρωσης, καί παρασυρόμενοι ἐκ τῆς πλανεμένης γνώμης τῶν πολλῶν. Γεγονότα λάθους-συγγραφικά ἔργα ἀρκετῶν συγγραφέων, καί ὄχι ἑνός ἤ δυό (ὅπου δέν κατονομάζω φυσικά) , ἀλλά ὅπου ἐάν τούς ἀντιληφθῆτε νά προσπαθήσουμε ὅλοι νά τούς διορθώσουμε, ἀπό ἀγάπη καί μόνο, καθώς ἡ ψυχή τοῦ καθενός μας εἶναι ὅτι πολυτιμότερο ἔχουμε. Γιατί ἀκόμα καί ἁπλούστερα ὅλοι μπορεῖ νά εἴμεθα ἐκεῖνοι˙ ὅλοι θά μπορούσαμε νά βρεθοῦμε στή θέση τοῦ συνανθρώπου μας ὅπου κάποτε ἔπεσε, εἴτε ἀπό πλάνη, εἴτε ἀπό ἄγνοια, εἴτε ἀπό χίλια δυό. Ἀκόμα καί ὁ γράφων τοῦ παρόντος πονήματος , ἐγώ ὁ ἴδιος ὅπου τα γράφω ὅλα αὐτά, μπορεῖ νά πέσει σέ συγγραφικό λάθος κακοῦ παραδείγματος ἀναφορᾶς, ἀλλά ὅπου ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί ὀφείλουμε νά τόν ἐνημερώσουμε γι’ αὐτό, καί πάντα καλοπροαίρετα. Ἡ συγνώμη γιά αὐτό ὑπάρχει, γιά νά διορθώνουμε τα λάθη μας. Ὅλοι μποροῦμε νά βρεθοῦμε στήν ἰδίαν θέση, ὡς ὁ σκοντάφτων κάποτε ἑαυτός μας, καί ὅπου μποροῦν κάπου νά ἀναγνωρίσουν τούς ἑαυτούς μας καί τούς ἑαυτούς τους , νά ἀναγνωρίσουν κάποτε κάτι ἀπό τούς πρωταγωνιστές (δράστες καί θύματα) τοῦ παρόντος διηγηματικοῦ μυθιστορηματος. Νά ἀναγνωρίσουν κυρίως τούς πρωταγωνιστές τοῦ διηγήματος ὡς τούς ἑαυτούς τους, καί μαζί καί τά σφάλματα τους, ὡς ἴδια μέ τά δικά τους. Ποῖο λοιπόν εἶναι τό ζητούμενο σφάλμα ὅπου θά πρέπει νά διορθωθῆ; ˙ καί τό ζητούμενο σφάλμα τους εἶναι ὅπου ὡς συγγραφεῖς ἐτοποθέτησαν μέσα στίς σελίδες τῶν βιβλίων τους (κάπου) τά ὀνόματα ἀντίχριστων ὡς φόρο τιμῆς, στεφανώνοντας τους κατά αὐτόν τόν τρόπο. Στεφανώνοντας προδότες τοῦ Χριστοῦ μας, λογοτέχνες (κυρίως) , καίἄλλοι διάφοροι, ὅπως καλλιτέχνες, κλπ. Πρόκειται περί τοῦ καθρέφτη τους, ἀντικρύζοντας τήν παροῦσα μυθιστορηματική διήγηση τοῦ εἰδώλου τους, ἑνός εἰδώλου ὅπου προσκύνησαν ἔμμεσα καί στεφάνωσαν ἄμεσα ἐξυψώνοντας ὅλους ἐκείνους τούς προδότες τῆς πίστεως μας ὀρθοδοξίας, καί συγχρόνως προδίδοντας τόν Θεό, γιατί ὅπως λέγει καί ὁ ἅγιος Χρυσόστομος : «ὁ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ βασιλέως συμφιλιάζων, οὐ δύναται τοῦ βασιλέως φίλος εἶναι, ἀλλ᾽ οὐδέ ζωῆς ἀξιοῦται, ἀλλὰ σύν τοῖς ἐχθροῖς ἀπολεῖται».

Καταθέτω ἐπίσης ἕνα παράδειγμα ἱστορικοῦ γεγονότος παρακάτω. Ἕνας ἀσκητής εἶδε ἔξω ἀπό τό κελλί του ἕνα βράδυ τήν Παναγία μας μέ δυό ἱεροπρεπεῖς ἄνδρες. Ἔτρεξε ἔβαλε μετάνοια καί λέει: Παναγία νά ρθεῖς νὰ εὐλογήσεις τό κελλί μου. Καί ἡ Παναγία τοῦ λέει: Δέν ἔρχομαι γιατίἔχεις μέσα τὸν ἐχθρό μου. Ὁ γέροντας στεναχωρήθηκε. Δέν εἶχε κανένα μέσα. Μπροστά ἀπό καιρὸ εἶχε δανειστεῖ ἕνα βιβλίο ἀπό ἕνα ἄλλο ἀσκητή. Καί διαβάζοντας στό τέλος εἶχε δύο λόγους τοῦ Νεστορίου κατά τῆς Παναγίας μας, ποὺ τὴν ἀποκαλοῦσε Χριστοτόκο καί ἀνθρωποτόκο καί ὄχι Θεοτόκο. Αὐτό ἦταν ἡ αἰτία ποὺ ἡ Παναγία μας εἶπε δέν ἔρχομαι, γιατί ἔχεις μέσα τὸν ἐχθρό μου. Ὅποιος λοιπόν ἔχει φιλίες μέ τοὺς ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ καί τῆς Παναγίας γίνεται αὐτόματα καί αὐτός ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί τῆς Παναγίας καί θά χαθεῖ μαζί τους.

Νά τά ἀναγνωρίσουν , ὡς δικά τους σφάλματα , πολλά ἐν ἀγνοία τους (ὅπως πιστεύω), καί νά τά διορθώσουν (ἐλπίζω). Ἀλλά πῶς ἀλήθεια μπορεῖ κάποιος συγγραφέας νά διορθώσει ἕνα σφάλμα-παράγραφο, ἤ κάποιες προτάσεις σέ βιβλίο του ὅπου ἔχει μεταφρασθῆ σέ ξένες γλῶσσες; καίἤδη εἶναι χιλιάδες και εκατομύρια (ἴσως) τά ἔντυπα του στά χέρια χιλιάδων ἀνθρώπων σέὅλη τήν ὑφήλιο; (βλέπε ἐπί παραδείγματι ἐάν τό βιβλίο ἔχει μεταφρασθῆ στά κινεζικά, καί ἔχει ἁπλωθῆ ὁλόκληρο στήν ἀχανή αὐτή χώρα τῶν ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων κατοίκων-βλέπε ἐξώφυλλο ἐντύπου) ˙ καίὅμως ὑπάρχει τρόπος , μέσα στό χρόνο καί στόν τόπο διάπραξης μιᾶς ἀσύλληπτης πνευματικῆς μολυσματικῆς ἀκίδας , ἀκίδας τρυπωμένης ὡς ἀλώπηξ μέσα στίς σελίδες τοῦ βιβλίου. Μυθοπλασία διηγηματική σάν ἕνα συγγραφικό ἔργο (μέ λιγότερες σελίδες ἀπό τα κοινά μυθιστορήματα ὅμως, γιά νά μήν κουράσουν τον ἀναγνώστη) ὕψιστων ἠθικῶν νοημάτων. Βεβαίως, ὅλο αὐτό τό νόημα πρός καλοπροαίρετη ὠφέλεια τῶν ἀναγνωστῶν, καί χωρίς φυσικά νά θέλω νά συγκριθῶ στό πνευματικό μέγεθος μεγάλων μυθιστοριογράφων ἐξειδικευμένοι στό καλό συγγραφικό διηγηματικό μυθιστόρημα . Τό προσφέρω λοιπόν τό παρόν πόνημα μου ὡς μυθοπλασία στούς ἀναγνῶστες , καί μέ τήν ἐλπίδα μέσα ἀπό αὐτό νά βροῦν τόν δικό τους πρωταγωνιστή-πρόσωπο οἱ σύγχρονοι συγγραφεῖς μας , σύγχρονοι συγγραφεῖς μας ὅπου προέβαλαν μέσα ἀπό τό σύνολον καλοπροαίρετων ἠθικῶν ἀξιῶν στά βιβλία τους (συγγραφικά ἔργα τους) πρόσωπα ὅπου ἦταν ἐπίσημα δηλωμένα ὡς ἐχθροί τῆς πίστεως μας (ὀρθόδοξη χριστιανοσύνη) καί κατά ἐπέκταση καί ἐχθροί τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ μας. Τό παρόν συγγραφικό μου διηγηματικό μυθιστόρημα -πόνημα εἶναι συγγραφικό ἔντυπο εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπό πραγματικές περιπτώσεις συγγραφέων βαπτισμένων ὀρθοδόξων χριστιανῶν˙ βαπτισμένων ὀρθοδόξων ἑλλήνων συγγραφέων, ἀλλά καί ἄλλης ἐθνικότητας συγγραφεῖς ὀρθοδόξων χριστιανῶν (ὡς βαπτιζόμενοι ὀρθόδοξοι)˙ συγγραφέων ὅπου ἐν ἀγνοία τους μέσα ἀπό τά βιβλία τους ἐξύψωσαν κολακευτικά στόν κόσμο ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας˙ τούς ἐξύψωσαν δημιουργώντας πλάνη στούς ἀναγνῶστες τους γιά τό ποιοί εἶναι οἱ πραγματική ἐχθροί τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἑπομένως ὑπάρχει πνευματική βλάβη στό συνάνθρωπο , συνάνθρωπο-ἀναγνώστη ὅπου δέν γνωρίζει τό ἀντίχριστο πρόσωπο, καί παρασύρεται ἀπό το συγγραφέα νά τό θαυμάσει. Εἶναι ἐχθροίὅμως τῆς ἀνθρωπότητας καί τοῦἀνθρώπου, ὅπου τούς παρουσίασαν στόν κόσμο ἐν ἄγνοια τους (ἐπαναλαμβάνω, καί θέλω νά πιστεύω πολλοί ἀπό τους συγγραφεῖς) ὡς φίλοι τοῦἀνθρώπου , ἐνῶ ἦταν καί εἶναι οἱ ἐχθροί στήν πραγματικότητα. Ἐχθροί τοῦ ἀνθρωπίνου γένους , καί πράκτορες τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Ἐχθροί ὅπου δηλητηρίασαν πνευματικά καί τά σχολικά βιβλία τῶν παιδιῶν μας (οἱ ἀντίχριστοι μασόνοι λογοτέχνες ἐπί παραδείγματι) μέ τά γλυκά δηλητηριασμένα λογοτεχνικά ἐμφυτεύματα-χαραγματιές σκέψεων τους , καί ὅπου μέσα τους ὑποκρυπτόταν γλυκό δηλητήριο-δόλο, καί ἄλλων ἰδεολογημάτων μασονικῆς παγίδευσης, ἀθεΐας, βλασφημίας, κλπ. Τό ὅτι ἐν ἔλλειψη σωστῆς ἐνημέρωσης οἱ περισσότεροι (θέλω νά πιστεύω) ἕλληνες συγγραφείς βιβλίων προέβαλαν τιμητικά λογοτέχνες, κλπ, στόν κόσμο μας εἶναι καί τό κίνητρο τοῦ παρόντος πονήματος, διότι κατά τόν τίτλο τοῦ παρόντος συγγραφικοῦ πονήματος {ΤΟ ΦΙΤΙΛΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ .. ΑΝΑΨΕ (;)} ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα μετανοήσεως (γι’ αὐτό ὑπάρχει καί τό ἐρωτηματικό μέσα στήν παρένθεση) , ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα μετανοήσεως ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ αὐτῶν τῶν «ἐμφυτευμάτων»˙ ἐμφυτευμάτων ὅπου εἶναι μία μορφή ἀντιχριστιανικοῦ χαράγματος (666), μιά γρατσουνιά πολύ πιθανῆς ἐξελισσόμενης πνευματικῆς μόλυνσης (σέ ἀρκετό ποσοστό ἐπικινδυνότητας τῶν περιπτώσεων) ὅπως μεταβάλουν (δυστυχῶς) τό σύνολον τοῦ καλοῦ συγγραφικοῦ ἔργου τοῦ καλοπροαίρετου (κατά τα ἄλλα) συγγραφέα , ἄλλα ἀγνοήμονα τοῦ κινδύνου ὅταν στεφάνωσαν Ἰοῦδες, καί εἰσέπρατταν ἀοράτως τήν πνευματική μολυσματική γρατσουνιά στήν καρδιά. Μία γρατσουνιά μολυσματικοῦ ὄνυχος λεοπαρδάλεως ὅπου ἐκτός ὅτι κινδυνεύει ὁλόκληρο τό συγγραφικό ἔργο , κατά τό πρότυπο καθαροῦ νεροῦ=τό ὑπόλοιπο συγγραφικό ἔργο, ὅπου ρίχνουμε μέσα μία σταγών δηλητηρίου˙ τό πίνει τότες ὁλόκληρο τό ποτήρι μέ τό νερό κάποιος δίχως νά βλαφτεῖ; ἀσφαλῶς καί θά βλαφτεῖ λοιπόν, καί ἴσως καί νά νά ἐπιμολυνθῆ πνευματικῶς . Ἀλλά καί νά κινδυνεύσει καί ἡ ψυχή τοῦ συγγραφέα μελλοντικά νά σκιασθεῖ (ὅταν θά ἀποβιώσει ὡς ἄνθρωπος θνητός) καί στηθεῖ νά ἀπολογηθεῖ ἔμπροσθεν τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Θεοῦ γιά κάτι ὅπου δέν ὑπολόγισε, τήν προδοσία τοῦ Θεοῦ του, συμμαχώντας μέ τούς ἐχθρούς του, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα. Νά ἀπολογηθεῖ ἐν ὄψη τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Κυρίου , καί νά δώσει λόγο γιά τά στεφανώματα καί τήν προβολή Ἰούδων. Ἰούδων ὅπου συμμετέχουν πνευματικῶς στό βιβλίο ὡς συμβόλαιο διαθήκης, ὡς συμβαλλόμενοι σέ συμβόλαιο, καθώς ὑπάρχει ἐκεῖ μέσα (στό βιβλίο τοῦ συγγραφέα) τό ὄνομα τους. Ἐκεῖ θά παρουσιασθοῦν μεγαλοδικηγόροι δαίμονες καί θά ἀπαιτήσουν τήν ψυχή τοῦ συγγραφέα, θά ἀπαιτήσουν τήν συμμετοχή τους στό συμβόλαιο-βιβλίο, καθώς ἐκεῖ μέσα ἀναγράφεται τό ὄνομα τοῦ ἀρχισυμμορίτη τους Ἰούδα. Θά ἀπαιτήσουν ἀσφαλιστικά μέτρα, ὅπως διεκδικοῦν ὁμοίως οἱ ἄνθρωποι στά δικαστήρια τά περιουσιακα τους δικαιώματα στόν κοσμο μας, δικαιώματα-στοιχεῖα ὅμως στοιχειά, ὅπου θά στοιχειώσουν τό βιβλίο καί θά προσπαθήσουν νά στοιχειώσουν (ἐκεῖνα τά φαντάσματα τοῦ παρελθόντος) καί τόν ἴδιον τόν συγγραφέα. Ἀσφαλιστικά μέτρα ὅπου διεκδικοῦν τά περιουσιακά τους στοιχεῖα ὡς μέτοχοι σέ χρηματιστηριακές μετοχές (βλέπε: τραπεζικό ἀντίτιμο) στή συμμετοχική ἀναφορά τοῦ ἀντίχριστου ὀνόματος τους στό βιβλίο. Θά ἐπιζητήσουν συμμετοχῆς ἀπολαβές, στή συμμετοχή= μετοχή, μίαμετοχή ἁμαρτωλῆς ἀξίας, μετοχή ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ (καθώς φέρει ὁ συγγραφέας τό ἀντίχριστο ὄνομα στό βιβλίο του), καί τοῦ ἀνήκει νομικῶς καί δικαιωματικῶς. Θά διεκδικήσουν (θαρρῶ) οἱ δαίμονες δικαιώματα πνευματικῆς ἰδιοκτησίας ἀπό τό ἐκδοθέν συγγραφικό ἔργο-βιβλίο= συγγραφικόἔργο-συμβόλαιο , καθώς ἐκεῖ μέσα ἔχουν τόν ἀντίχριστο τους ἐμφυτευμένον (δηλαδή, ὑπάρχει τό ὄνομα του ἐξυψωμένο, καί τιμώμενο). Καί ὁ ἄγγελος τῆς ψυχῆς τοῦ βαπτιζομένου ὀρθόδοξου συγγραφέα θά λυπηθεῖ γιά τήν κατάληξη αὐτή, καί δέν εἶναι σίγουρο ὅτι θά μπορέσει νά βρεῖ ἄλλη καλή ὑπεράσπιση γιά νά γλυτώσει τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μήν τό τραβήξουν στήν ἄλλη πλευρά, στήν πλευρά τῆς φοβερῆς κόλασις. Θά μποροῦσε νά ἀντιπαραθέσει παραδείγματος χάρη (ὁ καλός ἄγγελος του) τίς καλές του πράξεις στή γῆ, ἤ ἕνα ἄλλο βιβλίο του ὅπου ὀμολογεῖ τήν ἀληθινή πίστη μας (ὀρθοδοξία), κυρίως στούς ξένους ὑπήκουες ἄλλων χωρῶν, καί νά εἶναι ψυχωφελῆ γιά τούς ἀναγνῶστες-συνανθρώπους του. Μακάρι λοιπόν νά γλυτώσουν εὔκολα, ἀλλά ποιός λογικός, καί μή ὑπερήφανος=ἐγωιστής ἄνθρωπος μπορεῖ νά τό ρισκάρει ;;; καί πάνω ἀπό ὅλα: τί θάἀπολογηθεῖ γι’αὐτόὁ συγγραφέας; Καί στό κάτω-κάτω γιατί νά βρεθεῖ σέ αὐτήν τήν δύσκολη καί ριψοκίνδυνη θέση ἡ ψυχή; Νά ἀπολογηθεῖ μέσα ἀπό τίς σελίδες (ἤ τήν σελίδα) τῶν βιβλίων του γιά τήν προσχώρηση εἰσόδου φαντασμάτων στόν πραγματικό κόσμο μας. Προσχώρηση φαντασμάτων καί κολασμένων βρικολάκων νά λάβουν πνευματική ὀντότητα καί νά εἰσέλθουν μέσα ἀπό σχισμές, χαραγματιές, καί παραθυράκια σελίδων ἀπό τά βιβλία τῶν συγγραφέων στόν πραγματικό κόσμο μας. Φαντάσματα τοῦ παρελθόντος , ὅπου καραδοκοῦν τώρα ὡς δαίμονες, δαίμονες ὅπως εἰσέλθουν ἀπό τόν θάνατο (κόλασις) στή ἀγωνιζομένη ζωή τῶν ἀνθρώπων ἐδῶ στή γῆ˙ νά εἰσέλθουν στόν πραγματικό κόσμο μας τά ἐνσαρκωμένα ὄνειρα-ἐφιάλτες καί νά μολέψουν καταστρεπτικά τό κάθε δημιουργικό ἄνω θρώσκω τοῦἀνθρώπου ὅπου κοιτάζει ψηλά στόν οὐρανό τό αἰώνιο μέλλον τῆς ψυχῆς του. Ζωή ἀνθρώπων ὅπου ἀγαποῦν τήν αἰωνία ζωή καί ἀπεχθάνονται τόν αἰώνιο θάνατο˙ θάνατο ὅπου τελικά εὐτυχῶς οἱ συγγραφείς βιβλίων μποροῦν νά τό ἀνατρέψουν (θαρρῶ), ἀλλά ἄς ρωτήσουν καί τόν καλό πνευματικό τους, νά τό ἀνατρέψουν ὅλο αὐτό τό κακό διαπράττοντας τήν μετάνοια, τό καλό , μέσα ἀπό μία δημόσια ἔγγραφη ὁμολογία τους (κατά τήν ταπεινή γνώμη μου). Ἔγγραφη ὁμολογία τους , πυροδοτώντας τη μέ τό φιτίλι τῆς μετανοίας . Διότι, φιτίλι ἔχει καί τό κερί ὅπου ἀνάβουμε στήν Ἐκκλησιά, εἶναι τό φιτίλι τῆς προσευχῆς , τῆς εὐχαριστίας, ἀλλά καί τῆς μετανοίας. Τό φιτίλι στό κερί ὅπου καίγονται μαζί (φιτίλι καί κερί) καί προχωροῦν μαζί καί ἀναζωπυρώνουν τήν προσευχή καί τήν μετάνοια . Προσευχή μετανοοῦντος ὅπου καί ἐλεεῖ ὁ Θεός τήν ψυχή του˙ φιτίλι ὅμως εἶναι καί ὁ μυθολογικός μίτος τῆς Ἀριάδνης, φιτίλι ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ὡς γραμμή-ὁδηγός στήν ἁμαρτωλή σελίδα τοῦ παρελθόντος βιβλίου μας μέ πνευματικό ἐκρηκτικό ὑλικό, δηλαδή κάποια ὑποβόσκουσα ἁμαρτωλή συνύπαρξη μέσα στό βιβλίο μας, ὑποβόσκουσα μέ μορφή πλάνης (ὡς ἰδεολογία καί στέφανο προδότου, ἀλλά καί προσώπου πλανεμένου (πλανεμένου ἰδεολόγου)˙ ἀρκεῖ ὅμως νά τήν βροῦμε τήν μετάνοια μας-ἔξοδο, ὡς τόν μίτο τῆς Ἀριάδνης, ἀκολουθώντας τά βήματα ὅπου διαπράξαμε τό λάθος μας, τό λάθος-Μινώταυρος, βγαίνοντας ἀπό τόν λαβύρινθο-κολασις ὅπου προσδοκοῦσε νά ἐγκλωβίσει τήν ψυχή μας. Και όταν θα μετανοήσουμε θα είναι όπου θα αντιμετοπίσουμε το λάθος-Μινώταυρος καί τότες θά βρεθοῦμε ἀντιμέτωποι πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τόν ἐχθρό τῆς ψυχῆς μας, ἀντιμέτωποι μέ τόν ἐχθρόὅπου θά κρατᾶ τήν ἀσπίδα του, τήν ἁμαρτωλή σελίδα μας, καί θά τόν ἀνατινάξουμε στή σκοτεινή κόλασις , θά τόν ἀνατινάξουμε κυριολεκτικά στή σκοτεινή κόλασις σάν πυροτέχνημα στό σκοτεινό οὐρανό, στάχτη καί θρύψαλα θά πέφτουν τότες τα συντρίμμια τοῦ λάθους-Μινωταύρου στάἔγκατα τοῦἌδη, καίἐμεῖς θά βγοῦμε ἀπό τό σκοτεινόἐκεῖνο σπήλαιο ὅπου θανατώνονται οἱ ψυχές. Θά βγοῦμε νικητές::: ΘΑ ΝΙΚΗΣΩΜΕΝ !!!ὅπως χαρακτηριστικά φώναζε στόἀκροατήριο του μέ πολύ μεγάλο ἐνθουσιασμόν ὁ μακαριστός Αὐγουστίνος Καντιώτης.

Νά βγοῦμε, δηλαδή στήν σωτήρια παλαίστρα μας, και μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεού μας νά ἐννοήσουμε τό σφάλμα μας, νά μετανοήσουμε γι’αὐτό, καί τέλος νά κάνουμε πράξη τήν μετάνοια μας πυροδοτώ-ντας μέ τήν φλόγα τῆς μετανοίας μας τό φιτίλι-ὁδηγός μας.

Τό φιτίλι τῆς φλόγας τῆς μετανοίας ὅπου θά ἀνάψει στήν εἴσοδο τῆς πύλης τοῦ σκοτεινοῦ σπηλαίου-κόλασις εἰσερχόμενοι γιά την νικηφόρο πάλη μέ τόν Μινώταυρο-λάθος μας˙ καί τό ἴδιο φιτίλι , τό φιτίλι-ὁδηγός τῆς ἐξόδου μας ὅπου θά μᾶς βγάλει ἀπό τήν ἔξοδο τῆς κολάσεως μας, λαμπυρίζοντας τό γαλάζιο χρῶμα τῆς σωτηρίας μας, θά εἶναι ἡ γαλάζια πορεία-ἔξοδος γιά τό γαλάζιο παράδεισο. Θά εἶναι ἡ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΕΣΤΡΟΦΑΣ στήν πηγή ὅπου γεννήθηκε ἡ ψυχή. Θά εἶναι ἡ ἐπιστροφή καί ἡ ἔξοδος γιά τόν Παράδεισο ἀπό τό σπήλαιο τοῦ Μινώταυρου . Πνευματική ἀνατίναξη-ἐπανάσταση λοιπόν, ἀνατίναξη μίας πρόταση-δυναμίτης ὅπου φυλαγόταν ἀπό τίς ἀποκρουστικές μορφές τῶν δαιμόνων ἀοράτως μέσα στήν σελίς (ἤ τίς σελίδες) τοῦ βιβλίου τοῦ συγγραφέα. Καί αὐτό (τό παραπάνω) λοιπόν μπορεῖ νά συμβεῖ μέσα ἀπό νέα δημόσια ἔγγραφη ὁμολογία τους (ὅπως προαναφέρθη) , ὡς νέα προσθήκη ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ-ΔΗΛΩΣΗ (προφορική ἤ γραπτή ) συμπληρωματικῶν και διορθωτικῶν λέξεων μέσα στίς σελίδες στά ἐν λόγω βιβλία τους.

Ἄς Ἀφήσω λοιπόν νά προλογίσει τό παρόν πόνημα μου ὁ μακαριστός ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης (μέσα ἀπό παλαιότερα ἀποσπάσματα συγγραφικοῦ ἔργου του) , καί νά «φωτογραφίσει» τά χαρακτηριστικά πρωταγωνιστῶν τῶν πνευματικῶν δηλητηρίων. Οἱ καλοπροαίρετοι σύγχρονοι συγγραφεῖς βιβλίων θά καταλάβουν (ἐλπίζω) τά βλαβερά «ἐμφυτεύματα» ὅπου ἆναμείχθηκαν μέσα στά καλά (στό σύνολον) καλοπροαίρετα πνευματικά νοήματα ὕψιστης ἠθικῆς ἀξίας, καί θά πράξουν τά δέοντα: δηλαδή, ἀποκατάσταση τοῦ συγγραφικοῦἔργου τους , μία ἐξομολόγηση στό βιβλίο τους, βγάζοντας ἔξω ἀπό αὐτό τά σκαθάρια, καί συγχρόνως πράττοντας καί μία δημόσια ὁμολογία πρός ὄφελος τῆς ψυχῆς των . Ἡ δημόσια αὐτή ὁμολογία θά πρέπει νά προσπαθήσουμε νά εἶναι ἰσότιμη (θαρρῶ) ἐκείνης ὅπου ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή μας:

«Πᾶς ὅστις ὀμολογήσει ἐν ἐμοί, ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων» λέγει ὁ Κύριος, «ὀμολογήσω καί Ἐγώ ἐν αὐτῶ, ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».

«Ὅποιος μέ πίστη καί θάρρος, καί χωρίς νά φοβᾶται τούς διωγμούς, χλευασμούς, οἰκονομικούς ἀποκλεισμούς, κλπ, θά μέ ὀμολογήσει Σωτήρα του καί Θεόν, θά τόν ὀμολογήσω καί γώ μπροστά στόν Οὐράνιο Πατέρα μου, ὅτι εἶναι δικός μου πιστός καί μαθητής».

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

{ Ἀντιγράφη ἀπό τό διαδίκτυο (στό μονοτονικό)}

 ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΣΤΕΦΑΝΩΝΕΤΑΙ 

«Ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. μαράν αθά» (Α ‘ Κο 16,22)

«Ο Εβραίος μου λέγει πως ο Χριστός μου είνε μπάσταρδος και η Παναγία μου πόρνη, το άγιον Ευαγγέλιον λέγει πως το έγραψεν ο διάβολος. Τώρα έχω μάτια να βλέπω τον Εβραίον;  Ένας άνθρωπος να με υβρίση, να φονεύση τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν και ύστερα το μάτι να μου βγάλη, έχω χρέος ωσάν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το δε να υβρίζη τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου, δεν θέλω να τον βλέπω»

(Κοσμάς ο Αιτωλός • Δ’ Διδαχή του ιερομάρτυρος)

Ο νέος Ιούδας στεφανώνεται

    Εις την Αποκάλυψιν του ευαγγελιστού Ιωάννου υπάρχει προφη­τεία, κατά την οποίαν το εν τω κόσμω ηθικόν κα­κόν, η πλάνη και η αμαρτία, η υπό μορφήν πολυκεφάλου τέρατος εμφανιζόμενη, θα εξαπλώση τους πλοκάμους λίαν επικινδύνως, θα λάβη διαστάσεις τοιαύτας, ώστε θα έλθη εποχή, κατά την οποίαν το κακόν όχι μόνον θα λέγεται και θα πράττεται αναισχυντίας, αλλά και το χείριστον εξ όλων, ο λέγων την χυδαιοτέραν ύβριν και ο πράττων το φρικιαστικώτερον έγκλημα θαεπαινήται, θα χειροκροτήται και θα στεφανώνεται δημοσία. Έκαστη κεφαλή του τέρατος θα φέρη διάδημα χρυσούν. Η κακία, δηλαδή, εστεμμένη, ο διάβολος θριαμβεύων (Ιδέ Απ 12,3).

Αδελφοί και πατέρες! Η εποχή αυτή έφθασε. Πλείστα γεγονότα των τελευταίων δεκαετηρίδων του παρόντος αιώνος του απατεώνος μαρτυρούν τούτο. Συχνά παριστάμεθα ακροαταί και θεαταί ανθρώπων, οι οποίοι σπεύδουν να συγχαρούν, να χειροκροτήσουν και να βραβεύσουν άθλια έργα άπιστων, που υποσκάπτουν το ηθικόν και θρησκευτικόν οικοδόμημα. Το σκότος καλείται φως και το φως σκότος. Ιδού και κεφαλή τις ασεβείας, έχουσα εν ασφαλεία την φωλεάν της εις την κυανήν ακτήν της Γαλλίας, εξακοντίζει εκείθεν τον φαρμακερόν σίελον και δηλητηριάζει ψυχάς και άφρονες υιοί και θυγατέρες της Ελλάδος αντί να λαμβάνουν μέτρα προφυλάξεως, επιθέτουν επί της κεφαλής αυτής στεφάνους. Και η κεφαλή υψώνεται περισσότερον και μεγαλαυχεί.

Αλλά τις η στεφανουμένη αύτη κεφαλή;Είνε ο εκ Κρήτης λογοτέχνης Ν. Καζαντζάκης. Αυτός ως άλλος Ιούδας προδίδει την Ορθόδοξον πίστιν. Την προδίδει και την καθυβρίζει δια των ασεβών δημοσιευμάτων του.

Το βιβλίον του Καζαντζάκη «Ο καπετάν Μιχάλης»

    Εκ των δημοσιευμάτων του Ν. Καζαντζάκη λαμβάνομεν εδώ σήμερον εν και μόνον, το βιβλίον το υπό το τίτλον «Ο καπετάν Μιχάλης». Εξεδόθη εν Ελλάδι, ετυπώθη εις το τυπογραφείον του Αρ. Μαυρίδη τον Οκτώβριον του 1953, αποτελείται από 483 πυκνοτυπωμένας σελίδας και εκυκλοφόρησεν ευρέως εν Ελλάδι. Εις το βιβλίον αυτό ο συγγραφεύς ως μυθιστορηματογράφος πλάθει φανταστικά πρόσωπα και δι’ αυτών με τέχνην εκχύνει το δηλητήριον, που κρύπτει κάτω από τους οδόντας του ο φαρμακερός αυτός της απιστίας όφις. Ελίσσεται και επιτίθεται αγρίως κατά του Χριστιανι­σμού. Ουδέν δόγμα εξ όσων περιέχει το Σύμβολον της αμωμήτου ημών πίστεως αφήνει άθικτον. Τοεχθρικόν κατά της Ορθοδόξου πίστεως πνεύμα του φαίνεται ποικιλοτρόπως εκδηλούμενον. Προκειμένου μεν περί θεμάτων, που ο συγγραφεύς αγαπά και εκτιμά υπέρ την αξίαν, που έχουν δια την ζωήν, η γραφίς του εκλέγει τας καλυτέρας των λέξεων, συσσωρεύει πλούτον επαινετικών επιθέτων, δια να τα δοξάση και να τα λαμπρύνη, αλλάπροκειμένου περί του υψίστου θέματος, περί της θρησκείας, η γραφίς του αμέσως βυθίζεται εις δηλητήριον, εις πύον, εις βόρβορον και εκλέγει τας χυδαιοτέρας των λέξεων, δια να καθυβρίση και ατιμάση την θρησκείαν των πατέρων του, την θρησκείαν, εις την οποίαν και αυτός εβαπτίσθη.

Εντός αρωμάτων η Κρήτη ως φυσικός κόσμος, αλλ’ εντός βορβόρου η θεότης.Εκ του εσωτερικού του θησαυρού, εκ της διεφθαρμένης καρδίας του και της απίστου διανοίας του, εκ του υποσυνειδήτου, εκ του βυθού της υπάρξεώς του, ως εξ άλλων καταπακτών του άδου, εκπηδούν οι «ήρωές» του, τέρατα που πλάθει η νοσηρά φαντασία του και δι’ αυτών εξωτερικεύεται μεν ο εσωτερικός του κόσμος, αλλ’ αυτός κρύπτεται ως υποβολεύς θεάτρου, που ομιλεί, αλλ’ οι λόγοι του φέρονται δια του στόματος των επί σκηνής δρώντων ηθοποιών.

Εάν τις δι’ όσα μετ’ αναισχυντίας κατά της πίστεως λέγονται ήθελε διαμαρτυρηθή, ο Καζαντζάκης θα έχη πρόχειρον την απάντησιν «Λάθος κάμνετε. Δεν τα λέγω εγώ. Τα λέγουν οι ήρωές μου, τα τέρατά μου (καπετάν Μιχάλης, το Θρασάκι, ο Πολυξίγκης, ο Νουρήμπεης, η Εμινέ, ο Σήφακας…). Όπως ακριβώς συνέβη προ ετών, ότε άλλος τις συγγραφεύς, ομοίου προς τον Καζαντζάκην φυράματος, εκδώσας βιβλίον, χλευάζον τας βάσεις της χριστιανικής ηθικής, και ελεγχθείς απήντησεν ότι δεν τα λέγει αυτός, αλλά… το τέρας, όπερ εννοείται, είχε πλάσει ο ίδιος και το παρουσίαζε σκεπτόμενον, συναισθανόμενον και ενεργούν, ως ο Νίτσε έπλασε τον Ζαρατούστραν του και δι’ αυτού εξωτερικεύεται λέγων «Τάδε λέγει Ζαρατούστρας»… Αυτή είνε η νοοτροπία των απίστων και ανάνδρων συγγραφέων.Δια στόματος τεράτων ομιλούν και διαχέουν τα δηλητήρια και καυχώνται δια την τέχνην των. Αλλά, ω υποκριταί! Διατί κρύπτεσθε όπισθεν προσωπείων; Σας ερωτώμεν: Αυτά που λέγουν τα τέρατά σας τα παραδέχεσθε ή τα αποδοκιμάζετε; Απαντήσατέ μας με εν καθαρόν ναι ή όχι.

   Αλλά δεν είνε ανάγκη να μας απαντήσητε. Διότι η δομή του έργου, η πλοκή, το πνεύμα που διαχέεται εις όλας τας σελίδας δίδουν την απάντησιν. Ουδεμίαν στενοχώριαν δι’ όσα ασεβή λέγουν τα τέρατά σας διακρίνεται. Οι αείμνηστοι ευσεβείς λογοτέχναι Παπαδιαμάντης και Μωραϊτίδης αναφέροντες δηλώσεις απίστων και βλασφήμων, πενθούν και αναστενάζουν, ενώ εσείς; Νομίζει τις ότι ακούει τα χειροκροτήματά σας. Ουδεμία λύπη, ουδεμία σοβαρά απόπειρα, ίνα ανασκευασθούν αι ύβρεις. Τα τέρατά σας, ως λέοντες, βρυχώμενα και εξεμούντα κρουνούς ύβρεων κατά των ιερών και των θείων φαίνονται κυρίαρχα εις το πεδίον της λογοτεχνικής ταύτης μάχης.Ουδαμού παρουσιάζετε τα αντί-τέρατα, που να ενσαρκώνουν τας ουρανίας δυνάμεις και να πολεμούν τα τέρατα της ασεβείας και να τα νικούν κατά κράτος και ούτω να επέρχεται η κάθαρσις, ως εις τας αρχαίας τραγωδίας. Υποκριταί, που κρύπτεσθε μέσα εις τα λογοτεχνικά σας παιγνίδια! Δια μέσου ανθέων συρίζοντες όφεις. «Γεννήματα εχιδνών», πως θα εκφύγητε την οργήν του Κυρίου;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Λ. Α. 1) Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι ὑπάρχουν καί συγγραφεῖς κάποιων βιβλίων ἐξειδικευμένων θεμάτων, καί οἱ συγγραφεῖς ἐκεῖνοι εἶναι ἄριστοι οἰκογενειάρχες, καί εὐσεβεῖς , φιλότιμοι καί ταπεινοί πολίτες μέσα στήν κοινωνίαν. Ἐγνώρισα προσωπικά κάποιον ἀπό αὐτούς, καί θεωρῶ ὅτι ΔΕΝ γνώριζε πολλά πράγματα γιά ἕναν λογοτέχνη ἀντίχριστο, καί αὐτό τό ἀγνόημα του τοῦ στοίχισε νά τόν ἐναποθέσει ἐξυψώνοντας τον (δυστυχῶς) στό βιβλίο του, καί χάριν αὐτοῦ (τοῦ συνανθρώπου μου) τολμῶ νά ἐκδώσω τό παρόν πόνημα, ὅπως φιλοτιμηθεῖ ἀπό τήν παροῦσα ἀνάγνωση-ἐνημέρωση μου , πιστέψει ὅτι ἔσφαλε, καί τόν σπρώξει τό φιλότιμο του, ἀλλά καί ἡ ἀνθρωπιά του νά διορθώσει τό λαθεμένο ἐμφύτευμα (πρόσωπο ἀντιχρίστου) ὅπου προέβαλε στό βιβλίο του, καί ὅπου πλανεμένα νομίζει ὅτι τόν τιμᾶ. Ἐκεῖνος τόν τιμᾶ, ἀλλά ὁ τιμώμενος, ὡς πνεῦμα ἀντίχριστο, ὅπου σκιάζεται ἀπό τίς θλιβερές ἀντίχριστες συγγραφές του, ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ὅτι οἱ δαίμονες του ἐπιθυμοῦν νά τόν φέρουν δίπλα του στήν κόλαση. 2) Ἡ εἰκόνα (ἡ παραπάνω) ἔχει ἀλλάξει (ἐκ τοῦ πρωτοτύπου). Προστέθηκε τό συννεφάκι μέ τό κείμενο μέσα του, καί β) τίς λέξεις (στόν πάπυρο-κορδέλλα) ὅπου ἑτοιμάζεται (ὁ τελευταῖος στή σειρά) νά στεφανώσει τόν Ἰούδα εἶναι ὁ ἀντιπροσωπευτικός πρωταγωνιστής, καί οἱ ὅμοιοι του πρωταγωνιστές τοῦ παρόντος συγγραφικοῦ πονήματος μου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α!

Πλησίαζαν οἱ ἅγιες ἡμέρες τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ Πάσχα, καί σέ μιά γωνιά τῆς ἑλλαδικῆς ἐπικράτειας ἑτοιμαζόντανε ὁ κύριος Ἰωάννης Ὀμολογοθέτης νά πάει στήν ἐκκλησιά του μέ τήν οἰκογένεια του. Ἦταν ὁ ἄνθρωπος ὅπου τοῦ φύλαγε τό μελλον νά θέσει τήν ὁμολογίαν τοῦ λόγου του στό παλαιότερο συγγραφικό ἔργο του˙ νά τήν θέσει διορθώνοντας τόν παλιό χειμώνα, φέρνοντας τόν νέο, τήν ἐλπίδα καί τήν ἄνοιξη στήν καρδιά του καί στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων-ἀναγνωστῶν του. Ἄνοιξη ἔρχεται καί τό Πάσχα τῆς Ἀναστάσεως, καί φυσικά αὐτή ἡ χρονική συγκυρία δέν εἶναι καθόλου τυχαῖα. Ἦταν ὁ ἄνθρωπος ὅπου θά πυροδοτοῦσε πνευματικῶς ὁλόκληρη τήν Κίνα μέ αὐτήν του τήν ὁμολογία-πρόσθεση, ἀλλά καί τήν ὁμολογία διόρθωση. Ὁμολογία Πίστεως ὅπου θά εἶχε μέσα της τήν φλόγα τοῦ Ἁγίου Φωτός. Ἁγίου Φωτός ὅπου βγαίνει κάθε χρόνο θαυματουργικῶς στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τόν Θεό, καί δίδεται στόν Ἕλληνα Πατριάρχη. Στόν Ἕλληνα Πατριάρχη! Ναί!!! ἀκριβῶς , διότι συμβολίζει καί τήν ἱερή ἀποστολή τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν˙ ἱερήἀποστολή! ὅπως μεταλαμπαδεύσουν τήν ὀρθή πίστη (ὀρθοδοξία) σέ ὁλόκληρο τον κόσμο. Ὁμολογία καί διόρθωσή συνάμα, καί θά ἔδιωχνε ἑκατοντάδες λεγεῶνες δαιμονίων μέσα ἀπό τη σελίδα-στέφανο ὅπου στρογγυλοκάθισε ὁ ἀντίχριστος λογοτέχνης ὅπου εἶχε προβάλει στό βιβλίο του. Βιβλίο ποῦ τό εἶχαν διαβάσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι, ὄχι μόνον τῆς πολυπληθοῦς ἐκείνης χώρας (Κίνα), ἀλλά καί σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο , καθώς εἶχε μεταφρασθεῖ καί σέ ἄλλες γλῶσσες. Ὁ κύριος Ὀμολογοθέτης ἦταν ἕνας καλός ἄνθρωπος, μέ πλούσια ἐνεργό δημιουργικότητα στήν κοινωνία, ἀπό ὅπου καί ἐάν πέρασε, γι’αὐτό καί τά συγγραφικά του ἔργα εἶχαν μεγάλη πέραση στήν κοινωνία τῶν δημιουργικῶν ἀνθρώπων, τῶν ἀνθρώπων ὅπου ἐπιζητοῦν τήν ἀλήθεια, τόν ἀληθινό ἡρωισμό καί αὐτοθυσία, καί ὅπου ψάχνουν τά μονοπάτια τῆς ἀλήθειας. Φθάνει λοιπόν στήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ του, ἑνός χωρίου ὅπου ὑπεραγαποῦσε,καί ἔκανε ἐπίσης πολλά ἔργα δημιουργίας ὅσο ἦταν κάποτε δήμαρχος σέ αὐτήν τήν μικρή κοινωνία. Ἦταν θαρρεῖς ἕνας σύγχρονος Αϊ-Γιάννης, ἕνας ἥρωας πρωταγωνιστής τοῦ θρυλικοῦ μυθιστορήματος τοῦ Βίκτωρος Οὐγκώ (οἱ Ἄθλιοι) . Ἕνας σύγχρονος Αϊ-Γιάννης ὅπου τώρα μέσα στήν ἐκκλησία , τήν ὥρα ὅπου ἔλεγε ὁ ἱερεύς τήν ὁμολογία τῆς Πίστεως μας, θαρρεῖς ὅτι καρφώθηκε τό βλέμμα του στή φλόγα τοῦ κεριοῦ, ἑνός κεριοῦ ὅπου ἄναψε στόν ἀγαπημένο του ἅγιο, τον ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο, ὅπου φέρει καί τό ὄνομα του. Ἡ ματιά του ἔσμιξε μέ τή φλόγα στό κερί, καί χάθηκε μέσα της˙ καί τότες ἦταν ὅπου οἱ ἀναμνήσεις τόν μετέφεραν πίσω στό παρελθόν. Θά ἔκοβε τόν γόρδιο δεσμό τῶν μαγισσῶν (τό λάθος στήν σελίς τοῦ βιβλίο του), καί θά ἀκολουθοῦσε τό μίτο τῆς Ἀριάδνης , τήν ἔξοδο καί τήν ἀπελευθερώση του ἀπό τό φοβερό σπήλαιο τοῦ Μινώταυρου. Θά ἦταν ἡ δική του μικρή Ἀνάσταση, καί αὐτή προμήνυε τήν ἄλλη, ἐκείνη ὅπου περίμενε, τήν μεγάλη Ἀνάσταση τό Μ. Σάββατο. Μά πρῶτα ἀπό ὅλα θά ἔπρεπε νά ἀκολουθήσει τα βήματα του, τά βήματα τοῦ παρελθόντος, νά ξεφυλλίσει πίσω τίς σελίδες τοῦ βιβλίου του, ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκεται τό λάθος του, ὁ δικός του Μινώταυρος ὅπου τόν καλοῦσε ἡ ζωή τώρα γιά νά ἀντιμετωπίσει.

. . . συνεχίζεται