«Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΑΘΕΪΑ»

———–

—————

Όταν ο άμβωνας σιωπά αιδημόνως και συμβιβάζεται ανεπιτρέπτως…

Λυκούργος Νάνης, ιατρός
http://aktines.blogspot.gr/

Δυστυχώς, το δαιμονικής εμπνεύσεως και προελεύσεως κοσμικό πνεύμα έχει εισβάλλει όσο ποτέ άλλοτε εντός του εκκλησιαστικού σώματος τόσο σε επίπεδο ποιμένων όσο και στο αντίστοιχο των ποιμαινομένων εισάγοντας και καθιστώντας «το βδέλυγμα της ερημώσεως εν τόπω αγίω».
Άσεμνη και σκανδαλώδης εμφάνιση πολλών πιστών, γυναικών, κατά κύριο λόγο, αλλά και ανδρών, ακόμη και εντός των ιερών χώρων, ετεροδιδασκαλίες, όπως για παράδειγμα νεονικολαιτικές αντιλήψεις και θέσεις με συνακόλουθη αμνήστευση των πνευματοκτόνων προγαμιαίων σχέσεων, πρακτικός υλισμός με υπερτίμηση του οικονομικού παράγοντα επί υποτιμήσει ετέρων ουσιωδέστερων, έλλειψη ομολογιακού φρονήματος και παρρησίας στις αναπόφευκτες περιστάσεις του βίου όταν και όπου αυτή επιβάλλεται ,ειδικά όταν υβρίζεται σκαιώς το υπερύμνητο πρόσωπο του Τριαδικού Θεού (όρα corpus christi), υποβάθμιση και μαρασμός του ιεραποστολικού φρονήματος και ζήλου απ τον οποίο θα πρέπει να διακατέχεται κάθε μέλος της Εκκλησίας, αδιαφορία για τη νόθευση του Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους απ την πλευρά υπεροχικών εκκλησιαστικών προσώπων και επακόλουθη έλλειψη αντιδράσεως και αντιστάσεως, μαζική καταφυγή σε προφητείες (πραγματικές και μη)-προφητειολαγνεία που εξάπτει την περιέργεια των προφητολάγνων αποβαίνουσα, εν τέλει, εις βάρος της γνησιότητας της πνευματικής ζωής, γεροντισμός-γεροντολατρεία που συνιστά πνευματική νόσο, παραμέληση της μελέτης και εντρυφήσεως των συγχρόνων χριστιανών στις ανεξάντλητες και αστείρευτες πηγές της Βίβλου και των Πατέρων κ.ο.κ.

Τα ως άνω κατατεθέντα παραδείγματα, δειγματοληπτικώς, σκιαγραφούν αμυδρότατα και φυσικά όχι καθ ολοκληρίαν τη ζοφερή εικόνα που έχει δημιουργηθεί και σχιματισθεί απ την εισήλαση και, εν πολλοίς, παγίωση του προαναφερθέντος απνευμάτιστου-πνευματοκτόνου πνεύματος.
Η ευθύνη των Θεόθεν τεταγμένων την πνευματική οικοδομή του εμπεπιστευμένου αυτοίς ποιμνίου τυγχάνει μεγίστη. Όταν ο άμβωνας σιωπά αιδημόνως και συμβιβάζεται ανεπιτρέπτως με το πολυειδώς δρων και παντοειδές κακό αποφεύγοντας να το στηλιτεύσει υπό το φως της Αγίας Γραφής, της Ιεράς Παραδόσεως και των Θείων και Ιερών Κανόνων, τότε καθίσταται αναπόφευκτη η αλλοίωση του φρονήματος πολλών πιστών με τα ανάλογα πρακτικά εξαγόμενα και πρακτικές συνέπειες.
Όταν η εκκλησιαστική διοίκηση συγκαλύπτει σκανδαλωδώς τους ετεροδιδασκάλους που υποβαθμίζουν το Ορθόδοξο Δόγμα και αλλοιώνουν το Ορθόδοξο Ήθος αντί να εφαρμόσει στην περίπτωσή τους τα υπό των Θείων και Ιερών Κανόνων διαγορευόμενα τότε τι περιμένουμε να συμβεί;
Εν ονόματι της Οικονομίας οικονομούνται τα ανοικονόμητα. Η Οικονομία έχει υποκαταστήσει την Ακρίβεια. Ευλογημένη η Οικονομία και δώρο του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Όχι όμως και κανόνας εκκλησιαστικού βίου! Μην τρελλαθούμε κι όλας!
Η προσήλωση στη χριστιανική ηθική διαβάλλεται από επίσημα εκκλησιαστικά χείλη και «θεολογικές» φωνές ως «ηθικισμός», η εφαρμογή των Θείων και Ιερών Κανόνων των εν Αγίω Πνεύματι τεθεσπισθέντων ως «νομικισμός» κ.τ.ό
Μετά έχουμε την αξίωση να μην » κάνει πάρτυ» το κοσμικό πνεύμα μέσα στην Εκκλησία! Σώφρονες, σεμνοί και σοβαροί κληρικοί που συνέχονται από έμπονη αγωνία για την εν τω κόσμω πορεία του εκκλησιαστικού σώματος χωρίς συμβιβασμούς και αβαρίες με τη συνείδησή τους απαξιώνονται αήθως, εμπαθώς και αδίκως ενώ την ίδια στιγμή προβάλλονται σαν πρότυπα εκφοράς γνήσιου εκκλησιαστικού λόγου αλλοτριωμένοι απ το πνεύμα της εκκοσμίκκευσης ποιμένες.
Αμαρτωλοί και τρισάθλιοι, τέκνα του Αδάμ, «σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες» είμαστε όλοι μας! Ας ζητούμε εν συντριβή πολλή το έλεος του Θεού τον Οποίο καθημερινά και κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο παροργίζουμε με τις ελεεινότητες και βρωμερότητές μας και ας μην παίζουμε «εν ου παικτοίς» μεταβάλλοντας τις πτώσεις μας σε «ιδεολογία», πολλώ δε μάλλον σε «θεολογία» για να μνησθούμε και του μακαριστού πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου!

Στην ιστοσελιδα: pagoinia.blogspot.com διαβάστε για για την πολιτεία της ἀγάπης, μια καινούρια προσπάθεια που ξεκινήσαμε στον νομό Πέλλας.

Παγκοινιά: Στήν παγκοινιά (=παν+κοινό) ὅλη ἡ κοινότητα κινητοποιεῖται γιά νά συνδράμει κάποια ἔκτακτη ἀνάγκη ἑνός ἤ περισσοτέρων μελῶν της. Μεταξύ τῶν μελῶν τῆς κοινότητας θά πρέπει νά καλλιεργηθεῖ τό κοινοτικό πνεῦμα τῆς ἀλληλοβοήθειας, τῆς ἀλληλοϋποστήριξης καί τῆς ἀνιδιοτελοῦς θυσιαστικῆς ἀγάπης τόσο ὅσον ἀφορᾶ τίς βιοτικές, ὅσο καί τίς πνευματικές ἀνάγκες. Ὅλοι εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιά ὅλους.

Ελληνική σημαία συνολικής έκτασης 1000 τετραγωνικών μέτρων στην Σύρο

Δεστε φωτογραφίες στο ιστολόγιο cyclades24.gr
Σε νησί των Κυκλάδων, στην Σύρο, έχει απλωθεί σημαία 1000τμ. Οι κάτοικοι του νησιού μεταξύ άλλων θέλουν να περάσουν δύο μηνύματα με αποδέκτές τόσο τους Τούρκους πιλότους όσο και τους Έλληνες πολιτικούς.
«Έχουμε στο νησί μας την πιο μεγάλη Ελληνική σημαία που είναι 27mX60m και είναι πάνω από 1000 τετραγωνικά μέτρα. Δεν διεκδικούμε καμία πρωτιά, μόνο να περάσουμε δύο μηνύματα θέλουμε..
Σε κάθε πιλότο της τουρκικής αεροπορίας ότι εδώ υπάρχουν έλληνες με ψυχή και δεν είμαστε σαν τους «νενέκους» πους μας κυβερνούν.
Και στους δικούς μας που διαχειρίζονται ακόμη τις ζωές μας ότι όσο υπάρχει ακόμη μέσα μας το τρίπτυχο Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια, καλά θα κάνουν να είναι προσεκτικοί, γιατί κανένας προδότης της πατρίδας του δεν είχε καλό τέλος.
Η πρόταση που είναι γραμμένη στην τουρκική γλώσσα λέει ότι: ΑΝ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΦΤΑΝΑΤΕ ΠΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ.
Y.Γ. Κάθε ημέρα που περνάει η αγανάκτηση και η πίκρα μας για την συνεχόμενο διασυρμό της πατρίδας μας ολοένα και μεγαλώνει, και τα όρια μας ξαφνικά θα τελειώσουν με απρόβλεπτες συνέπειες.»
Από ένα νησί των Κυκλάδων»

ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΠΟ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

Δημοσιεύτηκε στις 10 Αυγ 2015

Στό ἐπίσημο Ἐκκλησιαστικό περιοδικό «ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ», τεῦχος Ἰουλίου-Αὐγούστου 2015, Ἀρχιμανδρίτης τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ἀναπτύσσει σειρά κακοδοξιῶν μέ ἐπίκεντρο τήν ἀμφισβήτηση τῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως τήν ἀνέλυσε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.​

_

ΑΓΑΠΟΝΤΕΣ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΥΟΝΤΕΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ!!!!

Τους Ποιμένες μας,τους θέλουμε καθαρόαιμους Ορθοδόξους και όχι προτεσταντίζοντες και κρυπτοπαπικούς.

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, ποια είναι η στάση, που οφείλει να κρατήσει ένας Ρωμηός, σε περιπτώσεις, που η ουσία της Πίστεώς μας προσβάλλεται από κάποιους ανθρώπους, και μάλιστα από »έγκριτους» καθηγητές των λεγόμενων θεολογικών μας σχολών ή ακόμα και από γνωστούς »προβεβλημένους» Ιεράρχες;
Ή αλλιώς, μέχρι ποιο σημείο έχει το δικαίωμα ένας Ορθόδοξος Χριστιανός, εν ονόματι τάχα του δυτικόφερτου κώδικα καλής συμπεριφοράς, να σιωπά και να μην υπερασπίζεται-ομολογεί την Πίστη των Πατέρων του, όταν αυτή η Πίστις περιφρονείται από κάποιους επιτήδειους και -το χειρότερο- παραχαράσσεται και αλλοιώνεται;
Μερικοί θα σπεύσουν να πουν, ότι σ’ εμάς τους Χριστιανούς δεν πρέπουν οι αντεγκλήσεις και ότι, πάνω απ’ όλα, μπαίνει η αγάπη.
Ναι, όντως, η αγάπη είναι ο πυρήνας της Διδασκαλίας του Κυρίου μας, αλλά για ποια αγάπη μιλάμε; Εκείνη που συμβιβάζεται με το ψεύδος ή εκείνη που αληθεύει; Εκείνη που διολισθαίνει προς την αίρεση ή εκείνη που διδάσκει ανόθευτη την Αλήθεια;
Όταν ο Ορθόδοξος Χριστιανός –λαϊκός ή ιερωμένος- αποσιωπά σκοπίμως την Αλήθεια, κάνει εκπτώσεις σε θέματα Πίστεως και συμπορεύεται ανοιχτά με τους αιρετικούς, τότε σε τι ωφελούν οι αγαπολογίες, οι ασπασμοί και τα χαμόγελα;
Πάνω στο θέμα αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι σαφέστατος. Μας λέει: »Ουδέν όφελος βίου καθαρού, δογμάτων διεφθαρμένων». Σε τίποτε δεν ωφελεί ο καθωσπρεπισμός, όταν η Πίστη μας είναι αλλοιωμένη.
Ο κατ’ εξοχήν υμνητής της αγάπης είναι ο Απόστολος Παύλος. Μήπως δεν είναι εκείνος, που μας διδάσκει, ότι πρέπει να κρατάμε αποστάσεις από τους αμετανόητους αιρετικούς;(1)
Ή μήπως, ο Ιωάννης, ο Μαθητής της Αγάπης, δεν είναι εκείνος που μας προτρέπει να τους κόβουμε ακόμα και την καλημέρα;(2)
Εμείς, από πότε γίναμε ανώτεροι στην αγάπη, από τον Απόστολο Παύλο και από τον Ιωάννη, τον ηγαπημένο Μαθητή του Κυρίου μας;
Απ’ ότι φαίνεται, μάλλον δεν μιλάμε για την ίδια αγάπη.
Η αγάπη του Παύλου και του Ιωάννου είναι η αγάπη η πατρική, ενώ η δική μας –κάποιων δήθεν ανοιχτόμυαλων- είναι η »αγάπη» του έμμισθου αυτονομημένου μεταπατερικού παιδαγωγού.
Η αγάπη του Παύλου και του Ιωάννου είναι η αγάπη, που φωτίζει την Αλήθεια και οδηγεί στο Φως, ενώ η δική μας, είναι μια κάλπικη αγάπη, που θολώνει τα πεντακάθαρα νερά της Αλήθειας και οδηγεί στο σκοτάδι και την απώλεια.
Σε ολόκληρο το Ευαγγέλιο, Αγάπη και ψεύδος δεν συναπαντώνται πουθενά. Η αγάπη ποτέ δεν θυσιάζει την Αλήθεια. Αγάπη, που κρύβει και συγκαλύπτει την αίρεση, είναι εωσφορική.
Κάποιοι άλλοι θα μας υπενθυμίσουν, ότι οφείλουμε σε όλους τους συνανθρώπους μας, να φερόμαστε με επιείκεια και να μην αποκαλύπτουμε τα αδύνατα σημεία τους.
Ναι, έτσι είναι, αλλά, όπως μας διδάσκουν οι Πατέρες, αυτό ισχύει μονάχα σε ότι αφορά στα πάθη και τις αδυναμίες των συνανθρώπων μας και όχι σε διδασκαλίες αιρετικές και ολισθήματα βίου δογματικής τάξεως, προερχόμενα μάλιστα από υψηλόβαθμους ιερωμένους ή και επαγγελματίες των θεολογικών μας σχολών.
Τους ποιμένες μας, εμείς οι Ρωμηοί, τους θέλουμε καθαρόαιμους Ορθοδόξους και όχι προτεσταντίζοντες και κρυπτοπαπικούς.
Τους Ιερείς μας και προπάντων τους Επισκόπους μας, τους θέλουμε ανύστακτους και αυστηρούς φύλακες της πολυτίμητης Ορθοδοξίας μας –όπως ακριβώς τους θέλουν και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και οι Άγιοί μας- και όχι δουλικά παρατρεχάμενους στα διεθνή ινστιτούτα της πανθρησκείας και του οικουμενισμού.
Πώς αλλιώς θα κρατήσουμε την Πίστη μας ανόθευτη; Πώς θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στις απανωτές επιθέσεις που δεχόμαστε;
Ή μήπως δεν είναι ολοφάνερη η πρόθεση, αλλά και η πολυχρόνιος αντίχριστη δράση των ποικιλώνυμων αιρετικών, να ξεριζώσουν από τις καρδιές μας την Ορθοδοξία και να μας κάνουν σαν και του λόγου τους;
Η ευθύνη όλων μας είναι μεγάλη. Ακόμα πιο μεγάλη, όμως, είναι η ευθύνη των Ιεραρχών και Ποιμένων μας, ιδιαίτερα μάλιστα στους δύσκολους καιρούς που περνάμε.

ΠΗΓΕΣ:

(1). Προς Τίτον, κεφ. 3, στ. 10
»Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ».
(2). Β’ Ιωάννου, 10-11
»Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν (τοῦ Χριστοῦ) οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν, καί χαίρειν αυτῶ μή λέγετε. Ὁ γάρ λέγων αὐτῶ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς».

–