Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἡ πρωτη εἶναι σε pdf

AΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ – ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

 

Τοῦ ἁγίου Νικολάου (Λουκ. 6,17-23)
Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2018
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΟΥ ΕΓΚΕΙΤΑΙ Η ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΣ

Ὅλοι, ἀγαπητοί μου, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι, ὁπουδήποτε κι ἂν κατοικοῦν, εἴτε στὴν Ἀνατολὴ εἴτε στὴ Δύσι εἴτε στὸ Βορρᾶ εἴτε στὸ Νότο, καὶ σὲ ὁποιαδήποτε ἐ­ποχὴ κι ἂν ζοῦν, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μέσ᾿ στὴν καρδιά τους ἔχουν μία ζωηρὴ ἐπιθυμία. Καὶ ἡ ζωηρὴ αὐτὴ ἐπιθυμία, ποὺ καίει μέσ᾿ στὰ στήθη τῶν ἀνθρώπων, εἶνε ὅτι ὅλοι ζητοῦμε τὴν εὐ­τυχία. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του νὰ μὴν ἔχῃ αὐτὴ τὴ ζωηρὴ ἐπιθυμία, νὰ ζήσῃ εὐδαίμων, νὰ ζήσῃ εὐ­τυχισμένος.
Ἀλλ᾿ ἐνῷ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι συμφωνοῦν ὡς πρὸς αὐτὸ καὶ εἶνε κοινὴ ἐπιθυμία τῆς ἀν­θρωπότητος ἡ εὐδαιμονία καὶ ἡ εὐτυχία, ἐν τούτοις οἱ ἄνθρωποι διαφωνοῦν ὡς πρὸς ἐ­κεῖνο ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχῆ. Τί ἆραγε νά ᾿νε ἐκεῖνο ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐ­τυχισμένο; Διχάζονται, διαιροῦνται οἱ ἄνθρωποι. Ἄλλοι μὲν λένε, ὅτι τὰ λεπτὰ εἶν᾿ ἐκεῖνα ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο. Ἄλ­λοι λένε, ὅτι τὰ ἀξιώματα καὶ οἱ θέσεις εἶν᾿ ἐ­κεῖνες ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο. Ἄλλοι λένε, ὅτι οἱ ἡδονὲς καὶ οἱ διασκεδά­σεις εἶν᾿ ἐκεῖνες ποὺ κάνουν εὐτυχισμένο τὸν ἄνθρωπο· «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13 = Α΄ Κορ. 15,32). Κι ἄλλοι πάλι λένε, ὅτι ἡ γνῶσις καὶ ἡ ἐπιστήμη εἶνε ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο.
Ὅμως ἐμεῖς βλέπουμε ἀνθρώπους ποὺ ἔ­χουν ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια, ἀν­θρώ­πους ποὺ ἔχουν ἐργοστάσια, ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν πλοῖα – στόλους πλοίων, τοὺς βλέπουμε αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν εἶνε εὐ­τυχισμένοι. Ἐνῷ κολυμποῦν μέσ᾿ στὰ πλού­τη τους, εἶνε δυστυχισμένοι. Καὶ μερικοὶ ἀπὸ δαύτους –ὅπως στὴ Σουηδία καὶ στὴν Ἀμερική, ποὺ εἶνε τὰ πλουσιώτερα κράτη τοῦ κόσμου– ἀκοῦμε καὶ ὅτι αὐτοκτονοῦν. Βλέπουμε ἐπίσης ἀνθρώπους ποὺ ἀνέβηκαν στὰ ὑ­ψηλὰ ἀξιώματα, νὰ πέφτουν ἀπὸ τ᾿ ἀξιώματα αὐτὰ καὶ νὰ γίνωνται περίγελως τῆς κοινωνί­ας. Βλέπουμε ἀκόμη ἀνθρώπους, ἰδίως νέους, νὰ διασκεδάζουν, νὰ γλεντοῦν, καὶ στὸ τέ­λος νὰ καταντοῦν ῥάκη, κουρέλια ὑγείας, καὶ νὰ ζητοῦν μιὰ θέσι σὲ κάποιο ἄσυλο. Βλέπουμε ἐπίσης καὶ ὅσους ἤλπισαν στὴ γνῶσι καὶ τὴν ἐπιστήμη, νὰ νιώθουν κι αὐτοὶ ἀνικανο­ποίητοι καὶ νὰ λένε, ὅτι ἡ γνῶσις εἶνε μιὰ σταγόνα, ἐνῷ ἡ ἐπιστήμη εἶνε ἀπέραντος ὠ­κεανός.

Κι ἂν ἀκόμα ὑποθέσουμε, ὅτι ἕνας ἄν­θρωπος τὰ συγκεντρώνει ὅλα αὐτὰ μαζί, νομίζετε πὼς εἶνε εὐτυχισμένος; Ἂς κάνουμε αὐτὴ τὴν ὑπόθεσι, ὅτι ἕνας ἄνθρωπος τὰ συγκεν­τρώνει ὅλα· καὶ πλούτη ἔχει, καὶ δόξα ἔχει, καὶ ἡδονὲς ἔχει, καὶ διασκεδάσεις ἔχει, καὶ γνῶσι καὶ ἐπιστήμη ἔχει. Ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ὑπάρχει ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, καὶ πάλι αὐ­τὸς δὲν θὰ εἶνε εὐτυχισμένος. Παράδειγμα τέτοιου ἀνθρώπου, ποὺ τὰ συγκέντρωνε ὅλα, ἦταν ὁ βασιλιᾶς Σολομῶν· αὐτὸς καὶ πλοῦτο εἶχε, καὶ γυναῖκες εἶχε – χαρέμια, καὶ δόξες εἶ­χε, καὶ τιμὲς εἶχε, καὶ ἡδονὲς εἶχε, καὶ διασκεδάσεις εἶχε, καὶ γνῶσι καὶ ἐπιστήμη εἶχε. Καὶ ὅμως στὸ τέλος, ἐνῷ τ᾿ ἀπήλαυσε ὅλα αὐ­τὰ τὰ ἐγκόσμια ἀγαθά, μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ἔγραψε ἐκεῖνο τὸν τόσο ἀληθινὸ λόγο· «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2). Ματαιότης τὰ πλούτη, ματαιότης οἱ δόξες, μα­ταιότης τὰ χρήματα, ματαιότης οἱ ἡδονὲς καὶ οἱ διασκεδάσεις, ματαιότης οἱ γνώσεις καὶ οἱ ἐπιστῆμες. Ὅλα ἀποδεικνύονται μάταια ἐμ­πρὸς στὸ μυστήριο τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος ὅ­λα τὰ σαρώνει· «ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται» (νεκρ. ἀκολ.).
Καὶ γεννᾶται πάλι τὸ ἐρώτημα· Ποῦ εἶνε λοι­πὸν ἡ εὐτυχία; Τὴν ἀπάντησι μᾶς ἔδωσε ἡ Ἐκκλησία μας πρὶν ἀπὸ λίγο. Τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα (βλ. Λουκ. 6,17-23). Τ᾿ ἀκούσατε, τὸ αἰ­σθανθήκατε, τὸ νιώσατε; Τεράστιες ἀλήθειες ἔ­χει μέσα. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε τὸ κλει­δί, τὸ χρυσὸ κλειδί, μὲ τὸ ὁποῖο μπορεῖς ν᾿ ἀνοίξῃς τὸ κλειστὸ παλάτι τῆς εὐτυχίας καὶ νὰ γίνῃς κ᾿ ἐσὺ εὐτυχισμένος. Πῶς; τί λέει ὁ Χριστός;

* * *

Ὁ Χριστὸς μιλάει, ἀγαπητοί μου, μὲ μιὰ ἄλ­λη γλῶσσα. Δὲν μιλάει μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ κόσμου· μιλάει μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ δὲ γλῶσσα τοῦ οὐρανοῦ διαφέρει ἀπὸ τὴ γλῶσ­σα τῶν ἀνθρώπων. Τί λέει λοιπόν; «Μακάριοι…». Ἀρχίζει τὸ κήρυγμά του, τὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία του, μὲ τὴ λέξι «μακάριοι», εὐτυχισμένοι (Λουκ. 6,20. Ματθ. 5,3). Καὶ τί λέει, ποιός εἶ­νε εὐτυχισμένος; Ὄχι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὰ πλούτη καὶ τὰ ἑκατομμύρια, ὄχι ἐκεῖνος ποὺ εἶνε φαντασμένος καὶ ὑπερήφανος καὶ νομίζει ὅτι ὅλα τὰ κατέχει· ἀλλὰ εὐτυχισμένος εἶ­νε ἐκεῖνος ποὺ συναισθάνεται τὴν πενία του, τὴν πνευματική του φτώχεια, καὶ ζητάει τὸ ἔ­λεος τοῦ Θεοῦ. Εὐτυχισμένος εἶνε ὄχι ἐκεῖ­νος ποὺ διασκεδάζει καὶ γλεντάει καὶ περνάει τὸν καιρό του μέσα στὰ νυχτερινὰ κέντρα, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ κλαίει κι ἀναστενάζει γιὰ τ᾿ ἁμαρτήματα τὰ δικά του καὶ τ᾿ ἁμαρτήματα ὅ­λης τῆς ἀνθρωπότητος. Εὐτυχισμένος εἶνε, λέει, ὄχι ὁ φιλάργυρος καὶ πλεονέκτης, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ ἀνοίγει τὴν καρδιὰ καὶ τὸ πορτο­φόλι του καὶ ἐλεεῖ καὶ συντρέχει τοὺς ἄλ­λους. Εὐτυχισμένος εἶνε ὄχι ἐκεῖνος ποὺ νίκη­σε τὰ θηρία τὰ ἄγρια τῆς ἐρήμου, ἀλλὰ ἐ­κεῖνος ποὺ νίκησε τὸ μεγαλύτερο θηρίο, αὐ­τὸ ποὺ ἔχει μέσα του ὁ ἄνθρωπος· τὴν ὀργὴ καὶ τὸ θυμό· «Μακάριοι οἱ πραεῖς…» (Ματθ. 5,5). Εὐ­τυχισμένος εἶνε ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀδικεῖ, ἀλ­­λὰ ἔχει δίψα δικαιοσύνης, καὶ θέλει ἡ δικαι­οσύνη νὰ ἐπικρατήσῃ σ᾿ ὅλα τὰ πλάτη καὶ τὰ μήκη τοῦ πλανήτη μας· «Μακάριοι οἱ πεινῶν­τες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην…» (ἔ.ἀ. 5,6). Εὐ­τυχισμένος εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τόλμη καὶ θάρρος καὶ δὲν ντρέπεται τὸν ἐλεεινὸ αὐ­τὸ κόσμο, κόσμο ὅπου πλεονάζουν οἱ δειλοὶ καὶ ἄνανδροι, αὐτοὶ ποὺ δὲν τολμοῦν νὰ κάνουν οὔτε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἀλλὰ κάθονται στὸ τραπέζι καὶ σηκώνονται ἀπ᾿ τὸ τρα­πέζι χωρὶς σταυρό. Ὄχι οἱ ἄνανδροι, λέει, ὄχι οἱ δειλοί, ἀλλὰ οἱ γενναῖοι καὶ τολμηροί, ποὺ ἔχουν τὸ θάρρος νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστι τους ἐνώπιον ἀνθρώπων ἀπίστων καὶ ἀθέων καὶ αἱρετικῶν, αὐτοί εἶνε εὐτυχισμένοι. «Μακάριοι», λέει, «οἱ δεδιωγμένοι» (ἔ.ἀ. 5,10) «ἕνεκεν ἐ­μοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου μου» (Μᾶρκ. 8,35). Αὐτοί εἶνε οἱ «μακάριοι», αὐτοί εἶνε οἱ πραγματικὰ εὐτυχισμένοι.
–Μὰ ὑπάρχουν, θὰ πῆτε, σήμερα τέτοιοι ἄν­θρωποι, ὅπως τοὺς περιγράφει ὁ Κύριος, ἄνθρωποι μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀρετές;
Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν. Ποιοί εἶνε; Εἶνε οἱ ἅγιοι, οἱ ἅγιοι ποὺ ἑορτάζουμε. Ἕνας δὲ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἁγίους εἶνε ὁ ἅγιος Νικόλαος, τὸν ὁποῖο τιμοῦμε σήμερα. Εἶχε ὅλες τὶς ἀρε­τὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ὅλες τὶς ἀρετὲς ποὺ συν­ιστᾷ ὁ Κύριός μας· καὶ πρᾶος ἦταν, καὶ ταπει­νὸς ἦταν, καὶ ἐλεήμων ἦταν, καὶ μακρόθυμος ἦταν, καὶ διψοῦσε καὶ ποθοῦσε τὴ δικαιοσύνη καὶ προσπαθοῦσε παντοῦ νὰ ἐξαπλωθῇ τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Τέτοιος ἦταν ὁ ἅγιος Νικόλαος.

* * *

Ἀπέναντι στὰ ὑποδείγματα αὐτὰ τοῦ εὐαγγελίου καὶ τῶν ἁγίων ὅπως ὁ ἅγιος Νικόλαος, ἐμεῖς ποῦ εἴμαστε, ἀγαπητοί μου; Ὤ πόσο μακριὰ εἴμαστε! Πάρε ζυγαριὰ καὶ ζύγισε τὸν ἑαυτό σου. Ζυγαριὰ εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο. Ζύγισέ τον λοιπὸν μὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κάνε του με­ρικὰ ἐρωτήματα· –Ἔχω ἐγὼ τὶς ἀρετὲς ποὺ λέει ὁ Κύριος; Εἶμαι ἐλεήμων ὅπως μὲ θέλει ὁ Κύριος, ἢ μήπως ἔχω σύνθημα «Ὅλα γιὰ τὸν ἑαυτό μου, τίποτα γιὰ τὸν ἄλλο»; Εἶμαι ἄν­θρωπος πρᾶος καὶ ταπεινός; Διψῶ τὴν δικαιοσύνη; Θέλω νὰ ἐπικρατήσῃ στὸν κόσμο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ἔχω τόλμη καὶ θάρρος καὶ ὁμολογῶ τὴν πίστι μου, ἢ εἶμαι ἕνας ψεύτικος Χριστιανός, δειλὸς καὶ ἄνανδρος, ποὺ δὲν τολμῶ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους ν᾿ ἀναφέρω τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ; Ἔχω τέτοια προσόντα, τέτοιες ἀρετές; Ἐὰν ἔχουμε τέτοιες ἀρετές, τότε θὰ εἴμαστε μακάριοι.
Ἄν, ἀδελφοί μου, σήμερα δυστυχῇ ἡ ἀν­θρωπότης, δυστυχεῖ ἀκριβῶς διότι λείπει ἡ ἀρετή. Ἔχει πλούτη ἡ ἀνθρωπότης, ἔχει μέσα ἡ ἀνθρωπότης, ἔχει τὰ πάντα. Οὐδέποτε ἄλλοτε ὁ κόσμος εἶχε τόσα πλούτη ὅσα ἔχει τώ­ρα ἡ γῆ. Ἐν τούτοις, μέσα στὰ πλούτη αὐ­τά, μέσα στὶς ἐφευρέσεις καὶ ἀνέσεις, μέσα σ᾿ αὐτὰ τὰ μεγαλεῖα τὰ ὑλικά, ὁ ἄνθρωπος εἶ­νε δυστυχισμένος ὅσο ποτέ ἄλλοτε. Ἀπόδειξις ὅτι ποτέ ἄλλοτε δὲν αὐτοκτονοῦσαν τόσοι ἄνθρωποι ὅσοι αὐτοκτονοῦν σήμερα, στὶς ἡμέρες τῶν πυραύλων καὶ τῶν διαστημοπλοί­ων. Δυστυχισμένος ὁ ἄνθρωπος! Γιατὶ ἔ­φυγε ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦ ἀγαθοῦ.
Εἴθε ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Νικο­λάου τοῦ θαυματουργοῦ, νὰ δώσῃ καὶ σ᾿ ἐ­μᾶς τὸ ἔλεός του, ὥστε ὅλοι νὰ γίνουμε ζηλωταὶ τῆς ἀρετῆς, τὴν ὁποία συνέστησε ὁ Κύριος· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου πόλεως Φλωρίνης τὴν Κυριακὴ 6-12-1981