Αυγουστίνος Καντιώτης



ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΤΗN ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ & ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΦΙΛΟΔΟΞΑ, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ & ΔΙΑΦΘΑΡΜΕΝΑ… 2) ΕΝΑΓΩΝΙΟΣ ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΨΥΧΗΣ (Μερος Β´, Γ´, Δ´, Ε´, ΣT´ )

date Απρ 1st, 2019 | filed Filed under: ΣYNEΡΓATΗΣ MAΣ π. Ι. Ν.

 

ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ & ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ  ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ, ΦΙΛΟΔΟΞΑ & ΔΙΑΦΘΑΡΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΨΗΦΩ ΚΛΗΡΟΥ & ΛΑΟΥ:
satανας

    • «Γνωριζετε οτι ο κοσμος θα χαλαση απο τους κακους αρχιερεις και ιερεις»(π. Φωτιος Λαυριώτης Πάμφιλα Μυτιλήνης).
    • http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=72224
    • Ο Γέροντας αγωνιστής ιεράρχης π. Αυγουστίνος Καντιώτης λέει σε ομιλία του, στις 3.5.1964, γι’ αυτούς·
    • «Δυστυχώς και μέσα στην Εκκλησία μπήκε η μασονία… Για να γίνης δεσπότης σήμερα ἤ πρέπει να κάνης τούμπα μέσα στην στοά των μασόνων και να προσκυνήσεις τον διάβολο· Τι διαβολο-δεσπότης θα γίνης;».
      https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=42520
    • ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΜΠΕΣ ΣΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ ή ΣΙΩΠΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ! Ἐδῶ://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=22348

4219881

ΕΝΑΓΩΝΙΟΣ ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΨΥΧΗΣ

(Μέρος Α´)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=71812#more-71812

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΑΠΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΜΑΣ

ΕΝΑΓΩΝΙΟΣ ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΨΥΧΗΣ

ΜΕΡΟΣ Β’

«ΟΥΚ ΕΞΕΣΤΙ ΣΟΙ»

Αφού «Πάσα γραφή (Παλαιά καί Καινή Διαθήκη) θεόπνευστος καί ωφέλιμος πρός διδασκαλίαν, πρός έλεγχον, πρός επανόρθωσιν, πρός παιδείαν τήν έν δικαιοσύνη, ίνα άρτιος ή ο τού θεού άνθρωπος, πρός πάν έργον αγαθόν εξηρτιμένος»(Β’ Τιμ.3,16-17),
Ποιός καί πότε θά σταθή απέναντι στήν «ανεκτίμητη» ψυχή μου, πρός τήν οποία «δέν υπάρχει αντάλλαγμα», έναντι κέρδους όλου τού κόσμου, νά μού πή καί νά μού καθορίση «ποιά ισχύουν καί ποιά απορρίπτονται» έκ τών ως άνω; Εως πότε πάς τις θά αιρετιάζη, εκλέγων και προτιμών αυθαιρέτως; Αφού «ἀγρυπνήτε υπέρ των ψυχών πάντων, ως (υμείς) λόγον αποδώσοντες», ημείς καθιστάμεθα ανεύθυνοι, ως έχοντες πλέον βεβαίαν τήν σωτηρίαν μας;(!) Εάν «Υμείς οί Πνευματικοί» είστε «Τυφλοί οδηγοί», οδηγούντες τυφλούς, η ετεροστηριζομένους αληθώρους, μονοφθάλμους, ή, έχοντας μέν υγιείς οφθαλμούς, πλήν όμως «στανικώς οδηγουμένους, ουχί «είς βόθυνον», εις απώλειαν «πεσούνται»;
Ασθενείς, αγιάτρευτοι καί αθεράπευτοι Ιατροί(!), πότε θά παραιτηθήτε, αισθόμενοι τήν λοιμικήν κατάστασίν σας; Ναί μέν, «ενώ ού πάντας χειροτονεί, διά πάντων ενεργεί (ο Θεός)», ως πρός τό ότι τά Ιερά Μυστήρια τελεσιουργούνται καί υπό των αναξίων Λειτουργών, καί οι πιστοί προσερχόμενοι μετέχουσιν απολαμβάνοντες τών ευεργετημάτων, αλλ’ ως πρός τήν «διδαχήν» καί «ιερουργίαν τού λόγου (τού θείου κηρύγματος)», υπάρχει μιά ειδοποιός διαφορά, η οποία απαιτεί μιά λεπτοτάτη διευκρίνιση. «Χωρίς Οδηγό, όλοι σώζονται». «Μέ κακό Οδηγό, όλοι απόλλυνται». Δηλαδή, στήν ιερουργία τού Κηρύγματος απαιτήται απολύτως καί απαρεκκλίτως Καλός Οδηγός (ορθοτομών τόν λόγον τής αληθείας τού Σωτήρος Χριστού). Κακός οδηγός αποκλείεται παντελώς! Καί στήν ερώτηση:
Αν δέν είναι δυνατόν νά ευρεθή Ο Καλός Οδηγός καί μένουν οι «επιβάται, οί μέλλοντες νά ταξειδεύσουν», ητοι (οι πιστοί, τό ποίμνιο) χωρίς Κήρυκα, χωρίς Κατήχηση, χωρίς Ποιμένα, χωρίς τήν στοιχειώδη Διδασκαλία, τότε τί γίνεται; Τήν απάντηση τήν έχει προλάβει η Αυτοσοφία, ο Χριστός, ο διαχρονικός καί διαρκής Ιεροκήρυκας μέσα στόν ακατάλυτο καί απρόσβλητο Νόμο Του, ο οποίος, έκτός πού «δίδει πάσιν ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα», «δίδει (καί) λόγον(απάντησιν) παντί τώ αίτούντι». Καί νά τί προέγνω καί προύλαβε νά μάς είπη γιά τήν περίπτωση αδυναμίας εξευρέσεως Οδηγού καί τήν παντελή απουσία καί έλλειψιν «Τοιούτου». « Εθνη τά μή Νόμον έχοντα, φύσει τά τού Νόμου ποιεί» (Ρωμ. 2,14). Δηλαδή, στόν λογικό άνθρωπο, τήν Κορωνίδα τής Δημιουργίας Του, έθεσε μέσα (του) τόν άγραφο Νόμο τής Συνειδήσεως. Είναι, κατά τόν μετέπειτα ορισμόν τών Θεοφόρων Πατέρων τής Εκκλησίας μας, «ο ενδιάθετος λόγος». Μέ οδηγό τήν συνείδηση, γνωρίζει καί δύναται νά διακρίνη τό καλό απ’ τό κακό, τό αγαθό απ’ τό πονηρό, τό δίκαιο από τό άδικο, τό φαύλο κ.ο.κ. Τό βάθος γνώσεως τής συνειδήσεως εξαρτάται άπό πολλούς παράγοντες, θέμα πού δέ μπορούμε νά τό εξαντλήσωμε εδώ. Αισθάνομαι όμως τήν ανάγκη καί τήν υποχρέωση εν προκειμένω, νά μή αντιπαρέλθω μιά λεπτομέρεια, η οποία ως πιστεύω τού λαού, καίτοι λανθασμένα, έχει επικρατήσει αντιβαίνοντας πρός τόν λόγον τού Θεού. Ευρέως καθ’ ημέραν διαλαλήται ότι «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα». Λάθος! Τό οποίο διορθώνει ακουσίως η θυμοσοφία τού λαού, αγνοούσα αθελήτως ίσως τήν Γραφήν, διαπιστούσα ότι «από αγκάθι βγαίνει ρόδο, κι’ από ρόδο αγκάθι»! Ο αιώνιος λόγος τού Θεού, αλληγορικά μέν, ουσιαστικά δέ, διαλύει καί αναιρεί τό άδικον, σημειών καί υπομιμνήσκων: «Δέν μπορεί, άλλος νά τρώη τίς αγουρίδες καί αλλουνού νά μουδιάζουν τά δόντια;». Ως πρός τήν κληρονομικότητα καί τίς επίκτητες ιδιότητες, έχουν άλλοι τόν λόγον, τούς οποίους ο ενδιαφερόμενος δύναται νά αναζητήση στό ΛΗ’ (38) Κεφ. τής Σοφίας Σειράχ.
Ενεκα τής σοβαρότητος τού ως άνω θέματος, τό οποίο έχει παραθεωρηθή, παραμεληθή η καί διαστραφή εν πολλοίς εκ μέρους τών εχόντων τήν ευθύνη νά αγρυπνούν καί νά παρακολουθούν ανυστάκτως τά διαμοιβόμενα, τά οποία αμελώς καταντούν διακυβευόμενα, επανερχόμενος καί απευθυνόμενος πρός πάντας, μετά βαθυτάτου πόνου συγκλονιζόμενος ερωτώ; Ταγοί τής Εκκλησίας. Τόν, «τόν άγραφον νόμον τής συνειδήσεως έχοντα ως κριτήν καί ρυθμιστήν τής ζωής του», άνθρωπον, άνθρωποι όμοιοι κατά πάντα καί Υμείς όντες. Εκτός εξαιρέσεων, δέν εκλαμβάνετε αυτόν, ούτε ως βοσκηματώδη ύπαρξιν, «εξ ενστίκτου,έστω» αντιλαμβανομένην τό καλό καί τό κακό; Εκτός εξαιρέσεων επαναλαμβάνω, εξ αλαζονίας, αυτονομίας, επάρσεως, φιλαυτίας, αρχομανίας, προσχηματιζομένης ευσεβείας, « Υμείς ούκ εισέρχεστε, αλλά καί τούς θέλοντας εισελθείν κωλύετε»; Περιτρέχετε τήν υφήλιον «ινα ποιήσητε ενα προσύλητον, πνευματικόν τέκνον, οπαδόν τυφλόν, άβουλο-πειθήνιον όργανο, ανελεύθερη ύπαρξη, διά νά προσκυνή τήν αφροσύνη, τήν ασύνετον καρδίαν, τήν πρόκλησιν, τήν χλιδήν, τήν ευμάρειαν, τήν κοιλιοδουλείαν, τόν άμετρον εγωϊσμόν Υμών.
«Πώς σύ διδάσκεις καί παιδεύεις, ο μή γνούς παιδείαν;»
«Απών τού φυλακίου, πώς πάντων επισκοπείς;»
«Ο επισκοπήν λαβών, καί αντί τού διδάσκειν διδάσκεται, καθαιρήσθω ο χειροτονηθείς, καί ο χειροτονήσας αυτόν νά αργήται. Επειδή είναι πράγμα αισχρόν καί παράλογον νά διδάσκεται μετά τήν χειροτονίαν από άλλους, εκείνος οπού χρεωστεί νά διδάσκη τούς άλλους»(Κανών Β’ τής Ζ’ Οικουμ. Συνόδου. Κανών ΚΔ’ τής εν Καρθαγένη. Δευτερονόμιον 16,18. Ωσηέ 4,6. Νεαρά Ιουστινιανού ΡΚΓ’ . Υποσημείωσις (1) Β’ Καν. Ζ’ Οικουμ.σελ.323-325 Πηδαλίου Αστέρος-Παπαδημητρίου).
Περί «Αυτουργίων» (Κανών ΙΒ’ Οικουμ. Ζ’ Συνόδου καί ΛΗ’ Αποστολικός, σελίδες 332-333 καί σελ.42-43 Πηδαλίου, αυτόθι).

ΜΕΡΟΣ Γ’

Τής περιπλοκής τά περιπλεκόμενα περιεπλάκησαν είς περιπλόκους περιπλοκάς! Πώς; «Ημών (πάντων) κοιμωμένων»! «Μωραί παρθένοι», άχρι τού νύν, αποδεικνυόμεθα, εν ακηδία διαβιούντες, είς απέχοντα της σωτηρίας, εξακολουθητικώς αναλισκόμενοι καί εξαντλούμενοι, του «ενός ού εστί χρεία» μή κάν ακροθιγώς απτόμενοι, «περί πολλών – και δη ματαίων και ψυχοφθόρων – τυρβάζοντες», και, «εκστάντες της υγιαινούσης διδασκαλίας, ενιστάμεθα γραώδοις μύθοις κνηθόμενοι ταις ακοαίς ημών»! Και το τραγικώτερον; Εχοντες καί κατέχοντες τίς δυνατότητες της τεχνολογίας σήμερον καί δυνάμενοι, σχεδόν αδάπανα, πλουσιοπάροχα καί μετά πλησμονής νά ακροώμεθα τού Λόγου του Θεού επί 24ώρου βάσεως, καθ’ ότι «η πίστις εξ ακοής». Συμπεριλαβόντες καί συγκλείσαντες πάσαν επιστήμην και γνώσιν «εν σμικρώ», δέν τήν αξιοποιούμεν. Αδρανούμε. Καί «μακρύνοντες εαυτούς από τού Θεού, απολλύμεθα»! Καθήμενοι επί θησαυρού, λιμότωμεν καί θνήσκομεν. Ιχθείς εν θαλάσση, αγρευόμενοι άναλοι ευρισκόμεθα. Τό θαύμα εντός καί γύρω μάς καταπλήσσει. Τέρατα καί σημεία αληθή διενεργούνται Θεία Προνοία καί έπινεύσει, ( ή ψευδή χολυγουντιανή απάτη), καί, Πνεύμα θεού Σοφίας καί Συνέσεως «τού διακρίνειν» το αληθές από τού ψευδούς, «εξέλειπεν». « Η άνωθεν Σοφία, η μεστή ελέους και καρπών αγαθών ή ανυπόκριτος» απούσα, παραχωρεί τη θέση της … δυστυχώς και ως μή ώφελεν, εις την «κάτωθεν, την ψυχικήν, την δαιμονιώδη»! «Φρίξον ήλιε! Στέναξον η γή»! Ώ … της μωρίας!

ΜΕΡΟΣ Δ’

Ὠ! Ανθρωποι, παντός χρώματος – έξ … «ΑΔΑΜ» (ήτοι: από Ανατολής, Δύσεως, Αρκτου, Μεσημβρίας)! Ανθρωποι παντός θρησκεύματος. Ανθρωποι παντός Δόγματος και Ομολογίας. Καλοπροαίρετοι καί Μισαλλόδοξοι. Ανησυχούντες και αγωνιώντες διάτό μέλον τής Ελλάδος, της ανθρωπότητος και του πλανήτου. Ανθρωποι, τέλος, μή τήν ελαχιστοτάτην αντίληψιν του: «ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή»! Θερμότατα ικετεύω και παρακαλώ. Κλίνατε ευήκοον ούς τοίς κατωτέρω λόγοις μου. Διά τήν ακρίβειαν, εγκύψατε συμπαθώς τοίς, σημειουμένοις διά συμβόλων και εν αυτοίς εγκρυπτομένοις, νοήμασιν, ως εις ΚΑΤΑΘΕΣΙΝ ΨΥΧΗΣ !
Προκατοχική ύπαρξις, άγουσαν το ογδοηκοστόν τρίτον έτος της ηλικίας μου, εν Καλαμαριά διαβιών, μικρόν πρό της εξόδου μου, στρέφω τόν νούν μου είς τά οπίσω, καί, παρατηρώντας τα πρώτα ασταθή νηπιακά μου βήματα καί διατρέχοντας την κάθε στιγμή της ζωής μου, ερευνών τα περί εμέ λεπτομερώς και εμβρυθώς, αναλογιζόμενος τό παρελθόν, ψηλαφών το παρόν, και το χθές ηδέως αναπολών. Σήμερον, ανησυχών και προβληματοζόμενος διά τήν απουσίαν φωτεινών παραδειγμάτων καί «μπροστάρηρων», α ν α φ ω ν ώ:
Ποιά σύγκρισις αντέχει .. πρός τον Παριανό Ανδρέα, τόν μετωνομασθέντα Αυγουστινο, Καντιώτη, πού, στό Μεσολόγγι από τό 1938 κ.ε., με το διάδοχο του Πατρο-Κοσμά, Κλεισορρεματιώτη Παπα-Καραβάνα (στρατιωτικό Ιερέα) Παππού μου Παπα-Γιάννη Νικολόπουλο του Γεωργίου ώργωσαν όλη την Αιτωλο-Ακαρνανία, τήν Ευρυτανία και τη Ρούμελη, πού στό Μουσείο της Αγίας Ελεούσης της Κλεισούρας του Μεσολογγίου τιμώνται στην πρώτη θέση; Ποιός γνωρίζει τους κόπους του Παπα-Δάσκαλου, του Σπύρου Παπα-Καραβάνα, γιού του ένδοξου παππού μου, του και Θείου μου, πού έφτασε μέχρι τήν Αλτούνα της Πανσυλβάνιας της Αμερικής μεταλαμπαδεύοντας Ελλην-Ορθόδοξον φώς;
Ποιός, Προ και Μετα-Κατοχικά, μπορεί να συγκριθή με τον π.Ευσέβιο Ματθόπουλο, τον π. Σεραφειμ Παπακώστα, τον π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλο, τον π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο στήν Πάτρα, τον π.Ιωήλ Γιαννακόπουλο, τον π.Αθανάσιο Χαμακιώτη στην Παναγία Νερατζιώτισσα, τον π.Γεώργιο Κωνσαντινόπουλο στην Αγια Γλυκερία Γαλατσίου, τον π.Αθανάσιο Μυτιληναίο, 14 χρόνια ως λαϊκό Κατηχητή σε 567 Τροφίμους-«Πειραματόζωα» του Προτύπου Πειραματικού Γυμνασίου του Ζαννείου Ορφανοτροφείου Πειραιώς, εν ώ ηυτύχησα νά φοιτήσω, και του Παραρτήματος εν Εκάλη;
Ποιός μαθήτευσε στόν π.Μελέτιο Γαλανόπουλο Διευθυντή της Πατμιάδος Εκκλησιαστικής Σχολής, τον μετέπειτα Μητροπολίτη Κυθήρων, πού διεσώθη από το Νταχάου και ήλθε σε μας, 30 κιλά ανθρωπος σκιά «πετσί καί κόκκαλο»; Ποιός είχε τήν ευτυχία νά πρωτοδεχθή Καθηγητή στην Πάτμο τόν από Γαλλίας μέ τό τριμμένο καφέ κουστουμάκι του επανακάμψαντα, τον Ευσεβέστατο και ασκητικώτατον Αντώνιον Κόμπο, τον μετέπειτα Μητροπολίτην Σισανίου καί Σιατίστης; Ποιός ανάσανε τον νύν ‘Αγιο Αμφιλόχιο Μακρή, τόν εν Πάτμω οσίως βιώσαντα και ασκήσαντα; Τόν π.Παύλο Νικηταρά, τόν π.Ιερεμία Βάστα (Προηγούμενον) και τον Καθηγούμενον Μελέτιον Μαργιόλον, τον π.Εμμανουήλ Γρύλλην, τον π.Θεοδώρητον Μπουρνή, τον π.Τιμόθεον Χαλέπη, τόν π.Νικόλαον Τζώρτζη 87 ετών Διάκονο εις Γερμανία μέχρι σήμερα, τον π.Ευθύμιο Κουτσανέλλο. Τον Καλλικέλαδο Αγγελο Παντελιό, τους ανυπέρβλητους Μ ιχαήλ Μαυρουδή και Ιωάννην Κολλάρον, τον Διευθυντή Αρχιμανδρίτη Μάξιμον Δασκαλάκη τον Ριζαρείου κατόπιν, τον Βοηθόν Επίσκοπον Θαμακού χρυσόστομον Θέμελη τον μετέπειτα Μεσσηνίας, τόν Υδρας Σπετσων και Αιγίνης Προκόπιον, τον Νικαίας Γεώργιον Παυλίδη εκ Κύπρου ορμώμενον, τον Διονύσιον Ψαριανόν-Κοζάνης.
Τούς αυταδέλφους Πατέρας τής Αγίας Τριάδος Πειραιώς, Κωνσταντίνον Φαφούτη, Φίλιππον Λαυριώτην, Προκόπιον Γεωργαντόπουλον, Προκόπιον Κερεστετζή, καί Γεώργιον Πικριδά, Ιωάννην Διώτη, Ιωάννην Βλοντάκη, Ελευθέριον Χαβάτζα, Ιωάννην Μπενέτον. Τούς εν Θεσσαλονίκη. Πρωτίστως τόν ανεπανάληπτον, τόν ασύγκριτον, τον από Εδέσσης Παντελεήμονα Παπαγεωργίου, παρ ού έλαβον αμφοτέρους τού βαθμούς τής Ιερωσύνης, Πολύκαρπον Ματζάρογλου, Καϊμάκην Βασίλειον, Γεώργιον Καρβουνιάρη, Χαράλαμπον Ηρωϊδη, Χρυσόστομον Κακουλίδη τόν Εδέσσης, τὸν Τυρολόης καὶ Σερεντίου (πρώην Τυάνων) Παντελεήμονα Ροδόπουλον, Τον Βασίλειον Στεφανίδη (καθηγητήν Ἐκκλησιαστικῆς Ἰστορίας), τόν Στυλιανόν Βατόπουλον, Γαβριήλ Μεταλλείδη, τόν Σπυριδωνα Καλαφατάκη τον Κεφαληνίας, τον Ιωάννην-Παντελεήμονα Καλπακίδη Βεροίας –Ναούσης-Καμπανίας, τόν Ταλαντίου Στέφανον, Γεννάδιον Χρυσουλάκη Αργεντινής, τον Ιεραπύτνης καί Σητείας Φιλόθεον Βουζουνεράκη, τόν π.Αναστάσιον Γραικό, π.Χρήστο Χωλόπουλο, Βασίλειο Καραστέργιο, Κωνσταντίνο Παπαγιάννη, π.Ηλία Καλαϊτζή Ηγούμενον Ι.Μ. Ευαγγελισμού-Μητρός τού Ηγαπημένου-Πάτμος, π.Αμφιλόχιον Τσούκο Νέας Ζηλανδίας, π.Δανιήλ Μπαρίκα-Ρουμανία, τόν Αρίστης Βασίλειον Τσοπανά, τόν Περιστερίου Χρυσόστομον Ζαφείρη, εξαιρέτως τούς Ομαίμους καί Ομομητρίους αδελφούς, π.Αθανάσιον καί τόν Ελλογιμώτατον Κωνσταντίνον, Σιαμάκη, καί αναριθμήτους άλλους. Μέ τους οποίους συνεργάσθηκα, συνωδοιπόρησα, συγκακοπάθησα, καί απο τους οποίους εδιδάχθηκα, εστηρίχθηκα και ποδηγετήθηκα, αντιγράφοντας τίς αρχές, τίς αρετές, τό παράδειγμά τους, τήν θερμουργό πίστη τους στό Χριστό, τήν αγάπη καί τήν αυτοθυσία τους γιά τήν Πατρίδα Ελλάδα, τήν εργατικότητά τους, τήν ανεξικακία, αλλά καί τό θάρρος, τό σθένος και την αντρειωσύνη τους γιά τό δίκηο και την αλήθεια.
Κήρυκες απαράμιλλοι. Υψηπετείς Θεολόγοι. Μέ οργανωτικό πνεύμα. Μέ συναντίληψη στά Κοινωνικά προβλήματα. Φιλοπρόοδοι και ακάματοι. Μέ σύγχρονο πνεύμα, αλλά καί πιστοί τηρηταί, εκφρασταί καί συνεχισταί τών Πατρικών καί Πατερικών Παραδόσεων τής Πίστης καί τής Φυλής μας. Οξυδερκείς, εις βάθος προβλέποντες τά μέλλοντα συμβαίνειν καί προλαμβάνοντες τόν αιφνιδιασμόν τών επερχομένων περιστάσεων τού βίου.
Ανύστακτοι στό Καθήκον καί αυστηροί τιμηταί της αδράνειας, της αδιαφορίας, της αποσείσεως και μεταθέσεως των ευθυνών είς άλλους. Τούς ανδροπρεπείς μέσα στήν πραότητα, τήν μειλιχιότητα, τήν ηρεμία. Θέλεις; Τήν διαρκή παρουσία τους καί, εν ταυτώ, τήν αφάνειά τους. Μέ τή δύναμη πού αντλούσαν’ από τήν ενίσχυση πού ελάμβαναν από «τήν Χάρη τού Κυρίου καί Σωτήρος, πάντων, Ιησού Χριστού, τήν αγάπη τού Θεού καί Πατρός καί τήν κοινωνίαν τού Αγίου Πνεύματος», «κατηγονίσαντο (και) βασιλέων» ακόμη. Τόλμησαν, αναγνωρίζοντες την Υπερ-Εξουσίαν εις Τόν τών πάντων κρατούντα τήν εξουσίαν Θεόν, Τόν Παμβασιλέα και Κύριον των Κυρίων. Τόλμησαν, λέγω, νά ξεστομίσουν τό αμίμητον: «Αρχηγού Κυρίου παρόντος, πάσα (άλλη) αρχή παυσάτω»! Πού τοιαύτη.. αυτογνωσία, αυτοσυνειδησία, αυτοτοποθέτησις, αυτοπεποίθησις, αξιολόγησις, αυτοταξινόμησις, ιεράρχησις καί αυτοϋποταγή, σήμερα;!
Νά! τό μυστικό, επιλύσεως και ρυθμίσεως των «Σχέσεων (και) Εκκλησίας – Πολιτείας»! Δέν φτώχευσε ο Θεός. Δέν φταίνε τά χωράφια. Δέν χρειάζεται καί δέν απαιτείται ή φρούδα και χειμερική, ή νεφελώδης, ανεμοπαράσυρτη και εξωπραγματική, ή παλιμπαιδική, νηπιώδης επιπόθησις, τού κεκμηκότος Αρχιεπισκόπου, έναντι του, καραδοκούντος στή γωνιά, Πρωθυπουργού νά δράξη την ευκαιρία, μέ τήν, άσοφη, κατόρθωση (δήθεν), ότι «επί τέλους θά δυνηθή νά κάνη (νά μετατρέψη,νά μεταποιήση,νά μεταστοιχειώση) την ύλη σέ πνεύμα»!.. ΄Ω! τής αφροσύνης και της γελοιοποιήσεως! Αμφότεροι,συγκλείνοντες προεκλογικά και υστεροφημικά, πρός τό συμφέρον, όμως, έκαστος αποκλείνων, πρός στιγμήν, αναισθητούντες, υπερέβαλαν σπασμοδικά καί τούς «αλχημειστάς»!!

ΜΕΡΟΣ Ε’

Καί τώρα: «Απαγε της βλασφημίας», … «Διεγείρων υμάς εν υπομνήσει» και «πρός (τυχόν) αποστάντας της ορθής πίστεως» και «κεκαυτηριασμένην τήν ιδίαν συνείδησιν έχοντας» αποτεινόμενος, λέγω:
Ακούσατε, ακούσατε, κάτοικοι πάσης τής γής.΄Αρχοντες καί αρχόμενοι. Εσείς –ιδία- πού αυτοαποκαλείσθε διδάσκαλοι καί πνευματικοί καθοδηγηταί,καί, υποσχεθέντες «ακτημοσύνην», έχετε και κατέχετε –εν ταυτώ- όχι πλούτον πνεύματος, αυτόν τόν διατηρείτε σε αστραφτερές βιβλιοθήκες μέ βιβλιοθηκονόμους,βιβλιοθηκάριους,βιβλιοθηκοφύλακες κ.λ.π., πού τόν ψάχνουν (τον πλούτον αυτόν τού πνεύματος) οι τίμιοι ερευνηταί, αλλ’ έχετε υλικόν πλούτον. Δέν ευκαιρείτε σείς –από βατολογίες, πανηγύρια καί τράπεζες εφαρμογής Αγιορείτικων Τσελεμεντέδων- ν’ ανοίξετε κάν τά βιβλία της σοφίας καί νά σοφίσετε καί νά φωτίσετε τόν κοσμάκη πού «χάνεται από έλλειψιν γνώσεως», τής Αυτοαληθείαςτήν γνώσιν, πού είναι ο Σωτήρας Χριστός! Αλλά, καί σ’ όσους σας πλησιάζουν, αποκρύπτετε (απ’ αυτών) τάς αληθείας της Αγίας Γραφής, του Πηδαλίου και της γνησίας, της αμωμήτου Πίστεως τών Πατέρων ημών καί υμών, «ίνα μή φανερωθή τά έργα υμών», «εκ του φωτός φανερούμενα – καί φανερωθησόμενα», «οτι εν τω σκότι ταύτα εισίν ειργασμένα». ’Αλλα υποσχεθήκατε, άλλα κάνετε, καί οι προθηκες των θρησκευτικών βιβλιοπωλείων ειναι γεμάτες άπό… μετα-Πατερική Θεολογία, σκότος, έρεβος, από λάκο βαθύ αγνοίας της Αληθείας. Ρίζης εκκινήσεως, προεγνωσμένης και προρηθείσης υπό τού Πνεύματος τού Αγίου, ούσης – όπως και πάντων των κακών – της «επαράτου φιλαργυρίας»! Τύφλα νάχη ο Ιούδας!!
Μακρυνόμενοι; Απολλεσθήσεστε! Ανανήψατε. Βγάλτε το τυφλοπάνι. Επιστρέψατε. Ακουμπήστε «όπισθεν (έστω) το κράσπεδο τού ιματίου Του».
Τί να είπω περί τού αμυθήτου πλούτου ωρισμένων, και της λιμοκτονίας άλλων; Τούτο δέ, όχι μόνον έν τω κόσμω, αλλά καί εις τούς τόπους αναχωρήσεως. Τών Ιερών Μονών! Εν ραθυμία, οκνηρία, κραιπάλη, μέθη, τελεία ακηδία, πόσο αχρείοι καί αξιοθρήνητοι ευρίσκονται, καί πόσο μακράν ίστανται τού παραδείγματος τού Αποστόλου Παύλου, μή δυνἀμενοι και καθ’ ύπνον ακόμη νά ονειρευθούν το «υποπιάζω τό σώμα μου καί δουλαγωγώ, ίνα μή άλλοις κηρύξας, αυτός αδόκιμος γένωμαι»! Κοντά σ’ αυτό, πόσες κακουχίες δέν απαριθμεί;
Ας κατεβούμε όλοι πρός αυτοέλεγχο καί διόρθωση, γιά λίγο, στόν αυτό παρονομαστή. Ας «συγκλεισθώμεν πάντες εις απείθειαν, ίνα εκζητήσωμεν τήν χάριν καί τό έλεος».
Ξεχάσαμε τελείως, τό Δημιουργό μας τόν ἴδιο! Απ’ τή Φάτνη ως τό Σταυρό, και πέρα… Εκείνος «δέν είχε πού τήν κεφαλήν κλίνη». Ας ξανοιχτούμε όμως λίγο, όχι γιά νά πελαγοδρομήσουμε, αλλά γιά νά ξαναβάλουμε μερικά πράγματα πάλι στή σωστή θέση τους, όπως ο Θεός τά εντέλλεται.
«Εχοντες τροφάς καί σκεπάσματα τούτοις αρκεσθησόμεθα»; Τί λές Παύλε; Ο Κύριος είπε «νά κατακυριεύσωμεν καί νά κατεξουσιάσωμεν τήν γην». Πού τό λές πώς είναι ντροπή «άλλος νά χορταίνη τρώγοντας καί νά μεθάη, και άλλος νά πεινά»; Πού υπάρχουν σήμερα «γυμνητεύοντες, ασθενούντες, κακουχούμενοι, διωκόμενοι, πυρούμενοι, σκανδαλιζόμενοι», κι’ όλ’ αυτά πού «τσαμπουνάς»; «Χρήσις καί ού παράχρησις καί κατάχρησις»; Αυτό ισχύει σήμερα;! Μυαλά πού κουβαλάς καί ιδέες πού σκορπάς ανάμεσά μας μέχρι τους χρόνους μας; Παραδαρμένη! Υπογάστριο! «Φιλοξενεία» και τραπεζόματα χλιδής Λουκούλια, μέ εδέσματα Αγιονορείτικων, απαράμιλλων Τσελεμεντέδων ισχύουν καί παρατίθενται σήμερον ανά την υφήλιον. Πρώτηςκαί υψίστης καταξιώσεως, προβαλλομένης μάλιστα και δορυφορικά απ’ όλα τά κανάλια της ΤV = της βοής .. της «Πληροφορήσεως καί Παρατηρήσεως». «Ούκ έρχεται ή βασιλεία τού Θεού μετά παρατηρήσεως»; (Λουκά 17,20); Καήκαμε! «Καυσοκαλύβια» θά κάνουμε και θά καταντήσουμε .. τά Υπερπολυτελή Ξενοδοχεία τών 15(!) αστέρων μας; Τί νιάζει ¨ολους εμάς τους άλλους, άν κάποιος Ηγούμενος .. μέ 4 και 6 βαθμούς σάκχαρο, τρώει μέ τά Καλογεροπαίδια του κάθε μέρα μακαρόνια; «’Ιθι, ω συνάδελφε Ηγούμενε, πρός τόν μύρμηγκα καί τήν μέλισσα». Πώς φροντίζουν καί ετοιμάζουν τόν αμητόν διά τόν χειμώνα. Ναί, χειμών είναι τα γεράματα. Μυρμήγκι όμως καί μέλισσα σήμερα ειναι τά εξ Ευρωπαϊκής Ενώσεως δάνεια. Εμείς πήραμε καί ξαναπήραμε. Εσύ κοιμώσουν; Κοιμήσου όπως έστρωσες. Ο Κύριος είπε: «Παντί τω έχοντι δοθήσεται καί περισσευθήσεται. Από δέ του μή έχοντος = εσένα πού δεν ήσουν τσακπίνης, ανοιχτομάτης, προνοητικός και έξυπνος νά πιάσης τήν τύχη (τήν ευκαιρία) απ’ τα μαλλια (πού τά έχει στό κούτελο, κι’ άν σού προσπεράση πίσω είναι καραφλή), ναί! από σένα, αρθήσεται και ο έχεις, καί δοθήσεται (παρά Κυρίου!!!) σ’ εμένα (τόν καπάτσο) «τον έχοντα», «καί περισσευθήσομαι»! Διάβασε απ’ την ανάποδη το ευαγγέλιο, ρέ συνάδερφε! Ανοιξε τά γκαβά σου. Κρίμα στούς δοκίμους σου. Τή δική μου, τή «Μεγίστη… Σχολή Δοκίμων», πρόσεξε και αντίγραψε .. εκ του μακρόθεν! Μή μάς κουβαληθήτε και κατ’ εδώ; Τό «Περιβόλιτης Παναγιάς» είναι,μέν, «Κράτος εν κράτει», αλλά τόν τίτλον «Μεγίστη», ού τυχέως προετεθήκαμεν και προσετεθήκαμεν. Εχουσινν οι καιροίνν γυρίσματά,α,ά,α,άν! Εις μάτην εδόθη(ν) «τισί»(ν) τό «προοραντιγκόννν»;!! … Νά ζήν η Γκύπρος..
Καί υπάρχουν «μαυροσάϊνα» ανά την Ελλάδα!! Ξέρουν το μυστικό. Γνωρίζουν καλά, και έχουν χιλιοδοκιμασμένη τή μέθοδο. «Καμύουσιν (=κλείνουν, θαμπώνουν) οφθαλμούς τά δώρα»! Καί ο ύψιστος σκοπός καί επιδίωξις σήμερα, είναι .. «ο παράς»! Τό χρήμα! Τό οποίον υπερέβη τό νόημα τού «χρώμαι» και «χρήσις». Ξεκίνησε από το pecus = ζώον, ζωοανταλλαγές. Μετεπήδησε στή συναλλαγή είδους με είδος. Ανέβηκε στό pecunia = μέ διαφορότροπο μέθοδο μετάλλων, ως αργύρου, χαλκού, χρυσού, πολυτίμων λίθων, κοραλλίων κ.λ.π. (εξαιρεθέντος τού σιδήρου ο οποίος σκουριάζει). Ολα, ανθρώπινη προσπάθεια καί αντιπαλότης διά συναλλαγήν πρός προσπορισμόν τών πρός επιβίωσιν, καί αποζημίωσιν τού κόπου καί της εργασίας, τού μεροκάματου καί τού νυχτοκάματου, γιά νά ξωκύλη, εκτραπή, χάση τό μέτρο, πέρνοντας τόν λόγο τό Πνεύμα τού Θεού, καί διακρίνοντας νά ορίση αδιαμφισβήτητα ότι «ρίζα πάντων των κακών εστίν η φιλαργυρία»!!! Καί πλάϊ σ’ αυτή την απόλυτη τοποθέτηση καί Θεϊκή – επαναλαμβάνω – διαπίστωση, νάσου η ευτελής, χυδαιωτάτη, αγνώμων, βλάσφημος, αναιδής αποφθογγή καί πίστις-αξίωμα Κλήρου (δυστυχώς) καί Λαού: «’ Εχεις λεφτά; τά έχεις όλα. Ζήτω, λοιπόν, η πορτοφόλα»!!! Καί τό θλιβερό αποτέλεσμα; Ετσι σκεπτόμενοι, εδάγκωσαν οι πάντες «τή φώλα», και παραπαίουν αδύστακτα καί θεληματικά σάν τυφλοπόντικες μέσ’ στό σκοτάδι, ροκανίζοντας καί πριονίζοντας τό – συνηθέστατα – «παράνομο κλωνάρι» τό θώκο, την καρέκλα, τό θρόνο, μέ χίλια μύρια: Μέ ανταλλαγές δώρων, μέ ραδιουργίες, μέ συκοφαντίες, μέ κατακρίσεις, μέ δολοπλοκίες, μέ φόνους, μέ παρασημοφορήσεις, μέ «μεγαλόσταυρους» καί «μικρόσταυρους», μέ μίση, μέ αδελφοποιήσεις, μέ παραδόσεις κλείδων Πόλεων, μέ Αναρρήσεις καί Ντοκτορά άνευ σπουδών καταρτήσεως καί αντικρύσματος γνώσεων καί πείρας, μέ οσφυοκαμψίες, μέ ξεπούλημα συνειδήσεων, μέ απεμπόλησιν αρχών, μέ απόρριψιν αξιών, μέ κατάπτυστες σωματεμπορίες, μέ διαστροφές, μέ ανωμαλίες ηθικές καί αναταράξεις προσωπικές καί κοινωνικές, μέ ανατροπές καί εξανδραποδισμούς, μέ περιθωριοποιήσεις, μέ παραγκονισμούς, μέ φίμωσιν της αληθείας, μέ εξαπατήσεις, μέ εκβιασμούς, μέ σφετερισμούς, μέ παντοειδείς νοσφίσεις, μέ φανερές κλοπές, μέ προσωποληπτικές αξιολογήσεις υπαλλήλων κ.α., μέ άδικες υποσκελίσεις καί άνομες προκρίσεις, μέ κάλυμμα ευσεβείας, μέ οφθαλμοδουλεία, τέλος καί κυριώτατα, μέ υπομόχλιο,βατήρα καί σκάλα τή θεομίσητη Σ ι μ ω ν ί α !
Σέσηπται πάντα. «Τό άλας εμωράνθη». «Λύκοι βαρείς» γύρωθεν. Μήπως όχι καί «άρκτοι»; Μή παρίδης! Καί αύται αιμοβορώτατοι(!), κατελθούσαι από περιοχάς ευδοκιμήσεως του «είδους» των, προβατοσχήμως και ανθρωπομορφικώς εισ-ε π ή δ η σ α ν (!) – επισήμως καί εν θεάτρω (Μ.Μ.) – , τού επαυξήσαι τήν λυσσώδη καθ’ ημών μανίαν αυτών! «Εύροις δ’ άν βούλοι» αυξηθέν τό «ειδος» καί τών «ελουροειδών» παρά τοίς, ως άνω, εγκύψασι αιμοβόροις καί σαρκοβόροις τούτοις «θηρίοις», ως μή ώφελεν, επί πάσιν ημίν!!!
Αφυπνώσατε. Οχι πλέον «πρόβατα – βρώματα λύκων»! Μάλλον «γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις». Πέταξαν.. τά «περιστέρια»!! «Από των βεβήλων και γραωδών μύθων – της εξαιρέσεως τού κανόνος, τού αγάμου…(!) Γεροντισμού (άρσεν και θήλυ γάρ) – παραιτού»(Α’ Τιμ.4,7). «Ελπίσατε πάντες, Μόνω επί τω Ζώντι Θεώ, τώ Σωτήρι πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών»(Α’ Τιμ.4,10).
Ως πρός τούς καπάτσους καί τους «Κοτοπουλάδες» πλουσίους: Μή υψηλοφρονείτε. «Μή στηρίζεστε καί ελπίζετε στήν αδηλότητα του πλούτου σας, αλλά στόν ζωντανό Θεό»(Α’ Τιμ.6,17). Καί ερωτώ. «Αυτός σας παρέσχε τόν πλούτον (σας)»;(Α’ Τιμ.6,17 κ.ε.). Δέν κάνει (τόσο μεγάλες) αδικίες – ειδικά σ’ εσάς τίς εξαιρέσεις τού κανόνος (τούς αγάμους,επαναλαμβάνω) – ο Θεός! «Οι διδάσκοντες ετέρους, υμάς αυτούς ού διδάσκετε; Οι βδελυσσόμενοι τα είδωλα ιεροσυλείτε; Οι εν νόμω καυχώμενοι, διά τής παραβάσεως τού νόμου, τον Θεόν ατιμάζετε; Διότι, τό Ονομα του Θεού, έξ αιτίας υμών (κυρίως) βλασφημείτε σ’ όλη την υφήλιο» δορυφορικά!(Ρωμ.2,21-24). «Τόν έπαινόν σας μή αναμένετε εκ των ανθρώπων, αλλ’ εκ τού Θεού»(Ρωμ.2,29). «Παρεισάξατε τερτίπια, προτιμήσεις καί μεθόδους απωλείας. Μ’ αυτά τα καμώματα αρνείσθε τόν εξαγοράσαντα υμάς δεσπότην, καί επιφέρετε εαυτοίς ταχινήν απώλειαν. Πολλοί τρέχουν πίσω καί σάς ακολουθούν, καί απογοητευόμενοι βλασφημούν τήν ώρα καί τή στιγμή πού νόμισαν πώς βρήκαν τήν αλήθεια – πού η Αυτο-Αλήθεια ειναι Μόνον ο Κύριος, καί πάντες…δούλοι αχρείοι εσμέν – καί μέ επίπλαστα λόγια, εμπλεκόμενοι μέσα στά γρανάζια καί τήν ατέρμονη, τήν ακκόρεστη τουρμπίνα της πλεονεξίας και της εμποριολογίας σας, καί όταν αντιληφθούν τήν πλεκτάνη καί τήν παγίδα, διαπιστώνουν ότι η κατάκρισις δέ θά αργήση νά πέση στό κεφάλι σας καί η απώλειά σας «ού νυστάξει». Αγγέλων αμαρτησάντων, ο Θεός ούκ εφείσατω. Πώς υμείς εκφεύξεσθε (τής τύχης αυτής καί τής κατάντιας τών αγγέλων), τηλικαύτης αμελούντες σωτηρίας;… Οίδε Κύριος ευσεβείς ρύεσθαι. Αδίκους δέ εις ημέραν κρίσεως κολαζομένους τηρείν. Είστε τολμηταί, αυθάδεις! Δόξας μή τρέμοντες καί βλασφημούντες, καί Κυριότητος καταφρονούντες. Δηλαδή Α θ ε ό φ ο β ο ι!! Ηδονήν ηγούμενοι τήν εν ημέρα τρυφήν, κερδίζετε γιά τούς εαυτούς σας μισθόν-κέρδος αδικίας. Εντριφάτε στίς απάτες σας. Ξεγελάτε καί δολώνετε ψυχές αστήρικτες, καλογυμνασμένοι καί προπονημένοι εις ύψιστον βαθμόν καί είστε «ταχυδακτυλουργοί» στήν πλεονεξία. Είστε «κατάρας τέκνα»!(Β’ Πέτρου 1-22 και Εβρ.2,13). «Νεφέλαι υπό λαίλαπος ελαυνόμεναι». «Σας περιμένει αιώνιο βαθύ σκοτάδι». «Διδάσκετε απελευθέρωσιν, δούλοι υπάρχοντες της φθοράς». Καί τό τραγικώτερο. «Πηγαί άνυδροι»!! Χρηματιστήριο «χρυσού»! «Λάκος συντετριμμένος»… Κενός Χριστού!!!
Καί τό τελευταίο ερώτημα: Είναι τελείως προσωπική υπόθεσις η σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου; η δέν είναι. Καί ακόμη, εν συναρτήσει πρός τά άνω. Παιδαγωγία εις Χριστόν καί αλληλοβοήθεια, ναί! «Μυρίους παιδαγωγούς, αλλ’ ού πολλούς πατέρας, η μή μόνον ο εις Χριστόν αναγεννήσας – κατά συνεκδοχήν ως ο Παύλος πατήρ – ναί! Μίμησις Παύλου, ως εκείνος Χριστού, ναί! Εκπροσώπησις, όμως, καί αντιπροσώπευσις παντός ανθρώπου υφ’ ετέρου (καί τού πνευματικού ακόμη), ως πρός τό απολογηθήναι η απολογήσασθαι προσωπικά, αυτός μόνος, ενώπιον Τού Κριτού του, ό χ ι !!
Νά πειθώμεθα καί νά υπακούμε εις τούς, ποικιλοτρόπως, παντειοτρόπως και ανυστάκτως, μεριμνώντας γιά τή σωτηρία των ψυχών μας, όχι γιατί αυτοί θά δώσουν γιά μάς (και) λόγον έναντι τού Θεού γιά όσα «αγαθά» η «φαύλα» επράξαμε! Διότι εμείς αυτοί μόνοι θά απολογηθούμε περί τούτων, αποκλειομένης της εκπροσωπήσεώς μας παρ’ οιουδήποτε, καί υπό τού Πνευματικού- Εξομολόγου μας ακόμη. Αυτός, είναι εκείνος ο οποίος θά δώση λόγο είς τόν Θεό, ως πρός την πλευράν περί τού άν, εκ μέρους του,ανυστάκτως εξήντλησε όλες τίς δυνατότητες καί τούς τρόπους γιά νά επιτύχη τή διόρθωσή μας, καί νά συντελέση εις την καταξίωσή μας νά επιχυθή εφ’ ημάς τό έλεος καί η χάρις-δωρεά Τού Θεού, καί «ώμεν σεσωσμένοι καί Θεωμένοι εν τή Βασιλεία Του. Οχι ότι, ο οικονομος τού Ι. Μυστηρίου της Μετανοίας (μας) καί της εις εκείνον Εξομολογήσεως-Εξαγορεύσεως τών πεπραγμένων μας, θά δώση λόγο στό Θεό καί μέσω αυτού θά σωθούμε. Τό: «ως λόγον αποδώσοντες υπέρ τών ψυχών ημών», θά πή απλά: Θά αποδώσουν λόγο στό Θεό , περί τού άν εξήντλησαν τά πάντα γιά τή σωτηρία της ψυχής μας! Γιά τήν πλευρά τού δικού τους καθήκοντος πρός ημάς.

ΜΕΡΟΣ ΣΤ’

Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Μιάς Αγίας Καθολικής καί Αποστολικής Εκκλησίας, της Στρατευομένης καί της Θριαμβευούσης. Οι «εν τω Λειτουργικώ χρόνω αεί παρόντες». Οι ζήσαντες – επιτρέψατέ μοι – έστω επί μικρόν, ουχί μόνον «επί της γής», αλλά καί εν τη Σελήνη προσεληνωθέντες, (θέλετε; και εν τω Αρη, ενδεχομένως, αύριον). Απλώς ειπείν, οι παντειοτρόπως … «εν τοις καταχθονίοις, τοίς επιγείοις (ξηρα, θαλάσση καί αέρει), καί τοίς επουρανίοις» ζήσαντες. Παραδείγματα των «εν τοίς επουρανίοις»… Απόστολος Παύλος «μέχρι τρίτου ουρανού» αρπαγείς. Ενώχ καί Προφήτης Ηλίας. Πού; Αγνωστον. Κύριος οίδε καί διατηρεί αυτούς. Ακόμη Η Παναγία, Η Αχραντος, Η Υπερευλογημένη, Η Ενδοξος, Η Δέσποινα (ημών, τών αποδεχομένων Αυτήν ως Κυρίαν), Η Θεοτόκος καί Αειπάρθενος Μαρία. Η Μεταστάσα καί «εν δεξιοίς τού Υιού καί Θεού Της παρισταμένη, ως Βασίλισσα, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη (και) πεποικιλμένη». Κατά δέ την πίστιν της Αγίας μας Εκκλησίας, καί ο Επιστήθιος Φίλος, Ηγαπημένος καί Παρθένος, Ενδοξος, Απόστολος καί Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, ευρίσκεται Μεταστάς είς ουρανούς. Μεταστάσα η Παναγία μας την 23ην Αυγούστου καί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης την 26ην Σεπτεμβρίου, ισοτίμως τιμώνται καί κοσμούνται μέ επτά (7) κοσμητικά επίθετα ξεχωριστά παρά τής Αγίας μας Εκκλησίας. Καί ας μή παραλείπεται τούτο.
Συνελόντι ειπείν. Οί της Θριαμβευούσης Εκκλησίας, «οι ζήσαντες και έτι ζώντες» αδιαμφισβητήτως, «όπη καί άν συμβαίοι αυτό», τού Κυρίου Μόνου γινώσκοντος τό «πώς». Αλλά καί ημείς, οι της Στρατευομένης. Ούκ ανέγνωσαν η ανεγνώκαμέ που, καί ούκ ήκουσαν η ηκούσαμεν ποτέ, ότι «ούκ έστι εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γάρ όνομά έστιν έτερον υπό τόν ουρανόν τό δεδομένον εν ανθρώποις εν ώ δεί σωθήναι ημάς»;(Πραξ.4,12). «Μεμέρισται ο Χριστός»;(Α’ Κορ.1,13). «Παύλος εσταυρώθη»;(Αυτόθι). « Η σωτηρία τώ Θεώ ημών τώ καθημένω επί του θρόνου, κράζουσι φωνή μεγάλη» οι λελυτρωμένοι εν τώ ουρανώ.(Αποκ.7,10). Πώς εκείνοι προδιαγράφονται ως «λελυτρωμένοι εν τώ ουρανώ»; Καί πώς εμείς «θά τύχωμεν της σωτηρίας»; Ιδού πως. «Ομολογούντες Χριστόν», ίνα «ομολογήση ημάς ενώπιον τού Πατρός Του τού εν ουρανοίς»(Ματθ.10,32-33), «κακοπαθούντες ως κακούργοι μέχρι δεσμών(φυλακίσεως) ομολογούντες Τήν Αυτοαλήθειαν- Ιησούν καί τας εν τώ ευαγγελίω Του αληθείας (καταλεπτώς).(Β’ Τιμοθ.2,8-11). Συμπληρώνει αυτόθι «Πιστός (αξιόπιστος,αδιαμφισβήτητος,απαραίτητος) ο λόγος».(Β’ Τιμ.2,11-13).
Λοιπόν;
Λοιπόν, όσοι Πιστοί! Οσοι αισθανθήκατε την «υπέρ μέλι και κηρίον» γλυκύτητα τού Λόγου Τού Θεού και .. τών λόγων, τών εν τώ ευαγγελίω Του. Τόν χθές εν σαρκί. Τόν σήμερον στό χαρτί. Και, γιατί όχι; Τόν καί σήμερον εν σαρκί, εν τώ Μυστηρίω της Θείας Ευχαριστίας!
Οσοι ζυγίσατε καί υπέρ-εκτιμήσατε καί κρατάτε στά χέρια σας ως «βεβαιότερον τον Προφητικόν λόγον, ώ καλώς ποιείτε προσέχοντες ως λύχνω φαίνοντι εν αυχμηρώ τόπω, έως ού ημέρα διαυγάση και φωσφόρος ανατείλη εν ταίς καρδίαις υμών»(Β’ Πέτρ.1,19), όχι μόνον τών προφητειών της Καινής, αλλά καί τών τής Παλαιάς Διαθήκης κυρίως.
Οσοι νιώθετε «όλβιοι»(μακάριοι, ευτυχείς) ότι είστε «σχόντες ιστορίης μάθησιν», ότι, δηλαδή, έχετε διά βίου διδαχθή, καί δύνασθε νά αξιολογήσετε, νά κρίνετε, νά διακρίνετε, νά συγκρίνετε, νά διαχωρίσετε, καί νά προκρίνετε πρόσωπα καί πράγματα, γεγονότα και καταστάσεις, κρατούντες και διακρατούντες τα μέν ως «αγαθά»(ψυχωφελή και σωτήρια), τά δέ ως «φαύλα»(ήτοι ψυχοφθόρα, επιζήμια) απορρίπτοντες.
Οσοι έχετε τό σθένος, μέσα σέ μιά .. ευλογημένη παραφροσύνη(!), σέ μιά εν Χριστώ σαλότητα, νά πήτε «τό ναί ναί. Καί τό ού,ού», εν πάση ειλικρινεία, έστω και άν αποβή τούτο είς βάρος σας καί επί ζημία σας.
Οσοι ενώπιον τού δικαίου θυσιάζετε τό ίδιον συμφέρον.
Οσοι «ζητείτε τό τού ετέρου καί όχι το εαυτού έκαστος»(Α’ Κορ.10,24).
Οσοι δέν φθονείτε τήν πρόοδο τού άλλου, αλλά, νομίμως συναθλούντες, αμιλλάσθε ευγενώς επιδιώκοντες τήν ακριβοδικαίαν πρόκρισίν σας.
Οσοι θυσιάζετε τό εγώ γιά τό «σύ» καί τό «εμείς», γευθέντες καί παραδεχόμενοι «τήν δύναμιν εν τή ενώσει», καί ότι «αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος, ως πόλις οχυρά».
Οσοι, τά φωτεινά παραδείγματα τής ζωής τά αντιγράφετε, και, έχοντες αυτογνωσίαν, δέν αποφασίζετε νά αντιμετρηθήτε και παραβληθήτε πρός αυτά. Καί, αναγνωρίζοντας τήν αξία των, αλλά καί τήν εξ αυτής ωφέλειαν τού συνόλου, αυτοαπομακρύνεσθε μή θέτοντες προσκόμματα στίς επιδιώξεις και τό έργο τους.
Οσοι, κεκμηκότες όντες, δέν δύνασθε πλέον νά είστε ενεργά μέλη της κοινωνίας, τουλάχιστον μή παύετε από τού νά «προσεύχεσθε νά εκβάλη ο Κύριος εργάτας αξίους (όπου δέν υπάρχουν) καί ικανούς πρός θερισμόν»(Λουκά 10,2). Ποιμένας, ουχί μισθωτούς, αλλά καλούς, τιθεμένους (θυσιάζοντας) και τήν ψυχήν(ζωήν) των ακόμη υπέρ των προβάτων, έμπροσθεν αυτών πορευομένους, γινώσκοντας τά πρόβατα και γινωσκομένους υπό των προβάτων, καλούντας κατ’ όνομα αυτά, και γινωσκόντων τών προβάτων, την φωνής του Ποιμένος»(Ιωάν.10,11-14).
Οσοι, όταν το απαιτήση η στιγμή, έχετε ειλημμένην τήν απόφασιν, ναί! νά γίνετε «θύματα και όχι θύτες», κατά τό παράδειγμα «της Εσταυρωμένης Αγάπης»!!
Οσοι δέν δουλεύετε «δυσί Κυρίοις», αλλ’ ανεχόμενοι μόνον τού Χριστο-μιμήτου, καταφρονείτε τού Σατανο-πλήκτου.
Οσοι «υπέρ Χριστού εστέ, συνάζοντες μετ’ Αυτού», και ουχί «κατ’ Αυτού», άρα «σκορπίζοντες».
Οσοι «δέν βαδίζετε επ’ αμφοτέραις ταίς ιγνύαις».
Οσοι «δέν ετεροζυγήτε απίστοις».
Οσοι «δέν μετέχετε τή δικαιοσύνη και ανομία».
Οσοι «διακρίνετε τό φώς απ’ τό σκοτάδι».
Οσοι «έχετε υγιές κριτήριον «διαχωρισμού Βελίαλ από Χριστού», καί ικανότητα «δοκιμάζειν τά πνεύματα, εί εκ τού Θεού, εί εκ τού πονηρού εισίν».
Οσοι «είστε (πλέον) ναός Θεού ζώντος», και «είστε υιοί και θυγατέρες», «εξελθόντες και εξελθούσαι εκ τού κοσμικού φρονήματος, μή απτόμενοι ακαθάρτου»(Β’ Κορ.6,14-18).
Οσοι εξ υφαρπαγής, εκουσίως η ακουσίως, πίπτετε και εγείρεσθε, αμαρτάνοντες(αστοχούντες) διορθώνεσθε, προστρέχοντες εις τα ευεργετικά καί σωτήρια, Ιερά Μυστήρια τής Αγίας μας Εκκλησίας.
Οσοι, τέλος, «Τώ Κυρίω αμαρτάνομεν, αλλά και Αυτώ Μόνω λατρεύομεν», «λελυτρωμένοι» ας συμψάλωμεν «ως νεανίαι», «εν ηλικία μιά», προγευόμενοι «τού μέτρου ηλικίας τού πληρώματος τού Χριστού», τόν παιάνα Τού «Παμποθήτου Νυμφίου τής Ψυχής» μας:

Ελάτε νιάτα στό Λυτρωτή, στόν Σταυρωμένο Θριαμβευτή.
πού μάς χαρίζει ζωή αγνή, ζωή αληθινή.
Επωδός
Τί χαρά τά νιάτα νά δωθούν στό Χριστό, γι’ Αυτόν ν’ αγωνιστούν,
[μέ τή σημαία τού έργου Του εμπρός νά προχωρούν]. (δίς)

Ελάτε νιάτα στόν Αρχηγό, σάν στρατιώτες Του στό πλευρό,
μάς περιμένει δόξα λαμπρή, νίκη παντοτινή.
Επωδός (δίς)
Ολοι μάς γέλασαν φοβερά, μάς σπάσαν τής ψυχής τά φτερά,
Αυτός μονάχα μάς μένει Φώς, Πατέρας κι’ Αδελφός.
Επωδός (δίς)
Ολοι μάς γέλασαν φοβερά, μάς σπάσαν τής ψυχής τά φτερά,
Αυτός μονάχα μάς μένει πιά Ελπίδα καί Χαρά.
Επωδός (δίς)

Τή Τρισυποστάτω Τριάδι Δόξα, Τιμή, Προσκύνησις καί Κράτος, είς τούς απεράντους αιώνας. Αμήν.

     Add A Comment

You must be logged in to post a comment.