1) ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ ΣΙΝΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΝΤΟΠΙΣΤΕΙ ΚΡΟΥΣΜΑΤΑ. pdf 

2) Οταν πηγαινεις να κοινωνησης λαμβανεις Σωμα & Αιμα Χριστο. Ή το πιστευεις και κοινωνας κανονικα ή δεν το πιστευεις. Δεν υπάρχουν μεσοβεζικες λυσεις, κουταλακια κ.λ

H καθηγήτρια Λοιμωξιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ελένη Γιαμαρέλου.

«Αδίκως έχει δημιουργηθεί ένα τέτοιο θέμα. Η θεία κοινωνία είναι ένα μυστήριο, όταν πηγαίνεις να λάβεις τη θεία κοινωνία δεν την παίρνεις από συνήθεια, τη λαμβάνεις γιατί είναι σώμα και αίμα Χριστού. Ή το πιστεύεις και κοινωνείς κανονικά ή δεν το πιστεύεις. Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κ.λπ. Είμαι τελείως εναντίον αυτών. Αν το πιστεύουμε, δεν προκαλούμε την τύχη μας. Αν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να με μολύνει, τότε δεν πιστεύω στο μεγαλύτερο μυστήριο. Τα άτομα που θέλουν να κοινωνήσουν δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη θεία κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο», ανέφερε χαρακτηριστικά η κυρία Γιαμαρέλλου.

Στην ερώτηση αν θα κοινωνούσε στην περίπτωση που στη θεία κοινωνία ο προηγούμενος πιστός είναι προσβεβλημένος από τον κοροναϊό, η κυρία Γιαμαρέλλου απάντησε, λέγοντας ότι «θα κοινωνήσω με πίστη στον Θεό ότι δεν κολλάω, όταν συμμετέχω σε ένα τέτοιο μεγάλο μυστήριο. Σας λέω αυτό που θα κάνω για τον εαυτό μου και το πιστεύω για όλους».

Ὁ Μητροπολιτης Λαγκαδα ἀπαράδεκτος. Διαβᾶσε το ἄρθρο:
https://www.ethnos.gr/ellada/92488_koronaios-gemates-ontres-gia-ti-theia-koinonia

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2267

Α΄ Κυρ. Νηστ. – Ὀρθοδοξίας (Ἰω. 1,44-52)
8 Μαρτίου 2020
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΕΛΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

«Ἔρχου καὶ ἴδε» (Ἰω. 1,47)

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Πόσο ζηλευτοὶ εἶνε οἱ δύο ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁμιλεῖ τὸ σημε­ρινὸ εὐαγγέλιο! Ἕνα λόγο τοῦ Διδασκάλου ἀ­κούει ὁ Φίλιππος, «Ἀκολούθει μοι» (Ἰω. 1,44), κι ἀ­μέσως ἀφήνει τὰ πάντα καὶ τὸν ἀκολουθεῖ. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ναθαναήλ, μόλις ἄκουσε «Ἔρχου καὶ ἴδε» (ἔ.ἀ. 1,47), ἔτρεξε χωρὶς ἀναβολή· πῆγε κοντὰ στὸν Ἰησοῦ, τὸν γνώρισε, κι ἀ­πὸ τότε ἔ­γινε, γιὰ πάντα πλέον, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀφωσι­ωμένους ἀκολούθους του.
Τὸ παράδειγμα τῶν δύο αὐτῶν ἀποστόλων καὶ ἰδίως τοῦ Ναθαναὴλ εἶνε κατάλληλο νὰ δι­δάξῃ καὶ ὅλους ἐμᾶς, ἀγαπητοί μου. Γιατὶ ὅ­πως ἐκεῖνον τὸν κάλεσε ὁ Φίλιππος, ἔτσι καὶ ὅ­λους ἐμᾶς μᾶς καλεῖ, ὄχι μιὰ φορὰ ἀλλὰ πολ­λὲς φορές, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.
Κάθε φορὰ ποὺ χτυπᾷ ἡ καμπάνα τῆς ἐκ­κλησίας, κάθε φορὰ ἰδίως ποὺ γίνεται θεία λειτουργία, οἱ ἄγγελοι ἔρχονται, φωνάζουν μυστικὰ στὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς καὶ νὰ μᾶς λένε· Ἄφησε τὸ δέντρο τῆς ἀμελείας καὶ τῆς ἁ­μαρτίας, κάτω ἀπ᾽ τὸ ὁποῖο ἀναπαύεσαι –ὅ­πως ὁ Ναθαναὴλ ποὺ ἦταν κρυμμένος «ὑπὸ τὴν συκῆν» (Ἰω. 1,49)– καὶ ἔ­λα στὴν ἐκκλησία. Ἔλα καὶ δὲν θὰ ματανοιώσῃς.
Ἀξίζει, πράγματι, νὰ ἔρθῃς στὴν ἐκκλησία γιὰ 3 λόγους, ποὺ θὰ σοῦ ἐξηγήσω ἐν συνεχείᾳ. Ἔ­λα, πρῶτον, γιὰ νὰ δῇς θαυμάσια πρά­γματα. Ἔλα, δεύτερον, γιὰ ν᾽ ἀκούσῃς τὴ με­λῳδία τοῦ οὐ­ρανοῦ. Καὶ ἔλα, τρίτον, γιὰ ν᾽ ἀ­πολαύ­σῃς ὅ,τι ποθεῖ ἡ καρδιά σου.

* * *

⃝ Ἔλα στὴν ἐκκλησία, πρῶτον, γιὰ νὰ δῇς θαυμάσια πρά­γματα.
Ἐὰν ἐπιτρεπόταν νὰ χρησιμοποιήσω μία σύγχρονη εἰκόνα ἀπὸ τὴν κοσμικὴ ζωή, θὰ ἔ­λεγα ὅτι ἡ ἐκκλησία εἶ­νε ὁ ὡραιότερος κινη­ματογράφος. Γιατὶ ἐκεῖ ὁ πιστὸς βλέπει πρά­γματα ποὺ ἐπιθύμησαν νὰ δοῦν πολλοὶ ἀρ­χαῖοι σο­φοὶ καὶ δὲν τὰ εἶδαν. Μέσα στὴν ἐκ­κλησία ὁ πιστὸς βλέπει ἀποκαλύψεις. Ναί!
Στὸν βίο τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος ἱστορεῖται ὅτι, ὅ­ταν λειτουρ­γοῦσε ὁ ἱερὸς πατήρ, οἱ πιστοὶ ἔβλεπαν μέσα στὸ ἱερὸ ἀγ­γέλους νὰ τὸν ὑπηρετοῦν στὴν τέλεσι τῆς θείας λειτουργί­ας. Καὶ μόνο τότε; πολλὲς φορὲς ἁγνοὶ ἄν­θρω­ποι καὶ ἀθῷα παιδιὰ ἀξιώθηκαν νὰ δοῦν ἀποκαλύ­ψεις ἐν ὥρᾳ λατρείας. Νά ἐδῶ φῶς, νὰ ἐ­δῶ ἄγ­γελοι, νά ἐδῶ ὁ Γολγοθᾶς, νά ἐδῶ ὁ παν­άγιος τάφος (ἡ ἁγία τράπεζα εἶνε ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ), νά ἐδῶ ὁ Κύριος μὲ ὅλη τὴ δόξα του!
Γι᾽ αὐτό, ὅσο στεκόμαστε μέσα στὸν ἱερὸ αὐτὸ τόπο, νὰ νιώθουμε ὅτι δὲν πατοῦμε τὴ γῆ ἀλλὰ βρισκόμαστε στὸν οὐρανό, ὅπως λέει ὁ ὕμνος «Ἐν τῷ ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης σου ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν» (τροπ. ἀπολύσ. ὄρθρου Μ. Τεσσ.). Ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ εἶνε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτὸ ἀκοῦμε τὸν ὕμνο «Οἱ τὰ Χερουβὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες…» (θ. Λειτ.). Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Αὐτὸ ἀκριβῶς· ὅτι τὴν ὥρα τῆς θείας λειτουργίας οἱ πιστοὶ παρι­στάνουμε τοὺς ἀγγέλους. Ὅπως ἐκεῖνοι στὸν οὐρανὸ ὑμνοῦν τὸν Κύριο, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς στὴν θεία λατρεία σὰν ἄλλοι ἐπίγειοι ἄγγελοι δοξολογοῦμε τὸ ἅγιο ὄνομά του.
Ἔλα λοιπόν, ἄνθρωπε, στὴν θεία λειτουργία, γιὰ νὰ δῇς μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς σου τοὺς θησαυροὺς τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τότε, μαζὶ μὲ τοὺς ψάλτες, θὰ πῇς κ᾽ ἐσὺ στὸ τέλος μὲ τὴν καρδιά σου «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν…» (ἔ.ἀ.).
⃝ Ἔλα ὄχι μόνο νὰ δῇς, ἀλλὰ καὶ ν᾽ ἀκούσῃς τὴ μελῳδία τοῦ οὐρανοῦ. Ἐδῶ ὅ,τι ψάλλουν οἱ ψάλτες, ὅ,τι εὔχεται ὁ ἱερεύς, ὅ,τι διαβάζει ἡ Ἐκκλησία, εἶνε οὐράνιο. Τὰ τροπάρια, οἱ εὐ­χές, οἱ ἀπόστολοι, τὰ εὐαγγέλια, δὲν εἶνε φω­νὲς τῆς γῆς· εἶνε φωνὲς τοῦ οὐρανοῦ.
Ἡ μουσικὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε μουσι­κὴ ἀγγέλων. Ὅλοι οἱ σοφοὶ τοῦ κόσμου νὰ μαζευτοῦν, δὲν θὰ μπορέσουν νὰ μᾶς κάνουν ἕνα τροπάριο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία π.χ.τώρα τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἐδῶ ἀκοῦμε τοὺς ἀγγέλους νὰ λένε τὸν ὕμνο «Ἅ­γι­ος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης (εἶ­νε) ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου…» (ἔ.ἀ. & Ἠσ. 6,3).
Ἐδῶ ἀκοῦς τὸ Θεὸ νὰ σοῦ μιλάῃ μὲ τὴ φω­νὴ τῆς πατρικῆς ἀγάπης. Καὶ ἀπὸ τῆς ἀπόψεως αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία εἶνε τὸ σχολεῖο τοῦ Θεοῦ. Διδάσκαλος ὁ Χριστός, μαθητὴς ὁ ἄνθρωπος. «Λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλός σου» (Α΄ Βασ. 3,9). Ἂν ἄλλοι ἀνοίγουν τὰ ῥαδιόφωνα γιὰ ν᾽ ἀκούσουν συμφωνίες καὶ ῥυθμοὺς ἀπὸ τὴ Βιέννη, ὅσοι ἐκκλησιαζόμαστε δὲν κάνουμε τίποτε ἄλλο παρὰ ἀνοίγουμε τὰ ἱερὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας· αὐτὰ εἶνε γιὰ μᾶς τὰ ῥαδιόφωνα ποὺ μᾶς μεταφέρουν τὴν οὐράνια γλυκειὰ φωνὴ τοῦ Σωτῆρος μας. Ἀκοῦμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς μιλάῃ ὅπως ὁ φίλος στὸν φίλο του καὶ ἡ καρδιά μας γεμίζει παρηγορία.
⃝ «Ἔρχου καὶ ἴδε» (Ἰω. 1,47)! Ἔλα λοιπόν, ἄνθρωπε, στὴν ἐκκλησία, πρῶτον γιὰ νὰ δῇς θαύματα τοῦ Θεοῦ, δεύτερον γιὰ ν᾽ ἀ­κούσῃς τὴ μουσικὴ τῶν οὐρανῶν, καὶ τρίτον γιὰ ν᾽ ἀπολαύσῃς ἀγαθὰ ἀνεκτίμητα ποὺ ποθεῖ ἡ ψυχή. Ποιά εἶνε τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπολαμβάνουμε στὴν Ἐκκλησία; Τὰ γνωρίζετε, ἁπλῶς ὑπενθυμίζω.
Εἶνε ἡ γαλήνη καὶ ἠρεμία ποὺ νιώθεις μόλις βρεθῇς στὸ ναό. Εἶνε ἡ εὐκαιρία νὰ μιλή­σῃς μὲ ἐμπιστοσύνη σ᾽ Ἐκεῖνον ποὺ σὲ προσ­έχει, σὲ περιμένει καὶ θὰ σὲ καταλάβῃ βαθειά. Εἶνε ἡ εἰρήνη καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου ποὺ δέχεσαι ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ ἱερέως. Εἶνε τὸ ἀντίδωρο, τὸ εὐλογημένο ψωμί. Εἶνε ὁ ἁγι­ασμός, τὸ εὐλογημένο ὕδωρ. Εἶνε τὰ βάγια, ὁ βασιλικός, τὰ ἄνθη τοῦ σταυροῦ.
Παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα ὅμως εἶνε τὸ μέγα ἀγαθό, τὸ ὕψιστο, ἡ θεία Κοινωνία. Ὤ ἡ θεία Κοινωνία! Εἶνε τὸ θεϊκὸ τραπέζι, ποὺ στρώνουν οἱ ἄγγελοι καὶ στὸ ὁποῖο μᾶς προσκαλεῖ ὁ Χριστὸς νὰ πλησιάσουμε «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστε­­ως καὶ ἀγάπης» (θ. Λειτ.), γιὰ νὰ λάβουμε τὸ σῶμα του καὶ νὰ πιοῦμε τὸ αἷμα του. Στὸν ἱε­ρὸ ναὸ μὲ τὸ μυστήριο τοῦτο ἑνώνεται μαζί Του ὅλη ἡ ὑπόστασίς μας, ψυχὴ καὶ σῶμα· «κα­τοικεῖ ὁ Χριστὸς διὰ τῆς πίστεως μέσα στὶς καρδιές μας» (Ἐφ. 3,17), σταλάζει τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀγάπη του στὰ ἔγκατά μας. Ποιό βασι­λικὸ δῶρο μπορεῖ νὰ συγκριθῇ μὲ τὸ δῶρο αὐτὸ ποὺ μᾶς προσφέρει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία; Γι᾽ αὐτὸ ἡ θεία Κοινωνία ὀνομάζεται τίμια δῶρα.

* * *

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καταλαβαίνετε, ἀγαπητοί μου, γιατί ἀξίζει νὰ τρέχουμε στὴν ἐκκλησία. Θά ᾽πρεπε νὰ τρέχουμε μὲ μεγαλύτερη προθυ­μία ἀπ᾽ ὅ,τι τρέχει ὁ διψασμένος στὴν πηγή, ὁ πεινασμένος στὸ φαγητό, ὁ τυφλὸς στὸ φῶς. Κ᾽ ἐμεῖς τί κάνουμε; Παντοῦ τρέχουμε, μόνο στὴν ἐκκλησία δὲν πηγαίνουμε. Κάθε μέρα πηγαίνει κάποιος στὸ καφφενεῖο, καὶ μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα δὲν πατάει στὸ ναό. Κάθε μέρα πηγαίνει ὁ ἄλλος ἢ ἡ ἄλλη στὸ σπίτι τῆς φιλενάδας, καὶ μιὰ φορὰ δὲν ἔρχεται νὰ ἐ­πισκεφθῇ τὸν πρῶτο μας φίλο, τὸν Χριστό.
Ἄλλοι πάλι –οἱ δυστυχεῖς– θυμοῦνται τὴν ἐκκλησία 3 – 4 φορὲς τὸ χρόνο. Ὅταν ἔλθῃ ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Κυριακὴ τῶν Βαΐων, τὸ Πάσχα, τὰ Χριστούγεννα, τότε θυμοῦν­ται πὼς εἶνε Χριστιανοί! Καὶ βλέπεις τὶς ἡμέρες αὐτὲς νά ᾽νε ἡ ἐκκλησία γεμάτη, ἐνῷ τὶς ἄλ­λες Κυριακὲς τὸ ἐκκλησίασμα εἶνε ἀραιό.
Ἂς τὸ καταλάβουμε κι ἂς τὸ γράψουμε στὴν καρδιά μας. Ἡ λατρεία μας δὲν εἶνε ἕνα σπάνιο φαγητὸ ποὺ πρέπει νὰ γευώμαστε μιὰ φο­ρὰ τὸ χρόνο, δὲν εἶνε ἕνα κουστούμι ποὺ τὸ φοροῦν οἱ μεγάλοι σὲ ἐπίσημες ἡμέρες καὶ τελετές, δὲν εἶνε μιὰ τουαλέττα ποὺ τὴ φοροῦν οἱ γυναῖκες δύο – τρεῖς φορὲς καὶ τὸν ἄλ­λο καιρὸ τὴν κρύβουν στὸ μπαοῦλο. Ἡ λατρεία μας πρέπει νά ᾽νε τὸ καθημερινό μας φόρεμα, τὸ καθημερινό μας φαΐ, τὸ ψωμὶ καὶ τὸ ἁλάτι τῆς ζωῆς μας. Μπορεῖς νὰ ζήσῃς χω­ρὶς ψωμί, χωρὶς φαΐ; Ἄλλο τόσο μπορεῖς καὶ χωρὶς λατρευτικὴ ζωή. Ἡ Θρηκεία – ἡ Ἐκκλησία μας εἶνε τὸ ἀναγκαιότερο στὸν κόσμο.
Καὶ μὴ λησμονοῦμε, ὅτι στὴν Ἐκκλησία ὑ­πάρχει καὶ κανονισμός. Ὅπως οἱ στρατιῶτες πρέπει νὰ ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸν κανονισμὸ τοῦ στρατοῦ, ἔτσι καὶ οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ὑπακούουν στὸν κανονισμὸ τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ τί λέει ὁ κανονισμὸς τῆς Ἐκκλησίας· Χριστιανὸς ποὺ χωρὶς σοβαρὸ λόγο τρεῖς Κυριακὲς συνεχῶς δὲν ἐκκλησιάζεται, αὐτὸς ἂν εἶνε κληρικὸς καθαιρεῖται ἢ ἂν εἶνε λαϊκὸς ἀ­φορίζεται· εἶνε ἀποστάτης, δὲν ἔχει θέσι στὴν Ἐκκλησία (βλ. καν. Π΄[80ός] Πενθέκτ. Οἰκ. Συνόδ.).
Ἀδελφοί μου, ἂς φοβηθοῦμε τὸ κρίμα τοῦ Θεοῦ! Γι᾽ αὐτὸ νὰ μὴ λείπουμε καμμιά Κυρι­α­κὴ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Μόλις ἀκοῦμε τὴν καμ­πά­να νὰ λέμε· Μὲ προσκαλεῖ ὁ Κύριος, μὲ φω­νάζει ὁ Χριστός. Τότε καὶ ἐμεῖς καὶ οἱ οἰκογένειές μας θὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖ­ος εὐλογεῖ καὶ δοξάζει αὐτοὺς ποὺ τὸν θυμοῦνται, τὸν λατρεύουν καὶ δοξάζουν τὸ ἅγιό του ὄνομα μὲ τὰ λόγια ποὺ κλείνει ἡ θεία Λειτουργία· «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ψαλμ. 112,2. Ἰὼβ 1,21).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπὸ τὸ χειρόγραφο ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ ἄγνωστο ἱ. ναὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας καὶ πιθανῶς τὴν 13-3-1938. Ἀνάγνωσις, μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα, στοιχειοθεσία καὶ μικρὴ ἀναπλήρωσις 16-1-2020.