Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΗ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2383

Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Πράξ. 9,32-42)
23 Μαΐου 2021

Που μενει ο Πετρος!

«Ἐγένετο δὲ ἡμέρας ἱκανὰς μεῖναι αὐτὸν ἐν Ἰόππῃ παρά τινι Σίμωνι βυρσεῖ» (Πράξ. 9,43)

Ἀεικίνητο, ἀγαπητοί μου, καὶ δραστήριο μᾶς παρουσιάζουν τὸν ἀπόστολο Πέτρο οἱ Πράξεις τῶν ἀποστόλων, τὸ θεόπνευστο βι­βλίο ἀπ᾽ τὸ ὁποῖο εἶνε παρμένες ὅλες οἱ ἀ­ποστολικὲς περικοπὲς τῶν ὀκτὼ Κυριακῶν τοῦ Πεντηκοσταρίου. Οὔτε μιὰ μέρα –καὶ νύχτα ἀκόμη– δὲν ἄ­φηνε νὰ περάσῃ κενὴ καὶ ἀναξιοποίητη γιὰ τὴ δόξα τοῦ ἐ­σταυ­ρωμένου Λυτρωτοῦ καὶ τὴν πρό­οδο τῆς Ἐκκλησίας του ὁ μακάριος ἀ­πό­στολος.
Τὸ ἐνδιαφέρον του ἦταν ἀκοίμητο γιὰ ὅ­λες τὶς ἐκκλησίες, ποὺ εἶχαν ἱδρυθῆ τότε, στὰ πρῶτα ἐκεῖνα χρόνια τῆς ἀποστολικῆς περι­όδου. Σὰν στρατηγός, ποὺ ἔχει χρέος νὰ ἐπιθε­­ωρῇ ὅλες τὶς στρατιωτικὲς μονάδες καὶ τοὺς σχηματισμούς, ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ μικρὰ κι ἀ­πομακρυσμένα φυλάκια ποὺ ἐμπίπτουν στὴ ζώνη εὐθύνης του, ἔτσι κι ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, διωρισμένος ἀπὸ τὸν Κύριο σὲ ἡγετικὴ θέσι τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας του, νιώθει εὐθύνη· καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν ἡσυχάζει ἂν δὲν ἐπισκεφθῇ καὶ τὴν πιὸ μικρὴ καὶ νεοσύστατη τοπικὴ ἐκ­κλησία.
Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ξέρουν τὸν Πέτρο· τὸν παρακολουθοῦν, τὸν βλέπουν, τὸν ἀκοῦνε· ὅλοι ἐμπνέονται ἀ­πὸ τὸ ἅγιο παράδειγμά του καὶ στηρίζονται ἀπὸ τὴ διδαχή του. Τὸν ἀγαποῦν, τὸν σέβονται· καὶ μόνο τὸ ὄνομά του ν᾽ ἀκούσουν χαίρονται καὶ ἀναθαρροῦν οἱ πρῶ­τοι ἐκεῖνοι λιγοστοὶ ἀκόλουθοι τοῦ Κυρίου.

* * *

Ἀκούσαμε σήμερα, ἀδελφοί μου, πῶς τὸ ἀ­ποστολικὸ ἀ­νά­γνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου (βλ. Πράξ. 9,32-42) σὲ ἕνα καὶ μόνο στίχο περι­γράφει τὴν κίνησί του· «Ἐγένετο Πέτρον δι­­ε­ρ­χόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν» (ἔ.ἀ. 9,32).
Περιοδεύοντας ὅλες τὶς ἐκκλησίες ἐπισκέ­πτεται καὶ τὴν Λύδδα, πόλι μεσογειακὴ ποὺ ὅπως βλέπουμε στὸ χάρτη τῆς Παλαιστίνης βρίσκεται κοντὰ στὴν Ἀριμαθαία. Ἐδῶ διδάσκει αὐτοὺς ποὺ τρέχουν νὰ τὸν ἀκούσουν καὶ θεραπεύει στὸ ὄνομα Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν Αἰνέα, ἕναν παράλυτο «ἐξ ἐ­τῶν ὀκτὼ κατα­κείμενον ἐπὶ κραβά­τῳ», ποὺ ἐπὶ ὀχτὼ χρόνια ἔμενε κατάκοιτος πάνω σ᾽ ἕνα κρεβά­τι. Οἱ κά­τοικοι τῆς πόλε­­­ως καὶ τῆς περιο­χῆς, ποὺ ἀ­κοῦνε τὸ κήρυ­γμα τοῦ Πέτρου καὶ βλέπουν μὲ τὰ μάτια τους τὴ θαυμαστὴ θεραπεία τοῦ Αἰνέα, ἑλ­κύονται στὴ χριστιανικὴ πίστι. Πλῆ­θος ψυχὲς γί­νονται Χριστιανοί· «καὶ εἶδον αὐ­τόν», τὸν θεραπευμένο παράλυ­το, «πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδ­δαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵ­τινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον» (ἔ.ἀ. 9,33,35).
Κατόπιν ὁ Πέτρος, πρόθυμος καὶ ἀκούραστος σὲ ἀ­ποστολικοὺς κόπους, δέχεται τὴν πρόσ­κλησι Χριστιανῶν ἀπὸ τὴ γειτονικὴ Ἰόππη (τὴ σημερινὴ Γιάφφα, παραλιακὴ πόλι ἐπὶ τῆς Μεσογείου θαλάσσης), καὶ σπεύδει ἐκεῖ· ἔχουν ἀνάγκη καὶ ζητοῦν τὴ βοήθειά του. Καὶ νάτον τώρα στὴν Ἰόππη. Ἐδῶ θὰ κηρύξῃ καὶ θὰ κάνῃ ἄλ­λο μεγαλύτερο θαῦ­μα. Ἀσθένησε καὶ πέθανε ἡ ἐλεήμων Ταβιθὰ ἢ Δορκάς. Κλαῖ­νε καὶ θρηνοῦν χῆρες καὶ ὀρφανὰ ποὺ τὴν εἶ­χαν προστάτη. Ὁ Πέτρος συμπονεῖ μαζί τους. Γονατίζει, προσεύχεται μπροστὰ στὸ ἄψυχο σκήνωμα, καὶ μὲ τὴ θερμὴ προσευχή του ἡ Τα­­βιθὰ ἀνασταίνεται! Τὸ θαῦμα διαδίδεται καὶ κάνει καὶ ἄλλους νὰ πιστέψουν στὸν Κύριο.
Ἐδῶ τελειώνει τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀ­νάγνωσμα. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε ὅμως νὰ σᾶς διαβάσω καὶ τὸν ἀμέσως ἑπόμενο στίχο τοῦ ἱεροῦ κειμένου, ποὺ λέει κάτι διδακτικό.

* * *

Κατάκοπος ὁ ἀπόστολος ἀπὸ τὴν ὁ­δοιπορία, τὴ διδασκαλία καὶ τὴν ψυχι­κὴ κατα­πόνησι, ἐκλέγει ὡς τόπο γιὰ μία προσωρινὴ ἀνάπαυλα, τὸ σπίτι ἑνὸς φτωχοῦ ἐρ­γάτου τῆς Ἰ­όππης, ποὺ ἔγινε πλέον ὀνομαστὸς γιατὶ φιλοξένησε τὸ μεγάλο ἀπόστολο. Ἐκεῖ θὰ μείνῃ ὅσες μέρες θὰ βρίσκεται στὴν Ἰόππη, σύμφωνα μὲ ῥητὴ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου (βλ. Λουκ. 10,7). Γράφουν οἱ Πράξεις· «ἐγένετο δὲ ἡ­μέρας ἱ­κανὰς μεῖναι αὐ­τὸν ἐν Ἰόππῃ παρά τινι Σίμωνι βυρσεῖ» (ἔ.ἀ. 9,43). Ἐμένα αὐτὸ τὸ «παρά τινι Σίμωνι βυρσεῖ» μὲ συγκινεῖ, μὲ διδάσκει.
Ἄλλοι ἂς θαυμάσουν τὸν Πέτρο, γιατὶ τὶς μέ­ρες ἐκεῖνες στὴν Ἰόππη δίδαξε, θαυματούρ­­γησε, εἵλκυσε στὴ Χριστιανικὴ πίστι πλή­θη. Ναί, θαυμαστὰ ὅλα αὐτά. Μὰ ἐγὼ θαυμάζω τὸν Πέτρο «ἐξ ὄνυχος» ὅπως λένε, καὶ μόνο δηλαδὴ ἀπὸ αὐτὴ τὴ λεπτομέρεια· ὅτι «ἔμεινε παρά τινι Σίμωνι βυρσεῖ», ἔμεινε στὸ σπίτι κάποιου βυρσοδέψη ποὺ λεγόταν Σίμων, δὲν θεώρησε ἀναξιοπρεπὲς καὶ ἀπαγορευμένο γιὰ τὴν ὑ­πόληψί του νὰ φιλοξενη­θῇ ἀπὸ κάποιον ποὺ ἀ­σκοῦσε ἐ­πάγγελμα ἄ­σημο κ᾽ ἐθεωρεῖτο ταπεινωτικό (βυρσεύς, βυρσοδέψης, εἶνε ὁ ἐρ­γάτης ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν κατεργασία δερμάτων, αὐτὸς ποὺ πλένει καὶ καθαρίζει δέρ­­ματα ζῴων, ὁ ταμπάκης ὅπως λένε).
Στὴν Ἰόππη λοιπὸν ὁ Πέτρος ἔμεινε σὲ ἕ­ναν ἐργάτη! Ἡ λεπτομέρεια αὐτή, γι᾽ αὐτοὺς ποὺ κατηγοροῦν συκοφαντικὰ τὸν Χριστιανισμὸ πὼς τάσσεται τάχα σύμμαχος τῶν κεφαλαιοκρα­τῶν, ἂς εἶνε μιὰ διαμαρτυρία τῆς ἱστο­ρίας τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα ἐπιχείρημα μὲ κοινωνικὴ σημασία. Ἡ Ἐκκλησία μας ἀπὸ τὰ πρῶ­τα της βήματα ἀγκάλιασε τὶς ἐργατικὲς τάξεις. Ἐρ­γατικοὶ ἄνθρωποι ἦταν οἱ περισσότεροι ποὺ ἀνταποκρίθηκαν στὸ κήρυγμά της· ἐρ­­γάτες ἦ­ταν οἱ πρῶτοι ποὺ εἶδε νὰ γίνωνται ὄ­χι ἁ­πλῶς πιστοὶ ἀλλὰ καὶ τὰ πιὸ ἐξέχοντα μέλη της, οἱ ἐνθουσιώδεις κήρυκες τῆς νέας πίστεως. Τί ἦταν π.χ. ὁ μέγας ἀπόστολος τῶν ἐ­θνῶν, ὁ Παῦλος; δὲν ἦταν σκηνοποιός, ὁμότε­­χνος καὶ συνεργάτης τοῦ Ἀκύλα καὶ τῆς Πρίσκιλλας; (βλ. Πράξ. 18,1-3). Νά τώρα κι ὁ Πέτρος, ὁ ἄλ­­λος κορυφαῖος ἀπόστολος· ἐργάτης καὶ αὐ­τὸς (ἁλιεύς, ψαρᾶς), καὶ σὲ ἐργατικὸ σπίτι τῆς Ἰόππης βρίσκει κατάλυμα καὶ φιλοξενία· ἐκεῖ ἀναπαύεται, μαζί τους τρώει καὶ πίνει, μαζί τους προσεύχεται, μαζί τους συνεργάζεται.
Ἀλλὰ ἡ λεπτομέρεια αὐτή, τὴν ὁποία ὁ ἱε­ρὸς συγγραφεύς, ὁ εὐαγγελιστὴς Λου­κᾶς –ἢ μᾶλλον τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο–, θεώρησε ἄξια νὰ καταγραφῇ καὶ νὰ καταχωρισθῇ στὸ θεό­πνευ­­στο βιβλίῳ τῶν Πράξεων, ἔχει καὶ πνευματικὴ σημασία. Διδάσκει καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὅτι ὁ Πέτρος εἶνε ταπεινός, γι᾽ αὐτὸ συναναστρέφεται μὲ ταπεινούς. Δὲν εἶνε καλομαθη­μένος ἀριστοκράτης· εἶνε λιτοδίαιτος, δὲν δυσ­κολεύεται νὰ μείνῃ στὸ σπίτι αὐτοῦ τοῦ φτωχοῦ Χριστιανοῦ.
Τὸ σπίτι τοῦ «βυρσέως Σίμω­νος» δὲν ἦταν ἀσφαλῶς τὸ μόνο ποὺ μετὰ χα­ρᾶς ἄνοιξε τὴν πόρτα του γιὰ νὰ ὑποδεχθῇ τὸν κορυφαῖο ἀ­πόστολο. Ὄχι. Εἶνε βέβαιο ὅτι ὅλα τὰ σπί­­τια τῶν Χριστιανῶν –μεταξὺ τῶν ὁποίων θὰ ἦ­ταν καὶ κάποιοι, λίγοι βέβαια, εὐκατάστατοι καὶ μὲ καλὲς θέσεις στὴν ἐμπορικὴ αὐτὴ πόλι– θὰ ἄ­νοιγαν πρόθυμα τὶς πόρτες τους καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ τῆς Ἰόππης θὰ θεωροῦσαν ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ φιλοξενήσουν τὸν ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ. Νομίζω λοιπὸν ὅτι, ἂν ὁ Πέτρος στὴν Ἰόππη ἔμει­νε «παρά τινι Σίμωνι βυρσεῖ», δὲν τὸ ἔκαμε γιατὶ δὲν εἶχε ποῦ ἀλ­λοῦ νὰ φιλοξενηθῇ, ἀλλὰ γιὰ νὰ δώσῃ παράδειγμα σὲ ὅλους μας καὶ ἰδιαίτερα στοὺς ποιμένες καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μὴ περιφρονοῦμε τοὺς ταπεινοὺς τῆς γῆς. Ἐφ᾿ ὅσον οἱ «μικροὶ» αὐτοὶ πιστεύουν στὸ Χριστό, στὶς καρδιὲς αὐτῶν μπορεῖ νὰ ὑπάρχῃ πνευματικὸ μεγαλεῖο, τὸ ὁποῖο ματαίως ἀναζητεῖ κανεὶς μεταξὺ τῶν «μεγάλων».
Στὸ σημεῖο αὐτὸ κρίνω ὅτι πρέπει νὰ διατυπώσω –καὶ σὲ κανένα μὴ κακοφανῇ– τὴν ἑξ­ῆς ὀξεῖα διάκρισι. Ὅ,τι γιὰ τὸν κόσμο θε­ωρεῖται καὶ θαυμάζεται ὡς τὸ πιὸ ἐκλεκτό, ὡς ἡ ἀριστοκρατία, ὡς ἡ ἀφρόκρεμα τῆς κοινωνίας, αὐτὸ γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἀποκλείεται νὰ εἶνε ἀπόβλητο καὶ ἀπορριπτέο ὡς κοπριὰ τοῦ διαβόλου! Καὶ ἀν­τιθέτως· ὅ,τι γιὰ τὸν κόσμο θεωρεῖται «κόπρος» –«περικαθάρματα τοῦ κόσμου» (Α΄ Κορ. 4,13) δὲν ἐ­νομίζοντο οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι;–, γιὰ τὸ Θεὸ εἶνε ἡ ἀφρόκρεμα τοῦ λαοῦ του, τὰ «ἀ­κροθίνια» (Ἑβρ. 7,4) λάφυρά του, ἡ ἐκλεκτὴ μερίδα τοῦ παραδείσου!

* * *

Ὦ Πέτρε, θεόπνευστε ἀπόστολε τοῦ Χριστοῦ! Πόσα δὲν μᾶς διδάσκεις μὲ τὴν ἐπίσκεψι καὶ παραμονή σου στὸ σπιτάκι ἐκεῖνο τοῦ Σίμωνος! Τὸ παράδειγμά σου αὐτό, παραπάνω κι ἀπὸ μύρια κηρύγματα, μᾶς φωνάζει·
Ἀγαπᾶτε τοὺς μικροὺς καὶ ταπεινοὺς ἀν­θρώπους τοῦ μόχθου, ἔστω καὶ ἂν ἐργάζων­ται σὲ «κατώτερα» ἔργα.
Μετρᾶτε πάντοτε τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου ὄχι μὲ τὴν κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐπιφάνεια ἀλλὰ μὲ τὸν πῆχυ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς. Καὶ
Ἂν ἐσεῖς ὑπερέχετε κατὰ τὸν πλοῦτο καὶ τὰ ἀξιώματα, φοβηθῆτε μήπως ὑπολείπεσθε κατὰ τὴν ἀρετὴ κ᾽ εἶστε ἀνάξιοι νὰ συγκρι­θῆ­τε μὲ ἕνα «Σίμωνα βυρσέα» τῆς Ἰόππης.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (Μεσολόγγι, φ. 242/15-5-1940, σ. 60). Μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα, ἐλαφρῶς νέος τίτλος καὶ μικρὴ ἀνάπτυξις 21-4-2021.