Τοῦ ἁγίου Πνεύματος
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

 ΤO ΠΑΝΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ (Πράξ. 2,4)

Η ἐπιφοίτησι τοῦ ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἑορ­τάζουμε δὲν ἔγινε, ἀ­γαπητοί μου, μυστικά. Ἔγινε αἰσθη­τὴ σ᾽ ὅλη τὴν Ἰερουσαλὴμ μὲ τὴ βι­αία πνοή, μὲ τὸν ἦχο ποὺ ἀ­κούστηκε, μὲ τὶς πύ­ρινες γλῶσ­σες ποὺ κάθη­σαν πάνω στὸν καθένα μέσα στὸ ὑπερῷο. Ἔ­γινε ἀκόμη αἰσθητὴ μὲ θαύματα, ποὺ ἄρ­χισαν ἀμέσως νὰ γίνωνται.
⃝ Πρῶτο θαῦμα ἡ γλωσσομάθεια. «Ἤρ­ξαν­το λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦ­μα ἐ­δίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» (Πράξ. 2,4). Ὅσοι μαθαί­­νουν ξένη γλῶσσα, ξοδεύουν χρήμα­τα, ἀφιερώ­νουν κόπο καὶ χρόνο· οἱ ἀπόστολοι ἔμαθαν ὅ­λες τὶς γλῶσσες χωρὶς κόπο μέσα σὲ μιὰ στιγμή. Ἔβλεπες αὐτοὺς τοὺς ψαρᾶ­δες, ποὺ δὲν πῆγαν σὲ σχολειὰ καὶ ἰν­στι­τοῦ­τα, νὰ κηρύττουν σ᾽ ὅ­λες τὶς γλῶσ­σες καὶ διαλέκτους «τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ» (ἔ.ἀ. 2,11). Ποῦ βρῆ­καν αὐτὴ τὴ γλωσσομάθεια; Ἦταν χάρισμα τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Δὲν εἶνε κακὸ ἡ ἐκμάθησι ξένων γλωσσῶν, ἀλλ᾽ οὔτε καὶ κάτι σπουδαῖο. Τὸ σπου­δαῖο εἶνε ἄλλο. Κι ἂν μάθω ὅλες τὶς γλῶσσες, λέει ὁ ἀ­πόστολος, ὄχι μόνο τῶν ἀνθρώπων μὰ καὶ τῶν ἀγγέλων, δὲν ἔχω ὅμως τὴν ἀγά­πη, εἶμαι «χαλ­κὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλά­ζον» (Α΄ Κορ. 13,1). Ἡ ἀγάπη τῆς καινῆς διαθήκης, αὐ­τὴ εἶ­νε ἡ διεθνὴς γλῶσσα ποὺ ὅπου ἐπικρατεῖ ἑ­νώνει τοὺς ἀν­θρώπους. Γι᾽ αὐτὸ οἱ ἀπόστολοι τὴν ἀσκοῦσαν μὲ ζῆλο καὶ ἀγῶνα, τὸ δὲ ἅγιο Πνεῦμα τοὺς χά­ριζε καὶ τὴ γλωσσο­μάθεια γιὰ νὰ κηρύττουν.
⃝ Ἄλλο εἶδος θαυμάτων εἶνε ἡ θεραπεῖες. Ἀ­πὸ τὶς τόσες περιπτώσεις ὑ­πενθυμίζω μία μόνο. Ἕνα ἀπόγευμα μετὰ τὴν Πεν­τηκοστὴ δύο ἀπόστολοι, ὁ Πέτρος κι ὁ Ἰωάννης, ἀνέβαιναν στὸ ναὸ γιὰ προσ­ευχή. Στὴν εἴσοδο καθόταν ἕνας ἄντρας 40 χρο­νῶν, κουτσὸς ἐκ γενετῆς. Τοὺς ζήτησε βοήθεια. Τὸν βλέπει ὁ Πέτρος καὶ τοῦ λέει· Κοίταξέ μας. Αὐτὸς τοὺς κοίταζε στὰ χέρια νὰ δῇ τί θὰ τοῦ δώσουν. Ὁ Πέτρος τοῦ λέει· «Ἀρ­γύρι­ον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι»· λεφτὰ ἐγὼ δὲν ἔχω· «ὃ δὲ ἔχω τοῦτό σοι δίδωμι», αὐ­τὸ ποὺ ἔχω σοῦ δίνω· «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰ­ησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ἔγειρε καὶ περιπάτει». Τὸν πιάνει ἀπ᾽ τὸ χέρι, τὸν ση­κώνει, κι ἀμέσως «ἐστερεώθησαν αὐτοῦ αἱ βάσεις καὶ τὰ σφυρά», «ἔδεσαν» τὰ πέλματα καὶ οἱ ἀ­στράγαλοί του (Πράξ. 3,6-7). Πήδηξ᾽ ἐπάνω, στάθηκε ὄρθιος, ἄρχισε νὰ περπατάῃ, καὶ μπῆκε μαζί τους στὸ ναὸ δοξάζοντας τὸ Θεό. Τὸν εἶδε ὅ­λος ὁ λαὸς θεραπευμένο. Νά ἕνα ἀ­πὸ τὰ πρῶ­τα θαύματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
«Ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι». Αὐτὸς εἶνε ὁ κλῆρος ὅσων τάχθηκαν νὰ ποιμάνουν τὸ λαό μας, νὰ ζήσουν ἀνάργυροι καὶ ἀκτήμονες, μιμηταὶ τοῦ Ναζωραίου. Τίποτα δὲν σκανδαλίζει τόσο ὅσο ἡ φιλαργυρία τῶν κληρικῶν, καὶ μάλιστα τῶν ἀγάμων ποὺ δὲν ἔ­χουν καὶ πολλὲς ὑποχρεώσεις. Ἔγινα καλό­γερος; τελείωσε, δὲν ὑπάρχουν γιὰ μένα συγ­γενεῖς, ὑπάρχει μόνο ἡ μεγάλη οἰκογένεια τοῦ πνεύματος. Δὲν ἔγινα ἱερομόναχος γιὰ νὰ μὲ φορτωθοῦν τ᾽ ἀδέρφια καὶ τ᾽ ἀνήψια μου, ἔγινα γιὰ νὰ ὑπηρετήσω αὐτὸ τὸ λαό.
«Ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι». Τὸ χωρίο αὐτὸ εἶνε ἔλεγχος καὶ τῆς ὑλοφροσύνης τοῦ παπισμοῦ. Οἱ μεγαλύτερες τράπεζες τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Γαλλίας εἶνε παπικές. Κάποτε ἕνας σοφὸς ἐπισκέφθηκε τὸ Βατικανό. Ὁ πάπας, ἀφοῦ τὸν ξενάγησε στοὺς θησαυρούς του, λέει μὲ καύχησι· –Αὐτὰ δὲν πιστεύω νὰ τὰ εἶχε ὁ Πέτρος (ἐννοώντας ὅτι αὐτὸς ἔ­γινε ἀνώτερος). Καὶ ὁ σοφὸς ἀπαν­τᾷ· –Αὐτὸ εἶνε ἀλήθεια, ἁγιώτατε, ὁ καημένος ὁ Πέτρος δὲν εἶχε τέτοια πλούτη· ἀλλ᾽ ἐ­πιτρέψτε μου νὰ ρω­τήσω· σεῖς μπορεῖτε, ἂν σᾶς φέρω ἕνα κουτσό, νὰ τοῦ πῆτε «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ἔγειρε καὶ περιπάτει»; Ἐφ᾿ ὅσον δὲν μπορεῖτε, ἐφ᾿ ὅσον δὲν ἔ­χετε Πνεῦμα ἅγιο, τὰ πλούτη εἶνε ἄχρηστα…

* * *

Ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ἦρθε τότε στοὺς ἀ­ποστόλους εἶνε φανερό, δὲν ὑπάρχει ἀμ­φιβο­λία. Θὰ ρωτήσετε ὅμως· Τώρα ὑ­πάρχει;… Ἐὰν ποῦμε, ἀγαπητοί μου, ὅτι δὲν ὑπάρ­χει, θὰ εἶνε βλασφημία ἀ­συγχώρητη (βλ. Μᾶρκ. 3,28-29. Λουκ. 12,10). Καὶ στὴ μοιχαλίδα καὶ ἀποστάτιδα γενεά μας ὑπάρ­­χει Πνεῦμα ἅγιο. Ἂν δὲν ὑπῆρχε, δὲν θὰ ὑ­πῆρ­χε Ἐκκλησία. Αὐτό εἶνε ἡ ζωὴ τῆς Ἐκ­κλη­σίας! Καὶ τοῦτο φαίνεται στὰ ἱερὰ μυστήρια.
⃝ Στὸ βάπτισμα καὶ τὸ χρῖσμα. Τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἱερεὺς ἐ­πικαλεῖται τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, τὸ κοινὸ νερὸ ἁ­γιάζεται ἀοράτως καὶ ἀποκτᾷ «τὴν καθαρτικὴν τῆς ὑπερουσίου Τριάδος ἐνέρ­γειαν» (ἀκολ. Βαπτ., συναπτή). Ὁ βαπτιζόμενος καθαρίζεται ἀ­πὸ κάθε ἁμαρτία· ἀπὸ παιδὶ ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ θνητοῦ, παιδὶ τῆς νύχτας καὶ τῆς ἡδονῆς, βγαίνει «υἱ­ὸς φωτὸς καὶ ἡ­μέρας» (Α΄ Θεσ. 5,5), πρίγκιπας τ᾽ οὐρανοῦ, υἱὸς καὶ θυγατέρα Χριστοῦ. Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅ­γιο τὸν προικίζει μὲ τὰ θεῖα χαρίσματα.
⃝ Στὴ μετάνοια. Μετὰ τὸ βάπτισμα πάλι δυσ­τυχῶς ἁμαρτάνουμε. Ἀλλ᾽ ὑπάρχει τὸ μυστήριο τῆς ἐξ­ομο­λογήσεως. Ὅσα ἁμαρτήματα κι ἂν ἔκανες, λίγα εἶνε ἐμπρὸς στὸ «πέλαγος τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου»· ἐκεῖ «ἀπόρριψον τὴν ἀπόγνωσίν σου» (3η εὐχὴ Πεντηκ.). Ὁ πνευματικὸς εἶνε ἄγ­γελος μὲ οὐράνια ἐξουσία, τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ. Τὴν ὥρα ἐκείνη, ποὺ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅ­γιο σὲ ἐμ­πνέει νὰ κράζῃς «Ἀββᾶ ὁ πατήρ» (῾Ρωμ. 8,15. Γαλ. 4,6), ἔρχεται μὲ θεῖο σπόγγο καὶ σβήνει ἀπὸ τὸ μαυροπίνακα τῆς ψυχῆς σου ὅλα τὰ ἁμαρτήματα, κι ἀκοῦς τὴ φωνή του νὰ σοῦ λέῃ· «Τέκνον, ἀ­φέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9,2). Read more »

Δευτέρα τοῦ ἁγίου Πνεύματος
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (Πράξ. 2,2-3)

Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀγαπητοί μου, ἦρθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. –Πῶς ἦρθε; εἴμα­στε βέβαιοι;… Μὴν ἀμ­φιβάλλεις, ἦρ­θε – εὐ­λο­γητὸς ὁ Θεός. –Μὰ πῶς μποροῦ­με νὰ τὸ δοῦ­με;… Θέλεις νὰ τὸ δῇς; κ᾽ ἐγὼ σ᾽ ἐ­ρωτῶ· τὸν ἀ­έρα τὸ βλέπεις; Δὲν τὸ βλέπεις, τὸν αἰσθάνεσαι ὅμως. Τὸν ἠ­λε­κτρισμό, τὸ μαγνη­τισμὸ τὰ βλέπεις; Δὲν τὰ βλέπεις, ἀλ­λὰ τὰ αἰσθάνεσαι ἀπὸ τὶς ἐκ­δηλώσεις τους. Ἔτσι καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅ­γιο τὴν ἡ­μέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔ­­κα­νε αἰ­σθη­τὴ τὴν παρουσία του μὲ ὡρισμένα ἐ­ξω­τερικὰ σημεῖα, ποὺ περιγράφει ὁ εὐαγγελι­στὴς Λουκᾶς στὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων· «Καὶ ἐ­γένετο ἄ­φνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦ­χος ὥσπερ φε­ρομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐ­πλή­ρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾽ ἕνα ἕ­καστον αὐ­τῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅ­παντες Πνεύ­ματος ἁγίου, καὶ ἤρ­ξαντο λαλεῖν ἑ­τέραις γλώσσαις…» (Πράξ. 2,2-4).
Ἂς δοῦμε λοιπὸν τώρα ἕνα – ἕνα τὰ σημεῖα αὐτὰ τῆς παρουσίας τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

* * *

⃝1ο σημεῖο. Εἴμαστε στὰ Ἰεροσόλυμα. Ἔ­χουν περάσει 52 ἡμέρες ἀφ᾽ ὅτου οἱ Ἑ­βραῖοι θανάτωσαν τὸ Χριστό, ἀλλὰ τὸ αἷμα ἐκεῖνο ὑπάρχει ἀκόμη πάνω στὰ βράχια τοῦ Γολγοθᾶ. Στὴν ἀρ­χὴ εἶχαν μιὰ ἀ­γωνία. Τώ­ρα ἡσύχασαν. Τρῶνε καὶ πί­νουν, ὅλα κυ­λοῦν εὐχάριστα. Αὐτὸ ὅ­μως τὸ πρωί, γύρω στὶς 9, ξυπνοῦν ὅλοι ξα­φνια­σμένοι. Τὰ Ἰεροσόλυμα σείσθηκαν σὰν ἀπὸ ἀ­νεμοστρόβιλο. Ἀκούστηκε «ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦ­χος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας» (Πράξ. 2,2). Ἀρχιερεῖς καὶ Πιλᾶ­τος εἶχαν νομίσει, ὅτι «ἐ­κεῖνος ὁ πλάνος» (Ματθ. 27,63) πάει τελείωσε. Μὰ δὲν τελείωσε· σείει τώρα τὴ γῆ μὲ τὴ δύναμί του κι ἀναστατώθηκαν ὅλοι. Ἄνοιξαν τὰ παράθυρά τους καὶ ῥωτοῦσαν, Τί εἶνε τοῦτο;… Read more »

Κυριακὴ Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. 7,37-52· 8,12)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

O KΑΤΑ ΘΕΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

«Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾽ αὐτόν» (Ἰωάν. 7,43)

Η Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δὲν εἶνε ἔργο ἀνθρώπων· εἶνε θεοκατασκεύαστο ἵδρυμα. Καὶ σήμερα πανηγυρίζει τὰ γενέθλιά της.
Στὴν πρόσοψι τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Φλωρίνης, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ὑπάρχει ἕνα ψηφιδωτό. Εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ἕνα πλοῖο. Κυβερνήτης του εἶνε ὁ Χριστός· βο­ηθοὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ κληρικοί· ἐπιβάται ὅ­λοι οἱ Χριστιανοί· καὶ ἄνεμος οὔριος, ποὺ κολπώνει τὰ πανιά του, εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας ὅμως διὰ μέσου τῶν αἰώνων συχνὰ πλέει σὲ τρικυμία, ποὺ σηκώνουν τὰ κύματα τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀπιστί­ας. Ἐσωτερικοὶ διχασμοὶ αἱρέσε­ων καὶ σχισμά­των, ἐξωτερικοὶ διωγμοὶ εἰδωλολατρῶν καὶ ἀ­πίστων, ἀλλὰ καὶ ἐπεμβάσεις τοῦ ―χριστιανι­κοῦ θεωρουμένου― κράτους δημιουργοῦν κα­τὰ καιροὺς σάλο. Μικρὸ δεῖγμα τέτοιου σάλου ἔζησαν οἱ πιστοὶ στὴν πατρίδα μας λ.χ. στὰ τέλη τῆς δεκα­­ετίας τοῦ ᾽80. Ἔγινε τότε ἀ­­πόπειρα ν᾽ ἀποδυ­ναμωθῇ ἡ Ἐκκλησία μὲ μιὰ νέα ἀ­φαίρεσι τῆς κτηματι­κῆς της περιουσίας. Μεγαλύτερος κίνδυνος ὅ­μως ἦταν ἡ ἀπειλὴ κατὰ τῆς πνευματι­κῆς της αὐτοτελείας. Οἱ κομματι­κὲς συμπάθειες καὶ ἀντιπάθειες προκάλεσαν τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἀντιθέσεις καὶ διαίρε­σι.
Καὶ μόνο τότε; Πολλὲς φορὲς δημιουργοῦν­ται παρόμοιες καταστάσεις. Καὶ ὡρισμένοι, ποὺ ἔ­χουν τὴ γνώμη ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ᾽­νε πάντα ὑποταγμένη στὴν πολιτεία, μᾶς λέ­­νε· Σεῖς εἶστε οἱ αἴτιοι τῆς ὀξύτητος ποὺ δη­μιουργεῖται στὶς σχέσεις Ἐκκλησί­ας καὶ πο­λιτείας.
Κατηγοροῦν ἐμᾶς, ὅτι εἴμεθα ὑπαίτιοι τοῦ διχασμοῦ. Τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε; Ἀλλὰ δὲ χρειάζεται ν᾽ ἀπαν­τή­σουμε ἐμεῖς. Σήμερα ἀπαν­τᾷ τὸ εὐαγγέλιο. ―Μὰ τὸ Εὐαγγέλιο γρά­φτηκε πρὸ 20 αἰώνων· πῶς ἀπαντᾷ σ᾽ ἕνα σημερινὸ ζήτη­μα;… Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε βιβλίο αἰ­ώνιο, εἶνε γιὰ ὅλες τὶς ἐποχές. Δίνει ἀπάντησι σὲ ὅ­λα τὰ προβλήματα, δίνει καὶ στὸ ζήτημα τοῦτο. Τί ἀπαν­τᾷ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Read more »

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ;

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Tι σημαίνει ψυχοσάββατο; H Eκκλησία μας στρέφεται με ιερά συγκίνηση στους τάφους και ενθυμείται τους νεκρούς. Ποιούς νεκρούς; Oι νεκροί είναι πολλοί. Oι νεκροί, που είναι θαμμένοι εδώ στα κοιμητήρια είναι πιο πολλοί από τους ζωντανούς που βρίσκονται στην πόλη Έχουμε δύο πόλεις· η μία αποτελείται από τους ζώντας, και η άλλη από τους κεκοιμημένους. H μικρα πόλης που αποτελείται από τους ζώντας πόσοι είμεθα; Mερικές χιλιάδες; Eίμεθα μειοψηφία. H μεγάλη πόλης, η απέραντος πόλις, είναι το νεκροταφείο. Πάνω από ένα εκατομμύριο είναι θαμμένοι εκεί μέσα. Eμείς είμεθα η μειοψηφία, αυτοί είναι πλειοψηφία. Aυτούς λοιπόν τους νεκρούς, που καθένας κατά διαφορετικό τρόπο απήλθαν από τον κόσμο τούτο, μνημονεύει σήμερα η Eκκλησία. Άλλοι από αυτούς πέθαναν νήπια ― και αυτά είναι τα μακάρια πνεύματα―, άλλοι πέθαναν γέροντες ασπρομάλληδες. Άλλοι πέθαναν μέσα στο σπίτι, και άλλοι έξω στους δρόμους ή στα βουνά. Άλλοι πέθαναν στην ξηρά, άλλοι στη θάλασσα. Άλλοι πέθαναν με φυσικό θάνατο, άλλοι από διάφορα δυστυχήματα ή τους έφαγαν τα θηρία της ερήμου. Όλους αυτούς ενθυμείται σήμερα η Eκκλησία. Eνθυμείται όμως και κάποιους άλλους. Ποιούς; Read more »

Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σὲ pdf

ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΔΩΡΩΝ

Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΔΩΡΕΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, φθά­σαμε στὸ τέλος τῶν ἑορτῶν τοῦ Πεντηκοσταρίου. Πρώτη ἑορτὴ εἶνε ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου, τὴν ὁποία ἐξαίρει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκ­κλησία. Καὶ σ᾽ αὐτὸ τὸ σημεῖο διαφέρουμε ἀπὸ τοὺς φράγκους, ποὺ ἑορτάζουν μεγαλοπρεπέστερα τὰ Χριστούγεννα· οἱ ὀρθόδοξοι στὴν Ἀνατολὴ ὡς βασιλί­δα τῶν ἑορτῶν ἔχουμε τὸ Πάσχα· σαράντα μέρες ἀ­κούγεται τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Μετὰ τὴν Ἀνάστασι εἶνε ἡ ἀ­νά­ληψις τοῦ Κυρίου, ποὺ ἑ­ωρτάσαμε πρὸ δέ­κα ἡμερῶν. Τί νόημα ἔχουν οἱ ἑορτὲς αὐτές; Ἡ Ἀνάστασις· ζῇ καὶ βασιλεύει ὁ Χριστός. Ἡ Ἀνάληψις· «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας».

* * *

Καὶ σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε Πεντηκοστή, τὴ μεγάλη ἑορτὴ ποὺ εἶνε ἡ συμπλήρωσις τοῦ ἔργου τῆς θείας οἰκονομίας καὶ σημαίνει τὴν κάθοδο τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἂν πᾶτε στὸ Ἅγιο Ὄ­ρος, σὲ βυζαντινοὺς ναούς, θὰ δῆτε πῶς ζωγραφίζεται ἡ Πεντηκοστή.
Βυζαντινοὶ ἁγιογράφοι, ὄχι ὅπως οἱ σημερινοὶ ποὺ μοσχοπωλοῦν τὸ Χριστὸ ἀλλὰ τεχνῖ­τες ποὺ ζωγράφιζαν μὲ πίστι κι ἀνακάτευαν τὰ χρώματα μὲ τὰ δάκρυά τους καὶ νήστευ­αν γιὰ νὰ ζωγραφίζουν τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας, δημιούργησαν εἰκόνες θαυματουρ­γές. Ἀπὸ τὶς σημερινὲς εἰκόνες ἀμφιβάλλω ἂν μέσα σὲ δέκα χιλιάδες θὰ βρεθῇ μία ποὺ νά ᾽νε θαυματουργή. Ἡ κάθε εἰκόνα ἔ­χει βέβαια ἀφ᾿ ἑαυτῆς τὴν ἀξία της, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἰκονίζει, ἀλλὰ ἄλλη χάρι ἔχει ὅταν προέρχεται καὶ ἀπὸ μάτι καὶ χέρι ἑνὸς ἁγιασμένου ζωγράφου.
Στὴ βυζαντινὴ λοιπὸν εἰκόνα τῆς Πεντηκο­στῆς θὰ δῆτε ὅτι στὸ κέντρο ζωγραφίζεται ἕνας προφήτης, ὁ προφήτης Ἰωήλ. Εἰκονίζεται νὰ κρατάῃ ἕ­να εἰλητάριο κ᾽ ἐπάνω σ᾽ αὐτὸ εἶνε γραμμένο τὸ ῥητὸ «Ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύ­ματός μου ἐπὶ πᾶ­σαν σάρκα…» (Ἰωὴλ 3,1-2).
Θέλω νὰ μιλήσω, ἀλλὰ διστάζω. Διότι τί ὠ­φελού­μεθα ἀπὸ τὶς ἑορτές; Τώρα γιὰ πολλοὺς ἑορτὴ ἴσον γλέντι, διασκέδασι, χορός… Δὲν λιγοστεύουμε τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ τὶς αὐ­ξάνουμε. Ἐνῷ γιὰ τὴν Ἐκ­κλησία ἡ ἑορτὴ εἶνε χαρὰ καὶ εὐφροσύνη πνευματική, ἐμεῖς ἑορτάζουμε κατὰ τρόπο ἰουδαϊκὸ καὶ εἰδωλολατρι­κό. Σ᾽ ἐμᾶς ἁρμόζει ἡ φρικτὴ ἐκείνη προφητεία τοῦ Θεοῦ ποὺ λέει «Τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου» (Ἠσ. 1,14).
Διστάζω ἀκόμη, διότι ἡ Πεντηκοστὴ εἶνε ἑ­ορτὴ ποὺ δίδει στὸν ἱεροκήρυκα τὸ δυσκολώτερο ἀπὸ ὅλα τὰ θέματα. Τί εἴμαστε ἐμεῖς; Ὕλη, σκουλήκια, ἀκάθαρτα ζῷα· ταπεινοί, ἁ­μαρτωλοί, «ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντες, ἐν μέ­σῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος» (Ἠσ. 6,5). Πῶς νὰ λαλήσουμε σήμερα περὶ Πνεύματος ἁγίου, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ συγκλονίζεται ἀπὸ τὰ ἀθεϊστικὰ κηρύγματα, τὶς αἱρέσεις καὶ τὴν ἐν γένει διαφθορά;
Θά ᾽πρεπε στὴ θέσι μου νὰ εἶνε ἕνας ἀπὸ τοὺς ἁγίους πατέρας, τὰ ἄυλα ἐκεῖνα πνεύματα ποὺ δὲν εἶχαν οὔτε μόριο σαρκικότητος καὶ ποὺ ὅταν προσεύχονταν δὲν πατοῦσαν τὴ γῆ. Καὶ θά ᾿πρεπε κ᾽ ἐσεῖς οἱ ἀκροαταί μου νὰ εἶστε ἐξαγνισμένοι, ὥστε τὰ πνεύματά μας νὰ συντονισθοῦν καὶ νὰ ὑψωθοῦμε ὅπως οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι στὸ ὑπερῷο, γιὰ νὰ ἔλθῃ καὶ σ᾽ ἐμᾶς Πνεῦμα ἅγιο. Read more »

Ἀπόσπασμα τοῦ βιβλίου «ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ Η ΕΛΛΑΣ»
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
στὴν αἴθουσα τοῦ Συλλόγου τῶν «40 Μαρτύρων» Κοζάνης στις 11.6.1961

Για να εινε ακμαιο το εθνος

Διότι τὸ ποσοστὸν ποὺ πρέπει νὰ αὐξάνῃ ἕνα ἔθνος, τὸ ποσοστὸν τῶν γεννήσεων ποὺ εἶνε ἀναγκαῖον γιὰ νὰ ὀνομάσωμεν ἕνα ἔθνος ἀκμαῖον καὶ ῥωμαλέον καὶ ἄξιον νὰ ζῇ, τὸ ποσοστὸν ―κατὰ τὴν κρίσιν τῶν ἐπιστημόνων ποὺ ἠρεύνησαν τὰ στοιχεῖα αὐτά― εἶνε, στοὺς ἑκατὸ ἀνθρώπους νὰ γεννιῶνται μέχρι δύο· ἑνάμισυ μὲ δύο τοῖς ἑκατὸ εἶνε ἡ φυσιολογικὴ αὔξησις ἑνὸς ἔθνους. Μὲ ἄλλα λόγια, ἐμεῖς θά ᾿πρεπε κάθε χρόνο στὴν Ἑλλάδα νὰ ἔχουμε πολλὲς νέες γεννήσεις· μέσα στὶς κούνιες τῶν σπιτιῶν μας ἔπρεπε νὰ κελαηδᾶνε τὰ ἀηδόνια τοῦ οὐρανοῦ. Γιατὶ κάθε παιδάκι εἶνε ἀηδόνι τοῦ οὐρανοῦ, εἶνε ἄγγελος, χερουβὶμ καὶ σεραφίμ, ἀθῷα πλάσματα, ποὺ γι᾿ αὐτὰ μᾶς ἀφήνει καὶ ὁ Θεὸς στὸν κόσμο. Ἀπὸ τὰ ἀθῷα αὐτὰ πλάσματα, ποὺ εἶνε μέσα στὶς κούνιες, ὁ Θεὸς γίνεται εὔσπλαγχνος στὸν κόσμο καὶ ἀναβάλλει τὴν τιμωρία ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν.
Θά ᾿πρεπε, λοιπόν, μέσ᾿ στὶς κούνιες τὶς φτωχὲς τῆς πατρίδος μας, σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, νὰ κελαηδᾶνε πάνω στὰ δέντρα τὰ οἰκογενειακὰ κάθε χρόνο – πόσα; Φυσιολογικῶς κάθε χρόνο ἔπρεπε νὰ γεννιῶνται στὰ νησιά μας, στὸ Μοριά, στὴν Ἤπειρο, στὴ Ῥόδο, στὰ μεγάλα νησιά, στὴν Κρήτη, στὴ Μακεδονία, παντοῦ, θὰ ἔπρεπε νὰ γεννιῶνται κάθε χρόνο 180.000 νήπια. Δὲν γεννιῶνται 180.000 στὴν Ἑλλάδα. Πέσαμε πολὺ κάτω. Πόσο νομίζετε πέσαμε; 95.000 νήπια γεννιῶνται στὴν Ἑλλάδα. Καὶ προχθὲς μιὰ νέα στατιστικὴ τὰ κατεβάζει ἀκόμη πιὸ κάτω· θὰ φθάσωμε τὸ ἔτος αὐτὸ 80.000 γεννήσεις.
Ἀπὸ ὅλες τὶς χῶρες τῶν Βαλκανίων, καὶ ἀπὸ τὴ χώρα τοῦ Χόντζα τὴν Ἀλβανία, καὶ ἀπὸ τὴ Σερβία, καὶ ἀπὸ τὴ Βουλγαρία, καὶ ἀπὸ τὴν Τουρκία, καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς χῶρες τῶν Βαλκανίων καὶ τῆς Εὐρώπης, ἔχομεν τὸ μικρότερον ποσοστὸν γεννήσεων στὴν Ἑλλάδα. Ἀφήνω πλέον τὴ Ῥωσία, ποὺ ἐκεῖ πλησιάζουν ἐπὶ 100 κατοίκων νὰ γεν­νιῶν­ται τρεῖς, αὐξάνουν οἱ Ῥῶσοι τρία τοῖς ἑκατό.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

O ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΜΒΛΩΣΕΩΝ

Διαβᾶστε:
http://iasyflo.blogspot.gr/2017/06/blog-post.html
και ἐδῶ:

http://www.triklopodia.gr/o-%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CF%86%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%83-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%83-%CE%B1%CE%BC/

26.000 λιγοτερα παιδια γεννιουνται καθε χρονο στην Ελλαδα λογω της οικονομικης κρισης

http://www.businessnews.gr/article/52352/26000-ligotera-paidia-gennioyntai-kath

Ανησυχία για το μέλλον δημιουργούν τα στατιστικά στοιχεία για την πορεία των γεννήσεων στην Ελλάδα. Το 2015, η ΕΛΣΤΑΤ κατέγραψε το μικρότερο αριθμό γεννήσεων από το… 1932 που υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία (με εξαίρεση την περίοδο του 2ου παγκοσμίου πολέμου και του εμφυλίου που προκάλεσε μια τρύπα στη στατιστική ενημέρωση από το 1940 μέχρι και το 1954). Το 2015 γεννήθηκαν μόλις 91847 παιδιά όταν το 2008, οι γεννήσεις είχαν φτάσει στις 118.302. Read more »

Ἀπόσπασμα τοῦ βιβλίου «ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ Η ΕΛΛΑΣ»
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
στὴν αἴθουσα τοῦ Συλλόγου τῶν «40 Μαρτύρων» Κοζάνης στις 11.6.1961

Λειπουν 1.700.000 Ελληνες!

Δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἀπογραφὴ ποὺ ἔγινε (το 1961) διαπιστώνεται, ὅτι λείπουν 1.700.000 νέοι Ἕλληνες. Ἀκοῦτε; Ἀπὸ τὴν ἀπογραφὴ τῆς Ἑλλάδος βγαίνει, ὅτι λείπουν 1.700.000 Ἕλληνες. Μὲ ἀκοῦτε;
Mοῦ ἔρχεται νὰ κατεβῶ κάτω καὶ νὰ τελειώσω τὸ κήρυγμα. Γιατὶ εἶστε ὅλοι ἔξυπνοι, πιάνετε πουλιὰ στὸν ἀέρα, καὶ μπορεῖτε τὰ ὑπόλοιπα νὰ τὰ συμπληρώσετε, κύριοι καὶ κυρίες καὶ αἰδεσιμώτατοι πατέρες καὶ ἀδελφοί. Ναί, εἶνε εὔκολο.
Nά τὸ ἔγκλημα τὸ τεράστιο. Δὲν λέγω πιὰ θρησκευτικὸ ἔγκλημα, γιὰ νὰ μὴ ταράζω τὰ νεῦρα μερικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι ἔχουν μοντέρνες ἰδέες μέσα στὰ κεφάλια τους, ἀλλὰ λέγω τὸ τεράστιον ἐθνικὸν ἔγκλημα, ἔγκλημα ἐναντίον τῆς μικρᾶς μας πατρίδος. Ἕνα ἑκατομμύριο ἑπτακόσες χιλιάδες Ἕλληνες λείπουν ἀπὸ τὴν ἀπογραφή.

Ποιoς τους εφαγε

Ποιός τοὺς ἔφαγε; Ποιός λάκκος, ποιό σκοτάδι τοὺς ἔφαγε; Τί λάκκο ἄνοιξε καὶ τοὺς κατέπιεν ἡ γῆ ἕνα ἑκατομμύριο ἑπτακόσιους; Κάναμε πολέμους, σκορπίσαμε τὰ κόκκαλά μας μέχρι τὸ Καλὲ-Γκρότο καὶ τὴν Ἄγκυρα. Φθάσαμε τὰ παιδιά μας καὶ οἱ πατέρες μας μέχρι τὰ στενὰ τῆς Κρέσνας. Βαδίσαμε μέσα στὰ ὀχυρὰ τῆς Ἀλβανίας. Διεσπάσαμε σὰν ἀετοὶ καὶ ἄλογα καὶ ἵπποι τῆς Ἀποκαλύψεως τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, μὰ τέτοια ἀπώλεια δὲν ξαναεῖδε τὸ Ἑλληνικὸν κράτος.
Ἴσως μόνον ἡ ἀπώλεια αὐτὴ νὰ φτάνῃ τὴν ἀπώλεια τῆς Μικρᾶς Ἀ­σί­ας, ποὺ ἀπὸ ἕνα τέκνο τῆς Ἄγαρ —σατανᾶς καὶ «Ἀπολλύων» τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀπ. 9,11), ποὺ ἀπαξιῶ νὰ τὸν ὀνομάσω—, Read more »

Ἀπόσπασμα τοῦ βιβλίου «ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ Η ΕΛΛΑΣ»
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
στὴν αἴθουσα τοῦ Συλλόγου τῶν «40 Μαρτύρων» Κοζάνης στις 11.6.1961

Επικινδυνες διαστασεις της αστυφιλιας

O πληθυσμὸς τῶν πόλεων αὐξάνει τρομακτικῶς. Τρομακτικὴ ἰδί­ως εἶνε ἡ αὔξησι ποὺ παρουσιάζει ἡ πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος μας. Ἡ Ἀθήνα, ὅπως γνωρίζετε, στὴν ἐποχὴ τοῦ ῎O­θωνος ἦτο μία μικρὰ πόλις. Ὅταν ὁ πρῶτος βασιλιᾶς, ὁ Ὄθων, ἦρθε στὴν Ἀθήνα, ἐπάνω σ᾿ ἕνα ταπεινὸ ἁμάξι, ἡ πρωτεύουσα εἶχε τότε μόλις 5.000 κατοίκους. Ἦταν σὰν τὰ Γρεβενά. Καὶ σήμερα, ἀπὸ τὶς 5.000 κατοίκους, ἡ Ἀθήνα ἔφθασε νὰ ἔχῃ 1.800.000, πληθυσμὸ δυσανάλογο πρὸς τὸν πληθυσμὸ τοῦ κράτους μας. Λάβετε ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι, ἂν ἐξαιρέσουμε τὴ Βιέννη, ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ ἦτο μικρὰ ἐν σχέσει μὲ τὴν αὐτοκρατορία τῆς ὁποίας ἦτο πρωτεύουσα ἄλλοτε, ἐὰν λέγω ἐξαιρέσουμε τὴ Βιέννη, ἡ Ἀθήνα εἶνε ἡ μεγαλύτερη πόλι τῆς Εὐρώπης ἐν σχέσει μὲ τὸ μικρe πληθυσμὸ τῆς χώρας μας.
Ἡ Ἀθήνα φυσιολογικῶς ἔπρεπε νὰ ἔχῃ 300.000 ἕως 400.000, ὅπως ἔχει ἡ Ἄγκυρα. Καὶ ὅμως ἔφτασε ἡ Ἀθήνα 1.800.000, καὶ μαζὶ μὲ τὴν Ἀττικὴ πέρασε τὰ 2.000.000. Αὐτὸ εἶνε ἕνας τρομακτικὸς κίνδυνος διὰ τὸ ἔθνος. Εἶνε ἡ φοβερὰ νόσος τῆς ἀστυφιλίας, ἀπὸ τὴν ὁποίαν κατέχεται ἕνα μέγα μέρος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Θεωρεῖ τὴν Ἀθήνα – θεωρεῖ τὶς μεγάλες πόλεις ὁ λαός μας ὡς παράδεισον.
Δὲν θέλω νὰ εἰσέλθω σὲ κριτική, ἀλλὰ θυμηθῆτε τοὺς λόγους μου. Δὲν εἶμαι προφήτης οὔτε υἱὸς προφήτου, ἀλλὰ κρατῶ στὰ χέρια μου τὴν Ἀποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου, κρατῶ τοὺς προφήτας, κρατῶ τὸν λόγον τὸν προφητικὸν «ὡς λύχνον φαίνοντα ἐν αὐχμηρῶ τόπῳ» (Β΄ Πέτρ. 1,19), καὶ σᾶς εἰδοποιῶ καὶ σᾶς λέγω, ὅτι· Ἂν δὲν βάλῃ ὁ Θεὸς τὸ χέρι του ἐπάνω εἰς τὸν κόσμο, αὐτὲς οἱ πόλεις οἱ ἁμαρτωλές, αὐ­τὲς οἱ μεγάλες πόλεις μὲ τοὺς οὐρανοξύστας καὶ μὲ τὰ παλάτια τους καὶ μὲ τὰ μέγαρά τους, αὐτὲς οἱ πόλεις μέσα σὲ μιὰ νύχτα, ἂν προλάβουνε, ἂν προλάβουνε, θὰ ἀδειάσουν, καὶ οἱ κάτοικοί τους, ἄνθρωποι μικροὶ καὶ μεγάλοι, πλούσιοι καὶ πτωχοί, δεξιοὶ καὶ ἀριστεροὶ καὶ ὅλων τῶν χρωμάτων, θὰ τρέχουν νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν κόλασι, γιατὶ κόλασις θὰ γίνουν. Γιατὶ αὐτὲς οἱ βόμβες οἱ πυρηνικὲς δὲν θὰ πέσουν ἐπάνω στὰ χωριουδάκια μας· θὰ πέσουν μέσα στὶς μεγάλες πολιτεῖ­ες, καὶ τότε φιάλαι Ἀποκαλύψεως θὰ καλύψουν μὲ φλόγες οὐρανομήκεις τὰς πόλεις τῆς ἀδικίας, τῆς ἁρπαγῆς καὶ πάσης ἀνηθικότητος. Read more »

Γιατι να ερθη ο αντιχριστος;
Γιατι ο Θεος δεν τον καταργει;

Ἀπο το βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση Γ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 128

«…Θὰ πῇ κάποιος· Γιατί νὰ ᾿ρθῇ ὁ ἀντίχριστος; Δὲν μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ τὸν καταργήσῃ ἀμέσως; Γιατί θὰ τὸν ἀφήσῃ νὰ πάρῃ ἐξουσία; (λένε ἐδῶ, ὅτι τρισήμισυ χρόνια θὰ κυβερνήσῃ τὴν ἀνθρωπότητα· ἄλλοι λένε περισσότερα, ἄλλοι λιγώτερα). Γιατί λοιπὸν ὁ Θεὸς θὰ τὸν ἀφήσῃ; Γιὰ νὰ τυραννήσῃ τὴν ἀνθρωπότητα; Δὲν εἶνε αὐτὸ φοβερό;
Ἀπαντῶ. Τὸ πιὸ σπουδαῖο προσὸν τοῦ ἀνθρώπου εἶνε ἡ ἐλευθερία. Ἀφοῦ δὲν θέλει ὁ ἄνθρωπος νὰ τὸν κυβερνᾷ ὁ Χριστός, θὰ τὸν κυβερνήσῃ ὁ ἀντίχριστος. Εἶνε μυστήριο πρᾶγμα· δὲν θέλει ἡ ἀνθρωπότης τὸν Σωτῆρα της, τὸ Χριστό, θέλει τὸ Βαραββᾶ.
Ἐκείνη ἡ Μεγάλη Παρασκευὴ εἶνε ἕνα δρᾶμα συγκλονιστικό. Ὁ καημένος ὁ Πιλᾶτος, ποὺ κρατοῦσε τὸ ῥωμαϊκὸ δίκαιο, «Ἔ», σοῦ λέει, «ποῦ πᾶνε αὐτοί; Τοὺς ἔθρεψε, τοὺς πότισε, τοὺς θεράπευσε, τοὺς ἀνέστησε καὶ νεκρούς. Τέλος πάντων, τόσο σκληροὶ θὰ μείνουν ἀπέναντί του· θὰ τὸν λυπηθοῦν». Γι᾿ αὐτὸ τοὺς παρουσίασε ἕναν κακοῦργο, τὸ Βαραββᾶ, ποὺ τὰ χέρια του ἦταν βουτηγμένα μέσα στὸ αἷμα, καὶ τοὺς εἶπε· ―Ἔχω τὸ Χριστό, ἔχω καὶ τὸ Βαραββᾶ. Ποιόν ἀπὸ τοὺς δύο προτιμᾶτε; ποιόν νὰ ἐλευθερώσω; Φώναξαν ὅλοι· ―Τὸ Βαραββᾶ… Κ᾿ ἐμεῖς τὸ ἴδιο ζητᾶμε. Θέλουμε οἱ Βαραββᾶδες νὰ μᾶς κυβερνήσουν. Κι ἀφοῦ τοὺς Βαραββᾶδες διαλέγουμε, αὐτοί θὰ μᾶς κυβερνοῦν.
Ἔχω πολλὰ σχετικὰ παραδείγματα νὰ σᾶς παρουσιάσω. Τέτοιος εἶνε ὁ κόσμος.

Read more »

Τῶν μεγαλομαρτύρων Εἰρήνης καὶ Ἐφραὶμ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

NEOMΑΡΤΥΡΕΣ

ΤΟΝ μῆνα Μάιο, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ θλιβερὰ ἐπέτειος τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀπὸ τὶς 29 Μαΐου 1453 ἄρχισε ἡ μακρὰ περίοδος τῆς τουρκοκρατίας, ποὺ ἐκράτησε μέχρι τὸ 1821 καὶ τὸ 1912. Μέσα στὸ διάστημα τῶν αἰώνων αὐτῶν πολλοὶ Χριστιανοὶ μαρτύρησαν. Εἶνε οἱ ἅγιοι νεομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς ποῦμε σήμερα λίγα λόγια γι᾿ αὐτούς, γιὰ τοὺς ὁποίους κ᾿ ἐμεῖς κτίσαμε ναὸ σὲ ὕψωμα τοῦ Ἀμυνταίου.

* * *

Ὑπάρχουν οἱ παλαιοὶ μάρτυρες, τῶν πρώτων αἰώνων· ἀλλὰ κοντὰ σ᾿ ἐκείνους προσετέθησαν καὶ αὐτοί, οἱ μάρτυρες τῶν νεωτέρων χρόνων καὶ μάλιστα τῆς τουρκοκρατίας. Θὰ ἔπρεπε στὶς 29 Μαΐου νὰ χτυποῦν νεκρικὰ οἱ καμπάνες, νὰ μᾶς ὑπενθυμίζουν τὴ μεγάλη συμφορὰ τοῦ γένους, τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἔγινε τὸ 1453. Δυστυχῶς λησμονήσαμε τὸ παρελθόν μας, γίναμε γραικύλοι. Μπῆκαν τότε μέσ᾿ στὴν Πόλι οἱ βάρβαροι, οἱ ὀρδὲς τοῦ Μωάμεθ, καὶ κατέβασαν ἀπὸ τὸν τροῦλλο τῆς Ἁγίας Σοφίας τὸν τίμιο σταυρό. Ἀπὸ τότε ἄρχισε τὸ μαρτύριο τῆς φυλῆς. Σύνθημα τῶν Τούρκων ἦταν ―καὶ μέχρι σήμερα εἶνε― «θάνατος στοὺς γκιαούρηδες». Τότε ὄχι ἕνας καὶ δύο, ἀλλὰ πλήθη μαρτύρησαν· γέροντες καὶ παιδιά, νέοι καὶ νέες, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ἔγγαμοι καὶ ἄγαμοι, κληρικοὶ καὶ μοναχοί, ἐσφάγησαν ὡς ἀρνία ἀπὸ τὴν μάχαιρα τοῦ Μωάμεθ. Αὐτοὶ εἶνε οἱ νεομάρτυρες.
Ἀναφέρω ἕναν μόνο ἀπὸ αὐτούς, γιὰ νὰ λάβουμε μιὰ ἰδέα τί ψευτοχριστιανοὶ εἴμεθα ἐμεῖς μπροστὰ σ᾿ ἐκείνους.

Read more »

Γιναμε σημερα Χριστιανοι νεροβραστοι…

http://www.kivotoshelp.gr/index.php/orthodoxo-bhma/1423

  Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Η ΚΡΗΤΙΚΗ ΓΗ ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΟΜΑΝΤΟ ΜΑΣ…!!!

http://www.stoxos.gr/2017/05/blog-post_1065.htmlκ

ΣΧΟΛΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Μεγάλη, μακαριώτατε, μεγίστη θα έλεγε κανείς, υπήρξε η ζημία που προκλήθηκε στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας ένεκα της συγκλήσεως και των αποφάσεων της θλιβερής «συνόδου» του Κολυμπαρίου.

Η διαβόητη αυτή «σύναξη προκαθημένων», όπως προσφυώς απεκλήθη, όχι μόνο υπηρέτησε, διά των τελικών της κειμένων, την οικουμενιστική προοπτική και στοχοθεσία ενίων εκ των διοργανωτών και πρωτουργών της συγκλήσεώς της αλλά και υπονόμευσε την περιλάλητη «πανορθόδοξη ενότητα» για την οποία, κατά τα άλλα, εκόπτοντο οι υποστηρικτές της.
Μεγάλη, επίσης, μέγιστη για την ακρίβεια, είναι και η ευθύνη που βαρύνει προσωπικώς υμάς μακαριώτατε αλλά και τη συντριπτική πλειονότητα των μελών της αντιπροσωπείας της κατ Ελλάδα Εκκλησίας στην προαναφερθείσα ψευδο-σύνοδο ένεκα της απροσδοκήτου, ανεπιτρέπτου και προδοτικής μεταβολής της στάσεως υμών των ποιμένων αναφορικώς με το ζήτημα των σχέσεων Ορθοδοξίας και αιρέσεων εν αντιθέσει και παρά τα αποφασισθέντα κατά τη συνέλευση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας τον Μάιο του 2016 κατόπιν της ασκήσεως καταθλιπτικών πιέσεων εκ μέρους των αρχιτεκτόνων της οικουμενιστικής προδοσίας και εχόντων, από ετών, υποστεί εκκλησιολογικό ναυάγιο, γνωστών και μη εξαιρετέων πατριάρχου Βαρθολομαίου και του «στιβαρού βραχίονός του», μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννη. Σε σχετική ευθαρσή καταγγελία προέβη ο μητροπολίτης Καλαβρύτων, τόσο επί συνόδω όσο και δημοσία.
Πρόκειται, αναντιλέκτως, για σκάνδαλο ολκής και σας είναι γνωστός ο κυριακός-αγιογραφικός λόγος περί σκανδάλων και σκανδαλοποιών…
Τὴν συνέχεια http://aktines.blogspot.gr/2017/05/blog-post_495.html#more

29η Μαιου, επετειος της Άλωσης. Γιατι την επετρεψε ο Θεος;

1. ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ
29 Μαΐου 1453. Μετά από σκληρή πολιορκία πολλών εβδομάδων, η Πόλη πέφτει στα χέρια των Τούρκων! Ο ήχος των σπαθιών και οι ανατριχιαστικές κραυγές απόγνωσης, πόνου, τρόμου και απελπισίας ακούγονται από όλες τις πλευρές της Βασιλεύουσας:
– Παναγίτσα μου, βόηθα μας!
– Χριστέ μου!
– Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μας εγκατέλειψες;

Οι χριστιανοί αδυνατούν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει· νομίζουν ότι βλέπουν ένα κακό όνειρο.

Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, για να ευχαριστήσει τους στρατιώτες του, τούς δίνει την άδεια για τρεις ολόκληρες μέρες να κάνουν ό,τι θέλουν! Φωτιές παντού! Οι χριστιανοί βασανίζονται και κατακρεουργούνται!  Τα καλντερίμια της Κωνσταντινούπολης βάφονται με χριστιανικό αίμα. Οι γυναίκες βιάζονται ομαδικά! Οι Αγαρηνοί δεν σεβάστηκαν ούτε τα ανήλικα κοριτσάκια! Γι’  αυτούς, οι βιασμοί των «απίστων» γυναικών δεν είναι αμαρτία· ούτε και η παιδεραστία! Προβλέπονται όλ’ αυτά στο «ιερό» τους βιβλίο, το «Άγιο και Υπερουράνιο» Κοράνιο, όπως το αποκαλεί ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος!¹ Άλλωστε, και ο μεγάλος «προφήτης» τους, ο Μωάμεθ, μεταξύ των συζύγων του είχε και ένα κοριτσάκι εννέα (9) ετών, την Αΐσα! Read more »

H MEIΩΣΙΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Ἀπόσπασμα τοῦ βιβλίου «ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ Η ΕΛΛΑΣ»
Ἀπὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ ΣΠΙΘΑ», φ. 237,
Μάϊος 1961, θέμα: «ΓΗΡΑΣΚΟΜΕΝ…»)

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε αἰδεσιμώτατοι ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, προσφιλεῖς ἀκροαταί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ν’ ἀφήσω τὸν ἀπόστολο καὶ τὸ εὐαγγέλιο, καὶ ἀπὸ τὴν κορυφὴν τοῦ Ὀλύμπου ἢ μᾶλλον τοῦ Θαβωρίου ὄρους, ὅπου κανεὶς καὶ εὐκόλως καὶ ἀνέτως καὶ ἐπιχαρίτως φιλοσοφεῖ καὶ θεολογεῖ, νὰ κατέλθω χαμηλότερα. Ἀπὸ τὴν κορυφὴν αὐτὴν τῆς θεωρίας ἐγὼ θὰ κατεβῶ πολὺ χαμηλά, θὰ κατεβῶ μέχρι τὴν κοινωνία, ἐκεῖ κάτω εἰς τὴν πεδιάδα καὶ εἰς τὸν κάμπο, ὅπου τὸ χῶμα τῆς γῆς ζυμώνεται μὲ τὸν ἱδρῶτα τοῦ ἀνθρώπου. Θ᾿ ἀφήσω τὰ σύννεφα τὰ ὑψηλὰ καὶ θὰ κατέβω κάτω, λέγω, στὸν κάμπο ποὺ εἶνε ποτισμένος μὲ τὸν ἱδρῶτα τῶν παιδιῶν τοῦ λαοῦ, καὶ ἐκεῖ κάτω στὸν κάμπο θὰ προσπαθήσω νὰ βάλω τὸ αὐτί μου ν᾿ ἀκούσω τοὺς παλμοὺς τοῦ λαοῦ.
Δὲν εἶμαι ἄλλωστε ἄξιος νὰ εἶμαι ἐπάνω στὰ οὐράνια καὶ ν᾿ ἀκούω τοὺς ἀγγέλους. Κάτω ἐδῶ, μαζί σας, θὰ θελήσω νὰ ἀκούσω τί λέει ὁ λαός. Μὲ ἄλλα λόγια, θὰ κάνω κήρυγμα κοινωνικόν.

Κρατῶ στὰ χέρια μου καθρέπτη

Μία πτυχὴ τῆς πτώσεως τῆς πατρίδος μου, τὴν πτυχὴ τῆς κοινωνι¬κῆς πτώσεως, θὰ παρουσιάσω ἐνώπιόν σας. Καὶ ἐπειδὴ δὲν θέλω νὰ πῇ κανεὶς ποὺ εἶνε ἐδῶ μέσα ὅτι λέγω ὑπερβολικὰ καὶ ὅτι ζωγραφίζω ἀπελπιστικῶς τὴν κατάστασι τῆς πατρίδος καὶ ὅτι ψάλλω ἰερεμιάδα, ἐπειδὴ δὲν θέλω κανεὶς νὰ μὲ κατηγορήσῃ γιὰ ὑπερβολικότητα κρίσεως, γι᾿ αὐτὸ θὰ παρουσιάσω μπροστά σας ἕνα καθρέφτη. Καὶ ξέρετε πολὺ καλά, ὅτι ὁ καθρέφτης δὲν λέει ψέματα. Εἶνε ἀληθινὸς ὁ καθρέφτης. Ἐὰν εἶνε κανεὶς πτωχὸς – πτωχότατος καὶ εἶνε ὄμορφος, ὁ καθρέφτης θὰ τὸν δείξῃ ὄμορφο· καὶ ἂν εἶνε βασιλιᾶς κ᾿ εἶνε ἄσχημος, ὁ καθρέφτης δὲν θὰ χαριστῇ στὸ βασιλιᾶ, θὰ τὸν παρουσιάσῃ ὅπως εἶνε. Mπορεῖ ἕνα βασιλιᾶ καὶ ἕναν ἄρχοντα καὶ ἕναν πλούσιο Óὰ τὸν κολακεύουν ὅλοι, ἀλλὰ ὁ καθρέφτης τοῦ σπιτιοῦ του δὲν τὸν κολακεύει, τὸν παρουσιάζει ὅπως εἶνε. Read more »

Υπερβολικος ιεροκηρυκας

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Ἀπόσπασμα τοῦ βιβλίου «ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ Η ΕΛΛΑΣ»

Ἄλλοι πάλι μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι αὐτὰ ποὺ λέμε, αὐτὰ ποὺ κηρύττομε, αὐτὰ ποὺ γράφομε, εἶνε ὑπερβολές.
«Οὐού, ὑπερβολικὸς ἱεροκήρυκας! Ὑπερβολές, ὅλο ὑπερβολὲς εἶνε. Ὑπερβολικὰ ζωγραφίζει τὴν κατάστασιν τῆς πατρίδος μας, ὑπερβολικῶς τονίζει τοὺς κινδύνους τοὺς ὁποίους διατρέχομε…».
Tί θ᾿ ἀπαντήσω στὴν κατηγορία αὐτή;
Mακάρι. Μακάρι αὐτὰ ποὺ λέγω νὰ ἦσαν ὑπερβολικά. Πιστεύσατέ με, ἀγαπητοί· ὁσάκις κατεβαίνω ἀπὸ τὸ βῆμα ἢ ἀπὸ τὸν ἄμβωνα, πάν­τοτε μιὰ φωνὴ μοῦ λέγει· «Αὐγουστῖνε, εἶπες πολὺ ὀλίγα. Ἔπρεπε νὰ πῇς περισσότερα καὶ ζωηρότερα καὶ τολμηρότερα».
Συνεπῶς, δὲν κηρύττομε οὔτε ἀπὸ ἐλατήρια δημαγωγίας οὔτε ἐξ ἄλλων τινῶν ἐλατηρίων, ἀλλὰ κηρύττομεν ἐξ ἀγάπης πρὸς τὴν ἁγίαν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Xριστοῦ, ἐξ ἀγάπης πρὸς τὴν ὀρθόδοξον πίστιν μας, καὶ ἐξ ἀγάπης πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν καὶ ἐξ ἀγάπης πρὸς τὴν πατρίδα μας.
Kάτι κ᾿ ἐμεῖς οἱ ῥασοφόροι, μικροὶ καὶ ἀσήμαντοι, προσεφέραμε στὸν τόπον αὐτόν, καὶ ἔχομε τὸ δικαίωμα νὰ λέγωμε τὴν ἀλήθεια στὸ λαό.

Ἡ πατρίς μας πίπτει

Ἐπιθυμία ζωηρὰ τῆς καρδίας μας, πόθος μας φλογερὸς καὶ καίων, εἶνε ἕνας· ὁ τόπος μας – ἡ πατρίς μας νὰ γίνῃ ὑπόδειγμα λαοῦ ὀρθοδόξου. Διότι ἡ πατρίς μας, γιὰ νὰ εἰσέλθω ἀπ᾿ εὐθείας στὸ κοινωνικὸ θέμα, ἡ πατρίς μας πίπτει. Πίπτει, πέφτει χαμηλὰ συνεχῶς. Read more »

Κυρ. Πατ. Α΄ Οἰκ. Συνόδ. (Πράξ. 20,16-18,28-36)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΕΑΥΤΟΙΣ» (Πράξ. 20,28)

Ἐπιθυμία, ἀγαπητοί μου, ἐπιθυμία μου ἦ­ταν νὰ βρίσκωμαι σ᾽ ἕνα χωριό. Ἀλλὰ παρουσιάζομαι ἐνώπιον τῆς ἀγάπης σας καὶ παρακαλῶ νὰ ἀκούσετε μερικὰ ἁπλᾶ λόγια.
Σήμερα ἑορτάζουν τριακόσοι δεκαοκτὼ πατέ­ρες τῆς Ἐκκλησίας. Αἰσθάνομαι τὸν ἑαυτό μου μικρό. Φτωχὸς στὴν ἔκφρασι, στὰ νοήματα, στὰ αἰσθήματα· ἔ­­ψαξα ὅμως καὶ βρῆκα ἕνα χρυσὸ νόμισμα. Δὲν εἶνε ἀπὸ ὕλη φθαρτή, ἀ­πὸ μέταλ­λο τῆς γῆς· εἶνε νόμισμα ἀξίας ἀπείρου, ἔχει δύναμι μεγάλη. Ἂν τὸ πάρετε καὶ τὸ θέσετε σὲ κυκλοφορία, χαρὰ στὰ σπίτια σας, χαρὰ στὴν πόλι σας, κ᾽ ἐγὼ θὰ πῶ στὸν Κύριο· Μακάριος ὁ λαλῶν εἰς ὦτα ἀκουόντων (πρβλ. Ματθ. 11,15· 13,9,43. Μᾶρκ. 4,9. Λουκ. 8,8· 14,35. Ἀπ. 2,7,11,17,29· 3,6,13,22· 13,9). Ἐγὼ λοιπὸν ὁ φτωχὸς προσ­φέρω στὸν καθένα σας μιὰ λίρα. Μὴν κοιτάξετε ποιός εἶ­νε ὁ προσφέρων· κοιτάξτε τὸ προσφερόμενο.
Ποιό εἶνε τὸ χρυσὸ νόμισμα; Εἶνε ἕνα ῥητό. Φτάνει ἕνα ῥητὸ τῆς ἁγίας Γραφῆς νὰ σᾶς κά­νῃ πλουσίους. –Ἕνα ῥητὸ λοιπόν; αὐ­τὸ εἶ­νε τὸ χρυσὸ νόμισμα; μεγάλο πρᾶγμα… Μὰ δὲ διαβάσατε τὸν Δαυῒδ ποὺ λέει «Ἀγαθός μοι ὁ νόμος τοῦ στόματός σου ὑπὲρ χιλι­άδας χρυσίου καὶ ἀργυρίου» (Ψαλμ. 118,72); παραπάνω ἀπ᾽ τὸ ἀ­σή­μι καὶ τὸ χρυσάφι ἀγάπησα, Κύριε, τὸ νόμο σου.
Λοιπὸν τὸ χρυσὸ νόμισμα εἶνε ἕνα ῥητὸ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα· ῥητὸ ποὺ τὸ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἔφεσο τῆς Μικρᾶς Ἀσί­ας σὲ μία σύναξι πρεσβυτέρων καὶ ἐπισκόπων, ῥητὸ ἐπάνω στὸ ὁποῖο ῥητόρευσε καὶ φιλοσό­φησε ὁ Μέγας Βασίλειος, ῥητὸ ποὺ εἶνε τὸ ὅ­πλο τοῦ Χριστιανοῦ σὲ κάθε ἐποχή. Τὸ ῥητὸ αὐ­τὸ λέει· Ἀδελφοί, «προσέχετε ἑαυτοῖς» (Πράξ. 20,28).

* * *

Τί σημαίνει «προσέχετε ἑαυτοῖς»; Ἄνθρωποι, στρέψτε τὴν προσοχή, τὰ τηλεσκόπια καὶ μικροσκόπιά σας, ὄχι ἐπάνω στὰ φεγγάρια, σὲ ἀ­στερισμοὺς καὶ γαλαξίες, ἀλλὰ σ᾽ ἕνα ἄλ­λο ἄπειρο σύμπαν, τὸ ὁποῖο κλείνει καὶ ὁ πιὸ ταπεινὸς ἄνθρωπος μέσα του. «Προσέχετε ἑ­αυ­τοῖς» ἴσον ἐπαγρύπνησις διαρκής· εἶνε τὸ «γνῶ­θι σαυτὸν» τῶν ἀρχαίων προγόνων μας, τὸ «ἔνδον σκάπτε» τῆς ἀρχαίας φιλοσοφίας.
Ἀκόμη ἁπλούστερα. Τί κάνεις ὅταν βαδίζῃς σὲ δρόμο ὀλισθηρό; προσέχεις μὴ γλιστρήσῃς. Ἤ, σὲ μέρος ποὺ ὑπάρχουν κακοποιοί, τί κάνεις πρὶν κοι­μη­θῇς; ἀμπαρώνεις πόρτες καὶ παράθυ­­ρα· ὅσοι μά­λιστα ἔχουν παραδάκι, αὐτοὶ ἀσφα­λίζουν ἀκόμη πιὸ πολύ. Ἂν πᾶτε καὶ σὲ τρά­πε­ζα, «ναὸ» τοῦ μαμωνᾶ, ἐκεῖ ὑ­πάρχουν φρου­ροὶ ἕ­τοιμοι νὰ πυροβολήσουν ὅποιον πλησι­άσῃ νὰ διαρρήξῃ τὰ χρη­ματοκιβώτια. Ἔτσι λοιπόν, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, νὰ φυλάξῃς καὶ τὸ ἄλλο σπίτι, τὸ πνευματικό, τὸ σπίτι τῆς ψυ­χῆς. Read more »

Δὲν λαμβάνω, λέγω, ὑπ᾿ ὄψιν τί θέλει ὁ λαός, ἀλλὰ παραπάνω ἀπὸ τὸ τί θέλει ὁ λαὸς λαμβάνω ὑπ᾿ ὄψιν τί θέλει ὁ Θεός, τί διατάσσει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τί λαλεῖ στὰ ὦτα τῆς Ἐκκλησίας ἡ πνοὴ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

«Μη τολμησης και πας…»

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ Η ΕΛΛΑΣ»

Kάποιος μοῦ εἶπε· «Mὴ πᾷς, μὴ τολμήσῃς νὰ πᾷς…». Ποῦ; «Μὴ τολμήσῃς νὰ πᾷς στὴν Πάτρα· ἐκεῖ τὸ 99% τῶν κατοίκων εἶνε ἐναν­τίον σου, διότι εἶσαι ἐκπεφρασμένος ἐναντίον τοῦ αἰσχροῦ καρναβάλου. Μὴ πᾷς. Γιὰ τὸ καλό σου τὸ λέγω. Ἂν πᾷς, θὰ κινδυνεύσῃς· ἂν πᾷς, θὰ σὲ λυντσάρουν οἱ Πατρινοί. Τόσο μῖσος ἔχουν ἐναντίον σου…».
Ἄρα δὲν κάνομε δημαγωγικὸ κήρυγμα. Ἂν θέλαμε νὰ κάνωμε δημαγωγικὸ κήρυγμα, θὰ ἤμεθα κ᾿ ἐμεῖς μαζὶ μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἐπιδοκιμάζουν κάθε ἀσχημία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Ἐμεῖς, κι ἂν ἀκόμα ξέρομε ὅτι ἡ πόλις ὅλη εἶνε ἐναντίον μου, κι ἂν ἀκόμα ξέρω ὅτι ὅλη ἡ Ἑλλὰς εἶνε ἐναντίον μου, ὅταν ἐγὼ γνωρίζω ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ θὰ εἶνε ἀληθινό, ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ θὰ εἶνε ἡ ἔκφρασις τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, δὲν λαμβάνω ὑπ᾿ ὄψιν —παρακαλῶ τὸν Κύριόν μου νὰ μὴ λαμβάνω ὑπ᾿ ὄψιν— τί θέλει ὁ λαός. Διότι πολλὲς φορὲς ὁ λαὸς ζητεῖ πράγματα παράλογα καὶ ἀντιφατικά, ἔξω ἀπὸ τὸ συμφέρον του τὸ πνευματικό. Read more »