CHIEF CORNERSTONE, FOUNDATIONS AND EARTHQUAKES

This work is separated in three Units, for the Glory of the Holy Trinity

Dedicated to all the Orthodox Fellow-Citizens with the Apostles

«Therefore you are no longer strangers and foreigners, but fellow-citizens with the Saints, and of the same household/family of God; having been built upon the Foundation of the Apostles and Prophets, Jesus Christ Himself being the Chief Corner-Stone; In Whom all the Building (The Church) put together grows to a Holy Temple in the Lord: In whom you also are built together for a dwelling of God through the Spirit.» (Eph. 2, 19-22)

The magnitude of the Apostles is so great that the more we attempt to praise them, the more we realise how small and unworthy we really are. “Some” unknown, uneducated, humble fishermen, simple villagers, follow an unknown “Someone” who claims to be God and proves it. At His trial & torture, they hide and lose faith, but after His resurrection they become fearsome, fearless heroes and courageously, triumphantly stand before anyone. Their transformation is a miracle, their testimony lasts two thousand years. They not only cause uproar, a storm, and divide their audiences by the scandal and “foolishness” of the Cross, but also, finally, remarkably, unbelievably, split the whole History of the whole Wide-World in two: Before HIM and After HIM, Whom they loved, Whom they lived for, Whom they died for…

1. Chief-Cornerstone

Every home, every building, has the most essential elements of a chief cornerstone, supporting pillars and more critical, foundations which are subject to earthquakes and are supposed to be built with standards to withstand them. Apostle Paul, in his most powerful, undefeatable defense and irrefutable apologetics for Creation, predominantly proclaims: “Every house is built by someone, but the builder of all things is God.” (Hebrews 3, 4) God uses this Architecture image and Building concept for His Church to reveal and underline just how important it really is for us, to give absolute obedience to Him, the Chief Cornerstone and Head of the Church, and how imperative it is to give utmost credit and absolute trust, to His Holy Apostles, whom we joyously celebrate. Our God firmly uses the word “build”: «I will build my Church; and the gates of hell (gates of persecution = ”earthquakes” and gates of heresy = “tsunami”) will not prevail against it.» (Math. 16, 18)

God is the wisest Architect: “Lord, how great is the magnitude of your works! You have created everything in supreme wisdom; the earth is full of Your exquisite creations!” (Psalm 104, 24) God is the greatest Builder! Any trivial Builders (in French = “Masons”), any metaphysical Builder’s Unions or dark, Secretive Lodges claiming to worship the “Great Architect Of The Universe” are in fact honouring “Baphomet”, (whom they actual depict and use in statue) the “god of this world” the Devil, not the True Trinitarian God of the Bible. The nations too, their fancy assorted statues and their man-made diverse idols, are beyond doubt, demons. This is not the author’s view, nor an extremist view. It’s God’s authoritative view, God’s eternal, clear-cut statement: “The idols of all nations are DEMONS!” (Psalm 96, 5)

2. Foundations

God built His Exclusive True Church, “on the foundation of the Apostles”, (Ephesians 2, 20) who are actually humans: «we are labourers together with God: you are God’s husbandry, you are God’s building.» (1 Corinth. 3, 9) But, very great caution must be given here: “Christ did not build His Church on one individual Apostle, but on all of them collectively, and in extent, in essence, on their steadfast faith that Peter expressed on behalf of all of them, that “Christ is the Son of the Living God”, Christ is True God! Christ did not say “on you Peter I will build my Church”, but “on this rock” (of Faith). Not Faith in general, but on a specific issue of Faith, on a fundamental dogma of Faith, on the gravest, heaviest declaration, on the central theme of the Gospel and thumping heart of the Orthodox Faith, on the immovable, most heavy rock that “Christ is God!” This is clearly denoted in Mathew 16, 15 where Christ asks them all, in evident plural: “ymeis” – “what do ‘you’ (plural, not singular) think about Me?” And whatever Christ gave to Peter, such as the “keys of the kingdom of heaven” and “the power of binding, forgiving sins” = (the Sacrament & Authority of Confession), Christ equally gave it to all of the Apostles as He was not partial or prejudice. This is why, in a revolutional and revelational way, on the very same Chapter, two verses after, Verse 20, Scripture heavily states: “Then He strictly charged the disciples (plural again, not singular) to tell no one that he was the Christ.” (Math. 16, 20)

The Chorus of the Feast of the Apostles, the fabulous Refrain and the Central Theme is Ephesians 2, 20: “God built His Church on the foundation of the Apostles!” What a miracle! What an over-throwing reality! What a shocking truth! In Ephesians 2, 20, one of the most extraordinary explicit and historically valuable verses ever, a very extremely important distinction and declaration is made here: God did not build His Church on the Bible, (which contains the truth), but God built His Church on His Apostles, who are eye and ear witnesses of that truth. THEY are the foundations of the Bible as well as the Foundations of the Church which gave us the Bible. The Church, is “the house of God, which is the church of the living God, the pillar and ground of the truth (the Bible).” (1 Tim. 3, 15) The basis of truth is not Holy Scripture but the Church. The Apostles, the Church are the ones who produced the Bible and not the other way round.

How tragically sad it is today to observe so many denominations, sects and heresies who all “twist to their own destruction” (2 Peter 3, 16) the Apostolic Faith and devise their “own – personal faith” with God…

• They reject the actual authoritative authors, the Apostles, who are the unshakable foundations of the Bible, and only accept the Bible itself and interpret it themselves trusting foolishly in the own erroneous assumptions and heretical conclusions.
  They consider the Book of God, but demean the Church of God that produced it.
  They give credit to the written form of tradition but not the verbal form which was validated in writing, thus failing to acknowledge the Apostolic command: “So then, brethren, stand firm and hold to the traditions (both) which you were taught by us, either by 1) word of mouth and 2) by letter.” (2 Thess. 2, 15)
  They accept a book of a Church that they have no relationship or communion with, but they do not accept the Faith of that Church which gave them that Book.
  They hold a selection of letters which were written, formulated and are historically / legally owned by the Greek Orthodox Church but they illegitimately claim false ownership of this Book. For this reason precisely, an early Ecclesiastical Writer, Tertullianus, (c. 160 – c. 220 AD), in his inspired work (De Praescriptione Haereticorum), would not accept to even discuss issues of Faith with heretics because, as he boldly declared, «Scripture belongs to the Church and its use (and misuse) by heretics is illegal since they have no right or claim or ownership over the Bible which is not their handbook».
  They utilise the Bible rendered in thousands of translations and languages of today but fail to recognise the paramount importance of the original Text written in Greek (apart from Mathew’s Gospel written in Aramaic) and that there are hundreds of distortions (deliberate or not) in these subsequent millennium translations.
  They accept without any question or doubt the translation of foreign organisations and the pseudo-wisdom of “faithful servants” and “governing bodies” but refuse to acknowledge and examine (even out of courtesy) the original Manuscripts and especially their proper translation by the authors themselves, the Church Herself and immediate associates.
• They take it for granted as a standard Global Religious Book but are not interested in the fact that it is a compilation of Epistles=Letters chosen by the first 2 Ecumenical Councils under the inspiration of the God the Holy Spirit, with over 600 (combined) Orthodox Representatives who were true Holy Fathers, firm believers, purified bodies and minds, deified souls, dedicated Ascetics, Sanctified Monks, Ecclesiastical Writers and Sacred Eminent Personalities in the Life and History of the Mother Church, who chose, validated, placed in a specific order, sealed & concealed with their official approval and thus passed it on to us as “the Canonical and Credible Bible.”

• They accept the Daughter and reject the Mother
• They embrace a product and denounce the Supplier.
• They follow am unstable branch but deny the actual, solid Tree of Life.

What illogical mentality! What logic could any reasonable researcher ever find in this appalling method of approach? What apology will they have in the fearsome Judgment Day?

How could the Apostles and all these enlightened saintly personalities of the first three centuries be all «wrong» and their whole «faith» be in error? (even though their Faith was revealed to them only a couple of hundred years earlier, at Pentecost). How could then God, the Holy Spirit, be in error? How could God allow His Body, His Church to live for 2000 whole years in falseness, darkness and deception, and then deem it necessary for these “new”, opposing gospels, these multiple sects to revolt, these independent groups to suddenly pop-up, and claim in no authority whatsoever that «they know better» and now have «special» enlightenment by God, since they have a «special» relationship and special «direct» communication with the Holy Spirit… (demonic spirit indeed!)

The Apostles are our Teachers, they are “the faithful and wise Servants!” In the fourth and last Stichiron of the Ainous, in the Matins (Orthros), just before the Doxastikon and the Doxology, the Apostles are mentioned by name and referred to as truthful “Towers, (the only official true “Watch-Towers”) and Pillars of the Church.” They are our mentors, they are our guides, they are spiritual Fathers. Do not let this surprise us. They are not called “fathers” in contradiction to Scripture where Christ says: “call no man your father on earth, since you have one Father, who is in heaven.” (Math. 23, 9) In this instance, Christ refers to Paternity with a Divine, absolute, ontological meaning. But there is also a relative, spiritual paternity ascribed to the Apostles and Saints, this is why even Apostle Paul calls himself a holy father and would not contradict God so easily:

“I do not write this to make you ashamed, but to admonish you as my beloved children, because, though you have countless guides in Christ, you do not have many fathers. Thus I became your father in Christ Jesus through the Gospel. I urge you, then, be imitators of me.” (1 Corinth. 4, 14-16) This in itself is also a very bold, daring statement to make. He does not say “be imitators of Christ” but “be imitators of me.” Because the true way of honouring a Saint is imitating the Saint. And when we imitate Saints, we thus imitate Christ, because they are “His extension to the Ages” (Saint Augustinos of Hyppo)

There are 10 Criteria, (in the Form of Ten Commandments) that we essentially need to adhere by, in order to achieve a proper relationship with God and His Church and have a steadfast hope of salvation:

1.  The Apostle’s written Testimony: Holy Scripture (which was in fact, initially verbal too)

2.   The Apostle’s verbal Testimony: Sacred Tradition of the Apostolic Church along with the eternal decisions of the Nine Ecumenical Councils.

3.  The further, extensive Sacred writings of the Great Holy Fathers of the Church along with the close, in depth, imitating study of the Lives of Saints.

4.  Hymnology of our Church which is profoundly rich in Orthodox Dogmatic Theology along with all other Liturgical Books, Priestly Prayers & Texts

5.   The fundamental testimony and guidance of all recent Holy Elders & Newly Canonised Saints.

6.  The critical and discerning guidance of an experienced, canonical and wise Spiritual Father/Confessor.

7.    A sacramental spiritual life within the Exclusive Body of Christ, His Holy Orthodox Church, under the provision of the Holy Spirit for the glory of God.

8.   A constant struggle against our sinful self and the pleasures of the world (purification) through a humble spirit & true repentance in steady aim of sanctification (theosis), ultimately seeking the Kingdom of Heaven and nothing else.

9.   Proper worship, unadulterated true faith in agreement and harmony of the Truth: ORTHODOXI

10.  Proper practice and implementation of all of the above and all aspects of God’s will: ORTHOPRAXIA

3. Earthquakes and Tsunami’s

In Acts 8, 1, we observe “a great persecution arose against the Church.” Persecutions we foretold and warned by God: “If they persecuted me, they will persecute you;” (John 15, 20) This persecution is not really a disaster, but a heavenly blessing in disguise, being beautifully bestowed at the Beatitudes: “Blessed are you when men abuse you and persecute you and utter all kinds of evil against you, giving false account (heresy) in My Name.” (Math. 5, 11) Therefore the Apostles were never afraid of any persecutions, any abuse, because “if God is for us, who is against us?” (Rom. 8, 31) The love they had for Christ is PPP = Paramount, Principal, Pioneering! The love they had for the God-Man Jesus, could never be reduced, distorted or dissolved by any persecution or danger, any deception or heresy, any abuse or attack, any fear or threat. No spiritual Earthquake, no severe heresy or raging Spiritual Tsunami, no mass-divisions and scandals by believers, scandals by Priests, Bishops or Patriarchs, could ever change their love for Christ and His Church. Apostle Paul expresses this remarkably, in a perfect poetic way!

“Who shall separate us from the love of Christ? Shall tribulation, or distress, or persecution, or famine, or nakedness, or peril, or sword? As it is written, «For Your sake we are being killed all day long; we are regarded as sheep to be slaughtered.» No, in all these things we are more than conquerors through him who loved us. Indeed, I am convinced that neither death, nor life, nor angels, nor principalities, nor things present, nor things to come, nor powers, nor height, nor depth, nor anything else in all creation, will be able to separate us from the love of God in Christ Jesus our Lord.” (Romans 8, 35-39) This extreme expression of love till death, is the exquisite Formal and Final “Swan Song” of the Apostles. There are no better words that could ever describe this “different, special kind of love”, this sacred, divine, heavenly love.

It’s the precise Super-natural Medicine that Holy Elder Porphyrios generally, continually prescribed:

“Just love Christ more, love Christ more!”

In the Ocean of this love, the Arch of the Covenant and especially the Ark of Noah, is the Holy Orthodox Church. The enlightened Holy Fathers described and depicted in beloved exceptional Iconography the Church as “i Nafs” = the Boat, the Divine Boat, the Divine Love-Boat. Saint John Chrysostom, the Golden Mouth of Orthodoxy, sensationally states: “The Church Boat, while being battled against, it becomes victorious, while being abused at, it shines on ever more; it receives wounds but does not give up, it is shaken by fearsome waves but does not (and will not ever) sink!”

This is where many of us fail or somehow fall astray. We think that with our panic, our struggles, our protest, our stance and resistance, “that we will ‘save’ the Church… This is blasphemy! We are not here to save the Church, the Church is here to save us! We ourselves are in need and subject to salvation.” (Saintly Elder Athanasios Mytilineos) The Church will NEVER sink, regardless of betrayals, regardless how high up the throne of the persons committing unfaithfulness, deception or heresy. They are independent exceptions which soon, as Christ foretold, may become a majority, “and even the elect be deceived by the antichrist” (Math. 24, 24)

But, the Boat of the Church, the Boat of Orthodoxy will safely deliver us to the Heavenly Harbour, if we safely remain, till death us to part, with the depths of our heart, in the blessed bosom of her Bountiful Grace, tied to the Masts of the Apostles, grounded in the foundations of the Apostolic Faith:

“OUR CAPTAIN IS THE GOD-MAN CHRIST! We can’t go wrong!” (Saintly Bishop Augoustinos Kantiotis)

The Apostles are the exceptional beautification and Golden Crown, the Illuminating Glorious Bridal adornment of the Theotokos. In the Kingdom of Heaven, she appears on a throne, “A great Sign (indication, miracle) appeared in heaven, a Woman (The Most Holy Woman of All) clothed with the Sun, with the moon under her feet, and on her head a Crown of Twelve Stars (the Apostles).” (Revel. 12, 1) The City of God also has an unconquerable wall: “The wall of the city had Twelve Foundations, and on them the twelve names of the twelve Apostles of the Lamb.” (Revel. 21, 14)

Monk Nicodemus

Η πνευματικη ζωη κατακταται μονο με πονο

Η ουσία της πνευματικής ζωής
Η κυοφορία του Ιησού μέσα μας φέρνει ωδίνες

π. Αθανάσιου Μυτιληναίου

(Ομιλία 48 στην Αποκάλυψη, κεφ. ιβ΄. Απόσπασμα)

Η δευτέρα εικόνα (στο σημείο αυτό της Αποκαλύψεως) είναι η Εκκλησία. Φεύγουμε από το ιστορικό πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Σε πλείστες προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, έχουμε ταύτισιν και ταυτοχρόνως διάκρισιν του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου και της Εκκλησίας σε πάρα πολλές προφητείες, όπως κι εδώ.
Αν μου πείτε, γιατί ταυτίζεται και ταυτοχρόνως διακρίνεται η Υπεραγία Θεοτόκος με την Εκκλησία, θα σας απαντούσα: Η Υπεραγία Θεοτόκος, έδωσε την σάρκα της την οποία δανείστηκε ο θείος Λόγος, περιεβλήθη, έγινε άνθρωπος και ήρθε. Αυτήν τη σάρκα του ο Χριστός τη δίνει τώρα στον κόσμο για να σωθεί. Και λέγει: ελάτε να φάτε την σάρκα μου και να πιείτε το αίμα μου. «Λάβετε, φάγετε». Αλλά όταν τρώμε την σάρκα του Χριστού, γινόμαστε σώμα Χριστού. Ξέρουμε όμως από την Αγία Γραφή –το λέγει δια πολλών ο απόστολος Παύλος– ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού· αλλ’ αυτό το σώμα του Χριστού, που είναι η  Εκκλησία, που είναι οι πιστοί –και είναι η Εκκλησία γιατί γίνονται κοινωνοί του σώματος του Χριστού–, είναι το σώμα που πήρε ο Χριστός από την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Να, γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται με την Υπεραγία Θεοτόκο. Ταυτίζεται, αλλά ταυτοχρόνως διακρίνεται.
Τώρα έχουμε την Εκκλησία μπροστά μας η οποία και αυτή είναι περιβεβλημένη τον ήλιο της δικαιοσύνης. Βεβαίως, αφού η κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ο οποίος είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, προφανώς λοιπόν η Εκκλησία περιβάλλεται, ντύνεται τον ήλιον, δηλαδή το φως, τη δόξα.
Η σελήνη είναι κάτω από τα πόδια της Εκκλησίας. Είναι το σύμβολο της αλλοιούμενης κοσμικής ζωής· και τούτο γιατί πάντοτε στην Εκκλησία, το κοσμικόν φρόνημα είναι κάτω από τα πόδια της. Πάντοτε. Μην ξεχνάμε, ότι μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν πολλοί μπολιασμένοι, αλλά δεν είναι όλοι δόκιμοι. Υπάρχουν και οι αδόκιμοι. Εκείνοι οι οποίοι, τελικά, σαν κλαδιά άκαρπα θα κοπούν και θα πεταχτούν. «Εγώ ειμι η άμπελος, ημείς τα κλήματα», οι κληματόβεργες. Και λέγει ο Κύριος: κάθε κλήμα (κληματόβεργα) που δεν κάνει καρπό κόβεται «και εις πυρ βάλλεται», και πετιέται έξω. Συνεπώς, όταν λέμε: η Εκκλησία πάντοτε κάτω από τα πόδια της έχει το αλλοιούμενον κοσμικόν φρόνημα, αυτό αφορά μόνο εις τους πιστούς που αποτελούν το σώμα του Χριστού…
Η Εκκλησία εφεξής, κάθε πιστός του λαού του Θεού που γεννάται από την Εκκλησίαν, γεννά και τον Χριστόν νοητώς. Εδώ τώρα κάτι πολύ περίεργο. Σ’ ένα ψαλμό βρίσκουμε την υποψηφία νύμφη του βασιλέως, τη μια στιγμή σαν σύζυγο και την άλλη στιγμή (στον ίδιο ψαλμό) ως θυγατέρα. Από τη μια σύζυγος και μετά, η σύζυγος γίνεται θυγατέρα του βασιλέως. Πώς γίνεται αυτό;
Ο Χριστός γεννήθηκε από την Θεοτόκο και αναμφισβήτητα η Θεοτόκος είναι η μητέρα Του, αλλά και ταυτοχρόνως, όμως, η Θεοτόκος γεννήθηκε από τον Χριστόν, διότι αναγεννήθηκε πνευματικά. Φέρνει τον Χριστό στον κόσμο και αναγεννάται η ιδία. Η ιδία, για να μην πω βέβαια ότι από την στιγμή της συλλήψεως αναγεννάται, αλλά την πληρότητα θα λέγαμε (αν επιτρέπεται να το πω έτσι), της αναγεννήσεώς της την έχει στην Πεντηκοστή. Την ημέρα της Πεντηκοστής ήτο παρούσα η Θεοτόκος… Έτσι η Θεοτόκος γεννά τον Χριστόν και γεννάται υπό του Χριστού.
Αυτό τώρα το σχήμα, υπάρχει μέσα στην Εκκλησία. Ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας το λέγει με ένα θαυμάσιον τρόπον και υπάρχει ένα ημιστίχιο που λέει:
«Ώστε εν εκάστω γεννάσθαι τον Χριστόν νοητώς». (Ώστε στον κάθε έναν να γεννηθεί ο Χριστός νοητά).
«Και δια τούτο η εκκλησία σπαργανεί και ωδίνει άχρις αν ο Χριστός μορφωθεί εν ημίν γεννηθείς». (Γι’ αυτό η Εκκλησία κοιλοπονά, έχει τους πόνους του τοκετού, έως ότου όλοι οι πιστοί αναγεννηθούν εν Χριστώ Ιησού).
Γι’ αυτό πάντοτε θα κράζει, πάντα θα κυοφορεί και πάντα θα γεννά. Και τελειώνει:
«όπως έκαστος το μετέχειν Χριστού, Χριστός γένηται». (Ώστε ο καθένας μετέχοντας του Χριστού, να γίνεται Χριστός). Μετέχοντας, δηλαδή να μετέχει στον Χριστό και να γίνεται Χριστός, να γίνεται Χριστοειδής όπως λέει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς. Αυτό γίνεται μ’ αυτήν την περίεργη κυοφορία.
Λέγει ο Ησαΐας στην ωδή του, που ομιλεί γι’ αυτή την πνευματική γέννηση: «Και ως η ωδίνουσα εγγίζει του τεκείν και επί τη ωδίνι αυτής εκέκραξεν, ούτως εγεννήθημεν τω αγαπητώ σου διά τον φόβον σου, Κύριε» (Ησ. 26, 17).
Είναι περίφημο αυτό, είναι η καρδία της πνευματικής ζωής. Δεν είναι το να μην κλέψουμε και να μην πούμε ψέματα· αυτά πρέπει να έχουνε τελειώσει από την ζωή μας. Δεν πρέπει να λέμε ψέματα και να κλέβουμε και να μοιχεύουμε και να πορνεύουμε και δεν ξέρω τι· αυτά πρέπει να φύγουν από την ζωή μας. Αυτά είναι ακατανόητα.
Εδώ είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής. «Εν γαστρί ελάβομεν και ωδινήσαμεν και ετέκομεν· πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γης, ου πεσούμεθα, αλλά πεσούνται πάντες οι ενοικούντες επί της γης» (Ησ. 26, 17-18). Δηλαδή, όπως εκείνη που κυοφορεί, κοιλοπονάει και στο κοιλοπόνημά της φωνάζει, «εκέκραξεν», «ούτως εγενήθημεν τω αγαπητώ σου»· έτσι και εμείς, Κύριε, γινήκαμε διά τον Μεσσίαν σου.
«Δια τον φόβον σου, Κύριε, εν γαστρί ελάβομεν», λέει ο Ησαΐας· «εν γαστρί ελάβομεν». Εγώ ο Ησαΐας, «εν γαστρί έλαβον». Εγώ ο πατήρ Αθανάσιος «εν γαστρί έλαβον». Τί θα πει; εγώ εγκυμονώ: Τί εγκυμονώ; Εγκυμονώ στα σπλάχνα μου τον σωτήρα, τον Χριστό. Αλλά η εγκυμοσύνη έχει πόνους: «και ωδινήσαμε και ετέκομεν». Και κοιλοπονήσαμε και γεννήσαμε. Τί γεννήσαμε; «Πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γης». Γεννήσαμε την σωτηρία.
Έτσι ο Χριστός με γεννάει και μετά γεννάω εγώ τον Χριστό και γίνομαι Θεοτόκος. Ώστε λοιπόν δεν είναι η Θεοτόκος (βέβαια η Υπεραγία Θεοτόκος, η Μαρία είναι η ιστορική Θεοτόκος), αλλά Θεοτόκος γίνεται ο κάθε πιστός. Να ο πυρήνας της πνευματικής ζωής. «Πού πεσούμεθα»; Αφού έγινα Θεοτόκος δεν θα πέσω, θα πέσουν μόνο εκείνοι που κατοικούνε πάνω στην γη, δηλαδή αυτοί που δεν κοιλοπόνησαν τον Χριστόν και δεν γέννησαν το πνεύμα της σωτηρίας. Αυτοί θα πέσουν· εμείς «ου πεσούμεθα», εμείς δεν θα πέσουμε.
Λοιπόν, αγαπητοί, τι ήταν εκείνο που έκανε την Υπεραγίαν Θεοτόκον τόσο μεγάλη; Πρώτα-πρώτα, κατά την ωδήν του Ησαΐου, η Θεοτόκος είχε εγκυμονήσει τον αγαπητόν του Θεού («τω αγαπητώ σου», λέγει). Ο αγαπητός του Θεού ποιος είναι; «Σύ ει ο Υιός μου ο αγαπητός». Είναι ο μεσσίας. Πριν ενανθρωπήσει, η  Υπεραγία Θεοτόκος τον είχε βάλει στα σπλάχνα της, κατά την ωδήν του Ησαΐου.
Ώστε, λοιπόν, η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία ήξερε την Π. Διαθήκη, γνώριζε και την ωδήν του Ησαΐα και το χωρίο αυτό. Και ήδη είχε συλλάβει τον αγαπητόν του Θεού στα σπλάχνα της, πριν έρθει ο αρχάγγελος Γαβριήλ να της πει ότι και σαρκικά θα εγκαθιδρύετο, θα έκανε την σκηνή Του μέσα στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αυτό είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής. Αυτό το άνοιγμα προς τον ουρανό, ένα παράθυρο στον ουρανό που βλέπει κανείς όλα αυτά και τα ζει.
Προσέξτε όμως κάτι. Αυτές οι ωδίνες όπως ήδη σας ανέφερα, υπάρχουν στην εικόνα της Εκκλησίας και θα υπάρχουν πάντοτε. Υπάρχει δηλαδή η πνευματική γέννηση του κάθε πιστού. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για να το κάνουμε σαφές· όλα αυτά που είπα να τα κάνουμε σαφή.
Για μια στιγμή ένας άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον Χριστό· γίνεται μέσα του ένα  αναποδογύρισμα, αλλοίωση της καρδιάς του· βάζει τα δυνατά του να ζήσει πνευματική ζωή. Του λέμε: ζήσε την πνευματική ζωή και θα δεις τί ειρήνη θα έχεις μέσα στη ψυχή σου, να δεις τί χαρά θα έχεις μέσα στη ψυχή σου. Θα γίνεις άλλος άνθρωπος. Πραγματικά έτσι γίνεται. Αλλάζει η ζωή του.
Αυτό όμως δεν κρατάει πολύ καιρό. -Εδώ τώρα θέλω να προσέξετε. Είναι αυτό που, εκείνοι που μιλάνε για πνευματική ζωή, το παρακάτω δεν το λένε. Δεν το λένε το παρακάτω. Ούτε στα κηρύγματα μας δεν το ακούμε αυτό. Προσέξτε.
Όλα πηγαίνουν καλά. Χαρά μέσα στην ψυχή. Ειρήνη, ειρήνη στο σπίτι. Όλα πολύ καλά. Αφήνει ο Θεός να υπάρχει αυτή η κατάσταση. Ακόμα δεν γεννήθηκε, όμως, ο Χριστός μέσα στην καρδιά. Πού είναι οι κοιλόπονοι της ψυχής; Πού είναι οι ωδίνες του τοκετού; Δεν υπάρχει τίποτα. Ακόμα υπάρχει στειρότης.
Τώρα αρχίζουν «αι ωδίναι», αρχίζει να εγκαθιδρύεται ο Χριστός μέσα στην καρδιά και αρχίζουν οι πειρασμοί. Πάει η ειρήνη. Όχι του Θεού. Αυτή η ειρήνη που είχαμε όταν όλα ήταν ησυχία. Όλοι με την καλημέρα τους, όλα ευτυχισμένα και ο ήλιος χαρούμενος σούλεγε το πρωί καλημέρα. Πάει αυτό, πάει, εξαφανίστηκε. Πειρασμοί, σκουντούφλες, δυσκολίες. Αρχίζει η γυναίκα σου, αδελφέ μου, να τα βάζει μαζί σου και να σου λέει: τί είναι αυτοί οι πνευματικοί που έχεις; Πόλεμο. Και αντίστροφα, τον πόλεμο να τον κάνει ο άντρας με την γυναίκα. Μετά; Ά, μετά! Μετά οι άνθρωποι αρχίζουν απέξω. Βίαιον πόλεμον. Ο διάβολος· βίαιον πόλεμον.
Ακόμα δεν έχει γίνει τίποτε σπουδαίο, η σωτηρία μέσα στην ψυχή αρχίζει να κοιλοπονά. Βλέπει ο πιστός ότι η πνευματική ζωή είναι δύσκολη. Βλέπετε τί αγωνία έχει η γυναικά όταν θέλει να γεννήσει: Το βλέπουμε και στα ζωντανά αυτό, τί αγωνία έχουνε. Και μετά όταν γεννήσουν, βλέπετε το ζωντανό ας πούμε, όταν γεννήσει (η αγελάδα, το πρόβατο) μένει εκεί ξαπλωμένο, δεν έχει πια δυνάμεις, διότι είχε πολύ αγωνία για να γεννήσει. Αυτή είναι η αγωνία του πιστού. Χτυπιέται, άγρυπνος, βράχος, χτυπιέται. Κύριε, να φωνάζει, πού είσαι. Κύριε, δεν μπορώ. Κύριε…
Είναι οι πόνοι, οι πόνοι του τοκετού, του Χριστού που θα γεννηθεί η σωτηρία.
Θα χάσει την περιουσία του ακόμα, τα χρήματά του, θα χάσει τη υγεία του. Θυμηθείτε τον Ιώβ! Θυμηθείτε τον Τωβίτ! Θυμηθείτε τί πειρασμούς! Και μετά έρχεται το πνεύμα της σωτηρίας.
Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Άραγε το καταλάβαμε: Αν σας πουν, ότι η πνευματική ζωή είναι χαρά και τραγούδια ή τραγουδάκια, είτε πλανώνται, είτε ψεύδονται. Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Έχει πόνο.
Αλλά υπάρχει και άλλη μια όψις.
Η άλλη όψις δεν είναι άσχετη με αυτή την πρώτη που σας είπα. Είναι ο λόγος του Χριστού που είπε, και έχει εσχατολογικήν διάστασιν δια την Εκκλησίαν: «πάντα δε ταύτα αρχή ωδίνων» (Ματθ. 24,8). Άμα δείτε, λέει, σεισμούς, άμα δείτε πολέμους, διωγμούς, όταν βλέπετε να μην παραδέχεται η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα· ο πατέρας τον γιο και ο γιος τον πατέρα. Να σκοτώνει ο πατέρας τον γιο και ο γιος τον πατέρα για την πίστη– για την πίστη–, αυτά λέει, άμα τα δείτε αυτά, είναι η αρχή του κοιλόπονου, «αρχαί ωδίνων».
Αρχές λοιπόν, ε! Που σημαίνει ότι θα δείτε πιο πολλά πράγματα, πιο δύσκολα. Η γυνή που εμφανίζεται στον ουρανόν είναι η Παναγία από την μια, η Εκκλησία από την άλλη, που κυοφορεί τη σωτηρία της, αγωνίζεται, διώκεται· σε λίγο θα σταθεί ο διάβολος απέναντί της να της αρπάξει τον τοκετό, το παιδί που γέννησε. Τί θα κάνει;
Εδώ τώρα έχουμε ένα σκηνικό. Πάνω σ’ αυτό το σκηνικό θα διεξαχθεί μία μάχη· μια μάχη πέρα και πάνω από κάθε μάχη που ποτέ δόθηκε μέσα εις την ιστορίαν. Σε λίγο θα δοθεί η μάχη με το παιδί που θα γεννηθεί απ’ αυτήν την γυναίκα και με τον δράκοντα, τον διάβολο και το πολυπληθές των οργάνων του. Ο διάβολος θα δώσει στον Αντίχριστον την εξουσίαν του (κατά παραχώρησιν Θεού) εφ’ όλων των εθνών, εφόσον οι άνθρωποι θέλουν να μη κυβερνώνται από τον Θεόν, αλλά από τον διάβολον.
Δεν θέλεις, αδελφέ μου, τις Εντολές του Θεού, σε κυβερνάει ο διάβολος, και το σπίτι σου και την πατρίδα σου και την υφήλιον ολόκληρον.

ΑΓΑΠΗ!

ΑΘΑΝΑΤΗ ΛΕΞΗ ΣΕ ΘΝΗΤΑ ΧΕΙΛΗ

Η αγάπη είναι ασφαλώς η ωραιότερη λέξη που αγαπούν να λένε οι άνθρωποι. Μα είναι συγχρόνως και μια λέξη που οι άνθρωποι τη λένε με τόση προχειρότητα και της κάνουν τόση κατάχρηση και τόση νοθεία.

Όταν διαβάζη κανείς τα τρυφερά γράμματα των αγαπημένων και ακούει τις ωραίες εξομολογήσεις και τους όρκους των, όταν βλέπωμε με τα ίδια μας τα μάτια την αληθινά αγαπημένη ζωή των ερω­τευμένων, των αρραβωνιασμένων, των υπαντρεμένων και κείνων που αρχίζουν όμορ­φα και μυστικά να πλέκουν τα ειδύλλιά των, είμαστε έτοιμοι να πιστέψωμε στην ειλικρίνεια της αγάπης και να εγκωμιάσωμε τη δύναμη και την αθανασία της.

Όμως όταν αντίστροφα παρασταθούμε στη διάψευση και απιστία της αγάπης και δούμε πάλι με τα μάτια μας να κόβωνται οι σχέσεις, να διαλύουν οι αρραβώνες και να χωρίζουν τα ανδρόγυνα και ακόμη χειρότερα, να μεταβάλλωνται οι όρκοι της αγάπης σε κατάρες και τα χέρια που αγκαλιάζουν και χαϊδεύουν να πιάνουν στιλέτα και φαρμάκια για να σκοτώσουν εκείνον ή εκείνη που ως τα χθες ακόμη ελάτρευαν, τότε στ’ αλήθεια σταματά το μυαλό μας και δοκιμάζομε μια αποστροφή και μια φρίκη γι’ αυτό που λέγεται ανθρώπινη αγάπη. Και μαζί μ’ αυτά δοκιμάζομε μια απογοήτευση και μια απαισιοδοξία για τον άνθρωπο και τη ζωή του.

Φιλόσοφοι, ποιητές και κοινωνιολόγοι έχουν σταθή με έκπληξη, με φόβο κι’ ειρωνεία ή και τρομερή μελαγχολία μπροστά στα φαινόμενα αυτά της αποτυχεμένης αγάπης και καθημερινά χιλιάδες μικροί κι’ απλοί άνθρωποι καίνε την καρδιά και καταστρέφουν τη ζωή των και τη ζωή ακόμη τόσων άλλων μ’ αυτό το όμορφο και επικίνδυνο πυροτέχνημα της αγάπης. Όμως, ένας Χριστιανός στοχαστής, δεν απορεί καθόλου για όλα αυτά. Γιατί ξέρει πως ο άνθρωπος είναι «αμαρτωλός», έχει ατέλειες κι’ αδυναμίες κι’ είναι φυσικό και ψυχολογημένο και κείνο που βγαίνει από την καρδιά και το κορμί του ανθρώπου νάχη τα σημάδια της ατέλειας και της αδυναμίας. Γιατί ξέρει πως, ο άνθρωπος που δεν αναγεννήθηκε και δε ζη ακατάπαυστα μέσα στη Χάρη του Θεού, δεν μπορεί να βρίσκη υπεράνθρωπες και ανώτερες δυνάμεις να δαμάζη τον κτηνώδη εγωϊσμό του και να κατανικά τα πάθη του. Γιατί ξέρει πως ο άνθρωπος που τολμά να μιλή με τα θνητά του χείλη για την αθάνατη αγάπη, αργά ή γρήγορα θα την προδώση. Γιατί αγάπη αληθινή δεν θα πη δώσε, αλλά πάρε. Κι’ όποιος θέλει στ’ αλήθεια ν’ αγαπά, πρέπει να μάχεται κάθε στιγμή εναντίον του εαυτού του. Πολλές φορές κατορθώνομε έστω και προ­σωρινά να κοιμίζωμε και να νικούμε τον εγωϊσμό μας, να παρα­μερίζωμε ολότελα τον εαυτό μας κι’ είμαστε τότε έτοιμοι κι’ άξιοι για την αγάπη.

Μα όταν ξυπνά πάλι μέσα μας ο εαυτός μας, με όλες εκείνες τις νόμιμες και παράλογες απαιτήσεις του, τότε δεν υπάρχει τόπος για την αγάπη και τότε ακριβώς βλέπει κανείς εκείνο το θλιβερό και φρικιαστικό θέαμα. Κείνους που αγαπούσαμε και λατρεύαμε χθες, τους μισούμε και τους βλέπομε μ’ αποστροφή σήμερο. Σωστό είναι, λοιπόν, να βλέπωμε καθαρά τα πράγματα και να μη λέμε παχειά λόγια για την αγάπη. Όμορφη, καθαρή, παντοτεινή και δυνατή αγάπη, δεν μπορεί να φυτρώση στην καρδιά του συνηθισμένου ανθρώπου, του ανθρώπου που δεν ζη μέσα στο φως και τη Χάρη του Θεού.

Ο πρ. Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος

Σημείωση:
Επιλέξαμε αυτό το άρθρο από το εξαντλημένο βιβλίο του Σεβ. Μητρο­πολίτου πρώην Κισάμου και Σελίνου κ. Εiρηναίου Γαλανάκη «Προς ένα χριστιανικό Γάμο», Χανιά, 1960, γιατί σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Επιθυμία μας είναι να συνεχίσουμε και στο μέλλον την δημο­σίευση και άλλων άρθρων αυτού του βιβλίου, γιατί στην εποχή που «εψύγη η αγάπη των πολλών» έχουμε πολλή ανάγκη τους θερμουργούς της αγάπης λόγους.

Με τη δημοσίευση αυτή εκφράζω συγχρόνως τον σεβασμό και την υιική μου αγάπη προς τον προ 40 ετών χειροτονήσαντά με Διάκο­νον, Σεβασμι­ώτατον κ. Ειρηναίον, τον πνευματικόν αγωνιστήν και αρχαιότερον κατά τα πρεσβεία όλων των εν ζωή Ορθοδόξων Ιεραρχών.

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«Ενοριακή Ευλογία» Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου

Αριθμ. Τεύχους 108-109

Ἔκδηλα σημάδια κοπώσεως, ἐνῶ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μαίνεται

Φιλορθόδοξη Ένωση· “Κοσμάς Φλαμιάτος”

• Κουράστηκαν ἢ ἀδιαφοροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ
  καὶ σιωπηλὰ παραδίδονται στὸν Οἰκουμενισμό;
• Οἱ ποιμένες καινοτομοῦν (στὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως
• τῶν πιστῶν) ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως

Τὸ ἐρώτημα εἶναι κρίσιμο: Ὅταν ἐμφανιζόταν μία αἵρεση, οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔμεναν ἱκανοποιημένοι μόνο μὲ κάποια στιγμιαία διαπίστωση καὶ μία πρόχειρη ἐνημέρωση γιὰ τὴν ὕπαρξή της; Καὶ μετὰ σταματοῦσαν νὰ ἐνημερώνουν τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ στηρίζουν τὴν ἀποκρουσή της, νὰ ἀποκαλύπτουν τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες καὶ νὰ τὶς ἐλέγχουν; Ἔχουμε, ἄραγε, παραδείγματα ἁγίων ποὺ ἄρχιζαν τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν καὶ κατόπιν ἔδειχναν σημάδια κοπώσεως, καθὼς ὑφίσταντο τὸ μαρτύριο τῆς περιφρόνησης, τῆς λοιδορίας, τῆς συκοφαντίας καὶ τῶν διωγμῶν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Ὀπισθοχωροῦσαν καὶ ἐγκατέλειπαν τὸν ἀγῶνα ἤ πολεμοῦσαν ὡς λιονταρόψυχοι ἀγωνιστὲς οἱ ἅγιοι, ἀψηφώντας κακουχίες, διωγμούς, ἐξορίες, ἀκόμα καὶ τὸν θάνατο;

Μήπως ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἀπόκαμε διωκόμενος 16 περίπου χρόνια ἀπὸ τοὺς Ἀρειανούς; Μήπως ὁ ἅγιος Μάξιμος σιώπησε μπροστὰ σὲ Αὐτοκράτορα καὶ Πατριάρχες, μπροστὰ σὲ μίαν ὁλόκληρη αὐτοκρατορία; Μήπως ἄλλοι ἅγιοι ἀδιαφόρησαν καὶ σιώπησαν δραστηριοποιουμένης καὶ ἐπελαυνούσης τῆς αἱρέσεως;

Γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, πὼς ἡ ὕπαρξη αἱρετικῶν σὲ κάποια πόλη ξεσήκωσε τοὺς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι, ὡσὰν «γενναῖοι σκύλακες» ποὺ βλέπουν τοὺς αἱρετικοὺς «λύκους… τὴν ποίμνην ἅπασαν διαφθείροντας», κατέβηκαν στὴν μάχη κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ δὲν σταμάτησαν τὸν ἀγῶνα πρὶν νὰ τοὺς διώξουν ἀπὸ τὴν πόλη τους, «αὐτοὺς πάντοθεν ἀπελαύνοντες» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Πρὸς Ἀνομοίους περὶ ἀκαταλήπτου, λόγ. Β΄).

Ἂν λοιπὸν αὐτοί, τοὺς ὁποίους τιμοῦμε καὶ κηρύττουμε —«τιμὴ μάρτυρος μίμηση μάρτυρος»—, μᾶς ἔδωσαν τὸ παράδειγμα γιὰ ἀνυποχώρητο ἀγῶνα ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, πῶς ἐμεῖς σήμερα, ἀδιαφοροῦντες γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ κολοβώνεται συστηματικὰ (μὲ τὴ μέθοδο τῆς σαλαμοποίησης), ὄχι μόνον σιωποῦμε καὶ ἀδρανοῦμε μπροστὰ στὴν ἐπέλαση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικούς, μὲ μπροστάρηδες τοὺς Ἐπισκόπους;

Κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἐπηρεασθεῖ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν αἵρεση, ὅταν οἱ πιστοὶ συμβιώνουν καὶ «κοινωνοῦν» μὲ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ ἀποδεικνύονται ἀρνητὲς τῆς πατερικὴς διδασκαλίας στὸ θέμα τῆς καταπολέμησης τῶν αἱρέσεων, ὅσοι πνευματικοὶ διδάσκουν: κοίταζε τὸν ἑαυτό σου καὶ προσεύχου, ἄφησε τὰ ὑπόλοιπα στοὺς ποιμένες ἢ στὸν Θεό.

Ἀλλὰ σὲ ποίους ποιμένες; Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων; Καὶ σὲ ποιόν Θεό; Σὲ ἕναν Θεὸ ἰδικῶν τους προδιαγραφῶν, ἢ στον Ἀληθινὸ Θεό, ποὺ ἐντέλλεται διὰ τῶν Γραφῶν καὶ τῶν Ἁγίων Του: «μὴ συγκοινωνεῖτε» αὐτοῖς, καὶ «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν» καὶ «μηδὲ χαίρειν λέγετε αὐτοῖς», ἀλλὰ καὶ «μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζετε»;

***

Ἡ κόπωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος εἶναι ἐμφανὴς σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε:

1. Ἀσφαλῶς καὶ δὲν εἶναι εὔκολο στὸν καθένα νὰ κρίνει τὸ ἔργο τῶν πνευματικῶν. Παλεύουν καὶ κονταριοχτυπιοῦνται μὲ «τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας» γιὰ νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ νεκραναστήσουν κάθε πεπτωκότα. Ὅμως, ἡ ἀδράνεια τῶν πνευματικῶν στὸ θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ —ποὺ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία τῶν πιστῶν γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς— δίνει τὸ στίγμα μιᾶς «καινοτομίας» στο πνευματικὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως τῶν πιστῶν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως. Ὅπως δι’ ὀλίγων ἐπισημάνθηκε παραπάνω, οὐδέποτε οἱ ποιμένες (ἐπίσκοποι καὶ πνευματικοὶ) ἔδειχναν τόση καὶ τέτοια ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ὡς μολυσματικὴ ἀσθένεια ἔχει μολύνει ὄχι μόνο τοὺς εὐσεβεῖς πιστούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς ποιμένες!

Ἔχουν, ἄραγε, τόσο μεγάλη πεποίθηση στὸν ἑαυτό τους οἱ σημερινοὶ πνευματικοὶ πατέρες, ὥστε νὰ πιστεύουν ὅτι τὰ πνευματικά τους παιδιά, ὑπὸ τὴν καθοδήγησή τους, δὲν ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὴν αἵρεση; Ἔδειξαν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ ἓν δέκατο τοῦ ἐνδιαφέροντος ποὺ δείχνουν γιὰ τὰ οἰκονομικὰ καὶ ἐθνικὰ θέματα, γιὰ τὴν Κάρτα τοῦ Πολίτη καὶ τόσα ἄλλα θέματα λιγότερο ἢ περισσότερο ἐπουσιώδη; Ἢ μήπως, ἡ ἀδιάφορη καὶ ἐφεκτικὴ στάση τους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δηλοῖ προσωπικὸ φόβο καὶ ἐπαγγελματικὴ ἰδιοτέλεια, ἐφ’ ὅσον ἡ καταπολέμησή του συνεπάγεται ρήξη καὶ σύγκρουση μὲ τὸ ἐξουσιαστικὸ καθεστὼς τῆς δεσποτοκρατίας; Τὸ καθεστὼς ποὺ ἀρνεῖται πεισμόνως καὶ σκανδαλωδῶς νὰ ἀπαντήσει ἂν ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση, τὸ καθεστὼς ποὺ ἔχει σιωπηρὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι «ἐκκλησία» καὶ ἔχει ἐντάξει τὴν Ὀρθοδόξη Ἐκκλησία στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, αὐτὴ τὴν αἱρετικὴ σφηκοφωλιὰ τοῦ Προτεσταντισμοῦ;

2. Ἐπίσης, εἶναι ἐμφανὴς ἡ κόπωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πρωτοσελίδες διαμαρτυρίες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Τύπου κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν ἐλαττωθεῖ. Παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο, ὅσο περισσότερες συμπροσευχὲς γίνονται, τόσο χλιαρότερες νὰ εἶναι καὶ οἱ ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν. Ἡ τελευταία συμπροσευχὴ μετὰ τῶν Παπικὼν στο Ρέθυμνο, φαίνεται πὼς δὲν ἔκανε πιὰ καὶ τόση ἐντύπωση, δὲν σχολιάστηκε ὡς συμπροσευχή. Τὸ μικρόβιο-δηλητήριο τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μιθριδατισμοῦ ἔχει παραλύσει τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

***

Τὰ παραπάνω γράφονται μὲ ἀφορμὴ τὴν πρόσφατη συνάντηση μελῶν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων–Ρωμαιοκαθολικῶν στὸ Ρέθυμνο Κρήτης (15-17 Ἰουνίου).

Στὴ συνάντηση αὐτὴ συνεχίστηκε συνειδητὰ καὶ προκλητικὰ ἡ παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων περὶ συμπροσευχῶν, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν ἀπὸ τοὺς αὐθαιρετοῦντας «ὀρθοδόξους» συνέδρους. Ἐπανέλαβε ὁ καρδινάλιος Kurt Koch τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ Βατικανοῦ περὶ «δύο πνευμόνων», χωρὶς νὰ ἀντιδράσουν οἱ πνευματικοὶ ποιμένες καὶ οἱ ἐπίσκοποί μας. Καὶ δὲν ἐννοοῦμε τοὺς συμμετέχοντες στὸν διάλογο «ὀρθοδόξους» ἐπισκόπους, (ἀπὸ αὐτοὺς πλέον τίποτα δὲν περιμένουμε, ἀφοῦ κάθε φορὰ ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἀναβαθμίζουν τὸ αἱρετικὸ προφίλ τους), ἀλλὰ τοὺς ὑπολοίπους ποιμένες μας.

Τὰ ἱστολόγια, ἐπίσης, αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν ἐπεσήμαναν καὶ δὲν διαμαρτυρήθηκαν —ὅπως ἔπραξαν γιὰ ἄλλες συμπροσευχὲς στὸ ἐγγὺς καὶ ἀπώτερο παρελθὸν— γιὰ τὶς τελευταῖες συμπροσευχὲς κατὰ τὴν διεξαγωγὴ τοῦ Διαλόγου στο Ρέθυμνο Κρήτης. Κι αὐτὸ εἶναι ἄλλο ἕνα σαφὲς δεῖγμα τῆς ἐξοικείωσης μὲ τὴν αἵρεση. Τὰ δὲ σχόλια τῶν πιστῶν στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱστολόγια, τώρα ἔχουν σχεδὸν μηδενισθεῖ. Κι ὅμως, πρὶν μερικοὺς μόλις μῆνες οἱ σχολιογράφοι ἀντιδροῦσαν ἔντονα, κι ἔτσι ἔδιναν τὸ μήνυμα στὶς ἡγεσίες τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν ὅτι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀκόμα ἀντιστέκεται καὶ παραμένει φρουρὸς ἄγρυπνος, καὶ αὐτὸ τοὺς ἔκανε διστακτικοὺς στὰ βήματα-ἀνοίγματα ποὺ ἐπιχειροῦσαν.

Ὁ ὅποιος, λοιπόν, ἀγῶνας τῶν λίγων ἀποτελματώθηκε, ἐξ αἰτίας τῆς διστακτικότητας καὶ τῆς ἀναβλητικότητας ἐκείνων ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶναι πρωτοπόροι. Καὶ αὐτὸ τὸ τέλμα σὲ λίγο θὰ ἀρχίσει (ἔχει ἤδη ἀρχίσει) νὰ ἀναδίδει δυσωδία.

Διοργανώνουν οἱ ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴν μία οἰκουμενιστικὴ συνάντηση πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη, πραγματοποιοῦν δεκάδες συνέδρια τῶν εἴκοσι καὶ τριάντα ἀτόμων (καὶ αὐτοὶ οἱ ἐλάχιστοι καὶ ὀλίγιστοι διαμορφώνουν τὶς συνειδήσεις), ἐπαναλαμβάνουν τὶς ἴδιες αἱρετικὲς θέσεις (καὶ ἄλλες ἀκόμα πιὸ προωθημένες), οἱ ὁποῖες πρὶν μερικὰ χρόνια εἶχαν ξεσηκώσει θύελλα ἀντιδράσεων· καὶ ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων καμιὰ σθεναρὴ ἀντίδραση δὲν ἀκούγεται, δὲν προγραμματίζεται, δὲν ἐκδηλώνεται.

Ὁ καρδινάλιος Kurt Koch στὸ Ρέθυμνο (πρὸς χαρὰν τοῦ συμπροέδρου μητροπολίτου Περγάμου), ἐπανέλαβε ὅτι προχωροῦν στὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», χωρὶς οἱ αἱρετικοὶ παπικοὶ νὰ διαγράψουν τὶς αἱρέσεις τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στην ὀρθὴ Πίστη. Εἶπε: «θὰ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε πίσω στὴν πραγματικὴ ἔννοια τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας ὅπως ἦταν στοὺς πρώτους αἰῶνες. Οἱ διάφορες παραδόσεις μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ μένουν μέσα στὴν διαφοροποίηση…»!

Ἄρα, κατὰ τὸν καρδινάλιο (συνευδοκοῦντος τοῦ Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα καὶ ἀποδεχομένου τὴν «σοφία» τοῦ Koch) σήμερα δὲν ὑπάρχει ὡς πραγματικότητα ἡ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Αὐτὴ θὰ ὑπάρξει, ὅταν ἀποδεχθοῦμε καὶ τὶς αἱρέσεις τῶν Παπικῶν ὡς ἐκκλησιαστικὲς Παραδόσεις(!), ὅταν ἑνωθοῦμε ὑπὸ τὸν Πάπα καὶ ἔτσι συνεχίσει ἡ κάθε «πλευρὰ» νὰ ἔχει τὶς διαφοροποιημένες θέσεις της. Ἐμεῖς τὴν παρεφθαρμένη πλέον «Ὀρθοδοξία» καὶ οἱ Παπικοὶ τὴν ὀρθοδοξοποιημένη αἵρεση!

Καὶ συνεχίζοντας ὁ καρδινάλιος εἶπε βλάσφημα πώς, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐγωϊστικοὶ καὶ αἱρετικοὶ σχεδιασμοὶ γιὰ μία παρὰ «φύσιν» καὶ παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες «ἕνωση», εἶναι θέλημα τοῦ Χριστοῦ! «Ἡ θέλησή μας εἶναι ἡ θέληση τοῦ Κυρίου, ὥστε ὅλοι νὰ ἑνωθοῦν. Ἕνας σημαντικὸς παράγοντας γιὰ τὴν ὑλοποίηση αὐτῆς τῆς θείας ἐντολῆς εἶναι ὁ θεολογικὸς διάλογος μεταξὺ τῶν δύο ἐκκλησιῶν. Εἴχαμε μία χιλιετία ὅπου ζήσαμε μαζὶ καὶ εἴχαμε κοινὰ πράγματα καὶ μία δεύτερη χιλιετία στὴν ὁποία οἱ δύο ἐκκλησίες εἶναι διαλυμένες».

Σὲ ἄλλο σημεῖο ἡ αὐτοῦ ἐξοχότης καρδινάλιος Koch χαρακτήρισε τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ ὡς «διαφορετικὴ παράδοση», ἐξίσωσε τὴν Πίστη μὲ τὸν «πολιτισμὸ» καὶ ὀνόμασε τὶς κακοδοξίες «ἄνθη» τοῦ κήπου τῆς Ἐκκλησίας! Θαυμάστε τὸν «εὐώδη» λόγο τοῦ καρδινάλιου: «Οἱ διάφορες παραδόσεις μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ ὑπάρχουν. Ὁ οἰκουμενισμὸς δὲ σημαίνει ὅτι θὰ δημιουργήσει κανεὶς ἕναν μονοπολιτισμό, ἀλλὰ εἶναι ἕνας κῆπος μὲ πολλὰ ἄνθη καὶ τὰ ἄνθη πρέπει μεταξύ τους νὰ σέβονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο παρότι βρίσκονται στὸν ἴδιο κῆπο».

Τὰ «ἄνθη τοῦ κακοῦ», λοιπόν, ἐξαγιάζονται καὶ ἀπαιτοῦν ἀναγνώριση ἀπὸ τὰ φαναριώτικα «ἄνθη τοῦ καλοῦ», ποὺ ὅπως φαίνεται, ἤδη τὴν ἔχουν λάβει.

Μόνο, ποὺ τὰ «μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», δηλαδὴ οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦν, δὲν θὰ δώσουν ποτὲ αὐτὴ τὴν ἀναγνώριση στὰ κακόδοξα σχήματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

(Σημείωση: Στὶς 24 Ἰουνίου θὰ γίνει παρουσίαση τῆς «Μεγάλης Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας». Παρόντες θὰ εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ π. Κ. Μπέης, ὁ κ. Πέτρος Βασιλειάδης κ.ἄ. Ὁμιλητὴς θὰ εἶναι καὶ ὁ Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ὁ εἰσηγητὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» ποὺ συμπροσεύχεται μὲ τοὺς αἱρετικούς, παραβαίνοντας ἀσυστόλως τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, καὶ ὁ ὁποῖος ἀνέχεται ἀδιαμαρτύρητα τὰ αἱρετικὰ φληναφήματα τῶν συμπροέδρων του καρδιναλίων στὸν Διάλογο μὲ τοὺς Παπικούς, δηλαδὴ προωθεῖ συνειδητὰ καὶ μεθοδικὰ τὸν Οἰκουμενισμό. Ὡς ἐκ τούτου ἀποτελεῖ ἔκπληξη τὸ γεγονός, ὅτι δίπλα στὸν κ. Ζηζιούλα, ὡς δεύτερος ὁμιλητής, θὰ εἶναι καὶ ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει ἄρθρα ἐναντίον τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας». Συμβιβάζονται, ὅμως, ἡ ἀντι-οἰκουμενιστικὴ ἀρθρογραφία τοῦ Ναυπάκτου καὶ ἡ συμπαρουσίαση τῆς Ἐγκυκλοπαιδείας μὲ τὸν κ. Ζηζιούλα; Αὐτὸ μπορεῖ να θεωρηθεῖ ὡς ἀντίσταση κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;).

Θεσσαλονίκη, 23 Ἰουνίου 2011

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ

ΣΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ

ΕΟΡΤΑΣE ΜΕ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΗ

(φωτογρ. από την λιτάνευση των λειψάνων του αγίου Αυγουστίνου 14-6-2011)

Μετά την αγρυπνία παρατέθηκε τράπεζα στο εκκλησίασμα. Το υλικό συμπόσιο μετατράπηκε και αυτό σε πνευματικό. Εκτός από το ανάγνωσμα για τον άγιο Αυγουστίνο παρουσιάστηκε στην τράπεζα και μια πτυχή από την ζωή του αειμνήστου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου.

Τη συζήτηση την διηύθυνε ο πνευματικός της Ιεράς Μονής ο π. Ιερόθεος Κοκονός.

Ένας ιερέας από την Κατερίνη, είπε·

• Άκουσα από το στόμα ανωτέρου αξιωματικού της Λάρισας, πριν από χρόνια, το εξής·
  
• Αν με ζητούσε κάποιος επίσκοπος να κάνω φιλανθρωπία θα άνοιγα το πορτοφόλι μου και θα του έδινα μία δραχμή, αν όμως με ζητούσε ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης θα του έδινα ολόκληρο το πορτοφόλι μου»
• Αυτό έδωσε αφορμή και η συζήτηση στην τράπεζα στράφηκε γύρω από την ακτημοσύνη του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου.
• Ο π. Ιερόθεος που ήτο πάντοτε κοντά στον Γέροντα και γνώριζε καλύτερα από τον καθ’ ένα την αφιλοχρηματία  του, είπε·
• Ο π. Αυγουστίνος δεν γνωριζε τα χρήματα, γιατί δεν έπαιρνε στα  χέρια του ούτε και τον μισθό του. Τον μισθό του τον έπαιρνε εκείνος ή ο αδελφός Αλέξανδρος και  ο π. Αυγουστίνος έλεγε που να τον μοιράσουν.
• Ο σεβάσμιος μητροπολίτης έκανε ένα τεράστιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο. Η πτωχή του Μητρόπολη ήτο πάντοτε πρώτη στα έργα της φιλανθρωπίας. Όποιο μέρος της γης είχε ανάγκη και μπορούσε να στείλει τρόφιμα και άλλα είδη η Μητρόπολη Φλωρίνης ήτο εκεί.
• Τους πτωχούς τους έλεγε πρίγκιπες και έκανε ότι μπορούσε για να τους ανακουφίσει.
• Στην Κοζάνη την Κατοχή έκανε συσσίτια που έφταναν καθημερινά 8.500 πιάτα. Τον ίδιο καιρό στην Φλώρινα μια μεγάλη ομάδα μαθητριών του έκανε με την ευλογία του συσσίτια που έφταναν 700 πιάτα την ημέρα.
• Όταν ο π. Αυγουστίνος έγινε Μητροπολίτης οι γύφτοι της Φλώρινας που ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες βρήκαν έναν σπλαχνικό πατέρα, γι’ αυτό οι εχθροί του τον ονόμαζαν· «δεσπότη των γύφτων».
• Oι Κύπριοι αδελφοί μας το 1974 γνώρισαν την αγάπη του. Οι σεισμοπαθείς της Καλαμάτας και οι σεισμοπαθείς των Γρεβενών και όποιοι στην Ελλάδα πλήττονταν από θεομηνίες η Μητρόπολη Φλωρίνης έστελνε φορτηγά με τρόφιμα, ρούχα και κουβέρτες.
• Και δεν περιορίζονταν η φιλανθρωπία μόνο μέσα στα όρια της Ελλάδος αλλά έφτανε μέχρι την Αφρική
• Η Αλβανία, η  Ρουμανία, η Σερβία και άλλα κράτη γνώρισαν την αγάπη του. Τα φορτηγά συνοδεύονταν από ιερείς και τα είδη πρώτης ανάγκης παραδίδονταν στα χέρια των πτωχών.
• Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος είχε αποκτήσει την εμπιστοσύνη του πιστού λαού  όχι μόνο της πτωχής Μητρόπολής του που άδειαζε το πορτοφόλι της στους εράνους αλλά και όλων των Ελλήνων του εσωτερικού και του εξωτερικού.
• Η Μητρόπολη Φλωρίνης με Μητροπολίτη τον π. Αυγουστίνο Καντιώτη έσπαζε ρεκόρ στην φιλανθρωπία γι’ αυτό κάποιοι μητροπολίτες έλεγαν οτι· Ο Αυγουστίνος μαζεύει χρήματα και από τις δικές μας Μητροπόλεις.
• Ο π. Αυγουστίνος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που δεν γνώριζε τι νομίσματα κυκλοφορούσαν, αφού δεν είχε ποτέ στην τσέπη του χρήματα. Ο π. Ιερόθεος είπε πολλά ανέκδοτα από τη ζωή του Γέροντος. Ίσως κάποτε να γραφούν. Γι’ αυτό ο π. Ιερόθεος είπε· Μία φορά στα 5-6 χρόνια δείχναμε στον π. Αυγουστίνο μια σειρά Ελληνικών νομισμάτων, για να τα ξέρει.

Ο π. Αυγουστίνος ο επίσκοπος Φλωρίνης εφέτως δεν ήταν ανάμεσά μας όπως πάντα, για να μας δώσει εκείνος το αντίδωρο, αλλά η παρουσία του από την θριαμβεύουσα Εκκλησία ήτο πολύ δυνατή και στην αγρυπνία και στην τράπεζα.

Το απόγευμα 15-6-2011 της εορτής έγινε στην Ιερά Μονή κτιτορικό μνημόσυνο και παράκληση.

_______________________

Τοῦ ἁγίου Αὐγουστίνου ἐπισκόπου Ιππῶνος
15 Ἰουνίου

Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΤΟ ῥητὸ αὐτὸ εἶνε παρμένο ἀπὸ τὴν πρὸς ῾Ρωμαίους ἐπιστολή. Ἐκεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ νὰ ἐμψυχώσῃ τοὺς Χριστιανοὺς στὴ μάχη ἐναντίον τῆς εἰδωλολατρίας, τοὺς λέει ὅτι τὸ τέλος θὰ εἶνε νίκη καὶ θρίαμβος.
Ἡ ῾Ρώμη, πρωτεύουσα τοῦ κόσμου, εἶχε τότε ἕνα ἑκατομμύριο κατοίκους. Οἱ Χριστιανοί, περίπου χίλιοι, ἦταν μειοψηφία μικρὴ ἀλλὰ δυ­ναμική. Οἱ λίγοι αὐτοὶ ἦ­ταν στὸ στόχαστρο διωγμοῦ· τοὺς συκοφαντοῦ­σαν, τοὺς συνελάμβαναν καὶ τοὺς ὡ­δη­γοῦ­σαν σὲ δικαστήρια καὶ ἀμφιθέατρα· δοκίμαζαν μύριες θλίψεις. Ἔρ­χεται λοιπὸν ὁ ἀ­πόστο­λος Παῦλος καὶ μεταξὺ ἄλλων τοὺς λέει· «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάν­τα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (῾Ρωμ. 8,28). Τί θέλει νὰ πῇ; Ἐννοεῖ τὸ ἑξῆς. Ἀγαπᾷς τὸ Θεό; Μὴν περιμένεις, ἐπει­δὴ τὸν ἀγαπᾷς, νὰ σοῦ ἔρχων­ται ὅλα εὐχάριστα. Νὰ περιμένῃς διωγμό. Ὅ­σο πιὸ πιστὸς στὰ δόγματα τῆς πίστεως μένεις, τόσο πιὸ σκληρὸς θὰ εἶνε ὁ διωγμός. «Οἱ θέλοντες εὐ­σεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται», λέει ὁ ἴδιος ἀλλοῦ (Β΄ Τιμ. 3,12). Δὲν εἶπε, παρατηρεῖ ὁ Χρυσόστομος, ὅτι σ’ αὐ­τοὺς ποὺ ἀγαποῦν τὸ Θεὸ δὲ θὰ συμβῇ τίποτε δυσάρεστο· εἶπε ὅτι, καὶ ἂν τοὺς συμβῇ κάτι θλι­βερό, αὐ­τό, ὅ,τι κι ἂν εἶνε, θὰ βγῇ σὲ καλό.

* * *

Περίεργος λόγος αὐτός, ἀλλὰ ἀληθινός. Κι ὅτι εἶνε ἀληθινός, φαίνεται ἀπὸ παραδείγματα τῆς ἁγίας Γραφῆς. Σᾶς παρουσι­άζω δύο-τρία.
Τὸ ἕνα εἶνε ὁ Ἰώβ. Πέρασαν ἀπὸ πάνω του ὅλα τὰ κακά. Τοῦ ἅρπαξαν ὅλα τὰ κοπάδια, τὸ σπίτι του ἔπεσε καὶ πλάκωσε ὅλα τὰ παιδιά του, κι ὁ ἴδιος ἀρρώστησε ἀπὸ λέπρα. Καθόταν πάνω στὴν κοπριὰ καὶ ἔξυνε τὶς πληγές του μ’ ἕνα κεραμίδι· ἡ δὲ γυναίκα του, ἀντὶ νὰ τὸν παρη­γορήσῃ, τοῦ λέει· Βλαστήμα κι αὐ­τοκτόνη­σε, τί ἄλλο περιμένεις; Αὐτὸς ὅ­μως τῆς εἶπε· «Ἂν δεχθήκαμε ἀπ’ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ τὰ καλά, τὰ κακὰ δὲν θὰ τὰ ὑπομείνουμε;» (Ἰὼβ 2,10). Καὶ σφράγισε τὴ ζωή του μ’ ἕνα λόγο ποὺ ἀκοῦμε καὶ σήμερα στὸ τέλος τῆς θείας λειτουργίας· «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐ­λογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» (Ἰὼβ 1,21 καὶ θ. Λειτ.). Ὁ Ἰὼβ δὲν κάμφθηκε. Ὅπως ὁ χρυσὸς μὲ τὴ φωτιὰ γίνεται καθα­ρώτερος, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή του βγῆκε ἀπὸ τὶς θλίψεις πιὸ λαμ­­πρή. Γι’ αὐτὸ τοῦ ταιριάζει ὁ λόγος «Τοῖς ἀ­γαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν».
Ἄλλο παράδειγμα ὁ Ἰωσήφ. Τὸν μίσησαν τ’ ἀδέρφια του. Τὸν ἔῤῥιξαν σὲ λάκκο, ἐν συνεχείᾳ τὸν πούλησαν σὲ Αἰγυπτίους, καὶ συκοφαντημένος βρέθηκε στὶς φυλακές. Ποιός πε­ρίμενε νὰ βγῇ ἀπὸ ’κεῖ ζωντανός; Καὶ ξαφνικὰ ―τί μυστήριο!― μέσα ἀπ’ τὴ φυλα­κὴ τὸν πῆρε ἕνα χέρι καὶ τὸν ἔκανε βασιλιᾶ. Καὶ στὴν περί­πτωσι αὐτὴ βλέπουμε τὸ λόγο «Τοῖς ἀγα­πῶ­σι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν».
Τρίτο παράδειγμα ἔχουμε τὸν εὐγνώμονα λῃστή. Πολλὰ χρόνια ἔζησε, ἀλλὰ ποιά ἦταν ἡ πιὸ ὡραία στιγμὴ τῆς ζωῆς του; Ἡ ὥρα τῆς σταυρώσεως! Ὅταν σταυρώθηκε, τότε γνώρισε τὸ Χριστό, πίστεψε καὶ εἶπε τὸ «Μνήσθη­τί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Ὁ σταυρὸς τοῦ βγῆκε σὲ καλό.
Ἰδού λοιπὸν πῶς τὸ κακὸ ἀποβαίνει σὲ καλό. Πότε ὅμως; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπᾷ τὸ Θεό. Καὶ οἱ τρεῖς αὐτοὶ ἀγαποῦσαν τὸ Θεό· γι’ αὐτὸ ὅ,τι τοὺς βρῆκε, τοὺς βγῆκε σὲ καλό.

* * *

Ἀλλὰ ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, ποὺ ἑορτάζουμε, ἐμβαθύνει στὸ ῥητὸ αὐτὸ καὶ λέει κάτι καταπληκτικό. Τί; Ὅτι ἀκόμη καὶ τὸ πιὸ μεγάλο κακό, ποὺ εἶνε ἡ ἁμαρτία, καὶ αὐτὸ «συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν»! Ἐὰν κάποιος ἀγαπᾷ κατὰ βάθος τὸ Θεό, ἀκόμη καὶ τ’ ἁμαρτήματά του κατὰ κά­ποιο τρόπο μποροῦν ν’ ἀποβοῦν πρὸς τὸ καλό. Περίεργος ὁ λόγος αὐτός. Τὰ ἁμαρτήματα; Πῶς; Τὴν ἀπάντησι βλέπουμε στὴν περίπτωσι τοῦ ἰδίου τοῦ ἁγίου Αὐγουστίνου. Ἔ­πεσε σὲ ἁμαρτίες, ἐκυλίσθη σὲ βόρβορο, καὶ ὅμως τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ τὴν ἀσωτία τὸν πῆρε καὶ τὸν ἀνέδειξε πατέρα τῆς Ἐκκλησί­ας. Ἔτσι καὶ στὴν περίπτωσί του ἔχει ἐφαρμογὴ τὸ ῥητὸ «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν».
Αὐτὴ εἶνε ἡ ἀλχημεία τοῦ Θεοῦ. Τί θὰ πῇ ἀλχημεία; Τὸν καιρὸ τοῦ μεσαίωνος ὡρισμένοι προσπαθοῦσαν νὰ βροῦν τρόπο νὰ μετατρέψουν τὰ εὐτελῆ μέταλλα σὲ χρυσό. Δὲν τὸ πέτυχαν βέβαια. Ἀλλ’ ὅ,τι δὲν πέτυχε ὁ ἄν­θρωπος μὲ τὴν ἐπιστήμη του, συμβαίνει πολλὲς φορὲς κατὰ ἀνεξιχνίαστο τρόπο στὴ φύσι. Ἐὰν ρωτήσετε τοὺς ἐπιστήμονες, θὰ σᾶς ποῦν λ.χ. ὅτι τὰ διαμάντια, ποὺ βγαίνουν μέσα ἀπ’ τὴ γῆ, δὲν ἦταν πάντα διαμάν­τια. Τί ἦταν; Πρὸ χιλιάδων ἐτῶν τὸ διαμάντι ἦ­ταν ἕνα κοινὸ κάρ­βουνο, καὶ μὲ τὸ πέρασμα πολλῶν ἐτῶν ὑπέστη ἀλλοιώσεις καὶ ἔγινε διαμάντι. Μάλιστα. Αὐτὴ εἶνε ἡ ἀλχημεία τῆς φύσεως.
Βοηθητικὸ εἶνε ἀκόμα καὶ ἕνα παράδειγμα σύγχρονο. Ποιό θεωρεῖται τὸ φοβερώτερο δη­λητήριο; Τὸ φαρμάκι τῆς κόμπρας. Σὲ δάγκω­σε κόμπρα; πεθαίνεις ἀμέσως. Καὶ ὅμως τελευταίως γίνονται πειράματα καὶ προσπαθοῦν – τί; Τὸ φαρμάκι νὰ γίνῃ φάρμακο κατὰ τοῦ καρκίνου. Μυστήρια ἔκρυψε ὁ Θεὸς στὴ φύσι.
Ὅπως λοιπὸν ἡ ἀλχημεία τῆς φύσεως γνωρίζει νὰ μεταβάλλῃ τὰ εὐτελῆ σὲ πολύ­τιμα, καὶ ὅπως ἡ ἐπιστήμη τῆς χημείας προσπαθεῖ ἀπὸ τὰ βλαβερὰ νὰ βγάλῃ εὐεργετικὰ καὶ σωτήρια, ἔτσι καὶ ἡ ἀλχημεία τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀ­γαθότητα καὶ τὴν πανσοφία του γνωρίζει νὰ μεταβάλλῃ τὰ πλέον κακὰ σὲ ἀγαθά.

* * *

Ὁ λόγος βέβαια αὐτὸς εἶνε δυσερμήνευτος. Φαίνεται δύσκολος σ’ ἐμᾶς ποὺ μετροῦ­με τὰ πράγματα μὲ τὴ λογική. Ἀλ­λὰ νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι θὰ ἔρθῃ κάποτε ἕνας νέος κόσμος, ἀφθάστου μεγαλείου. Ὁ κόσμος αὐτὸς εἶνε ἡ ἄλλη ζωή – ὅταν ἀξιωθοῦμε νὰ πᾶμε. Ὅπως εἶ­πε ὁ Σωκράτης ὅταν τὸν δίκασαν· Δὲν ἐλπίζω τίποτα ἐδῶ· ἐλπίζω σ’ ἕναν ἄλ­λο κόσμο. Μὲ καταδικάσατε σεῖς οἱ ἄδικοι νὰ πιῶ τὸ κώνειο· ἀλλ’ ἐγὼ πιστεύω ὅτι σ᾽ ἕ­ναν ἄλλο κόσμο δικασταὶ ὑπέροχοι, ὁ Μίνως, ὁ Ραδάμανθυς καὶ ὁ Αἰακός, θὰ μὲ δικάσουν μὲ δικαία κρίσι.
Ἐκεῖ λοιπόν, στὸν ἄλλο κόσμο, θὰ δοῦμε ἄλ­λα πράγματα. Ἐκεῖ θὰ εὐ­χαριστήσουμε τὸ Θεὸ γιὰ τὰ πλέον δυσάρεστα τῆς ζωῆς μας. Θὰ τὸν εὐχαριστήσουμε λ.χ. γιὰ τὴ φτώχεια. Γιατὶ πολλοὶ ἀπὸ μᾶς χάρι στὴ φτώχεια γίναμε ἄνθρωποι. Τὰ βουτυρόπαιδα δὲν προοδεύ­ουν· φτωχὰ παιδιὰ ἀναδεικνύονται. Θὰ λέ­­με· Εὐχαριστῶ τὸ Θεό, ποὺ γεννήθηκα σὲ μιὰ καλύβα. Ἄλλοι θὰ εὐχαριστοῦν τὸ Θεὸ γιὰ τὴν ἀρρώστια· γιατὶ αὐτὴ ἄνοιξε τὰ μάτια τους καὶ εἶ­δαν ὅτι «ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα μα­ταιότης» (᾿Εκκλ. 1,2). Ἄλλοι θὰ τὸν εὐχαριστοῦν γιὰ συκοφαντίες καὶ διωγμούς, διότι μέσ’ στὶς φυλακὲς βρῆκαν τὸ Θεό. Ὁ Ντοστο­γιέφσκυ ζοῦσε ζωὴ ἀπίστου· στὶς φυλακὲς τῆς Σιβηρί­ας ὅμως γνώρισε τὴν ἀλήθεια καὶ μέσα στὰ κάτεργα ἔγραψε τὸ ὡραιότερο βιβλίο.
Βλέπετε τί νοήματα ἔχει ὁ παράξενος αὐ­τὸς λόγος «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν»; Ἀγαπᾷς τὸ Θεό; Τότε ἔχε ἐλπίδα καὶ θάρρος. Ἂν ὁ παντοδύναμος Θεὸς εἶνε μαζί μας, ποιός μπορεῖ νὰ σταθῇ ἐναντίον μας; Διαβάστε, παρακαλῶ, στὸ σπίτι τὸ 8ο κεφάλαιο τῆς πρὸς ῾Ρωμαίους ἐπιστολῆς, καὶ θὰ θαυμάσετε. Λέει ἐκεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;». Ὑπάρχει καμμιὰ δύναμις νὰ μᾶς χωρίσῃ ἀπὸ τὸ Χριστό; Εἶνε δυνατὸν «θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς (=πεῖνα) ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα» νὰ μᾶς χωρίσῃ ἀπ’ τὸ Χριστό; Τίποτε. Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, λέει, «θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐ­λο­γίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς». Κάθε μέρα πεθαίνουμε. «Οὔτε θάνατος», λέει, «οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (῾Ρωμ. 8,31-39). Μάλιστα. Τίποτα δὲ μᾶς χωρίζει ἀπ’ τὸ Χριστό, εἶνε ὁ δεσμός μας μαζί του ἄρρηκτος.
Ὅσοι λοιπόν, ἀγαπητοί μου, εἶστε συνδεδεμένοι μὲ τὸ Χριστό, ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ, νὰ χαί­ρετε καὶ νὰ ἀγάλλεσθε· διότι «τοῖς ἀγαπῶ­σι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν». Ἡ θεία πρόνοια κι ἀπ’ τὸ πικρὸ βγάζει γλυκύ. «Ἀπὸ ἀγκάθι βγαίνει ῥόδο» κι ἀπὸ τὴν κοπριὰ βγαίνει κρίνο καὶ τριαντάφυλλο. Κοπριὰ εἶνε τὰ ἁμαρτήματά μας καὶ ἡ ἀθλιότης μας. Τὰ γνωρίζει ὁ Κύριος· καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἀθλιότητά μας καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μας καὶ μέσα ἀπὸ τὰ σφάλματά μας καὶ τὶς περιπέτειές μας, μπορεῖ νὰ βγάλῃ κρίνα καὶ τριαντάφυλλα, ὀμορφιὰ ἀρετῆς καὶ εὐωδία ἁγιασμοῦ.
Μυστήρια κατεργάζεται ὁ Θεός. Πιστεύεις; Θὰ δῇς θαύματα στὴ ζωή σου Ὅπου ὁ διάβολος κλείνει μιὰ πόρτα, ἐ­κεῖ ἀνοίγει ἄλλη ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ νὰ εἴ­μεθα αἰσιόδοξοι ἐν Χριστῷ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦ­τε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 15-6-1987)

From: Monahos Nikodimos <monknicodemus@gmail.com>
Subject:

The relationship of Orthodoxy with Heterodoxy

Message Body:
Dear beloved brothers,

Forgive me for my intervention, I am the last and least to teach any one of you. I am not here for that. Christ is our Divine, Eternal Teacher. He also gave us enlightened Teachers and Guides, Holy Teachers, Foundational Guides, the Holy Fathers, the Saints as well as the recent, most eminent Holy Elders of Orthodoxy. We should study them in depth and listen to them in confidence. We should find everything regarding our salvation in them. Everything that we need for our salvation, Orthodoxy provides it to us, super-adequately. We really should not be searching elsewhere or even admiring the confessions of ‘faith’ of the heterodox, which in Scriptural Fact, is a distorted, often heretical, (sometimes blasphemous) faith. The Holy Fathers taught us not only the totality and significance of the One and Only Path to Salvation, the One and Only Truth, but also how to deliver the Truth and if ever, to dare to sacrifice or try to negotiate the Truth (God forbid) for the sake of love, social obligation, multi-culturism and diverse interaction. Saint John Chrysostom prepares, protects and prevents us: “Be aware not to be corrupted from the love of heretics; for this reason, do not accept any false belief, (dogma, doctrine) in the name of love.”

Truth is not a value, a concept, an idea. Truth is a Person, a Divine Person, the God-Man Christ. Jesus is not the “personification” of truth but the Actual, Factual, Essential, Ontological (Nature Of Existence) Hypostatic Truth, THE Truth. “I AM the Truth!” The proper pronunciation is on the verb “I AM”, as in “I AM HE WHO IS!” Apostle John, who was the ‘Apostle of Love’, at his last breath, his very last words were: “My little children, love one another.” This Apostolic love, unfortunately, is very misunderstood. It is not an ethical kind of love, not even a human-centered love, otherwise this would be heresy because it would preach love for the sake of Human-ism, not Orthodox Christian-ism. This Biblical love, has nothing to do with secular harmony, trivial co-living and worldly peace. Christ Himself did not come to bring this kind of peace: «Do not think that I have come to bring peace on earth; I have not come to bring peace, but a sword.” (Math. 10, 34) This sword is ORTHODOXY, “the sword of the Spirit, which is the Word of God.” (Eph. 6, 17) The unadulterated, pure Word of God. Christ came to separate the World between two battlefields, the believers and lovers of Truth, and the unbelievers and haters of Truth. There is no other middle way, no diplomatic path or comprising way. He is the Only Way, the Only Truth, the Only Life. There are no diversions, short-cuts, alternative paths. There are no variations of salvational Gospels. There is no pluralistic «Churches», no Ecumenism, Papism or any other «isms» that can save. The wholeness of Holy Fathers claimed: «Outside Orthodoxy, there is no salvation.» Of course, «the Holy Spirit blows wherever He wills» (John 3, 8) but this does not mean and does not imply that the rare exceptions of salvation can become a general rule. As a Secure System and Symbol of Faith, as an exclusive Body of Christ, a Channel of Grace and Source of Salvation, Orthodoxy can boldly, courageously make this claim, in vast contradiction to the cunning and evil heresy of absolute predestination in Protestantism.

If one carefully reads the three Letters of St John the Theologian, he will realise that this frequent, stressed out, austere repetition of truth, is quite overwhelming and alarming. “The Spirit is the witness, because the Spirit is the truth.” (1 John 5, 7) The world needs the Holy Spirit. The world does not need Witnesses of Jehovah, the witness of Mormons, the possessed account of Pentecostals, the pseudo-witness of “born-agains” or any other new, modern, different Gospel, contrary to Orthodoxy, which was delivered by the Holy Apostles. “Even if we, or an angel from heaven, should preach to you a gospel different (contrary) to that which we preached to you, let him be accursed!” We are not out there to curse anyone, they are self-cursed, self condemned. We should avoid them “knowing that such a person is perverted (in the faith) and sinful (in error); he is self-condemned.” (Titus 3, 11) God will make sure that through a person, or a book, a phone call or an email, all heterodox will have a chance to hear about Orthodoxy and know the Truth. “But I ask, have they not heard? (about Orthodoxy) Indeed they have; for ‘their voice has gone out to all the earth, and their words to the ends of the world.» (Psalm 18, Rom. 10, 18) Therefore, their very stance and response, will critically determine their future place.

Brothers in Christ, regardless how touching or penetrating their testimony is, regardless how powerful their sermons appear and how truthful their account is, their actual Gospel is distorted, their content of faith is heretical. “By this you know the Spirit of God: every spirit which confesses (Orthodoxy) that Jesus Christ has come in the flesh is of God, and every spirit which does not confess Jesus is not of God. This is the spirit of antichrist, of which you heard that it was coming, and now it is in the world already. Little children, you are of God, and have overcome them; Because He (Christ) Who is in you, is greater than he (Satan) who is in the world. They are of the world, therefore what they say is of the world, and the world listens to them. We are of God. Whoever knows God listens to us, and he who is not of God does not listen to us. By this we know the spirit of truth (Orthodoxy) and the spirit of error (heresy). (1 John 4, 2-6)

To be born as Orthodox, is a special privilege, a holy calling, but not a guarantee of salvation. There are many Orthodox who are disbelieving or totally ignorant of the Truth. Although they are supposed to belong to God, they belong to the world and subject to a worldly way of life. Along with worldly priests, they have polluted the Church and have somehow achieved a demonic worldification of the Church. They live in the world, just like the world. Instead of enlightening the world, they conform to this world and become part of it. Instead of the world becoming Church, the Church becomes world. But they “do not know that friendship with the world is enmity with God? Therefore whoever wishes to be a friend of the world makes himself an enemy of God.” (James 4, 4) Friends or enemies, it is our choice. But we cannot be friends with the ungodly, friends with heretics, friends with Masons and Satanic organisations, friends with people from the Occult, friends with spiritualists and mediums, friends with atheistic family and relatives, and then also claim or think to be friends of God.

To be born again does not mean to denounce the Truth and embrace a foreign Gospel, nor to simply, mechanically invoke the name of the Lord and be saved. To be born again means to embrace the Truth of Christ (Orthodoxy), to submit to the incorrupt Gospel of Christ and start a new spiritual life by battling against the dark powers of this world, struggling against our passions and sins. “Everyone who has been born of God overcomes the world. And this is the victory that has overcome the world—our (Holy Orthodox) Faith.” (1 John 5, 4) We are examined and judged by God if we abide by this True Orthodox Doctrine of Christ. “Anyone who goes ahead and does not abide in the doctrine of Christ (in Orthodoxy) does not have God; (he is an atheist, full stop) but he who abides in the (True) doctrine (in Orthodoxy) has both the Father and the Son. If any one comes to you and does not bring this (Orthodox) doctrine, do not receive him into your house and do not even greet them; because he who greets him shares his wicked work”. (2 John 1, 9-11)

This distancing might sound harsh, rude or mean, but don’t forget it’s coming from the Apostle of Love. He knows far better than us about what Christian love is, how and when to show it. This stance is not heartless or fanatical. Apostle John does not imply that we should even say “good morning” to our non-Orthodox neighbours, associates, work-mates or friends. He specifically refers to those who “come to us” with sly, cunning intentions to change our Faith and make us disown the Holy Orthodox Doctrine, “the Faith which was once and for all revealed and delivered to the Saints” at Pentecost. (Jude 1, 3) These people are very cunning and will systematically take advantage of any pain, afflictions and deaths within families to then “charge” and grab the chance to proselytise and convert. Therefore, we must “test the spirits”, examine them carefully. “Beloved, do not believe every spirit, but test the spirits to see whether they are of God; for many false prophets (Christian Denominations) have gone out into the world.”  (1 John. 4, 1) A “prophet” in the New Testament, is not necessarily a person who sees and discloses the future, but anyone in general preaching about Christ and pointing out His Truth and His Church! Christ Himself also warned us about Christian variations: “Watch out that no one deceives you.” (Math. 24, 11) We must also examine our own spirit (disposition, mentality) to see if it is in agreement with the Faith of the Holy Fathers. Otherwise we will very easily fall in to the great, fearsome and destructive deception of the cursed, “Ecumenism” being «the Chariot of the Antichrist.» (St Justin Popovich)

In cases where the respected heterodox have a strong, beneficial message to bring, or make us aware of certain dangers or truths, or confess Christ in public, we ought to first, immediately, fervently pray for them that they come to the Truth of Christ, that they soon become active members of His Holy Body, His Holy Church, that they soon meet and (with our possible inspiration) embrace Orthodoxy. If we have the ability or the chance, we ought to exhort any possible means to speak with them in person or directly write to them and boldly confess our love for them and our love for the Truth. If they are simply unaware, if they have good intentions, there is great hope. Let’s not forget that the spirit of deception is a very stubborn one and Christ warned that “this kind of demon cannot be cast out easily but only by prayer and fasting.” (Math. 17, 21) So, if we pray strongly and fast extensively, if we invoke on the Holy Trinity to interact and beg, beseech the assistance of Saints, only then we may have blessed results. For the heretics who are chronically and deeply into deception and hold critical positions, we must be extremely cautious and never rely on our own perception but always seek assistance. As for the ones who were formerly Orthodox but betrayed their Faith, disowned their Baptism and denied the Truth in the Person of Christ, just as Apostle Paul says, for them it is virtually impossible to come back. “It is impossible to restore again to repentance those who have once been enlightened (by the Holy Orthodox Baptism), who have tasted the heavenly gift, (Holy Communion) and have become partakers of the Holy Spirit (Holy Sacraments).” (Hebrew 6, 4) Of course, there are always exceptions, but we have spiritual obligation to try as much as we can and pray extensively. This is the best help we can offer them. This is the true Christian love, to show them kindly, the error of their way. This is what God wants from us and this is the best way to have our sins forgiven, then ones that we cannot remember at confession or are not simply aware of. “Let him know that whoever brings back a sinner (in particular, the sin of deception and heresy) from the error of his way will save his soul from (spiritual) death and will cover a multitude of sins.” (James 5, 20)

Finally, I have no intentions to accuse or condemn anyone and I apologise if I have made any Sender of emails containing heterodox material feel a little uncomfortable, it wasn’t my aim. We just have to be very careful when forwarding emails of confessions by the heterodox and unintentionally act as vehicles and channels of the heresy they represent, because they might not even speak about it, but they will draw many souls near them, acting as guides and false teachers. This fear and caution is necessary in order to protect our Youth and the ones who are weak in the faith and will highly admire these public confessions and want to know more about their origins, their Fellowship and “Church” and then possibly fall victim (God forbid) to their sect, their denomination, deception and… (aloimono mas=woe to us) their condemnation. We will then be very seriously accountable and condemned ourselves on Judgment Day, placing our very own salvation at danger, if we ever became the reason for many souls to be lead astray. We cannot play with what is unplayable, the eternal souls of others. We cannot gamble our Faith and put our fellow Orthodox to risk. «I am not prepared to betray even a speck of our Gospel, or span of our Holy Orthodox Faith!» (Holy Bishop Augoustinos Kantiotis)

Orthodoxy is not just an identity and certainly not a Passport to heaven. It is a sacred calling which crucially depends on our cautious response. Orthodoxy is not a list of definitions or a barren adherence to dogma alone. Orthodoxy is the magnitude of “Orthodox Richness” of Theology, and striking beauty of Apophatic Theology. Orthodoxy is a life-long, living transformation, a divine manifestation of the image and likeness of God within us. Orthodoxy is a perpetual pursuit of purification and deification. Orthodoxy is an ongoing testimony of Truth, a constant confession of Faith. Orthodoxy is an endless, priceless, manifold sharing of LOVE IN TRUTH.

Monk Nicodemus

Κυριακὴ Ἁγίων Πάντων (Α΄ Ματθαίου)

OMOΛOΓIA ΠΙΣΤΕΩΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἄπιστοι καὶ ἄ­θεοι, ποὺ ἀ­νοίγουν τὰ στόματά τους καὶ χλευάζουν τὰ ὅσια καὶ ἱερά, καὶ προσπαθοῦν νὰ ξερριζώσουν ἀπ’ τὶς καρδιὲς τῶν ἀν­θρώ­­πων τὴν πίστι στὸ Θεό. Μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς λένε μὲ τρόπο δόλιο· Καλὰ εἶν’ αὐτὰ ποὺ λέει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κηρύττει ἡ ᾿Εκκλησία, ἀλλὰ ποιός τὰ κάνει;… Ὁ λόγος αὐτὸς σπέρνει ἀ­πιστία. «Ποιός τὰ κάνει;…»· θέ­λουν δηλαδὴ νὰ ποῦν, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο πάλιωσε πλέ­ον. Ἀλλὰ ὁ ἥλιος μπορεῖ νὰ παλιώσῃ, τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο δὲν παλιώνει. Αὐτοὶ δὲν πιστεύουν, γι᾿ αὐ­τὸ θέ­λουν ἕνα καινούργιο «εὐ­αγγέλιο», ἀντιευαγγέ­λιο, «εὐαγγέλιο» τοῦ ἀντιχρίστου. Τί ἔ­χουμε ν’ ἀπαντήσουμε σ᾿ αὐτούς; Ὅτι, καὶ ἕνας ἀκόμη μέσ᾿ στὰ δισεκα­τομ­μύρια ἂν παρουσι­αστῇ νὰ ἐ­φαρμόζῃ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀρκεῖ αὐ­τὸς ν’ ἀ­ποδείξῃ, ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ Εὐαγγε­λίου εἶ­νε δυνατή. Ἐφ’ ὅσον ἕνας τὸ ἐφήρμοσε, μποροῦν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν καὶ οἱ ἄλλοι· διό­τι ὅ­λοι οἱ ἄνθρωποι εἶνε τοῦ αὐτοῦ φυράματος.
᾿Αλλ’ ἐρωτῶ· ἕνας μόνο ἐφήρμοσε τὸ Εὐ­αγγέλιο; Ὄχι ἕνας ἀλλὰ πολλοί. Πόσοι; Τὸ φω­νάζει ἡ σημερινὴ ἑορτὴ τῶν ἁγίων Πάντων. Σήμερα δὲν ἑορτάζει ἕνας ἅγιος, δὲν ἑορτά­ζουν δύο ἅγιοι ἢ δέκα ἢ ἑκατὸ ἢ τριακόσοι ἢ πεντακόσοι ἢ χίλιοι ἅγιοι. Ἐὰν μπορῆτε νὰ με­τρήσετε τὰ ἄ­στρα τοῦ οὐρανοῦ, τότε θὰ μπορέσετε νὰ μετρήσετε καὶ τοὺς ἁγίους ποὺ ἑ­ορτάζουμε σήμερα, γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους. Οἱ ἅγιοι εἶνε ἀπ᾿ ὅλο τὸν κόσμο. Εἶνε ἄντρες ἀλλὰ καὶ γυναῖκες καὶ παιδιά. Εἶνε γέροι ἀλλὰ καὶ νήπια. Εἶνε ἀπ’ ὅλα τὰ ἐ­παγ­γέλματα· βοσκοί, γεωργοί, ἐργάται, διδά­σκαλοι, καθηγηταί, φιλόσοφοι, ποιηταί, ῥήτορες, βασιλεῖς, στρατηγοί. Εἶνε ἀπ’ ὅλα τὰ μέ­ρη τῆς γῆς· Ἕλ­ληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, ῾Ρου­μᾶνοι, ῾Ρῶσοι, παντοῦ ὅπου ὑπάρχει ᾿Ορθοδοξία. Ἅγιοι ἑκατομμύρια. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ τί μᾶς φωνάζουν; Δι­αψεύδουν τοὺς ἀπίστους καὶ λένε· Ἐμεῖς δὲ ζήσαμε στὸ φεγγάρι οὔτε στὰ ἄστρα, ἐδῶ κάτω στὴ γῆ ζήσαμε· ἐφ’ ὅ­σον λοιπὸν ἐμεῖς ἐφαρμόσαμε τὸ Εὐαγγέλιο, μπορεῖτε κ᾽ ἐσεῖς νὰ τὸ ἐφαρμόσετε. Μᾶς φω­­νάζουν μὲ σάλπιγγες οὐ­ράνιες νὰ τοὺς μιμηθοῦ­με, νὰ ζήσουμε κ’ ἐ­μεῖς ὅπως ἐ­κεῖ­νοι.

* * *

Πῶς ἔζησαν οἱ ἅγιοι, τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Ἕνα ἀπὸ τὰ γνωρίσματα τῶν ἁγίων εἶ­νε – ποιό; Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· Ὅποιος μὲ ὁ­μολογήσῃ, θὰ τὸν ὁμολογήσω κ’ ἐγὼ μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα (βλ. Ματθ. 10,32). Κα­θῆκον μας δηλαδὴ εἶνε ἡ ὁμολογία.
Τί θὰ πῇ ὁμολογία; Αὐτὸ ποὺ πιστεύεις νὰ μὴν τὸ κρύβῃς, ἀλλὰ νὰ τὸ λὲς μὲ τὸ στόμα σου. Σωστὸ εἶν’ αὐτό. Ὅπως ἕνας νέος ποὺ ἀ­γαπάει μιὰ νέα δὲν κρύβει τὸν ἔρωτά του, ἀλλ’ ὅπου νὰ σταθῇ μὲ ὅλα τὰ μέσα (μὲ νεύ­ματα, μὲ λουλούδια, μὲ γράμματα, μὲ ποιήματα, μὲ τραγούδια, μὲ κάθε τρόπο) ἐκφράζει τὸν ἔρωτά του, φανερώνει τὴν ἀγάπη του, ἔ­τσι κ’ ἐσύ. Ἂν εἶσαι Χριστιανός, ἂν αἰσθάνεσαι ἀγάπη γιὰ τὸ Χριστό, νὰ τὸν ὁμολογῇς παντοῦ, νὰ τὸν κηρύττῃς θερμά. Αὐτὸ ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πάντες· ὡμολόγησαν τὸ Χριστό.
Ποῦ τὸν ὡμολόγησαν; Ὄχι μόνο στὰ χρόνια τὰ ἥσυχα, ἀλλὰ καὶ στὰ χρόνια τὰ δύσκολα, στὰ φοβερὰ χρόνια τῶν διωγμῶν. Τότε ἕνα ἔγ­κλημα ὑπῆρχε· τὸ νὰ λέῃ κανεὶς ὅτι εἶνε Χριστιανός. Τὸ νὰ ὁμολογήσῃ ὅτι εἶνε Χριστια­νὸς ἀποτελοῦσε αἰτία συλλήψεώς του. Τὸν ἔ­πιαναν, τὸν ὡδηγοῦσαν στὸ δικαστήριο καὶ τοῦ ἔκαναν τὴν ἐρώτησι· Εἶσαι Χριστιανός; Τὸ νὰ πῇς σήμερα, Εἶμαι Χριστιανός, δὲν κοστί­ζει τίποτα· τότε τὸ νὰ πῇς, Ναὶ εἶμαι Χριστι­ανός, κόστιζε τὸ κεφάλι σου! Εἶσαι Χριστι­ανός; ρωτοῦσαν τότε, δυὸ λέξεις. Καὶ ἄλ­λοι μὲν ἀρνοῦντο, ἄλλοι δὲ ὡμολογοῦσαν καὶ ἔ­λεγαν «Εἶμαι Χριστιανός». Καὶ ἐφυλακίζοντο, ἐστεροῦντο τὰ δικαιώματά τους, ἀπελύοντο ἀπὸ τὶς θέσεις τους, ὑπεβάλλοντο σὲ φοβε­ρὰ μαρτύρια, γιὰ τὰ ὁποῖα ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος σήμερα (βλ. ῾Εβρ. 11,33–12,2), καὶ τέλος τοὺς κατεδίκαζαν σὲ θάνατο καὶ τοὺς ἐκτελοῦσαν. Κ’ ἐ­κεῖνοι μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ ὡμολο­γοῦ­σαν τὸ Χριστό, δὲν τὸν ἀρνοῦντο.
Θέλετε ἕνα παράδειγμα; Θὰ μποροῦσα νὰ διηγηθῶ πολλά, ἀλλὰ δὲν ἔχετε ὄρεξι. Ἐνῷ τὸ βράδυ στὴν τηλεόρασι ἀκοῦτε ἐπὶ ὧ­ρες τὶς ψευτιὲς τοῦ κόσμου, στὴν ἐκκλησία στενο­χω­ριέστε, δὲ βλέπετε τὴν ὥρα πότε νὰ πῇ ὁ ἱερεὺς τὸ «Δι᾿ εὐχῶν». Τέτοια εἶνε ἡ γενεά μας. Λοιπὸν μόνο ἕνα μαρτύριο θὰ σᾶς διηγηθῶ.
Ἦταν μιὰ γυναίκα 25 ἐτῶν, πλούσια, μορφω­μένη καὶ ὡ­ραία. Ἦταν παντρεμένη· εἶχε ἄν­τρα σπουδαῖο, μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε ἀποκτήσει ἕνα χαριτωμένο ἀγοράκι. Τὴν ἔπιασαν, τὴν ὡ­δήγησαν μπροστὰ στὸ δικαστήριο. ―Εἶσαι Χρι­στιανή; ―Εἶμαι Χριστιανή. ―Ἐσύ, μιὰ τόσο σπουδαία γυναίκα, νὰ εἶσαι Χριστιανή; ―Εἶ­μαι, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι. Τὴν φυλάκισαν καὶ τὴν κατεδίκασαν εἰς θάνατον. Καὶ ἐνῷ ἦταν ἕτοιμοι τὴν ἄλλη μέρα νὰ τὴν ἐκτελέσουν, πῆγε τὸ βράδυ ὁ πατέρας της καὶ ὁ ἄντρας της. Ὁ πατέρας πέφτει στὰ πόδια τῆς κόρης· ―Παιδί μου, τί εἶν’ αὐτὸ ποὺ κάνεις; γιατί νὰ μᾶς στε­ρήσῃς τὴν παρουσία σου; Ἀρνήσου, πὲς ὅτι δὲν εἶσαι Χριστιανή. ―Ὄχι, πατέρα. ―Μὰ δὲ μᾶς ἀγαπᾶς; ―Σᾶς ἀγαπῶ, ἀλλὰ παραπά­νω ἀ­γαπῶ τὸ Χριστό. Ἔρχεται καὶ ὁ ἄντρας της, ποὺ τὴν ἀγαποῦσε, καὶ μὲ δάκρυα στὰ μά­τια τῆς λέει·―Πῶς τὸ κάνεις αὐτό; δὲν ἀ­γαπᾷς τὸ παιδί σου; δὲν ἀγαπᾷς ἐμένα; Τί ἀ­παν­τάει ἐκείνη ἡ εὐλογημένη; Λόγια ποὺ δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσῃ καὶ καμμιά γυναίκα δὲν τὰ λέει σήμερα· ―Κ’ ἐ­σένα ἀγαπῶ, καὶ τὸ παι­δὶ ἀγαπῶ· ἀλλὰ χί­λιες φορὲς περισσότερο ἀγα­πῶ τὸ Χριστό!… Γυναῖκες, ἂν κάνετε εἴ­δωλα τοὺς ἄντρες καὶ τὰ παιδιά σας, θὰ κολαστῆτε.
Ζοῦμε βέβαια τώρα σὲ ἐποχὴ φιλε­λευ­θέρου δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, κανείς δὲ μᾶς διώκει. Ἀλλὰ «ῥόδα εἶνε καὶ γυρίζει», ἀλλάζει ὁ κόσμος. Δὲν ἀποκλείεται νὰ βρεθοῦ­­με κ’ ἐ­μεῖς σὲ δοκιμασία. Φαντασθῆτε λ.χ. ν’ ἀ­παγορευθῇ ὁ ἐκκλησιασμός, ὅπως ἔγινε ἀλ­λοῦ. Σᾶς ἐρω­τῶ· ἐὰν βγῇ ἕνα τέτοιο διάτα­γμα καὶ λέῃ ὅτι «Ὅποιος πάῃ στὴν ἐκκλησία, θὰ ἐκτε­λῆται», ποιός θὰ τὸ ἀψηφήσῃ; Οὔτε ὁ πα­πᾶς δὲ θὰ πάῃ! Γιατὶ δὲν εἴμαστε θερμοὶ Χριστιανοί, δὲν ἔχουμε μέσα μας τὴ φωτιὰ τοῦ ἁγίου Πνεύ­μα­τος ὥστε νὰ προτιμήσουμε τὴ θυσία. Εἴμεθα ὕλη καὶ μόνο ὕλη, κοιλιὰ καὶ ἔντερα καὶ ἔρωτες αἰσχροί, τίποτα περισσότερο.

* * *

Σᾶς ὁμιλῶ μὲ σκληρὰ λόγια. Ἀλλὰ πρέπει ἀπὸ τώρα νὰ προετοιμάσουμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως. Κ’ ἐπειδὴ εἶ­νε δύσκολο νὰ φθάσουμε ἀπ’ εὐθείας στὴ μεγάλη ὁμολογία καὶ στὸ μαρτύριο, ἂς ἀρχίσου­με μὲ μικρὲς ὁμολογίες. Ποιές εἶνε οἱ μικρὲς ὁ­μολογίες; Λόγου χάριν· σηκώνεσαι τὸ πρωί; κάνε τὸ σταυρό σου· μιὰ ὁμολογία εἶνε αὐτή, μικρὰ ὁμολογία. Πηγαίνεις στὸ χωράφι; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία εἶνε αὐτή. ᾿Ε­πιστρέφεις, κάθεσαι στὸ τραπέζι, ἔχεις ὅλα τ’ ἀγαθὰ ἐκεῖ; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁ­μολο­γία εἶνε αὐτή. ᾿Ακοῦς τὴν καμπάνα νὰ χτυπάῃ; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία εἶνε κι αὐ­τή. Περνᾷς ἀπὸ ἐκκλησία; κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία εἶνε αὐτή. Μπαί­νεις στὸ αὐτοκίνητο; κάνε τὸ σταυρό σου. Ποιός κάνει σήμερα τὸ σταυρό του ξεκινών­τας; Κανείς. Κ’ ὕστερα κλαῖμε ὅταν σκοτώνων­ται ἄνθρωποι. Στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε τροχαῖα δυστυχήματα ὅσα σὲ καμμιά ἄλλη χώρα· γιατὶ μπαίνουν στὰ αὐτοκίνητα ὄχι μόνο χωρὶς σταυρὸ ἀλλὰ καὶ μὲ βλαστήμιες. Πρὶν πιάσῃς τὸ τιμόνι κάνε τὸ σταυρό σου· μικρὰ ὁμολογία τῆς πίστεως εἶ­νε. Πᾷς στὸ καφενεῖο, ἀκοῦς τὸν ἄλλο νὰ ὑ­βρί­ζῃ τὸ Χριστό, τὸ Θεό, τὴν Παναγία; ἔχεις γλῶσσα; νὰ ὑπερασπισθῇς! Ἂν ὕβριζε τὸν πατέρα ἢ τὴ μά­να σου, τί θὰ ἔκανες; ἔτσι θὰ σι­ωποῦσες; Ἂν πιστεύῃς, δεῖξε τὴν πίστι σου.
Ἂς ὁμολογοῦμε, ἀγαπητοί μου, τὸ Χριστὸ παντοῦ καὶ πάντοτε. Γι’ αὐτὸ μᾶς ἔδωσε ὁ Θε­ὸς τὴ γλῶσσα. Τὰ ζῷα δὲ μιλᾶνε· ὁ ἄνθρωπος μόνο ἔχει αὐτὸ τὸ προνόμιο. Καὶ λέμε τόσα λόγια. Ἂν μετρήσῃς, μέσα σὲ μιὰ μέρα ἄλλος λέει 100 λέξεις, ἄλλος λέει 500, ἄλλος 600, ἄλλος 1.000· γιὰ ἔρωτες, γιὰ γυναῖ­κες, γιὰ συνοικέσια, γιὰ διαζύγια, γιὰ φαγητά, γιὰ ροῦχα, γιὰ λεφτά, γιὰ σπίτια, γιὰ κόμματα, γιὰ ὅ,τι φανταστῇς. Ἀπ’ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βρά­δυ πριόνι τὸ στόμα· ἀλλ’ οὔτε μιὰ λέξι γιὰ τὸ Χριστό! Τίποτα. Ἂν τὸν ἀγαπᾷς τὸ Χριστό, ποῦ εἶνε ἡ ἀγάπη σου; Ὅ,τι ἀγαπάει κανείς, τὸ λέει, δὲ ντρέπεται, δὲ δειλιάζει.
Δυστυχῶς ὅμως δὲν εἴμαστε μόνο δειλοί. Ἀντὶ ν’ ἀ­κούγεται ὁ­μο­λογία, ἀκούγεται βλασφη­μία. Θεέ μου, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι! Ἕνα σκύλο ἔ­­χεις, τοῦ πετᾷς ἕ­να κόκκαλο, καὶ κουνάει τὴν οὐρά του, σὰ νὰ λέῃ· Εὐχαριστῶ, ἀφεν­τι­κό. Κ᾽ ἐμεῖς, ποὺ δεχόμαστε τόσα δῶρα, ποιό εἶνε τὸ εὐχαριστῶ; Εἴμαστε ἀγνώμονες, ἀχάριστοι.
Ν’ ἀγαπᾷς τὸ παιδί σου, ν’ ἀγαπᾷς τὸν ἄν­τρα σου, ν’ ἀγαπᾷς τὴν οἰκογένειά σου, ν’ ἀγα­πᾷς τοὺς ἀνθρώπους· ἀλλὰ παραπάνω ν’ ἀγα­πᾷς τὸ Χριστό· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ιερό ναὸ των  Ἁγίων Πάντων Δροσεροῦ – Ἑορδαίας 9-6-1985)

________

ΣΕΡΒΙΚΑ

_______________

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ AΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΡΑΝΤΟΒΙΤΣ

ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ !

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ: «Εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, τοῦ παντελεήμονος, τοῦ πολυεύσπλαχνου»

[ Μέ αὐτή τή φράση, τήν ὁποία εἶπε στά ἀραβικά, ἄρχισε τό κήρυγμά του ὁ Μητροπολίτης Ἀμφιλόχιος, στις 6-12-1992 στήν Πρίστινα τοῦ Κοσόβου, κατά τήν τελετή θεμελιώσεως ἑνός ὀρθόδοξου ναοῦ. Τά λόγια αὐτά εἶναι παρμένα, αὐτούσια, ἀπό τό Κοράνιο (بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ) καί προηγοῦνται κάθε κεφαλαίου του. (Ὑπάρχει τό βίντεο στό youtube μέ τίτλο: “Amfilohije u Pristini 1992”) Ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἐκείνη τήν περίοδο στήν Βοσνία οἱ μουσουλμάνοι ἐπί μῆνες ἔσφαζαν τούς Σέρβους, ἐπιλέγοντας, συχνά, να το κάνουν σε μεγάλες χριστιανικές ἑορτές!]

«Ὁ θεός τοῦ Ἰσλάμ δέν εἶναι παντελεήμονας, οὔτε πολυεύσπλαχνος. Εἶναι γεμάτος δαιμονική κακία».

[ Τά λόγια αὐτά εἶναι ἡ προμετωπίδα τοῦ ἰστολογίου πού διατηροῦν ἕλληνες πρώην μουσουλμάνοι πού ἐγκατέλειψαν τόν ἰσλαμισμό καί ἀσπάστηκαν τήν Ὀρθοδοξία.
Ἡ κηλίδα αἵματος συμβολίζει τήν ποινή πού, σύμφωνα μέ τίς ἰσλαμικές διατάξεις, περιμένει τούς «ἀποστάτες»: θάνατος.    http://greekmurtadeen.wordpress.com ]

ΚΟΡΑΝΙΟ

«Εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, τοῦ παντελεήμονος, τοῦ πολυεύσπλαχνου»
◊ «Δέν θά γίνει δεκτή [ἀπό τόν Ἀλλάχ] ἡ μετάνοια ὅσων ἔχασαν τήν πίστη τους [=ἀποστάτησαν ἀπό τό Ἰσλάμ] ἐνῶ ἀρχικά εἶχαν πιστέψει˙ θά παραμείνουν στήν πλάνη τους».   (Σούρα 3 “ Ὁ Οἶκος Ἰμράν” § 90-91).

◊ «Ἡ τιμωρία ὅσων πολεμοῦν ἐναντίον τοῦ Ἀλλάχ καί τοῦ Ἀποστόλου του θά εἶναι νά ἐκτελοῦνται ἤ νά σταυρώνονται ἤ νά κόβονται τά χέρια καί τά πόδια τους ἤ νά ἐξορίζονται ἀπό τήν χώρα τους. Αὐτή τήν ἀτίμωση θά ὑποστοῦν σ’ αὐτό τόν κόσμο, ἐνῶ στόν ἄλλο Κόσμο τούς περιμένουν σκληρά βασανιστήρια»   (Σούρα 5 “ Ἡ Τράπεζα” § 33-37).

◊ «Ὁ Ἀλλάχ λησμονεῖ τό παρελθόν, ἀλλά ὅποιος ἁμαρτήσει γιά δεύτερη φορά θά ὑποπέσει στήν ἐκδίκησή του. Καί βεβαίως ὁ Ἀλλάχ εἶναι ἰσχυρός καί  ἐκδικητικός» (Σούρα 5 “ Ἡ Τράπεζα” § 96).
◊ «Ὁ Ἀλλάχ δέν ἀγαπᾶ τόν ἀσεβῆ καί τόν ἁμαρτωλό» (Σούρα 2 “Ἡ Ἀγελάδα” § 277)
◊  «Ὁ Μωάμεθ εἶναι ὁ Ἀπόστολος τοῦ Ἀλλάχ, οἱ δέ ὀπαδοί του εἶναι σκληροί ἐναντίον τῶν ἀπίστων [=τῶν μή μουσουλμάνων] καί σπλαχνικοί μεταξύ τους».  (Σούρα 48 “ Ἡ Νίκη” § 29)

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΣΤΗΝ ΚΟΝΙΤΣΑ

__________

_______

______________

__________

Την εκδήλωση χαιρέτισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ Ανδρέας.

Μίλησαν ο Πανοσιολογιώτατος προηγούμενος της Ι. Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος και ο δικηγόρος κ. Δήμος Θανάσουλας.

Ο ακριτικός λαός της Κόνιτσας με τον επίσκοπό του βροντοφώναξε·

• ΟΧΙ στην Κάρτα του Πολίτη.

• ΟΧΙ στην αρπαγή του θεόσδοτου δώρου της ελευθερίας μας.

• ΟΧΙ στην ηλεκτρονική φυλακή.

• ΟΧΙ στο ξεπούλημα της Πατρίδας μας.

Πέμπτη, 9 Ιουνίου 2011

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 6ῃ Ἰουνίου 2011 Ἀριθ. Πρωτ. 53

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 148η

ΘΕΜΑ: Ἐκδήλωση γιὰ τὴν «κάρτα τοῦ πολίτη».

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, -Α- Ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό, ἕνα σοβαρὸ θέμα ἀπασχολεῖ ἰδιαίτερα τοὺς πολῖτες τῆς Πατρίδος μας. Κι’ αὐτὸ εἶναι ἡ λεγόμενη «κάρτα τοῦ πολίτη». Ἀπὸ ὅσα λένε, ὅσοι γνωρίζουν τὰ πράγματα, ἡ περιβόητη αὐτὴ κάρτα παραβιάζει τὰ προσωπικὰ δεδομένα τοῦ ἀνθρώπου καί, χωρὶς ὑπερβολή, συντελεῖ στὸν ἔντεχνα ἐπιβεβλημένο ἀφελληνισμὸ καὶ ἀποχριστιανισμὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Γι’ αὐτό, μέχρι τώρα, ἔχουν γίνει ἀρκετὲς συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας καὶ σὲ ἐπαρχιακὲς πόλεις, κυρίως ὅμως στὴν Ἀθήνα, στὴν πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος.
-Β- Προσωπικῶς ἐπερίμενα τὴν γνώμη καὶ τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό. Ἐπειδή, ὅμως, μέχρι σήμερα, δὲν ἀκούστηκε ὑπεύθυνος λόγος ἀπὸ τὴν Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχή · καὶ ἐπειδὴ ἐντόνως φημολογεῖται, ὅτι δὲν θὰ ἀργήσῃ νὰ παρουσιασθῇ ἡ ἐν λόγῳ «κάρτα τοῦ πολίτη», γι’ αὐτό, ἔπειτα ἀπὸ πολλὴ σκέψη καὶ θερμὴ προσευχή, ἀποφάσισα νὰ δώσῃ ἡ ἀκριτική μας Ἐπαρχία μιὰ δυναμικὴ παρουσία γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό. Ἔτσι :  α) Τὴν Κυριακή, 19 Ἰουνίου 2011 θὰ πραγματοποιηθῆ σχετικὴ ἐκδήλωση ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Μητροπόλεώς μας.  β) Ἡ ἐκδήλωση θὰ λάβῃ χώραν στὴν κεντρικὴ πλατεῖα τῆς Κονίτσης, στὶς 11 π.μ. γ) Τὸ πρωῒ τῆς Κυριακῆς (19.6.2011), θὰ τελεσθῇ ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἐν μονοεκκλησίᾳ (7.30 – 10.15 π.μ.).
-Γ- Ἐκλεκτοὶ ὁμιλητές, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν βαθειὰ τὸ ζήτημα, θὰ μᾶς κατατοπίσουν μὲ ἁπλότητα καὶ σαφήνεια γιὰ τὴν «κάρτα τοῦ πολίτη», ὥστε νὰ γνωρίζουμε πῶς ἔχει τὸ ζήτημα καὶ τὶ πρέπει νὰ πράξουμε. Ὅπως εἴπαμε προηγουμένως, ἡ ἐκδήλωση θὰ ἀρχίσῃ στὶς 11 τὸ πρωῒ τῆς Κυριακῆς (19.6.2011) καὶ θὰ τελειώσῃ, σὺν Θεῷ, στὶς 12.30 τὸ ἀργότερο.
Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ τὰ ἐπερχόμενα δεινά, νὰ ξέρουμε τὶ μᾶς περιμένει, ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε. Πέρα ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση, ἡ ὁποία δικαίως ἀπασχολεῖ ὅλους τοὺς Ἕλληνες, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ νοιαστοῦμε καὶ γιὰ τὴν ψυχή μας, καθὼς καὶ γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον μας.  Γι’ αὐτό, νὰ δώσουμε ὅλοι τὸ «παρών» στὴν ἐκδήλωση τῆς Κυριακῆς, 19 Ἰουνίου 2011, στὸν Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καί, ἐν συνεχείᾳ, στὴν Κεντρικὴ Πλατεῖα τῆς Κονίτσης. Εἶναι μιὰ εὐκαιρία μοναδικὴ μέσα στὴν σύγχυση τῶν ταραγμένων καιρῶν μας.
Εὐχόμενος σὲ ὅλους σας τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ,  Διατελῶ Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

__________

______

Κατάμεστο το Κλειστό Γυμναστήριο της Πτολεμαϊδος στις εκδηλώσεις ενάντια στην Κάρτα του Πολίτη. Συμμετείχαν  στις εκδηλώσεις και κάποιοι ευλαβείς κληρικοί της Μητροπόλεως Φλωρίνης, που δεν ξέχασαν τους αγώνες του αειμνήστου Μητροπολίτου τους π. Αυγουστίνου.

Οι ομιληταί: Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης Διδάκτωρ Θεολογίας Φιλοσοφίας και Στάθης Αδαμόπουλος Οικονομολόγος έδωσαν τον πιστό λαό της Πτολεμαϊδος να καταλάβει τι ειναι η «κάρτα του πολίτη».

Απών ομως ο Μητροπολιτης Θεόκλητος και ο κλήρος της Πτολεμαΐδος!!! Γιατί;

Προ ημερών είδαμε τον Μητροπολίτη και κάποιους ανώτερους κληρικούς της Πτολεμαϊδος να είναι παρόντες στην Κωνστατινούπολη στην χειροτονία του Ελπιδοφόρου σε επίσκοπο και να συμπροσεύχονται με εκπρόσωπο του Πάπα! Τώρα  ήταν απόντες από τις εκδηλώσεις και δεν έκαναν ούτε μιά ανακοίνωση για τις εκδηλώσεις στον πιστό λαό της Πτολεμαϊδος!!! Γιατί;;;

Μήπως δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν τους άρχοντας της Παγκοσμιοποίησης; Μήπως θεωρούν αθώο παιχνιδάκι την κάρτα του Πολίτη και το ηλεκτρονικό φακέλωμα; Δεν κράτησαν τίποτε, αυτοί οι σεμνοί κατά τα άλλα κληρικοί, από την γραμμή του Γέροντος αγωνιστού ιεράρχου Φλωρίνης  π. Αυγουστίνου Καντιώτου και είναι μόνο για τα πανηγύρια;

«Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος»

Ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ

Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικός

Οἱ κυβερνήσεις ὁρισμένων κρατῶν τῆς Ε.Ε., προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν δραματικὴ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ ἐθελοντῶν δωρητῶν ὀργάνων σώματος, κατέστησαν δωρητὲς σώματος ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς πολίτες τους, διὰ νόμου, καὶ ἀπὸ τὴν γέννησή τους!

Στὴν Ἑλλάδα, ὁ νόμος «περὶ δωρεᾶς καὶ μεταμοσχεύσεων ὀργάνων καὶ ἄλλες διατάξεις» ψηφίσθηκε τὴν 16.6.2011, χωρὶς ὀνομαστικὴ ψηφοφορία, ἀπὸ ἕνα Κοινοβούλιο, πολιορκούμενο ἀπὸ πλῆθος Ἑλλήνων πολιτῶν, «ἀγανακτισμένων» γιὰ τὴν πλήρη ἐξαθλίωση στὴν ὁποίαν τοὺς ὁδηγεῖ τὸ Μνημόνιο καὶ τὸ Μεσοπρόθεσμο. Οὔτε αὐτοί, ἀλλὰ οὔτε καὶ οἱ ὑπόλοιποι «ἀγανακτισμένοι» ἀνὰ τὴν χώρα, πληροφορήθηκαν τὸ γεγονός. Διότι, στὴν συντριπτικὴ πλειονότητά τους, τὰ ΜΜΕ, ἰδίως τὰ ἠλεκτρονικά, τήρησαν σιγὴν ἰχθύος πάνω στὸ θέμα αὐτό.

«Ἐγκεφαλικὸς θάνατος»: Αὐτὸς ὁ νόμος βασίζει τὶς διατάξεις, ποὺ ἀφοροῦν στὴν δωρεὰ καὶ μεταμόσχευση ζωτικῶν ὀργάνων σώματος, ἐπὶ τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» τοῦ δότη. Ὁ «ἐ.θ.» υἱοθετεῖται καὶ προωθεῖται, σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἀπὸ ἕνα εὐρὺ φάσμα ἐπιστημόνων, ποὺ ἀσχολοῦνται ἐνεργᾶ μὲ τὶς μεταμοσχεύσεις καὶ ποὺ ὑποστηρίζονται ἀπὸ ἕνα πολυπλόκαμο σύστημα παγκόσμιας πολιτικο-οἰκονομικῆς ἐξουσίας.

Ὡστόσο, πολλοὶ διεθνοῦς κύρους Ἕλληνες καὶ ξένοι ἐπιστήμονες –χριστιανοὶ καὶ μή–, ἀφοῦ ἐξέτασαν μὲ ἀντικειμενικότητα ὅλες τὶς παραμέτρους τοῦ «ἐ.θ.», ἀποφάνθηκαν ὅτι: δὲν πρόκειται περὶ φυσικοῦ θανάτου, ἀλλὰ περὶ ἑνὸς «αὐθαιρέτου κοινωνικοῦ κατασκευάσματος»*, περὶ ἑνὸς «χρησιμοθηρικοῦ κατασκευάσματος»*, ποὺ ἐπιφέρει τὸν θάνατο τοῦ δότη. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, σεβάσμιοι ἁγιορεῖτες Γέροντες ἀποφαίνονται ὅτι, ὁ «ἐ.θ.» συνιστᾶ τὸν προθάλαμο τῆς θανατώσης τοῦ δότη. Ὅτι, δηλαδή, μὲ τὸν «ἐ.θ.», συντελεῖται φόνος¹.

Ἐφεύρημα πρὸς Θάνατον: Ἀπὸ τὰ ἀκράδαντα ἐπιστημονικὰ στοιχεῖα τῶν μέν, καὶ ἀπὸ τὴν θεολογικὰ ἐμπεδωμένη ὀρθοδόξη θέση τῶν δέ, συνάγεται ἀβίαστα τὸ λογικὸ συμπέρασμα ὅτι: ἀφοῦ ὁ «ἐ.θ.» δὲν θεμελιώνεται πάνω σὲ ἀδιαμφισβήτητα καὶ ἀδιάσειστα ἰατρο-τεχνολογικὰ στοιχεῖα, δὲν συνιστᾶ ἔγκυρο ἐπιχείρημα, ἀλλὰ ἐφεύρημα, ποὺ ἐκμεταλλεύεται τὸ «ὀλισθηρὸν τῆς διανοίας» τοῦ ἀνθρώπου (δηλαδή, τὴν τάση του νὰ ὑποβάλλεται καὶ νὰ αὐθυποβάλλεται), μὲ σκοπὸ νὰ διευκολύνει τὴν «συγκομιδὴ» ζωτικῶν ὀργάνων σώματος ἀπὸ ζῶντες, ἐπιφέροντας τὸν θάνατο τους.

Κατ’ ἐπέκταση, συνάγεται καὶ ὅτι, τὸ ἐφεύρημα αὐτὸ ἔχει ἐπινοηθεῖ γιὰ τοὺς ἀκολούθους λόγους: α) γιὰ νὰ παραπλανήσει τοὺς δότες καὶ τὶς οἰκογένειές τους καὶ νὰ ὑφαρπάξει τὴν συναίνεσή τους (μαζὺ μὲ τὰ ζωτικά τους ὄργανα)· β) γιὰ νὰ ἀπαλείψει τὶς τύψεις ἀπὸ τὴν συνείδηση τῶν ληπτῶν· καὶ γ) γιὰ νὰ ἀπενοχοποιήσει, τόσο τοὺς χειρουργοὺς ἰατροὺς καὶ τὸ ἐπιτελεῖο τους, ὅσο καὶ τοὺς ὑπολοίπους ὑποστηρικτὲς τοῦ «ἐ.θ.» –ἀκόμα καὶ ὅσους προτείνουν εὐθαρσῶς «νὰ ἐπιτραπεῖ νομοθετικὰ ἡ ἀγοραπωλησία ἀνθρωπίνων ὀργάνων»*!

Ἐφεύρημα Παλλαϊκοῦ Θανάτου: Ὅλοι αὐτοὶ οἱ νόμοι βασίζονται καὶ σὲ ἕνα δεύτερο ἐφεύρημα, ἐξ ἴσου –ἂν ὄχι περισσότερο– σκανδαλῶδες μὲ τὸ πρῶτο: τὴν «εἰκαζομένη συναινέση» τῶν πολιτῶν, μὲ τὴν ὁποίαν ἡ Πολιτεία καθιστᾶ δότες ὅλους τοὺς πολίτες της, θεωρώντας ὡς δεδομένο ὅτι ὅλοι τους ἐπιθυμοῦν νὰ γίνουν δότες. Ἐπειδὴ τὸ ἐφεύρημα αὐτό, ὄχι μόνον καταργεῖ τὴν ἐλευθερία τῆς βούλησης ὅλων τῶν πολιτῶν, ἀλλὰ καὶ ἐπιβουλεύεται τὴν ἴδια τὴν ζωή τους, οἱ Ἕλληνες νομοθέτες –ἀφοῦ ἀνέστειλαν τὴν ἐφαρμογή του στὴν χώρα μας, γιὰ ἕνα διάστημα δύο ἐτῶν– ἀναζήτησαν τὴν ἠθικὴ νομιμοποίησή του.

Ἔτσι, στὰ σπουδαῖα περὶ «κοινωνικῆς προσφορᾶς πρὸς τὸν πλησίον» καὶ περὶ «μεγαλειώδους προσφορᾶς ζωῆς», πρόσθεσαν πολλὲς ἀσφαλιστικὲς δικλίδες, προκειμένου νὰ διασφαλίσουν: 1ον) ὅτι τὸ πρωτόκολλο διάγνωσης καὶ ἀγγελίας τοῦ «ἐ.θ.» θὰ εἶναι ἀδιάβλητο· καὶ 2ον) ὅτι οἱ διαδικασίες γιὰ τὴν ἐπιλογή, τόσο τῶν δοτῶν, ὅσο καὶ τῶν ληπτῶν, θὰ εἶναι ἄμεμπτες.

Δικλίδες (Ἀν)Ἀσφαλείας: Ὅμως, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ἴδια ἡ Πολιτεία θεσμοθετεῖ μὲ βάση τὸν «ἐγκεφαλικὸ θάνατο» τῶν πολιτῶν της –«εἰκάζοντας», ἐπιπλέον, τὴν συναίνεσή τους–, οἱ ἀσφαλιστικὲς αὐτὲς δικλίδες δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι, εἴτε ἀνεπαρκεῖς, εἴτε ἀνεδαφικές, εἴτε ἀνεφάρμοστες, εἴτε καθαρὰ προσχηματικές, εἰδικὰ σὲ ὅτι ἀφορᾶ στοὺς δότες.

Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι διαφορετικά, ὅταν ἡ Πολιτεία οἰκοδομεῖ πάνω στὰ δύο αὐτὰ ἐφευρήματα –ἑνὸς παραπλανητικοῦ καὶ ἑνὸς ἀκραία καταχρηστικοῦ– ἕνα τεράστιο αὐτοελεγχόμενο –καὶ ἀπροσπέλαστο στὸν πολίτη/δότη– δίκτυο ἰατρικῶν ὑπηρεσιῶν, ὀργανισμῶν κ.λπ., ποὺ ἔχουν ὡς ἀποκλειστικὸ σκοπό τους τὴν «συγκομιδὴ» τῶν ζωτικῶν ὀργάνων σώματος τῶν πολιτῶν της;

Ἀνθρώπινα Ἀνταλλακτικά: Διότι, ποιά ἀσφαλιστικὴ δικλίδα μπορεῖ νὰ προστατεύσει ἀποτελεσματικὰ ἀπὸ τὴν βούληση τῆς ἴδιας τῆς Πολιτείας –καὶ ὅσων υἱοθετοῦν «τὴν ἄποψη ὅτι τὰ ὄργανα τῶν Ἑλλήνων ἀποτελοῦν “ἐθνικὸ κεφάλαιο”»*– τὰ θύματα τροχαίων, τοὺς φτωχοὺς καὶ ἐξαθλιωμένους, ὅσους δὲν ἔχουν συγγενεῖς, τὰ ἐγκαταλειμμένα βρέφη, τὰ παιδιὰ στὰ ὀρφανοτροφεῖα, τὰ νεαρὰ ἄτομα μὲ νοητικὴ ὑστέρηση, (πού, ὅμως, εἶναι ὑγιῆ σωματικά), τὰ ἀδήλωτα παιδιὰ πολιτῶν, ἤ/καὶ λαθρομεταναστῶν κ.ἄ.;

Ἂν ὅλα τὰ παραπάνω συνδυασθοῦν μὲ τὴν σταδιακὴ κατάρρευση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ τῆς οἰκονομίας στὸ σύνολο τῶν κρατῶν τῆς Ε.Ε. –μὲ πρῶτο παράδειγμα τὴν Ἑλλάδα– καὶ μὲ τὴν ἀνελέητη παγκόσμια οἰκονομικο-πολιτικὴ πραγματικότητα, συνάγεται τὸ ἑπόμενο λογικὸ συμπέρασμα: ὅτι, θεσμοθετημένη ἢ μή, ἡ «συγκομιδὴ» ζωτικῶν ὀργάνων σώματος ἀπὸ κοινωνίες που ὁδηγοῦνται στὴν πλήρη ἐξαθλίωση ἀπὸ τοὺς παγκοσμιοποιητές, δὲν ἀπευθύνεται σ’ αὐτές:

Ἀπευθύνεται στοὺς ἰδίους, στοὺς φορεῖς τους καὶ στὶς κοινωνίες –ἢ τὰ κοινωνικὰ στρώματα– ποὺ αὐτοὶ εὐνοοῦν.

Τὸ Κοσμοθεωριακὸ Ὑπόβαθρο: Πολλοὶ μελετητὲς διαπιστώνουν ὅτι, τὰ παραπάνω εἶναι μέρος τῆς κοινωνικῆς ἠθικῆς μιᾶς συγκεκριμένης κοσμοθεώρησης. Ἡ κοσμοθεώρηση αὐτὴ ἐπιβάλλει τὴν «ψύχραιμη ἀντιμετώπιση τοῦ θανάτου»², καὶ τὴν πλήρη περιφρόνηση πρὸς τὸν ἀνθρώπινο πόνο, τόσο στοὺς θύτες, ὅσο καὶ στὰ θύματα.

Θεμελιωδῶς ἀντιανθρώπινη καὶ ἀντιχριστιανική, ἡ κοσμοθεώρηση αὐτὴ ἀπέτυχε νὰ κατακτήσει τὶς δυτικὲς κοινωνίες, τὸν 20ό αἰῶνα, μὲ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους, τοὺς ὁποίους προκάλεσαν ἐναντίον τους, οἱ δύο –φαινομενικὰ ἀντίθετες– ὁλοκληρωτικὲς ἰδεολογικὲς ἐκφάνσεις της, δηλαδή, ὁ κομμουνισμὸς καὶ ὁ ναζισμός. Ἐκτιμώντας ὅτι, ὁ πόλεμος κατὰ τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν εἶναι οἰκονομικὰ ἀσύμφορος, ἐπειδὴ καταστρέφει τὶς σημαντικὲς ὑλικοτεχνικὲς δομές τους, καὶ ὅτι εἶναι ἀναποτελεσματικός, ἐπειδὴ δημιουργεῖ ἡττημένους ποὺ ἔχουν πλήρη ἐπίγνωση τῆς ἥττας τους, οἱ παγκοσμιοποιητὲς ἀποφάσισαν τὴν εἰρηνικὴ κατακτήση τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν.

Ψυχοτεχνολογίες Αὐτοθυματοποίησης: Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, ἀνάθεσαν σὲ ἐξειδικευμένους ψυχοτεχνολόγους τὴν εἰρηνικὴ ἅλωση τοῦ πνεύματος δυτικῶν κοινωνιῶν, μὲ ἀθέατα μέσα, καὶ μὲ τρόπους ποὺ θὰ τοὺς μετάλλαζαν σὲ σκλάβους, ποὺ δὲν θὰ θέλουν νὰ ἐλευθερωθοῦν ἐπειδὴ θὰ ἀγαποῦν τὴν σκλαβιά τους, καὶ γι’ αὐτὸ θὰ συνεργοῦν ἐνθουσιωδῶς μὲ τοὺς δυνάστες τους.

Μὲ τὴν βοήθεια καὶ ἄλλων ἐπιστημόνων, οἱ ψυχοτεχνολόγοι αὐτοὶ ἄντλησαν ἀπὸ διάφορες –ἀνατολικὲς κυρίως– θρησκεῖες καὶ φιλοσοφίες, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦσαν (καὶ ὁδηγοῦν ἀκόμα) τοὺς ὀπαδούς τους στὴν αὐτοθυματοποίηση, τὰ πιὸ ἀποτελεσματικὰ ἐφευρήματα καὶ τὶς μεθοδεῖες τους. Ἐκτιμώντας τὴν χρησιμότητά τους στὴν διαμόρφωση «ἡττημένων ποὺ ἐκλαμβάνουν τὴν ἧττα τους ὡς θρίαμβο “ἀπελευθέρωσης”», τὰ ἐπεξεργάσθηκαν, τὰ ἀναμόρφωσαν, τὰ ἐκσυγχρόνισαν, καί, μὲ αὐτά, διαμόρφωσαν πολλὰ νέα, ἑλκυστικά, μεταφυσικὰ μορφώματα.

Νέα Κοινωνικὴ Ἠθική: Μὲ τὰ μορφώματα αὐτά, οἱ παγκοσμιοποιητὲς δημιούργησαν πληθώρα –φαινομενικὰ ἀνόμοιων– μεταφυσικῶν κινήσεων (ἀκόμα καὶ χριστιανικῶν), καὶ τὶς ἐξαπέλυσαν στὶς δυτικὲς κοινωνίες, μὲ σκοπὸ νὰ προετοιμάσουν τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο γιὰ τὴν ἔλευση τῆς «Νέας Ἐποχῆς».

Ἐντολή τους: «νὰ συμφιλιώσουν τὸ νοῦ» τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου «μὲ αὐτὴν τὴν κτηνώδη προϋπόθεση ὅλης τῆς ζωῆς ποὺ διατηρεῖται ἀπὸ τὸ φόνο καὶ τὸ φάγωμα ζωντανῶν πλασμάτων». Δηλαδή, νὰ συμφιλιώσουν τὸν νοῦ του μὲ τὶς ἀπάνθρωπες, τὶς καννιβαλιστικές, συνθῆκες τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ μὲ τὴν ἀνηλεὴ Νέα Κοινωνικὴ Ἠθική της.

Τὴν ἴδια ἐντολὴ ἔδωσαν οἱ παγκοσμιοποιητὲς καὶ στὴν βιομηχανία τοῦ θεάματος καὶ τῆς ψυχαγωγίας, ἀλλὰ καὶ σὲ πλῆθος πολιτικῶν (διακομματικά), φιλοσόφων, διανοητῶν, λογοτεχνῶν καὶ ἐπιστημόνων, διακεκριμένων πανεπιστημιακῶν σχολῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀλλὰ καὶ χριστιανῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν καὶ ἱερέων, διαδογματικά.

Διαδικασία Αὐτοθυματοποίησης: Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐντολοδόχοι ἀκολούθησαν τὴν ἑξῆς διαδικασία: ἐκμεταλλευόμενοι τὸ «ὀλισθηρὸν» τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας, ἐπιδίωξαν, ἀρχικὰ μέν, νὰ μεταλλάξουν ἢ νὰ ἐκριζώσουν, ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου, τὴν χριστιανικὴ πίστη, ὡς πρόσκομμα γιὰ τὴν ἀπὸ μέρους του ἀποδοχὴ τῆς Νέας Κοινωνικῆς Ἠθικῆς τῆς παγκοσμιοποίησης.

Διότι, γνώριζαν ὅτι, ἡ παρουσία της, μέσα στὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, λειτουργεῖ ὡς διαρκὴς ὑπενθύμιση τῆς ἱερότητας τοῦ Προσώπου του, τῆς ἐλευθερίας τῆς βούλησής του, τῆς ἀξίας τῆς μιᾶς καὶ μόνης ζωῆς του καὶ τῆς σημασίας τοῦ θανάτου του· δηλαδή, ὅλων αὐτῶν ποὺ οἱ παγκοσμιοποιητὲς θέλουν νὰ ἐξαλείψουν.

Ὁ Νέος Σωτήριος Θάνατος: Στὴν συνέχεια, οἱ ἐντολοδόχοι ἐπικέντρωσαν τὶς προσπάθειές τους στὸ νόημα καὶ στὴν σημασία τοῦ θανάτου. Σκοπός τους: νὰ τὸν ἐπαναπροσδιορίσουν μὲ διάφορα σωτηριολογικὰ ἐφευρήματα, ὥστε νὰ τὸν καταστήσουν ἐργαλεῖο προσωπικῆς, ἤ/καὶ κοινωνικῆς, μεταφυσικῆς σωτηρίας.

Διότι, ἐὰν τὰ μέλη μιᾶς κοινωνίας πεισθοῦν ὅτι, ἡ μεταφυσικὴ σωτηρία τους –προσωπικὴ ἤ/καὶ κοινωνικὴ– ἔχει ἀνάγκη τὸν θάνατό τους, διαμορφώνουν (ἢ ἀποδέχονται) μία κοινωνικὴ ἠθική, ἡ ὁποία τοὺς κατευθύνει ἐπὶ τῆς «ἀρχικῆς ἐννοίας τῆς θυσίας», ποὺ εἶναι: «νὰ ὁδεύει κανεὶς πρὸς τὴ θυσία, θεωρώντας πὼς ἐκφράζει ἕνα νικητήριο βῆμα στὴ ζωὴ» (ὅπως αὐτοπροσφέρονταν στὶς τελετουργικὲς ἀνθρωποθυσίες τους οἱ προκολομβιανὲς κοινωνίες τῆς Κεντρικῆς Ἀμερικῆς, κ.ἄ.).

Θύτες καὶ Θύματα: Διαπιστώνουμε, δηλαδή, ὅτι, ἐπειδὴ τὰ ἐφευρήματα αὐτὰ καθιστοῦν τὸν θάνατο μέσον σωτηρίας, τὸν καθιστοῦν ἀποδεκτό, ἀκόμα καὶ ὑπὸ μορφὴν φόνου.

Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο νομιμοποιοῦν μεταφυσικὰ τὸν διαχωρισμὸ τῆς κοινωνίας σὲ θύτες καὶ θύματα. Παράλληλα, ἐξασφαλίζουν: i) τὴν συνέργεια τῶν θυμάτων στὴν ἴδια τὴν θυματοποίηση τους· ii) τὴν ἀπενοχοποίηση τῶν θυτῶν στὴν συνείδηση τῶν ἰδίων τῶν θυμάτων τους· καὶ iii) τὴν ἐξάλειψη τῶν τύψεων τῶν θυτῶν (πρὸς μεγίστην ἀγαλλίασιν τῶν παγκοσμιοποιητῶν).

Παραδείγματος χάριν, ἀποδεκτὸν καθιστᾶ τὸν θάνατο ―τόσο ὡς φόνο, ὅσο καὶ ὡς αὐτοθυματοποίηση― μιὰ διδασκαλία, ἡ ὁποία πείθει τὸν μεμυημένο ὀπαδό της ὅτι, «ὁ…ἀνθρώπινος θάνατος ἀποτελεῖ ἕνα ἀσήμαντο γεγονός…». Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ ὅταν ἡ θεωρία τῆς μετανεωτερικότητας διαβεβαιώνει ὅτι: «Κάθε κοινωνία ζεῖ ὄχι μόνον ἀπὸ τὴ ζωὴ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ θάνατο τῶν ἀνθρώπων της».

Εὐτυχία σὲ Θύτες καὶ Θύματα: Ἀποδεκτὸς καθίσταται ὁ θάνατος–εἴτε ὡς αὐτοκτονία, εἴτε ὡς φόνος, εἴτε ὡς κοινωνικὰ ἀποδεκτὴ “ἀνθρωποθυσία”– σὲ ὅσους πιστεύουν στὸ κάρμα καὶ τὴν μετενσάρκωση:

«Δὲν ὑπάρχει θάνατος, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ὑπάρχουν θύματα», συμπεραίνει θριαμβικὰ –καὶ μὲ ἀνατριχιαστικὴ ἀνακούφιση– ἡ νεοεποχίτισσα ἱέρεια καὶ ἠθοποιὸς Σίρλεϋ ΜακΛέην. Ἀλλά, στὸ ἴδιο συμπέρασμα καταλήγει ἀκόμα καὶ ὅποιος ἀσπασθεῖ τὴν μεταφυσικὴ ἑρμηνεία τῆς θεωρίας τῶν κβάντων, ἡ ὁποία διαλύει –μαζὺ μὲ τὴν ὑλικὴ δομὴ τοῦ ἀνθρώπου– αὐτὴν καθ’ ἑαυτὴν τὴν ὀντότητά του!

Αὐτοθυματοποιεῖται ―πρόθυμα μέν, ἐν ἀγνοίᾳ του δὲ– ὅποιος, ἐν μέσῳ τῶν ἐπικινδύνων συνθηκῶν τῆς πολυπολιτισμικότητας, ἐνστερνισθεῖ τὸ μετανεωτερικὸ ἐφεύρημα ὅτι, γιὰ νὰ σωθεῖ, πρέπει νὰ θεωρήσει τὸν ἐχθρό του ὡς τὸ «Ego-Alter/Alter-Ego» του (δηλαδή, ὄχι ἁπλῶς ὡς τὸν “ἄλλον ἑαυτό” του, ἀλλὰ ὡς συγχωνευμένον μὲ τὸν ἑαυτό του) καὶ νὰ τὸν φιλοξενήσει στὸ ἴδιο του τὸ σπίτι!

Ἡ Νέα «Ἀγάπη»: Ἀφοῦ μετάλλαξαν τὸ μεταφυσικὸ νόημα τοῦ θανάτου, οἱ ἐντολοδόχοι χρησιμοποίησαν ἕνα ἄλλο ἐφεύρημα, ποὺ –ὡς προϊὸν τῆς «ὑπερπροσωπικῆς ψυχο(τεχνο)λογίας»– εἶναι πολὺ ἀποτελεσματικὸ γιὰ τὴν αὐτοθυματοποίηση: τὴν «ὑπερβατικὴ ἀγάπη».

Ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» –ἢ «αὐτοϋπέρβαση», ἢ «ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ», ἢ «ὑπέρβαση τοῦ ἐγωισμοῦ» ἢ «ὑπέρβαση τοῦ ἑαυτοῦ» κ.ἄ.– ἐπαναπροσδιορίζει τὸ νόημα τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης. Συγκεκριμένα, τὴν μετατρέπει σὲ «ἀγάπη χωρὶς σύνορα, χωρὶς ὅρια καὶ χωρὶς περιορισμούς». Ἔτσι, ὑποβάλλει ὑποσυνείδητα ὅτι, ὅποιος ἀγαπᾶ πραγματικά, ὀφείλει νὰ ὑπερβεῖ «τὰ σύνορα, τὰ ὅρια καὶ τοὺς περιορισμοὺς» τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης.

Ἐπειδή, ὅμως, τὰ «σύνορα, τὰ ὅρια καὶ οἱ περιορισμοὶ» τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἡ ἐλευθερία τῆς βούλησής του καὶ ἡ μία καὶ μόνη ζωή του, ὅποιος τὰ ὑπερβεῖ, τὰ καταργεῖ. Καὶ ὅποιος τὰ καταργεῖ, μετατρέπεται, ἄθελά του, σὲ πρόθυμο θῦμα, ἢ –ὅπως θὰ δοῦμε– καὶ σὲ θύτη.

Προτροπὴ πρὸς Αὐτοκτονία: Ὡς τὸ θεμέλιο τῆς Νέας Κοινωνικῆς Ἠθικῆς τῆς παγκοσμιοποίησης, ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» ἔχει ἐπινοηθεῖ γιὰ νὰ «συμφιλιώσει τὸ νοῦ» τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν πολυπολιτισμικότητα, τὴν πολυφυλετικότητα καὶ τὴν πολυθρησκευτικότητα, ποὺ τοῦ ἐπιβάλλουν οἱ παγκοσμιοποιητές.

Γιὰ νὰ ἐπιτυχεῖ, ὅμως, τὴν συμφιλίωσή του «μὲ αὐτὴν τὴν κτηνώδη προϋπόθεση ὅλης τῆς ζωῆς ποὺ διατηρεῖται ἀπὸ τὸ φόνο καὶ τὸ φάγωμα ζωντανῶν πλασμάτων», ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» τοῦ ὑποβάλλει τὴν ἑξῆς ἁλυσιδωτὴ διαστρέβλωση νοημάτων: ἀφοῦ ἀγαπᾶς «χωρὶς σύνορα, χωρὶς ὅρια καὶ χωρὶς περιορισμούς», καταλαβαίνεις ὅτι, στὴν πραγματικότητα, τὸ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», σημαίνει ὅτι ὀφείλεις νὰ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου. Ἀφοῦ, λοιπόν, ἀγαπᾶς τοὺς ἄλλους περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου, ἀγαπᾶς καὶ τοὺς ἐχθρούς σου περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου. Ἔτσι, γιὰ σένα, τὸ «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» πρέπει νὰ σημαίνει ὅτι, δέχεσαι ἀκόμα καὶ νὰ σὲ σκοτώσουν!

«Δωρεὰν Δότε» Δωρεάν!!: Ὡς ἐφεύρημα, ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» δὲν ἐξυπηρετεῖ μόνον τὸ πολυπολιτισμικὸ σκέλος τῆς Νέας Κοινωνικῆς Ἠθικῆς τῆς παγκοσμιοποίησης: ἐξυπηρετεῖ καὶ τὴν δωρεὰ ζωτικῶν ὀργάνων σώματος.

Διότι ὑποβάλλει στὸν πιστὸ ὅτι, σώζει τὴν ψυχή του ὅποιος καλὸς Σαμαρείτης –ὑπερβαίνοντας τὴν εὐαγγελικὴ ἀγάπη καὶ «ὑπερβαίνοντας ἑαυτὸν»– θυσιάζει τὴν ἴδια τὴν ζωή του, προσφέροντάς την στὸν πλησίον του, καὶ στὸ χειρουργικὸ τραπέζι τῶν μεταμοσχεύσεων. Ἢ ὅτι, τὸ «δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε» ἀναφέρεται καὶ στὸ συγκεκριμένο εἶδος δωρεάς!

Ἐπένδυση στὸν Ναρκισσισμό: Ὡς ψυχοτεχνολογία χειραγώγησης τῆς συνείδησης, ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» ἐπενδύει καὶ στὸν ναρκισσισμὸ τοῦ πιστοῦ, διότι τοῦ ὑποβάλλει ὅτι, ἀφοῦ ἀγαπᾶ σὲ σημεῖο ὥστε νὰ θυσιάζει, γιὰ τὸν ἄλλον, τὴν μία καὶ μόνη ζωή του, εἶναι πολὺ καλύτερος ἀπὸ ὅσους ἐμμένουν στὴν εὐαγγελικὴ ἀγάπη.

Δεδομένου δὲ ὅτι, ναρκισσισμὸ ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι –χριστιανοὶ καὶ μή, ἀλλὰ καὶ ἄθεοι– ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» ἀποδεικνύεται πολὺ ἀποτελεσματικὴ καὶ σ’ αὐτούς.

Χωρὶς Τύψεις καὶ Ἐνοχές: Ἀλλά, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὁδηγεῖ τὸν δότη στὴν αὐτοθυματοποίηση, τὸ ἐφεύρημα τῆς «ὑπερβατικῆς ἀγάπης» ἐξαλείφει καὶ τὶς τύψεις ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ λήπτη, ποὺ γλύτωσε ἀπὸ βέβαιο θάνατο, ἀλλὰ –φυσικὰ– καὶ ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ ὑποψηφίου λήπτη, ποὺ βρίσκεται στὸ χεῖλος τοῦ θανάτου.

Διότι, ἀκόμα καὶ ἐὰν ὁ λήπτης, ἢ ὁ ὑποψήφιος λήπτης, ἀναγνωρίζει τόν «ἐ.θ.» ὡς διαδικασία θανάτωσης τοῦ δότη, ὁ ἴδιος θεωρεῖ ὅτι ὁ δότης δὲν πράττει παρὰ τὸ καθῆκον του· ἀφοῦ –μέσα στὰ πλαίσια τῆς «ὑπερβατικῆς ἀγάπης»– ὀφείλει νὰ κατευθυνθεῖ «μετ’ ἐνθουσιασμοῦ καὶ χαρᾶς ἐπὶ τοῦ πλήρους πόνου, δρόμου τῆς θυσίας ὑπὲρ τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τοῦ ἀνθρώπου».

Τέλος, τὸ ἴδιο ἐφεύρημα ἀπενοχοποιεῖ –μέσα στὴν συνείδηση τόσο τοῦ δότη, ὅσο καὶ τοῦ λήπτη– ὅλους τοὺς ἐμπλεκόμενους στὴν ἐν λόγῳ διαδικασία, ὡς φορεῖς τῆς Νέας Κοινωνικῆς Ἠθικῆς.

Ἀγάπη, Ὑπερβατικὴ καὶ Χριστιανική: Εἶναι γεγονὸς ὅτι, ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη», ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αὐτοθυματοποίηση, ἔχει διεισδύσει, κατὰ τρόπο ἀδιόρατο, καὶ μέσα στὸν χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέσῳ τῆς «χωρὶς σύνορα, χωρὶς ὅρια καὶ χωρὶς περιορισμοὺς» ἀγαπολογίας τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Στὴν αὐτοθυματοποίηση δὲν ὁδηγεῖ, ἄραγε, τὸ ποίμνιό της ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὅταν, πρὸ μηνός, συνυπέγραφε –ἀνυποψίαστη– ἀνακοινωθὲν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο, «δὲν ὑπάρχει δίκαιος πόλεμος», οὔτε ἀμυντικός, ἀλλὰ οὔτε ἀκόμα καὶ ἀπελευθερωτικός;

Πάντως, εἰδικὰ σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ τὶς μεταμοσχεύσεις ζωτικῶν ὀργάνων σώματος, ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» ἔχει προκαλέσει πολλὲς ἀναταράξεις –ἀκόμα καὶ ἐντονώτατες λεκτικὲς συγκρούσεις– μεταξὺ ὅσων ὀρθοδόξων τὴν ἐνστερνίζονται –καί, ἑπομένως, ἀποδέχονται τὶς μεταμοσχεύσεις αὐτὲς– καὶ ὅσων δὲν τῆς ἐπιτρέπουν νὰ ἐκμεταλλευθεῖ τὸ «ὀλισθηρὸν τῆς διανοίας» τους –καί, ἑπομένως, τὶς ἀπορρίπτουν.

Ὡστόσο, –ἐφ’ ὅσον δὲν ἐμπλέκονται προσωπικὰ μὲ τὶς συγκεκριμένες μεταμοσχεύσεις– ὅσοι τὶς ὑπερασπίζονται ἀπὸ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη», κατηγορώντας τοὺς ἄλλους ὡς σκληρόκαρδους καὶ ὡς κακοὺς χριστιανούς, δὲν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τους ὅτι: τὸ σύνολο τῆς Πατερικῆς μας Παραδόσεως ἀναγνωρίζει τὴν τάση τοῦ ἀνθρώπου νὰ θεωρεῖ ἑαυτὸν ἀνώτερο καὶ καλύτερο τῶν ἄλλων, ὡς καθαρὰ πειρασμική. Καὶ ἑπομένως, ὅτι, ἡ ἴδια ἡ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη» εἶναι πειρασμική.

Ἐμεῖς καὶ ὁ Ἀντίδικος: Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Διοικούσας Ἐκκλησίας πάνω στὸ θέμα αὐτό, ἡ οὐσία εἶναι ὅτι, κανένας ἀπὸ ἐμᾶς δὲν θὰ ἤθελε νὰ βρίσκεται στὴν βαθύτατα τραγικὴ θέση τῶν ἐνσυνείδητων ὀρθοδόξων ληπτῶν, ἢ ὑποψηφίων ληπτῶν.

Διότι, πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ εἴχαμε, τότε, τὴν διαύγεια νοῦ νὰ μὴν ἐπικαλεσθοῦμε τὴν πειρασμικὴ «ὑπερβατικὴ ἀγάπη», ὡς κίνητρο τοῦ δότη; Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ εἴχαμε, τότε, τὴν διάκριση νὰ ἀναγνωρίσουμε, στὸ ἐφεύρημα τοῦ «ἐ.θ.», τὸν ὕπατο, τὸν ἔσχατο, πειρασμὸ τοῦ Ἀντιδίκου;

Καί, πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ εἴχαμε, τότε, τὸ σθένος νὰ τοῦ ἀντισταθοῦν;

Τέλος, πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ εἶχαν, τότε, τὴν ψυχραιμία νὰ κατανοήσουν ὅτι, τὸ μοναδικὸ κίνητρο ὅσων καταρριπτοῦν τὸ –καθησυχαστικὸ γιὰ τὴν συνείδηση– ἐφεύρημα τοῦ «ἐ.θ.», εἶναι ἡ προστασία τῆς μιᾶς καὶ μόνης ζωῆς τῶν ὑπολοίπων συνανθρώπων τους (ἰδίως τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων), καὶ ὄχι ἡ κατάκριση τῶν ληπτῶν;

Τὸ Μέγα Ἔλεος: Πάντως, ὅσοι ἀντιτίθενται στὸν «ἐγκεφαλικὸ θάνατο» γνωρίζουν καλὰ ὅτι, μόνον ὁ Θεὸς δύναται νὰ κρίνει ὅσους ὑποκύπτουν σ’ αὐτὸν τὸν φοβερό, τὸν ἔσχατο, πειρασμό. Καὶ μόνον Αὐτὸς δύναται νὰ ἐλεήσει τὴν ψυχή τους.

Ἀρκεῖ οἱ ἴδιοι νὰ ἀπευθυνθοῦν σ’ Αὐτὸν μὲ πλήρη καὶ εἰς βάθος ἐπίγνωση τοῦ «ὀλισθηροῦ τῆς διανοίας» τους καὶ τῆς –τόσο βαθειὰ καὶ τραγικὰ ἀνθρώπινης– ἀδυναμίας τους.

Δάφνη Βαρβιτσιώτη

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

• (*) Στὸ ἄρθρο αὐτό, ὅλα τὰ ἀποσπάσματα ποὺ σημειώνονται μὲ ἀστερίσκο προέρχονται ἀπὸ τὸ ἀξιολογώτατο βιβλίο τοῦ κ. Κ. Καρακατσάνη, Καθηγητὴ Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., μὲ τίτλο «Ἐγκεφαλικὸς θάνατος» καὶ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΝ (ἰατρικὴ καὶ φιλοσοφικὴ θεώρηση), 3η Ἔκδοση, Βελτιωμένη καὶ Ἐπηυξημένη, Θεσ/κη 2088.
• (1) Βλ., «Διάλογος περὶ Μεταμοσχεύσεων», (Ἐπιστολὲς Ἀναγνωστῶν), περιοδικὸ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, τ. 77, Μάρτ. – Ἀπρ. 2011 (καὶ σὲ πολλὰ προηγούμενα τεύχη).
• (2) Ραφαηλίδης Βασίλης, «NSA καὶ μεταφυσική», ἐφημ. ΤΟ ΕΘΝΟΣ, 17.1.95.
• (3) Βαρβιτσιώτη Δάφνη, «Νέα Ἐποχή»: Ἐξέλιξη ἢ Χειραγώγηση;, Ἐκδ. Ἀθ. Σταμούλης, Ἀθήνα 2004.
• (4) Malachi Martin, The Keys of This Blood, ἐκδ. Touchstone, 1990.
• (5) Βαρβιτσιώτη Δάφνη, βλ. ὡς ἄνω.
• (6) Ἀπὸ τοῦ σημείου αὐτοῦ, ὅλα τὰ ἐντὸς εἰσαγωγικὰ ἀποσπάσματα (μὲ πλάγιους χαρακτῆρες) προέρχονται ἀπὸ κείμενα μεταφυσικῶν κινήσεων τῆς παγκοσμιοποίησης.
• «Κοσμας Φλαμιατος»

_______________

AΠΙΣΤΕΥΤΟ!!

ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΙ ΔΟΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!

πηγή
ΠΗΓΗ: http://eglimatikotita.blogspot.com/2011/03/blog-post_3874.html

ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΩΝΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΙΔΕΑ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ!

Όλοι είμαστε δότες οργάνων μετά θάνατον! Εκτός αν έχουμε δηλώσει ρητά εν ζωή το αντίθετο Τα. χνάρια των Ισπανών σε ό,τι αφορά τη δωρεά οργάνων πρόκειται να ακολουθήσουν λίαν συντόμως και οι Ελληνες. Σύμφωνα με προσχέδιο νόμου για τις μεταμοσχεύσεις,που δημοσιοποίησε ο υπουργός Υγείας κ. Ανδρέας Λοβέρδος, όλοι θεωρούνται δότες οργάνων μετά θάνατον, εκτός εάν έχουν ρητώς δηλώσει εν ζωή το αντίθετο στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ).Με την εφαρμογή του λεγόμενου ισπανικού μοντέλου στη δωρεά οργάνων το υπουργείο Υγείας φιλοδοξεί ότι θα εξασφαλιστεί ικανός αριθμός μοσχευμάτων, καθώς η εικόνα σήμερα στη χώρα μας σε ό,τι αφορά τα πολύτιμα αυτά όργανα είναι δραματική. Στην Ελλάδα αντιστοιχούν μόλις 6,3 δότες οργάνων ανά ένα εκατομμύριο πληθυσμού, ενώ για τη στοιχειώδη κάλυψη των αναγκών σε μοσχεύματα θα έπρεπε να υπάρχουν τουλάχιστον 25 δότες ανά εκατομμύριο!

«Εικαζόμενη συναίνεση» Ειδικότερα και όπως αναφέρεται στο άρθρο 9 παρ. 2 του προσχεδίου νόμου «Δωρεά και Μεταμόσχευση Οργάνων και άλλες διατάξεις» που κοινοποιήθηκε χθες, «η αφαίρεση ενός ή περισσότερων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του. Πρόκειται για ‘‘εικαζόμενη συναίνεση»».Πρόκειται για ρύθμιση που ανατρέπει πλήρως ό,τι ισχύει τον τομέα των μεταμοσχεύσεων στη χώρα μας, καθώς

σήμερα δωρητές οργάνων θεωρούνται όσοι έχουν εκφράσει γραπτώς την επιθυμία τους στον ΕΟΜ.Ωστόσο, τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής σε ό,τι αφορά τη δωρεά οργάνων είναι πενιχρά: μόλις το 0,9% των Ελλήνων πολιτών έχει δηλωθεί ως δωρητές οργάνων.Σύμφωνα με το προσχέδιο, στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων τηρείται αρχείο όπου καταχωρούνται

οι δηλώσεις των πολιτών περί αντίθεσής τους στην αφαίρεση οργάνων τους μετά θάνατον. Κάθε ενήλικος πολίτης μπορεί να αποστέλλει στον ΕΟΜ σχετική δήλωση με βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής.

Επιτρεπτή η δωρεά οργάνων εκτός οικογένειας Επιπλέον, το προσχέδιο δίνει το πράσινο φως για δωρεά οργάνων (π.χ. νεφρό) από ζώντες δότες με κριτήριο, εκτός από τη συγγενική, και τη συναισθηματική σχέση μεταξύ δωρητή και λήπτη. Μάλιστα, νομιμοποιείται η δωρεά οργάνων και μεταξύ των ανθρώπων που συνδέονται με σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης.Ειδικότερα, στο άρθρο 8, παρ. 1 αναφέρεται ότι «η αφαίρεση οργάνων από ζώντα δότη επιτρέπεται μόνον όταν πρόκειται να γίνει μεταμόσχευση α) στον σύζυγό του, β) σε ασθενή με τον οποίο ο δότης συνδέεται με το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, γ) σε συγγενή μέχρι και τον τέταρτο βαθμό εξ αίματος, σε ευθεία ή πλάγια γραμμή, δ) σε συγγενή μέχρι τον δεύτερο βαθμό εξ αγχιστείας, ε) σε πρόσωπο με το οποίο έχει προσωπική σχέση και συνδέεται συναισθηματικά».

Ορίζεται δε ως προϋπόθεση για την αφαίρεση οργάνων απόφαση δικαστηρίου η οποία εκδίδεται κατόπιν ελέγχου όλων των προϋποθέσεων, βιολογικών αλλά και ψυχολογικών του δυνητικού δότη. Αλλες παράμετροι σημαντικές είναι η προσωπική σχέση και ο συναισθηματικός δεσμός του δωρητή με τον υποψήφιο λήπτη, όπως και η ανιδιοτέλεια της προσφοράς.

Δευτέρα τοῦ ἁγίου Πνεύματος

«ΤΙΣ ΘΕΟΣ ΜΕΓΑΣ ΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ;»

«Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε μεγάλη ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Ἑορτάζει τὸ Πνεῦμα. Ὄ­χι ἁπλῶς τὸ πνεῦμα. Ὑπάρχει πνεῦμα μὲ πῖ μικρὸ καὶ Πνεῦμα μὲ πῖ κεφαλαῖο.
Στὴν ἁγία Γραφὴ πνεῦμα (μὲ μικρὸ πῖ) ὀνομάζεται ὁ ἀέρας, ποὺ εἶνε μὲν ἀόρατος, ἀλλὰ γίνεται αἰ­σθητὸς ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματά του. Σὲ ἄλλα χωρία πνεῦμα ὀνομάζεται ὁ ἄνθρωπος, ἡ ψυ­χὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἰδίως ὅταν σκέπτεται τὰ μεγάλα καὶ τὰ ὑψηλά. Ἐπίσης πνεύματα ἄυλα ὀνομάζονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι. Ἀλλὰ στὴν κορυφὴ ὅλων τῶν ἀΰλων πνευμάτων εἶ­νε ὁ Θεός. Αὐτὸ εἶνε ἀποκάλυψις τῆς ἁγίας Γρα­φῆς. Ἐκεῖ ὑπάρχει τὸ σπουδαιότατο ἐκεῖ­νο ῥητὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς πα­ρὰ τὸ φρέαρ Συχάρ, ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσ­κυ­νοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. 4,23). Πνεῦμα εἶνε ὁ Θεός. Καὶ Πνεῦμα ἅγιον (μὲ πῖ κεφαλαῖο) λέγεται εἰδικῶς τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Θεότητος, τοῦ Τριαδικοῦ Θε­οῦ. Δὲν εἶνε δηλαδὴ ἕ­νας μῦθος, μία θεωρία, μία ἰδέα πλατωνικὴ ἢ κάτι ἄλλο, ἀλλὰ εἶνε μία ὀν­τότης, μία ὑπόστασις, ἕνα πρόσωπο τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.

* * *

Ποιός, ἀδελφοί μου, αἰσθάνεται τὸ μεγαλεῖο τῆς σημερινῆς ἡμέρας; Ἂς εἴμεθα εἰλικρινεῖς· ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι στεκόμαστε ἐμ­πρὸς στὸ μέγα τοῦτο μυστήριο. Γιατί; τί συμβαίνει; Ἀπαντῶ διὰ παραδείγματος. Ὅποιος ἔχασε τὴν αἴσθησι τῆς ὀσφρήσεως, καὶ ἂν ἀ­κό­μα τὸν βάλῃς μέσα σ᾽ ἕνα περιβόλι γεμᾶτο ἄνθη, δὲν αἰσθάνεται καμμία εὐωδία. Κι ὅποιος ἔχασε τὴν αἴσθησι τῆς ἀκοῆς, κι ἂν ἀκόμα βρίσκεται ἐνώπιον συναυλίας Μπετόβεν, τίπο­τα δὲν ἀκούει. Κι ὅποιος ἔχασε τὴν ὅρασί του, δὲν εἶνε εἰς θέσιν νὰ δῇ τί μεγαλεῖο ἔχει ἡ χαραυγὴ τοῦ ἡλίου. Ὅπως λοιπὸν αὐτοὶ ποὺ χάνουν τὶς αἰσθήσεις δὲν ἀντιλαμβάνονται τὰ μεγαλεῖα τῆς φύσεως, κατὰ παρόμοιο τρόπο κι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν χάσει τὴν πίστι τὴν ὀρθόδοξο, τὴν ἕκτη αἴσθησι, δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ αἰ­σθανθοῦν τὰ μεγαλεῖα τοῦ ὑπερφυσικοῦ, τοῦ ὑπερπέραν, τοῦ πνευματικοῦ κόσμου.
Ἀλλὰ τώρα δὲν εἴμεθα μόνο ψυχροὶ καὶ ἀ­διάφοροι ἀπέναντι τοῦ μυστηρίου τῆς ἁγίας Τριάδος καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἰδικώτερον· στὶς ἡμέρες μας παρουσιάστηκαν καὶ ἐμπαῖ­κται καὶ χλευασταὶ καὶ βλάσφημοι τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ποτέ ἄλλοτε στὴν ἱστορία τοῦ γένους μας δὲν παρουσι­άστηκε τέτοιο φαινόμενο. Γιὰ ν᾽ ἀντιληφθῆτε τὸ μέγε­­θος τῆς βλασφημίας, σᾶς ἀναφέρω τὸ ἑξῆς. Τὰ συντάγματα τῆς πα­τρίδος μας ἀπὸ τοῦ 1821 μέχρι σήμερα, ὅλα, ἔχουν κάτι μοναδικὸ στὸν κόσμο. Ἐνῷ τῶν ἄλ­λων λαῶν τὰ συντάγματα ἀρχίζουν «Εἰς τὸ ὄ­νομα τοῦ λα­οῦ» ἢ κάτι ἄλλο παρόμοιο, τὸ ἑλ­ληνικὸ εἶ­νε τὸ μόνο σύνταγμα ποὺ ἀρχίζει «Εἰς τὸ ὄ­νομα τῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Αὐτὰ ὁμολογοῦμε· ὅτι παρα­πάνω ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ καὶ τὸν πρόεδρο δημο­κρατίας, παραπάνω ἀπ’ ὅλα εἶνε ἡ ἁγία Τρι­άς. Ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον! Ἀλλ’ ἐνῷ αὐ­τὴ εἶ­νε ἡ πίστι τῶν προγόνων μας, βρέ­θηκε τώρα κάποιος ὁ ὁποῖος στὰ γραπτά του ἐμ­­παί­­ζει καὶ χλευάζει μὲ τὸν αἰσχρότερο τρόπο τὴν ἁγία Τριάδα. Κι ὅμως τὰ ἔργα τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ διδάσκονται στὰ σχολεῖα μας, γιὰ νὰ διαπλασθῇ μία νέα γενεὰ ποὺ νὰ μὴ πιστεύῃ στὴν ἁγία Τριάδα. Ὁ συγγραφεὺς αὐ­τὸς εἶνε ὁ Καζαντζάκης, τὸν ὁποῖο πολλοὶ θαυμάζουν.
Καταντήσαμε ἔθνος ἀντιφάσεων· ἐνῷ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ὁμολογοῦμε ὅτι στὴν κορυφὴ εἶνε ἡ ἁγία Τριάς, ἀπὸ τὸ ἄλλο ἐπιτρέπουμε σὲ διαφόρους ὄχι μόνο νὰ ἀρνοῦνται τὸ ὕψιστο μυστήριο ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ βλασφημοῦν.
Ἀλλ’ ὅποιος δὲν πιστεύει στὸ Θεὸ θὰ πιστέ­ψῃ στὸν διάβολο. Καὶ ἡ σημερινὴ ἀνθρωπότης, ὅπως εἶπε ἕνας Γάλλος φιλόσοφος, δὲν πιστεύει στὴν ἁγία Τριάδα· πιστεύει – ποῦ; Σὲ μιὰ ἄλλη τριάδα, σατανική. Ποιά εἶνε ἡ σατανικὴ τριάς; Τρεῖς θεοὶ – τρία εἴδωλα. Ἕνα εἶνε τὸ χρῆμα, τὰ τριάκοντα ἀργύρια, ὁ μαμωνᾶς. Δεύτερο εἶνε ἡ γροθιά, ποὺ ὑψώνεται νὰ θρυμ­ματίσῃ τὸν ἀντίπαλο, ἡ βία. Καὶ τρίτο εἶνε τὸ σέξ, ἡ αἰσχρὰ ἡδονὴ τῆς σαρκός. Σ᾽ αὐτὴ τὴν σατανικὴ τριάδα πιστεύουν σήμερα πολλοί.
Ἀλλ’ ἐγὼ δὲν ἀπευθύνομαι σὲ ἀπίστους· ἀ­πευθύνομαι σὲ πιστούς. Καὶ παρακαλῶ τὴν ἁ­γία Τριάδα, ἡ σπίθα αὐτὴ τῆς πίστεως νὰ μὴ σβήσῃ, ἀλλὰ νὰ γίνῃ φλόγα πυρός, ἀπὸ τὶς γλῶσσες ἐκεῖνες ποὺ φάνηκαν στὸ ὑπερῷο ὅταν κατῆλθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο στοὺς δώδεκα ἀγραμμάτους μαθητάς.
Οἱ δώδεκα ἀπόστολοι κατώρθωσαν ἔργο μεγαλύτερο τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέ­λους, μεγαλύτερο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου· ἀνεγέννησαν τὸν κόσμο. Πῶς, μὲ ποιά δύναμι; Μόνο μὲ τὴ δύναμι τοῦ Θεοῦ. «Τίς Θεὸς μέ­γας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15).
Εἶνε ἀσύλληπτο τὸ μυστήριο τῆς Πεντηκο­στῆς, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας· «καὶ τὸ μυ­­­στήριον ὅσον; ὡς μέγα τε καὶ σεβάσμιον!» (στιχηρ. ἑσπερ. Πεντ.). Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, πα­τὴρ τῆς Δύσεως καὶ τῆς οἰκουμένης ὁλοκλήρου, ἕνα ἀπὸ τὰ δέκα μεγαλοφυέστερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, φιλοσόφησε ἐπὶ τοῦ μυστη­ρίου τῆς ἁγίας Τριάδος. Καὶ τὸ συμ­πέ­ρα­σμά του στὸ τέλος ποιό ἦταν· Παραδίδω τὰ ὅπλα, εἶνε ἀδύνατον ἡ ἀνθρωπίνη διάνοια νὰ εἰσέλθῃ στὸ μέγα τοῦτο μυστήριο… Ἐὰν μπο­ρῇ σ᾽ ἕ­να ποτήρι τοῦ νεροῦ νὰ χωρέ­σῃ ἡ θάλασσα, τό­τε θὰ μπορέσῃ καὶ τὸ μικρὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐν­νοήσῃ τὸ μέγα μυστήριο. Σκουλήκια ποὺ ἕρ­πουν ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου, μό­λις διὰ τῶν κεραιῶν τῆς πίστεως τὸ προσεγγίζουμε καὶ κλίνοντες γόνυ λέμε· Ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον· ἁγία Τριάς, ἐλέησον καὶ τὴν πατρίδα μας, ποὺ συνεστήθη «εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁ­γίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος». Γι’ αὐτό, ἐφ᾽ ὅσον θὰ ὑπάρχουν ἄστρα καὶ θ’ ἀ­νατέλλῃ ὁ ἥλιος καὶ θὰ ῥέουν οἱ ποταμοὶ καὶ θὰ θάλλουν οἱ δάφνες, ὁ λαός μας, ὁ Ἑλληνι­κὸς λαός, δὲν θὰ λατρεύσῃ τὴν σατα­νικὴ τρι­άδα, οὔτε τὸ χρῆμα οὔτε τὴν ἡδονὴ οὔτε τὴ βία· θὰ πιστεύῃ στὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, τὸ προσ­κυνητὸν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

* * *

Πρὶν τελειώσω θέλω νὰ σᾶς μεταφέρω μία παραστατικὴ εἰκόνα γιὰ τὸν πλοῦτο τῶν εὐ­λο­­γιῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Στὸ τεσσαρακοστὸ ἕ­βδομο (μζ΄) κεφάλαιο τοῦ προφήτου Ἰ­ε­ζε­κιὴλ ὑπάρχει τὸ ἑξῆς ὅραμα. Ὁ προφήτης βλέ­πει ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ ναοῦ τῆς πόλεως του Κυρίου νὰ βγαίνῃ μιὰ φλέβα νεροῦ καὶ νὰ σχηματίζῃ ποτάμι. Τὸ ποτάμι στὴν ἀρ­χὴ τρέχει ἥσυχα καὶ τὸ νερό του φτάνει μέχρι τοὺς ἀστραγάλους τοῦ προφήτου. Μετὰ ἀπὸ ὡρισμένο διάστημα τὸ ῥεῦμα ἀρχίζει ν’ αὐξάνεται καὶ φτάνει τότε μέχρι τοὺς μη­ρούς του. Μετὰ ἀπὸ λίγο ὑψώνεται ἀκόμη περισσότερο καὶ καλύπτει τὴ μέση του. Τέλος, καθὼς συνε­­χῶς μεγαλώνει, κάνει τὸ ποτάμι ἀ­διάβατο. Ὁ προφήτης θαυμάζει, καὶ ὁ θαυμα­σμός του γίνεται μεγαλύτερος ὅταν δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ βλέπει νὰ ἔχῃ ἀναπτυ­χθῆ πλουσιωτάτη καὶ ἀειθαλὴς βλάστησι. Πλῆ­θος δέντρα καὶ οἱ καρποί τους πλούσιοι. Καὶ ὅ­ταν ὁ ποταμὸς φτάνει στὶς ἐκ­βολές, τὸ ζωο­γόνο ῥεῦμα του κάνει τὴ θάλασ­σα νὰ γεμίζη ἀπὸ ψάρια. Ἄφθονα ψάρια, καὶ ἁλιευτικὰ συνεργεῖα ῥίχνουν τὰ δίχτυα τους καὶ ψαρεύουν.
Τί σημαίνει τὸ ὅραμα; ποιό εἶνε τὸ ποτάμι αὐτό; Εἶνε ἡ Ἐκκλησία μας. Ξεκίνησε ἀπὸ μία μικρὴ φλέβα, μιὰ φούχτα ἀγράμματους ψαρᾶ­δες. Οἱ δώδεκα ἔγιναν ἑκα­τὸν εἴκοσι, οἱ ἑκα­τὸν εἴκοσι τρεῖς χιλιάδες, οἱ τρεῖς χιλιάδες πέντε χιλιάδες, οἱ πέντε χιλιάδες ἑκατομμύρια. Σήμερα ὅπου νὰ πᾶτε, εἴτε στὴ Σαχάρα εἴτε στὸ Βόρειο Πό­λο, ὑπάρχουν Χριστι­ανοὶ ὀρθόδοξοι ποὺ πιστεύουν. Καὶ στὶς πέντε ἠ­πείρους οἱ εὐγενέστερες ψυχὲς πιστεύ­­ουν στὸ Εὐαγγέλιο ὀρθοδόξως. Ἀπὸ μία φλέβα ἔγινε ὁ μεγά­λος αὐτὸς καὶ ἀστείρευτος πο­ταμός, ἡ ἁγία μας θρησκεία. «Τίς Θεὸς μέ­γας ὡς ὁ Θεὸς ἡ­μῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)».
Κι ὄχι μόνο ποσοτικῶς ἀλλὰ καὶ ποιοτικῶς αὐξήθηκε ὁ χριστιανισμός. Καὶ αὐτὸ εἶνε τὸ σπουδαιότερο. Ἄπιστε καὶ ἄθεε, ἔλα νὰ μοῦ ἐξηγήσῃς ἕνα φαινόμενο· μπορεῖ ἕνας λαγὸς νὰ γίνῃ λιοντάρι; Καὶ ὅμως ἔγινε. Ποιός ἦταν ὁ λαγός; Ὁ Πέτρος. Αὐτός, ποὺ φοβήθηκε ἐμ­πρὸς σὲ μιὰ ὑπηρέτρια καὶ ἀρνήθηκε, σήμερα κηρύττει ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου!

* * *

Δὲν ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, δὲν ὑπάρχει ἄλ­λη θρησκεία σὰν τὴ δική μας, δὲν ὑπάρχει τίποτε σὰν τὸ μεγαλεῖο τῆς ἁγίας Τριάδος. Πιστεύετε! Κι ἂν ἀκόμα ὅλος ὁ κόσμος γονατί­σῃ καὶ προσκυνήσῃ τὴν τριάδα τοῦ διαβόλου, ἐ­σεῖς νὰ μὴ γονατίσετε! Ἀλ­λὰ καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας νὰ λατρεύετε τὴν ἁ­γία Τριάδα. Ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον. Ἁγία Τριάς, ὁ Πατὴρ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, σκέπε τὰ τέκνα σου· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό της Ἁγίας Τριάδος Πτολεμαΐδος 14-6-1976)

email για την εορτή της Αγίας Τριάδος που παραλάβαμε

απο τον ιερέα patir Nikodimos Sotiriou, γραμμένο στα Αγγλικά

_______

Subject: Ta Onomastiria tou Theou mas

Message Body:
The Nameday of our God

• Today is the exclusive Nameday of our God. Although there are three Names, for three separate Persons, yet One Nameday, One God, not three Gods.
• Christ defined this in a very mysterious paradox way, when instructing the Apostles: «to make disciples by baptising them in the ‘name’ (in Singular, not ‘names’ in Plural, though He lists 3 Names) of the Father, the Son and the Holy Spirit.» This unusual Singular is contrary to the laws of Grammar but also contrary to human logic.
• Those who stubbornly attempt to analyse God under the prism of human logic, deprive themselves from a spiritual insight, they restrict themselves from an examination of things unseen and exclude themselves from a heavenly awakening: FAITH.
• Faith, not in general, as a value or an idea or concept, but a living Faith in the living God. How is this faith acquired? With the fundamental prerequisite, the absolute acknowledgment that there is Only One True God, then there is also One True Faith. Not a specific version of a person or a nation, but God’s version, a Faith revealed by God. A Proper Faith, a Correct Creed, a Fitting Worship, just as God wanted it, just as He intended it to be: ORTHODOXY.
• Lets us now carefully examine these two, logic and faith, so we can then dare to approach the Mystery of the Holy Trinity, and may God forgive us this daring audacity, since the capacity, strength and boundaries of human intellect are very limited indeed.
• There are 3 levels of logic:
• a. the illogical or para-logical     (insensible, crazy),
• b. the logical (sensible, comprehensible) and
• c. the hyper-logical (super-logical, above human concept).
• Faith only belongs to this specific third dimension and should never be wrongly, unfairly attributed to any of the first two spheres. Faith does not oppose science or logic, faith does not contradict our intellect. Faith is a spiritual substance, not a scientific result of intellectual process. Faith is a hypostasis of the soul, not a thesis or stance of academic development.
• Faith is a dimension of an illuminated mind and a superhuman strength of a humbled heart, not a praiseworthy achievement of arrogant thought. Faith is a God-given, God-sent gift. It cannot be gained by human effort, exchanged by human offering; it cannot be obtained by deceit or cunningly bought. Faith can never be created or cultivated in a deceived, heretical or blasphemous existence. One would need to have a preliminary awareness of existence as well as an incorrupt faith of the One True God, Jesus Christ, before he can explain (if ever) or describe the Mystery of Holy Trinity, the relation and interaction of these Divine Persons sharing that One Divinity. One would need to experience a revelation of divine grace, subject to a purified body & soul.
• Therefore the Mystery of the Holy Trinity is not subject to study. It cannot ever be defined or confined in formula terms. We only dare to describe in a poor failed attempt, in limited sinful reasoning.
• The Holy Trinity cannot be, and is forbidden to be depicted, since not all three Persons have incarnated but only One, the Son. Therefore, the only accepted, canonical Icon of the Holy Trinity, is the Three Angels at the Hospitality of Abraham.
• All other Icons of the Holy Trinity are illegal and banned by the Holy Fathers of the 7th Ecumenical Council, especially the forbidden image that depicts the Father as ‘an old man’, the Son as a Human and the Holy Spirit as a Dove. The Father has never incarnated, never took up the Human Nature, is not “an old man” and therefore can never be drawn as a Human. The Biblical term “the old one of ancient days” (Daniel 7:9, 13, 22) does not refer to age, as some erroneously assume, (does not even necessarily refer to the Father) but to the pre-eternity and ever-existence of God. The Holy Spirit is not a Dove nor a burning bush and should only be depicted as such when the actual Icon narrates the specific Event in which these appearances took place, in those specific forms.
• On this Special Feast Day, the actual Nameday of our God, we take chance to glorify Him for revealing Himself to us, for allowing us to know Him, to be with Him, in Him, in His One True Church, the Holy Orthodox Church. This is the proper fitting glory. This is the incomparable, unsurpassed magnitude of Orthodoxy. God is Orthodox. And if we also want to be truly Orthodox, we must evolve and revolve around the recognition and glory of the Holy Trinity. Every action, every decision, every prayer or movement that we make, must always begin with the secret invocation of the blessed, Biblical citation: «In the Name of the Father, the Son and the Holy Spirit, amen.»
• Today, anyone baptised in the Name (Singular, because a Plural ‘Names’ would be blasphemous) of the Holy Trinity, is especially joyous in God, for God’s Holy Nameday. Anyone leading an Orthodox Spiritual Life and has basic knowledge of Hymnography, would actually know what an “Apolytikion” really is, and which one exactly, is the Apolytikion of the Holy Trinity and weirdly enough it begins by referring to Christ: “Evloyitos i Hriste o Theos!”= May You, Christ our God, be glorified by us.” The term ‘evloyitos’ does not mean “blessed be our God” because God is already blessed and does not need our blessing, we need His, but it means that God is ought to (should) always be glorified by us, this is why it is elaborated with the completion of “Now and ever and to the ages of ages… The term ‘bless’ in the old Testament and especially in the Psalms, predominantly means ‘glorify’.
• This is also why in the Lord’s Prayer, the term “ayiashtito” also means “may it be glorified” not ‘Holy’, because God is already Holy by Nature and is the Source and ‘Distributor’ of holiness and we cannot ‘sanctify’ His Holy Name.
• God’s Holy Name, is not Jehovah, Adonai, Elohim, as these are only specific Jewish Names specifically used when referring to Jews and speaking in Jewish. God has no need of a “Passport” nor does He use any specific language in Heaven to insist on ‘Jehovah’, this in itself is a very erroneous pronunciation, the more accurate is ‘Jahveh’. When rendered in Ancient Biblical Greek, the Holy Fathers always insisted in using the Name ‘Kyrios’, Lord. The actual Name of God is not Jehovah, but just as revealed to Moses, it is “O On” = “I am He Who Is”.
• But the essential Holy Name of the Essence of God exposing the Divinity of God, is primarily, exceptionally, the One, Glorious and Exquisite, Superior and Superb Holy Name: “Father, Son & Holy Spirit.”
• To Him belongs glory and dominion eternally, amen.

Monk Nicodemus

ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ

ΑΠΟ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

www.sofokleous10.gr

Πέθανε στη… γέννα το νέο μνημόνιο;

Το νέο μνημόνιο που (υποτίθεται ότι) θα βγάλει την Ελλάδα από το χείλος της χρεοκοπίας και θα επαναφέρει τη χώρα στον… παράδεισο των αγορών, ένα εξαντλητικό κείμενο 139 σελίδων, κατέθεσε χθες ο υπουργός Οικονομικών στη Βουλή, έχοντας εξασφαλίσει την έγκριση του υπουργικού συμβουλίου και τη δέσμευση του πρωθυπουργού ότι θα εργασθεί τις επόμενες ημέρες για να εξασφαλίσει ευρύτερη συναίνεση στην έγκρισή του. Μήπως, όμως, το νέο μνημόνιο είναι ήδη νεκρό; Περισσότερα…

_________

_________

_______

________

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΚΡΟΑΤΙΑ

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

Κουνιστοί και με πλήρης τα συμπτώματα της ομοφυλοφιλίας υποδέχθηκαν οι πάστορες της Κροατίας τον Πάπα των παιδεραστών!!!
Απο σεβασμό στην ιστοσελίδα μας δεν ανεβάσαμε το βίντεο της υποδοχής.
Οι 2-3 φωτογραφίες παρμένες από το βίντεο το μαρτυρούν.

Τα πνευματικά παιδιά του εγκληματία Στεπινατς που δολοφόνησε  700.000 Σέρβους, γιατί δεν αρνήθηκαν την Ορθόδοξη πίστη τους τον χειροκροτουν.

Πρώτος που αναγνώρισε την ανεξαρτοποίηση της Κροατίας καθώς και τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία είναι ο Πάπας.
Στην προχθεσινή υποδοχη του στην Κροατια, εστάλει ως εκπρόσωπος από την «Ιερά» Σύνοδο της Σερβίας, ο μητροπολιτης Ζαγκρεμπ Ιωαννης, για να μεταφέρει τις ευχες και τα χαιρετισματα του Σέρβου «ορθοδόξου» πατριάρχου και της Συνόδου!!!

Τώρα ετοιμάζονται να τον υποδεχθούν και αυτοί το 2013 για να τον ευχαριστήσουν που τους έσφαξε!!!

Με τους αιρετικούς και τους δολοφόνους του Σέρβικου λαού τα πάει μέλι – γάλα η Σύνοδος της Σερβίας και ο πατριάρχης τους!!!

Απορούμε πως τους ανέχεται ακόμα ο Σέρβικος λαός!!!

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΕΙ

Ο ορθόδοξος επίσκοπος Αρτέμιος με τους 100 μοναχούς και ιερείς του που διώκεται από τους φίλους του Πάπα Σέρβους ιεράρχας κρατά την ορθοδοξία στην Σερβία.

_________________________________________________

Κυριακὴ Πεντηκοστῆς (Ἰωάν. 7,37-52· 8,12)

O KATA ΘΕΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

«Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾽ αὐτόν» (Ἰωάν. 7,43)

Η Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δὲν εἶνε ἔργο ἀνθρώπων· εἶνε θεοκατασκεύαστο ἵδρυμα. Καὶ σήμερα πανηγυρίζει τὰ γενέθλιά της.
Στὴν πρόσοψι τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ τῆς Φλωρίνης, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ὑπάρχει ἕνα ψηφιδωτό. Εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ἕνα πλοῖο. Κυβερνήτης του εἶνε ὁ Χριστός· βο­ηθοὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ κληρικοί· ἐπιβάται ὅ­λοι οἱ Χριστιανοί· καὶ ἄνεμος οὔριος, ποὺ κολπώνει τὰ πανιά του, εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο.
Τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας ὅμως διὰ μέσου τῶν αἰώνων συχνὰ πλέει σὲ τρικυμία, ποὺ σηκώνουν τὰ κύματα τῆς πλάνης καὶ τῆς ἀπιστί­ας. Ἐσωτερικοὶ διχασμοὶ αἱρέσε­ων καὶ σχισμά­των, ἐξωτερικοὶ διωγμοὶ εἰδωλολατρῶν καὶ ἀ­πίστων, ἀλλὰ καὶ ἐπεμβάσεις τοῦ ―χριστιανι­κοῦ θεωρουμένου― κράτους δημιουργοῦν κα­τὰ καιροὺς σάλο. Μικρὸ δεῖγμα τέτοιου σάλου ἔζησαν οἱ πιστοὶ στὴν πατρίδα μας λ.χ. στὰ τέλη τῆς δεκα­­ετίας τοῦ ᾽80. Ἔγινε τότε ἀ­­πόπειρα ν᾽ ἀποδυ­ναμωθῇ ἡ Ἐκκλησία μὲ μιὰ νέα ἀ­φαίρεσι τῆς κτηματι­κῆς της περιουσίας. Μεγαλύτερος κίνδυνος ὅ­μως ἦταν ἡ ἀπειλὴ κατὰ τῆς πνευματι­κῆς της αὐτοτελείας. Οἱ κομματι­κὲς συμπάθειες καὶ ἀντιπάθειες προκάλεσαν τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἀντιθέσεις καὶ διαίρε­σι.
Καὶ μόνο τότε; Πολλὲς φορὲς δημιουργοῦν­ται παρόμοιες καταστάσεις. Καὶ ὡρισμένοι, ποὺ ἔ­χουν τὴ γνώμη ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ᾽­νε πάντα ὑποταγμένη στὴν πολιτεία, μᾶς λέ­­νε· Σεῖς εἶστε οἱ αἴτιοι τῆς ὀξύτητος ποὺ δη­μιουργεῖται στὶς σχέσεις Ἐκκλησί­ας καὶ πο­λιτείας.
Κατηγοροῦν ἐμᾶς, ὅτι εἴμεθα ὑπαίτιοι τοῦ διχασμοῦ. Τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε; Ἀλλὰ δὲ χρειάζεται ν᾽ ἀπαν­τή­σουμε ἐμεῖς. Σήμερα ἀπαν­τᾷ τὸ εὐαγγέλιο. ―Μὰ τὸ Εὐαγγέλιο γρά­φτηκε πρὸ 20 αἰώνων· πῶς ἀπαντᾷ σ᾽ ἕνα σημερινὸ ζήτη­μα;… Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε βιβλίο αἰ­ώνιο, εἶνε γιὰ ὅλες τὶς ἐποχές. Δίνει ἀπάντησι σὲ ὅ­λα τὰ προβλήματα, δίνει καὶ στὸ ζήτημα τοῦτο. Τί ἀπαν­τᾷ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο;

* * *

Ὁ Χριστὸς ἦταν στὰ Ἰεροσόλυμα τὶς ἡμέρες τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς σκηνοπηγίας (οἱ ἄλ­λες δύο μεγάλες ἑορτὲς τῶν Ἑβραίων ἦταν τὸ πάσχα καὶ ἡ πεντηκοστή). Τὴν σκηνοπηγία τὴν ἑώρταζαν γιὰ νὰ θυμοῦνται ὅτι, 40 χρόνια στὴν ἔ­ρημο, ἔζησαν κάτω ἀπὸ σκηνές. Τὴν τε­λευταία λοιπὸν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς ὁ Χριστὸς στάθηκε σ᾽ ἕνα σημεῖο καὶ μίλησε στὸ λαό.
Μίλησε; Προσέξατε τί λέει τὸ εὐαγγέλιο; Ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν σημασία. Δὲν λέει «ὡ­μίλησε» ἁπλῶς. Τί λέει· «ἔκραξε» (Ἰωάν. 7,37). Τί θὰ πῇ «ἔκραξε»· φώναξε μὲ ὅλη τὴ δύναμί του. Ἂς τὸ ἀκούσουν αὐτὸ μερικοί, ποὺ σκανδαλί­ζονται ὅταν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ ἱεροκῆρυξ ὑψώ­σῃ τὴ φωνή του. Ὅπως ἡ μάνα φωνάζει δυνα­τὰ ὅταν τὸ παιδί της κινδυνεύῃ· ὅπως ἡ ὄρνιθα ὅταν βλέπῃ τὸ γεράκι νὰ ὁρμᾷ ἐναντίον τῶν νεοσσῶν της βγάζει σπαρακτικὴ φωνή, ἔτσι καὶ ὁ ποιμὴν ποὺ πονεῖ τὸ ποίμνιό του κραυγάζει, φωνάζει. Ὄχι γιὰ μικρὰ πράγματα, ἀλλὰ γιὰ τὰ αἰώνια συμφέροντα τῶν ψυχῶν.
Καὶ τί ἔλεγε ὁ Ἰησοῦς; Λόγια χρυσᾶ, τὸ μυστι­κὸ τῆς ἀνθρωπίνης εὐτυχίας· «Ἐάν τις δι­ψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» (ἔ.ἀ.). Ἂν κάποιος διψᾷ… Τί δίψα ἐννοεῖ; Τὴ φυσικὴ δί­ψα, τοῦ σώματος, ποὺ εὔκολα σβήνει σὲ μιὰ πηγή; Ὄχι αὐτήν. Ἐννοεῖ μιὰ ἄλλη δίψα· τὴ δί­ψα ποὺ αἰσθάνονται εὐγενεῖς ψυχές, τὴ δίψα τοῦ οὐ­ρανοῦ· τὴ δίψα τῆς ἀλήθειας, τῆς εἰ­ρή­νης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀγάπης, τῆς λυτρώ­σεως ἀπὸ τὰ πάθη. Ποιός ἄνθρωπος δὲν ἀναστενάζει γιὰ τὰ δεσμὰ ποὺ τὸν σκλαβώνουν; Ὅποιος λοιπὸν αἰσθάνεται αὐτὴ τὴ δίψα, αὐ­τὸς ἂς ἔρ­χεται κοντά μου κ᾽ ἐγὼ θὰ τοῦ δώσω τὸ νερὸ τὸ ἀθάνατο, ποὺ θὰ ἱκανοποιῇ ὅ­λους τοὺς εὐγενεῖς πόθους τῆς ψυχῆς του.
Θὰ περίμενε κανείς, ὅλοι ὅσοι ἄκουγαν τὸ Χριστὸ νὰ πιστέψουν. Πίστεψαν; Ὄχι. Μόνο μιὰ μικρὴ μερίδα. Οἱ ἄλλοι ὄχι μόνο δὲν πίστεψαν, ἀλλὰ καὶ διετέθησαν δυσμενῶς ἀπέναντί του. Ἄλλοι ἐπέκριναν τὸ κήρυγμα ἢ ἀμ­φισβητοῦσαν τὴν προέλευσι τοῦ ὁμιλητοῦ. Οἱ ἀρ­χιερεῖς καὶ φαρισαῖοι μάλιστα διέταξαν τοὺς ὑπηρέτες τους νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τοὺς τὸν φέρουν. Ἀλλὰ οἱ ὑπηρέτες, ποὺ πῆγαν καὶ ἄκουσαν τὸ Χριστό, ὅταν γύρισαν εἶπαν στ᾽ ἀ­φεντικά τους· «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄν­θρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (ἔ.ἀ. 7,46).
Τί βλέπουμε λοιπὸν στὸ εὐαγγέλιο; Ἔγινε διχασμός· «σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾽ αὐτόν» (ἔ.ἀ. 7,43). Διαιρέθηκαν οἱ ἄνθρωποι σὲ δύο παρατάξεις· σ᾽ ἐκείνους ποὺ πίστεψαν καὶ σ᾽ ἐκείνους ποὺ δὲν πίστεψαν στὸ Χριστό.

* * *

Αὐτὸ ποὺ συνέβη τότε, ἀγαπητοί μου, ἐπαναλαμβάνεται στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχει πάντοτε διχασμός.
Καὶ αἰτία ποιός, ὁ Χριστός; Ὄχι. Τότε ποιός; Ἡ κακὴ προαίρεσι τῶν ἀνθρώπων. Ὅσοι ἔ­χουν καλὴ προαίρεσι, ἀκοῦνε τὸ Χριστὸ κ᾽ εὐχαρι­στοῦνται καὶ δοξάζουν τὸ Θεό· ὅσοι δὲν ἔ­χουν καλὴ προαίρεσι, οὔτε τὸν καταλαβαίνουν οὔ­τε θέλουν ν᾽ ἀκούσουν τὰ λόγια του.
Ξέρετε πῶς μοιάζουν αὐτοί; Σὰν ἐκείνους ποὺ ἔχουν ὀφθαλμίασι. Γιὰ ὅσους ἔ­χουν μάτια γερὰ δὲν ὑ­πάρχει πιὸ εὐχάριστο πρᾶγμα ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου· γιὰ ᾽κείνους ὅμως ποὺ πάσχουν ἀπὸ ὀφθαλμίασι, τὸ φῶς τοὺς ἐνοχλεῖ καὶ κλείνονται σὲ σκο­τεινοὺς θαλάμους. Ὅπως λοιπὸν σ᾽ αὐτοὺς τὸ φῶς τοῦ ἥλιου εἶνε ἐνοχλητικό, ἔτσι γιὰ ᾽κείνους ποὺ πάσχουν ἀπὸ τὰ διάφορα πάθη ἐνοχλητικὸ εἶνε τὸ φῶς τῆς ἀληθείας. Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· Ἦρθε τὸ φῶς στὸν κόσμο, κ᾽ οἱ ἄνθρωποι μίσησαν τὸ φῶς, δι­ότι ἦταν πονηρὰ τὰ ἔργα τους (βλ. Ἰωάν. 3,19). Ὑ­πάρχει ἑπομένως διχασμός, αἰτία ὅμως δὲν εἶνε ὁ Χριστός, ἀλλὰ ἡ κακὴ διάθεσι τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ κήρυγμα διχάζει. Ὅπου δὲν ἀκούγεται λόγος Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι μένουν ἀνενόχλητοι· μπορεῖ νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία, ἀλλ᾽ ὅπως μπαίνουν ἔτσι καὶ βγαίνουν. Ὅπου ὅ­μως ἀκούγεται κήρυγμα ζωντανό, ῥιζοσπαστικό, ἐλεγκτικὸ τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν, ἐ­λαττωμάτων καὶ κακιῶν, ἐκεῖ ὁ κόσμος ἀμέσως διχάζεται. Ἄλλοι δέχονται, ἄλλοι δὲν δέχονται· ἄλλοι εὐλογοῦν τὴν ὥρα ποὺ ἦρθε ὁ ἱεροκήρυκας, καὶ ἄλλοι τὴ βλαστημοῦν.
Βλέπετε τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου; «Σχίσμα», λέει, «ἐγένετο». Ὅπου κήρυγμα, ὅπου κατήχη­σις, ὅπου ἐξομολόγησις, ὅπου ζωντανὴ Ἐκ­κλησία, ἐκεῖ διαίρεσις. Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ κατηγορία γι᾽ αὐτήν. Στὸ νεκροταφεῖο ὑπάρχει ἡσυχία, ἄκρα ἡσυχία· ὅπου ὑπάρχει ζωή, πνευματικὴ ζωή, ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι διχάζονται.
Ἐπὶ 20 αἰῶνες ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἡ παγ­κό­σμιος ἱστορία, ὅπως εἶπε ἕνας φιλόσοφος, εἶ­νε ἱστορία δύο παρατάξεων· μία εἶνε οἱ πιστοί, καὶ ἡ ἄλλη οἱ ἄπιστοι. Ἡ μία λατρεύει, προσκυ­νεῖ εὐλογεῖ τὸ Χριστό, ἡ ἄλλη ἀσεβεῖ, βλασφημεῖ, πολεμεῖ τὸ Χριστό· ἡ μία εἶνε ἡ Ἐκ­κλησία, ἡ ἄλλη εἶνε ὁ κόσμος. Καὶ ὅλη ἡ ἱστορία εἶνε μία σύγκρουσι μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας, μεταξὺ ἀληθείας καὶ ψεύδους, μεταξὺ φωτὸς καὶ σκότους, μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ κόσμου, μεταξὺ Χριστοῦ καὶ σατανᾶ. «Ἡ ἀλήθεια εἶνε μαλώτρα» δὲ λέει ὁ λαός;
Ν᾽ ἀναφέρω κ᾽ ἕνα ἄλλο παράδειγμα; Γιὰ ὅ­λους τὸ μύρο – τὸ ἄρωμα εἶνε εὐχάριστο. Ἀλλ᾽ ἂν στάξῃ κανεὶς λίγο μύρο ἐκεῖ ποὺ φωλιάζουν οἱ γῦπες, τὰ ἀκάθαρτα ὄρνεα ποὺ τρῶνε πτώματα, οἱ γῦπες ψοφοῦν! Τὸ ἄρωμα, ποὺ ζωογονεῖ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τοὺς γῦπες εἶνε θάνατος. Ἔτσι καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ· εἶνε εὐάρεστη σὲ ὅσους ἔχουν ἀγαθὴ προαίρεσι, μὰ γιὰ τοὺς ἄλλους εἶνε ὅ,τι πιὸ μισητό.

* * *

Ὁ διχασμὸς παρατηρεῖται καὶ στὶς ἡμέρες μας. Ἡ τελικὴ νίκη ὅμως ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀναφέρω 2 παραδείγματα.
Σπεῖρα ὑλιστῶν καὶ ἀθέων στὴν ἁγία ῾Ρωσία τὸ 1917 εἶπαν· Θὰ διαλύσουμε τὴν Ἐκκλησία. Κ᾽ ἔβαλαν τὰ δυνατά τους. Τελικῶς τὴ δι­έλυσαν; Ὄχι. Ὁ διωγμός, ὄχι μόνο δὲν ἔβλαψε, ἀλλὰ καὶ θέρμανε τὴν πίστι τῶν ῾Ρώσων.
Καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἕνας ἄ­θεος ὑπουργὸς ἔλεγε· Τί εἶνε Ἐκκλησία; μιὰ σακκούλα ἀνοιχτή· ὅποτε θέλουμε βάζουμε τὸ χέρι καὶ παίρνουμε ὅ,τι μᾶς ἀρέσει. Ἦρθε ὅμως ὥρα ποὺ ἀπεδείχθη, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶνε ἔτσι. Στὴν Πάτρα, σὲ μία πρωτοφανῆ κοσμοσυρροὴ στὶς 3 Ἰουνίου 1987, ἐ­πάνω σὲ πα­νὼ ἔγραφαν· «Ζητοῦμε ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκ­κλησία», «Κάτω τὰ χέρια ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία», «Πατέρες, προχωρεῖτε· μὴ ὀπισθοχωρεῖτε»…
Ἀγαπητοί μου, τὰ σχέδια τῶν πολεμίων θ᾽ ἀ­ποτύχουν. Ἡ Ἐκκλησία εἶνε δένδρο ποὺ τὸ φύ­τευσε ὁ Θεὸς καὶ τὸ πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους μυριάδες μάρτυρες. Δὲ μπορεῖ νὰ τὸ ξερριζώ­σῃ ποτέ κανείς! Ὅλοι οἱ δαίμονες νὰ τὸ χτυποῦν, τὰ τσεκούρια τους θὰ σπάσουν, μὰ αὐτὸ θὰ αὐξάνῃ. Διότι κυβερνήτης τῆς Ἐκκλησίας εἶνε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σταυρωθεὶς καὶ ἀναστάς· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερ­υψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 7-6-1987)

“ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΗ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙΤΕ”

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

______

_______

_________

_________

_______

Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ!

ΜΕΓΑΛΗ, ἀγαπητοί μου, ἡ σημερινὴ ἑορ­τή. Δὲν εἶνε ἑορτὴ ἑνὸς ἁγίου. Ὀνομάζε­­ται δεσποτικὴ ἑορτή. Ἕνας εἶνε ὁ Δεσπό­της, ὁ Κύριος ποὺ ἐξουσιάζει τὰ πάντα, ὁ Ἀ­φέντης ὅπως τὸν ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰ­τωλός· ὁ Χριστός. Αὐτὸς εἶνε πράγματι ἀ­φέν­της. Ὅσοι ἄλλοι παρουσιάζονται μὲ κάποια ἐξ­ουσία, εἶνε μπροστά του πελώρια μηδενικά. Δεσποτικὲς ἑορτὲς εἶνε τὰ Χριστούγεννα, ἡ Περιτομή, ἡ Ὑ­παπαντή, ἡ Μεταμόρφωσις, κορυφαία δεσπο­τικὴ ἑορτὴ ἡ Ἀνάστασις, καὶ ἐ­πιστέγασμα τοῦ κύκλου τῆς θείας οἰκονομίας ἡ Ἀνάληψις.
Τί εἶνε ἡ Ἀνάληψις; Οἱ Χριστι­ανοί μας ἔ­χουν ἄγνοια. Στὴν Ἀθήνα σὲ μιὰ συγ­κέντρωσι παιδιῶν τὰ ρωτοῦ­σα πόσες εἶνε οἱ ἐντολὲς τοῦ Κυρίου. Κανένα δὲν τὶς εἶπε. Ἐμεῖς, μικρὰ παι­διὰ κοντὰ στὴ γιαγιά μας, μετρούσαμε τὶς ἐν­τολὲς μὲ τὰ δάχτυλα· πρώτη…, δευτέρα…, τρί­τη…, μέχρι τὴ δεκάτη. Τὸ «Πιστεύω» τὸ ξέρα­με ὅλοι ἀπ᾽ ἔξω, τὸ «Πάτερ ἡμῶν» ἀπ᾽ ἔξω. Τώρα ἄγνοια! Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐκκλησιαστικὸ ἐνδιαφέρον σ᾽ αὐτὴ τὴν πατρίδα, ποὺ εἶ­νε ποτισμένη μὲ αἵματα μαρτύρων καὶ ἁγίων.
Τί εἶνε λοιπὸν ἡ Ἀνάληψις; ποιό γεγονὸς ἑ­ορτάζουμε; Συντόμως θὰ τὸ ἀναπτύξω.

* * *

Καὶ ἡ ἐπιστήμη τὸ λέει, ἀδελφοί μου, ὅτι ἦ­ταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε τίποτα. Ἡ ὕλη δὲν εἶνε ἀθάνατη· εἶνε φθαρτή, καὶ ὡς φθαρ­τὴ δὲν ἔχει αἰωνία προέ­λευσι. Ἦ­ταν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἥλιος, σελήνη, ἄ­στρα, γαλαξί­ες· δὲν ὑπῆρχαν ποταμοί, λίμνες, θάλασσες, ὠ­κεα­νοί· δὲν ὑ­πῆρχαν βουνὰ καὶ κάμποι, δέντρα καὶ λουλού­δια, ζῷα καὶ πουλιά· ἦταν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἄνθρωπος. Δὲν ὑπῆρχε ὅμως ποτέ ἐ­ποχὴ ―αὐτὸ διακηρύττουμε στὸ Σύμβολο τῆς πίστε­ως― ποὺ νὰ μὴν ὑπάρχῃ ὁ Χριστός! Αἰώνιος ὁ Χριστός, ἄναρχος· αὐτή εἶνε ἡ πίστις μας. Ὁ Υἱός, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδος, ὑπῆρχε πάν­τοτε, «πρὸ πάντων τῶν αἰώνων» (Σύμβ. πίστ.).
Ὁ Υἱὸς ἦταν στοὺς οὐρανοὺς περιβαλλόμενος ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους. Ἀλλ᾽ ὅταν ὁ ἄνθρω­πος ἔπεσε καὶ διεφθάρη καὶ καμμία ἄλλη δύναμι δὲν μποροῦσε νὰ τὸν σώσῃ, τότε τὸ δεύ­τερο πρόσωπο τῆς Θεότητος ἦρθε στὴ γῆ.
Ἔχετε δεῖ ποτὲ ἀετό; Εἶδα ἐγὼ ἀετὸ πάνω στὰ ψηλὰ βουνὰ τῆς Πίνδου. Πρὸ τοῦ ἐνδόξου ἀλβανι­κοῦ πολέμου τοῦ ᾽40, ἕνας τσοπᾶνος μοῦ λέει· Κοίταξε τὸν οὐρανό. Κοιτάζω ἐπάνω· δὲν ἔβλεπα παρὰ ἕνα στίγμα, μιὰ τελεία. Ἄ, αὐτὸ εἶνε ἀετός, μοῦ λέει, τὸ διακρίνω ἐγὼ ἀπὸ τὴν κίνησί του. Τὸ στίγμα πράγματι μεγά­λωσε, διέγραψε κύκλους – κύκλους, καὶ ἦρθε καὶ κάθησε πάνω σ᾽ ἕνα βράχο. Καὶ ἦταν χρυσάετος παρακαλῶ, προμήνυμα τῆς ἐνδόξου νί­­κης ποὺ στεφάνωσε τὰ ἑλληνικά ὅπλα! Σὰν ἀετὸς λοιπὸν ὁ Χριστὸς κατέβηκε ἐδῶ στὴ γῆ ―εἶνε ἐπίσης δόγμα τῆς πίστεώς μας―, ἔλαβε σάρκα ἀπὸ τὰ πάναγνα αἵματα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ παρουσιάστηκε πλέον ὡς ἄνθρωπος, ὡς ὁ πιὸ ταπεινὸς ἄνθρωπος.
Ταπεινὸς ἄνθρωπος! Δὲν ὑπάρχει ἄλλος τόσο ταπεινός. Γεννήθηκε ἀπὸ πτωχὴ μητέρα σὲ μιὰ σπηλιὰ μὲ δυσοσμία ζῴων. Τριάντα χρόνια ἔζησε ἄγνωστος, κι ὅταν ἐμ­φανίσθηκε δη­μοσίως ἔζησε ὡς ὁ πιὸ φτωχός. Σὲ κάποιον, ποὺ θέλησε νὰ τὸν ἀ­κολουθήσῃ, τοῦ εἶπε· Τὰ πουλιὰ κ᾽ οἱ ἀλεποῦδες ἔχουν φωλιές, «ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κε­φαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. 8,20· Λουκ. 9,58). Ἂς ἔρθουν αὐτοὶ ποὺ κάνουν τὸ σοσιαλιστὴ καὶ τὸν κομ­μουνιστὴ νὰ δοῦν ποιόν ἔ­χουν ἀρχηγὸ οἱ Χριστιανοί. Ὁ Χριστὸς δὲν εἶ­χε «ποῦ τὴν κεφα­λὴν κλίνῃ», καὶ τέλος ἔκλινε τὴν κεφαλὴ ὄχι σὲ μα­ξιλάρια ἀλλὰ σὲ ἀγκάθινο στεφάνι πάνω στὸ σταυρό. Αὐτὸς εἶνε «ὁ ἀρ­χηγὸς τῆς σωτη­ρίας ἡμῶν» (Παρακλ. ἦχ. πλ. α΄, Σάβ. ἑσπ., στιχ. ἀνατ.).
Οἱ γραμματεῖς, οἱ φαρισαῖοι καὶ οἱ ἰσχυροὶ τῆς ἡμέρας ἔβλεπαν τὸ Ναζωραῖο ὡς ἕνα ἀ­σήμαντο ἄνθρωπο. Ἀλλ᾽ ὅταν ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ ἄκουσαν τὰ λόγια του κι ὅταν εἶδαν τὰ θαύματά του, ἔμειναν ὅλοι κατάπληκτοι. Γι᾽ αὐτὸ τὴν ἡμέρα τῶν βαΐων ἔλεγαν μὲ θαυμα­σμό· «Ποιός εἶν᾽ αὐτός;» (Ματθ. 21,10)· αὐτὸς δι­αφέρει ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἄλλους. Ἀκολούθησε κατόπιν ἡ σταυρικὴ θυσία καὶ ἡ ἀνάστασί του. Καὶ ὅταν μετὰ σαράντα μέρες, σὰν σήμερα, ἀ­νελήφθη, δὲν ἀποροῦσαν μόνο οἱ ἄνθρωποι· ἀποροῦσαν καὶ οἱ ἄγγελοι στοὺς οὐρανοὺς κ᾽ ἔλεγαν τὸν ἴδιο λόγο, ἐκεῖνο πού ᾽χε ἀκούσει προφητικῶς ὁ Ἠσαΐας· «Τίς οὗτος;» (Ἠσ. 63,1).
Ἐκεῖ λοιπὸν ποὺ ὁ Χριστὸς ἀποχαιρετοῦσε τοὺς μα­θητὰς στὸ Ὄρος τῶν ἐλαιῶν καὶ τοὺς εὐλογοῦσε, τὰ πόδια του, ποὺ δὲν εἴμαστε ἄ­ξιοι νὰ τὰ φιλήσουμε, τὰ πόδια ποὺ περπάτησαν ἀπὸ πόλι σὲ πόλι κι ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ γιὰ νὰ βροῦν τὸ ἀπολωλὸς καὶ τέλος καρφώθηκαν στὸ σταυρὸ καὶ βάφτηκαν μὲ τὸ τίμιο αἷμα του, τὰ γυμνὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, ἄρχισαν νὰ μὴ πατοῦν πλέον πάνω στὴ γῆ.
―Μὰ πῶς ὑψώθηκε ἐπάνω;… Ἄνθρωπε, ἂν ἐμεῖς βρήκαμε τρόπους νὰ πετᾶμε στὸν ἀ­έρα, ἦταν δύσκολο αὐτὸ στὸ Χριστό;
Τὸν παρέλαβε νεφέλη καὶ τὸν ἀνέβαζε ἐπά­νω, ἐνῷ οἱ μαθηταὶ ἔμειναν ἐκεῖ νὰ κοιτάζουν ἔκθαμβοι. Τότε ἕνας ἄγγελος τοὺς εἶπε· Τί κά­θεστε κοιτάζοντας στὸν οὐρανό; Αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς, ποὺ τώρα ἀνελήφθη ἀπὸ σᾶς, ἔτσι θὰ ξαναέρθῃ. Θὰ ξαναέρθῃ! – ἄλλη ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας αὐτή. Ὅσο εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι αὔ­ριο ξημερώνει Παρασκευή, τόσο νὰ εἴμαστε βέβαιοι, ἀδελφοί μου, ὅτι θὰ ἔρθῃ πάλι ὁ Χριστός. Θὰ ἔρθῃ ὄχι πλέον ὡς ἀδύναμος ἄνθρω­πος, ἀλλὰ μὲ δόξα μεγάλη, μετὰ ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων. Θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος κατὰ τὴ Δευτέρα παρουσία ὄχι πλέον γιὰ νὰ διδάξῃ, ἀλλὰ γιὰ νὰ δικάσῃ. Ναί, θὰ δικάσῃ. Ἐκεῖ θὰ εἶμαι κ᾽ ἐγώ, ἐκεῖ θὰ εἶστε κ᾽ ἐσεῖς, ἐκεῖ ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, γιὰ νὰ δώσουμε λόγο τῶν πράξε­ών μας ἐνώπιον τοῦ ἀδεκάστου Δικαστηρίου.

* * *

Ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου μᾶς βάζει σὲ σκέψι. Τί εἶνε, ἀδελφοί μου, αὐτὴ ἡ γῆ ποὺ κατοι­κοῦ­με, γιὰ τὴν ὁποία γίνονται τόσοι πόλεμοι μετα­ξὺ τῶν λαῶν; Φανταστῆτε νὰ παλεύουν δύο με­ταξύ τους. Τοὺς ρωτᾶτε, Γιατί σκοτώνε­στε; καὶ σᾶς ἀπαντοῦν· Γιὰ ἕνα κόκκο ἄμμου. Αὐ­τὸ γίνεται τώρα. Ἡ γῆ μας ἐν σχέσει μὲ τὸ σύμ­παν τί εἶνε; ἕνα κουκκὶ ἄμμου. Ἀξίζει λοι­πὸν γιὰ τὸν κόκκο αὐτὸ νὰ σκοτωνώμεθα;
Δὲν ὑπάρχει μόνο ἡ γῆ. Δὲν εἶνε αὐτὴ ἡ μό­νιμη κατοικία μας. Ἐδῶ εἴμεθα προσωρινοί. Ἡ γῆ εἶνε ξενοδοχεῖο. Ὅταν πᾶς σ᾽ ἕνα ξενο­δοχεῖο καὶ μείνῃς μία – δύο μέρες, δὲ λὲς Τὸ ξενοδοχεῖο εἶνε δικό μου. Κάποιος φιλόσοφος μοναχὸς ἔγραψε γιὰ τὸ κελλί του· «Κελλίον μου κελλίον μου, σήμερον ἐμοῦ, αὔριον ἑτέρου, καὶ οὐδέποτέ τινος». Φιλοξενούμεθα δωρεὰν στὸ ξενοδοχεῖο ποὺ λέγεται γῆ, καὶ σήμερα – αὔριο φεύγουμε ἀπὸ ᾽δῶ γιὰ τὴν πατρίδα μας.
Ρώτησαν ἕνα φιλόσοφο πρὸ Χριστοῦ· ―Ποιά εἶνε ἡ πατρίδα σου; ―Περιμένετε, λέει· κι ὅ­ταν νύχτωσε καὶ βγῆκαν τὰ ἄστρα, τοὺς ἔ­δει­ξε τὸν οὐρανό. ―Ἐκεῖ εἶνε ἡ πατρίδα μου! Ὁ οὐρανὸς εἶνε ἡ πατρίδα μας. «Οὐκ ἔχομεν ὧ­δε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζη­τοῦμεν» (Ἑβρ. 13,14), ἔλεγε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Στὴ θεία Λειτουργία ἀκοῦμε· «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας», ὑψῶστε τὶς καρδιές σας πρὸς τὰ ἄνω. Τὴν ὥρα αὐτὴ οἱ Χριστιανοὶ μέσ᾽ στὴν ἐκ­κλησία δὲν πατοῦν στὸ γήινο ἔδαφος· ὁ τόπος εἶνε ἱερός. Ἄλλωστε καὶ ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξεως ἄνθρωπος σημαίνει τὸ ὂν ποὺ τείνει πρὸς τὰ ἄνω καὶ ποθεῖ νὰ δῇ τὸν οὐρανό. Μὴ μένουμε λοιπὸν στραμμένοι πρὸς τὰ κάτω ὅπως οἱ χοῖροι ποὺ ἔχουν τὸ κεφάλι συνεχῶς στὴ γῆ. Εἴμεθα ἄνθρωποι, μὴ γινώμεθα κτήνη.
Ὑπάρχει οὐρανός, ὑπάρχουν ἄστρα, ὑπάρχουν τόσο ὡραῖα πράγματα. Οἱ φιλόσοφοι εἶ­παν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε πολυδιάστατος· εἶ­νε καὶ πνευματικὸ καὶ σωματικὸ καὶ κοινωνικὸ καὶ οἰκονομικὸ καὶ φιλοσοφικὸ ὄν, ἀλλὰ πρὸ παντὸς ―πάρτε κιμωλία καὶ γράψτε― ἄν­θρω­πος ἴσον· μεταφυσικὸ ὄν. Ἔχει ῥίζα μεταφυσική, νοσταλγεῖ τὸν οὐρανό. Ὅταν πέθαινε ὁ Σωκράτης, τὸν ρώτησαν· ―Τί νὰ κά­νουμε τὸ σῶμα σου; Καὶ αὐτὸς τοὺς εἶπε· ―Τὸ σῶμα δὲν εἶνε ὁ Σωκράτης· ὁ Σωκράτης τώρα πηγαίνει ἀλλοῦ, σ᾽ ἕνα κόσμο ἀθάνατο.
Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε, ἀλλ᾽ ἰδιαιτέρως τώρα μὲ τὴν ἀνάληψι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στρέφει τὸ νοῦ μας καὶ μᾶς προετοι­μάζει γιὰ τὸν οὐρανό. Ἐκεῖ νὰ πιστεύουμε κ᾽ ἐ­μεῖς. Ψηλά ἡ καρδιὰ καὶ ὁ νοῦς, σὰν ἀετοὶ καὶ ὄχι σὰν σαῦρες καὶ χοῖροι. «Τὸ πολί­τευμα ἡ­μῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. 3,20).
Στὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά μας κανείς ἄθεος, κανείς βλάσφημος, κανένα διαζύγιο, καμμιά μοιχεία, καμμιά πορνεία, καμμιά κλοπὴ καὶ ἀ­πάτη. Ὅλοι ἑνωμένοι ―μιὰ ψυχή, ἕνας λαός!― πάντοτε κοντὰ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους. Ἐκεῖ ὅ­λοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ συγκεντρωνώμεθα, ν᾽ ἀνοίγουμε τὰ στόματά μας καὶ σὰν μιὰ κιθάρα νὰ ὑμνοῦμε Ἰησοῦν Χριστὸν ἐσταυρω­μένον, ἀναστάντα καὶ ἀναληφθέντα εἰς τοὺς οὐρανούς· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦ­τε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Oμιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου εις τον ιερό ναὸ της Ἀναλήψεως Ἀμυνταίου 8-6-1989)