Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 967(2)
Μεγάλη Τετάρτη βράδυ
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Περι του Ιουδα
«Ὤ τῆς τοῦ Ἰούδα ἀθλιότητος!» (αἶνοι Μ. Τετάρτης)
Κά
θε ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἔχει τὶς θλίψεις καὶ τὰ παθήματά του. Κανείς σ᾿ αὐτὸ τὸν πλανήτη δὲν εἶνε ἀπείραστος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἀρχαῖος τραγικὸς ποιητὴς λέει· «Πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει» (Σοφοκλ. Ἀντιγ. 332-333)· πολλὰ τὰ φοβερά, φοβερώτερο ὅμως ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλ᾿ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες θλίψεις τὶς ξεπερνοῦν τὰ σεπτὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶνε τὸ δρᾶμα τῶν δραμάτων, ποὺ συγκινεῖ ὅλες τὶς εὐγενεῖς ψυχὲς διὰ μέσου τῶν αἰώνων.
Στὸ κάθε δρᾶμα τῶν ἀρχαίων τραγικῶν, ὅπως θὰ γνωρίζετε, ὑπάρχει ἕνας πρωταγωνιστής, καὶ γύρω ἀπὸ αὐτὸν κινοῦνται τὰ ἄλλα πρόσωπα. Ἐδῶ, στὸ δρᾶμα τῶν δραμάτων, κύριο πρόσωπο εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ γύρω του κινοῦνται πολλὰ ἄλλα πρόσωπα. Ἀπὸ αὐτὰ ἄλλα διάκεινται συμπαθῶς καὶ ἄλλα δυσμενῶς ἀπέναντι τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ᾿ ἂν πῆτε, ποιό ἀπ᾿ αὐτὰ εἶνε τὸ δολιώτερο, ἀναμφισβητήτως εἶνε ὁ Ἰούδας. Οἱ ὑμνῳδοὶ γιὰ κανένα ἄλλο δὲν ἐκφράζονται μὲ τόση αὐστηρότητα ὅπως γι᾿ αὐτόν.
Ὁ Ἰούδας, ἀγαπητοί μου, ἀποτελεῖ ἕνα ἀπέραντο ζήτημα, ἕνα πρόβλημα ψυχολογικό, στὸ ὁποῖο προσπάθησαν καὶ προσπαθοῦν μέχρι σήμερα νὰ δώσουν ἀπάντησι ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, θεολόγοι, ποιηταί. Ποικίλες θεωρίες καὶ ὑποθέσεις ἀκούστηκαν. Στὸν αἰῶνα μας παρουσιάστηκαν –ἀπίστευτο, σημεῖο τῶν καιρῶν– ἀκόμα καὶ ὑποστηρικταὶ τοῦ Ἰούδα, φίλοι τοῦ Ἰούδα! Καλὰ ἔκανε, λένε, ὁ Ἰούδας καὶ πρόδωσε τὸ Χριστό· γιατὶ ὁ Χριστὸς ἦταν ἁπλῶς λόγια καὶ θεωρία, δὲν τόλμησε ν᾿ ἀνατρέψῃ τὸ καθεστώς… Ἔτσι ἡρωοποίησαν τὸν Ἰούδα, σὲ κάποια πόλι τῆς Ῥωσίας μάλιστα τοῦ ἔστησαν καὶ ἀνδριάντα.
Ἐγώ, ὄχι φανταστικῶς ἀλλὰ μὲ βάσι τὰ Εὐαγγέλια, θὰ δώσω μιὰ σκιαγραφία τοῦ Ἰούδα.