ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
Δυο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου
Στον Ἀπόστολο σε pdf, και στο Εὐαγγέλιο

  Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος

1) ΕΙΣΑΙ ΚΥΡΙΟΣ; (Α´Κορ. 6, 12-20)

2) Σκλάβοι μακριὰ ἀπ᾽ τὸ σπίτι τοῦ Πατέρα

«Ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακρὰν …καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι» (Λουκ. 15,13-14)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ Κυριακὴ τοῦ Ἀ­σώτου. Ἀκούσαμε τὴν ἐξαίσια παραβολή, ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ ὁποία εἶνε ἄφθαστη σὲ νοήματα, ἀνεξ­άν­τλητη σὲ διδάγματα. Κάθε φράσι της δίνει ἀ­­φορμὴ νὰ σκεφτῇ κανεὶς πο­λύ, νὰ ἐμβαθύνῃ σὲ μεγάλες ἀλήθειες.
Ἂς προσέξουμε σήμερα τὰ λόγια ἐ­κεῖνα ποὺ λέει ὁ Κύριος γιὰ τὸν ἄσωτο καὶ τὰ ὁποῖα περιγράφουν τὴν κατάντια τοῦ νεαροῦ ἀποστά­του· «Ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακρὰν», λέει, καὶ ἐ­­κεῖ «αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι» (Λουκ. 15,13-14). Ἐγ­­κατέλειψε δηλαδὴ τὸ πατρικό του σπίτι, ὅ­που εἶχε ὅλα τ᾽ ἀγαθά, ταξίδεψε σὲ χώρα μακρι­νή, κ᾽ ἐκεῖ, ἀφοῦ δαπάνησε τὴν περιουσία ποὺ εἶ­χε πάρει ἀπὸ τὸν πατέρα του, ἔπεσε πλέον σὲ μεγάλη φτώχεια, τοῦ ἔ­λειψαν καὶ τὰ πιὸ ἀπαραίτητα, ὣς καὶ αὐτὸ τὸ ψωμί· ἔτσι ἀ­ναγκάστη­κε νὰ μπῇ στὴν ὑπηρεσία ἑνὸς ἀ­φέν­τη πλου­σίου καὶ νὰ γίνῃ χοιροβοσκός.

* * *

Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀσώτου, ἀγαπητοί μου, βλέπουμε ὅλοι τὸν ἑαυτό μας.
Κάποτε ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ κάθε ἀν­­­θρώπου, ἦταν κοντὰ στὸ Θεό· ἐκεῖ ἔνιωθε ἐ­λεύ­θε­ρη, ἀνέπνεε τὸ καθαρὸ ὀξυγόνο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἔ­πειτα ὅμως ἔφυγε ἀπὸ τὸ πατρικό της σπίτι, ἔφυγε σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐ­αγγέλιο. Ὁ ἄνθρωπος ἔ­φυγε ἀπὸ τὸ σπίτι – τὸ παλάτι τοῦ Θεοῦ…
Παλάτι τοῦ Θεοῦ εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Σπίτι – οἶ­κος τοῦ Θεοῦ εἶνε ὁ ναός. Ἂν τὸ πιστεύῃς, τότε νά ᾽ρχεσαι· ἂν δὲν τὸ πιστεύῃς, ἀλ­λάζει τὸ πρᾶγμα, πήγαινε ὅ­που θέλεις. Ὁ ναὸς εἶνε σπίτι τοῦ Θεοῦ. «Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗ­τος…» (Γέν. 28,17). Ὁ χῶρος τοῦ ναοῦ, αὐτὸ τὸ τε­τράγωνο, δὲν εἶνε ὅπως κάθε ἄλλο οἰ­κόπεδο τῆς γῆς· εἶνε ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ, εἶνε ὁ οἶκος Κυρίου, τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ. Read more »

Κυρ. Τελώνου & Φαρισαίου (Λουκ. 18,10-14)
28 Ἰανουαρίου 2018
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Υπερηφανεια, το μεγαλυτερο αμαρτημα

«Πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται» (Λουκ. 18,14)

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, μπορῇ κανεὶς ἀπὸ σᾶς νὰ μοῦ δείξῃ ἕνα νησὶ ποὺ νὰ μὴ τὸ βρέ­χῃ ἡ θάλασσα, τότε μπορεῖ νὰ βρεθῇ καὶ ἄν­θρωπος ποὺ νὰ μὴ τὸν πλήττουν τὰ κύματα τῆς ἁμαρ­τίας. Καὶ μία μέρα ἀκόμα ἂν εἶνε ἡ ζωή του, δὲν τὴν ἀποφεύγει (βλ. Ἰὼβ 4,17· 14,4-5. Παρ. 20,9). Εἶνε ἁ­μαρτωλὸς ὁ ἄνθρωπος! τὸ φωνάζει ἡ ἴ­δια ἡ συνείδησί του, τὸ φωνάζει ἡ παγκόσμιος ἱ­στο­­ρία, τὸ φωνάζει πρὸ παντὸς τὸ σημερινὸ εὐ­αγ­γέλιο. Ἐκείνη ἡ μακαρία φωνὴ ποὺ ἀκούσα­με, «Ὁ Θεός, ἱλάσθη­τί μοι τῷ ἁ­μαρ­­τωλῷ» (Λουκ. 18,13), ἀξίζει παραπάνω ἀπὸ ἄλ­λες πολύωρες προσ­ευχές· αὐτὴ ἀνέβασε ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ ἕναν ἁμαρτωλό. Αὐτὴ εἶνε προσ­ευχὴ καὶ κάθε ἄλλου ἀνθρώπου ποὺ δὲν ἄφησε τὴ συνείδησί του νὰ πω­ρωθῇ.

Ἁμαρτωλὸς ὁ ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς, μὰ πρὸ παντὸς ἁμαρτωλός, στὸ τετράγωνο καὶ στὸν κύβο, ὁ ἄνθρωπος τοῦ αἰῶ­νος μας. Μπο­ρεῖ κανεὶς ν᾽ ἀπαριθμήσῃ τὰ ἁ­μαρ­τή­ματα τοῦ συγχρόνου κόσμου; Εὐκολώτερο εἶνε νὰ μετρή­σῃ τοὺς κόκκους τῆς ἄμ­μου τῆς θαλάσσης ἢ τὶς τρίχες τῆς κεφαλῆς του ἢ τὶς σταγό­νες τῶν ὠκεανῶν, παρὰ τὰ ἁμαρτήματα ποὺ δι­απράττονται, μικρὰ καὶ μεγάλα, κρυφὰ καὶ φανερά, ἐν οἴκῳ καὶ ἐν δήμῳ, σὲ ὁ­ποι­ο­δήποτε σημεῖο τοῦ κόσμου. Οἱ ἄγ­γελοι ἀσφαλῶς θὰ ἔχουν σημειώσει στὰ μητρῷα τους τὸν αἰῶνα μᾶς ὡς τὸν πιὸ ἁμαρτωλὸ αἰῶνα τῆς ἱστορίας.
Ἁμαρτωλὸς ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλ᾽ ἐὰν σᾶς ρωτήσω, ποιά εἶνε ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἁ­μαρτίες, τί θ᾽ ἀπαντήσετε; εἶνε ὁ φόνος, ἡ ψευδορκία, ἡ ἀσέβεια στοὺς γονεῖς, τὰ ἁ­μαρτήματα τῆς σαρκός, ἡ ἀχαριστία, ἡ βλασφημία τῶν θείων;… Ὄχι, ἀγαπητοί μου. Read more »

Κυριακὴ ΛΒ΄ [ΙΕ΄ Λουκ.] (Α΄ Τιμ. 4,9-15)
21 Ἰανουαρίου 2018
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

O ΘEOΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ!

«…Ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν» (Α΄ Τιμ. 4,10)

Ὁ ἡρωισμὸς τοῦ ἀποστόλου Παῦλου, ἀγαπητοί μου, προκαλεῖ τὸ θαυμασμὸ καθε­νὸς ποὺ μελετᾷ τὴ ζωή του. Γιατὶ ὁ ἀπόστο­λος αὐτός, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι βέβαια, ἀντιμετώπισε θύελλες καὶ καταιγίδες πειρασμῶν, ὑποβλήθηκε σὲ θυσίες καὶ κόπους μεγάλους, ἀ­γωνίστηκε ἐναντίον ἰουδαί­ων καὶ ἐθνικῶν, δέχτηκε ὀνειδισμοὺς κι ἄκουσε ὕβρεις, φυλα­κίστηκε, ξυ­λοκοπήθηκε, λιθοβολήθη­κε, κιν­δύνευσε πολλὲς φορές, πάλεψε μὲ ἀν­θρω­πόμορφα θη­ρία· ἔβλεπε μπροστά του τὸ θάνατο, καὶ τόσο εἶχε ἐξοικειωθῆ μὲ τὴν ἰδέα τοῦ θανάτου ὥστε ἔγραφε «Καθ᾽ ἡμέραν ἀ­πο­θνῄ­­σκω», πεθαίνω καθημερινῶς (Α΄ Κορ. 15,31).­
Ἀληθινά! Ἡ ζωὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶ­νε ζωὴ ἑνὸς ἥρωα, ἑνὸς μεγάλου ἥρωα τῆς ­παγ­κοσμίου ἱστορίας, ποὺ ἀγωνίστηκε μὲ ἀ­κατάβλητο θάρρος ὄχι γιὰ ἕναν ἐπίγειο – ἐ­φή­μερο σκοπό, ἀλλὰ γιὰ τὴ διάδοσι τῆς πίστε­­ως τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἐξάπλωσι τῆς Ἐκ­κλησίας του, τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου.
Ἀλλὰ ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦσε τὸ θάρρος αὐτό; Ποιά ἦταν ἡ μυστικὴ πηγή, ἀπ᾽ τὴν ὁποία ὁ ἀ­πόστολος Παῦλος ἔπαιρνε ἀκατάπαυστα δυνάμεις γιὰ νὰ συνεχίζῃ τοὺς ἀγῶνες του;

Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 9332

Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα (Ματθ. 4,12-17)
14 Ἰανουαρίου 2018
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Τα τρια βαπτισματα

«Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 4,17)

Ὅλοι, ἀγαπητοί μου, ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ γίναμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ ἱερὸ βάπτισμα. Μεγάλο τὸ μυστήριο αὐ­τὸ καὶ σπουδαία ἡ σημασία του, ὅπως ἐξηγήσαμε ἄλλοτε. Ἀναγεννᾷ καὶ λευκαίνει τὴν ψυχή, τὴν καθαρίζει ἀπὸ τὸ προπατορικὸ καὶ κάθε ἄλλο προσωπικὸ ἁμάρτημα. Γεννᾶται ὅ­μως τὸ ἐρώτημα· Τί γίνεται μετὰ τὸ βάπτισμα; Διατηροῦμε τὴν καθαρότητα ποὺ μᾶς χάρισε τὸ θεῖο αὐτὸ λουτρό;

* * *

Τὰ παιδιὰ –καὶ οἱ μεγάλοι– ποὺ βγαίνουν ἀπὸ τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα μετὰ τὸ βάπτισμα πρέπει νὰ ζήσουν μιὰ ἀναμάρτητη ζωή. Πρέπει νὰ κρατήσουν λευκό, καθαρό, ἀπαστράπτοντα σὰν τὸ χιόνι τὸ ἔνδυμα τοῦ βαπτίσμα­τος. Ποιός ὅμως μπορεῖ νὰ τὸ κατορθώσῃ αὐ­τό; Κι ἀφοῦ αὐτὸ εἶνε ἀνθρωπίνως ἀδύνατο, τί γίνεται ὅταν μετὰ τὸ βάπτισμα ὁ Χριστια­νὸς ἁμαρτήσῃ; Εἶνε πράγματι μεγάλο τὸ κακό. Καταλογίζεται σοβαρά. Ἀλλιῶς κανονίζει ἡ Ἐκκλησία τὰ πρὸ τοῦ βαπτίσματος καὶ ἀλ­λιῶς τὰ μετὰ τὸ βάπτισμα ἁμαρτήματα. Στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία ὑπῆρχε καὶ μία γνώμη, ποὺ ὑποστήριξαν ὡρισμένοι θεολόγοι, ὅτι ἐὰν ἁ­μαρτήσῃ κάποιος μετὰ τὸ βάπτισμα δὲν ὑ­πάρχει γι᾿ αὐτὸν συγχώρησις. Ἀλλὰ τὴ γνώμη αὐτὴ δὲν τὴν δέχθηκε ἡ Ἐκκλησία, καὶ κατεδίκασε αὐτοὺς ποὺ τὴν ὑποστήριζαν. Read more »

Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων (Μᾶρκ. 1, 1-8)
31 Δεκεμβρίου 2017

Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Κυριακὴ μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννησιν (Ματθ. 2,13-23)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Περι παιδοκτονων, παλαιων και συγχρονων

«…Καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ…»(Ματθ. 2,16)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο. Εἶνε τὸ ίδιο μὲ τὸ εὐαγγέλιο τῆς δευτέρας ἡμέρας τῶν Χριστουγέννων. Γιὰ ποιό πρᾶγμα μιλάει; Γιὰ ἕνα ἔγκλημα, ποὺ ἔγινε στὴν ἐποχὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὸ ἔγκλημα αὐτό, δυστυχῶς, γίνεται καὶ στὶς μέρες μας.

* * *

Στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ζοῦσε ἕνα θηρίο. Θηρίο; δὲ᾿ λέμε τίποτα. Ζοῦσε κάποιος, ποὺ εἶχε μορφὴ ἀνθρώπου ἀλλὰ διάθεσι θηρίου. Γιατὶ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δὲν ἀξίζουν αὐτὴ τὴ μορφὴ ποὺ ἔχουμε· ἔπρεπε νὰ ἔχουν κάποια ἄλλη μορφή, μορφὴ ἀγρίων θηρίων – ζούγκλα ἔγινε ἡ σημερινὴ κοινωνία. Ὅπως ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, τὸ ἀγριώτερο θηρίο ἀπὸ ὅλα, κι ἀπὸ τὴν τίγρι, κι ἀπὸ τὸ λιοντάρι, ἀπὸ ὅλα, εἶνε ὁ ἄνθρωπος. Ποιός ἄνθρωπος; Αὐτὸς ποὺ εἶνε μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, αὐτὸς ποὺ καταπατεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τὸν ἔχουν κυριεύσει τὰ πάθη. Ποιά εἶνε τὰ πάθη; Τρία εἶνε τὰ μεγαλύτερα. Τὸ ἕνα πάθος εἶνε ἡ φιληδονία καὶ κυρίως τὸ σέξ, ποὺ κατέκτησε τώρα τὸν κόσμο. Τὸ δεύτερο εἶνε ἡ φιλοδοξία· ὁ καθένας προσπαθεῖ ν᾿ ἀνατρέψῃ τὸν ἄλλο καὶ ν᾿ ἀνεβῇ πιὸ ψηλὰ στὶς διάφορες θέσεις καὶ ἀξιώματα. Καὶ τὸ τρίτο, τὸ χειρότερο, εἶνε – ποιό; τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα, ἡ φιλαργυρία· δὲν ὑπάρχει ἄλλο ἁμάρτημα φοβερώτερο ἀπὸ αὐτήν, ἀφοῦ τὰ τριάκοντα ἀργύρια πρόδωσαν τὸ Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν ποὺ κατακτᾶται είτε ἀπὸ τὴ φιληδονία είτε ἀπὸ τὴν κενοδοξία είτε ἀπὸ τὴ φιλαργυρία, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ εἶνε πλέον θηρίο μὲ μορφὴ ἀνθρώπου.
Ἕνα τέτοιο θηρίο, αἱμοσταγές, ζοῦσε στὴν ἐποχὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ ὄνομά του; Ἡρῴδης. Τί ἤτανε; Βασιλιᾶς. Κατεῖχε τὴ βασιλικὴ ἐξουσία ἐν συνεργασίᾳ μὲ τοὺς κατακτητάς, τοὺς Ῥωμαίους αὐτοκράτορας. Αὐτὸς εἶχε ἔνστικτα κακούργου. Σκότωσε τὴ γυναῖκα του, σκότωσε τὸν πεθερό του, σκότωσε τὰ τρία παιδιά του, σκότωσε πλῆθος ἀνθρώπους. Καὶ τώρα ἑτοιμάζεται νὰ κάνῃ τὸ πιὸ μεγάλο ἔγκλημα, ποὺ φρίττει ἡ ἀνθρωπότης. Ποιό εἶνε τὸ ἔγκλημα αὐτό;
Ἐπὶ τῶν ἡμέρῶν του κυκλοφόρησε στὰ Ἰεροσόλυμα μιὰ εδησις. Τότε δὲν ὑπῆρχαν ἐφημερίδες οὔτε ῥαδιόφωνα καὶ τηλεοράσεις. Ἀπὸ στόμα σὲ στόμα ἔφθαναν τὰ νέα· ἡ πρώτη ἐφημερίδα εἶνε τὸ στόμα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀκούστηκε λοιπόν, ὅτι γεννήθηκε ὁ βασιλιᾶς τοῦ κόσμου· ἕνα παιδὶ βασιλιᾶς τοῦ κόσμου! Read more »

Κυρ. πρὸ Χριστοῦ Γεννήσεως (Ματθ. 1,1-25)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου σε pdf

1. Να πιστευουμε στα ονειρα;

Κυρ. πρὸ Χριστοῦ Γεννήσεως (Ματθ. 1,1-25)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου

2. Το ονομα που θα μεινη αιωνια

«…Καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Ματθ. 1,25)

Τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοί μου, διαφέρει ἀπὸ τὰ εὐαγγέλια ὅ­λου τοῦ χρόνου. Ὅπως εἴδατε, ἔχει πολλὰ ὀ­νόματα. Τὰ ὀνόματα εἶνε ἑβραϊκά, ὀνόματα ἀν­δρῶν γυναικῶν παιδιῶν, ἀνθρώπων ποὺ ἔ­ζησαν στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, προτοῦ νὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὸν κόσμο.
Ὅλοι αὐτοὶ οἱ πρὸ Χριστοῦ ἔζησαν μὲ μιὰ ἐλ­πίδα· ὅτι θὰ ἔρθῃ ὁ Χριστὸς στὴ γῆ νὰ σώ­σῃ τὸν κόσμο. Ἄλλοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν βοσκοὶ ποὺ ἔβοσκαν τὰ πρόβατα στὰ λιβάδια καὶ ἔ­παι­ζαν τὴ φλογέρα, ἄλλοι ἦταν γεωργοὶ ποὺ ἔ­σκαβαν τὴ γῆ, ἄλλοι ἦταν βασιλιᾶδες ἔνδοξοι ποὺ νίκησαν σὲ διαφόρους πολέμους, ἄλ­λοι ἦ­ταν προφῆτες ποὺ μποροῦσαν νὰ δοῦν τί θὰ συμβῇ ὕστερα ἀπὸ ἑκατὸ – διακόσα χρόνια, κι ἄλλοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν πατριάρχες ὅ­πως ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ.
Τί θὰ πῇ πατριάρχης; Ἀκοῦμε «ὁ πατριάρχης Ἀβραάμ»· τί θὰ πῇ πατριάρχης; Τότε, τὰ πα­λιὰ ἐκεῖνα χρόνια, οἱ οἰκογένειες ἦταν πολυμελεῖς. Ἂν πᾷς σήμερα σ᾿ ἕνα σπίτι, βλέπεις δύο τρεῖς τέσσερις ἀνθρώπους· στὰ σπίτια ἐκεῖνα τὰ παλιά, τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς, ξέρετε πόσοι ἦταν; Διακόσοι τριακόσοι τετρακό­σοι πεντακόσοι!… Γεννοῦσαν παιδιά, καὶ εἶ­χαν ἐγγόνια καὶ δισέγγονα. Οἱ γενάρχες λοι­πόν, οἱ ἀρχηγοὶ τέτοιων μεγάλων οἰκογενει­ῶν, ὠνομάζονταν πατριάρχες. Καὶ μέχρι σήμερα, μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἔχει πολλὰ παιδιὰ λέγεται πατριαρχική. Τέτοιες οἰκογένειες εἶ­νε σήμερα πολὺ σπάνιες. Μία τέτοια βρῆκα στὴν Πρέσπα. Τώρα ἡ οἰκογένεια ἔχει συνήθως τρία – τέσσερα μέλη, καὶ τελείωσε. Τότε ὅ­μως τὰ σπίτια ἦταν γεμᾶτα παιδιὰ ἐγγόνια καὶ δισέγγονα, εὐλογία Θεοῦ. Ὅπως σ᾿ ἕνα χωριὸ τῆς περιφερείας μας. Εἶχε πεθάνει ἕ­νας γέροντας ἐνενήντα χρονῶν καὶ πῆγα στὴν κηδεία. Ἡ ἐκκλησία ἦταν γεμάτη ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του. Εἶχε δέκα παιδιά, εἰκοσιπέντε – τριάντα ἐγγόνια, καὶ καμμιὰ πενηνταριὰ δισέγγονα. Αὐτὴ εἶνε ἡ πατριαρχικὴ οἰκογένεια, καὶ σπανίζει πλέον. Read more »

Κυριακὴ ΙΑ΄Λουκᾶ (Λκ. 14,16-24· Μθ. 22,14)
17 Δεκεμβρίου 2017
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου σὲ pdf

1. ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ

Κυριακὴ ΙΑ΄Λουκᾶ (Λκ. 14,16-24· Μθ. 22,14)
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου

2. Μακρια οι προφασεις!

«Ἀγρὸν ἠγόρασα… Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε… Γυναῖκα ἔγημα…» (Λουκ. 14,18-20)

Στὴν ὡραία παραβολὴ τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγ­­γελίου, ἀγαπητοί μου, βλέπουμε ἕνα παρά­δοξο πρᾶγμα. Ποιό δηλαδή;
Κάποιος ἀπὸ τὴν ἀρχοντικὴ τάξι τῶν φαρισαίων, ὅπως ἱστορεῖ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστής, εἶ­­χε καλέ­σει, ἡμέρα Σάββατο, τὸν Κύριό μας νὰ τοῦ κά­­νῃ τὸ τραπέζι (βλ. Λουκ. 14,1-15). Ὁ Χριστός, παρ᾽ ὅλο ποὺ ἐγνώριζε ὅ­τι οἱ διαθέσεις τῶν φαρισαίων δὲν εἶνε ἀγαθές, ὅ­τι παρατηροῦν κάθε κίνησί του ζητώντας ἀφορμὴ νὰ τὸν κατηγορήσουν, ἐν τούτοις δὲν ἐπρόβαλε κάποια πρό­φασι γιὰ ν᾽ ἀρνηθῇ τὴν πρόσ­κλησι, ἀλλὰ πῆ­γε. Δὲν πῆγε βέβαια γιὰ ν᾽ ἀπολαύ­σῃ φαγητά· πῆ­γε γιὰ νὰ δοθῇ εὐ­καιρία νὰ διδάξῃ. Καὶ πρά­γματι, κατὰ τὴ διάρκεια ἐκείνου τοῦ γεύ­ματος θεράπευσε ἕναν ἀσθενῆ, δι­δάσκον­τας ὅτι δὲν ἁμαρτάνει ὅποιος ἀ­γαθοεργεῖ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου· καὶ ἐνῷ αὐτὸ τὸ ἄκουσαν ὅλοι, καν­­είς ἀπὸ τοὺς συνδαιτυμόνες δὲν τόλμησε νὰ τοῦ φέρῃ ἀντίρρησι. Δί­δαξε ἐπίσης τὴν ταπεί­νωσι λέγοντας· Ὅταν σᾶς κα­λοῦν σὲ γάμους, νὰ προτιμᾶτε στὸ τραπέζι ὄ­χι τὴν πρώτη ἀλ­λὰ τὴν τελευταία θέσι. Τέλος εἶπε καὶ στὸν οἰ­κοδεσπότη· Ὅταν κάνῃς τραπέζι, νὰ καλῇς ὄ­χι φίλους καὶ συγγενεῖς ἢ πλου­σίους γειτόνους, ἀλλὰ φτωχοὺς καὶ σακά­τηδες, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ σοῦ τὸ ἀν­τα­ποδώ­σουν ἐδῶ στὴ γῆ, ὥστε νὰ σοῦ ἀνταποδο­θῇ στὸ τέλος ὅταν θὰ γίνῃ ἡ κοινὴ ἀνάστασι. Ἀκούγοντας τὰ τελευ­ταῖα αὐτὰ λόγια ἕνας ἀ­πὸ τοὺς συνδαιτυμόνες εἶπε στὸν Κύριο μὲ πόθο· Εὐτυχισμένος ὅ­ποιος θ᾽ ἀξιωθῇ νὰ παρακα­θήσῃ στὸ τραπέζι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ! Read more »

Η Συναξη Ορθοδοξων Κρητων σας προσκαλει

την Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017 και ώρα 6.00 μ.μ στην Θεσσαλονίκη, στον κινηματογράφο »ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ»

(βρίσκεται δίπλα στην λέσχη Αξιωματικών & απέναντι από τον Λευκό Πύργο).

• Ομιλία Γέρoντος Σάββα του Λαυρεώτη με θέμα:
• «Χριστούγεννα 2017: Οι ορθόδοξοι πιστοί μπροστά στις Οικουμενιστικές προκλήσεις»

ΠΡΟΛΟΓΙΖΕΙ:
Γεώργιος Βλαμάκης(Πρόεδρος Σύναξης Ορθοδόξων Κρητών)
Χαιρετίζει – Συντονίζει την συζήτηση:
Νικόλαος Χειλαδάκης( δημοσιογράφος-συγγραφέας τουρκολόγος)
(Ευχαριστούμε το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας για την δωρεάν παραχώρηση της αίθουσας). http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr/2017/12/2017.html

Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ (Λουκ. 13,10-17)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η αθλιοτης του ανθρωπου

Διδάσκει, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ μία συναγωγὴ τῆς Παλαιστίνης. Εἶνε ὁ Διδάσκαλος, ὁ μο­ναδικὸς διδάσκαλος τοῦ κόσμου. Τὰ λόγια του δροσιά, σταλάζουν μύρο, σκορποῦν χαρά. Τὸν ἀκοῦνε, εὐφραίνονται καὶ δοξάζουν τὸ Θεό. «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλη­σεν ἄν­θρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. 7,46).
Ἀλλ᾽ ἐνῷ ὁ Χριστὸς διδάσκει, σὲ μιὰ γωνιὰ τῆς συν­αγωγῆς κάτι κινεῖται μὲ τὰ τέσσερα. Ζῷο εἶ­νε; Ὄχι, ἄνθρωπος. Καὶ τί ἔπαθε, ὥστε τὸ σῶμα του ἔγινε καμπύλη ποὺ τὰ δύο ἄκρα της ἀγγίζουν τὴ γῆ; πῶς πῆρε μορφὴ ζῴου; Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ποὺ ἦταν καὶ γιατρός, λέει· «Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενεί­ας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές» (Λουκ. 13,11).
Ἡ γυναίκα αὐτὴ θὰ ἦταν κάπο­τε ὡραία, ὄρ­θια σὰν κυπαρίσσι. Ἀλλ᾿ ὁ σατανᾶς τὴ φθόνησε. Εἰσχώρησε στὸν ὀρ­γανι­­σμό της δαιμονικὸ πνεῦμα, «πνεῦμα ἀσθενείας». Ὅ­πως ἐμεῖς λυγίζουμε ἕνα ἔλασμα, ἔτσι ὁ κακοῦρ­γος τῆς ἔκαμψε τὴ σπονδυλικὴ στήλη, κι ἀπὸ τὴ μέρα ἐκείνη δὲν ὕψωσε πλέον τὸ κεφάλι της.
Σπανίως βέβαια παρουσιάζεται τὸ φαινόμε­νο ἄντρας ἢ γυναίκα νὰ περπατοῦν σὰν τετρά­ποδα. Ἀλλ᾿ ἐὰν τὸ φαινό­μενο τέτοιων ἀσθε­νῶν στὸ σῶμα εἶνε σπάνιο, δὲν εἶνε ὅμως σπάνιοι ἐ­κεῖνοι ποὺ ἡ ψυχική τους κατάστασι μοιάζει μὲ τὴν κατάστασι τῆς γυναίκας τοῦ εὐαγγελίου. Ἀλλοίμονο, πόσοι καὶ πόσες εἶνε μὲν ὄρθιοι στὸ σῶμα, ἀλλ᾿ ἔ­χουν τὴν ψυχὴ συγκύπτουσα, νὰ σέρνεται πρὸς τὴ γῆ! Οἱ δύστυχοι ἔχουν τσακίσει τὴν ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ στήλη τους· δὲ ζοῦν σὰν ἄνθρωποι, ζοῦν σὰν ἄλογα ζῷα, πολλὲς φορὲς χειρότερα κι ἀπ᾽ αὐτά.
Γιὰ τὴν ἀθλιότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως αὐτὴ εἰκονίζεται στὸ παράδειγμα τῆς συγκυπτούσης γυναικός, ἂς ποῦμε λίγες λέξεις. Read more »

Κυριακὴ ΚΖ´ [Ι´ Λουκ»] (Ἐφ. 6, 10-17)
Κυριακή 10.12.2017. Ὁμιλία στὸν Ἀπόστολο τῆς Κυριακῆς,
τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου, σε pdf

KOΣΜΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἶμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ… πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου…» Ἐφ. 6, 12)

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1465

Κυριακὴ Ι΄ (Λουκ. 13,10-17)
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

«Ὑποκριτά» (Λουκ. 13,15)

ΔΕΝ ὑπάρχει, ἀγαπητοί μου, λαὸς χωρὶς θρησκεία. Καὶ κάθε θρησκεία ἔχει τὸ δικό της λατρευτικὸ κέντρο. Οἱ μωαμεθανοὶ ἔ­χουν τὸ τζαμί, οἱ ἑβραῖοι τὴ συναγωγὴ ἢ χά­βρα, οἱ Χριστιανοὶ τὶς ἐκκλησίες. Εἶνε μάλι­στα καθωρισμέ­νη καὶ ἡ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος ποὺ κάθε θρήσκευμα ἔχει ἀργία γιὰ τὴ λατρεία του· οἱ μωαμεθανοὶ ἔχουν τὴν Παρασκευή, οἱ Ἑβραῖοι τὸ Σάββατο, ἐμεῖς τὴν Κυριακή.
Μὰ γιατί τὰ λὲς αὐτά; θὰ πῆτε. Γιατὶ ἁπλούστατα τὸ εὐαγγέλιο σήμερα ὁ­μιλεῖ γιὰ «συν­αγωγή» (Λουκ. 13,10)· ἔτσι λέγε­ται τὸ κτήριο ὅπου συγκεν­τρώνονται μέχρι καὶ σή­μερα οἱ Ἑβραῖοι κάθε Σάβ­βατο. Τί ἔγινε λοιπὸν ἐκεῖ;

* * *

Πῆγε, λέει, στὴ συναγωγὴ μιὰ γυναίκα ἀπὸ τὸ ἀνώνυμο πλῆθος. Ἦ­ταν ἀνάπηρη. Ἡ σπονδυ­λική της στήλη εἶχε λυγίσει καὶ τὸ κεφάλι της ἄγ­γιζε τὴ γῆ. Ἀπὸ μακριὰ δὲ φαινόταν ἄνθρω­πος· φαινόταν σὰν ζῷο ποὺ βαδίζει μὲ τὰ τέσσερα.
Ὑπάρχει μιὰ πληροφορία, ποὺ ἂν τὴν ἀ­κού­σῃ σήμερα κανένας μον­τέρνος θὰ γελά­σῃ· κι ὅ­μως εἶνε σημαντική. Λέει τὸ εὐαγγέλιο, ὅτι ἡ ἀ­σθένεια τῆς γυναίκας δὲν ὠφείλετο σὲ φυσι­ολο­γι­­κὰ αἴτια, σὲ ἀρ­θριτικὰ λ.χ., ἀλλὰ σὲ ἐπήρεια τοῦ διαβόλου. Διότι πρέ­πει νὰ γνωρίζουμε, ἀγαπητοί, ὅτι ὁ διάβολος δὲν εἶ­νε κάτι φαν­ταστικὸ ἢ ἀ­­στεῖο. Εἶνε πρα­γμα­­τι­κό­της, ὕπαρξις σκοτεινὴ ποὺ ταράζει τὸν κό­σμο. Καὶ θὰ μποροῦσε νὰ κά­νῃ μεγάλο κακό, ἂν ὁ Θεὸς δὲν τὸν συγκρατοῦ­σε. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστὸς μᾶς δίδαξε νὰ προσευχώμαστε· «Μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλ­λὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ» (Ματθ. 6,13).
Ἐκεῖνο ποὺ θαυμάζει κανεὶς στὴ γυναῖκα αὐτὴ εἶνε τοῦτο. Στὴν κατάστασι ποὺ ἦταν, δι­­καιολογεῖτο νὰ μὴν πάῃ στὴ συναγωγή. Ἦ­ταν ἄρρωστη. Ἔπειτα, ἔτσι ὅπως ἐκινεῖτο, θὰ ἦταν ἀντικείμενο χλεύης καὶ εἰρωνείας κα­κῶν παιδιῶν, ποὺ κορο­ϊδεύουν τέτοιους ἀνθρώ­πους. Ἂν λοιπὸν ἀπουσίαζε, ποιός θὰ τὴν κατηγοροῦ­σε;
Συγκινοῦμαι κ᾽ ἐγὼ σήμερα, ὅταν βλέπω στὴν ἐκκλησία ἀ­νάπηρο μὲ καροτσάκι. Ἄλλοι ἔ­χουν πόδια, μποροῦν ν᾽ ἀνεβοῦν καὶ στὸ βου­νό, μὰ στὴν ἐκκλησία δὲν ἔρχονται. Πόδια ἔχει ὁ κόσμος γιὰ τὸ διάβολο, γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἔχει. Read more »

Κυριακὴ ΙΔ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 18,35-43)
Δυο ομιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου. Η πρώτη σε pdf

ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΣΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΑΣ

Κυριακὴ ΙΔ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 18,35-43)

Πoτε περναει ο Χριστος;

«Ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴῃ ταῦτα. ἀπήγ­γειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται» (Λουκ. 18,36-37)

 Ὄχι ἕνα, ὄχι δυό, ὄχι χίλια· ἀναρίθμητα εἶ­νε, ἀγαπητοί μου, τὰ θαύματα ποὺ ἔ­κανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἕνα ἀ­πὸ αὐτὰ εἶνε καὶ τὸ θαῦμα τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγγελίου. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὸ ἀναπαραστήσουμε.

* * *

Νοερῶς βρισκόμαστε σὲ μία πόλι τῆς Ἰουδαίας, στὴν Ἰεριχώ. Ἐκεῖ σ᾿ ἕνα σταυροδρόμι στεκόταν πάντοτε, ἀπ᾿ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ, ἕνας τυφλός. Τυφλός, ἀλλὰ καὶ ζητιάνος. Ἅπλωνε τὸ χέρι καὶ περίμενε τὴν ἐλεημοσύνη τῶν διαβατῶν. Χρόνια καθόταν ἐκεῖ. Ἕνα παιδὶ τὸν ἔφερνε τὸ πρωὶ καὶ τὸν ἔπαιρνε τὸ βράδυ, γιὰ ν᾿ ἀγοράσῃ τὸ καρβέλι του ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνη καὶ νὰ γυρίσῃ στὸ σπίτι. Τὸ ὄ­νομά του τὸ διασῴζει ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρ­κος· λεγότανε Βαρτιμαῖος (Μᾶρκ. 10,46).
Ἀλλὰ ξημέρωσε γι᾿ αὐτὸν μιὰ φορὰ ἡ μεγά­λη ἡμέρα. Ἔτσι εἶνε· περνᾶνε ὧρες, μέρες, χρόνια, καὶ ξαφνικὰ παρουσιάζεται στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μιὰ στιγμή, ποὺ ἂν τὴν ἐκμεταλλευθῇ, γίνεται εὐτυχισμένος· ἂν τὴν ἀφή­σῃ καὶ φύγῃ ἀπὸ τὰ χέρια του, μένει δυστυχι­σμένος. Ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου εἶνε ζήτημα στιγμῶν· εἶνε ἢ μοιραῖες ἢ ἀποφασιστικὲς στι­γμές, εἴτε γιὰ τὴν καταστροφὴ εἴτε γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν πρόοδο ἑνὸς ἀνθρώπου ἢ ἑνὸς λαοῦ.

Read more »

ΜΗΝ ΚΑΥΧΗΘΗΣ ΓΙΑ ΑΡΕΤΕΣ

(Λουκ. 18,18-27)

Κυριακὴ ΙΓ΄Λουκᾶ (Λουκ. 18,18-27)
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Οι ηθικες μας ελλειψεις

«Ἔτι ἕν σοι λείπει…» (Λουκ. 18,22)

Ενας πλούσιος, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὸ πρόσωπο τῆς περικοπῆς τοῦ εὐαγγελίου. Εἶ­νε νέος καὶ ἀηδιάζει τὴν πεζότητα, θέλει νὰ πετά­ξῃ ψηλά, νοσταλγεῖ τὴν αἰωνιότητα. Ἔτσι πλησι­ά­ζει τὸ Χριστό. Ἀκοῦστε τὴν ἐξομολόγησί του·
Κύριε! Ἀπὸ μικρὸς προσπάθησα νὰ ζήσω κα­τὰ τὶς θεῖες ἐντολές. Δὲν μόλυνα τὰ χέρια μου μὲ αἷμα, δὲν προσέβαλα τὴν οἰκογενεια­κὴ τιμὴ ἄλλου, δὲν ἔ­κλεψα, δὲν ψευδώρκησα, τίμησα τοὺς γο­νεῖς. Ἀλλ᾿ αὐτὰ ἆ­ραγε ἀρκοῦν γιὰ νὰ πάρω εἰσιτήριο γιὰ τὴν αἰώνιο ζωή; Μή­πως ἔ­χω κάποια ἔλ­λειψι; «Τί ἔτι ὑστερῶ;» (Ματθ. 19,20).
Ὁ Κύριος διακρίνει στὸ βυθὸ τῆς ψυχῆς του ἕνα φρικτὸ νόσημα, τὴ φιλαργυρία. Καὶ ὁ Ἰατρὸς συνιστᾷ τὸ φάρμακο, τὴν ἀγάπη, ποὺ θυ­σιάζει τὰ πάντα γιὰ τοὺς ἀδελφούς. «Πάν­τα ὅ­σα ἔ­χεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς» (Λουκ. 18,22). Νά τὸ δραστικὸ φάρμακο. Ἀλ­λ᾽ ὁ νέος διστάζει. Ὁ λόγος τοῦ φαίνεται βαρύς· ἑ­κούσια πενία, φάρμακο πολὺ πικρό. Δὲν θὰ τὸ πάρῃ. Προ­τίμησε τὸ χρυσὸ παρὰ τὸ Χριστό. Καὶ χάθηκε. Read more »

Κυριακὴ Θ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 12,16-21· 14,35)
19 Νοεμβρίου
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«ΤI NA KANΩ;…»

«Τί ποιήσω;» (Λουκ. 12,17)

Δὲν θὰ ἔπρεπε, ἀγαπητοί μου, νὰ βρίσκωμαι σήμερα ἐδῶ. Ἐπιθυμοῦσα νὰ βρίσκωμαι πάνω στὰ ψηλὰ βουνά, ἐκεῖ στὰ μικρὰ ἐγ­καταλελειμμένα χωριά μας, γιὰ νὰ κηρύ­ξω στοὺς χωρικούς μας. Ἀλλ᾽ ἐφ᾿ ὅσον βρίσκομαι ἐδῶ, θὰ παρακαλέσω νὰ δώσετε προσοχὴ στὰ λίγα λόγια ποὺ θὰ πῇ ἡ ἀδέξιος γλῶσσα μου.
Ἀκούσατε τὸ εὐαγγέλιο. Περιέχει δυὸ ἐρω­τή­ματα· τὸ ἕνα τὸ θέτει ὁ ἄνθρωπος, τὸ ἄλ­λο –τὸ καὶ σπουδαιότερο– τὸ θέτει ὁ Θεός. Σήμερα θ᾽ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ ἐρώτημα ποὺ θέ­τει ὁ ἄνθρωπος. Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Ἕνα ἐρώτημα γεμᾶτο ἄγχος· «Τί ποιήσω;», τί νὰ κάνω; (Λουκ. 12,17).
Μὰ ποιός τὸ λέει αὐτὸ τὸ «Τί νὰ κάνω;»; Μή­πως τὸ λέει κανένας ζητιάνος, ποὺ δὲν ἔ­χει ψωμάκι νὰ φάῃ, ῥουχαλάκι νὰ σκεπαστῇ καὶ καλυβούλα νὰ καθίσῃ; μήπως τὸ φωνάζει καν­ένας ἄνεργος νέος, ποὺ χτυπάει πόρτες, δὲ βρίσκει πουθενὰ κατανό­ησι, κι ἀναγκάζεται νὰ φύγῃ μακριά, στὴν Αὐ­στραλία καὶ στὴν Ἀ­μερικὴ γιὰ νὰ ζήσῃ; μήπως τὸ λέει κανένα ὀρ­φανό, ποὺ γυρίζει παντέρημο στοὺς δρόμους; μήπως τὸ λέει καμμιὰ χήρα μὲ ἕξι – ἑ­φτὰ παιδιά; μήπως τὸ λέει κανένας οἰκογενει­άρχης ποὺ ἔχει σήμερα νὰ λύσῃ μύρια προβλήματα; μήπως τὸ λέει κανένας ἄρρωστος ποὺ βογγάει πάνω στὸ κρεβάτι καὶ δὲν ὑπάρχει γι᾿ αὐ­τὸν φάρμακο καὶ γιατρειά; «Τί νὰ κάνω;». Πα­ρὰ τὴν κατάστασί τους δὲν τὸ λέει κάποιος ἀ­πὸ αὐτούς. Τὸ λέει – ποιός; ἐκεῖνος ποὺ καὶ ὑ­γεία ἔχει, καὶ λεπτὰ ἔχει, καὶ σπίτια ἔχει, καὶ περιουσία ἔχει· ὁ πλούσιος. Read more »

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. 10,25-37)
12 Νοεμβρίου
Του Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιώτου

ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑΣ

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. 10,25-37)
12 Νοεμβρίου
Του Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Η Εκκλησια ἰατρεῖο

ΘΑ σᾶς παρακαλέσω, ἀγαπητοί μου, νὰ κάνετε ὑπομονὴ ν’ ἀκούσετε ἕνα σύντομο κήρυγμα. Διότι νομίζω, ὅτι στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκ­κλησία ἡ θεία λειτουργία πρέπει πάντοτε νὰ συνοδεύεται ἀπὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου.
Ἀκούσατε τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶνε μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες παραβολές, ποὺ εἶπε ὁ Κύρι­ος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Εἶνε ἡ παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου.
Ὑπάρχει κανεὶς ποὺ δὲν ξέρει τὴν παραβο­λὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου; Ἀπὸ τὰ μικρά μας χρόνια ὁ καλός μας δάσκαλος μᾶς ἔμαθε αὐ­τὴ τὴν παραβολή. Ἂν καί, τώρα τελευταῖα, ὑ­πάρχει μία προσπάθεια δαιμόνων νὰ σβή­σουν τὰ θρησκευτικὰ μαθήματα ἀπὸ τὰ σχολεῖα. Ἀλλ’ ἐμεῖς οἱ παλαιότεροι διατηροῦμε ζωηρὰ τὴν εἰκόνα τοῦ σχολείου, ὅπου ὁ καλὸς δά­σκα­λος, ὅπως ἡ κλῶσσα ταΐζει τὰ πουλάκια της, ἔτσι ἐτάιζε κ᾿ ἐμᾶς μὲ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ.
Γνωστὴ εἶνε ἡ παραβολή. Ἐν τούτοις δὲν τὴν ἐφαρμόζουμε. Καὶ μόνο αὐτὴν νὰ ἐφαρμόζαμε, μικροὶ καὶ μεγάλοι, πλού­σιοι καὶ φτωχοί, ὁ κόσμος αὐτὸς θὰ ἦταν πα­ράδεισος.
Τί μᾶς διδάσκει ἡ παραβολή; Ἕνα μεγάλο καὶ οὐράνιο δίδαγμα· τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1535

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. 10,25-37)
12 Νοεμβρίου 2017
Του Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Οι «λησται» και ο «πλησιον»

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸν ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Τί εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο; Τὸ πιὸ ὡραῖο βιβλίο. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπάρχῃ στὰ σπίτια, καὶ οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ νὰ τὸ διαβά­ζουν κάθε μέρα. Τὸ Εὐαγγέλιο περιέχει τὴ ζωή, τὰ λόγια καὶ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ μας.
Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἁπλό. Τὰ λόγια του μπορεῖ νὰ τὰ καταλάβῃ κ᾽ ἕνας ἀγράμματος κ᾽ ἕνα παι­δὶ τοῦ δημοτικοῦ. Ἔ­χουν ὅμως βάθος. Εἶνε χρυ­σάφι, μαργαριτά­­ρια, διαμάντια, λόγια αἰώνια. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ πα­ρε­λεύ­σονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ πα­ρέλ­θωσι» (Ματθ. 24,35). Θὰ ἔρθῃ δηλαδὴ μιὰ μέρα ποὺ ὁ ἥ­λιος θὰ σβήσῃ, τὰ ἄστρα θὰ πέσουν, τὰ ποτά­μια θὰ ξεραθοῦν, ἡ γῆ θὰ γίνῃ ἄνω – κάτω· ἕνα ὅμως θὰ μείνῃ αἰώνιο· τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο περιέχει μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες παραβολὲς τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί λέει ἡ παραβολὴ αὐτή; Read more »

“ΥΠΑΡΧEI ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ”;

Ἀπόσπ. ἡχητικῆς ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγοτστινου
μὲ ἐπένδυση φωτογραφικοῦ ὑλικοῦ ἀπό τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ Γέροντος 28.8.2010
—————

—————-

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. 16,19-31)
5 Νοεμβρίου 2017
Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Μετα θανατον τι;

ΚΥΡΙΑΚΗ, ἀγαπητοί μου, σήμερα· ἡμέρα ἀ­φιερωμένη στὸ Θεό. Τί πρέπει νὰ κάνουν οἱ Χριστιανοί; Ὅλοι νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία, νὰ στα­θοῦν μὲ εὐλάβεια καὶ νὰ ποῦν ἀπ’ τὴν καρδιά τους ἕνα «Κύριε, δόξα σοι», ἕνα εὐχαρι­στῶ, ἕνα «Κύριε, ἐ­λέησον». Ὅσοι ἐρ­χόμεθα στὴν ἐκκλη­σία, ἡ σκέψι μας νά ’νε στὸ Θεό. «Ἄ­νω σχῶμεν τὰς καρδί­ας» (θ. Λειτ.). Νὰ εἴμεθα στὸ ναὸ ὄχι μόνο σωμα­τικῶς ἀλλὰ καὶ πνευ­ματι­κῶς. Ἡ ψυχὴ – τὸ πνεῦμα ἔ­χει τὴν ἀξία. Μὲ τὴν ἐλπίδα λοιπὸν ὅτι συμμε­τέχετε ψυχι­κῶς, παρακαλῶ ν᾽ ἀκούσετε ἕνα σύντομο κήρυγμα.

* * *

Τὸ εὐαγγέλιο σήμερα ἀπαντᾷ σ᾽ ἕνα μεγάλο ἐρώτημα. Ποιό ἐρώτημα; Μιὰ μέρα θὰ πεθάνουμε, ὁπωσδήποτε· δὲ γλυτώνει κανείς. «Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅ­παξ ἀ­ποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. 9,27). Τί γί­νεται λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος μετὰ θάνατον; Ἰλιγγι­ῶ­δες τὸ ἐρώτημα. Τί ἀπάν­τησι θὰ δώσουμε;
Ἀπαντᾷ ἡ συνείδησί μας, ἀπαντᾷ ὁ Χριστός, ἀπαντᾷ τὸ Εὐαγγέλιο – αἱ Γραφαί· ἡ ψυχὴ ζῇ.
Οἱ ὑλισταὶ καὶ ἄπιστοι κοροϊδεύουν καὶ ἐμ­παίζουν. Ἄκου ἐκεῖ, λένε, στὸν αἰῶνα τῆς ἐ­πι­­στήμης καὶ τῆς προόδου, οἱ παπᾶδες καὶ δε­σπο­­τᾶδες μᾶς μιλοῦν περὶ ψυχῆς. Ποιά ψυχή; Τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος; Εἶνε σὰν τὸ ζῷο. Ὅπως ψο­φάει ἡ γάτα καὶ ὁ σκύλος, ἔτσι κι αὐτός…
Ἔτσι λένε αὐτοί. Σφάλλουν ὅμως. Ἡ ὑγιὴς σκέψι ἀπὸ ἀρχαιοτάτης ἐπο­χῆς πίστευε, ὅτι πέρα ἀπὸ τὸ θάνατο ὑπάρχει ἄλλη ζωή· ὑπάρ­χει ἀθανασία ψυχῆς. Κ’ ἐπειδὴ δὲν εἶνε δυνα­τὸν νὰ σᾶς παρουσιάσω ἐδῶ ὅλο τὸ πανόραμα τῆς ἀνθρωπίνης σκέψεως, ἀναφέρω μόνο ἕ­να φιλόσοφο, ποὺ ἔζησε 400 χρόνια πρὸ Χριστοῦ καὶ πίστευε στὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς. Read more »