Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΘ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1735
Ἀκάθιστος Ὕμνος
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΩΣ ΤΟ ΛΑΙΜΟ…

«Χάριν δοῦναι θελήσας ὀφλημάτων ἀρχαίων ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων ἐπεδήμησε δι᾽ ἑαυτοῦ πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούια» (Ἀκάθ. ὕμν. Χ οἶκ.)

Ας εὐχαριστήσουμε, ἀγαπητοί μου, τὸν Κύριο, διότι μᾶς ἀξιώνει γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ν᾽ ἀκούσουμε τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο. Εἶνε ἕνα ποιητικὸ ἀριστούργημα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑ­μνεῖ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ δι᾽ αὐτῆς τὸν Υἱόν της, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Τὸ ἱστορικό του εἶνε γνωστό. Ὅταν τὸ 626 ἡ Κωνσταντινούπολις βρέθηκε σὲ δύσκολη θέσι, οἱ Χριστιανοὶ μὲ τὸν πατριάρχη καὶ τὸν κλῆρο ἔκλαψαν, παρα­κάλεσαν τὸ Θεό, καὶ ἡ Παναγία ἔ­κανε τὸ θαῦμα· τὴ νύχτα φύσηξε ἄ­νεμος, συν­έτριψε τὰ πλοιάρια τῶν βαρβάρων ποὺ τὴν πολιορκοῦσαν καὶ ἡ Πόλις σώθηκε. Ὅ­λοι τότε ἔτρεξαν στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν κ᾽ ἐ­κεῖ γιὰ πρώτη φορὰ εἶπαν τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.
Κ᾽ ἐπειδὴ δὲν ἀρκεῖ ν᾽ ἀκοῦμε ἁπλῶς τὰ ὡ­ραῖα αὐτὰ λόγια, θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἐξηγή­σουμε ἕναν ἀπὸ τοὺς εἰκοσιτέσσερις οἴκους – στροφές, τὸν εἰκοστὸ δεύτερο. Σᾶς τὸν διαβά­ζω· «Χάριν δοῦναι θελήσας ὀφλημάτων ἀρχαί­ων ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων ἐπεδήμη­σε δι᾽ ἑαυτοῦ πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐ­τοῦ χάριτος καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούια» (Ἀκάθ. ὕμν. Χ οἶκ.).

* * *

Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ λόγια αὐτά, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ᾽ ὄψιν, ἀδελφοί μου, ὅτι κάθε ἄν­θρωπος, φτωχὸς ἢ πλούσιος, σὲ παλάτι ἢ σὲ καλύβα, εἶνε ἁμαρτωλός. Σὰν τὸ παπί, ποὺ μό­λις γεννηθῇ πέφτει στὸ νερό, ἔτσι κι ὁ ἄν­θρω­πος ζῇ μέσ᾽ στὴν ἁμαρτία. Ἁμαρτάνει, πα­ραβαί­νει τὸ νόμο – τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἁ­μαρτά­νει τὴν ἡμέρα καὶ τὴ νύχτα· στὸ δωμάτιο, στὸ δρόμο, στὰ σπίτια, στὰ δικαστήρια, στὰ ἀνάκτορα, παντοῦ. Ἀπ᾽ τὰ μικρὰ παιδιὰ μέχρι τὸ γέρο μὲ τ᾽ ἄσπρα μαλλιά, ὅλοι εἶνε βουτηγμένοι στὴν ἁμαρτία, στὴν ἀ­σέβεια, στὴν πλάνη. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1488

Ἀκάθιστος Ὕμνος
Ομιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

H MANA TOY KOΣΜΟΥ

«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τοὺς σοὶ βοῶντας· Ἀλληλούϊα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ω οἶκ.)

Ο Ἀκάθιστος ὕμνος, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα τραγούδι. Ὑπάρχουν τραγούδια τοῦ Θεοῦ καὶ τραγούδια τοῦ διαβόλου. Τραγούδια τοῦ διαβόλου εἶνε λ.χ. αὐτὰ ποὺ λέγονται στὰ νυχτερι­νὰ κέντρα, ὅπου γίνεται μεγάλη φθορά.
Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχει καὶ πιστὸς λαός, ποὺ μαζεύεται στὶς ἐκκλησίες γιὰ τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ. Τὶς ἡμέρες μάλιστα αὐτές, κάθε Παρασκευὴ τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς, ὁ λαὸς τρέχει γιὰ τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.
Γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος ἐψάλη τὸ 626 μ.Χ. στὴν Κωνσταντινούπολι, ἡ ὁ­ποία σώθηκε τότε ἀπὸ διπλῆ πολιορκία, Ἀβάρων καὶ Περσῶν, μετὰ ἀπὸ θαυμαστὴ ἐπέμβασι τῆς Πανα­γίας. Ὁ ὕμνος αὐτὸς ἀποτελεῖται ἀπὸ 24 στροφὲς ἢ οἴκους, ὅσα καὶ τὰ ψηφία τοῦ ἀλ­φαβήτου. Ἀρχίζει ἀπὸ τὸ ἄλφα, «Ἄγγελος πρωτοστάτης…», καὶ τελειώνει στὸ ὠμέγα, «Ὦ πανύμνητε Μῆτερ…».
Θὰ ποῦμε τώρα λίγα λόγια ἐπάνω στὸν τελευταῖο οἶκο, ὁ ὁποῖος λέει· «Ὦ πανύμνητε Μῆ­τερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάν­των ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαν­­τας καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τοὺς σοὶ βοῶν­τας· Ἀλληλούϊα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ω οἶκ.).

* * *

«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ». Ὦ Μάνα τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ κάθε πιστοῦ! Ἡ γλυκειὰ Μάνα ὅλου τοῦ κόσμου εἶνε ἡ Παναγία μας. Εἶνε ἡ «πανύμνητος Μήτηρ», ἡ Μάνα ποὺ τὴν ὑ­μνοῦν ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλη ἡ κτῆσι.
Γιατί; Διότι, λέει, εἶσαι «ἡ τεκοῦσα τὸν πάν­­των ἁ­γίων ἁγιώτατον Λόγον». Εἶσαι παρθένος, ἁγνὴ σὰν τὸ ἀ­πά­­τητο χιόνι, λαμπρὴ σὰν τὶς ἀ­κτῖνες τοῦ ἥλιου, ἀστραφτερὴ σὰν διαμάντι. Γι᾽ αὐτὸ ἀξιώθηκες νὰ γεννήσῃς τὸν Λόγον τοῦ Πατρός, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, «τὸν πάντων ἁγίων ἁ­γιώτατον», τὸν ἀσυγκρίτως ἁγιώτερο ἀπὸ ὅ­λους τοὺς ἁγίους, ἀνθρώπους καὶ ἀγγέλους. Εἶσαι, Παναγία μας, ὑπεράνω τῶν ἁγί­ων, ὑπερ­άνω τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, ὑπεράνω τῶν ἁψίδων τοῦ οὐρανοῦ. Γέννη­σες ὄχι ὅ­πως ὅλες οἱ γυναῖκες, μὲ τὸ γνωστὸ φυσικὸ νόμο, ἀλλὰ κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 952

Γ´ Στάσις Χαιρετισμῶν
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

EΛΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ!

«Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις· χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις»

ΟΣΟΙ, ἀγαπητοί μου, ὅσοι κατοικοῦμε σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ, πρέπει νὰ εμεθα εὐγνώμονες στὸ Θεὸ γιὰ τὶς πολλὲς εὐεργεσίες του, καὶ πρὸ παντὸς γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἀπ᾿ ὅλα, γιὰ τὴν ὀρθόδοξο πίστι μας. Ἔχουμε μιὰ ἀληθινὴ – ζωντανὴ πίστι. Γιὰ νὰ τὸ αἰσθανθοῦμε, ἀρκεῖ ν᾿ ἀκούσουμε τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο, ποὺ εἶνε μιὰ εὐχαριστία πρὸς τὸ Θεὸ καὶ ἕνα ᾆσμα γιὰ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο. Ὁ ὕμνος αὐτὸς ἔχει ὡς θέμα τὸ μεγάλο γεγονὸς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ· ὅτι ἡ ἁγία Τριὰς ἀπεφάσισε νὰ σώσῃ τὸν κόσμο. Καὶ διέταξε ἕναν ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀγγέλους, τὸν Γαβριήλ, νὰ κατεβῇ ἐδῶ στὴ γῆ, νὰ πάῃ σ᾿ ἕνα φτωχόσπιτο, ὅπου κατοικοῦσε ἡ Παρθένος Μαρία, καὶ νὰ τῆς πῇ τὸ «χαῖρε». Αὐτὸ τὸ «χαῖρε» ἔχει ὡς θέμα ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Μὲ τὴ διαφορά, ὅτι τότε ὁ ἄγγελος τὸ εἶπε μιὰ φορά, ἐνῷ ἐδῶ ἐπαναλαμβάνεται ἑκατὸν σαραντατέσσερις (144) φορές· τόσα εἶνε τὰ «χαῖρε» τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου. Ἀπὸ τὰ «χαῖρε» αὐτὰ σᾶς παρουσιάζω ἕνα ζεῦγος· «Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις· χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις» (Ν 5).

* * *

«Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις». Χαῖρε, λέει, Παναγία, διότι σὺ εἶσαι ἐκείνη ποὺ μαλακώνει τὴν ὀργὴ τοῦ δικαίου Κριτοῦ. Σὺ εἶσαι ἐκείνη ποὺ ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ πέφτουμε στὰ γόνατα καὶ παρακαλοῦμε, κ᾿ ἐσὺ φωνάζεις στὸ Θεό· Ἔλεος στοὺς ἁμαρτωλούς!
Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος Κ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 959

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

O ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

«Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ2β΄)

Κάθε Παρασκευὴ τῶν τεσσάρων πρώτων ἑ­βδομάδων τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κάνουμε, ἀγαπητοί μου, ὁμιλίες. Σήμερα, ποὺ λέγεται ἡ Γ΄ στάσις τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε μία σύντομη ἑρμηνεία ἐπάνω στὸν χαιρετισμὸ «Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ 2 β΄).
Ἐδῶ ἐκεῖνο ποὺ ἑλκύει τὴν προσοχὴ εἶνε ἡ λέξις «τεχνολόγοι». Ἡ «τεχνολογία» εἶνε λέξι παλαιά, ἀλλὰ καὶ σύγχρονη· βρίσκεται καὶ σήμερα στὸ στόμα ὅλων. Ὅπως τὰ παιδιὰ πιπιλίζουν μιὰ καραμέλλα, ἔτσι τώρα μικροὶ – με­γάλοι πιπιλίζουν τὴ λέξι «τεχνολογία». Εἶνε ἡ ἐποχὴ τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ. Συνεπῶς ὁ χαιρετισμὸς «Χαῖρε, (ἡ) τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» ἁρμόζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς.

* * *

⃝ Τί θὰ πῇ «τεχνολόγοι»; ποιοί εἶνε «τεχνολό­γοι»; Εἶνε οἱ τεχνῖτες, ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν τέχνη. Ἄλλοι δουλεύουν τὸ μάρμαρο, ἄλ­λοι τὰ μέταλλα, τὸ χρυσὸ καὶ τὸν ἄργυρο, ἄλ­λοι τὸ ξύλο, ἄλλοι τὰ χρώματα, ἄλλοι ἄλλα. Ἀπὸ τὴν τεχνικὴ ἐπεξεργασία αὐτῶν τῶν πρώ­των ὑλῶν βγαίνουν τὰ διάφορα δημιουργήματα (ἀγάλματα, σκεύη, κοσμήματα, πίνακες κ.λπ.). Read more »

Β΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΔΥΣΗ ΠΟΤΕ

«Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ» (Ἀκάθ. ὕμν. Ι1α΄)

Χρόνια τώρα, ἀγαπητοί μου, δὲν ἔπαυσα νὰ ὁμιλῶ ἐπάνω στὸν Ἀκάθιστο ὕμνο. Καὶ πά­λι ἀπόψε μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ θὰ πῶ λίγα λόγια.
Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε ἕνα ποίημα καὶ τραγούδι ποὺ διαφέρει ἀπὸ τὰ ἄλλα τὰ κοσμι­κὰ τραγούδια ὅσο τὸ διαμάντι ἀπὸ τὰ χαλί­κια. Ἐκεῖνα εἶνε ἐφήμερα, αὐτὸς ἀντέ­χει στοὺς αἰ­ῶνες. Ἐψάλη πρώτη φορὰ τὸ 626 μ.Χ. στὴν Κων­σταντινούπολι, στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, ὡς ἔκ­φρασι εὐ­γνωμοσύ­­νης τοῦ λαοῦ τοῦ Βυζαντίου πρὸς τὴν Θεοτόκο, τὴν «ὑπέρ­μαχο στρατηγὸ» τοῦ γένους, γιὰ τὴ διάσωσι τῆς Πόλεως ἀπὸ τὴ συνδυασμένη ἐπιδρομὴ Περσῶν καὶ Ἀβάρων.
Τὸ θέμα τοῦ ποιήματος εἶνε τὸ μυστή­ριο τῆς θείας οἰκονομίας· ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἦλθε ἐπὶ τῆς γῆς κ᾽ ἔγινε ἄν­θρω­­πος, κι ὅτι ἡ Παρθέ­νος Μαρία ὑπηρέτησε στὸ μέγα τοῦτο μυστή­ριο ὅ­ταν «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐ­πέμ­­φθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Α οἶκ.). Αὐ­­τὸ τὸ «Χαῖρε», ποὺ εἶπε ὁ Γαβριὴλ στὴν Παν­αγία, ἐπαναλαμβάνεται ἐδῶ 144 φορές. Καὶ δὲν εἶ­νε βαττολογία, περιττὴ φλυαρία· τὸ κάθε «χαῖ­­ρε» εἶνε γεμᾶτο νόημα. Αὐτὸ ποὺ αἰσθάνεται ὁ ποι­ητὴς τὸ ἐκφράζει μὲ ποικιλία εἰκόνων, παρα­δει­γμάτων καὶ προτυπώσεων τῆς ἁγίας Γραφῆς.
Ὅλα τὰ χρόνια μιλοῦσα κάθε φορὰ στὴν ἀ­κολουθία αὐτὴ κ᾽ ἔχω ἑρμηνεύσει ἀρκετὰ ἀ­πὸ τὰ «Χαῖ­ρε» – ἂν θέλῃ ὁ Θεός, μπορεῖ νὰ τὰ ἐκδώσω σὲ βιβλίο. Ἀπόψε θέλω νὰ σᾶς ἑρ­μηνεύσω ἕναν ἄλλο χαιρετισμό. Ποιόν; Τὸν ἀ­κούσατε στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας· «Χαῖ­ρε, ἀ­στέρος ἀδύτου Μήτηρ» (Ἀκάθ. ὕμν. Ι1α΄). Τί μᾶς λέει; Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2167

Β΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
22 Μαρτίου 2019 βράδυ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

«Αλληλουϊα»

Δὲν θέλω νὰ σᾶς κουράσω. Ἂν ἔχετε λίγη ὑπομονή, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀκολουθίας θὰ ποῦμε λίγα λόγια γιὰ τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.

* * *

Ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, δύο εἴδη μνημεί­ων τέχνης· μνημεῖα ὕλης καὶ μνημεῖα πνεύματος.
Μνημεῖα ὑλικῆς συνθέσεως δημιουργοῦν σπουδαῖοι καλλιτέχνες, γλύπτες, ἀρχιτέκτονες κ.λπ.. Τέτοιο ἀπαράμιλλο μνημεῖο τέχνης εἶνε π.χ. ὁ Παρθενών, ποὺ ἔρχον­ται καὶ θαυ­μά­ζουν πλῆθος ξένοι ἐπάνω στὸν «ἱερὸ βράχο», ὅπως λένε, τῆς Ἀκροπόλεως. Ἐγὼ δὲν τὸν λέω «ἱερό», γιατὶ εἶνε εἰδωλολατρικός· ἐ­γὼ θὰ ἐ­πι­θυμοῦσα ἐπάνω στὴν Ἀ­κρόπολι –νὰ πῶ κάτι τολμηρό;–, νὰ χτίσουμε τὸ ναὸ τοῦ ἐ­λευθερωτοῦ μας Σωτῆρος Χριστοῦ! Ἐν πάσῃ περιπτώ­σει ὁ Παρθενὼν εἶνε ἕνα μνημεῖο μοναδικό.
Ἀλλ᾽ ἐγὼ δὲν θαυμάζω τόσο αὐτὸ ὅσο θαυ­μάζω ἕνα ἄλλο μνημεῖο τέχνης, μνημεῖο λό­γου, ποὺ θὰ μείνῃ ἀκατάλυτο. Ὁ Παρθενὼν δὲν ἀ­πο­­κλείεται μὲ ἕνα σεισμὸ –ποὺ ὁπωσδήποτε θὰ γίνῃ καὶ ἐδῶ καὶ στὸν κόσμο ὁλόκληρο κα­τὰ τὰς Γραφὰς καὶ τὴν Ἀποκάλυψι– νὰ καταστρα­φῇ. Τὰ ὑλικὰ μνημεῖα τὰ φθείρει ὁ πανδαμάτωρ χρό­νος καὶ ἄλλοι παράγοντες (φωτιὰ κ.λπ.), ἐνῷ τὸ μνημεῖο τοῦ λόγου ποὺ θαυμάζω ­μέ­νει ἀ­κατάλυτο. Ποιό εἶνε τὸ μνημεῖο αὐτό, τὸ καλ­λιτέχνημα τοῦ πνεύματος; Εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕ­μνος, ποὺ γιὰ μένα ἔχει ἀξία μεγαλύτερη ἀπ᾽ ὅ,τι ἔχει ὁ Παρθενὼν τῆς Ἀκροπόλεως.
Ἂν μετρήσετε στὴν Ἀκρόπολι τοὺς κίονας (=τὶς κολῶνες) τοῦ Παρθενῶνος, εἶ­νε 46. Ὅ­πως λοιπὸν ὁ Παρθενὼν ἔχει 46 κο­λῶνες, ἔτσι καὶ τὸ μνημεῖο αὐτοῦ τοῦ λόγου ἔχει κολῶ­νες· ὁ ἄγνωστος καλλιτέχνης, ποὺ συνέθεσε τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο, τὸν στερέωσε ἐπάνω σὲ 24 κολῶνες, ποὺ ἐδῶ ὀνομάζονται οἶκοι καὶ ἀντιστοιχοῦν μὲ τὰ 24 γράμματα τοῦ ἀλφαβή­του. «Ἄγγελος πρωτοστάτης…» ὁ πρῶ­τος οἶ­κος, κι ὁ τελευταῖος «Ὦ πανύμνητε μῆτερ…».
Στὴν κορυφὴ κάθε κολώνας τοῦ Παρθενῶ­νος –γιὰ νὰ συνεχίσου­με τὴν παρομοίωσι– ὑ­πάρ­χει τὸ λεγόμενο κιο­νόκρανο, τὸ κράνος – κα­πέλλο ἂς ποῦμε ποὺ σκεπάζει τὸν κίονα. Ὅ­πως λοιπὸν ἐκεῖ οἱ κίονες ἔχουν τὰ κιονόκρα­νά τους, ἔτσι ἐδῶ κάθε οἶ­κος ἀπολήγει ἂς ποῦμε σὲ κι­ονόκρανο, ποὺ εἶνε ἕνα ὡραῖο ἐ­φύμνιον (ἀ­κρι­βέστερα λέγεται ἀνακλαστόν) σὲ δύο μορφές·«Χαῖρε, Νύμφη ἀ­νύμφευτε» καὶ «Ἀλληλούϊα». Καθένας ἀπὸ τοὺς 12 μονοὺς οἴκους ἐπιστεγάζεται – κλείνει μὲ τὸ «Χαῖ­ρε, Νύμφη ἀνύμ­φευτε», καὶ καθένας ἀ­πὸ τοὺς 12 ζυγοὺς οἴ­κους κλείνει μὲ τὸ «Ἀλληλούϊα», ποὺ πέφτουν στὸ τέλος κάθε οἴκου σὰν μιὰ φωτοβολίδα. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1411
Α΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Υπαρχει στον κοσμο χαρα;

«Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει» (Ἀκάθ. ὕμν. Α1α΄)

ΤΟ ΑΣΜΑ, ἀγαπητοί μου, τὸ τραγούδι, ἡ μου­σικὴ εἶνε θεῖο δῶρο. Ἀλλὰ μὲ μία οὐ­σι­ώδη διαφορά· τραγούδι ἀπὸ τραγούδι διαφέρει. Ὑπάρχει τραγούδι ποὺ ὑπηρετεῖ τὸ κα­κό, ἐ­ρεθίζει τὶς κατώτερες ὁρμὲς τοῦ ἀνθρώπου, τὸν βυθίζει στὸν ᾅδη· καὶ ὑπάρχει ἀντιθέτως τραγούδι ποὺ ἐκφράζει τὶς ἀνώτερες ἐφέσεις καὶ τοὺς πόθους του, τοῦ δίνει φτερὰ νὰ φτά­σῃ μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καὶ ν’ ἀκούσῃ τὸ ἀλ­λη­λούϊα. Ὑπάρχουν τραγούδια τῆς γῆς, καὶ τρα­­γούδια τοῦ οὐρανοῦ. Ὑπάρχουν τραγούδια ἀνούσια. Ἡ ἐπίδρασί τους εἶνε ἀσήμαντη. Λίγους συγκινοῦν καὶ μέσα σὲ μία γενεὰ σβήνουν· πρέπει νὰ ψάξῃ κανεὶς σὲ παλαιὲς ἀν­θολογίες γιὰ νὰ βρῇ τοὺς στίχους τους.
Ἀλλὰ ἕνα τραγούδι ἐξακολουθεῖ νὰ συγκι­νῇ βαθύτατα τὶς καρδιὲς τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν· εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ὁ ὕμνος τῆς Παρθένου. Ἀπὸ τότε ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ (τὸ 626 μ.Χ.) ἀκούστηκε στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων, ἔχουν περάσει τό­­σοι αἰῶνες, καὶ ὅμως ὁ χρόνος δὲν κατώρθω­σε νὰ σβήσῃ τὸ τραγούδι αὐτό. Ὅπου κι ἂν βρίσκωνται οἱ ὀρθόδοξοι, εἴτε μέσα στὶς πόλεις εἴτε στὴν ὕπαιθρο εἴτε σὲ ἐξωκκλήσια εἴτε στὸ ἐξωτερικὸ εἴτε μέσα σὲ πλοῖα, ὅλοι ἀ­πόψε αἰσθάνονται ἀγαλλίασι ἀκούγοντάς το.
Τί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Γιὰ νὰ μιλήσου­με ἁπλούστερα, ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε τὸ κόσμημα καὶ καύχημα τῶν Ἑλλήνων. Ἄλλο ποί­ημα μὲ τέτοιο λυρισμό, τέτοιο συν­αί­σθημα, τέ­τοια πτῆσι, τέτοια φτερουγίσματα, δὲν βρίσκει κανείς στὴν παγκόσμια ποί­ησι. Δὲν τὸ λέ­με ἐμεῖς· ξένος γλωσσολόγος διεθνοῦς κύρους εἶπε, ὅτι τὸ ποίημα αὐτὸ μόνο στὴν ἑλ­ληνικὴ γλῶσσα μποροῦσε νὰ γραφῇ. Ἐὰν ἡ γαλλικὴ γλῶσσα εἶνε κατάλληλη γιὰ σαλόνια καὶ διπλωματία, ἐὰν ἡ ἰταλικὴ εἶνε κατάλληλη γιὰ μουσική, ἐὰν ἡ γερμανικὴ εἶνε κατάλληλη γιὰ ἐπιστημονικοὺς ὅρους, ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὸν πλοῦτο τῶν λέξεών της στάθηκε ἱκανὴ νὰ ἐκφράσῃ τὸ ὕψος τῶν ἀληθει­ῶν τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Γι’ αὐτὸ τὸ ποίημα τοῦτο συγκινεῖ τὶς γενεὲς τῶν Ἑλ­λή­νων. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΣΤ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2165

Α΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
15 Μαρτίου 2019 βράδυ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτη

Ο Ακαθιστος υμνος

Κάθε ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἐκεῖνο ποὺ πιστεύει καὶ αἰσθάνεται, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κρύψῃ· νιώθει ἀνάγκη νὰ τὸ ἐκφράσῃ. Καὶ τὸ ἐκφράζει μὲ διαφόρους τρόπους· μὲ τὴ λάμ­ψι ἢ τὴ θλῖψι τοῦ προσώπου του, μὲ τὶς κινή­­σεις καὶ τοὺς μορφασμούς του, μὲ τὴν εὐγένεια, τὸ ὕφος καὶ τοὺς τρόπους του, πιὸ καθαρὰ μὲ τὴ γλῶσσα καὶ τὸν προφορικὸ λόγο του, καὶ πιὸ στα­θερὰ μὲ τὸν γραπτὸ λόγο, τὰ κείμενά του.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ αἰσθάνεται κανεὶς τὸ ἐκ­φράζει καὶ μὲ τὸ τραγούδι του. Τὸ τραγούδι εἶ­νε ἔκφρασις τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου μας. Πές μου τί τραγουδᾷς, νὰ σοῦ πῶ ποιός εἶσαι.
Σήμερα δυστυχῶς ἐπικρατοῦν τραγούδια ποὺ δὲν ἐξυψώνουν ἀλλὰ μᾶλλον ταπεινώνουν κ᾽ ἐξευτελίζουν τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἱστορι­κὸς τοῦ μέλλοντος θὰ διαπιστώσῃ, ὅτι τὰ σημερινὰ τραγούδια, κατὰ 99%, εἶνε τραγούδια αἰσχροῦ ἔρωτα, καὶ θὰ ἀποφανθῇ ὅτι ἡ γενεά μας ὑπῆρξε πανσεξουαλική.
Ὑπῆρξε ὅμως κάποτε ἐποχή, ποὺ μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἔκαιγε μιὰ φλόγα ὄχι φυσικὴ καὶ γήινη, ἀλλὰ οὐράνια. Ἦταν ἡ φωτιὰ τοῦ θεϊκοῦ ἔρωτος. Καὶ ἐκδήλωσις ἀκρι­βῶς αὐτοῦ τοῦ ἔρωτος πρὸς τὸν Θεὸ εἶνε τὰ ποιήματα τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Σήμερα δὲν μποροῦμε νὰ γράψουμε τέτοια ποιήματα καὶ τέτοια τραγούδια. Ὄχι για­τὶ δὲν ὑπάρχει μέλος, ἀλλὰ γιατὶ δὲν ὑπάρχει καρδιά· καρδιά, ποὺ ν᾿ ἀγαπάῃ τὸ Θεό, νὰ τὸν ἀγαπάῃ μὲ τόση ἔντασι ὅση τὸν ἀγάπησαν οἱ πρόγονοί μας.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἐμπνευσμένα τραγούδια τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Ἔχει ἰδέες ὑψηλές, οὐρανογείτονες, οἱ ὁποῖ­ες ντύνονται μὲ ἔκφρασι καὶ ὕφος ἀπαράμιλλο. Εἶνε ἰδέες, ποὺ ἀγγίζουν τὰ ἄστρα τ᾽ οὐ­ρανοῦ καὶ ἐκφράζονται μὲ τὴν πιὸ εὐγενικὴ γλῶσσα τοῦ κόσμου, τὴν Ἑλληνική, τὴ μόνη ἱκανὴ ν᾽ ἀ­ποδώσῃ καὶ τὴν τελευταία ἀπόχρωσι τῆς σκέ­ψεως καὶ τοῦ αἰσθήματος. Νά τί εἶ­νε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος· ἕνα ἀνυπέρβλητο ποί­ημα ποὺ θαυμάζουν οἱ αἰῶνες.
Κάθε ποίημα, ποὺ ἔχει δημιουργηθῆ καὶ τὸ διαβάζουμε, προῆλθε ἀπὸ κάποια αἰτία. Τὸ ποί­ημα λοιπὸν αὐτό, ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, πῶς δη­μιουργήθηκε; Ἡ ἱστορία μᾶς γυρίζει πίσω, στὶς συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες πρωτοακούστηκε. Read more »

Περίοδος Δ΄, Ἔτος
Φλώρινα ἀριθμ. φύλλου 2079
Ἀκάθιστος Ὕμνος, Παρασκευὴ 23 Μαρτίου 2018
Ομιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Το γενος μας ανεκαθεν τιμα την παρθενια

«Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας» (Ἀκάθ. ὕμν. Τ1α΄)

Ὁ κόσμος, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε δημιούρ­γημα τύχης· δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ ἐκ τοῦ μηδενός, αὐτὴ εἶνε ἡ διδασκαλία τῆς ἁ­γίας μας Ἐκκλησίας. Καὶ κορυφὴ τῆς δημιουρ­­γί­ας τοῦ κόσμου εἶνε ὁ ἄνθρωπος.

Ἀ­π᾽ τὴν ἡ­­μέρα ποὺ πάνω στὸ φλοιὸ τῆς γῆς ἐμφανίστηκε ὁ ἄνθρωπος μέχρι τῆς συν­­τελείας τῶν αἰώνων ἔζησαν – ζοῦν – θὰ ζήσουν δισ­ε­κατομμύρια γυναῖκες. Ἀπ᾽ ὅ­λες αὐ­τὲς διακρί­θηκαν καὶ θὰ διακριθοῦν ὡρισμένες εἴ­τε γιὰ προσωπικὰ φυσικὰ χαρίσμα­τα (ὀμορφιά, εὐ­φυ­­ΐα κ.τ.λ.), εἴτε ὡς συγγενεῖς μεγάλων ἀν­δρῶν.
Ἀλλ᾽ ἐὰν ρωτήσετε, ποιά ἀπὸ τὸ πλῆ­θος τῶν γυναικῶν εἶνε ἡ ἀ­νώτερη ἀπ᾽ ὅλες, ἡ βασίλισ­σα τοῦ γυναικείου κόσμου, καὶ ἂν ἐ­μεῖς σιωπή­σουμε, καὶ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ θὰ φωνά­­ξουν, ὅτι ἐκείνη ποὺ ἀνῆλθε σὲ «ὕ­ψος δυσ­ανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς», ὅ­πως λέει ὁ ­Ἀκάθιστος ὕμνος (Α3), εἶνε ἡ ταπεινὴ κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ ὑπερ­αγία Θεοτό­κος.
Δικαίως καὶ πρεπόν­τως τὴν ἐγκωμιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, τὴν ἐγκωμιάζουν ποιηταὶ καὶ ῥήτορες. Καὶ μία ἄριστη συλλογὴ – ἀνθοδέσμη ὡραιοτάτων ἐγκωμίων εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ὁ ὁποῖος ἐπαναλαμβάνει ἑκατὸν σαραν­τατέσσερις (144) φορὲς τὸ πρῶτο «Χαῖρε» ποὺ ἀκούστηκε πρὸς αὐτὴν στὴ Ναζαρέτ (Λουκ. 1,28).
Τί ἐγκωμιάζει ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Ὁ ἁμαρτωλὸς κόσμος τῶν ῥαδιοφώνων καὶ τῆς τηλε­ο­ράσεως, ὁ κόσμος τῆς διαφθορᾶς, τῶν Σοδό­μων καὶ τῆς Γομόρρας, ἐγκωμιάζει τὴ φυσικὴ ὀμορφιὰ τῆς γυναίκας. Τέτοιο κάλλος ἐγκωμι­άζει καὶ ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ Παρθένος Μαρία εἶχε καὶ κάλλος φυσικό. Ἀλλὰ ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος δὲν ἐγκωμιάζει αὐτό. Τὸ κάλλος τὸ φυσικό, ὅσο καὶ ἂν λάμπῃ καὶ ἂν σαγηνεύῃ καὶ ἂν καίῃ καὶ πυρπολῇ, τὸ κάλλος αὐτὸ ποὺ εἶνε πηγὴ δαιμονισμοῦ ἐὰν κατοική­­σῃ σὲ γυναῖκα διεφθαρμένη, τὸ κάλλος αὐτὸ δὲν εἶνε τὸ ἀντικείμενο θαυμασμοῦ τοῦ ἐμ­πνευσμένου ἀνωνύμου ποιητοῦ τοῦ Ἀκαθί­στου ὕμνου. Τὸ φυσικὸ κάλλος, ἡ ὀμορφιὰ αὐ­­τὴ τῶν γυναικῶν, εἶνε ἄνθος ποὺ μαραίνεται. Πηγαίνετε στὰ νεκροταφεῖα καὶ δεῖτε ἐκεῖ «ποῦ τὸ κάλλος τοῦ σώματος;(Ἀκολ. νεκρώσ., εἰς τὸν ἀσπ.).

Read more »

Περίοδος Δ΄ Ἔτος ΛΕ΄
Φλώρινα ἀριθμ. φύλλου 2078

Ὁ Μέγας Κανὼν
Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018 βράδυ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστινου Καντιωτης

Τροποι αφυπνισεως του αμαρτωλου

«Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; τὸ τέλος ἐγγίζει…» (Μ. Καν. κοντάκ.)

Τὰ λόγια αὐτά, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνας ἀ­πὸ τοὺς ὕμνους, ποὺ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ ψάλλεται τὴν περίοδο τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὁ ὕμνος αὐτὸς εἶ­νε ἕνα ἐγερτήριο, μᾶς καλεῖ ὅλους νὰ ξυπνήσουμε. Νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ ποιόν ὕπνο;

* * *

Ὑπάρχουν δύο ὕ­πνοι· ὁ ἕ­νας εἶνε ὁ φυσι­κός, ὁ ἄλλος εἶνε ὁ ὕ­πνος τῆς ἁμαρτί­ας.
Ὁ φυσικὸς ὕπνος εἶνε ὁ γνωστός, αὐτὸς ποὺ κοιμοῦνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, αὐτὸς ποὺ κοιμό­ταν καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀ­φοῦ ἔ­γινε ἄνθρωπος καὶ προσέλαβε τὴν ἀν­θρώπινη φύσι· κοιμήθηκε κάποτε στὸ πλοιάριο στὴ Γεννησαρέτ, καὶ τελευταῖο προσ­κέφαλό του ἦταν ὁ ἀ­κάνθινος στέ­φανος στὸ σταυρό.
Ὁ ὕπνος λοιπὸν εἶνε ἀκατηγόρητος, κ᾽ εἶνε δῶρο τοῦ Θεοῦ ποὺ τονώνει τὸν ἄνθρωπο. Γι᾽ αὐτὸ ὡς τιμωρία θεωροῦ­με τὴν ἀυπνία, ὡς μία μάστιγα. Στὰ παλιὰ χρόνια μία ποινὴ ποὺ ἐπέβαλ­λαν τύραννοι ἦταν ὁ δι᾽ ἀυπνίας θά­νατος. Νὰ εὐ­χαριστοῦμε τὸ Θεὸ γιὰ τὸν ὕπνο. Νὰ λέμε· «Καὶ δὸς ἡμῖν, Δέσποτα, …ἀνάπαυσιν σώματος καὶ ψυχῆς… ὕπνον ἐλαφρόν» (Ἀπόδειπν.).
Ὑπάρχει ὅμως κι ὁ ἄλλος ὕπνος, γιὰ τὸν ὁποῖο παρακαλοῦμε· «Διαφύ­λαξον ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ ζοφε­ροῦ ὕ­πνου τῆς ἁμαρ­τίας…» (ἔ.ἀ..)· φύλαξέ μας μὴν πέσουμε στὸν σκοτεινὸ ὕπνο τῆς ἁμαρτίας. Ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ὁ ὕπνος τῆς ἁ­μαρ­τίας; Εἶνε ἡ ἀναισθη­σία καὶ ἀδιαφο­ρία γιὰ τὰ πνευματικὰ ζητήματα.
Μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν ὕπνων ὑπάρχουν ὁ­μοιότητες. Θὰ πῶ μία δύο καὶ παρατηρῆστε.
Αὐτὸς ποὺ κοιμᾶται δὲν ἔχει αἴσθησι τί γίνε­­ται γύρω του, ἂν τὸν ἀπειλοῦν ἢ τὸν κλέβουν ἢ ἂν πῆρε φωτιὰ τὸ σπίτι του. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἁμαρτωλό· δὲν ἔχει αἴσθη­σι τοῦ πνευματικοῦ κινδύνου καί, ἐνῷ αὐτὸς ἀ­διαφορεῖ, ὁ σατανᾶς εἰσβάλλει στὴν ψυχὴ καὶ κυριαρχεῖ μὲ κακοὺς λογισμούς. Ὁ νέος π.χ. ποὺ συχνάζει σὲ νυχτερι­νὰ κέν­τρα κινδυνεύει, μὰ δὲν τὸ συνειδητοποιεῖ. Κά­ποτε στὴ ῾Ρόδο σ᾽ ἕνα τέτοιο κέντρο πῆραν φωτιὰ καὶ κάηκαν 25-30 ἄ­τομα, κ᾽ ἔφριξαν ὅλοι. Ὅταν καίγεται τὸ κορμὶ φρίτ­του­με, ὅταν πυρπολοῦνται ψυχὲς ἀδιαφοροῦμε. Read more »

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΕ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2076

Δ΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
16 Μαρτίου 2018 βράδυ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Και στον πολεμο και στην ειρηνη

«Χαῑρε, δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια·

χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι» (Ἀκάθ. ὕμν. Ψ5)

Ἆσμα, ἀγαπηγοί μου, ᾆσμα δηλαδὴ τραγούδι, ποὺ ἔψαλαν οἱ πρόγονοί μας, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ Βυζαντίου, εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Περιλαμβάνει ἑκατὸν σαραντατέσσερα (144) «Χαῖρε», μὲ τὰ ὁποῖα ἐπαναλαμβάνει τὸν χαιρετισμὸ ποὺ εἶπε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ πρὸς τὴν Θεοτόκο «Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ…» (Λουκ. 1,28).
Συνήθως, σὲ ὀλιγόλεπτα κηρύγματα, ἑρμηνεύουμε ἕνα ἢ δύο χαιρετισμοὺς τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου. Σήμερα θὰ προσπαθήσουμε νὰ δώσουμε μιὰ ἑρμηνεία στὸ «Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι» (Ἀκάθ. ὕμν. Ψ5). Τί σημαίνει αὐτό· Χαῖρε, Παναγία, γιατὶ μὲ τὴ δική σου βοήθεια ὑψώνονται ἀπὸ μᾶς μνημεῖα νίκης, ἐνῷ οἱ ἐχθροί μας καταπίπτουν νικημένοι.

* * *

⃝ Ὁ χαιρετισμὸς αὐτός, ἀγαπητοί μου, μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ ἱστορικὸ ἐκεῖνο γεγονὸς ποὺ συνέβη στὴν πόλι τῶν ὀνείρων μας, τὴν Κωστατινούπολι, τὸ 626 μ.Χ..
Πᾶνε ἀπὸ τότε αἰῶνες πολλοί. Ἡ Πόλις μας τὸ ἔτος ἐκεῖνο πολιορκήθηκε ἀπὸ τὴν ξηρὰ καὶ ἀπὸ τὴ θάλασσα. Καὶ ἦταν ἀδύνατον οἱ Βυζαντινοὶ πρόγονοί μας νὰ νικήσουν, γιατὶ ὁ ἔνδοξος τότε αὐτοκράτωρ, ὁ Ἡράκλειος, μὲ τὸ στρατό του ἀπουσίαζε χιλιόμετρα μακριὰ ἀγωνιζόμενος ἐναντίον τῶν Περσῶν. Τότε λοιπὸν οἱ Ἄβαροι ἔκαναν ἐπιδρομή, καὶ νομίζοντας πὼς εὔκολα θὰ νικήσουν ἀποθρασύνθηκαν· ἰταμοί, ὑπερήφανοι καὶ ἐγωισταί, ἔλεγαν στοὺς Βυζαντινούς· Δὲν γλυτώνετε, ἀδύνατον νὰ σωθῆτε· μόνο ἂν γίνετε ψάρια καὶ κολυμπήσετε στὸ Βόσπορο ἢ γίνετε πουλιὰ καὶ πετάξετε, τότε μόνο θὰ ζήσετε.
Ἀλλὰ ἔκανε ὁ Θεὸς τὸ θαῦμα καὶ ταπείνωσε τοὺς ὑπερηφάνους. Τὴ νύχτα – τὰ μεσάνυχτα φύσηξε ἄνεμος σφοδρός, τὰ πλοῖα τῶν ἐχθρῶν ἔγιναν συντρίμμια, κι αὐτοὶ τὸ πρωὶ διαλύθηκαν· ἔφυγαν ντροπιασμένοι, καὶ ἡ Βασιλεύουσα ἐ­λευθερώθηκε.
Τότε οἱ Χριστιανοί, εὐγνωμονώντας τὸν Κύριο καὶ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο γιὰ τὴ σωτηρία, πῆγαν στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν καὶ δοξολογοῦσαν. Καὶ τότε γιὰ πρώτη φορὰ ἐψάλη ὁ ὑπέροχος αὐτὸς ὕμνος, τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».
>⃝ Καὶ δὲν εἶνε αὐτὴ ἡ μόνη φορά. Ἄλλη μιὰ φορά, δευτέρα φορά, ἡ Παναγία ἔδειξε τὴν προστασία της στὸ γένος μας, καὶ τότε ἀκούστηκε πάλι ὁ ὕμνος αὐτός.
Ἦταν τὸ 1821. Τότε οἱ πρόγονοί μας σήκωσαν τὴ σημαία τῆς ἐλευθερίας, εἶπαν «ἐλευθερία ἢ θάνατος», καὶ πῆραν μεγάλο θάρρος ἀπὸ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο. Ὡς ἡμέρα ἐθνεγερσίας ὥρισαν τὴν 25η Μαρτίου 1821, ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Read more »

Γ´ Στάσι Χαιρετισμῶν

Δύο ὁμιλίες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ πρώτη εἶναι σε pdf

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΙΣΟΝ; Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ!

«Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα» (Ἀκαθ. ὕμν. Ρ2α´)

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
5 Ἀπριλίου
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινος Καντιώτης

Ο παραλογισμος του συγχρονου πολιτισμου

«Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ2β΄)

Κάθε Παρασκευὴ τῶν τεσσάρων πρώτων ἑ­βδομάδων τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κάνουμε, ἀγαπητοί μου, ὁμιλίες. Σήμερα, ποὺ λέγεται ἡ Γ΄ στάσις τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε μία σύντομη ἑρμηνεία ἐπάνω στὸν χαιρετισμὸ «Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ 2 β΄).
Ἐδῶ ἐκεῖνο ποὺ ἑλκύει τὴν προσοχὴ εἶνε ἡ λέξις «τεχνολόγοι». Ἡ «τεχνολογία» εἶνε λέξι παλαιά, ἀλλὰ καὶ σύγχρονη· βρίσκεται καὶ σήμερα στὸ στόμα ὅλων. Ὅπως τὰ παιδιὰ πιπιλίζουν μιὰ καραμέλλα, ἔτσι τώρα μικροὶ – με­γάλοι πιπιλίζουν τὴ λέξι «τεχνολογία». Εἶνε ἡ ἐποχὴ τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ. Συνεπῶς ὁ χαιρετισμὸς «Χαῖρε, (ἡ) τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα» ἁρμόζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς.

* * *

⃝ Τί θὰ πῇ «τεχνολόγοι»; ποιοί εἶνε «τεχνολό­γοι»; Εἶνε οἱ τεχνῖτες, ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν τέχνη. Ἄλλοι δουλεύουν τὸ μάρμαρο, ἄλ­λοι τὰ μέταλλα, τὸ χρυσὸ καὶ τὸν ἄργυρο, ἄλ­λοι τὸ ξύλο, ἄλλοι τὰ χρώματα, ἄλλοι ἄλλα. Ἀπὸ τὴν τεχνικὴ ἐπεξεργασία αὐτῶν τῶν πρώ­των ὑλῶν βγαίνουν τὰ διάφορα δημιουργήματα (ἀγάλματα, σκεύη, κοσμήματα, πίνακες κ.λπ.).
⃝ Ἀλλὰ «τεχνολόγοι» δὲν εἶνε μόνο αὐτοί· «τεχνολόγοι» εἶνε καὶ ὅσοι δουλεύουν τὸ δυσ­κολώτερο ἀπ᾿ ὅλα· τὸ λόγο. Ὁ λόγος! ὁ πεζός, ὁ ποιητικός, ὁ γραπτὸς καὶ ὁ προφορικός, διὰ τοῦ ὁποίου ἐκφράζεται ὁ ἐνδιάθετος λόγος, οἱ σκέψεις. Στὴν Ἀφρικὴ οἱ ἰθαγενεῖς ἔχουν λίγες λέξεις· ἐνῷ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχει χιλιά­δες λέξεις, τὸ λεξιλόγιο τῶν ἰθαγενῶν ἐκείνων δὲν ξεπερνᾷ τὶς διακόσες λέξεις. Ὅπως τὸ νήπιο ἔτσι κι αὐτοὶ ἔχουν πενία λέξεων· προσπαθοῦν ἄτεχνα νὰ ἐκφρασθοῦν μὲ λίγες λέξεις. Ἐνῷ ὁ καλλιεργημένος, ὁ λόγιος, ἔχει τέχνη στὸ λόγο, κάνει λογοτεχνία. Καὶ κάτι, ποὺ ὁ ἁπλοϊκὸς τὸ λέει σὲ 4 – 5 λέξεις, οἱ λογο­τέχνες καὶ ποιηταὶ τὸ λένε μὲ 100 καὶ 200 λέξεις. Ἀπ᾿ ὅλη ὅμως τὴ λογοτεχνία τί μένει; Συχνὰ δὲν βγαίνει νόημα· σύγχυσι, κουβάρι μπλεγμένο.
⃝ «Τεχνολόγοι» ὅμως ἐδῶ εἶνε προπαντὸς οἱ φιλόσοφοι καὶ ῥήτορες. Αὐτοὶ μπροστὰ στὸ θαῦμα τῆς ἐκ Παρθένου γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ τὰ χάνουν, μένουν ἄφωνοι· ἡ Παναγία τοὺς ἀποδεικνύει «ἀλόγους», ἀφοῦ δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν τὸ ὑπὲρ λόγον θαῦμα της.
Ὁ Χριστός, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο διὰ τῆς Παναγίας, «ἤλεγξε» αὐτοὺς τοὺς «τεχνολό­γους». Πῶς; Read more »

Β΄ Χαιρετισμοὶ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Μετανοια, ο δρομος της ανορθωσεως

«Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων· χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων»
(Ἀκαθ. ὕμν. Λ1)

Κῆπος, μυστικὸ περιβόλι εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Ἀπὸ τὸ μυστικὸ αὐτὸ περιβόλι τῆς Θεοτόκου θὰ κόψω ἕνα λουλούδι, θὰ πάρω ἕνα χαιρετισμό· «Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων· χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων».

* * *

Ἐδῶ ὁ ὑμνῳδὸς λέει δύο πράγματα. Ὅτι ἡ γέννησις τοῦ Χριστοῦ, ἡ σάρκωσις τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς ἁγίας Τριάδος, τῆς ὁποίας ὄργανο ἔγινε ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ ἔνσαρκος οἰκονομία, εἶνε ἡ «ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων». Ἀλλὰ ὅταν ὁμιλεῖ περὶ ἀνορθώσεως ὁ ποιητής, ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε. Ἂς δοῦμε λοιπὸν τὴν πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου πρῶτα, καὶ κατόπιν νὰ δοῦμε μὲ λίγα λόγια τὴν ἀνόρθωσί του.
1. «Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων». Ὁ χαιρετισμὸς αὐτὸς ἀνήκει στὸ στοιχεῖο λάμβδα (Λ). Καὶ στὸ στοιχεῖο αὐτὸ ὁ ποιητὴς ἀναφέρεται στὸ γεγονὸς ἐκεῖνο, κατὰ τὸ ὁποῖο ἡ ἱερὰ οἰκογένεια μετέβη στὴν Αγυπτο. Ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του ὁ ὑμνῳδὸς τὴν ἀνθρωπότητα, καὶ πρὸ παντὸς ἕνα τμῆμα της, ὅπως ἦτο πρὸ Χριστοῦ. Ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του τὴν Αγυπτο, ὅπου πρὸ Χριστοῦ ―ὅπως καὶ σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο πλὴν μιᾶς γωνίας τῆς γῆς, τῆς Ἰουδαίας― δὲν ἐλατρεύετο ὁ ἀληθινὸς Θεός. Read more »

Α΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η ΔΑΜΟΚΛΕΙΟΣ ΣΠΑΘΗ

«Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει· χαῖρε, δι᾽ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει» (Ἀκάθ. ὕμν. Α1)

Ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, ἐχθροὶ τῆς ἁγί­ας μας Ἐκκλησίας, ποὺ καταβάλλουν προ­σπάθεια νὰ ξερριζώσουν ἀπ᾿ τὶς καρδιὲς τῶν ἀν­θρώπων τὴν πίστι στὸ Χριστό. Πολλὲς κατηγορίες ἐπιρρίπτουν. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶνε, ὅτι ἡ θρησκεία μας κάνει τοὺς ἀνθρώπους λυπη­μένους καὶ σκυθρωπούς, φυγαδεύει τὴ χαρά, καλλιεργεῖ τὸν πεσσιμισμό, τὴν ἀπαισιοδοξία.
Ψευδὴς κατηγορία. Ἐὰν ὑπάρχῃ κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο μία θρησκεία ποὺ καλλιεργεῖ τὴ χα­ρὰ καὶ σκορπίζει κατὰ τὸν ποιητὴ «γλυκὲς χρυ­σὲς ἐλπίδες» (Κρυστάλλης), εἶνε ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ μία ἀπόδειξις τρανὴ εἶνε ὁ Ἀκάθιστος Ὕ­μνος, τὸ ἀριστούργημα αὐτὸ τῆς ἐκκλησι­αστι­κῆς ἀλλὰ καὶ τῆς παγκοσμίου ποιήσεως.
Θέμα τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου εἶνε τὸ ἀνέκφραστο μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λό­γου τοῦ Θεοῦ. Μὲ ζωηρὲς εἰ­κόνες, ποὺ ὁ ἐμ­πνευσμένος ποιητὴς παίρνει ἀπ᾿ ὅλη τὴ δημι­ουργία, προσπαθεῖ νὰ παραστήσῃ τὰ διάφορα στάδια, τὶς φάσεις τοῦ σχε­δίου τῆς θείας οἰκο­νομίας, ἀπὸ τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ μέχρι τὸ Γολγοθᾶ, καὶ καταλήγει στὸν ὕμνο τῆς ὑπερ­αγίας Θεοτόκου, ποὺ ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ «τὸν πάντων ἁγίων ἁγι­ώτατον Λόγον» (Ἀκάθ. ὕμν. Ω οἶκ.).
Πῶς ἀρχίζει; Μὲ τὸ «χαῖρε» τοῦ Εὐαγγελισμοῦ· «Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐ­πέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ χαῖρε…» (ἔ.ἀ.. Α οἶκ.). Τὸ «χαῖρε» αὐτὸ ἐπαναλαμβάνει ὄχι 1 ἀλλὰ 144 φορές. Τί σημαίνουν λοιπὸν αὐτὰ τὰ βροντόφωνα «χαῖρε» τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴν Παναγία;
Σημαίνουν, ὅτι ἡ Παναγία πρέπει νά ᾽χῃ χαρά. Ἀλλὰ χαρὰ πρέπει νὰ αἰσθάνωνται καὶ τὰ πλή­­θη τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν στὸ μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Σωτῆρος. Καὶ πράγματι ὁ Χριστὸς –δὲν εἶ­νε μῦθος, εἶνε πραγματικότης–, ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ πηγὴ καὶ ἀκένωτη δεξαμενὴ τῆς ἀνέκφραστης χαρᾶς. Ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ χαρὰ τοῦ κόσμου. Read more »

H ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ὁμιλία τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

     «Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν
καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν,
τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας,
τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου ὕμνοις τιμήσωμεν»

ΑΠΟΨΕ ἡ ὁμιλία θὰ εἶνε δογματική· θὰ μιλήσουμε πάνω σὲ ἕνα δόγμα τῆς πίστεως.
Τί θὰ πῇ δόγμα; Δόγμα εἶνε αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ πρέπει νὰ τὸ πιστεύουμε καὶ νὰ τὸ παραδεχώμεθα ὡς ἀπόλυτη ἀλήθεια. Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας; Πολλὰ πράγματα. Διδάσκει ―καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ξέρῃ― τί εἶνε ὁ κόσμος, τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος, τί εἶνε τὸ σῶμα καὶ τί ἡ ψυχή, τί εἶνε ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, τί εἶνε ἁγία Τριάς, τί εἶνε Θεὸς Πατήρ, τί εἶνε Υἱός, τί εἶνε Πνεῦμα ἅγιο, τί εἶνε παράδεισος καὶ τί κόλασις, τί εἶνε Ἐκκλησία, τί εἶνε τὰ μυστήρια, τί εἶνε ἡ βάπτισις, ὁ γάμος, ἡ θεία εὐχαριστία κ.τ.λ.. Ὅλα αὐτὰ εἶνε μαθήματα, ποὺ πρέπει νὰ τὰ ξέρῃ.
Δυστυχῶς ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια. Οἱ Χριστιανοὶ οὔτε τὸ ἀλφαβητάριο τῆς πίστεως δὲν ξέρουνε. Καὶ ὄχι μόνο οἱ ἀγράμματοι ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τάχα ἐπιστήμονες. Ξέρουν πολλὰ ἄλλα πράγματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ θρησκεία μας ἔχουν μεσάνυχτα. Καὶ πῶς νὰ ξέρουν, ὅταν στὴν ἐκκλησία δὲν πατᾶνε παρὰ μόνο Χριστούγεννα καὶ Πάσχα;
Ἂς δοῦμε λοιπὸν τώρα, τί διδάσκει ἡ Ὀρθοδοξία μας γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας. Ἔχει δὲ μεγάλη σημασία τὸ δόγμα περὶ τῆς Θεοτόκου, διότι συνδέεται ἀμέσως μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Read more »