Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Ιούνιος, 2010

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 7th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

-1

Αγαπητοί φίλοι της Ιεραποστολής,

Σας ενημερώνουμε ότι κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού του Ιεραποστολικού Συνδέσμου το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα μας. Στο περιοδικό θα βρείτε άρθρα σχετικά με την ανθρωπιστική αποστολή στην Αϊτή, την ιεραποστολική δράση στο Κονγκό, την Ζιμπάμπουε και την Ινδονησία και την ανακαίνιση του Ιερού Ναού Αγ. Σπυρίδωνος στην Αίγυπτο.

_________________

****************

Συλλαλητηριο Κατα Της Ελευσεως Του Παπα» 2-5-01

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 6th, 2010 | filed Filed under: «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»

Συλλαλητηριο Κατα Της Ελευσεως Του Παπα» 2-5-01

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

________________________

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 6th, 2010 | filed Filed under: «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»


___________________________

» Ηρθε η ωρα για το μαρτυριο»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 6th, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Ένας μεγάλος Ρουμάνος Γέροντας ο Π. Ιουστίνος Πάρβου το λέει ξεκάθαρα : » ΄Ηρθε η ώρα για το μαρτύριο»

Este vremea muceniciei. Είναι ο καιρός του μαρτυρίου π. Ιουστίνος Πάρβου. (Ελληνική απόδοση)

Ἦρθε ὥρα γιά τό μαρτύριο!
Μετάφραση κειμένου π Ἰουστίνου Πάρβου (γιά τσίπ)
Μέ μεγάλο πόνο καί ἀνησυχία ἔρχομαι νά σᾶς μιλήσω γιατί αἰσθάνομαι ὅτι τό ὀφείλω αὐτό στό Θεό, στή συνείδησή μου καί στήν καρδιά μου καί δέ μπορῶ νά προσπεράσω αὐτό τό ἐπικίνδυνο κύμα τό ὁποῖο σηκώθηκε νά καταπιεῖ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ἀκόμα καί τούς ἐκλεκτούς, χωρίς νά μέ νοιάζει.
Δέν εἶναι δική μου ἀποστολή ὡς ἁπλός μοναχός, κρυμμένος πάνω σέ ἕνα βουνό, νά σᾶς κάνω γνωστούς αὐτούς τούς κινδύνους πού ἔρχονται πάνω στήν Ἐκ-κλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά εἶναι τῆς Ἱεραρχίας, τῶν μεγάλων αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας.  Ἀλλά ἐάν αὐτοί δέ λένε τίποτα γιά αὐτά τά πράγματα πού νοιάζουν τό λαό, ἔχοντας ἄλλες πολύ πιό σημαντικές ἀπασχολήσεις ἐκτός ἀπό αὐτές, ἐγώ δέν μπορῶ νά προσπεράσω τή φωνή ὅλων σας, ὅσων μείνατε πιστοί στό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί περιμένετε καί μοῦ ζητήσατε τή γνώμη μου ἀπέναντι σ’ αὐτή τήν ὀδυνηρή πραγματικότητα τήν ὁποία ζοῦμε.
Γιά αὐτό τέκνα μου, ἔρχομαι καί σᾶς λέγω ὅτι ἦλθε ἡ ὥρα νά δοξάσουμε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν Ἰησοῦ Χριστό, τό μόνο ἀληθινό Θεό.  Δέ πίστευα ὅτι θά ζῶ νά δῶ καί ἐγώ τήν ἀρχή αὐτῶν τῶν Ἀποκαλυπτικῶν καιρῶν τοῦ πόνου ἀλλά ἰδού ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἦλθε πιό νωρίς ἐπάνω μας λόγω τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν ἀνομιῶν πού ἔχουμε διαπράξει.  Καί βλέπω πώς οἱ καημένοι οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι
ἕτοιμοι νά ξεπεράσουν αὐτές τίς παγίδες τοῦ πονηροῦ, τοῦ ὁποίου ἡ καινούργια ἀπόφαση εἶναι νά σφραγίσει τίς ψυχές σας μέ τή σφραγίδα τοῦ διαβόλου – 666.
Ὅλοι διαβάσαμε τήν Ἀποκάλυψη καί τίς προφητεῖες πού ἔχουν γραφτεῖ 2000 χρόνια πρίν «καί ποιεῖ πάντας, τούς μικρούς καί τούς μεγάλους, καί τούς πλουσίους καί τούς πτωχούς, καί τούς ἐλευθέρους καί τούς δούλους, ἴνα δώσωσιν αὐτοίς χάραγμα ἐπί τῆς χειρός αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἡ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν, καί ἴνα μή τίς δύνηται ἀγορᾶσαι ἡ πωλῆσαι εἰ μή ὁ ἔχων τό χάραγμα τό ὄνομα τοῦ θηρίου ἡ τόν ἀριθμόν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ»(Ἀποκ. 13, 16-17)
Ὁ καιρός αὐτός τόν ὁποῖο ζοῦμε εἶναι πρόδρομος αὐτῆς τῆς προφητείας.
Πιεζόμενοι ἀπό τό νόμο καί τήν κυβέρνηση οἱ Ρουμάνοι εἶναι ἀναγκασμένοι νά μποῦν σέ ἕνα σχέδιο ἐντοπισμοῦ καί ἐπιτήρησης, σέ ἐθνικό καί παγκόσμιο ἐπίπεδο.  Σχέδιο πού, στήν πράξη, κλέβει τήν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων.  Ζητᾶνε ἀπό τούς Ρουμάνους νά βάλουν πάνω στά διαβατήρια καί πάνω στά διπλώματα ὁδηγήσεως αὐτό τό βιομετρικό τσίπ, τό ὁποῖο περιέχει τό ψηφιακό ἀποτύπωμα καί τή φωτογραφία.
Μᾶλλον γιά πολλούς ἀνάμεσά σας αὐτό τό τσίπ εἶναι κάτι ἀσήμαντο ἀλλά πίσω ἀπό αὐτό τό σύστημα πού καταγράφει τούς ἀνθρώπους καί περιέχει ὅλα τά δεδομένα (πληροφορίες) κρύβεται μία ὁλόκληρη δικτατορία, ἕνα δαιμονικό σχέδιο, μέσω τοῦ ὁποίου δέχεσαι νά πουλήσεις τήν ψυχή σου στό διάβολο. Ἡ καταγραφή τῶν ἀνθρώπων, ὅπως κάνουμε μέ τά ζῶα, εἶναι τό πρῶτο βῆμα ἀπό τά μέτρα πού πέρνουνε γιά νά ἐλέγχουν ἀπόλυτα τόν ἄνθρωπο.
Ἀγαπητοί μου, ὅπως οἱ Ἅγιοι Πατέρες προφητεύουν ἄν δεχθεῖτε αὐτό τό τσίπ εἶναι σάν νά ἀρνεῖστε τήν πίστη σας. Νά μή πιστεύετε ὅτι μποροῦμε νά ὑπηρετήσουμε καί τό Θεό καί τό μαμμωνά.  Ὄχι ἀγαπητοί μου, μή πάρετε αὐτό τό δαιμονικό σῆμα τό ὁποῖο θά σᾶς πάρει ὅτι σας ἀνήκει σάν κληρονομιά ἀπό τό Θεό, τo δικαίωμα γιά ταυτότητα, μοναδικότητα καί γνησιότητα, τοῦ κάθε ἀνθρώπου.  Πρέπει νά ὑπερασπίσουμε αὐτό τό δικαίωμα πού μας ἔδωσε ὁ Θεός, ἄν καί θά πρέπει νά τό πληρώσουμε μέ τή ζωή μας. Τσάμπα ἔχετε κερδίσει τοῦ κόσμου τά πράγματα ἄν χάσετε τίς ψυχές τίς δικές σας καί τῶν παιδιῶν σας, γιατί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοί μας λένε πολύ ξεκάθαρα ὅτι «πειθαρχείν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἡ ἀνθρώποις»(Πράξ. ἔ 29).
Γι’ αυτό σας λέω εἶναι ὁ καιρός τοῦ μαρτυρίου.  Κατά τή γνώμη μου εἴμαστε στούς καιρούς, στούς ὁποίους ὁ μόνος δρόμος γιά τή σωτηρία εἶναι τό μαρτύριο.  Τώρα εἶναι ἡ ὥρα νά μαρτυρήσουμε μέ τή δική μας ζωή.  Μέχρι τώρα αὐτό ἦταν τσάμπα δέν θά εἶχε νόημα.
Δυστυχῶς ἐμεῖς δέν ἔχουμε μία ὀρθόδοξη νεολαία τόσο καλά ὀργανωμένη ὅπως ἔχουν οἱ Ἕλληνες, ἡ δική μας εἶναι περισσότερο εὐλαβής, εἶναι ἀλήθεια, ἀλλά καί χωρίς θάρρος καί ἀντιδράσεις.
Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πόσο γενναία ἀντέδρασαν οἱ Ἕλληνες καί οἱ Σέρβοι ὅταν διαμαρτυρήθηκαν γιά τό τσίπ καί αὐτοῦ τοῦ συστήματος καταγραφῆς καί τοῦ ἀπόλυτου ἐλέγχου τῆς ταυτότητος. Οἱ νέοι τους μεγάλωσαν ἀπό μικροί σ’ αὐτό τό πατερικό πνεῦμα τόσο μέσα στίς οἰκογένειες ὅσο καί στά σχολεῖα τους, ἔχουν γνώσεις τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀπό πατέρα σέ γιό διδάχθηκαν τήν πατερική παράδοση.  Ἀπό τά χρόνια τοῦ κομμουνισμοῦ μέχρι τώρα ἐμεῖς δείξαμε ὅτι συνέχεια εἴμαστε ὑπηρέτες τῶν ἄλλων, ξεχνώντας τό θάρρος καί τήν ἀξιοπρέπεια τῶν Παλαιῶν Ρουμάνων.
Ὅλες οἱ γειτονικές χῶρες καί οἱ λαοί προσπάθησαν νά ξεφύγουν ἀπό τόν κομμουνισμό καί μέ κάποιο τρόπο νά  πετύχουν τήν ἀνεξαρτησία τους καί τό κατάφεραν σέ κάποιο βαθμό.  Ἀλλά ἡ Ρουμανία ἡ ὁποία ἐπλήγει περισσότερο ἀπό τό κομμουνιστικό θηρίο, καί ὁ λαός τῆς ἔπαθε τά χειρότερα ἐγκλήματα καί κατα¬στρο¬φές στίς κατασκηνώσεις καί ἐκτοπίσεις, ἔφτασε σήμερα στή σαπίλα.  Στήν Ἐκκλησία μας ἡ κατάσταση εἶναι πολύ χάλια, γιατί οἱ πιστοί δέν ἔχουν ἐνημερωθεῖ σχετικά μέ τίς προκλήσεις τοῦ σήμερα.  Σέ μας ὁ καημένος ὁ Ρουμάνος ἄν τόν κολακέψεις λίγο, δέν τόν ἐνδιαφέρει πιά κανένας εὐαγγελικός κανόνας.
Φταίει ἡ ἄγνοια γιατί ἄν ὁ ἴδιος δέν ἔχει καμία γνώση ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀπό τό σχολεῖο, ἀπό τήν οἰκογένεια, ἀπό τήν κοινωνία, ἡ ἄγνοια νικάει. Γιατί ὁ Ρουμάνος ἔχει ἕνα κείμενο στό κεφάλι του.  «Πείθεσθαι τοίς ἠγουμένοις», σ’ αὐτόν πρέπει νά λειτουργεῖ αὐτό τό κείμενο. Ἐμᾶς μας κατηγοροῦσαν στή φυλακή, χρησιμοποιώντας μέ πονηριά τό εὐαγγελικό κείμενο, ὅπως κάνουν οἱ προτεστάντες. «Ἐσεῖς ἤσασταν πεισματάρηδες βρέ, ἐξεγερμένοι. Δέν ἀκούσατε τό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου;  Τί χριστιανοί εἶστε; χάνετε τή ζωή σας μάταια».  Ἔτσι προσπαθοῦσαν στή φυλακή νά τούς ἐπανεκπαιδεύσουν  οἱ  κόκκινοι κομμουνισταί ἀπό τότε. Τό ἴδιο κάνουν καί τώρα μέ τό λαό μας οἱ σημερινοί κομμουνιστές πού  φορᾶνε ἄσπρα ροῦχα.
Θέλουν καί προσπαθοῦν τή διάλυση τοῦ θεϊκοῦ μέσω τῆς σχετικοποίησης  τῶν θεμελιωδῶν ἀξιῶν τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως μέσω Οἰκουμενισμοῦ, θέλουν τήν κατάταξη κai τήν ταύτιση τῶν παιδιῶν μας μέ τό ἄθεο μοντέλο. Ἄν ἐγώ λέω σέ ἕναν ἄνθρωπο πού ἔχει πέντε παιδιά στό σπίτι «παιδί μου μή παίρνεις τό διαβατήριο ἡ τήν ταυτότητα» ὁ ἴδιος δέν καταλαβαίνει καί λέει «καλά πάτερ τί θά τούς δώσω νά φᾶνε;» Καί θά τόν βάλεις μπροστά σ’αὐτή τή δύσκολη κατάσταση;
Εἴμαστε ἐμεῖς ἕτοιμοι ὅπως ὁ μάρτυρας Brancoveanu τότε, νά κάνουμε ἅγια τά παιδιά μας;
Δέν εἴμαστε ἕτοιμοι καί τότε ποιός φταίει γιά αὐτό; Ὄχι ἐμεῖς ἡ Ἐκκλησία; Ὄχι ἐμεῖς τά μοναστήρια πού εἴμαστε μπροστά στό Ἅγιο Βῆμα καί πρέπει νά ποῦμε στούς ἀνθρώπους τήν ἀλήθεια καί νά ποῦμε τί τούς περιμένει αὔριο.  Ἀλλά στίς Ἐκκλησίες καί στίς ἐνορίες οὔτε κάν ὑπάρχει ἕνα τέτοιο πρόβλημα.  Σέ διώχνουνε καί σοῦ λένε ὅτι εἶσαι πολύ πίσω καί σέ κοροϊδεύουν.
Ἀλλά ἐάν ὁ ἱερέας δέν ξέρει τίποτα ἀπό αὐτά τά πράγματα τότε τί νά πεῖς στόν καημένο τόν πιστό, ὁ ὁποῖος ἴσα ἴσα ποῦ ἀνοίγει τό εὐαγγέλιο δυό τρεῖς φορές τό χρόνο ἡ μία φορᾶ στή ζωή του;  Φταῖνε ὅλοι αὐτοί πού εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τήν ἐκπαίδευση αὐτοῦ τοῦ λαοῦ οἱ καθηγητές, οἱ δάσκαλοι, οἱ ἱερεῖς καί οἱ ὑπουργοί.
Σᾶς ζητάω λοιπόν εἰς τό ὄνομα τοῦ σωτήρα Χριστοῦ ὁ ὁποῖος εἶπε:
«Πᾶς οὔν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγῶ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοίς•  ὅστις δ’ ἄν ἀρνήσηται μέ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν καγῶ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοίς ὅστις δ’ ἄν ἀρνήσηται μέ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν καγῶ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοίς».
(Μτ. 10,32,33).
Νά ζητᾶτε ἀπό τίς ρουμανικές ἀρχές νά ἀνακαλέσει αὐτούς τούς νόμους πού ἐπιτρέπουν τήν καταγραφή καί τήν ἠλεκτρονική παρακολούθηση τῶν Χριστιανῶν, τό ὁποῖο σημαίνει ὅτι χάνουμε τήν ἐλευθερία μέ τήν ὁποία γεννηθήκαμε.
Ἀλλά θά πάρουμε τή πληρωμή γιά τίς ἁμαρτίες μας τό θάνατο, ὁ ὁποῖος νά μήν εἶναι, ὁ Θεός φυλάξει, γιά ἐξαργύρωση. Ἐπειδή ὁ Χριστός ἔχυσε μία φορᾶ τό αἷμα του γιά σένα.  Λοιπόν αὐτός ὁ λαός μέσω τῶν ἀρχηγῶν του πῆγε πολύ κάτω καί πρόδωσε τίς προγονικές παραδόσεις καί τήν πίστη.  Ἐμεῖς ἀρνηθήκαμε αὐτή τήν ἐξαργύρωση μή παρουσιάζοντας τίς εὐαγγελικές ἀλήθειες, ἀπουσιάσαμε ἀπό τήν ἡγεσία αὐτοῦ τοῦ μικροῦ στρατοῦ τῆς Ἀληθείας.
Νά ἀνοικοδομήσουμε αὐτό τό λαό! Ἀλλά δέν θά μπορέσουμε νά κάνουμε αὐτό τό πράγμα ἄν δέν ἀνοικοδομήσουμε ὁ καθένας τίς ψυχές μας.  Νά ταπεινωθοῦμε καί νά βάλουμε στάχτη στό κεφάλι, γιά νά μᾶς δώσει ὁ Θεός τή Χάρη καί τή δύναμη  νά δεχθοῦμε τό μαρτύριο.
Θά πρέπει νά φτιάξουμε μικρά κάστρα γιά νά ἐπιβιώσουμε στά χωριά ἐκεῖ πού ἀκόμα ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι καταλαβαίνουν τό τυπικό, πού νά ἔχουμε τό δικό μας χωράφι, δικό μας σχολεῖο πού νά μεγαλώσουμε τά παιδιά μας μέσα στό Ὀρθόδοξο πνεῦμα.
Νά ἔχουμε τά δικά μας νοσοκομεῖα καί μαῖες.  Τά παιδιά μόλις γεννηθοῦν πρέπει νά προστατευτοῦν γιατί ὅπως βλέπετε θέλουν νά βάλουν αὐτό τό τσίπ στό παιδί μόλις γεννιέται.
Ὁ καθένας ὀφείλει νά σώσει τήν ψυχή του.  Ὁ καθένας νά ψάξει καί νά δεῖ ὅτι εἴμαστε μπροστά σέ ἕνα πολύ δύσκολο σημεῖο πού πρέπει νά διαλέξουμε εἴτε χάνεις τή ψυχή εἴτε σώζεις τήν ψυχή. Αὐτός πού μέχρι στιγμῆς δέν ἐνδιαφέρθηκε δέν εἶναι ἀκόμα ἀργά νά μάθει καί νά καταλάβει.
Τώρα εἶναι ὁ καιρός τῆς θυσίας, μέ τά πολλά λόγια δέν κάνουμε τίποτα.
Θά πηγαίνεις ἐσύ ἀγαπητέ Ρουμᾶνε χωρίς φόβο κατ’ εὐθείαν στό σπαθί, ὅπως ἔκαναν οἱ πρόγονοί μας.  Νά πᾶς ὅπως μία Ἰαπωνική τορπίλα, γιά νά πεθάνεις στήν ἀγκαλιά τοῦ ἐχθροῦ. 
Εἴμαστε τώρα ἀκριβῶς ὅπως ἦταν οἱ παλαιοί χριστιανοί μαζί μέ τά λιοντάρια στή Ρωμαϊκή ἀρένα. Νά εἶσαι μέσα στήν ἀρένα καί νά περιμένεις ὅπως κάνανε καί οἱ παλαιοί Χριστιανοί νά ἀπελευθερώσουν τά λιοντάρια.  Περιμένετε νά σᾶς σφάξουν, νά σᾶς κόψουν, δέν ὑπάρχει ἄλλη σωτηρία.
Ὁ πόλεμος εἶναι ἀνοικτός, πολεμᾶτε μέχρι τό τέλος.  Μή φοβεῖσθε.  Ὅπως ἄρχισε ὁ Χριστιανισμός ἔτσι  καί θά τελειώσει, μέ πολύ πόνο καί ταλαιπωρία.  Σφραγίστε τό Χριστιανισμό μέ τό μαρτύριό σας.
Ἀγαπητοί ἀδελφοί μοναχοί καί ἱερεῖς σας ζητάω νά ὑπογράφεται καί σεῖς αὐτό τό κείμενο εἰς τό ὄνομα τοῦ Μοναστηριοῦ καί τῆς ἐνορίας πού ἀνοίκετε.
Ἱερά Μονή Petru Voda, 14 Ἰανουαρίου 2009
Τῶν ἁγίων ἐνδόξων μαρτύρων τῶν ἐν Ραϊθῷ σφαγιασθέντων
Ἀρχιμανδρίτης Justin Parvu
Μετάφραση απομαγνητοφωνημένου κειμένου Αναβάσεις

Τα παθηματα δεν μας εγιναν μαθηματα

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 6th, 2010 | filed Filed under: «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»

29 Μαΐου 2010 – 557 χρονια απο την αλωση της Πολης

Τα παθηματα δεν μας εγιναν μαθηματα

Πώς θα ευοδώσει ο Θεός την απελευθέρωση της Κύπρου, όταν η εκκλησιαστική της ηγεσία Τον προδίδει;

■  Με την υπογραφή της προδοτικής συμφωνίας του Balamand (1993), όπου αναγνωρίστηκε ως Εκκλησία του Χριστού ο παναιρετικός Παπισμός και νομιμοποιήθηκε η Ουνία!
■  Με την αποδοχή του αντίχριστου κειμένου του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» (Βραζιλία 2006), όπου αναγνωρίστη-καν ως Εκκλησίες οι εκατοντάδες αιρετικές προτεσταντικές ομολογίες και αποκλήθηκαν οι δογματικές τους εκτροπές: «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»!
■  Με τις συμπροσευχές Κυπρίων Ιεραρχών με Παπικούς κληρικούς, τις οποίες ρητά απαγορεύουν οι Ιεροί Κανόνες!
■  Με την επικείμενη τιμητική υποδοχή του μεγαλύτερου εχθρού της Ορθοδοξίας (κατά τον γέροντα Παΐσιο) και της Ελληνικής Εκκλησίας ειδικότερα (κατά τον Άγιο Νεκτάριο)!
Aλωση

Πίνακας της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, το 1453    Αφίσα της εισβολής του 1974

Σήμερα, λίγες ημέρες πριν την επίσκεψη του παναιρετικού Πάπα στην Κύπρο, συμπληρώθηκαν 557 χρόνια από την αποφράδα ημέρα του Μαΐου του 1453 που η Κωνσταντινούπολη, η πρωτεύουσα της ένδοξης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έπεσε στα χέρια των Τούρκων.

Ο ΘΕΟΣ, ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Διαβάζοντας την Αγία Γραφή καταλαβαίνουμε πως ο Θεός δεν ίσταται απαθής θεατής της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά –ως Δίκαιος Κριτής– επεμβαίνει αμείβοντας την αρετή και τιμωρώντας την κακία βασιλέων και λαών. Δεν θα αναφερθούμε σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ο Κύριος εκδήλωσε την οργή του πάνω σε λαούς άδικους, αλλά θα μνημονεύσουμε ότι, κατά καιρούς, προειδοποιούσε –δια μέσου των Προφητών– τον περιούσιο λαό Του, ότι αν αποστατούσε από την ορθή Πίστη ή τον ηθικό Νόμο, θα επέτρεπε να αιχμαλωτιστεί ο Ισραήλ από βάρβαρους λαούς, όπως και έγινε! (βλ. Δευτερονόμιον 28:15 και 28:49-52, Ιερεμία 5:15-19, Αμώς 6:14, Αββακούμ 1:3-10 και άλλα). Η Γραφή βοά ότι αν απωλεσθεί η συμμαχία του Θεού δεν επαρκούν όλες οι ανθρώπινες διπλωματίες, συμφωνίες, αμυντικοί εξοπλισμοί κ.λ.π. «Εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμοί 127:2).
Έτσι, παρά το πλήθων των αμαρτιών των προγόνων μας, ο Θεός δεν θα επέτρεπε την άλωση της Πόλης, αν δεν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο: Η πτώση στο θέμα της Πίστεως. Πολλές φορές στο παρελθόν η βασιλεύουσα πολιορκήθηκε από τον εχθρό και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες, αλλά πάντοτε η Παναγία την σκέπαζε και την βοηθούσε γιατί ο λαός, παρά την αμαρτωλότητά του, δεν διαπραγματευόταν την Πίστη του. Έλεγε τη γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»! Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, μόλις πέντε μήνες πριν την Άλωση και δεκατρία έτη μετά την υπογραφή του προδοτικού ενωτικού όρου της Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας, στο Ναό της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών στο οποίο μνημονεύτηκε ο Πάπας και ο λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος! Το ανίερο αυτό συλλείτουργο έγινε για να επικυρώσει, ουσιαστικά, την «Ένωση». Προτίμησαν οι πρόγονοί μας τη συμμαχία του παναιρετικού παπισμού από τη συμμαχία του Θεού, γι’ αυτό και «η Πόλις εάλω». Ο γνωστός «Θρήνος της Πόλης» λέει: «Πάψετε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα’ άγια, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει».
-7

-6

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΕΡΙΞΕ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΟΙΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ!

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης, που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου, λέγει τα εξής φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον
Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν∙ και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν… Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κοκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει, άσπρα δώσ’ του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη».

(Ιωάννου Μενούνου, Κοσμά Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999, Διδαχή Ε’, σελ. 269- 270).
Αυτός ο λόγος θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει: Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο Ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδε –με την παντογνωσία Του– ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν! Προτίμησε ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων, από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! («Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή, ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» Ματθ. 16:26)
Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, η Τουρκική σκλαβιά ήταν …ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσομπανόσκυλο» που μας φύλαξε από τον Πάπα!

index

ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΙ

ΟΙ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΕΣ ΚΥΠΡΙΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ

Και ερχόμαστε στο σήμερα και ερωτούμε:
● Αυτά δεν τα ξέρουν οι λατινόφρονες «ορθόδοξοι» Κύπριοι Αρχιερείς;
● Δεν διαβάζει τους Αγίους ο λατινόφρων Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος;
● Δεν φοβάται μήπως μ’ αυτά που κάνει προ-καλέσει την οργή του Θεού και θρηνήσου-με κι άλλη εθνική συμφορά στη μαρτυρική μεγαλόνησο;
Η πρώτη ενέργεια του κ. Χρυσοστόμου την επομένη της εκλογής του στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κύπρου, δεν ήταν να επισκεφθεί κανέναν ορθόδοξο Πατριάρχη ή Αρχιεπίσκοπο, αλλά ποιόν; Τον αιρεσιάρχη Πάπα! Λες και του χρωστούσε καμιά χάρη για την εκλογή του!

-2

Papas

ΟΙ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ, ΣΕ ΒΑΡΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΟΥ ΔΙΕΠΡΑΞΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Η Εκκλησία της Κύπρου αθετεί το δόγμα της «Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» του Συμβόλου της Πίστε-ως, που θέσπισε η Β’ Οικουμενική Σύνοδος:
Α. Το 1993 στο Balamand του Λιβάνου υπέγραψε ένα προδοτικό και επαίσχυντο κείμενο (το οποίο δεν υπέγραψε η Εκκλησία της Ελλάδος), με το οποίο όχι μόνον αθωώθηκε και νομιμοποιήθηκε ο Δούρειος Ίππος του Πα-πισμού, η Ουνία, αλλά και έγινε –για πρώτη φορά– αποδεκτό ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η μοναδική Εκκλησία του Χρι-στού, αλλά συναποτελεί με τον Παπισμό τη Μία Εκκλησία, με την οποία και είναι συνυπεύθυνη για την διατήρηση της Εκκλησίας στην πιστότητα της Θείας Οικονομίας!
Β. Στην τελευταία Συνέλευση του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.) που έγινε το 2006 στη Βραζιλία, υιοθετήθηκε από την Εκκλησία της Κύπρου το πιο αντίχριστο «εκκλησιολογικό» κείμενο που είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας: Εκεί, οι εκπρόσωποι της μεγαλονήσου, απαρνήθηκαν την αλήθεια ότι η Ορθοδοξία είναι η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» και την εξίσωσαν με τις 340 κακόδοξες «εκκλησίες» του Π.Σ.Ε.! Επίσης, δέχτηκαν ότι αυτό που οριοθετεί την Εκκλησία είναι το κάθε είδους «Βάπτισμα» και όχι η κοινή ορθή Πίστη, η Παράδοση και η Αποστολική διαδοχή! Ακόμη, αποδέχτηκαν ότι η Κυπριακή Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται σε κοινωνία με όλες τις προτεσταντικές ομολογίες του Π.Σ.Ε., προκειμένου να εκπληρώσει την Καθολικότητά της! Είναι απίστευτα και φρικτά τα όσα αποδέχτηκαν οι Κύπριοι Ορθόδοξοι(;) εκπρόσωποι, όπως λόγου χάριν το γεγονός ότι ονόμασαν «διαφορετικές διατυπώσεις της ίδιας Πίστης» και «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος» τις κακοδοξίες και τις πλάνες των αιρετικών ψευδοεκκλησιών του Π.Σ.Ε.!
Αυτές τις προδοσίες, τις γνωρίζει ο πιστός Κυπριακός λαός;
index

ΕΘΝΙΚΕΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ

ΠΟΥ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

▄ Το 1439 υπεγράφη στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας η ένωση Ορθοδοξίας και Παπισμού και στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 στο Ναό της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών. Το 1453 έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης και καταλύθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία!
▄ Το 1920 το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε τη γνωστή αιρετική εγκύκλιο «Προς τις Απανταχού του Χριστού Εκκλησίες» με την οποία αθετούσε –για πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας– το δόγμα της «Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», αναγνωρίζοντας εκκλησια-στική υπόσταση σε όλες τις αιρέσεις. Δυό χρόνια αργότερα έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή.
▄ Το 1948 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εξελέγη, με τη βοήθεια των Αμερικανών, ο Αθηναγόρας που εντατικοποίησε τα οικουμενιστικά ανοίγματα. Το 1955, και παρά τη διεθνή αναγνώριση που απέκτησε, έλαβαν χώρα τα θλιβερά γεγονότα της Πόλης, μετά τα οποία 250.000 μέλη της ελληνικής κοινότητας εξωθήθηκαν να εγκαταλείψουν σταδιακά τις εστίες τους.
▄  Το 1964 έγινε η άρση των αναθεμάτων με τους αμετανόητους παπικούς. Δέκα χρόνια αργότερα έγινε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
Επιτέλους τα παθήματα ας μας γίνουν μαθήματα. Ας μετανοήσουμε κι ας αλλάξουμε πνευματική πορεία. Αν ήταν άθεος ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, θα δικαιολογούνταν να προτιμά τη συμμαχία ενός αιρεσιάρχη–ηγέτη ενός πανίσχυρου κράτους από τη συμμαχία του Θεού. Είναι παραπλάνηση του πιστού λαού αυτό που λέει ο κ. Χρυσόστομος ότι, δήθεν, «δεν προδίδουμε την πίστη». Η διοικούσα Κυπριακή Εκκλησία την έχει προδώσει προ πολλού την Αγία Πίστη του Χριστού και, όπως θα δείτε κατά την επικείμενη επίσκεψη, θα αναγνωρίσει τον Πάπα ως Ποιμένα της Εκκλησίας. Ο Θεός να βάλει το χέρι Του!

Πτολεμαΐδα, 29 Μαΐου 2010
Βασίλειος Κερμενιώτης, κάτοικος Πτολεμαΐδας, υπαγόμενος στην Ιερά Μητρόπολη Φλωρί-νης Πρεσπών και Εορδαίας.  Kermeniotis_b@yahoo.gr

-3

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

«Θα παιδεύσει ο Θεός τους μεγάλους εχθρούς της Ορθοδοξίας, που είναι ο Ισλαμισμός και ο Καθολικισμός. […] Αμερική δεν υπάρχει. Οι σιωνιστές είναι η Αμερική. Αυτοί λοιπόν, αφού λάβουν τα μηνύματα τα σατανικά, τα προωθούν στο Βατικανό και αυτό τα μετατρέπει σε σχέδια».

Λόγοι Σοφίας και Χάριτος του Γέροντος Παϊσίου, Μακαρίου Ιερομονάχου, Ιερού Κελίου Κοιμή-σεως της Θεοτόκου Αγίου Όρους, Εκδόσεις: «Η Αγία Άννα», Θεσσαλονίκη 2004, σ.101 -104

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

«Οι Πάπαι και αμαρτάνουσι και κολάζονται και θα κολάζονται μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας ίσως και αιωνίως δια τα προς την Ελληνικήν Εκκλησίαν κακά και τας ψευδενώσεις και τας ασεβείς και αντιχριστιανικάς διατάξεις».

«Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του σχίσματος»

________________


ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 5th, 2010 | filed Filed under: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ

ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΣΤΟ «ΕΚΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ»,

ΠΡΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ,

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ RIVA DEL GARDA ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ, ΣΤΙΣ 4/11/1994.

Περιοδ. «Ορθοδοξία» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τεύχος Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 1994, σελ. 745-754

«Πρέπει να συμβάλωμεν ώστε να φέρωμεν εις το προσκήνιον τας πνευματικάς αρχάς του οικουμενισμού, της αδελφωσύνης και της ειρήνης. Πράγματι, δια τον λόγον αυτόν συνεκεντρώθημεν εδώ! Αυτός είναι ένας τρόπος, δια του οποίου ημείς οι κληρικοί δυνάμεθα να βοηθήσωμεν αυτούς οι οποίοι κυβερνούν. Η βαθεία και σταθερά πνευματικότης μας έρχεται εις οξείαν αντίθεσιν με τον εγκόσμιον χαρακτήρα της συγχρόνου πολιτικής.…

Αυταί αι δυνατότητες ανακύπτουν από την ιδίαν την φύσιν της ιδιότητος που φέρωμεν, άνδρες και γυναίκες, ως κλητοί του Θεού.   Ως μία κοινότης πίστεως δυνάμεθα να αντιμετωπίσωμεν τον κοσμικόν ουμανισμόν και τον εθνικισμόν με αγάπην, με πνεύμα οικουμενισμού και με τον υγιά σεβασμόν μας πρός την παράδοσιν.
Αλλά τούτο δυνάμεθα να το επιτύχωμεν μόνον εάν είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού, «Δημιουργού των πάντων, ορατών τε και αοράτων».  Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδουϊσταί, Βουδδισταί και Κομφουκιανισταί είναι καιρός όχι μόνον δια συμφιλίωσιν, αλλ’ ακόμη και δια συμμαχίαν και συνεργασίαν, δια να συντελέσωμεν εις την απομάκρυνσιν της ανθρωπότητος από τους ψευδοπροφήτας του εξτρεμισμού και της μη ανεκτικότητος.»

****************************************************************************

ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

κ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ

Από το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου:
« Αγαλλίαμα Καρδίας», έκδοσις ε´,
Πρέβεζα 1997.

« Όποιος δεν ομολογεί ή δεν πιστεύει, ότι Θεός είναι μόνον ο Πατήρ, ο Υιός και το  Άγιο Πνεύμα, και όποιος λέγει, ότι στις διάφορες θρησκείες ―Χριστιανισμό, Μωαμεθανισμό, Βουδδισμό κ.λ.π.― οι άνθρωποι με διαφορετικά ονόματα λατρεύουν τον ίδιο Θεό, έχει αρνηθή έμπρακτα το βάπτισμα! Το έχει χάσει. Γιατί έχει χάσει την ουσία της Χριστιανικής Πίστης, που είναι η πίστη και η ομολογία ότι σωτήρας είναι μόνο ο Χριστός, [ο οποίος] είναι αληθινός Θεός, ομοούσιος ομόθρονος και συνάναρχος με τον Θεόν Πατέρα.»

*****************************************************************************

ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Από το άρθρο του Σεβασμιωτάτου:
«Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός
Συγκρητισμός» του περιοδ. «Εκκλησιαστική Παρέμβαση» της Ι. Μητροπόλεως Ναυπάκτου,
αριθ. 71/Δεκέμβριος 2001

«Υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που έχουν παντελή άγνοια των αληθειών της πίστεως και ισχυρίζονται, ότι ένας Θεός υπάρχει και όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν στον ένα και μοναδικό Θεό, αλλά ο καθένας του δίνει διαφορετική ερμηνεία.»

*******************************************

******************************************************************************

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ «ΑΛΙΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 4th, 2010 | filed Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.)

Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου

(Ματθ. 4,18-23)

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ «ΑΛΙΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ὁ Ἰησοῦς περιπατῶν παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας…» (Ματθ. 4,18)

Λιμνη Τιβεριάδος copyΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο; Ἐ­ρωτῶ, γιατὶ πολλοὶ ἔχουν αὐτιά, μὰ τὸ Εὐ­αγγέλιο ὄχι μόνο δὲν θέλουν νὰ τὸ ἀκούσουν ἀλλὰ καὶ τὸ κοροϊδεύουν. Τὸ Εὐαγγέλιο πάλιωσε, λένε· σήμερα δὲν ἰσχύει…

Αὐτὰ λένε οἱ λεγόμενοι κουλτουριάρηδες. Ἔμαθαν μερικὰ γράμματα, πῆ­ραν ἕνα χαρτί, καὶ φαντάζονται ὅτι ἔλυσαν ὅ­λα τὰ προβλήμα­τα καὶ δὲν ἔχουν πλέον ἀνάγ­κη τὸ Θεό. Καὶ στὶς μέρες μας αὐτοὶ πλήθυναν. Τὸ Εὐαγγέλιο ἦταν γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκεί­νῳ», λένε εἰρωνικά. Τί ἔχουμε νὰ τοὺς ἀπαντήσουμε;

Κάποτε ποὺ ἤμουν στὴ Θεσσαλονίκη, περπατώντας στὸ δρόμο εἶδα ξαφνικὰ κάποιον νὰ τρέχῃ, νὰ σκαρφαλώνῃ σὰν τὸ γάτο σ᾽ ἕνα τηλεγραφόξυλο, κι ἀπὸ ᾽κεῖ νὰ φτύνῃ συνε­χῶς. ―Τί κάνεις ἐκεῖ; τοῦ φώναζαν. ―Θὰ σβή­σω τὸν ἥλιο! ἔλεγε. Δὲν ἦταν στὰ λογικά του. Ἐ­ὰν λοιπὸν εἶνε τρελλὸς ὅ­ποιος νομίζει ὅτι μὲ τὸ σάλιο του θὰ σβήσῃ αὐτὸ τὸν ἥλιο ―ποὺ κάποτε βέβαια θὰ σβή­σῃ ἀπὸ μόνος του ὅ­πως τὸ καντήλι―, ἀσυγκρίτως περισσότερο τρελλοὶ εἶ­νε αὐτοὶ ποὺ νομίζουν πὼς μὲ τὰ λόγια τους θὰ μπορέσουν νὰ σβήσουν τὸ Εὐ­αγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶνε ὁ ἄδυτος ἥλιος.

Γιὰ τὸν Κύ­ριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν λέμε «νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶ­νας τῶν αἰώνων· ἀμήν». Καὶ πράγματι· πέρασαν τόσοι αἰῶνες, ἀλλὰ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς ἰσχύουν, ἔ­χουν δύναμι, ἀφοροῦν καὶ ἐμᾶς, ἔχουν ἐφαρμο­γὴ γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους.

* * *

Στὴν Παλαιστίνη, στοὺς Ἁγίους Τόπους, ὑ­πάρχει μιὰ λίμνη, ποὺ λέγεται λίμνη τῆς Γαλιλαίας ἢ τῆς Τιβεριάδος ἤ, ἐπει­δὴ εἶνε μεγάλη, τὴ λένε καὶ θάλασσα. Ψηλὰ ἀ­π᾽ τὸ ἀερο­πλά­νο νομίζεις ὅτι ἔχει σχῆμα ἅρ­πας – κιθάρας· ὅσοι ἔχουν πάει στοὺς Ἁγίους Τόπους τὴν ἔ­χουν δεῖ. Τὰ νερά της εἶνε πεντακά­θα­ρα· προέρχονται ἀπὸ πηγὲς σὲ ψη­λὰ βουνὰ χιονισμέ­να. Ἀπὸ ᾽κεῖ κατεβαίνουν ῥυ­άκια καὶ πο­ταμάκια καὶ φθάνουν σ᾽ αὐτήν. Ἐ­κεῖ ἔρχεται καὶ ὁ Ἰορδάνης ποταμός. Τὰ νερά του πέφτουν στὴ λίμνη, κι ὅσα περισσεύουν φεύγουν ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος της καὶ συνεχίζουν. Εὐλογημένος ποταμός, εὐλογημένη λίμνη.

Εἶνε ὡραῖες οἱ λίμνες. Γιά φανταστῆτε, ἡ γῆ νὰ ἦταν ὅλη ξηρά, χωρὶς καθόλου νερό, ὅ­πως εἶνε τὸ φεγγάρι. Φανταστῆτε αὐτὴ τὴν ξεραΰλα, σὰν τὴ Σαχάρα. ῾Ρυάκια, ποταμάκια, λίμνες, θάλασσες, δίνουν ὀμορφιὰ καὶ χάρι στὸν πλανήτη μας, τὸν μοναδικὸ στὸ σύμπαν. Θὰ ἔλθῃ ὅμως μιὰ μέρα ―τὸ λέει ἡ Ἀποκάλυψις―, ποὺ τί θὰ γίνῃ· τὰ καθαρὰ νερά, μέσα στὰ ὁποῖα ζοῦν ψάρια ποὺ ἔπλασε ὁ Θεὸς χάριν τοῦ ἀνθρώπου, θὰ πικραθοῦν, καὶ ἀπὸ τὰ πικρὰ νερὰ θὰ πεθάνουν πολλοὶ ἄνθρωποι (βλ. Ἀπ. 8,11). Κι αὐτὸ τὸ βλέπουμε ἤδη.

Ἡ μητρόπολις Φλωρίνης ἔχει ἀρκετὲς λίμνες. Ἐγὼ τὴν ὀνομάζω μητρόπολι τῶν 5 λιμνῶν. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶνε ἡ Βεγορίτις ἢ λίμνη τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Πῆγα λοι­πὸν ἐκεῖ καὶ εἶδα τοὺς ψαρᾶδες λυπημένους. ―Δὲν ὑπάρ­χουν ψάρια, μοῦ εἶπαν. ―Γιατί; ―Γιατὶ πικρά­θηκαν τὰ νερά.… Πῶς πικράθηκαν; ―Ἀπὸ τὰ λύματα τῶν ἐργοστασίων ποὺ χύνονται ἐδῶ. Πᾶνε τὰ ψάρια! Μοῦ ᾽λεγε γέρος ψαρᾶς στὴ Βεγορίτιδα, ὅτι ὁ παπποῦς του ἔπιασε παλαιότερα ἐκεῖ ἕνα ψάρι ποὺ λέγεται γουλιανός. Ἦταν 40 κιλά, καὶ ἔτρωγαν μιὰ βδομάδα στὸ σπίτι ἀπ᾽ αὐτό! Τώρα…

Κι ὄχι μόνο στὶς μικρὲς λίμνες. Μιὰ μεγάλη λίμνη εἶνε καὶ ἡ Μεσόγειος θάλασσα, λίμνη μεγάλων κρατῶν· Ἱσπανία, Γαλλία, Ἰταλία, Ἑλ­λάδα, Τουρκία, Κύπρος, Αἴγυπτος, Λιβύη, Μαρόκο, ὅλα μέσα σ᾽ αὐτὴν βλέπουν. Στὴ μεγάλη αὐτὴ λεκάνη πέφτουν οἱ ἀκαθαρσίες ὑ­πονόμων 70 περίπου μεγάλων πόλεων. Καὶ ἤ­δη οἱ ἐπιστήμονες κρούουν τὸν κώδωνα γιὰ τὴ μόλυνσι· σὲ λίγο δὲν θὰ ὑπάρχῃ ψαράκι.

Ἀλλὰ τί ἔπαθα καὶ μιλῶ γιὰ λίμνες καὶ θάλασσες; Τὸ εὐαγγέλιο μοῦ ἔδωσε τὴν ἀφορμή. Ἀκούσαμε σήμερα νὰ λέῃ, ὅτι ὁ Χριστὸς περπα­τοῦσε «πα­ρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ. 4,18). Ἐ­κεῖ πῆγε ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖ­ος ἀγαπᾷ τὰ ὡ­ραῖα, τὰ δημιουργήματα ποὺ ὁ ἴδιος ἔ­φτειαξε. Περπατοῦσε κοντὰ στὴ χαριτωμένη λίμνη. Για­τί πῆγε ἐκεῖ; μήπως γιὰ ν᾽ ἀναπνεύ­σῃ καθαρὸ ἀ­έρα; Πῆγε γιὰ κάποιον ἄλλο ἀνώτερο σκοπό. Πῆγε, γιὰ νὰ ἐκλέξῃ τοὺς μαθητάς του, τὸ ἐ­πι­τελεῖο του μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀνακαίνιζε τὸν κόσμο. Δὲν πῆγε οὔτε στὴ ῾Ρώμη, οὔτε στὴν Ἀ­θή­να, οὔτε σὲ ἄλλο ἀπὸ τὰ ἀστι­κὰ κέντρα· πῆγε στὴ θάλασσα, κοντὰ στοὺς ψαρᾶδες.

Εἶδε ἐκεῖ δυὸ βάρκες. Στὴ μία δυὸ ἀδέρφια, ὁ Πέτρος κι ὁ Ἀνδρέας, ἔρριχναν τὸ δίχτυ γιὰ ψάρεμα. Στὴν ἄλλη ἄλλα δυὸ ἀδέρφια, ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος μαζὶ μὲ τὸν πατέρα τους τὸ Ζεβεδαῖο διώρθωναν καὶ τακτοποιοῦ­σαν τὰ δί­χτυα τους. Καὶ τοὺς κάλεσε. Ἀφῆστε, λέει, αὐτὰ τὰ δίχτυα, ἀκολουθῆστε με, κ᾽ ἐγὼ θὰ σᾶς δώσω χάρι· θὰ σᾶς κάνω «ἁλιεῖς ἀνθρώπων», θὰ ψα­ρεύετε ψυχές. Κι αὐτοί; «Εὐθέως» τὸν ἀκολού­θησαν (ἔ.ἀ. 4,19-22). Αὐτὴ ἡ λέξι, «εὐθέως», ζυγίζει πολύ. Τί θὰ πῇ «εὐθέως»; «Ἀμέσως», χωρὶς δι­σταγμό. Δὲν εἶπαν Αὔριο, μεθαύριο, ὕστερα ἀπὸ ἕνα μῆνα, ὕστερα ἀπὸ ἕνα χρόνο. Ἀ­μέσως ἔδωσαν τὸ «παρών», ὅπως ὁ στρατιώτης στὸν ἀξιωματικό. Ἄφησαν βάρκες, δίχτυα, συγγενεῖς, καὶ ἦρθαν κοντὰ στὸ Χριστό.

* * *

Ἄν, ἀγαπητοί μου, ἐρχόταν σήμερα ὁ Χριστὸς καὶ ἔλεγε «Ἐλᾶτε μαζί μου, ἀφῆστε τα ὅλα κι ἀκολουθῆστε με», ποιός θὰ τὸν ἀκολουθοῦσε; Κάποιος θὰ ἔλεγε· Τί λὲς τώρα, τρελλὸς εἶμαι νὰ τ᾽ ἀφήσω ὅλα;… Ἄλλος θά ᾽λεγε· Πόσα θὰ μοῦ δίνῃς;… Θέλουν χρήματα. Ἂν ὁ Χριστὸς ἔταζε κέρδη, πολλοὶ θὰ δέχονταν· τώρα, οὔτε ἕνας.

Ἀπὸ ἄλλα ἔθνη (Ἰτάλια, Γαλλία, Γερμανία κ.λπ.), ξεκινοῦν ἱεραπόστολοι γιὰ τὴν Ἀφρικὴ καὶ τὴν Ἀσία, καὶ ἐργάζονται συχνὰ μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους. Ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα; Τρία ἑκατομμύρια ἔχουν φύγει στὸ ἐξωτερικό· ὄχι ὅ­μως γιὰ ἱεραποστολή, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐργασθοῦν καὶ νὰ βγάλουν χρήματα. Κάποτε ἔφευγαν κι ἀπ᾽ ἐδῶ καὶ πήγαιναν ἀλλοῦ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο. Ἂν λ.χ. στὴ ᾽Ρωσία, στὴ Βουλγαρία, στὴ Σερβία εἶνε σήμερα ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι ὑπέροχοι νέοι ἔ­φυγαν ἀπ᾽ τὴν Κωνσταντινούπολι καὶ τὴ Θεσ­σαλονίκη καὶ πῆγαν ἐκεῖ καὶ τοὺς ἔκαναν χριστιανούς. Τώρα σπανίως παρουσιάζεται κάποιος ἱεραπόστολος. Τέτοιος ἦταν ὁ ἀείμνηστος Ἰωάννης Ἀσλανίδης, ἕνα χαριτωμένο θαυμάσιο παιδί, ἔξυπνος, τετραπέρατος, πολυτάλαντος. Αὐτὸς μὲ βοήθησε καὶ ὕψωσα στὸ ὕψωμα 1020 τῆς Φλωρίνης τὸ μεγάλο σταυρὸ ὕψους 30 μέτρων, ἕνα ἔργο ποὺ ἄλλος δὲν τὸ ἀνελάμβανε. Τοῦ ἔλεγαν τότε ὡρισμένοι· Πόσα λεφτὰ σοῦ δίνει ὁ δεσπότης; Κι ὅταν ἔμαθαν ὅτι δὲν πληρώνεται, τοῦ ἔλεγαν· Ἀνόητος εἶσαι; ἀφοῦ δὲν παίρνεις λεφτά, τί κάθεσαι κοντὰ στὸ δεσπότη;… Τοὺς σιχάθηκε γιὰ τὴ νοοτροπία τους καὶ ἔφυγε. Πῆγε κάτω στὴν Ἀφρική, ἔγινε ἱεραπόστολος μὲ τὸ ὄνομα Κοσμᾶς (πῆρε τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ), καὶ ἔφερε πολλοὺς στὸ Χριστό.

Σπανίζουν στὴν ἐποχή μας τέτοιοι ἄνθρωποι. Καλεῖ ἡ Ἐκκλησία στὴν ἱεραποστολή, καὶ οἱ «χριστιανοὶ τοῦ γλυκοῦ νεροῦ» λένε· Ἐγὼ δὲ γίνομαι ἱεραπόστολος, εἶνε δύσκολο πρᾶ­γμα. Καλεῖ στὴν ἱερωσύνη, ἀλλὰ οἱ γονεῖς δὲν δίνουν οὔ­τε ἕνα παιδί τους νὰ ὑπηρετήσῃ τὴν Ἐκκλησία ὡς κληρικός. Ἕνα καλὸ παιδὶ εἶπε στὸν πατέρα του ὅτι θέλει νὰ γίνῃ πα­πᾶς, κι αὐτὸς πῆγε νὰ τὸ σκοτώσῃ!

Λοιπόν, ἱεραπόστολος δὲ γίνεσαι, παπᾶς δὲ γίνεσαι. Ἔ, τότε σοῦ ζητῶ κάτι ἄλλο, τὸ πιὸ εὔκολο. Δὲ σοῦ λέω νὰ σηκώσῃς ἕνα βουνό· σοῦ δίνω νὰ σηκώσῃς ἕνα χαλικάκι. Ποιό εἶνε τὸ χαλικάκι; Ὁ ἐκκλησιασμός. Ἀκοῦς τὴν καμπάνα ποὺ χτυπάει; Σὲ καλεῖ ὁ Χριστός. Πήγαινε νὰ ἐκκλησιασθῇς. Πήγαινε νὰ προσ­κυ­νή­σῃς καὶ νὰ λατρεύσῃς τὸ Θεό, νὰ τοῦ πῇς ἕνα εὐχαριστῶ. Τὸ εἶπα κι ἄλλοτε· 168 ὧρες ἔχει ἡ ἑβδομάδα, 1 ὥρα μᾶς ζητάει ὁ Θεός, τόσο βαστάει ἡ θεία Λειτουργία ἀπὸ τὸ «Εὐ­λογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός…» μέχρι τὸ «Δι᾽ εὐχῶν…». Μπὲς στὴν ἐκκλησία, θυμήσου ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος, πὲς ἕνα «Δόξα σοι, ὁ Θεός», ἕνα «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτω­λῷ», ἕνα «Μνήσθητί μου, Κύριε».

Διαφορετικά; Τὸ ἕνα δὲν κάνουμε, τὸ ἄλλο δὲν κάνουμε, στὸ τέλος θὰ μᾶς τιμωρήσῃ ὁ Θεὸς. Καὶ ἔρχονται πονηρὲς ἡμέρες….

* * *

Βλέπετε, ἀγαπητοί μου, τί ἀφορμὲς καὶ τί θέ­ματα δίνει τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ κάποιοι νομίζουν ὅτι πάλιωσε; Καὶ δὲν προχωρήσαμε στὴν ἑρ­μηνεία· μόλις ἀγγίξαμε τὸ στίχο ποὺ λέει ὅτι ὁ Ἰησοῦς περπατοῦσε «παρὰ τὴν θάλασσαν».

Εἴθε τὰ πτωχὰ αὐτὰ λόγια νὰ τὰ ἐφαρμό­ζουμε καὶ νὰ ζοῦμε κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων, νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγοουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Αγίου Γερμανοῦ Πρεσπῶν 21-6-1987)

________________________________

ΣTA ΡOYMANIKA

______________________________

Predică a Mitropolitului Augustin de Florina
la Duminica a II-a după Rusalii
(Matei 4,18-23)

MAREA ŞI “PESCARII DE OAMENI”

“În vremea aceea Iisus umbla pe lângă Marea Galileei…” (Matei 4 ,18)


Iubiţii mei, aţi auzit Evanghelia? Întreb, pentru că mulţi au urechi, dar nu numai că nu vor  să asculte Evanghelia, ci îşi bat şi joc de ea. Zic: Evanghelia s-a învechit, astăzi nu mai este valabilă…
Acestea le zic oamenii aşa-numiţi cultivaţi. Au învăţat ceva carte, să scrie şi să citească, au primit o hârtie şi-şi închipuie că au rezolvat toate problemele şi că numai mai au nevoie de acum de Dumnezeu. Şi în zilele noastre aceştia s-au înmulţit. Evanghelia a fost pentru „în vremea aceea”, – zic ei cu ironie. Ce le vom răspunde?
Odată, pe când eram în Tesalonic, păşind pe drum am văzut pe cineva căţărându-se pe un stâlp de telegraf, şi de acolo scuipând continuu.
– Ce faci acolo? i-au strigat.
– Voi stinge soarele! zice.
Nu era în toate minţile. Aşadar, dacă e nebun, cel ce va crede că prin nebunia lui va stinge până şi soarele – care desigur că odată se va stinge singur, ca şi candela -, incomparabil mai nebuni sunt cei care cred că prin cuvintele lor vor putea să stingă Evanghelia lui Hristos, care este Soarele cel Neapus.
Despre Domnul nostru Iisus Hristos zicem ”acum şi pururea şi în vecii vecilor . Amin”.
Şi, într-adevăr, au trecut atâtea veacuri, dar cuvintele pe care le-a spus Hristos sunt valabile, au putere, se referă şi la noi, sunt aplicabile, toate au fos rostite pentru toţi oamenii fără excepţie.

***

În Palestina, la Sfintele Locuri, există un lac, care se numeşte Lacul Galileii sau al Tiberiadei sau, pentru că este întins, îi zic şi mare. De sus, din avion, crezi că are formă de harpă – chitară; cei care au fost la Sfintele Locuri l-au văzut. Apele lui sunt foarte curate; provin din izvoarele munţilor înalţi acoperiţi de zăpadă. De acolo coboară gârliţe şi râuleţe şi ajung în el. Acolo vine şi râul Iordan. Apele lui se varsă în lac, şi toate apele care prisosesc pleacă din cealaltă parte a ei şi continuă. Binecuvântat râu, binecuvântat lac.
Sunt frumoase lacurile. Ia, închipuiţi-vă pământul să fi fost în întregime uscat, secetos, fără nici un strop de apă, cum este Luna. Închipuiţi-vă această uscăciune, ca în Sahara. Gârliţele, râuleţele, lacurile, mările dau o frumuseţe şi un har deosebit planetei noastre, unică în univers. Însă va veni o zi – o spune Apocalipsa – când – ce se va întâmpla? – apele cele curate în care trăiesc peştii, pe care i-a zidit Dumnezeu pentru om, vor deveni amare şi din cauza apelor amare vor muri mulţi oameni (vezi Apocalipsa 8:11). Şi lucrul acesta deja îl vedem.
Mitropolia Florinei are multe lacuri. Eu o numesc Mitropolia cu cele cinci lacuri. Unul din acestea este Vegoritida sau Lacul Sfântului Pantelimon. Am mers deci acolo şi am văzut nişte pescari trişti.
– Nu e peşte, mi-au spus.
– De ce?
– Pentru că apele au devenit amare…
– Cum s-au făcut amare?
– De la canalizările fabricilor care se varsă aici. Pleacă peştii!
Îmi spunea un bătrân pescar din Vegoritida că bunicul lui prindea mai demult acolo un peşte care se numeşte somn. Era de 40 kg şi mâncau în casă o săptămână din el. Acum… Şi nu doar în lacurile mici. Un lac mare este şi Marea Mediterană, lacul marilor state: Spania, Franţa, Italia, Elada, Turcia, Cipru, Egipt, Libia, Maroc, toate în ea privesc. În acest mare lighean, cad murdăriile de canal a cca. 70 mari oraşe. Şi deja oamenii de ştiinţă sună clopoţelul pentru poluare; peste puţin timp nu va mai exista peştişorul.
Dar ce-am păţit de vorbesc despre lacuri şi mări? Evanghelia mi-a oferit prilejul. Am auzit astăzi spunându-se că Hristos „mergea pe lângă Marea Galileii” (Matei 4, 18). Acolo s-a dus Hristos, Care iubeşte cele frumoase, făpturile pe care El însuşi le-a plăsmuit. Se plimba pe lângă acel lac fermecător. De ce S-a dus acolo? Oare ca să respire aer curat? S-a dus pentru un scop mult mai înalt. S-a dus, ca să-şi aleagă pe ucenicii Lui, personalul prin care avea să înoiască lumea. Nu s-a dus nici la Roma, nici la Atena, nici în vreun alt loc din centrele culte. S-a dus la mare, lângă pescari.
A văzut acolo două bărci. Într-una, doi fraţi, Petru şi Andrei, aruncau mreaja să pescuiască. În cealaltă, alţi doi fraţi, Ioan şi  Iacov împreună cu tatăl lor Zevedeu, dregându-şi şi aranjându-şi mrejele lor. Şi i-a chemat. Lăsaţi, zice, aceste mreje, urmaţi-Mă şi Eu vă voi da Har; vă voi face <<pescari de oameni>> , veţi pescui suflete. Şi ei? „Îndată” L-au urmat (Matei 4, 19-22). Acest cuvânt „îndată” cântăreşte mult. Ce vrea să însemneze „îndată”? „Imediat”, fără ezitare. N-au spus mâine, poimâine, după o lună, după un an. Imediat au spus „prezent”, cum face soldatul faţă de ofiţer. Au lăsat bărci, mreje, rude, şi-au venit lângă Hristos.

***

Iubiţii mei, dacă ar veni astăzi Hristos şi ar spune “Veniţi cu Mine, lăsaţi toate şi urmaţi-Mă!”, cine L-ar urma? Unul va zice: Ce zici acum, sunt nebun să las toate?… Altul va zice: Cât îmi vei da?… Vor bani. Dacă Hristos ar fi rânduit un profit, mulţi ar fi acceptat; aşa…, nici unul.
Din alte neamuri, (Italia, Franţa, Germania şi altele), pornesc misionari pentru Africa şi Asia şi muncesc, punându-şi  viaţa în primejdie. Din Elada? Trei milioane au plecat în afară; însă nu pentru misiune, ci ca să muncească şi să facă bani. Odată plecau şi de la noi şi se duceau în altă parte, ca să propovăduiască Evanghelia. Dacă, de pildă, în Rusia, în Bulgaria, în Serbia sunt astăzi creştini ortodocşi, aceasta se datorează faptului că nişte tineri minunaţi au plecat din Constantinopol şi din Tesalonic şi s-au dus acolo şi i-au făcut creştini. Acum, rar se mai găseşte vreun misionar. Un asemenea om a fost pururea pomenitul Ioan Aslanidis, un copil harismatic şi minunat, inteligent, foarte înzestrat. Acesta m-a ajutat şi am înălţat la 1020 m de Florina, crucea aceea mare de 30 m, lucrare la care altul nu s-ar fi angajat. Îi spuneau atunci unii: Câţi bani îţi dă episcopul? Şi când au aflat că nu e plătit, îi spuneau: Tu eşti prost? Dacă nu primeşti bani, de ce stai lângă episcop?… S-a scârbit de mentalitatea lor şi a plecat. S-a dus jos în Africa, a devenit misionar cu numele de Cosma (a luat numele Sfântului Cosma Etolianul), şi a adus pe mulţi la Hristos.
Rari sunt astfel de oameni în vremurile noastre. Biserica cheamă la misiune şi “creştinii de apă dulce” zic: Eu nu mă fac misionar, este un lucru greu. Cheamă la preoţie, dar părinţii nu-şi dau nici măcar un copil să slujească Bisericii ca cleric. Un copil bun îi spune tatălui său că vrea să se facă preot. Şi acesta, mai-mai să-l omoare!
Deci, misionar nu te faci, preot nu te faci. Ei, atunci îţi cer altceva, cel mai uşor lucru. Nu-ţi spun să ridici un munte; te pun să ridici o pietricică. Ce pietricică? Mersul la biserică. Auzi clopotul că bate? Te cheama Hristos. Du-te la biserică. Du-te să te închini şi să-L adori pe Dumnezeu. Du-te să-I spui un mulţumesc. Am spus-o şi altă dată: 168 de ore are săptămâna. O oră ne cere Dumnezeu, atât durează Dumnezeiasca Liturghie de la “Binecuvântată este împărăţia Tatălui…” până la “Pentru rugăciunile…”. Intră în biserică, adu-ţi aminte că eşti om, spune un “Slavă Ţie, Dumnezeule”, un “Dumnezeule, milostiv fi mie păcătosului”, un “Pomeneşte-mă Doamne”.
Altfel? Asta n-o facem, cealaltă n-o facem, iar la sfărşit ne va pedepsi Dumnezeu. Şi vin zile rele şi viclene…

***

Iubiţii mei, vedeţi ce prilejuri şi ce teme de discuţie ne oferă Evanghelia, despre care unii cred că s-a învechit? Şi nu am trecut la tâlcuire. Doar ne-am atins de versetul, care zice: “Iisus mergea pe lângă mare“.
Fie ca aceste cuvinte sărace să le împlinim şi să trăim evanghelic. Şi Dumnezeu, prin mijlocirile Preasfintei Născătoare de Dumnezeu şi ale tuturor sfinţilor, să ne miluiască şi să ne mântuiască pe noi pe toţi. Amin.

† Episcopul Augustin

(Omilie a Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis, în Sfânta Biserică a Sfântului Gherman, Prespe 21-06-1987)

(traducere: M.L.; sursa: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12792)

The Person Who Knows his Sins Is Greater Than He Who Can Raise the Dead»

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 4th, 2010 | filed Filed under: English, ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

«The Person Who Knows his Sins Is Greater Than He Who Can Raise the Dead». (An Orth. Ascetic Saint)

Humility: The Diseased Humility and the Psychiatrist

(Απόσπασμα από Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης: Με Πόνο και Αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο:

Ομιλίες Vol. I)

The Elder was telling me one day: “The Christian must avoid diseased religiosity: both the sense of superiority as well as the sense of inferiority with respect to his virtue. A complex is one thing and humility is another: melancholy is one thing and repentance is another. Once a certain worldly psychologist visited me and criticized Christianity, because, as he said, it creates melancholy and guilt feelings. I responded: I accept the fact that certain Christians, because of their faults and the faults of others, are entrapped in the sickness of guilt feelings, but you also must accept the fact that worldly people are entrapped in a worse sickness – pride.  And the religious guilt feelings, close to Christ, leave with repentance and confession. The pride, however, of the worldly people who live far from Christ remains.

With these reflections of the Elder, certain questions of mine regarding the psychological problems of the Christian life were cleared up. I perceived that the Elder wanted us to avoid pride, disguised in the self-justification of the “Christian” Pharisaism of virtue or in the self-condemnation of the terror-stricken “Christian” conscientious awareness of sin. I saw that the impudence of those feeling “pure” and the cowardliness of those feeling “guilty” do not differ substantially, that they are two sides of the same coin, of pride. For the true faithful Christian is set free from guilt with confession and the remission of sins and rejoices in that freedom which Christ granted him; and knowing that is a gift of God he is grateful and does not become prideful. He is clean through the blood of Christ and not through his own achievement. Thus he rejoices and gives thanks and does not become prideful and, moreover, he sees all others as potentially good through the blood of Christ.

The Elder showed us the path that by-passed evil (sin) and what is worse (the pride of virtue), and which led to what is better, to the humility of virtue. That is why he tried to protect the authenticity of humility from the dangers of its adulteration. He would tell me: “We must be humble and not engage in humble-talk. Humble-talk is a trap of the devil, which brings despair and inertia, while true humility brings hope and the doing of the commandments of Christ.”

With his teaching but more with his conduct, the Elder pastured his sheep and led them to pastures of love and humility. He himself practiced humility, believing that, he is the “nothing,” because as he would say, God is Everything, and that whatever we saw that we had, was not his own, but a gift of God.

Worldly Education and Knowledge: The Intelligent Person Is the Sanctified Person

When a person’s mind is not set in accord with the Divine, but is set according to evil, it surrenders itself to the devil. It would have been better for one to lose one’s mind in order to have a lighter burden on the Day of Judgment.

– Elder, does simplicity differ from cunningness?

– Yes, as much as a fox from a jackal. The jackal, if it sees something and it wants it, it will go get it with bravery; while the fox will use cunning machinations and then it will go get it.

– Elder, can one take cunningness for intelligence?

Yes, one can. However, if one examines oneself, one will understand what is cunningness and what is intelligence. One has the “blackboard” of recognition. What are the charismata (gifts) of the Spirit? Love, joy, peace etc.. Does it have a relation to these? If it does not relate with these things, one has something satanic, one will have the signs of the devil. Intelligent is the purified human being, the person purified from the passions. The one who has sanctified one’s mind, too – he is the truly intelligent one. If the mind is not sanctified, intelligence is of no benefit. Why, here: journalists, politicians – they are intelligent, but many of them, because they don’t have their mind sanctified, there, where they say intelligent things, they also say foolish things. From their great intelligence they say incredibly foolish things! If a person doesn’t use his mind for the good, the devil takes advantage it. If one doesn’t utilize intelligence for the good, the devil will use it for evil.

– Is that to say that if one doesn’t make good use of intelligence, one thus gives the right to the devil?

– If one doesn’t make good use, the rights are already given of themselves. When a person doesn’t work spiritually, he dissolves the good and he himself does evil; it’s not that the devil does it. For example, one is intelligent, but his mind doesn’t work and he becomes lazy. If one doesn’t use his mind, what benefit to him is intelligence?

– Can a person who is intelligent, but has passions, have sound judgment?

– To begin with, one must be cautious not to believe in one’s own mind, because, if he is a spiritual person, he will become deceived, and if he is a worldly person he will go insane. He must not believe in his thought. He should ask, take advice, and sanctify his intelligence. And in general one should sanctify all that one possesses; he should sanctify everything. When intelligence is sanctified, this is helpful for one to acquire discernment. An intelligent person, if he has not become holy, does not have spiritual discernment. On the other hand, a person who is by nature simple can take a deceived person for a saint and an effeminate for a pious person. But, when the intelligent person is sanctified, he becomes very discerning.

– Elder, how is intelligence purified?

– For it to become purified, a person must not accept telegrams from the evil one, nor think evil, but to act wholly with goodness and simplicity. Thus comes spiritual clarity, divine enlightenment, and then a person sees the hearts of people and doesn’t draw human conclusions.

– Elder, is discernment related to knowledge?

– Discernment comes with divine enlightenment. One can read the Fathers, know certain things correctly, struggle and pray: discernment, however, comes with divine enlightenment, which is quite another thing.

– In times past, were people better?

– Not that they were better. It’s just that people in earlier times had simplicity and good thoughts. Today people view everything in an evil way, because they measure everything only with their mind. The European mind has done much evil. That is what has really crippled people. People would have been in a very good spiritual state, because most are educated more or less, and you would have been able to communicate. In earlier times you couldn’t communicate with someone, unless he had piety, because he didn’t also have an education. I remember a monk who once, when he heard during a pre-sanctified liturgy the commemoration of “Gregory, Pope of Rome” (who lived before the Great Schism of 1054), thought they were commemorating the Pope of Rome and was scandalized. “I never expected it, he said. You’ve become Papists!” and he got up and walked out of the Church. Here, you see what ignorance can do! Ignorance is a terrible thing. Those who have piety and idiocy together do the greatest damage. Without examining things, they create problems.

Knowledge Without Divine Enlightenment Is Destruction

It would be a good thing if people slowed their minds down a bit, and their mind would be rested, but, also, Divine Grace would draw near to them easily. Knowledge without enlightenment is destructive. When one works on oneself spiritually, when one struggles, then one is enlightened by God. He has divine enlightenment, divine experiences, and not his own thoughts, and that is why he sees far. He who is near-sighted, sees things clearly nearby, but doesn’t see far. And one who is far-sighted, well, at the most he will see farther, but not significantly. The physical eyes are two; the spiritual eyes are many.

Those who distance themselves from Christ, are devoid of divine enlightenment, because they leave the sunlight and like the fools they go to the sunless area. Thus it is a natural consequence for them to have a “cold” and be sick spiritually. If a person is not purified, if divine enlightenment does not come, as correct his other knowledge might be – this is what I see – this is a (form of so-called) rationalism and nothing more. And if divine enlightenment is absent, both with what they will say and write, they will not help. Do you see the Book of Psalms that is written with divine enlightenment? What deep thoughts it contains! Gather together, if you wish, all the theologians, all the literatuers, and you will see that they can not create a single psalm with such depth. Though David was illiterate, yet you clearly see how the spirit of God led him.

(Extracted from Elder Paisios the Hagiorite: With Pain and Love for Contemporary Man:

Discourses Vol. I)

ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 4th, 2010 | filed Filed under: ΑΓΩΝΕΣ

Μοναχοι του Κοσοβου εγκατελειψαν το μοναστηρι

Και είναι έτοιμοι και την ζωή τους να θυσιάσουν για την Ορθοδοξία

fotka-crna-reka-mdΣτην Ιερά Μονή του Black River στην Επισκοπή Raska και Πρίζρεν (ERP) του Κοσόβου, χθες 3-5-2010, μετά την Θεία Λειτουργία στην οποία συμμετείχαν και πιστοί από όλα τα μέρη της Σερβίας και από τα γύρω χωριά, οι μοναχοί εγκατέλειψαν το μοναστήρι. Ο νέος μοναχικός τους τόπος θα είναι μιά περιοχή της Κεντρικής Σερβίας, στην πλαγιά του χωριού Loznica στο Cacak.
Τρείς μοναχοί έμειναν στο μοναστήρι μέχρι να το παραδώσουν στον τοποτηρητή.

ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ EINAI ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΘΥΣΙΑ

Ο ηγούμενος Νικόλαος μετά από 27 χρόνια εγκατέλειψε το μοναστήρι.
Δεν φεύγουμε είπε από το μοναστήρι μας για κάποιον κοσμικό ή συμφεροντολογικό σκοπό. Θέλουμε να κρατήσουμε την Ορθόδοξη πίστη και την Ιερά παράδοση και να μένουμε πιστοί στον πνευματικό μας πατέρα Επίσκοπο Artemije γιατί είναι ένας πραγματικός υπηρέτης του Θεού. Όσα ακούγονται εδώ και καιρό γύρω απ’ αυτόν είναι όλα συκοφαντίες και ψέματα.

Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε οποιαδήποτε ποινή ως αντίποινα από την εκκλησιαστηκή αρχή, που εγκαταλείψαμε το μοναστήρι.

Οι συνομιλίες και οι απειλές του τοποτηρητή δεσπότη Αμφιλόχιου,  ήταν άκαρπες. Προσπάθησε να τους πείσει  να μην εγκαταλείψουν το μοναστήρι. Και τους διαμήνυσε, ότι σε περίπτωση που δεν κάνουν υπακοή και φύγουν από τη Μονή, θα υποστούν τις συνέπειες, και θα παραπεμφθούν σε Εκκλησιαστικό δικαστήριο.

Σε δημόσια δήλωση η αδελφότητα της Μονής Black River, την Κυριακή των Αγίων Πάντων 30/17 Μαϊου 2010, γράφει· Ζητήσαμε άδεια για να εγκαταλείψουμε το μοναστήρι και να ακολουθήσουμε τον επίσκοπο και πνευματικό μας πατέρα Αρτέμιο στον τόπο της εξορίας του, αλλά δεν μας δόθηκε. Εγκαταλείπουμε το μοναστήρι γιατί χάσαμε την εμπιστοσύνη στη νέα εκκλησιαστική διοίκηση, από την στιγμή που απομάκρυναν τον επίσκοπο Artemije από το θρόνο της Επισκοπής Raska και Πρίζρεν, χωρίς κανέναν λόγο και χωρίς να αποδειχθεί τίποτε απ’ αυτά που τον κατηγορούν.
Δηλώνουμε ότι η μοναχική Αδελφότητα είναι αδύνατο να μείνει στο σπίτι που εξόρισαν τον πνευματικό τους πατέρα….
Manastir Τσέρνα Reka
http://mancr.org/2009-03-17-15-07-24/2010-04-20-13-49-45.html

artemiosmonaxoi-1Να σημειωθεί, ότι παρόμοια κατάσταση υπάρχει και στο μοναστήρι των Ταξιαρχών κοντά στη Πριζρένη, οπού εκεί ο ηγούμενος Βενέδικτος και η αδελφότητα αρνούνται την απόφαση της Ιεράς Συνόδου και απειλούν, ότι σύντομα θα εγκαταλείψουν και αυτοί το μοναστήρι.
Με επιστολή του ο ηγούμενος Βενέδικτος δηλώνει ότι αυτός και οι μοναχοί του δεν μπορούν να παραμείνουν στο μοναστήρι της επισκοπής που εξορίστηκε ο πνευματικός τους πατέρας.
Απειλούμεθα, είπε, με στέρηση βαθμού και αφορισμό από την εκκλησιαστηκή κοινότητα για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά αυτό δεν θα είναι κακό για μας, αλλά μόνο γι’ αυτούς που την επιβάλουν. Είμεθα έτοιμοι να υποστούμε κάθε τιμωρία. Και αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουμε ανυπακοή και περιφρονούμε τις αποφάσεις της συνέλευσεως των επισκόπων, αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι όλες οι κατηγορίες εναντίον του επισκόπου μας Αρτεμίου είναι κατασκευσμένες από τον βοηθό επισκόπου Θεοδόσιο, που ενήργησε ως πατροκτόνος στο έργο αυτό.

Η ίδια αναστάτωση επικρατεί και σ’ αλλα μοναστήρια του Κοσόβου. Τα 2/3 του Σέρβικου πληθυσμού των μοναχών είναι πνευματικά παιδιά του Αρτεμίου και βρίσκονται στο Κόσοβο.

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ

ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

«ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

skupipred-patrijarsije.thumbnailΕλάτε όπως είστε.

Ελάτε όπως είστe

Εκκληση των πιστών τέκνων της Εκκλησίας μπροστά από το Πατριαρχείο της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, το Σάββατο 5 Ιουνίου και ώρα 1 – 4 μ.μ., για μηνιαία σύναξη».

Aυτό θα συνεχίζεται κάθε πρώτο Σάββατο του μήνα (Σάββατο 5 Ιουνίου, 3 Ιουλίου, 7 Αυγούστου, και ώρα 1-4 μ.μ.. Σ’ αυτή την χριστιανική σύναξη καλούνται να συμετάσχουν όλοι οι ευσεβείς ανθρώποι από το εσωτερικό της Σερβίας.
Η διαμαρτυρία για την διαφύλαξη της Ορθοδόξου πίστεως,
έξω από το πατριαρχείο του Βελιγραδίου, θα είναι ειρηνική και προσευχόμενοι θα ομολογούν την αγία πίστης τους, και θα θυμούνται τα λόγια του Κυρίου· «Μη φοβού το μικρό ποίμνιο…», καθώς και το: «Αν ο Κύριος είναι μαζί μας ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας;

Οι συγκεντρώσεις των πιστών έξω από το Πατριαρχείο του Βελιγραδίου γίνονται και σε καθημερινή βάση.

ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ

Αναστατώθηκε όπως φαίνεται ο οικουμενιστής Σέρβος πατριάρχης Ειρηναίος και οι παρανομούντες Σέρβοι αρχιερείς που έδιωξαν τον αγιότερο επίσκοπο της Σερβίας, για να ανοίξουν τον δρόμο στον αντίχριστο Πάπα το 2013. Και έθεσαν σε κυκλοφορία το κατηγορητήριο με το οποίο η πλειοψηφία της Σέρβικης Ιεραρχίας έδιωξε τον επίσκοπο Αρτέμιο, άνευ απολογίας. Ένα κατηγορητήριο 30 σελίδων, που μοιάζει με γυναικείο κοτσομπολιό και είναι άνευ αποδεικτικών στοιχείων!

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΦΕΝΕΚ

Fenek 034

Fenek 041

Fenek 045

Ο επίσκοπος Αρτέμιος την Κυριακή των Αγίων Πατέρων, στις 30/05/2010 συλλειτούργησε στο μοναστήρι Φενεκ με τον ηγουμενο του μοναστηριού π. Μακάριο και με τον ηγουμενο του μοναστηριού Βρατσεβι π. Βασιλιε. Ηταν πολυς ο κόσμος και οι περισσότερες αδελφές του μοναστηριού Κοντσουλ. Στο λόγο του είπε στους πιστούς· Να ομολογούν τον Χριστό και να μη ντρέπονται. Να είναι έτοιμοι και την ζωη τους να θυσιάσουν γι’ Αυτόν.

Κοινώνησαν πολλά παιδιά και στο τελος με αγάπη πολυ πήραν την ευχή του.

________________________________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

_______________________________

VOM PĂZI CREDINŢA ORTODOXĂ!

MONAHI DIN KOSSOVO ŞI-AU PĂRĂSIT MĂNĂSTIREA

şi sunt gata să-şi jertfească şi viaţa pentru Ortodoxie

În Sfânta Mănăstire a Râului Negru din Episcopia de Raşka şi Prizren (ERP) din Kossovo, ieri, 3.05.2010, după Dumnezeiasca Liturghie, la care au participat şi credincioşi din toate părţile Serbiei şi din satele din împrejurimi, monahii au părăsit mănăstirea. Noul lor loc monastic va fi o regiune din Serbia centrală, pe valea satului Loznica la Cacak. Trei monahi au rămas în mănăstire până în momentul în care o vor preda locţiitorului.

MONAHII SUNT PREGĂTIŢI PENTRU ORICE JERTFĂ

După 27 de ani, Egumenul Nicolae şi-a părăsit mănăstirea. A spus: Nu plecăm din mănăstirea noastră pentru vreun scop lumesc sau aducător de câştig, profitabil. Vrem să păstrăm Credinţa Ortodoxă şi Sfânta Tradiţie şi să rămânem credincioşi părintelui nostru duhovnicesc, Episcopul Artemie, pentru că este un adevărat slujitor al lui Dumenzeu. Toate cele ce se aud de mult timp încoace în jurul Preasfinţiei Sale sunt toate calomnii şi minciuni.
Suntem pregătiţi să primim orice pedeapsă ca represalii din partea autorităţii bisericeşti, pentru că am părăsit mănăstirea.
Convorbirile şi ameninţările vlădicii Amfilohie au fost fără roade. A încercat să-i convingă să nu părăsească mănăstirea. Şi le-a transmis că în cazul în care nu fac ascultare şi pleacă din mănăstire, vor suferi consecinţele şi vor fi trimişi în tribunalul bisericesc.
Într-o declaraţie publică, obştea Mănăstirii de la Râul Negru, în Duminica Tuturor Sfinţilor, 30/17 mai 2010 scrie: “Am cerut permisiunea să părăsim mănăstirea şi să-l urmăm pe episcopul şi părintele nostru duhovnicesc Artemie în locul în care este exilat, dar nu ne-a fost dată. Părăsim mănăstirea pentru că ne-am pierdut încrederea în noua conducere bisericească, din clipa în care l-au îndepărtat pe episcopul Artemie din tronul Episcopiei Raşca şi Prizren, fără niciun motiv şi fără a demonstra nimic din cele cu care-l acuză.
Declarăm că obştii monahale îi este cu neputinţă să rămână în casa, de unde a fost exilat părintele ei duhovnicesc…
Manastir Ţerna Reca
http://mancr.org/2009-03-17-15-07-24/2010-04-20-13-49-45.html
De semnalat că o asemenea situaţie există şi în mănăstirea  Mai-marilor Voievozi de lângă Prizren, unde egumenul Benedict şi obştea contestă hotărârea Sfântului Sinod şi ameninţă că în curând vor părăsi şi ei mănăstirea.
Printr-o scrisoare, Egumenul Benedict declară că el şi monahii săi nu pot să rămână în mănăstirea Episcopiei din care a fost surghiunit părintele lor duhovnicesc.
A declarat: Suntem ameninţaţi cu depunerea din treaptă şi afurisirea din comuniunea bisericească pentru o perioadă de timp, dar lucrurile acestea nu vor fi un rău pentru noi, ci doar pentru cei care le impun. Suntem pregătiţi să suportăm orice pedeapsă. Şi aceasta nu înseamnă că facem neascultare şi că dispreţuim hotărârile Adunării Episcopale, ci pentru că ştim că toate calomniile şi acuzaţiile împotriva episcopului nostru Artemie sunt ticluite de către episcopul vicar Teodosie, care a acţionat ca un ucigaş de tată (patricid) în lucrarea sa.
Aceeaşi stare de tulburare domină şi în alte mănăstiri din Kossovo. Două treimi din majoritatea sârbă a monahilor sunt fii duhovniceşti ai lui Artemie şi se află în Kossovo.

POPORUL CREDINCIOS DIN SERBIA
ORGANIZEAZĂ UN MARE PROTEST

“CHEMARE ÎN AFARA PATRIARHIEI
Veniţi cum sunteţi!
Veniţi cum sunteţi!
Recursul fiilor credincioşi ai Bisericii în faţa Patriarhiei Bisericii Ortodoxe Sârbe, sâmbătă, 5 iunie, între orele 13 şi 16, pentru o sinaxă lunară”.

Această sinaxă se va continua în fiecare primă sâmbătă din lună (sâmbătă: 5 iunie, 3 iulie, 7 august) între orele 1 şi 4 după-amiază. La această sinaxă creştină sunt chemaţi să participe toţi oamenii evlavioşi din interiorul Serbiei.
Protestul pentru păzirea credinţei ortodoxe, în afara Patriarhiei din Belgrad, va fi paşnic, iar participanţii, vor mărturisi prin rugăciune sfânta lor credinţă şi vor aminti cuvintele Domnului: ”Nu te teme turmă mică…”, precum şi: ”Dacă Domnul este cu noi, cine poate să fie împotriva noastră?”
Întrunirile credincioşilor în afara Patriarhiei din Belgrad se pot efectua şi zilnic.

GLASUL POPORULUI, MÂNIA LUI DUMNEZEU
Precum se vede, ecumenistul patriarh sârb Irineu s-a supărat; la fel şi nelegiuiţii arhierei sârbi care l-au izgonit pe cel mai sfânt episcop al Serbiei, ca să ofere drum deschis antihristului papă, în 2013. Şi au pus în circulaţie acuzarea, prin care majoritatea Ierarhiei sârbeşti l-au izgonit pe episcopul Artemie fără a-i da dreptul să se apere. O acuzare de 30 de pagini, care seamănă cu o bârfă femeiască şi nu prezintă nicio dovadă!

EPISCOPUL ARTEMIE ÎN DUMINICA SFINŢILOR PĂRINŢI ÎN MĂNĂSTIREA FENEK
Fenek-031
Fotografiile:
Pe 30/05/2010, în Duminica Tuturor Sfinţilor, Episcopul Artemie a slujit Sfânta Liturghie în Mănăstirea Fenek împreună cu părintele Vasilie, Egumenul Mănăstirii Vratsevi. A fost multă lume şi majoritatea  maicilor din Mănăstirea Kodsul. În cuvântul său, a zis credincioşilor să-L mărturisească pe Hristos şi să nu se ruşineze. Să fie pregătiţi să-şi jertfească pentru El chiar şi viaţa.
S-au împărtăşit mulţi copii, iar la sfârşit au primit binecuvântarea sa cu multă dragoste.

(trad. I.F.; http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12827)

ΠΑΛΙΝΩΔΙΕΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΩΝ§

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 3rd, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Το μεγαλείο του Βυζαντίου και η συνέπειες της άλωσης της Κωνσταντινούπολης

http://www.impantokratoros.gr/9E0D3327.el.aspx

Ομιλία του π. Θεοδώρου Ζήση Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. στη λέσχη αξιωματικών Θεσσαλονίκης, με πρόσκληση του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών Θεσσαλονίκης και με θέμα: «Το μεγαλείο του Βυζαντίου και η συνέπειες της άλωσης της Κωνσταντινούπολης». Αρχείο mp3 – Διάρκεια 01:03:47 Μέγεθος 36,5 MB

**********************

____________________________________

ΝΕΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΒΑΖΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Οι συνεχείς δηλώσεις του Σεβασμιότατου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, σχεδόν σε όλα τα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας, είναι βάλσαμο παρηγοριάς στους πιστούς, οι οποίοι είναι αποκαρδιωμένοι με την ένοχη σιωπή ή και την απροκάλυπτη συμπαράταξη πολλών πνευματικών τους πατέρων με τους εχθρούς του Ευαγγελίου.

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΕΝΟΧΛΕΙ
______________

Ο Σεβασμιότατος Πειραιώς έγινε κυριολεκτικά το κόκκινο πανί σε πολλούς επειδή καταρχήν τους ελέγχει συνεχώς για όλες τους τις παρανομίες. Με άλλα λόγια, επειδή, ως χριστιανός ορθόδοξος ιεράρχης, επιτελεί το ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟ καθήκον του έναντι του Χριστού και της Εκκλησίας Του.

ΟΙ ΜΙΚΡΟΨΥΧΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
_______________

Υπάρχει και μια άλλη ομάδα μικρόψυχων ανθρώπων οι οποίοι αντί μάννα προσφέρουν χολή και όξος στο Σεβασμιότατο επειδή επειτελεί το επιβεβλημένο καθήκον του. Οχι κατ’ ανάγκην, πάντοτε, επειδή ο έλεγχός του τους αφορά άμεσα, αλλά επειδή επισκιάζει τη δική τους μετριότητα ή επειδή χαλά τα άνομα τους σχέδια ή επειδή οι προβλέψεις του πολλές φορές επιβεβαιώνονται από τα γεγονότα.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΕ ΕΛΕΓΧΟ
___________________

Ο Αγιος Πειραιώς υποπίπτει σε λάθη. Ο ελεγκτικός λόγος του έχει παραλείψεις. Υπάρχουν ασυνέπειες στη διακονία του. Εχει αδύνατα σημεία η παρουσία του. Δεν βρίσκεται υπεράνω κριτικής ασφαλώς. ΟΥΔΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΚΡΙΤΙΚΗΣ. Ούτε είναι, ούτε πρέπει να είναι, ούτε πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι ενοχλείται επειδή οι άλλοι δεν τον αφήνουν στο απυρόβλητο. Είναι διαφορετικό, όμως, να του ασκείται κριτική για τα σφάλματά του και εντελώς διαφορετικό να γίνεται συστηματική προσπάθεια από ορισμένους να του υποσκάψουν το κύρος του από μικροψυχία και μικροπρέπεια.

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ
______________

Πρέπει να έχει κανείς πολλά αποθέματα ταπείνωσης για να δέχεται κριτική χωρίς να ταράζεται και χωρίς να ενοχλείται. Δυστυχώς ανησυχούμε οι πλείστοι όχι για τη συνείδησή μας αλλά για την υπόληψή μας. Ετσι μας βάζει ο διάβολος να σκεφτόμαστε για να κάνει τη δουλειά του ανενόχλητος!

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΕΡΟΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
_____________

Οι κληρικοί είναι ακόμη πιο ευάλωτοι στην κριτική που τους ασκείται. Λένε ορισμένοι: Μα εμείς είμαστε πνευματικοί ποιμένες. Είμαστε αυτοί που καθοδηγούμε. Αν η κριτική που μας ασκείται μας υποβιβάζει στη συνείδηση των πιστών τότε κινδυνεύει (άκουσον! άκουσον!) το έργο της Εκκλησίας!!! Προσέξατε τι ωραία που τους υποβάλλει ο διάβολος το λογισμό ότι είναι στο απυρόβλητο της κριτικής για να συνεχίσουν την πορεία ολέθρου που ακολουθούν; Αντί να αλλάξουν την αντιχριστιανική τους συμπεριφορά, ώστε να δοξάζεται το όνομα του Θεού με τη στάση τους, προσπαθούν να συνεχίσουν την αντιχριστιανική πολιτεία τους επισείοντας τον κίνδυνο της ιεροκατηγορίας σε όσους τους ελέγχουν.

ΠΟΙΟΣ ΥΠΟΣΚΑΠΤΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΝΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥ;
________________

Σύμφωνα με αυτή την παπική και σατανική λογική το έργο της Εκκλησίας ΔΕΝ κινδυνεύει επειδή ένας κληρικός παραβιάζει τους Κανόνες της Εκκλησίας, επειδή καταπατά τις αλήθειες της πίστεως, επειδή ζει με εξώφθαλμα αντιευαγγελικό τρόπο, αλλά ΟΤΑΝ ελέγχεται για την αντιχριστιανική του συμπεριφορά! Είδατε λογική; Ούτε ο Εωσφόρος δεν θα κατάφερνε τόσο καλά να κατασιγάσει τη συνείδηση ενός κληρικού! Δεν υπάρχει χειρότερη συνταγή καταστροφής για να συνεχίσει ένας κληρικός να πολιτεύεται ανενόχλητος αντιχριστιανικά.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΑΠΤΟΗΤΟΣ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ
____________________

Ευτυχώς ο Αγιος Πειραιώς δεν έχει υιοθετήσει αυτή την κυριολεκτικά σατανική θεολογία και έτσι ο ελεγκτικός λόγος του παραλαμβάνει κανονικά όλους (ή για να ακριβολογούμε σχεδόν όλους) και τους συγυρίζει δεόντως.

Ιδού μια πρόσφατη ανακοίνωση που εξέδωσε αναφορικά με τις δηλώσεις που έκανε με τις οποίες συνεχάρη όσους αρχερείς της Εκκλησίας της Κύπρου εξεδήλωσαν καταρχήν την πρόθεση να απόσχουν απο τις οικουμενιστικές ασχημίες της υποδοχής του Πάπα στην Κύπρο.

Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
________________

“Επί επιμόνων δημοσιευμάτων σχετικών με τήν δημοσιοποίησιν της γνώμης μου αναφορικώς προς την επίσκεψιν του Αρχηγού της Παπικής θρησκευτικής κοινωνίας Βενεδίκτου 16ου εις την μεγαλόνησον Κύπρον, έχω να παρατηρήσω ότι ατυχώς εξελήφθη αύτη, ως δήθεν επέμβασις εις τα εσωτερικά ετέρας αυτοκεφάλου Εκκλησίας διότι η έννοια της επεμβάσεως προϋποθέτει ενέργειαν εν χώρω και χρόνω προσδιοριζομένην και επιδίωξιν συγκεκριμένου σκοπού.

Εις την περίπτωσιν μου όμως εξεφράσθη η γνώμη μου δια το προκύψαν θέμα που εντός του ενός και μοναδικού σώματος της μιας και αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και θεμιτόν και επιτρεπτόν είναι.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία ως σώμα Χριστού είναι μία και ενιαία ασχέτως εάν δια διοικητικούς λόγους διακρίνεται εις κατά τόπους αυτοκεφάλους Εκκλησίας και κατά ταύτα έκαστον μέλος αυτής δικαιούται «δια να ομιλή» ως το συνοδικόν σύστημα του θεοσδότου πολιτεύματος Αυτής προβλέπει, άλλως δεν έχωμεν Ορθόδοξον Εκκλησίαν αλλά συγκεντρωτικόν και απολυταρχικόν παποκαισαρισμόν.

Επιπροσθέτως ίσως ενόχλησε ότι η ταπεινή μου πρόβλεψις δια την πομφόλυγα της επισκέψεως εδικαιώθη πληρέστατα, διότι ο δόλιος εκπρόσωπος του αιρετικού Παπισμού δεν άρθρωσεν ουδεμίαν λέξιν δια την αληθή τραγωδίαν της μεγαλονήσου και το διαρκές έγκλημα της τουρκικής εισβολής και κατοχής που έχει καταγνωσθή υπό του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών με αλλεπάλληλα ψηφίσματα.”

__________

Ο Π. Γ. ΤΣΕΤΣΗΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====================
ΚΥΠΡΟΣ-ΠΑΠΑΣΟ Μέγας πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης εκπροσωπεί την ακραία πτέρυγα του σύγχρονου Οικουμενισμού και είναι τρόπο τινά ο άτυπος “κυβερνητικός εκπρόσωπος” των Οικουμενιστών. Με τη δήλωση που κατέγραψε αναφορικά με την επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο μας βοηθά να αντιληφθούμε ότι ο Πάπας πήρε τα πάντα, με την επίσκεψή του στην Κύπρο, και δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα.
“Ο μέγας πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Γεώργιος Τσέτσης, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τα του θεολογικού διαλόγου με την Ορθόδοξη Εκκλησία, μας υπέδειξε ότι τα βασικά μηνύματα από τις ομιλίες του Πάπα μπορούν να συνοψιστούν στα εξής:
  1. Η αναγνώριση των αποστολικών καταβολών της Εκκλησίας Κύπρου και ειδικά η Πάφος, ως χώρος από τον οποίο άρχισε να διαδίδεται το αποστολικό κήρυγμα στον τότε γνωστό κόσμο.
Κανονικό δούλεμα! Αναγνώρισε ο Πάπας ότι η Κύπρος έχει Αποστολικές καταβολές!!! Είδατε!; Καλωσύνη του! Ούτε που θα το γνωρίζαμε, να πάρει η ευχή, αν δεν μας το έλεγε! Ως γνωστόν δεν υπάρχει κάποιο βιβλίο της Καινής Διαθήκης που ονομάζεται Πράξεις και έτσι δεν γνωρίζαμε ότι η Κύπρος ήταν από τα πρώτα μέρη στον κόσμο που δέχτηκε το Αποστολικό κήρυγμα. Ευτυχώς, όμως, που ο Αγιότατος Πάπας πήγε στην Κύπρο και έτσι το απεκάλυψε για πρώτη φορά στην ανθρωπότητα και το μάθαμε! Μιλάμε για πολύ χοντρό δούλεμα, πατέρες και αδελφοί, και εκ μέρους του Πάπα και εκ μέρους του π. Τσέτση.
  1. Η ανάγκη να ξεπεράσουν οι Εκκλησίες τις διαφορές τους και να αγωνισθούν για την αποκατάσταση της πλήρους ορατής ενότητάς τους, που είναι θέλημα Θεού.
Ο Μέγας πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, όπως και ο “Αγιότατος” Πάπας της Ρώμης, πρέπει κάποτε να καταλάβουν ότι ΔΕΝ υπάρχουν πολλές Εκκλησίες που πρέπει να ξεπεράσουν τις διαφορές τους. Υπάρχει ΜΟΝΟ μία Εκκλησία, η Ορθόδοξη, και οι κάθε λογής αιρετικοί συμπεριλαμβανομένων επομένως και των Παπικών πρέπει να επιστρέψουν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Ούτε οι ρήσεις του αιρεσιάρχη Πάπα μας ενδιαφέρουν, ούτε οι διαπιστώσεις του λατινόφρονα π. Τσέτση μας δεσμεύουν.
  1. Η αναγνώριση πως ο δρόμος προς τον στόχο της πλήρους κοινωνίας έχει δυσκολίες.
Αν έχει λέγει δυσκολίες ο δρόμος της πλήρους κοινωνίας. Η πιο μεγάλη δυσκολία είναι το θέλημα του Θεού. Αλλά πιστεύουν στο Θεό οι Οικουμενιστές για να ενδιαφέρονται για το θέλημά Του; Προφανώς όχι! Διότι αν πίστευαν θα ακολουθούσαν τους Αγίους Πατέρες που θεωρούν τους Παπικούς αιρετικούς και όχι αδελφή Εκκλησία, όπως τους θεωρούν οι Οικουμενιστές και όπως το Βατικανό διατείνεται. Επειδή λοιπόν δεν πιστεύουν και θέλουν να επιβάλουν το ίδιο θέλημα στην Εκκλησία γι’ αυτό μας παρέχουν προβλήματα. Οσο για τις δυσκολίες που αναφέρουν οι π. Τσέτσης και Πάπας αφορούν τους παραδοσιακούς πιστούς που δεν θέλουν να πουλήσουν την πίστη τους.
  1. Η Εκκλησία της Κύπρου ως γέφυρα συμφιλίωσης μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Ανάξια σχολίου η ανόητη επισήμανση του π. Τσέτση. Σιγά μην δεν είναι η Κύπρος γέφυρα Ανατολής και Δύσεως. Ενα τουρκοπατημένο νησί είναι, διχοτομημένο με το δίκαιο του ισχυρού και προγεφύρωμα των Αμερικανικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή και επέκεινα.
  1. Ο εμπλουτισμός της Ευρώπης από την πνευματική και πολιτισμική κληρονομία της Κύπρου, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής.
Ούτε τους Κάφρους δεν τους παραμυθιάζουν με τέτοιες ανοησίες. Η παράδοση της Εκκλησίας της Κύπρου είναι ορθόδοξη. Αν οι Παπικοί σέβονται την παράδοση της Κύπρου ένας τρόπος υπάρχει για να εμπλουτίσουν την παράδοσή τους οι Παπικοί: Να αποπτύσσουν τις κακοδοξίες τους και να επιστρέψουν εν μετανοία στην Ορθοδοξία.

Τέλος, ο π. Γεώργιος Τσέτσης σημείωσε την πεποίθηση, που εξέφρασε ο Πάπας Βενέδικτος 16ος πως στην Μέση Ανατολή, «η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, που είναι ριζωμένη από αιώνες, έχει αναντικατάστατο ρόλο στην εμπέδωση της ειρήνης και της συμφιλίωσης των λαών της περιοχής».

Ο Πάπας, κατά την ομολογία του π. Τσέτση, πήγε στην Κύπρο, ως εικός, για να εξασφαλίσει κέρδη για την Παπική “Εκκλησία”. Πού υπάρχει, όμως, κέρδος για την Ορθοδοξία ή για την Κύπρο; Εμμεσα ο π. Τσέτσης ομολογεί: Δεν υφίσταται ούτε κατά διάνοιαν!
Τα ακούτε αυτά αρχιερείς της Κύπρου που ατιμάσατε την εκκλησιαστική μας Ιστορία με την πρόσκληση στον Πάπα, με τις τιμές που του επιδαψιλεύσατε και με τις συμπροσευχές που κάνατε μαζί του; Του δώσατε τα πάντα και δεν πήρατε ως αντίδωρον το παραμικρό! Ποιος το λέγει αυτό; Εμείς οι στενοκέφαλοι, οι ανεγκέφαλοι, οι φονταμενταλιστές; Οχι μόνον εμείς αλλά και το καμάρι σας, ο π. Γεώργιος Τσέτσης.

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ΠΛΗΡΗΣ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Παραθέτουμε πιο κάτω τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου αναφορικά με τους καρπούς της επίσκεψης του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄στην Κύπρο. Οπως διαπιστώνει ο αναγνώστης, με την πρώτη ματιά, οι δηλώσεις του Μακαριότατου βρίσκονται σε πλήρη  αναντιστοιχία με τις δηλώσεις του εκπροσώπου του Βατικανού. Πρόκειται, στην κυριολεξία, για διάλογο κωφών. Ο εκπρόσωπος του Πάπα εξηγεί πώς ωφέλησε τον ποντίφηκα η επίσκεψή του στην Κύπρο, παραθέτοντας χειροπιαστά αποτελέσματα των κερδών που αποκόμισε. Και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου εκφράζει ευσεβοποθισμούς για το τι θα ήθελε ο Πάπας να κάνει για την Κύπρο.

Ιδού οι δηλώσεις και του Μακαριότατου και του εκπρόσωπου του Βατικανού για να διαπιστωθεί του λόγου το ακριβές:

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΎΠΡΟΥ:
Ο ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ ΝΑ ΑΠEΥΘΥΝΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ
____________________
“Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, σε δήλωσή του στην τηλεόραση του Βατικανoύ, ανέφερε ότι ο Πάπας και η Εκκλησία της Κύπρου έστειλαν το μήνυμα πως αγωνίζονται για την ειρήνη στην ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Επίσης, ανέφερε ότι στη συνάντηση με τον Πάπα ο κ. Βενέδικτος υποσχέθηκε να απευθυνθεί στους Ευρωπαίους ηγέτες για να συμβάλουν ενεργά για λύση του Κυπριακού”.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΕΥΣΕΒΟΠΟΘΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ:
“ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ”
____________________
“Ο διευθυντής της Υπηρεσίας Τύπου της Αγίας Έδρας και εκπρόσωπος Τύπου του Πάπα, Φ. Λομπάρτι, ανέφερε στον «Φιλελεύθερο» ότι στη συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο έγινε «μια σοβαρή και σε βάθος» συζήτηση. Η Εκκλησία της Κύπρου είναι πολύ σημαντική στο χώρο της Ορθοδοξίας και αναπτύσσει θετικό ρόλο στο θεολογικό διάλογο, επεσήμανε”.

“ΑΝΘΡΑΚΕΣ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ” ΤΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ
________________
Το μόνο λογικό συμπέρασμα που εξάγεται από την αντιπαραβολή των δηλώσεων του Αρχιεπισκόπου και του εκπροσώπου του Βατικανού στην Κύπρο για την επίσκεψη του Πάπα είναι ότι αναπτύσσεται, με πολλές φανφάρες, ένας διάλογος κωφών. “Ανθρακες ο θησαυρός”, λοιπόν, για την Κύπρο η παπική επίσκεψη.

Ρωτούμε, λοιπόν, το Μακαριότατο και τους άλλους συνοδικούς που έκαναν τους οικουμενιστικούς σχεδιασμούς: Εστω και τώρα αντιλαμβάνεστε το λάθος των υπολογισμών σας ή θα εμμείνετε στη λανθασμένη πορεία που αρχίσατε; Προσευχόμαστε για το πρώτο, αλλά δεν σας το κρύβουμε ότι φοβόμαστε για το δεύτερο.
_

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΩΥΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΛΙΟΥ κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 3rd, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΩΥΣΗΣ
ΚΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΛΙΟΥ κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
================

Στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Μητροπολίτης Ιλίου κ. Αθηναγόρας είπε μεταξύ άλλων:

«Οι χαρές μου για την εκλογή μου στην Ιερά Μητρόπολη Ιλίου μετετράπησαν λίγες μέρες αργότερα σε ιερό φόβο και δέος, καθώς με την χάρη του Αγίου Πνεύματος προχειριζόμουν σε Επίσκοπο της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος».

«Σήμερα που στέκομαι ανάμεσα σας και ο ναός αυτός έχει πλημμυρίσει από το ποίμνιο με το οποίο η τιμία ψήφος των Αγίων Ιεραρχών με εμπιστεύθηκε, αισθάνομαι το βάρος της Επισκοπικής ευθύνης να επικάθεται στους αδύναμους ώμους μου. Αισθάνομαι ταυτόχρονα και ένα ρίγος να διατρέχει όλο το σώμα μου και την ύπαρξη μου, καθώς τώρα στο νούν μου προβάλει από το βάθη των αιώνων η μορφή του προφήτη Μωυσή, ο οποίος ίσταται απορών μπροστά στο θαυμαστό φαινόμενο της φλεγομένης και μη κατακαιομένης βάτου. Εκεί μπροστά ο Θεός του αναθέτει την αποστολή της διαποίμανσης και σωτηρία του Ισραηλιτικού λαού και αυτός προσπαθεί να αρνηθεί επικαλούμενος την βραδυγλωσσία του και το ισχνόν της φωνής του. Όμως η φωνή του Θεού επιμένει», συνέχισε ο κ. Αθηναγόρας”.

ΑΣΤΟΧΗ Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΛΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΜΩΥΣΗ
___________

Με όλο το σεβασμό προς το νέο ποιμενάρχη της Μητροπόλεως Ιλίου θα επισημάνουμε την ολότελα άστοχη σύγκριση που αποπειράται με τον προφήτη Μωυσή. Ο προφήτης Μωυσής ήταν ποιμένας άλογων προβάτων πριν τον καλέσει ο Θεός, ενώ ο κ. Αθηναγόρας ήταν ποιμένας λογικών προβάτων πριν χειροτονηθεί επίσκοπος. Ο Προφήτης Μωυσής όντως προέβαλε αντίσταση στην κλήση του Θεού. Πρόβαλε την βραδυγλωσσία του ως δικαιολογία για να γίνει ποιμένας των λογικών προβάτων του Ισραήλ, επειδή ένιωθε στα τρίσβαθα της ψυχής του την αναξιότητά του και προσπαθούσε να μεταβάλει την απόφαση του Θεού να τον καλέσει στο προφητικό αξίωμα.

Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΕΥΘΥΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ
____________________

Ο κ. Αθηναγόρας, από την άλλη, με την εκλογή του σε επίσκοπο, δεν χρειάζεται να κάνει αυτό το άλμα του Μωυσέως επειδή ο πρεσβύτερος – ουχί ολιγότερον του επισκόπου – πρέπει να αισθάνεται την ευθύνη της διαποίμανσης των λογικών προβάτων. Δεν είναι σπάνιες οι φορές όταν πρεσβύτεροι προαγόμενοι σε επισκόπους μικρών επαρχιών ποιμαίνουν κάποτε μικρότερο αρθμό πιστών από ότι ποίμαιναν σε μια πυκνοκατοικημένη ενορία των Αθηνών. Αν Κύριος ο Θεός εκδικήσει την ψυχήν και του τελευταίου προβάτου εκ μέρους του ποιμένος πώς άραγε η κλήση στο επισκοπικό αξίωμα είναι μεγαλύτερης ευθύνης παρά εις το αξίωμα του πρεσβυτέρου αφού ο κάθε άνθρωπος είναι εικόνα Θεού τιμίω αίματι ηγοραμένος; Αν, λοιπόν, ο Σεβασμιότατος κ. Αθηναγόρας δεν ιλιγγιούσε επειδή διακονούσε το λαό του Θεού ως πρεσβύτερος δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί ιδιαίτερα για τη διαποίμανση του λαού του Θεού ως επίσκοπος επειδή, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, οι επίσκοποι είναι πρεσβύτεροι που έχουν την ευθύνη της χειροτονίας και κατά τούτο βασικά διαφέρει η διακονία τους από τη διακονία των πρεσβυτέρων. Αφού, λοιπόν, ο νέος Μητροπολίτης Ιλίου διακονούσε προφανώς χωρίς συνειδησιακό πρόβλημα το λαό του Θεού ως πρεσβύτερος, για δεκαετίες τώρα, ας μην προβάλλει τους ενδοιασμούς του Μωυσέως για να μιλήσει για τους υποτιθέμενους δικούς του ενδοιασμούς να χειροτονηθεί επίσκοπος.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΩΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ
__________________

Οι μεν δισταγμοί του Προφήτου αφορούν ένθεον άνδρα που στέκεται συνομιλεί ενώπιος ενωπίω με το Θεό, ο δε Μητροπολίτης Ιλίου κρύβεται όπισθεν του διάτρητου θώρακα της εκλογής του στο επισκοπικό αξίωμα από την πλειοψηφία της Ιεραρχίας. Ο Θεός ξέρει αλλά και ο Αγιος Ιλίου και ο Μακαριότατος δεν αγνοούν με ποιο τρόπο μαζεύτηκαν τα κουκκιά για την εκλογή του. Ο Αγιος Ιλίου δεν είναι παρά μοιχεπιβάτης διότι έκλεψε την πνευματική νύμφη από τον νόμιμο κάτοχο και δικαιούχο της ο οποίος περίλυπος άχρι θανάτου βλέπει τους σταυρωτές του να διαμοιράζουν τα ιμάτιά του εαυτοίς και να βάζουν επί τον ιματισμό του κλήρο διαγωνιζόμενοι για το ποιος θα καρπωθεί και με ποιες μεθόδους τους περισσότερους καρπούς της μοιχεπιβασίας.

Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΓΥΜΝΙΑ
_____________

Η αναφορά του κ. Αθηναγόρα στον Προφήτη Μωυσέα, αντί να δείξει ταπείνωση, όπως προφανώς στοχεύει, υπογραμμίζει τη διαφορά μεταξύ των δύο ανδρών. Δακτυλοδείχνει αλάνθαστα προς την αγεφύρωτη άβυσσο που χωρίζει το προφητικό ήθος του Θεόκλητου Μωυσέως από το ήθος του εισελθόντος εις τα άγια των αγίων της αρχιερωσύνης Μητροπολίτη Ιλίου κ. Αθηναγόρα, ως κλέπτη και ληστή για να αρπάξει την πνευματική νύμφη του ευεργέτη του που τον χειροτόνησε διάκονο.

Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ
_______________

Τον Μητροπολίτη Αθηναγόρα, αναφέρει περαιτέρω το ρεπορτάζ της “Ρομφαίας”, προσφώνησε ο Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Ιλίου, Μητροπολίτης Μεγάρων κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε: «Ο λαός της μητροπόλεως σας, διακρίνεται για την ευσέβεια και την ευγένεια. Σας ευχόμεθα όλη η ποιμαντορία Σας να είναι ανέφελος, να είναι ευλογημένη παρά Θεού και να οδηγείτε το λαό του Θεού εις οδόν σωτηρίας».

Αν ο Αγιος Μεσογαίας μιλούσε στην ενθρόνιση του Μητροπολίτη Κηφισίας κ. Κυρίλλου, όπως μίλησε ο Αγιος Σαλαμίνος σ’ αυτές τις λίγες γραμμές που παραθέτει το ρεπορτάζ της “Ρομφαίας” από την προσφώνηση του, ουδείς θα είχε τη δυνατότητα να πει πολλά για το θέμα εκτός από το να επισημάνει το άτοπο και το αντικανονικό της ενέργειας.

Ο χειροτονητήριος και ο ενθρονιστήριος λόγος του Σεβασμιότατου Ιλίου, όμως, όπως και η χθεσινή προσφώνηση του Μεσογαίας Νικόλαου στην ενθρόνιση του Κηφισίας Κύριλλου, αντί να περιοριστούν σε γενικές αναφορές, επέλεξαν συνειδητά να προκαλέσουν αφόρητα τους πιστούς με την υποκρισία τους και τη διαστρέβλωση της ευαγγελικής αλήθειας και της κανονικής τάξεως. Αντί της σιωπής ή έστω της ουδέτερης αναφοράς στο θέμα επέλεξαν την πρόκληση. Ζητούν και τα ρέστα, κατά τη λαική έκφραση. Γι’ αυτό και γίνονται αιτία αφόρητου σκανδαλισμού των πιστών.

Ο ΔΙΑΤΡΗΤΟΣ ΘΩΡΑΚΑΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
________________

«Μακαριώτατε, βρίσκομαι σήμερα εδώ Επίσκοπος της Ιεράς αυτής Μητρόπολης, επειδή η Τιμία ψήφος των ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος προς το πρόσωπο μου, απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η ποιμαντική τους εμπειρία και ευαισθησία αποτελεί μια θωράκιση του εκκλησιαστικού ήθους, προς τις από διαφόρους κακεντρεχείς και αλλότριους υπηρέτες, επιχειρούμενες αλλοιώσεις του, καθώς στέκονται φραγμός σε μεθοδεύσεις που απάγουν της ιερότητας του χώρου, μέσα στον οποίον τελεσιουργοί το μυστήριο της βασιλείας του Θεού», συνέχισε ο κ. Αθηναγόρας.

Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι υπονοεί ο Σεβασμιότατος με αυτή την αναφορά. Ποιοι είναι αυτοί οι κακεντρεχείς υπηρέτες που επιχειρούν να αλλοτριώσουν το εκκλησιαστικό ήθος μέσα στο ιερό χώρο που τελεσιουργείται το μυστήριο; Για ποιες μεθοδεύσεις εναντίον του εκκλησιαστικού ήθους μιλά; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι, με αυτές τις αόριστες επισημάνσεις, επιδιώκει να φιμώσει τις διαμαρτυρίες του Κανονικού Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημου  αλλά και όσων πιστών δεν μπορούν να κατασιγάσουν τη φωνή της συνείδησής τους για τα εκκλησιαστικά εγκλήματα που συμβαίνουν κατ’ εξακολούθηση στη Μητρόπολη Αττικής (και όχι μόνον) τα τελευταία 36 χρόνια.

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ
________________________

Ποτέ δεν είναι αργά να διορθώνουμε τα λάθη που κάναμε. Τόσον ο Σεβασμιότατος Ιλίου, όσον και ο Σεβασμιότατος Μεσογαίας, ο Μακαριότατος αλλά και η ιεραρχία ως σύνολον έχουν ευθύνη έναντι του Αγίου Θεού αλλά και των πιστών – ελπίζουμε και έναντι της συνείδησής τους – να επανορθώσουν την αδικία και να δώσουν ένα τέλος στο δράμα της Μητροπόλεως Αττικής. Είναι ντροπή! Είναι απαράδεκτο να συνεχίζεται εσαεί η αδικία και να τροφοδοτείται ατέρμονα ο σκανδαλισμός των συνειδήσεων!

**********************

______________

The Prophetic Voice of Metropolitan Augustine Florina, Greece

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 2nd, 2010 | filed Filed under: English

The Prophetic Voice of

Metropolitan Augustine Florina, Greece

π. Αυγ.There is no permanent place for a Priest who aspires to teaching the Gospel in the Church with a genuine spirit and who desires to become a Herald of the Truth in every direction; toward those above and those below the social pyramid.

The free expression of one’s  views, candor, the love of truth and public rebuke from the pulpit are construed as an insult and a deadly deviation punishable with all severity.

No radical message against evil, no man-loving movement, no initiative within the framework of sacred responsibility can be engaged in by the Priest who abides in bondage and whose bonds, on which malice and jealousy of petty superiors are based, contrive countless ways of eliminating the laborers of the Gospel whose only crime is candor.

Today’s preacher — if he desires to spend a quiet and calm life — must become a flatterer when he ascends the sacred pulpit, singing the praises of the bishops against his own conscience…Flattery corrupts the Church.

The Church of our day is in peril. It is endangered from without. It is endangered by the attacks of the atheists and heretics. However, it is endangered much more from within. It is endangered by the unbelief and the sin of her children.

Evil has been nourished and has become gigantic, to use another more vivid illustration. It has become as a many-headed hydra and is already spreading its tentacles and devouring many souls.

The beast is one but with many heads and devouring mouths, and all those who are caught and devoured end up in the same stomach — in eternal Hell. But some of the heads of the beast are more terrible than the others, because they are more seductive and their victims are more numerous, and the harm penetrates the whole body of the Church, even unto the extreme ligaments and joints, and it paralyzes and kills the spiritual life, and it transforms those believers into carnal Christians who should normally move and labor in the world as spiritual Christians.

Sin as a hydra is laying waste society and the Church of our day. Among the many countless heads of that hydra the most dangerous ones are: 1) Fornication, 2) Homosexuality, 3) Greed and 4) Factionalism.

An old garment — something worse — miserable rags’ Behold, the vestiture of our Church today — a Church which, unlike any other Church, as the Bride of Christ, vested in the golden garment of the virtues of Christ, radiated for one-thousand years in the East and in the West.

Rags! O, who will burn the rags and clothe her with her first garment?

For the restoration of the Church we need a struggle, many struggles of a creative spirit, of a spiritual restoration. Heading such a struggle we need —  I dare to say — an Orthodox Luther, a man of an illuminated intellect, of a pure Orthodox spirit, of extraordinary holiness, of a diamond-like character, joining together in himself the wisdom of a St. Basil, the militant spirit of a St. Athanasius and the revolutionary thrust of a St. John Chrysostom. Such a man could initiate a crusade in the cause of the catharsis and rebirth of our Church.

(Taken from Metropolitan Augustine’s book, Free and Living Church, pp. 7, 9, 43, 44)

CIPRU, INSULĂ CREŞTINĂ (Apostol Varnava)

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 2nd, 2010 | filed Filed under: Român (ROYMANIKA)

Predica Mitropolitului Augustin de Florina
la pomenirea Sfântului Apostol Varnava

-11 iunie-

CIPRU, INSULĂ CREŞTINĂ

(ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΒΑΡΝΑΒΑ)


BarnabasIubiţii mei, pentru a răspândi pretutindeni Evanghelia, Hristos a avut nevoie de colaboratori. Ca un Dumnezeu ce era putea, desigur, să poruncească îngerilor şi arhanghelilor să coboare pe pământ, cum a coborât El însuşi de altfel, ca să se ducă în cetăţi şi în sate, să meargă în întreaga lume şi să propovăduiască Evanghelia. Îngeri şi arhangheli propovăduitori ai Evangheliei! Ce privelişte măreaţă ar fi fost aceasta! Să vadă oamenii un înger cu aripi cu totul albe propovăduind învăţătura creştină! Nimeni n-ar mai fi putut să spună atunci, că oameni păcătoşi şi nevrednici propovăduiesc Evanghelia. Dar aşa cum observă undeva Sfântul Ioan Gură de Aur, dacă un înger ar fi propovăduit cuvântul lui Dumnezeu şi ar fi săvârşit Sfintele Taine, cine ar mai fi îndrăznit să se apropie? Îngerii, deoarece nu au căzut în păcat şi au rămas lângă Dumnezeu duhuri curate şi neîntinate, ca preoţi şi propovăduitori ai Evangheliei, ar fi fost aspri faţă de oamenii păcătoşi. Ar fi ţinut sabie şi ar fi fost gata să pedepsească orice abatere omenească. Şi astfel, noi, oameni păcătoşi, care cădem zilnic în felurite păcate, ne-am fi temut să mergem la biserică, să ascultăm predica de la înger şi să ne mărturisim îngerului.
De aceea, Hristos, aici, pe pământ, nu Şi-a ales drept colaboratori pe îngeri şi pe arhangheli, ci şi-a ales oameni. A ales dintre oameni doisprezece, ca să fie colaboratorii Săi. Cei doisprezece apostoli nu au fost sfinţi de la început. Aveau răutăţi şi neputinţe, aşa cum avem şi noi. Cădeau în păcate. Unul din ei, Petru, într-o clipă s-a lepădat de Hristos. Un altul, Toma, a arătat necredinţă în Învierea Lui. Şi aproape toţi, când evreii L-au arestat pe Hristos, au manifestat laşitate şi s-au risipit şi L-au lăsat singur pe Hristos. Aşadar, din propria experienţă, apostolii ştiau cât de neputincios este omul şi câtă nevoie are de mila lui Dumnezeu. De aceea, erau foarte compătimitori faţă de semenii lor păcătoşi. Vedeau în ei înşişi cât de mult îl iubeşte Hristos pe omul care se pocăieşte. Şi această iubire a lui Hristos s-au dus să o propovăduiască în lume. Pavel zicea: “Hristos a venit în lume să mântuiască pe cei păcătoşi, dintre care cel dintâi sunt eu”. L-am hulit pe Hristos, i-am prigonit pe creştini şi am făcut tot ce-am putut, ca să distrug Biserica lui Hristos. Dar Hristos, în ciuda tuturor păcatelor mele, m-a miluit, m-a iertat, m-a primit şi m-a făcut apostol al Său. Şi de atunci, nu încetez să propovăduiesc nesfârşita iubire a lui Hristos şi să zic: Oameni,veniţi la Hristos! (I Timotei 1,15 şi următoarele).
Aceştia au fost cei doisprezece apostoli. Dar în afară de cei doisprezece apostoli a existat şi un al doilea rând de apostoli. Au fost cei şaptezeci de apostoli. Şi aceştia au ajutat foarte mult la propovăduirea Evangheliei. Iar unul din cei şaptezeci de apostoli a fost şi Sfântul Varnava, pe care Sfânta noastră Biserică îl sărbătoreşte pe 11 iunie, împreună cu un alt apostol din cei doisprezece, cu Sfântul Vartolomeu. Despre Sfântul Vartolomeu sau Natanael am vorbit altă dată. Acum vom vorbi despre Sfântul Varnava.

***

În cartea Faptele Apostolilor citim că Varnava era cipriot şi mai înainte se numea Iosie, iar atunci când a crezut în Hristos, apostolii l-au numit Varnava, care înseamnă “fiul mângâierii”, pentru că simţea o mare compătimire pentru oamenii păcătoşi îndureraţi şi prin cuvintele sale dăruia mângâiere inimilor lor. Şi iubirea lui Varnava faţă de oamenii îndureraţi nu se limita doar la cuvinte. Moşia  însemnată pe care o deţinea a vândut-o şi toţi banii pe care i-a primit pe ea, i-a adus şi i-a încredinţat celor doisprezece apostoli, ca să-i folosească pentru săraci. Pentru virtuţile sale, Varnava a devenit una din cele mai importante personalităţi din Biserica primară. A fost însărcinat cu felurite slujiri şi trimis în misiuni dificile, care pretindeau curaj şi abnegaţie. Cine vrea să afle amănunte despre activitatea apostolului Varnava, să citească Faptele Apostolilor şi anume capitolele 9, 11, 13-15. Aici spunem doar atât: La început, Varnava a fost un apropiat colaborator al apostolului Pavel. Împreună s-au dus în Cipru. În această mare insulă toţi erau idololatri. Acestora şi puţinilor evrei, care erau în insulă, apostolii Pavel şi Varnava au propovăduit Evanghelia. Şi mulţi au crezut şi astfel a fost intemeiată Biserica Apostolică a Ciprului, care este una din cele mai vechi Biserici. Apoi, s-au dus în diferite părţi ale Asiei Mici. Centrul activităţii lor în Asia a fost marea cetate Antiohia.
Dar dacă cei doi apostoli erau uniţi şi colaborau strâns pentru răspândirea Evangheliei, deodată s-a ivit o neînţelegere între ei. Să nu vi se pară ciudat, iubiţii mei. N-am spus la începutul omiliei, că şi apostolii au fost oameni şi că oricât de sfinţi ar fi fost, au avut şi ei nedesăvârşirile lor? Nimeni nu este fără de păcat. Doar Hristos  a fost fără de păcat. Aşadar, din pricina lui Marcu, care nu a arătat o deosebită consecvenţă misionară, cei doi apostoli Pavel şi Varnava, au ajus la o neînţelegere şi s-au despărţit, fără însă a întrerupe legătura lor misionară. Varnava l-a luat cu el pe Marcu şi a început o nouă călătorie prin diferite alte părţi. A ajuns până în Alexandria. S-a întors apoi în iubita lui patrie, în Cipru, şi a continuat acolo cu o mare râvnă lucrarea lui misionară. Dar activitatea sa i-a mâniat pe închinătorii la idoli şi pe evrei. Aceştia l-au ucis cu pietre, iar apoi au aprins un foc şi l-au ars. Sfintele lui moaşte au fost adunate de credinciosul său ucenic Marcu. Insula Cipru îl cinsteşte în mod deosebit pe Apostolul Varnava.

***

Astăzi, iubiţii mei, insula Cipru este mult încercată şi politic şi bisericeşte. Însă Domnul nostru, în Evanghelia Sa, se roagă ca toţi creştinii să fie uniţi (Ioan 17,11 şi următoarele).
Fie ca Domnul pentru mijlocirile Sfântului Varnava, ocrotitorul Ciprului, să dăruiască insulei Cipru cât de curând unitatea religioasă şi etnică.

(traducere din elină: M.L., sursa: “Myripnoa anthi”)

STUDENT LIGHTNING

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 1st, 2010 | filed Filed under: English
«Winning battles isn’t the only thing; winning the war is the only thing.»
«Revenge is so sweet, God has reserved it for Himself» (Stanley Michael Sarantis)

STUDENT LIGHTNING

OCT-NOV. 1999, no. 118

“Emit a flash of lightning, and You will scatter them; shoot out Your arrows, and You will convulse them.” (Psalm 143:6)

Panhellenic Militant Bulwark of Christian Students

The One Shall Conquer

By the Metropolitan of Florina, Fr. Augustinos

Our beloved children,

π. Aυγουστiνos_As I direct my word to you, I feel very moved. Three feelings dominate in my soul. The one is joy, the second is sorrow, and the third is worry.

I rejoice, because it is no small thing in the contemporary world, in this epoch of atheism and unbelief, to see hundreds of children, boy and girl students of junior high and high school, like thirsty dear running to the well, to the teaching of our Lord Jesus Christ, in the catechetical schools. This consoles us and enthuses us a great deal. That’s why I feel joy and glorify God.

However, I also feel sorrow, because as bishop I ought to have been your catechist (religious instructor), the catechist of all the children of my diocese and even of little children too, because that is the most important work of the bishop. So I ought to have taken on the job of teaching of children, of teaching in all the classes of religious instruction in the schools of the Metropolis.

I remember the unforgettable years, when as a preacher I went to different cities of Hellas and didn’t have the heavy weights of the episcopal office; I had many classes of religious instruction and my joy and gladness was to shepherd the lambs of Christ. Unfortunately now I must confess, that I am found far from the youth of the fatherland. And this, because in my old age I have taken on a heavy cross, the burden of my Episcopal duties.

But on fact minimizes this sorrow of mine: that I have entrusted the catechism of children not to professionals, but to noteworthy missionary persons, clergy and laity, men and women and even girls, who work unselfishly in the Lord’s farm. These people were at other times students of the catechetical school and they know very well the incalculable value that catechism or religious instruction has, in the formation of the Christian character.

So they speak from experience and from their sense of duty. To these persons, who worked with zeal, our Church expresses her pleasant satisfaction. The catechetical school is the only school that doesn’t pay. The religious instructor doesn’t receive even a penny. And yet, it is the only school the world hates mortally.

Here beside us in Albania, no Sunday school was allowed to function. The priest was not allowed to approach and catechize the children.

***

So the one feeling I sense is joy, the other sorrow, and the third worry.

I, the old bishop, worry a lot. I heard you with joy and gladness, children, singing and chanting. You seemed to be nightingales that sing in the forest. But the question arises: After three years, after five years, ten years, when you grow up, when you go to university and receive your diplomas, when join the army, when…, when…you get married, will you continue to have this fervent feeling, which you have at this moment?

I doubt it and worry. Because I know that this shameful society of the 20th century – not only in Hellas but everywhere – , which unfortunately has the name that it is Christian; 95% of it is antichristian. Within this society that children live, they meet many obstacles, which don’t allow them to form a stable Christian character. Everything pushes them to atheism; the radio, the television, books, teaching, the whole climate of society is contrary to the Christian faith and morality. And it is heroism in these years of ours for a young man to believe in Christ. For this reason those who believe are few, a minority in this world. But as few as they are, in our days the saying is realized: “Out of the mouths of infants and sucklings I shall create praise” (Psalm 8:3; Matt. 21:16).

These children are few. But as few as they might be, they have within them an indefatigable militancy for the supporting of the Orthodox faith. To these heroic children, the children in whose veins flows the blood of heroes and martyrs, we must remind the saying: “Resist the devil, and he shall flee from you” (James 4:7). Resist the devil and he will distance himself from you.

Few are these children in relation to the majority of youth, in relation to the world of atheism and unbelief. To these children, who with so much yearning go to catechetical school (religious instruction), I would like to say the following.

My children, as few as might be, have no fear. Only be careful not to be led astray by the current of evil. For this reason I will remind you of the following myth of Aesop.

At one time a fox was captured in a trap and her tail was cut off. She remained crippled. How can she now return without a tail with the other foxes? She couldn’t; she didn’t feel well. Then she thought to make the other foxes cut off their tails. So she went and called all the foxes from the forest and made a speech, being careful all along, however, for them not to see that she didn’t have a tail.

My beloved sisters, she says! God did many good things for us. They made us the smartest animals in the world. We live well. We have brains, intelligence and cunningness. We go to the chicken pens, grab the chickens, eat them, and we get along wonderfully. We have everything. But we have one fault. God gave us something that we don’t need.

–         What? said the other foxes.

–         Why here, he gave us a tail. And it gets all caught up, and it doesn’t allow us to move comfortably. For this reason I propose here at our convention, to cut our tails, so we can become more mobile, more free, but also more beautiful.

–         You speak correctly, said the foxes. Let’s cut our tails.

Then an old female fox gets up and says:

–         Let’s see, does she have a tail?

When they saw her ugliness, they all disapproved her. Because she didn’t have a tail, she would recommend to the others, too, to cut off their tails. In this way they comprehended her cunningness and didn’t cut off their tails.

The myth indicates. If a girl loses her honor, she immediately calls her friends and tries to lead them astray, to make them like her. For them to lose their honor. Because she was corrupted, she wants all the girls to be corrupted. This is a mania, a form of envy, of evil, and a catastrophe.

Thus also does the person with tuberculosis; he who suffers from tuberculosis. In earlier times, those who had tuberculosis would spit in oranges, in order to transmit their illness to others, too. Because they had tuberculosis, they wanted to make others have tuberculosis. That’s what girls that have been corrupted do; they want to transmit their corruption to as many other girls as possible. So stand as far away from such corrupted girls and boys. They’re foxes without tails.

And let the boys and girls steer clear from children who smoke. A boy of 12 years old, who began to smoke, tries to make all his other friends smoke.

So, far from such persons. The children of Hellas, the Christian children, must offer resistance, must resist against evil, which is found around them.

***

I said at another time too, and I repeat it here now, and I won’t stop repeating it. When I was a preacher, up on the high mountains of Grevena, there where the wells of Aliacmona are, I saw one thing: I saw the waters of the river, that as many fish that were dead, the water took them, and went down to Thessalonica. As many fish that were alive, these would go against the current.

My children! Be live fish of the great fisherman, of our Lord Jesus Christ. Go against the faithless and corrupt society. Against your father and mother, when they are faithless and push you towards atheism. Go against the teachers and professors, if they deviate from their destiny and preach unbelief and atheism to you. Go against faithless and perverse society. Go against that global current of corruption. Against all the demons. We shall resist as Hellenes, as Christians. And you can be sure, that as few as you might happen to be, the atheists and faithless shall not conquer; the faithful shall conquer. Because really Christ did not die, but lives and reigns unto the ages of ages.

Now an old bishop, who am found at the end of my earthly life, after living a life of hardships and difficult adventures of so many decades in the fatherland, I recommend to you the following:

If, children, a time comes, not in a theater but in reality we too hear “Persection!”, and priests and bishops grow faint-hearted and the churches are led astray so that they dissolve the Gospel, offer resistance. Whatever happens in Albania and whatever in other far off countries, will happen in Hellas too; I prophecy. But know one thing very well; the atheists won’t be victorious, the faithful will conquer. You, my children, as few of you as might remain with Christ, have no fear; you shall conquer. And even if, my children, child of the catechetical, religious school, a child of Hellas, of Macedonia, of Asia Minor, and of Pontus, and even if your mother and your father denies you and you remain alone in your city or your town, and if all society kneels before the devil, you don’t kneel. Fight him. And you the one shall conquer.

I said it before and I stress it again. Other lands may bow down. But Hellas, which is painted with the blood of saints, shall not kneel down. In your veins, of the small and great, flows the blood of martyrs. Our land shall remain a fortress of Christ. We shall prove yet another time, to the utter dismay of demons, that Christ didn’t die, but lives unto the ages of ages.

Your spiritual father

(This was a homily delivered to boy and girl students of catechetical, religious schools during a celebrative function in the city of Ptolemaida, in 1978).

_______________________

Revelation: “Let he who has ‘mind’ and «wisdom» decipher the number of the antichrist, the beast; it is the number of a man, and his number is 666. The numerical value of the Greek letters for 666: B-e-n-e-d-i-c-t-o-s. Certain of our Protestant friends, like St. Cosmas and other saints, have identified the beast arising from the land (signifying semi-civility) of the West to be the Pope; while the beast arising out of the sea (signifying the chaos of barbarity) the East is identified as Mohammedasim

***

(Taken From the Pamphlet “The Disdainers”)

Let our dear readers allow us to begin the present pamphlet with an icon taken from the collection of the Aesopian myths. For, even in these famous myths of antiquity there exist certain hidden practical truths that the careful listener or reader is able to see by cutting the skin under which is hidden the essence of the mythical, the allegorical narrative. At all events, no comparison can be made between the myths of Aesop and the parables of the Lord, which from every perspective comprise unsurpassable monuments of speech through icons taken from the physical life that teach the highest truths concerning the kingdom of the heavens. But let us see the Aesopian icon.

A certain rooster in the courtyard of a hen was scratching around in the dirt. It was poking around in the dirt so that it might find something for food, a seed or a worm. But there where it was hoeing, here now there appears a precious stone, a diamond, which was covered with dirt. To the rooster this superb finding made no sensation whatsoever. The bird only wanted to find pits and worms. Diamonds? What would it do with them? He is not a diamond jeweler. One grain of wheat, one worm for the rooster was the only thing of value. For this reason, also, with his foot he gave it a light kick and threw away the diamond and continued the digging of the dirt.

***

So that the fruit of impiety is the disdaining of God and the things of God. A pridefulness and a haughtiness to the highest degree dominates in the heart of such kind of people. God? For them He does not exist or rather He exists. He is their own self. He is their knowledge. He is their science. He is especially material power, which they have amassed. He is the iron sword which they hold and brandish above the rest of humanity. Concerning the ancient Scythians it is said that as an idol to which they offered their bloody sacrifices they had … a huge iron sword. That was their god. But do you think that perhaps today too he is not the god of the big nations, whose rulers have confidence in only their material powers and threaten the world and ridicule those who in the 20th century of atomic energy continue to express themselves piously concerning the Supreme power of all, the power of God?

The prophet Habakkuk, in describing such a man, who has obtained material power and threatens others, says that he is like a monster, like Hades, who opens his jaws and seeks to devour all people and all things; but he also prophesies the miserable end of this man. Be, says the prophet, be sure, that a superior power, the power of God, in a moment that no one expects, will overthrow the human-form beast, the antichrist system, and the pious people will see, will marvel, will glorify God upon the destruction of the tyrant, who disdained every spiritual value and believed himself to be God and called nations and peoples to worship his own self. Let us hear the same: “Look among the nations and watch – be utterly astounded! For I will work a work in your days which you would not believe, though it were told you.” (Habakkuk 1:5)


ΜΑΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΑΤΕ ΟΙΚΤΡΑ!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Ιούν 1st, 2010 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

ΑΓΙΕ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΕ

ΜΑΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΑΤΕ ΟΙΚΤΡΑ!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
==============

Παραθέτω εμβρόντητος απόσπασμα από την προσφώνηση του Μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικόλαου κατά την ενθρόνιση του Μητροπολίτη Κηφισίας κ. Κύριλλου. Η προσφώνηση μιλά από μόνη της και δείχνει το βαθμό της αναλγησίας του Σεβασμιότατου Μεσογαίας έναντι του κανονικού δράματος της Μητροπόλεως Αττικής. Ο κ. Νικόλαος μιλά σαν να αγνοεί ότι ο κ. Κύριλλος είναι μοιχεπιβάτης.
Υποκρίνεται ότι δεν γνωρίζει ότι η εκλογή του δεν είναι “εξαγωγή εις αναψυχήν”! Προσποιείται ότι δεν κατανοεί τη διάκριση των όρων “κατ’ ευδοκίαν Θεού” και “κατά παραχώρησιν Θεού” όταν αναφέρεται στην εκλογή του κ. Κύριλλου!
Μιλά για τη χαρά και την ανακούφιση του ποιμνίου της Μητροπόλεως για τη λήξη της εκκρεμότητας των πέντε χρόνων αφ’ ότου ανέλαβε τοποτηρητής. Δεν κάνει όμως την παραμικρή μνεία για το στεναγμό του Σεβασμιότατου κ. Νικόδημου αλλά και όσων πιστών παρακολουθούν αποκαρδιωμένοι το δράμα της Μητροπόλεως Αττικής για 36 ολόκληρα χρόνια!
Εχει την υποκρισία να επικαλείται κανόνα για το αναγκαίο της πλήρωσης σε σύντομο χρονικό διάστημα μιας κενής Μητρόπολης. Δεν αναφέρει, όμως, ότι η Μητρόπολη Αττικής δεν είναι κενή βάσει των κανόνων. Εχει κανονικό και νόμιμο ποιμενάρχη, τον Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημο ο οποίος εξεδιώχθη, όπως και οι άλλοι έντεκα ανεπίληπτοι Μητροπολίτες ως κακούργοι, χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς δίκη και απολογία, παρά πάσαν έννοια ηθικής και δικαίου.
«Οι πικρές αναμνήσεις και οι ανεπίτρεπτες απογοητεύσεις, ανέφερε στην προσφώνησή του, ο Σεβασμιότατος Μεσογαίας σβήνουν διακριτικά»!!!
Κύριε ελέησον Σεβασμιότατε! Πώς ακριβώς σβήνουν αφού ο νόμιμος Μητροπολίτης του θρόνου δεν απεκατεστάθη; Και σε ποια διάκριση αναφέρεστε; Οχι βέβαια στη μείζονα πασών των αρετών, καθ’ ότι η μείζων αρετή “διάκριση” προυποθέτει την επανόρθωση της αδικίας!

Μένω κυριολεκτικά εμβρόντητος από τη συμπεριφορά του Σεβασμιότατου Μεσογαίας. Εδωσε βέβαια ικανά δείγματα γραφής που δεν τον τιμούν “πάλαι τε και επ’ εσχάτων” αλλά ότι θα έφθανε στο κατάντημα να μιλήσει με αυτή τη γλώσσα στην ενθρόνιση του Κηφισίας Κύριλλου ομολογώ ότι δεν το περίμενα.

Απορία: Αν μη τι άλλο δεν μπορούσε να σιωπήσει; Δεν μπορούσε να αρνηθεί να ενθρονίσει τον κ. Κύριλλο; Δεν μπορούσε να μιλήσει με άλλη γλώσσα που να μην προκαλεί τόσο βάναυσα κάθε έννοια ηθικής και δικαίου; Γιατί θεώρησε αναγκαίο να προκαλέσει τόσο βάναυσα τη συνείδηση των πιστών;

Επ’ ευκαιρία: Τι έγινε με την υπόσχεση ότι τριμελής αντιπροσωπεία της Συνόδου θα επισκέπτετο το Σεβασμιότατο κ. Νικόδημο για να βρούν κανονική λύση του προβλήματος;
Εξακολουθεί να βρίσκεται εν ισχύ η πρόταση του Σεβασμιότατου κ. Νικόλαου ότι είναι έτοιμος να παραιτηθεί από το θρόνο της Μητρόπολης Μεσογαίας για να αποκατασταθεί ο κ. Νικόδημος;
Παραθέτω στη συνέχεια απόσπασμα από το ρεπορτάζ της ενθρόνισης του κ. Κύριλλου από το Εκκλησιαστικό πρακτορείο ειδήσεων “Ρομφαία” για να διαπιστώσουν οι αναγνώστες το μέγεθος της υποκρισίας αλλά και της αναλγησίας που έδειξε ο Σεβασμιότατος κ. Νικόλαος με την προσφώνησή του:

ΑΠΟ ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΥ
__________
“Τον Μητροπολίτη Κηφισίας κ. Κύριλλο προσφώνησε ο μέχρι πρότινος Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος.

Ο κ. Νικόλαος μεταξύ άλλων τόνισε: «Η σημερινή μέρα, αναμενόμενη επί μακρόν, είναι για τη Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού μέρα χαράς μεγάλης και συμπυκνωμένης ελπίδος. Στο φόντο της, πικρές αναμνήσεις, και ανεπίτρεπτες απογοητεύσεις σβήνουν διακριτικά. Είναι μέρα ιστορική, αφού υποδεχόμαστε τον πρώτο Μητροπολίτη της νεοΐδρυτης αυτής Μητροπόλεως. Eίναι όμως και σημαδιακή, αφού φέρνει το μήνυμα της αποκαταστάσεως μιας χρονίζουσας εκκρεμότητας στον πολύπαθο λαό της. Γι’ αυτό και αισθάνομαι ότι οφείλω, μαζί με το θερμό και εγκάρδιο καλωσόρισμα του νέου Μητροπολίτου, τη στιγμή αυτήν, να καταθέσω και τη φωνή της βαθειάς καρδίας του διψασμένου και τραυματισμένου κλήρου και λαού».

«Η Ιερά Μητρόπολις Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού είναι μέν νεοσύστατη, ο κλήρος όμως και ο λαός της ζουν την ποιμαντική τους ορφάνια εδώ και 64 περίπου μήνες. Η Τοποτηρητεία έχει όλα τα χαρακτηριστικά της κηδεμονίας, με κανέναν όμως τρόπο δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει τις αρμοδιότητες της πατρικής ευθύνης και παρουσίας. Αυτός είναι και ο λόγος που ο 74ος Κανών της εν Καρχηδόνι Συνόδου υπογραμμίζει την ανάγκη ο λαός να μην κηδεμονεύεται επί μακρόν από μνημονευόμενο επίσκοπο-διοικητή, αλλά να ποιμαίνεται από επίσκοπο-πατέρα», συνέχισε ο Μητροπολίτης Νικόλαος.

Επίσης τόνισε: «Μακαριώτατε, η υπερπενταετής καθυστέρηση αποτελεί σκάνδαλο για τη σύγχρονη εκκλησιαστική ιστορία μας. Δεν είναι δική μας αρμοδιότητα ούτε καθήκον της στιγμής να αναζητήσουμε αίτια, εξηγήσεις η ενόχους γι’ αυτό. Είναι όμως της στιγμής να δοξάσουμε τον Κύριο που «εξήγαγεν ημάς εις αναψυχήν».

«Σεβασμιώτατε, ο πιστός λαός και η κοινωνία τής Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού Σας υποδέχονται με πολύ σεβασμό, μεγάλη αγάπη αλλά και τεράστιες προσδοκίες. Η Ιερά Σύνοδος θεώρησε πως ο καταλληλότερος για να διαποιμάνει αυτήν την Επαρχία ήταν η Σεβασμιότητά Σας. Και ο Θεός δεν παρεμπόδισε αυτή την πράξη και απόφασή της. Ήδη πρώτος Μητροπολίτης και Επίσκοπος της θεοσώστου αυτής Επαρχίας επελέγητε Εσείς, ο πρώτος μέχρι της εκλογής Σας πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου της», πρόσθεσε ο κ. Νικόλαος.

Κλείνοντας, τόνισε: «Ο Θεός να Σάς στηρίζει, η χάρι Του να Σάς επισκιάζει και οι πολλές και μεγάλες ευλογίες Του να επιβεβαιώνουν την παρουσία Του στη ζωή και τη διακονία Σας. Η Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού ευχόμαστε να αποτελεί την πρώτη αγάπη Σας, τη μεγάλη χαρά Σας, την πύλη του ουρανού για Σας και όλους μας μαζί Σας. «Δεύτε αριστήσατε». Επιτρέψτε μου να το παρερμηνεύσω. Δώστε τον καλύτερο, τον άριστο, εαυτό Σας. Το χρειαζόμαστε, το περιμένουμε, Σας το ευχόμαστε.

________________________________