ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ

ΠΡΟΤΑΣΗ ΧΡΗΣΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ  ΠΗΓΩΝ

ΓΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

 Σε περίπτωση που χρειάζεστε να παραθέσετε ιστορικές πηγές σε κείμενά σας για σχολική χρήση , μπορείτε να ανατρέξετε σε πολύτιμα -γνωστά και άγνωστα  – ιστορικά κείμενα που περιέχονται στην ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ και αναφέρονται σε κάθε σχεδόν περίοδο της ιστορίας του Ελληνισμού.

Επίσης υπάρχει και υλικό πολυμέσων για εορτές στις αντίστοιχες ιστορικές περιόδους.

Για να τα βρείτε πιέστε εδώ :  http://www.tideon.org/index.php/2012-02-03-08-49-48

_____

___

Βλέπετε αυτή τη ζωή, μάλλον δε την αθανασία; Επιφάνηκε σε μας από θάνατο.
Βλέπετε το ουράνιο ύψος, στο οποίο ανέβηκε κατά την ανύψωσή του ο Κύριος και την υπερδεδοξασμένη δόξα που δοξάσθηκε κατά σάρκα; Το πέτυχε με τη ταπείνωση και την αδοξία. Όπως λέγει ο απόστολος γι’ αυτόν, «εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, γι’ αυτό κι’ ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε όνομα, ώστε στο όνομα του Ιησού να καμφθεί κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και να διακηρύξει κάθε γλώσσα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος σε δόξα Θεού Πατρός».(Φιλιπ. 2: 8-11).

Εάν λοιπόν ο Θεός υπερύψωσε το Χριστό του για το λόγο ότι ταπεινώθηκε, ότι ατιμάσθηκε, ότι πειράσθηκε, ότι υπέμεινε επονείδιστο σταυρό και θάνατο για χάρη μας, πως θα σώσει και θα δοξάσει και θα ανυψώσει εμάς, αν δεν επιλέξωμε τη ταπείνωση, αν δεν δείξουμε τη προς τους ομοφύλους αγάπη, αν δεν ανακτήσωμε τις ψυχές μας δια της υπομονής των πειρασμών, αν δεν ακολουθούμε δια της στενής πύλης και οδού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, τον σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ’ αυτήν; «διότι, και ο Χριστός έπαθε για μας, αφήνοντάς μας υπογραμμό (παράδειγμα), για να παρακολουθήσουμε τα ίχνη του». (Α’ Πέτρ. 2:21).

Η ενυπόστατος Σοφία του υψίστου Πατρός, ο προαιώνιος Λόγος, που από φιλανθρωπία ενώθηκε μ’ εμάς και μας συναναστράφηκε, ανέδειξε τώρα εμπράκτως μια εορτή πολύ ανώτερη και από αυτή την υπεροχή. Γιατί τώρα γιορτάζουμε τη διάβαση, της σ’ αυτόν ευρισκομένης φύσεώς μας, όχι από τα υπόγεια προς την επιφάνεια της γης, αλλά από τη γη προς τον ουρανό του ουρανού και προς τον πέρα από αυτόν θρόνο του δεσπότη των πάντων.

Σήμερα ο Κύριος όχι μόνο στάθηκε, όπως μετά την ανάσταση, στο μέσο των μαθητών του, αλλά και αποχωρίσθηκε από αυτούς και, ενώ τον έβλεπαν, αναλήφθηκε στον ουρανό και εισήλθε στ’ αληθινά άγια των αγίων «και εκάθησε στα δεξιά του Πατρός πάνω από κάθε αρχή και εξουσία και από κάθε όνομα και αξίωμα, που γνωρίζεται και ονομάζεται είτε στον παρόντα είτε στον μέλλοντα αιώνα».(Εφ. 1:20)

Γιατί λοιπόν στάθηκε στο μέσο τους κι’ έπειτα τους συνόδευσε; «Τους εξήγαγε, λέγει, έξω έως τη Βηθανία», αλλά «και αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε». (Λουκά 24:50). Το έκαμε για να επιδείξει τον εαυτό του ολόκληρο σώο και αβλαβή, για να παρουσιάσει τα πόδια υγιή και βαδίζοντα σταθερά, αυτά που υπέστησαν τα τρυπήματα των καρφιών, τα ομοίως επί του σταυρού καρφωμένα χέρια, την ίδια τη λογχισμένη πλευρά, αν έφεραν πάνω τους, τους τύπους των πληγών, προς διαπίστωση του σωτηριώδους πάθους.

Εγώ δε νομίζω ότι δια του «στάθηκε στο μέσο των μαθητών» δεικνύεται και το ότι αυτοί στηρίχθηκαν στη πίστη προς αυτόν, με αυτή τη φανέρωση και ευλογία του. Γιατί δεν στάθηκε μόνο στο μέσο όλων αυτών, αλλά και στο μέσο της καρδιάς του καθενός, γιατί από εκείνη την ώρα οι απόστολοι του Κυρίου έγιναν σταθεροί και αμετακίνητοι.

Στάθηκε λοιπόν στο μέσο τους και τους λέγει, «ειρήνη σε σας», τούτη τη γλυκιά και σημαντική και συνηθισμένη του προσφώνηση. Την διπλή ειρήνη, προς το Θεό που είναι γέννημα της ευσέβειας και αυτή που έχουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Και καθώς τους είδε φοβισμένους και ταραγμένους από την ανέλπιστη και παράδοξη θέα, γιατί νόμισαν ότι βλέπουν πνεύμα – φάντασμα, αυτός τους ανέφερε πάλι τους διαλογισμούς της καρδιάς των, και αφού έδειξε ότι είναι αυτός ο ίδιος, πρότεινε τη διαβεβαίωση δια της εξετάσεως και ψηλαφήσεως. Ζήτησε φαγώσιμο, όχι γιατί είχε ανάγκη τροφής, αλλά για επιβεβαίωση της αναστάσεώς του.

Έφαγε δε μέρος ψητού ψαριού και μέλι από κηρύθρα, που είναι και αυτά σύμβολα του μυστηρίου του. Δηλαδή ο Λόγος του Θεού ένωσε στον εαυτό του καθ’ υπόσταση τη φύση μας, που σαν ιχθύς κολυμπούσε στην υγρότητα του ηδονικού και εμπαθούς βίου, και την καθάρισε με το απρόσιτο πυρ της Θεότητός του. Με κηρύθρα δε μελισσιού μοιάζει η φύση μας γιατί κατέχει το λογικό θησαυρό τοποθετημένο στο σώμα σαν μέλι στη κηρύθρα. Τρώγει από αυτά ευχαρίστως γιατί καθιστά φαγητό του τη σωτηρία του καθενός από τους μετέχοντας της φύσεως. Δεν τρώει ολόκληρο, αλλά μέρος «από κηρύθρα μέλι» επειδή δεν πίστευσαν όλοι και δεν το παίρνει μόνος του, αλλά προσφέρεται από τους μαθητές, γιατί του φέρνουν μόνο τους πιστεύοντες σ’ αυτόν, χωρίζοντάς τους από τους απίστους.

Κατόπιν τους υπενθύμισε τους λόγους του πριν το πάθος, που όλοι πραγματοποιήθηκαν. Τους υποσχέθηκε να τους στείλει το άγιο Πνεύμα, τους είπε να καθίσουν στην Ιερουσαλήμ μέχρι να λάβουν δύναμη από ψηλά. Μετά τη συζήτηση ο Κύριος τους έβγαλε από το σπίτι και τους οδήγησε έως τη Βηθανία και αφού τους ευλόγησε, όπως αναφέραμε, αποχωρίσθηκε από αυτούς και ανυψώθηκε προς τον ουρανό, χρησιμοποιώντας νεφέλη σαν όχημα και ανήλθε ενδόξως στους ουρανούς, στα δεξιά της μεγαλοσύνης του Πατρός, καθιστώντας ομόθρονο το φύραμά μας.

Καθώς οι Απόστολοι δεν σταματούσαν να κοιτάζουν τον ουρανό, με τη φροντίδα των αγγέλων πληροφορούνται ότι έτσι θα έλθει πάλι από τον ουρανό και «θα τον ιδούν όλες οι φυλές της γης, να έρχεται πάνω στις νεφέλες του ουρανού». (Ματθ. 24: 30). Τότε οι μαθητές αφού προσκύνησαν από το Όρος των Ελαιών, από όπου αναλήφθηκε ο Κύριος, επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ χαρούμενοι, αινώντας και ευλογώντας το Θεό και αναμένοντες την επιδημία του θείου Πνεύματος.

Όπως λοιπόν εκείνος έζησε και απεβίωσε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε, έτσι κι’ εμείς ζούμε και πεθαίνουμε και θα αναστηθούμε όλοι. Την ανάληψη όμως δεν θα πετύχουμε όλοι, αλλά μόνο εκείνοι για τους οποίους ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατος είναι κέρδος, όσοι προ του θανάτου σταύρωσαν την αμαρτία δια της μετανοίας, μόνο αυτοί θα αναληφθούν μετά την κοινή ανάσταση σε νεφέλες προς συνάντηση του Κυρίου στον αέρα. (Α’ Θεσ. 4:17).

Ας έρθουμε στο υπερώο μας, στο νου μας προσευχόμενοι, ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας για να πετύχουμε την επιδημία του Παρακλήτου και να προσκυνήσουμε Πατέρα και Υιό και άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Ερωτησεις που δεν απαντωνται:

Πανικος στη Λεσχη Bilderberg για πιθανη εξοδο Ελλαδος απο το ευρω!

badmoney

Η Λέσχη Bilderberg δείχνει να έχει τρομοκρατηθεί για την πιθανότητα της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την συνακόλουθη εντυπωσιακή οικονομική της ανάκαμψη, πράγμα που θα δώσει το παράδειγμα και…σε άλλες χώρες να κάνουν ακριβώς το ίδιο.

Μια τέτοια έκβαση είναι βέβαιο ότι θα απειλήσει το ενιαίο νόμισμα της ευρωζώνης και, το σημαντικότερο, το όλο σχέδιο για την οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού υπερκράτους.

Ένα από τα κύρια θέματα συζήτησης στην επικείμενη ετήσια σύνοδο της Λέσχης Bilderberg στο Chantilly της πολιτείας Virginia θα είναι ο τρόπος με τον οποίο οι παγκοσμιοποιητές της οικονομικής ελίτ θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που απειλεί να καταστρέψει την ατζέντα τους για μια παγκόσμια διακυβέρνηση: την κρίση της ευρωζώνης.

Ο ολοένα αυξανόμενος κίνδυνος αθέτησης της υπόσχεσης της Ελλάδας ότι θα τηρήσει τους δρακόντειους όρους «διάσωσης» που της έχουν επιβληθεί από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο και η απειλή εξόδου της από την ευρωζώνη ανάγκασαν χθες το βράδυ την Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να παραδεχθεί για πρώτη φορά ότι η Ελλάδα ίσως και να βγει από την ευρωζώνη, εκτίμηση που προκάλεσε απότομη «βουτιά» του ευρώ, αλλά και των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Η κρίση της ευρωζώνης βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο πιο καίριο σημείο που βίωσε ποτέ η Ευρώπη, και έχει αποδειχθεί πολύ χειρότερη από άλλες κρίσεις, που όλως τυχαίως ξέσπασαν και εκείνες λίγο πριν από τις ετήσιες συνόδους της Λέσχης Bilderberg, το 2010 και το 2011.

Και στις δύο εκείνες περιπτώσεις, η πολιτική συναίνεση που υπήρξε ανάμεσα στα μέλη της Λέσχης Bilderberg ήταν αρκετή για να δοθεί η ευκαιρία στην ευρωζώνη να αναπνεύσει – έστω και με μάσκα οξυγόνου – για άλλους 12 μήνες, και το 2010 αλλά και το 2011.

Φέτος, τα ίδια αυτά άτομα, που η κοινή γνώμη αναγνωρίζει πλέον ως διαχειριστές της παγκοσμιοποίησης, θα προσπαθήσουν και πάλι να χαράξουν μια στρατηγική κεκλεισμένων των θυρών, η οποία θα διασώσει το «μονάκριβο» κατασκεύασμά τους: το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.

Στη προπερσινή σύνοδο της λέσχης το 2010 στην Ισπανία, «το μέλλον του ευρώ» βρέθηκε στο επίκεντρο, καθώς ο Ισπανός πρωθυπουργός Luis Rodriguez Zapatero, πλαισιωμένος από αρκετούς οικονομικούς εγκεφάλους, κατέβαλε προσπάθειες να επιλύσει την κρίση, την ίδια ώρα που τα μέλη της Bilderberg πανικόβλητα συνεδρίαζαν, εξετάζοντας σενάρια σε περίπτωση κατάρρευσης του ενιαίου νομίσματος.

Ένα χρόνο αργότερα, το 2011, κατά τη διάρκεια της συνόδου στο St Moritz της Ελβετίας, η κρίση του ευρώ ήταν και πάλι στην κορυφή της ατζέντας της Λέσχης Βilderberg. Οι παγκοσμιοποιητές εξέφρασαν φόβους ότι η διάλυση της ζώνης του ενιαίου νομίσματος θα μπορούσε, μεταξύ άλλων, να τορπιλίσει τις ελπίδες για την δημιουργία πολλών περιφερειακών νομισμάτων.

Η Λέσχη Bilderberg δεν φοβάται απλά ότι η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ, αλλά ότι με την έξοδό της θα βιώσει τεράστια οικονομική ανάκαμψη και θα αποτελέσει παράδειγμα για άλλες χώρες της Ευρωζώνης να ακολουθήσουν την ίδια πορεία.

Ο φόβος αυτός διακρίνεται καθαρά σε άρθρο που δημοσίευσε σήμερα το φερέφωνο της Λέσχης Bilderberg, η ελεγχόμενη από την εν λόγω λέσχη εφημερίδα «Financial Times» με τίτλο «Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα την μετατρέψει σε πρότυπο για άλλες χώρες».

«Αν η Ελλάδα βγει από την ευρωζώνη, θα μπορούσε να αποδειχθεί πιο επικίνδυνη για το σύστημα από ό,τι ήταν ποτέ όσο βρισκόταν μέσα σε αυτήν, δίνοντας το παράδειγμα της αποτελεσματικής αντίδρασης», σχολιάζει ο Arvind Subramanian.

Ο Subramanian δεν είναι τυχαίος αναλυτής. Είναι επίτιμο μέλος του γνωστού «Peter G. Peterson Institute for International Economics», ανάμεσα στα κορυφαία μέλη του οποίου συμπεριλαμβάνονται πολλά μέλη της Λέσχης Βilderberg. Ανάμεσα σε αυτά είναι και ο πρώην πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ (Federal Reserve), Paul Volcker, ο πρώην υπ. Οικονομικών των ΗΠΑ, Lawrence Summers, και το διαχρονικό έμβλημα της Βilderberg, ο David Rockefeller.

«Ας υποθέσουμε ότι από τα μέσα του 2013 θα αρχίσει μια ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, ενώ το υπόλοιπο της ευρωζώνης θα παραμένει σε ύφεση. Η επίδραση μιας τέτοιας εξέλιξης στην Ισπανία και την Πορτογαλία, που μαστίζονται από την λιτότητα, αλλά ακόμη και στην Ιταλία, θα είναι ισχυρή. Οι ψηφοφόροι εκεί αποκλείεται να μην επηρεαστούν από τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των Ελλήνων, των γειτόνων τους που σήμερα έχουν γίνει αντικείμενο περιφρόνησης. Θα αρχίσουν να διερωτώνται για ποιό λόγο και οι δικές τους κυβερνήσεις δεν ακολουθούν τις ίδιες πολιτικές επιλογές με των Ελλήνων και θα απαιτήσουν την έξοδό τους από την ευρωζώνη. Με άλλα λόγια, η ελληνική εμπειρία μπορεί να μεταβάλει ριζικά τα κίνητρα της παραμονής αυτών των χωρών στην ευρωζώνη, κυρίως εάν οι οικονομικές συνθήκες εξακολουθήσουν να είναι ζοφερές», γράφει ο Subramanian, προσθέτοντας τα εξής:

«Η δυνατότητα εξόδου της Ελλάδας μπορεί να αποδειχθεί κάτι σαν μεταδοτική νόσος και να οδηγήσει στη διάλυση της ευρωζώνης και ίσως και του όλου ευρωπαϊκού σχεδίου».

Η Bilderberg δείχνει κάτι παραπάνω από πρόθυμη να σώσει την ευρωζώνη, αφού αντιπροσωπεύει την ίδια την βάση της παγκόσμιας οικονομικής ατζέντας των νεοταξιτώνγια τη δημιουργία περιφερειακών νομισμάτων και προσεκτικά σχεδιασμένων ομοσπονδιών σε διάφορες ηπείρους, που θα βασίζονται στο ίδιο μοντέλο με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Εάν τελικά η ευρωζώνη αποτύχει, η προοπτική της επίτευξης του τελικού στόχου ενός παγκόσμιου νομίσματος νεκρώνεται για τουλάχιστον άλλα 100 χρόνια.

Η πρόεδρος της Bilderberg, Etienne Davignon, καυχήθηκε κάποτε σε συνέντευξή της ότι η Bilderberg συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία του ευρώ, συντάσσοντας πρώτη την ατζέντα των πολιτικών που θα έπρεπε να ακολουθήσουν οι χώρες της ΕΕ προκειμένου να υπάρξει ένα ενιαίο νόμισμα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το οποίο αργότερα επισημοποιήθηκε μέσω της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1992.

Αυτό που δεν γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος είναι ότι οι πρώτες συζητήσεις για την δημιουργία ενιαίου νομίσματος έλαβαν χώρα περίπου τέσσερις δεκαετίες πριν, στη συνεδρίαση της Bilderberg στο Garmisch-Partenkirchen της Δυτικής Γερμανίας το 1955.

Έγγραφα από εκείνη την σύνοδο, που διέρρευσαν αργότερα, αποκαλύπτουν ότι οι σύνεδροι της λέσχης – και ήδη γνωστοί νεοταξίτες – μίλησαν για την ανάγκη «να εισέλθει ο γερμανικός λαός σε μια κοινή ευρωπαϊκή αγορά το συντομότερο δυνατό», προσθέτοντας ότι «το μέλλον του θα είναι αμφίβολο χωρίς μια Ενωμένη Ευρώπη»!

Η ατζέντα αυτή περιλαμβάνει «την ανάγκη να επιτευχθεί ένα κοινό νόμισμα», καθώς και η δημιουργία μιας «κεντρικής πολιτικής εξουσίας».

Δεδομένου του γεγονότος ότι η συνομωσία που οδήγησε τελικά στην θέσπιση του ευρώ διήρκεσε τουλάχιστον 50 χρόνια, δεν υπάρχει πιθανότητα η παγκόσμια ελίτ να εγκαταλείψει το «πόνημά» της αμαχητί.

Aλλά να είστε βέβαιοι ότι η κρίση της ευρωζώνης θα βρεθεί στο επίκεντρο της φετινής συνόδου της Λέσχης Bilderberg και πάλι, καθώς τα μέλη της θα προσπαθούν να συναινέσουν σε άλλη μια μεγάλη προσπάθεια να διασώσουν το ενιαίο νόμισμα.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

_

Έρανος αγάπης από τη Ρωσική Εκκλησία

Ο προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας υποδεχόμενος στην έδρα του Πατριαρχείου, στη Μονή του Αγίου Δανιήλ της Μόσχας, τους συνομιλητές του, αναφέρθηκε εκτενώς στις προοπτικές συνεργασίας με την Εκκλησία της Ελλάδας, ειδικά στον κοινωνικό τομέα, σημειώνοντας ότι οι Ρώσοι πιστοί «αντιμετωπίζουν με πόνο καρδιάς τη συμφορά που βιώνει αυτήν την εποχή η Ελλάδα».

Όπως είπε ο κ. Κύριλλος, με προσωπική του πρωτοβουλία έχει κηρυχθεί σε όλες τις ενορίες της Ρωσικής Εκκλησίας έρανος αγάπης για την υποστήριξη του κοινωνικού έργου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το έως τώρα ποσό που έχει συγκεντρωθεί είναι 17 εκατομμύρια ρούβλια (περίπου 425.000 ευρώ), το οποίο θα κατατεθεί σε λογαριασμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, «αλλά θα συνεχίσουμε να σας υποστηρίζουμε κατά το δυνατό», είπε χαρακτηριστικά ο Πατριάρχης Μόσχας, ο οποίος υπενθύμισε ότι η Ρωσία και η Εκκλησία της πέρασαν πολλές τέτοιες δύσκολες στιγμές τη δεκαετία του ’90, με την οικονομική κρίση και το χάος της πολιτικής ζωής.

Στην αντιφώνησή του ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος χαρακτήρισε ευχάριστη έκπληξη τη θερμή υποστήριξη που βρίσκει στους Ρώσους πιστούς η πρωτοβουλία για την παροχή οικονομικής βοήθειας για το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας της Ελλάδος και υποσχέθηκε ότι θα ανακοινώσει τα σχετικά στην πρώτη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου και στον ελληνικό λαό.

«Αναφερθήκατε στις δυσκολίες που περάσατε, τώρα φαίνεται ότι είναι η σειρά μας» είπε χαρακτηριστικά ο Αρχιεπίσκοπος, δηλώνοντας ότι ποτέ στην Ελλάδα ενώπιον παρόμοιων δυσκολιών, «ποτέ δεν μας έπιασε πανικός και με τη βοήθεια του Θεού θα το ξεπεράσουμε».

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 18ῃ Μαΐου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν 

ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΕΛΣΙΝΚΗ ΜΗΝΥΣΗ

Ὑπείκων εἰς τόν σωτηριώδη λόγο τοῦ ἐνσαρκωθέντος Κυρίου ὅτι τά μέλη τοῦ σώματός Του πρέπει νά εἶναι τό ἅλας τῆς γῆς καί τό φῶς τοῦ κόσμου καί ἡ βίοτή τους νά ἀποδεικνύει καθημερινῶς τόν συντονισμό της πρός τήν Εὐαγγελική ἀλήθεια ὡς «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματθ. 5:13-14) χρεωστῶ ὡς ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας νά γνωστοποιῶ τά κατ’ ἐμέ εἰς τούς διακονουμένους ὑπό τῆς ἀναξιότητός μου.

Ὅπως πρό ὀλίγου χρόνου τά λεγόμενα «ὁμοερωτικά» σωματεῖα μέ εἶχαν ἐγκαλέσει ποινικά διά δῆθεν ἐξύβρισή τους ἐπειδή ὁμιλῶ ἐναντίον τῆς θανασίμου ἁμαρτίας τῆς ὁμοφυλοφιλίας, πού ἀποκόπτει ἀπό τόν αἰώνιο Θεό καί ἀντιβαίνει στήν ἀνθρώπινη φυσιολογία καί ψυχολογία ἐπιχειροῦσα τήν ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας μέ τήν συνδρομή τοῦ κ. Παναγιώτου Δημητρᾶ, ἐκπροσώπου τοῦ ἑλληνικοῦ παρατηρητηρίου τῶν συμφωνιῶν τοῦ Ἑλσίνκι, μιᾶς Μή Κυβερνητικῆς Ὀργανώσεως (ΜΚΟ), μέ ἀποτέλεσμα νά ἀθωωθῶ τελεσιδίκως μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 455/2011 Διάταξη τοῦ Εἰσαγγελέως Ἐφετῶν Ἀθηνῶν ἔτσι καί πάλι ἡ ἀνωτέρω ΜΚΟ μέ τήν συνδρομή τοῦ ἐκδότου κ. Μωρίς Χατζῆ τοῦ περιοδικοῦ «Κρησάρα», πού ἀσχολεῖται μέ θέματα τοῦ Ἑβραϊσμοῦ καί τοῦ κ. Abdulhalim Dede πού αὐτοπροσδιορίζεται στήν Ἑλλάδα, κατά παράβαση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης ἡ ὁποία δέν ἀναγνωρίζει Τουρκική μειονότητα ἐπειδή δέν ὑφίσταται, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς «Τουρκικῆς μειονοτικῆς κίνησης γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα», μέ ἐγκαλοῦν ἐνώπιον τῆς ποινικῆς δικαιοσύνης γιά δῆθεν παράβαση τῶν ἄρθρων 1 καί 2 τοῦ Νόμου 927/1979 «Περί κολασμοῦ πράξεων ἤ ἐνεργειῶν ἀποσκοπουσῶν εἰς φυλετικάς διακρίσεις» σέ συνδυασμό μέ τήν ἀπόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ/28.11.2008 τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου διά δημοσιευθεῖσες θέσεις μου διά τόν διεθνῆ Σιωνισμό καί τόν Ἰσλαμισμό παρερεμηνεύοντες ἐντελῶς τάς διατάξεις τῶν Νόμων πού ἐπικαλοῦνται διότι οὐδέποτε ὁ λόγος μου προέτρεψε στήν πρόκληση διακρίσεων, μίσους ἤ βίας κατά προσώπων, ἀλλ’ ἀνέδειξε ὡς ἔχω χρέος ἐκ τῆς Ἐπισκοπικῆς μου εὐθύνης, τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων ἐκφράζων ἐλευθέρως ὡς στό Σύνταγμα τῆς χώρας κατωχυροῦται τήν προσωπικήν μου ἄποψιν. Χρησιμοποιοῦν βεβαίως δηλώσεις στρεβλωτικές τῶν θέσεών μου, τοῦ τότε Κυβερνητικοῦ Ἐκπροσώπου κ. Πεταλωτῆ, τῆς Προέδρου τῆς ΔΗΣΥ κας Ντόρας Μπακογιάννη, τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου, τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, τοῦ Προέδρου τῆς ΑΧΕΠΑ κ. Νικολάου Καρακώστα, τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου Ἑλλάδας, τοῦ Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, τοῦ κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη, ἐκδότου τῆς «Νέας Ἑστίας» κλπ. Οἱ ἐγκαλοῦντες τήν ταπεινότητά μου παραθεωροῦν διά τῶν μηνύσεών των ὅτι εὑρισκόμεθα σέ χώρα δημοκρατική καί ἐλευθέρα, ὅπου ἡ ἐλευθερία ἐκφράσεως ἀποτελεῖ συνταγματικό κεκτημένο δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου καί ἑπομένως ἐάν διαφωνοῦν μέ τάς θέσεις μου ἔχουν τήν δυνατότητα νά ἀντιπαρατεθοῦν πρός αὐτάς δημοσίᾳ. Ἔχω ἀναρτήσει στό διαδίκτυο συγκρητική μου μελέτη διά τόν Χριστιανισμό καί τόν Ἰσλαμισμό ὅπου ἀποδεικνύω ἐναργέστατα ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι θρησκεία κατασκευασμένη ἀπό ἀνθρώπους καί μή προερχομένη ἐκ τῆς θείας ἀποκαλύψεως, ὅπως ὁ Χριστιανισμός καί οὐδείς ἐκπρόσωπος τοῦ Ἰσλαμισμοῦ τόλμησε νά τήν ἀντικρούσει. Τό ἴδιο ἔχω δημόσια μέ ἀδιάψευστα ἐπιχειρήματα ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τοῦ Προφητισμοῦ ἀποδείξει ἀπευθυνόμενος στόν τ. Ραββίνο τῆς Θεσσαλονίκης κ. Φριζῆν ὅτι ὁ ἐνσαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Μεσσίας καί ὅτι ὁ ἀναμενόμενος ὑπό τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ θά εἶναι ὁ τραγικός Ἀντίχριστος. Καί πάλι οὐδείς ἐτόλμησε νά ἀντικρούση τό κείμενό μου. Τό νά ἐπιχειρεῖται ἡ φίμωσις μου μέ ἀβάσιμες, ἕωλες καί ἀνεπέρειστες μηνύσεις εἶναι καθαρή ματαιοπονία.

Ταπεινῶς καί φιλαδέλφως προτρέπω τούς διώκτας μου νά μετανοήσουν εἰλικρινῶς, νά δεχθοῦν τόν μόνο Σωτῆρα καί Λυτρωτή Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, διότι ἄλλως θά ἀπωλέσουν καί αὐτήν τήν ζωήν κατατρυχόμενοι ἀπό ψευδῆ κοσμοείδωλα καί τό φρικωδέστερον τήν αἰώνια καί ἀδιάστατη καί ἀτελεύτητη συνέχειά της.  

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

__________________________

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 16ῃ Μαΐου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

EMΠΟΡΙΟ ΛΕΥΚΗΣ ΣΑΡΚΟΣ ΠΟΡΝΕΙΑ

Ὁ τεράστιος θόρυβος πού προεκλήθη ἀπό τήν δημοσιοποίηση τῶν δυστυχῶν θυμάτων τοῦ trafficing (διακίνησις καί ἐμπορία ἀνθρώπων) καί ἡ δῆθεν εὐαισθητοποίησις τῶν κρατικῶν παραγόντων διά τόν φόβον τῶν «ὀψωνίων» (ἀποτελεσμάτων) αὐτῆς τῆς ὰπανθρώπου τραγικότητας καί τῆς διασπορᾶς θανατηφόρων ἀσθενειῶν παρουσιάζει ἐκτύπως τήν σαπρότητα καί σαθρότητα τῆς κοινωνικῆς μας ὀργανώσεως.
Εἶναι τραγικό τό γεγονός πώς σέ αὐτή τήν χώρα τῶν Ἁγίων, τῶν μαρτύρων καί τῶν ἡρώων, ἡ γλώσσα τῆς ὁποίας ἔγινε τό ἐκφραστικό ὄργανο τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως ἡ ἀναισχυντία, ὁ ἀνθρώπινος εὐτελισμός, ἡ ἐμπορευματοποίησις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἡ χυδαιότητα καί ἡ ἀνειλικρίνεια κορυβαντιοῦν καί προκαλοῦν. Μία κοινωνία πού θεωρεῖ δῆθεν προοδευτισμό τήν ἀπόλυτη ὀπισθοδρόμηση στίς πλέον σκοτεινές περιόδους τῆς ἀνθρωπίνης Ἱστορίας καί πού ἀνατρέφει τήν διάδοχη γενεά μέ τό ἐκπαιδευτικό της σύστημα χωρίς τήν ἀξιοπρέπεια καί τό ἀληθές μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί μακράν τοῦ φωτός καί τῆς πληρότητος τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος, ἀναποδράστως δρέπει τούς τραγικούς καρπούς τῆς παραβατικότητος καί τοῦ ἀθεϊστικοῦ τρόπου ὑπάρξεως πού καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο χειρότερο τῶν ἀλόγων ζώων. Διαμαρτύρεται ὁ ἔντυπος καί ὁ ἠλεκτρονικός τύπος διά τά ἀναπότρεπτα ἀποτελέσματα ἑνός κοσμοειδώλου πού μετά μανίας ὑπηρετοῦν καί μετά θρησκευτικῆς εὐλαβείας διακονοῦν διότι ἡ ἄρθρωσις ἀντιρρητικοῦ λόγου στήν ἐκπόρνευση τῆς καθημερινότητος καί ἡ ἐπίκλησις τοῦ αἰωνίου Νόμου τοῦ Παναγίου Θεοῦ μυκτηρίζονται ἀναισχύντως καί φαιδροποιοῦνται ἀπό τούς διατάκτες τῆς ἀπομειώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου βίου. Φωνές ὅπως αὐτή δυστυχοῦς θύματος τῆς πορνείας, πού δημοσιοποιήθηκε στό ἔντυπο τῆς 13/5/2012 «Τό μῆλο τῆς Κυριακῆς», « …Τό πρῶτο διάστημα ἀπό κάθε … ἔκανα ἐμετό. Μέσα σέ τρεῖς μῆνες ἔχασα 16 κιλά… », δέν συγκινοῦν, δέν ἀφυπνίζουν, δέν εὐαισθητοποιοῦν τίς καρδιές καί τήν λογική καί τήν συνείδηση πού ἐλλιμενίζονται στό μουράγιο τῆς φαυλότητας. Εἶναι ἐνδεικτικό τῶν ἀνωτέρω ἡ ἀνακοίνωσις τοῦ Συνηγόρου τοῦ Πολίτη, πού τό μόνο πού βρῆκε νά πῇ γι’ αὐτήν τήν ἀνθρώπινη τραγωδία ἦταν ἡ ἀντίδρασίς του γιά τήν δημοσιοποίηση τῶν προσωπικῶν δεδομένων ὀροθετικῶν ἐκπορνευομένων προσώπων. Ἀναφερόμενος δέ στήν ἀποϊεροποίηση τῆς ζωῆς καί τοῦ ἱεροῦ τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος μίλησε γιά «ἀνεπάρκεια διαχείρησης ἑνός ζητήματος πού ἀποτελεῖ κοινωνικό δεδομένο».
Τό τραγικό αὐτό πρόβλημα κανείς δυστυχῶς δέν τό προσέγγισε μέ τήν ἀπαιτουμένη εὐθυκρισία καί εἰλικρίνεια διότι ἠθικοί αὐτουργοί ὅλης αὐτῆς τῆς δυστυχίας ἀποτελοῦν οἱ νομοθετήσαντες στό Ἐθνικό Κοινοβούλιο μέ τάς διατάξεις τοῦ Νόμου 3904/2010 (ΦΕΚ τ. Α΄, 218 23/12/2010) διά τοῦ ὁποίου μετέβαλαν τόν ποινικό χαρακτῆρα τῆς ἐκπορνεύσεως καί κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ trafficing ἀπό πλημμέλημα σέ ἁπλό πταίσμα μέ προφανές ἀποτέλεσμα τήν μή ποινική καταδίωξη τῶν κινούντων τά νήματα ἠθικῶν αὐτουργῶν αὐτῆς τῆς βδεληρᾶς καί ἀποκρουστικῆς πραγματικότητος, τῶν μαστροπῶν καί σωματεμπόρων πού ἄθεσμα θησαυρίζουν ἀπό τήν διακίνηση καί ἐμπορία ἀνθρωπίνων ψυχῶν καί σωμάτων.
Ἑπομένως οἱ κλαυθμηρισμοί καί οἱ δῆθεν ἔκπληκτες φωνές διά τό ἀναπόδραστον ἀποτέλεσμα τῆς ἀθέσμου ἐγκληματικῆς νομοθεσίας δέν ἀοτελοῦν παρά ψιμίθια φαιδρά μιᾶς πεσμένης ἠθικῶς κοινωνίας.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΛΑΡΙΣΑ 15-5-2012

________

_____

Η Μεγαλη Παρασκευη της Ελλάδας…

Είναι Παρασκευή βράδυ, όταν ο καινούργιος, ικανότατος πρωθυπουργός της χώρας ανακοινώνει, μέσα από ένα τηλεοπτικό διάγγελμα του, την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – με τη συμφωνία και με τη βοήθεια των πρώην «εταίρων» της

“Κατά τον Αϊνστάιν, «ο ορισμός της ηλιθιότητας είναι το να επιχειρείς για δεύτερη φορά το ίδιο πείραμα, ελπίζοντας και αναμένοντας να έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα». Για παράδειγμα, το να βάζεις τρεις κουταλιές ζάχαρη στον καφέ, διαπιστώνοντας ότι είναι πολύ γλυκός και να επιμένεις στην ίδια συνταγή (τρεις κουταλιές ζάχαρη), περιμένοντας να είναι, αυτή τη φορά, πικρός.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, να ελπίζεις ανόητα ότι, με την ίδια συνταγή (κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα κλπ.), θα καταφέρεις να διορθώσεις τα σφάλματα της χώρας σου – ή/και ότι, με την ίδια μέθοδο (μνημόνια, ΔΝΤ, αποικιοκρατικές συμβάσεις), θα ξεφύγεις από την συνεχιζόμενη καταστροφική ύφεση που προκλήθηκε.

Απλούστερα ότι, με την ίδια «συνταγή» και με τα ίδια «διεφθαρμένα, σάπια υλικά», θα επανέλθει ως εκ θαύματος η χώρα σε πρωτογενή πλεονάσματα, θα μειωθεί η τρομακτική ανεργία, θα αναβιώσουν οι επιχειρήσεις, θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, θα υπάρξουν πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και θα ακολουθήσει ανάπτυξη – με την παράλληλη καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς, χωρίς να λεηλατηθεί η δημόσια και η ιδιωτική περιουσία.”

Σενάριο

Είναι Παρασκευή βράδυ όταν ο καινούργιος, ικανότατος, για πρώτη φορά ανιδιοτελής και συνετός πρωθυπουργός της Ελλάδας ανακοινώνει, μέσα από ένα αναλυτικό, δραματικό τηλεοπτικό διάγγελμα του, την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – με τη συμφωνία των «εταίρων» της, οι οποίοι είναι πρόθυμοι για τα παρακάτω:

(α)  να αποδεχθούν τη μετατροπή του συνόλου των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών της σε δραχμές, έτσι ώστε να συμμετέχουν σε μία ενδεχόμενη υποτίμηση, η οποία θα μείωνε έμμεσα, «πληθωριστικά» δηλαδή, τις απαιτήσεις τους – οπότε να προσπαθήσουν να αποφευχθεί, επεμβαίνοντας μέσω της ΕΚΤ στην αγορά συναλλάγματος,

(β) να συμφωνήσουν σε μία μερική διαγραφή (haircut) των διακρατικών χρεών (μέχρι στιγμής, η Ελλάδα έχει λάβει 126 δις € από τις χώρες της Ευρωζώνης), της τάξης των 80 δις €, έτσι ώστε το δημόσιο χρέος να μην ξεπερνάει το 100% του ΑΕΠ,

(γ) να συνεχίσουν να ενισχύουν τις τράπεζες της, για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, εντός του οποίου θα εξασφαλισθεί η μη κατάρρευση τους, καθώς επίσης

(δ)  να παραμείνει η Ελλάδα μέλος της Ευρωπαϊκή Ένωσης, παρά την έξοδο της από την Ευρωζώνη – χωρίς όμως να είναι υποχρεωμένη να τηρεί τις απορρέουσες από τη σύμβαση δεσμεύσεις (απαγόρευση δασμών κλπ.), για ένα χρονικό διάστημα πέντε ετών.

Όλα αυτά βέβαια σε αντάλλαγμα, για τον οδυνηρό εκβιασμό της εξόδου, η οποία δεν θα έπρεπε να οδηγήσει την Ελλάδα στην αυτοκτονία – ούτε τους Έλληνες στον «Καιάδα», παρά το ότι οι ευθύνες τους δεν είναι αμελητέες.

“Σε όσους αναρωτιούνται γιατί συμφώνησαν οι «εταίροι» μας με αυτούς τους όρους”, αναφέρει χαρακτηριστικά ο καινούργιος πρωθυπουργός, “θα θέλαμε να τους ενημερώσουμε ότι, πήραμε το ρίσκο μίας άμεσης στάσης πληρωμών εντός του ευρώ (είναι δικαίωμα μας), με το να μην αποδεχτούμε καμία νέα δόση από τη δανειακή σύμβαση – γεγονός που θα τους κόστιζε τουλάχιστον ένα τρις €, συν τις απροσδιόριστες αλυσιδωτές αντιδράσεις εντός της Ευρωζώνης και σε ολόκληρο τον πλανήτη (όπου, μόνο οι μειώσεις των χρηματιστηριακών αξιών, η επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης και οι χρεοκοπίες τραπεζών, θα ανερχόταν σε πολλά τρις €)…Περισσότερα…

–

H AΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
___________

______

____

ΘΡΗΝΩ ΚΑΙ ΟΔΥΡΟΜΑΙ   

Θρηνώ, διότι η ημερομηνία 29^η Μαΐου 1453, για τους περισσότερους νέους της περισπούδαστης Παροικίας μας, δε λέει τίποτα… Οδύρομαι, διότι διακατεχόμαστε από «οξεία Δεβαριεσαιτίτιδα και Ωχαδερφισμό κακοήθη». Η έλλειψη ελληνικής ευσυνειδησίας και η δραματική φτώχια πατριωτισμού μαστίζει την νεολαία του μεταναστισμού. Ο ατομισμός, ο υλισμός και ο αθεϊσμός αποτελούν την διαβολική τριάδα της αποστασιοποιημένης από το Θεό μοντέρνας «νέας εποχής» και σκάρτης παγκοσμιοποιησιομανής κοινωνίας.

Θρηνώ, διότι η εκοφαντική κάποτε κραυγή «Εάλω η Πόλις» δεν είναι πια ούτε ψίθυρος. Οδύρομαι, διότι δειλιάζουμε να ομολογήσουμε την αγάπη μας για τη Βασιλεύουσα, την εξέχουσα Πόλη των Αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας και των ενδόξων Αυτοκρατόρων που δεν παρέδιδαν την Πόλι αμαχητί αλλά μ’ ένα νεώτερο, ατρόμητο «Μολώ Λαβέ» παρέμεναν πίσω να σφαγιαστούν, σαν καλοί ποιμένες, μαζί με το επιτιθέμενο ποίμνιό τους.

Λίγοι το ξέρουν πως λίγο-πολύ, όλοι όσοι δεχθήκαμε το Ορθόδοξο Βάπτισμα, διά του κοινού Συμβόλου της Πίστεως που συντάχτηκε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας, έχουμε Κωνσταντινουπολίτικη πνευματική καταγωγή. Ολοι οι Ορθόδοξοι των πρεσβυγενών Πατριαρχείων έχουμε τιμητικώς αλλά και υιϊκώς την αναφορά μας στη Μητέρα Σιών. Ο Μέγας εμπνευστής και Αγιος επωνομαστής της Βασιλίδος των Πόλεων, ανήγαγε την Ορθόδοξη Πίστη, που εμείς σήμερα ασπαζόμαστε και σωζόμαστε, ως επίσημη Θρησκεία του Βυζαντινού Κράτους. Κατ’ επέκταση, είμαστε όλοι οι Ορθόδοξοι «Βυζαντινοί», και ας μην υφίσταται πια το Βυζάντιο. Απ’ το Βυζάντιο κρατά καλά η σκούφια μας και η κούνια που μας κούναγε μας κουνεί ακόμη, μας γαλουχεί και μας αναθρέφει, 2000 χρόνια στο Πολίτικο Ρυθμό.

Θρηνώ διότι δεν διακατεχόμαστε από την παρρησία να κατονομάζουμε τους εχθρούς της Αγίας μας Πίστεως, να καταδικάζουμε τις πλάνες και τις αιρέσεις και να λέμε ‘Οχι’ στην πρόσκληση και πρόκληση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Δεν έχουμε την πρωτοχριστιανική τόλμη της Ομολογίας Πίστεως στον Θεάνθρωπο Χριστό και φοβούματε να κάνουμε ακόμη και το σταυρό μας δημόσια ή στο χώρο εργασίας μας. Συσχηματιζόμαστε με τον κόσμο και διαπραγματευόμαστε τα ιερά και όσια της Ελληνικής φυλής μας.

Αποφεύγουμε τα Εθνικά-Εκκλησιαστικά θέματα είτε διότι στο κοινωνικό ή το συγγενικό μας περίγυρο υπάρχει Τούρκος, Αλβανός ή Σκοπιανός και φοβούμαστε «να μη ταράξουμε τα νερά» σου λέει, «για να μη δημιουργηθεί κάνα επεισόδιο» και ενοχικά σιωπούμε. Φοβούμαστε να δηλώσουμε και να διαδηλώσουμε με ειρηνική πορεία  στην Βουλή της χώρας που ζούμε, καταδικάζοντας την άδικη κυριολεκτικά εισβολή και όντως παράνομη κατοχή της μακροχρόνιας Οθωμανικής Δυναστείας, από Κωνσταντινούπολη, Βόρειο Ηπειρο, Μικρά Ασία μέχρι και την πολύπαθη, μαρτυρική μας Κύπρο!

Η Κωνσταντινούπολη παραμένει σκλάβα αλυσοδεμένη, πουλημένη σε μια ξένη αγκαλιά, ενώ παράλληλα στέκεται στο ύψος της, πιστή σύζυγος και αφοσιωμένη μάννα και όχι μητριά, ούτε ερωμένη. Καθίσταται λανθασμένη και βλαμμένη συνάμα η ασύνετη και αλόγιστη χρήση του «όπου γης και πατρίς». Λάθος μερικών επιπόλαιων μονίμων κατοίκων του εξωτερικού. Η Αυστραλία και η όποια ξένη γης, δεν είναι μάνα μας, δεν είναι και δεν πρέπει ποτέ να λέγεται Πατρίδα, ούτε δεύτερη, ούτε τρίτη ή τετάρτη. Η Μάνα είναι Μία και μοναδική.

Παρ’ όλο που ως Ορθόδοξοι δεν έχουμε εδώ στη γη «μένουσα Πόλη», επίγεια πατρίδα, αλλά σαφώς την μέλλουσα επιζητούμε, δεν παύουμε όμως να αγαπούμε και να τιμούμε την επίγεια διότι αυτή στάθηκε η φύτρα και γεννήτρα μας, η οδοδείκτης και χειραγωγός εις Χριστόν. Αυτή η Πόλη φιλοξένησε Οικουμενικές Συνόδους και αυτήν διάλεξε η Ενυπόστατος Σοφία του Θεού να οικοδομήσει για τον Εαυτό της Οίκο περικαλή και περίλαμπρο, Οίκο χτισμένο πάνσοφα με επηρμένους στύλους επτά, τον θεολογικό, περιεκτικό αριθμό της ολότητας και ολοκληρότητας, της μεγαλοσύνης. Μνημείο ασύγκριτο λοιπόν, μεγαλειώδες, το ανώτερο από όλα τα θαύματα του Κόσμου! Κόσμημα που επεκτείνεται στην Δευτέρα Παρουσία. Τύφλα να’χει ο Σωλομώντας, «νενίκηκά σε» αντιλαλεί η του Θεού Αγία Σοφία.

Η ξἐνη γης είναι και θα είναι πάντοτε ξένη ανεξαρτήτως πόσα χρόνια εγκαταβιώσουμε σ’ αυτή, πόσα παιδιά κάνουμε εν αυτή και πόσα στρέμματα δικά της αγοράσουμε. Ακόμη και ένας ελληνας του εξωτερικού με ξένη υπηκοότητα, έστω και τρίτης γενιάς, μπορεί κάλιστα να ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη και να σταθεί στο ύψος του και κατάμουτρα στον κάθε Τούρκο να αποφανθεί: «Αυτή η γη είναι δική μου, Πατρίδα ολόδική μου, μα για σένα είναι όλα αυτά ξένα, αρπαγμένα και αδικοπαρμένα, κλεψιμεϊκα των εισβολών σας και λάφυρα του βαρβαρισμού σας.

Δεν είμαστε ρατσιστές ούτε φανατικοί εθνικιστές. Πιστεύουμε στο Ελληνικό Εθνος, αγαπούμε την Ελλάδα και το Βυζάντιο και προσδοκούμε την ανάσταση του Γένους από τον Οθωμανικό, Ισλαμικό Ζυγό. Διατείνονται για θρησκευτικές ελευθερίες και απαιτούν να χτίσουν και τζαμί στη Πλατεία Συντάγματος, μα δεν μας επιτρέπουν να τελέσουμε Θεία Λειτουργία στην Αγια Σοφιά και δεν έχουμε το δικαίωμα να στείλουμε τα παιδιά μας στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης.

Οι Θρύλοι της Αλώσεως δεν πρέπει μόνο να παραμείνουν ως πατριωτικά ποιήματα και άσματα στις εθνικές μας εκδηλώσεις. Πρέπει να μας συγκινούν, να μας τραντάζουν, να μας καθοδηγούν και να μας διδάσκουν. «Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης.» Πρέπει να διεγείρουν την αίσθηση απονομής δικαιοσύνης  και να βροντοφωνάζουμε κατά πρόσωπον στους ισχυρούς της γης, στους υποτιθέμενους «πλανητάρχες». Οχι «κύριοι», δεν είναι Τουρκία ούτε Μογγολία, δεν είναι Ιστανμπούλ (πραγματικό παράγωγο από το: Εις–την-πόλη) αλλ’ είναι Γη Ελληνική, Ελληνική Πόλη με Ελληνική Γλώσσα και Ορθόδοξη Ελληνική Θρησκεία (ασχέτως αν κάποιοι πανπόνηροι απάτριδες την ονομάζουν «εβραϊκή» για να εξυπηρετήσουν τις αντιχριστιανικές τους ανώμαλες τάσεις για νεοπαγανισμό, για νεοειδωλολατρεία).

Η ΠΟΛΗ ΕΠΕΣΕ,  ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ!

ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΤΑΜΑ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΟΛΩΝ ΓΙΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΔΕΝ ΕΚΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ

_

Κυριακη τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. 9,1-38)

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΥΦΛΟ

ΠΟΣΟ γρήγορα, ἀγαπητοί μου, φεύγει ὁ χρόνος! Πότε ἀκούσαμε τὸ «Χρι­στὸς ἀ­νέ­­στη», καὶ συμπληρώνονται σαράντα μέρες. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἐρχομένης Τετάρτης θὰ τὸ ἀ­κούσουμε γιὰ τελευταία φορά. Βρισκόμαστε στὶς παραμονὲς τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως.
Σήμερα εἶνε ἡ ἕκτη Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα, ἡ Κυριακὴ τοῦ Τυ­φλοῦ. Στοὺς να­οὺς διαβά­ζε­ται ἡ περικοπὴ ποὺ διη­γεῖται τὴ θε­ραπεία τοῦ τυφλοῦ, ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτε­ρα θαύ­ματα τοῦ Κυρίου. Ἀ­πὸ ὅλη τὴν περικοπὴ θὰ κόψουμε λίγα ἄν­θη καὶ θὰ κάνουμε μιὰ πνευματικὴ ἀν­θοδέσμη γιὰ νὰ εὐωδιάσουμε τὶς ψυχές μας.

* * *

Τὸ πρῶτο, ἀγαπητοί μου, ποὺ προκαλεῖ τὴν προσοχή μας εἶνε ὁ ἄνθρωπος, ὁ τυφλός. Ὁ τυφλὸς αὐτὸς δὲ γεννήθηκε σὲ πλούσιο σπίτι – γιατὶ ὑπάρχουν καὶ πλούσιοι ποὺ γεννιοῦν­ται τυφλοί. Εἶχε γεννηθῆ σὲ φτωχόσπιτο. Κον­τὰ στὸ δυστύχημα τῆς τυφλώσε­ως ἦταν καὶ φτωχός. Κάθε πρωὶ ἕνα παιδὶ τὸν ἔπαιρνε καὶ τὸν πήγαινε σ᾽ ἕνα σταυροδρόμι, κ᾽ ἐ­κεῖ στεκόταν ὣς τὸ βράδυ περιμένοντας ἐλεημοσύνη ἀπ᾽ τοὺς διαβάτες. Ποιός ἆραγε θὰ γύριζε νὰ τὸν δῇ; Περνοῦ­σαν μπροστά του πολλοί, ἀλλὰ συνήθως ἀ­διάφοροι. Οἱ εὐκατάστατοι ζοῦ­σαν καλά, μὲ ἀπολαύσεις καὶ δια­σκε­δάσεις. Ποιός θὰ ἔρριχνε σ᾽ αὐτὸν ἕνα βλέμμα συμ­παθείας; Καὶ ὅμως ἕνας τὸν πρόσεξε. Ποιός; Ἐ­κεῖνος ποὺ δημιούργησε τὸ σύμπαν!
Πολλὲς φορές, στὴ σκληρὴ αὐτὴ ζωή, παραπονούμεθα, ὅτι δὲ μᾶς προσέχουν· συγγενεῖς, φίλοι, προϊστάμενοι, κανείς· νιώθουμε ἔ­ρημοι κ᾽ ἐγκαταλελειμμένοι. Ἀλλ᾽ ὄχι, ἀ­δελφοί μου. Ἀρκεῖ ποὺ μᾶς προσέχει ὁ Θεός, καὶ ἂς μὴ μᾶς προσέχῃ κανείς ἄλλος. Ἂς μὴν ἔ­χουμε ἰσχυροὺς ἀνθρώπους προστάτες (βουλευτάς, ὑπουργούς, ἀρχιερεῖς). Ἀρκεῖ νά ᾽χου­με τὸν Κύριο· ὅταν μᾶς προσέχῃ ὁ Κύριος, φτάνει ἡ προστασία του. Ἐνῷ ἀντιθέτως, κι ἂν μᾶς προστατεύουν τοῦ κόσμου οἱ ἰσχυροὶ ἀλ­λὰ δὲν ἔχουμε μαζί μας τὸν Κύριο, τίποτα δὲν κάνουμε. Ὁ τυφλὸς τοῦ εὐαγγελίου, ποὺ εἶχε τὴν προστασία τοῦ Κυρίου, ἄξιζε περισσότερο ἀπὸ τοὺς γραμμα­τεῖς καὶ φαρισαίους καὶ ὅλο τὸν κόσμο τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας.
⃝ Τὸ ἄλλο ποὺ πρέπει νὰ σημειώσουμε εἶνε, ὅ­­τι ὁ τυφλὸς αὐτὸς ἦταν «τυφλὸς ἐκ γενε­τῆς» (Ἰωάν. 9,1). Ὑπάρχουν τυφλοί, ποὺ ἔχασαν τὸ φῶς τους ἀρ­γότερα, στὰ νιᾶτα ἢ στὰ γηρατειά τους, καὶ συνεπῶς ἔχουν μιὰ ἰδέα τοῦ ὡραίου κόσμου ποὺ δημιούργησε ὁ Θεός. Αὐτὸς δὲν εἶ­χε δεῖ ποτέ τὴν πλάσι, τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἥ­λιου, τὰ χρώματα τῶν λουλουδιῶν, τὰ πρόσωπα τῶν προσ­φιλῶν του, τίποτε ἀπολύ­τως. Ζοῦσε σὲ σκοτάδι διαρκείας· ὄχι ὡρῶν καὶ μηνῶν, ἀλλὰ ἐτῶν, ὁλοκλήρου τῆς ζωῆς του (μία μικρογρα­φία τοῦ αἰωνίου σκότους, στὸ ὁποῖο ―ὁ Θεὸς νὰ φυλάξῃ― θὰ καταδικασθοῦμε, ἂν δὲ βαδί­σουμε κατὰ τὸ θεῖο θέλημα). Στὸν τυφλὸ αὐ­τόν, ὅπως ἐξηγοῦν οἱ πατέρες, δὲν ὑπῆρχαν ὀ­φθαλ­μοί, δὲν εἶχε καθόλου βολβοὺς μέσα στὶς κόγχες. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴ συνέχεια.
⃝ Διότι πῶς τὸν θεράπευσε ὁ Κύριος; Ἔφτυσε κάτω στὴ γῆ, ἔκανε πηλὸ ἀπὸ χῶμα, καὶ τὸν ἄλειψε στὰ σημεῖα τῶν ματιῶν. Γιατί ἆραγε ὁ Χριστὸς θεραπεύει δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου; Τοῦ ἦταν δύσκολο, μ᾽ ἕνα λόγο του καὶ μόνο νὰ δη­μιουργήσῃ τοὺς δύο βολβοὺς καὶ νὰ θεραπεύσῃ τὸν τυφλό; Ἀσφαλῶς μποροῦσε. Ἀλ­λὰ θέλει νὰ δείξῃ, ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ δημιουργὸς Θεός, ποὺ εἶπε καὶ δημιουργήθηκαν ὅλα· καὶ ὅπως στὸν Ἀδὰμ ἔπλασε ὅλο του τὸ σῶμα, ἔ­τσι ἐδῶ ἀναπληρώνει ἕνα ἐλλεῖπον μέλος, τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ. Λένε ἀκόμη οἱ πατέρες, ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ὁ Κύριος ἤ­θελε νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ ὅτι εἴμαστε χῶμα. Εἴ­­τε βασιλεῖς, εἴτε στρατηγοί, εἴτε σοφοί, ὅ­λοι τὸ ἴδιο εἴμαστε, χοϊκοί, διότι ἀπὸ χῶμα μᾶς ἔ­πλασε ὁ Θεός. Χῶμα εἶνε τὰ χέρια, χῶμα τὰ πόδια, χῶμα τὸ κορμί, χῶμα τὸ ὡραῖο πρόσω­πο. Χῶμα λοιπὸν καὶ τὸ μάτι, ποὺ λειτουργεῖ ἐν τούτοις ὡς μία τέλεια αὐτόματη φωτογραφικὴ μηχανή, μηχανὴ ἀνεκτιμήτου ἀξίας. Ἂν πῇς σὲ κάποιον τουρίστα ὅτι αὐτὴ ἡ φωτογρα­­φικὴ μηχανὴ ποὺ ἔχει στὴν πλάτη του φύτρω­σε μόνη της, θὰ σὲ θεωρήσῃ τρελλό. Ἀλλ᾽ ἐὰν ἡ κάθε φωτογραφικὴ μηχανὴ ἔχῃ τὸν τεχνίτη της, πολὺ περισσότερο τὰ μάτια τοῦ ἀν­θρώπου, αὐτὰ τὰ θαυμάσια ὄργανα, ἔχουν τὸν ποι­ητή τους· καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Θεός. Φτάνει ἕνα μάτι ν᾽ ἀποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός.
⃝ Κάτι ἄλλο ἀκόμη. Λέει τὸ εὐαγγέλιο, ὅτι ὁ Κύριος χρησιμοποίησε τὸ σάλιο του καὶ τὰ δά­­κτυλά του. Τί σημαίνει αὐτό; Οἱ πατέρες παρατηροῦν, ὅτι καὶ τὰ δάκτυλα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ σάλιο του ἀκόμη θαυματουργοῦν. Ὅ­λα, τὰ ροῦχα του, ὁ χιτώνας του, τὰ ὑ­ποδήματά του, κάθε τι ποὺ ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μα­ζί του, ἔ­χουν θαυματουργικὴ ἰδιότητα. Ἂς χλευ­άζουν οἱ προτεστάντες καὶ οἱ χιλιασταὶ τὰ ἱε­ρὰ λείψανα· ἡ Ἐκκλησία μας καλῶς τὰ κρατεῖ καὶ τὰ τιμᾷ. Τῶν ἁγίων ὄχι μόνο τὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις καὶ ἡ σκιὰ ὅταν ζοῦσαν, ἀλλὰ καὶ με­τὰ τὴν κοίμησί τους τὰ ἱερὰ λείψανά τους (ὀ­στᾶ, ἐνδύματα, ἄμφια, σταυροί, ῥάσα, ἀντικείμενα) ἐξακολουθοῦν νὰ ἔχουν δύναμι ὅ­πως εἶ­χε καὶ τὸ σάλιο τοῦ Χριστοῦ μας.
⃝ Μία ἄλλη παρατήρησις, ἀδελφοί μου, εἶνε τὸ πότε ἔγινε ἡ θεραπεία τοῦ τυφλοῦ. Ἔγινε Σάββατο, τὴν ἡμέρα δηλαδὴ ποὺ οἱ Ἑβραῖοι δὲν ἐπιτρέπουν καμμία ἐργασία, ποὺ καὶ φωτιὰ νὰ πιάσῃ τὸ σπίτι τους δὲν τρέχουν νὰ τὴ σβήσουν· τὸ θεωροῦν ἁμαρτία νὰ ἐργασθοῦν. Ἔκανε λοιπὸν ὁ Κύριος τὸ θαῦμα τὴν ἡμέρα αὐτή, γιὰ νὰ διαλύσῃ τὴν πλανεμένη ἰδέα ὅτι τὸ Σάββατο δὲν ἐπιτρέπεται καμμία ἐργασία. Διδάσκει, ὅτι ἐπιτρέπεται ἡ ἐργασία τοῦ καλοῦ, ἐπιβάλλεται ἡ ἀγαθοεργία. Γιὰ μᾶς δὲν ὑπάρχει Σάββατο, ὑπάρχει Κυριακή. Ἡ Κυρια­κὴ λοιπὸν πρέπει νὰ εἶνε γεμάτη ἀγαθὰ ἔργα ἀπ᾽ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ, κατὰ μίμησιν τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶπε· «Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐρ­γάζε­ται, κἀγὼ ἐργάζομαι» (Ἰωάν. 5,17)· μέχρι συν­­τελείας τῶν αἰώνων ἐργάζεται ἡ ἁγία Τριάς, δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα δευτερόλεπτο ἀδρανεί­­ας. Ποιά λοιπὸν εἶνε τὰ ἔργα τῆς Κυρια­κῆς; Πρῶτα – πρῶτα ὁ ἐκκλησιασμός. Δεύτερον ἡ ἀκρόασις τοῦ θείου λόγου. Τρίτον ἡ μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς. Τέταρτον οἱ πνευματικὲς ἐπισκέψεις, ἰδίως σὲ νοσοκομεῖα καὶ ἀ­σθενεῖς, ποὺ περιμένουν ἕνα γλυκὸ λόγο, μιὰ ἀ­κτῖνα παρηγοριᾶς μέσα στὸ σκοτάδι τῆς ζω­ῆς τους. Μ᾽ ἕνα λόγο, ὁ ἁγιασμός. Δυστυχῶς, ἐν ἀντιθέσει μὲ ὅλα αὐτά, ἡ ἡμέρα τῆς Κυρι­ακῆς ἔγινε ἡμέρα ἁμαρτίας. Καμμιά ἄλλη ­μέρα δὲν παρουσιάζει τόσο πλῆθος ἁμαρτημάτων καὶ ἐγκλημάτων ὅσο ἡ Κυριακή.

* * *

⃝ Καὶ γιὰ νὰ τελειώνω, ἀδελφοί μου, προσέξτε τὸ ἑξῆς. Εἶπε ὁ Κύριος στὸν τυφλό· Πήγαινε στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ νὰ πλυθῇς. Ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ποὺ τοῦ δίνει τὴν ἐντολή, ὁ τυφλὸς δὲν γνωρίζει μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμή· δὲν γνωρίζει ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ Κύριος. Κάποιος ἄλλος στὴ θέσι του θὰ μποροῦσε νὰ φέρῃ ἀντίρρησι, ὅπως ἔφερε λ.χ. στὴν παλαιὰ διαθήκη ὁ Νεεμὰν ὁ Σύρος. Ἦταν ἔνδοξος στρατηγὸς τῆς Συρίας, ἀλλὰ ἔπασχε ἀπὸ λέπρα, ἀγιάτρευτη τότε ἀρρώστια, καὶ πῆγε στὸν Ἐ­λισαῖο, μαθητὴ τοῦ προφήτου Ἠλία, ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ θαυματουργό. Ὁ Ἐλισαῖος τοῦ λέει· ―Νὰ πᾷς νὰ λουσθῇς στὸν Ἰορδάνη ἑφτὰ φορές. Αὐτὸς θύμωσε καὶ εἶπε· ―Γιατί στὸν Ἰορδάνη; δὲν ἔχουμε στὴν πατρίδα μου καλύτερα ποτάμια; Ὄχι, δὲν πηγαίνω. Ἀλλὰ οἱ ὑπασπισταί του ἐπέμεναν καὶ πῆγε. Κι ὅταν πέρα­σε τὸν Ἰορδάνη ποταμὸ ἑφτὰ φορές, τότε καθαρίστηκε ἀπὸ τὴ λέπρα (βλ. Δ΄ Βασ. κεφ. 5· Λουκ. 4,27). Ὁ Νεεμὰν λοιπὸν στάθηκε διστακτικός, ὁ τυφλὸς ὅμως ὑπήκουσε. Ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε, Πήγαινε στοῦ Σιλωάμ, καὶ πῆγε ἀμέσως. Τί μᾶς λέει αὐτό; Κάτι ποὺ ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι μας. Στὴν ἐγωιστικὴ καὶ ἐπαναστατημένη ἐ­πο­χή μας διδάσκει τὸ μάθημα τῆς ὑπακοῆς. Ὁ τυφλός, μὲ τὴν ὑπακοὴ ποὺ ἔδειξε στὸ Χρι­στὸ χωρὶς ἀντιρρήσεις, λέει σὲ ὅλους μας·
Παιδιά, ὑπακούετε στοὺς γονεῖς σας, οἱ νεώ­τεροι στοὺς γεροντοτέρους. Γυναῖκες, ὑπακούετε στοὺς ἄντρες σας· εἶνε λόγος Θεοῦ. Μα­θηταί, ὑπακούετε στοὺς δασκάλους σας. Στρατιῶτες, ὑπακούετε στοὺς ἀξιωματικούς σας. Πολῖτες, ὑπακούετε στοὺς νόμους τοῦ κράτους. Ὑπακούετε. Μέχρι ποιοῦ σημείου; Μέχρι ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει μία ἄλλη ὑπακοή. Ὑπάρχουν ὅρια. Ἐὰν ὁ πατέρας ἢ ἡ μητέρα ἢ ὁ σύζυγος ἢ ὁ καθηγητὴς ἢ ὁ ἀξιωματικὸς ἢ ὁ νόμος ἢ τὸ κράτος διατάξουν κάτι ἀντίθετο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε ἰσχύει ὁ θεῖος κανὼν «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἄνθρωπος» (Πράξ. 5,29).
Ποιά γλῶσσα, ποιά φωνή, θὰ συνετίσῃ τὴ γενεά μας; Πρέπει νὰ ἔλθῃ Πνεῦμα ἅγιο, πύρινος ἄγγελος, νὰ μᾶς φωνάξῃ· Ἐὰν ὑπακούετε τὰ παιδιὰ στοὺς γονεῖς, οἱ γυναῖκες στοὺς ἄντρες, οἱ στρατιῶτες στοὺς ἀξιωματικούς, πολὺ περισσότερο ὑπακούετε ὅλοι, καὶ πάλιν ὑπακούετε, καὶ αἰωνίως ὑπακούετε, στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖ­τε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Δημητρίου Ψυρρῆ – Ἀθηνῶν 22-5-1960)

Τo υδωρ το αλλοιουμενον

Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Μανώλη τοῦ γέροντος Ἀγάθωνος.

Ὅσοι ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθοδοξία, φέρουμε τεράστια εὐθύνη πρός τίς ἐπόμενες γενεές. Τήν Πίστη πού μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός διά τῶν Ἁγίων Του, νά τήν διαφυλάξουμε καί νά τήν μεταλαμπαδεύσουμε ἀτόφια στά παιδιά μας. Τό ἐπίπονο αὐτό ἒργο, συνιστᾶ διαχρονική ἐφαρμογή τῆς Δεσποτικῆς ἐντολῆς “πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἒθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”.

Οἱ πρῶτοι Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ καί στούς ἐπόμενους αἰῶνες οἱ διάδοχοί τους ἐνισχύονται ἀπό τόν Παράκλητο, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Στερεώνονται στήν Πίστη ἀποκτώντας τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτά δίδονται “ἑκάστῳ πρός τό συμφέρον” (Α΄ Κορ. 12, 7-11). Εἰδική δωρεά ἀποτελεῖ ἓνα κοινό χάρισμα, ὁμολογιακό καί μαρτυριακό, βασισμένο στήν ἀποκεκαλυμμένη γνώση πώς εἶναι μέτοχοι καί φορεῖς τῆς μόνης ἀληθινῆς Πίστης καί Ἀληθείας. Ὁ Ἀναστημένος Χριστός ἀποτελεῖ τήν ἀδιαπραγμάτευτη Λατρεία τῆς ὓπαρξής τους. Ἡ ἀτέρμονη καί ἀνείπωτη χαρά τῆς σχέσης μέ Τόν πλουτανοδότη Κύριο καί τήν Ἐκκλησία Του, ἡ μέθεξη στή Χάρη Τοῦ Θεοῦ καί τό βίωμα τῆς ἀνάβασης ἒως ἑβδόμου οὐρανοῦ “ἐν τῇ ἀρρήτῳ δυνάμει τοῦ Πνεύματος” γίνονται ὁ ἀπόλυτος θησαυρός, πού θά κηρυχθεῖ στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἡ Ἀγάπη πού τούς διακατέχει γιά “κάθε ἂνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον” τούς ὠθεῖ στό νά διασώσουν τόν κόσμο ἀπό τήν πλάνη τῶν εἰδώλων καί τῶν ψεύτικων θεῶν. Προσφέρουν τό Ὓδωρ τό ζῶν, τό ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, τήν μαρτυρία τῆς Ἀνάστασης, τό Εὐαγγέλιο τῆς Λύτρωσης. Καί μπολιάζουν τήν προσφορά τους μέ τή θυσία καί τό μαρτύριο. Δίνουν τήν ζωή τους γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἡ ἐμπειρία τῆς Χάριτος κυριαρχεῖ στόν λαό τοῦ Θεοῦ. Διαποτίζει τό DNA του. Τό κοινό Ἃγιο Ποτήριο ἀλλοιώνει τήν ψυχοσύνθεσή του, τόν ἁγιοποιεῖ καί τόν θεώνει. Λειτουργεῖται καθ’ ἑκάστην εἰσερχόμενος στόν Ναόν τοῦ Κυρίου. Στήν Πρόθεση καί στό ἱερό Θυσιαστήριο συγχωροῦνται τά ἐπίγεια μέ τά Οὐράνια. Συναντιόνται οἱ ζῶντες μέ τούς κεκοιμημένους, σέ μιά σύναξη πλημμυρισμένη ἀπό Ἀγγέλους καί τό Ἀναστάσιμο Ἂκτιστο Φῶς. Στή Θεῖα Εὐχαριστία ἐπισφραγίζεται ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀναβιώνονται τά πάθη της, ἡ πορεία της, οἱ διώξεις καί οἱ θυσίες της. Κατατίθενται ὡς μαρτυρία εὐγνωμοσύνης καί ἀφοσίωσης. Ἐπαναπροσδιορίζονται σταυροειδῶς οἱ σχέσεις τοῦ λαοῦ μέ τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο. Εἶναι ἀδιανόητο γιά τήν Παράδοσή μας, ὁ Λειτουργός τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, νά ἀφήσει τά διαδραματιζόμενα καί νά στραφεῖ στό μέσον τοῦ Ναοῦ, γιά νά ἀσπαστεῖ τόν Διάβολο μέ τή μορφή τοῦ αἱρεσιάρχου!

Δυστυχῶς, σήμερα τά πράγματα εἶναι πολύ διαφορετικά. Οἱ διάδοχοι πλέον τῶν Ἀποστόλων ἒχουν διαφοροποιήσει τήν ἐντολή “μαθητεύσατε πάντα τά ἒθνη”. Ἡ μαθητεία στόν χῶρο τῆς ἱεραποστολῆς ἐπιδέχεται τώρα σύνθετες ἐρμηνεῖες. Ἡ Πίστη στόν Χριστό ὡς μόνη λατρεμένη ἀγάπη καί στήν Ὀρθοδοξία ὡς μόνη ἀληθινή Πίστη δέν εἶναι αὐτονόητη. Τίθεται πρός διαπραγμάτευση. Ὁ εἰς τῦπον Χριστοῦ σύγχρονος διάδοχος δέν προσφέρει πλέον στή Σαμαρείτιδα τό Ὑδωρ τό ζῶν τό ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον, διότι δέν τό ψηλάφισε καί δέν τό κατέχει. Ἀντ’ αὐτοῦ λαμβάνει ἀπό ἐκείνη τό ὓδωρ τό ἀλλοιούμενον. Μέ αὐτό “εὐλογεῖται” καί “ἁγιάζεται”. Μέ αὐτό ἀντικαθιστᾶ τή Χάρη τῆς Μυστικῆς Θεολογίας.

Παρερμηνεύοντας τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, διδάσκει τά ἒθνη μέ ἂσοφον νοῦν. Ἀπωλέσας τόν Χριστόν τῆς Παράδοσης, διακηρύσσει στά ἒθνη ἓναν ἀπό τούς ἀντιχρίστους. Γιατί ὁ ἐλλιπής Χριστός εἶναι ὁ ἀντίχριστος τῆς αἵρεσης. Διαδίδει ἓναν ἀλλοιωμένον Ἰησοῦν, παρόμοιον μέ αὐτόν τοῦ Ἀρείου καί μέ τόν ἂλλον τοῦ Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ. Προσεγγίζει τά ἒθνη ὂχι μέ τό Εὐαγγέλιο τῆς Σωτηρίας, ἀλλά μέ τό κοράνι τῆς ὑποδούλωσης. Τί καί ἂν τόν ἀξίωσε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία νά ἀνέβει σέ θώκους ὑψηλούς! Αὐτός Πατριάρχης, Μητροπολίτης, λευίτης τοῦ Χριστοῦ ὢν, δωρίζει τό κοράνιο. Τό καθαγιάζει μέ φόντο τήν ἀγάπη. Ναι, ὂντως ἱερό βιβλίο τό κοράνιο, ἀλλά γιά τούς Μωαμεθανούς. Γιά μᾶς τούς χριστιανούς εἶναι δαιμονικό. Ἀλλά τί σημασία ἒχει! Καί ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, κατά τήν ἐρμηνεία τῶν ἀσόφων, πηγαίνοντας σέ εἰδωλολάτρες ἀξιωματούχους, θά δώριζε τό ἀγαλματίδιο τοῦ Δία, τῆς Ἀθηνᾶς καί τοῦ Ἀπόλλωνα!…

Μία τέτοια Ἐκκλησία ἀποτελεῖ, βεβαίως, ἓναν χῶρο τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας, τῆς θεολογίας τῶν κλάδων, τῆς ἀποδοχῆς τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων ὡς «ἀδελφές ἐκκλησίες», τῆς υἱοθέτησης τῆς ἀλλοτρίας διδασκαλίας τῶν “δύο πνευμόνων”, ἀλλά δέν εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Οἱ ταγοί της δέν πετύχανε στήν Ὀρθοδοξία τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Μήν ἀντέχοντας τήν κενότητα μέσα τους ἀπό παρουσία Θεοῦ, προσχωροῦν ἐρωτοτροπώντας σέ ξένες πίστεις, στόν παπισμό, στόν οἰκουμενισμό, στήν πανθρησκεία τῆς νέας ἐποχῆς.

Ἡ προσχώρηση αὐτή, ἐνδεδυμένη μέ ἱεραποστολικό καί ἀγαπητικό περίβλημα, ἒχει τήν ἀνάγκη νά θωρακιστεῖ ἀπό μιά ἰσχυρή θεολογία. Ἡ Ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν Βόλου, πού ἰσχυρίζεται πώς λειτουργεῖ ὡς ἓνα φόρουμ διαλόγου καί ἐπικοινωνίας τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας μέ τίς σύγχρονες προκλήσεις, καλύπτει πλήρως τήν ἀνάγκη αὐτή. Ἐπίσης, καθηγητές τῶν θεολογικῶν σχολῶν στρατολογοῦνται, ἐτοιμάζουν ὡς διαδόχους τῆς πλάνης, πού διδάσκουν, τούς ἀποφοίτους τῶν σχολῶν τους. Μέ τίς εὐλογίες τους, ὃπως δυστυχῶς εἲδαμε, οἱ ἀπόφοιτοι προσκυνοῦν τήν παντόφλα τοῦ Πάπα, χαρίζοντάς του ἀναμνηστική πλακέτα εἰς ἀνταπόδοση τῶν εὐλογιῶν πού ἒλαβαν.

Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι προβληματισμένος. Ἒχοντας τό γονίδιο τῆς ἁγιοβιωματικῆς Πίστης, δέν στέργει ἡ συνείδησή του νά ὑποφέρει τίς παράλογες παραχωρήσεις τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἀγωνιᾶ γιά τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας καί προσεύχεται θερμά νά μᾶς λυπηθεῖ ὁ Κύριος καί νά μήν ὀργισθεῖ. Εἶναι πολύ παρήγορο γιά τόν ἁπλό χριστιανό τό ὃτι βλέπει νά ὑπάρχουν μέσα σἐ αὐτές τίς δυσκολίες, Μητροπολίτες παλικάρια πού ἀντιστέκονται καί ὀρθοπραττοῦν. Ὑπάρχουν πάρα πολλοί Ἡγούμενοι καί κληρικοί κάθε βαθμίδας, παραδοσιακοί, πού δέν ὑποχωροῦν στίς πιέσεις καί στούς διωγμούς. Χιλιάδες ἀπό αὐτούς ὑπέγραψαν τήν ὁμολογία Πίστεως, πού ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορᾶς γιά κάθε Ὀρθόδοξο. Ὁ λαός καταλαβαίνει τό γνήσιο καί προστρέχει ἐκεῖ. Εἲμαστε ἐνωμένοι οἱ Ὀρθόδοξοι καί ἀπολαμβάνουμε τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ Ἃγιοι μᾶς ἐνισχύουν καί μᾶς πληροφοροῦν. Μένουμε σταθεροί στήν Πατροπαράδοτη Ὀρθοδοξία μας καί δέν λυγίζουμε μπροστά στους πειρασμούς τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὁ Κύριος βλέποντας τήν ἀποφασιστικότητά μας, μᾶς δυναμώνει ἀκόμη περισσότερο μέ τήν ἀρετή τῆς διάκρισης. Μέ αὐτήν πορεύομαστε ὡς σοφοί, ἀναλαμβάνουμε τό ἐπίπονο ἒργο τῆς διαφύλαξης τῆς Πίστης καί τῆς ἀτόφιας μεταλαμπάδευσής της στίς νέες γενεές.

Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος (Ἰωάν. 4,5-42)

ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΛΛΑΓΗ; ΜΟΝΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ !

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο διηγεῖται ἕνα θαῦμα. Μὰ ἐ­μεῖς, θὰ πῆ­τε, δὲν ἀκούσαμε θαῦμα. Θαῦμα εἶνε ἕνας τυφλὸς νὰ δῇ τὸ φῶς, ἕνας κουφὸς νὰ ἀκούσῃ, ἕνας παράλυτος νὰ περπατήσῃ, ἕνας νεκρὸς ν᾽ ἀναστη­­θῇ. Τέτοιο πρᾶγμα δὲ λέει τὸ εὐαγγέ­λιο… Ἀλλ᾽ ἐγὼ ἐπιμένω· διηγεῖται θαῦμα ἀνώτερο ἀ­πὸ τὰ θαύματα αὐτά. Ποιό εἶνε λοιπὸν τὸ θαῦμα;

* * *

Στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ στὴν πόλι Συχὰρ τῆς Σαμαρείας τῆς Παλαιστίνης ζοῦσε μιὰ γυναίκα. Ἡ ζωή της δὲν ἦταν καλή. Ζοῦσε ἄτακτα. Εἶχε χωρίσει μὲ τὸν πρῶτο ἄν­τρα της καὶ πῆρε δεύτερο, ἔπειτα χώρισε μὲ τὸ δεύτερο καὶ πῆρε τρίτο, χώρισε μὲ τὸν τρίτο καὶ πῆρε τέταρτο, χώρισε καὶ μὲ τὸν τέταρτο καὶ πῆρε πέμπτο· τέλος χώρισε καὶ μ᾽ αὐτὸν καὶ συζοῦ­σε μ᾽ ἕναν ἕκτο παρανόμως. Τί νὰ ποῦ­με; Ἡ γενεά μας δὲ μπο­ρεῖ νὰ τὴν κατακρίνῃ· εἴ­μεθα κ᾽ ἐμεῖς σὲ μεγάλη διαφθορά.
Παλαιότερα τὸ διαζύγιο ἦταν ἄγνωστο. Τώρα; ἀπ᾽ τὰ διαζύγια ζοῦνε οἱ δικηγό­ροι κι ἀπ᾽ τὶς ἐκτρώσεις οἱ γιατροί. Ποῦ καταντήσαμε· ἔ­φτειαξαν νέους νόμους, ποὺ κάνουν τὸ διαζύγιο ἀκόμα πιὸ εὔ­κολο. Εἶχε πεῖ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός· Θά ᾽ρθῃ μέρα ποὺ ὁ ἄντρας θ᾽ ἀλλάζῃ γυναῖκα ὅπως ἀλλάζει πουκάμισο, καὶ ἡ γυναί­κα θ᾽ ἀλλάζῃ ἄντρα ὅπως ἀλλάζει φουστά­νι. Ἐ­κεῖ φτάσαμε. Ἡ μοιχεία δὲν θεωρεῖται τίποτα. Σπάνιο πρᾶγμα τώρα γυναί­κα νὰ γνωρίσῃ ἕναν ἄντρα. Μία ἀπὸ τὶς νεοφώτι­στες γυναῖκες, ποὺ ἔχω βαπτίσει στὴ Φλώρινα, συναντήθηκε μὲ κάποια ξένη, ἀπὸ ἄλλο μέρος, κ᾽ ἐκείνη τῆς μιλοῦσε περιφρονη­τι­κά. ―Ἐσεῖς εἶστε γύφτισσες, λέει. ―Ἄκουσε, τῆς ἀ­παντᾷ ἡ νεοφώτιστη· ἐμένα ποὺ μὲ βλέπεις ἕναν ἄντρα γνώρισα, ἐσὺ πόσους ἔχεις γνωρί­σει; Τότε ἡ ἄλλη κατέβασε τὸ κεφάλι…
Ἔτσι ζοῦσε καὶ ἡ Σαμαρείτισσα. Ἀλλὰ εἶχε κ᾽ ἕνα καλό. Διότι δὲν ὑπάρχει ἅγιος χω­ρὶς κάποιο ἐλάττωμα, καὶ δὲν ὑπάρχει ἁμαρτω­λὸς ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ καὶ κάτι καλό. Καὶ ἡ ἁμαρτωλὴ αὐτὴ εἶχε κάτι ποὺ ταιριάζει στὴ γυναῖ­κα· εἶχε ντροπή. Ἀπὸ ποῦ τὸ συμπεραίνουμε; Τὸ χωριὸ εἶχε ἕνα πηγάδι, ὅπου πήγαιναν πρωὶ – βράδυ ὅλες οἱ γυναῖκες κ᾽ ἔ­παιρναν νερό. Αὐ­τὴ λοι­πὸν δὲν πήγαινε μαζί τους· πήγαινε τὸ μεσημέρι ποὺ ἔκαιγε ὁ ἥλιος. «Ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕ­κτη», λέει τὸ εὐαγγέλιο (Ἰωάν. 4,6). Ντρεπόταν, καὶ πή­γαι­νε μόνη. Σήμερα τέτοια ντροπὴ δὲ βλέπεις· οἱ γυναῖκες εἶνε ξετσίπω­τες, περπατοῦν γυμνές, μὲ τὰ μέλη ἀ­κάλυπτα, σὰν κρέατα κρεμασμένα στὰ τσιγκέλια. Κι ἀπ᾽ αὐτὴ τὴ γύμνια ἀρχίζει ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία. Ντροπὴ δὲν ὑπάρχει.
Ἡ Σαμαρείτισσα ὅμως εἶχε τοῦτο τὸ καλό. Γι᾽ αὐτό, ἐνῷ τὴν περιφρο­νοῦσαν ὅλοι, ἕνας τὴν πρόσεξε· ὁ Χριστός. Βάδισε χιλιόμετρα πεζῇ καὶ ἦρθε στὸ χωριό της. Ἐπίτηδες ἦρθε, γι᾽ αὐτὴ τὴν ψυχή. Καὶ δὲν τὴν εἶπε πόρνη, ἐλε­εινή, τρισάθλια, ἀλλ᾽ ἄνοιξε συζήτησι μαζί της.
Διψασμένος ὅπως ἦταν, τῆς λέει· ―Δός μου νὰ πιῶ. Αὐτὴ παραξενεύτηκε, διότι ἦταν Ἰουδαῖος, καὶ οἱ Ἰουδαῖοι μὲ τοὺς Σαμαρεῖτες εἶχαν μῖσος. ―Πῶς ἐσύ, τοῦ λέει, ζητᾷς νερὸ ἀπὸ μέ­να, μιὰ Σαμα­ρείτισσα; Ὁ Χριστὸς ἀπαν­τᾷ· ―Ἂν ἤξερες ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ποὺ σοῦ ζητάει νερό… Ὁ Χριστὸς φαινόταν ἄνθρωπος, μὲ ταπει­νὸ σχῆμα, ἀλλὰ ἦταν Θεός. Καὶ τί ζητοῦσε; Ἕνα ποτήρι νερό. Νερὸ ζήτησε καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ στὸ σταυρό· ἀφυδατωμένος ἀπὸ τὴν αἱμορραγία εἶπε «Διψῶ» (Ἰωάν. 19,28), καὶ ἀντὶ νερὸ τὸν πότισαν χολή. Ποιός διψᾷ; Αὐτὸς ποὺ ἔκανε τὰ σύννεφα, τὴ βροχή, τὶς θάλασσες καὶ τοὺς ὠκεανούς· αὐ­τὸς πού, τὸ δαχτυλάκι του νὰ κουνήσῃ, θὰ στερέψουν τὰ νερά.
Καὶ θὰ γίνῃ αὐτὸ κάποτε. Σᾶς τὸ λέω· εἴμεθα ἀχάριστοι. Ἄλλοτε ὑπῆρχε εὐγνωμοσύνη στὸ Θεό. Θυμήθηκα τὴν ἐπο­χὴ πρὶν 80 χρόνια, ὅταν ἤμουν μικρὸ παιδί, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἔπιναν ἕνα ποτήρι νερὸ κ᾽ ἔ­καναν τὸ σταυ­ρό τους. Τώρα; τὴ μπουκιὰ ἔ­χουν στὸ στόμα καὶ τὸ Χριστὸ βλαστημᾶνε. Ἀ­γνώμων ἄνθρωπε, θά ᾽ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ στερέψουν οἱ πηγές, καὶ τότε θὰ τρέ­χῃς σὰν τρελλὸς νὰ βρῇς νερὸ καὶ θὰ γλεί­φῃς τὰ βράχια μέσ᾽ στὶς σπηλιὲς γιὰ νὰ δροσιστῇς. Γι᾽ αὐτὸ τώρα, ὅταν τρῶς καὶ πί­νῃς στὸ σπίτι σου, λέγε «Δόξα σοι, ὁ Θεός».
―Δός μου νὰ πιῶ, λέει τώρα στὴ γυναῖκα· κι ἂν ἤξερες ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ποὺ σοῦ ζητάει, ἐ­σὺ θὰ τοῦ ζητοῦσες νὰ σοῦ δώσῃ τὸ ἀθά­νατο νερό. Γιατὶ ἐγώ ἔχω τὸ ἀθάνατο νερό… ―Τὸ ἀ­­θά­νατο νερό; Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Δός μου το, Κύριε, νὰ μὴν ἔρχωμαι κάθε φορὰ ἐδῶ νὰ ἀν­τλῶ.
Ὁ Χριστὸς τῆς λέει· ―Φώναξε τὸν ἄν­τρα σου. ―Δὲν ἔχω ἄντρα. ―Καλὰ εἶπες· πέν­τε ἄν­τρες ἄλλαξες, κι οὔτε αὐτὸς ποὺ ἔχεις τώρα εἶνε νόμιμος. Ἡ γυναίκα σκέφτηκε· Προφήτης θὰ εἶνε· ποῦ ξέρει τὰ μυστικά μου;… Ὤ τὰ μυστικά μας! Δὲν τὰ ξέρει ὁ ἄντρας σου – τὸν κοροϊδεύεις, δὲν τὰ ξέρει ἡ γυναίκα σου, δὲν τὰ ξέρουν τὰ παιδιά σου, δὲν τὰ ξέρει καν­είς· τὰ ξέρει ὅμως ὁ Θεός, καὶ ἀλλοίμονό σου!…
―Βλέπω, Κύριε, λέει ἡ Σαμαρείτισσα, ὅτι εἶ­σαι προφήτης· λῦσε μου μιὰ ἀπορία γιὰ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ· ποῦ πρέπει νὰ λατρεύεται ὁ Θεός, στὰ Ἰεροσόλυμα ποὺ λέτε σεῖς οἱ Ἰου­δαῖοι, ἢ στὸ ὄρος Γαριζὶν ὅπως ἔκαναν οἱ δικοί μας πρόγονοι; Ὁ Χριστὸς ἀπαντᾷ· ―Οὔτε στὸ Γαριζίν, οὔτε στὰ Ἰεροσόλυμα· «πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσ­κυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύ­ματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. 4,24). Βαρυσήμαντα λόγια, μὲ τὰ ὁποῖα κήρυξε μιὰ ἀλήθεια αἰώνια. Γι᾽ αὐτὸ ἡ πίστι μας δὲ συγ­κρίνεται μὲ καμμιά θρησκεία τοῦ κόσμου.
Κι ὅ­ταν στὴ συνέχεια ὁ Χριστὸς τῆς ἀπεκά­λυψε ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ Μεσσίας, τότε ἐκείνη ἀφήνει τὴ στάμνα της, τρέχει στὸ χωριὸ καὶ λέει σὲ ὅ­λους· Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα· μήπως αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός; Καὶ ἦρθαν ὅλοι, τὸν ἄκουσαν, καὶ πίστε­ψαν. Καὶ εἶπαν στὴ γυναῖκα· ―Δὲν πιστεύουμε πλέ­ον ἐπειδὴ τὰ εἶπες ἐσύ· πιστεύουμε, γιατὶ μόνοι μας γνωρίσαμε ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός.
Ἡ Σαμαρείτιδα πίστεψε ἡ ἴδια, πίστεψαν τὰ παιδιά της καὶ πολλοὶ συγγενεῖς της. Ἄλλαξε ὄνομα, ὠνομάστηκε Φωτεινή. Ἔγινε ἱεραπόστολος. Ἔφυγε ἀπ᾽ τὸ χωριό της, περιώδευσε πόλεις καὶ χωριά, κήρυξε Χριστὸν ἐσταυρωμέ­νον καὶ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν. Ἔφτασε καὶ στὴν ἀλησμόνητο Σμύρνη κ᾽ ἐκεῖ μαρτύρησε. Ἐκεῖ οἱ Μικρασιᾶται πρόγονοί μας, μέσα σὲ 40 μέρες τῆς ἔχτισαν μεγάλο ναό, καὶ ἐκεῖ σὰν σήμερα τὴν ἑώρταζαν οἱ Σμυρνιοί, ἕως ὅτου ἦρ­θε ἡ καταστροφὴ τοῦ 1922. Στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς λειτούργησε γιὰ τελευταία φορὰ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης καὶ εἶπε· Ἕλληνες, μὴ χάνετε τὸ θάρρος σας· θὰ ξημερώσουν καλύτερες ἡμέρες γιὰ τὸ ἔθνος μας! Ὕστερα τὸν ἅρπαξε τὸ ἄλογο πλῆθος καὶ τὸν ἔκανε κομμάτια καὶ τὸ αἷμα του ῥάν­τισε τὰ καλντερί­μια. Μετὰ ἀπὸ χρόνια τὸ τέμπλο τοῦ ναοῦ αὐ­τοῦ μεταφέρθηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ τοποθετή­θηκε σὲ καινούργιο ναὸ τῆς Ἁγίας Φωτει­νῆς στὴ Νέα Σμύρνη Ἀθηνῶν, ποὺ ἔχτισαν οἱ πρόσφυγες, καὶ ἐκεῖ τὴν ἑορτάζουν.
Αὐτὴ εἶνε ἡ ἱστορία τῆς Σαμαρείτιδος, ποὺ ἦταν σκοτεινὴ καὶ ἔγινε ἁγία Φωτεινή.

* * *

Πολλοί, ἀγαπητοί μου, ἐμφανίστηκαν καὶ εἶ­­παν· Ἐμεῖς θ᾽ ἀλλάξουμε τὴν κοινωνία… Δὲν εἶνε εὔκολη ἡ ἀλλαγή. Ἡ κακία εἶνε ἄβυσ­σος. Παρ᾽ ὅλη τὴ μόρφωσι καὶ τὰ «φῶτα», ὁ ἄν­θρω­­πος παραμένει μέσα του ἕνας ἄγριος, ἕ­να θηρίο. Ποιός θὰ τὸν ἀλλάξῃ; Ὁ λύκος μαλλὶ ἀλ­λάζει, τὴ γνώμη του δὲν τὴν ἀλλάζει. Δι­άφορα συστήματα καὶ κόμματα ὑπόσχονται ἀλλαγή. Μὰ τὰ προγράμματά τους εἶνε ἀνεπαρκῆ. Μὲ ἀσπιρίνες καὶ ἔμπλαστρα δὲν θεραπεύεται ὁ καρκίνος. Αὐτοὶ δὲν ἄλλαξαν οὔτε τὸν ἑαυτό τους, καὶ θ᾽ ἀλλάξουν τοὺς ἄλλους;
Δὲν ἀλλάζει ἡ κοινωνία ἔτσι. Ἕνας μόνο εἶ­νε ἡ ῥιζικὴ ἀλλαγή· καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Ναζωραῖ­ος. Αὐτὸς παίρνει τὸ λύκο καὶ τὸν κάνει ἀρνί, παίρνει τὸν κόρακα καὶ τὸν κάνει περιστέρι, παίρνει τὸ κάρβουνο καὶ τὸ κάνει διαμάντι, παίρνει τὸν κακοῦργο καὶ τὸν κάνει ἅγιο. Οἱ ἄλλοι κάνουν ἀλλαγὴ τοῦ δέρματος, ἀλλαγὴ ἐπιφα­νειακή. Μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ κάνῃ τὴ βαθειὰ ἀλλαγή.
Πότε ὅμως; Ὅταν ἐμεῖς πιστέψουμε καὶ τὸν ἀκολουθήσουμε ὅπως οἱ πρόγονοί μας. Δός μας, Κύριε, τὴν πίστι τῶν πατέρων μας! Ἀγράμματοι ἦταν, σὲ καλύβες κατοικοῦσαν, ἀλλ᾽ εἶχαν ἁγιωσύνη καὶ εὐπρέπεια. Δὲν ἀ­κου­γόταν πορνεία, μοιχεία, ἄλλα ἐγκλήματα· ἦ­ταν ἀφωσιωμένοι στὸ Θεό. Ἂς μετανοήσουμε κ᾽ ἐμεῖς. Ἂς ἀκολουθήσουμε τὸ παράδει­γμα τῆς ἁγίας Φωτεινῆς. Ὅσο ἁμαρτωλοὶ κι ἂν εἴμαστε, ἂς πλησιάσουμε τὸ Χριστὸ καὶ ἂς πιστέψουμε. Τί νὰ πιστέψουμε;
Τὸ λέω ἐγὼ ὁ γέροντας ἐπίσκοπος. Πιστεύ­ω, πιστεύω ἀκράδαντα. Ἂν δὲν πίστευα, θὰ προτιμοῦσα νὰ κάνω ἄλλο ἐπάγγελμα. Πιστεύ­ω στὸ Εὐαγγέλιο, πιστεύω στὴν Ἐκκλησία, πιστεύω τί; Ὅτι κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑ­πάρχει ἄλλος σωτήρας, παρὰ μόνο ὁ Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Κ. Κλεινῶν – Φλωρίνης 8-5-1988)