ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΤΑΙ Η ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ

ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΟΙ ΚΥΡΙΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ

«Συντασσόμαστε μὲ τὴν …ἐλπίδα πὼς τὸ τεῖχος ποὺ χωρίζει τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ μετακινηθεῖ, καὶ πὼς -ἐπιτέλους- μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μόνο μία στέγαση, δυνατὰ ἑδραιωμένη στὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο ποὺ θὰ κάνει καὶ τὰ δύο σὲ ἕνα»

(Ἀπὸ τὴν προχθεσινή ὁμιλία Βαρθολομαίου πρὸς Πάπα. Δείχνει ὅτι τὸ Φανάρι προχωρεῖ ἀπροϋπόθετα στὴν διαγεγραμμένη «ἕνωση» ὑπὸ τὸν θρησκευτικὸ Πλανητάρχη Πάπα, χωρὶς οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν ἀφαίρεση τῶν δεκάδων αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ, χωρὶς καμιὰ ἔνδειξη μετάνοιας τοῦ «ἀλάθητου» Πάπα, χωρὶς ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴν αἵρεση! )

Στὰ τελευταῖα Δελτία τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”», ἀπευθυνόμαστε πλέον μονοτόνως και ἐπιμόνως στοὺς Ἐπισκόπους, τοὺς Γέροντες καὶ τοὺς πνευματικούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ συντελεῖται ἐξοφλάλμως, ἀδιστάκτως καὶ ἀναλγήτως ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τὰ ἐν Φαναρίῳ καὶ ἐν Ἑλλάδι «κοπέλια» του.

Ἀπευθυνόμαστε σ’ αὐτούς,

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν τὰ προδοτικὰ σχέδια ποὺ ὑλοποιεῖ τὸ δίδυμο τῆς λυκοφιλίας Πάπα καὶ Πατριάρχη γιὰ τὴν ὑπὸ τὸν Πάπα «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν»·

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν καλῶς τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων (γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε σὲ Ἱ. Κανόνες ποὺ δοκησισόφως παρερμηνεύουν) περὶ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· γνωρίζουν δηλαδή, τὴν καθοριστικὴ Ἐντολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου (ἀναγνώσθηκε σήμερα στοὺς ἱεροὺς Ναούς):

«αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»·

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν ὅτι ἡ Ἐντολὴ αὐτὴ δὲν μιλᾶ γιὰ καταδικασμένο ἢ μὴ αἱρετικὸ ἀπὸ Σύνοδο, ἀλλὰ γιὰ κάθε αἱρετικὸ ποὺ διδάσκει ἐπίμονα καὶ ἀμετανόητα τὶς κακοδοξίες του, κατ’ ἐξοχὴν δέ, ὅταν αὐτὸς εἶναι Πατριάρχης καὶ Ἐπίσκοπος, καὶ προωθεῖ –θεωρητικὰ καὶ πρακτικὰ– κακόδοξες θέσεις ἐπὶ δεκαετίες, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν·

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν ὅτι τὰ «ἡμισυλλείτουργα», οἱ συμπροσευχές, οἱ διάλογοι, οἱ συχνὲς ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ ἐπικοινωνίες μὲ τοὺς ἑτερόδοξους, τὰ συμπόσια, οἱ ἀλληλοασπασμοί, οἱ παραχωρησεις Ναῶν σὲ πιστοὺς ἄλλου δόγματος κ.λπ., συνιστοῦν προδοσία τῆς Πίστεως, ἀλλοιώνουν ἕως ἐξαφανίσεως τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος (συνεργούσης καὶ τῆς οἰκονομικῆς ἐξαθλιώσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐθνικῆς ταπεινώσεως) ἔχει παραδοθεῖ πλέον ἀμαχητὶ στοὺς καθοδηγητὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ θεωρεῖ ἀ-νόητο νὰ προβάλει ὁποιαδήποτε δυναμική ἀντίδραση, νὰ ἀντισταθεῖ στὰ κελεύσματα τῶν διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν νεοταξικῶν σχεδιασμῶν, ποὺ ὑποδουλώνουν (πέρα ἀπὸ τὰ σχετικὰ μὲ τὶς βιολογικὲς ἀξίες) καὶ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων στὶς κατεξουσιάζουσες ἀντίχριστες δυνάμεις.

Καί, ἂν καὶ τὰ γνωρίζουν ὅλα αὐτὰ οἱ ποιμένες μας, δὲν ἐνημερώνουν μὲ βάση τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση τοὺς πιστούς. Ἔχουν προσχωρήσει –πρακτικὰ τουλάχιστον, γιατὶ ἄλλα γράφουν στὰ “λόγια” συγγράμματά τους– στὴν αἱρετικὴ ἐπισκοκεντρικὴ διδασκαλία περὶ Ἐκκλησίας, καὶ συνιστοῦν ὑπακοὴ καὶ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς κακόδοξους Ἐπισκόπους, ποὺ διεκπεραιώνουν τὶς περὶ ὑποταγῆς στὸ Βατικανὸ Ἐντολὲς τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ νεοταξικοῦ Ἄξονος, ὅπως τὶς διετύπωσε ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος. Διδάσκουν δηλαδή, τὴν καινοφανῆ θεωρία ὅτι ὁ πιστὸς σώζεται, ὅταν ὑπακούει στὸν αἱρετίζοντα Ἐπίσκοπο καὶ ὄχι ὅταν ἀφίσταται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Εὐαγγελικὴ διδασκαλία καὶ σύμπας ὁ χωρὸς τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε.

Ἂς δοῦμε ἀνάγλυφα κάποιες ψηφίδες ἀπὸ γνωστὰ σχέδια καὶ προθέσεις τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων, στὰ ὁποῖα οἱ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καὶ γέροντες σιωποῦν καὶ δὲν ἀντιδροῦν ἁγιοπατερικὰ καὶ ὁμολογιακά, καὶ μὲ τὴ στάση τους αὐτὴ κρατοῦν αἰχμάλωτους τοὺς πιστούς, ὥστε ἀπὸ σεβασμὸ στὸ θεσμὸ τοῦ Ἐπισκόπου νὰ μὴ ἀντιστέκονται στὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας! Ὅμως, ἕνας τέτοιος σεβασμὸς στὸν ἐπισκοποκεντρισμό, σεβαστοί μας Πατέρες, δὲν θέτει ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία σας; Δὲν συνεπάγεται τὴν ἀθέτηση θείων Ἐντολῶν; Δὲν συνιστᾶ και ἀσέβεια στὸ Θεό!

Σὲ Δελτίο τῆς 20 Μαρτίου 2011, ἀπευθυνόμενοι καὶ πάλι σὲ σᾶς, παραθέταμε κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὰ σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν γιὰ τὴν ἐκποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ μητροπολίτης Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση –μὲ ὕφος ἀπολογούμενου μάλιστα πρὸς τὸ Βατικανὸ καὶ δικαιολογώντας τὴν καθυστέρηση νὰ δηλώσουμε ὑποταγή(!) στὸν Πάπα– ἔγραψε τὸ 2002 τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά:

«Στὴν Ἑλλάδα βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ πολὺ λεπτὴ καταστάση, γιατί, ἐνῶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος (σ.σ. Χριστόδουλος) καὶ οἱ μητροπολίτες ἐπιθυμοῦν νὰ ἔχουν μία σημαντικὴ συνεργασία μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία, (σ.σ. οὐδεμία ἀναφορὰ στὶς αἱρέσεις) αὐτοὶ ἔχουν καὶ εὐθύνες πρὸς τὸν κόσμο, τοὺς πιστούς, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους δεν εἶναι προετοιμασμένοι στὴν προοπτικὴ τοῦ διαλόγου, ἐνῶ ἄλλοι ἔχουν μία ἄποψη πιὸ φονταμενταλιστικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ἡ μεγάλη πρόκληση, νὰ προετοιμάσουμε τὸν κόσμο, νὰ τὸν διαπαιδαγωγήσουμε, γιὰ νὰ μὴ ἀντιδράσει ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις καὶ πληροφορίες, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὰ γεγονότα… εἶναι σημαντικὸ νὰ κατανοηθεῖ ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη χρόνου, ἐλπίζω ὄχι ὑπερβολικοῦ, γιὰ νὰ σχηματίσουμε τὴ συνείδηση τοῦ κόσμου»!!! («Ὀρθόδοξος Τύπος», 1444, 1/2/2002).

Καὶ ὁ ἐπιθυμητὸς χρόνος τῆς ἐκπληρώσεως τῶν σχεδίων τῶν Οἰκουμενιστῶν …ἔφτασε! Πράγματι δέ, δὲν ἦταν ὑπερβολικός, μὲ τὴν βοήθεια τῶν Ποιμένων!

Αὐτὲς οἱ δηλώσεις τοῦ Ἀχαΐας Ἀθανασίου ἔχουν ἱστορία, καὶ ἡ πρόσφατη ἀφετηρία τους βρίσκεται στὶς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ(!), οἱ ὁποῖες ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μὲ τὴν παρουσία καὶ τὴν ὁμιλία του στὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις ποὺ αὐτὲς τὶς μέρες πραγματοποιοῦνται στὴ Ρώμη, ποὺ ἑορτάζει τὰ πενῆντα χρόνια της.

Τὴν ἀποκαλύψη, ὅσων προαποφασίστηκαν ἀπὸ τὰ οἰκουμενιστικὰ κέντρα καὶ προοδευτικὰ πραγματοποιοῦνται ἐρήμην τοῦ λαοῦ καὶ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν «ὀρθοδοξούντων» ἐπισκόπων, μᾶς δίνει ἤδη ἀπὸ τὸ 1967 ὁ τότε ἀρχιμανδρίτης καὶ νῦν Μητροπολίτης Τυρολόης Παντελεήμων Ροδόπουλος, παρατηρητὴς τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ. Ἔγραφε:

«Διετυπώθη ὑπό τινων Ρωμαιοκαθολικῶν συνέδρων μία παράδοξος θεωρία περὶ ἐπιτεύξεως τῆς ἑνώσεως μεταξὺ τῆς ΡΚαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου». Ἡ Ἕνωση θὰ «ἐπιτευχθῆ σταδιακῶς καὶ οὐχὶ διὰ διαπραγματεύσεων ἐκκλησιαστικο-θεολογικῶν» σὲ τρία στάδια:

«α) Φιλία καὶ ψυχολογικὴ προπαρασκευή,

β) μερικὴ μυστηριακὴ κοινωνία καὶ

γ) πλήρης μυστηριακὴ κοινωνία».

(Μπιλάλη Σπ., ἀρχιμ., Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Β΄, σ. 413).

Τὰ γεγονότα ἀποδεικνύουν πὼς ἤδη βρισκόμαστε στὸ 3^ο στάδίο τοῦ σχεδίου. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἄλλοι μελετητὲς καὶ ἱερωμένοι· καὶ ἀσφαλῶς ἔχει σημασία, ὅτι τὰ κείμενα αὐτὰ ἔχουν γραφεῖ πρὶν δεκαετίες. Γράφει, π.χ. ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης:

«Σύμφωνα μὲ ὅλες τὶς [σ.σ. τότε]ἐνδείξεις (τὸ Βατικανό)… προετοιμάζει μία “ἕνωση” οὐνιτικοῦ τύπου. Στὴν ἀρχὴ θὰ συμφωνηθῇ νὰ διατηρήσῃ κάθε ἐκκλησία τὶς ἰδικές της παραδόσεις (τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο νὰ ἰσχύει γιὰ τὴ δύσι), οἱ δὲ ἄλλες δογματικὲς διαφορὲς νὰ θεωρηθοῦν ὡς θεολογούμενα ζητήματα. Σιγά-σιγὰ ὅμως τὸ Βατικανὸ θὰ ἀποκτᾷ τὴν αὐξανομένη ἐπιβολὴ τῆς Ρωμαϊκῆς κυριαρχίας στὴν Ἀνατολή, μέχρι τελείας ἐπικρατήσεώς της» (Περιοδ. «Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος», περίοδος Β΄, 1981, ἀριθμ. 6, Ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους).

Στὸ ἴδιο συμπέρασμα ἔχει καταλήξει καὶ ὁ καθηγητὴς Μ. Φαράντος, ποὺ για κάποιο διάστημα συμμετεῖχε στοὺς Διαλόγους:

«Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ μοντέλο ‘‘ἑνώσεως’’ τῶν Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν: τὸ Οὐνιτικόν. Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ παραμείνει ἀλώβητη καὶ ὡς ἔχει, ὅπως οἱ Οὐνιτικὲς Ἐκκλησίες, ἀλλὰ θὰ προσαρμοσθεῖ στὰ δυτικὰ δεδομένα, δηλ. θὰ οἰκειοποιηθεῖ τὸ ‘‘χριστιανικὸ’’ φρόνημα τῶν ‘‘πολιτισμένων’’ δυτικῶν Ἐκκλησιῶν… ποὺ συνοδοιποροῦν στὴν νοοτροπία καὶ στὴν πολιτικὴ τῆς δυνάμεως καὶ τῆς βίας τῶν Δυτικο-Εὐρωπαίων» (Μ. Φαράντος, Ἀντί-φωνα, σ. 27).

Ἐπίσης, ὁ πρώην Ἀρχιεπίσκοπος Μ. Βρετανίας Μεθόδιος, ποὺ κι αὐτὸς μέτειχε ἐπὶ χρόνια στοὺς διαλόγους, διερωτᾶτο: «Ποία εἶναι τὰ σχέδια τῆς Ρώμης ἔναντι τῆς Ἀνατολῆς;». Καὶ ἀπαντοῦσε: «Ἐφ’ ὅσον δὲν καταργεῖται ἡ Οὐνία, ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία θὰ εὑρίσκεται μέσα εἰς τὰ σχέδια τῆς ἀπορροφήσεώς της ἀπὸ τὴ Ρωμαϊκή… Αὐτὸ ποὺ γράφουν πὼς ἡ Οὐνιτικὴ Ἐκκλησία θὰ καταργηθεῖ ὅταν γίνη ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν» εἶναι ἀλήθεια, ἀλλὰ μὲ τὴν ἑξῆς ἔννοια: θὰ καταργηθεῖ μὲ τὴ σημερινὴ μορφή της, «ἐφ’ ὅσον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θὰμεταβληθῇ σὲ Οὐνιτική… Αὐτὸ εἶναι φυσικό, γιατὶ τότε οἱ Οὐνίτες θὰ ἔχουν ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολή τους»! (Μεθοδίου Φούγια., Μητρ. Πισιδίας, Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι, 1994, σ. 438).

Γιὰ νὰ φανεῖ δέ, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τῶν Διαλόγων ἀνελήφθησαν τὴν προδοσία ποὺ παίζεται καὶ ἀποσκοράκισαν τοὺς Διαλόγους (ἐνῶ οἱ σύγχρονοι ποιμένες, μὲ μιὰ ἀπίστευτη ἀδιαφορία γιὰ τὴν ὁμολογία Πίστεως, καμώνονται πὼς δὲν ξέρουν τίποτα) θὰ κλείσουμε μὲ δήλωση τοῦ οἰκουμενιστῆ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ:

…Μετὰ τὴν 20ετή ἐπίπονη Προεδρία μου εἰς τὸν «Ἐπίσημο Θεολογικὸ Διάλογο» Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, παραιτήθηκα οἰκειοθελῶς, διὰ νὰ μὴν ἔχω πλέον οὐδεμίαν σχέση μὲ ἕνα τέτοιο «ἀνούσιο παίγνιο«… Ἐπιφυλάσσομαι, μετὰ τὴν θρυλούμενη Ἐπανέναρξη τοῦ “Ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου”, νὰ ἐπανέλθω ἐκτενέστερα ἐπὶ τῶν ραγδαίως ἐξελισσομένων «ὑπογείων» δραστηριοτήτων, οἱ ὁποῖες ἐν ὑψίστῃ ὑποκρισία τραγικῶς [διέψευσαν] τὶς φερέλπιδες προσπάθειες τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου εἰς τὴν Ἐκκλησιολογία καὶ Οἰκουμενισμό… Μὲ ἐξοργίζει ἡ τακτική του Ἁγίου Περγάμου (σ.σ. Ζηζιούλα) ὅταν τολμᾶ νὰ λέει ὅτι …»ἡ Οὐνία δὲν ἀνήκει στὰ θέματα τοῦ Διαλόγου». Ἡ Οὐνία ὅμως εἶναι ἕνας ἐμπαιγμός, μία καθαρὴ ἀπάτη… Ποῦ τὰ βρῆκε αὐτὰ ὁ Ἅγιος Περγάμου; Καὶ ποῦ τὰ λέει,σὲ ἀγραμμάτους ἢ σὲ ἀνεγκεφάλους;».

Ἡ ἀνακοίνωση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας περιέχει αἰχμὲς καὶ πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὴν θέρμη μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετώπισε τὸ νέο Πάπα ὅταν ὁ ἴδιος ὁ κ. Στυλιανὸς ἔκανε τὶς κρίσεις του…

http://www.neoskosmos.com.au/070719/nk/omogeneia/omogeneia_03.shtml».

Μιὰ τελευταία ἐπισήμανση: Εἶναι γνωστὴ ἡ ἀρνητικὴ γιὰ τὶς συμπροσευχὲς θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας; Παραθέτουμε ἐνδεικτικὰ δύο μαρτυρίες, ὄχι ἀπὸ τοὺς δεκάδες σχετικοὺς Ἱ. Κανόνες, ἀλλὰ ἀπὸ πρόσφατες ἀποφάσεις μόνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: «Μᾶς ἐρωτοῦν —γράφει τὸ ὄργανο τῆς Ἱ. Συνόδου περιοδικὸ ‘‘Ἐκκλησία’’ (1956)— ἐὰν κανονικῶς ἐπιτρέπονται συλλειτουργίαι καὶ συμπροσευχὴ» μετὰ ἑτεροδόξων «ὡς τοῦτο φέρεται ἐπισυμβαῖνον ἐν Ἀμερικῇ. Ἀπαντῶμεν καθηκόντως, ὅτι τοῦτο καὶ ἄηθες εἶναι καὶ ἀντικανονικόν, …καὶ συντελούμενον ἀσκεῖ ὀλεθρίαν ἐπίδρασιν…» (Μπιλάλη Σπ., ὅπ. παρ., σ. 390). Τὴν ἴδια θέση βρίσκουμε καὶ σὲ ἀνακοίνωση τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς 27η Ἀπριλίου 2001.

Μετὰ κι ἀπὸ αὐτὴ τὴν αὐστηρὴ γραφή, μιὰ κι ἡ ἐλπίδα παθαίνει πάντα τελευταία, παρακαλοῦμε τοὺς ποιμένες ποὺ ἔχουν παραπλανηθεῖ ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικοτραφὴ δεσποτοκρατία καὶ παρὰ τὶς καλὲς προθέσεις τους ἐπιτρέπουν στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ δροῦν ἀνεξέλεγκτοι, νὰ μελετήσουν τὴν Παράδοση της Ἐκκλησίας, νὰ προσευχηθοῦν, καὶ νὰ ἀναθεωρήσουν τὴν στάση τους. Ἤδη εἶναι πολὺ ἀργά. Βρισκόμαστε στὸ παρὰ πέντε τῆς πραγματοποιήσεως καὶ τῶν τελευταίων στόχων τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Καὶ νὰ εἶναι σίγουροι ὅτι πλῆθος πιστῶν θὰ ἀκολουθήσουν κάθε θεοφώτιστη ὁμολογιακὴ ἀποφασή τους.

Θεσσαλονίκη, 14 Ὀκτωβρίου 2012

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»

Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 7,11-16)

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΗΡΕΙΑ

«Καὶ αὕτη ἦν χήρα» (Λουκ. 7,12)

ΤΑ βιβλία τοῦ κόσμου, ἀγαπητοί μου, οἱ ἱ­στορίες, μιλᾶνε γιὰ μεγάλα πρόσωπα καὶ κατορθώματα. Τὸ Εὐαγγέλιο μιλάει γιὰ ταπεινοὺς ἀν­θρώπους τῆς ἀρετῆς. Ἀπόδειξις ἡ σημερι­νὴ περικοπή. Μι­λάει γιὰ μιὰ ἡρωίδα. Παντρεύ­τηκε νέα, ἀλλὰ σύν­τομα ὁ ἄντρας της πέθανε. Τὸ εὐαγγέ­λιο μὲ μιὰ λέξι περιγράφει τὴν τρα­γῳδία της· «καὶ αὕτη ἦν χήρα», λέει (Λουκ. 7,12).
Ἡ χήρα αὐτὴ εἶχε ἕνα ἀγόρι μονάκριβο· ἦ­ταν ἡ παρηγοριὰ κ᾽ ἐλπίδα της. Ἀλλὰ τὸ παιδὶ ἀρρώστησε. Αὐτὴ ἔκανε τὸ πᾶν· ξενύ­χτησε, ἔ­τρεξε, προσ­ευχήθη­κε. Μὰ οἱ βουλὲς τοῦ Θεοῦ ἀνεξ­ιχνίαστες· ὁ χάρος ἦρθε καὶ τὸ πῆρε. Ἕ­να ἀ­στροπελέκι ἔ­πεσε καὶ πῆρε τὸν ἄντρα της, δεύ­τερο τώρα πέφτει καὶ παίρνει τὸ παιδί της. Κλαῖ­νε μαζί της ὅλοι καθὼς τὴν συνοδεύουν.
Θεέ μου, θὰ σκεφθῆτε, δὲν εἶνε ἄδικο αὐ­τό;… Μὴν τὸ πῆτε. Ξαφνικὰ τὰ δάκρυα σταμα­τοῦν, ὁ θρῆνος γυρίζει σὲ χαρά. Τὸ παιδὶ ἀναστήθη­­κε! Τί; Παράξενο φαίνεται. Δυσ­πιστοῦμε, εἴ­μα­στε ἄπιστοι σήμερα. Φτάσαμε στὰ χρόνια ποὺ προέβλεψε ὁ Χριστός (βλ. Λουκ. 18,8). Τότε ὅμως ὅλοι εἶδαν τὴν ἀ­νάστασι τοῦ παιδιοῦ.
Ἄπιστε, θέλεις ἀπόδειξι τῆς ἀναστάσεως; Οἱ γεωργοὶ τώρα μὲ τὰ πρωτοβρόχια σπέρνουν τὴ γῆ. Τί εἶνε κάθε αὐλάκι; Ἕνας τάφος. Μέσα σ᾽ αὐτὸν θάβεται ὄχι ἕ­να κορμὶ ἀλλ᾽ ὁ σπόρος. Αὐτὸς σαπίζει, ὅ­πως τὸ σῶμα στὸν τά­φο, κι ἀ­πὸ τὸ σάπιο σπόρο βγαίνει νέα ζωή. Δὲν εἶ­νε αὐτὸ εἰκόνα τῆς ἀ­ναστάσε­ως; Ἀπορῶ πῶς ὑ­πάρχουν ἄπιστοι. Αὐτὸς ποὺ ἔκανε τὸ σπόρο, ἀφοῦ σαπίσῃ, νὰ βγαίνῃ σὲ νέα ζωή, ὁ ἴδιος εἶ­­­πε στὸ παιδὶ «Σήκω ἐ­πάνω», καὶ σηκώθηκε· ὁ ἴδι­­ος εἶπε στὸ Λάζαρο «Δεῦ­ρο ἔξω» (Ἰωάν. 11,43)· ὁ ἴδι­ος στὸ τέλος θὰ κάνῃ καὶ τὴν κοινὴ ἀνάστασι.

* * *

Μποροῦμε νὰ ποῦμε, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἀνάστασι τοῦ παιδιοῦ ἐπιβράβευ­σε τὴν ἀρετὴ τῆς μητέρας. Ποιά ἀρετή;
Ὅταν πέθανε ὁ ἄντρας της, δὲν σκέφτηκε τὸ εὔκολο. Οἱ περισσότερες σήμερα, μόλις πεθά­νῃ ὁ ἄντρας τους κ᾽ ἐνῷ δὲν ἔχει λειώσει ἀκόμα τὸ κορμὶ μέσα στὸν τάφο, ζητοῦν νέο γαμπρό. Ἔτσι ἔκανε αὐτή;
Θὰ πῆτε· Ὅ­ποια ἢ ὅποιος χηρεύσῃ σὲ νεα­ρὰ ἡλικία εἶνε ἁμαρτία νὰ ξαναπαντρευτῇ; Δὲν εἶνε, δὲν ἀπαγορεύεται. Ἐπι­τρέ­πεται δεύτερος γάμος, καὶ σὲ σπάνιες περιπτώσεις τρίτος. Πέ­ρα τούτου ὅμως ὄχι. Μόνο οἱ φράγκοι ἐπιτρέ­πουν τέταρτο γάμο· καὶ ὡρισμένοι, γιὰ νὰ παντρευτοῦν, ἀλλάζουν καὶ πίστι καὶ πᾶνε σ᾽ αὐ­τούς. Ἡ Ἐκκλησία μας αὐτὸ δὲν τὸ ἐπιτρέπει.
Δὲ λέμε λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἄλλος γά­μος. Τί λέμε· ὅτι γάμος – διαμάντι εἶ­νε ὁ πρῶτος. Αὐτός εἶνε εὐλογημένος. Φαίνεται κι ἀπὸ τὸ κείμενο τῆς ἀκολουθίας· διαφέρουν τὰ λόγια ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία στὸν πρῶτο γάμο ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Τὸν πρῶτο τὸν εὐλογεῖ, τὸ δεύτερο τὸν παραχωρεῖ, τὸν τρίτο τὸν ἐπιτιμᾷ. Ὁ πρῶτος λοιπὸν γάμος εἶνε ὁ εὐλογημένος.
Ἂν πάρουμε τὰ δικαιολογητικά, ποὺ προσ­κομίζουν οἱ μελλόνυμφοι γιὰ τὴν ἄδεια γάμου, βλέπουμε νὰ γράφουν, ὅτι ὁ ἄντρας καὶ ἡ γυναίκα «ἔρχονται σὲ πρῶτο γάμο». Σήμερα ὅ­μως, πολὺ συχνά, αὐτὸ εἶνε ἕνα ψέμα. Πρὸ ἑ­κατὸ ἐτῶν ἡ βεβαίωσις αὐτὴ ἦταν ἀληθινή· ὁ ἄντρας μιά γυναῖκα γνώριζε στὸν κόσμο, καὶ τὴν ἀγαποῦσε. Τώρα; «Ἔρχεται», λέει, «σὲ πρῶ­το γάμο». Ἐννοεῖ μὲ στεφάνια· χωρὶς στεφάνια ὅμως πόσοι «γάμοι» ἔχουν προηγηθῆ;…
Κάποτε ἦρθε στὴ μητρόπολι κάποιος γιὰ νὰ πάρῃ ἄδεια γάμου. Τὸν ἤξερα, κ᾽ ἐπειδὴ δὲν ἤ­θελα νὰ τὸν ντροπιάσω τὸν πῆρα ἰδιαιτέρως. ―Θέλω νὰ μοῦ πῇς εἰλικρι­νῶς· ―Παντρεύεσαι πρώτη φορά; ―Ναί, βέβαια. ―Ἐννοεῖς πρώ­­τη φορὰ μὲ στεφάνι. Δὲ μοῦ λές, πόσες γυ­ναῖ­κες πάνω – κάτω ἔχεις παντρευτῆ μέχρι τώρα μὲ τὸ γαϊδουρινὸ «γάμο»; Ζορίστηκε, κοκκίνισε, τέλος λέει· ―Ξέρω κ᾽ ἐγώ; 15, 20, 30… ―Μπρά­βο, λέω· καὶ μοῦ ᾽ρχεσαι τώρα νὰ σὲ στεφανώσω; Ἡ Ἐκκλησία στεφανώνει ἐκεῖ­νον ποὺ εἶνε καθαρὸς καὶ γνωρίζει πρώτη φο­ρὰ τὴ γυναῖκα, καὶ τὴ λαχταράει μετὰ μέχρι τὸ θάνα­το. Ὅταν ἕνας ἔχῃ μπουχτίσει τὶς γυναῖ­κες, πῶς ν᾽ ἀγαπήσῃ; Γι᾽ αὐτὸ ἔχουμε τόσα διαζύγια.
Ὅταν λοιπὸν λέμε γάμο, ἐννοοῦμε τὸν πρῶ­το, τὸν πραγματικό, ὄχι τὸν ἄλλο τὸν ψεύτικο. Μὰ ἔχει σημασία; θὰ πῇς. Μεγάλη σημασία, ἀ­γαπητέ μου. Ὑπόθεσε ὅτι ἔχουμε δύο ποτά­μια, κοντὰ τὸ ἕνα στὸ ἄλλο. Τὸ ἕνα ἔ­χει νερὸ κρύσταλλο· πίνεις καὶ δροσίζεσαι. Στὸ ἄλλο ῥί­χνουν τὶς ἀκαθαρσίες καὶ τὰ λύματα. Σὲ ρω­τῶ· εἶνε καλὸ τὰ δύο ποτάμια νὰ τὰ σμίξουμε; Ὄχι βέβαια· διότι τότε τὸ καθαρὸ νερὸ θὰ χα­θῇ. Καὶ στὸ γάμο, ἂν ἡ κόρη εἶνε καθαρὴ καὶ τὴν πάρῃ ἕνας ἀκάθαρτος, τὴ λέρωσε κι αὐτήν.
Γονεῖς ποὺ ἔχετε κορίτσια, προσέξτε πολύ. Νὰ ἐξετάσετε τὸ παρελθὸν τοῦ γαμπροῦ· κι ἂν μάθετε ὅτι εἶχε σχέσι μὲ ἄλλες γυναῖ­κες, μὴν τοῦ δώσετε τὸ κορίτσι σας, διότι θὰ γίνῃ δυστυχισμένο· ἂς εἶνε πλούσιος, ἐπιστή­μονας, γιατρός, δικηγόρος, ὅ,τι καὶ νά ᾽νε. Σ᾽ ἕνα χωριὸ τῶν Πρεσπῶν ἦταν ἕνα καλὸ κορίτσι. Ἀγάπησε ἕνα τσοπᾶνο, καὶ τὴν ἀγάπησε κι αὐτός. Καθαροὶ καὶ οἱ δύο, μὲ ἁγνὸ ἔ­ρωτα. Ἀλλὰ νά καὶ φτάνει ἀ­εροπορικῶς ἀπ᾽ τὸ Σικά­γο ἕνας Ἀμερικᾶνος. Ντυμένος ἄψογα, μὲ γρα­βάτα κ.τ.λ., ἦρθε μὲ αὐτοκίνητο. Θάμπωσε τὸν πατέρα καὶ τὴ μάνα, καὶ τί κάνουν· διώχνουν τὸν τσοπᾶνο καὶ παίρνουν τὸν Ἀμερι­κᾶνο. Τὸ χωριὸ καλοτύχιζε· Μπράβο ἡ Μαρία πῆρε πλούσιο, θὰ ζήσῃ καλά. Τί, τὸν τσοπᾶνο τώρα;… Ἔτσι ὁ τσοπᾶνος περιφρονήθηκε. Στὸν πατέρα ἐγὼ εἶπα ἰδιαιτέρως· ―Κοίταξε καλά, ὁ Ἀμερικᾶνος δὲ μοῦ φαίνεται καλός. ―Ὄχι, δεσπότη, τί εἶν᾽ αὐτὰ ποὺ λές; εἶνε εὐ­γενικὸ παιδί, μιλάει καλά, ξέρει ἀγγλικά· ἔπειτα, μὲ τὰ λεφτὰ ποὺ ἔχει, θὰ ζήσῃ ἡ κόρη μας καλά… Ἀφοῦ πέρασαν ἕνα – δυὸ μῆνες, φτάνει τηλεγράφημα ἀπ᾽ τὸ Σικάγο· «Πατέρα, ἔλα νὰ μὲ πάρῃς, κινδυνεύω…». Ὅπως ἐξακριβώ­θηκε, ὁ κύριος αὐτὸς εἶχε ζήσει βίον καὶ πολιτείαν μὲ γυναῖκες Ἀμερικᾶνες καὶ Πορτογαλέζες. Πῶς αὐτὸς νὰ κάνῃ οἰκογένεια;
Γι᾽ αὐτὸ κ᾽ ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ δὲν πρέπει νὰ δίνουμε ἄδεια γάμου χωρὶς ἔρευνα· γιὰ νὰ λέμε ἀλήθεια καὶ νὰ μὴ γινώμεθα θεομπαῖ­χτες καὶ λέμε ψέματα μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ πρῶτος γάμος εἶνε χρυσάφι, οἱ ἄλλοι εἶνε ψεύτικα νομίσματα.
 Καὶ γιὰ νὰ εἴμεθα δίκαιοι, αὐτὰ ποὺ εἴπαμε γιὰ τὸν ἄντρα, ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴ γυναῖκα. Κ᾽ ἐσὺ ὁ νέος ποὺ πρόκειται νὰ παντρευτῇς, πρόσεξε καλά. Ἂν αὐτὴ ἡ κοπέλλα γυρίζῃ δεξιὰ κι ἀριστερὰ μὲ τ᾽ αὐτοκίνητα κ᾽ ἔχῃ σχέσι μὲ ἄλλους ἄντρες, ἂν βάφεται κ᾽ ἐπιδεικνύεται, μὴ τὴν πάρῃς· θὰ κλάψῃς πικρά.
Αὐτὰ εἶνε μερικὲς σκέψεις ἐπάνω στὸ ῥητὸ «καὶ αὕτη ἦν χήρα».

* * *

Ἡ γυναίκα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου δὲν γνώρισε, ἀγαπητοί μου, ἄλλον ἄντρα. Ἔμεινε πιστὴ στὴ μνήμη τοῦ συζύγου της. Πέθανε ἐ­κεῖνος; δὲν ἀποφάσισε νὰ πάρῃ ἄλλον.
―Τί εἶν᾽ αὐτὰ ποὺ μᾶς λὲς τώρα; θὰ πῆτε. Ἂν δὲν θέλετε ν᾽ ἀκούσετε ἐμένα, τότε πηγαίνετε στὸ δάσος νὰ σᾶς διδάξῃ ἕνα πουλί – δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέει ὁ Μέγας Βασίλειος. Ποιό πουλί; Τὸ τρυγόνι. Εἶνε πιστὸ στὸ ταίρι του. Σκότωσε ὁ κυνηγὸς τὸ ἀρσενικό; τὸ θηλυκὸ δὲ ζευγαρώνει μὲ ἄλλο· σκοτώθηκε τὸ θηλυκό; τὸ ἀρσενικὸ δὲν πάει μὲ ἄλλο· μόνο ἀλλάζει πλέον φωνὴ καὶ τραγουδάει λυπητερὰ ὅσο ζήσῃ. Κ᾽ ἐσένα, πέθανε ἡ γυναίκα σου; μὴ ζητᾷς ἄλλη· πέθανε ὁ ἄντρας σου; μὴ ζητᾷς ἄλλον.
Ἡ χήρα τοῦ εὐαγγελίου θὰ σκέφτηκε γιὰ τὸ μονάκριβο παιδί της· Ἂν πάρω ἄλλον ἄν­τρα, πῶς θὰ τὸν δῇ τὸ παιδί μου;… Δυστυχισμένα τὰ παιδιὰ ποὺ μπῆκε στὸ σπίτι πατρυιός! Μέσα στοὺς ἑκατὸ πατρυιοὺς ἕναν θὰ βρῇς ν᾽ ἀγαπάῃ τὰ παιδιὰ τῆς γυναίκας του ὅπως τὰ δικά του. Καὶ δυστυχισμένα τὰ παιδιὰ ποὺ ἔχουν μητρυιά· μέσα στὶς χίλιες, μητρυιὲς μία θὰ βρῇς ν᾽ ἀγαπήσῃ τὰ παιδιὰ τοῦ ἀντρός της – ἡ μάνα δὲν ἀντικαθίσταται. Βιβλίο ὁλόκληρο θὰ μποροῦσε νὰ γραφῇ γιὰ τὰ βάσανα ποὺ περνοῦν παιδιὰ σὲ χέρια μητρυιῶν. Γι᾽ αὐτὸ μυαλωμένος ἄντρας μὲ παιδιὰ δὲν παίρνει ἄλλη γυναῖκα, καὶ μυαλωμένη γυναίκα μὲ παιδιὰ δὲν παίρνει ἄλλον ἄντρα.
Ἔτσι σκέφτηκε ἡ χήρα τοῦ σημερινοῦ εὐ­αγγελίου καὶ γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὶς θυσίες της ὁ Χριστὸς ἀνέστησε τὸ παιδί της.
«Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν», λέμε στὸ ἑνδέκατο ἄρθρο τοῦ «Πιστεύω»· περιμένω ν᾽ ἀναστηθῶ. Αὐτὴ εἶνε ἡ πίστι μας. Ὁ ὕπνος εἶνε ἕνας μικρὸς θάνατος καὶ ὁ θάνατος ἕνας μεγάλος ὕπνος, ὅπως εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Γι᾽ αὐτὸ μὴν κλαῖμε τοὺς νεκρούς. Κοιμῶνται. Μιὰ μέρα θὰ ξυπνήσουν, κ᾽ ἐκεῖ στοὺς οὐρανούς, μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους, θὰ εἴμεθα ὅλοι μία οἰκογένεια, ἕνας λαός, μία βασιλεία, ἕνας παράδεισος, στὸν ὁποῖο θὰ δοξάζουμε Πατέρα, Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στον ἱερό ναὸ τoυ Ἁγιου Χριστοφόρου στον Ἁγιο Χριστοφόρου – Ἑορδαίας 7-10-1973)

Πηγή: ΑΚΤΕ- Στύλος Ορθοδοξίας 12/10/2012

ΟΛΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟΝ

            «῞Ωσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε….»

᾿Ενθυμεῖσθε, ἀγαπητοί, τὴν σχετικὴν διήγησιν τῆς ῾Αγίας Γραφῆς; ῾Η γενεὰ ἡ ὁποία ἔζη ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε, παρεσύρθη ἀπὸ τὴν δύναμιν τοῦ κακοῦ, κατεπάτησε τὸν ἠθικὸν Νόμον, ἔπνιξε τὴν φωνὴν τῆς συνειδήσεως καὶ ἔζη ὡς ἄθεος ἐν τῷ κόσμῳ. ᾿Αποτέλεσμα τῆς ὑλιστικῆς αὐτῆς ἀντιλήψεως ἦτο ἡ παγκόσμιος διαφθορά. ῾Η ἀνθρωπότης ἐπεδόθη εἰς τὴν λαγνείαν, τὴν ἰκανοποίησιν τῶν ἁμαρτωλῶν ὀρέξεων καὶ ἐπιθυμιῶν. Πίστις, ἀγάπη, ἐλπίς, δικαιοσύνη ἐξέλιπον. ῾Η εἰκὼν τοῦ Θεοῦ ἐξηφανίσθη. ῾Η ὕλη ἐκυριάρχησε. Κτῆνος δίπουν κατήντησεν ὁ ἄνθρωπος, σάρξ χωρὶς πνευματικὴν ἰκμάδα. ῞Οπως γράφει χαρακτηριστικῶς ἡ Γραφή «ἡ γῆ ἐπλήσθη ἀδικίας»

῾Η γῆ, ἡ κατοικία τοῦ ἀνθρώπου, ἔγινεν ἀκάθαρτος. Οἱ δρόμοι, αἱ πλατεῖαι, τὰ σπίτια, τὰ βουνά, οἱ κάμποι, τὰ πάντα ἐμολύνθησαν, ὁ κόσμος ἐβρώμισεν καὶ εἶχεν ἀνάγκην ἑνὸς γενικοῦ καθαρμοῦ. ῾Ο κόσμος«προσώζεσε καὶ ἐσάπησε» κατὰ τὸν ψαλμῳδόν, ἦτο μία πληγή, ἡ ὁποία ἐγέμισεν ἀπὸ πῦον, ἀπὸ ἀκαθαρσίαν, καὶ ὁ ἱατρὸς ἔπρεπε νὰ πάρη τὸ νυστέρι ν’ ἀνοίξη τὸ ἀπόστημα, νὰ καυτηριάση, νὰ καθαρίση τὸν ἄνθρωπον. Καὶ ὁ Πάνσοφος καὶ ὁ Δίκαιος Θεὸς ἔκαμε τὴν ἔγχείρησιν, τὸν καθαρμόν. Τὸν ἔκαμε διὰ τοῦ κατακλυσμοῦ. Τὰ ἐκατομμύρια ἐκεῖνα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔγιναν σάρκες δὲν ἔπρεπε πλέον νὰ ζήσουν. ᾿Αρκετὰ ἐμόλυναν τὴν γῆν. ᾿Εκ τοῦ πλήθους ἐκείνου μόνον ὁ Νῶε μετὰ τῆς οἰκογενείας του ἐσώθη. ᾿Εσώθη διὰ τὴν πίστιν του εἰς τὸν Θεόν. ᾿Εσώθη δὲ διὰ τῆς κιβωτοῦ, τὴν ὁποῖαν κατεσκεύασεν κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ. ῞Οτε ἐπρόκειτο ν’ ἀνοίξουν οἱ καταρράκται τοῦ οὐρανοῦ διὰ νὰ βρέχουν 40 ἡμέρας καὶ νύκτας, Κύριος ὁ Θεός εἶπε πρὸς τὸν Νῶε· εἴσελθε σὺ καὶ πᾶς ὁ οἶκός σου εἰς τὴν κιβωτόν. ῾Ο Νῶε εἰσῆλθε καὶ ἐσώθη. Οἱ ἐκτὸς τῆς κιβωτοῦ, ἄπαντες κατεστράφησαν. ῾Η γῆ ἐκαθαρίσθη ἀπὸ τὰ αἶσχη τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτὸ ἦτο τὸ τραγικὸν τέλος τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ὅστις εἶχεν ἀποστατήσει ἀπὸ τὸν Θεόν. ᾿Αλλὰ καὶ ἡ σημερινή μας ἐποχὴ ἔχει πολλὰς ὀμοιότητας μὲ τὴν ἐποχὴν τοῦ Νῶε. ῾Ο Κύριος προφήτευσεν ὅτι θὰ καταντήσωμεν εἰς μίαν τοιαύτην ἐποχήν. «῞Ωσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε»! ῾Η διαφθορὰ ἀτόμων, οἰκογενειῶν, κοινωνικῶν καὶ λαῶν ἔχει αὐξηθῆ εἰς τὸ κατακόρυφον. Εἶνε ἀδύνατον εἰς τὸν μικρὸν τοῦτον χῶρον νὰ ἀναφέρωμεν στατιστικάς, παραδείγματα, νὰ περιγράψωμεν λεπτομερῶς τὴν ἠθικὴν καὶ κοινικὴν ἔκλυσιν τῆς κοινωνίας. Τόσον μόνον γράφομεν, ὅτι οὐδέποτε ἄλλοτε ὁ κόσμος καταπάτησεν τὰς ἐντολὰς τῆς Θεότητος ὅσον σήμερον. ῾Ως πρὸς δὲ τὴν ἀδικίαν καὶ τὴν ἐγκληματικότητα ἡ ἐποχή μας ὑπερέβη τὴν ἐποχὴν τοῦ Νῶε. Μὲ φρίκην αἱ μέλλουσαι γενεαὶ θὰ διαβάζουν τὰ ἐγκλήματα τὰς ἁδικίας τοῦ 20 αἰῶνος. ῾Η γῆ, παρὰ τ’ ἀναρίθμητα σχολεῖα, Πανεπιστήμια καὶ ᾿Ακαδημίας, «ἐπλήσθη ἀδικίας».

Αἱ ἡμέραι μᾶς κυλοῦν «ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε! Οἱ κήρυκες τοῦ Θείου Λόγου, οἱ ὁποῖοι συνιστοῦν μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴν, ἐμπαίζονται καὶ ζλευάζονται, ὅπως ἐνεπαίζετο καὶ ἐχλευάζετο ὁ Νῶε συνιστῶν μετάνοιαν εἰς τοὺς συγχρόνους του. 120 ἔτη προθεσμίαν εἶχε δώσει ὁ Κύριος διὰ νὰ μετανοήση ἡ γενεὰ τοῦ Νῶε. ᾿Εν τούτοις οὔτε ἕνας μετενόησεν. ῾Η προθεσμία παρῆλθεν ἄπαρκτος διὰ τοὺς ἀνθρῴπους ἐκείνους.

Αδελφοί μου συναμαρτωλοί! ῎Ας τὸ ἐννοήσωμεν, ὅτι συμφώνως μὲ τὴν προφητείαν τοῦ Κυρίου, αἱ ἡμέραι μας εἶνε ὥσπερ αἱ ἡμέραι Νῶε. Δὲν πηγαίνομεν καθόλου καλά. Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν ηὐξήθησαν, ὁ διεθνὴς ὁρίζων θολοῦται, μαῦρα σύννεφα συμπυκνώνονται, κεραυνοὶ πίπτουν, ἀστραπταὶ φαίνονται, ἐκροαὶ πολέμων ἀκούονται, τὰ ἔθνη ἀνάστατα, νομίζεις ὅτι ἀπὸ στιγμὴν εἰς στιγμὴν θ’ ἀνοίξουν οἱ καταρράκται τοῦ οὐρανοῦ διὰ νὰ ρίξουν ἐπὶ τὰς κεφαλὰς τῶν ἀνόμων, ὅλων μας, ὄχι πλέον ὕδωρ, ἀλλὰ πῦρ ποὺ θὰ καίη χιλιάκις τοῦ ἡλίου…’Ολίγος καιρὸς μᾶς δίδεται ὡς προθεσμία. Τὶ πρέπει νὰ κάμωμεν; Νὰ ἀκούσωμεν τὴν φωνὴν τῆς σωτηρίας. Ποία ἡ φωνή; Εἶνε ἡ φωνή, ἡ ὀποία εἶπε εἰς τὸν Νῶε· «εἴσελθε σὺ καὶ πᾶς ὁ οἷκος σου εἰς τὴν κιβωτόν». ‘Η ἰδία φωνὴ λέγει τώρα καὶ πρὸς ἡμᾶς τούς χριστιανοὺς ῞Ελληνας· ῞Ελληνες! Εἰσέλθετε τὸ ταχύτερον εἰς τὴν κιβωτόν. ᾿Ιδοὺ ἔρχεται παγκόσμιος θύελλα διὰ νὰ σαρώση τὸν κόσμον. — Κιβωτὸς δέ, ὅπως ἀπεδείχθη καὶ εἰς ἄλλας περιστάσεις τῆς φυλῆς μας, εἶνε ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Αὐτὴ εἶνε τὸ πλοῖον ποὺ ὅποιος εἰσέλθη ἐγκαίρως θὰ σωθῆ. Τὸ πλοῖον αὐτὸ ταξειδεύει 20 αἰῶνας. Δὲν φοβεῖται τρικυμίας καὶ θύελλας. Κατάρτι εἶνε ὁ Τίμιος Σταυρός. ῎Αγκυρα ἡ ἐλπίς. Τιμόνι τὸ Εὐαγγέλιον, οἱ Κανόνες, ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων. Καὶ πλοίαρχος ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ποὺ ζῆ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. ῾Η Κιβωτός!…

᾿Αδελφέ! Τὶ κάθεσαι; Πρὶν ἀνοίξουν οἱ καταρράκται, πίστευσον εἰς τὸν Χριστόν, εἴσελθε σὺ καὶ ἡ οἰκογένειά σου εἰς τὴν κιβωτὸν καὶ θὰ σωθῆς. ῎Εξω αὐτῆς δὲν ὑπάρχει σωτηρία.

____

                          «ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ»  

                                ΚΥΜΗ 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 1951,       ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ 11

«Καὶ εὐθέως ἀλέκτωρ ἐφώνησε. Καὶ ἐμνήσθη ὁ Πέτρος τοῦ ῥήματος ᾿Ιησοῦ» (Ματθ. 26 74,75)

Ε Κ Δ Ι Δ Ε Τ Α Ι

῾Υπὸ ἱεροκήρυκος ᾿Ι. Μητροπόλεως Καρυστίας-Σκύρου ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου καὶ διανέμεται δωρεὰν πρὸς χριστιανικὸν  διαφωτισμὸν τοῦ λαοῦ.

Read more »

Η ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΣΤΕΦΑΝΩΝΕΤΑΙ

MAT διώχνουν τους μοναχούς, στο Άγιο Όρος…

Διαβάσαμε·

«Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονται στις Καρυές και ετοιμάζονται να επέμβουν εάν οι μοναχοί δε φύγουν οικειοθελώς, ενώ στο σημείο αναμένεται και εισαγγελέας.
Η διαμάχη των… μοναχών της Μονής Εσφιγμένου με τον Πατριάρχη κρατά πολλά χρόνια και ξεκίνησε όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος αφαίρεσε την ονομασία της Μονής Εσφιγμένου από μια αδελφότητα 115 μοναχών με επικεφαλής τον γέροντα Μεθόδιο και την έδωσε σε μια νέα αδελφότητα που αριθμεί 6 μοναχούς.
Οι μοναχοί της παλαιάς αδελφότητας αρνούνται να εφαρμόσουν την εντολή του Πατριάρχη ως παράνομη και δεν εγκαταλείπουν το χώρο.

Οι 6 νέοι μοναχοί ζητούν·

http://esfigmenou.blogspot.gr/

«Με νέα αγωγή η Νέα αδελφότητα Εσφιγμενιτών – Κατσουλιέρηδων ζητάει από τους 107 Μοναχούς της Ιστορικής Μονής Εσφιγμένου:

Μετά από 16 αιώνες να μην λένε ότι είναι Εσφιγμενίτες. Για κάθε φορά που το λένε ή το γράφουν η Ιστορική Μονή να καταβάλλει 5000 ευρώ και να τιμωρείτε με φυλάκιση ο κάθε μοναχός της Ιστορικής Μονής … μπράβο ρε Νέα αδελφότητα ωραία Χριστιανική αγάπη εκφράζετε.

 Χρησιμοποιούν την δικαιοσύνη για να νομιμοποιήσουν την παρανομία; Με τον ίδιο τρόπο πριν από μια 10ετία κατέλαβε ο Δήμος Κοζάνης το Οικοτροφείο των «40 Μαρτύρων», του  Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στην Κοζάνη και έκανε έξωση τις πτωχές μαθήτριες του οικοτροφείου εν καιρώ χειμώνος!!!

Πως κατέλαβε το ίδρυμα ο Δήμος Κοζάνης; Με την «δικαιοσύνη»!!! Εκεί έγιναν νόμιμες όλες οι πλαστογραφίες και οι απάτες! Και έγιναν νόμιμοι οι πλαστογράφοι.

Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο αναγνώστης, αν δει ένα απόσπασμα που έχουμε αναρτήση στο YouTube, στις 14-9-2009 με τον τίτλο: «ΔΗΜΟΣ ΚΟΖΑΝΗΣ Π ΚΟΥΚΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΤΑ ΕΥΕΡΓΕΤΟΥ ΚΟΖΑΝΗΣ ΕΠΙΣΚOΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ».

Οι ευσυνείδητοι δικασταί είδαν τις πλαστογραφίες, γι᾽αυτό δύο εισαγγελείς τους παρέπεμψαν με την κατηγορία· «…πλαστογραφια και απάτη κατ᾽εξακολούθηση…». Ορίστηκε δικάσιμος στις 20-5-2008, δηλαδή αρκετά χρόνια μετά τις πρώτες πλαστογραφίες που παραγράφηκαν. Η δίκη ανετράπη μια εβδομάδα πριν την δικάσιμο· Πως; Ο δημοκράτης κ. Κουκουλόπουλος και ο νυν δήμαρχος Μαλούτας, που εμφανίζονταν ως μάρτυρας υπερασπίσεως των πλαστογράφων και οι εισαγγελείς τους το γνωρίζουν!!!

Και όταν παρ’ όλη την  υψηλή προστασία που παρείχαν στους πλαστογράφους, το Συμβούλιο Εφετών Κοζάνης αποτελούμενο από τρείς έντιμους δικαστάς, τους παρέπεμψε με βούλευμα στο Tριμελές, στις 4-11-2008, με την κατηγορία· «Πλαστογραφία μετὰ χρήσεως, κατ’ ἐξακολούθηση ἀπὸ κοινοῦ»· καὶ «Χρήση νοθευμένου εγγράφου μετὰ χρήσεως κατ’ ἐξακολούθηση ἀπὸ κοινοῦ», είχα περάσει 8 χρόνια και είχαν παραγραφεί πολλές πλαστογραφίες και τότε «ανακάλυψε» ο εισαγγελέας  που ευθύνονταν για τις παραγραφές και ήταν στην έδρα, ότι το μέλος του Συλλόγου που αντιστέκονταν δεν είχε πλέον έννομο συμφέρον!!! Οι πλαστογράφοι είχαν έννομο συμφέρον, γι’ αυτό είχαν δύο δικηγόρους και τον εισαγγελέα δικό τους!!! Ωραία δικαιοσύνη!!! Να τη χαίρονται.

Ισως θα πρέπει να δώσουμε στην δημοσιότητα όλα τα στοιχεία της κατάλειψις, για να φανεί ο τρόπος που καταλαμβάνουν τα χριστιανικά ιδρύματα.

Ο Γέροντας Μητροπολίτης π. Αυγουστίνος Καντιώτης μας έμαθε να αγωνιζόμεθα. Ο αγώνας, έλεγε, είναι των ανθρώπων, αλλά το αποτέλεσμα του Θεού. Μας έμαθε και ένα σύνθημα· «Ο αγωνιστής είτε νικάει είτε νικιέται είναι νικητής». Μας είπε πριν από χρόνια ότι τα χριστιανικά ιδρύματα που είναι προπύργια της Ορθοδοξίας θα τ’ αρπάξουν οι άθεοι, αλλά εμείς να μην τους τα δώσουμε μόνοι μας. Θα τα πάρουν, αλλά να τα πάρουν με δυσκολία.

ΤΙ  ΛΕΕΙ,  ΑΡΑΓΕ,  Η  ΚΑΡΔΙΑ  ΜΑΣ ΜΕΤΑ  ΑΠΟ  90  ΧΡΟΝΙΑ;

Ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς θλιβερῆς ἐπετείου τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς πού τελέσαμε τόν περασμένο μῆνα Σεπτέμβριο, ἔρχομαι νά πῶ καί νά γράψω τά ἑξῆς: Ἡ γιαγιά μας τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1922 ἦταν δέκα χρονῶν, σήμερα εἶναι 99. Οἱ διηγήσεις της εἶναι ἀκόμα καί σήμερα ζωντανές, ὅπως καί οἱ μνῆμες της. Ἔχοντας σώας τάς φρένας, μᾶς μιλάει γιά τήν ὄμορφη ζωή πού ζοῦσαν στό Κουκλουτζά τῆς Σμύρνης καί γιά τά πλούτη πού εἶχαν ἀποκτήσει ἀπό τήν καλλιέργεια τῆς εὔφορης Μικρασιατικῆς γῆς μέ τόν ἱδρῶτα τους, χωρίς νά ἔχουν γίνει ἄθλιοι νεόπλουτοι.
Μᾶς λέει γιά τά κιούπια μέ τίς λίρες καί τίς πλούσιες σοδιές πού ἦταν ἕτοιμες τό Σεπτέμβρη γιά μάζεμα καί πούλημα στίς μεγάλες διεθνεῖς ἀγορές. Περιγράφει τό σπίτι (πανέμορφο ἀρχοντικό) πού ζοῦσαν, ὅμοιο τοῦ ὁποίου ἐμεῖς τά ἐγγόνια της βλέπουμε στίς πλούσιες συνοικίες, ἀφοῦ εἴμαστε πλέον μικρομεσαῖοι (στήν καλύτερη περίπτωση) καί βιοπαλαιστές, μήν ἔχοντας πιά πλούσιους προγόνους γιά νά μᾶς στηρίξουν.
Μᾶς μιλάει γιά τήν εὐγενική καί Χριστιανική Ἑλλάδα πού ζοῦσε στήν Μικρασία ἐδῶ καί 4000 χρόνια καθώς καί γιά τήν πλούσια ἀλλά πάντα ἀφιλοχρήματη, μοναδική καί πραγματική ἀστική τάξη πού εἶχαν ἀναπτύξει οἱ Χριστιανικοί πληθυσμοί, κάνοντας ἐμᾶς τούς … γνήσιους παλαιοελλαδῖτες νά ζηλεύουμε.
Καί, βεβαίως, μέ τήν ἴδια κάθε φορά πίκρα, μᾶς λέει ὅτι ἀκόμη βλέπει μπροστά της τούς τρομαγμένους κι ἀπελπισμένους Ἕλληνες νά τρέχουν σάν τρελοί, καί τούς Τούρκους νά σκοτώνουν καί νά βιάζουν κρυφά καί φανερά μέσα σέ σπίτια, σέ αὐλές, ἀκόμη καί δημόσια, στήν προκυμαία. Μᾶς λέει πώς ἀκόμα θυμᾶται τίς κραυγές τῶν κοριτσιῶν πού τά βίαζαν καί τά βασάνιζαν μέ γνωστούς πιά σέ ὅλους τρόπους. Δέν θά ξεχάσει πού ἄκουγε τά οὐρλιαχτά τῶν γυναικῶν ἐνῶ ἦταν κρυμμένη μέ ἄλλους Ἕλληνες σέ κάτι ὑπόγεια καί ἡ μαμά της τῆς ἔκλεινε τό στόμα γιατί ἀπό τό φόβο της φώναζε.
Θυμᾶται τήν πεῖνα πού τούς θέριζε ὅταν γιά μερόνυχτα κρυβόντουσαν σέ Ἐκκλησίες καί παλιές ἀποθῆκες, φοβούμενοι ἀκόμα καί γιά τήν ἀνάγκη τους νά βγοῦν ἔξω. Ἦταν χαμένοι ἀπό κάθε γνωστό τους. Εἶδε τόν πατέρα της καί τόν παπποῦ της νά τούς σκοτώνουν οἱ Τοῦρκοι. Θείους καί λοιπούς συγγενεῖς νά τούς παίρνουν καί νά μήν ξαναβλέπουν πιά ποτέ κανέναν τους. Ἔμεινε μόνο ἡ οἰκογένειά τους χωρίς ἴχνος ἀπό τήν ὄμορφη ζωή τους.
Κι ἐρχόμενοι ἐδῶ τούς περίμενε μόνο φτώχεια, δυστυχία καί ἀπόρριψη ἕως καί μῖσος ἀπό τούς Ἑλλαδῖτες! Θυμᾶται ἀκόμη τό βραδινό διαπεραστικό κρύο, στόν Πειραιᾶ, στό παρκάκι μπροστά ἀπό τήν Ἁγία Τριάδα, πού πάγωνε τό μικρό καί σχεδόν γυμνό κορμάκι τῆς ἴδιας καί τῶν ἀδελφῶν της, καθώς κουλουριάζονταν κι ἀγκαλιαζόντουσαν μεταξύ τους σφιχτά, τρέμοντας, μήπως καί μπορέσουν λίγο νά ζεσταθοῦν.
Κι ἔρχονται ὕστερα καί σοῦ λένε γιά ἕναν ἁπλό συνωστισμό στήν προκυμαία. Σοῦ μιλοῦν γιά μιάν ἁπλῆ ἀνταλλαγή πληθυσμῶν χωρίς ἄξια λόγου γεγονότα. Περίτρανα ὑποστηρίζουν ὅτι δέν ἦταν τίποτε ἄλλο, παρά ἡ τήρηση μιᾶς ἀναγκαίας, μιᾶς καθ’ ὅλα νόμιμης διεθνοῦς συμφωνίας. Προσπαθοῦν νά πείσουν τά παιδιά σου πώς οἱ ἀσχήμιες καί τά ἔκτροπα πού τυχόν ἄκουσαν, εἶναι ὑπερβολές, καί αὐτοί πού τίς διαδίδουν εἶναι ἐπικίνδυνοι γιά τό μέλλον τῆς χώρας. Καί βεβαίως συζητοῦμε πλέον καί γιά τίς ἀποζημιώσεις πού διεκδικοῦν “οἱ φίλοι μας” στή Θράκη γιά τόν διωγμό πού ὑπέστησαν!!!
Χωρίς νά ἔχουν ζητήσει οὔτε ἕνα ἁπλό συγνώμη γιά ὅλα αὐτά πού ἔκαναν τόσους αἰῶνες στούς προγόνους μας, χωρίς νά δείχνουν τό παραμικρό σημάδι μεταμέλειας τῆς φρικώδους καί ἀπάνθρωπης κυριαρχίας τους, χωρίς νά κάνουν τήν παραμικρή κίνηση ἀπόδοσης δικαιοσύνης στούς 1.200.000 Χριστιανούς πού σφαγιάσθηκαν στήν Μικρασιατική γῆ καί στούς 1.500.000 διωγμένους, στά πλούτη τῶν ὁποίων χρωστοῦν τήν ἀνάπτυξη τῆς χώρας τους, ἔρχονται καί μέ θράσος ὅλο καί διεκδικοῦν, ὅλο καί ζητοῦν καί διαρκῶς παραβιάζουν σύνορα καί συμφωνίες. Καί συνεχίζουν νά μᾶς φέρονται σάν τόν Σουλεϊμάν τόν μεγαλοπρεπῆ, πού δυστυχῶς οἱ περισσότεροι Ἕλληνες τρέχουν νά παρακολουθήσουν στόν “μεγάλο διδάσκαλο τοῦ γένους μας”, ὁ ὁποῖος διαπλάθει ἐλεύθερα κι ἀνεμπόδιστα ἤθη καί ψυχές μέσα σέ κάθε σπίτι.
Καί διερωτῶμαι, μά εἴμαστε τόσο κοιμισμένοι καί ξεπουλημένοι πού καθόμαστε καί ἀκοῦμε καί ἐκτελοῦμε ὅ,τι μᾶς ὑποδείξει ὁ ὁποιοσδήποτε γιά τό ὄνομα μιᾶς φιλίας πού, τελευταῖα, ἔχει καταντήσει ὁμοφυλοφιλία; Ξένοι (ὅπως ὁ G. Horton) ἔχουν γράψει ὁλόκληρα βιβλία γιά τήν γενοκτονία καί τόν ξεριζωμό τῶν Ἑλλήνων καί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες καθόμαστε καί ἀκοῦμε λές καί μᾶς διαβάζει ὁ παππούς παραμύθι γιά νά μᾶς πάρει ὁ ὕπνος!
Ποιός νά ἀσχοληθεῖ ὅμως μέ αὐτά, ὅταν ἐλάχιστοι ἀπό ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού τά ἔζησαν βρίσκονται ἐν ζωῇ καί λίγοι εἶναι αὐτοί (ἀπό τίς ἑπόμενες γενιές) πού ξέρουν καί ἐνδιαφέρονται; Τά κατάφεραν καλά, καί οἱ νεώτερες γενιές διδάσκονται μίαν ἀπάτριδα καί ἄθρησκη ἱστορία καί ἕναν ξεψυχισμένο Ἑλληνισμό.
Χωρίς πατρίδα, πίστη καί ψυχή, ἡ νεολαία μας ἀλλά καί ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι καταδικασμένοι σέ ἀργό θάνατο. Ὁ Αὔγουστος τοῦ ’22 ἀπέχει 90 χρόνια ἀπ’ τό σήμερα. Λίγοι εἶναι αὐτοί πού ζοῦν ἀκόμη καί θυμοῦνται. Ἑπομένως, ὅλοι ἐσεῖς πού διακαῶς θέλετε νά ξαναφτιάξετε τήν ἱστορία μας κάντε λίγη ὑπομονή. Ὅσοι ἀκόμη ζοῦν θά φύγουν. Μετά, οἱ λίγες φωνές πού θά μείνουν, θά καταντήσουν τόσο γραφικές καί μονότονες πού θά προκαλοῦν πλέον ἀπέχθεια καί βαρεμάρα στούς νεώτερους … “φωτισμένους” πού θά διοικοῦν αὐτόν τόν τόπο καί θά ἀπαξιοῦν νά ἀσχοληθοῦν μέ τέτοια τετριμμένα θέματα. Ὑπομονή, λοιπόν, λίγα ἀκόμη χρόνια καί τά ἐμπόδιά σας θά χαθοῦν! Κουράγιο.
Εὔχομαι, ὅμως, ὁ Θεός, γιατί ἀπό ἄνθρωπο δέν περιμένω ΤΙΠΟΤΑ, νά μήν τό ἐπιτρέψει!                       Ἀναστάσιος  Μυρίλλας

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΊΑ ,  αρ. τεύχους 122,  Οκτώβριος 2012

http://www.koinwnia.com/2010-01-14-18-06-37/2010-02-10-12-18-45/2010-02-10-12-18-45/805

Παραβρέθηκα σε μια ενημέρωση γονέων για μαθητές γυμνασίου. Μεταξύ άλλων έγινε λόγος και για τον ενδοσχολικό εκφοβισμό, ένα πρόβλημα πολύ συνηθισμένο στις μέρες μας.

Η εκφοβιστική και επιθετική συμπεριφορά παιδιών εναντίον συμμαθητών τους είναι ένα πολύμορφο και πολυδιάστατο φαινόμενο, η έκταση και η σοβαρότητα του οποίου δύσκολα αναγνωρίζονται. Δυστυχώς οι περισσότερες περιπτώσεις, σύμφωνα με ειδικές μελέτες, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται κατάλληλα αλλά αποσιωπώνται.

Αναπτύχθηκαν στην συνάντηση, τόσο οι εκδηλώσεις του κοινωνικού αυτού φαινομένου (από ειρωνική – προσβλητική συμπεριφορά έως σωματική- λεκτική βία του θύτη προς το θύμα) , όσο και οι συνέπειες του, που είναι σοβαρές και καθοριστικές για την ψυχοκοινωνική εξέλιξη και ολοκλήρωση της προσωπικότητας των παιδιών. Τονίστηκε πως οι μαθητές στο χώρο του σχολείου έχουν το δικαίωμα της προστασίας και της ασφάλεια τους. Προέτρεψαν τους γονείς να συζητήσουν το θέμα με τα παιδιά τους ψύχραιμα αλλά ανοιχτά. Να τους εξηγήσουν πως η σιωπή για μια τέτοια κατάσταση είναι συνενοχή. Δεν θα πρέπει, όσα παιδιά δέχονται αυτού του είδους τη βία, να υποκύπτουν στις πιέσεις των θυτών να μην τους «καρφώσουν» αλλά όταν κάποιος τα ενοχλεί να απαντούν «δε σου επιτρέπω να με αγγίξεις και να με κοροϊδέψεις ξανά» και να δείχνουν γενναία αντίσταση. Ακόμα θα πρέπει να αναφέρουν στους καθηγητές και στη Δ/νση του σχολείου τις περιπτώσεις που αντιλαμβάνονται ότι οι συμμαθητές τους πέφτουν θύματα εκφοβισμού.

Ακούγοντας όλα αυτά σκέφτηκα πως είναι απολύτως σωστά, αλλά μάλλον ….. θεωρητικά.

Ζητάμε από τα παιδιά μας να αναπτύξουν αντιστάσεις στην βία των συμμαθητών τους ενώ εμείς οι ενήλικοι, καθημερινά, πέφτουμε θύματα ενός άλλου τύπου εκφοβισμού από τους πολιτικούς που μας κυβερνούν.

Βιώνουμε ένα άλλο είδος βίας, εξίσου επικίνδυνης, η οποία έχει οικονομικοπολιτική μορφή. Και μάλιστα πολλοί συνάνθρωποι μας, αυτήν την βία την βιώνουν πολύ πιο έντονα, φθάνοντας μέχρι και την αυτοκτονία !

Εμείς οι ενήλικοι λοιπόν, έχουμε γίνει συνένοχοι με τους πολιτικούς που μας εκφοβίζουν, άλλοι με το να ψηφίζουμε αυτούς τους θύτες πολιτικούς που μας έφεραν σε αυτό το κατάντημα, άλλοι με την ανοχή μας, γιατί δεν τους «καρφώναμε» από το φόβο να μην χάσουμε προσωπικά οφέλη, άλλοι γιατί αδιαφορήσαμε. Δεν τους απαγορεύσαμε να αγγίζουν τις αξίες μας και τον Ελληνορθόδοξο τρόπο ζωή μας. Τους δώσαμε και τους δίνουμε την εξουσία να μας κοροϊδεύουν ξανά και ξανά και ξανά. ….

Η πείρα του λαού μας σοφά μας λέει : Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δε κρατούσες. … Διδάσκουμε τα παιδιά μας με τις θεωρίες, ενώ στην πράξη κάνουμε τα ίδια.

Δειλιάσαμε, αφεθήκαμε στους «νταήδες» πολιτικούς και εκχωρήσαμε τα δικαιώματα μας, όπως η ασφάλεια και η προστασία, με αποτέλεσμα να τα χάσουμε …

Σαν γονείς τώρα πώς θα μιλήσουμε στα παιδιά μας για γενναιότητα; Πώς θα τους πούμε να μην γίνονται συνένοχοι;

Μάλλον είναι ευκαιρία μιλώντας στα παιδιά μας να ακούσουμε πρώτα εμείς. Να γίνουμε εμείς πρώτα γενναίοι και αποφασιστικοί. Να πλαισιώσουμε ανθρώπους που δεν κοροϊδεύουν και που δεν αγγίζουν ό,τι δεν τους ανήκει.

Να σπάσουμε την σιωπή μας και να ενώσουμε τις φωνές μας με την «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», που αγωνίζεται να εξαλειφθεί κάθε μορφής βία, σωματική και πνευματική, από την Πατρίδα μας. Και όλοι μαζί να ορθώσουμε ανάστημα και να διεκδικήσουμε την χαμένη μας Ζωή !

Ε.Χ.

«Νεα Ταυτοτητα: Εισιτηριο χωρις επιστροφη»

[ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ Ἡμερίδος πού διεξήχθη στό Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας, στήν αἴθουσα Μελίνα Μερκούρη τήν 6 Ὀκτωβρίου τοῦ 2012, μέ θέμα: «Νέα Ταυτότητα: Εἰσιτήριο χωρίς ἐπιστροφή»]

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν, μέ τή συνεργασία τῶν Youtubers, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς καί Φαλήρου, διοργάνωσε ἡμερίδα τήν 6η Ὀκτωβρίου 2012 στό Σ.Ε.Φ μέ θέμα: Νέα Ταυτότητα: Εἰσιτήριο χωρίς ἐπιστροφή.

Μετά ἀπό τό λίαν πατρικό καί ἐνθουσιαστικό ἄνοιγμα τῆς ἡμερίδος ἀπό τό Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς καί Φαλήρου κ. Σεραφείμ καί τήν ἐξαιρετική παρουσίαση ὕμνων ἀπό τή χορωδία «ἐν Ψαλτηρίῳ», ὁ συντονιστής πρωτοπρεσβύτερος π. Ἰωάννης Φωτόπουλος ἀνέγνωσε τό χαιρετισμό καί τίς εὐχές τοῦ πανοσιολογιωτάτου πρωτεπιστάτου τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους κ. Μαξίμου γιά τήν ἐπιτυχία τῆς ἡμερίδος. Μετεβίβασε ἐπίσης καί τούς χαιρετισμούς τῶν ἐπισήμων πού εἶναι συντονισμένοι στούς ἐν Χριστῷ πνευματικούς ἀγῶνες τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν.

Ἀφοῦ στή συνέχεια ἀκούστηκαν οἱ εἰσηγήσεις τῶν κατά τό πρόγραμμα ὁρισθέντων ἐγκρίτων ὁμιλητῶν καί τῶν δύο ἀξιολόγων ὀλιγολέπτων παρεμβάσεων εἰδικευμένων στό θέμα ἐρευνητῶν, διεξήχθη λίαν ἐνδιαφέρουσα γόνιμη συζήτηση καί ἐξήχθησαν τά κάτωθι πορίσματα:

1. Δέν πρόκειται γιά συνήθη ἀντικατάσταση τῶν ταυτοτήτων μας. Θά ἐφοδιασθοῦμε μέ μιά πολύ ἔξυπνη κάρτα μέ μικροτσίπ προηγμένης τεχνολογίας RFID μεγάλης χωρητικότητας στοιχείων καί μέ δυνατότητες συνεχῶν ἀναπρογραμματισμῶν, ἐπεξεργασίας καί ἀποθήκευσης χωρίς φυσικά τή δική μας βούληση. Ὅλα αὐτά εἶναι ἐφικτά, ὅπως ἀπέδειξαν οἱ εἰσηγητές παρουσιάζοντας τά τεχνικά χαρακτηριστικά καθώς καί τίς μελλοντικές δυνατότητες τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων τεχνολογίας RFID. Εἶναι ἐπίσης ὁρατοί οἱ κίνδυνοι ἀπό κακόβουλες ἐπιθέσεις γιά ἀλλοίωση, προσθήκη ἤ ἀφαίρεση τῶν προσωπικῶν μας δεδομένων, ἡ δυνατότητα γιά καταδυνάστευση τῶν πολιτῶν ἀπό τήν ἑκάστοτε κυβέρνηση, καθώς καί οἱ κίνδυνοι γιά τήν ὑγεία μας. Read more »

_____

_____