ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 3ο), (σελ. 11-13)

Tαπεινον οργανο της βουλης του Θεου

Διατελῶ ὑπὸ τὸ κράτος βαθείας συγκινήσεως, ἡ γλῶσσα ἡ ἀνθρώπινη δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφράσῃ τὰ αἰσθήματά μου. Mετρῆστε μὲ τὰ δάχτυλα· πᾶνε 50 χρόνια ἀπὸ τότε, ποὺ σὲ ἡμέρες σκληρές, σὲ ἡμέρες κατὰ τὶς ὁποῖες τὸ ἔθνος μας ἐδοκιμάζετο σκληρῶς ἀπὸ τὴν ἀπαισίας μνήμης Κατοχήν, τόσον τῶν Γερμανῶν ὅσο καὶ τῶν Ἰταλῶν, καὶ πολὺ περισσότερο τῶν Βουλγάρων, ὅπως αἱ ἀκριτικαὶ περιφέρειαι, τότε καὶ ἐγὼ εὑρέθην εἰς τὴν πόλιν τῆς Kοζάνης.
Εδῶ ἡ δυστυχία ἦτο πολὺ μεγάλη. Ἀπέραντη ἦτο ἡ δυστυχία· καὶ διωγμός, καὶ φυλακές, καὶ καταδιώξεις καθημερινές. Τὸ πρωῒ δὲν ἤξερες ἂν θὰ βραδιάσῃς, καὶ τὸ βράδυ δὲν ἤξερες ἂν θὰ ξημερώσῃς. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶχε πλέον καμμία ἀξία.
Σ’ αὐτὲς τὶς ἡμέρες μᾶς ἐβοήθησε ὁ Θεὸς καὶ ἔγινε θαῦμα. Θαῦμα χαρακτηρίζω ἐγὼ τὸ γεγονὸς (τῶν συσσιτίων). Στὴν πρόσκλησι τοῦ ἱεροκήρυκος τῆς ἐκκλησίας, ὁ πτωχὸς αὐτὸς λαὸς ἤνοιξε τὰ βαλάντιά του καὶ μᾶς ἔδωκε καὶ μᾶς ἔδωκε… Καὶ ἄρχισαν τὰ συσσίτια κατ’ ἀρχὰς ἀπὸ 50 μερίδες καὶ ἔγιναν κατόπιν 8.000 μερίδες. Tὸ ῥυάκιον ἔγινε Ἀχελῶος, μεγάλος ποταμός.
Εὐλογῶ τὸν Θεόν, διότι μὲ ἠξίωσε νὰ εἶμαι ταπεινὸν ὄργανον τῆς βουλῆς του κατὰ τὰ ἔτη ἐκεῖνα. Καὶ εὐλογῶ τὸν Θεόν ἀκόμα, διότι ἐδῶ ὄχι ἅπαξ ἀλλὰ πολλάκις ἐκινδύνευσα νὰ ἐκτελεσθῶ, ἀλλὰ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ αἱ πρεσβεῖαι τοῦ ἁγίου Νικολάου μὲ ἔσωσαν. (Σὲ μνημόσυνο Συνεργατῶν, Kοζάνη 24-10-1993)

Θαυμα του ἁγιου Νικολαου

…Θὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα θαῦμα. Πότε ἔγινε; Ἔγινε στὴν Κοζάνη τὸ 1944, στὰ χρόνια ἐκεῖνα, τὰ φοβερὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς τοῦ ἔθνους μας. Κακοὶ τότε καὶ διεφθαρμένοι ἄνθρωποι, συνεργαζόμενοι μὲ τὴ Γερμανικὴ ἐξουσία, ἔπιασαν παρακαλῶ ἑκατὸ καὶ πλέον ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἔρριξαν στὴ φυλακή. Καὶ ἔγινε κλάμα καὶ θρῆνος στὴν πόλι. Γυναῖκες, ἄντρες καὶ παιδιὰ κλαίγανε, γιατὶ ἦταν πλέον βεβαία ἡ ἐκτέλεσί τους.

Ξημέρωσε στcν Kοζάνη, τὴν πόλι τοῦ ἁγίου Νικολάου, ποὺ ἔχει πολιοῦχο τὸν ἅγιο Nικόλαο. Ξημέρωσε πολὺ λυπηρὰ ἡ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του. Οἱ καμπάνες τοῦ Ἁγίου Νικολάου χτυποῦσαν λυπητερά, σὰ᾿ νὰ ἦταν Mεγάλη Παρασκευή. Ἤμουν τότε, μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ εἶμαι, ἱεροκήρυξ Kοζάνης. Ἀνέβηκα στὸν ἄμβωνα γεμᾶτος δάκρυα καὶ εἶπα· «Σήμερα ὁ ἅγιος Nικόλαος δὲν ἑορτάζει. Πέστε στὰ γόνατα, πέστε στὰ γόνατα μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ παρακαλέστε τὸν ἅγιο νὰ κάνῃ τὸ θαῦμα…».
Καὶ τὸ ἔκανε τὸ θαῦμα ὁ ἅγιος. Τὸ βράδυ τοὺς ἐλευθέρωσαν! (ἱ. ναὸς Ἁγίου Νικολάου Κοζάνης 6-12-1978)
Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἤκουσαν οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἄπιστοι καὶ ἄνοιξαν τίς φυλακὰς καὶ ἐλευθερώθηκαν οἱ κάτοικοι.
Πολλὰ θαύματα εἶδε ἡ Κοζάνη ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόλαο, ἀλλὰ τὸ σπουδαιότερον ἀπ’ ὅλα εἶνε τὰ συσσίτια. Ὑπηρετοῦσαν στὰ συσσίτια αὐτὰ 200 ἄτομα. Γυναῖκες καὶ μικρὰ παιδιὰ ἀκόμη. Ἐρχότανε ἀπὸ τὸ πρωΐ, ἀπὸ ὄρθρου βαθέως, ὡς ἄλλες Μυροφόρες γυναῖκες, διὰ νὰ ὑπηρετήσουν δωρεὰν παρακαλῶ εἰς τὴν Ἑστίαν. Ἂς εἶνε, λοιπόν, αἰωνία ἡ μνήμη τους. Καὶ εὐχόμεθα στὸν Θεὸν νὰ μὴ συμβοῦν ἄλλοτε τοιαῦτα θλιβερὰ γεγονότα, καὶ ἡ δοκιμασθεῖσα μικρὰ καὶ ἔνδοξος πατρίς μας νὰ εἶνε πάντοτε ἐν εἰρήνῃ, καὶ ἐν ἀγάπῃ καὶ ἐν ὁμονοίᾳ νὰ διέλθωμεν τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας. Ἀμήν. (ἀπὸ τὸ μνημόσυνο συνεργατῶν στὴν Kοζάνη 26-10-1093)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ