ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)_
(Μερος 6ο), (σελ. 20)

Λυσις του κοινωνικου προβληματος

Ἦρθε σήμερα κάποιος ἀπὸ τὴν Κοζάνη, ἦτο μικρὸ παιδὶ την κατοχή καὶ ἐνθυμεῖτο λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας.

Ὑπῆρχε μεγάλη ἀγωνία τότε. Ὑπῆρχε τόσο μεγάλη πεῖνα, ποὺ τὰ μικρὰ πτωχὰ παιδιὰ ἐρχόταν ἐκεῖ στὸ προαύλιο τῆς Ἑστίας ―Ἑστία Συσσιτίων, ἔτσι τὸ ὠνόμασε ὁ Δῆμος, τιμῆς ἕνεκεν― καὶ τὰ ἔβλεπες σκυμμένα κάτω, σαλιῶναν τὰ δάκτυλά τους καὶ μαζεῦαν τὰ ψίχουλα ἀπὸ τὰ τραπέζια. Τέτοια μεγάλη πεῖνα ὑπῆρχε. Ἐνῶ τώρα, ἔχουν ὅλα τ’ ἀγαθὰ τῆς γῆς.
Σαράντα πέντε χρόνια περάσαν, καὶ εἶχα πεῖ τότε τὸ ἐξῆς, τὸ ὁποῖο κατόπιν τὸ βρῆκα στὸν Xρυσόστομο.
Εἶπα· Ἂν εἶχα τὴν ἐξουσία, θὰ σᾶς ὑποχρέωνα ὅλους, μὲ συμφωνητικό, νὰ ἔχουμε ἕνα συσσίτιο ὅλοι μας, πλὴν τῶν ἀσθενῶν, ποὺ θὰ πῇ ὁ γιατρὸς ὅτι ἔχουν ἀνάγκη ἰδιαιτέρας περιποιήσεως καὶ ὁρισμένων ἄλλων περιπτώσεων, ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ ἔχωμε κοινὸ συσσίτιο, ὅλοι ἀνεξαιρέτως. Θὰ ἔχωμεν ροῦχα καὶ ὑποδήματα τὰ ίδια. Ἐγὼ σᾶς ὑπόσχομαι ὅτι 3 χρόνια θὰ ζήσωμε θαυμάσια ἐδῶ στὴν Κοζάνη. Τώρα ὁ ἕνας τρώει μὲ δέκα στόματα καὶ ὁ ἄλλος δὲν ἔχει νὰ φάῃ.

Τὸ σύστημα τὸ κουμμουνιστικό ―κουμμοῦν θὰ πῇ κοινωνία― ἀλλὰ ὁ κουμμουνισμὸς ἦταν ἐκφυλισμὸς τῆς κοινωνίας. Θέλησαν νὰ κάνουν κοινωνία χωρὶς Θεὸ καὶ τὴν φκιάξαν χωρὶς Θεὸ καὶ τώρα ὁμολογεῖ ὁ Γκορπατζόφ, ὁ ὁποῖος πῆρε πλειοψηφία ὅτι «ἐναυαγήσαμε ὁ κομμουνισμός», καθ’ ὅν χρόνο ἐδῶ ἕνας δικός μας κουμμουνιστής, λέει· «Ἐγὼ τὸν Λέλιν τὸν ἔχω σὰν εἰκόνισμα». Kοινωνία λοιπόν, κοινωνία Θεοῦ.

Ὁ Xρυσόστομος, λέει· «ἐὰν θὰ ζήσω, θὰ πραγματοποιήσω τὸ ὄνειρο αὐτό. Θὰ δημιουργήσω μία κοινωνία τέτοια, ποὺ θὰ ἐξυπηρετῇ ὅλες τὶς πραγματικὲς καἱ φυσικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου». Διότι τώρα δημιουργήθηκε ἕνας κόσμος περιττῶν ἀναγκῶν. Πρῶτα τὰ ἐπαγγέλματα τῆς ἀνθρωπότητος ἦταν δύο. Ἦταν ὁ γεωργὸς καὶ ὁ βοσκός. Αὐτὰ τὰ ἐπαγγέλματα, δυστυχῶς, σβῆσαν σὲ μιὰ τεχνουργὸ ἐποχή.
Ἐὰν εἶσαι ἀσκητής, βλέπῃς τὰ πράγματα διαφορετικά. Οἱ ἀσκηταὶ φτάσανε 105 ἐτῶν. Ζήσανε ἔτη πολλά, μὲ τὴν ἄσκησι καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν τὰ ἀναγκαῖα. Καὶ ἐγὼ τώρα, ἐὰν ἔφτασα στὰ 85 ἔτη τὸ ὀφείλω παλαιότερα στὴν ἔλλειψι φαγητοῦ. Ἐὰν κοιτᾶξτε τὸ βιβλίο· «Ἀντίστασι τῆς Ἀγάπης», ἤμουν κάτισχνος, κολυμποῦσαν τὰ ράσα ἐπάνω μου, δὲν εἶχα τότε συσσίτιο (Kατασκ. 27-7-1991)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ