«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης
στήν Κοζάνη» –ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ-, (μέρος 81, σελ. 211-212)

AN MH TI AΛΛO, ΔEN ΘA ME KAΘAIPEΣOYN

Kύμη τῇ 19 Nοεμβρίου 1950

Ἀγαπητοί μοι Εὐθύμιε καὶ Γεώργιε,
Τί νὰ είπω καὶ τί νὰ λαλήσω; Τὰ κατ’ ἐμὲ ἀποτελοῦν ΜΥΣΤΗΡΙΑ. Ἀπὸ τὴν μία ὁ ἕνας Μητροπολίτης συγκροτεῖ δικαστήριον καὶ ζητεῖ τὴν κεφαλήν μου ἐπὶ πίνακι. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ Ἀθήνα ἀνεστατώθηκε μὲ τὴν ἐπιτροπὴ τῶν Γρεβενῶν. Ὅλος ὁ τύπος βοᾶ. Κύριε δόξα σοι. Καὶ ἐὰν δὲν ἐπιτευχθῇ τι ἄλλο, τουλάχιστον δὲν θὰ τολμήσουν νὰ μὲ καθαιρέσουν, ἂν καὶ αὐτὸ δὲν μὲ φοβίζει. Διότι δὲν εἶμαι ὁ πρῶτος καθαιρεθής διὰ τὴν ἀλήθεια ποὺ ἐπιτέλους θὰ NIKHΣH.
―Φαίνεται ὅμως ὅτι οἱ ἐν Ἀθήνας ἄρχισαν νὰ κλονίζωνται καὶ ἐὰν ὁ Διάβολος σπάση καὶ τὰ δύο του πόδια, δὲν ἀποκλείεται νὰ γίνη τὸ θαῦμα· ὁ Αὐγουστῖνος ποιμὴν Γρεβενῶν; Θεέ μου! Τὸ ἀκούω καὶ τρέμω… Ἀλλὰ ἂς γίνη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡμεῖς ὁπουδήποτε καὶ ἐὰν εὑρεθῶμεν θὰ σας ὑπηρετήσωμεν. Καὶ αὐτὴ ἡ φυλακὴ καὶ τὸ μοναστήριον θὰ γίνη παράδεισος. Ἡ Μακεδονία μὲ ἐσπούδασε.
―Ἐπειδὴ ἔχομεν σκληρὸν ἀγῶνα, δὲν πρέπει ἡ ἁγνὴ φωνὴ τῶν Γρεβενῶν νὰ σταματήσῃ. Ὑπῆρξε αὐθόρμητη καὶ αὐτὸ τοὺς καίει. Πῶς ἀφοῦ ὁ Αὐγουστῖνος εἶνε μακράν, τὰ Γρεβενὰ σείονται; Ταλαίπωροι! Δὲν γνωρίζουν τί θὰ πῇ πνευματικὴ ἀγάπη!―

―Εἶχα γράψει ἕνα γράμμα μᾶλλον ἀπελπιστικὸν εἰς τὸν ἀγαπητόν Κ. Βζοῦκαν. Ἀλλὰ τώρα ἡ κατάστασις, μετὰ τὴν ἐπίσκεψιν τῆς ἐπιτροπῆς, ἄλλαξε πολύ. Δὲν γνωρίζω τί εἶπαν ἀκριβῶς, τί τοὺς εἶπε ὁ Μακαρ. καὶ οἱ ἄλλοι. Ἐγώ δὲν ἐπῆγα κάτω διότι θέλω νὰ κρατήσω τὸν ἑαυτόν μου ὑψηλά. Δὲν ζητοῦμε ἡμεῖς ἐπισκοπὲς οὔτε ἀνάπαυσιν, οὔτε διὰ πλοῦτον, οὔτε διὰ δόξαν. Μόνο διὰ ΣΤΑΥΡΟΝ, πενίαν, δάκρυα, αἵματα… Μὲ γνωρίζετε.
―Καλέσατε ἀμέσως τὸν Ἀθανάσιον Οἰκονόμον (τὸ καϋμένο τὸ παιδί! Πόσον ἀγωνίστηκε! Πόσο πονῶ…)
Εἰπέ, εἰς τὴν σεβαστή μας Σουλτάνα νὰ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ.
Ἡ προσευχὴ θὰ λύση τὴν κατάστασιν―
Ἐδῶ συρρέει κόσμος πολύς, ὅπως εἰς τὰ ἑσπερινὰ τῆς Κοζάνης.
Ἐργασθῆτε, ἀγωνισθῆτε καὶ ὁ Κύριος θὰ δώση ὅ,τι πρέπει.
Χαιρετισμοὺς εἰς ὅλους τοὺς ἀδελφούς.

Μὲ πολλὴν ἀγάπην
Αὐγουστῖνος