Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΜΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2679

Τῶν ἁγίων Ἀναργύρων
Τρίτη 1 Ἰουλίου 2025
Ὅμιλία Μητροπολίτου Φλωρινης Αυγουστίνου

Ἑτοιμαστε το εισιτηριο σας

«Γινεσθε ἅγιοι, ὅτι ἐγω ἅγιος ειμι» (Λευϊτ. 20,7,26. Α΄ Πέτρ. 1,15)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀφορμὴ αὐτοὺς ποὺ ἑορτάζει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, καλὸ εἶ­νε νὰ δοῦμε τί θὰ πῇ ἅγιος. Εἶνε ἀρχαία λέξις, τῶν προγόνων μας· εἶνε μέσα στ᾽ ἀρχαῖα λεξικά. Τί σημαίνει ἡ λέξι ἅγιος;
Πάρτε κιμωλία καὶ γράψτε· ἅγιος = καθαρός, ἄξιος γιὰ τὸ Θεό. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε πλασμένος γιὰ καθαρότητα· θέλει καθαρὴ τὴν τροφή του, καθαρὸ τὸ ῥοῦχο του, καθαρὸ τὸ κορμί του. Ἐν τούτοις κάτι ἀ­φήνει ἀκάθαρτο, κι αὐτὸ εἶνε τὸ πιὸ σπουδαῖο· εἶνε ἡ ψυχή. Κ᾽ ἐκεῖνο ποὺ μολύνει τὴν ψυχὴ εἶνε ἡ κακία, τὰ διάφορα ἁμαρτήματα.
Τί σημαίνει καθαρότης, ἁγιότης; Λένε γιὰ ἕναν ἅγιο, ποὺ περπατοῦσε μαζὶ μὲ ἄλλους καὶ στὸ δρόμο εὕρισκαν διάφορες ἀκαθαρσί­ες, σκουπίδια, ψοφίμια. Οἱ ἄλλοι κάθε φορὰ ἔ­­πιαναν τὴ μύτη τους ἀπὸ τὴ βρώμα, αὐτὸς τίποτα. Κάποια στιγμὴ βλέπουν καὶ μιὰ ὡραία κοπέλλα ποὺ καμάρωνε στολισμένη. Τότε ὁ ἅ­γιος ἔπιασε τὴ μύτη του καὶ οἱ ἄλλοι ἀπόρη­σαν. Αὐτός, ποὺ εἶχε Πνεῦμα Θεοῦ, ἔνιωσε νὰ βρωμάῃ ἡ ψυχή της ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια.
Τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ κάλλη, τὰ πλούτη, τὶς δόξες, τὰ ἀρώματα, ὅταν μολύνεσαι ἀπὸ ἁ­μαρ­τήματα; Γι᾽ αὐτὸ ὁ Δαυῒδ λέει· Κύριε, εἶ­μαι ἀ­κάθαρτος, πλύνε με, κα­θά­ρισέ με «καὶ ὑ­­πὲρ χι­όνα λευκανθήσομαι» (Ψαλμ. 50,9).

Ἂν τὸ σῶ­­μα θέ­λῃ μπάνιο, θέλει μπάνιο καὶ ἡ ψυχή. Καὶ ἂν δὲν πλυθῇ, ἡ ψυχὴ βρωμάει, ἀναδίδει δυσωδία. Πλύνε με, Κύριε, καθάρισέ με· «Καρ­δίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐ­μοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐ­θὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου» (ἔ.ἀ. 50,12). Εἴμαστε ψυχικῶς ἀκάθαρτοι. Γιατὶ καὶ μιὰ μέρα ἀκόμα νὰ ζήσουμε, ἁμαρτάνουμε (βλ. Ἰὼβ 14,4). Ἁμαρτάνουμε μὲ τὰ μάτια, μὲ τ᾽ αὐτιά, μὲ τὰ χέρια, μὲ κάθε μέλος· ἁμαρτάνουμε πρωί, βράδυ, μεσάνυχτα, σὲ κάθε ὥρα, σὲ κάθε τόπο, παντοῦ. Ἡ ψυχὴ λερώνεται. Ποιός τὸ συν­αισθάνεται καὶ ζητάει νὰ πλυθῇ;
Ὅπως ὑπάρχει λουτρὸ γιὰ τὸ σῶμα, ἔτσι ὑ­πάρχει καὶ γιὰ τὴν ψυχή. Ποιό εἶνε τὸ λουτρὸ τῆς ψυχῆς; Λένε οἱ ἅγιοι πατέρες· Ἁμάρτησες; Μὴν ἀπελπιστῇς. Τρέξε στὴν ἐκκλησία, βρὲς πνευματικό, ἐξομολογήσου, πὲς τ᾽ ἁ­μαρ­τήματά σου, κλάψε γι᾽ αὐτά· καὶ τὸ δάκρυ τῆς μετανοίας γίνεται λουτρό, Ἰορδάνης ποταμός, καὶ βαπτίζεσαι σ᾽ αὐτόν. Γιὰ πολλὰ πράγματα κλαῖνε οἱ ἄνθρωποι. Γιὰ ἕνα δὲν κλαῖνε, γιὰ τὶς ἁμαρτίες. Δῶστε μου δάκρυα μετανοίας! Αὐτὰ εἶνε μαργαριτάρια.
Πῆγα καὶ εἶδα ἕναν ἄρρωστο στὴ Φλώρινα. Δὲ μοῦ λές, τὸν ῥωτῶ, ἐξωμολογήθηκες ποτέ; –Μιὰ φορὰ μικρὸ παιδί, μᾶς πῆγε ὁ δάσκα­λος γιὰ ἐξομολόγησι. –Ἀπὸ τότε ἔχεις νὰ ἐξ­­ο­μολογηθῇς; Εἶνε σὰν νὰ μοῦ λές, ὅτι μιὰ φο­ρὰ ἕξι χρονῶν ἔκανες μπάνιο κι ἀπὸ τότε μένεις ἄπλυτος. Δὲν αἰσθάνεσαι τὴν ἀνάγκη; Ὁ Δαυῒδ τὸ αἰσθανόταν καὶ ζητοῦσε· «Ἐξάλει­ψον τὸ ἀνόμημά μου (=σβῆσε τὴν ἀνομία ποὺ ἔκανα)· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με (=πλῦνε καὶ ξαναπλῦ­νε με)», Κύριε, καὶ τότε «ὑπὲρ χιόνια λευκανθή­σομαι (=θὰ γίνω λευκότερος κι ἀπὸ τὸ χιόνι)» ( Ψαλμ. 50,3-4,9). Πλυντήριο τῆς ψυχῆς εἶνε ἡ ἐξομολό­γησις. Ἂν τὰ πιστεύῃς αὐτά, ἔχει καλῶς· ἂν δὲν τὰ πιστεύῃς, μὴν πατᾷς ποτὲ στὴν ἐκκλησία.
Σᾶς εἰδοποιῶ ὅτι, ὅπως αὐτὸς ποὺ δὲν βαπτίζεται δὲν εἶνε Χριστιανός, ἔτσι καὶ αὐτὸς ποὺ δὲν ἐξομολογεῖται, μιὰ φορὰ τὸ χρόνο τοὐ­λάχιστον, δὲν εἶνε Χριστιανός. Τὸ πρῶτο βάπτισμα εἶνε ὅταν ἤμασταν στὴ μικρὴ ἡλικία καὶ τὸ δεύτερο εἶνε τώρα. Γι᾽ αὐτὸ σᾶς παρα­καλῶ καὶ σᾶς προτρέπω μετὰ δακρύων· ὅλοι ἀπὸ τὰ 6-7 χρονῶν παιδιὰ μέχρι τοὺς γέρους, ἄντρες γυναῖκες νὰ ἐξομολογηθῆτε.

* * *

Αὐτὸ ποὺ σᾶς συνιστῶ τὸ φωνάζουν οἱ ἅγιοι ποὺ γιορτάζουν κάθε μέρα. Τί ἦταν ἐκεῖ­νοι; ἅγιοι ἦταν ἐξ ἀρχῆς; Ὄχι, κανείς δὲν γεν­νήθηκε ἅγιος. Ἕνας μόνο εἶνε ἅγιος· «Εἷς ἅγι­ος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 & θ. Λειτ.). Ὅλοι ἐμεῖς εἴ­μαστε ἁμαρτωλοί, μέσ᾽ στὸ καζάνι τῆς ἁ­μαρτίας βράζουμε. Καὶ οἱ ἅγιοι δὲν γεννήθηκαν ἅγιοι· ἁμαρτωλοὶ ἦταν καὶ αὐτοί. Ἀλλὰ μιὰ μέρα ἄκουσαν κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, πίστεψαν, μετανόησαν, ἐξωμολογήθηκαν κ᾽ ἔγιναν Χριστιανοὶ καὶ κατόπιν ἁγίασαν. Ἔχει δύναμι τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ νὰ παίρνῃ τὸ λύκο καὶ νὰ τὸν κάνῃ ἀρνί, νὰ πάρῃ τὸ κοράκι καὶ νὰ τὸ κάνῃ περιστέρι, νὰ παίρνῃ τὸ λῃστὴ νὰ τὸν κάνῃ ἅγιο. Ἔχει μεγάλη δύναμι ὁ Χριστός. Ἔλα λοιπὸν νὰ ἐξομολογηθῇς, νὰ πῇς τ᾽ ἁμαρτήματά σου.
Δὲν σ᾽ ἀφήνει ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ ὑπερηφάνεια; Ἕνας μεγάλος ῾Ρῶσος, ποὺ τὸν ἔλεγαν Ντοστογιέφσκυ, εἶχε πολλὰ χρόνια νὰ ἐξομολογηθῇ. Ὅταν ὁ τσάρος τὸν πῆγε ἐξορία στὴ Σιβηρία, κάποιος τοῦ ἔδωσε ἕνα Εὐαγγέλιο. Τὸ πῆρε, τὸ διάβασε καὶ τότε πῆγε καὶ ἐξωμολογήθηκε σ᾽ ἕνα πνευματικό. Καὶ μετὰ τὴν ἐξομολόγησι τί εἶπε· Ὅταν ἐξωμολογήθηκα παράδεισος φύτρωσε στὴν καρδιά μου.
Ἐξομολογήσου κ᾽ ἐσύ! Μὴν ἀκοῦς τοὺς ὑ­λιστάς, τοὺς ἀπίστους, τοὺς ἀθέους. Μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος λέγοντας· Ἑτοιμάστε τὸ εἰσιτήριό σας. Ὅποιος ταξιδεύει ἔχει στὴν τσέπη του εἰ­σιτήριο· ἔτσι σήμερα – αὔριο φεύγου­με ὅλοι πέραν τοῦ τάφου. Ἐκεῖ ὑπάρχει ἄλλη ζωή, ἡ πραγματικότης τῆς αἰωνιότητος. Ἂς ­ἑ­τοιμαστοῦμε λοιπόν. Αὐτὸ μᾶς φωνάζουν ὅ­λοι οἱ ἅγιοι· Μετανοεῖτε! Ὅπως ἐμεῖς ἤμασταν ἁμαρτωλοί, μετανοήσαμε, καὶ γίναμε ἅ­γιοι, ἔτσι κ᾽ ἐσεῖς.
Ποῦ μιλάω, σὲ πέτρες, σὲ πέτρινες καρδιές; Κοιτάξτε καλά, μὴν παίζουμε μὲ τὴ θρησκεία! εἶνε μεγάλο πρᾶγμα ἡ θρησκεία. Μὴ μένετε διστακτικοὶ καὶ ἀναποφάσιστοι. Ἀκοῦ­στε τὴ φωνή, τὸ κάλεσμα τοῦ Εὐαγγελίου.
Μέσα στὸ πλῆθος τοῦ κόσμου δῶστε μου ψυχὲς μετανοούντων, ψυχὲς ποὺ ἔχουν μετα­νοήσει· ἀνθρώπους ποὺ ἔπαψαν νὰ κλέβουν, ποὺ ἄφησαν τὴ μοιχεία καὶ τὴν πορνεία, ποὺ ἔκοψαν τὴ βλαστήμια, ποὺ σταμάτησαν τοὺς ὅρκους, τὶς ψευδορκίες, τὴν ἀδικία, τὴν ἐκμετάλλευσι. Ἔτσι ἦταν οἱ πρόγονοί μας. Σὲ καλύβες ζοῦσαν, καρέκλα νὰ καθήσουν δὲν εἶχαν, ῥαδιόφωνα καὶ ἄλλες ἀνέσεις τῆς νέας ζωῆς δὲν ἤξεραν, ἀλλὰ μέσ᾽ στὶς καλύβες κατοικοῦσαν ἅγιοι καὶ ἄγγελοι. Τώρα μέσ᾽ στὰ σπίτια τὰ μεγάλα, ποὺ ἔχουμε ἀπ᾽ ὅλα καὶ δὲν λείπει τίποτα, θηρία καὶ δαίμονες καὶ ῥεμάλια κατοικοῦν. Ἤμασταν μιὰ χώρα ἁ­γίων καὶ γίναμε χώρα ἀγρίων. Ὦ πατρίδα μας, ποῦ κατήντησες! Φοβᾶμαι, ἀδέρφια μου. Εἶμαι γέρος πλέον, φεύγω ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν. Πιστεύω στὸ Χριστό καὶ στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Σᾶς εἰδοποιῶ ὅτι, ἐὰν δὲν μετανοήσουμε ὅλοι, μικροὶ – μεγάλοι, τότε θὰ γίνῃ σεισμὸς καὶ δὲν θὰ μείνῃ τίποτα ὄρθιο. Γι᾽ αὐτὸ τὸ μόνο φάρμακο, ἡ μόνη σωτηρία εἶνε, ἄντρες γυναῖκες καὶ παιδιὰ νὰ δηλώσουμε τὴ μετάνοιά μας στὸ Χριστό.
Ποιά εἶνε τώρα τὰ μεγάλα ἐγκλήματα στὴν πατρίδα μας; Τὸ ἕνα εἶνε ἡ βλαστήμια. Ἄλλοτε, ἑκατὸ χρόνια νὰ περνοῦσαν, βλαστήμια δὲν ἀκουγόταν. Τώρα γίναμε τὸ πλέ­ον βλάστημο ἔθνος. Τὸ ἄλλο ἁμάρτημα εἶ­νε ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία. Σπάνιο τώρα πρᾶγμα νὰ βρεθῇ γυναίκα τίμια. Πορνεύουν καὶ μοιχεύουν δημοσίως ἀνδροχωρίστρες καὶ σείεται ὁ τόπος ἀπὸ τὰ σκάνδαλα. Τὸ τρίτο ἁμάρτημα εἶνε, ὅτι δὲν γεννοῦν παιδιά. Δυό, δυό, δυό… Καὶ σβήνει τὸ ἔθνος. Ἡ Ἀλβανία γεμάτη παιδιά, ἡ Σερβία γεμάτη παιδιά, ἡ Βουλγαρία γεμάτη παιδιά. Ἐμεῖς τίποτα· δυό, δυό…, καὶ γελᾶνε. Τὸ ἄλλο ἁμάρτημα εἶνε οἱ ἐκτρώσεις. Δολοφόνοι, δολοφόνοι! Σκοτώσατε τὰ παιδιά. Τί ἔρχεστε στὴν ἐκκλησία; Ὅποιος σκοτώνει παιδὶ στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του, σκοτώνει τὸ Χριστό, τὴν πιὸ ἀθῴα ὕπαρξι. Κι ἄλλο ἕνα ἁ­μάρτημα εἶνε ἡ χαρτοπαιξία, τὰ τυχερὰ παιχνίδια, ὁ τζόγος. Σᾶς παρακαλῶ σβῆστε αὐτὴ τὴ φωτιά, τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα. Κανείς νὰ μὴν παίζῃ τέτοια παιχνίδια. Καλέστε τὸν ἱερέα νὰ σᾶς ἁγιάσῃ καὶ μὴν τὰ ξαναπιάσετε στὰ χέρια σας ποτέ. Ἀντὶ νὰ κυνηγᾶ­τε ἄνομα κέρδη, ἐλεεῖτε, ἐλεεῖτε, καὶ νὰ ζῆτε πάντα ἀγαπημένοι καὶ ἑνωμένοι.

* * *

Αὐτά, ἀδελφοί μου, εἶχα νὰ σᾶς πῶ. Καὶ τώρα φροντίστε νὰ τιμήσετε τὸ ὄνομα ποὺ ἀ­ξι­ωθήκατε νὰ λάβετε. Λέγεστε τέκνα Χρι­στοῦ, Χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι. Τιμῆστε τὸ ὄ­νομά σας.
Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος, ἦταν γενναῖος, λιον­­τάρι στὶς μάχες. Στὸ στράτευμά του εἶχε ἕνα στρατιώτη ποὺ λεγόταν κι αὐτὸς Ἀ­λέξανδρος, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἦταν δειλός, φοβητσιάρης. Προ­σπαθοῦσε ὁ βασιλεὺς νὰ τοῦ ἐμ­πνεύσῃ θάρρος καὶ γενναιότητα, μὰ ἐ­κεῖ­νος δὲν ἐφιλοτιμεῖτο ν᾽ ἀλλάξῃ. Τὸν κάλεσε λοι­πὸν καὶ τοῦ λέει· Ἢ θ᾽ ἀλλάξῃς ὄνομα, ἢ θ᾽ ἀλ­λάξῃς διαγωγή. Αὐτὸ λέει καὶ ὁ Χριστὸς σ᾽ ἐ­μᾶς· Ἢ θ᾽ ἀλλάξετε διαγωγή, ἢ ν᾽ ἀλλάξετε ὄ­νομα. Ἂς φι­λοτιμηθοῦμε κ᾽ ἐμεῖς ὡς Χριστιανοὶ νὰ εἴμαστε δέντρα καρποφόρα Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ προσκομίσουμε στὸ Χριστὸ ἔργα πίστεως καὶ μετανοίας. Ἅγιοι νὰ εἶστε. Καὶ τότε, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θ᾽ ἀκούσετε τὰ λόγια αὐτὰ ποὺ σᾶς εἶπα ἐδῶ μὲ πόνο καὶ μὲ δάκρυα, παρακαλῶ τὸ Θεὸ διὰ πρεσβειῶν τῶν ἁγίων νὰ εὐλογῇ καὶ ν᾽ ἁγιάζῃ πάντας ὑμᾶς· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἀναργύρων τῆς κοινότητος Ἁγ. Ἀναργύρων – Ἀμυνταίου τὴν Τρίτη 1-11-1988, μὲ νέο τώρα τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 13-6-2025.