ΤΡΙΚΥΜΙΣΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΖΩΗ ΜΑΣ. ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ;

(Παντα ἐπίκαιρο)

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου
—–

——-

«….Ὅλοι αὐτὴ τὴν ὥρα κινδυνεύουμε – ἀ­πὸ ποῦ; Πουλῆστε τὸ πουκάμισό σας καὶ ἀγοράστε τὴν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἰωάννου. Ἐκεῖ γράφει, ὅτι θὰ γίνῃ ἕ­νας τελευταῖος πόλεμος, ὁ Ἁρμαγε­δών (16,16). Τέλος τοῦ κόσμου θὰ εἶνε. Θ᾽ ἀ­νοί­ξουν οἱ καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ, θὰ πέσουν ἀπὸ ψηλὰ «φιάλαι» (15,7· 16,1-4,8,10,12,17· 17,1· 21,9). Αὐτὲς εἶνε σὰν μπουκάλες. Νάτα ποὺ «βγαίνουν» ὅλα. Θὰ ῥίξουν, λέει, ἀπὸ ψη­λὰ τὶς φι­άλες καὶ ὅπου πέσουν, θά ᾽νε καταστροφή· στὰ νερὰ θὰ ψοφήσουν τὰ ψάρια, τὰ δέντρα θὰ ξεραθοῦν, τὰ βουνὰ θὰ λειώσουν, πολιτεῖ­ες θὰ σβήσουν, δὲν θὰ ὑπάρχῃ ζωή. Οἱ φι­άλες δὲν θά ᾽χουν μέσα νεράκι ἢ κρασὶ ἢ σαμ­πάνια. Τί θά ᾽χουν; Φωτιά. Καὶ πράγματι, ὅταν πέφτουν οἱ πυρη­νικὲς βόμβες μοιάζουν σὰν ἀ­νεστραμμένες μπουκάλες – νταμιτζάνες. Ὦ Θεέ μου! 3.000 τέτοιες ἔ­χουν οἱ ῾Ρῶσοι, 4.000 ἔχουν οἱ Ἀμερι­κᾶνοι· τὰ μεγάλα ἔθνη σὲ καταστροφικὴ δραστηριότητα… Ὁ Θεὸς νὰ βάλῃ τὸ χέρι του.
Κινδυνεύουμε ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ νὰ γί­νῃ παρανάλωμα τοῦ πυρὸς ὅλος ὁ κόσμος. Ποιός θὰ μᾶς σώσῃ; Κανείς. Οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε τὰ πλούτη καὶ οἱ θησαυροί. Μόνο ὁ μεγα­λοδύναμος Θεός. Τί θὰ μᾶς σώσῃ; Ἐὰν κάτω στὴ Γῆ ὑπάρχουν δίκαιοι. Μὰ ὑπάρχουν δίκαιοι; ποιός σήμερα ἐκτελεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Μόνο τὰ ἀθῷα παιδιά (*). Ὕστερα ἀπὸ τὰ φοβε­ρὰ ἁμαρτήματα ποὺ κάνουμε, θά ᾽πρεπε νὰ πέσῃ φωτιὰ ἀπ᾽ τὰ οὐράνια, ν᾽ ἀνοίξῃ ἡ γῆ νὰ μᾶς καταπιῇ. Ἐγὼ πιστεύω ὅτι, ἂν ὁ Θεὸς δὲν κατέστρεψε ἀκόμη τὸν κόσμο, εἶ­νε διότι ὑπάρχουν στὸν κόσμο αὐτὰ τ᾽ ἀγγελούδια, ποὺ γονατίζουν μπροστὰ στὶς εἰκόνες καὶ παρακαλοῦν μὲ τὴν ἀθῴα τους γλῶσσα τὸ Θεό. Αὐ­τὰ τὰ μικρὰ βάλτε τα, μανάδες, μπροστά, νὰ Τὸν παρακαλέσουν· ἐμᾶς τοὺς ἄλλους δὲν μᾶς ἀκούει πιά, ζοῦμε μέσ᾽ στὴν ἁμαρτία, ἀτιμία, διαφθορά. Ἂς ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Πέτρος, καὶ τὸ «Κύριε, σῶσόν με» νὰ τὸ κάνουμε «Κύριε, σῶσον ἡμᾶς»!
Ἡ Ἐκκλησία μας πάντα προσεύχεται. Κάθε Κυριακὴ καλεῖ σὰν μάνα τὰ παιδιά της ὅλα νὰ προσευχηθοῦν. Παρακαλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τοὺς ἀγρότες νὰ βγάλουν καρπό, γιὰ τοὺς ναυτικοὺς ποὺ παλεύουν στὰ κύματα, γιὰ τοὺς ἀρρώστους ποὺ βογγοῦν στὰ κρεβάτια, γιὰ τὰ παιδιά, γιὰ τοὺς νέους, γιὰ τοὺς γέρους· γι᾽ αὐτοὺς ποὺ ἐξουσιάζουν, γι᾽ αὐ­τοὺς ποὺ ἐξουσιάζονται, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο.
Προσευχή, ἀδελφοί μου! εἶνε μεγάλο πρᾶ­γμα. Προσευχὴ στὸ σπίτι σας, προσευχὴ ὅταν τὸ πρωὶ ξημερώνει· σεῖς οἱ γυναῖκες τὸ σταυρό σας, σεῖς οἱ ἄντρες στὰ χωράφια τὸ σταυρό σας. Τὸ μεσημέρι, πρὶν νὰ φᾶτε σηκωθῆτε ὄρθιοι. Μεγάλη πρά­γματι ἡ προσευχή. Προσευχὴ παντοῦ. Καὶ μέσα στὰ διαστημόπλοια οἱ ἀστροναῦτες προσεύχον­ταν κι ἀπὸ ᾽κεῖ ψηλὰ ἔλεγαν «Κύριε ἐλέησον»! Γιατὶ ὅπου νὰ πᾷς, παντοῦ εἶνε ὁ Θεός· «Ἐν παν­τὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας αὐτοῦ· εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον» (Ψαλμ. 102,22), λέει ἡ Ἐκκλησία μας.
——

(*) Καί αὐτὰ σήμερα τὰ σκοτώνουν μὲ τὶς ἐκτρώσεις & με χίλιους δυο ἄλλους τρόπους σωματικούς καὶ ψυχικούς!