Ο Ευαγγελιστής Μάρκος γράφοντας για ένα ρωμαϊκό και ελληνιστικό κοινό, όπου τα ζητήματα της ιδιοκτησίας και της κοινωνικής αδικίας ήταν καθημερινά, η εντολή «μὴ ἀποστερήσῃς» χτυπάει απευθείας στην καρδιά του πάθους της φιλαργυρίας.

Και εδώ έρχεται η κορύφωση: Ο νεανίσκος ισχυρίζεται ότι έχει τηρήσει όλες τις εντολές «ἐκ νεότητος μου» (Μάρκ. 10:20). Ωστόσο, όταν ο Χριστός του λέει να πουλήσει και να δώσει στους πτωχούς, αποκαλύπτεται ότι η ίδια του η ύπαρξη και η στάση απέναντι στον πλούτο είναι, στην ουσία, συνεχής πράξη αποστέρησης των πτωχών από τη βοήθεια που θα μπορούσε να τους προσφέρει. Κρατώντας όλο τον πλούτο του για τον εαυτό του.

Συμπέρασμα: Μια Πνευματική ΔιάγνωσηΗ προσθήκη της εντολής «μὴ ἀποστερήσῃς»:

1. Εμβαθύνει τον Νόμο: Πηγαίνει από το «μη κλέβεις» (αποφυγή κακού) στο «μη αποστερείς» (επιτήδευση του αγαθού).
2. Κάνει μια άμεση σύνδεση με το πάθος της φιλαργυρίας.
3. Αποκαλύπτει την πραγματική καρδιά: Ο ισχυρισμός του νεανίσκου ότι τηρεί «όλες» τις εντολές είναι επιφανειακός.

Έτσι, ο Κύριος δεν του θυμίζει απλά μια «ξεχασμένη» εντολή. Του κάνει μια πνευματική διάγνωση: «Ισχυρίζεσαι, λοιπόν, ότι τηρείς την εντολή «μὴ ἀποστερήσῃς»; Τότε γιατί ο πλούτος σου, που είναι δώρο μου, δεν φθάνει ποτέ στους πτωχούς που απεστέρησες από τη βοήθειά σου;»

Είναι μια ισχυρή προετοιμασία για την τελική εντολή: «Ύπαγε, πώλησε… και δὸς [τοις πτωχοῖς]» – που είναι η ακριβώς αντίθετη, θεραπευτική πράξη για το πάθος της αποστέρησης.

Η Ιδιαίτερη Θεραπευτική Συνταγή: «Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι»

Εδώ ο Χριστός μεταβαίνει από τη γενική νομοθεσία στην ιδιαίτερη θεραπευτική συνταγή για την ψυχή αυτού του συγκεκριμένου ανθρώπου. Η απάντησή Του είναι τριμερής:

· «Ὕπαγε, ὅσα ἔχεις πώλησον»: Αυτή δεν είναι καθολική εντολή για όλους. Είναι η πνευματική αφαίρεση του εμποδίου που σκοτώνει την ψυχή του: του πάθους της φιλαργυρίας.
· «Καὶ δὸς [τοῖς] πτωχοῖς»: Η δωρεά δεν είναι απλή φιλανθρωπία. Είναι πράξη ελεημοσύνης, που είναι φάρμακο για την ψυχή.
· «Καὶ δεῦρο, ἀκολούθει μοι»: Αυτή είναι η κυριότερη εντολή. Ο στόχος δεν είναι η φτώχεια, αλλά η κοινωνία με τον Χριστό.

Η Αγάπη και η Λύπη: «Ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτόν… ἀπῆλθε λυπούμενος»

Ο Μάρκος προσθέτει ένα καίριο στοιχείο: τη στιγμή της αγάπης: «ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτόν» (Μάρκ. 10:21). Ο λόγος του Ιησού δεν προέρχεται από σκληροκαρδία, αλλά από αμέτρητη αγάπη. Είναι η συμπόνια του Ιατρού που προτείνει μια οδυνηρή αλλά απαραίτητη εγχείρηση.

Η αντίδραση του νεανίσκου είναι τραγική:«ἀπῆλθε λυπούμενος, ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά.» (Ματθ. 19:22). Η λύπη του δεν είναι η υγιής λύπη της μετάνοιας, αλλά η πικρή λύπη της πνευματικής ήττας. Διαλέγει το δημιούργημα αντί για το Δημιουργό.Η Ολοκληρωτική Απελευθέρωση: «Παρὰ ἀνθρώποις ἀδύνατον, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά»

Η εικόνα της καμήλου που περνάει από την τρύπα της βελόνας (Ματθ. 19:24) είναι σκόπιμα υπερβολική. Απεικονίζει την απόλυτη αδυναμία του ανθρώπου να σωθεί με τις δικές του δυνάμεις. Η αντίδραση των μαθητών («Τίς ἄρα δύναται σωθῆναι;») δείχνει ότι κατανόησαν πλήρως το νόημα: η σωτηρία είναι ανθρωπίνως αδύνατη.

Ακριβώς εδώ λάμπει το μεγάλο φως του Ευαγγελίου:«Παρὰ ἀνθρώποις ἀδύνατον, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά.» (Ματθ. 19:26). Η σωτηρία δεν είναι ανθρώπινο επίτευγμα, αλλά Θείο θαύμα. Είναι η χάρη του Θεού που μπαίνει στην καρδιά και την κάνει ικανή να κάνει το αδύνατο δυνατό.

Συμπέρασμα: Πρόσκληση στη Θέωση

Το περιστατικό του πλούσιου νεανίσκου είναι μια πλήρης εικονογράφηση της ορθόδοξης οδού προς τη θέωση.

· Χριστοκεντρικό: Ο στόχος είναι η κοινωνία με τον Αγαθό Θεό
· Πνευματική Θεραπεία: Οι εντολές του Χριστού είναι ιδιαίτερες και θεραπευτικές
· Προσωπική Κλήση & Απόκριση: Ο άνθρωπος πρέπει να απαντήσει ελεύθερα
· Ελπίδα στη Χάρη: Τίποτα δεν είναι αδύνατο με τη χάρη του Θεού

Ας μην εμμείνουμε στο «τί να κάνω;» αλλά να προσευχηθούμε με το «τί να γίνω;»: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν. Απελέκησον ἀπὸ τῆς ψυχῆς μου κάθε δεσμό που με κρατά μακριά από Σένα, και χάρισε μου τη δύναμη να σε ακολουθήσω ελεύθερα, διότι παρὰ σοὶ οὐδὲν ἀδύνατον.» (…γιατί για Σένα, τίποτα δεν είναι αδύνατο.)
Αμήν.