Σύμφωνα με πληροφορίες, το θέμα των σκύλων/ζώων εξυπηρέτησης δεν ήταν στην επίσημη ημερήσια διάταξη και τα μέλη της Συνόδου αιφνιδιάστηκαν, καθώς δεν είχε γίνει καμία προηγούμενη προετοιμασία ή προκαταρκτική συζήτηση (σύνδεσμος εδώ). Εάν δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη, γιατί συζητήθηκε; Και γιατί ήταν τόσο επείγον να προστεθεί ως θέμα έκτακτης ανάγκης;  Οι Ιεράρχες δήλωσαν ότι, σε περίπτωση που τέτοιοι σκύλοι ουρούσαν ή αφόδευαν κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας ή της τέλεσης των Μυστηρίων, δεν θα τους επιτρεπόταν πλέον η είσοδος.

Τα δυσοίωνα σημάδια εμφανίστηκαν όταν ο Ελπιδοφόρος, αφού εισήγαγε πολλαπλά κουτάλια, πίεσε με τη βία τους ιερείς να ξυρίσουν τα γένια τους και να εγκαταλείψουν τις παραδοσιακές τους στολές. Αυτή δεν ήταν μια αθώα προσαρμογή στην «αμερικανική ζωή» – ήταν μια σκόπιμη προσπάθεια να σβηστούν τα ορατά σημάδια της αγιότητας . Η θέα ενός ράσου και μιας γενειάδας μαρτυρούσε πάντα τον αποχωρισμό ενός ιερέα από τον κόσμο, την ανήκωσή του μόνο στον Χριστό. Η ιστορία μας δείχνει ότι οι εξωτερικές δυνάμεις το καταλάβαιναν αυτό. Οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη απαγόρευαν στους ιερείς να περπατούν ανοιχτά με τις στολές τους. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα χλεύαζαν και καταδίωκαν τους κληρικούς για την εμφάνισή τους. Οι δυτικιστές και οι κοσμικές ελίτ προσπαθούσαν από καιρό να «κανονικοποιήσουν» τους Ορθόδοξους ιερείς ώστε να μοιάζουν με γενικούς Προτεστάντες ιερείς. Κάθε κατακτητής, κάθε εχθρός της Εκκλησίας, ήξερε από πού να ξεκινήσει: να βγάλει το ράσο, να ξυρίσει τη γενειάδα και οι επόμενοι συμβιβασμοί θα ακολουθούσαν πιο εύκολα.

Ο Ελπιδοφόρος, δυστυχώς, ανέλαβε την ίδια αποστολή εκ των έσω. Διαβρώνοντας τα εξωτερικά σημάδια της αγιότητας, προετοιμάζει το έδαφος για βαθύτερες πράξεις βεβήλωσης. Και τώρα, έκανε την επόμενη κίνησή του. Αυτή την εβδομάδα, η GOARCH ανακοίνωσε με υπερηφάνεια ότι «υιοθέτησε μια πολιτική σχετικά με τα ζώα υπηρεσίας στις εκκλησίες μας ως πρώτο βήμα για να διασφαλιστεί ότι όλες οι ενορίες είναι προσβάσιμες σε όσους πάσχουν από σωματικές αναπηρίες».

Επιφανειακά, ποιος θα μπορούσε να έχει αντίρρηση; Η συμπόνια για τα βάσανα βρίσκεται στην καρδιά της Ορθοδοξίας. Αλλά εδώ βρίσκεται η απάτη: ο ομοσπονδιακός νόμος δεν απαιτεί αυτήν την πολιτική. Ο Νόμος περί Αμερικανών με Αναπηρίες εξαιρεί ρητά τα θρησκευτικά ιδρύματα. Ο GOARCH δεν είχε καμία νομική υποχρέωση να ενεργήσει. Ωστόσο, ο Ελπιδοφόρος επέλεξε να το πράξει ούτως ή άλλως, κρυμμένος πίσω από τη γλώσσα της «προσβασιμότητας», ενώ στην πραγματικότητα παραδίδει οικειοθελώς την ιερή τάξη του ναού στις απαιτήσεις της κοσμικής ιδεολογίας.

Για δύο χιλιετίες, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει διατηρήσει ένα σαφές όριο μεταξύ του αγίου και του βέβηλου. Ο ναός είναι καθαγιασμένο έδαφος, μια εικόνα του ουρανού στη γη. Τα ζώα, όσο αγαπημένα ή χρήσιμα κι αν είναι, παρέμεναν πάντα έξω. Οι Πατέρες δεν έθεσαν αυτόν τον κανόνα από σκληρότητα, αλλά από ευλάβεια. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διακήρυξε: «Αυτός είναι ο οίκος της θεραπείας, όχι ένας τόπος αταξίας· η Εκκλησία είναι ο παράδεισος στη γη». Ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας προειδοποίησε ότι ο οίκος του Θεού πρέπει να φυλάσσεται με ζήλο, για να μην αντιμετωπίζονται τα ιερά πράγματα ως συνηθισμένα. Οι κανόνες και η παράδοση μιλούν με μία φωνή: ο ναός δεν είναι τόπος για ζώα.

Οι πιστοί ανέκαθεν υποστήριζαν όσους είχαν ανάγκη — όχι βεβηλώνοντας τον ιερό χώρο, αλλά μέσω προσωπικής βοήθειας, διακονίας και αγάπης αδελφών εν Χριστώ. Μια ενορία θα μπορούσε να είχε κινητοποιήσει ταξιθέτες, να είχε εκπαιδεύσει εθελοντές ή να είχε οργανώσει πρακτική υποστήριξη για ενορίτες με αναπηρία. Αντ’ αυτού, ο Ελπιδοφόρος επέλεξε τον εύκολο δρόμο: να αντιγράψει τη γλώσσα του εταιρικού κόσμου περί «προσβασιμότητας» και να προσαρμόσει την πρακτική της Εκκλησίας ώστε να ταιριάζει με αυτήν.

Μας λένε ότι αυτό είναι απλώς «ένα πρώτο βήμα». Και πράγματι, αυτό είναι που κάνει αυτή την ανακοίνωση πιο ανησυχητική. Αν αυτό είναι το πρώτο βήμα, ποιο είναι το δεύτερο; Εικόνες «ενημερωμένες» για συμπερίληψη; Ύμνοι ξαναγραμμένοι για να ταιριάζουν στις ευαισθησίες της στιγμής; Κάθε πράξη εκκοσμίκευσης εισάγεται ως μια μικρή προσαρμογή, μια ποιμαντική χειρονομία. Αλλά συνολικά, σχηματίζουν μια πορεία προς την αποαγιοποίηση.

Ο Ελπιδοφόρος δεν οδηγεί τους πιστούς προς τον Χριστό. Αναδιαμορφώνει την Εκκλησία σε μια ΜΚΟ με άμφια, ένα προνόμιο πολιτικής ορθότητας ντυμένο με λειτουργικά άμφια. Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν το κάνει αυτό σκόπιμα. Το ερώτημα είναι για πόσο καιρό θα το ανεχθούν οι πιστοί.

Ήρθε η ώρα τα ενοριακά συμβούλια, ο κλήρος και οι λαϊκοί να αντισταθούν. Πρέπει να φυλάξουμε τους ναούς μας από κάθε εισβολή που τους αφαιρεί την ιερότητά τους. Πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά, να υπενθυμίσουμε στις κοινότητές μας τους κανόνες και να αρνηθούμε να δεχτούμε αποφάσεις που μετατρέπουν τον Οίκο του Θεού σε σκηνή πολιτικής μόδας. Ας υποθέσουμε ότι ο Ελπιδοφόρος επιμένει να σύρει τον GOARCH στο δρόμο της εκκοσμίκευσης. Σε αυτή την περίπτωση, είναι ευθύνη των πιστών να παραμείνουν σταθεροί, να διατηρήσουν ό,τι μας έχει παραδοθεί και να υπερασπιστούν την αγιότητα της Εκκλησίας μας.

15 Σεπτεμβρίου 2025, n.stamatakis@aol.com www.helleniscope.com

ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ: Οι απόψεις και οι δηλώσεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο αποτελούν συνταγματικά προστατευόμενες απόψεις του συγγραφέα.

https://www.helleniscope.com/2025/09/15/service-animals-in-churches-elpidophoros-latest-attempt-toward-de-sanctification/