Περιληπτικὲς μεταγλωττίσεις
Καιροὶ Ἀποκαλύψεως

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΜΒ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2691

Κυριακὴ Α΄ Λουκᾶ, 28 Σεπτεμβρίου 2025
Συντάκτης (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

Α΄. Το ἠλεκτρονικο φακελλωμα και ὁ ἀριθμος 666

(τὸ ἀνάγνωσμα τοῦτο εἶνε παλαιό, σαράντα ἐτῶν· τὸ νόημά του ὅμως μπορεῖ νὰ ῥίξῃ φῶς στὴν ἐποχή μας)

«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος
ἔρχεται, καὶ νῦν ἀν­τίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν·
ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν» (Α΄ Ἰω. 2,18)

Ἡ ζωή μας, ἀγαπητοί μου, ἐπάνω στὸν πλανήτη αὐτὸν τῆς Γῆς, καὶ 100 ἀκόμη χρόνια ἂν διαρκέσῃ, εἶνε μικρή, πολὺ μικρὴ ἐν συγκρίσει μὲ τὴν αἰωνιότητα. Ἡ αἰωνιότης εἶνε σὰν ὠκεανὸς βαθὺς καὶ ἀπέραντος, ἐνῷ ἡ ζωή μας εἶνε σὰν μιὰ σταγόνα μπροστά του.
Μεγάλο τὸ μυστήριο τοῦ χρόνου, ὁ ὁποῖος διακρίνεται σὲ παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον. Ὡς πρὸς τὸ παρελθόν, ἡ περιέργειά μας προσπαθεῖ νὰ ἐξακριβώσῃ τί συν­έ­βη μελετώντας ἀρχαῖα βιβλία, παπύρους καὶ περγα­μηνές, ἐ­ρευ­νᾷ μνημεῖα καὶ τάφους, ἐξετάζει τὰ γεωλογικὰ στρώ­ματα … Παρ᾽ ὅλ᾽ αὐτά, ποιός ἐπιστήμονας μπορεῖ νὰ καυχηθῇ ὅτι γνωρίζει τέλεια τὸ παρελθόν; Βαθὺ σκοτάδι καλύπτει ἰδίως τὶς ἀρχὲς τῆς δημιουργίας τῆς Γῆς καὶ τῶν ἄλλων οὐρανίων σωμάτων. Ὡς πρὸς τὸ μέλλον τώρα, τὸ σκοτάδι τῆς ἀγνοίας εἶνε ἀδιαπέραστο. Ποιός σο­φὸς μπορεῖ νὰ μᾶς πῇ τί θὰ συμβῇ μετὰ ἀπὸ 100 χρόνια στὸν πλανήτη μας; Ὄχι μετὰ ἀπὸ 100 χρόνια, ἀλλὰ ἀγνοοῦμε ἀκόμη καὶ τί θὰ συμβῇ ὕστερα ἀπὸ λίγα λεπτὰ τῆς ὥρας. Ἐκεῖ ποὺ κάθεσαι ἀμέριμνος κι ἀπολαμ­βάνεις τὰ ἀγαθά σου καὶ κάνεις σχέδια, αἴφνης γίνεται σεισμός, καὶ μία μεγάλη καὶ ὡραία πόλις καταστρέφεται. Ἡ ἐπιστήμη ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τοὺς σεισμούς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μέ­τρησι καὶ τὴν περιγραφή, καμμία πρόγνωσι δὲν μπορεῖ νὰ κάνῃ. Μόνο τὰ σκυλιά, μὲ τὴ δυνατὴ ἀκοὴ ποὺ τὰ ἔχει προικίσει ὁ Μεγαλοδύναμος, κάτι αἰ­σθάνονται ἀπὸ τὸν πρὸ τοῦ σεισμοῦ θόρυβο τῆς γῆς καὶ γαυγίζουν ἀνήσυχα.
Τί ἐπιφυλάσσει τὸ μέλλον;Παρ᾽ ὅλο ὅμως τὸ πυκνὸ πέπλο ποὺ καλύπτει τὸ μέλλον, ὁ ἄνθρωπος δὲν παύει ν᾽ ἀτενίζῃ πρὸς αὐτό, τὸ κον­­τινὸ καὶ τὸ μακρινὸ μέλλον, καὶ νὰ ζητάῃ νὰ δῇ κάποια ἀ­κτίνα φωτός. Τὴν περιέργεια αὐτὴ ἐκμεταλλεύον­ται τὰ ὄργανα τῆς μαν­τείας καὶ μαγείας. Ἡ ἀρχαία μαν­τεία καὶ ἡ μαγεία ἐμφανίζονται σήμερα μὲ τὸν «ἐπιστημονικὸ» μανδύα τῆς ἀστρολογίας, τῆς οἰωνοσκοπίας καὶ τοῦ πνευματισμοῦ (μέντιουμ)· δροῦν, καὶ ἡ πελατεία τους διαρκῶς αὐξάνει. Ὅλοι ζητοῦν νὰ μάθουν τὸ μέλλον τῆς ἀτομικῆς, τῆς οἰκογενειακῆς καὶ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς.
Τὸ μέλλον ἐν τούτοις παραμένει ἄ­γνωστο. Ἡ ἀνθρώπι­νη διάνοια, παρὰ τὶς τόσες πτήσεις της, εἶνε πεπερασμένη. Καὶ ὁ μεγαλύτερος ἐπιστήμονας ὡς πρὸς τὸ μέλλον δὲν γνωρίζει τίποτε περισσότερο ἀπὸ ἕνα κοινὸ ἄνθρωπο.
Τὸ μέλλον, ὄχι μόνο σὲ γενικὲς γραμμὲς ἀλλὰ μέχρι καὶ τὶς ἐλάχιστες λεπτομέρειες, τὸ γνωρίζει ἕνας καὶ μόνο· καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ παντοδύναμος, πάνσοφος καὶ πανά­γαθος Δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος, ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου κόσμου. Μπροστά του παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον εἶνε ἀνοιχτὰ καὶ διαφανῆ. Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό; Μυστήριο, ποὺ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ καταλάβῃ, καὶ μόνο μὲ τὴ μυστικὴ κεραία τῆς πίστεως κάπως τὸ συλλαμ­­βάνει. Ὁ Θεός, ποὺ γνωρίζει τὰ πάντα, σὲ ὡρισμένα ἐκ­λε­κτὰ πνεύματα, λόγῳ τῆς ἁγιότητός τους, τοὺς δίνει τὸ προ­φητικὸ χάρισμα, γιὰ νὰ δοῦν διὰ τῆς πνευματικῆς καὶ ὑ­περφυσικῆς ὁράσεως τί θὰ συμβῇ στὸ μέλλον. Ὅ,τι δὲν μποροῦν νὰ δοῦν τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων, τὸ βλέ­πουν οἱ «ὁρῶντες», οἱ προφῆται, καὶ τὸ διατυπώνουν μὲ γλῶσσα ἀνθρώπινη, ἡ ὁποία ὅμως σὲ ὡρισμένες περιπτώσεις ἀδυνατεῖ νὰ ἐκφράσῃ ὅ,τι εἶδαν καὶ ἄκουσαν ἐ­κεῖνοι στὰ μεγαλοπρεπῆ καὶ φοβερὰ ἐκεῖνα ὁράματά τους. Προφητεύουν ὄχι ἁπλῶς γεγονότα ποὺ θὰ συμβοῦν μετὰ ἀπὸ ἑκατοντάδες ἐτῶν, ἀλλὰ καὶ θαύματα, τὰ ὁποῖα ἡ ἀν­θρώπινη διανοία ἦταν ἀδύνατον νὰ ἐπινοήσῃ, ὅπως εἶνε π.χ. ἡ ἐκ παρθένου γέννησις τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί, ὅπως λέει κάποιος σοφός, «ἐὰν τὸ νὰ προφητεύῃ κανεὶς ἕνα ἱστορικὸ γεγονὸς εἶνε θαῦμα, τότε τὸ νὰ προφητεύῃ ὑπερφυσικὰ θαύματα εἶνε θαῦμα θαυμάτων».
Ὑπάρχουν προφῆτες, ποὺ ἔζησαν στὰ χρόνια τῆς παλαιᾶς διαθήκης καὶ προφήτευσαν τὴν ἔλευσι καὶ τὴ ζωὴ τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ πληροφορίες ὄχι μόνο γενικὲς ἀλλὰ καὶ μὲ λεπτομέρειες καταπληκτικές· καὶ ἡ ἐκπλήρωσι τῶν προφητειῶν αὐτῶν ἀποτελεῖ τρανὴ ἀπόδειξι τῆς θεοπνευστίας τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ προφῆτες στὰ χρόνια τῆς καινῆς διαθήκης, οἱ ὁποῖοι προφητεύουν τὰ μέλλοντα νὰ συμβοῦν κατὰ τὴ διαδρομὴ τῶν μετὰ Χριστὸν αἰώνων. Τὸ προφητικὸ χάρισμα εἶχαν ὅλοι οἱ ἀπόστολοι, ἀλλὰ περισσότερο ἀπ᾽ ὅλους ὁ κορυφαῖος Παῦλος καὶ ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου Ἰωάννης ὁ εὐαγγελιστής, ὁ ὁποῖος ἔγραψε καὶ ὁλόκληρο προφητικὸ βιβλίο, τὴν Ἀποκάλυψι.
Ἀπαντᾷ ἡ Ἀποκάλυψις
Ἀποκάλυψις· τί φοβερὸ βιβλίο! Ἀνοίγοντας τὸ βιβλίο αὐτὸ καὶ μελετώντας το μὲ πίστι, νομίζουμε ὅτι βρισκόμα­­στε καθισμένοι σὲ ἕνα παγκόσμιο θέατρο. Ἐπάνω στὴ σκηνή του ὡς κύριο πρόσωπο παρουσιάζεται τὸ «ἐ­σφα­γμένον ἀρνίον» (Ἀπ. 5,6,12· 13,8), ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, σὲ ὅλη τὴν ἐκθαμβωτικὴ μεγαλοπρέπειά του. Τὸν συνοδεύει πλῆθος ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, μαρτύρων καὶ ἡ­ρώων, καὶ διεξάγει πόλεμο ἀδιάλειπτο κατὰ τῶν σκοτει­νῶν δυνάμεων, οἱ ὁποϊες ἀναδύονται σὰν ἀνήμερα θηρία καὶ μὲ λύσσα ἐπιτίθενται κατὰ τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ. Τί τρομερὴ πάλη! Ἀκούγονται σάλπιγγες. Ἀστράφτει καὶ βροντᾷ ὁ οὐρανός. Βασίλεια πέφτουν. Πόλεις καταστρέφονται κ᾽ ἐξαφανίζονται. Ἡ φύσι ἀναστατώνεται. Σεισμοὶ σείουν τὸν πλανήτη καὶ ἡφαίστεια ἐκρήγνυνται. Φωτιὰ καὶ χαλάζι πέφτουν ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἔρχεται στι­γμὴ ποὺ ὁ θεατὴς μένει ἔντρομος ἀπὸ ὅσα βλέπει κι ἀ­κούει· φαίνεται ὅτι τὸ κακὸ θριαμβεύει, ὁ σατανᾶς νικᾷ, τὰ ἄ­γρια θηρία ἐπικρατοῦν. Ἀλλὰ στὸ τέλος τὰ θηρία, ποὺ συμβολίζουν τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις, δὲν νικοῦν· νικᾷ τὸ ἐσφαγμένο Ἀρνίο, ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ γιὰ τὴ νίκῃ του ἀκούγονται παιᾶνες στὸν οὐρανό.
Παρήγορο βιβλίο ἡ Ἀποκάλυψις γιὰ κάθε πιστὸ ποὺ ἀγωνίζεται σκληρὰ τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως καὶ ἀρετῆς μέσα στὸ σύγχρονο κόσμο. Στὴν Ἀποκάλυψι βέβαια, λόγῳ τῆς συμβολικῆς κυρίως γλώσσης ποὺ μεταχειρίζεται ὁ θεόπνευστος συγγραφεύς, πολλὰ σημεῖα φαί­νονται δυσκατανόητα καὶ δυσερμήνευτα, καὶ γι᾽ αὐτὸ μεγάλοι πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας ἀπέφυγαν νὰ τὰ ἑρμηνεύσουν. Ἀλλ᾽ ὅπως πολλὲς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐνῷ φαίνονταν ἀκατάληπτες, βρήκαν τὴν ἑρμηνεία τους κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἔτσι καὶ οἱ προφητεῖες τῆς Ἀποκαλύψεως, μολονό­τι σήμερα φαίνονται δυσερμήνευτες καὶ ἀκατάληπτες, ἐν τούτοις σὺν τῷ χρόνῳ ὑπὸ τὸ φῶς τῶν ἐξελισσομένων γεγονότων τῆς ἱστορίας θὰ βροῦν τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία τους ὅταν θὰ πλησιάσουν οἱ ἡμέρες ἐκεῖνες στὶς ὁποῖες ἀναφέρονται. Ἕνα παράδειγμα. Στὴν Ἀποκάλυψι (κεφ. 9, στίχ. 1-10) γίνεται λόγος γιὰ ἀκρίδες, ποὺ θὰ ἔχουν «θώρακας ὡς θώρακας σιδηροῦς» καὶ «ἡ φωνὴ τῶν πτερύγων αὐτῶν ὡς φωνὴ ἁρμάτων ἵππων πολλῶν τρεχόντων εἰς πόλεμον». Ποιές εἶνε οἱ «ἀκρίδες» αὑτές; Πολλὴ καὶ μεγάλη ἡ συζήτησι μεταξὺ τῶν ἑρμηνευτῶν στοὺς περασμένους αἰῶνες. Ἀλλὰ νομίζω ὅτι τὴν καλύτερη ἑρμηνεία τὴν ἔδωσε ἕνα μικρὸ παιδὶ τῆς ἐπαρχίας Κοζάνης· αὐτὸ ἦταν στὸ χωράφι μὲ τοὺς γονεῖς του, κι ὅταν εἶδε γιὰ πρώτη φορὰ στὸν οὐρανὸ ἕνα σμῆνος ἀεροπλάνων φώναξε· «Μάνα, καρκαλέτσια!». Στὴ γλῶσσα τοῦ λαοῦ τῆς περιοχῆς αὐτῆς «καρκαλέτσια» λέγονται οἱ ἀκρίδες. Στὸν μικρὸ αὐτὸν τὰ ἀεροπλάνα φάνηκαν σὰν ἀκρίδες· ἀλλὰ τί ἀκρίδες· «ἀκρίδες» Ἀποκαλύψεως! (βλ. στὸ βιβλίο μας, Τὰ τέσσαρα χρώματα, Ἀθῆναι 1955, σ. 7).
Ἡ προφητεία γιὰ τὸν ἀντίχριστο
Μία ἀπὸ τὶς προφητεῖες τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶνε καὶ ἡ προφητεία γιὰ τὸν ἀντίχριστο. Γιὰ τὸν ἀντίχριστο μιλᾶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ὁ Παῦ­λος στὴν Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή (2,2-4), ὁ Ἰωάννης στὴν Α΄ καθολικὴ Ἐπιστολή του (2,18) καὶ στὴν Ἀποκάλυψι (κεφ. 13ο). Ὁ ἀντίχριστος ζωγραφίζεται ὡς «τὸ θηρίον τὸ ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ ἔχον κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ καὶ ἐλάλει ὡς δράκων» (Ἀπ. 13,11). Ἀλλὰ ποιός εἶνε ὁ Ἀντίχριστος;
Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὸ ῥητὸ ποὺ εἴπαμε στὴν ἀρχὴ κάνει διάκρισι μεταξὺ πολλῶν ἀντιχρίστων καὶ ἑνὸς κατ᾽ ἐξοχὴν ἀντιχρίστου. Ἀντίχριστος γενικὰ ὀνομάζεται καθένας ποὺ ἀρνεῖται τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί, μολονότι παρουσιάζεται σὰν ἀρνάκι μιλώντας γιὰ θεϊκὰ πράγματα, ἐν τούτοις εἶνε λύκος κρυμμένος, ποὺ μὲ γλῶσσα ἀπατηλὴ προσπαθεῖ νὰ παρασύρῃ τοὺς πιστούς. Εἰδικώτερα ὅμως ἀντίχριστος ὀνομάζεται καθένας ποὺ καταπολεμεῖ τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ ποὺ συνεχίζεται στὴν Ἐκκλησίᾳ. Τέτοιοι ἀντίχριστοι ὑπῆρξαν πολλοί, ὅπως βλέπει κανεὶς μέσα στὴν ἱστορίᾳ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν πάντοτε· τελευταῖα ἀντίχριστοι –ἀρνάκια στὴν ἐμφάνισι ἀλλὰ λύκοι στὴν πρα­­γματικότητα– εἶνε οἱ χιλιασταὶ ἢ ψευδο-μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ· ἡ γλῶσσα τους φαίνεται μελιστάλακτη, ἀλλὰ κάτω ἀπὸ τὸ μέλι, τὶς «ἁγιογραφικές» τους ὁμιλίες, κρύβεται τὸ δηλητήριο τῆς φοβερῆς αἱρέσεως ποὺ ἀρνεῖται τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ καθὼς καὶ ἄλλες ἀλήθειες τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ἀντίχριστος ἦταν καὶ ὁ Γάλλος λογοτέχνης ῾Ρενὰν καὶ ὁ Γερμανὸς φιλόσοφος Νίτσε, οἱ ὁποῖοι περι­έρ­γως ἔγραψαν βιβλία μὲ τὸ τίτλο «Ἀντίχριστος», ἀρνούμενοι τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Στὴν κατηγορία τῶν ἀντιχρίστων κατατάσσεται καὶ ὁ δικός μας λογοτέχνης Καζαν­τζάκης, ὁ ὁποῖος στὰ ἔργα του μὲ τὸ στόμα ἄλλων ἀντιχρίστων, πλασμάτων τῆς νοσηρῆς φαντασίας του, ἐκστομίζει χυδαιότατες ὕβρεις ἐναντίον τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ προκαλοῦν τὴ φρίκη. Ἀντίχριστοι…
Ἀλλὰ πλὴν τῶν ἀντιχρίστων αὐτῶν, ὅταν θὰ πλησιάζῃ ἡ συντέλεια τῶν αἰώνων, ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικώτερα σημεῖα τῶν καιρῶν θὰ εἶνε ὁ κατ᾽ ἐξοχὴν ἀντίχριστος· ἕνα πρόσωπο δηλαδή, στὸ ὁποῖο θὰ συγκεντρωθῇ κάθε εἶδος κακίας σὲ ὑπέρτατο βαθμό, τὴν ὁποία θὰ προσπα­θῇ νὰ καλύψῃ μὲ μανδύα ὑποκρισίας καὶ νὰ ἐμφανισθῇ σὰν ἄλλος μεσσίας, καὶ μὲ τὰ ἀπατηλὰ κηρύγματά του θὰ παρασύρῃ πολὺ λαὸ μὲ τὸ μέρος του. Αὐτός, φτάνοντας σὲ βάθος κακίας καὶ σὲ ὕψος ἀλαζονείας, θὰ κηρύξῃ τὸν ἐαυτό του ὡς θεό, θὰ στήσῃ τὸ θρόνο του μέσα στὸ ναό, ὡς «βδέλυγμα ἐρημώσεως» (Δαν. 9,27 = Ματθ. 24,15. Μᾶρκ. 13,14), θ᾽ ἀναγ­­κά­ζῃ μὲ τὴ βία ὅλους νὰ τὸν προσκυνήσουν καὶ θ᾽ ἀ­πειλῇ ὅποιον ἀρνεῖται νὰ σκύψῃ μπροστά του.
Ὁ ἀριθμὸς χῖ ξῦ σῖγμα-ταῦ (χξς΄) = 666
Ὅσοι δὲν θὰ θελήσουν νὰ προσκυνήσουν τὸν ἀντίχριστο, ὅπως θὰ συνιστᾷ ἐπίμονα ὁ ψευδοπροφήτης ποὺ θὰ τὸν συνοδεύῃ, ὁ οὕτως εἰπεῖν ὑπασπιστής του, τὸ ἄλλο θηρίο τὸ «ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς» (Ἀπ. 13,11), θὰ ἐξοντωθοῦν. Ἂν θέλουν ν᾽ ἀποφύγουν τὴν ἐξόντωσι, θὰ πρέπῃ στὸ δεξί τους χέρι ἢ στὸ μέτωπο νὰ δεχτοῦν νὰ χαραχθῇ «χάραγμα», τὸ ὄνομα τοῦ ἀντιχρίστου ἢ ὁ ἀριθμὸς τοῦ ὀνόματός του. Κλείνοντας τὴν προφητεία αὐτὴ περὶ ἀντιχρίστου ὁ ἱερὸς συγγραφεὺς λέει· «Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀρι­θμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς΄» (ἔ.ἀ. 13,18).
Τὸ ὄνομα τοῦ ἀντιχρίστου δὲν ἀναφέρεται, ἀλλ᾽ ὑποδηλώνεται μὲ τὰ τρία γράμματα τῆς ἑλληνικῆς ἀλφαβήτου χῖ ξῦ σῖγμα-ταῦ, χξς’, τὰ ὁποῖα ὡς σύμβολα ἑλληνικῆς ἀριθμήσεως δίνουν τὸν ἀριθμὸ 666.
Τίνος ὅμως ὀνόματος τὰ γράμματα δίνουν ὡς ἄθροισμα τὸν ἀ­ριθμὸ 666; Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ δόθηκαν ποικίλες ἀ­παν­τήσεις. Γιατὶ τὸν ἀριθμὸ 666 δὲν δίνει μόνο ἕνα ὄνομα· πολλὰ ὀνόματα ἡγεμόνων, βασιλέων, αὐτοκρατό­ρων, αἱρετικῶν καὶ παπῶν, ποὺ ἐμφανίστηκαν στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, δίνουν αὐτὸ τὸν ἀριθμό. Σκοτεινὸς λοιπὸν εἶνε ἐ­δῶ ὁ λόγος, καὶ περιμένει τὸν κατάλληλο καιρὸ γιὰ νὰ ἑρ­μηνευθῇ ὀρθά. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἕ­νας ἀπὸ τοὺς ἐπιφανεῖς πατέρες καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος ἐπίσκοπος Λουγδού­νου, ποὺ ἀσχολήθηκε μὲ τὸν ἀντίχριστο, ἀφοῦ ματαίως προσπάθησε νὰ δώσῃ λύσι στὸ πρόβλημα καὶ μὴ βρίσκοντας ἱκανοποιητικὴ ἀπάντησι λέει·
«Ἀσφαλέστερο καὶ ἀκινδυνότερο εἶνε τὸ νὰ περιμένου­με τὴν πραγματοποίησι τῆς προφητείας, παρὰ νὰ προσπαθοῦμε πρὶν τὴν ὥρα νὰ μαντεύσουμε τὸ νόημά της… Ἐμεῖς», λέει, «δὲν θ᾽ ἀποτολμήσουμε νὰ ποῦμε κάτι αὐθεν­τικὰ γιὰ τὸ ποιός ὑποδηλώνεται κάτω ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ χξς΄. Ἕνας μόνο γνωρίζει· ὁ Ἰωάννης δὲν ἔκρινε καλὸ νὰ τὸ φανερώσῃ στὴν ἐποχή του. Θὰ φανερωθῇ ἐν καιρῷ» (σ. 412).
Ἀκολουθώντας, λοιπόν, κ᾽ ἐμεῖς τὴ γνώμη τοῦ ἱεροῦ πα­τρὸς ἀποφεύγουμε νὰ ῥιψοκινδυνεύσουμε, νὰ κατονομάσουμε δηλαδὴ ποιός εἶνε ὁ ἀντίχριστος. Μποροῦμε ὅμως νὰ ποῦμε, ὅτι βρισκόμαστε σὲ περίοδο, ἂν ὄχι τοῦ ἀντιχρίστου, πάντως σὲ περίοδο προδρόμων τοῦ ἀντιχρίστου, προσώπων καὶ πρα­γμάτων δηλαδὴ ποὺ μᾶς προειδοποιοῦν ὅτι πλησιάζει ἡ ἄφιξί του. Ἡ προφητεία, ὡς λόγος θεόπνευστος, ὁ­πωσδήποτε θὰ πραγματοποιηθῇ ἐν καιρῷ.
Γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ τὸ θέμα αὐτό, «τὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλλωμα καὶ ὁ ἀριθμὸς 666», θὰ συνεχίσουμε σὺν Θεῷ μιὰ ἄλλη Κυριακή.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πρῶτο μέρος ἄρθρου ποὺ δημοσιεύθηκε σὲ καθαρεύουσα γλῶσσα στὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα» (φ. 449/ 1987), ἐκτυπώθηκε σὲ μικρὸ τεῦχος καὶ ἀναδημοσιεύθηκε στὸ βιβλίο Καιροὶ Ἀποκαλύψεως (Ἀθῆναι 1991, 19983, σσ. 68-93). Διαίρεσις, μετονομασία, μεταγλώττισις 25-6-2025.