ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Ζ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ [:Λουκά 8,5-15]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, με θέμα:

«ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΜΑΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 13-10-1991], [Β253, β΄έκδοσις]

Αγαπητοί μου, ο άνθρωπος επλάσθη για να ζήσει. Να ζήσει αιωνίως. Και για να ζήσει, πρέπει να φάει. Γι’αυτό και ο Θεος ετοποθέτησε τον άνθρωπο στον Παράδεισον, που ήτο κατάφυτος από καρποφόρα δέντρα, για να έχει να τρώγει για να ζήσει.Ο άνθρωπος, όμως, συνίσταται από το σώμα και από την ψυχή. Και συνεπώς η ψυχή πώς θα τραφεί; Γι’αυτό ο Κύριος είπε στον πειραστή, στον διάβολον: «Οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ (:Δεν θα ζήσει ο άνθρωπος μόνον με το ψωμί, αλλά και με κάθε λόγο του Θεού που βγαίνει από το στόμα Εκείνου)». Κι ο λόγος αυτός του Θεού, που θα έτρεφε τους πρωτοπλάστους, ήταν η εντολή μη βρώσεως από τον καρπόν ενός ορισμένου και συγκεκριμένου δένδρου.
Ο λόγος, λοιπόν, του Θεού τρέφει την ψυχήν. Η εντολή του Θεού τρέφει την ψυχήν. Αντιθέτως εάν ο λόγος του Θεού δεν υπάρχει ή δεν γίνεται δεκτός από τον άνθρωπον, τότε η ψυχή πεθαίνει. Πεθαίνει… όχι γίνεται μηδέν, αλλά πεθαίνει με την έννοια ότι χωρίζεται από τον Θεό. Δεν έχει τη ζωή.
Αλλά επειδή ο Αδάμ δεν ετράφη πνευματικά, επειδή παρέβη την εντολήν του Θεού, γι’αυτό και πέθανε κι αυτός και οι απόγονοί του. Έκτοτε το ανθρώπινον γένος έμεινε στην πνευματική λιμοκτονία. Γι’αυτό τώρα από αγάπη έρχεται ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος για να θρέψει τις ανθρώπινες ψυχές. Και σημειώνει ο ιερός Ευαγγελιστής στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, που είναι η παραβολή του σπορέως: «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». «Βγήκε εκείνος που βγαίνει, για να σπείρει τον σπόρο του». Και ο σπόρος του Χριστού είναι ο λόγος του Θεού. Και ο σπόρος αυτός του Θεού, άλλοτε μεν προσφέρεται ως άρτος, αλλά και ως νερό άλλοτε· και ως κρασί· και σαν μαχαίρι προσφέρεται. Και σαν πλούτος· και σαν χαρά· και σαν φως· και σαν ζωή αιώνιος. Και πολλά άλλα σπουδαία και πολυτελή περιέχει ο λόγος του Θεού, που καθιστούν τον άνθρωπον, όπως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, «πολυτελή» ενώπιον του Θεού.
Ο λόγος του Θεού, λοιπόν, είναι πολλά. Ο Λόγος του Θεού είναι το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος. Και ομίλησε σε μας. Και όταν λέμε: «ο λόγος του Θεού», δεν είναι κάτι το αφηρημένον. Πίσω από αυτό που λέμε: «ο Λόγος του Θεού» είναι η υπόστασις του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Ο Θεός Λόγος. Λέμε ότι ο Λόγος του Θεού εκδικείται ή ευλογεί. Όχι αυτός καθ’ εαυτόν ο λόγος, ως… να το πω έτσι απλοελληνικά, κουβέντα, αλλά το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος.
Έτσι ο Λόγος του Θεού, αγαπητοί, που τον παίρνομε ως ρήμα Θεού… ρήμα, διακρίνω γιατί Λόγος και λόγος είναι ίδια λέξις, γι’αυτό διακρίνω, ο Λόγος του Θεού που προσφέρεται, προσφέρεται σε μας ως ρήμα, αλλά και ως πρόσωπον. Και τα δυο. Ο Λόγος, λοιπόν, του Θεού είναι άρτος. Άρτος ζωντανός. Λέει ο ίδιος ο Κύριος: «Ἐγὼ εἰμὶ ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς». Και ακόμη: «Ὁ ἐρχόμενος πρός με οὐ μὴ πεινάσῃ». « Αυτός που έρχεται σε μένα, δεν θα πεινάσει. Θα του δώσω τον εαυτόν μου να φάγει και δεν θα πεινάσει». Και ο Λόγος του Θεού είναι πραγματικός, είναι σωστός, είναι σίτος. Δεν είναι άχυρον. Όπως είναι άχυρο οι φιλοσοφίες και οι θεωρίες και οι πολυλογίες των ανθρώπων του κόσμου τούτου. Ο Λόγος του Θεού είναι στερεά τροφή, είναι γερό ψωμί. Τρέφει, αυξάνει. Έτσι πολλές φορές, όταν ανοίγομε την Αγία Γραφή και λέμε: «Εδώ υπάρχει ψωμί, γερό ψωμί, που τρέφει και αυξάνει και συντηρεί». Γι’αυτό εκείνος που μελετά τον λόγο του Θεού όχι μόνον συντηρείται, αλλά και ωριμάζει. Όπως είναι η τροφή στο νήπιο. Γι’αυτό λέγει ένας άγγελος εις τον ευαγγελιστή Ιωάννη στην Αποκάλυψη: «Πάρε», λέγει, «αυτό το βιβλαρίδιον, το βιβλιαράκι, λάβε και κατάφαγε αυτό. Πάρ’ το και φάτο». Το λέμε, ξέρετε και στη γλώσσα μας τη νεοελληνική αυτό. Λέμε: «Το ΄φαγα το βιβλίο αυτό». Δηλαδή το καταμελέτησα. Πρέπει να καταμελετούμε τον λόγο του Θεού. Όχι απλώς να το διαβάζομε και να το παρερχόμεθα έτσι επιφανειακά, χωρίς να βαθαίνομε, χωρίς να καταπίνομε, να «τρώμε» τον λόγο του Θεού.
Ακόμη ο λόγος του Θεού είναι οίνος, είναι κρασί. Και ο οίνος «εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου», εάν ο άρτος στηρίζει. Ο οίνος ευφραίνει, ευχαριστεί. Όταν οι μαθηταί γέμισαν από Πνεύμα Άγιον την ημέραν της Πεντηκοστής, γέμισαν από ενθουσιασμό, γέμισαν από μία μέθη ενθουσιαστική. Και βγήκαν και κήρυξαν, χωρίς κανέναν να φοβούνται, με θάρρος, με ορμή, ώστε οι Εβραίοι να πουν: «Α! –περιφρονητικά- Γλεύκους, μεμεστωμένοι, εἰσίν (:Πρωί πρωί ήπιαν κρασί και μέθυσαν)». Και λέει ο Απόστολος Πέτρος: «Πρωί δεν πίνει κανείς κρασί για να μεθύσει. Αλλά είναι οι εκδηλώσεις του Αγίου Πνεύματος. Είναι ο λόγος του Θεού που μας γέμισε με αυτόν τον ενθουσιασμό». Πράγματι ο άνθρωπος ευφραίνεται από τον λόγο του Θεού και μοιάζει σαν μεθυσμένος. Μάλιστα όταν βρει κάτι μέσα στον λόγο του Θεού, πραγματικά μοιάζει σαν μεθυσμένος. Δεν λογαριάζει τον άλλον, τους άλλους, το περιβάλλον. Είναι γνωστό ότι οι μεθυσμένοι δεν λογαριάζουν εάν τους κοροϊδεύουν οι άλλοι άνθρωποι ή όχι. Μένουν στο αγαπημένο τους κρασί. Μεθούν. Δεν λογαριάζουν τίποτε.
Έτσι και ο Αρχιμήδης, όταν ανακάλυψε εκεί που έκανε το μπάνιο του, την άνωση των σωμάτων μέσα στο νερό, επειδή ήτο παρατηρητικός, γέμισε τόση χαρά, ώστε γυμνός βγήκε από το μπάνιο και έλεγε εκείνο το «Εὕρηκα, εὕρηκα». «Το βρήκα, το βρήκα…». Και ο πιστός, όταν βρει τον Χριστό, δεν μπορεί να κρυφτεί: «Τον βρήκα! Τον βρήκα!» θα φωνάζει και θα λέει όλο και περισσότερο. Και θα μεθά. Πραγματικά θα μεθά και θα γεμίζει από ενθουσιασμό, χωρίς να λογαριάζει οι άλλοι άνθρωποι πώς τον βλέπουν. Ξέρετε, άμα κάνομε τον σταυρό μας και κρυβόμαστε, σημαίνει ότι λογαριάζομε τους άλλους. Δεν μεθύσαμε… Άμα μεθύσεις, δεν λογαριάζεις τα σχόλια του κόσμου τούτου. Ο Παύλος είχε μεθύσει. Δεν λογάριαζε τι του έλεγαν. Δεν τον ενδιέφερε τι του έλεγαν. Ήταν μεθυσμένος από τον λόγο του Θεού. Ο Παύλος, ο μέγας Παύλος μεθυσμένος από τον λόγο του Θεού.
Αλλά ακόμη ο λόγος του Θεού είναι και «ὕδωρ ζῶν». Δηλαδή φρέσκο νερό. Όπως το αντλούμε από ένα πηγάδι ή από μια πηγή. Ο Κύριος το είπε: «Ὃς δ’ ἂν πίη ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήση εἰς τὸν αἰῶνα». «Αυτός που θα πιει από το νερό που Εγώ θα του δώσω, ποτέ δεν θα διψάσει». Και ποιος είναι το νερό; Ο ίδιος ο Χριστός. Ο Λόγος του Θεού. Έτσι ικανοποιείται η δίψα της αληθείας. Είναι μεγάλο πράγμα, όταν οι άνθρωποι μες στην Ιστορία εδίψησαν την αλήθειαν. Δεν μπόρεσαν να την βρουν. Γιατί δεν ήπιαν το νερό, που είναι ο Χριστός. Δεν πραγμάτωσαν μέσα τους, δεν ενσωμάτωσαν τον λόγο του Θεού, ο οποίος είναι νερό που ξεδιψά τον άνθρωπο όταν το πίνει κι έτσι έχει μίαν ανάπαυσιν μεταφυσικήν. Βλέπετε τους ανθρώπους, πω, πω, ακούω πολλές φορές, διαβάζω, ψάχνουν, ψάχνουν στα ψίχουλα της φιλοσοφίας και της ανθρωπίνης λογικής! Δίπλα τους είναι η πηγή, το νερό, ο Χριστός και δεν πίνουν. Και ψάχνουν και ψάχνουν στην Αστρολογία, στην Μαγεία, στην Φιλοσοφία. Ψάχνουν. Ταλαίπωροι που είναι οι άνθρωποι! Και δίδει αυτό το νερό, ξεδιψά μάλλον, αυτήν την μεταφυσική δίψα του ανθρώπου και παίρνει την απάντηση «Ποιος είμαι και πού πηγαίνω». Και αναπαύεται.
Ακόμη, ο λόγος του Θεού είναι μάχαιρα, είναι μαχαίρι. Ναι! Λέγει στην προς Εβραίους ο Απόστολος, 4,12: «Ζῶν γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ -Είδατε; Ζωντανός…- καὶ ἐνεργὴς(:ενεργητικός) καὶ τομώτερος (: και κοφτερότερος) ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον (:πιο πάνω από κάθε δίκοπο μαχαίρι) καὶ διϊκνούμενος(:κόβοντας φθάνει) ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν(:αγγίζει το κόκαλο και πιο μέσα πηγαίνει), καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων(:έρχεται να σου πει αυτό που έχεις μέσα σου τι είναι) καὶ ἐννοιῶν καρδίας(:σου αποκαλύπτει αυτά που έχεις μέσα σου), καὶ οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανὴς ἐνώπιον αὐτοῦ (:μπροστά στον λόγο του Θεού, κτίσις, και αυτή των αγγέλων, δεν υπάρχει αφανής, αλλά όλα τα περνά ο λόγος του Θεού και τα βλέπει), πάντα δὲ γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ».
Ο λόγος του Θεού κόβει λοιπόν. Τι κόβει; Σαν μαχαίρι. Κόβει τα σάπια μέρη της υπάρξεώς μας. Εκείνα που έχουν σαπίσει στην αμαρτία. Όπως ο γεωργός κόβει τα κλαδιά της αμπέλου. «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινὴ καὶ ὁ Πατήρ μου ὁ γεωργὸς ἐστί. Και κάθε κληματόβεργα που δεν κάνει καρπό, το κόβει και το πετάει». Αλλά «καθαίρει» όμως κιόλας, καθαρίζει. Για να φέρει πιο πολύ καρπό. Κλαδευτήρι ο λόγος του Θεού. Μαχαίρι πραγματικά. Για να ‘ρθει να μας αφυπνίσει, να μας ξυπνήσει, να μας πονέσει, να μας αγγίξει την συνείδηση για να διορθωθούμε. Κριτικάρει, όπως σας είπα, τις σκέψεις μας, ώστε απ’ αυτόν να μην μπορούμε πραγματικά να κρυφτούμε. Όταν ακούμε ή μελετούμε τον λόγον του Θεού, αισθανόμεθα ότι αποτείνεται σε μας. Όλοι οι ομιληταί πήραν τούτην την πληροφορία. Έρχονται άνθρωποι και μας λένε: «Πάτερ μου, αυτά που είπατε σήμερα ήταν για μένα». Εγώ δεν ξέρω. Ή μερικοί, αφελείς, μας λέγουν, άγνωστοι άνθρωποι: «Σας είπε, πάτερ μου, τίποτα κανείς για μένα;». «Δεν σας ξέρω, κύριε· δεν σε ξέρω, κυρία μου». Ο λόγος του Θεού ήταν εκείνος που σε ξεσκέπασε. Έγινε ο κριτικός των ενθυμήσεών σου και των εννοιών της καρδίας σου. Είναι φοβερός ο λόγος του Θεού. Πόσο ευτυχής είμαι, κι εσείς να είσαστε, όταν γίνομε οι λάτρεις του λόγου του Θεού.
Ακόμη, ο λόγος του Θεού είναι πλούτος, είναι θησαυρός. Και αν τον βρει κανείς αυτόν τον πλούτον, αισθάνεται ότι πας άλλος πλούτος είναι «σκύβαλα», είναι φτώχεια. Εδώ είναι ο φιλόσοφος νους, όταν καταλάβει τι είναι τα υλικά πράγματα του κόσμου τούτου, πραγματικά, όταν βρει αυτόν τον θησαυρό. Είναι μόνο ο κρυμμένος θησαυρός, που μας αναφέρεται εις την παραβολή του κρυμμένου θησαυρού. Όπως και ο πολύτιμος μαργαρίτης, εις την παραβολήν του πολυτίμου μαργαρίτου. Και τούτο γιατί ο Χριστός είναι πλούτος, πλούτος, πλούτος· «ἐν ᾧ (:εν τω οποίω) εἰσι –λέγει ο Απόστολος Παύλος στους Κολοσσαείς- πάντες οἱ θησαυροὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς γνώσεως ἀπόκρυφοι».
Γιατί όμως είναι κρυμμένος ο θησαυρός; Επαφίεται σε σένα να σκάψεις. Όπως ο Θεός σού δίδει τους καρπούς ενός δένδρου. Αλλά πρέπει να το φυτέψεις. Πρέπει να το καλλιεργήσεις. Πρέπει να ανοίξεις λάκκο για να το φυτέψεις. Αν δεν σκάψεις, δεν θα φας, δεν θα βρεις. Και αν δεν σκάψεις εδώ, δεν ερευνήσεις, δεν θα βρεις τον θησαυρό που λέγεται Χριστός. Ή να ανακαλύψεις ότι ο Χριστός όντως είναι θησαυρός. Και δεν είναι απλώς γραμμένο για να είναι γραμμένο. Αλλά όντως από εμπειρία, από βιωματικήν εμπειρία βρίσκεις ότι ο Χριστός είναι θησαυρός.
Εμείς έχομε το προνόμιο, οι Έλληνες, να έχει γραφτεί η Αγία Γραφή στην ελληνική γλώσσα. Και μάλιστα τρεις περίπου αιώνες, περίπου τον 3ο αιώνα προ Χριστού, να έχει μεταφραστεί και η Παλαιά Διαθήκη στην ελληνική. Έτσι, αυτό που έχει στον νου του ο ιερός συγγραφεύς, ο κάθε συγγραφεύς που το γράφει στη γλώσσα εκείνη, αποτυπώνει αυτό που έχει στον νου του. Κι ο λόγος του Θεού διετυπώθη με την ελληνική γλώσσα. Και όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Καὶ μία συλλαβή, πλοῦτον πολὺν ἔχει ἐναποκείμενον». Πόσο ευτυχείς εμείς λοιπόν, που δεν διαβάζομε από μετάφραση τον λόγο του Θεού, αλλά πρωτοτύπως! Και αν μάθομε πέντε κολλυβογράμματα, μπορούμε να ανακαλύπτομε αυτόν τον θησαυρόν και σε μια, ακόμη, συλλαβή. Μόνο που εκεί είναι το άνοιγμα, η καταπακτή, το καπάκι. Δεν είναι ακόμα εκεί ο θησαυρός. Θα βαθύνομε. Είναι πίσω από το γράμμα ο θησαυρός. Και τότε, όταν τον βρούμε, αλαλάζουμε από χαρά, γιατί βρήκαμε, όπως ακριβώς, όταν… όταν, αλήθεια, έχετε δει κανέναν άνθρωπο να του πέφτει ο πρώτος λαχνός, 100 εκατομμύρια, ας το πούμε, τι κάνει; Έτσι είναι μετριόφρων, μετριοπαθής, αμίλητος, αγέλαστος; Ή πηδάει από την χαρά του και οι οικείοι του; Έτσι κάνει και εκείνος που βρήκε τον θησαυρόν αυτόν. Γεγονός είναι της εμπειρίας του.
Ακόμη, ο λόγος του Θεού είναι χαρά. Ναι. «Ὁ εὑρών τὸν θησαυρὸν μέσα εἰς τὸν ἀγρόν -ή τον πολύτιμον μαργαρίτην, για να επανέλθω στις δύο αυτές παραβολές- ἀπὸ τῆς χαρᾶς αὐτοῦ -λέγει ο Κύριος- ὑπάγει καὶ πάντα ὅσα ἔχει πωλεῖ καὶ ἀγοράζει τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον». Τι θα πει «πάντα όσα έχει τα πουλάει»; Είχα πολύτιμα πράγματα. Τις διασκεδάσεις μου, τούτα, εκείνα, αμαρτωλά πράγματα πολλές φορές. Κάποτε και όχι και πολύ αμαρτωλά. Αλλά κουτά, ρηχά. Τον πλούτο μου και ό,τι άλλο. Βρήκα τον θησαυρό; Δεν δίνω πια αξία σ’ αυτά. Τα ξεπουλώ. Είναι εκείνο που λέει ο Απόστολος Παύλος: «Πάντα ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω». «Όλα τα θεωρώ σκύβαλα, για να κερδίσω τον Χριστόν». Όλα τα ξεπουλάει. Τα ξεπουλάει με χαρά. Όχι σαν τον πλούσιο νεανίσκο που του είπε ο Κύριος : «Πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα στους φτωχούς». Εκείνος στενοχωρήθηκε. Γιατί; Δεν είχε γνωρίσει ακόμη τον Χριστόν. Εδώ οικειοθελώς πια τα ξεπουλάει όλα. Τα τερπνά και τις ηδονές του βίου τούτου. Για να κερδίσει τον Χριστόν.
Εξάλλου η Βασιλεία του Θεού είναι χαρά. Τι λέγει ο Κύριος σε κάποια παραβολή; «Εὖ, δοῦλε πιστέ καί ἀγαθὲ· εἴσελθε(:μπες) εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου». Είτε πούμε «Βασιλεία του Θεού», είτε πούμε «χαρά» είναι ταυτόσημα. Γιατί; Γιατί η Βασιλεία του Θεού είναι χαρά. Κι αυτή η θύρα της Βασιλείας του Θεού και της χαράς είναι ο Χριστός. «Εγώ», λέγει, «είμαι και η οδός, Εγώ και η θύρα. Εγώ εκεί οδηγώ, Εγώ εκεί εισαγάγω». Γι’αυτό λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α΄ του επιστολή: «Καί ταῦτα γράφομεν ὑμῖν(:όλα αυτά σας τα γράφομε), ἵνα ἡ χαρά ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη». «Όπως εμείς είμαστε χαρούμενοι, έτσι και σε σας η χαρά να πληρωθεί, να γεμίσει, να γεμίσει την ύπαρξή σας».
Ακόμη, αγαπητοί μου, ο λόγος του Θεού είναι φως. Είναι φως. Ναι. Ο Κύριος είπε: «Ἐγὼ εἰμί το φῶς τοῦ κόσμου» · που σημαίνει ότι έξω από τον Ιησούν Χριστόν και τον λόγο Του, δεν υπάρχει η αλήθεια. Υπάρχει βαθύ, ψηλαφητό σκοτάδι: για τον Θεό, για την ύπαρξη, για την Δημιουργία. Τι είναι ο Θεός; Τι είναι το Σύμπαν; Ποιος είμαι εγώ; Ψηλαφητό σκοτάδι… Εξ ου και οι θεωρίες της ανθρωπίνης λογικής. Όταν όμως αποκαλύπτεται ο λόγος του Θεού, μας λέγει Ποιος είναι ο Θεός, ποιος είναι ο κόσμος, το σύμπαν και ποιος είναι ο άνθρωπος. Πλήρες φως. Μέσα στον λόγο του Θεού, αγαπητοί, τα μάτια της ψυχής ανοίγουν και γεμίζουν φως και τα μυστήρια του Θεού αποκαλύπτονται. Γι’αυτό, μόνον οι άγιοι βλέπουν. Οι κοσμικοί δεν βλέπουν. Έχουν ορθάνοιχτα, βεβαίως, τα μάτια τους, κατά την βεβαίωση του οφθαλμίατρου, αλλά δεν βλέπουν. Δεν βλέπουν με τα εσωτερικά μάτια της ψυχής. Γι’αυτό, ο λόγος του Θεού αποκαλύπτεται μόνον εις εκείνους οι οποίοι γίνονται λάτρεις του λόγου Του. «Οἱ γὰρ τοῦ Χριστοῦ λόγοι –λέγει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος- φῶς εἰσίν».Οι λόγοι του Χριστού είναι φως.
Ακόμη ο λόγος του Θεού είναι αιώνιος ζωή. Ο Κύριος με σαφήνεια είπε: «Ἀμήν, ἀμήν, λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων (:αυτός που ακούει τον λόγο μου) καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με, ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Έχει, λοιπόν, την αιώνιον ζωήν ο λόγος του Θεού. Ναι. Γι’αυτό ο Απόστολος Πέτρος, όταν ο Κύριος τούς είπε, επειδή οι Καπερναΐται έφυγαν, και είπαν: «Σκληρός είναι ο λόγος του Ιησού». «Θέλετε καὶ ὑμεῖς ὑπάγειν;». «Θέλετε κι εσείς να φύγετε;». Είπε ο Απόστολος Πέτρος: «Κύριε, σε ποιον να πάμε; Ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις». Λόγια αιωνίου ζωής. Αλλά και δυστυχώς, εκείνος ο νεαρός που ανέφερα, ο νεαρός πλούσιος, ρώτησε τον Κύριο, πώς θα κερδίσει την αιώνιον ζωήν. Και ο Κύριος τού απήντησε: «Με την τήρηση των εντολών». Κι εκείνος του είπε ότι … «τις τήρησα τις εντολές». Αλλά όμως δεν ήταν αρκετό. Πίσω από τις εντολές ή μέσα στις εντολές υπάρχει ο Χριστός. Εκείνον δεν τον είχε ανακαλύψει. Και γύρισε την πλάτη του και έφυγε…
Αγαπητοί, ο λόγος του Θεού, που είναι κατατεθειμένος μέσα εις την Αγίαν Γραφήν, δεν είναι ένα νεκρό γράμμα. Αλλά γεμάτος δυναμισμό. «Ἐνεργής», είπαμε. Ο λόγος του Θεού είναι «ἐνεργής», δυναμικός. Γιατί είναι πίσω από το γράμμα ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος. Ο Θεός Λόγος. Με λάμβδα κεφαλαίον.Το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος.
Ο λόγος του Θεού είναι σπόρος· που «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι» γεμάτος δυναμισμό. Αυτός ο λόγος του Θεού επιθυμεί να μας μεταβάλει κι εμάς εις «Χριστοῦ βίβλον ἔμψυχον». Ή, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, «ἐπιστολὴ Χριστοῦ, γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη». Δηλαδή που να διαβάζεται και να αναγνωρίζεται. Ο πιστός άμα γίνει πραγματικά επιστολή Χριστού, τότε ο άλλος λέγει: «Αυτός ο άνθρωπος είναι διαφορετικός, έχει κάτι άλλο». Τι έγινε; Έγινε χριστοειδής.
Αγαπητοί, ας γίνομε χωράφι καλό και καρποφόρο, που ο Κύριος μίλησε για τις τέσσερις κατηγορίες ακροατών, που οι τρεις πρώτες στάθηκαν κακοί ακροαταί ή τουλάχιστον εκείνοι οι οποίοι δεν ετελεσφόρησαν τον λόγον του Θεού. Η τετάρτη κατηγορία τελεσφορεί τον λόγον του Θεού, γιατί πέφτει «εἰς τὴν ἀγαθὴν γῆν», που είναι η καρδία… ο καλοπροαίρετος άνθρωπος, ο έτοιμος να δεχθεί τον λόγον του Θεού, τον σπόρον. Η Αγία Γραφή ας γίνει, λοιπόν, το εντρύφημά μας. Και η ακρόασις του θείου λόγου να είναι η χαρά μας. Έτσι η ζωή μας θα αποτελεί εικονογραφημένη έκδοση του λόγου του Θεού.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
• https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_511.mp3