Εὐαγγέλια νέα σειρὰ
Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΚΓ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 12932

Κυριακὴ ΣΤ΄ τοῦ Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)
26 Ὀκτωβρίου 2025 (2006)
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου

Δυο φωτογραφιες

Δύο φωτογραφίες, ἀγαπητοί μου, ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἀνθρώπου περιέχει τὸ ἱερὸ εὐ­αγγέλιο (βλ. Λουκ. 8,26-39). Φωτογραφίες, ποὺ λίγο-πο­λὺ εἶνε καὶ δικές μας. Ἂν θέλῃς νὰ δῇς τὴ φω­τογραφία τῆς ψυχῆς σου, ῥῖξε μιὰ ματιὰ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ἡ μία φωτογραφία εἶνε μαύρη καὶ σκοτεινή· ἡ ἄλλη εἶνε λευκὴ καὶ λαμπρή. Ἡ μία εἰκονίζει τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει τὸ εὐαγγέλιο, ὅταν αὐτὸς βρισκό­ταν μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ κάτω ἀπὸ τὴν ἐ­ξουσία τῶν πονηρῶν δυνάμεων· ἡ ἄλλη τὸν δεί­χνει ὅταν ἦταν κοντὰ στὸ Χριστό, ἐλεύθερος.
Φωτογραφία πρώτη. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦ­ταν δαιμονιζόμενος. Τί θὰ πῇ δαιμονιζόμενος; Ἦταν κάποτε κι αὐτὸς σὰν ὅλους τοὺς ἄλ­λους· σκεπτόταν, αἰσθανόταν, ἔκανε τὸ καλό. Ἀλλὰ μιὰ στιγμὴ –ὑπάρχει τέτοια φοβερὴ στι­γμή– δὲν πρόσεξε καὶ μέσα στὴν καρδιά του μπῆκε τὸ πονηρὸ πνεῦμα, ὁ σατανᾶς. Ἀπ᾿ τὴν ὥρα ἐκείνη ὅλα ἄλλαξαν· τὸ μυαλό του θόλω­σε, ἡ καρδιά του μολύνθηκε, ἡ θέλησί του τσά­κισε. Ἦταν πλέον ἕνα ῥομπότ. Δὲν μποροῦσε νὰ ἔχῃ δική του σκέψι, δικά του αἰσθήματα, δι­κή του θέλησι. Ἦταν ὑπὸ κατοχήν, ὅπως μιὰ χώρα ποὺ τὴν κατέλαβαν ξένα στρατεύματα καὶ δὲν ἔχει δική της κυβέρνησι ἀλλὰ τὰ πάν­τα κυβερνᾷ ὁ κατακτητής.
Τί ἐκδηλώσεις εἶχε. Πρῶτο σημάδι τοῦ δαιμονισμοῦ εἶνε ἡ γύμνωσις. Ἀκοῦς τὴν ἄλλη καὶ λέει· Ὅπως θέλω ντύνομαι (ἐννοεῖ γδύνομαι), τί σὲ πειράζει ἐσένα; τὸ κέφι μου κάνω… Δὲν εἶνε ἔτσι. Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο· ὅτι πρῶτο χαρακτηριστικὸ τοῦ δαιμονισμένου ἦταν ὅτι πέταξε τὰ ῥοῦχα του καὶ κυκλοφοροῦσε γυμνός· καὶ δὲ ντρεπόταν καθόλου, εἶχε χάσει τὴ ντρο­πή.

Τὸ ἄλλο ποὺ ἔκανε κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν δαιμόνων ἦταν, ὅτι δὲν ἔμενε στὸ σπίτι ἀλ­λὰ γύριζε ἔξω. Τὸ τρίτο ἦταν, ὅτι προξενοῦσε φόβο στοὺς ἀνθρώπους. Τὸ τέταρτο ἦταν, ὅ­τι τὴ νύχτα πήγαινε στὸ νεκροταφεῖο καὶ κοιμό­ταν μέσα στὰ μνήματα. Καὶ τέλος ὅτι εἶχε μεγάλη δύναμι· τὸν κυνηγοῦσαν οἱ δικοί του, δὲ μποροῦσαν νὰ τὸν συγκρατήσουν, ὅταν τὸν ἔπιαναν τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες, κι αὐτὸς τὶς ἔ­σπαζε σὰν κλωστές. Περίεργα αὐτά· κι ὅμως εἶνε πραγματικότης. Ὅλ᾽ αὐτὰ γίνονταν κάτω ἀπὸ τὴν κατοχὴ τῶν πονηρῶν πνευμάτων.
Φωτογραφία δεύτερη. Μιὰ μέρα πέρασε ἀπ᾿ τὸ μέρος ἐκεῖνο ὁ Χριστός. Μόλις τὸν εἶδαν τὰ δαιμόνια ποὺ κατοικοῦσαν μέσα στὸν ἄν­θρωπο, φοβήθηκαν καὶ τοῦ ζήτησαν τὴν ἄδεια νὰ πᾶνε σ᾿ ἕνα κοπάδι χοίρων, ποὺ ἔβοσκε ἐ­κεῖ παρανόμως· διότι ὁ μωσαϊκὸς νόμος δὲν ἐ­πέτρεπε τὸ χοιρινὸ κρέας (καὶ μέχρι σήμερα οἱ ἑβραῖοι, ἀλλ᾽ ἀκόμα καὶ οἱ μουσουλμᾶνοι, π.χ. οἱ Τοῦρκοι, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, δὲν τρῶνε χοιρινὸ κρέας). Ἀπαγορευόταν λοιπὸν ἡ ἐκτροφὴ χοίρων. Καὶ ἦρθε τώρα ἡ τιμωρία σὰν ἀστροπελέκι· σὲ μιὰ στιγμὴ οἱ χοῖροι, σὰ νὰ τρελλάθηκαν, ὥρμησαν ὅ­λοι στὸ γκρεμὸ κι ἀπὸ κεῖ ἔπεσαν μέσα στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν. Μιὰ ὁλόκληρη περιουσία καταστράφηκε· ὅπως θά ᾿ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ καταστραφοῦν ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ οἱ παράνομες περιουσίες τῶν μεγάλων πλεονεκτῶν τῆς γῆς. Διότι τὸ παράνομο δὲν εὐλογεῖται.
Ἔτσι μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ τὰ δαιμόνια ἔφυγαν κι ὁ ἄνθρωπος ἀπαλλάχθηκε. Ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἡσύχασε· ἦταν ἐλεύθερος. Ἦρ­θε στὰ λογικά του, ντύθηκε ἀμέσως, καὶ κάθη­σε φρόνιμος κοντὰ στὸν Ἰησοῦ. Κ᾿ ἦταν τόσο εὐχαριστημένος, ὥστε παρακαλοῦσε τὸν Κύριο νὰ μείνῃ πάντα κοντά του. Ὁ Χριστὸς ὅ­μως τοῦ εἶπε νὰ γυρίσῃ στὴν οἰκογένειά του καὶ νὰ διηγῆται τὶς εὐεργεσίες ποὺ τοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Κι αὐτὸς πῆγε παντοῦ στὴν πόλι κηρύττοντας ὅσα τοῦ ἔκανε ὁ Ἰησοῦς.

* * *

Αὐτὸ εἶνε σύντομα τὸ εὐαγγέλιο σήμερα· ἡ διπλῆ φωτογραφία ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἀν­θρώπου. Θὰ ρωτήσουν ὅμως κάποιοι·
Ὑπάρχουν δαιμονιζόμενοι σήμερα;
Ἐμένα ῥωτᾶτε; Ἂν κανεὶς ἀμφιβάλλῃ, ἂς κάνῃ ἕνα ταξίδι μέχρι τὴν Κεφαλονιά, στὸν Ἅ­γιο Γεράσιμο, νὰ δῇ πῶς μαζεύονται ἐκεῖ οἱ δαιμονιζόμενοι, πῶς ταράζονται ὅταν περνάῃ ὁ ἱερεὺς μὲ τὸν σιδερένιο –ὄχι ἀσημένιο ἢ χρυ­σό– σταυρὸ τοῦ ἁγίου Γερασίμου, καὶ πῶς φωνάζουν «Μᾶς ἔκαψες, Καψάλη!…». Πολλοὶ ἐκεῖ θεραπεύονται, δὲν εἶνε ψέμα.
Ἀλλ᾿ ἐκτὸς τῶν δαιμονιζομένων αὐτῶν ὑ­πάρχουν καὶ ἄλλοι. Κι αὐτοὶ εἶνε οἱ πιὸ πολλοί. Ποιοί εἶνε; Ὅλοι μας. Μπᾶ! Ὅλοι μας, καὶ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε; Ἂν ἐξετάσῃς προσεκτι­κὰ τὸν ἑαυτό σου, θὰ τὸ δῇς· κάποιο δαιμόνιο, μικρὸ ἢ μεγάλο, ταράζει τὴ ζωή σου.
Τὸν βλέπεις τὸν ἄλλον· εἶνε ἥσυχος, εἰρηνικός. Ξαφνικὰ ἀγριεύει· τὰ μάτια του κοκκινί­ζουν, τὸ στόμα του ἀφρίζει· χτυπάει τὰ πόδια, τὰ χέρια του. Ἀνάστατος γίνεται. Μπορεῖ καὶ ὅπλο νὰ πάρῃ νὰ σκοτώσῃ ἄνθρωπο. Τί ἔ­χει; Τὸν πειράζει τὸ δαιμόνιο τοῦ θυμοῦ καὶ γίνεται ἔξαλλος, ἕνα εἶδος δαιμονιζομένου.
Θέλετε ἄλλο; Μοῦ ᾿λεγε μιὰ γυναίκα γιὰ τὸν ἄντρα της· Τίμιος ἄνθρωπος· δούλευε, καὶ μό­λις βασίλευε ὁ ἥλιος γύριζε· δὲν ἔφευγε ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τώρα ἔχει ἕνα μῆνα νὰ μοῦ μιλή­σῃ. Ποῦ γυρίζει; Στοὺς δρόμους, στὰ κέντρα διασκεδάσεως· κ᾿ ἐπιστρέφει τὶς πρωινὲς ὧ­ρες μεθυσμένος, ἐλεεινὸς καὶ τρισάθλιος. Ποιό δαιμόνιο τὸν πειράζει; Τὸ δαιμόνιο τῆς πορνείας· μιὰ γυναίκα τὸν ἔκανε νὰ λησμονήσῃ τὴν οἰκογένειά του.
Ὁ ἄλλος πάλι πειράζεται ἀπὸ τὸ δαιμόνιο τῆς φιλαργυρίας, τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα. Τὸ χρῆμα τὸν ἀλλοιώνει. Ἔχει τὰ λεφτὰ πάνω κι ἀπ᾿ τὸ παιδί του κι ἀπ᾿ τὴ γυναῖκα του κι ἀπ᾿ τὴν πατρίδα του κι ἀπὸ τὴν πίστι του.
Θέλετε ἄλλα δαιμόνια; Εἶνε τὰ δαιμόνια τοῦ φθόνου, τῆς γαστριμαργίας, τοῦ μίσους καὶ τῆς ἐκδικήσεως… Ποικίλα τὰ δαιμόνια. Προσέ­ξατε μιὰ λέξι τοῦ εὐαγγελίου; – ὅλα ἐκεῖ ἔχουν σημα­σία. Πόσα εἶνε τὰ δαιμόνια; «Λεγεών» (Λουκ. 8,30). Τί θὰ πῇ «λεγεών»; «Λεγεὼν» θὰ πῇ «μεραρχία», μονάδα στρατιωτικὴ μὲ 6.000 ἄνδρες.
Καὶ σήμερα τὰ δαιμόνια εἶνε λεγεών! Αὐτὰ κυβερνοῦν τὴν ἀνθρωπότητα· γι᾿ αὐτὸ τὸ μυα­λὸ τῶν ἀνθρώπων εἶνε θολωμένο, τὸ αἴσθημά τους μολυσμένο, ἡ καρδιά τους κομμάτια. Ἕνας μεγάλος Ῥῶσος συγγραφέας, ὁ Ντοστογιέφσκυ, ζωγράφισε αὐτοὺς τοὺς τύπους κ᾿ ἔγραψε τὸ βιβλίο «Οἱ δαιμονισμένοι». Τὰ δαιμόνια προκαλοῦν κακὸ μέσα στὸν κόσμο· φόνοι, ἐγκλήματα φρικτά, παγκόσμιοι πόλεμοι, λίμνες αἵματος, ἐρείπια, νά τ᾽ ἀποτελέσματα τῆς δράσεως τῶν δαιμονίων. Ἡ κοινωνία μας εἶνε λεγεών. Πῶς εἶνε τὸ ὄνομά σου; Ὄχι Εὐρώπη, ὄχι Ἀμερική, ὄχι Ἡνωμένες Πολιτεῖες…, ἀλλὰ λεγεών! Ποτέ ἄλλοτε δὲν κυριάρχησαν στὸν κόσμο τόσα καὶ τέτοια δαιμόνια. Στὰ δικαστήρια ἀκοῦς· –Μὰ πῶς τό ᾿κα­νες αὐτὸ ἐσύ, ἕνας ἥσυχος ἄνθρωπος; –Θόλωσε τὸ μυαλό μου, μ᾿ ἔβαλε ὁ διάβολος… Ἦταν ἡ ὥρα τοῦ διαβόλου, ἡ ὥρα τῆς δαιμονο­πληξίας. Ὅπως ὑπάρχουν σεισμόπληκτοι, ἠλεκτρόπληκτοι κ.λπ., ἔτσι ὑπάρχουν δαιμονόπληκτοι· καὶ αὐτοὶ εἶνε οἱ πιὸ πολλοί. Τὸ ῥεῦμα τοῦ δαιμονισμοῦ σήμερα κυριαρχεῖ.

* * *

Τί θὰ γίνῃ; ποιός θὰ διώξῃ τὰ δαιμόνια μέσα ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου; Ὁ Χριστός, ποὺ ἔδιωξε τὰ δαιμόνια τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν· μόνο αὐτὸς ἔχει τὴ δύναμι.
Ἂς δῇ λοιπὸν ὁ καθένας μας τὴ φωτογραφία του, ἂς ἐξετάσῃ ποιά δαιμόνια τὸν ἐνοχλοῦν, καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὰ διώξουμε. Πῶς ὅ­μως; Μόνοι μας εἶνε ἀδύνατον. Ὅ,τι καὶ νά ᾿σαι, ἐγγράμματος, ἐπιστήμονας, ἀξιωματοῦ­χος, κυβερνήτης, ὅλοι εἴμαστε μία δαιμονόπληκτη ἀγέλη ὅπως ἐκείνη τῶν χοίρων, ἕνα σύνολο ἀπὸ ῥομπὸτ ποὺ τὰ κινοῦν ἄλλοι. Ἂς φωνάζουν «Λευτεριά!», «Λεύτερος!», «Δημοκράτης!» κ.λπ.. Μὴν τὰ πιστεύετε αὐτά. Πίσω ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ εἶνε οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, καὶ πίσω ἀπ᾿ αὐτὲς κυβερνοῦν τὰ δαιμόνια – ὑ­πάρχει σατανοκρατία, σατανοκρατία ὑπὸ διάφορα ὀνόματα.
Πρέπει, ἀδελφοί μου, ἡ σατανοκρατία νὰ πέ­σῃ καὶ νὰ ἔρθῃ – τί; Χριστοκρατία! Ὄχι ὅ,τι θέ­λει ὁ σατανᾶς, ἀλλὰ ὅ,τι θέλει ὁ Χριστός. Μεγάλο ὅραμα αὐτό, ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἄλλο. Ἂς πᾶμε καθένας στὸ σπίτι του, ἂς ἀνοίξουμε τὸ Εὐαγγέλιο νὰ δοῦμε τὴ φωτογραφία μας. Ἂν μπορούσαμε νὰ δοῦμε τὴ φωτογραφία τῆς ψυχῆς μας, θὰ φρίτταμε, ἀδελφοί μου. Σατανοκρατούμεθα κάτω ἀπὸ τὰ ποικίλα ἐ­λαττώματα καὶ τὶς πονηρὲς ἐπιθυμίες. Πῶς θ᾿ ἀπαλλαγοῦμε; Μὲ τὴν προσευχή. Μὲ μιὰ θερμὴ προσευχή, στὴν ὁποία θὰ ποῦμε·
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, σὺ ποὺ νίκησες τοὺς δαίμονες, σὺ ποὺ σταυρώθηκες καὶ ἔχυσες τὸ τίμιό σου αἷμα γιὰ νὰ λυτρώσῃς τὴν ἀν­θρω­πότητα· σὺ ὁ μόνος ἐλευθερωτὴς τοῦ κόσμου, σὺ ὁ Θεὸς τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, σὺ ὁ ποιητὴς τοῦ σύμπαντος, δὲς καὶ λυπήσου ἐμένα τὸ πλάσμα σου, καὶ διῶξε καὶ σάρωσε μέσα ἀπὸ τὴν ψυχή μου τὰ δαιμόνια, γιὰ νὰ γίνω ἄνθρωπος ἐλεύθερος καὶ νὰ δοξάζω ἡμέρα καὶ νύχτα τὸ ἅγιό σου ὄνομα· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης τὴν 25-10-1981 τὸ πρωὶ μὲ ἄλλο τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 22-10-2006 μὲ νέο τίτλο, ἐπανέκδοσις 27-8-2025.