Η Σιωπηλη Μαχη πισω απο τις Πυλες

Στην καρδιά του αγίου Ευαγγελίου, ανάμεσα σε διδαχές για την προσευχή και την ελεημοσύνη, ο Ευαγγελιστής Λουκάς καταγράφει μια ιστορία που σκοντάφτει η ψυχή μας σαν πέτρα. Δεν είναι απλά μια παραβολή· είναι ένα πνευματικό καρδιογράφημα, μια χειρουργική ανατομία της ανθρώπινης ψυχής υπό το φως της αιωνιότητας.

Μπροστά μας, ο Χριστός ανοίγει δύο σκηνές που φαίνονται να χωρίζει ένα απλό τοίχος, αλλά στην πραγματικότητα χωρίζονται από ένα ολόκληρο σύμπαν. Από τη μία πλευρά, η αίθουσα του συμποσίου: ο χρυσός φωτισμός, η ευωδία του φαγητού, η ηχηρή αμέλεια της ευημερίας. Από την άλλη, το ψυχρό πλακόστρωτο της πύλης: η σιωπή του πόνου, η μοναξιά της φτώχειας, η απελπισία που δεν τολμά να φωνάξει.

Και στο κέντρο αυτής της θεϊκής δίπτυχης, δύο πρόσωπα που δεν ανταλλάσσουν ούτε μια ματιά:

· Ο Πλούσιος, που φοράει το όνομα του «ανθρώπου» σαν ένα αόρατο μανδύα δόξας, νομίζοντας ότι η ταυτότητά του ορίζεται από την πορφύρα και τη βύσσο που αγγίζει το δέρμα του.
· Ο Λάζαρος, που φοράει το όνομά του σαν μια θεϊκή υπόσχεση – «Ο Θεός βοηθά» – ενώ το σώμα του φορά τις πληγές της εγκατάλειψης.

Αυτή η σιωπηλή μάχη μεταξύ αγάπης και αδιαφορίας, μεταξύ πνευματικής τυφλότητας και σωτηριώδους προοπτικής, είναι η καρδιά του μηνύματος. Δεν είναι, λοιπόν, μια απλή «ηθική ιστορία» για το καλό και το κακό. Είναι μια εσχατολογική προφητεία που αποκαλύπτει το τέλος δύο δρόμων: του δρόμου της αυτάρκειας χωρίς αγάπη και του δρόμου της φτώχειας με ελπίδα. Είναι ένα μήνυμα που σπάει τις τις θορυβώδεις και επιφανειακές αξίες της κοινωνίας μας και μας αντιμετωπίζει με την κραυγαλέα ερώτηση:

Τι πραγματικά «βλέπει» η ψυχή σου;

Μπορεί να βλέπει τον πλούτο και να μην αντιλαμβάνεται την πνευματική πτώχευση που κρύβεται μέσα του; Μπορεί να διακρίνει τον Λάζαρο και να τον βλέπει απλά ως «κοινωνικό πρόβλημα» και όχι ως προσωπική κλήση στη σωτηρία;

Αυτός ο Πρόλογος είναι μια πρόσκληση. Μια πρόσκληση να αφήσουμε τις προκαταλήψεις μας στην πύλη, να εισέλθουμε με ευλάβεια στο σπίτι του Πλουσίου, να καθήσουμε δίπλα στον πονεμένο Λάζαρο, και να αφήσουμε τον ίδιο τον Χριστό να μας οδηγήσει στο σιωπηλό δράμα της ανθρώπινης μοίρας, που αποκαλύπτει την αιώνια Πρόνοια του Θεού.

Διότι, στο τέλος, αυτή η παραβολή δεν μιλάει τόσο για τον πλούτο και τη φτώχεια, όσο για την ικανότητα της ανθρώπινης καρδιάς να αγαπήσει – ή να μην αγαπήσει – πέρα από κάθε εμφάνιση, και να διακρίνει, μέσα από τις σάρκινες συνθήκες, την αθάνατη ψυχή που ο Θεός έδωσε σε κάθε άνθρωπο.

Ας προχωρήσουμε λοιπον στα τρία πρώτα εδάφια της παραβολής του Πλουσίου και Λαζάρου (Λουκ. 16:19-21)
19 Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. 20 πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος. 21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.

Ο Πλούσιος: Το Σύμβολο της Πνευματικής Τυφλότητας και Αναισθησίας

Εξωτερική Δόξα vs Εσωτερική Πτώση:

· Πορφύρα και βύσσος: Η πορφύρα, βασιλικό ύφασμα, και η βύσσος, εξαιρετικά λεπτό λινό, δείχνουν ακραίο πλούτο και κοσμική δόξα. Στη θεολογική σκέψη, αυτά τα υλικά συμβολίζουν την αλαζονεία και την αγάπη για τη δόξα του κόσμου, σε αντίθεση με τη «πορφύρα» του Πνεύματος (μετάνοια) και το «άσπιλο ένδυμα» της ψυχής.
· Ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς: Αυτή η καθημερινή αισθησιακή απόλαυση δείχνει μια ζωή που επικεντρώνεται αποκλειστικά στην εγωιστική ικανοποίηση. Είναι η πραγμάτωση του Ψαλμού 52: «Ο άφρων είπεν εν καρδία αυτού: Ουκ έστι Θεός». Ο πλούσιος ζει σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην υπάρχει ο επόμενος.

Πνευματική Διάγνωση:
Ο πλούσιος δεν καταδικάζεται για τον πλούτο του καθ’ εαυτόν, αλλά για την πνευματική του αδιαφορία. Οι Πατέρες (π.χ. ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) τονίζουν ότι η αμαρτία του είναι η αναισθησία. Έχει τα μέσα να βοηθήσει, αλλά η καρδιά του είναι κλειστή. Ο πλούτος, αντί να είναι ευλογία και ευκαιρία για φιλανθρωπία, έγινε σκηνή που τυφλώνει την ψυχή του.

Ο Λάζαρος: Το Σύμβολο της Υπομονής και της Θείας Ελπίδας

Το Όνομα και η Σημασία του:

· «Λάζαρος» (Εβραϊκά: Ελεάζαρ – «Ο Θεός βοηθά») είναι ο μοναδικός χαρακτήρας σε όλες τις παραβολές του Ιησού που έχει όνομα. Αυτό είναι τεράστιας σημασίας. Δείχνει ότι ο Θεός γνωρίζει και αγαπά εκείνον που ο κόσμος αγνοεί και περιφρονεί. Το όνομά του είναι μια ομολογία πίστης: ακόμα και στην πιο οδυνηρή και εγκαταλελειμμένη κατάσταση, η ελπίδα στον Θεό παραμένει.
· «Εβέβλητο πρός τον πυλῶνα»: Βρίσκεται στην αφάνεια, αλλά και στην πύλη της οικίας του πλουσίου. Είναι ορατός, αλλά αόρατος πνευματικά για τον πλούσιο. Συμβολίζει κάθε άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη που ο Κύριος τοποθετεί στη διαδρομή μας.

Οι Πληγές και οι Κύνες:

· «Ηλκωμένος» (γεμάτος από πληγάς): Οι πληγές του Λαζάρου δεν είναι μόνο σωματικές πληγές, αλλά σύμβολο της τραυματισμένης ανθρώπινης φύσης λόγω της αμαρτίας. Στην ορθόδοξη αγιογραφία, οι πληγές του Λαζάρου συχνά θυμίζουν τις πληγές του Χριστού, συνδέοντας τον με το Πάθος.
· «Οι κύνες ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ»: Στην εβραϊκή παράδοση, τα σκυλιά ήταν συχνά ακάθαρτα ζώα. Η πράξη τους εδώ μπορεί να ερμηνευτεί διττά: από τη μια, δείχνει την απόλυτη ταπείνωση και την κοινωνική απόρριψη του Λαζάρου. Από την άλλη, κατά πολλούς Πατέρες (όπως ο Αυγουστίνος και ο Φιλαλήθης), η πράξη των σκύλων που γιατρεύουν τις πληγές με το γλείψιμο, σε αντίθεση με την αδιαφορία του πλουσίου, είναι μια έμμεση κατηγορία: ακόμα και τα άλογα ζώα έδειξαν κάποια μορφή ελέους, ενώ ο άνθρωπος, που είχε λόγο και συνείδηση, όχι.

Η Επιθυμία για τα Ψίχουλα:

· Η επιθυμία του Λαζάρου να χορτάσει με «τα ψιχία» δείχνει την ακραία του φτώχεια. Τα ψιχία ήταν μικρά κομμάτια ψωμιού που χρησιμοποιούνταν για να καθαρίσουν τα χέρια σε ένα συμπόσιο και πετιούνταν στο πάτωμα. Ο Λάζαρος δεν επιθυμεί ούτε καν ένα κομμάτι από το τραπέζι, αλλά αυτά που ο πλούσιος θεωρούσε απορρίμματα. Αυτή η λεπτομέρεια δείχνει το βάθος της κοινωνικής αδικίας και την πνευματική πείνα του πλουσίου, που δεν μπορούσε να μοιραστεί ούτε τα περιττά του.

Βαθύτερες Θεολογικές Αναφορές

1. Η Αντιστροφή των Ρόλων: Η παραβολή είναι ένα δυνατό μήνυμα για την αντιστροφή των αξιών της Βασιλείας των Ουρανών. «Όσοι πρώτοι, έσονται έσχατοι, και έσχατοι πρώτοι» (Ματθ. 19:30). Ο πλούσιος που ήταν πρώτος στον κόσμο, γίνεται έσχατος στην αιωνιότητα. Ο Λάζαρος που ήταν έσχατος, γίνεται πρώτος.
2. Η Κοινωνία και η Αγάπη: Η σχέση πλουσίου και φτωχού δεν είναι απλή «κοινωνική εργασία». Είναι μυστήριο συνάντησης με τον ίδιο τον Χριστό. » ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25:40). Ο πλούσιος απέτυχε να δει τον Χριστό στον αδελφό του που βρισκόταν στην πύλη του.
3. Η Σωτηρία και η Μετάνοια: Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Η σωτηρία δεν εξαρτάται από τον πλούτο ή τη φτώχεια, αλλά από την αγάπη και τη μετάνοια της καρδιάς. Ο πλούσιος είχε κάθε ευκαιρία να μετανοήσει, να ανοίξει την καρδιά και την πύλη του στον Λάζαρο. Η αιωνία του τιμωρία είναι το αποτέλεσμα της ελεύθερης απόφασης της καρδιάς του να ζήσει μόνο για τον εαυτό της.

Συμπέρασμα:

Αυτά τα τρία εδάφια είναι ένα ισχυρό πνευματικό φως που φωτίζει τη μοναδική αξία κάθε ανθρώπινης ψυχής στα μάτια του Θεού. Μας καλούν να εξετάσουμε:

· Πώς χρησιμοποιούμε τα υλικά αγαθά που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός;
· Βλέπουμε τον «Λάζαρο» που βρίσκεται στις «πύλες» της ζωής μας;
· Ζούμε με την επίγεια αλαζονεία του πλουσίου ή με την ουράνια ελπίδα και υπομονή του Λαζάρου;

Η παραβολή είναι μια δραστική, εσχατολογική προειδοποίηση και ταυτόχρονα μια παρηγοριά για όσους φέρουν το βάρος και τις πληγές της ζωής με υπομονή και ελπίδα στον Θεό.

Ας προχωρήσουμε στα επόμενα εδάφια, που αποκαλύπτουν την τύχη των δύο προσώπων μετά τον θάνατο και τα βασικά χαρακτηριστικά της μεταθανάτιας ζωής, σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη.

Λουκ. 16:22 : ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.

Η Μεγάλη Αντιστροφή: Ο Θάνατος ως Δικαστής

Ο Λάζαρος: Η Θεία Αποδοχή

· «Απενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων»: Η μεταφορά του Λαζάρου δεν γίνεται από απλούς θνητούς, αλλά από τα αγγελικά τάγματα. Αυτό δείχνει ότι η ψυχή του είναι τίμια και αγαπητή στον Θεό. Οι Άγγελοι είναι οι «υπηρέται» της Θείας Πρόνοιας που συνοδεύουν τις δίκαιες ψυχές στη μετάβαση τους. Αυτή είναι η πραγματική «πολυτέλεια» που αντιπαραβάλλεται με την πορφύρα και τη βύσσο.
· «Εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ»: Αυτή η έκφραση είναι πλούσια σε νόημα:
1. Σύμβολο Αναπαύσεως και Κοιμήσεως: Ο «κόλπος» είναι μέρος ηρεμίας, ασφάλειας και οικειότητας. Δεν είναι ακόμα η τελική και πλήρης δόξα της Ανάστασης, αλλά μια προσωρινή κατάσταση μακαριότητας, γνωστή στην Ορθοδοξία ως «Η Κοίμηση των Δικαίων». Οι δίκαιοι αναπαύονται στον προθάλαμο της Βασιλείας των Ουρανών.
2. Σύμβολο Υιοθεσίας: Για να βρίσκεσαι στον κόλπο του Αβραάμ σημαίνει ότι είσαι τέκνο της Παλαιάς Διαθήκης, τέκνο της υπακοής και της πίστης. Ο Λάζαρος, ο παρατημένος, γίνεται πνευματικό τέκνο του Πατριάρχη, ενώ ο πλούσιος, που ίσως και εξωτερικά ισχυριζόταν ότι είναι τέκνο του Αβραάμ, αποκόπτεται από αυτό.

Ο Πλούσιος: Η Κοσμική Δόξα που Εξαφανίζεται

· «Ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη»: Εδώ υπάρχει μια σκόπιμη και τραγική αντίθεση. Για τον Λάζαρο αναφέρεται η μεταθανάτια πορεία του («απενεχθῆναι ὑπὸ τῶν ἀγγέλων»). Για τον πλούσιο, δεν αναφέρεται τίποτα για την ψυχή του, μόνο η κοσμική, εφήμερη τελετή της κηδείας («ἐτάφη»). Η «πολλή μεγαλοπρέπεια» της ταφής του είναι η τελευταία πράξη του κενού κοσμικού δράματος του. Είναι η δόξα που τελειώνει στον τάφο.

Λουκ. 16:23: καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.

Το Άνοιγμα των Πνευματικών Οφθαλμών στον Άδη

«Ἐν τῷ ᾅδῃ… ὑπάρχων ἐν βασάνοις»: Ο «Ἄδης» στην Ορθόδοξη παράδοση δεν είναι η «Γέεννα» (η τελική κατάσταση μετά την Κρίση). Είναι ο τόπος των νεκρών, όπου οι ψυχές προσμένουν την Ανάσταση και την Τελική Κρίση. Είναι μια κατάσταση σκοτεινή και βασανιστική για εκείνους που είναι χωρισμένοι από τη χάρη του Θεού. Οι βασανισμοί δεν είναι πρώτιστα σωματικοί (αφού το σώμα είναι στον τάφο), αλλά πνευματικοί: η αφάνταστη οδύνη της γνώσης ότι χάθηκε η ευκαιρία της σωτηρίας, η φρίκη της αυτογνωσίας και η απόλυτη απομόνωση από την αγάπη.

«Ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ… ὁρᾷ τὸν Ἀβραάμ… καὶ Λάζαρον»: Εδώ βλέπουμε ένα τρομερό παράδοξο. Στην αιωνιότητα, οι πνευματικοί οφθαλμοί ανοίγουν πλήρως. Ο πλούσιος, που ήταν πνευματικά τυφλός στη γη και δεν μπορούσε να δει τον Λάζαρο στην πύλη του, τώρα τον βλέπει από μακριά με απόλυτη σαφήνεια. Η γνώση του είναι πλέον απόλυτα σαφής, αλλά άκαρπη και ανίσχυρη. Βλέπει την αληθινή τάξη των πραγμάτων που στη γη αρνούνταν να δει, ωστόσο, αυτή η όραση δεν μπορεί πλέον να μετατραπεί σε μετάνοια. Έρχεται πολύ αργά.

Η Τραγική Πλάνη: Η Εξωτερική Θρησκευτικότητα

Και εδώ αποκαλύπτεται η πιο οδυνηρή πλευρά της γνώσης του πλουσίου: Ήταν Εβραίος! Αποκαλεί τον Αβραάμ «Πάτερ»(Λουκ. 16:24), γνωρίζοντας την εβραϊκή του κληρονομιά. Αυτό μας δείχνει ότι δεν αρκεί η εξωτερική θρησκευτική ταυτότητα. Όλοι εκείνοι οι περιτετμημένοι Εβραίοι πίστευαν ότι, απλώς και μόνο λόγω της καταγωγής τους και της τυπικής τήρησης του Νόμου, είχαν εγγυημένη τη σωτηρία. Αυτή η τρομερή πνευματική πλάνη της εξωτερικής θρησκευτικότητας βρίσκει τη θεϊκή της διάψευση σε δύο οξύτατες δηλώσεις του ίδιου του Κυρίου, που αλληλοσυμπληρώνονται:

Πρώτα, τους ξεκολλά από την ψευδαίσθηση της αυτόματης σωτηρίας μέσω της γνώσης: «Ερευνάτε τις Γραφές… και δεν θέλετε να έλθετε προς εμέ ίνα ζωήν έχητε» (Ιωάν. 5:39-40). Δηλαδή, η Γραφή δεν είναι τυπικό εισιτήριο, αλλά μαρτυρία που οδηγεί σε μια ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σχέση μαζί Του.

Και για να δείξει την τρομερή ευθύνη που συνεπάγεται αυτή η γνώση, ο Κύριος δηλώνει αμετάπτωτα:

«ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου αὐτοῦ καὶ μὴ ποιήσας δαρήσεται πολλάς… παντὶ δὲ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ’ αὐτοῦ» (Λουκ. 12:47-48).

(«Εκείνος που γνώριζε το θέλημα του αφέντη του και δεν το έπραξε, θα δαρθεί πολύ… γιατί σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα ζητηθεί από αυτόν».)

Εδώ βλέπουμε την κορυφή της θείας δικαιοσύνης. Ο πλούσιος, ως Εβραίος, του είχε δοθεί ΠΟΛΥ: ο νόμος, οι προφήτες, η διαθήκη. Από αυτόν, επομένως, ζητήθηκε ΠΟΛΥ – όχι απλά η τυπική τήρηση, αλλά η ριζική εφαρμογή του νόμου στην αγάπη. Επειδή γνώριζε αλλά δεν έπραξε, η κρίση του ήταν βαρύτερη. Η γνώση χωρίς πράξη δεν είναι προνόμιο, είναι βαρύτερη ευθύνη.

Μια Σύγχρονη Προσέγγιση: Η Ευθύνη των Ανωτέρων

Αυτή η προειδοποίηση του Χριστού απευθύνεται ιδιαίτερα σήμερα σε εκείνους που βρίσκονται σε θέση πνευματικής ηγεσίας και ευθύνης, στους επισταμένους και τους διδάσκαλους του Λαού. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι πάντα ο απλός λαός, που μπορεί να μην γνωρίζει τον νόμο σε βάθος, αλλά εκείνοι που, έχοντας γνώση και εξουσία, επιλέγουν να καλύψουν το σκάνδαλο με τον μανδύα της «Αγάπης», της «ειρήνης» και της «υποταγής», θάβοντάς την αλήθεια για να διατηρήσουν μια εικονική ευταξία.

Σε αυτούς ακριβώς απευθύνεται ο φοβερός λόγος του Κυρίου:

«Πολλοὶ ἐροῦσίν μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, Κύριε κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι ἐπροφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; Καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι Οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν.» (Ματθ. 7:22-23)

Δείτε: Αυτοί δεν ήταν απλοί πιστοί. Προφήτευαν, έβγαζαν δαιμόνια, έκαναν θαύματα! Αλλά ο Κύριος θα τους αποκηρύξει. Γιατί; Γιατί η καρδιά τους εργαζόταν την ανομία. Η ζωή τους ήταν ένα δίπολο: εξωτερική θρησκευτική δραστηριότητα και εσωτερική πρακτική αδικίας.

Η συγκαλυμμένη αμαρτία, η κάλυψη του σκανδάλου, η ηθική διπρόσωπη συμπεριφορά – αυτά είναι «ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν».

Γι’ αυτό, ας προσέξουν όλοι, και ιδιαίτερα όσοι διδάσκουν, μήπως, ενώ μιλούν για τον Κύριο, η καρδιά τους είναι αλλού, σε ζήλο για εξουσία, σε φόβο για τη φήμη, σε συναίσθηση ψευδούς ασφάλειας. Στην ησυχία της συνείδησής τους, ας ρωτήσουν: «Πραγματικά, πιστεύω στον Κύριο, ή πιστεύω στην εικόνα που έχω δημιουργήσει για τον εαυτό μου σαν πνευματικό;»

Γιατί, στο τέλος, ο Νόμος του Θεού παραμένει ο απόλυτος κριτής. Και μπροστά Του, καμία θρησκευτική θέση ή επιτελείο θαύματος δεν θα μας σώσει, αν η ουσία της ύπαρξής μας δεν είναι η ταπεινή αγάπη και η αγάπη για την Αλήθεια.

Η Δοκιμασία της Αληθινής Πίστης: Ο Φόβος του Θεού ή ο Φόβος των Ανθρώπων;

Εδώ αποκαλύπτεται η μεγάλη δοκιμασία για κάθε πιστό: Τι νικάει στην καρδιά μας; Ο φόβος του Θεού ή ο φόβος των ανθρώπων;

Συχνά, βλέπουμε τον νόμο, το σωστό, το δίκαιο, το αγιασμένο από τη παράδοση, να υποβαθμίζεται ή να διαστρεβλώνεται. Και όταν αυτό γίνετε από έναν «ανώτερο», πολλοί, αντί να αντισταθούν για υπεράσπιση της Αλήθειας, δειλιάζουν. Σωπαίνουν, φοβούμενοι τις ανθρώπινες συνέπειες: την κριτική, τον αποκλεισμό, την απώλεια θέσης.

Αλλά η Αλήθεια, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, δεν φοβάται. Είναι η βεβαιότητα που λέει: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» (Ιωάν. 14:6). Ο φόβος για τα ανθρώπινα πρόσωπα είναι η πρώτη παγίδα που χρησιμοποιεί ο πονηρός για να σιωπήσει το φως.

Και αυτό φτάνει στο απόγειο του κινδύνου όταν υπάρχουν πρόσωπα που, με σαφή σκοπό, επιδιώκουν να διαλύσουν το ορθόδοξο δόγμα και την εκκλησιαστική ζωή. Τότε, η σιωπή των πιστών δεν είναι απλή επιείκεια, αλλά συνεργία στην πνευματική καταστροφή.

Αν υπήρχε πραγματικά το κήρυγμα της Αλήθειας στα πρόσωπα αυτά, θα φοβόντουσαν να μιλήσουν; Ή μήπως η σιωπή τους αποκαλύπτει ότι η καρδιά τους δεν δίνει τη μαρτυρία για τον Χριστό, αλλά για τα ανθρώπινα συστήματα και τις θέσεις που κατέχουν;

Ο Απόστολος Παύλος είπε: «Εἰ δὲ καὶ εὐαγγελιζόμεθα, οὐκ ἔστιν καύχημα ἡμῶν· ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκειται· οὐαὶ δέ μοι ἐστὶν ἐὰν μὴ εὐαγγελίσωμαι.» (Α΄ Κορ. 9:16). «Και αν ευαγγελίζομαι, δεν είναι καύχημά μου· γιατί ανάγκη μου επιβάλλεται· και ουαί μου είναι αν δεν ευαγγελιστώ.»

Η ανάγκη να μιλήσει κανείς για την Αλήθεια είναι μεγαλύτερη από κάθε ανθρώπινο συναίσθημα. Όποιος φοβάται τον άνθρωπο περισσότερο από τον Θεό, έχει ήδη χάσει την ουσία της πίστης του. Γιατί, στο τέλος, όπως διδάσκει ο Απόστολος, η πραγματική αγάπη για τους αδελφούς πρέπει να είναι «ανυπόκριτη» (Α΄ Πέτρ. 1:22) – δηλαδή, τόσο γνήσια, ώστε να μας δίνει το θάρρος να υπερασπιστούμε την Αλήθεια ακόμη και «εις τοὺς φόβους», νικώντας κάθε ανθρώπινο δέος, προκειμένου να φυλαχθεί αλώβητη η πίστη και να διατηρηθεί η ορθή διακονία.

Λουκ. 16:24: καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.

Η Αλλαγή της Συνείδησης και το Αδιέξοδο της Αμαρτίας

· «Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με»: Πρώτη φορά ο πλούσιος αναγνωρίζει μια πνευματική σχέση («Πάτερ»). Η προσευχή του, όμως, παραμένει εγωκεντρική. Δεν είναι μια προσευχή μετάνοιας για την αδιαφορία του, αλλά μια αίτηση για ανακούφιση από τον πόνο του. Η αμαρτία έχει διαστρεβλώσει τόσο τη σκέψη του, που ακόμα και στον Άδη θεωρεί τον Λάζαρο ως υπηρέτη του («πέμψον Λάζαρον…»). Το «ἐλέησόν με» δεν συνοδεύεται από ένα «ἥμαρτον».
· «Βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος»: Αυτή η αίτηση είναι βαθιά συμβολική. Ο Λάζαρος που ποθούσε τα ψίχουλα, τώρα ο πλούσιος ποθεί μία ψίχα χάριτος, μια σταγόνα ανάπαυσης. Η απόσταση που δημιούργησε ο ίδιος στη γη («από μακρόθεν») έχει πλέον γίνει απόλυτη και απέραντη. Η γλώσσα, που στο συμπόσιο του μιλούσε μάλλον για εγωιστικά πράγματα, τώρα καίγεται και ζητάει δροσιά – σύμβολο της φλογός των παθων που δεν ελέγχονταν στη ζωή.

Λουκ. 16:25: εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι·

Η Θεία Απόκριση: Η Λογική της Δικαιοσύνης

Η απάντηση του Αβραάμ είναι η κορυφή της θεολογικής διδασκαλίας της παραβολής και αποκαλύπτει τη θεία δικαιοσύνη:

· «Τέκνον, μνήσθητι»: Η κλήση είναι προς τη μνήμη, που τώρα έχει γίνει καθαρή και ανυπόφορα οξεία. Η αιωνιότητα είναι, εν μέρει, μια κατάσταση της συνειδητοποιημένης μνήμης των επιλογών της γήινης ζωής.
· «Ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά»: Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πλούσιος «πλήρωσε» για την ευτυχία του ή ότι ο Λάζαρος «πλήρωσε» για τη δικαιοσύνη του με τον πόνο του. Αντίθετα, δείχνει πώς χρησιμοποίησε ο καθένας τις συνθήκες της ζωής του.
· Ο πλούσιος «απέλαβε» (εδέχθη, απόλαυσε) τα υλικά αγαθά ως τελικό στόχο, χωρίς να τα μετατρέψει σε μέσο αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον. Εξάντλησε όλη την «ανταμοιβή» του στην πρόσκαιρη ζωή.
· Ο Λάζαρος «απέλαβε» (δέχτηκε, υπέμεινε) τα κακά (την ασθένεια, τη φτώχεια) με υπομονή και ελπίδα στον Θεό, και έτσι αυτά τα κακά, μετατρέπονται μέσω της πίστης του σε μέσο θεογνωσίας και καθαρμού.
· «Νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι»: Αυτή είναι η θεία δικαιοσύνη. Δεν είναι μια αυθαίρετη τιμωρία, αλλά η φυσική συνέπεια των πνευματικών επιλογών. Ο πλούσιος επέλεξε να χτίσει τον «οίκο» της ύπαρξής του πάνω στον εαυτό του και τα υλικά αγαθά, που είναι πρόσκαιρα. Όταν έληξε η πρόσκαιρη ζωή, ο «οίκος» κατέρρευσε. Ο Λάζαρος επέλεξε (ή βρέθηκε) να χτίσει πάνω στον Θεό, και βρίσκει την απόλυτη παρηγοριά («παρακαλεῖται») στην αιωνιότητα.

Συνοψίζοντας, αυτά τα εδάφια μας διδάσκουν για:

· Την Αναγκαιότητα της Μετάνοιας Εδώ και Τώρα: Μετά τον θάνατο, η κατάσταση είναι οριστική. Η ψυχή «καθαρίζεται» και βλέπει την αλήθεια, αλλά δεν μπορεί πλέον να μετανοήσει, γιατί η μετάνοια είναι πράξη της ελεύθερης βούλησης που ασκείται μέσα στο χρόνο και το σώμα.
· Την Αντικειμενική Φύση της Αμαρτίας: Η αμαρτία (εδώ η αδιαφορία) δεν είναι απλά μια «κακή συμπεριφορά» που τιμωρείται, αλλά μια πνευματική νόσος που διαχωρίζει την ψυχή από τη Ζωή, που είναι ο ίδιος ο Θεός.
· Την Κοινωνική Διάσταση της Σωτηρίας: Η σωτηρία μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τον πλησίον μας, ειδικά με εκείνον που βρίσκεται σε ανάγκη.

Λουκ. 16:26: καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.

Το Απόλυτο και Αμετάβλητο Χάσμα

«Χάσμα μέγα ἐστήρικται» (Ένα μέγα χάσμα έχει σταθεροποιηθεί):

· Η χρήση του ρήματος «ἐστήρικται» (έχει στηριχθεί, έχει εδραιωθεί) είναι κρίσιμη. Δεν πρόκειται για ένα προσωρινό χάσμα, αλλά για μια μόνιμη, εδραιωμένη και αμετάβλητη πραγματικότητα. Αυτό το χάσμα δεν είναι μια εξωτερική τιμωρία που επιβάλλει ο Θεός, αλλά η εσωτερική, πνευματική κατάσταση των ψυχών που έχει πλέον πάρει μόνιμη μορφή.
· Στην Ορθόδοξη αντίληψη, ο θάνατος «παγώνει» την πνευματική κατάσταση της ψυχής. Οι επιλογές στη ζωή, η αγάπη ή η μίσος, η συμπόνια ή η σκληροκαρδία, σχηματίζουν την ποιότητα της ψυχής. Ο πλούσιος έζησε μια ζωή κλειστή στον εαυτό του, χωρίς να ανοίγει την καρδιά του σε κανέναν. Αυτή η έλλειψη αγάπης, που ο ίδιος επέλεξε, είναι που γίνεται το απέραντο χάσμα μετά τον θάνατο. Είναι η ίδια του η ελεύθερη επιλογή που έχει πια πάρει μόνιμη μορφή.

Θεολογική Σημασία: Το χάσμα δεν είναι μια αυθαίρετη απόφαση του Θεού να μην βοηθήσει, αλλά η σοβαρή εκτίμησή Του για την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Ο Θεός σεβόταν την ελευθερία του πλουσίου να ζήσει χωρίς Αγάπη, και τη σέβεται και μετά τον θάνατο, όταν αυτή η ελευθερία έχει φέρει τον καρπό της. Η ψυχή έχει γίνει ασύμβατη με τη ζωή της Θείας Αγάπης.

Λουκ. 16:27-28: εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· 28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου.

Μια Συμβολική Ανάγνωση: Το Μήνυμα για Ολόκληρο τον Κόσμο

Η αίτηση του πλουσίου για τους «πέντε αδελφούς» του μπορεί να διαβαστεί και με έναν συμβολικό τρόπο που δείχνει την παγκόσμια εμβέλεια του μηνύματος. Μπορούμε να δούμε τα έξι αδέλφια (τον ίδιο και τους πέντε αδελφούς του) σαν την ανθρωπότητα που κατοικεί στις έξι ηπείρους – δηλαδή, ολόκληρο τον κόσμο.

Για να κατανοήσουμε το βάθος αυτής της αλλαγής, πρέπει να θυμηθούμε το πνευματικό πλαίσιο της εποχής: Πολλοί Εβραίοι, και ιδιαίτερα οι Φαρισαίοι, είχαν αναπτύξει μια θεολογία αποκλειστικότητας. Πίστευαν ότι μόνο ο περιτετμημένος Ισραηλίτης θα σωζόταν, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος (οι «απερίτμητοι») ήταν «σκυλιά» εκτός Διαθήκης και καταδικασμένοι. Αυτή ακριβώς είναι η στάση που αντανακλά η αρχική απάντηση του Χριστού στη Χαναναία: «Δεν είναι καλόν να πάρουν τα παιδιά το ψωμί τους και να το ρίξουν στα σκυλιά» (Ματθ. 15:26).

Ο πλούσιος, λοιπόν, ζώντας σε αυτό το πλαίσιο, βλέποντας όλους τους μη Εβραίους ανθρώπους σαν «σκυλιά» – ως απερίτμητους ξένους της σωτηρίας.

Στον Άδη, αυτή η ριζοσπαστική ψευδαίσθηση καταρρέει ολοκληρωτικά. Παραδέχεται ότι ο Λάζαρος – που ίσως αντιπροσώπευε ακριβώς αυτούς τους «απερίτμητους» που περιφρονούσε – τώρα βρίσκεται δίκαιος κοντά στον Αβραάμ. Η αίτησή του, «στείλε τον Λάζαρο στον οίκο του πατρός μου», είναι η πρώτη φορά που δείχνει μέριμνα για άλλους. Αυτός ο «οίκος» είναι ο οίκος του Αδάμ – η Γη και όλη η ανθρωπότητα.

Με αυτή την οπτική:

· Τα «έξι αδέλφια» συμβολίζουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, που κινδυνεύει να ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι πνευματικής αναισθησίας.
· Ο Λάζαρος γίνεται το σύμβολο του κηρύγματος που πρέπει να σταλεί στον κόσμο για να προειδοποιήσει.

Εδώ βλέπουμε το θαύμα μιας σκληρής καρδιάς που, μέσα από την οδύνη, άνοιξε τα μάτια της και σπάει τα εθνικά και πνευματικά της όρια, επιθυμώντας τη σωτηρία ακόμα και εκείνων που κάποτε περιφρονούσε.

Λουκ. 16:30: ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν.

Η Ανθρώπινη Αντίσταση: Η Παγιωμένη Λογική μιας Αμαρτωλής Καρδιάς

Και όμως, η τραγωδία φτάνει στο απόγειό της. Γιατί αμέσως μετά, ο πλούσιος αποκαλύπτει ότι, παρόλο που άνοιξαν τα μάτια του στη νέα πραγματικότητα, δεν άλλαξε ο τρόπος σκέψης της καρδιάς του.

«Όχι, πατέρα Αβραάμ», λέει, «αλλά αν πάει κάποιος από τους νεκρούς σε αυτούς, τότε θα μετανοήσουν».

Αυτή η απάντηση είναι συγκλονιστική. Ο πλούσιος, με όλη τη γνώση της αιωνιότητας, εξακολουθεί να πιστεύει στην παλιά, ανθρώπινη λογική: ότι τα μεγάλα, αισθητά θαύματα είναι πιο αποτελεσματικά από τον ταπεινό Λόγο του Θεού. Η καρδιά του, ακόμα και τώρα, αντιμάχεται τη βαθύτερη αλήθεια: ότι η πίστη γεννιέται από την ακοή (Ρωμ.10:17 – «Ἄρα ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ῥήματος Χριστοῦ.») και την υπακοή, όχι από τα θέαματα.

Μπορεί να δείχνει αγάπη για τους αδελφούς του, αλλά η πλάνη του παραμένει η ίδια. Αυτό είναι το απόγειο της τραγωδίας: η γνώση της αιωνιότητας, από μόνη της, δεν μπορεί να διορθώσει μια βαθιά ριζωμένη, πνευματική πλάνη.

Λουκ. 16:31: εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.
(«Αν δεν ακούσουν τον Μωυσή και τους Προφήτες,ούτε αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς θα πεισθούν.»)

Η Προφητεία που Εξετελέσθη

Αυτή η τελική απάντηση του Αβραάμ δεν είναι απλώς το τέλος μιας συζήτησης. Είναι μια προφητεία που βλέπει ακριβώς την πνευματική πραγματικότητα και που βρίσκει την πληρέστερη εκπλήρωσή της στην ίδια την Ανάσταση του Χριστού.

Η Πρόβλεψη και η Εκπλήρωση

Ο Αβραάμ αποκαλύπτει οτι η ρίζα του προβλήματος δεν βρίσκεται στα μάτια, αλλά στην καρδιά και θεραπεύεται όχι με θεάματα, αλλά με τον Λόγο του Θεού. Αυτό το είπε ο Αβραάμ, αλλά ο Χριστός το επιβεβαίωσε με τη ζωή Του.

· Η Προφητεία: «Αν δεν πιστεύουν στη Γραφή, ούτε σε έναν νεκρό που σηκώνεται θα πιστέψουν».
· Η Εκπλήρωση: Ο ίδιος ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, ανέστη από τους νεκρούς. Και τι απέγινε; Όπως προείπε ο Αβραάμ, οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι, που είχαν κλείσει την καρδιά τους στον πνευματικό νόημα του Μωυσή και των Προφητών, αρνήθηκαν να πιστέψουν. Αντί να ανοίξουν τα μάτια τους, προτίμησαν να μισθώσουν ψεύτικες μαρτυρίες, λέγοντας ότι οι μαθητές έκλεψαν το σώμα (Ματθ. 28:11-15). Και, όπως σημειώνει πικρά ο Ευαγγελιστής, «Καὶ ἡ φήμη αὕτη διαλελεῖσται παρὰ Ἰουδαίοις ἕως τῆς σήμερον ἡμέρας». Και ο λόγος αυτός εξαπλώθηκε μεταξύ των Ιουδαίων, και διατηρείται ακόμα και σήμερα.

Η Ανάσταση, το σπουδαιότερο θαύμα, δεν τους έπεισε, γιατί η καρδιά τους ήταν ήδη αποκομμένη από τον Λόγο. Αντίθετα, επιλέξανε να διαιωνίσουν ένα ψέμα, αποδεικνύοντας με τρομερό τρόπο την ακριβή προφητεία του Αβραάμ: μια καρδιά που αρνείται τον Λόγο, θα αρνηθεί και κάθε θαύμα, προτιμώντας ακόμη και την πιο άθλια ψευδαίσθηση από την ταπεινή αλήθεια.

Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό; Ας συγκρίνουμε δύο γεγονότα από το Ευαγγέλιο:

1. Στη Ναΐν: Ο Ιησούς ανέστησε τον νεκρό γιο μιας χήρας. Όλοι έμειναν έκπληκτοι και δόξαζαν το Θεό, λέγοντας: «Μεγάλος προφήτης αναστήθηκε μεταξύ μας!» (Λουκ. 7:16). Παρόλο, όμως, από το μεγάλο αυτό θαύμα, ολόκληρο το κείμενο δεν γράφει πουθενά ότι πίστεψαν σε Αυτόν. Εντυπωσιάστηκαν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι άλλαξαν την καρδιά τους και Τον ακολούθησαν με πίστη.

2. Στη Σαμάρεια: Εκεί, ο Ιησούς δεν έκανε κανένα θαύμα. Μόνο κήρυξε. Μίλησε απλά με μια γυναίκα στο πηγάδι και της αποκάλυψε ποιος είναι. Και το θαυμαστό είναι ότι αυτό ήταν αρκετό. Εκείνοι που την άκουγαν, πίστεψαν στον Ιησού και της είπαν: «Δεν πιστεύουμε πια μόνο λόγω των λόγων σου, γιατί εμείς οι ίδιοι Τον έχουμε ακούσει και ξέρουμε ότι αυτός είναι πραγματικά ο Σωτήρας του κόσμου» (Ιωάν. 4:42).

Αυτή η σύγκριση μας δείχνει ξεκάθαρα το νόημα των λόγων του Αβραάμ:

Η πίστη δεν γεννιέται από τα μάτια, αλλά από την καρδιά.

· Αν η καρδιά σου είναι ανοιχτή και ταπεινή, όπως των Σαμαρειτών, θα πιστέψεις μόνο από τον Λόγο του Θεού, χωρίς να χρειάζεται να δεις ούτε ένα θαύμα.
· Αν η καρδιά σου είναι κλειστή, όπως των αρχιερέων, ούτε το μεγαλύτερο θαύμα (μια Ανάσταση) δεν θα σε κάνει να πιστέψεις.

Γι’ αυτό ο Αβραάμ είπε: «Αν δεν πιστεύουν στους Προφήτες, ούτε αν αναστηθεί κάποιος θα πειστούν». Γιατί το πρόβλημα δεν είναι έξω, στο να μην βλέπουμε θαύματα, αλλά μέσα μας, στην καρδιά που δεν ακούει.

Συμπέρασμα: Ο Αβραάμ μίλησε. Ο Χριστός ανέστη. Η επιλογή είναι πλέον δική μας. Η απόφαση να ανοίξουμε την καρδιά μας στον Λόγο του Θεού, να Τον ακούσουμε μέσα από τη Γραφή, την Εκκλησία και τον πλησίον μας, είναι η απόφαση που καθορίζει σε ποια πλευρά της αιωνιότητας θα βρεθούμε.

Η Κλήση στις Δύο Πύλες

Αδελφοί και αδελφές, αυτή η παραβολή δεν τελειώνει με τον Αβραάμ. Τελειώνει μαζί μας.
Μπροστά μας στέκονται δύο πύλες. Η Πύλη του Πλουσίου, λαμπρή και θορυβώδης, που οδηγεί στον εαυτό μας και τελικά σε ένα απέραντο κενό. Και η Πύλη του Λαζάρου, ταπεινή και σιωπηλή, που φαίνεται αξέχαστη, αλλά είναι η πύλη που οδηγεί στις αγκάλες του Αβραάμ, στον Παράδεισο.

Ο Κύριος, σήμερα, μας ρωτάει: «Ποια πύλη θα διαλέξεις;»

Η απάντηση δεν δίνεται με λόγια, αλλά με τη ζωή μας. Δίνεται κάθε φορά που:

· Σταματάμε από τη βιασύνη μας για να δούμε τον αδελφό που κείται στην «πύλη» μας.
· Σπάμε το ψωμί μας με εκείνον που πεινάει για αγάπη και προσοχή.
· Ακούμε πραγματικά τον Λόγο του Θεού, όχι ως μια ιδέα, αλλά ως μια ζωντανή φωνή που μας καλεί να αγαπήσουμε.

Μην απαιτούμε νέα θαύματα. Ο πιο σημαντικός νεκρός, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, έχει ήδη αναστηθεί! Αυτό είναι το μεγαλύτερο και μοναδικό θαύμα. Αν η καρδιά μας παραμένει κλειστή μπροστά Του, τι άλλο μπορεί να ανοίξει τα μάτια της;

Δεν είναι μια μακρινή απειλή, αλλά η οριστικοποίηση και η πλήρης έκφανση των επιλογών που κάνουμε σήμερα. Το χάσμα δεν ανοίγει ξαφνικά μετά τον θάνατο. Η αδιαφορία είναι που δημιουργεί το χάσμα που μας χωρίζει από τη ζωή του Θεού. Η αγάπη, όμως, είναι που το κλείνει, φέρνοντάς μας κοντά Του και στους αδελφούς μας.»

Λοιπόν, ας σηκώσουμε το βλέμμα. Ας αφήσουμε τις ηχηρές και άδειες ασχολίες του κόσμου. Ας ανοίξουμε τα μάτια και τις καρδιές μας. Ο Λάζαρος δεν είναι ένας ξένος. Είναι ο αδελφός μας. Και η συνάντησή μας μαζί του είναι η συνάντησή μας με τον ίδιο τον Χριστό.

«Πού είναι ο αδελφός σου;»

Ας ελπίζουμε και ας αγωνιστούμε να απαντήσουμε από την καρδιά:
«Να ‘μαι, Κύριε. Εδώ είμαι, δίπλα στους αδελφούς μου που μου έδωσες».

Γιατί στο τέλος, ο μόνος πραγματικός πλούτος, η μόνη αιώνια ζωή, είναι η Αγάπη.

———

Κατακλείς: Μια Προσευχή και Πρόσκληση

Αδελφοί και αδελφές, ας μην αφήσουμε αυτή τη διδασκαλία να μείνει μόνο στις σελίδες. Ας τη μετατρέψουμε σε προσευχή και πράξη. Ας δεχτούμε την πρόκληση να μελετήσουμε τον νόμο του Κυρίου, γιατί είναι φως στη διαδρομή μας και γλυκός στη καρδιά μας (Ψαλ. 118:105, 103).

Ας ακούσουμε με σεβασμό τα λόγια του Ψαλμωδού:

Ψαλμός 1:1-3
«Μακάριος ο άνθρωπος που δεν ακολουθεί τις πονηρές συμβουλές των ασεβών, δεν σταματά στον δρόμο των αμαρτωλών, και δεν κάθεται στην παρέα των εμπαικτών. Αντίθετα, η μόνη του επιθυμία είναι ο νόμος του Κυρίου, και σ’ αυτόν τον νόμο αφιερώνεται τις μέρες και τις νύχτες. Αυτός ο άνθρωπος θα είναι σαν ένα δέντρο, φυτεμένο δίπλα σε τρεχούμενα νερά, που δίνει καρπό όταν έρθει η ώρα του. Τα φύλλα του δεν μαραίνονται και ευοδώνεται σε ό,τι κάνει.»

Ας ζητήσουμε, λοιπόν, να γίνουμε αυτό το μακάριο δέντρο. Ας προσευχηθούμε με απλότητα καρδιάς:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, άνοιξε τους πνευματικούς μας οφθαλμούς. Δείξε μας το βάθος της αγάπης Σου, κρυμμένο σε κάθε λέξη της Γραφής. Κάνε την καρδιά μας να διψά για το νόμο Σου, που είναι ζωή και φως. Στέιλε το Άγιο Σου Πνεύμα να μας οδηγήσει, ώστε να σε γνωρίσουμε και να σε αγαπήσουμε σε κάθε αδελφό μας. Αμήν.»

Η Αγία Γραφή δεν είναι βιβλίο να το διαβάζουμε σαν ιστορία, αλλά είναι ο ζωντανός σπόρος του Πατέρα, που κάθε λέξη της έχει τόση δύναμη, ώστε να μας αλλάξει σαν ανθρώπους: να μας κάνει να γνωρίσουμε την Αλήθεια, που είναι ο Κύριος, να γνωρίσουμε τη Σοφία, που είναι ο Κύριος, να γνωρίσουμε την Αγάπη, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και να μας οδηγήσει να αγαπήσουμε πραγματικά τον αδελφό μας.
Αμήν.

Κωφίδης Ευάγγελος