Κυριακη Ζ (Λουκ. η 41-56) Η Θεραπεια της αιμορροούσης και η ανασταση της θυγατρος του αρχισυναγωγου Ιαειρου
Νοέ 9th, 2025 | 
Filed under: Ευαγγελος Κωφιδης
Στη Σκια του Θανατου, το Φως της Πιστης
Η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Λουκά (8:41-56) μας μεταφέρει σε μια στιγμή μεγάλης δραματικότητας στη ζωή του Ιησού. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας διηγείται δύο ιστορίες που συμβαίνουν ταυτόχρονα, αποκαλύπτοντας ποιος είναι πραγματικά ο Ιησούς και πώς δρα στη ζωή των πιστών.
Μόλις έχει αποκαλύψει την εξουσία Του πάνω στη φύση (ησύχασε την θύελλα) και πάνω στα δαιμονικά πνεύματα (έδιωξε τα δαιμόνια από έναν δαιμονιζόμενο). Σε αυτό το σημείο, η προσοχή Του στρέφεται στις πιο βαθιές ανάγκες του ανθρώπου: την ασθένεια και τον θάνατο. Σε αυτό το πλαίσιο, δύο άνθρωποι Τον πλησιάζουν, εκπροσωπώντας δύο διαφορετικές, αλλά εξίσου απεγνωσμένες, καταστάσεις.Από τη μία, ο Ιάειρος, «ἄρχων τῆς συναγωγῆς». Άνθρωπος της τάξης, του κύρους, ένας σημαντικός άνδρας στην τοπική θρησκευτική κοινωνία. Η δωδεκάχρονη θυγατέρα του βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου, και αυτός, παρά την κοινωνική του θέση, πέφτει στα πόδια του Ιησού, εκλιπαρώντας Τον να έρθει στο σπίτι του.
Από την άλλη, η ανώνυμη γυναίκα με την αιμορραγία. Μια φιγούρα που αντιπαραβάλλεται με τον Ιάειρο: λόγω της πάθησής της θεωρείται θρησκευτικά «ακάθαρτη», κοινωνικά περιθωριοποιημένη, οικονομικά εξαντλημένη (αφού είχε ξοδέψει όλα της τα βιώσιμα σε γιατρούς) και πνευματικά αποκομμένη. Υπέφερε από μια χρόνια αιμορραγία για δώδεκα χρόνια. Πλησιάζει τον Ιησού κρυφά, μέσα στο πλήθος, πιστεύοντας με ακλόνητη πίστη ότι αν αγγίξει μόνο το κράσπεδο του ιματίου Του, θα θεραπευτεί.
Αυτές οι δύο ιστορίες, δεμένες μεταξύ τους με τον συμβολικό αριθμό δώδεκα (τα χρόνια της ασθένειας της γυναίκας και η ηλικία του κοριτσιού), δεν είναι τυχαία τοποθετημένες. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη ερμηνευτική παράδοση, αποτελούν μια διπλή πύλη που οδηγεί στην κατανόηση του σωτηριολογικού έργου του Χριστού: η μία οδηγεί στη νίκη πάνω στην αμαρτία και την πνευματική ακαθαρσία (η γυναίκα), και η άλλη στη νίκη πάνω στον ίδιο τον φυσικό θάνατο (το κορίτσι). Εδώ, ο Ιησούς αποκαλύπτεται ταυτόχρονα ως ο Ἀρχιερέας της Καινής Διαθήκης, από τα κράσπεδα του ενδύματος Του οποίου ρέει η θεραπευτική χάρη προς όλους τους πιστούς, και ως ο Ζωοδότης (Δωρητής της Ζωής), που με τη δημιουργική και παντοδύναμη φωνή Του διατάσσει ακόμη και τον θάνατο να υποχωρήσει.
Ας προσεγγίσουμε τώρα τα πρώτα δύο εδάφια:
Κείμενο (Λουκάς 8:41-42)
«41 Καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχεν· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν.»
Αυτά τα δύο σύντομα εδάφια στήνουν το σκηνικό για μια από τις πιο δραματικές και γεμάτες νόημα αφηγήσεις του Ευαγγελίου. Εδώ, ο Ευαγγελιστής Λουκάς εισάγει το πρόσωπο του Ιάειρου, ανοίγοντας τον δρόμο για μια αποκάλυψη της πλήρους σωτηριολογικής δράσης του Χριστού.
Ο Ιάειρος: Η Πτώση της Εξουσίας και η Ανάταση της Πίστης
• «ἄρχων τῆς συναγωγῆς»: Η ταυτότητά του ως «άρχοντα της συναγωγής» τον τοποθετεί στο ανώτερο διοικητικό στρώμα της τοπικής θρησκευτικής κοινωνίας. Δεν είναι απλός πιστός, αλλά εκπρόσωπος του θρησκευτικού κατεστημένου. Ωστόσο, η υπαρξιακή του ανάγκη (ο θάνατος της κόρης του) τον ωθεί να παρακαμφθεί κάθε κοινωνική, θρησκευτική και προσωπική του υπερηφάνεια. Η θέση του «άρχοντα» δεν έχει καμία αξία μπροστά στην απόλυτη αδυναμία του θανάτου.
• «πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας Ἰησοῦ»: Αυτή η στάση δεν είναι απλή έκκληση, αλλά πράξη ριζικής ταπείνωσης (κένωσης). Στην Ορθόδοξη πνευματικότητα, η πτώση στα πόδια του Κυρίου (προσκύνηση) είναι το προαπαιτούμενο για την ανάσταση. Ο Ιάειρος εγκαταλείπει τη δική του «αρχή» και εξουσία, υποτασσόμενος στην αληθινή Αρχή και Αρχηγό της Ζωής, τον Χριστό. Η πράξη του δείχνει ότι η σωτηρία έρχεται μόνο όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζει την ολοκληρωτική του εξάρτηση από τον Θεό.
Η Κόρη: Το «Μονογενές» και ο Συμβολισμός του Ισραήλ
• «θυγάτηρ μονογενής»: Η χρήση της λέξης μονογενής είναι θεολογικά βαθιά σημαντική. Ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη για τον Κύριο Ιησού Χριστό («ο Μονογενής Υιός», Ιω. 3:16). Αυτή η γλωσσική σύνδεση δημιουργεί μια ισχυρή συμβολική αντιστοιχία:
· Η μονογενής θυγάτηρ του Ιάειρου είναι η μοναδική του απόγονη, η ελπίδα για το μέλλον του. Ο θάνατός της απειλεί να σβήσει αυτή την ελπίδα.
· Ο Θεός Πατήρ έχει τον Μονογενή Υιό Του. Η περικοπή προμηνύει ότι ο Χριστός, ο Μονογενής, θα αντιμετωπίσει και θα νικήσει τον θάνατο, αποκαλύπτοντας την εξουσία Του πάνω του.
• «ὡς ἐτῶν δώδεκα»: Η ηλικία των δώδεκα ετών δεν είναι τυχαία. Συνδέεται άμεσα με τον αριθμό των φυλών του Ισραήλ. Το κορίτσι, στην κρίσιμη ηλικία της ωρίμανσης, συμβολίζει τον ίδιο τον λαό της Παλαιάς Διαθήκης, που βρίσκεται σε θανάσιμη κατάσταση πνευματικής νέκρωσης. Η ζωή του Ισραήλ ως λαού Θεού κινδυνεύει να σβήσει.
Το Πλαίσιο: Ο Όχλος και η Επείγουσα Ανάγκη
• «οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν»: Οι όχλοι που «πνίγουν» τον Ιησού δημιουργούν μια αίσθηση άμεσης ανάγκης και δράματος. Αυτό το πλαίσιο κάνει την επερχόμενη παρέμβαση της αιμορροούσας γυναίκας (στα επόμενα εδάφια) ακόμα πιο σημαντική. Δείχνει ότι μέσα στην αφάνεια και την πίεση του πλήθους, ο Χριστός διακρίνει την ατομική, προσωπική πίστη.
Συνολική Θεολογική Σύναψη
Τα εδάφια 41-42, αν και σύντομα, θέτουν τα θεμέλια για μια ολοκληρωμένη αποκάλυψη του έργου του Χριστού. Μας δείχνουν:
1. Την αδυναμία κάθε ανθρώπινης εξουσίας και θέσης (συμβολιζόμενης από τον Ιάειρο) απέναντι στον θάνατο.
2. Την ανάγκη για ταπείνωση και απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ιησού ως τον μοναδικό Λύτη.
3. Το συμβολικό βάρος του Ισραήλ (συμβολιζόμενου από τη 12χρονη μονογενή θυγατέρα) που βρίσκεται σε θανάσιμη κρίση.
Αυτή η εισαγωγή ανοίγει το δρόμο για την επόμενη θεολογική πράξη: την εμφάνιση της αιμορροούσης γυναικός, που θα αποκαλύψει πώς ο ίδιος Χριστός μπορεί να θεραπεύσει τη χρόνια ασθένεια που η αμαρτία εισήγαγε στον κόσμο, προετοιμάζοντας τη σκηνή για την τελική Του νίκη πάνω στον ίδιο το θάνατο.
Η Αιμορροούσα Γυναίκα: Η Αυθόρμητη Απόκριση της Χάριτος στην Πίστη
Κείμενο (Λουκάς 8:42-48)
«43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι,
44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς.
45 καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;
46 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ.
47 ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα.
48 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ·θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.»
Η Θεολογική Σημασία της Παρέμβασης
Η παρεμβολή αυτής της ιστορίας ακριβώς στο δρόμο προς τον Ιάειρο δεν είναι τυχαία. Αποτελεί βαθύ θεολογικό σχόλιο για τη σχέση ανάμεσα στην αμαρτία και τον θάνατο, και την ανικανότητα της Παλαιάς Διαθήκης να τα αντιμετωπίσει.
• Χρονική Συνάντηση και Συμβολισμός:
Το ότι πάσχει «ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα», την ίδια χρονική περίοδο που υπήρχε η θυγάτηρ του Ιάειρου, αποκαλύπτει ότι η αμαρτία και ο θάνατος είναι δύο όψεις της ίδιας τραγωδίας που χρειάζονται τον ίδιο Σωτήρα. Ο αριθμός δώδεκα, που συμβολίζει τις φυλές του Ισραήλ (Αποκ. 21:12), δείχνει ότι ολόκληρος ο λαός της Παλαιάς Διαθήκης βρισκόταν σε κατάσταση ανίατης ασθένειας.
• Η Ανεπάρκεια της Παλαιάς Διαθήκης:
Η φράση «ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι» είναι μια ισχυρή κατηγορία. Συμβολίζει ότι ο Μωσαϊκός Νόμος και οι θρησκευτικές πρακτικές ήταν ριζικά ανίκανοι να προσφέρουν ολοκληρωτική θεραπεία από την αμαρτία. Όπως ο προφήτης Ιερεμίας (2:13) κατηγορεί τον Ισραήλ: «ὅτι δύο πονηρὰ ἐποίησεν ὁ λαός μου· ἐμὲ ἐγκατέλιπον πηγὴν ὕδατος ζωῆς, καὶ ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν». Οι «λάκκοι» συμβολίζουν τις ανθρώπινες και θρησκευτικές λύσεις που είναι εσφαλμένες και ανίκανες να δώσουν πνευματική ζωή.
Το Άγγιγμα της Πίστης και η Αρχιερατική Εξουσία
Σε αντίθεση με την αποτυχία του συστήματος, η πράξη της γυναίκας αποκαλύπτει τον μοναδικό δρόμο της σωτηρίας.
Το άγγιγμα δεν είναι μαγικό, αλλά έκφραση απόλυτης εμπιστοσύνης. Ενώ ο Νόμος την είχε απορρίψει ως ακάθαρτη (Λευιτικόν 15:25-30) και απαγόρευε σε κάθε Ισραηλίτη να την αγγίξει για να μη μολυνθεί, εκείνη πιστεύει ότι ακόμη και η πιο «ασήμαντη» επαφή με τον Ιησού αρκεί για θεραπεία.Αυτή η πράξη δεν είναι τυχαία. Αγγίζει ακριβώς το «κράσπεδο», το οποίο, σύμφωνα με την προσταγή του Θεού στους Αριθμούς (15:38-40), δημιουργήθηκε για να υπενθυμίζει τις εντολές Του:
« λάλησον τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ […] καὶ ποιησάτωσαν ἑαυτοῖς κράσπεδα […] καὶ ἔσται ὑμῖν ἐν τοῖς κρασπέδοις […] καὶ μνησθήσεσθε πασῶν τῶν ἐντολῶν Κυρίου».
(«Μίλησε στους γιους του Ισραήλ και πες τους να φτιάξουν για τον εαυτό τους κρόσσια στις άκρες των ιματίων τους… και θα είναι για εσάς στα κρόσσια, και θα τα βλέπετε και θα θυμάστε όλες τις εντολές του Κυρίου»).
Το κράσπεδο ήταν η υλική υπενθύμιση της αγιότητας του Νόμου που ο άνθρωπος αδυνατούσε να τηρήσει. Η γυναίκα, αγγίζοντας αυτό το σύμβολο, αγγίζει λοιπόν τον ίδιο τον Εκπληρωτή του Νόμου.
Εδώ συμβαίνει το μυστήριο: Βάσει του Λευιτικού Νόμου, αν ο Κύριος την άγγιζε, θα μολυνόταν. Όμως, η πίστη της γυναίκας δρα ως ασφάλεια. Η θεία δύναμη («δύναμις») που βγαίνει από τον Ιησού είναι τόσο αυθόρμητη και δυναμική, που η ίδια η επαφή γίνεται σε ένα αδιόρατο κλάσμα του δευτερολέπτου, όπου η ροή της ζωής από τον ένα «καθαρό ποταμό» (τον Χριστό) ορμάει και καθαρίζει αμέσως τον «βρώμικο ποταμό» (την ασθένεια), χωρίς να δοθεί χρόνος για μόλυνση. Το «παραχρῆμα» (αμέσως) της θεραπείας δεν είναι απλή λέξη, είναι η απόδειξη ότι η χάρη Του δεν παραβιάζει τον Νόμο, αλλά τον υπερβαίνει με τη δύναμη της ζωής Του.
Η φράση του Χριστού «ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ» αποκαλύπτει ένα βαθύ μυστήριο: η θεία ενέργεια (η «δύναμις») που βγαίνει από την ίδια Του την ουσία ως Θεού, ανταποκρίνεται αυθόρμητα και αβίαστα στην πίστη. Δεν χρειάζεται να τη «δώσει» συνειδητά από μια εξωτερική πηγή, γιατί η πηγή είναι η ίδια Η ύπαρξή Του. Η πίστη λειτουργεί ως το «κλειδί» που ξεκλειδώνει αμέσως αυτή την πύλη της χάριτος, που πηγάζει από Εκείνον και μόνο.
Αυτή η σκηνή θεμελιώνει το νέο καθεστώς που θα ισχύσει στην Καινή Διαθήκη. Δεν χρειάζεται πλέον ο εξωτερικός ραντισμός για την κάθαρση των αμαρτιών, αλλά η πίστη που ξεκλειδώνει τη ζωοποιό δύναμη του Θεού και καθαρίζει τα πάντα, μυστήριο που πληρώθηκε τελικά και ολοκληρώθηκε στο Ἅγιο Βάπτισμα. Η γυναίκα, με την απόλυτη εμπιστοσύνη της, «άγγιξε» πραγματικά το έλεος Του, και αυτή η επαφή προκαλεί μια αυτόματη, ζωοποιό ροή από την αυτοδύναμη θεότητά Του, προμηνύοντας την πλήρη κάθαρση που θα λάβει κάθε πιστός στη ζωοποιό πηγή του Βαπτίσματος.
Αυτή η θεϊκή ροή περιγράφεται προφητικά στον Ψαλμό 132:2:
«Ως μύρον επί κεφαλής, το καταβαῖνον ἐπὶ πώγωνα, τὸν πώγωνα τὸν τοῦ Ἀαρών· τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὴν ᾤαν τοῦ ενδύματος αὐτοῦ».
Η θεϊκή χάρη (το μύρο) ρέει από τον Αρχιερέα (την Κεφαλή) προς τα κράσπεδα (τὴν ᾤαν) του ενδύματός Του, όπου ακριβώς και Τον αγγίζει η γυναίκα.
· Πρὸς Ἑβραίους 4:14-16: «Ἔχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν […] Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ […] προσερχώμεθα οὖν μετὰ παῤῥησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος»
· Πρὸς Ἑβραίους 7:24-26: «ὁ δὲ διὰ τὸ μένειν αὐτὸν εἰς τὸν αἰῶνα ἀπαράβατον ἔχει τὴν ἱερωσύνην […] καὶ σῴζειν εἰς τὸ παντελὲς δύναται τοὺς προσερχομένους δι᾿ αὐτοῦ τῷ Θεῷ πάντοτε ζῶν εἰς τὸ ἐντυγχάνειν ὑπὲρ αὐτῶν. Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος»
Αυτά τα εδάφια αποκαλύπτουν ότι ο Ιησούς είναι ο Μέγας Αρχιερέας που:
1. Μένει εἰς τὸν αἰῶνα – η αρχιερατεία Του είναι αιώνια
2. Σῴζει εἰς τὸ παντελὲς – έχει την απόλυτη ικανότητα σωτηρίας
3. Προσερχόμεθα μετὰ παῤῥησίας – Τον πλησιάζουμε με ελευθερία και εμπιστοσύνη
4. Εἶναι ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος – Ο αγιώτατος Αρχιερέας που καθαρίζει τους ακαθάρτους
Αυτή η αρχιερατική ταυτότητα φωτίζει το θαύμα: η δύναμη που εξέρχεται από Αυτόν δεν είναι απλή θεραπευτική ενέργεια, αλλά η ζωοποιός χάρη του Αγίου Πνεύματος, που ρέει από τον ίδιο τον αιώνιο και άμωμο Αρχιερέα προς τον πιστό.
Η Εξομολόγηση και η Ολοκληρωμένη Σωτηρία
Η σωτηρία δεν περιορίζεται σε σωματική ίαση. Είναι μια διαδικασία που οδηγεί σε πλήρη αποκατάσταση.
Η θεραπεία δεν ολοκληρώνεται με το θαύμα. Η γυναίκα δημόσια εξομολογείται. Αυτή η δημόσια ομολογία και η αναγνώριση της αλήθειας για την ακαθαρσία της είναι απαραίτητο μέρος της ολοκληρωμένης σωτηρίας της.Αυτή η πράξη εκπληρώνει πνευματικά και υπερβαίνει την προσταγή του Λευιτικού 15:30:«καὶ ἐξιλάσεται περὶ αὐτῆς ὁ ἱερεὺς ἔναντι Κυρίου ἀπὸ τῆς ῥύσεως τῆς ἀκαθαρσίας αὐτῆς»
(«και θα εξιλεώσει γι’ αυτήν ο ιερέας απέναντι του Κυρίου από την ρύση της ακαθαρσίας της»).Στην Παλαιά Διαθήκη, η εξιλέωση απαιτούσε ιερέα και θυσίες. Στο Ευαγγέλιο, η εξιλέωση έρχεται από τον ίδιο τον Αρχιερέα, που την απαλλάσσει δωρεάν. Η δημόσια ομολογία της γυναίκας είναι η πράξη πίστης που αντιστοιχεί στο Μυστήριο της Εξομολόγησης, όπου ο πιστός, μέσω του ιερέα, ομολογεί «την ακαθαρσία του» και λαμβάνει την εξιλέωση από τον Χριστό.
Ο Απόστολος Παῦλος στους Γαλάτας (4:4-5) εξηγεί: «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ […] ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν».
• «Πορεύου εἰς εἰρήνην» – Η Ολότητα της Σωτηρίας:
Η «εἰρήνη» συμβολίζει την ολότητα, την πλήρη ευημερία και αρμονία. Η γυναίκα δεν θεραπεύτηκε απλώς. Έγινε ολόκληρη, ειρηνευμένη και συμφιλιωμένη με τον Θεό και την κοινωνία.
Συνοψίζοντας
Η ιστορία της αιμορροούσης αποκαλύπτει:
1. Την ανεπάρκεια των ανθρωπίνων και θρησκευτικών συστημάτων να θεραπεύσουν την ακαθαρσία της αμαρτίας.
2. Τη μοναδική λύση: την προσωπική, ταπεινή πίστη στον Ιησού ως Μέγαν Αρχιερέα της Καινής Διαθήκης.
3. Το μυστήριο της αυθόρμητης απόκρισης της χάριτος στην πίστη, που λειτουργεί ως «κλειδί» για τη ζωοποιό ροή της θείας ενέργειας – ροή που προαναγγέλλεται στον Ψαλμό 132:2.
4. Την ολοκληρωμένη σωτηρία που, μέσω της ομολογίας, οδηγεί σε υιοθεσία και πλήρη αποκατάσταση.
Σε αυτή την πράξη, η δημόσια ομολογία της γυναίκας εκπληρώνει και υπερβαίνει το τελετουργικό εξιλέωσης του Λευιτικού 15:30. Δεν εξιλεώνεται πλέον από ιερέα μέσω θυσιών, αλλά από τον ίδιο τον Αρχιερέα, Ιησού Χριστό, μέσω της πίστης της. Αυτή είναι η πλήρης έκφραση του Μυστηρίου της Εξομολόγησης στην Εκκλησία.
Αυτός ο συμβολικός καθαρισμός από την ακαθαρσία της αμαρτίας αποτελεί το απαραίτητο προοίμιο για τη νίκη πάνω στον θάνατο που ακολουθεί στην ιστορία της κόρης του Ιάειρου.
50 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται.
51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα.
52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπεν· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει.
53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν.
54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησεν λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου.
55 καὶ ἐπέστρεψεν τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν.
56 καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.»
Η Ανθρώπινη Απογοήτευση και η Θεϊκή Εντολή (εδ. 49-50)
• «Πέθανε η θυγατέρα σου· μην ενοχλείς πια τον δάσκαλο»: Αυτή η ανακοίνωση εκφράζει την ανθρώπινη λογική που βλέπει τον θάνατο ως απόλυτο και αμετάκλητο τέλος. Η πρόταση να μην «ενοχλείται πλέον ο Δάσκαλος» δείχνει ότι για τον κόσμο, ο Ιησούς ήταν απλώς ένας δάσκαλος του οποίου η εξουσία σταματούσε μπροστά στον θάνατο.
• «Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί»: Αυτή είναι η θεϊκή απάντηση που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη λογική. Ο Χριστός δεν αρνείται τη βιολογική πραγματικότητα, αλλά αποκαλύπτει μια ανώτερη πραγματικότητα: την εξουσία Του πάνω στον θάνατο. Η σωτηρία («θα σωθεί») εδώ σημαίνει πλήρη αποκατάσταση και ανάσταση.
Η Σύναξη των Πιστών και η Μυστηριακή Πρόσληψη (εδ. 51)
• «Δεν άφησε κανέναν να μπει, εκτός από τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο…»: Αυτή η πράξη έχει βαθιά εκκλησιολογική και μυστηριακή σημασία. Ο Χριστός διαχωρίζει τους πιστούς (τους τρεις μελλοντικούς στύλους της Εκκλησίας και την οικογένεια) από τους χλευαστές (αυτούς που γελούσαν). Εδώ, μέσα στον «οίκο», αποκαλύπτεται το Μυστήριο της Ζωής. Αυτοί που θα γίνουν μάρτυρες τόσο της Μεταμόρφωσης όσο και της Αγωνίας στη Γεσθημανή, γίνονται τώρα μάρτυρες της νίκης πάνω στον θάνατο.
Η Ορθόδοξη Κατανόηση του Θανάτου ως Ύπνου (Κοίμησης) (εδ. 52)
• «Δεν πέθανε, αλλά κοιμάται»: Αυτή δεν είναι απλή παρηγορητική έκφραση, αλλά θεολογική δήλωση αληθείας και προάγγελος της δικής Του Ανάστασης. Στο φως του Πάσχα, ο θάνατος για εκείνον που είναι εν Χριστώ μετατρέπεται σε ύπνο (κοίμηση). Αυτή η θεώρηση αποτελεί βιβλική βάση της Ορθόδοξης πρακτικής να ονομάζουμε τους «κεκοιμημένους» και να εορτάζουμε την «Κοίμηση» της Θεοτόκου και των Αγίων.
Το Μυστήριο της Ζωοποιίας (εδ. 54-55)
• «Κράτησε το χέρι της και φώναξε: Το κορίτσι, σήκω»: Αυτή η πράξη αποκαλύπτει τον Χριστό ως Ζωοδότη. Η επαφή Του και ο Λόγος ενεργούν από κοινού. Η φωνή Του, ο δημιουργικός Λόγος του Θεού, είναι ζωοποιός. Το «σήκω» είναι η προμίμηση της ίδιας εντολής που θα ακουστεί στην Εσχάτη Ημέρα για όλη την ανθρωπότητα.
• «Επέστρεψε το πνεύμα της»: Αυτό δείχνει ότι ο Χριστός δεν αναβιώνει απλώς ένα βιολογικό σώμα, αλλά αποκαθιστά την ολότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, την ένωση σώματος και ψυχής.
Η Ευχαριστιακή Προοπτική και η Μεσσιανική Σιωπή (εδ. 55-56)
· Επιβεβαιώνει την πραγματικότητα της ανάστασης: Δεν είναι πνεύμα ή φάντασμα, αλλά πραγματικό, σωματικό ον.
· Αποκαθιστά την κανονικότητα: Η ζωή της επιστρέφει πλήρως στην καθημερινότητά της.
· Αποκαλύπτει την Ευχαριστιακή Διάσταση: Η εντολή «να δοθεί να φάει» είναι μια προφητική πράξη που δείχνει προς το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Όπως το φαγητό διατηρεί προσωρινά τη βιολογική ζωή, έτσι ο Χριστός, ο Ζωοδότης, προσφέρει στον πιστό την «βρῶσιν τὴν μένουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ιωάν. 6:27), το Σώμα και το Αίμα Του ως την πραγματική Τροφή της αθανασίας. Η ανεστημένη κόρη, τρώγοντας, συμμετέχει συμβολικά στο Δείπνο της Βασιλείας, που ο ίδιος ο Χριστός εγκαινίασε.
Τελική Θεολογική Σύνθεση
Η διπλή αυτή αφήγηση φθάνει στην κορύφωσή της, αποκαλύπτοντας τον Χριστό όχι ως απλό θαυματουργό, αλλά ως:
1. Τον Αρχιερέα που, μέσω της χάριτός Του, θεραπεύει την αμαρτία και την πνευματική νέκρωση (γυναίκα με την αιμορραγία).
2. Τον Ζωοδότη που, με την παντοδύναμη εξουσία Του, νικά τον θάνατο (ανάσταση της κόρης).
Αυτά τα δύο στοιχεία, κάθαρση και ζωοποίηση, αποτελούν το αδιάσπαστο σωτηριολογικό έργο του Χριστού, που συνεχίζεται να ενεργεί μέσα στην Εκκλησία, ιδιαίτερα διαμέσου των Μυστηρίων:
· Της Εξομολόγησης (όπου θεραπεύεται η εσωτερική μας «αιμορραγία» της αμαρτίας).
· Της Θείας Ευχαριστίας (όπου λαμβάνουμε, όπως και η ανεστημένη κόρη, την εντολή «να δοθεί να φάει», δηλαδή, τρεφόμαστε με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, την πραγματική Τροφή που δίνει αιώνια ζωή και είναι το «φάρμακο του θανάτου»).
Η Διπλή Πύλη της Σωτηρίας
Η αφήγηση της θυγατέρας του Ιάειρου και της γυναίκας με την αιμορραγία δεν αποτελεί απλώς δύο διαδοχικά θαύματα. Πρόκειται για μια ενοποιημένη θεολογική συμφωνία που αποκαλύπτει την ολοκληρωτική σωτηριολογική δράση του Χριστού. Σε αυτήν, βλέπουμε τον Κύριο να λειτουργεί ως ο παντοδύναμος Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, που ανοίγει δύο αλληλένδετους δρόμους προς τη σωτηρία.Από τη μία πλευρά, η αιμοροούσα μας δείχνει τον καθαρισμό από την αμαρτία. Η χρόνια νόσος και η θρησκευτική ακαθαρσία της (Λευιτ. 15), λειτουργούν συμβολικά στην αφήγηση ως εικόνα της ανθρώπινης φθοράς και της πνευματικής απομόνωσης που προκαλεί η αμαρτία. Το κρυφό άγγιγμα του κρασπέδου, που, σύμφωνα με τον Ψαλμό 132, είναι το σημείο όπου η χάρη του Αρχιερέα Ιησού καταβαίνει ως ζωοποιόν μύρο, αποκαλύπτει ότι η σωτηρία ξεκινά με προσωπική, ταπεινή πίστη που απλώνεται προς τον Θεό, ακόμα κι όταν ο άνθρωπος αισθάνεται ακάθαρτος. Η θεραπεία της σημαίνει αποκατάσταση της κοινωνίας τόσο με τον Θεό όσο και με τους ανθρώπους.Από την άλλη πλευρά, η ανάσταση της κόρης του Ιάειρου μας δείχνει τη νίκη επί του θανάτου. Εδώ, ο Χριστός δεν θεραπεύει απλώς, αλλά ζωοποιεί. Η φωνή Του, «Το κορίτσι, σήκω», είναι η προάγγελος της δημιουργικής Φωνής που θα αναστήσει όλη την ανθρωπότητα στην Εσχάτη Ημέρα. Η πίστη που απαιτείται εδώ είναι η επιμονή στην ελπίδα, ακόμα κι όταν η ανθρώπινη λογική κηρύττει ότι «όλα τελείωσαν».
Ως κορύφωση, ο Κύριος μας διδάσκει ότι η πίστη δεν είναι απλή συναίνεση, αλλά δυναμική εμπιστοσύνη σε Αυτόν που έχει εξουσία τόσο επί της αμαρτίας όσο και επί του θανάτου. Στην περικοπή αυτή, ο Ευαγγελιστής Λουκάς δεν καταγράφει απλώς δύο ιστορίες. Μας κηρύττει το Πάσχα: ότι ο Χριστός, ο Αρχιερέας και Ζωοδότης, διασχίζει τον χρόνο και τον χώρο, αγγίζοντας κάθε ανθρώπινη αδυναμία και κάθε θανάσιμη κατάσταση, για να μας προσκαλέσει: «Θάρσει, θύγατερ· θάρσει, υιέ· η πίστις σου σέσωκέ σε. Πορεύου εις ειρήνην».
Add A Comment
You must be logged in to post a comment.