Σχολιο σε άποψη για την Συνοδο της Κρητης,

με αφορμη την υποθεση του επισκοπου Τυχικο

πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου

Κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο κείμενο του Κύπριου ιατρού Ε.Σωτηριάδη με θέμα «Τα ξεδιάντροπα ψέματα και ο εωσφορικός ανάποδος κόσμος»,* με αφορμή την περίπτωση του επισκόπου Τυχικού.

Στο συγκεκριμένο κείμενο, μεταξύ των άλλων γράφονται και τα εξής:
«…Οποιαδήποτε απόφαση και εάν ελήφθη στην σύναξη του Κολυμπαρίου, αυτή σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ΟΥΤΕ Οικουμενική ΟΥΤΕ Πανορθόδοξη. Άλλωστε το Οικουμενικό Πατριαρχείο ΔΕΝ την έχει ονομάσει ως τέτοια αλλά την αναφέρει απλά ως «Αγία και Μεγάλη». Στην σύναξη αυτή δεν συμμετείχαν όλες οι Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες ούτε επικυρώθηκαν οι αποφάσεις της από όσες Εκκλησίες απουσίαζαν. Επιπροσθέτως, δεν ελήφθη οποιαδήποτε απόφαση που να αποτελεί όρο και δογματική διδασκαλία την οποία εάν κάποιος δεν ενστερνίζεται να του επιβάλλεται η καθαίρεση ή ο αφορισμός

ΣΧΟΛΙΟ

Επειδή παρόμοιες απόψεις διατυπώνονται και από άλλους, μας δίνεται η αφορμή να υπενθυμίσουμε τα εξής:

1.Μετά τη πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του αυτοκράτορα, το 1453 τα τέσσερα ρωμαϊκά Πατριαρχεία της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων συνέχισαν να συγκαλούν Συνόδους με τις οποίες συνέχισαν τη παράδοση των Οικουμενικών Συνόδων. Ο μόνος λόγος που αυτές οι Σύνοδοι δεν ονομάστηκαν «Οικουμενικές» είναι απλά γιατί ο τίτλος αυτός σημαίνει «Αυτοκρατορικές» επειδή οι αποφάσεις αυτών των Συνόδων γίνονταν τμήμα του Ρωμαϊκού Δικαίου. Με άλλα λόγια οι αποφάσεις των ρωμαϊκών Συνόδων μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου, αλλά όχι πλέον του αυτοκρατορικού Δικαίου. Δεν υπήρχε πλέον Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ρωμαίος αυτοκράτορας να εκδίδει ρωμαϊκούς Νόμους. Έτσι αυτές οι Εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι ήταν ταυτόχρονα και εκκλησιαστικοί Νόμοι και ρωμαϊκοί Νόμοι. Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου με όχι μικρότερο κύρος από τις Οικουμενικές Συνόδους.

2. Στην Σύνοδος του Κολυμπαρίου δεν συμμετείχαν τέσσερις τοπικές Εκκλησίες, όχι για λόγους πίστεως, αλλά για λόγους εκκλησιαστικής διπλωματίας

3. Από τις τέσσερις τοπικές Εκκλησίες που δεν συμμετείχαν, ΔΥΟ ΔΕΝ είχαν υπογράψει όλα τα ΠΡΟΣΥΝΟΔΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΕΓΟΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, που τελικά εγκρίθηκαν. Αφού όμως ΔΕΝ ΑΠΟΚΗΡΥΞΑΝ EΠΙΣΗΜΑ, σημαίνει ότι σιωπηρά τα ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ. Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής μας δίδαξε ότι η σιωπή στα θέματα της Ορθόδοξης Πίστεως σημαίνει την άρνηση του Θεού. Επομένως, ο Άγιος ρωτάει τον εαυτό του στη συνέχεια: « τί γάρ ἀπολογήσομαι, οὐ τῷ Θεῷ λέγω, ἀλλά τῷ ἐμῷ συνειδότι, εἴ γε διά δόξαν ἀνθρώπων τήν οὐδέν πρός ὕπαρξιν ἔχουσαν, τήν σώζουσάν με πίστιν ἐξομόσομαι ἤδη; ».

Για το συγκεκριμένο θέμα έχουν γραφτεί τα παρακάτω.
Σύμφωνα με τις Αποφάσεις της Συνάξεως των Προκαθημένων Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Σαμπεζύ (21-28 Ἰανουαρίου 2016) «Συγκροτεῖται Πανορθόδοξος Γραμματεία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου ἐξ ἑνός ἀντιπροσώπου ἐξ ἑκάστης Ἐκκλησίας, ἐξονομαζομένου μέχρι τέλους προσεχοῦς Φεβρουαρίου. Αὕτη θά λειτουργῇ ὑπό τόν συντονισμόν τοῦ Γραμματέως ἐπί τῆς Προπαρασκευῆς τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. Ἔργον αὐτῆς θά εἶναι:

α) ἡ δημοσίευσις τῶν ὁμοφώνως ὑπό τῶν Προσυνοδικῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων καί τῶν Συνάξεων τῶν Προκαθημένων γενομένων ἀποδεκτῶν κειμένων τῆς ἡμερησίας διατάξεως τῆς Συνόδου εἰς τήν ἐπί τούτῳ δημιουργηθησομένην ἱστοσελίδα».

Ωστόσο τα κείμενα που υποβλήθηκαν προς τελική έγκριση στη Μεγάλη Σύνοδο έχουν ήδη αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας αλλά και σε ιδιαίτερη ιστοσελίδα που δημιουργήθηκε από την Εκκλησία της Κύπρου. Τα κείμενα δημοσιεύθηκαν επίσης στην επίσημη ιστοσελίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η δημοσίευσή τους εκεί όμως διαφέρει από τις δύο προηγούμενες (στην ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Μόσχας και εκείνη της Εκκλησίας της Κύπρου) κατά το ότι στο τέλος των κειμένων περιλαμβάνονται και τα ονόματα των επισκόπων που συμμετείχαν στις προσυνοδικές συνάξεις που τα προετοίμασαν. Εκείνο όμως που κυρίως έχει σημασία είναι ότι σε δύο από τα συνολικά έξι κείμενα που έχουν υποβληθεί προς τελική έγκριση στη Μεγάλη Σύνοδο, στο τέλος υπάρχει σημείωση ότι δεν υπεγράφησαν το μεν ένα από μία Ορθόδοξη Εκκλησία και το άλλο από δύο Ορθόδοξες Εκκλησίες. Συγκεκριμένα:

Α) Στο κείμενο «ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ, Σαμπεζύ-Γενεύη, 21-28 Ἰανουαρίου 2016 – Ἡ ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ Ἡ συμβολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν λαῶν, καί ἄρσιν τῶν φυλετικῶν καί λοιπῶν διακρίσεων. ΑΠΟΦΑΣΙΣ» στο τέλος σημειώνεται ότι «Τό κείμενον δέν ὑπεγράφη ὑπό τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Ἀντιοχείας.»

Β) Στο κείμενο «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ» στο τέλος σημειώνεται ότι «Τό κείμενον τοῦτο δέν ὑπεγράφη ὑπό τῶν Ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν Ἀντιοχείας καί Γεωργίας».

Τι σημαίνουν άραγε οι δύο αυτές υποσημειώσεις; Δεν έχουν τύχει ομόφωνης υπό πάντων των Ορθοδόξων Εκκλησιών έγκρισης τα κείμενα που υποβλήθηκαν στη Μεγάλη Σύνοδο; Ή πρόκειται για αντιρρήσεις που στο μεταξύ ήρθησαν; Αν όμως συνέβη αυτό, τότε γιατί τα κείμενα δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου χωρίς επισήμανση ότι όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες τα έχουν τελικώς συνυπογράψει;

4. Ο καθηγητής του ΑΠΘ Κ. Κυριαζόπουλος σε σχετική αποτίμηση της Συνόδου έγραψε και τα εξής: «….Η Ψευδο-Σύνοδος της Κρήτης εισήγαγε «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν….. Η λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη ή Πανορθόδοξη Σύνοδος» δεν είναι Ορθόδοξη Σύνοδος, αλλά Ψευδο-Σύνοδος. Τούτο σημαίνει ότι δεν είναι έγκυρη, ούτε αυτοδικαίως άκυρη, αλλά είναι ακυρώσιμη, ήτοι μπορεί να ακυρωθεί από μια όντως Ορθόδοξη Πανορθόδοξη Σύνοδο, η οποία μπορεί ενδεχομένως να συγκληθεί στο μέλλον….. Η Παναίρεση του Οικουμενισμού εισήχθη «συνοδικώς» μέσω της δογματικής απόφασης της Ψευδο-Συνόδου με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον». Αυτή η δογματική απόφαση αλλοιώνει δογματικά τα άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως «Και εις το Πνεύμα το Άγιον … το εκ του Πατρός εκπορευόμενον», «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» και «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών». Διότι:

Α Α – Αναγνωρίζει τον Παπισμό ως Εκκλησία εντασσόμενη στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», χωρίς οι εκπρόσωποι και οι οπαδοί του να μετανοήσουν για τις πλάνες τους, το μη προβλεπόμενο στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και στο Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο «δογματικό» πρωτείο επισκοπικής εξουσίας επί όλης της Εκκλησίας, το filioque (που έχει καταδικαστεί από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο και το οποίο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο της Πίστεως «Και εις το Πνεύμα το Άγιον… το εκ του Πατρός εκπορευόμενον…», τη νεοπλατωνική, αυγουστίνια, σχολαστική, θεολογία η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Ορθόδοξη Πνευματικότητα της θεραπευτικής μεθόδου της κάθαρσης – φωτισμού – θέωσης κλπ. Σημειωτέον ότι ο Παπισμός έχει καταδικαστεί δογματικά από τουλάχιστον δεκαπέντε (15) Συνόδους, Οικουμενικές, Αγίες και Μεγάλες ή Ενδημούσες, ετών 879, 1009, 1054, 1341, 1347, 1351, 1441, 1443, 1450, 1484, 1722, 1727, 1838, 1848 και 1895. Γι’ αυτούς τους λόγους είναι ανίσχυρες 1) οι Εγκύκλιοι του 1902 και ιδίως του 1920, όταν οι αιρετικοί (ή ετερόδοξοι), για πρώτη φορά σε Ορθόδοξα εκκλησιαστικά κείμενα (ή δογματικά και συμβολικά μνημεία), ονομάστηκαν «αναδενδράδες (= κλάδοι) του Χριστιανισμού» και «Εκκλησίες», 2) η άρση της ακοινωνησίας με τους Παπικούς (με τον παραπλανητικό ως προς τους Ορθοδόξους τίτλο «άρση αναθεμάτων») του 1965, και 3) το Κείμενο του Μπαλαμάντ του 1993 της Μεικτής Θεολογικής Επιτροπής Παπικών και Ορθοδόξων, με το οποίο διαπιστώνεται ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά «αδελφή Εκκλησία» με έγκυρα μυστήρια.

Β – Αναγνωρίζει, μαζί με τον Παπισμό, και τις λοιπές αιρέσεις, Μονοφυσίτες, Παλαιοκαθολικούς, Αγγλικανούς και λοιπούς Προτεστάντες ως Εκκλησίες εντασσόμενες στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Σημειωτέον ότι ο Μονοφυσιτισμός έχει καταδικαστεί από την Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄ και Ζ΄ Οικουμενικές Συνόδους και συνεπώς, ως προσκρούουσα σε αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους, είναι ανίσχυρη η Β΄ Κοινή Δήλωση του Σαμπεζύ το 1990, η οποία διαπιστώνει δήθεν χριστολογική συμφωνία με τους μονοφυσίτες. Οι Προτεστάντες έχουν καταδικαστεί από τουλάχιστον τρείς (3) Συνόδους, Μείζονες Ενδημούσες και Ενδημούσες, των ετών 1638, 1642 και 1691.

Γ – Αναγνωρίζει το Παγκόσμιο Συμβούλιο των «Εκκλησιών», τα κείμενά του και τους σκοπούς του, ήτοι:

1) Ότι εν λόγω Παγκόσμιο Συμβούλιο είναι «Αδελφότητα Εκκλησιών», στη βάση της ισότητας ως προς την κατεχόμενη από αυτές θεολογική αλήθεια (αρθ. 1 Καταστατικού ΠΣΕ). Και

2) ότι οι «Εκκλησίες – μέλη του» (12 Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και περίπου 340 Προτεσταντικές «Εκκλησίες») έχουν στόχο την ορατή ενότητά τους, η οποία είναι διαφορετική από την ενότητα εν Χριστώ των Ορθοδόξων Εκκλησιών (αρθ. 3 Καταστατικού ΠΣΕ). Δηλ. έχουν ως στόχο τους την ενότητα της «Εκκλησίας του Οικουμενισμού» ή της Πράσινης Παγκόσμιας Θρησκείας του Σατανά, με βάση τη λεγόμενη «βαπτισματική θεολογία», δηλ. την ένταξη στην ακόμη αόρατη αδιαίρετη Εκκλησία «Εκκλησία του Οικουμενισμού» («θεολογία της ενωμένης αόρατης, αλλά διαιρεμένης ορατής Εκκλησίας») των Χριστιανών εν γένει μέσω βαπτίσματος στο όνομα της Αγίας Τριάδος χωρίς να απαιτείται ούτε ο κανόνας του τύπου της τριπλής κατάδυσης στο νερό ούτε η ακριβής Ορθόδοξη πίστη. Η μεν «θεολογία της αδιαίρετης αόρατης Εκκλησίας» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», η δε «βαπτισματική θεολογία» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών»…….

5.»…οι Προκαθήμενοι και οι Αρχιερείς που ανήκαν στις αντιπροσωπείες των δέκα (10) Αυτοκέφαλων Εκκλησιών διέπραξαν το εκκλησιαστικό ποινικό αδίκημα της ΑΙΡΕΣΕΩΣ, διότι οι εν λόγω Αυτοκέφαλες Εκκλησίες ψήφισαν τη δογματική απόφαση με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», η οποία περιλαμβάνει τις ανωτέρω αναφερόμενες δογματικές αλλοιώσεις του Συμβόλου της Πίστεως…. οι Προκαθήμενοι και οι Αρχιερείς που ανήκαν στις αντιπροσωπείες των δέκα (10) Αυτοκέφαλων Εκκλησιών διέπραξαν το εκκλησιαστικό ποινικό αδίκημα της ΑΙΡΕΣΕΩΣ, διότι οι εν λόγω Αυτοκέφαλες Εκκλησίες ψήφισαν τη δογματική απόφαση με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», η οποία περιλαμβάνει τις ανωτέρω αναφερόμενες δογματικές αλλοιώσεις του Συμβόλου της Πίστεως.

———————————————————————————————–

6. Οι τέσσερις (4) Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες των Πατριαρχείων της Αντιοχείας, της Ρωσίας, της Βουλγαρίας και της Γεωργίας, αν αποφασίσουν ότι πρέπει να μην αναγνωρίσουν και να μην αποδεχθούν τις αποφάσεις της Ψευδο-Συνόδου της Κρήτης και μάλιστα τη δογματική απόφαση «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», η οποία εισάγει «συνοδικώς» την Παναίρεση του Οικουμενισμού ή Νέο-γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, τότε:

1 – είναι υποχρεωμένες να παύσουν την κοινωνία με τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες οι οποίες συμμετείχαν στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο και συνεπώς

2 – εκκλησιολογικά στερούνται παντελώς της δυνατότητας της μεσοβέζικης λύσης, αφενός μεν να μην αναγνωρίσουν ως ορθόδοξες την Ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης και τις αποφάσεις της και μάλιστα την εν λόγω δογματική της απόφαση, αφετέρου δε να διατηρούν την κοινωνία με τις λοιπές δέκα (10) Αυτοκέφαλες Εκκλησίες που εισήγαγαν «συνοδικώς» την Παναίρεση του Οικουμενισμού,

2.Α. με τη μνημόνευση των ονομάτων των Προκαθημένων των δέκα (10) Αυτοκέφαλων από τους Προκαθημένους των τεσσάρων (4) Ορθόδοξων Αυτοκέφαλων,

2.Β. με τα συλλείτουργα κληρικών των τεσσάρων (4) Ορθόδοξων Αυτοκέφαλων με κληρικούς των (10) Αυτοκέφαλων,

2.Γ. με την ανταλλαγή γραμμάτων μεταξύ των Προκαθημένων των τεσσάρων (4) Ορθόδοξων Αυτοκέφαλων με τους Προκαθημένους των (10) Αυτοκέφαλων,

2.Δ. με τη συμμετοχή εκπροσώπων των τεσσάρων (4) Ορθόδοξων Αυτοκέφαλων σε κοινές επιτροπές διαλόγων με τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες για ένωση με αιρετικούς (ή ετεροδόξους),

2.Ε. με τη συμμετοχή Προκαθημένων και εκπροσώπων των τεσσάρων (4) Ορθόδοξων Αυτοκέφαλων σε μέλλουσες να συνέλθουν «Πανορθόδοξες Συνόδους». Επομένως, επιβάλλεται, προς το πνευματικό συμφέρον της Ορθοδοξίας και για τον αναγκαίο διαχωρισμό, από την επιτευχθείσα στην Κρήτη ανάμειξη, της Ορθόδοξης Αληθείας από το Οικουμενιστικό ή Νέο-γνωστικό ή Συγκρητιστικό Ψεύδος, η συγκρότηση Τοπικής Συνόδου των τεσσάρων (4) Ορθόδοξων Αυτοκέφαλων Εκκλησιών για την δογματική καταδίκη των αποφάσεων και μάλιστα της δογματικής απόφασης της Ψευδο-Συνόδου της Κρήτης, προκειμένου να συνέλθουν οι ιεραρχίες των δέκα (10) Αυτοκέφαλων και να μετανοήσουν για την πραγματοποιηθείσα από αυτές ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ, ΕΞ ΑΓΑΠΗΣ, ΕΠΕΚΤΕΙΝΕ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΓΓΕΛΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΣΑΡΚΟΥ ΘΕΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΑΡΚΩΘΕΝΤΟΣ ΘΕΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ. Η εκκλησιαστική διπλωματία εκκλησιολογικώς είναι ανεπίτρεπτη επί θεμάτων Ορθόδοξης Πίστεως, διότι «φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η Αλήθεια» από την άποψη της ΣΩΤΗΡΙΑΣ. Σε πλήρη μορφή την εν λόγω μελέτη μπορείτε να αναγνώσετε στη ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ (www.theognosia.gr).

7. Στην άποψη του κ.Ε.Σ. ότι η «σύναξη του Κολυμπαρίου, αυτή σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ΟΥΤΕ Οικουμενική ΟΥΤΕ Πανορθόδοξη», επειδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο ΔΕΝ την έχει ονομάσει ως τέτοια αλλά την αναφέρει απλά ως «Αγία και Μεγάλη», υπάρχει η παρακάτω απάντηση που γράφεται στη Εγκύκλιο της Κολυμπάριας Συνόδου του 2016:

«Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της μιάς, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας αποτελεί αυθεντικήν μαρτυρίαν της πίστεως εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, τον Μονογενή Υιόν και Λόγον του Θεού, τον φανερώσαντα, διά της ενανθρωπήσεως, του όλου επιγείου έργου, της σταυρικής θυσίας και της αναστάσεώς Αυτού, τον Τριαδικόν Θεόν ως άπειρον Αγάπην. Όθεν, εν ενί στόματι και μια καρδία απευθύνομεν τον λόγον της «εν ημίν ελπίδος» (Α’ Πετρ. γ’, 15) ου μόνον προς τα τέκνα της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας, αλλά και προς πάντα άνθρωπον, «τον μακράν και τον εγγύς» (Εφεσ. β’, 17). Η «ελπίς ημών» (Α’ Τιμ. α’, 1), ο Σωτήρ του κόσμου, απεκαλύφθη ως «Θεός μεθ’ ημών» (Ματθ. α’, 23) και ως Θεός «υπέρ ημών» (Ρωμ. η’, 32), «ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. β’, 4). Τον έλεον κηρύττοντες και την ευεργεσίαν ου κρύπτοντες, εν επιγνώσει των λόγων του Κυρίου «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσιν» (Ματθ. κδ’, 35), εν «χαρά πεπληρωμένη» (Α’ Ιωάν. α’, 4) ευαγγελιζόμεθα τον λόγον της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης, προσβλέποντες προς την «ανέσπερον και αδιάδοχον και ατελεύτητον ημέραν» (Μ. Βασιλείου, Εις την Εξαήμερον Β’. PG 29, 52). Το γεγονός ότι «το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλιπ. γ’, 20), δεν αναιρεί, αλλ’ ενδυναμώνει την μαρτυρίαν ημών εν τω κόσμω.

Εν τούτω στοιχούμεν τη παραδόσει των Αποστόλων και Πατέρων ημών, οίτινες ευηγγελίζοντο τον Χριστόν και την δι’ αυτού σωστικήν εμπειρίαν της πίστεως της Εκκλησίας, θεολογούντες «αλιευτικώς», ήγουν αποστολικώς προς τους ανθρώπους εκάστης εποχής διά να μεταδώσουν εις αυτούς το Ευαγγέλιον της ελευθερίας «η Χριστός ημάς ηλευθέρωσεν» (Γαλ. ε´, 1). Η Εκκλησία δεν ζη διά τον εαυτόν της. Προσφέρεται δι’ ολόκληρον την ανθρωπότητα, διά την ανύψωσιν και την ανακαίνισιν του κόσμου εις καινούς ουρανούς και καινήν γην (πρβλ. Αποκ. κα’, 21). Όθεν δίδει την ευαγγελικήν μαρτυρίαν και διανέμει εν τη οικουμένη τα δώρα του Θεού: την αγάπην Του, την ειρήνην, την δικαιοσύνην, την καταλλαγήν, την δύναμιν της Αναστάσεως και την προσδοκίαν της αιωνιότητος.

….Ταύτα απευθύνοντες εν Συνόδω προς τα ανά τον κόσμον τέκνα της Αγιωτάτης Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας και προς την οικουμένην πάσαν, επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι και τοις συνοδικοίς θεσπίσμασι προς διαφύλαξιν της πατροπαραδότου πίστεως και προς «ανάληψιν χρηστοηθείας» εις την καθ’ ημέραν ζωήν ημών, επ’ ελπίδι της «κοινής αναστάσεως», δοξολογούμεν την τρισυπόστατον Θεότητα ασμασιν ενθέοις:

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: *Ολόκληρο το κείμενο του κ.Ε.Σωτηριάδη δημοσιεύεται στο link.

(https://orthodoxostypos.gr/%CF%84%CE%B1-%CE%BE%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1-%CF%88%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B5%CF%89%CF%83%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C/