Ευαγγελικο Ἀναγνωσμα Κυριακης του Ευαγγελιστου Ματθαιου (Ματθ. θ 9-13)
Νοέ 16th, 2025 | 
Filed under: Ευαγγελος Κωφιδης
Η Συναντηση που Ανατρεπει τον Κοσμο
Η ιστορία του Ευαγγελιστή Ματθαίου (Ματθ. 9:9-13) δεν είναι απλώς ένα παλιό γεγονός που καταγράφηκε. Είναι σαν ένα ζωντανό μυστήριο που μας αγγίζει ακόμα και σήμερα, και μας δείχνει τη ριζική σύγκρουση δύο τρόπων σκέψης.
Από τη μια, υπάρχει η θρησκευτικότητα που βασίζεται σε κανόνες και στο να διαχωρίζει τους «καθαρούς» από τους «αμαρτωλούς». Από την άλλη, βρίσκεται ο ίδιος ο Θεός, που εμφανίζεται στην ιστορία μέσω του Ιησού όχι για να επιβεβαιώσει αυτούς τους διαχωρισμούς, αλλά για να γιατρέψει αυτούς που βρίσκονται εκτός των ορίων.
Στο κέντρο αυτής της «ανάστασης» βρίσκεται ο Ματθαίος. Ο τελώνης, ο απόβλητος της εποχής του, γίνεται το ζωντανό παράδειγμα του τι σημαίνει η χάρη του Θεού. Η κλήση του δεν είναι μια απλή προσωπική ιστορία, αλλά το μοντέλο για ολόκληρη την Εκκλησία.
Το γεύμα που προσφέρει στους φίλους του δεν είναι απλώς μια κοινωνική συνάντηση· είναι μια πράξη προφητική, που δείχνει την Καινή Διαθήκη: η σχέση με τον Θεό δεν κτίζεται στην κοινωνική αξιοπρέπεια ή στην τήρηση κανόνων, αλλά στην ταπεινή παραδοχή ότι χρειαζόμαστε το έλεος του Θεού, που είναι ο πραγματικός Ιατρός.
Ο Ιησούς δεν καταργεί τον Νόμο, αλλά μας δείχνει την πραγματική του καρδιά: «Έλεος θέλω και όχι θυσία». Με αυτή τη φράση, ανατρέπονται όλες οι παραδοσιακές θρησκευτικές πρακτικές. Ο Θεός δεν είναι ένας λογαριασμός που εξοφλείται με τελετές, αλλά ένας Πατέρας που ψάχνει να βρει τα χαμένα του παιδιά.
Αυτό το κείμενο, λοιπόν, δεν μας καλεί απλώς να διαβάσουμε μια ιστορία. Μας καλεί να μπούμε στη θέση του Ματθαίου, να ακούσουμε την ίδια κλήση και να απαντήσουμε στην ίδια ουσιαστική ερώτηση: Πιστεύουμε σε έναν Θεό που επιβεβαιώνει τα όρια μας και τις ιεραρχίες μας, ή σε έναν Θεό που «ήρθε για να καλέσει αμαρτωλούς»;
Η απάντησή μας δεν αλλάζει απλώς τη προσωπική μας ζωή. Αλλάζει ολοκληρωτικά το πώς βλέπουμε τη σχέση του Θεού με τον κόσμο.
Κείμενο (Ματθαίον 9:9-10):
«9 Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ.
10 Καὶ ἐγένετο αὐτοῦ ἀνακειμένου ἐν τῇ οἰκίᾳ, καὶ ἰδοὺ πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ.»
Αυτά τα δύο σύντομα εδάφια είναι γεμάτα θεολογικό βάθος. Δεν περιγράφουν απλώς μια κλήση, αλλά αποκαλύπτουν τη δυναμική της Βασιλείας των Ουρανών και τη χριστολογική ταυτότητα του Ιησού.
Η Προσωπική Κλήση του Ματθαίου: Θεϊκή Πρωτοβουλία και Άμεση Απόκριση
«Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι.» (εδ. 9)
· Η Θεϊκή Πρωτοβουλία («Εἶδεν… Λέγει»): Η σωτηρία δεν αρχίζει ποτέ από τον άνθρωπο, αλλά πάντα από το Θεό. Ο Ματθαίος δεν «καθάρισε» πρώτα τη ζωή του και μετά ήρθε ο Ιησούς. Αντίθετα, βρισκόταν ακόμη στο επάγγελμά του, μέσα στις αμαρτίες και τις προβληματικές του υποθέσεις, όταν ο Χριστός πήγε πρώτος σ’ αυτόν. Ο Ιησούς είναι που «περνάει», που «βλέπει» και που «λέει». Αυτή είναι η χάρη Του που μας προλαβαίνει. Αυτός είναι ο τρόπος του Θεού: να κατεβαίνει προς τον άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού «περνάει» από την ιστορία μας και καλεί. Αυτή είναι «η λογική με την οποία ο Θεός έγινε Άνθρωπος».
· Το Βλέμμα του Χριστού: Στην Ορθόδοξη παράδοση, το «βλέμμα» του Χριστού δεν είναι απλή όραση. Είναι θεραπευτικό και ζωοποιό, που διαπερνά τις εξωτερικές συνθήκες (τον τελώνη, τον αμαρτωλό) και βλέπει τον πυρήνα του προσώπου, τις δυνατότητες και την κλήση του. Είναι το ίδιο βλέμμα που είδε τον Ναθαναήλ «κάτω από τη συκή» (Ιωάννης 1:48) και τον Σίμωνα που θα γινόταν Πέτρος (Ιωάννης 1:42).
· «ἀκολούθει μοι»: Αυτή δεν είναι απλώς πρόσκληση για φυσική συνοδεία. Είναι πρόσκληση σε μαθητεία και κοινωνία. Σημαίνει να αφήσει κανείς την προηγούμενη ζωή, την ασφάλεια και την ταυτότητά του, και να ενωθεί με την πορεία του Δασκάλου. Είναι μια προεικόνιση του Βαπτίσματος.
«καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ.» (εδ. 9)
· Η Άμεση Απόκριση της Ελεύθερης Θέλησης: Η αντίδραση του Ματθαίου είναι άμεση, ριζική και χωρίς δισταγμό. Το «ἀναστὰς» δεν είναι απλή σωματική κίνηση. Έχει βαθιά εσχατολογική χροιά. Σημαίνει να «σηκωθείς» από τον νεκρό τρόπο ζωής. Είναι η ίδια λέξη που χρησιμοποιείται για την Ανάσταση. Η κλήση του Χριστού είναι μια «αναστατική» δύναμη.
· Συνεργία: Εδώ βλέπουμε την τέλεια αλληλεπίδραση μεταξύ Θείας Χάριτος («Ἀκολούθει μοι») και ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης («ἠκολούθησεν»). Η χάρη δεν καταπιέζει, αλλά ενδυναμώνει και καλεί. Ο Ματθαίος αποδέχεται και απαντά.
Η Ταυτότητα του Τελώνη: Ματθαίος vs. Λευίς – Ο Συμβολισμός του Οίκου του Λευί
· Συμφωνία και Διαφορά: Και οι τρεις Ευαγγελιστές καταγράφουν το ίδιο θεμελιώδες γεγονός: την κλήση ενός τελώνη. Ωστόσο, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος τον ονομάζει «Ματθαίον», ενώ ο Μάρκος (2:14) και ο Λουκάς (5:27) τον ονομάζουν «Λευί».
Η κλήση του Λευί από τον Ιησού είναι επομένως, μια δραματική πράξη αποκατάστασης και νέας χρίσης. Ο αληθινός Αρχιερέας, Ιησούς Χριστός, δεν καταργεί τον «Οίκο του Λευί», αλλά τον εγείρει από την πτώση του και τον καλεί σε μια νέα, πνευματική διακονία. Δεν καλεί πλέον με βάση τη φυλετική καταγωγή, αλλά με βάση την απόκριση της πίστης. Ο Λευίς ευλογεί πλέον τον Κύριο όχι με τη συλλογή δεκάτων, αλλά με τη ριζική του μετάνοια («καταλιπών πάντα» – Λουκ. 5:28) και τη φιλοξενία της Βασιλείας («μέγα δοχή» – Λουκ. 5:29). Από εκείνον που υπηρετούσε μια φθαρτή επίγεια αυτοκρατορία, γίνεται εκείνος που διακονεί στον ίδιο τον Βασιλέα της Βασιλείας των Ουρανών, προετοιμάζοντας το τραπέζι όπου ο Χριστός συναντά τους αμαρτωλούς. Αυτή είναι η πληρότητα της Ψαλμικής πρόσκλησης: ο νέος Λευίς ευλογεί τον Κύριο ως πραγματικός διάκονος (λειτουργός) της Καινής Διαθήκης.
Ο Ματθαίος, από την άλλη, αντιπροσωπεύει την καινούργια ταυτότητα που του δίνει ο Χριστός – το «Δώρο του Θεού» που γίνεται δώρο για τον κόσμο ως Ευαγγελιστής.
Το Δείπνο στην Οικία: Η Εκδηλωτική Πράξη της Νέας Κοινωνίας
«Καὶ ἐγένετο αὐτοῦ ἀνακειμένου ἐν τῇ οἰκίᾳ … συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ …» (εδ. 10)
· Η Σημασία του Δείπνου: Στον αρχαίο κόσμο, το κοινό δείπνο ήταν πράξη βαθιάς κοινωνίας και ταύτισης. Το γεγονός ότι ο Ματθαίος/Λευίς διοργανώνει αυτό το δείπνο στο σπίτι του είναι η φυσική συνέχεια της κλήσης του: ο νεοσύστατος μαθητής γίνεται αμέσως ευαγγελιστής, φέρνοντας τους δικούς του συναδέλφους και γνωστούς («τελώνες και αμαρτωλοί») σε επαφή με τον Ιησού.
· Η Σκηνή ως Εικόνα της Εκκλησίας: Αυτή η σκηνή είναι μια ισχυρή προεικόνιση της Ευχαριστιακής Τραπέζης. Στην Εκκλησία, ο Χριστός είναι ο «Ανάκειμενος» στο κέντρο, και γύρω Του συναθροίζονται όλοι όσοι έχουν απαντήσει στην κλήση Του, «αμαρτωλοί που έχουν δεχτεί την θεραπεία του Ιατρού«. Η Εκκλησία δεν είναι μια συναθροίση αγίων που έχουν γίνει τέλειοι, αλλά μια κοινωνία αμαρτωλών σε διαδικασία θεραπείας και θέωσης.
Σύνθεση και Συμπέρασμα
Τα εδάφια Ματθαίου 9:9-10 μας παρουσιάζουν δύο δραματικές πτυχές του Ευαγγελίου:
1. Η Προσωπική και Αυτοκρατορική Κλήση: Η σωτηρία ξεκινά με την πρωτοβουλία του Θεού, ο οποίος, μέσω του Λόγου Του, περνά από την ζωή μας, μας βλέπει με βλέμμα αγάπης και μας καλεί να σηκωθούμε και να Ακολουθήσουμε. Αυτή η κλήση απαιτεί μια ριζική και ολική απόκριση της ελεύθερης μας βούλησης.
2. Η Δημιουργία μιας Νέας Κοινωνίας: Η απόκριση στην κλήση οδηγεί αμέσως σε κοινωνία. Αυτή η κοινωνία εκφράζεται στην Ευχαριστιακή Συνάθροιση, όπου ο Χριστός, ο Κύριος, είναι στο κέντρο και όλοι οι «αμαρτωλοί» που έχουν αποδεχτεί την κλήση Του, συναθροίζονται γύρω Του σε μια προφητική κοινωνία ίσης αγάπης και ελέους, που προμηνύει τη Βασιλεία των Ουρανών.
Αυτά τα δύο εδάφια προετοιμάζουν αμέσως το σκηνικό για τη σύγκρουση που ακολουθεί (στίχοι 11-13). Η πράξη του Ιησού, να δημιουργεί μια νέα κοινωνία με τους αποκλεισμένους, είναι η αίτια που προκαλεί την ερώτηση των Φαρισαίων. Η κλήση του Ματθαίου και το δείπνο που ακολουθεί δείχνουν πρακτικά αυτό που ο Χριστός θα εξηγήσει θεωρητικά αμέσως μετά: ότι «ήλθεν αμαρτωλούς καλέσαι» και όχι τους «δικαίους».
Παραθέσεις από τις Γραφές για Επέκταση
Οι παρακάτω στίχοι βοηθούν να δούμε πώς η εμπειρία του Ματθαίου δεν είναι μεμονωμένη, αλλά είναι μέρος του ευρύτερου μοτίβου του Θεού που καλεί και μεταμορφώνει:
· Στην Κλήση και τη Μετάνοια:
· Ευαγγελιστής Μάρκος 2:14: Η ίδια ιστορία, όπου ο Ματθαίος ονομάζεται Λευίς, ο «Λευΐν τὸν τοῦ Ἀλφαίου».
· Ευαγγελιστής Λουκάς 19:1-10: Η ιστορία του Ζακχαίου, ενός άλλου αρχιτελώνη, είναι μια παράλληλη περίπτωση κλήσης και σωτηρίας μέσω της προσωπικής επαφής με τον Ιησού. Η αντίδρασή του («σπεύσας, κατέβη») είναι μια άλλη μορφή του «αναστάς» του Ματθαίου.
· Στο Νόημα της Αλλαγής:
· Φιλιππησίους 3:7-8: Ο Απόστολος Παύλος περιγράφει την εμπειρία του με όρους παρόμοιους με του Ματθαίου: «Τὰ πάντα νομίζω ζημίαν εἶναι διὰ τὸ ὑπερέχον τῆς γνώσεως Χριστοῦ Ἰησοῦ τοῦ Κυρίου μου».
· Στο Μυστήριο του Τραπεζιού:
· Αποκάλυψις 3:20: «ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω… εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού». Αυτή η υπόσχεση για μυστικό δείπνο με τον Κύριο εναρμονίζεται απόλυτα με την πράξη Του να τραπεζώνει με τελώνες και αμαρτωλούς.
· Στο Θεμέλιο της Εκκλησίας:
· Πράξεις Αποστόλων 9:1-6: Η δραματική κλήση του Σαύλου (Παύλου) στον δρόμο για τη Δαμασκό θυμίζει ότι αυτό το μοτίβο της θεϊκής πρωτοβουλίας συνεχίζεται πέρα από τα Ευαγγέλια, ιδρύοντας την ίδια την Εκκλησία. Η ερώτησή του, «Κύριε, τι με θέλεις ποιήσει;», είναι η απόκριση κάθε ψυχής που έχει «αναστήσει» η χάρη Του.
Κείμενο (Ματθαίον 9:11-13)
«11 καὶ ἰδόντες οἱ Φαρισαῖοι εἶπον τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν;
12 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν οἰ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες.
13 πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν. οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.»
Αυτή η ανταλλαγή δεν είναι απλώς μια ιστορική συζήτηση, αλλά αποκαλύπτει την καρδιά του ευαγγελικού μηνύματος και τη θεϊκή οικονομία της σωτηρίας.
Η Φαρισαϊκή Προσέγγιση: Η Θρησκεία της Εξωτερικής Δικαιοσύνης
Οι Φαρισαίοι ρωτούν: «Διατί μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκαλος υμών;»
· Ο Κοινωνικός και Τελετουργικός Διαχωρισμός: Οι Φαρισαίοι, ως φύλακες της νομικής παράδοσης, είχαν αναπτύξει ένα πολύπλοκο σύστημα τελετουργικής αγνότητας. Η επαφή με «αμαρτωλούς», όπως οι τελώνες, που θεωρούνταν προδότες και τελετουργικά ακάθαρτοι και ειδικά το να τρως μαζί τους, θεωρούνταν πως μόλυνε πνευματικά τον άνθρωπο (βλ. Λευιτικόν 11, Ησαΐας 52:11).
· Η Πνευματική Πλάνη: Το λάθος τους ήταν βαθύτερο της κοινωνικής διάκρισης. Είχαν αναγάγει τους εξωτερικούς κανόνες σε σημείο που αντικαθιστούσαν την εσωτερική ευσπλαχνία και την ταπείνωση. Πίστευαν ότι η δικαιοσύνη προκύπτει από την τήρηση του νόμου και την αποφυγή των «αμαρτωλών», γεγονός που δημιουργούσε μια θανάσιμη αυταρέσκεια και ψευδαίσθηση πνευματικής υγείας. Ως σημειώνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «δεν ελέγχουν απλώς, αλλά και χλευάζουν, λέγοντας ‘ο διδάσκαλος υμών’, σαν να λένε ‘αυτός που αποκαλείται διδάσκαλος’».
Η Απάντηση του Χριστού: Ο Θεός – Ιατρός και το Έλεος
Η απάντηση του Ιησού είναι δίκοπη: πρώτα με μια πρακτική παρομοίωση και έπειτα με μια δραματική αναφορά στην προφητική γραφή.
«οὐ χρείαν ἔχουσιν οἰ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες.» (εδ. 12)
· Ο Χριστός ως ο Ιατρός των Ψυχών: Αυτή είναι μια από τις πιο ισχυρές χριστολογικές εικόνες. Ο Χριστός δεν είναι απλώς ένας δάσκαλος ηθικής, αλλά ο Θεός-Ιατρός που έχει κατέβει να θεραπεύσει την ριζωμένη ασθένεια της ανθρωπότητας: την αμαρτία και το θάνατο. Η Ορθόδοξη Θεολογία Τον βλέπει ως τον νέο Αδάμ που θεραπεύει την πληγή του παλαιού.
· Η Διάγνωση: Πνευματική Νόσος: Όλοι οι άνθρωποι είναι «κακῶς ἔχοντες» από την αμαρτία (Ρωμαίους 3:23). Οι Φαρισαίοι, όμως, αρνούνταν τη δική τους ασθένεια. Για να λάβει κανείς θεραπεία, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσει ότι είναι άρρωστος. Αυτή είναι η αρχή της μετανοίας. Όπως επισημαίνει ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, «κανείς δεν τρέχει στον γιατρό αν δεν νιώθει τον πόνο της ασθένειάς του».
· Η Εκκλησία ως Νοσοκομείο: Αυτή η εικόνα διαμορφώνει την ορθόδοξη αντίληψη για την Εκκλησία. Δεν είναι ένας κύκλος των δικαίων, αλλά ένα πνευματικό νοσοκομείο, όπου οι ασθενείς (όλοι μας) συγκεντρώνονται γύρω από τον Θείο Ιατρό για να θεραπευτούν. Τα Μυστήρια (ιδίως η Μετάνοια και η Ευχαριστία) είναι η θεραπευτική αγωγή.
«πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν.» (εδ. 13) – Η Καρδιά της Αντιλογίας
Παραθέτοντας τον Προφήτη Ωσηέ (6:6), ο Χριστός δείχνει ότι η πράξη Του δεν είναι καινούργια, αλλά η πληρότητα της Παλαιάς Διαθήκης.
· Έλεος υπέρ Τελετουργίας: Το «έλεος» (εβρ. χεσέδ) δεν είναι απλώς συναίσθημα, αλλά ενέργεια αγάπης, συμπόνιας και πιστής αφοσίωσης. Είναι η πράξη του Θεού προς τον άνθρωπο και η αντίστοιχη πράξη του ανθρώπου προς τον πλησίον του. Η «θυσία», χωρίς την εσωτερική διάθεση του ελέους, γίνεται κενή τελετουργία, μια θρησκεία χωρίς καρδιά.
· Βαθιά Θεολογική Σημασία: Ο Θεός δεν χρειάζεται τις τελετουργικές μας προσφορές. Αυτό που επιθυμεί είναι η μεταμόρφωση της καρδιάς μας να γίνει όμοια με τη δική Του, γεμάτη ενεργή αγάπη και έλεος. Ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας λέει: «Όταν βλέπεις έναν φτωχό, πρέπει να σκέφτεσαι ότι είναι ένα μέσο για τη δοκιμή σου και ταυτόχρονα μια εικόνα του Θεού». Η πραγματική λατρεία εκφράζεται μέσα από το έλεος προς τον πλησίον (Ματθαίον 25:31-46).
«οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.» (εδ. 13)
· Η Σκοπιμότητα της Σαρκώσεως: Αυτή είναι μια από τις πιο σαφείς δηλώσεις της αποστολής του Χριστού. Το ρήμα «καλέσαι» (προσκαλώ, καλώ στο τραπέζι) είναι κρίσιμο: Ο Χριστός ήρθε για να προσκαλέσει τους αμαρτωλούς στο Θείο Δείπνο της Ευχαριστίας και της Βασιλείας Του.
· Ποιος είναι «Δίκαιος»;: Εδώ ο Χριστός χρησιμοποιεί ειρωνεία. Κανείς δεν είναι πραγματικά δίκαιος από μόνος του (Ψαλμός 14:2-3, Ρωμαίους 3:10). Εκείνοι που νομίζουν ότι είναι δίκαιοι (όπως οι Φαρισαίοι) κλείνουν μόνοι τους την πόρτα της χάριτος, αφού δεν αισθάνονται καμία ανάγκη γι’ αυτήν.
· Εις Μετάνοιαν: Ο στόχος δεν είναι να επιδοκιμάσει την αμαρτία, αλλά να οδηγήσει «εις μετάνοιαν». Η μετάνοια δεν είναι απλή λύπη, αλλά μια ριζική μεταστροφή (επιστροφή) του νου, της καρδιάς και της ζωής προς τον Θεό. Αυτό είναι το θεμελιώδες βήμα στο μονοπάτι της θέωσης.
Σύνθεση και Συμπέρασμα
Η ανταλλαγή αυτή αποκαλύπτει τη ριζική ανατροπή που φέρνει ο Χριστός:
· Από μια θρησκεία εξωτερικής αγνότητας και διαχωρισμού (Φαρισαίοι), οδηγούμαστε σε μια θρησκεία εσωτερικής θεραπείας και κοινωνίας (Χριστός).
· Από την αυταρέσκεια των «δικαίων», οδηγούμαστε στην ταπείνωση των «αμαρτωλών» που αναζητούν τον Ιατρό.
· Από την τελετουργική θυσία, οδηγούμαστε στο ζωντανό και ενεργό έλεος.
Ο Χριστός δεν αναιρεί τον Νόμο, αλλά τον εμβαθύνει τόσο μέχρι του σημείου να αποκαλύπτει τον πυρήνα του: την αγάπη και το έλεος. Η κλήση του Ματθαίου και το επακόλουθο δείπνο δεν είναι απλώς ένα περιστατικό, αλλά το πρωτότυπο της ζωής της Εκκλησίας: ο Ιατρός στο κέντρο, και γύρω Του, όλοι εμείς οι ασθενείς, που έχουμε απαντήσει στην πρόσκλησή Του για θεραπεία και μετάνοια.
Στο κατα Ματθαίον 9:11-13, ο Χριστός αποκαλύπτει με πλήρη σαφήνεια:
1. Την Αληθινή Φύση του Θεού: Δεν είναι ένας αυστηρός νομοθέτης που περιμένει αψιμαχίες, αλλά ο Ιατρός-Σωτήρας που αναζητά ενεργά και καλεί εκείνους που πονάνε από την αμαρτία.
2. Την Αληθινή Φύση της Θρησκείας: Η πραγματική λατρεία δεν είναι η τήρηση εξωτερικών κανόνων για δόξα και προσωπική δικαιοσύνη, αλλά μια ζωντανή σχέση ελέους και αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον.
3. Την Αποστολή της Εκκλησίας: Ως Σώμα Χριστού, η Εκκλησία καλείται να είναι ένας χώρος ανοιχτός και προσελκυστικός για όλους τους «αμαρτωλούς» (δηλαδή, για όλους μας), όπου μέσα από τα Μυστήρια και τη ζωή σε κοινωνία με τον Χριστό, ο άνθρωπος θεραπεύεται και μεταμορφώνεται διαρκώς από αμαρτωλός σε άγιο.
Παραθέσεις από τις Γραφές για Επέκταση
· Ωσηέ 6:6: «διότι ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν, καὶ ἐπίγνωσιν Θεοῦ ἢ ὁλοκαυτώματα.» (Η προφητική βάση της δήλωσης του Χριστού).
· Μιχαίας 6:6-8: «…εἰ ἀνηγγέλη σοι, ἄνθρωπε, τί καλόν; ἢ τί Κύριος ἐκζητεῖ παρὰ σοῦ: ἀλλ᾿ ἢ τοῦ ποιεῖν κρίμα καὶ ἀγαπᾶν ἔλεον καὶ ἕτοιμον εἶναι τοῦ πορεύεσθαι μετὰ Κυρίου Θεοῦ σου;»
· Λουκάς 18:9-14: Η παραβολή του Φαρισαίου και του Τελώνου, που απεικονίζει ακριβώς τη μορφική διαφορά μεταξύ αυτών που νομίζουν ότι είναι δίκαιοι και εκείνων που ζητούν έλεος.
· Α΄ Τιμοθέω 1:15: «Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ.» (Ο Παύλος, πρώην Φαρισαίος, επιβεβαιώνει από προσωπική εμπειρία την αποστολή του Χριστού).
· Ιακώβου 2:13: «ἡ γὰρ κρίσις ἀνέλεος τῷ μὴ ποιήσαντι ἔλεος· κατακαυχᾶται ἔλεος κρίσεως.»
Η ιστορία του Ματθαίου δεν είναι απλώς κάτι που συνέβη πριν από αιώνες. Είναι σαν μια ζωντανή εικόνα που μας δείχνει πώς δουλεύει πάντα ο Θεός μαζί μας. Εδώ βλέπουμε την καρδιά όλου του Ευαγγελίου: πώς ο Θεός μας σώζει και πώς γεννιέται η Εκκλησία.
Ο Χριστός δεν έχει σταματήσει να «περνά» από τις ζωές μας. Το βλέμμα Του δεν μας κατηγορεί, αλλά μας «διαγνώσκει» με αγάπη· βλέπει μέσα μας, πέρα από τις αμαρτίες και τα λάθη μας, και βλέπει αυτό που μπορούμε να γίνουμε. Η φωνή Του, το «Ακολούθησέ Με», ακούγεται ακόμα και σήμερα στην καρδιά μας. Μας καλεί σε μια ολική αλλαγή, να «σηκωθούμε» από τον νεκρό τρόπο που ζούμε και να γυρίσουμε προς Αυτόν που είναι η ίδια η Ζωή.
Αυτή η κλήση, όπως και με τον Ματθαίο, είναι δώρο. Δεν μας αναγκάζει, αλλά περιμένει με σεβασμό την ελεύθερη απάντησή μας. Κι όταν απαντήσουμε, αυτό φαίνεται αμέσως: βρισκόμαστε σε κοινωνία με Αυτόν και με όλους τους άλλους που Τον ακολουθούν. Το γεύμα στο σπίτι του Ματθαίου ήταν μια προμίμιση (προεικόνιση) της Μεγάλης Τραπέζης της Εκκλησίας, της Αγίας Κοινωνίας, όπου ο Χριστός είναι στο κέντρο και μαζεύει γύρω Του όλους μας, τους αμαρτωλούς, για να μας γιατρέψει. Η Εκκλησία, λοιπόν, δεν είναι ένα μέρος για «τέλειους». Είναι ένα πνευματικό νοσοκομείο.
Οι Φαρισαίοι μας θυμίζουν τον εύκολο πειρασμό: να νομίζουμε ότι η σωτηρία είναι να μην κάνουμε λάθη και να αποφεύγουμε «τους αμαρτωλούς». Σ’ αυτή την παγίδα, ο Ιησούς απαντά με τα λόγια των Προφητών: «Έλεος θέλω, όχι θυσίες». Δηλαδή, δεν θέλω απλώς να ακολουθείτε κανόνες. Θέλω να αγαπάτε πραγματικά και να έχετε ουσιαστικό έλεος ο ένας για τον άλλον. Η πραγματική λατρεία στον Θεό φαίνεται στην αγάπη μας για τον συνάνθρωπο.
Το τελικό μήνυμα είναι ξεκάθαρο και για όλους: «Δεν ήρθα για αυτούς που νομίζουν ότι είναι υγιείς, αλλά για αυτούς που ξέρουν ότι είναι άρρωστοι». Κανείς από μας δεν είναι υγιής από την αμαρτία. Η βασιλεία των ουρανών ανοίγει για εκείνον που με ταπείνωση παραδέχεται: «Κύριε, έχω ανάγκη από εσένα».
Κι έτσι, ακόμα και σήμερα, ο Χριστός περνάει δίπλα μας. Βλέπει τη θλίψη και την αδυναμία μας. Και μας λέει: «Σήκω. Ακολούθησέ Με». Η απόφαση να αφήσουμε ό,τι μας κρατάει πίσω και να Τον ακολουθήσουμε, όπως έκανε ο Ματθαίος, είναι πάντα ανοιχτή. Περιμένει την απάντησή μας.
Add A Comment
You must be logged in to post a comment.