Σήμερα εκδικάζεται τελικά ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) η αίτηση ακύρωσης του αρχιμανδρίτου Ευθυμίου Τρικαμηνά κατά της Εκκλησίας της Ελλάδος, με σκοπό την ακύρωση της υπ’αριθμ. 21/2007 αποφάσεως του Δευτεροβαθμίου Συνοδικού Δικαστηρίου της Εκκλησίας της Ελλάδος, διά της οποίας του είχε επιβληθεί η ποινή της «καθαιρέσεως».

Από τον χρόνο ασκήσεως της αίτησης ακυρώσεως παρήλθαν ήδη δύο έτη. Η εκδίκαση της αιτήσεως ακυρώσεως ανεβλήθη πολλάκις διότι η Εκκλησία της Ελλάδος μέχρι και σήμερα, παρά τις συνεχείς οχλήσεις και παρεμβάσεις του Συνηγόρου και του εκάστοτε Εισηγητού Δικαστού του π. Ευθυμίου και παρά τις επανειλημμένες υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις εκ μέρους του Νομικού Συμβούλου και του Γραμματέως της Συνόδου, καθώς και του ιδίου του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου δεν έχει αποστείλει τον φάκελλο της υποθέσεως του Ιερομονάχου ώστε να προχωρήσει η εκδίκαση της υποθέσεως.

Είναι προφανής βεβαίως ο λόγος της μη αποστολής του φακέλλου του Ιερομονάχου εκ μέρους της Εκκλησίας προς το ΣτΕ.

Ωστόσο θετικό στοιχείο στην όλη υπόθεση είναι ότι προσφάτως ο νέος εισηγητής εξέφρασε την άποψη ότι η υπόθεση θα εισαχθεί οπωσδήποτε σήμερα σε συζήτηση τουλάχιστον με τον σκοπό έκδοσης προδικαστικής αποφάσεως, η οποία θα διατάσσει την Εκκλησία της Ελλάδος να προσκομίσει τον φάκελλο.

Ευελπιστούμε η υπόθεση του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά να εισέλθει τουλάχιστον στην τελική ευθεία για την εκδίκασή της χωρίς άλλες αναβολές. Εξάλλου μετά την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη υπακούοντας στο ανώτατο Δικαστήριο του Κράτους να αποστείλει τον φάκελλο για να περαιωθεί η εκδίκαση της υποθέσεως.

Ας σημειωθεί ότι ο π. Ευθύμιος για χρονικό διάστημα άνω των δύο ετών δεν ασκεί τα ιερατικά του καθήκοντα ήτοι δεν λειτουργεί, ούτε εξομολογεί, ούτε πράττει ο,τιδήποτε ιερατικό, όχι γιατί αποδέχεται ως δικαία την άδικη απόφαση – ποινή που του επεβλήθη από το Δευτεροβάθμιο Συνοδικό Διικαστήριο της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά γιατί αποδέχεται την αδικία εις βάρος του καθ΄οτι διώκεται ένεκα του αντιοικουμενιστικού του αγώνα και της ομολογίας της ορθοδόξου πίστεως και ευελπιστεί ότι θα δικαιωθεί από τα πολιτικά δικαστήρια τα οποία όπως πιστεύει απονέμουν δικαιοσύνη σε αντίθεση με τα εκκλησιαστικά.

Δεν προσέφυγε σε σχήματα εκκλησιαστικά – παρατάξεις του παλαιού, ούτε έκανε δική του «Εκκλησία», ούτε δέχθηκε άλλες λύσεις συμφέρουσες και εύκολες για να βολευθεί.

Προτίμησε να πάθει και να υποστεί τις συνέπειες του ομολογιακού αγώνα του.

Είναι ο πρώτος Ιερομόναχος που ομολόγησε ενώπιον της Ιεράς Συνόδου και κατήγγειλε την αίρεση του Οικουμενισμού και τους φορείς της που είναι οι Επίσκοποι και καθηρέθη δι’ αυτήν του την ομολογία χωρίς να δειλιάσει και να συμβιβασθεί.