Αυγουστίνος Καντιώτης



ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ;

Χριστιανικόν φυλλάδιον αριθ. 9 – Κοζάνη, τη 23 Ιανουαρίου 1944

+Η ΑΓΑΠΗ+

OPΓANON OPΘOΔOΞON XPIΣT. AΔEΛΦOTHTOΣ NEΩN KOZANHΣ «Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ) ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ –

Αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης – Ιεροκήρυξ

ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ;

Πολλοί λέγουν, ότι Πίστις και Επιστήμη δεν συμβιβάζονται. Και προς απόδειξιν του ισχυρισμού των, αραδιάζουν ονόματα επιστημόνων, ιδικών μας και ξένων, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις τον Θεόν. «Οι Επιστήμονες δεν πιστεύουν», αυτό είναι το προσφιλές τροπάριον της απιστίας! Να το παραδεχθούμε; Όχι απολύτως. Διότι πλείστα υπάρχουν παραδείγματα, κατά τα οποία, επιστήμονες που επηγγέλλοντο μέχρι χθές τον άπιστον, σήμερον πιστεύουν, πιστεύουν ειλικρινώς. Κατά βάθος άλλως τε δεν ήσαν άπιστοι. Αλλά τι συνέβαινε; Οι άνθρωποι αυτοί, νεαροί ως επί το πλείστον επιστήμονες, από ένα πνεύμα ανοήτου επιδείξεως, εφόρεσαν αίφνης την φανταχτερήν χλαμύδα της απιστίας, έκαναν τον άπιστον, και με την άρνησιν των μεγάλων αληθειών της Θρησκείας ήθελον να παρουσιασθούν ως άνθρωποι συγχρονισμένοι, ως πνεύματα ισχυρά, που δεν ημπορούν να παραδέχωνται ό,τι παραδέχονται και πιστεύουν οι πολλοί. Έτσι εφαντάζοντο να κάμουν την ρεκλάμαν του ανωτέρου ανθρώπου, που έθραυσε δήθεν τα δεσμά των λαϊκών προλήψεων! Παρά την επιφανειακήν, όμως, αυτήν επίδειξιν της απιστίας των, μέσα των υπήρχε κρυμμένη η σπίθα της πίστεως. Και δι΄αυτό, όταν εις τον βίον των επιστημόνων αυτών, των δήθεν απίστων, παρουσιάσθησαν συνταρακτικά της ζωής γεγονότα, τότε το οικοδόμημα της απιστίας των παταγωδώς κατέρρευσεν, η σπίθα της πίστεως ήναψε και πάλιν, έγινε φλόγα, και από την καρδίαν των μέσα βγαλμένη ακούεται τώρα ειλικρινής η ομολογία της πίστεως: «Πιστεύω, Κύριε! Βοήθει μοι τη απιστία!». «Το ιδικόν μου πιστεύω», λέγει κάποιος φιλόσοφος που εις την αρχήν των σπουδών του είχεν αρκετάς αμφιβολίας και έκλινε προς τον σκεπτικισμόν και την άρνησιν, «το ιδικόν μου» λέγει, «πιστεύω, εβγήκεν μέσα από το καμίνι της θλίψεως». Αλλά και εάν παραδεχθώμεν, ότι μερικοί εκ των επιστημόνων μέχρι τέλους επιμένουν εις την απιστίαν, η απιστία αυτών των ολίγων δεν δύναται να καταλογισθεί εις βάρος της Επιστήμης και να εξαχθεί το γενικόν συμπέρασμα ότι η Επιστήμη καταργεί την Θρησκείαν! Διότι η Επιστήμη, η πραγματική επιστήμη, η οποία αξίζει να γράφεται με Ε κεφαλαίον, αυτή δια του ονόματος των μεγαλυτέρων επιστημόνων ομολογεί ότι Πίστις και Θρησκεία δεν συγκρούονται και ότι δύναταί τις να είναι άριστος επιστήμων χωρίς να παύσει να είναι πιστός Χριστιανός. Θα ηδυνάμεθα να αναφέρωμεν εκατοντάδας ολοκλήρους επιστημόνων, παλαιών και νέων, οι οποίοι επίστευον και πιστεύουν εις τον Θεόν και εις τας θεμελειώδεις αλήθειας του Χριστιανισμού. Αλλά, δυστυχώς, ο χώρος του φυλλαδίου είναι στενός και δι’ αυτό θα περιορισθώμεν να αναφέρωμεν επί του προκειμένου τας γνώμας ολίγων κορυφαίων επιστημόνων. ΠΑΣΤΕΡ (Μέγας φυσιολόγος και χημικός επιστήμων παγκοσμίου φήμης): «Επί πολύ κατέγινα εις την μελέτην της φύσεως, δια τούτο πιστεύω ως Βρεττανός χωρικός. Εάν ηδυνάμην να ασχολούμαι και να μελετώ περισσότερον, θα επίστευον την απλήν παιδικήν πίστιν Βρεττανής χωρικής». Ο ίδιος λέγει: «Θα έλθει ημέρα κατά την οποίαν θα γελώσει δια την βλακείαν της συγχρόνου φιλοσοφίας. Όσω περισσότερον ασχολούμαι περί την σπουδήν της φύσεως, τόσω περισσότερον εκπλήττομαι επί τοις έργοις του Δημιουργού. Κατά τας εν τω εργαστηρίω μου εργασίας προσεύχομαι».

ΠΕΤΡΟΣ ΤΕΡΜΙΕ (Μέγας Γάλλος επιστήμων γεωλόγος και μεταλλειολόγος ακαδημαϊκός). «Υπάρχει τάξις επιστημόνων, εις τους οποίους επιθυμώ να κατατάσεται και εμέ, δια τους οποίους το θρησκευτικόν συναίσθημα – όπως και η συνείδησις, όπως και αι γνώσεις του Απείρου, του Αιωνίου, του Απολύτου, καθώς και το συναίσθημα ότι η ψυχή είναι αθάνατος. Η ψυχή η πολύ μεγάλη και πολύ υπεδήτραν απέναντι της εκμηδενίσεως» –    Το θρησκευτικόν συναίσθημα λέγω είναι γεγονός με το οποίον το επιστημονικόν πνεύμα δύναται να ασχοληθεί και η παραγνώρισις του οποίου θα ήτο κάτι το παιδαριώδες.

ΚΕΠΛΕΡ (Μέγας Γερμανός αστρονόμος και μαθηματικός, ο επονομαζόμενος «Νομοθέτης του Ουρανού»): «Ω Δημιουργέ! Σε ευλογώ, διότι Σύ μοι επέτρεψας να θαυμάσω τα έργα Σου. Έφερα εις πέρας την αποστολήν του βίου μου δια της διανοίας, ην Σύ μοι εδώρισας. Διηγήθην εις τους ανθρώπους την δόξαν των έργων Σου. Εάν δια των εγασιών μου, αίτινες προς Σε έπρεπε να κατευθύνωνται, εξεζήτησα τυχόν και την δόξαν των ανθρώπων, συγχώρησόν με εν τη αγαθότητι και τη ευσπλαγχνία σου. Αι Ουράνιαι αρμονίαι, ευλογείτε τον Κύριον. Ψυχή μου, ευλόγει τον Κύριον».

ΜΑΞ ΠΛΑΝΚ (Καθηγητής της θεωρητικής φυσικής εν τω Πανεπιστημίω του Βερολίνου, μέλος της Πρωσσικής Ακαδημίας των επιστημών): Εις ουδεμίαν αντίθεσιν ευρίσκονται τη αληθεία η Θρησκεία και η επιστήμη, τουναντίον αμφότεραι είναι αναγκαίαι και δύναται να τας συμβιβάσει κάθε ορθώς σκεπτόμενος άνθρωπος, αμφότεραι συμπληρώνουσι αλλήλας. Βεβαίως δεν είναι τυχαίον το γεγονός ότι όλοι οι μεγάλοι σοφοί όλων των αιώνων ήσαν συγχρόνως και βαθείαι θρησκευτικαί προσωπικότητες εκδηλούσαι ούτως ευχαρίστως ό,τι άγιον και ιερόν έκρυπτον εντός της ψυχής των.

ΚΑΡΝΟ (Παγκοσμίου κύρους φυσικός. Θεμελιωτής της θερμοδυναμικής): «Ποία ελατήρια εκίνησαν τους συγγραφείς, τους απορρίπτοντας πάν θρησκευτικόν συναίσθημα; Μήπως είναι η πεποίθησις ότι αι ιδέαι, τας οποίας πολεμούν, είναι επιβλαβέσταται εις την κοινωνίαν; Η πίστις, εις Όν παντοδύναμον που μας αγαπά και φροντίζει περί ημών, δίδει εις την ψυχήν μεγάλας δυνάμεις δια να υπομένει την δυστυχίαν. Μια Θρησκεία προσαρμοζομένη εις τα πνεύματα και κηρυτομένη και κηρυτομένη παρ’ ανθρώπων σεβασμίων ήθελεν εξασφαλίσει την μεγίστην ευεργετικήν επιρροήν επί της Κοινωνίας και των ηθών».

ΛΙΝΔΕΤ (Γάλλος καθηγητής χημικός και γεωπόνος ακαδημαϊκός: «΄΄Όταν ήμουν μικρός και μου έδειχναν το χορτάρι, το σιτάρι, τη βελανιδιά, τα τριαντάφυλλα και τα αγκάθια των, μου έλεγαν “Κοίτα! Αυτά όλα τα έπλασε ο Θεός”. Η απλοϊκή εκείνη εξήγησις ήτο αρκετή εις την νεαράν μου φαντασία, ενός μέλλοντος γεωπόνου, ομολογώ δε ότι από αυτήν μου έμεινε κάτι. Τι έμαθα κατόπιν, αφού εσπούδασα χρόνια πολλά εις το Λύκειον, αφού απέκτησα τα πανεπιστημιακά μου διπλώματα; Γνωρίζω με ποία ονόματα ο Έλλην και ο Λατίνος ονόμαζον τα φυτά ταύτα και τα όργανά των, εν ανάγκη δε θα ημπορούσα και να τα ιχνογραφήσω. Και ύστερα από αυτά; Γνωρίζω ακόμη ότι χρειάζεται θερμότης, φως, υγρασία, δια να βλαστήσει το χορτάρι, να φυτρώσει το σιτάρι, να ανθήσει το τριαντάφυλλο. Αλλά δεν ημπορώ να φθάσω εις το τελευταίον “διατί”. Βλέπω επιστήμονας ερευνώντας δια την διαφώτισιν του προβλήματος, αλλά τούτο ακατάληπτον εκφεύγει των προσπαθειών των. Και εις την περίπτωσιν αυτήν η φράσις των γονιών μου επανέρχεται αδιακόπως: “O αγαθός Θεός τα έπλασε αυτά όλα”. Διατί ο άνθρωπος ο μαραζόμενος αδιακόπως από φυσικά και ηθικά κακά, ο δοκιμαζόμενος με σκληράς απιστίας, θύμα των πλανών, διατί να μη ζητεί από τον Θεόν την καρτερίαν χωρίς την μοιρολατρείαν, την ενεργητικότητα χωρίς το ριψοκίνδυνον, την ελπίδα χωρίς την αυταπάτην; Ιδού χριστιανικαί αρεταί ανυψώνουσαι, υποστηρίζουσαι και παρηγορούσαι!».

ΓΚΑΙΤΕ (Ο μέγιστος των Γερμανών ποιητών, μία των μεγαλοφυεστέρων διανοιών της ανθρωπότητος): «Προς έκαστον άνθρωπον επιβάλλεται η βεβαιότης ότι όπισθεν της φύσεως κρύπτεται όν τι μέγα, παραγωγικόν, ρυθμιστικόν, καθοδηγητικόν. Εμπιστοσύνη και υποταγή είναι τα πρώτα θεμέλια πάσης ανωτέρας Θρησκείας, και καθυπόταξις υπό μίαν ανωτέραν θέλησιν, την οποίαν δεν εννοούμεν ακριβώς, διότι είναι ανωτέρα του λογικού και της αντιλήψεως ημών. Ως κύριον, μοναδικόν και βαθύτατον θέμα της ιστορίας του κόσμου και των ανθρώπων, του οποίου πάντα τα άλλα είναι υποδεέστερα, μένει ο ανταγωνισμός μεταξύ απιστίας και πίστεως. Όλαι αι εποχαί εκείναι, καθ’ ας κυριαρχεί η πίστις υφ’ οιανδήποτε μορφήν, είναι περίλαμπροι, εξυψωτικαί της καρδίας και γόνιμοι δια τους συγχρόνους και τους επιγόνους. Τουναντίον αι εποχαί καθ’ ας η υφ’ οιανδήποτε εμφάνισιν παρουσιαζομένη απιστία κατήγαγε μίαν πτωχικήν νίκην, εξαφανίζονται εκ της μνήμης των επιγόνων, διότι ουδείς αρέσκεται εις την αναδίφησιν ακάρπων ζητημάτων. Οι άνθρωποι είναι παραγωγικοί εν τη ποιήσει και τη καλλιτεχνία, εφ’ όσον είναι και φιλόθρησκοι, άλλως δεν προχωρούν πέρα της μιμήσεως και της επαναλήψεως».

ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ογδοήκοντα τριών επιστημονικών κορυφών του ιατρικού κόσμου της Γερμανίας: «Ημείς οι κάτωθι υπογεγραμμένοι νευρολόγοι και φρενολόγοι ιατροί, οίτινες κατά την εξέτασιν και θεραπείαν νοσηρών πνευματικών καταστάσεων αντιμετωπίζομεν καθ’ εκάστην τας βαθυτάτας αβύσσους των αναγκών της ψυχής, αποτρέπομεν κατεπειγόντως και σοβαρώς από οιανδήποτε μείωσιν της πίστεως εις τον Ιησούν Χριστόν, έστω και επ’ ελάχιστον, εν τη καρδία της νεολαίας μας, ή από οιανδήποτε αδιαφορίαν απέναντι της πίστεως ταύτης ήτις είναι ακριβώς η άγκυρα της εποχής μας εν τη συγχρόνω καταιγίδι. Η Χριστιανική Θρησκεία είναι πάντοτε – και θα μένει – η μόνη Φιλοσοφία, η μόνη Ψυχολογία, η μόνη Ηθική, ο μόνος Κανονισμός. Εις το σημείο τούτο ημείς οι υπογεγραμμένοι νευρολόγοι και φρενολόγοι είμεθα σύμφωνοι προς τα μεγαλύτερα και ευγενέστερα πνεύματα, δια τα οποία πρέπει να υπερηφανεύεται το Γερμανικόν έθνος, και τα οποία μας εδίδαξαν να αναγνωρίζωμεν εν τω νοήματι και τω σκοπώ του γνησίου Χριστιανισμού άπειρον Σοφίαν, Ελευθερίαν και Δύναμιν. Έπονται αι υπογραφαί 83 διασήμων νευρολόγων Καθηγητών Πανεπιστημίων, μελών ιατροσυνεδρίων, αρχιάτρων, ανωτέρων ιατρικών συμβούλων κ. λ. π.)

ΜΑΡΚΟΝΙ (Σύγχρονος μέγας Ιταλός φυσικός και εφευρέτης): «Μεθ’ υπερηφανείας κηρύτω ότι είμαι πιστός. Πιστεύω εις την δύναμιν της προσευχής. Πιστεύω όχι μόνον ως πιστός Καθολικός, αλλά συγχρόνως και ως επιστήμων».

ΛΙΝΝΑΙΟΣ (Μέγας Σουηδός φυσιοδίτης. Ο ιδρυτής της συγχρόνου Βοτανικής): «Ο αιώνιος, ο άπειρος, ο παντογνώστης και παντοδύναμος Θεός διήλθε πλησίον μου. Δεν τον είδον πρόσωπον προς πρόσωπον, αλλά η ανταύγεια της θεότητος επλήρωσε την ψυχήν μου αφάτου θαυμασμού, είδον τα ίχνη του Θεού εις τα ποιήματά του. Και εν τοις ελαχίστοις και αοράτοις έργοις Αυτού οποία Δύναμις, οποία Σοφία, οποία άριστος Τελειότης!…Είδον πως ο ήλιος και οι λοιποί αστέρες, ολόκληρον το ηλιακόν σύστημα, ο άπειρος έναστρος ουρανός κινείται εν τω κενώ, στηρίζεται εν αυτώ, κατά την θέλησιν του ανεφίκτου Πρώτου Κινήσαντος, του Όντος των όντων, της Αιτίας των αιτιών, του Κυβερνήτου και συντηρητού του Κόσμου, του Κυρίου και Δημιουργού παντός δημιουργήματος».

ΡΟΥΣΣΩ (Επιφανής Γάλλος φιλόσοφος): «Δεν δύναμαι να αποδεχθώ τάς ανοήτους του υλισμού υποθέσεις, βλέπω τον Θεόν εντός μου και εις τα περί εμέ. Δεν δύναμαι να παραδεχθώ ότι ο επιστήμων δύναται εν καλή πίστει να πρεσβεύει ότι δεν υπάρχει υπερτάτη Νόησις πέραν της Φύσεως». Αυτά διακηρύττουν οι μεγάλοι επιστήμονες. Και τώρα θα είμεθα πολύ περίεργοι να μάθωμεν, απέναντι των κορυφαίων αυτών επιστημόνων, ποίοι και πόσοι είναι οι επιστήμονες εκείνοι οι οποίοι θα τολμήσουν να αντιπαραταχθούν και να κλονίσουν τα συμπεράσματα των σοφών; Θα εχρειάζετο αληθώς μεγάλη δόσις εγωισμού δια να προβάλλουν την αξίωσιν, όπως δώσωμεν εμπιστοσύνην όχι εις την γνώμην επιστημόνων της ολκής ενός Παστέρ και ενός Κεπλέρου, αλλά εις την γνώμην αυτών των νεαρών επιστημόνων, οι οποίοι έχουν από πολλού κλείσει τα βιβλία και φιλοσοφούν τώρα επί μήνας και έτη γύρω από τα τραπεζάκια των καφενείων μας… (Όσοι θέλουν να ιδούν και γνώμες άλλων επιστημόνων, εξ όλων των εθνών της Ευρώπης, ας μελετήσουν τα βιβλία: 1) Βεκιαρέλλη: Τα μεγάλα προβλήματα. 2) Μαγκριώτου: Πίστις και Επιστήμη 3) Τα υπό του Ακαδημαϊκού Συνδέσμου Αθηνών εκδοθέντα τεύχη: Οι σοφοί περί Θεού και Θρησκείας. Οι μεγάλοι άνδρες περί του Χριστιανισμού).

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 80-85, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου

     Add A Comment

You must be logged in to post a comment.