‘Eσταλη απο συνεργάτη της ιστοσελίδος μας 

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ AΠΟ ΕΝΑΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ ΙΑΠΩΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΕΚΤΟΣ ΟΤΙ ΟΜΙΛΕΙ ΑΠΤΑΙΣΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ...pdf

 ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΘΑ ΠΑΡΟ ΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΝ ΓΡΑΠΤΟ ΛΟΓΟ ΕΝΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ. Γραπτό λόγο-πόνημα πού ἐγράφη (στό πολυτονικό) ἀπό τόν φιλέλλην Ἰάπωνα ἱερέα μέ πολύ ἀγάπη γιά τούς Ἕλληνες, καί Ἑλληνίδες ὀρθόδοξους χριστιανούς, στήν πατρίδα μας. Ἐστάλη καί στόν ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗ –ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ, καί σέ ἐμᾶς, μέ σκοπό νά τόν δώσουμε σέ ἱερό ναό στήν Ἀττική˙ σκοπεύουμε ὅμως τώρα (ἐν πρώτης) νά τό δημοσιοποιήσουμε γιά τήν ἱστοσελίδα μας («Αὐγουστίνος Καντιώτης»). Ἡ στιγμή θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἡ κατάλληλη. Πρόκειται λοιπόν γιά τόν γραπτό ὡραῖο λόγο ΕΝΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ ΙΑΠΩΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΕΑ, ΜΕ ΘΕΜΑ: ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ.

ΑΣ ΤΟΝ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ :

«ΜΑΚΑΡΙΟΣ ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν˙ ἀλλ᾿ ἤ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ, καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός.»

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ εὐλογημένα, Ἀδελφοί τε καὶ ἀδελφές συναγωνιζόμενοι ἐν Χριστῷ ὑπὲρ Θείας Πίστεως καὶ Παραδόσεως τῆς Αὐτοῦ Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀναζητοῦντες πνεῦμα σοφίας καὶ ἀποκαλύψεως ἐν ἐπιγνώσει τῆς Ἀληθείας Αὐτοῦ, χάρις καὶ εἰρήνη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἄς εἶναι πάντα μαζί ὅλων σας. Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ καὶ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ ἀξιώσαντί με νὰ λάβω ἓνα ταπεινὸν λόγον διὰ νὰ περιγράψω ὡς ἀνάθημα τὸ φρόνημά μου περὶ θεματολογίας τῆς προκειμένης ἐκδηλώσεως ἐπ’ ἀγαθῷ καὶ εὐσταθείᾳ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ σας καὶ τῆς ἐνορίας σας.

Λέγομαι π. Δημήτριος Tanaka, ἰάπωνας ἱερεύς, χειροτονηθείς ἐν Ἰαπωνίᾳ τῷ ἔτει 2007 ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Ἰαπωνίας Σεβασμιώτατο Δανιήλ τοῦ Πατριαρχεῖου Μόσχας, τῆς Ρωσσικῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας. Σήμερον, διακονῶ σὲ ἓνα περιφερειακὸ παρεκκλήσιο τῆς ἐνορίας Τόκυο τῆς Ἱερᾶς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως τῆς Ἰαπωνίας. Ὡς Ὀρθόδοξος ἱερεύς ἐνθουσιασμένος διὰ ἱεραποστολικὰ ἔργα καὶ ἀφοσιώμενος στοὺς πνευματικοὺς ἀγώνες στὴν Ἰαπωνία – μία τόσο γεωγραφικῶς ὃσο καὶ πνευματικῶς ἀπομεμακρυσμένη οὐσιαστικῶς τῆς Ὀρθοδοξίας χώρα, καὶ ὡς πτυχιούχος κοινωνιο-ἀνθρωπολόγος, ἔχω ἀσχοληθεῖ συνειδητῶς καὶ ἀντικειμενικῶς μὲ τὴν μελέτη καὶ τὴν ἔρευνα τοῦ κοινωνικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ φρονήματος τοῦ συνόλου τῶν σύγχρονων ἰαπώνων ἐπὶ ὀρισμένα χρόνια.

Ἐπ’ εὐκαιρία θὰ ἤθελα νὰ ἀναλύσω, ἄν καὶ ψηλαφητῶς, τὴν «θρησκευτική νοοτροπία» τοῦ Ἰαπωνικοῦ λαοῦ καὶ νὰ καταθέσω τὴν δικὴ μου ἐπιστημονική ἄποψιν σχετικά μὲ τὸ θέμα αὐτό, ὥστε νὰ μπορέσετε νὰ ἀξιολογήσετε τὴν θρησκευτική ἰδιότητα καὶ τὸ πνευματικό χαρακτηριστικό τοῦ λαοῦ αὐτοῦ κατὰ τὸ δυνατὸ ἀντικειμενικώτερα διὰ νὰ πορευθεῖτε ὀρθῶς καὶ μετὰ παρρησίας ἐν «ὁδῷ Κυρίου», ἀντιμετωπίζοντες τὰ πλέον δικαιολογημένα καὶ παραδεκτά ἀπὸ τὸ εὐρύτερο κοινό καὶ στὴν Ἑλλάδα «πλεονεκτήματα τῆς ἐνασχόλησης μὲ τὶς πολεμικές τέχνες». Πρὶν ἀσπασθῶ τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη, σὰς βεβαιώνω ὅτι δὲν ἦμουν οὔτε ταοϊστής οὔτε βουδιστής. Ποτέ δὲν ἔχω ἀποκομίσει καμιὰ συγκεκριμένη θρησκευτική ἰδιότητα μὲχρι τὸτε ποὺ ἠξιώθην νὰ ἐκκλησιασθῶ ὡς κατηχούμενος ἐν Ἀθήναις τὸ 1997. Σκεπτόμενος ἐκ τῶν ὑστέρων, μπορῶ νὰ σάς πῶ ὅτι, μέχρι ἐκεὶνη τὴν στιγμή, ἦμουν οὐσιαστικῶς ἄθεος,

1)ἤτοι πολὺ πρακτικὸς καὶ πραγματκός ἄνθρωπος τοῦ ὑπαρξιστικοῦ καὶ ἀνθρωποκεντριστικοῦ χαρακτῆρος , πιστεύοντας τὴν αὐθυπόστατη ἀξία τῶν ἀνθρώπων καὶ πραγμάτων, ἀλλ’ ὅμως σημειωτέον ὅτι ἔτυχον ταυτοχρόνως ἐνδιαφερόμενος στὴν ἀναζήτηση τῆς γνώσεως ἰδίως τῆς μεταφυσικῆς ἀλήθειας.

Στὴν πραγματικότητα, στὰ εἴκοσί μου, ἔχω ἐνασχοληθεῖ κι ἐγώ μὲ τὴν ἄσκηση τῆς πολεμικῆς τέχνης ἐπὶ ὀρισμένο χρόνο, θεωρώντας τὴν ὡς τὸ ἀποδοτικώτερο τρόπο ἀναζήτησης τῆς φιλοσοφημένης μου ἀλήθειας.

2) Εἶναι ὅμως γενονός ἄξιο δικαιολόγησης ὅτι, ἀπὸ τὴν ἐνασχόλησή μου μὲ τὴν πολεμική τέχνη, ἀληθῶς ἔμαθα νὰ συγκρατήσω τὴν ψυχραιμία μου καὶ νὰ ἔχω αὐτοέλεγχο, καθώς ἐπίσης νὰ τηρήσω καὶ νὰ συμβαδίσω μὲ τοὺς κανόνες τῆς ὀμάδας καὶ τοῦ συνόλου. Ἐπιπλέον, μὲ ὠφέλησε νὰ αὐξήσω τὸ ἐπίπεδο συγκεντρώσεως, τῆς ἀντιλήψεως καὶ τῆς κρίσεώς μου, καθὼς καὶ τὴν ἰκανότητά μου στὴν ἐπίλυση προβλημάτων καὶ ἀνάλυση πραγμάτων.

Διότι, στὴν Ἰαπωνία, θεσμοποιημένο ὡς παραδοσικακό λαϊκό σύνθημα ἰσχύει τὸ ὅτι 3) «τὸ εὔρωστο πνεῦμα ἀξιώνει νὰ συγκατοικεῖ μόνο στὸν ἄνθρωπο ἀποκομίσαντα τὸ εὒρωστο σῶμα καὶ τὴν δὶκαια ψυχή». Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἡ καθιερωμένη καὶ παραδοσιακώτερη ἄποψη τῶν ἰαπώνων περὶ ψυχοσωματικῆς διαμορφώσεως ἑνός ὰτόμου καὶ κατ’ ἐπέκτασιν, φρονῶ ὅτι ἀποτελεῖ δε τὸ ἀρχέτυπο τῆς «θρησκευτικῆς νοοτροπίας» τῶν ἰαπώνων. Αὐτή ἡ ἄποψη ὑφίσταται ὡς καθοριστικό στοιχεῖο διαμορφώσεως σὲ ὃλους τοὺς τομείς τῶν πολιτιστικῶν δραστηριοτήτων καὶ τῶν κοινωνικῶν πράξεων τῶν ἰαπώνων τῆς σημερινῆς ἐποχῆς. Τὸ ἀρχέτυπο τῆς «θρησκευτικῆς νοοτροπίας» τῶν ἰαπώνων χαρακτηρίζεται στοιχειωδῶς ἀπὸ τὸ αἴσθημα τῆς στὸ ἔσχατο ὄριο ἀφοσίωσης στὰ συμφέροντα ἀποκομιοῦντα στὸν παρὸντα κόσμο. Διότι, αὐτό προκύπτει ἀπὸ τὴν πατροπαράδοτη ἀντίληψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος γεννᾶται οὐσιαστικῶς κατὰ σάρκα ἀσθενῆς, ἀδύνατος καὶ εὔθρυπτος στὸν παρόντα κόσμο γεμάτο μὲ ὕπαρκτα ἤ/ καὶ ἀόρατα ἐμπόδια. Διὰ τοῦτο, (θεωροῦν στήν Ἰαπωνία ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ βελτιώσει, κατὰ κὰποιον τρόπο, τὶς συναισθηματικὲς, φυσικές καὶ διανοητικές ἰκανότητές του, τὴν πειθαρχία του, τὴν ὑπακοή του, τὸ θάρρος του, τὴν ἐμπιστοσύνη του, τὸ σεβασμό του, καθώς καὶ νὰ αὐξήσει τὴν αὐτοπεποίθησή του, σὲ δεδομένες συνθήκες ποὺ διαμορφώνουν τὴν προσωπικότητά του, μὲ σκοπό νὰ ἐπιζήσει εὐτυχισμένος καὶ ἀβλαβής στὸν παρὸντα κόσμο ἀντιμετωπίζοντας διάφορες δυσκολίες καὶ ἀναρίθμητα ἐμπόδια τῆς ζωῆς.

Ὅμως, παρ’ ὅλο ποὺ ὑπογραμμίζεται στὰ διδάγματα ζωῆς τῶν ἰαπώνων, σὲ τὸσο μεγάλο βαθμό, ἡ σημασία τῆς ψυχοσωματικῆς ἀσκήσεως ὥστε νὰ ἀποκτήσει ἕνας ἄνθρωπος τὰ κατὰ τὸ δυνατὸ περισσότερο συμφέροντα τῆς ζωῆς του στὸν παρὸντα κόσμο, διαπιστώνουν ἐμμέσως ὅτι ἡ γενετικῶς ἔμφυτη στὴν ἀνθρώπινη φύση ἀσθένεια καὶ ἀδυναμία αὐτή καθ᾿ αὐτή προσδιορίζει ἐκ τῶν προτέρων τὴν διάθεση τοῦ καθοριστικοῦ ὀρίου ἀξεπέραστου ἑνός κατὰ σὰρκα γεννηθέντος ἀνθρῶπου. Ὡς ἐκ τούτου, (θεωροῦν ὅτι 4)καθίσταται ὁ ἄνθρωπος ἐξαναγκασμένος νὰ ἐπικαλεῖται τὴν βοήθεια καὶ στήριξη τῆς ὑπερφυσικῆς δυνάμεως– τοῦ δαίμονος, διὰ νὰ ὑπερβεῖ τὸ κατ’ ἐξοχήν προκαθορισμένο του φυσιολογικό ὄριο καὶ νὰ προσθέσει τὶς ἀνώτερες ἰδιότητες στὴν διαμορφωμένη ὑπὸ ορισμένες συνθήκες καὶ κατὰ συνέπεια σχετικοποιημένη καὶ κοινωνικοποιημένη προσωπικότητά του. 5) Αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ (θεωροῦν ὅτι ἠξιώθησαν καὶ εὐνοήθησαν ἀπὸ τοὺς δαίμονες νὰ ἀποκομίσουν τὶς ἀνώτερες καὶ ἀξιόλογες ἰδιότητες σὲ κάθε τομέα τῶν ἀνθρώπινων πράξεων χαρακτηρίζουν οἱ ἰάπωνες «θεάρεστους» καὶ ἀποκαλοῦν μετὰ δέους : «θεούς», καὶ τοὺς λατρεύουν καὶ τοὺς σέβονται.

Ὅσον ἀφορᾶ τὴν θρησκευτικὴ νοοτροπία τῶν ἰαπώνων, ὁ ἀφοσιώσας ἀκριβῶς τήν πᾶσαν ἐνέργειά του στὴν ἐπιδίωξη τῶν συμφερόντων καὶ συνεπῶς ἀποκομίσας τὰ πλούτη στὸν παρὸντα κόσμο θεωρεῖται ὅτι βρίσκεται στὴν κατάσταση «εὐδαιμονίας» κυριολεκτικῶς.

Ἡ οὐσία τῆς θρησκευτικῆς νοοτροπίας τῶν ἰαπώνων, κατὰ συνέπεια, μπορῶ 6)νὰ συμπεράνω ὅτι εἶναι ἡ ἐπίτευξη τῆς αὐτοθέωσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ ἓναν τρόπο δαιμονικό καὶ αὐθαίρετο, ἀνάλογο μὲ τὸ παλαιό διαθηκικό ἀνάθεμα «καὶ ὡς θεοί ἔσεσθε» τοῦ ὄφεως, καὶ ὄχι μὲ τὸν τρόπο τὸν ὁποῖο κατέστη ὁ ἴδιος ὁ Θεός στοὺς ἀνθρώπους.

Σύμφωνα μὲ τὴν παραδοσιακή θρησκευτική ἀντίληψη τῶν ἰαπώνων, σὲ κάθε τομέα τῶν ἀνθρώπινων πράξεων ὑπάρχουν δαίμονες καὶ ὁ ἄνθρωπος ὁπωσδήποτε ὑφίσταται τὴν ἐπίδραση τῶν δαιμόνων. Θεωροῦν ὅτι: 7) ὁ Δαίμονας ἔχει δύναμη, ὥστε νὰ ξεπεράσει τὰ ὄρια τῶν ἀνθρώπινων δυνατοτήτων ἀλλὰ καὶ εἶναι οὐσιαστικῶς ἀκάθαρτο πνεῦμα καὶ ἀρνητική ὀντότητα. Διὰ τούτο,(θεωροῦν ὅτι ) ὁ ἅνθρωπος ὀφείλει νὰ καλλιεργεῖ «τὸ εὒρωστο σῶμα» καθώς καὶ νὰ διαπλάθει «τὴν δὶκαια ψυχή», προκειμένου νὰ ἐλέγξει καὶ νὰ τιθασεύσει τοὺς δαίμονες, ὥστε νὰ τοὺ χρησιμεύουν καὶ νὰ διατεθοῦν ὑπὲρ τῆς ἐπιμελοῦς ἐπιδιώξεως τῶν συμφερόντων του στὸν παρὸντα κόσμο.

8) Αὐτή ἡ θρησκευτικὴ νοοτροπία παρέμεινε, καὶ παραμένει δὲ, πάντοτε ἰσχύουσα καὶ ἀμετάβλητη μεταξύ τῶν ἰαπώνων μετὰ τὴν εἰσήγηση τοῦ Βουδδισμοῦ καὶ τοῦ σχετικοῦ του πολιτισμοῦ ἀπὸ τὴν Ἡπειρωτική Κίνα μὲ κρατική πρωτοβουλία ἀπὸ τὸ 5^ο ἕως 7^ο αἰῶνα, τὸν σχηματισμό τῆς ἰαπωνικῆς ἐθνικῆς πολιτείας τῶν πολεμιστῶν-μαχητῶν (τὰ Kamakura Σογκουνάτα στὸ 1192), τὸν θρησκευτικό συγκεντρωτισμό ἀπὸ τὰ Tokugawa Σογκουνάτα μετὰ τὸ 1613 καὶ τὸν ἐκδυτικισμό τοῦ κράτους Meiji (μὲ σκοπό νὰ καθιερώνει τὴν ἐκσυγχρονισμένη μοναρχία μὲ θεό-αὐτοκράτορα) ἀπὸ τὸ 1860 καὶ μετέπειτα.Ἐπομένως, ὅλες οἱ ἰαπωνικές πολεμικές τέχνες ἐφηυρέθησαν καὶ εἰσηγήθησαν ἀπὸ τοὺς πολεμιστές-μαχητές ὡς μέθοδος τῆς ψυχοσωματικῆς διαμορφώσεως, ἐκ τῶν ὁποίων περισσότεροι ἠσπάζοντο τόν Zen-Βουδδισμό, καὶ ἀποτελοῦν ἀκόμη καὶ σήμερα σημαντικό μέρος ἑνός συνολικοῦ συστήματος κοινωνικῆς παιδείας, τὸ ὁποῖο ἔχει ὡς ἀπώτερο σκοπό τὴν ριζική μεταμόρφωση τῆς ἴδιας τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀσκούμενου». Καὶ συχνά παραθεωρεῖται τὸ γενονός αὐτό ὅτι «ἡ πνευματική διάσταση εἶναι ὁ πυρήνας τῶν πολεμικῶν τεχνῶν».

Ὁ Richard Schmidt, καθηγητής Φυσικής Ἀγωγής στὸ Πανεπιστήμιο Nebraska, ἐπισημαίνει ὅτι οἱ ἰαπωνικές πολεμικές τέχνες «ἀποτελοῦν ὀχήματα γιὰ πνευματική ἐκπαίδευση καὶ φώτιση».

9) Στὸ ἰαπωνικό μας δεδομένο, τὸ ἀσκοῦμαι καὶ τὸ πιστεύω σημαίνουν κατὰ βάση τὰ ἴδια, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ εἶδος τῆς πολεμικῆς τέχνης. Κατὰ συνέπεια, οἱ πολεμικές τέχνες δὲν εἶναι ἀπλές ἀσκήσεις ἐκγύμνασης, ἀλλά συστήματα ποὺ ἔχουν φιλοσοφικο–θρησκευτικό προσανατολισμό. Σὲ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ἐπισημαίνω ὅτι ἀναλυτικῶς διαπιστώνεται τὸ ἰδίως «ἰαπωνικό» χαρακτηριστικό τοῦ «θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ», ἤτοι τῆς συγχώνευσης ἀνόμοιων καὶ ἀσυμβίβαστων θρησκευτικῶν διδασκαλιῶν ἤ ἰδεῶν καὶ γυμναστικῶν πρακτικῶν σἐ ἓνα φιλοσοφικό ἤ θρησκευτικό σύστημα. Αὐτή ἡ θεωρία τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ἀποτελεῖ τὸ κοινὸ χαρακτηριστικό τοῦ «Ἀνατολικοῦ Μυστικισμοῦ», τὸ ὁποῖο ἀκόμη ἰσχύει στὴν θρησκευτικὴ νοοτροπία τῶν ἰαπώνων.

Οἱ πολεμικές τέχνες βασίζονται οὐσιαστικῶς σὲ, καθώς καὶ ἀποτελοῦν δὲ συγκεκριμένως, τὸ μέρος τοῦ συνολικοῦ συστήματος φιλοσοφικῶν ἤ θρησκευτικῶν θεωριῶν τοῦ Ἀνατολικοῦ Μυστικισμοῦ σύμφωνα μὲ τὸ όποῖο 10) ἡ γνώση ἰδίως τῆς ὑπεράνθρωπης δύναμης καὶ ἡ ἔνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ αὐτή γίνεται ἄμεσα μὲ τὴν ἔκσταση ἢ μὲ τὴν ἐνόραση καὶ χωρίς τὴν παρεμβολή τῶν αἰσθήσεων ἤ τοῦ λογικοῦ. Τὸ Jujitsu, τὸ Karate, τὸ Kendo καὶ τὸ Aikido, κ.ἀ. εἶναι οὖτως ἤ ἄλλως ὅλα ἐπηρεασμένα ἀπὸ τὸν Ἀνατολικό Μυστικισμό.

Τὸ ζήτημα ὅμως ποὺ πρέπει νὰ κατατίθεται στὴν συζήτησή μας εἶναι τὸ γεγονός ὅτι περισσότεροι ποὺ ἀσχλοῦνται μὲ τὶς πολεμικές τέχνες, εἴτε καθηγητές εἴτε μαθητές, τοὺς κάνουν κατὰ πᾶσαν πιθανότητα 11) χωρίς νὰ γνωρίζουν τὸ θρησκευτικό χαρακτήρα τους.

12) Ἡ οὐσία εἶναι ὅτι τὸ πλήθος τῶν διαφόρων μαχητικῶν εἰδῶν συνδέονται μυστηριώδως μὲ πνευματικά σύμβολα ποὺ ἔχουν στὶς ρίζες τους τὸν Ἀνατολικό Μυστικισμό.᾿ Ανεξάρτητα ἀπό τὴ σχολή ποὺ παρακολουθεῖ κάποιος, αὐτός ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ τελειοποιηθεῖ στὴν ἀπόδοση τῶν πολεμικῶν τεχνῶν πρέπει νὰ κατέχει τὴν ἐπιδέξια χρήση τῆς δαιμονικῆς ζωτικῆς δύναμης (ἐπονομαζόμενης «Τσι» ἀπὸ τοὺς Κινέζους καὶ « Κι» ἀπὸ τοὺς Ἰαπώνες), μίας νεοεποχίτικης ἐνέργειας ποὺ βρίσκεται τελείως ἔξω ἀπὸ τὰ ὄρια ὁποιουδήποτε ἐπιστημονικοῦ ἐλέγχου.

Διὰ τοῦτο, (θεωροῦν ὅτι : ) 13) ὁ εἰδικός στὶς πολεμικές τέχνες ὀφείλει νὰ εἶναι ἰκανός νὰ τιθασεύει αὐτὴ τὴν δαιμονική ἐνέργεια καθ’ αὐτή , καὶ νὰ τὴν στερεῖ ἢ νὰ ἀδειάζει τὸν ἀντίπαλό του ἀπὸ αὐτήν. Δηλαδή, ἡ θεμελίωση τῶν πολεμικῶν τεχνῶν βρίσκεται στὶς ἐνεργειακές πρακτικές τοῦ δαίμονος Τσί (Κί), οἱ ὁποῖες εἶναι ὁλοτελῶς ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν Ὁρθόδοξη Πίστη καὶ ζωή, κάτι ποὺ ἔχει τονισθεῖ ἐπανειλημμένως σὲ Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις περὶ θεμάτων αιρέσεων και παραθρησκείας. Οἱ πολεμικές τέχνες αυτές καθ᾿ αὐτές σαφέστατα ἔρχονται σὲ εὐθεία ἀντίθεση μὲ τὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανικό μήνυμα τῆς ἀγάπης. Νὰ τονισθεῖ ὅτι ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ πολεμικές τέχνες δὲν συνάδουν μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖο μὰς καλεῖ νὰ δοῦμε τὸν ἄλλον, ὄχι πολεμικά, ὡς ἐχθρό, ἀλλά μὲ ἀγάπη, ὡς εἰκόνα Θεοῦ. Ὅταν ἐπεσκέφθην τὴν Ἀθήνα προσφάτως, τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριο, παρατήρησα ἔκπληκτος ὅτι καὶ στὴν Ἑλλάδα οἱ σαφῶς «ἐξευρωπαϊσμένες» μορφές τοῦ Ἀνατολικοῦ Μυστικισμοῦ καὶ τῶν πρακτικῶν του (Γιόγκα, Ρέικι, Ρεφλεξολογία, Κουνγκ-φου, ἰαπωνικές πολεμικές τέχνες, κ.λπ), ποὺ ἀπὸ τοὺς ἀγνοοῦντες τὴν λανθάνουσα ἀλήθεια γίνονται δεκτές ὡς πρακτικές ὑγείας καὶ εὐεξίας καὶ δικαιολογοῦνται ἀληθοφανῆ τὰ δὴθεν πλεονεκτήματα τῆς ἐνασχόλησης μὲ τὶς πολεμικές τέχνες.῾

Ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι νέοι ἀσχολοῦνται μὲ τὶς πρακτικές αυτές χωρίς νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν, ἀναμφίβολα μυοῦνται τόσο στὴν θεωρία ὅσο καὶ στὴν πράξη στὶς ἄλλες θρησκευτικές τάσεις τοῦ Ἀνατολικοῦ Μυστικισμοῦ, στὴν τροποποιημένη εἰδωλολατρεία ποὺ ἐπικρατεῖ εὐρύτατα στὶς χώρες τῆς Άπω Ανατολῆς.

Ἐπιπροσθέτως, θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημαίνω ὅτι 14)ἡ χειραγώγηση τῆς δαιμονικῆς ζωτικῆς δύναμης [Κί ἤ Τσί] στὶς πολεμικές τέχνες εἶναι συχνά ἴδια καὶ ἀπαράλλακτη μὲ τὴν χρήση της στὸ χώρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ γενικῶς.

Πὶσω ἀπὸ τὰ δικαιολογημένα πλεονεκτήματα τῆς ἐνασχόλησης μὲ τὶς πολεμικές τέχνες ἐλλοχεύουν οἱ σοβαρότατοι κίνδυνοι ἀπὸ τὸ άνοιγμα στὸν νεοεποχίτικο ἀποκρυφισμό. Στοὺς κινδύνους αὐτούς καθ᾿ αὐτούς νὰ προστιθεῖ ἡ ἄμβλυνση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος, τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ πιστούς στὸ ἐπικίνδυνο συγκρητιστικό συμπέρασμα ὅτι ὑπάρχει πιθανότητα νὰ συνδυαστεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική ζωή μὲ πρακτικές ἔκφρασης ἀνατολικῶν θρησκειῶν, τὸ ὁποῖο ἀφ᾿ ἑνός δὲν ἰσχύει καὶ ἀφ᾿ ἐτέρου δὲν ἔχει σωτηριολογικές συνέπειες. Εἰλικρινῶς ἐπικαλοῦμαι τὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα νὰ ἀπέχει ἀμέσως ἀπὸ τὴν ὁποιαδήποτε ἐνασχόληση μὲ τὶς πολεμικές τέχνες.

Οἱ ἀνατολικές μέθοδοι τῆς φυσικῆς ἀγωγῆς δὲν εἶναι ἀπλά μέθοδος ψυχοσωματικῆς διαμορφώσεως, ἀλλὰ καὶ μυστικιστική φιλοσοφία καὶ κοσμοθεωρία ἀντίθετη μὲ τὴν Θεία Πίστη καὶ Παράδοση τῆς Χριστοῦ Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἄν θέλει κάποιος νὰ γυμναστεῖ ἄς κάνει διαφορετικά ἀθλήματα διαθέσιμα διὰ νὰ γυμναστεῖ, ἀλλά μόνο διὰ νὰ γυμναστεῖ καὶ ὄχι διὰ νὰ ἀσκηθεῖ στὶς τεχνικές πολεμικοῦ χαρακτήρος, ἐπειδή ἡ ἀνταπόδοση τῆς βίας μὲ βία εἶναι ἀπολύτως ἀντίθετη μὲ τὴν ἐντολή τῆς ἀγάπης τοῦ Κὐριου ἡμῶν Χριστοῦ.

15) Ἐπιπλέον, θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημαίνω ὅτι ἡ ἥττα τῆς Ἰαπωνίας στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ἀνάγκασε τὸ ἔθνος αὐτό νὰ ἐντάξει τὴν «ἀθλητικοποίηση» μέρους τῶν πολεμικῶν τεχνῶν του καὶ τὴν μετατροπή αὐτῶν σὲ ἐξαγώγιμα προϊοντα, στὸ «νέο ξεκίνημα τῆς Ἰαπωνίας ὡς ἕνα εἰρηνικό ἔθνος». Παράλληλα, ἡ ἐπικράτηση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστώτος στὴν Κίνα ἐξανάγκασε πολλούς δασκάλους πολεμικῶν τεχνῶν νὰ καταφύγουν σὲ ἄλλες γειτονικές ἤ/ καὶ δυτικές χώρες, ὅπου ἤρθαν σὲ ἐπαφή μὲ πολλούς διψασμένους Δυτικούς καὶ Εὐρωπαίους διὰ «ἀνατολική σοφία» καὶ μυστηριώδη δύναμη.

Ἡ ἀναπόφευκτη κατάληξη ἦταν ἡ ἐπέκταση τῆς διδασκαλίας, ἤ ἔστω μέρους αὐτῆς, καὶ σὲ Δυτικές Ευρωπαϊκές χώρες, διὰ λόγους μεν Βιοποριστικούς ἤ ἀκόμα δε καὶ «ἱεραποστολικούς». Τὸ δε ἀναπτυσσόμενο κίνημα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἡ φιλοσοφία τοῦ ὁποίου συμπεριλαμβάνει διάφορες ἐκδοχές καὶ πρακτικές αὐτοθέωσης τοῦ Ἀνατολικοῦ Μυστικισμοῦ, βρήκε στὶς πολεμικές τέχνες ἕνα θαυμάσιο ὄχημα διὰ τὴν διάδοση τῆς βασικῆς της ἰδέας: ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γίνει θεός καὶ μπορεῖ νὰ κάνει κατά βούλησιν χρήση τῆς θεότητάς του. Ἀρκεί μόνο νὰ πιστεύσει ὁ ἄνθρωπος σὲ αὐτήν καὶ νὰ τὴν «συνειδητοποιήσει». Διὰ τούτο, δὲν εἶναι τυχαίο ὅτι, καὶ στὴν Ἑλλάδα, τόσο πολλές παραθρησκείες «ψαρεύουν» ὀπαδούς τους μὲσα ἀπὸ σχολές πολεμικῶν τεχνῶν ἤ διαθέτουν τμήματα ἐκμάθησης «τεχνικῶν αὐτοάμυνας».

Οἱ πολεμικές τέχνες ὡς ὄχημα ἔχουν τό πλεονέκτημα νὰ καλύπτονται οἱ νεοεποχίτες πὶσω ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀθλητισμοῦ, προσφέροντας καὶ κάποια σωματική ἐκγύμναση. Ὅμως, στὴν ἀλήθεια ἐκθέτουν τὸν ἄνθρωπο σὲ κάποιες διαδικασίες μὲ καθαρά θρησκευτικό νόημα, χωρίς ὅμως αὐτός καθ᾿ αὐτός νὰ τὸ καταλαβαίνει. 16) Παραδείγματος χάριν, μία ἀπὸ τέτοιες διαδικασίες εἶναι ἡ ὑπόκλιση τῶν μαθητευομένων στὴν εἰκόνα-φωτογραφία τοῦ δασκάλου, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ἀοράτως συνών, (παρόν) ἐλέγχοντας καὶ «προστατεύοντας» μὲ τὴν λανθάνουσά του δύναμη τούς μαθητευομένους, εἴτε ἀπὸ χιλιόμετρα μακριά εἴτε ἀπὸ τὸν ἄλλο κόσμο (τῶν «θεωμένων δασκάλων»). Ἡ συγκεκριμένη πρακτική προσφέρει στὸν μαθητευόμενο ὡς ἕνα ἀπλό ἔθιμο ἤ συνήθεια, ἡ τήρηση τῆς ὀποίας εἶναι ἀπαραίτητη στὴν ὅλη πειθαρχία τοῦ συστήματος.

Ἐπίσης, ἡ χρήση τοῦ διαλογισμοῦ διὰ τὴν ἐπίτευξη χαλάρωσης καὶ καλύτερης «συγκέντρωσης» ναί εἶναι μία θρησκευτική πράξη, ἀνεξάρτητα μὲ τὸ ἄν ὁ διαλογιζόμενος ἔχει θρησκευτικούς σκοπούς καὶ ἄν ἀπευθύνεται σὲ κάποια θεότητα ἤ θεωμένο δάσκαλό του ἤ ὄχι. Πιθανόν ὁ ἴδιος ὁ ἐκπαιδευτής ποὺ διδάσκει αὐτό νὰ μὴν γνωρίζει πλήρως (ἤ καὶ νὰ μὴν γνωρίζει καθόλου) τὴν σημασία του. Αὐτό ὅμως δὲν ἀφαιρεῖ κάτι ἀπὸ τὴν δυναμική του. 17) Οἱ φόρμες τῶν πολεμικῶν τεχνῶν παραμένουν ἕνας μαγικός πολεμικός χορός, ἕνας «διαλογισμός ἐν κινήσει», ποὺ (θεωροῦν ὅτι : ) ἐξασφαλίζει στὸν ἐξασκούμενο τὴν προστασία ἀπὸ «ἀρνητικές ὀντότητες» καὶ τὴν εὔνοια τῶν δαιμόνων τῆς φύσης, τὴ δικὴ του ἔνωση μὲ τὶς δυνάμεις αὐτές καὶ τὴν πλήρη ἀξιοποίηση τῆς «ἐσωτερικῆς» του ἐνέργειας διὰ τὴν ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν του.

18) Πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι ἀπὸ τὴν στιγμή ποὺ ἀφαιρεῖται ὁ διαλογισμός καὶ ἡ ὑπόκλιση στὸν δάσκαλο, οἱ πολεμικές τέχνες χάνουν τὸν ἀντιχριστιανικό χαρακτήρα τους καὶ γίνονται κατάλληλες καὶ διὰ τοὺς Χριστιανούς. Ὅμως, ὁ μαγικο-θρησκευτικός κώδικας τῆς φόρμας παραμένει ἐνεργός, ἀκόμα καὶ ὅταν ἀφαιρεθοῦν αὐτὰ τὰ στοιχεία, καὶ ὁ μαθητευόμενος παραμένει ἐκτεθειμένος στὴν ἐπιρροή του. Ἐπίσης, ἡ ὅλη ἐξάσκηση στὶς πολεμικές τέχνες προϋποθέτει τὴν ἀποδοχή τῆς τροποποιημένης εἰδωλολατρείας.

Ὅποιος θέλει ὁπωσδήποτε «μαχητική προπόνηση», ἄς ἐξασκηθεῖ στὴν ἑλληνορωμαϊκή πάλη, ἄθλημα καθαρά ἑλληνικό χωρίς καμία ἀνατολική μυστικιστική προέκταση. Ἄν θέλει κάποιος νὰ γυμναστεῖ ἄς διαμορφωθεῖ καὶ ἀναπτυχθεῖ ἡ Χριστοκεντρικῆ μέθοδος της φυσικῆς ἀγωγῆς ἀξίας δικαιολόγησης τῶν διδασκαλιῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων διὰ νὰ γυμναστεῖ. Στὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανική παράδοση “τὸ σῶμα ζωογονεῖται διὰ τῆς ψυχῆς καὶ ἡ ψυχή ἐνεργεῖ διὰ τοῦ σώματος ”. Ἄν λοιπόν ἡ γυμναστική βοηθάει τὴν ὑγεία τοῦ σώματος βοηθιέται συγχρόνως καὶ ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς μας.

Στὴν ὁμιλία του“ Περί Γυμναστικής” ποὺ ἐκφώνησε στις 21/8/1893 στὴν Κύμη, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ προσφάτως ἀνακηρυχθείς ὡς καὶ προστάτης τῶν γυμναστῶν, ἀνέπτυξε μὲ λεπτομέρειες τα καλά καὶ τὰ συμφέροντα τῆς γυμναστικῆς διὰ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. Μιλάει σαφέστατα διὰ“ σύμμετροσωματική γυμνασία”, δηλαδή σχετικὰ μὲ μία ἰσορροπία μεταξύ τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν ἀσκήσεων, χρησιμοποιώντας τὸν λόγο τοῦ Ἀριστοτέλη, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο“… τὰ τε ὑπερβάλλοντα γυμνάσια καὶ τὰ ἐλλείποντα φθείρει τὴν ψυχήν, σώζεταί δε ἡ σωφροσύνη ὑπὸ τῆς μεσότητος…” Τονίζει ὅτι “ἡ υπερβολική ἄσκηση τοῦ σώματος φθείρει τὴν ψυχή”, ἀλλά καὶ ὅτι “ἡ ἄκρα τῆς ψυχῆς ἀνάπτυξη διὰ τοὺς ὑπερβάλλοντας πόνους φθείρει τὸ σῶμα”. Ἐκτός ἀπὸ τὰ λόγια, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὡς διευθυντής τῆς Ριζαρείου Ἑκκλησιαστικῆς Σχολῆς (1894–1908), ἔκανε καὶ συγκεκριμένα ἔργα πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή. Συγκεκριμένα, καθιέρωσε τὸ ποδόσφαιρο καὶ ἐπέμενε στὴν σωστή διατροφή καὶ τὴν συστηματική γυμναστική διὰ ὃλους τοὺς μαθητές τῆς Σχολῆς του. Ὅλοι οἱ κορυφαίοι ἅγιοι πατέρες τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας διδάσκουν ὅτι ὑπάρχει στενή ἐνότητα μεταξύ ψυχῆς καὶ σώματος τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὅτι ἡ σωματική ἄσκηση εἶναι εὐεργετική διὰ τὴν ψυχή.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης λέει ὅτι“ … ὁ Χριστιανός παιδαγωγός πρέπει νὰ εἶναι διδυμοτόκος, νὰ ἀποβλέπει καὶ στὴν μόρφωση τῆς ψυχῆς καὶ στὴν διάπλαση καὶ εὐσχημοσύνη τοῦ σώματος”. Ὁ Ἅγιος Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρέας ἀναφέρει ὅτι“… τὸ γυμναστήριο εἶναι ἀναγκαίο… ”Ὁ Μέγας Βασίλειος, στὴν Ἐπιστολή του στὸν Μαρτινιανό, σημειώνει: “… Γυμνάσια κεκλεισμένα καὶ νύχτας ἁφεγγεῖς οὐκ ἐά ἡμᾶς οὐδέν λογίζεσθαι ἡ περί τοῦ ζῆν ἀγωνία … Συμπερασματικά, και πάλι σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, “ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ προνοήσει ὑπέρ τῆς ἐνισχύσεως ἀμφοτέρων”–καὶ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς. Ἄν τὸ φροντίσει αὐτό, “ἀποβαίνει εὐδαίμων, ἔξοχος, μεγαλοπήβολος, μεγαλοπράγμων, ἰσχυρός καὶ πρὸς πᾶσαν ἐπιχείρησιν ἰκανός, ὡφέλιμος πρὸς πάντας καὶ ἐν παντί καιρῴ…” Εἰλικρινῶς πάλι ἐπικαλοῦμαι τὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα νὰ ἀπέχει ἀμέσως ἀπὸ τὴν ὁποιαδήποτε ἐνασχόληση μὲ τὶς πολεμικές τέχνες.

Δι ̓ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.

——————————-