Ἀπόσπασμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ» Οκτώβριο 1952, φ.135
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ

«…26 Ὀκτωβρίου 1912. Ἡμέρα ἱστορική, ἀλησμόνητος. Μία εἴδησις μετέδωκε ρίγη συγκινήσεως εἰς τὸν Ἑλληνισμόν. Αἱ καμπάνες ὅλων τῶν ἱερῶν ναῶν ἐκρούοντο χαρμοσύνως. Τὰ μάτια τῶν Ἑλλήνων ἐβούρκωνον ἀπὸ δάκρυα, δάκρυα χαρᾶς καὶ ἱερᾶς συγκινήσεως. Ἐκ βάθους τῶν καρδιῶν ἐξήρχετο ὁλόθερμος πρὸς τὸν Θεὸν εὐχαριστία διὰ τὸ γεγονός. Ποῖον τὸ γεγονός; Θαῦμα. Ἀνάστασις νεκροῦ. Ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ πρωτεῦουσα τῆς Μακεδονίας, ἡ ὡραία νύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ, ἡ πόλις ἡ ὀνομαστὴ ὕστερα ἀπὸ 472 ὁλόκληρα ἔτη σκλαβιᾶς ἠλευθερώνετο ἀπὸ τὸν Τουρκικὸν ζυγόν. Ἡ ἡμισέληνος ἔπιπτεν. Ὁ Σταυρὸς ὑψώνετο. Ἡ γαλανόλευκος ἐκυμάτιζεν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Λευκοῦ Πύργου. Οἱ στρατιῶται τῆς μικρᾶς ἀλλὰ ἡνωμένης τότε Πατρίδος εἰσήρχοντο εἰς τὴν πόλιν. Εἰσήρχοντο οἱ στρατιῶται τῆς Ι Μεραρχίας ὑπὸ τὸν θρυλικὸν Καλλάρην. Εἰσήρχοντο τὴν ἠμέραν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Καὶ ἡ σύμπτωσις αὐτὴ δὲν ἐθεωρήθη τυχαῖα. Δὲν ὑπάρχει τυχαῖον, οὔτε ἐν τῆ φύσει, οὔτε ἐν τῆ ἱστορία τῶν ἀτόμων καὶ τῶν λαῶν. Ὁ μελετῶν προσεκτικῶς τὴν ἱστορίαν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων τῶν Βαλκανικῶν πολέμων πείθεται, ὅτι…»
Τὴν ΣΥΝΕΧΕΙΑ ἐδῶ:http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=43882

   ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΟΥ

Συνεργάτου μας

Θεσσαλονίκη Ἀρχόντισσα, Ἀντάξια τῆς Παλλάδος,
καὶ πάλιν ἐξανέστησαν τὰ τέκνα τῆς Ἑλλάδος.
«Νυφούλα τοῦ Θερμαϊκοῦ, τῆς ἄνοιξης λουλούδι»,
σὲ ἐβαπτίσαν γλαφυρὰ μὲ κάποιο τους τραγούδι·
Κι’ ἔχουνε δίκηο, ὄχι γιατὶ ἔχεις περίσσια κάλλη
κι’ ὅσα ἐγκώμια κι’ ἂν πῇ κανεὶς, δὲν ὑπερβάλλει.

Ἀτθῖδες, τοῦ Σαρωνικοῦ αὖρες, μὲ τόση χάρη
σκορπίσαν ἀφειδόλεφτα, ὄνομα γιὰ νὰ πάρῃ
ἡ Ἀθηνᾶ προσέφερε τὸ θεῖο ὄνομά της
κι’ ὁ Παρθενώνας τῆς ἀρκεῖ νἆναι τὸ ἔμβλημα της.
Ἡρώδειο, Λυκαβητὸς κρατοῦν πρίμο σεκόντο
καὶ εἰς τῆς Πλάκας τὰ στενὰ ἀκοῦς τὴν λέξη «πρόντο».

Θεσσαλονίκη μάνα μου, πλάϊ εἰς τὴν Ἀθῆνα
προβάλλεις ἀξεπέραστη, πανώρια καὶ πιὸ «φίνα».
Ποιά πόλη κάνει σύγκριση μὲ τὸ Θερμαϊκό σου,
τὰ Τείχη τὰ Βυζαντινά, τὸν Πύργο τὸ Λευκό σου;
Τὸ ὄνομά σου ἔλαβες ἀπ᾽ τὴ Θεσσαλονίκη,
τὴν ἀδελφὴ τ’ Ἀλέξανδρου π’ ἔφερε κάθε Νίκη!

Γείτονες σ’ ἐποφθαλμιοῦν, τὰ θέλγητρα ζηλεύουν
καὶ γιὰ νὰ ρθοῦνε πρὸς τὰ ᾽δῶ… τὰ πόδια ἐκπαιδεύουν.
Δὲ θὰ ἐπιτρέψω, Μάνα μου, ποτέ νὰ σ᾽ ἀτιμάσουν,
τὰ ἅγια καὶ τὰ ἱερὰ ἀνόσια νὰ ψαύσουν·
Γιατὶ μ’ αὐτὰ μεγάλωσα, πάνω σ’ αὐτὰ ἐλπίζω
καὶ μὲ περίφανη καρδιὰ πάντα θὰ τ’ ἀντικρύζω.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος κι᾽ ὁ Παλαμᾶς ἀντάμα,
ποὺ δέονται εἰς τὸ Θεὸ γιὰ νὰ γενῇ τὸ θάμα,
δὲ θὰ ἐπιτρέψουνε ποτὲ τὴ βιαιοπραγία,
γιατὶ πιὸ πάνω ἀπ’ τοὺς δυὸ στέκει ἡ Παναγία,
κι᾽ ἀδούλωτη κι᾽ ἐλεύθερη παντοτεινὰ θὰ μένῃς,
σὰ Φάρος Τηλαυγέστατος ὅλης τῆς οἰκουμένης.

Καλαμαριά, Καλὴ-Μεριά, ἡ δαντελοπλεγμένη,
μὲ ἀγωνία καὶ αὐτή, δαφνοστεφανωμένη,
στέκεται πλάϊ θαρρετὰ καὶ ἔπαινος τῆς πρέπει,
γιατὶ ἐπέρασε πολλά. Καὶ δὲν τὸ ἐπιτρέπει,
ποτέ της γιὰ νὰ ξαναδῇ νέα γενοκτονία
καὶ στέκει ἀξιόπρεπα μέσα στὴν κοινωνία.

Τὸν Ἅγιο Εὐγένιο ἔχει γιὰ Πολιοῦχο
κοντὰ στὸν Ἅη-Δημήτριο, τὸν Μέγα Τροπαιοῦχο.
Τρεῖς Ἐπισκόπους ἐκλεκτοὺς ἔχει Πηδαλιούχους,
ἄγρυπνους καὶ ὑπεύθυνους καὶ Πολυταλαντούχους.
Δὲν θὰ ἐπιτρέψουνε ποτὲ Πατρίδα νὰ ἁλώσουν
οἱ δῆθεν φίλοι, οἱ ἐχθροὶ ξανὰ νὰ μᾶς σκλαβώσουν.

Ἡ Θράκη καὶ ἡ Ἤπειρος καὶ ἡ Μακεδονία
στέκουν ὀρθές, μὲ τὶς γροθιὲς σφιχτὲς καὶ ὑψωμένες,
εἰς τὸ βωμὸ τὸν Ἱερὸ λαμπάδες ἀναμμένες
καὶ τὶς σημαῖες στοὺς κοντοὺς πάντ’ ἀναπεπταμένες.
Δὲν θὰ τὶς ὑποστείλουνε μέχρι νὰ ᾽ρθῇ ἡ νίκη,
γιατὶ ἡ δόξα κι᾽ ἡ τιμὴ γιὰ πάντα τοὺς ἀνήκει.

«Νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ, προσευχῇ οὐράνια χαρίσματα λαμβάνεις».
Μακεδονία, Μάνα στοργική,
πρωτίστως, ἄμα θέλῃς γιὰ νὰ γιάνῃς,
πιστὰ αὐτὰ τὰ τρία νὰ τηρῇς.
Ἐτσι θὰ ζῇς. Ποτὲ δὲν θὰ πεθάνῃς.

Αὐτὰ στὰ πόδια σου μ’ εὐλάβεια ἀκουμπῶ·
Τὸ χῶμα σου θερμὰ καταφιλῶ,
πρὶν φύγω ἀπ’ τὴ ζωή,

                   Παπᾶς… ὁ Γιάννης